သက္ထား အလိုက်

အကယ္ေရြ႕သာ သင္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး သင္အင္မတန္ မုန္းတီးရြံ့ရွာေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လူသူမနီး ကၽြန္းကေလးတစ္ကၽြန္း အေပၚမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ရမည္ ဆိုပါက သင္မည္သို႔ ရင္ဆိုင္မည္နည္း…..။
အကယ္ေရြ႕သာ သင္သည္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သင္အင္မတန္မွ စက္ဆုပ္ေအာ့ႏွလုးံနာလွေသာ  မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ လူသူမဲ့ေသာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္း အေပၚတြင္ အတူတကြ ရွင္သန္ ေနထိုင္ရမည္ ဆိုပါက သင္မည္သို႔ ရင္ဆိုင္မည္နည္း….။
—————–×————–×——————×———————×———————-×————————×—————-

“ ေတာက္……..မေတြ႕ခ်င္တဲ့လူကိုမွ လာေတြ႕ရတယ္လို႔…က်က္သေရ တုံးလိုက္တာ..ထြီ..“
ေမာ္ေတာ္ကုန္းပတ္ေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ သူမကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ပထမ အံ့ၾသသြားသည္..။ ဒုတိယ မ်က္ေမွာက္ႀကီး ၾကဳတ္လို႔ ဖ်တ္ခနဲ..ေနာက္ဆုံးမွာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္…။
“ ေအာင္မာ…ငျပဴးကမ်ား လာျပဲရတယ္လို႔ ရွိေသး..ဟြန္း…ထြီ…“
စိတ္ထဲကေန ရိုင္းရိုင္းပ်ပ် ပဲေတြးၿပီး ပ်စ္ကနဲေနေအာင္တံေတြး ေထြးျပၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲ ပဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့ေတာ့တယ္..။

ေမာ္ေတာ္အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္တဲ့အထိ ေဒါသအရွိန္က မေျပခ်င္..။ဘယ္ေျပလိမ့္မလဲ…။ဟို သေကာင့္သား ေခြး…ကုလား..လူကျဖင့္ လမ္းေဘးကြမ္းယာသည္..ၾကည့္ေတာ့ မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္..။ လုပ္ေတာ့ မိန္းမလို မိန္းမရနဲ႔ က်က္သေရတုံး..။ဘယ္ဘဝက ေရွးေရစက္လဲ မသိေတာ့..။ဘယ္လိုမွ ..မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္..။မတည့္ဆို   …မတည့္စရာ အေၾကာင္းေတြက လဲ ရွိေနတယ္ေလ..။တကယ္ပါပဲ…ဒီေလာက္ေတြ႕ခဲ့ဆုံခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္တို ခဏေလး အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ မုန္းတီးမိသလဲ ဆိုတာ..မသိေတာ့ဘူး..။ဥပေဒသာ မရွိပဲ ေနၾကည့္ပါလား ..သူမ အရင္ဆုံး သတ္မွာ အဲဒီ ဘိန္းစား..ကိုပဲ..။သူ႔နာမည္က အပနား ဆိုလား…။ ကုလား…ကုလားဒိန္.. ႐ုပ္ကလဲ ဆိုး..ေစာက္က်င့္ကလဲ မေကာင္း…လမ္းေဘး ကြမ္းယာသည္..။ အဲ..လမ္းေဘး ဆိုတာက သူမ စာသင္တဲ့ တိုက္ေအာက္တည့္တည့္မွာ ေဈးေရာင္းတဲ့ ေကာင္…။
အခုလဲ တစ္ေလွတဲစီး တစ္ခရီးထဲသြား ဆိုေပမဲ့ ခရီးသြားေဖာ္ စိတ္ဓါတ္ ဘယ္လိုမွ ေမြးလို႔မရ..။ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ ပင္လယ္ထဲ က်ေသသြားပါေစ လို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းမိတယ္..။ တကယ္ေတာ့ သူမ ဒီေလာက္ မရိုင္းတတ္..။ယဥ္ေက်းသည္..။သိမ္ေမြ႕သည္..။ၿပီးေတာ့ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္ ေသးတယ္..။ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အရွက္အေၾကာက္ေတြ.၊ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕မႈေတြ အားလုံးေပ်ာက္ကြယ္ သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့လူ..အဲဒီ..ကုလားေကာင္..။  အင္း…မွတ္မိေသးတာ..ေပါ့…။

“ ကိုထြဋ္ကလဲ ကြယ္..အိမ္ႀကီးကပဲ ေနာက္ေျခာက္လေလာက္ဆိုရင္ ဖ်က္ေတာ့မဲ့ဟာကို အလကား စာခ်ဳပ္ေနဦးမယ္..“
“မဟုတ္ဘူး…မသက္ထားရဲ့ ။ ဒီမွာ ေက်ာင္းသားရေအာင္လို႔.။ၿပီးေတာ့ ေနာင္ မသက္ထား ေဘာ္ဒါဖြင့္ရင္ လဲ အဆင္ေျပတယ္ေလ..။ေဈးက ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ..။ ေနာက္ စာခ်ဳပ္ျပည့္သြားေတာ့ ဟိုဘက္လမ္းမွာ ဆက္ငွားရင္  ဒီက ၀ိတ္ နဲ႔ အဆင္ပိုေျပတာေပါ့..“
“ကိုထြဋ္က စီးပြားေရးသမား ဆိုေတာ့ ဒါ ေဈးတြက္ တြက္လိုက္တာေပါ့..ဟုတ္လား..“
“ဒါေပါ့…ဒါေပါ့..။ ဒီေခတ္မွာ ဒီေလာက္တြက္ထားမွ ေတာ္႐ုံ က်တာ..“
“ဒါျဖင့္ ..ဒီက..ကိုလဲ ေဈးတြက္ တြက္ၿပီး လက္ထပ္ခဲ့တာေပါ့..ဟုတ္လား..“
“ဟုတ္တာ..ေပါ့..“
“ဘာ.ဟုတ္တာလဲ..ကိုထြဋ္ေနာ္..“
ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္တိုစြာ ေအာ္ေတာ့ ကိုထြဋ္ေက်ာ္ ျပဳံးစစနဲ႔ ျပန္ေခ်ာ့သည္..။
“အလကား..မသက္ထားကလဲ..စိတ္ဆိုးေနျပန္ပါၿပီ…ခ်စ္လို႔စတဲ့ ဟာကို..“
“………………“
“ကဲပါ…ေရွ႕လဲ ၾကည့္ေမာင္းပါ အုံး..။ေတာ္ၾကာ ဒီက အခ်စ္ႀကီးနဲ႔ လက္မထပ္လိုက္ရပဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္..“
“တိုက္..တိုက္ေလ..အဲေတာ့လဲ ..ေအးတာပဲ..“
“…ကြာ..စတဲ့ဟာကို ကေလးေလး က်ေနတာပဲ..ႏႈတ္ခမ္းစူထားၿပီး ျပဳံးေတာ့လဲ ဝက္ဖင္ႀကီး က်ေနတာပဲ..“
“ကိုထြဋ္ေနာ္….“
“ေဟာ…ေဟာ…ျပဳံးၿပီ…ျပဳံးၿပီ..ေတြ႕လား…“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ၾကာၾကာ စိတ္မေကာင္နိုင္ပါ..ရွားရွားပါးပါး အခ်ိန္ကေလးမွာ စိတ္ေကာင္ၿပီး အခ်ိန္မကုန္ခ်င္..။ကိုထြဋ္ကလဲ အေခ်ာ့အျမႇဴ ေကာင္းတယ္..မဟုတ္လား..။ အႏွီ ကိုထြဋ္ဆိုေသာ ကိုထြဋ္ေက်ာ္ႏွင့္ ေဒၚသက္ထားဝင္းက သမီးရီးစား မဟုတ္ၾကပါ..။ခ်စ္လွေခ်ရဲ့.ႀကိဳက္လွေခ်ရဲ့ဆိုၿပီး ခံစားေၾကကြဲ ၿပီး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းလဲ မဟုတ္..။လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကမွ ကိုထြဋ္မိဘမ်ားက ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ အဂၤလိပ္စာၿပ က်ဴတာမေလး ေဒၚသက္ထားဝင္း ကို ေလ့လာ သေဘာက်လို႔ လူႀကီးခ်င္း သေဘာတူ ေတာင္းရမ္းကာ ေစ့စပ္ေပးခဲ့သူ တစ္ေယာက္..။

