ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်

ကျွန်မနာမည်က ရတီဖူး။ အသက်ကတော့ ၃၈နှစ်ထဲကိုရောက်နေပြီ။ အဖေကဗမာ အမေက တရုတ်ဆိုတော့ အသားကတော့ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ မျက်နှာလေးကတော့ အမေ့အမွေရထားတော့ နုဖတ်နေတာပဲ။ အသက်အရွယ်ထက်တောင် နုသေးတယ်ရှင့်။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ပိုးပန်းတဲ့လူတွေမှ တစ်အားများ။ အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့အဖေကိုချစ်မိပြီး ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။ ယောကျာ်းကတော့ ကျောင်းမတက်ပေမယ့် မြို့မှာ လာအလုပ်လုပ်ရင်းကျွန်မနဲ့ ဆုံခဲ့ကြတာ။

အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ သူ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာ သားလေးအောင်ထက်ပိုင်ကို ဈေးရောင်းပြီးတော့ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်နေရတယ်။ ယောကျာ်းဆုံးသွားတာတော့ ၅နှစ်လောက်ရှိပြီ။ ကုန်ကားမောင်းရင်းကုန်ကားမှောက်ပြီး ဆုံးသွားခဲ့တာ။ ယောကျာ်းဆုံးသွားကတည်းက သားလေးကို ကျွေးမွေးပြုစုလာတာ သားလေးတောင် ၁၀ တန်းရောက်နေပြီ။ သားလေးကလိမ်မာပါတယ်။ အမေ့စကားကို မြေဝယ်မကျနားထောင်လိုက်တာ။ သား ၁၀ တန်းရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကျွန်မတွေးမိလိုက်တာက ကျွန်မတို့သာ ဒီရွာမှာဆက်နေရင် ကြီးပွားမှာမဟုတ်သလို သားလေးပညာရေးလည်းနစ်မွန်းမယ်လေ။

ဒါကြောင့် အမျိုးတွေရှိတဲ့ ရန်ကုန်ကို ပြောင်းပြီးအလုပ်လုပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သားလေးကိုတော့ သူ့အဖွားဆီမှာ ထားပြီး ကျွန်မကတော့ကျွန်မတူမလေးနဲ့ အတူသွားနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ သားလေးအလည်လာပါတယ်။ သူအလည်လာတဲ့အချိန်တော့ အတိုးချပြီး အလွမ်းသယ်ရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ဆောက်လုပ်ရေးကုပ္မဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့ပါတော့တယ်။ ကုမ္ပဏီက ဘော့စ်နာမည်က ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်း။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ အတော်လေးလည်း ယောကျာ်းပီသပါတယ်။

မိန်းမနဲ့ကွဲနေတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ သဘောလည်း ကောင်းတယ်။ လက်အောက်ငယ်သားတွေကိုလည်း မျှမျှတတဆက်ဆံတယ်။ လူရိုးအေးကြီးပေါ့။ ကျွန်မကတော့ သားလေးနောင်ရေးကလည်း ရှိနေတော့ အလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းနဲ့လည်း ရင်းနှီးလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ရက် လဲ့လဲ့ကလာပြောပါတယ်။ “ရတီ နင့်ကိုဆရာခေါ်နေတယ်” “အေး အေး ငါသွားလိုက်မယ်” အခန်းထဲကိုရောက်တော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းက “ထိုင်လေရတီ ” “ဟုတ်” “ရတီအလုပ်ကြိုးစားတာရယ် လုံ့လစိုက်တာတွေရယ်ကြောင့် ရတီ့ကိုဒီနေ့ပဲ အတွင်းရေးမူး ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ် အလုပ်စားပွဲကိုဆရာ့ အခန်းထဲ ရွှေ့ခဲ့လိုက်တော့” “တစ်ကယ်လားဆရာ” “တစ်ကယ်ပြောတာပါ”

“ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်” ဆရာက”တစ်ခုပြောဦးမယ် ကျွန်တော့်ကို ဆရာဆရာနဲ့ မခေါ်ပါနဲ့ ကိုအောင်လို့ပဲ ခေါ်ပါဗျာ ရင်းနှီးမှုရတာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့” ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ မက်နှာမှာတော့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ပုံက ထိန်းမရအောင် ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာရဲ့ အတွင်းရေးမူးး ဖြစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။ အတွင်းရေးမူး ဆိုတော့ ဆရာသွားရာကိုလိုက် တစ်နေကုန်ရုံးခန်းမှာပဲ သူနဲ့အတူနေရတာပေါ့။ ကျွန်မကိုလည်း ဂရုစိုက်လွန်းလို့ တစ်ခါတစ်လေ နေတောင် မနေတတ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီး ကတည်းက ယောကျာ်းတွေနဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရတဲ့ ကျွန်မဟာ ယောကျာ်းပီသတဲ့ ကိုအောင့်အပေါ်မှာ စိတ်တွေတိမ်းညွှတ်ချင်ခဲ့ရပါတော့တယ်။ ဆရာကလည်း ကျွန်မဖင်တွေကိုကြည့်လိုက်တာ အရည်ပျော်ကျမတတ်ပဲ။

တစ်ရက် ကျွန်မနေ့လည်ခင်း အပြင်သွားပြီးရုံးခန်းကို ပြန်လာတော့ တံခါးမခေါက်မိပဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တာ ဆရာဘာလုပ်နေတယ် ထင်လဲ။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေတာ။ ကျွန်မလည်း အနားကိုအသံမပေးပဲ ကပ်သွားလိုက်တယ်။ သူ့လီးကအရှည်ကတော့ ၆လက်မလောက်ပဲရှိမယ်။ လုံးပတ်ကတော့ အတော်တုတ်တယ်။ အံမယ်လေး။ ဘုရားတောင် တမိတယ်။ ကျွန်မယောကျာ်းတုန်းက သေးသေးလေးကိုး။ ကျွန်မမှင်သက်ပြီး ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေတုန်း ဆရာ့ပါးစပ်ကနေ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပြီးတော့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။

အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ ဆရာကမျက်လုံးဖွင့်လာကာ ရှေ့မှာကြောင်ပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျွန်မကိုလည်းတွေ့ရော ရှက်ပြီး နောက်ထဲကအိမ်သာထဲ ကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့တယ်။ ဆရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မသူ့အပေါ်မှာ ရင်အခုန်ခဲ့ရဆုံးအချိန်လေးပါပဲ။ ကျွန်တော့်နာမည်က အောင်ငြိမ်းချမ်း။ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်ပေါ့။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမယူပြီးတော့ မိန်းမနဲ့ဝေးကွာခဲ့ရတာ ၇ နှစ်လောက်တောင်ရှိနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့နေလာလိုက်တာ တစ်ရက်မှာ အလုပ်ခေါ်ဖို့ အင်တာဗျူး လာလျှောက်တဲ့အထဲမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ သူမနာမည်က ရတီဖူး။ မျက်နှာလေးကဆို အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက် နုဖတ်နေတာပဲ။ ဖင်ကြီးတွေဆို ၃၉ ဆိုဒ်လောက် ရှိမယ်။ သူ့ကို သဘောကျသွားတာနဲ့ အလုပ်ခန့်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရုံးခန်းထဲမှာ ခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူနဲ့ရင်းနှီးလာရာကနေ သူ့အကြောင်းတွေစပ်စုရင်း သူမက သားလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတာရယ်။ သူမက မုဆိုးမဆိုတာရယ်သိလိုက်ရတယ်။ သူမယောကျာ်းက မသသန်တာလား မဖြိုနိုင်တာလားတော့ မသိဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ကလေးတစ်ယောက်သာ မွေးထားတယ်ဆိုတယ် တောင့်ဖြောင့်နေတာပဲ။ သူမနဲ့တွေ့တဲ့အချိန် လမ်းလျှောက်တိုင်း တုန်တုန်သွားနတဲ့ သူမဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်ခဲ့ရတာလည်းမနည်းတော့။ ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ အီဆိမ့်နေမှာပဲ။ တစ်ရက် ရတီအပြင်သွားတုန်း ရုံးခန်းထဲမှာ သူ့ဖင်တွေကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုနေတာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားလည်းမသိ။ ပြီးမှ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့ရှေ့မှာ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ရတီ့ကိုတွေ့လိုက်ရတာ။ ရှက်လိုက်တာဗျာ။

ဒါပေမယ့် ရတီဘာဖြစ်လို့ အသံမပေးပဲ ဝင်လာတာလဲ။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့ ရပ်ကြည့်နေတာလဲ။ သူမကရော ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလား တွေးမိလိုက်တယ်။ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်ရတီ့ကိုရအောင်ကြံမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ “ရတီဒီနေ့ညအားလား” “အားပါတယ်ကိုအောင် ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ” “ကိုယ့်သူငယ်ချင်းချမ်းငြိမ်း နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတာ ညကျရင် ပါတီပွဲရှိတယ် ရတီလိုက်ချင်ရင် ခော်သွားမလားလို့ သူနဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးမလို့လေ” “ဟုတ်ကဲ့ ရတီလိုက်ခဲ့ပါ့မယ် ဘယ်အချိန်လဲ ကိုအောင်” “၇နာရီလောက်ပေါ့ ရုံးဆင်းလို့အိမ်ပြန်ရင် ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲထားလိုက်လေ ကိုယ်လာခေါ်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့” ရုံးဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တူမလေးကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။

ဘာမှမပှောတော့ပဲ အခနြးထဲကို ဝငလြာခဲ့လိုကတြယြ။ အခနြူထဲရောကတြော့ တဈနကေုနဝြတထြားရလို့ ခွှေးနံ့တှထှကေနြတေဲ့ ကိုယပြေါကြ အဝတအြစားတှေ ခွှတပြှီး ကိုယလြုံးပေါမြှနရြှေ့မှာတဈကိုယလြုံးလှညြ့ကှညြ့လုကွတြယြ။ နို့တှကလေညြးတငြးဆဲ။ ဖငကြလညြး မကသွေး။ ရခွေိုးခနြးထဲဝငပြှီး ရပနြေးအောကကြို ဝငလြိုကပြါတယြ။ စောကပြတကြလေးကို ငုံ့ကှညြ့မိတယြ။ အမှှေးလေးတှရှညေလြာပါလား ရိတလြိုကြဦးမှပဲလို့တှေးပှီးတော့ ခုံပေါတြငထြားတဲ့ ဂွုတကြိုယူပှီးစောကမြှှေးလေးတှကေိုရိတလြိုကပြါတယြ။ ရကအေေးတော့နို့သီးခေါငြးလေးတှေ ထောငလြာတာပေါ့။ နို့သီးလေးတှကေို လကညြှိုးလကမြကလေးနဲ့ ဖိခွလေိုကတြယြ။ “အငြ့ ဟငြ့” တဈကိုယလြုံးတုနသြှားတယြ။ နို့သီးလေးတှေ ပှတရြငြးနဲ့အရသာတှေ့လာတော့ လကကြ စောကပြတကြလေးဆီရောကသြှားပှီး အကှဲကှောငြးလေးအတိုငြးပှတနြမေိတယြ။

စောက်စိကလေးကို ပွတ်လိုက်မိတဲ့အချိန်မှာတော့ “အင့် ဟင့်” ကောင်းလွန်းသဖြင့် ညည်းလိုက်မိသည်။ စိတ်ကူးထဲမှာလည်း တစ်နေ့ကရုံးခန်းထဲမှာ မြင်ခဲ့ရသည့် ကိုအောင်၏လီးကြီးအားပြေး မြင်မိလိုက်သည်။ ဒီအချိန်ကိုအောင်သာ သူမကိုလာလိုးလျှင် ငြင်းမိမှာမဟုတ်။ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီးကတည်းက အလုပ်တွေ မအားသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် အာသာမဖြေခဲ့။ အခုအချိန်ထိပင်။ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်အိပ်ချလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကနို့သီးခေါင်းလေးတွေချေပြီး စောက်စိကလေးကို ပြင်းပြင်းလေးပွတ်နေမိသည်။ “အား ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် အင်း ဟင်း အင့် ဟင့်” လက်ခလယ်လေးကို ကွေးပြီး ကိုအောင့်လီးအမှတ်နှင့် စောက်ပတ်လေးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး လက်နဲ့လိုးနေမိသည်။ ပါးစပ်မှလည်း “လိုး လိုး လိုးစမ်းပါ ကိုအောင်ရယ် ရတီ့စောက်ပတ်လေး ကွဲသွားအောင် လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ ” ဟုဆိုပြီး လက်နှင့်လိုးနေလိုက်သည်။

ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စားလစ်နှင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အာသာဖြေနေသည်မှာ နတ်သမီးလေးတစ်ယောက်လိုပင်။ မကြာခင်တွင် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားပြီး “အင်းးးးး ဟင်းးးးးးးး” သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချကာ ဝတ်ရည်များကို စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ ပွက်ကနဲ့ အန်ချလိုက်သည်။ ပြီးသွားမှ ရှက်မိသလိုပင်။ မိန်းမဖြစ်လျက်နှင့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်အား မှန်းနေမိတာကိုး။ “မိရတီ နင်တော်တော်ယွပါလား”ဟု စိတ်ထဲမှာတင် တွေးနေမိ။ အသက် ၄၀ ပြည့်တော့မည် ဖြစ်သော်လည်း သွေးသားတောင့်တမှုများက လျော့မကျသေး။ ပြင်းထန်နေတုန်းပင်။ ရေမိုးချိုးပြီးအလှဆုံးဖြစ်အောင်ပြင်ဆင်ပြီး အထက်အောက်တစ်ဆက်တည်း အင်္ကျီ စကဒ်အတိုလေးအားဝတ် နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပြီး သူမအလှပြင်တာပြီးဆုံးသွားပြီ။ ညနေ၆နာရီ ၄၅လောက်တွင်အိမ်ရှေ့ကိုအောင့်ကား ရောက်လာတယ်။

