ကျွန်တော့်နာမည်က စည်သူ ။ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်ထဲက အရမ်းခင်တဲ့ ကောင်တစ်ကောင်ရှိတယ်။ ခင်ဗျားတို့မှာလည်း ရှိမှာပဲ။ ဒီကောင့်ကို အကုန်လုံးက လေအိုး လို့ ခေါ်ကြတာ။ လေအရမ်းပေါတဲ့ကောင်။ နာမည်အရင်းက ထွဋ်ခေါင် ဆိုပေမယ့် အဲ့နာမည်ကို ဘယ်သူမှ မခေါ်ပေါင်ဗျာ။
လေအိုးနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ စသိတော့ ၃ တန်းဗျ။ ကလေးဘ၀ ကျောင်းမှာ ဘောလုံးကန်ရင်း သိတာ။ ငယ်ငယ်ထဲက ကျွန်တော်က လူလည်ကျတာ။ ဒီကောင်တွေအမြဲ ရှေ့တန်းတို့ နောက်တန်းတို့ လုနေရင် ဂိုးဖမ်းရင် ကျွန်တော်ပဲ။ လေအိုးက ရှေ့တန်းတိုက်စစ်မှုးကြီး အသေဖြစ်ချင်တာ။
အဲ့နေ့က ရှေ့တန်း သူသွားမယ် ငါသွားမယ် လုနေတုန်း ကျွန်တော်က လေအိုးကို ရှေ့တန်းပေးဖို့ ပြိုင်ငြင်းပေးလိုက်တာ လေအိုးရှေ့တန်းဖြစ်ကော။ မဖြစ်လည်း မရဘူးလေ။ ဂိုးသမားမရှိရင် ဘောလုံးကန် မရဘူးမလား။ ဂိုးဖမ်းမယ့်သူက ခပ်ရှားရှားရယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းဆင်းတော့ လေအိုးက ကျနော့်ကို မုန့်ဝယ်ကျွေးတယ်။ သူ့ဖက် ဝင်ငြင်းပေးလို့ပေါ့။ အဲ့ထဲက ခင်လာခဲ့တာ အသက် ၃၀ ကျော် ကိုယ်စီအလုပ်တွေအကိုင်တွေနဲ့ အိမ်ထောင်ကျတဲ့ အထိပဲ။
ကျွန်တော်တို့ အိမ်ထောင်ကျတော့လည်း ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်။ ဒီကောင်က ၁၁ လပိုင်း။ ကျွန်တော်က ၁၂ လပိုင်း။ ကျွန်တော်တို့ မိန်းမတွေလည်း နောက်တော့ ခင်သွားကြတာပဲ။ လေအိုးနဲ့ ကျွန်တော်က အရမ်းခင်တာကိုး။ တတွဲတွဲနဲ့ နေကြတာ အခုခေတ်ဆို swing တယ်လို့တောင် ထင်ကြမှာ။ တစ်ယောက်ငွေလို တစ်ယောက်ချေး၊ တစ်ယောက် စီးပွားရေး တစ်ယောက်ကူညီနဲ့ အပြန်အလှန်ပေါ့။
ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေကြား ဝင်လာတာက ကျွန်တော်တို့ မိန်းမတွေ မဟုတ်ဘူး။ လေအိုးညီမ ပေါက်စ ။ ဟုတ်တယ်။ သူ့နာမည်ကိုက ပေါက်စ ။ ကျွန်တော်တို့ထက် အသက် ၁၀ နှစ်လောက် ကွာတယ်။ လေအိုးကော ကျွန်တော်ကော သူ့ကို ပေါက်စလို့ပဲခေါ်တာ။ ချွဲတာကလည်း ၂ ကောင်လုံးကို အသေချွဲတာ။ ဆိုးလည်းဆိုးတယ် နိုင်လည်းနိုင်တယ်။ အလိုလိုက်တာဆိုလို့ ကျွန်တော်တို့ ၂ ကောင်ပဲ ရှိတာကိုး။
လေအိုးတို့အိမ်က အရမ်းတင်းကြပ်တာ။ ဇာတ်လမ်းဖြစ်တာက သင်္ကြန်တွင်းကြီးဖြစ်တာ။ အဲ့နှစ်သင်္ကြန်တုန်းက လေအိုးက သူ့ရဲ့ လိုက်ထရပ်လေးကို သင်္ကြန်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ထလုပ်ကော။ သူ့မိန်းမကလည်း လေအိုးရဲ့ ပိုးကိုမနိုင်တော့ ထွက်ပေါ့ သူလည်း လိုက်မယ်လေတဲ့။ လင်မယား ၂ ယောက်လုံးက လိုက်မယ်ဆိုတော့။ ဒီကောင့်ညီမ ပေါက်စကလည်း လိုက်မယ် တကဲကဲ။