အသက္အရြယ္က သုံးဆယ္ေက်ာ္..အပ်ိဳႀကီး မမ..။အဖိုဆိုလို႔ ယင္ဖိုသန္းဖို႔ ေဝးလို႔ ရီးစားသနံေတာင္ မထားခဲ့ဘူးသူ..။ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာ..။ႀကီးလာေတာ့ စီးပြားေရး..။ဒါပဲ အာ႐ုံ ရွိသူ…။ပညာ အရည္အခ်င္း က ေျပာစရာမလိုေတာ့..။ေငြေၾကး ခ်မ္းသာမႈ ကလဲ သူမအေဒၚနဲ႔ ေဘာက္ေထာ္မွာ ၿခံနဲ႔ တိုက္နဲ႔ ေနထိုင္ေနတဲ့ အေဒၚတစ္ခု တူမတစ္ခု ဘဝ..။ အလွအပ ၾကည့္မလား..။ ခုေခတ္ မင္းသမီးေတြ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြ လြမ္းသြားမယ္..။ တကယ့္ ခါးေသးရင္ခ်ီ..ျဖဴျဖဴ ေတာင့္ေတာင့္ မႀကီး…။
ကိုထြဋ္ေက်ာ္ ကလဲ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ ။ေက်ာက္ေလာက ၊အိမ္ေလာက..၊ ကားေလာကမွွာ မင္းမူေနတဲ့ ဝင္ဒါမီယာက က်ားတစ္ေကာင္..။မိုးကုတ္ အႏြယ္ ရွမ္းတ႐ုတ္ စပ္.။အမ်ိဳးေကာင္းသား သူေဌးပီပီ လက္စလက္နေလးေတြ ဇ..ကေလးေတြ ရွိတယ္..။သံေယာဇဥ္ အျပာ ကေလးေတြ ရွိတယ္..။ထားပါေတာ့ေလ.. ေက်ာက္ေကာင္းမွန္ရင္ အနာေတာ့ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ..။ ကဲ..ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘဝက ေနနဲ႔လ ေရႊနဲ႔ၿမ ၊ ျမင္သူတိုင္း သြားရည္က်ရတဲ့ ဘဝ..။