ကျွန်မလည်း ညအပြန် ညဉ့်နက်မည်ဟုတူမလေးအားမှာခဲ့ပြီး ကိုအောင့်ကားပေါ်သို့ တက်လိုက်ချိန်တွင် ကိုအောင်က ကားမောင်းထွက်လိုက်သည်။ “ကိုအောင်ဒီနေ့သန့်ပြန့်နေပါလား ပါတီဆိုတော့ မိန်းမတွေလည်းပါမှာပဲ သဝန်တိုလိုက်တာ””အို ငါနဲ့သူနဲ့ လာဆိုင်တာမှတ်လို့” စိတ်ထဲမှပင် တွေးနေမိသည်။ ကိုအောင်က “ရတီသိပ်လှတယ်ဗျာ ဒီနေ့လိုအလှမျိုးတစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးဘူး” “ဟုတ်လို့လား ကိုအောင်ရယ် ရတီကအသက် ၄၀ ပြည့်တော့မယ် မလှပါဘူးရှင်” “အသက်၄၀လို့သာပြောတယ် ၃၀ လောက်ပဲ ထင်ရတယ် အပျိုလေးတွေတောင်လျုက်မမှီဘူး” “အင်း ဟင်း ဟင်း မမြှောက်ပါနဲ့ရှင် မုန့်ကျွေးဆိုလည်း ကျွေးပါ့မယ်” “မြှောက်တာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကလေးတစ်ယောက်အမေလို့တောင် မထင်ရဘူး လန်းလိုက်တာ” “ဟုတ်ပါပြီရှင် အရှုံးပေးပါတယ်” စကားပြောရင်းနဲ့ပင် ခြံကြယ်ကြီး တစ်ခုရှေ့ရောက်လာသည်။

ခှံရှေ့တှငြ အနောကတြိုငြးဝတစြုံဝတထြားတဲ့ သနြ့သနြ့ပှနြ့ပှနြ့နဲ့ လူတဈယောကရြပစြောငြ့နသညြေ။ကိုအောငကြ သူ့ကိုမှငတြော့ လကလြှမြးပှပှီး နှုတဆြကလြိုကတြယြ။ “ငအောငြ ဘယတြုနြးကမိနြးမရတာလညြးဟ လှိူထွားတယနြောြ မငြးမိနြးမက လနြးလှခညွလြားဟ” “ဟာ ဟွောငြ့ ငခမွြးဘာတှေ လွှောကပြှောနတောလညြး ဒါငါ့မိတဆြှဟေ” “ဟာ ဆောရီးနောညြီမ ကွှနတြောကြမသိလို့” “ရပါတယရြှငြ” ခှံထဲကိုရောကတြော့ ဝိုငြးဖှဲ့ပှီးစကားပှောသူကပှော အတှဲလိုကကြနသေူတှကကေ သူ့အဖှဲ့နဲ့သူ တှေ့ရသညြ။ ကိုအောငြ့သူငယခြငွြးက ကွှနမြတို့နှဈယောကကြို နရောခထွားပှီးတော့ မိတဆြှမွေားကို လိုကလြံနှုတဆြကနြသညြေ။ ကိုအောငကြ “ရတီသောကြဦးမလား” “ကွှနမြမသောကတြတပြါဘူး ကိုအောငြ” “ဝိုငဖြှဈဖှဈ ဘီယာလေးဖှဈဖှဈ နညြးနညြးသောကလြိုကပြါနောြ ကိုယကြတော့ အပှငြးပဲသောကတြော့မယြ” “အငြး ဒါဆိုလညြးဝိုငပြဲသောကတြော့မယြ”

စကားပြောရင်းသောက်ရင်းနဲ့ ကျွန်မလည်း ဝိုင်နှစ်ပုလင်းကုန်တဲ့အချိန်ရီဝေဝေလေးဖြစ်လာပါတယ်။ ကိုအောင်က “ရတီ ဟိုမှာသူများအတွဲတွေကနေတယ် ကိုယ်တို့လည်း သွားကရအောင်လေ” “ကို့အောင့် သဘောပဲလေ” နှစ်ယောက်သားထသွားကာ လက်ချင်းယှက်ပြီး သီချင်းသံနှင့်အလိုက် ယိမ်းနွဲ့နေမိသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကိုအောင့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသောအခါ ရင်ခုန်မိသလိုလို။ ကနေရင်းနဲ့ ကိုအောင်က နားအနားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး… “ရတီ ရတီ့ကိုကျွန်တော်ချစ်နေမိပြီဗျာ” “ရှင်” ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ရင်ခုန်သွားတာပေါ့။ သူလေကျွန်မကို ရင်ခုန်အောင်သိပ်လုပ်နိုင်တာပဲ။ “ဟုတ်တယ် ကိုယ်ရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်ချင်တယ်” “စဉ်းစားပါရစေဦး ကိုအောင်ရယ် ကျွန်မမှာ သားလေးရှေ့ရေးက ရှိသေးတယ်လေ” “ကိုယ့်သားလေးလိုသဘောထားမှာပါကွာ မငြင်းပါနဲ့နော်” ကျွန်မမျက်လွှာလေးအသာချပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မီးရောင်က ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားသည်။

ပြာလဲ့လဲ့နဲ့မှိန်မှိန်လေးသာရှိသော မီးရောင်အောက်တွင်အတွဲတစ်ချို့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေကြသည်ကို ဝိုးတဝါး မီးရောင်အောက်တွင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင်က ကျွန်မအားဆွဲဖက်လိုက်ကာ ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးအား စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ “အွန့်” ကျွန်မမှင်သက်သွားသည်။ ကျွန်မလည်း မဆွတ်ခင်ကတည်းက ညွှတ်ချင်နေသူမို့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့ကျာပြင်အား သိုင်းဖက်ကာ စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်နမ်းနေလိုက်တော့သည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင့်လက်တွေက ကျွန်မတင်ပါးပေါ်သို့ ရောက်လာကာ တင်ပါးတွေကို လာပွတ်ပေးနေသည်။ တင်ပါးပေါ်မှတစ်ဆင့်ခါးပေါ် ခါးပေါ်မှ တစ်ဆင့်တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်မနို့တွေအပေါ်ကို အုပ်ကိုင်ပြီးနို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်နေတာကြောင့် ကျွန်မဆီးခုံနေရာတွင် တစ်ခုခုနဲ့ထောက်ထားမိနေသလို ခံစားမိလိုက်သည်။ ဟင် ကိုအောင်လီးတောင်နေတာထင်တယ်။