သူ့အဖေနဲ့ အမေက သင်္ကြန်ဆိုတာနဲ့ တရားစခန်းပဲ ဝင်ခိုင်းတာ ဟိုးကလေးဘဝထဲက။ အခု အသက် ၂၀ ကျော်တောင် တရားစခန်း လွှတ်နေတုန်း။ ပေါက်စကလည်း သူ့အထာနဲ့သူ။ သူ့ဘဲနဲ့ သူပတ်လည်ဖို့ လေအိုးကို အကြောင်းပြတာ။
လေအိုးက ညီမကိုတော့ ချစ်ပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့ မိဘနှစ်ပါး ထောင်းမယ့်ဒဏ်ကို ပိုကြောက်တယ်လေ။ ဒီတော့ မနိုင်မယ့်အတူတူ ပေါက်စကို မခေါ်ချင်ဘူး။ ဒီတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်အိမ်ရောက်ချလာပါကော။ မိန်းမရှေ့မှာ မဲ့ကာ ရွဲ့ကာ တမျိုး ငိုလိုက်ရယ်လိုက်တမျိုး ချွဲနေတော့ မိန်းမကလည်း အမြင်ကပ်လာပုံရတယ်။
“နင်သာလိုက်သွားလိုက်အေ။ တကတည်း သူ့အိမ်ကလည်း လွန်ပါတယ်။ အပျိုကြီးတောင် ဖြစ်တော့မယ် အခုထိ သင်္ကြန်မလည်ခိုင်းဘူး”
ဆိုပြီးပြီး ရွဲ့ပြောတယ်။ ကိုယ့်မိန်းစကား ကိုယ်နားလည်သောကြောင့် သေချာအကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြရတာပေါ့။
“ဟဲ့မိန်းမ။ နင်မသိဘူးနော်။ ဒီပေါက်စမက သူ့ဘဲနဲ့ သူလည်ချင်လို့ သက်သက် ဂွင်ဆင်နေတာ”
မိန်းမကို ပြန်ပြောရင်း ပေါက်စခေါင်းကို ဒေါက်ခနဲခေါက်တော့ ပေါက်စက နှုတ်သီးစူသွားသည်။ မတတ်နိုင် .. ကိုယ့်မိန်းမရှေ့တော့ အနိုင်ပေးလို့မရ။ မဟုတ်ရင် ဒီကောင်မလေး လုပ်ပုံနဲ့ ညစာငတ်ဖို့များသည်။
“ဒါများဟယ် သူ့ဘဲမလိုက်ခိုင်းနဲ့ပေါ့။ တို့လင်မယား ၂ ယောက် ထိန်းမယ်လေ။ သူ့အိမ်ကို နင်လိုက်ပြောရင် ရပါတယ်။ ”
မိန်းမဖြစ်သူ၏ စကားကြောင့် စူနေသော နှုတ်သီးက မဲ့သွားသည်။ သူ့အတတ် သူစူးပြီလေ။ ပေါက်စမဲ့သွားတာမြင်တော့ ကျုပ်လည်း မိန်းမ အကြံပေးတဲ့အတိုင်းလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
လမ်းမှာတစ်ခွန်းမှ စကားမပြော။ ပွစိပွစိနှင့် ဘာတွေ ကျိန်ဆဲနေလဲမသိ။ ကိုယ်သာ စပ်ဖြီးဖြီး။ လေအိုးအိမ်ကလည်း တစ်ကားလုံးက သူငယ်ချင်းတွေ လင်မယားတွေဆိုတော့ တစ်ရက်တော့ ပေးလွှတ်သည်။ ဒါတောင် မနည်းတောင်းတောင်းပန်ပန် ပြောရတာ။
“မောင်စည်သူ မင်းပါလို့ လွှတ်တာနော်။ မင်းသူငယ်ချင်း လေအိုးသာဆိုလို့ကတော့ မယုံရဲဘူး။ ဒီကောင်က သူ့မိန်းမနဲ့သူ အလုပ်ရှုပ်နေမှာ။ ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ။ ဒီပေါက်စကို ခေါင်းခန်းထဲ ထည့်ထားလိုက်လေ။ အဲ့တာဆို အေးဆေးပေါ့။”
“အေး အေး အဲ့အကြံကောင်းတယ်။ သမီးမိန်းကလေးဆိုတာ . .. …..”
