“လာပြီ….လာပြီ…ပြေး…ပြေး…”
ပလက်ဖေါင်း ဈေးတန်းကလေး တစ်ခုလုံး အမှိုက်ပုံ လေး လေဝှေ့ခံလိုက်ရသည့်အလား ဖယိုဖရဲ ပြေးလွှားကြသည်။ အလကားနေရင်းလည်း လာပြီ.. လာပြီ… ပြေး… ပြေး…. အော်တတ်သော နာရီအဟောင်း ရောင်းဝယ်သည့် အာရောဂျံဆီသို့ မျက်လုံးက ရောက်ဖြစ်၏။
“အာရာဖတ်… ဘာငေးနေတာလဲ… တကယ်လာတာ..”
ဈေးဘန်းခြင်း ကပ်ရက်မှ.. လက်သုတ်ပုဝါ ၊ လက်ကိုင်ပုဝါ ၊ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အထုပ်ကြီး မနိုင်မနင်း မရင်း… မရွှေအေး မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူး အော်သည်။ ဒီတော့… အာရာဖတ်.. ဒေါင့်လေးဒေါင့်တွင် စတိချည်နှောင်ထားသော ပလပ်စတစ်ကြိုးကို ဆွဲပြီး အရေးပေါ် ထွက်ပေါက်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသော ငါးထပ်တိုက်ကြီးပေါ်သို့ ပြေးတက်သည်။ ပလပ်စတစ် ရွက်ဖျင်ထဲမှ နိုင်ငံခြားဖြစ် ကလေးကစားစရာများက လုံးထွေး ရှုပ်ပွလျက် လှေခါး ပေါက်လေးနှင့် မဆန့်မပြဲ ဒရွတ်တိုက်ကြီး ပါလာသည်။
“ဟိုက်…အင့်”
“အမေ့…အိုး”
“ဒလုံ….ဂွမ်….ဂွပ်”
အမောတကော ပြေးတက်လာသော အာရာဖတ်နှင့် ရင်ချင်းအပ်လျက် အိကနဲ ဝင်ဆောင့်ပါလေသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်က တစ်ဆစ်ချိုး လှေခါးရင်းမှာ ပုံလျက်သား…..
“နင့်..မျက်လုံး…ကန်းနေလားဟင်…ကုလား…”
အာရာဖတ်က ကုလားကပြား ဖြစ်သော်လည်း သူ့ကို ကုလားလို့ခေါ်လျှင် မကြိုက်..။ အတိုက်ခံရသော မိန်းကလေးက အာရာဖတ်နှင့် သက်တူရွယ်တူ တရုတ်မလေး။
“တမင်တိုက်တာမှ မဟုတ်တာပဲ…တရုတ်မရဲ့”
“အံမယ်…ကုလားက…လူပါးဝလိုက်တာ”
“နင်ကရော..လူပါးဝတာပဲ…တရုတ်မ”
“ကုလား…..နော်.”
“တရုတ်မ…နော်”
အာရာဖတ်က လော်စစ်ဟန်ဆိုသော တရုတ်ကြီးနှင့် သုံးလေးနှစ်မက ဆက်ဆံလာခဲ့ပြီဖြစ်ရာ လော်စစ်ဟန်ကြီး၏ တိုက်အပေါ်ဆုံးထပ် လက်ဝဲဘက် စတိုခန်းသည် အာရာဖတ်၏ အရောင်းပစ္စည်းများ ထားသိုရာ အခန်းဖြစ်သည်။ လခ မှန်မှန်ပေးထားသော အာရာဖတ်နှင့် တိကျသော စီးပွားရေးသမား လော်စစ်ဟန်တို့ ချစ်ကြည့်ရေး ဖွဲ့ပြီးသားဖြစ်နေသည်။ လော်စစ်ဟန်မိန်းမ မကျင်စိန်.. အိမ်ဖော်ကရင်မလေး… နော်အဲမူတို့နှင့်လည်း အာရာဖတ် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်၏။
“နင် … တိုက်ပေါ် ဘာတက်လုပ်တာလဲ”
“ငါ့..ဖာသာ.. တက်လုပ်ချင်တာ .. လုပ်မယ်..။ နင်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး….။ ငါ့ကို ဗလာချီ..လာမဖြဲနဲ့”
“အံမာ…နင့်ကို…ဘာလို့ဖြဲရမှာလဲ”
“နင့်ကိုလည်း…ငါဖြဲနေတာမှ..မှုတ်ဖဲ”
“ခွေး…ကုလား…မိုက်ရိုင်းတယ်”
“ဝက်…တရုတ်မ…နင်လည်းမိုက်ရိုင်းတာပဲ”
“ဟဲ့… အိမွန်….။ အိုး…အာရာဖတ်… ဈေးအစောကြီး သိမ်းလာသလား…။ နင်က.. အထုပ်ကြီးနဲ့”
“ပြေးတာ… အစ်မရေ… ပြေးတာ…။ အောက်မှာ.. တံမျက်စည်းလှဲနေပြီ”
မကျင်စိန်… ဈေးခြင်း လက်မှာ ချိတ်လိုက်ရင်း
“ဆင်းလေ.. အိမွန်…။ ရှေ့ကဆင်းသွားတာ ကြာပြီ..။ အခုမှ… ဒီနားရောက်သေးတယ်”
“ဒီမှာ… ဒီကုလား ဟာကြီးက… တစ်ဆို့နေတဲ့ဟာကို”
“အယ်…လုပ်ချလိုက်ပြန်ပြီ”
အာရာဖတ်က မျက်လုံးပြူးရင်း ရေရွတ်သည်။ မကျင်စိန်က အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် သိမ့်သိမ့်တုန်ခါနေသော ရင်သားနှစ်မွှာကို လှုပ်နွဲ့ရင်း ရယ်သည်။
“ဒါ…ငါ့တူမလေ….အာရာဖတ်ရဲ့…။ တက္ကသိုလ်လာတက်တာ..။ သူ့အဖေက.. အစ်မရဲ့ အစ်ကိုရင်းပေါ့..။ ကွတ်ခိုင်ကလေ..”
“ဟုတ်ကဲ့… အဟဲ… ကျနော်.. တခါမှ ဒီမှာမမြင်ဖူးလို့.. ဟင်း.. ဟင်း…”
“အာရာဖတ်က … ဒီလှေခါးရင်းမှာ ဈေးရောင်းတယ်လေ..။ နိုင်ငံခြား ကလေးကစားစရာအစုံပဲ..။ နောက်ပြီး.. မိန်းကလေး အသုံးအဆာင်တွေလည်း… သူ့ဆီမှာရတယ်..”
မကျင်စိန်က အိမွန်ဆိုသော နတ်မိမယ်လေးကို လှည့်ပြောသည်။ ထို့နောက် အာရာဖတ် အိပ်ကြီးကို ကွေ့ရှောင်လျက် လှေခါးအတိုင်း ဆင်းသွားကြသည်။ အာရာဖတ်ခြေထောက်များ အလုပ်မလုပ် ကြတော့။ နေရာမှာပင် စုံရပ်နေမိသည်။
ဂျင်းအဖြူစကပ်တိုတိုက အိမွန်ဒူးဆစ် ဖွေးဖွေးလေးကို ကျော်ရုံလေး ရှည်သည်။ နောက်မှ ကွဲဟနေသာ စကပ်ကြားမှ တစ်စုံတစ်ခု ထွက်လာနိုးနှင့် အာရာဖတ် ပြူးပြဲကြည့်ရင်း ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်သည်။ဖောင်းကား တင်းအိနေသော တင်ပါးအစုံက ဂျင်းစကပ်အောက်မှ နှိမ့်မြှင့် လှုပ်ရှားသွားကြသည်။ သေး ချွန်မြင့်ဟိုက်သော လေဒီရှူးအနက်ကလေးကြောင့် အိမွန်ခြေသလုံးလေးများ ပိုမိုဖောင်းအိနေသည်။
ကိုယ်ခန္ဒာအပေါ်ပိုင်းကို ထုပ်စည်းထားသော မဝတ် အင်္ကျီလေးအောက်မှ မလုံ့တလုံ မို့မို့မောက်မောက်ကလေးများဆီသို့လည်း အာရာဖတ် မျက်လုံးတွေ ရောက်ခဲ့သည်။ ဝက်တရုတ်မလို့ သူက ပြောခဲ့ပေမယ့် အာရာဖတ် မျက်လုံးတွေက ရောက်ခဲ့သည်။ စင်စစ်မှာမူ အိမွန်ဆိုသော တရုတ်မကလေးသည် ရွှေသမင်မလေးနှင့်တူစွ ကျော့ရှင်းလှပ ဖျတ်လတ် လွန်းလေသည်။
အိမွန် မျက်လုံးကလေးများ၌ ပစ္စည်းအရှိန် ပညာမာန အခိုးအငွေ့များ ရိပ်ရိပ်သန်းနေသည်ဟု အာရာ ဖတ် ညှိုးငယ်စွာ တွေးနေမိသည်။ လော်စစ်ဟန်ရဲ့တူမ ဆိုကတည်းက ဘယ်အတန်းအစား ရှိမည်ကို အာရာဖတ် နားလည်ပြီးသားပင်။ ရွေသားစစ်စစ်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ပန်းကန်ပြားနှင့် ထမင်းမစား သည်ကလွဲလျှင် ဖဲမွေ့ယာ ရွှေကော်ဇော ရောနှော်လို့ထိုင်ကာ မလှိုင်အလွှာက မိဖုရားလေး ဖြစ်သည်ကို ဘယ်သူမှ စာမေးပွဲမစစ်ပဲနှင့် အာရာဖတ် တိကျမှန်ကန်စွာ ဖြေဆိုချင်သွားသည်။
မကျင်စိန်၏ အိပဲ့အိပဲ့ လှိုင်းခေါင်းဖြူကြီးတွေနှင့်တူသော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးသည် အိမွန်၏ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် မောက်သင်းတုန်ခါနေသော တင်ပါးပျိုလေးများနှင့် ယှဉ်လိုက်သောအခါ မျက်လုံးတို့က အိမွန် နောက်သို့သာ ငြိမ်ပါသွားကြ၏။ အိမွန်တို့ လှေခါးရင်းသို့ရောက်ပြီး ပလက်ဖေါင်းပေါ်သို့ ဆင်းသွားသည်အထိ အာရာဖတ် နေရာမှ ရွေ့မသွား ။
“ဟေ့ကောင်… မင်းရှိုးနေတာ လော်စစ်ဟန်တူမ ဆိုကွ”
“ရှိုးတာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…ရိုးရိုး…ရှိတ်တာပါ”
“ဟိုက တရုတ်မ..မင်းက…ကုလား..ဟဲဟဲ”
“တရုတ်နဲ့ကုလား….မညားရဘူးလား”
“ကျီးကန်းနဲ့ ဘဲဥလို ဖြစ်နေမှာပေါ့ကွ”
“အဲဒါ…ဘာဖြစ်လဲ…စောက်ရေးမပါတာ…”
နောက်ပြောင်နေကြ ဘာတာဂျံ စကားကို အာရာဖတ် မျက်စိမျက်နှာပျက်ကာ ဘုပြန်တောလိုက်၏။
“ခွေးမသား….မင်း…သူ့ကို ကြွေနေလို့လား”
ဘာတာဂျံက စကားစ၏။ အာရာဖတ်က ဘာတာဂျံ မျက်နှာကို တစ်ချက်စွေကြည့်လိုက်သည်။ ဘာမှပြန်မပြော..။ လက်ထဲမှ ဆေးပေါ့လိပ်ကို ကတ္တရာလမ်း အလယ်သို့တိုင် တောက်ပစ်လိုက်၏။
“ဆော်လေးက မှည့်တာတော့… အမှန်ပဲ….။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလည်းဖြစ်… ကွတ်ခိုင်က.. သူဌေးသမီးဆိုတော့…။ ဟား… အာရာဖတ်… အခြေအနေကောင်းရင်… မင်းလေ… ချဲမထိုး ထီမထိုးပဲ တစ်ကွက်ကောင်း ပေါက်နိင်တယ်.. သိလား..”