အဝတ်တွေသာခံမနေရင် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သွားလောက်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လက်က နို့ပေါ်မှတစ်ဆင့် ကျွန်မစောက်ပတ်ပေါ်ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်လေးကို စကဒ်ပေါ်မှတစ်ဆင့် ပွတ်ပေးနေသည်။ ဘေးလူတွေရှိနေတာကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ကျွန်မ စောက်ပတ်ထဲမှာလည်း ယားယံပြီး အရည်တွေထွက်လာနေပြီ။ အတန်ကြာပွတ်ပေးပြီးတော့… “ရတီ ကိုယ်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ အခုပဲ ရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ တစ်နေရာသွားရအောင်” “ဘယ်ကိုသွားမှာလည်း” “အိမ်အပေါ်ကိုသွားမယ် အဲ့မှာအခန်းတစ်ခန်းရှိတယ် ပြင်ထားတယ်” “ဟင်သူတော်တော်လည် ကြိုပြင်ထားတာပေါ့လေ” “ဟီး” “လူတွေတက်လာမယ်နော်” “ဘယ်သူမှမလာဘူး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ကြိုပြောထားပြီးသား” “လူလည်” ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာလိုက်သည်။အခန်းတစ်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကိုအောင်ကတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အခန်းထဲဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ ပြင်ဆင်ပေးထားပုံ ရတယ်။ မွေ့ယာနဲ့ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့။

ကိုအောင်ကတံခါးဂျက်ထိုးလိုက်ပြီး ခုတင်ဆီသို့နှစ်ယောက်သားလျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူမအားခုတင်ပေါ်သို့လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ကိုအောင်ကသူ့အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်နေသည်။ ကျွန်မမကြည့်ရဲ။ “ရတီ” ဟုခေါ်လိုက်မှသူ့ကိုကြည့်မိသည်။ အမလေး ပေါင်ကြားထဲကဟာကြီးကလည်းတောင်မတ်နေတာပဲ။ သူက ကျွန်မဘေးလာလှဲပြီး ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးကို လာနမ်းကာ နို့တွေကို ပွတ်ပေးနေသည်။ “ရတီ ကိုယ်ရတီ့အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်” “အင်း” အဝတ်တွေတဖြည်းဖြည်းကျွတ်ကုန်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးဘာမှမရှိတော့။ လိုးချင်ပြီ ရတီရယ်ကိုအောင့်သဘောလေ ပေါင်လေးကားလိုက်ပြီး သူ့လီးကို ကျွန်မစောက်ပတ်ဝကိုလာတေ့တယ်ရှင်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းမသွင်းပဲ ရုတ်တရက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။

“အား နာတယ်” “ဆောရီး ရတီ နာသွားတာလား” “နာတာပေါ့လို့ အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီကို” “ကြပ်ထုပ်နေတာပဲ ရတီ့စောက်ပတ်ကလေးက ဖြည်းဖြည်းချင်းနော်” “အင်း” ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးနေပါတယ် နည်းနည်းအရှိန်ရလာတော့.. “ဆောင့်ဆောင့် ကိုအောင် ရတီခံနိုင်ပြီ” ” “ဗြွတ် ဗြွတ် ဗလွတ် ဖတ် ဖတ်” “အား ရှီးးးးး” ပုံစံပြောင်းလိုက်ပြီး ဘေးတစ်စောင်းနဲ့ သူ့လီးကို တေ့ပြီးလိုးပါတော့တယ် လက်ကလည်း စောက်စိလေးကို ချေပေးနေတာ။ ကောင်းလိုက်တာ ဒီအရသာလေးတွေ မခံစားရတာကြာပြီ။

အလိုးခံရင်း စောက်စိကို ချေပေးနေတော့ သိပ်မခံနိုင်တော့ပဲ ပြီးချင်လာတယ်။ “အင်းးးး ဟင်းးးး အားးးးးရှီးးးးးး” “ဗြွတ်ဗြွတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “ဆောင့် ဆောင့် ကိုအောင် ရတီပြီးတော့မယ်” ကိုအောင်လည်း အားရှိသမျှ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆောင့်ပါတော့တယ်။ “အားးးးးးးး” သူမပြီးသွားပြီ။ ခဏအကြာ ၁၀ချက်လောက်ဆောင့်ပြီး ကိုအောင်လည်း တုန်တက်လာကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပြီး ပြီးသွားလေပြီ။ “ကောင်းလိုက်တာရတီရယ် ရတီ့စောက်ပတ်လေးက ကြပ်နေတာပဲ” “အတူတူပဲ ရတီလည်းကောင်းတယ် တစ်အားကောင်းတယ်”…ပြီးပါပြီ။

Zawgyi
ကွှနျမနာမညျက ရတီဖူး။ အသကျကတော့ ၃၈နှဈထဲကိုရောကနြပှေီ။ အဖကေဗမာ အမကေ တရုတျဆိုတော့ အသားကတော့ဖွူဖှေးနတောပဲ။ မကြျနှာလေးကတော့ အမေ့အမှရေထားတော့ နုဖတနြတောပဲ။ အသကအြရယျထှကတြောငြ နုသေးတယရြှငြ့။ ငယငြယျတုနြးကဆို ပိုးပနြးတဲ့လူတှမှေ တဈအားမြား။ အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့အဖကေိုခစြျမိပှီး ကြောငြးပှီးတဲ့အခိနျမှာ အိမထြောငပြွုခဲ့တယြ ဆိုပါတော့။ ယောကြာြးကတော့ ကြောငြးမတကပြမယြေ့ မှို့မှာ လာအလုပျလုပရြငြးကွှနျမနဲ့ ဆုံခဲ့ကှတာ။

အိမထြောငျကပြှီးတော့ သူ့နောကျကို လိုကျခဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယမြှို့လေးတဈမှို့မှာ သားလေးအောငျထကျပိုငျကို ဈေးရောငြးပှီးတော့ ကွှေးမှေးစောငြ့ရှောကနြရတေယြ။ ယောကြာြးဆုံးသှားတာတော့ ၅နှဈလောကရြှိပှီ။ ကုနျကားမောငြးရငြးကုနျကားမှောကပြှီး ဆုံးသှားခဲ့တာ။ ယောကြာြးဆုံးသှားကတညြးက သားလေးကို ကွှေးမှေးပွုစုလာတာ သားလေးတောငြ ၁၀ တနြးရောကနြပှေီ။ သားလေးကလိမျမာပါတယြ။ အမေ့စကားကို မွဝေယျမကနြားထောငျလိုကျတာ။ သား ၁၀ တနြးရောကျတဲ့အခိနျမှာတော့ ကွှနျမတှေးမိလိုကျတာက ကွှနျမတို့သာ ဒီရှာမှာဆကနြရငြေ ကှီးပှားမှာမဟုတသြလို သားလေးပညာရေးလညြးနဈမှနြးမယလြေ။

ဒါကှောငြ့ အမိုးတှရှေိတဲ့ ရနျကုနျကို ပွောငြးပှီးအလုပျလုပျဖို့ဆုံးဖွတျလိုကျပါတော့တယြ။ သားလေးကိုတော့ သူ့အဖှားဆီမှာ ထားပှီး ကွှနျမကတော့ကွှနျမတူမလေးနဲ့ အတူသှားနဖေို့ ဆုံးဖွတျလိုကျတယြ။ တဈခါတဈရံတော့ သားလေးအလညျလာပါတယြ။ သူအလညျလာတဲ့အခိနတြော့ အတိုးခပြှီး အလှမြးသယရြတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကွှနျမ ဆောကျလုပရြေးကုပျမဏီတဈခုမှာ အလုပရြခဲ့ပါတော့တယြ။ ကုမျပဏီက ဘော့ဈနာမညျက ကိုအောငငြှိမြးခမြြး။ အသကျကတော့ ၄၅ နှဈလောကရြှိပှီ။ အတောလြေးလညြး ယောကြာြးပီသပါတယြ။