ထုံးစံအတိုင်း သြဝါဒတွေ ခြွေလာတော့ မကြားချင်ယောင်ဆောင်တုန်း ကျနော့်ကို ဒိုင်းခနဲ ပေါက်စက မျက်စောင်းလှမ်းထိုးပါတော့သည်။
လည်တဲ့နေ့ရောက်တော့ ခေါင်းခန်းထဲက လင်မယားရယ် ပေါက်စရယ်။ ပေါက်စတို့ သင်္ကြန်လည်တာများ ဟာသကိုဖြစ်လို့။ ထမိန်ရယ် shirt အကျီကြီးရယ် အပေါ်က အနွေးထည်ကြီး ဝတ်ထားသေး။ ကားမထွက်ခင် ပြောတာများ ၁ နာရီလောက်ရှိတယ်။ ကားနောက်ခန်းက ကျွန်တော်မိန်းမက ခေါင်းဖက်မှာ ကျွန်တော်ကတော့ အနောက်အစွန်ကနေ ကလေးတွေကို ထိန်းရတာပေါ့။ လည်တာမှ ကမ္ဘာအေး မရောက်သေး။ ကားက ထိုးရပ်သွားပြီး ဇောင့်ဇောင့်နဲ့ ပေါက်စမ ခေါင်းခန်းက ဆင်းချလာသည်။ မျက်နှာကတော့ စပ်ဖြီးဖြီး။ အနွေးထည်လဲ မရှိတော့။ shirt နဲ့ ထမီနဲ့။
ကားဘေးမှာ ပဲနဲ့လျှောက်နေတုန်း တခြားကားတစ်စီးက ဗွမ်းခနဲ ပက်ချလိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲသွားပါလေရော။ ဒီတော့မှ တစ်သက်လုံး ကလေးလို့ ထင်ထားတဲ့ ချာတိတ်မရဲ့ အလှတွေ ထင်းခနဲ။ ကိုယ့်မျက်စိဟာလည်း ဝင်းခနဲ။ အို မဖြစ်သေးပါဘူးလေဆိုပြီး အရှေ့က မိန်းမဆီပို့ရတယ်။ ဒီနောက်က ကောင်တွေနဲ့ဆို အိမ်ပြန်ရင် ထဘီတောင်ကျန်မယ်မထင်။ ကားနောက်ခန်းက ကျွန်တော်ကလည်း ကလေးတွေ မျက်နှာလုပ်တဲ့ ဘီယာတွေ တဗူးပြီးတဗူး ကစ်တာပဲ။ ခါးကြားထဲက ၈ ပတ်ပြားလေးနဲ့ တင်ရတာပေါ့။ ရေလေးစိုလိုက် ကစ်လိုက်နဲ့ ကမ္ဘာအေးရောက်တော့ ကားက ထုံးစံအတိုင်းကြပ်သည်။
လူငယ်တွေ ၄ ယောက်လောက်ပါတော့ ဆင်းမလျှောက်ခိုင်း။ ဒီတိုင်း အိပဲ့အိပဲ့နဲ့ တိုးနေတာ။ ပေါက်စမကိုကြည့်တော့ အအေးဗူးက တစ်ဝက်တောင် ကုန်နေပပြီ။ အရှေ့ပြေးရင်းနဲ့ အအေးဗူးယူမော့ကြည့်တော့ အံမာ ရောထားတာဗျား။ ဆူလည်းဆူချင်တယ် အနောက်က ကောင်တွေက သူ့ထက်ပိုကဲနေတော့ ခေါင်း ၂ ချက်လောက်ခေါက်ပြီး နဂိုနေရာ ပြန်ထိုင်ရတယ်။
မဖြစ်သေးပါဘူးလေဆိုပြီး ကားရှေ့ပြန်သွားပြီး မိန်းမကိုလည်း ပေးမသောက်ဖို့ သတိပေးတောမှ ကိုယ့်မိန်းမကပါ အပျိုလုပ်နေတာ။ သူကစ်ထားတာ ပေါက်စထက် ပိုများပုံရတယ်။ တဟီဟီနဲ့ ။ လခွီးပါကွာလို့ ရေရွတ်ရင်း လူငယ်တွေထဲက ထိန်းနိုင်တဲ့ကောင်ကိုပဲ ရန်မဖြစ်အောင်ထိန်းဖို့ ပြောရင်း ကိုယ့်ကောင် ၂ ကောင် ကိုယ်ပြန်ထိန်းနေရတယ်။ ပေါက်စမက နည်းနည်းရယ်။