“လုပ်ချလိုက်ပြန်ပြီ..”
အာရာဖတ်က မကျေမနပ် မျက်နှာမျိုးဖြင့် စောင်းကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သော်လည်း သူ့မျက်လုံးများက ရယ်နေကြ၏။ ဘာတာဂျံ စကားများက သူ့သွေးသားများကို စိမ့်နွေးသွားစေသည်။ တကယ်တော့ အာရာဖတ်မှာ ကုလားမင်းသားများကဲ့သို့ စိမ်းမြသော ပါးသိုင်းမွှေး၊ နက်မှောင်တောက်ပြောင်သော မျက်လုံးများ၊ လှိုင်းတွန့်ထကာ လေတိုက်၍ပင် မပျက်သော သပ်ရပ်ခွေနွယ်နေသည့် ဆံပင်ပုံများနှင့် ချောမောသူ ဖြစ်၏။
“ဆော်လေးက..မင်းကို…ကြွေမှာပါ”
“သွားစမ်းပါ…ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ”
“တကယ်ကွ… မင်းကိုကြည့်တဲ့ အကြည့်က… ခိုက်နေတဲ့ အကြည့်မျိုး… ဟဲ… ဟဲ… ဟဲ…။ ငါ.. အကဲခတ်တတ်ပါတယ်…”
ဘာတာဂျံက စကားပြောရင်း အာရာဖတ်ပုခုံးနားဆီသို့ မျက်နှာကို တိုးကပ်လိုက်သည်။
“ဟို…ဟိုဟာ…အသစ်ထွက်ပြီလား…အာရာဖတ်”
“ဘာလဲကွ…မင်းဟာက…အရင်းမရှိ အဖျားမရှိ”
“စာအုပ်…ပြောတာ…ရတနာဝင်းထိန် စာအုပ်လေ”
“ဟာ..မရဘူး…ဟေ့ကောင်..သွား…သွား…”
“လုပ်ပါကွာ…ငါ ချက်ချင်းပြန်ပေးမှာပါ….ရော့ ငါးကျပ်ယူ”
“ရမယ်…ငါးကျပ်…ရှားပါးစာအုပ်ကို… တစ်ခါဖတ်.. ငါးကျပ်.. မင်းအမေလင်ပဲရမယ်…”
“အချင်းချင်းပဲကွာ….ဒီမှာ.. အဲဒီစာအုပ်ကို မင်းဆော်လေး ပေးဖတ်ကြည့်စမ်း.. သိလား… ဟေ့ကောင်”
“ဟာ…ဘာမှဖြစ်သေးတာ မဟုတ်ဘူးကွ… လီးမှပဲ”
“နော်အဲမူနဲ့ မင်း.. အဆင်ပြေသားပဲဟာ…။ ပြီးတော့.. ကရင်မက… အဲဒီစာအုပ် အသစ်ထွက်တိုင်း လာငှားတာ”
“ကျွတ်..အထာလည်း မပေါက်ပဲနဲ့.. သူဖတ်တာမဟုတ်ဖူးကွ… လော်ကြီးဖတ်တာ.. သိလား…။ မကျင်စိန်ကြီး လစ်ရင်… နော်အဲမူနဲ့…. လော်ကြီးနဲ့… အပီကိုင်တာ”
“ဟား…မိုက်လှချည်လား…မင်းမြင်ဖူးလား”
“မင်းကလည်း…. ငါပစ္စည်းထားတဲ့ အခန်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကွ… မသိချင်ယောင်ဆောင်နေရတာပေါ့ကွာ။ တော်ကြာ ကိုယ့်နေရာလေးပါ ပျောက်သွားမှဖြင့်….”
“ဟီး…..ဟီး…ငါပါ ကစ်ချင်လိုက်တာကွာ”
ဘာတာဂျံက သူ့ပေါင်ကြားသို့ လက်ကိုနှိုက်ရင်း သွားရည်တမျှားမျှားကျဟန် မေးစေ့လက်ဖမိုးနှင့် သုတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ အာရာဖတ်က မဲ့လိုက်၏။
“ဒီလောက်…ဗွက်လည်နေတာကြီးများ.. မင့်မို့လို့”
“ဟ…လော်ကြီးတစ်ယောက်ပဲ .. ကိုင်တာကို”
“အေးလေ… သူများကိုင်ပြီးသားကြီးမို့ ပြောနေတာ”
“သွားပြီ…ဒီတခါတော့… မင်းလည်သွားပြီ… အာရာဖတ်…။ ဆော်ဆိုတာ သူများကိုင်ပြီးသားကိုင်မှ လွယ်တာကွ…။ အသစ်စဖောက်တဲ့ ကောင်တွေ.. ချွေးပြန်တယ်… မင်းသိလား“
“အာ….သွားစမ်းပါ… မင်း အတွေ့အကြုံလည်း မရှိပဲနဲ့”
“ဟာကွာ…ဟေ့ကောင်… ငါ့တော့ အပျိုစစ်စစ်ပဲ ရမှ ကိုင်မယ်”
“အေး…ဒါဆိုလည်း.. အူဝဲဆိုကတည်းက ယူမွေးထားမှ…. မဟုတ်ရင်တော့”
“ခွေးမသား…မင်း…သိမ်းကြုံး..မပြောနဲ့”
“ငါပြောတဲ့အထဲမှာ…အိမွန်မှ…မပါတာ”
“အေး….ပြီးရော…”
“ဟား….ဟား….ဟား…..စောက်ပေါ…”
အာရာဖတ် လက်သီးနှင့်ရွယ်ထားသည့် နေရာနှင့် ဝေးရာသို့ပြေးရင်း ဘာတာဂျံ အောရယ်ပြီး လှောင် သည်။ မရွှေအေးက ထမင်းချိုင့်ထဲသို့ ဇွန်းကို ထိုးလိုက်ပြီးမှ လှမ်းကြည့်သည်။
“ဟို…ကုလားနှစ်ကောင် ဘာတွေပြောနေလဲ”
“ဈေးရောင်း မကောင်းရတဲ့အထဲ ပေါက်ကရတွေ လာပြောနေတာ မရွှေအေးရေ”
“အေး…ဟဲ့.. ဒီမှာ.. ဘာတာဂျံ… ရတနာဝင်းထိန် အသစ်ထွက်ရင် ပေးစမ်းပါဦး”
“အစ်မက…ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“ဟဲ့…ငါ့ယောက်ျား..မှာလိုက်လို့..ခွေးကုလားရဲ့”
“အသက်လည်းကြီးပြီ…လျှော့ကြပါဦးဗျာ…”
“အို….လုပ်နိုင်တုန်း လုပ်တာပဲ..ဘာဖြစ်လဲ”
တိုးတိုးတိတ်တိတ် မဟုတ်ဘဲ မရွှေအေးက အော်ကျယ်အော်ကျယ် ပြောသည့်အတွက် လမ်းသွားလမ်းလာများက ကြည့်သွားကြသည်။
“မရွှေအေးယောက်ျားက တော်တော်.. လုပ်နိုင်တယ်နော်”
“နင့်လို…ပန်းနာသည်မှ မဟုတ်တာ“
“အဲ….ရွှေအေးကလည်း..မယ်မငြင်းပဲပေါ့”
“သဘောရှိ…ကလောဟိ”
ထမင်းဇွန်းကို ပစ်သွင်းရင်း မရွှေအေးက ခပ်တည်တည် ပြောလိုက်ပြန်သဖြင့် ဘေးမှ ဘဝတူဈေး သည်များ တဝါးဝါး ပွဲကျသွားကြပြန်သည်။
“မရွှေအေးယောက်ျားက ဘာလုပ်လဲဟင်”
“ဟဲ့… ပင်စင်သမားဥစ္စာ … ဘာလုပ်စရာရှိတာမှတ်လို့…။ လုပ်စရာမရှိ.. ငါ့ပဲ ပိုလုပ်နေတာ”
“ဟယ်…ရွှေအေးကတော့”
စတီးဇွန်း၊ ကက်ဆက်စင်နှင့် အင်္ကျီချိတ်များရောင်းသော မအေးအေးက မျက်နှာကို လက်သုတ်ပုဝါနှင့် အုပ်ရင်း ကြိတ်ရယ်သည်။
“အဟုတ်… အေးအေးရ… ငါ တကယ်ပြောတာ…။ ငါတို့ညားပြီး အခု.. ဆယ့်တစ်နှစ်ကျော်ပြီ..။ ရက်လွတ် တစ်ရက်မှကို မရှိတာ”
“ဟဲ့…အယ်…”
အေးအေး လန့်အော်သည်။
“လုပ်လှချည်လားဗျ”
ဘာတာဂျံက ငြီးငြူသည်။
“ဒါတော့…လွန်တာပေါ့ဗျာ”
အာရာဖတ်က ဆိုသည်။
“ကျန်းမာရေး ကောင်းတယ်…ဟဲ့”
မရွှေအေးက ထမင်းလုတ် တစ်လုပ်ဝါးရင်း ချိုင့်ကို ဂွက်ကနဲပိတ်ရင်း ပြောသည်။
“နှုတ်ခမ်းတွေ…စုတ်ပြတ်..မကုန်ဘူးလား”
“လာကြည့်လေ…စုတ်လား..မစုတ်လား..ဆိုတာ”
မရွှေအေးက ထမီအောက်စကို လှန်မည့်ပုံ လုပ်သဖြင့် ဘာတာဂျံ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်ရင်း လှည့်ပြေး၏။ ဈေးရောင်းကောင်းသည် မကောင်းသည် အပထား၊ အစောင်းအချိတ်ကင်းကာ စည်းစည်းလုံးလုံးဖြင့် ရောင်းချရင်း ဝမ်းတစ်ထွာအတွက် ရှာဖွေရသည်ကပင် သုခချမ်းသာခြင်းတစ်မျိုး ဖြစ်လေရာ အာရာဖတ်အနေဖြင့် ပလက်ဖေါင်းလိုင်းချင်း တူသော်လည်း ဤနေရာလေးကို ပိုမိုနှစ်သက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။
“ဟယ်… ကျောင်းတွေတောင်… လွှတ်ကုန်ပြီတော့…”
မအေးအေးက မျဉ်းဝါကြားကို ဖြတ်ကူးလာသော လုံချည်စိမ်း ကျောင်းသားကျောင်းသူလေးများကို ကြည့်ကာ အလန့်တကြား အော်သည်။ ၃ နာရီထိုးပြီ။
“ဈေးဦးတောင်…မပေါက်ဖူးဟယ်….ဒုက္ခပါပဲ…”
မှန်ပါသည်…။ တစ်ခါတရံ မအေးအေး ညည်းတွားသကဲ့သို့ပင် ဈေးဦးမပေါက်သော နေ့ရက်များလည်း ရှိ သည်မို့ ပလက်ဖေါင်းဈေးသည်ဘဝက လှေဦးဆိုလျင် စို၍၊ လှေဦးခြောက်လျင် ခြောက်သော တံငါ သည် ဘဝနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်သည်။
“ဟိုမှာ….အင်ဂျလာ”
“ဘာ…ကွ”
“မုန်တိုင်းမလေး…. လေ…. လာပြီ… အပူပိုင်း မုန်တိုင်းနာမည်က အင်ဂျလာတဲ့။ တောင်တရုတ်ပင်လယ်မှာ ဖြစ်နေတာ…။ ဟိုမှာလာနေတာ အိမွန်… အဲဒါ အင်ဂျလာ..”