မိနြးမနဲ့ကှဲနတယျေလို့တော့ ပွောတာပဲ။ သဘောလညြး ကောငြးတယြ။ လကအြောကငြယသြားတှကေိုလညြး မြှမြှတတဆကျဆံတယြ။ လူရိုးအေးကှီးပေါ့။ ကွှနျမကတော့ သားလေးနောငရြေးကလညြး ရှိနတေော့ အလုပျကိုကှိုးစားလုပျခဲ့ပါတယြ။ ဒီလိုနဲ့ တဈနှဈလောကကြှာတော့ ကိုအောငငြှိမြးခမြြးနဲ့လညြး ရငြးနှီးလာခဲ့ပါတယြ။ တဈရကြ လဲ့လဲ့ကလာပွောပါတယြ။ “ရတီ နငြ့ကိုဆရာခေါနြတယြေ” “အေး အေး ငါသှားလိုကျမယြ” အခနြးထဲကိုရောကတြော့ ကိုအောငငြှိမြးခမြြးက “ထိုငလြရတေီ ” “ဟုတြ” “ရတီအလုပကြှိုးစားတာရယြ လုံ့လစိုကျတာတှရယေကြှောငြ့ ရတီ့ကိုဒီနေ့ပဲ အတှငြးရေးမူး ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဆုံးဖွတျထားတယြ အလုပျစားပှဲကိုဆရာ့ အခနြးထဲ ရှှေ့ခဲ့လိုကတြော့” “တဈကယျလားဆရာ” “တဈကယပြွောတာပါ”

“ပြေျလာိုကျတာ ဆရာရယြ” ဆရာက”တဈခုပွောဦးမယြ ကှနွတြောြ့ကို ဆရာဆရာနဲ့ မခေါပြါနဲ့ ကိုအောငျလို့ပဲ ခေါပြါဗြာ ရငြးနှီးမှုရတာပေါ့” “ဟုတျကဲ့” ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခနြးထဲကနေ ပွနျထှကျလာခဲ့ပါတယြ။ မကျနှာမှာတော့ ပြောရြှှငနြတေဲ့ပုံက ထိနြးမရအောငြ ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာရဲ့ အတှငြးရေးမူးး ဖွဈခဲ့ပါတော့တယြ။ အတှငြးရေးမူး ဆိုတော့ ဆရာသှားရာကိုလိုကြ တဈနကေုနရြုံးခနြးမှာပဲ သူနဲ့အတူနရတောပေါ့။ ကွှနျမကိုလညြး ဂရုစိုကျလှနြးလို့ တဈခါတဈလေ နတေောငြ မနတေတျဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကြာြးဆုံးသှားပှီး ကတညြးက ယောကြာြးတှနေဲ့ ဝေးကှာခဲ့ရတဲ့ ကွှနျမဟာ ယောကြာြးပီသတဲ့ ကိုအောငြ့အပေါမြှာ စိတတြှတေိမြးညှှတျခငြျခဲ့ရပါတော့တယြ။ ဆရာကလညြး ကွှနျမဖငတြှကေိုကှညြ့လိုကျတာ အရညပြြေျကာမြတတျပဲ။

တဈရကြ ကွှနျမနေ့လညျခငြး အပွငသြှားပှီးရုံးခနြးကို ပွနျလာတော့ တံခါးမခေါကျမိပဲ အခနြးထဲဝငျလိုကျတာ ဆရာဘာလုပနြတယြေ ထငျလဲ။ မကြျလုံးမှိတပြှီးတော့ သူ့လီးကှီးကိုကိုငပြှီး ဂှငြးထုနတော။ ကွှနျမလညြး အနားကိုအသံမပေးပဲ ကပသြှားလိုကျတယြ။ သူ့လီးကအရှညျကတော့ ၆လကျမလောကျပဲရှိမယြ။ လုံးပတျကတော့ အတျေတာုတျတယြ။ အံမယလြေး။ ဘုရားတောငြ တမိတယြ။ ကွှနျမယောကြာြးတုနြးက သေးသေးလေးကိုး။ ကွှနျမမှငသြကပြှီး ကှညြ့ကောငြးကောငြးနဲ့ ကှညြ့နတေုနြး ဆရာ့ပါးစပျကနေ ညညြးသံတှေ ထှကျလာပှီးတော့ လီးထိပျကနေ သုတရြညတြှေ ပနြးထှကျလာပါတော့တယြ။

အဲ့ဒီအခိနျကမြှ ဆရာကမကြျလုံးဖှငြ့လာကာ ရှေ့မှာကှောငပြှီး ရပနြတေဲ့ ကွှနျမကိုလညြးတှေ့ရော ရှကပြှီး နောကျထဲကအိမသြာထဲ ကို ဝငပြွေးသှားပါတော့တယြ။ ဆရာနဲ့ပတသြကပြှီး ကွှနျမသူ့အပေါမြှာ ရငအြခုနျခဲ့ရဆုံးအခိနလြေးပါပဲ။ ကှနွတြောြ့နာမညျက အောငငြှိမြးခမြြး။ ဆောကျလုပရြေးကုမျပဏီ ပိုငရြှငပြေါ့။ အသကျကတော့ ၄၅ နှဈလောကရြှိပှီ။ မိနြးမယူပှီးတော့ မိနြးမနဲ့ဝေးကှာခဲ့ရတာ ၇ နှဈလောကတြောငရြှိနပှေီ။ ဒီလိုနဲ့နလောလိုကျတာ တဈရကျမှာ အလုပခြေါဖြို့ အငျတာဗြူး လာလှေြာကျတဲ့အထဲမှာ အမိုးသမီးတဈယောကျကို တှေ့လိုကျတယြ။ သူမနာမညျက ရတီဖူး။ မကြျနှာလေးကဆို အသကအြရယျနှဲ့မလိုကြ နုဖတနြတောပဲ။ ဖငကြှီးတှဆေို ၃၉ ဆိုဒလြောကြ ရှိမယြ။ သူ့ကို သဘောကသြှားတာနဲ့ အလုပျခနြ့လိုကျတယြ။