“ဟေး ချစ်..ဘာလုပ်နေလည်း ဘာညာ” နဲ့ လင်ထောင်နေတာ ကိုယ့်မိန်းမ။ မူးတာက နည်းနည်း ယွတာက များများ။ အခုချိန်ပြောလည်း နိုင်မှာမဟုတ်တော့။ ပေါက်စကို ကြည့်တော့လည်း ချာတိတ်က ပြုံးစိစိ။
ကန်တော်ကြီးရောက်တော့ ဆုံရပ်ကိုပြောပြီး လမ်းဆင်းလျှောက်ကြတယ်။ မဏ္ဍပ်တွေရှေ့ရောက်ရင် ဝင်ကတဲ့ ကောင်ကိုလည်းထိန်း။ ယိုင်နေတဲ့ ကိုယ့်မိန်းမကိုလဲတွဲနဲ့ ပေါက်စတောင် မကြည့်ဖြစ်ဘူး။ အဲ့အချိန်လေးမှာပဲ ဝှစ်ခနဲ ဘယ်လစ်သွားတယ်မသိ။ မယ်မင်းကြီးမက ပျောက်သွားပါလေကော။ အဲ့တော့မှ ခေါင်းမီးတောက်တာ။ ခုနက ကစ်ထားတဲ့ ၈ ပတ်ပြားလည်း ဘယ်နံကြားရောက်မှန်း မသိတော့။ ခေါင်း ဆင်နင်းတယ်ဆိုတာ ဒါကိုပြောတာ။
ကိုယ့်မိန်းမကို သူငယ်တွေကြားထဲ ထားခဲ့ရမှာလည်း စိတ်ကမချနိုင်။ မတတ်သာတဲ့အဆုံး ကိုယ့်မိန်းမကိုတွဲဖို့ ကောင်လေး ၂ ကောင် လက်ထဲထည့်ပြီး သကောင့်သားမကိုရှာဖို့ ထွက်ရပါလေကော။ အဲ့နှစ်က IC show ရှိတယ်။ အကုန် IC show ဒိုးကြတာပေါ့။ တွေ့ချင်တော့ ချာတိတ်မကို အိမ်သာရှေ့မှာ ယောင်လည်လည်နဲ့ တွေ့တယ်။
ခုနက သမဖို့ပြင်ထားတာ နည်းနည်းတော့ လျော့သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်ကိုပြေးဆွဲပြီး ဒေါက်ခနဲ ခေါက်ဖြစ်အောင် ခေါက်လိုက်သေးတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ဆူတာပေါ့။ ပြောတာများ တန်းကိုစီနေတာ။ ဂန်းနာမလေးက ဒါတောင်စပ်ဖြီးဖြီနဲ့။ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး
“ဘာတွေစိတ်ပူနေတာတုန်း ကလေးမှ မဟုတ်တော့တာကို။ ခိခိ”
ဆိုပြီး ပြန်ပြောတယ်။
“ဟေ”
“ဟုတ်တယ်လေ.. ကိုလေးတို့က ပေါက်စဆို အမြဲ ကလေးလို့ ထင်နေတာမလား။ ဘာလဲ ရေစိုမှ လူကြီးမှန်း သိတာလား”
ပေါက်စ၏ စကားက မှန်လွန်းလို့ ခဏတောင် ဆွံ့အသွားသည်။ ဟန်ကိုယ်ဖို့ဆိုသလို
“နင်လျှာမရှည်နဲ့ နင်ပျောက်သွားရင် ငါသေမှာမလို့။ နင့်ကိုဘာမှ စိတ်မပူဘူး။ အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့ လာ။”
ဟုဆိုကာ လက်ကိုဆွဲရင်း ခေါ်လာတော့လည်း မငြင်းသည့်အပြင် ပြောသေးတာက
“ဟီး.. ကိုလေးနဲ့ ပေါက်စက အခုကျတော့လည်း ရန်ဖြစ်ထားတဲ့ စုံတွဲတွေကျနေတာပဲ ဟဲဟဲ”
ရယ်ပုံကိုက လူယုတ်မာ အသံနဲ့ရယ်တာ။
” .. .. ..”