ဘာတာဂျံက တိုးတိုးဖြင့်ပြောရင်း ညွှန်ပြသည်။ အာရာဖတ် ဒိန်းကနဲ ရင်မှာ နွေးသွားသည်။
“အင်ဂျလာ”
အိမွန်အား လျှို့ဝက်နာမည်လေး ပေးမိကြ၏။ တန်းစီလျှောက်လာနေသော မိန်းကလေး အုပ်စုထဲမှာပင် အိမွန်က အထင်ရှားဆုံး ဖြစ်နေသည်။ ဖွေးဥသော မျက်နှာဝင်းဝင်းလေးက ရယ်ကာမောကာဖြင့် ချစ်စဖွယ်ကောင်း၏။ လှုပ်နွဲ့ခါရင်းလာသော ခန္ဒာကိုယ် အောက်ပိုင်းက ဝတ်နေကြ ဂျင်းအဖြူစကတ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဝတ်ထားရာ သေးကျဉ်သော ခါးမှ စွင့်ကားသော တင်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးမှာ အသက်ရှူမှားလောက်အောင်ပင် လှပလွန်းသည်ဖြစ်ခြင်း။
“တက္ကသိုလ်က .. ကလပ်(စ်)တွေပြီးတာ ၁ နာရီကျော်ဆို ပြီးပြီကွ..။ သူက… အခုမှ… ပြန်လာတာ.. သူ့ဘဲနဲ့များ လျှောက်လိမ့်နေသလား မသိဘူး”
ဘာတာဂျံက တွေးခေါ်ကြည့်သည်။ အာရာဖတ် နှလုံးသားသည် မသိမသာ အောင့်ကျင်သလို ခံစား လိုက်ရ၏။ တဖြေးဖြေး နီးလာသော အိမွန်၏ ဆီးခုံမို့မောက်မောက်ကလေးကို အာရာဖတ် အသက်မ ရှူပဲ ငေးစိုက်ကြည့်မိသဖြင့် လည်ချောင်းဝတွင် တစ်စို့စို့ကြီးလို ခံစားလာရသည်။
အိမွန်က သူငယ်ချင်းအုပ်စုများနှင့် လမ်းခွဲလိုက်ကာ လှေခါးခြေရင်းဆီသို့ ဦတည်သည်။ စူးစိုက်ကြည့်နေသော အာရာဖတ်၏ မျက်လုံးများနှင့် ရင်ဆိုင်မိလိုက်ကြသည်။ တင်းကနဲ သန်မာသော မျက်နှာနုနုလေးက တမဟုတ်ချင်း ခက်ထန်မာကြောပစ်လိုက်သည်။ အာရာဖတ်ကတော့ ခေါင်းကိုညှိုးငယ်စွာ ငုံ့လျှိုးလိုက်မိသည်။
“ခြေသံပြင်းပြင်းနှင့်… မမ… ကိုယ့်ရှေ့နား ဖြတ်လျှောက်သွားတယ်..။ ကိုယ့်နှလုံးသားများလည်း.. ဒေါသစိတ်ကြောင့်.. ဖြင်းကနဲ ဖြစ်တယ်…။ မင်းမာနိုင်တယ်.. မင်းအနိုင်ယူကွယ်.. ကိုယ့်ကို အမြဲတန်း.. မင်းမာနိုင်ပါတယ်….”
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲမှ လွင့်လာသော စိုးလွင်လွင် သီးချင်းကြောင့် အာရာဖတ် ခေါင်းထောင်ကြည့်၏။ အိမွန်ခေါ် အင်ဂျလာ မုန်တိုင်းမလေးက ရိပ်ကနဲ ဂရုဏာမျက်ဝန်းတစ်စုံ စူးနှစ်ရောက်ရှိလာကာ သမင်လည်ပြန်လေး ကြည့်သည်…။ လှေခါးကို လှုပ်နွဲ့ညင်သာစွာ တက်သည်။ လေးထပ်ခန့်အ ရောက်တွင် တဖန် ပြန်ကြည့်ပြန်သည်။
အာရာဖတ် ကြည်နူးငိုချင်စိတ်မျိုးကြီး ပေါ်လာ၏။ တရုတ်မလေး ခြေသလုံးသား ကစ်ကစ်လေးများက ရက်စက်စွာ ကုလားလေးရဲ့ နှလုံးသားကို ရိုက်ခတ်သွားလေတော့သည်။
“ကျွတ်…ကော်ပြီလေကွာ…ဟဲ…ဟဲ”
ဘာတာဂျံက မျက်နာရှေ့မှာ လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကို ဆပ်ရိုက်ရင်း “ဆပ် ” ဟု အော်လိုက်မှ အာရာဖတ် သတိဝင်ကာ ရှက်ပြုံးကြီးပြုံးပြီး စာအုပ်ပုံနှင့် ခဲတံဒါဇင်လိုက် ဘူးများကို အစီအစဉ်မရှိ နေရာပြောင်းရွေ့နေမိသည်။
“မင်း…ထိ..ပြီ…အာရာဖတ်..”
“ဟင်း….အေး…ငါထိပြီ…ဘာတာဂျံ..”
ညိုးငယ်စွာ ဝန်ခံလိုက်သော အာရာဖတ် စကားကြောင့် ရွတ်နှောက်နှောက် ဘာတာဂျံမျက်နှာလည်း စိတ်မကောင်းစွာ တည်သွားလေတော့သည်။
…………………………………………………
ဆူးလေလမ်းမှ နံနက်သည် ခြောက်သွေ့လျက်ရှိသည်။ ကုန်ဈေးတန်းလမ်းကို ကျော်လာပြီး လက်ဝဲ ဘက်သို့ ကူးလိုက်ကာ လော်စစ်ဟန်၏ ငါးထပ်တိုက်ခြေရင်းသို့ အာရာဖတ် ရောက်လာသည်။ နေ့ စဉ်ပြုလုပ်နေကြ ဈေးဘန်းခင်းခြင်း ဝတ္တရားကို လုပ်ရဦးမည်။ ယနေ့တော့ ယခင်နေ့များထက် အနည်းငယ်မော၏။ လှေခါးအတိုင်း တက်လာသော အာရာဖတ်သည် တတိယထပ် ညာဘက်ထောင့်ချိုးမှ အောက်သို့ပြန်ကြည့်၏။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ အိပ်မောကျနေကြဆဲ ဖြစ်၏။
အပေါ်ဆုံးထပ်ရှိ ပစ္စည်းများထားရှိရာ အခန်းလေးသို့ရောက်သော် အသင့်ပါလာသော ချိုင်းနားအာမခံ သော့ကြီးဖြင့် သော့ခလောက်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် လော်စစ်ဟန် အိပ်ခန်းတံခါးက လက်လေးတစ်လုံးခန့် ဟနေပြီး အလင်းရောင် ပြာပြာလက်လက်ကလေးက ဖြာထွက်နေသည်။ ညည်းသံတိုတိုးကလေးက အာရာဖတ်နားထဲသို့ တိုးဝင်လာသည်…။ တစ်စုံတစ်ယောက်များ နေမကောင်းဖြစ်လေရော့သလား ဟု တွေးရင်း တံခါးနှစ်ချပ်ကြားမှ အသာအယာ စောင်း၍ ချောင်းကြည့်လိုက်မိသည်။ လက်ထဲတွင် သော့နှင့် သော့ခလောက်ကို ကိုင်လျက်သားဖြင့် ချောင်းကြည့်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
တံခါးဟနေခြင်း မီးလင်းနေခြင်းတို့ကြောင့် တစ်ယောက်ယောက် အိပ်ယာမှနိုးနေပြီဟုလည်း အာရာဖတ် ထင်သည်။ ရှေးမဆွကပင် ဒီအခန်းကို အာရာဖတ် အကြိမ်များစွာ ရောက်ဖူးသည်။ တောက်ပသစ်လွင်သော သံရုံးသုံး ကတ္တီပါအနီ ထိုင်ခုံကြီးများဖြင့်လူ ၈ ယောက်စာ စားပွဲတစ်လုံးရှိသည်..။ ထိုမှကျော်လျင် ပန်းနုရောင်အခန်းလေးကို ကာထားသော ဒေါက်လေးဒေါက်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ခန်းစီးလေးရှိသည်…။ ထိုခန်းစီးနောက်တွင်ကား လူမြင်သူမြင် ကုတင်ကြီးတစ်လုံးက လောစစ်ဟန်၏ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားဆုံးသော နှစ်ယောက်အိပ် တရုတ်ကုတင်ကြီးက ထီးထီးမားမား ရှိသည်။
ထုအမြင့် ၂ ပေတိတိ ရှိလျက်၊ အလျား ၁၀ ပေ၊ အနံ ၈ ပေခန့် ကြီးမားသော ပယ်လယ်ရေမြုပ်မွေ့ယာကြီးအား တရုတ်ပြည်ဖြစ် ဒေါင်းဖို ဒေါင်းမကနေသည့် အိပ်ယာခင်း ရောင်စုံကြီးက ထည်ဝါခန့်ညားလွန်းလှ၏။ ကုတင်ထက်မှ ဇာခြင်ထောင် ပန်းနုရောင်ကြီးသည် မျက်နှာကျက်ဆီမှ ရေပန်းဆိုင်းကြီးတစ်ခုအလား ရှည်လျားစွာ ဖြာကျကာ ကွန်သဖွယ် ကုတင်ကြီးတစ်ခုလုံးကို အုပ်မိုးထားသည်။ လေးပေမီးချောင်း အလင်းရောင်သည် ထွန်းလင်းတောက်ပနေ၏…။ လူသူကင်းရှင်းလျက် ငြိမ်သက်သော ဧည့်ခန်းမကြီးကို ကျော်၍ မျက်လုံးအစုံက ကုတင်ကြီးထံသို့ ရောက်၏။
“အင့်….ဟင့်….အ…အင်း…..ဟင့်…….အင့်”
“ပြစ်….ပြွတ်….ဗလွတ်…ဖွပ်….ပြွတ်…ပြွတ်…”
ရွံ့ဗွက်ပြင်တစ်ခုကို သူခိုးတစ်ယောက် ဖြတ်နှင်းလာသံမျိုး အသံတိုးတိုးလေးများ အာရာဖတ် ကြားနေရသည်။ အာရာဖတ် တစ်ကိုယ်လုံး နွေးကနဲ သွေးများ ပူနွေးစွာ ဖြာစီးသွားခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ အရိပ်မဟုတ်သော အကောင်အထည်ကို အာရာဖတ် မြင်လိုက်ရပြီ။ တွေ့ခဲ့ဖူးသော တရုတ်ကုတင်ကြီးပေါ်၌ မကျင်စိန်သည် အဝတ်မဲ့ခန္ဒာကိုယ်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေ၏။ ရှည်လျားသော ဆံပင်များက ကျောသို့ပြေကျနေ၏။ လက်နှစ်ဖက်က ကုတင်စောင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ မြင်းစီးနေသကဲ့သို့ မြောက်ကြွ မြောက်ကြွ ဖြစ်နေသည်။ ခါးကိုကော့ကာ ရင်ဘတ်ကို ရှေ့သို့ ပစ်တင်ထားမှုကြောင့် ဖင်ကြီးက နောက်သို့ ကော့ထွက်နေသည်..။ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးက တစ်စုံတစ်ခုကို အားပါးတရ ညှပ်ထိုင်ထားပုံရသည်။ မကျင်စိန်က ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။
“အီး……အား…..ကျွတ်ကျွတ်…ကျွတ်…”
ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ညီးတွားသံဟု အာရာဖတ် သိ၏။ အိစက်သော ပင်လယ်ရေမြုပ်မွေ့ယာ ကြီးထဲတွင် နစ်မြုပ်နေသော ယောက်ျားကို အာရာဖတ် မမြင်ရ…။ သို့သော် မကျင်စိန်နှင့် လိုးနေမှတော့ ကိုးဆယ်ရာခိုင်နှုန်းသည် လောစစ်ဟန်ပဲ ဖြစ်ရပေမည်။ ပန်းပွားအနားများပါသော ခေါင်းအုံးကြီးတစ်လုံးက ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ ကျနေသည်…။ အနီအနက် လေးကွက်ကြား စောင်ကြီးတစ်ထည်က ကုတင်ခြေရင်းမှာ ပုံနေ၏။ ခြေရင်းဘက် ကုတင်ဘောင်ပေါ်တွင် မကျင်စိန်၏ ဘရာစီယာ လန်းလန်းလေး တင်ထားသည်။
အာရာဖတ် အခန်းတံခါးကို အသာဆွဲဟကာ ကြည့်သည်။ တရုတ်ပတ္တာ အကောင်းစားများမို့ ဘာအသံမှ မထွက် “ရှိ” ကနဲ တံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် အာရာဖတ် ကိုယ်လုံးကို စောင်းဝင်လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာအမြင့်ကြီးတစ်လုံး နောက်သို့ လေးဘက်ထောက်၍ ကူးသွား၏။
“ပြွတ်…ပြစ်…ဗွတ်….ဗွပ်…ဗလွတ်…”
“ပြစ်..ပလပ်….ပြလပ်…..ပြစ်….ပြွတ်…ပြွတ်”
ခြင်ထောင်ကြီးက သိသိသာသာ ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေသည်…။ မကျင်စိန်တို့ဘက် ရောက်လာသော အာရာဖတ် မျက်လုံးကြီးများ ပုဇွန်တုပ် မျက်လုံးကဲ့သို့ ပြူးထွက်မတတ် ဖြစ်သွားရလေသည်။
“ထ…ဦးကွယ်…ဟင့်….ဟင့်….မောလာပြီ”
ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် တောင့်တင်းလှပသော မကျင်စိန်ဖင်ကြီးသည် အာရာဖတ်တို့ ပလက်ဖေါင်း ဈေးသည်များ၏ အလွန်ပြောစရာဖြစ်သော ဖင်ကြီးဖြစ်သည်။ တရုတ်မဆိုသော်လည်း မကျင်စိန်က အီပြဲကြီး ဝခြင်းမျိုး မဟုတ်ပေ…။ မွန်ကပြားမို့ မကျင်စိန် အသက် ၃၀ ကျော်သည့်တိုင် အရွယ်မကျပဲ မဝလှသလို ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်လေး။ စိတ်ထနေဟန်ရှိသော မကျင်စိန်သည် ဖင်ကြီးကို အသာလေးကြွလျှက် ငုံ့ကြည့်လိုက်၏။
“ရှီး…….အား……..အ”
“ဘလွတ်…ဘွတ်…ပြွတ်”
အာရာဖတ် ခန်းစီးစကို အသာဆွဲဟကြည့်သည်။ အာရာဖတ် အသက်ရှူများ ရပ်မတတ် ခံစားလိုက်ရသည်။ မကျင်စိန်၏ ပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ် ကြီးကို မြင်ရခြင်း၊ ထိုစောက်ဖုတ် ဖွေးဖွေးဖောင်းဖောင်းကြီးထဲမှ ရှည်လျားကြီးမားလွန်းသော ငါးရှဉ့်တစ်ကောင် ထွက်လာသလို ပြောင်တင်းပျစ်ချွဲနေသော အကြာပြိုင်းပြိုင်းနှင့် လီးကြီးထွက်လာပုံ၊ မကျင်စိန်၏ ရှုံ့နေသော စအိုပေါက်လေးကို မြင်ရသည်အထိ ကုန်းထလိုက်သောအခါ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကျွတ်ပြီး ဗိုက်ပေါ်သို့ ဘတ်ကနဲ ကျသွားပုံ၊ လူပျိုသိုးလေး အာရာဖတ် ထိုင်းကနဲ ထိုင်းကနဲ သွေးများဆောင့်တိုးလာပြီး ပေါင်ကြားမှလီးက တောင်လာတော့သည်။
“ထ….အို…ကွာ…သူကလည်း..ဇိမ်ခံနေပြန်ပြီ”
မကျင်စိန်က ညင်ညင်သာသာလေး ဖွထိုင်ထားသော ဧရာမလီးကြီးကို ဆော့ကစားရင်း ရှက်ပြုံးရဲရဲ လေးဖြင့် လှုပ်ခါလှုပ်ခါ ကိုင်ရမ်းလိုက်သည်။ အာရာဖတ် မြင်ဖူးသော လီးများထဲ၌ ထိုလီးကြီးမှာ တကယ့်ကို တန်ဘိုးရှိလှသည်။ ကွမ်းသီးခေါင်း ထိပ်ပိုင်းကြီးက ပတ္တမြားတစ်လုံးလို နီရဲနေသည်။ ထိုမှ အောက်တစ်လက်မအကွာတွင် ဒစ်ကြီးက သာမာန်လီးများကဲ့သို့ ခပ်ရိုးရိုးမဟုတ်ပဲ မိုးပြဲဒယ်ကြီး စောင်းထားသလို နှုတ်ခမ်းသားကြီးများက ဘေးကို ပြန့်ကားထွက်နေပြီး လီးချောင်းကြီးထက် အနည်းငယ် ကြွတက်နေသည်။ မကျင်စိန်က ထိုဒစ်ကြီးကို ငုံ့၍ ပါးစပ်အပြည့် စုပ်သွင်းပစ်လိုက်သည်။ မကျင်စိန် နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေး…။
…………………………………………………..
မကျင်စိန်ဦးခေါင်းရှိ ဆံပင်ရှည်ကြီးများကို ကျော်ဇောက ဖွကစားလိုက် သပ်ချပေးလိုက်လုပ်ရင်း ကျောပြင်အတိုင်း လက်ကို လျှောဆင်းလာသည်။ ဖင်ထောင်ကာ ကုန်းစုပ်နေသော မကျင်စိန်စောက်ပတ်ကြီးက ဖင်နှစ်ချမ်းကြားမှ ပြဲပြဲအာအာကြီး ပြူးထွက်နေသည်။ ကျော်ဇောလက်က စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိုးသွင်း၏။
“အင်း…ဟင်း….အွန်း….အွတ်….အွန်း….အွန်း”
“ပြွတ်…ပြစ်….ပြွတ်….ပြွတ်..”
မကျင်စိန်က လီဗာတင်းပေးလိုက်သော စက်ရုပ်တစ်ခုကဲ့သို့ မြန်မြန်ကြီး စုပ်လိုက် ငုံ့လိုက်လုပ်၏။ ဖင်ကို အနှိုက်ခံလိုက်ရသည်နှင့် မကျင်စိန် လှုပ်ရှားမှုများက အလိုလိုမြန်သွားကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျောဇောက မကျင်စိန် ကျောပြင်လေးကို ရင်ဘတ်ကျယ်ကျယ်ကြီးနှင့် အုပ်မိုးလျက် စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးကို မိအောင်ပင် နှိုက်သည်။ ကျော်ဇော လက်ခလယ်တစ်ချောင်းက မကျင်စိန်စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို ဝိုင်းကာချိတ်ကာ ပွတ်သပ်ပေးသည် မွှေပေးနေသည်။ မကျင်စိန် ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးက ဘယ်ညာခါရမ်းနေသည်။ ကျော်ဇောက အဆက်မပြတ် မွှေပေးလေ မကျင်စိန်ဖင်ကြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရမ်းခါနေလေဖြစ်သည်။
“အွန့်…အွန်း…..ဟွန်း..ဟွန်းဟွန်း”
မကျင်စိန်က မဆန့်မပြဲငုံထားရသော လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ပစ်ခြင်းမပြုပဲ မျက်စေ့မှေးကာ မျက်တောင်ကော့ကြီးများစင်းလာပြီး တဟွန်းဟွန်းဖြင့် အောင့်သီးအောင့်သက် အသံကလေးထွက် အောင် ငြီးသည်။ ဖင်ကြီးကို ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့နေရာမှလည်း နောက်သို့ ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ပစ်ပစ်ဆောင့်ပေးနေပြန်ရာ ချောင်းကြည့်နေမိသူ အာရာဖတ်အဖို့ အနောက်မှခွလျက် တအားလိုးပစ်ချင် စိတ်များမှာ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဖြစ်လာလေသည်။
သူမစောက်စေ့လေးကို မနားမနေ ဆက်တိုက်ပွတ်ပေးလေလေ မကျင်စိန်က ကိုကျော်ဇောလီးကြီးကို ဒလကြမ်းစုပ်လေ လုပ်နေရာ ပွဲမှာ သွားပြိုင်သကဲ့သို့ ကြမ်းတမ်းလာ၏။ ကိုကျော်ဇောမျက်နှာမှာလည်း တစ်ခါတစ်ရံ ရှုံ့ရှုံ့သွားလိုက် ဒူးနှစ်လုံး ဆတ်ကနဲ ထောင်လာလိုက် ဖြစ်နေသည်။ ကြာတော့ မကျင်စိန် မနေနိုင်၊ လီးကြီးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် အသာအယာလေး စုပ်ယူလိုက်သည်။ လီးတစ်ခုလုံးမှာ ဖောင်းကားနီရဲလာပြီး အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်လာလေသည်။
“အား…. အိုးအိုး… မကျင်စိန်ရယ်… တော်လှချည်လားဗျာ….။ ဒါကြောင့်လည်း… လော်စစ်ဟန်ကြီးက ခင်ဗျားကို စွဲစွဲလန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတာပေါ့နော်.. ဟင်း ဟင်း ဟင်း”
“သွားစမ်းပါ.. ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး”
မူနွဲ့ရှက်ရမ်းသော မျက်စောင်းစူးစူးလေးကို ထိုးရင်း မကျင်စိန်က မောလှိုက်စွာ ရန်တွေ့သည်။ သူမ၏ ဖြူသွယ်သော လက်ကလေးများကမူ ကိုကျော်ဇော၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော အိုလံပစ်လီးကြီး ကို အားပါးတရကြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်…။ လီးထိပ်ကြီးက ရဲကနဲ ရဲကနဲဖြစ်ကာ မှည့်ရွဲသော ပန်းသီးအခွံကဲ့သို့ ဆီသုတ်ထားသည့်အလား တင်းပြောင်လာပြီး လီးတစ်ချောင်းလုံးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ တုန်ခါသွားသည်။ အကြောကြီးများ အစွမ်းကုန် ဖောင်းကားသွားသည်။
“အား….အီး…အ..အ..အ.”