ပှီးတော့ ကှနွတြောြ့ရုံးခနြးထဲမှာ ခေါထြားလိုကျတာပေါ့။ တဖွညြးဖွညြးနဲ့ သူနဲ့ရငြးနှီးလာရာကနေ သူ့အကှောငြးတှစပျေစုရငြး သူမက သားလေးတဈယောကရြှိတယြ ဆိုတာရယြ။ သူမက မုဆိုးမဆိုတာရယသြိလိုကရြတယြ။ သူမယောကြာြးက မသသနျတာလား မဖှိုနိုငျတာလားတော့ မသိဘူး။ ခနျဓာကိုယအြခိုးအစားက ကလေးတဈယောကသြာ မှေးထားတယျဆိုတယြ တောငြ့ဖွောငြ့နတောပဲ။ သူမနဲ့တှေ့တဲ့အခိနြ လမြးလှေြာကျတိုငြး တုနျတုနသြှားနတဲ့ သူမဖငကြှီးတှကှညြေ့ပှီး လီးတောငျခဲ့ရတာလညြးမနညြးတော့။ ဖငထြောငျခိုငြးပှီး နောကျကနေ လိုးလိုကရြလို့ကတော့ အီဆိမြ့နမှောပဲ။ တဈရကြ ရတီအပွငသြှားတုနြး ရုံးခနြးထဲမှာ သူ့ဖငတြှကေို မှနြးပှီး ဂှငြးထုနတော အခိနျဘယလြောကကြှာသှားလညြးမသိ။ ပှီးမှ မကြျလုံးဖှငြ့လိုကတြော့ ကှနွတြော့ရှေ့မှာ ကှောငပြှီး ရပကြှညြ့နတေဲ့ ရတီ့ကိုတှေ့လိုကရြတာ။ ရှကျလိုကျတာဗြာ။

ဒါပမယြေ့ ရတီဘာဖွဈလို့ အသံမပေးပဲ ဝငျလာတာလဲ။ ပှီးတော့ ဘာဖွဈလို့ ရပကြှညြ့နတောလဲ။ သူမကရော ကှနွတြောြ့ကို စိတဝြငျစားနလေား တှေးမိလိုကျတယြ။ဒီလိုနဲ့ပဲ ကှနွတြောရြတီ့ကိုရအောငကြှံမယျလို့ ဆုံးဖွတျလိုကျပါတော့တယြ။ “ရတီဒီနေ့ညအားလား” “အားပါတယျကိုအောငြ ဘာခိုငြးစရာရှိလို့လဲ” “ကိုယြ့သူငယျခငြြးခမြြးငှိမြး နိုငငြံခွားက ပွနျလာတာ ညကရြငြ ပါတီပှဲရှိတယြ ရတီလိုကျခငြရြငြ ခောသြှားမလားလို့ သူနဲ့လညြး မိတျဆကပြေးမလို့လေ” “ဟုတျကဲ့ ရတီလိုကျခဲ့ပါ့မယြ ဘယအြခိနျလဲ ကိုအောငြ” “၇နာရီလောကပြေါ့ ရုံးဆငြးလို့အိမပြွနရြငြ ရမေိုးခိုးပှီး အဝတအြစားလဲထားလိုကလြေ ကိုယျလာခေါမြယြ” “ဟုတျကဲ့” ရုံးဆငြးပှီး အိမပြွနရြောကတြော့ တူမလေးကို ဧညြ့ခနြးထဲမှာ တီဗှီကှညြ့နတောကိုတှေ့လိုကျတယြ။

ဘာမှမွပောတော့ပဲ အခနြးထဲကို ဝငျလာခဲ့လိုကျတယြ။ အခနြူထဲရောကတြော့ တဈနကေုနဝြတျထားရလို့ ခွှေးနံ့တှထှကေနြတေဲ့ ကိုယပြေါကြ အဝတအြစားတှေ ခှတွပြှီး ကိုယျလုံးပေါမြှနရြှေ့မှာတဈကိုယျလုံးလှညြ့ကှညြ့လုကြျတယြ။ နို့တှကလေညြးတငြးဆဲ။ ဖငျကလညြး မကသြေး။ ရခေိုးခနြးထဲဝငပြှီး ရပနြေးအောကျကို ဝငျလိုကျပါတယြ။ စောကျပတျကလေးကို ငုံ့ကှညြ့မိတယြ။ အမှေှးလေးတှရှညျေလာပါလား ရိတျလိုကြဦးမှပဲလို့တှေးပှီးတော့ ခုံပေါတြငျထားတဲ့ ဂြုတျကိုယူပှီးစောကမြှှေးလေးတှကေိုရိတျလိုကျပါတယြ။ ရကအေေးတော့နို့သီးခေါငြးလေးတှေ ထောငျလာတာပေါ့။ နို့သီးလေးတှကေို လကညြှိုးလကျမကလေးနဲ့ ဖိခြလေိုကျတယြ။ “အငြ့ ဟငြ့” တဈကိုယျလုံးတုနသြှားတယြ။ နို့သီးလေးတှေ ပှတရြငြးနဲ့အရသာတှေ့လာတော့ လကျက စောကျပတျကလေးဆီရောကသြှားပှီး အကှဲကှောငြးလေးအတိုငြးပှတနြမေိတယြ။

စောကျစိကလေးကို ပှတျလိုကျမိတဲ့အခိနျမှာတော့ “အငြ့ ဟငြ့” ကောငြးလှနြးသဖွငြ့ ညညြးလိုကျမိသညြ။ စိတျကူးထဲမှာလညြး တဈနေ့ကရုံးခနြးထဲမှာ မွငျခဲ့ရသညြ့ ကိုအောငြ၏လီးကှီးအားပွေး မွငျမိလိုကသြညြ။ ဒီအခိနျကိုအောငသြာ သူမကိုလာလိုးလြှငြ ငွငြးမိမှာမဟုတြ။ ယောကြာြးဆုံးသှားပှီးကတညြးက အလုပတြှေ မအားသဖွငြ့ ကိုယြ့ကိုယျကိုယတြောငြ အာသာမွဖခေဲ့။ အခုအခိနျထိပငြ။ ရခေိုးခနြးကှမြးပွငပြေါအြိပျခလြိုကသြညြ။ လကျတဈဖကျကနို့သီးခေါငြးလေးတှခြေပှေီး စောကျစိကလေးကို ပွငြးပွငြးလေးပှတနြမေိသညြ။ “အား ကွှတျကွှတျကှတွြ အငြး ဟငြး အငြ့ ဟငြ့” လကျခလယလြေးကို ကှေးပှီး ကိုအောငြ့လီးအမှတျနှငြ့ စောကျပတလြေးထဲကို ထိုးထညြ့လိုကပြှီး လကျနဲ့လိုးနမေိသညြ။ ပါးစပျမှလညြး “လိုး လိုး လိုးစမြးပါ ကိုအောငရြယြ ရတီ့စောကျပတလြေး ကှဲသှားအောငြ လိုးပဈလိုကျစမြးပါ ” ဟုဆိုပှီး လကျနှငြ့လိုးနလေိုကသြညြ။