အခုလဲ လြစ္စ္လမ္းက ကိုထြဋ္အသိ အဖိုးႀကီး အိမ္ အခန္းလာငွါးတာ..။ ေျခာက္လစာ အျပတ္ အခန္းငွားေပးဖို႔ လိုက္လာတာ..။ ေဒၚသက္ထားဝင္းကိုယ္တိုင္က ငယ္ငယ္ထဲက အေဒၚအပ်ိဳႀကီးနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ေက်ာင္းေနလာခဲ့တာဆိုေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ကိုခ်ည္းပဲ မွီခိုၿပီး အားကိုးမေနခ်င္..။ဘာလုပ္မွာလဲ အားကိုးခ်င္မွေတာ့ အေစာႀကီးကထဲက လင္ယူမွာေပါ့..။လင္…ဘာလုပ္ဖို႔လဲ…။အေဒၚစကား မပယ္ရွားခ်င္လို႔သာ ေခါင္းၿငီမ့္ခဲ့တာ..။အခ်ိန္မေရြး ေခါင္းခါ နိုင္တယ္..။ အေဒၚကလဲ အတင္းေတာ့ မတိုက္တြန္းပါ..။ ခ်စ္လို႔လဲ မဟုတ္..။အခ်စ္ဆိုတာ..ဘာလဲ..။နားမလည္..။ဘာပဲေျပာေျပာ သူက ေယာက်္ား ဆိုေတာ့ ဦးေဆာင္ဦး ရြက္ ျပဳခ်င္မွာေပါ့…။ ဒါ..သဘာဝ က်ပါတယ္ေလ..။
အဲဒီေန႔ ကအိမ္ရွင္ အဖိုးႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စကားေျပာ၊ စာလဲခ်ဳပ္၊ ေငြလဲ အေၿပ ေပးၿပီး ျပန္လာခဲဲ့တယ္..။တိုက္ကေတာ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ပါ။ သစ္သားၾကမ္းခင္းနဲ႔ ေရွးေဟာင္းပုံစံ အုတ္ပတ္ကား ခပ္ညံ့ညံ့ တက္ထားတာပါ..။တစ္ခ်ိဳ႕ ေနရာေတြက စိုလို႔ ရႊဲလို႔ စုတ္ျပတ္လို႔ ေနခ်င္စရာ တကြက္မွ မရွိဘူး..။ ေအးေလ.. ေျခာက္လပဲ ဆိုေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း အေကာင္းအဆိုး တစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္..။ အင္းဘာလိုလိုနဲ႔ ေဘာ္ဒါ ကိစ္စေတာင္  ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရတယ္..။ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာမာလာက ျပင္ဦးလြင္မွာေလ..။အဲဒါ သူနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ကိုယ္ကဒီမွာ ေက်ာင္းသားစု။ စာျပၿပီး စီမံခန႔္ခြဲ ။ အဲ..ဟိုကိုေတာ့စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေျခာက္လ အလိုေလာက္မွာ စခန္းသြင္းဖို႔ လႊတ္..။ ဟိုမွာ သူငယ္ခ်င္းက အုပ္ခ်ဳပ္..။ အဲဒီလို ႀကံထားတာေလ..။နဲနဲ ေတာ့ ေနာက္က်သြားၿပီ..။ အင္းေလ.. ေနာက္ႏွစ္ေပါ့..။
ေနာက္အပတ္ စေနေန႔ မွာ သင္တန္းစဖြင့္ျဖစ္တယ္..။ လမ္းေဘးက ကားပါ့ကင္ေနရာမွာ ကားကိုရပ္ၿပီး တိုက္ရွိရာကို လာခဲ့တယ္..။ အဲဒီမွာ..စေတြ႕တာပဲ..။ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး..။ကြမ္းယာ ၊ေဆးလိပ္၊ အခ်ိဳအခ်ဥ္ကေလးေတြက စလို႔ တိုလီမိုလီဟာေလးေတြ အစုံ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလး..။က်ဴရွင္သင္မဲ့ တိုက္ေအာက္တည့္တည့္မွာ အခန႔္သား ေနရာယူလို႔..။ေၾသာ္..သူက..ဟိုးအရင္ထဲက ရွိခဲ့တာထင္ပါရဲ့လို႔ ေတြးၿပီး တိုက္ေပၚတက္မယ္ အလုပ္..။ကြမ္းယာဆိုင္က အေကာင္..ကုလားစုတ္..ေပါ့.။
အစုတ္ပလုပ္ ငတိက သူမကို စူးစူးရဲရဲ ႀကီး ၾကည္တယ္..။ၾကည့္တာမွ ျပဴးျပဴးျပဲျပဲ ႀကီး..။ တကယ္ ၾကက္သီးထစရာ..။ရင္ဖို စရာ..။ ၿပီးေတာ့ ..ေဒါသ ထြက္စရာ..။ ဘုၾကည့္တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္ေပးၿပီး ဆံပင္ရွည္ေတြကို ရမ္းခါရင္း ကိုယ္စာသင္မဲ့ ေနရာကို တက္လာတာေပါ့..။ ေအာင္မာ…ကုလား..အစုတ္ပလုပ္ေကာင္က…မၿပီးေသးဘူး…။ေနာက္ကေန ႏွမခ်င္း မစာနာ လိုက္ၾကည့္ေန လိုက္တာမ်ား..သက္ထားရဲ့ ထမိန္ထဲ သူ႔မ်က္လုံးႀကီးေတြ..ထိုးေဖာက္ ဝင္လာေတာ့မတတ္ပဲ..။ဒါနဲ႔ သက္ထား ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ျပန္ငဲ့ေစာင္း ၾကည့္တာေတြ႕ေတာ့..မွ ငနဲသား..ကမ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္..။ မလႊဲခ်င္ လႊဲခ်င္နဲ႔ ေပါ့..။
ေလွကားကို ဝုန္းဒိုင္းက်ဲၿပီး တက္လာတာေတာင္  ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း စြင့္စြင့္ကားကား တင္သားႀကီးေတြကို အားမနာစတမ္း လိုက္ ရွိုး ေနတဲ့ ကုလားမ်က္လုံးေတြကို ေဒၚသက္ထားဝင္း အာ႐ုံထဲက ေတာ္႐ုံနဲ႔ မထြက္..။ ကိုယ္လွတာေတာ့ ကိုယ္သိတာေပါ့..။အဲ..အဲဒီတင္သား..တင္ႀကီး..ဖင္ႀကီးေတြက ..တင္းရင္းၿပီး အိၿဖိဳးေနပုံက ေရအိုးႀကီး တစ္လုံးကို ခါးေအာက္ပိုင္းမွာ ေကာ္နဲ႔ ဆက္ကပ္ထားသလို ေဒၚသက္ထားဝင္း ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ့္ဟာႀကီးေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူမိတယ္ေလ…။အဲဒီလို…ႂကြေန ေမာက္ေနေအာင္လဲ ေလ့က်င့္ခဲ့ရေသးတာ ကိုး…။မယ္ဘြဲ႕ေတြ..လွယဥ္ေက်းမယ္ေတြ..၊ မစ္.စ္ ဘာညာေတြတစ္ခါမွ မရဘူးခဲ့..။အဲ ..မရဖူး ဘူးဆိုတာထက္..စတိတ္စင္ေပၚမွာ ကိုယ့္ဟာႀကီးေတြကို ထုတ္ျပၿပီး ဆုေလးတစ္ဆုေလာက္ပဲ ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္တန္ပါ့မလဲ..ေနာ္..။ နို႔မို႔ဆိုလို႔ကေတာ့…ဟင္း.ဟင္း..ဒီတင္သား ၃၈ လက္မ ႀကီးေတြက ဒိုင္လူႀကိးေတြ။ ပရိတ္သတ္ေတြဆီက အမွတ္ေတြကို ေႁခြယူနိုင္မဲ့ လက္နက္ေတြေပါ့..။
တင္ပဲလား….မဟုတ္ေသး…တင္က်ေတာ့ ၃၈၊ ခါးက်ေတာ့ ၂၅ ၊ ဘယ္ေလာက္သြယ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္က်ဥ္းသလဲ..။ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ လက္နဲ႔ ထြာဆိုင္ သာသာပဲ ရွိတယ္..။အတိပဲ..။မပိုဘူး..မလိုဘူး..။ လက္ျပတ္အက်ီ ၤေတြ ေျပာင္ ထမိန္ေတြ ထည္လဲ ဝတ္ခဲ့တယ္..။ဝတ္တတ္ စားတတ္ေတာ့ ၾကည့္ၾကရတဲ့ ေကာင္ေတြရဲ့ ရမက္စိတ္ရိုင္း ေတြကို ခ်က္ခ်င္းနိုးလာေစတဲ့ အဆက္အေပါက္ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ အသိ..။