ကျော်ဇောက လက်နှစ်ဖက်ကို မွေ့ယာကို နောက်ပစ်ကာ ထောက်လိုက်ပြီး လီးကြီးကို ကော့ကော့ထိုးပြီး အော်လိုက်သည်။ လီးထိပ်မှ ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ပန်းထွက်လာသော သုတ်ရေများက မကျင်စိန် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ထိမှန်ကြသည်။
“ဟင်း…. အရမ်းပြင်းတာပဲ… စောက်ခေါင်းထဲမှာသာဆိုရင် ဘယ်လောက်ခံရမလဲ မသိဘူး”
မကျင်စိန်က မကြားတကြားလေး စွေစောင်းကြည့်ရင်း ပြောကာ ရှက်ပြုံးလေးဖြင့် မျက်နှာနှင့် ရင် ဘတ်မှ သုတ်ရည်များကို လက်ဖြင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဖွေးနုသော ဖယောင်းသားကဲ့သို့သော မကျင်စိန်၏ အသားဝင်းဝင်းလေးမှာ သုတ်ရည်တန်ခိုးကြောင့် ပြောင်၍လက်လာသည်..။ နို့နှစ်လုံးမှာ ပင်ကိုယ်ကပင် တင်းရင်းမာကျစ်လျက် ဖောင်းဖောင်းကားကားကြီးများ ဖြစ်လေရာ လီးထိပ်မှပန်း ထုတ်လိုက်သော သုတ်ရည်များဖြင့် လိမ်းကျံသလိုဖြစ်သွားပြီး မီးချောင်းအလင်းရောင်အောက်၌ လှပတင်းပြောင်လာသည်…။
ချောင်းကြည့်နေသော အာရာဖတ်ခင်မျာမှာ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အခြေမှ ဆုပ်ကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးများအား မနားတမ်း စို့ပစ်ချင်စိတ်ကြီး ဝင်လာမိပြန်လေသည်။ သာမန်အချိန်များ၌ မကျင်စိန်ကို သွားသွားလာလာ မြင်နေရသော်လည်း တောင့်တယ် လိုးရလျင် ကောင်မယ် ဟုလောက်သာ စိတ်ကူးယဉ်မိခဲ့ဖူးသည်။ ယခုကဲ့သို့ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီး နဖူး တွေ့ဒူးတွေ့ တွေ့ရသောအခါ မကျင်စိန်သည် အင်မတန် လိုးချင်စရာကောင်းသော ပစ္စည်းကြီးဖြစ် မှန်း ခံစားသိရှိလာလေတော့သည်။
မကျင်စိန်၏ လက်တဝါးအုပ်စာမျှမကသော စောက်ဖုတ်ကြီး၏ ဆွဲဆောင်မှုအင်အားကပင် အာရာဖတ် လို လူပျိုသိုးလေး မဆိုထားနှင့် မည်မျှပင် အတွေ့အကြုံရှိသူဖြစ်စေ မကျင်စိန်စောက်ဖုတ်ကြီး လှန်ပြရုံဖြင့် ပြေးလိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားမိပေလိမ့်မည်။ မကျင်စိန်ကား ဤမျှလောက်ပင် လိုးချင်စရာကောင်းသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။
“ကဲ….မိုး လင်းတော့မယ်..”
မကျင်စိန်၏ လှပသော မျက်စောင်းကလေးနှင့် အပြောကို ကျော်ဇော မဆိုထားနှင့် အာရာဖတ်ပင် ကြည်နူးမိ၏။ မတ်တောင်နေသော လီးကြီးကို ခပ်သာသာလေး တစ်ချက်ပုတ်ခတ်ကစားလိုက်သည်..။ လီးကြီးက ခလုတ်တိုက်ခံလိုက်ရသော ရာဘာချောင်းကြီး တစ်ချောင်းအလား တုန်ရမ်းသွား၏..။ လီးကြီး ဤသို့ ခါရမ်းလှုပ်ရှားသွားသည်ကို မျက်လုံးကလေး မှေးစင်းသွားအောင်ပင် ကြည့်ရင်း ရယ်မောကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်လေသည်။ ပန်းပုရုပ်တစ်ရုပ် ထောင်ထားသလို သေးကျဉ်လှပသော တင်ပါးအပေါ်မှ ခါးလေးကို စုံကိုင်ဆွဲညှစ်ပြီး ဖင်ထောင်၍ ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်ချင်စရာကောင်း၏။
“ကဲ…မိုးလင်းတော့မယ်လို့…ဆိုနေ”
အနီးရှိ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ခပ်ဆောင့်ဆောင့်လေး ဆွဲယူကာ မကျင်စိန်က ခပ်နွဲ့နွဲ့ကလေး စောင်း ပြောလိုက်သည်။ ကိုကျော်ဇောက မကျင်စိန် ဤသို့ချစ်စဖွယ် လှုပ်ရှားနေပုံကလေးကိုပင် မျက်စိအရ သာခံ၍ ကြည့်နေမိပေရာ မကျင်စိန် ပါးလေးများဖောင်းလာအောင် နှုတ်ခမ်းကို တမင်ကြီး စူပစ်လိုက်လေသည်။
“ကြည့်..ဘာလုပ်နေတာလဲ…လို့”
“သိပ်လှလို့…ကြည့်နေမိတာပါဗျာ”
“သွားပါ… ဒါနဲ့ပဲ… ညာ.. ညာပြီး ဟင်း…. မပြောလိုက်ချင်ဘူး.. သိပ်လည်တာပဲ”
မရေတွက်နိုင်သော မျက်စောင်းလေးတစ်ချက် ထိုးလေသည်။ မကျင်စိန်၏ အလှဆုံးအချိန်မှာ ဒီအချိန် ပဲဖြစ်မည်ထင်၏။
“ညာ…ညာပြီး..ဘာဖြစ်လဲ…ပြောလေ..ပြော”
“အို…ကြည့်ပါလား…သူသိရဲ့သားနဲ့”
“မသိလို့ပေါ့…ညာပြီး..ဘာလုပ်မိလို့လဲ…ဟင်”
“ညာပြီး…လိုးတာလေ….ညာပြီးလိုးတာ…ကဲ”
“ကဲ”
ဟု ပြောရင်း မကျင်စိန်လက်ကလေးက ကိုကျော်ဇောလီးကြီးကို ကိုင်ချိုးလိမ်မည့်ဟန် ပြုလိုက်လေသည်။ ဤသည်ကိုပင် ကိုကျော်ဇောက အကြီးအကျယ် မနောခွေ့ကာ တဟားဟား ရယ်သည်။
“ဟား…ဟား…ဟား….ဟား…”
“ဟေ့…သိပ်အကျယ်ကြီး မရယ်နဲ့လေ…။ ဟိုဘက်အခန်းထဲမှာ ကောင်မလေးတွေ ရှိတယ်”
“ဆောရီး…ဟား…ဟား…ဟား…”
ကိုကျော်ဇောက ဆောရီး ဟု ပြောရင်း မကျင်စိန် ကိုယ်လုံးကလေးကို သူ၏ရင်ခွင်ထဲသို့ အသာအယာ ပွေ့သွင်းပိုက်သိမ်းလိုက်သည်။
“ကွယ်…မြန်မြန်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး”
“လိုးမှာပါ အချစ်ရယ်….။ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးမှ မလိုးရင်… ဒီကမ္ဘာမှာ အမိုက်ဆုံးလူ ဖြစ်သွားမှာပေါ့”
“သွား….လူကို အပေါစားကြနေတာပဲ”
မကျင်စိန် မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး မကျေမနပ်လေးဆို၏။ လက်ကလေးတစ်ဖက်ကမူ ကိုကျော်ဇော လမွှေးမဲမဲကြီးများကို ကောက်ရိုးပုံဖွသလို ဖွကစားနေသည်။ လမွှေးအုံမဲမဲကြားအတွင်းမှ တိုးထွက် တောင်ထနေသော ကိုကျော်ဇောလီးကြီးမှာ တုတ်ခိုင်လှပြီး မကျင်စိန်၏ ဆုပ်ကိုင်ကစားပေးမှုကြောင့် မြွေဟောက်တစ်ကောင် ပါးပြင်းထောင်လာသည့်အလား တောင်မတ်မာကျောလာလေသည်။
“မကျင်စိန်…လေးဘက်ထောက်ပေးလေ…နော်”
“အဟင်း…ဟင်း….ဟင်း…ဟင်း”
မကျင်စိန်က ရှက်ရယ်လေး တစ်ချက်ရယ်လိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်၌ လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်လေ သည်။ အလှပဆုံးသော ကျောက်ဆစ်ပန်းပုရုပ်များထဲ၌ ဟာဗင်ဆိုသူ ပန်းပုဆရာ၏ လေးဘက် ထောက် နတ်ဖုရားမ ရှီးလားကို အနုပညာသမားများက စံထားကြသည်ဟု ဆိုသည်။ ယခု မကျင်စိန် ၏ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအယာလေးဖြင့် မပြုံးတုံ့တုံ့ ပြုံးတုံ့တုံ့လေးလုပ်ကာ လေးဘက်ကုန်းပေးရှာ သော ပုံကလေးကိုသာ ဟိုအနုပညာဆရာကြီးများမြင်လျင် ဟာဗင်ရုပ်ထုသည် မြောင်းထဲရောက်သွားလိမ့်မည်ဟု အာရာဖတ် ထင်သည်။
မကျင်စိန် လေးဘက်ထောက်ထားပေးသောအခါ နို့နှစ်လုံးက ခပ်တွဲတွဲ အောက်သို့ စိုက်ကျနေသည်။ ဖင်ကိုကော့၍ ပင့်တင်ပေးထားသောကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူပြီးစူထွက်နေသည်။ အရည်ရွှမ်းသော သစ်သီးစိမ်းကြီးအလား မက်မောနှစ်ခြိုက်စရာကောင်းလှသော ဤမြင်ကွင်း ကို အာရာဖတ်က တံတွေးတနင်နင်ဖြင့် ချောင်းကြည့်နေရသည်။ ပေါင်ကြားမှ အာရာဖတ်လီးကလည်း သွေးဆာနေသော လူသတ်သမားကဲ့သို့ ဒေါသတကြီး မာန်တဖီဖီဖြင့် ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ပေါင်ကြားမှ ရုန်းကန်လို့နေသည်။