ရခေိုးခနြးကှမြးပွငပြေါတြှငြ ဝတျလဈစားလဈနှငြ့ အမိုးသမီးတဈယောကြ အာသာဖွနေသေညျမှာ နတသြမီးလေးတဈယောကျလိုပငြ။ မကှာခငျတှငြ တဈကိုယျလုံးတုနျတကသြှားပှီး “အငြးးးးး ဟငြးးးးးးးး” သကပြွငြးအရှညကြှီးခကြာ ဝတရြညျမြားကို စောကျပတလြေးအတှငြးမှ ပှကျကနဲ့ အနျခလြိုကသြညြ။ ပှီးသှားမှ ရှကျမိသလိုပငြ။ မိနြးမဖွဈလကြျနှငြ့ ယောကြာြးတဈယောကအြား မှနြးနမေိတာကိုး။ “မိရတီ နငတြောတြောယြှပါလား”ဟု စိတျထဲမှာတငြ တှေးနမေိ။ အသကြ ၄၀ ပွညြ့တော့မညြ ဖွဈသျလောညြး သှေးသားတောငြ့တမှုမြားက လြော့မကသြေး။ ပွငြးထနနြတေုနြးပငြ။ ရမေိုးခိုးပှီးအလှဆုံးဖွဈအောငပြွငျဆငပြှီး အထကအြောကျတဈဆကျတညြး အငျ်ကြီ စကဒအြတိုလေးအားဝတြ နှုတျခမြးနီဆိုးပှီး သူမအလွှပငျတာပှီးဆုံးသှားပှီ။ ညနေ၆နာရီ ၄၅လောကျတှငအြိမရြှေ့ကိုအောငြ့ကား ရောကျလာတယြ။

ကွှနျမလညြး ညအပွနြ ညဉြ့နကျမညဟြုတူမလေးအားမှာခဲ့ပှီး ကိုအောငြ့ကားပေါသြို့ တကျလိုကျခိနျတှငြ ကိုအောငျက ကားမောငြးထှကျလိုကသြညြ။ “ကိုအောငျဒီနေ့သနြ့ပွနြ့နပေါလား ပါတီဆိုတော့ မိနြးမတှလေညြးပါမှာပဲ သဝနျတိုလိုကျတာ””အို ငါနဲ့သူနဲ့ လာဆိုငျတာမှတျလို့” စိတျထဲမှပငြ တှေးနမေိသညြ။ ကိုအောငျက “ရတီသိပျလှတယျဗြာ ဒီနေ့လိုအလှမိုးတဈခါမှ မမွငျခဲ့ဖူးဘူး” “ဟုတျလို့လား ကိုအောငရြယြ ရတီကအသကြ ၄၀ ပွညြ့တော့မယြ မလှပါဘူးရှငြ” “အသကြ၄၀လို့သာပွောတယြ ၃၀ လောကျပဲ ထငရြတယြ အပိုလေးတှတေောငျလြုကျမမှီဘူး” “အငြး ဟငြး ဟငြး မွမှောကျပါနဲ့ရှငြ မုနြ့ကွှေးဆိုလညြး ကွှေးပါ့မယြ” “မွှောကျတာ မဟုတျပါဘူးဗြာ ကလေးတဈယောကအြမလေို့တောငြ မထငရြဘူး လနြးလိုကျတာ” “ဟုတျပါပှီရှငြ အရှုံးပေးပါတယြ” စကားပွောရငြးနဲ့ပငြ ခွံကှယကြှီး တဈခုရှေ့ရောကျလာသညြ။

ခွံရှေ့တှငြ အနောကျတိုငြးဝတျစုံဝတျထားတဲ့ သနြ့သနြ့ပွနြ့ပွနြ့နဲ့ လူတဈယောကရြပစြောငြ့နသညြေ။ကိုအောငျက သူ့ကိုမွငတြော့ လကျလှမြးပွပှီး နှုတျဆကျလိုကျတယြ။ “ငအောငြ ဘယျတုနြးကမိနြးမရတာလညြးဟ လှိူထြားတယနြောြ မငြးမိနြးမက လနြးလှခညြျလားဟ” “ဟာ ဟြောငြ့ ငခမြြးဘာတှေ လှေြာကပြွောနတောလညြး ဒါငါ့မိတဆြှဟေ” “ဟာ ဆောရီးနောညြီမ ကှနွတြျကောမသိလို့” “ရပါတယရြှငြ” ခွံထဲကိုရောကတြော့ ဝိုငြးဖှဲ့ပှီးစကားပွောသူကွပော အတှဲလိုကျကနသေူတှကကေ သူ့အဖှဲ့နဲ့သူ တှေ့ရသညြ။ ကိုအောငြ့သူငယျခငြြးက ကွှနျမတို့နှဈယောကျကို နရောခထြားပှီးတော့ မိတဆြှမြေားကို လိုကျလံနှုတျဆကနြသညြေ။ ကိုအောငျက “ရတီသောကြဦးမလား” “ကွှနျမမသောကျတတျပါဘူး ကိုအောငြ” “ဝိုငဖြွဈဖွဈ ဘီယာလေးဖွဈဖွဈ နညြးနညြးသောကျလိုကျပါနောြ ကိုယျကတော့ အပွငြးပဲသောကတြော့မယြ” “အငြး ဒါဆိုလညြးဝိုငျပဲသောကတြော့မယြ”

စကားပွောရငြးသောကရြငြးနဲ့ ကွှနျမလညြး ဝိုငျနှဈပုလငြးကုနျတဲ့အခိနရြီဝဝေလေေးဖွဈလာပါတယြ။ ကိုအောငျက “ရတီ ဟိုမှာသူမြားအတှဲတှကနေတေယြ ကိုယျတို့လညြး သှားကရအောငလြေ” “ကို့အောငြ့ သဘောပဲလေ” နှဈယောကသြားထသှားကာ လကျခငြြးယှကပြှီး သီခငြြးသံနှငြ့အလိုကြ ယိမြးနှဲ့နမေိသညြ။ တဈခကြျတဈခကြြ ကိုအောငြ့ရငျခှငျထဲ ရောကသြှားသောအခါ ရငျခုနျမိသလိုလို။ ကနရေငြးနဲ့ ကိုအောငျက နားအနားကိုကပပြှီး တိုးတိုးလေး… “ရတီ ရတီ့ကိုကှနွတြျခောဈြနမေိပှီဗြာ” “ရှငြ” ရုတျတရကျဆိုတော့ ရငျခုနသြှားတာပေါ့။ သူလကွှနျေမကို ရငျခုနအြောငသြိပျလုပျနိုငျတာပဲ။ “ဟုတျတယြ ကိုယရြတီ့ကိုပိုငျဆိုငျခငြျတယြ တဈသကျလုံးစောငြ့ရှောကျခငြျတယြ” “စဉြးစားပါရစေဦး ကိုအောငရြယြ ကွှနျမမှာ သားလေးရှေ့ရေးက ရှိသေးတယလြေ” “ကိုယြ့သားလေးလိုသဘောထားမှာပါကှာ မငွငြးပါနဲ့နောြ” ကွှနျမမကြျလှှာလေးအသာခပြှီး ငှိမနြလေိုကသြညြ။ ထိုအခိနျတှငြ မီးရောငျက ရုတျတရကြ ပွောငြးသှားသညြ။