ဘာမှပြန်မပြောပဲ လက်ကို အတင်းဆွဲကာ ခေါ်လာရင်း သူက ဖက်ခနဲဆို ခါးကို ဖက်ကာ
“ကိုလေး..နေပါဦး ခဏနားထောင်”
ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို ဆွဲလှည့်တယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကြောင်သွားပြီး ဘာဆက်ပြောမလဲ နားထောင်မိတာပေါ့။
“ပေါက်စကို မိန်းကလေးလို့ကို မထင်တာလား”
“ဟာ.. မိန်းကလေးမလို့ စိုးရိမ်တာပေါ့ဟ”
“ကိုလေး စိုးရိမ်တာ သိပါတယ်။ အဲ့တာပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ ပေါက်စကို ကိုလေးမိန်းမအပေါ် မြင်သလို မမြင်ဘူးလား”
နွယ်ပြီလေ။
“ဒါ.. ဒါက..”
“ကိုလေး.. မလိမ်ပါနဲ့နော်.. ပေါက်စကို ဒီနေ့ ကိုလေးကြည့်တာတွေ မရိုးသားဘူး အမှန်အတိုင်းဖြေ”
“အာ.. ကြည့်တာက အော် ဒီကလေးမ အရွယ်ရောက်လာပါလားဆိုပြီးပဲ ကြည့်တာပါ။ နင်က ငါ့ညီမအရင်းလိုပါပဲ။ တခြား မတွေးနဲ့”
” အပိုတွေ ”
“….”
“ကိုလေးဟာလေ… အဖြစ်ကို မရှိဘူး”
ပေါက်စ၏ မှတ်ချက်ကြောင့် ဒေါသက ဒိုင်းခနဲ ထွက်သွားပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ပြွတ်ခနဲ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲနမ်းလိုက်မိသည်။
“….”
“…..”
နှစ်ယောက်လုံး ခဏကြောင်သွားတာပေါ့။ နောက်တော့ လက်ကိုဆွဲပြီး လမ်းလျှောက်လာရင်း သူမက ခါးကိုလှမ်းဖက်တော့ ကျွန်တော် မရွေ့နိုင် မလှုပ်နိုင်။ ဆူညံနေသော ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော်တို့ ၂ ယောက်က တိတ်ဆိတ်ညင်သာလှသည်။ ဟုတ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ၂ ယောက်လုံး နားလည်တယ်လေ။ ဒါမဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စဆိုတာ။ ဒါမူးနေတုန်း ဖြစ်မိတဲ့ အဖြစ်အပျက်သာသာ။ အချိန်တန်ရင် မေ့သွားမှာ..။ ဒီလိုနဲ့ပဲ . . . .
ကားပေါ်ပြန်ရောက် လည်ကြပတ်ကြနဲ့ အကျနေ့တစ်ရက် ကုန်ဆုံးသွားသည်။ နောက်နေ့ကျတော့ မလှုပ်နိုင်။ ကိုယ်တင်မဟုတ်.. ပိုဆိုးတာက ကိုယ့်မိန်းမ အပူတွေကြီးပြီး ဖျားပါလေရော။ ဆေးလေးတိုက် နွေးနွေးထွေးထွေးထားပြီး ပေါက်စတို့အိမ်ကို လာတော့လည်း.. ပေါက်စမလည်း ဖျားသည်။
သူ့အစ်ကိုလင်မယားကတော့ ကားဖြင့် ထွက်သွားပြီ။ အိမ်မှာ အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီးပဲရှိတယ်။ ပေါက်စ နေမကောင်းဘူးဆိုတော့ သူတို့လည်း တရားစခန်း မသွားကြ။ ကျွန်တော်ရောက်သွားတော့မှ ဘွားတော်က တရားနာလေးအမှီ သွားပါဦးမယ်ဆိုပြီး ဘိုးတော်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို လူနာစောင့်ခိုင်းခဲ့သည်။
ဘိုးတော်ကလည်း လေပစ်ချက်တွေက နိုင်းလောက်ရှိတယ်။ တောက်လျှောက်ပစ်နေတာ။ လူနာဝင်ကြည့်ဖို့ပြောတော့ ဘိုးတော်ကလည်း ဆေးယူကာ လိုက်ခဲ့သည်။ ချမ်းနေတာမှ တုန်လို့။ မနေ့က မကဲစဖူး ကဲလိုက်တာ ဒီနေ့ တုတ်တုတ်မလှုပ်။ ပေါက်စကိုနိုးပြီး ဆေးတိုက်တော့ ဆေးသောက်ရင်းတောင် ကျွန်တော်ကိုမြင်တော့ စောက်ခွက်က ပြုံးစိစိ။ ပြီးတော့