ကိုကျော်ဇောက နေရာယူလိုက်သည်။ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ရှိနေသော မကျင်စိန်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ကြည့်ရင်း အာရာဖတ်မှာ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ တောင်မတ်ပြီး မာန်ထလာသော လီးချောင်းကြီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်မိလေသည်…။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးများ ဆူပွက်နေသည်။
“အေ့….ဟင်…..ဝင်သေးဘူးကွယ်”
ကိုကျော်ဇောက မကျင်စိန်ခါးလေးကို စုံကိုင်ပြီး သူ့လီးထောင်ထောင်ကြီးဖြင့် မှန်းတေ့ကာ လိုးသွင်း လိုက်လေရာ လီးက စောက်ပတ်အောက်သို့ချော်ပြီး လွတ်သွား၏…။ မကျင်စိန်က လီးထိပ်နှင့် သူမ စောက်ပတ် တေ့မိစေရန် ဖင်ကြီးကို အငြိမ်မနေပဲ ရွေ့လျားတည့်ပေးရင်း တခစ်ခစ်ရယ်ကာ ဆံပင်များကို ဆတ်ကနဲ မော့၍ ပင့်တင်လိုက်လေသည်။
“ဘာလိုဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး….သူ”
မကျင်စိန် အတော်မျက်စောင်းထိုးသန်သည်။ မကျင်စိန် လက်တစ်ဖက်က ကိုကျော်ဇောပေါင်ကို လက်ပြန်ကလေး ဖတ်ကနဲ ရိုက်ရင်းပြောသည်။
“မကျင်စိန်…ကိုင်သွင်းလိုက်ဗျာ”
ကိုကျော်ဇောက မကျင်စိန် ကျော်ပြင်လေးပေါ်တွင် ဝက်မှိန်း မှိန်းရင်း လေသံကလေးဖြင့် ပြောလိုက် သည်။ မကျင်စိန်က စိတ်မရှည်သလို သက်ပြင်းကို ဟင်းကနဲရှိုက်ရင်း ပေါင်ကြားမှ လက်လျှို၍နှိုက် ခါ လီးကြီးကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ လမွှေးများက မကျင်စိန် ဖင်သားနုနုကြီးများနှင့် တွေ့ထိပွတ်သပ်မိသောအခါ လီးထိပ်သည် စောက်ခေါင်းဝ၌ ဗူးဆို့ဆို့သည့်အလား တစ်တစ်ဆို့ဆို့ကြီး တေ့မိသွားသည်။
အာရာဖတ် ချောင်းနေရာက ကုတင်ခြေရင်းပိုင်းဖြစ်ပြီး ထိုတံခါးကြားရှိ အပေါက်မှ အတိုင်းသား အမြင်မှာ ကောင်းနေသည်…။ အားလုံးကို ရှင်းလင်းပြတ်သားစွာ မြင်နေရသည်။ မကျင်စိန်၏ စောက်စိ ပြူးပြူးကြီးကြားထဲသို့ လီးက လက်မဝက်ခန့် ဝင်သွားသည်နှင့် မကျင်စိန်၏ ဖင်စအိုဝလေး ရှုံ့ကနဲ တွန့်ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
“ဗြွတ်..ဘွတ်….စွတ်…”
“အ…ဖြေး….ဖြေး…ကိုကျော်ဇော“
“ဗြွတ်…ဗြစ်…တစ်….ဘွပ်”
“အား….သေပါပြီ..ကျွတ်….ကျွတ်ကျွတ်”
“ပြွတ်စွတ်…ပြွတ်စွတ်”
“ဟင့်….ဟင့်…ဟင့်…..အင့်….အင့်….ဟင့်”
ကိုကျော်ဇောက ပြွတ်ကနဲ ဆတ်ဆတ်ကလေး ဆောင့်သွင်းလိုက်၊ စွတ်ကနဲ ထုတ်လိုက်၊ ပြွတ်ကနဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်လိုးလိုက်၊ ပြန်ထုတ်လိုက် လိုးပစ်လိုက်သည်။ တစ်ချက်ဆောင်လိုက်တိုင်း လီးကြီးက အတားဆီးမရှိ အဆုံးသို့ အရင်းရောက်သည်..။ မကျင်စိန် လည်ချောင်းအတွင်းမှ ဟင့်ကနဲ လေများ ကန်ထွက်လာပြန်သည်…။ ထပ်ဆောင့်ပြန်သည်..။ ဟင့်ကနဲ အသံထွက်လာပြန်သည်…။ ထပ်ခါထပ်ခါ အဆက်မပြတ်လေး ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါတွင်မူ
“ဟင့်…ပြွတ်စွတ်..ဟင့် ..ပြွတ်စွတ်.. ဟင့်..”
ဟူသော အသံများ အတွဲလိုက် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ထွက်ပေါ်လာလေတော့သည်။
“ဗြွတ်….ဗြစ်….ဘွပ်….ဘွတ်….ပြွတ်စွတ်”
“ဟို့အိုး…..ရှီး….အား…..ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်”
လေးဘက်ထောက်ရက်ကလေးမှ တစ်ခါတစ်ရံ မကျင်စိန်၏ခါးလေးက ကုန်းသွားရှာသည်။
“ရှီး…… အား….. အဆုံးပဲကွယ်…. သေတော့မှာပဲ….. အင့်…… အား… အင်း…. အ.. အ.. အအ ”
“ဖြေး ဖြေးလုပ်ပါ…ကိုကျော်ဇောရဲ့…။ တကထဲ… ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူး…။ ဒီမှာဖြင့် သေတော့မယ်”
“အမလေး….သေတော့ မသေလိုက်ပါနဲ့ကွာ။ မင်းသေရင်… ဒို့ပါ လိုက်သေပစ်လိုက်မှာ…ဘယ်ရမလဲ”
ဖုံးဖိမရသော မျက်လုံးများက ကြည်နူးကျေနပ်စွာ ရယ်သည်။ အချက် ၂၀ ခန့် ဆောင့်အပြီး၌ စောက် ပတ်ထဲမှ ယိုစိမ့်လာသော အရည်ပျစ်ချွဲချွဲများက လီးမှတဆင့် ကိုကျော်ဇော ဆီးခုံနှင့် မကျင်စိန် ဖင်ထိ ကပ်ဖိပွတ်မိတိုင်း ဗြိကနဲ ဗြိကနဲ အသံထွက်သွားလေသည်။ ဒီရေအလား တစတစ အရှိန်မြင့်မား လာကြသောကြောင့် ပူနွေးစိုစွတ်သော စောက်ပတ်နှင့် လီးကြီးဝင်သံ ထွက်သံက မြန်လာသည်..။ ကြမ်းလာသည်။ မြန်လာကြမ်းလာသလို အသံများလည်း ကျယ်လာသည်။
“ပြွတ်စွတ်…ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်…ပြွတ်စွတ်..”
“အို့…..အို့….အို့…..ဖြေးဖြေး…ဆို…အင်း…အင့်”
“ဖတ်…ပြွတ်စွတ်…ဖတ်…ပြွတ်စွတ်..ဖတ်”
ကိုကျော်ဇောက သူ့တင်ပါးကြီး ခွက်ခွက်ဝင်သွားအောင် အင်နှင့်အားနှင့် ဆောင့်သည်…။ တွဲကျနေသော ဂွေးစိကြီးက မကျင်စိန်စောက်စိကြီးကို အောက်မှ ပင့်ကာ ပင့်ကာ ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ရိုက်မိသည်။ မိန်းမတွေအတွက် ယောက်ျားဂွေးစိဖြင့် စောက်ပတ် သို့မဟုတ် ဖင်ကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ပေးခြင်းခံရခြင်း အရသာအတွက် ပြီးပြည့်စုံလေသည်။ တချို့ယောက်ျားများ ဂွေးစိမှာ မာကျစ်ပြီး တင်းနစ် ဘောလုံသဖွယ် အထက်တက်ကပ်နေတတ်ကြသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် မိန်းမများအတွက် ခံစားမှုလျော့နည်းပြီး ပြည့်စုံမှုမရှိလှချေ။
ယခုမူ ကိုကျော်ဇော၏ ရိုက်ချက် ပြင်းထန်မှုကြောင့် မကျင်စိန်ခင်မျာ အလွန်အမင်း အရသာရှိကာ ဖင်ကြီးကို အနောက်သို့ ထောင်၍ထောင်၍ ပြန်လိုးပေးနေမိသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံးတွင် အပြည့်အဝ ခံစားကြရပြီး ကာမမီးတောက်ကြီးများ တဟုန်းဟုန်းဖြင့် လောင်ကျွမ်းဝါးမြိုနေလေတော့သည်။
“ထွက်… ထွက်တော့မယ်… ကိုကျော်ဇော… ဆောင့်.. အ… ဆောင့်… ဆောင့်လိုက်စမ်းပါ… ကိုကျော်ဇော ရယ်”
မကျင်စိန်မှာ မချိတင်ကဲ ငိုသံပါကြီးနှင့် ပြောရင်း အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိရှာ လေသည်။ ဖြင်းကနဲ တင်းကနဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်သော လီးကြီးက စောက်ပတ်အတွင်း အပြည့် ဝင်၍ သားအိမ်ခေါင်းကို ထုတ်ကနဲ ထုတ်ကနဲ ဆောင့်မိလေရာ မကျင်စိန်မှ မျက်ရည်လေးများပင် ဝေ့ဝဲလာကာ ဖွာလံကျဲနေသော ဆံပင်များကိုပင် ပြန်လည်မသပ်တင်နိုင်တော့ပဲ တအီးအီး တအအငြီးကာ အလိုးခံရင်း စောက်ပတ်အတွင်းမှ အရည်များ ပန်းထွက်လာလေတော့သည်။
“ဟင့်….အ…ဟင့်….အင့်….အ….ဟင့်အ”
ကိုကျော်ဇောကလည်း ပန်းဝင်ခါနီး ရှိသမျှစွမ်းအားကို အကုန်သုံးကာ ပစ်ပစ်ဆောင့်လိုးလိုက်လေ၏။
“အား…..အား…..အမေရေ…အဟင့်ဟင့်”
မကျင်စိန် လည်ပင်းလေးမော့ကာ တစ်ချက်အော်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ ဝမ်းလျားထိုး မှောက်ကျသွားလေ တော့သည်။ လဲကျသွားသော မကျင်စိန်စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကိုအမိအရ လိုးသွင်းရင်း ဖင်သားအိအိကြီးပေါ် ဆီးခုံမဲမဲကြီး ဘတ်ကနဲ ဘတ်ကနဲ မြည်အောင် ဆောင့်လိုးပြီးမှ သုတ်ရည်များကို ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။
“ဟား…..အား…..”