မဟာဆန္တဲ့ မ်က္ႏွာ၊ အမို႔အစြင့္ အရွိုက္ အဟိုက္ အထစ္အေဖာင္းေတြက သူ႔ေနရာနဲ႔သူဆိုေတာ့ အေကာင္ေတြ ႏွာထခ်င္တာ မဆန္း။ သူမကိုယ္တိုင္ စိတ္အလိုကို မလြန္ဆန္နိုင္ေသး..။ဘာလုပ္သလဲ..စိတ္ဆာလာလ်င္ အရမ္းျပင္းျပလာတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ သားေရႀကိဳးကို တင္းေနေအာင္ဝတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီႀကိဳးရာႀကီး ထင္းေနေအာင္ လုပ္ျပတာကလြဲၿပီး ဘာမွ မလုပ္ရဲရွာ..။ကိုယ္က အရွက္သည္းတတ္တဲ့ မိန္းမသားမို႔လား..။
ေျပာခဲ့သလို စာဖြဲ႕လို႔ မမွီေအာင္ကို ေခ်ာတယ္ေလ..။အဲဒီ..အလွအတြက္..မာနကေလးကလဲ ရွိေသးတယ္..။ေယာက္်ားေတြလို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေပ်ာ္ပါးလို႔ရတာလဲ မဟုတ္..။ ၿပီးေတာ့ေက်ာင္းဆရာမ..။ဆယ္တန္းအဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာမ..။နည္းျပေပါက္စ။နဲနဲေနာေနာ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ မဟုတ္..။ဒါေတြက္ို အခု ကုလားတစ္ေကာင္က ဖ်က္ဆီးေနၿပီေလ..။စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္ ဏွာအၾကည့္..။စူးရွတယ္၊အားျပင္းတယ္၊က်ားတစ္ေကာင္ သားေကာင္ေခ်ာင္းသလို အၾကည့္..။ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္လဲ လႈပ္ရွားမိတယ္..။ေဒါသလဲ ျဖစ္မိတယ္..။
“ေစာက္ေကာင္…ငါ့အိုးႀကီးေတြကို..ၾကည့္ၿပီး…လီးေတာင္ေနမွာပဲ…“
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ကုလားစုတ္ေကာင္ကို မျမင္ခ်င္ပဲ မုန္းမိတယ္..။တျခားေကာင္ေတြလဲ ၾကည့္တာပါပဲ..။တခါတေလမ်ား အိမ္က ကားပ်က္လို႔လိုင္းကားေတာင္ တိုးမစီးရဲဘူး..။ကားေပၚမွာ ဝိုင္းေထာက္လိုက္ၾကတာ..။တခ်ိဳ႕ ခပ္ရဲရဲ ေကာင္ေတြဆိုရင္ မေတာ္တဆလိုလိုနဲ႔ ဖင္အိုးႀကီးေတြကိုပါ ပြတ္ေပးညႇစ္ေပးခ်င္ၾကတာ..။အဲဒီတုံးကေတာင္ ဒီေလာက္ေဒါသ မျဖစ္ခဲ့..။အခုေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔မွ မၿပီးနိုင္ မစီးနိုင္ ေဒါသျဖစ္ရတယ္..။
သင္တန္းကလဲ အစမို႔လို႔လားမသိ.။စာသင္ရာမွာ စာထဲ အာ႐ုံမေရာက္နိုင္.။အခုခ်က္ခ်င္းပဲ တက္ခြေတာ့မဲ့ မ်က္လုံးစူးစူးႀကီးေတြကို ေတြးမိၿပီး အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ေတြကိုျဖစ္လို႔..။ ဝင္းဝါေနတဲ့ မ်က္ႏွာလွလွကေလးကလဲ ရွက္ေသြးေတြေၾကာင့္ရဲရဲနီၿပိး စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္လိုက္၊ ေဒါသထြက္လိုက္နဲ႔တစ္ေယာက္ထဲ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ေနရတယ္..။
“ေတြ႕မယ္..ေတြ႕မယ္..ေစာက္ကုလား…အမဲရိုးက..ဟင္းအိုးမွ အားမနာ…“
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒၚသက္ထားဝင္း စစ္ဆင္ေရး တစ္ခုစတယ္..။ကားကိုရပ္ၿပီးတာနဲ႔ ကုလားကိုျမင္ရင္ အရင္ဆုံးစူးစိုက္ၾကည့္တယ္..။အဲသလိုမ်ားဆိုေတာ့လဲ..သနားစရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့..။သူမစိုက္ၾကည့္တာ ခံရတဲ့ ကုလားခမ်ာမွာ ေနစရာေတာင္မရွိဘူး..။မ်က္လႊာႀကီးခ်လို႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ပုံစံနဲ႔..။ ဒီေတာ့လဲ မိန္းမသားပီပီ ေက်နပ္မိျပန္ေရာ..။ အင္း..ဒါေပမဲ့ ေလွကားကို စတက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ နိမ့္တုံျမင့္တုံ တင္ပဆုံသားႀကီးေတြရဲ့ စည္းခ်က္လွလွကို ငနဲသားကုလား ေနာက္ကေန ရႈစားျပန္ေလေရာ..။ ဒီေတာ့လဲ ေဒါသထပ္ ထြက္ရျပန္ေရာ..။

အဲဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား သံသရာလည္ေနေရာပဲ..။ဒီထက္လဲ မပိုဘူး..။ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း ပိုၿပီး အရြဲ႕တိုက္တဲ့သေဘာနဲ႔ တင္သားေတြကို ပိုၿပီး ေမာက္ေနေအာင္ မို႔ေနေအာင္ ဝတ္စားျပတယ္..။ထမိန္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ..၊ေျပာင္သားေတြ၊ ဝတ္ျပတယ္..။ ပိုၿပီးေတာ့လဲ တင္သားႀကီးေတြ ရမ္းခါေနေအာင္ ေလၽွာက္ျပတယ္..။ အဝတ္အစားကလဲ လွ၊ လူကလဲ ႂကြနဲ႔..ဒီကုလားရဲ့ ရင္ကို ေမးမၾကည့္ပဲနဲ႔ ေတြၾကည့္႐ုံနဲ႔ ဗေလာက္ဆူေအာင္ကို လုပ္ပစ္လိုက္တယ္..။မွတ္ကေရာပဲ..။ ဒီေလာက္ေတာင္ အေၾကာထခ်င္ သန္ခ်င္တဲ့ေကာင္..။အဲဒီမွာ ရင္ခုန္ရင္း ႐ူးေပေရာ့…။စားမဝင္ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေပေရာ့..။ ေယာက္်ားေတြ အာသာေျဖတဲ့နည္းမ်ိဳးနဲ႔ပဲ လုံးႀကီးေပါက္လွ ဆရာမ..အပ်ိဳမႀကီးကို မွန္းၿပီးေတာ့ လြမ္းေပေတာ့…။ဒီတစ္သက္ေတာ့ ရလိမ့္မယ္ မထင္နဲ႔…။
အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္မို႔ ေယာက္်ားေတြရဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ေဒၚသက္ထားဝင္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ အကဲခတ္တတ္တယ္..။ မရလို႔သာ..ရလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား….ဟင္း..ေတြးေတာင္မေတြးရဲ…။ အဲ ..တခါတေလေတာ့လဲ..သာယာမိတယ္..။ အဲ..ဟိုဟာဒီဟာေတြ မလုပ္ခ်င္..။ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္တယ္..။ အသဲလဲ ယားမိတယ္..။ ငယ္ငယ္တုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဗြီဒီယိုအျပာကား ခိုးၾကည္ကၿပီး စိတ္ထဲမွာ ကတုန္ကယင္ႀကီးနဲ႔ မာစတာေဗးရွင္း လုပ္လိုက္မိတယ္..။ အဲဒီ တစ္ခါကိုပဲ လူသိသြားမွာ စိုးရိမ္မိၿပီး ေနာက္ထပ္မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး…။
မိန္းမဆိုတာကလဲ ခက္တယ္ေလ..။ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဘာေတြျဖစ္ေနဦး ရင္ထဲမွာပဲေလ..။အျပင္ကို ထုတ္ျပလို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ..။ ထိန္းသိမ္းရမဲ့ ဂုဏ္ေတြ၊ ထားရွိရမဲ့ အရွက္တရား အေၾကာက္တရားေတြ ဟာ…ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး..။အေသခ်ာသိတာက မိန္းမသားဆိုတာက ခက္တယ္ေလ..ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့….။
“တီ…တီခ်ယ္…“
“အင္း…ဘာလဲ..သမီး..“
ေကာင္မေလးက ရွက္ရြံ့ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းငုံ႔သြားတယ္..။ေျပာရအခက္ မေျပာရအခက္ ေဝခြဲမရဟန္နဲ႔ စဥ္းစားေနတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း အားေပးသလိုနဲ႔ တစ္ခ်က္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး….
“ေျပာေလ..သမီး..ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ..“
“ဟို..ဟိုဟာ..“
“ေၾသာ္…သမီးရယ္…ဘာကိုေၾကာက္ေန ရွက္ေနရတာလဲ..သမီးေျပာမွ တီခ်ယ္က လိုက္ရွင္းေပးလို႔ရမွာေပါ့..။ကဲ..ေျပာ..သမီးကို ဘယ္သူက စာလိုက္ေပးတာလဲ..စကားလိုက္ေျပာတာလဲ..“
“မ..မဟုတ္ဘူး..တီခ်ယ္..ဟို..ဟိုဟာ..ဦးေလးႀကီး..“

“ဘယ္ ဦးေလးႀကီးလဲ သမီးရဲ့…“
“ဟိုေလ..ေအာက္ထပ္က.. ကြမ္းယာသည္ ဦးကုလားႀကီး..“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္မွာ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။ ဒီ ေစာက္ေကာင္ ဘာၿဂိဳဟ္ေမႊျပန္ၿပီလဲ လို႔..။
“ ေျပာစမ္း သမီး ..ဘာျဖစ္သလဲ..အဲဒီေတာ့..“
“ဒီ…ဒီလိုပါ..တီခ်ယ္..အဲဒီ ဦးကုလားႀကီးက သ..သမီး..လာတိုင္း..လိုက္ လိုက္ၾကည့္ေနလို႔..“
“ ေၾသာ္..ဒါမ်ား သမီးရယ္..ၾကည့္တာပဲကြယ္..ပဲ့ပါသြားတာမွတ္လို႔..“
“ မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး..တီခ်ယ္..သူက သမီး ..ဖ..ဖင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္တာ တီခ်ယ္..ရဲ့..“
“ေဟ…..“
ေဒၚသက္ထားဝင္း အသံက်ယ္သြားတယ္..။တစ္ဖက္ခန္းမွ စာက်က္ေနတဲ့ တပည့္ေလးေတြ ၾကားမွာစိုးသျဖင့္ ကပ်ာကသီ ေဒါသျပန္ထိန္းလိုက္ရတယ္..။
“ဟုတ္…ဟုတ္တယ္..တီခ်ယ္ရဲ့ သမီးလာတိုင္း လာတိုင္း သမီး ဖင္ကိုမွ ေရြးၾကည့္တာ…သမီး ရွက္လဲရွက္တယ္..။ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္…တီခ်ယ္…“
“ေတာက္…ေစာက္ကုလားက…“
“ၿပီးေတာ့ မၾကားတၾကားလဲ ေျပာေသးတယ္..ဒီေကာင္မေလးက ေတာင့္ေတာ့ ေတာင့္သား…အဲ ဒါေပမဲ့ ဆရာမကိုေတာ့ မမွီဘူး…တဲ့..“
“ဟင္…ေတာက္……“

“သြားေခၚစမ္း..သမီး..။ သမီး အခန္းထဲ ဝင္ၿပီး စာက်က္ေနေတာ့…ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ၿပီး ဆရာမ ေခၚေနတယ္လို႔ ေျပာ…ကဲ..သြားေခၚခိုင္းလိုက္  ..သမီး..“
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့…“
ခဏၾကာေတာ့ တပည့္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကုလား ေရာက္လာတယ္..။တပည့္ေလးကို စာျပန္က်က္ခိုင္းလိုက္တယ္…။
“ကဲ…တံခါး ပိတ္လိုက္ၿပီး ျပသနာ ရွင္းၾကရေအာင္..“
“ဗ်ာ…ျပသနာ..“
ကုလား နေဝတိမ္ေတာင္ျဖင့္ တံခါးသြားပိတ္ၿပီး ခုံမွာထိုင္သည္…။
“ရွင္…က်မတပည့္မေလးကို ဘာေျပာလိုက္တာလဲ..“
“ဗ်ာ…ဘာေျပာတာလဲ..ဆရာမား….“
“ရွင္ အခုမွ ႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မေနပါနဲ႔..ရွင္ေျပာလိုက္တာ..ရွင္သိမွာေပါ့..“
“အာ…မဟုတ္ဘူး…ဆရာမား….ခ်န္ေတာ္…အဲ..က်ဳပ္..ဆရာမား ခိုင္းစရာရွိတယ္ ထင္လို႔…“
“ဘာမွ ခိုင္းဖို႔မလိုဘူး..နင့္လိုအေကာင္မ်ိဳးကို..နင္ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲေလးနဲ႔ ငါ့တပည့္မေလးကို ဘာမဟုတ္မဟတ္ေတြ ေျပာလိုက္တာလဲ…ကဲ..ေျပာစမ္း….“
“ဆရာမား…က်ဳပ္..ဘာမွ..မသိ….“
“ဘာမသိတာလဲ….နင္….နင္..ေတာက္…“