“ဖေကြီးရေ အမေလှမ်းထားတဲ့ အဝတ်တွေ ရုတ်ရဦးမယ်ထင်တယ်။ အပေါ်ထပ်မှာ.. ကိုလေးကို ခေါ်သွားလိုက်ဦး”
“ဟေ.. ဟုတ်သားပဲ။ နေနေ.. မောင်စည်သူ။ ဧည့်သည်ကို ခိုင်းလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ ပြီးတော့ ထဘီတွေလည်း ပါတာကို”
“အာ.. ဦးလေးကလည်း.. ရပါတယ်။”
“ရပါတယ် မလုပ်နဲ့။ မင်းညီမက ဘယ်ထပြေးမလဲ မသိဘူး။ သေချာကြည့်ထား”
” ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး။”
ဘိုးတော် ပြောတာလည်း ဟုတ်သည်။ ဒီကလေးမ ဘာကြံနေလဲဆိုတာ မသိ။ အခန်းဝက ထိုင်စောင့်ရင်း မျက်စိဒေါက်ထောက် ကြည့်နေရသည်။ ဘိုးတော် အပေါ်တက်သွားတော့ ပေါက်စက ဗြုန်းခနဲထကာ ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်၏။
“ကိုလေးရာ လွမ်းလိုက်တာ။..”
“ဟဲ့.. ဟဲ့ အဘမြင်သွားရင် မကေင်းဘူး”
အတင်း တွန်းချသော်လည်း မရ။
“ဟဲဟဲ လန့်လို့လား။ မလန့်ပါနဲ့”
ဟုပြောရင်း သူမ ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဆက်လုပ်ပုံက အသည်းယားစရာ။ စောင်ကို ရင်ဘတ်အထိ ခြုံရင်းနဲ့ ဝှစ်ခနဲဆိုသလို သူမ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး လက်ဖြင့် ယမ်းပြသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဘိုးတော်က အောက်ဆင်းလာပြီ။ ဘိုးတော်အသံကြားတော့ အင်္ကျီကို စောင်ခြုံထဲထည့်ရင်း ကျွန်တော့်ကို လျှာထုတ်ပြသည်။ နိုင်လည်းမနိုင်တဲ့ ကလေးမ။
“ဖေကြီးရေ… ဖေကြီး လာပါဦး”
ဘာကြံနေပြန်ပြီ မသိ။
“အေး ပြော… ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
ပေါက်စ၏ အသည်းအသန် ခေါ်သံကြောင့် ဘိုးတော် ပြာပြာသလဲ ဖြစ်သွားသည်။
“သမီး ဗိုက်ဆာတယ်။ မနက်ထဲက ဘာမှမစားရသေးဘူး”
“နင် အပိုတွေ မပြောနဲ့ မနက်ကတင် နင် ဆန်ပြုတ် သောက်ပြီးပြီလေ”
“သိဘူး ဆာတယ်။ ခုနကတင် ဆေးသောက်ထားတာ ။ သမီးကို ဘာမှလည်း မကျွေးဘူး။ ဗိုက်ဆာတယ်။ ဗိုက်ဆာတယ်”
“အေးပါဟာ..။ သမီးတစ်ကောင် အရွယ်ရောက်နေပြီ အခုထိ အကုန်ခိုင်းတုန်း”
“မောင်စည်သူ။ ခဏကြည့်ထား။ မနက်တောင် အဘ ဆန်ပြုတ်ပြုတ်တုန်း သူလမ်းထိပ်မှာ ရေသွားဆော့နေတာ ပြန်ခေါ်ရတယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့ အဘ..။”
“နေကလည်းကောင်းတာမဟုတ်.. ယွပိုးကလည်း အခုထိ မသေသေးဘူး”
ဘိုးတော် ပွစိပွစိနှင့် မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်သွားတာကြည့်ရင်း ဟူးခနဲ သက်ပြင်းချမိသည်။ ပေါက်စကို ပြန်ကြည့်မိတော့ သူမပင်တီကို ခုနကလို ယမ်းပြနေသည်။ ကိုယ်လည်း သည်းမခံနိုင်တော့။ ကိလေသာကုန်နေတဲ့ ကောင်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ။