မကျင်စိန် ကျောပေါ်သို့ မှောက်ချရင်း ငြိမ်သက်သွားလေ၏။ အာရာဖတ်မှာလည်း ဤမျှရှင်းလင်း ပြတ်သားသော လိုးပွဲကြီးမျိုးကို ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်ရာ ဂွင်းတိုက်ရင်း သုတ်ရည်များ ထွက်ကုန်သဖြင့် လော်စစ်ဟန် အိပ်ခန်းထဲမှ အမြန်လစ်ထွက်ခဲ့ရလေ၏။
…………………………………………..
“သနားတယ်ကွာ…”
“ဘာဖြစ်လို့…”
“ဟား…မကျင်စိန်နဲ့… ကျော်ဇောနဲ့ ခိုးစားနေတာများ လူတိုင်းသိတယ်.. အာရာဖတ်.. ဘာလဲ.. မင်းက လော်စစ်ဟန်ကြီး မသိဘူးများထင်လို့လား… ဟင်”
“အိုး..လော်ကြီးသိရင်…ကွိုင်ပူကုန်မှာပေါ့”
“နိုး…နိုး..သိတယ်… လော်ကြီးသိတယ်.. သိပ်သိတယ်…။ မင်း.. လော်ကြီးကို လျော့မတွက်နဲ့.. အာရာဖတ်…။ လော်ကြီး မကျင်စိန်ကို လွှတ်ပေးထားတာ သိလား..။ ကျော်ဇောရဲ့ မိတ္တူကူးစက်ဟာ တစ်နေ့ လော်ကြီး ပိုင်လာစေရမယ်.. ကြည့်ထား”
“စောက်ရေးမပါတာ…ဘာမှ မဆိုင်ဘူး”
“မင်း.. ငါပြောတာမယုံရင် ကြည့်နေ..။ လော်ကြီးက မကျင်စိန်ထက် ကောင်းတာလေး ရှိနေတယ်လေ ကွာ”
“ဘာ..ဟုတ်ရဲ့လား…ဘာတာဂျံ ..ရယ်”
“ကျွတ်…ကုန်ဈေးတန်း.. လမ်းမတော်သံဈေး ဘယ်နားမှာဖြစ်ဖြစ် ငါ့ခြေရာတွေချည်းပါ.. အာရာဖတ် ရယ်..။ မင်းက လော်ကြီးနဲ့တွေ့တာ အခုမှ.. လေးငါးနှစ်ရှိသေးတာ..။ ငါက ချာတိတ်ဘဝကတည်းက ပေါင်းလာ တာ”
“ဒါဆို…လော်ကြီးရဲ့..ကစ်ပင်က ဘယ်သူလဲ”
“ဟ..အရိပ်ပြလည်း အကောင်မထင်တဲ့ ကောင်ပါလား..။ အေးလေ ခွင့်လွတ်လိုက်ပါတယ်..။ ဒီမှာ.. မကျင်စိန် မရှိတဲ့အချိန်… အိမွန် ကျောင်းသွားတဲ့အချိန်.. မင်းတက်ပြီး အသာချောင်း..။ အဲဒီ တရုတ်ကုတင်ကြီး ပေါ်မှာပဲကြည့်”
——————————————–
“မထချင်တော့ဘူး..ကိုကြီးရယ်..ဟင့်ဟင့်”
ရေချိုးပြီး ကျောင်းသွားရန် အဝတ်အစားလဲလာသော အိမွန် ခြေထောက်ကလေးများ ဦးလေးလော် စစ်ဟန် အိပ်ခန်းမရောက်ခင်ပင် ရပ်သွားသည်။ နံနက်ပိုင်း ကျူရှင်တစ်ခုသို့ အပြေးအလွှားသွားပြီး ကွတ်ခိုက်မှ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် တွေ့သည်။ အိမ်သို့ ကလပ်စ်အမှီ ပြန်သည်..။ ရေချိုး အဝတ် လဲ..။
နော်အဲမူနှင့် လော်စစ်ဟန်က .. အိမွန် ကျောင်းသွားပြီ ထင်ကြသည်။ မကျင်စိန်က ဘိုကလေးဈေးသို့ သွားပြီး လပ်သွားသော ကာလလေးကို ချိုမြိန်စွာ အသုံးချကြ၏။
“ထပါဦး… ညီမလေးရယ်… ကိုကြီး လိုးရတာ မဝသေးလို့ပါ.. ဟဲ… ဟဲ… ဟဲ…”
အိမွန် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်သွားသည်။ နားထဲသို့ ပူပူလောင်လောင်ကြီး ဝင်လာသော အသံတိုးတိုး လေးများကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တောင့်တင်းသွားသည်..။ ရင်တစ်ခုလုံးလည်း ရှိန်းကနဲ နွေးကနဲ ခုန်သွား၏။
“အဲမူ…လာ…ဒီမှာ..ထိုင်…နော်”
အိမွန် နားကိုပိတ်လိုက်မိသည်…။ မောလာသည်။ ငါးထပ်တိုက်ကြီး၏ အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ စောစီးစွာ သွေးဆာနေသော အသံလေးများက အိမွန်ဆိုသော အပျိုစင်မလေးကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားစေ သည်။
“ဟင့်..ကိုကြီးက…အရမ်းဆောင့်တာ”
“စားပွဲမှာထိုင်ပါ..ကိုကြီး မတ်တတ် လိုးပေးမယ်”
အိမွန်ခြေထောက်များ တံခါးဝသို့ ရွေ့လျားစပြု၏။ ထုံးစံအတိုင်း ခပ်ဟဟ ဖြစ်နေသော တံခါးကြားမှ အခန်းတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
“ဟဲ့…အယ်”
အိမွန် ပါးစပ်မှ ယောင်ပြီး အော်မိမတတ် ဖြစ်သွား၏။ ပါးစပ်လေးကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်လိုက်ရလေသည်။
ကြည့်ပါဦး… နော်အဲမူ… ဖြစ်ပုံ…။ လေးထောင့် စားပွဲပေါ်၌ ခြေတစ်ဖက် တင်ထားသဖြင့် အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်းရှိ စောက်ပတ်ဝသို့ ဦးလေးလော်စစ်ဟန်၏ တရုတ်လီးကြီးက တေ့မိထား သည်..။ တရုတ်လီးဆိုသည်က အခြားသော တိုင်းရင်းသားများနှင့်မတူ…။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ဒစ်ရဲရဲကြီးအောက်မှ အဖုအဖောင်း အထစ်အထစ်များက အကြောထုံးသော ခြေသလုံးသားတွေနှယ် ကြွထကာ ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းလှသည်။
နော်အဲမူ စောက်ပတ်ကလည်း အသေးစားတော့ မဟုတ်..။ လက်ဝါးတအုပ်ကျော်ခန့် ကြီးမားသည်။ စောက်မွှေးက မဲနက်သော်လည်း အနည်းငယ် ပါးပါးလျားလျား ရှိသည်။ စောက်ပတ်အပြင် နှုတ်ခမ်းများက မျော့တစ်ကောင်ပမာ အမြောင်းလိုက်ကြီ ပတ်ဝိုင်းထားသည်။ စောက်စိပြူးပြူးကြီးက အရည်ကြည်များ လိမ်းကျံပေရေနေပြီး တလက်လက် အရောင်တောက်နေသည်။
စောက်ပတ် ဒုတိယအလွှာဝယ် ခပ်ညိုညို အသားပြားတစ်လွှာက ဝိုင်းရံထားသည်…။ နော်အဲမူ မျက် နှာလေးက ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေဟန် ပြူးကျယ်နေသည်။ လော်စစ်ဟန်က စားပွဲအောက်မှ ရပ်လျက် အနေအထားဖြင့် နော်အဲမူ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အဖုအထစ်များ ပြွန်းတီးနေသော လီးကြီးကို ဗြစ်ကနဲ ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“အ…..အ ဟ…နာတယ်…ကျွတ်ကျွတ်”
လန့်အောလေး အော်ရင်း လော်စစ်ဟန် လက်မောင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။
“ပြစ်…ပြွတ်…စွတ်”
“အိုး….ဟိုး ဟိုး ဟိုး….အား….အား….”