ကုလား စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းရႈပ္သြားပုံ ရတယ္..။ဟုတ္တယ္ေလ….ျပသနာဆိုၿပီးေတာ့ ဘာမွန္းညာမွန္း ေရေရရာရာ မသိရပဲ အသားလြတ္ ဆူခံေနရတာ..ကိုး…..။
“ကဲ…ဆရာမား…က်ဳပ္ဘာေျပာတယ္လို႔…ေကာင္မေလးက ေျပာလဲ…“
“နင္….နင္………“
တကယ္တမ္းေတာ့ ေျပာမထြက္ေတာ့…။ အပ်ိဳမႀကီးပီပီ အရွက္သည္းေနတယ္…။သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ဦးနဲ႔ ဒီ ဖင္ေတြရင္ေတြ အေၾကာင္းကို ဘယ္မိန္းမကမ်ား ေျပာထြက္ဝံ့ပါ့မလဲ…။ဒါေပမဲ့…အားတင္းၿပီး …
“နင္…နင္ ငါ့တပည့္မေလးကို ဖင္…ဖင္ေကာင္းတယ္လို႔  ေျပာတယ္ဆို…“
ရွက္ရွက္နဲ႔ မေျပာမျဖစ္ ေျပာရေတာ့ ကုလား စပ္ျဖဲျဖဲ ျဖစ္သြားတယ္…ဒါေပမဲ့…အေကာင္စုတ္…ကုလား က ဝန္မခံဘူး…..ျငင္းတာေပါ့….။
“အာ…ဒါ..ဒါ…ဆရာမား..အထင္မွားတာပါ…က်ဳပ္မေျပာမိပါဘူး…..“
“ေအး…နင္ကေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး ကလိမ္ကက်စ္ က်ခ်င္တယ္…ဒါေတြထားပါေတာ့..ကဲ..ဒီမွာ ငါ တိုတိုပဲ ေျပာမယ္…ေနာက္တစ္ခါ နင္ ဒီ့ထက္လြန္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါရဲနဲ႔ပဲ စကားေျပာခိုင္းမယ္…ကဲ..နင္သြားေတာ့…“
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့..ဆရာမား…“
ဟုတ္ကဲ့ ဆိုၿပီး ကုလား တစ္ခ်က္ေမာ့ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ထြက္သြားတယ္…။ ဟြန္း…ေစာက္ေကာင္..အပိုးကို မက်ိဳးဘူး..။ အဲ…အဲ…အဲေတာ့…….ဘုရားေရ..။ သြားၿပီ..ဒါေၾကာင့္ သူၾကည့္တာ ငါ့မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ပဲ ရင္ဘတ္ေလာက္ေရာက္ေနတာ ထူးျခားပါတယ္လို႔ ထင္ေနတာ…။ လက္စသတ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ဘယ္ေလာက္..ဟိုက္ေနလဲ မသိ..လည္ဟိုက္ ဘေလာက္အကီၤ်က

အေတာ္ကေလး ဟိုက္က်ေနၿပီး ဝင္းမို႔ေနတဲ့ ရင္သားႏွစ္မႊာကို တစ္ဝက္တပ်က္စီ ဝင္းပေနေစတယ္။  ေတာက္… ေစာက္ႏွာေကာင္.. ဒီေလာက္ေျပာေနတာေတာင္ နို႔ကိုၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္သြားေသးတယ္..။ ကသိကေအာက္လဲျဖစ္ ရွက္လဲရွက္နဲ႔မို႔ မလုံမျခဳံဟန္နဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္သားအစုံကို လက္မ်ားနဲ႔ ဖုံးကြယ္လိုက္မိတယ္…။
————–×—————-×—————-×——————-×—————
ၿပီးသြားၿပီဟု ထင္ပါသလား….။မၿပီးေသးပါ..။ ကုလားၿငိမ္က်သြားၿပီလို႔ ထင္ထားခဲ့တာ  ေနာက္အပတ္က်ေတာ့ ကုလားဆိုင္မဖြင့္..။ သုံးလေလာက္ သူမ်ားဖင္ႀကီးေတြကို စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္ ေန႔စဥ္ စိုက္ၾကည့္ေနလာခဲ့ရာကေန ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာခနဲ တစ္ခ်က္ေတာ့ျဖစ္သြားတယ္…။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲ…။ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ စာသင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားရပါတယ္..။ အဲ..ဒါေပမဲ့ ညေနက်ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဇ ကိုေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ…။ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ကားဘီးမွာ ေလမရွိေတာ့ဘူး..။ ေဒါသျဖစ္လိုက္တာမွ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ..။သူကလဲ ဆိုင္ေတာင္မဖြင့္ဘူး ဆိုေတာ့ သူလုပ္တာပါလို႔ စြပ္စြဲဖို႔ကလဲ အခက္သား..။ အဲဒီလို ေနာက္မဲ့ ေျပာင္မဲ့ အသိလဲ ေဒၚသက္ထားဝင္း မွာ မရွိပါ..။ သူကေတာ့ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီးတစ္ေယာက္ ေဒါသနဲ႔ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနတာကို အထဲကေနၾကည့္ၿပီး ဟားတိုက္ေနမွာပဲ..။ ေတြ႕ဦးမွာေပါ့..ကုလားရယ္..။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကလဲ့စား ေခ်ျဖစ္တယ္..။ ကားပါကင္ထိုးရင္း ေနရာမလြတ္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔  ေဘးနားက ေရအိုင္ကို ျဖတ္ေမာင္းလိုက္တယ္..။ သြားေရာ..။ျဗန္းခနဲပဲ သူ႔အဝတ္အစားေတြ အကုန္ ရႊံ့ဗြက္ေတြ ေရေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေပပြကုန္တယ္..။ႀကိတ္ၿပီး ေက်နပ္သြားေပမဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း မွင္ေသေသနဲ႔ အားနာသလို ဟန္လုပ္ၿပီး ..