ရုတ်တရက်ထပြီး စောင်ကို ဆွဲလှန်လိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးက မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း။ ပစ္စည်းက ဒင်ခနဲ ထလာသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခေါင်းပြေးဝင်ကာ အားပါးတရ ကုန်းယက်လိုက်တော့သည်။ တပြက်ပြက် မြည်နေသံက အခန်းဝကပင် ကြားနိုင်သည်။ ပေါက်စအဖုတ်က အရည်တွေနဲ့ ကျွန်တော့် တံတွေးတွေရောကာ ရွှဲအိုင်နေပါလေရော။ ထိုစဉ်
“ဟဲ့.. ကြက်ဥလား ကြက်သား”
ဟူသည့် အသံကြောင့် ၂ ကောင်သား တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ခဏရပ်သွားသော ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ဖိချရင်း သူမက
“ကြက်သား အဘရေ ကြက်သား”
ဟု လှမ်းအော်ရင်း ဖြေသည်။ ထိုစဉ် ကျွန်တော်အကြံတစ်ခု လင်းခနဲရသည်။ ဟုတ်ပြီ။ ဒီတိုင်းလုပ်ရမယ်။ ရုတ်ခနဲထကာ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားတော့ သူမ ကြောင်သွားသည်။ ကျွန်တော် ပြတင်းပေါက်တံခါးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း မျက်စိမှိတ်ပြတော့ သူကလည်း သဘောပေါက်သည်။ ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မီးဖိုချောင်ထဲက ဘိုးတော်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ပန်ကန်ထဲတောင် ခေါက်ဆွဲကို ထည့်နေပြီ။ ဒီတော့မှ..
“အဘရေ.. ကျွန်တော် ပြန်ပြီနော်။ တံခါးစေ့ခဲ့မယ်”
ဟု လှမ်းအော်ရင်း ခြံထဲဝင်ကာ သူမ အခန်းပြတင်းပေါက်နား ထိုင်နေမိသည်။
“အေးအေး…”
ဟုသာ ပြန်ဖြေနိုင်သည်။ ဟုတ်တယ်လေ ခေါက်ဆွဲထည့်ရင်း တန်းလန်းဆိုတော့ နှုတ်တောင်မဆက်လိုက်ရ။ ဘိုးတော်က ပေါက်စကို ခေါက်ဆွဲချပေးရင်း အခန်းဝမှာ ထိုင်စောင့်နေသဖြင့်
“ဖေကြီး ဘာထိုင်ကြည့်နေတာလဲ ခြံတံခါး သွားပိတ်ဦးလေ”
ဟု ပေါက်စအပြောကြောင့်
“အေးအေး ဟုတ်သားဟ ။ နင်ဘယ်မှ လျှောက်မသွားနဲ့နော်”
ဟုဆိုကာ ထွက်သွားတော့ သူကပြတင်းပေါက်ထဖွင့်သည်။ ဒီတော့မှ ခွဝင်ရင်း ပြတင်းပေါက်ကိုပြန်စေ့။ နှုတ်ခမ်းကို တရစပ် နမ်းမိသည်။ ဘာမှဝတ်မထားသော သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုယ်တွယ်ကစားရင်း တံခါးမကြီး ဂျက်ထိုးလိုက်သည်။ ပေါက်စမ ပေါင်ကိုဖြဲပြီး လီးကိုကိုင်သွင်းသည့်အချိန် ဒုန်းဒုန်းဆို တံခါးကို တွန်းသံကြားရသည်။
“ဟဲ့ ပေါက်စ။ ဟဲ့ပေါက်စ။ အာ… ပြတင်းပေါက်က ထွက်သွားပြီလား မသိပါဘူးကွာ”
ဘိုးတော် ခြံထဲပြေးဆင်းသွားတာ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ပြတင်းတံခါးဖွင့်ပြီး ကုတင်ဘေး ပုန်းနေတာပေါ့။ ပြတင်းတံခါး ပွင့်နေတာတွေ့တော့ ဘိုးတော်လည်း အသည်းအသန် နောက်ဖေးကော ခြံတံခါးကော လိုက်စစ်နေသည်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော်က သူ့နားနား ကပ်ပြီးပြောသည်။ သူကလည်း လက်ခံသည်။
“ဖေကြီးရေ.. သမီးဒီမှာ..”