နော်အဲမူ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာလေသည်။ ဖင်ကြီတစ်ခုလုံးမှာ ဓါတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ် တုန်သွားသည်။
“ပြွတ်…ဘွပ်”
“အား..မလေး….လေး…ဟီး..ဟီး..ဟီး”
အိမွန် လန့်ပြီးတွန့်သွားသည်…။ မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းက မသက်သာလှ….။ အထစ်အဖုများ ပြွန်းတီးနေသော လီးတန်ကြီး ဝင်သွားချိန်၌ နော်အဲမူ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများအတွင်းသို့ လိပ်ဝင်သွားကြသည်။ ရုတ်တရက် ဆတ်ကနဲ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါတွင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများ အပြင်သို့ ပြဲကနဲ ရဲကနဲ ထွက်လာရုံမျှမက အတွင်းသားနုနုလေးများ ပါလာပြီး စုကာရှုံ့ပြီး ပြန်ဝင်သွားကြသည်ကို အိမွန် တွေ့လိုက်ရလေ၏။ ကိုယ့်အဒေါ်ယောက်ျား ဆိုပေမယ့် လော်စစ်ဟန်ကို အိမွန် ကိုယ့်ဦးလေးအရင်းလိုပင် လေးစားချစ်ခင်သည်။ ယခုကဲ့သို့ နော်အဲမူကို လိုးနေပုံတွေ့သောအခါ ဦးလေး၏ လီးကြီးနှင့် အလိုးခံချင်လာသလိုလို။ “သေမှာ” ဒါကြီးနဲ့ဆို အိမွန် သေမှာ။ စိတ်များက အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ လှုပ်ရှားနေမိသည်။
“ပြွတ်..ဘွတ်..ပြွတ်ဖွတ်…ဘွတ်…ဖွတ်”
“အား….ဦး..နာတယ်.. နာတယ်… ဖြေးဖြေး…. ရှီး…. အား”
“သိပ်နာတာပဲ…အိုးအိုး… အခုနလိုပဲ… ရိုးရိုးလုပ်ပါ ဦးရယ်”
လော်စစ်ဟန်က တဒဂ် နားပင်းသွားဟန်တူ၏။ လုံးဝစကားပြန်မပြောတော့ပဲ နော်အဲမူ၏ အုပ်အုပ် လုံးလုံး နို့လေးနှစ်လုံးကို မညှာမတာဆွဲကာ ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြန်လေသည်။
“ဗြွတ်…ဘွတ်…ဘွပ်”
“အား….ဟ…ဟင့်ဟင့်…ဟင့်ဟင့်…အင့်ဟင့်”
နော်အဲမူ လော်စစ်ဟန်ရင်ဘတ်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံတွန်းထားရင်း မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက် ပေါက်ကျလာ၏။ နီရဲသော ပါးပြင်ကိုဖြတ်၍ မျက်ရည်စီးကြောင်းကြီးအစုံက နာကျင်မှုဝေဒနာကို ဖော်ပြနေကြလေသည်။
နော်အဲမူ ဤသို့နာကျင်ခြင်းကိုပင် လော်စစ်ဟန်က ဖီလင်တွေ ပိုဖြစ်လာဟန်ရှိသည်။ နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်ထားသော လက်အစုံအား နော်အဲမူ၏ ဖင်သားကြီး အစုံသို့ ပြောင်းကိုင်လိုက်ကာ အားယူလျက် ဆွဲဆောင့် လိုးသွင်းလိုက်ပြန်ပါသည်။
“ပြွတ်…ဘွတ်….ပြွတ်ဘွပ်”
“အီးဟီး….ဟိအီး…တောက်…ဟင်း ဟင်း”
နော်အဲမူ မျက်ရည်ကျရင်း အံကြိတ်ခံသည်။ တောက် တစ်ချက်ကို ပြင်းပြင်းခေါက်ပြီး လော်စစ်ဟန်ကို စူးစူးဝါးဝါးလေး စိုက်ကြည့်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားရှာသည်..။ စောက်ပတ်ထဲသို့ ရာဘာချောင်း အပြွတ်လိုက် ထိုးသွင်းခံရသလို ပြည့်သိပ်နာကျင်နေသည်။
“ပြွတ်…ဘွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်…ပြွတ်…ဗြိ”
“အမ်…အမ်….အမ်….အယ်….အစ်”
နော်အဲမူ မောနေပြီ..။ လေသံလေးမျှသာ ထွက်လာတော့၏။ ချွန်မြဖြောင့်စင်းသော နှာတံလေးထိပ် တွင် ချွေးဥလေးများက စုပြုံသီးလာသည်…။ နသယ်ဆံစပ်မှ ချွေးများသီးလာ၏။ နို့နှစ်လုံးကြားတွင် ချွေးသီးလေးများ စို့နေသည်။ လော်စစ်ဟန်က အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်လိုးနေရာ စာပွဲလေးပင် ကျွိကနဲ ကျွိကနဲ မြည်ကာ ကြမ်းပြင်တွင် သုံးလေး လက်မခန့် ရွေ့သွားလေသည်။
“ဗြစ်…အ”
တစ်ချီတွင် လီးကို စောင်း၍ ထိုးမိသွားပြီး မာကျောနီရဲသော လီးထိပ်ကြီးက အတွင်းသားနုနုလေးကို ဆောင့်ထိုးလိုက်သလိုလေး ဖြစ်သွားပြီး နော်အဲမူ အကနဲ အော်ကာ မျက်ဖြူလေး လှန်သွားသည်။ အတန်ငယ်ဝသော လော်စစ်ဟန်၏ ဖင်ကြီးနှစ်ဖက်မှာ ကျုံ့ကနဲ ကျုံ့ကနဲ တင်းမာသွားသည်။ ခြေ သလုံးသားကြီးများ တင်းကားလာသည်။
နော်အဲမူ ဖင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို အဝတ်စတစ်စနှယ် ဆုပ်ကိုင်ထားသော လော်စစ်ဟန်၏ လက်မောင်း ကြွက်သားကြီးများ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထကာ မညှာမတာ ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်လိုးနေပေရာ နော်အဲမူခင်မျာ အသက်ကိုပင် ဝအောင်မရှူနိင်တော့ပဲ အင်းကနဲ အင်းကနဲ အဲကနဲ အံကြိတ်ခံရင်း မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ မျက်ရည်လေးများ တွင်တွင်ကျလာလေသည်။ နော်အဲမူ မျက်နှာအမူအရာနှင့် ခံစားမှုဝေဒနာတို့သည် အိမွန်ဆီသို့ ကူးစက်ကာ ချောင်းကြည့်နေ ရင်းမှ အိမွန်စောက်ပတ်ကလေး ရှုံ့ရှုံ့သွားမိလေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ ယားကျိ နာကျင်သလိုလို ခံချင်စိတ်တွေ ကြွလာသလိုလို ဖြစ်လာမိသည်။
လော်စစ်ဟန်ကလည်း အကောင်းကြီးကောင်းနေပြီဖြစ်သော အချိန်သို့ရောက်လာရာ နော်အဲမူအား လုံးဝညှာတာခြင်း မရှိတော့ပဲ အထက်ပါအတိုင်း စားပွဲလေး ရွေ့သွားအောင်ပင် ဆောင့်လိုးရင်း လီးကြီးအား အရင်းထိ ဖိကပ်လိုက်ကာ လရည်များကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ သားအိမ်အတွင်းသို့ ပန်းသွင်းလိုက်လေတော့သည်။
နော်အဲမူမှာ စောက်ပတ်အတွင်း၌ ပူကနဲ ပူကနဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ခံစားလိုက်ရပြီး လော်စစ်ဟန်၏ခါးကို ခြေနှစ်ချောင်းဖြင့် ကပ်ကြေးကိုက် ညှပ်ထားရင်း လော်စစ်ဟန်လည်ပင်းကြီးကို အတင်းတွယ်ဖက်ထားလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လော်စစ်ဟန်က နော်အဲမူအား လီးကြီးကိုမချွတ်ပဲ ကုတင်ဆီသို့ ပွေ့ယူကာ ကုတင်စောင်းတွင် အသာလှဲချပြီး ဇတ်ဇတ် ဇတ်ဇတ်ဖြင့် နောက်ဆုံးအရသာထူးကြီးကို အပီအပြင် ယူလိုက်လေတော့၏။
နော်အဲမူ၏ ခြေနှစ်ချောင်းက မိုးပေါ်ထောင်နေပြီး လီးကြီးက စောက်ပတ်ထဲသို့ အဆုံးဖိဝင်ရင်း ညှောင့်ပေးနေ၏။ လီးနှင့်စောက်ပတ်ကြားမှ ယိုစိမ့်ကျလာသော သုတ်ရည်တို့သည် ဖင်ကြီးကို ဖြတ်ကျော်၍ တလိမ့်လိမ့် စီးဆင်းကျလာပြီး အိပ်ယာခင်းကို စွန်းထွက်သွားလေ၏။ နော်အဲမူက လော်စစ်ဟန်လည်ပင်းကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားရင်း သူမစောက်ပတ်ကြီးကို ညှစ်ခါ ညှစ်ခါဖြင့် လော်စစ်ဟန် လီးကြီးအား စုပ်ယူလိုက်လေသည်။
“အား….ဦးရယ်…ကောင်းလိုက်တာ…ဦးရယ်”
“အင့်… အင့်… အင့်… နာနာလေး လိုးပေးစမ်းပါ ဦးရယ်…။ အား…. အာ…. သမီးစောက်ခေါင်းထဲမှာ ကောင်းလွန်းလို့ပါ…။ အင့်… အင့်… ဟမ့်… ဦးလီးကြီးနဲ့ တအားသာ ထိုးထည့်လိုက်စမ်းပါ.. ဦးရယ်.. အဟင့်.. ဟင့်ဟင့်ဟင့်”
မချိမဆန့်ခံစားရသော ဝေဒနာတောင်ကို အကျော်၌ နော်အဲမူသည် လော်စစ်ဟန်ဖင်ကြီးကို ဆောင့်အားနှင့်အတူ ဆွဲ၍ဆွဲ၍ ဆောင့်ယူရင်း စောက်ပတ်အတွင်းမှ စောက်ရည်များ ထွက်လာလေတော့သည်။
အတန်ကြာ အပြိုင်အဆိုင် ဆောင့်လိုးကြပြီးနောက် နှစ်ဦးလုံး ငြိမ်သက်သွားကြလေတော့သည်။ လော်စစ်ဟန်က ခပ်ပျော့ပျော့ကြီးဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကို တွင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သော မြွေကြီးတစ်ကောင်အလား တဖြေးဖြေးခြင်း ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ဖွတ်ကနဲ အရည်များ အန်ကျလာကြသည်။
“အဟင်း….အရည်တွေ အရမ်း…ပဲ”
နော်အဲမူ ငြီးသည်။
“ကိုကြီးတော့ … ကောင်းလွန်းလို့… တဘရိတ်ထဲ နှစ်ခါလောက်ကို ထွက်ကုန်တာ”
“သွား….ဦးမကောင်းဘူး…မညှာဘူး….တအားပဲ”
“ဟဲ…ဟဲ….စောက်ပတ်ကွဲမှ… အသဲစွဲတာ… သမီးရဲ့”
“အယ်…သွားပါ…မဟုတ်တာ..ရှက်စရာကြီး”
နော်အဲမူက သူမစောက်ပတ်ထဲမှ အရည်များကို အိပ်ယာခင်းနှင့် ပြီးစလွယ် ယူသုတ်ရင်း မျက်နာလေးငုံ့ကာ ပြောလျက် ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်လေသည်။ နော်အဲမူ အဝတ်အစားများ ဝတ်ဆင်နေစဉ် လော်စစ်ဟန်လီးကြီးက နော်အဲမူဖင်ကြားသို့ ထောက်လာပြန်သည်။
“တော်ပြီကွယ်…ဦးက..သိပ်ထန်တာပဲ…ဟင့်”
အိမွန် အခန်းဝမှ အလျင်အမြန် စွန့်ခွာလိုက်သည်။ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံးသည် အောင့်ကျင်သလို ဖြစ် နေသည်။ ဖြူနုသော သူမမျက်နှာလေးသည် ကာမသွေးတို့ ထကြွနေမှုကြောင့် ရဲရဲတွတ် နီမြန်း နေသည်။ ရှက်ခြင်း စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းတို့ဖြင့် ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို အမြန်ယူကာ အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာခဲ့မိလေသည်။ ဒူးဆစ်များက ယိမ်းထိုးယိုင်နဲ့ လေးလံလျက် ပလက်ဖေါင်းပေါ်သို့ ရောက်လာ သည်။ ဆူးလေလမ်းမကြီးကား စည်ကားစွာ သွားလာလှုပ်ရှားလျက် ရှိနေလေပြီ။
ပြီးပါပြီ။