“ အို…ေဆာရီးေနာ္..မေတာ္လို႔…“
“ ရပါတယ္…“
မၾကည္ဘူးေလ…သံျပတ္ႀကီးနဲ႔ေျပာၿပီး ဟိုဘက္လွည့္သြားတယ္..။ ဝမ္းသာလိုက္တာ..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း အပ်ိဳမေလး တစ္ေယာက္လို ေလကေလးခၽြန္ သီခ်င္းကေလး တိုးတိုးညည္းၿပီး တိုက္ေပၚတက္သြားတယ္..။
အဲ..သူ႔ရဲ့ ကလဲ့စားကို အဲဒီညေနေစာင္းမွာပဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၾကဳံရေတာ့တာပဲ..။ စာသင္ၿပီးလို႔ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံး ျပန္ကုန္တဲ့အခ်ိန္..တံခါးေတြပိတ္ အားလုံးသိမ္းဆည္းေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ နဲနဲ ၾကာသြားတယ္..။ အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုး ေသာ့ခတ္ၿပီး လွည့္အထြက္ “ဗ်ိ“ ခနဲပဲ..။ ဘာေတြပါလိမ့္..။႐ုတ္တရက္ စဥ္းစားမရ။ရႊံ့ေတြ ဗြက္ေတြက ဒီအေပၚေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူမ်ား သယ္လာပါလိမ့္..။ အသာကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …ထြီ..ေဝါ့….ေခြးေခ်းေတြ…။ နံလိုက္တာ…လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အပုံလိုက္ႀကီး..။ ေယာင္္ၿပီး ထမိန္ကို သုတ္မိေတာ့ ထမိန္စမွာ ေပကပ္ ကုန္တယ္..။ အံႀကိတ္ၿပီး ေအာက္ကို ရန္ေတြ႕ဖို႔ ေျပးဆင္းသြားေတာ့ ငနဲသား ဆိုင္သိမ္းသြားၿပီ..။ နံလိုက္တာ လြန္ပါေရာ…ရြံတတ္တဲ့ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ရွာ..။ ေတြ႕မယ္..ေတြ႕မယ္..ေခြးသူေတာင္းစား ကုလား..။
——————-×———————-×———————-
ကလဲ့စားမေခ်ျဖစ္ေတာ့ပါ..။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ေဒၚသက္ထားဝင္း သင္တန္းမဖြင့္ျဖစ္..။ ကိုထြဋ္လာေခၚလို႔ သူနဲလက္ထပ္ၿပီးရင္ ေနမဲ့အိမ္ကေလးဆီ သြားခဲ့ၾကတယ္..။ဝင္ဒါမီယာထဲမွာ..။ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ေလးက ညေနေစာင္းအခါမို႔ ပိုလို႔ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္..။ခဏတျဖဳတ္ ၿခံနဲ႔အိမ္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ပ်င္းလာတယ္..။ျပန္လဲ ျပန္ခ်င္လာမိတယ္..။

“ျပန္ၾကရေအာင္ ကိုထြဋ္ရာ…“
“ေနပါဦး..မသက္ထားရယ္..ေရာက္တုံးေရာက္ခိုက္ အေအးေလးဘာေလး ေသာက္ၿပီး စကားေျပာရေအာင္..“
ကိုထြဋ္ကဖိတ္ေနတာနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း အိမ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ရတယ္..။
“ကဲ…ဒီမွာခဏထိုင္ဦး..ကိုထြဋ္ အေအးသြားယူလိုက္ဦးမယ္..ပ်င္းရင္ အဲဒီမွာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနေပါ့..“
ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုထြဋ္ ေနာက္ေဖးခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္..။ ေအးေလ..နာရီဝက္ေလာက္ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေနၿပီး ျပန္တာေပါ့..ဟုဆုံးျဖတ္ရင္း ေဒၚသက္ထားဝင္း စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္မ်ားကို ယူၾကည့္လိုက္တယ္…။ အို…လား..လား …မၾကည့္ဝံ့စရာေတြပါလား..။ ဟိုပုံေတြေလ…ဘိုထီးနဲ႔ ဘိုမ အမ်ိဳးမ်ိဳး စပ္ယွက္ေနတဲ့ ပုံေတြ…မၾကည့္ရဲတာၾကည့္ရဲတာ အသာထား..။  ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီး စာအုပ္ျပန္ခ်ထားလိုက္ဖို႔ စိတ္မရွိ..။ပုံေတြကလဲ ခပ္ဆန္းဆန္းေတြကိုး..။ မ်က္ႏွာျဖဴမ တစ္ေယာက္ထဲကို ေယာက္်ား ေလးေယာက္ေလာက္ ဝိုင္းၿပီး သမေနတာလဲ ပါရဲ့..။ယုတ္စြအဆုံး ေခြးေတာင္မခ်န္ဘူး..။ အယ္လ္ေဇးရွင္း ေခြးထီးႀကီးက ဘိုမေလးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ တက္ခြလုပ္ေနတာေရာ ကပ္ပလီႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္ ေသာင္းၾကမ္းေနတာေရာ …ေဒၚသက္ထားဝင္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေမာလာတယ္..။ ရင္ေတြပူၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာတယ္..။ ရင္ဖိုၿပီး စိတ္ေတြကလဲ အရမ္းလႈပ္ရွားလာတယ္..။ ႏွလုံးခုံသံ တဒုတ္ဒုတ္ကိုေတာင္ ျပန္ၾကားလာသလိုပဲ..။
ကိုထြဋ္ ျပန္ေရာက္ခါနီးလို႔ စာအုပ္ကိုျပန္ခ်ထားလိုက္ရေပမဲ့ မ်က္ဝန္းထဲမွာ ပုံေတြက မထြက္  ။ လိုးပုံ လိုးကြက္ေတြက ဦးေႏွာက္ထဲကို သံမွိုစြဲလိုက္သလို..။