ခြံနောက်ရောက်နေသော ဘိုးတော်ကို ပြတင်းပေါက်က လှမ်းအော်သည်။
“ဟဲ့ နင်ဘယ်သွား..”
“ဟီး.. သမီး ဒီမှာပုန်းနေတာပါ။ နေဒီလောက်ပူနေတာ ဒီနေ့မဆော့ပါဘူး။ အခန်းရှေ့လည်း ထိုင်စောင့်မနေနဲ့ ဒါပဲ”
ဟုပြောပြီး ပြတင်းတံခါးကို ချက်ပြန်ထိုးကာ လှည့်အလာ အသင့်စောင့်နေသော ကျွန်တော့်က ပေါက်စမကိုချီပြီး ပြတင်းပေါက်ပေါ်မှီကာ လိုးဖို့ကြံသည်။ ခြေသံ တရှပ်ရှပ်ကိုကြားတော့ ဘာမှဆက်မလုပ်။ ဘိုးတော်က ပြတင်းတံခါးကို ထုရင်း
“အေး ထွက်ရဲထွက်ကြည့် ဒီည နင်ပြန်လာဖို့ မတွေးနဲ့။ အသေပဲ”
ဟု ဓါးကြိမ်းကြိမ်းကာ ဒေါသတကြီး ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့သည်။ ဧည့်ခန်းနဲ့ ပေါက်စအခန်းက နည်းနည်းသာ လှမ်းသည်။ ပေါက်စအခန်း တံခါးကို လှမ်းမြင်နေရသည်လေ။ ကံဆိုးရှာသော ဘိုးတော်မှာ အခန်းတံခါးကိုသာ မြင်ရသည်။ အခန်းထဲတွင် လေးဖက်ထောက်ကာ အလိုးခံနေရသည့် သမီးဖြစ်သူကို မမြင်နိုင်။
ပေါက်စကို လေးဖက်ထောက်ခိုင်းပြီး ခွေးလိုး လိုးရသည်မှာ အသံထွက်လှသည်။ ဗြွတ်ဗြွတ်နှင့် သံစုံထွက်နေသည်။ ဒါကိုလည်း ဘိုးတော် မကြားနိုင်။ သူ့ရေဒီယိုကြီးက ဖွင့်ထားသော ပဌာန်းကိုသာ သူကြားမည်။ ပေါက်စကို လိုးရသည်မှာ ကျွန်တော့်မိန်းမနှင့်မတူ ကြပ်သည်၊ အရည်လည်း ထွက်သည်။ ပိုကောင်းတာကတော့ ဖီလ်းကတခြားစီ။ ရင်ပိုခုန်သည်။ လိုးနေရင်းပင် ထပ်လိုးချင်နေမိသည်။
ပေါက်စ၏ ဆံပင်တွေကို ဆွဲစုရင်း အားပါးတရ ဆောင့်မိတော့ ပြီးသွားသည်ထင့် ပျော့ခွေကျသွားကာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒီပုံစံက လုံး၀ PERFECT လေ။ ခါးလေးကိုကိုင်ကာ လဥတွေပါ နာအောင် ဆောင့်မိတော့ ပြီးချင်ချင် ဖြစ်သွားသည်။
ဒီတော့မှ လီးကိုဗြွတ်ခနဲ ဆွဲထုတ်ရင်း ပေါက်စကို ပက်လက်လှန်ကာ ဆဲပင်ဆွဲပြီး ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်ထားလိုက်သည်။ နေမကောင်းသောကြောင့် အာငွေ့နွေးနွေးလေးနဲ့တင် လွှတ်ချင်လွှတ်ချလို့ရသည်။ ခနထိန်းပြီးတော့ ပါးဘယ်ညာကို လီးထိုးရင်း လျှာပေါ်မှာတင် ဗြစ်ခနဲ ထုတ်ချလိုက်တော့ တဝူးဝူးနဲ့ သူရုန်းသည်။ ခေါင်းကိုအတင်းဖိကပ်ရင်း အကုန်လုံးထုတ်ချလိုက်ပါတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