ပွာလဲ့လဲ့နဲ့မှိနျမှိနလြေးသာရှိသော မီးရောငအြောကျတှငအြတှဲတဈခို့ နှုတျခမြးခငြြးနမြးနကှသေညျကို ဝိုးတဝါး မီးရောငအြောကျတှငတြှေ့လိုကရြသညြ။ ရုတျတရကြ ကိုအောငျက ကွှနျမအားဆှဲဖကျလိုကျကာ ကွှနျမနှုတျခမြးလေးအား စုပျနမြးလိုကသြညြ။ “အှနြ့” ကွှနျမမှငသြကသြှားသညြ။ ကွှနျမလညြး မဆှတျခငျကတညြးက ညှှတျခငြနြသေူမို့ ဘာမွှပနျမပွောတော့ပဲ သူ့ကြာပွငအြား သိုငြးဖကျကာ စိတျပါလကျပါ ပွနျနမြးနလေိုကတြော့သညြ။ ရုတျတရကြ ကိုအောငြ့လကတြှကေ ကွှနျမတငျပါးပေါသြို့ ရောကျလာကာ တငျပါးတှကေို လာပှတပြေးနသညြေ။ တငျပါးပေါမြှတဈဆငြ့ခါးပေါြ ခါးပေါမြှ တဈဆငြ့တဈဖွညြးဖွညြးနဲ့ ကွှနျမနို့တှအပေေါကြို အုပျကိုငပြှီးနို့တှကေို ဆုပျနယနြသညြေ။ ခနျဓာကိုယျနှဈခုက ပူးကပနြတောကှောငြ့ ကွှနျမဆီးခုံနရောတှငြ တဈခုခုနဲ့ထောကျထားမိနသလေို ခံစားမိလိုကသြညြ။ ဟငြ ကိုအောငျလီးတောငနြတောထငျတယြ။

အဝတတြှသောခံမနရေငြ စောကျပတျထဲ လီးဝငသြှားလောကပြှီ။ တဖွညြးဖွညြးနဲ့ သူ့လကျက နို့ပေါမြှတဈဆငြ့ ကွှနျမစောကျပတပြေါရြောကျလာပှီး စောကျပတလြေးကို စကဒပြေါမြှတဈဆငြ့ ပှတပြေးနသညြေ။ ဘေးလူတှရှေိနတောကို ဂရုမစိုကျနိုငတြော့။ ကွှနျမ စောကျပတျထဲမှာလညြး ယားယံပှီး အရညတြှထှကျေလာနပှေီ။ အတနကြှာပှတပြေးပှီးတော့… “ရတီ ကိုယျမနနေိုငတြော့ဘူးကှာ အခုပဲ ရတီ့ကိုပိုငျဆိုငျခငြပြှီ တဈနရောသှားရအောငြ” “ဘယျကိုသှားမှာလညြး” “အိမအြပေါကြိုသှားမယြ အဲ့မှာအခနြးတဈခနြးရှိတယြ ပွငျထားတယြ” “ဟငသြူတောတြျလောညြ ကှိုပွငျထားတာပေါ့လေ” “ဟီး” “လူတှတကျေလာမယနြောြ” “ဘယသြူမှမလာဘူး ကိုယြ့သူငယျခငြြးကို ကှိုပွောထားပှီးသား” “လူလညြ” ကွှနျမတို့နှဈယောကြ အိမအြပေါထြပျကို တကျလာလိုကသြညြ။အခနြးတဈခနြးရှေ့ရောကတြော့ ကိုအောငျကတံခါးဆှဲဖှငြ့လိုကရြာ အခနြးထဲဝေ့ကှညြ့လိုကသြညြ။ ပွငျဆငပြေးထားပုံ ရတယြ။ မှေ့ယာနဲ့ ခေါငြးအုံးနှဈလုံးနဲ့။

ကိုအောငျကတံခါးဂကြျထိုးလိုကပြှီး ခုတငျဆီသို့နှဈယောကသြားလှေြာကသြှားလိုကသြညြ။ သူမအားခုတငပြေါသြို့လှဲခိုငြးလိုကပြှီး ကိုအောငျကသူ့အဝတအြစားတှကေိုခှတွနြသညြေ။ ကွှနျမမကှညြ့ရဲ။ “ရတီ” ဟုခေါလြိုကျမှသူ့ကိုကှညြ့မိသညြ။ အမလေး ပေါငကြှားထဲကဟာကှီးကလညြးတောငျမတနြတောပဲ။ သူက ကွှနျမဘေးလာလှဲပှီး ကွှနျမနှုတျခမြးလေးကို လာနမြးကာ နို့တှကေို ပှတပြေးနသညြေ။ “ရတီ ကိုယရြတီ့အဝတတြှေ ခွှတျလိုကတြော့မယနြောြ” “အငြး” အဝတတြှတဖွေညြးဖွညြးကွှတျကုနပြှီး တဈကိုယျလုံးဘာမှမရှိတော့။ လိုးခငြပြှီ ရတီရယျကိုအောငြ့သဘောလေ ပေါငလြေးကားလိုကပြှီး သူ့လီးကို ကွှနျမစောကျပတဝြကိုလာတေ့တယရြှငြ။ ပှီးတော့ ဖွညြးဖွညြးခငြြးမသှငြးပဲ ရုတျတရကြ ဆောငြ့သှငြးလိုကျတယြ။

“အား နာတယြ” “ဆောရီး ရတီ နာသှားတာလား” “နာတာပေါ့လို့ အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀ နှဈလောကရြှိပှီကို” “ကှပျထုပနြတောပဲ ရတီ့စောကျပတျကလေးက ဖွညြးဖွညြးခငြြးနောြ” “အငြး” ဖွညြးဖွညြးခငြြးလိုးနပေါတယြ နညြးနညြးအရှိနရြလာတော့.. “ဆောငြ့ဆောငြ့ ကိုအောငြ ရတီခံနိုငပြှီ” ” “ှဗှတြ ှဗှတြ ဗလှတြ ဖတြ ဖတြ” “အား ရှီးးးးး” ပုံစံပွောငြးလိုကပြှီး ဘေးတဈစောငြးနဲ့ သူ့လီးကို တေ့ပှီးလိုးပါတော့တယြ လကျကလညြး စောကျစိလေးကို ခြပေေးနတော။ ကောငြးလိုကျတာ ဒီအရသာလေးတှေ မခံစားရတာကှာပှီ။

အလိုးခံရငျး စောက်စိကို ချေပေးနေတော့ သိပ်မခံနိုငျတော့ပဲ ပွီးချင်လာတယျ။ “အငျးးးး ဟငျးးးး အားးးးးရှီးးးးးး” “ွဗွတျွဗွတျ ဖတျ ဖတျ ဖတျ” “ဆောငျ့ ဆောငျ့ ကိုအောငျ ရတီပွီးတော့မယျ” ကိုအောင်လညျး အားရှိသမျှ တဖုနျးဖုနျးနဲ့ ဆောငျ့ပါတော့တယျ။ “အားးးးးးးး” သူမပွီးသွားပွီ။ ခဏအကွာ ၁၀ချကျလောကျဆောငျ့ပွီး ကိုအောင်လညျး တုန်တက်လာကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လရညျတွေ ပနျးထညျ့လိုကျပွီး ပွီးသွားလပွေီ။ “ကောငျးလိုက်တာရတီရယျ ရတီ့စောက်ပတျလေးက ကွပျနတောပဲ” “အတူတူပဲ ရတီလညျးကောငျးတယျ တဈအားကောငျးတယျ”…ပွီးပါပွီ။

Post Views: 328

Share this:

Related posts:

Leave a Reply Cancel reply