“ေစာင့္ေနရတာ ပ်င္းေနၿပီလား..။ ေရာ့..ဒီမွာ coke..စပ္လာတယ္..တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ပဲ..“
“အား…ခါးလိုက္တာ..“
ရင္ပူေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္လို႔ အေလာတႀကီးေမာ့ေသာက္လိုက္ေတာ့ ခါးသက္သက္ အရသာက လၽွာဖ်ားကေန ရင္ထဲအထိ ပူဆင္းသြားတယ္..။
“ကိုထြဋ္ အေအးကလဲ  ခါးလိုက္တာ..“
“စိတ္ထင္လို႔ပါ သက္ထားရဲ့ မခါးပါဘူး..။ ဒါနဲ႔ သက္ထား ဟိုစာအုပ္ေတြ ဖြင့္ဖတ္ေသးလား..“
“ဖတ္မိတာေပါ့..ဘာေတြမွန္းမသိဘူး..ေပါက္ကရေတြ..ဟြန္း..`
“ေၾသာ္…သက္ထားရယ္..ကိုထြဋ္မွာက မိန္းမ မွမရွိေသးတာ.. ဒီလိုစာအုပ္မ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ပဲ စိတ္ေျဖေနရတာ..ပုံေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ သက္ထားကိုယ္လုံးႀကီး ျမင္ေယာင္လိုက္..“
“အာ…ကိုထြဋ္…ရွင္ မမိုက္ရိုင္းနဲ႔..ေနာ္..“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္ထဲမွာ ဖိန္းခနဲ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္ၿပီး ရွက္ေသြးတျဖာျဖာနဲ႔ လက္က်န္အေအးကို ကုန္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္..။
“သက္ထား…“
“အင္…“
“သက္ထားကို ေမႊးေမႊး ေပးခ်င္တယ္..“
“အို…ဘယ္လိုႀကီးလဲ..“
“တကယ္ပါ..သက္ထားရဲ့..ကိုထြဋ္ကို နမ္းခြင့္ေလးေတာ့ ေပးပါလား….“
ကိုထြဋ္ေက်ာ္က မိန္းမေၾကာေတာ့ နပ္ပုံရတယ္..။ ဘာၿပီးရင္ ဘာလာမယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ဟန္..။ အခုလဲ အပ်ိဳမႀကီး ကို အေအးခြက္ထဲ အရက္ေတြေရာ တိုက္လိုက္တယ္..။ အရက္ရွိန္နဲ႔ ရီတီတီ ျဖစ္ၿပီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ေခါင္းမေထာင္နိုင္ေတာ့..။ ဒီေတာ့မွ အပိုင္ခ်ည္ေတာ့တယ္…။
“ေခါင္းမူးေနရင္ ကိုယ့္ကိုမွီထားပါလား သက္ထားရဲ့..“
မွီလာတဲ့ ေခါင္းကေလးကို ကိုင္ၿပီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးႀကီးကို နမ္းစုတ္လိုက္တယ္..။
“အင္….“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္ကေလးေကာ့ၿပီး လက္က မသိမသာ ျပန္တြန္းတယ္..။ဒါေပမဲ့ ရီေဝယစ္မူးေနတဲ့ အရွိန္က တြန္းအားကို ေလ်ာ့ေစတယ္..။ ကိုထဋ္လက္တစ္ဖက္က ထမိန္စကပ္ထဲ လက္လၽွိုသြင္းၿပီး လတ္ဆတ္လွတဲ့ မိုးခိုသားေလးေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္တယ္..။
“ အို..ကြာ…ကိုထြဋ္..“
အလိုမတူဟန္ ျငင္းဆန္သံေလးက မူႏြဲ႕ႏြဲ႕..။ တစ္သက္လုံး ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ေနလာခဲ့ေသာ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဖုတ္ႏွိုက္ခံရတယ္..။ ေခါင္းေတြကလဲ မူးေနတယ္..။လူကလဲ ထူးေနတယ္..။ ရမက္ေသြးေတြကလဲ ေႏြးလာၿပီထင့္..။အသိစိတ္ေတြပင္ မကပ္ခ်င္ေတာ့..။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ကြာေဝးသြားသလိုလို..။ ရွက္ေသြးေတြလဲမႊန္..။ အရသာလဲ ရွိေန..ခံစားမႈ မ်ိဳးစုံနဲ႔ ကိုထြဋ္ကို ျပန္ဖက္ထားမိတယ္…။
“အိပ္ခန္းထဲ သြားရေအာင္ေနာ္..“
“အို…ဟင့္အင္း..ဟင့္အင္း..“
“သက္ထား ေခါင္းမူးေနတာ ခဏလွဲလိုက္မွ သက္သာသြားမွာေပါ့..“
“ဟင့္အင္း….“
မသြားခ်င္..။အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ရင္ ငါေတာ့ ဘဝပ်က္မွာပဲ ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကေလးက ျငင္းခ်က္ထုတ္ခိုင္း ေနတယ္..။ ျငင္းဆန္ရင္း ႐ုန္းကန္ရင္း နဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္က ကုတင္ေပၚေရာက္သြားသလဲ မမွတ္မိေတာ့….။ သတိတစ္ခ်က္ ဝင္လာေတာ့ ေအာက္ပိုင္းမွာ ထမိန္က မရွိေတာ့.ေခ်..။ အင္းက်ီေတြပါ ကိုထြဋ္က ခၽြတ္ဖို႔ႀကံတယ္…။
“ဟင့္အင္းကြယ္…ကိုထြဋ္ အက်ီ  ၤေတြေတာ့ မခၽြတ္ပါရေစနဲ႔ေနာ္..“
“သက္ထားေလးကလဲ ကြယ္..“
ေပါင္တံႀကီးမ်ားကို ျဖဲကားၿပီး ကိုထြဋ္ အေပၚကေန တက္ခြတယ္..။ ရင္ဖိုလွိုက္ေမာစြာ ေဒၚသက္ထားဝင္း ၿငိမ္ခံေနမိတယ္..။ မ်က္လုံးေတြပင္ မဖြင့္နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အရက္ရွိန္က တက္လာၿပီေလ..။
“ ဖြတ္…“
“အေမ့…အား…..အီး..“
“အား…..နာတယ္…နာတယ္…“
စိမ္းဆတ္ဆတ္ႀကီး ထိုးထည့္လိုက္တာ..။ေဒၚသက္ထားဝင္း ပူခနဲ နာသြားတယ္..။ ကိုထြဋ္ကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ …. ပါကင္ဖြင့္ေနၿပီမို႔ ေပါင္တံထြားထြားႀကီးေတြကို အတင္းမ တင္ကာ ေနာက္ထပ္ ေဆာင့္ခ်လိုက္တယ္..။
“ဇြိ….ဗတ္..“
“အား…..ေသၿပီ…ေသၿပီ ကိုထြဋ္ရဲ့…“
ေသြးေတြ ဒလေဟာ က်လာၿပီး မ်က္လုံးမွလဲ မ်က္ရည္ေတြက ပိုးပိုေပါက္ေပါက္နဲ႔ က်လာတယ္..။ နာလိုက္တဲ့ ျဖစ္္ျခင္း ..။ မူးတာေတြ ဘာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္..။  အပ်ိဳမႀကီး မခံနိုင္ရွာ..။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ခံရခက္လိုက္တာ…။
“ေတာ္ၿပီ..ေတာ္ၿပီ …ျပန္ခၽြတ္ေတာ့…နာတယ္….ဟင့္…ဟင့္…အီး…ဟီး…“
“ခဏေလးပါ သက္ထားရဲ့ ခဏေလးပဲ…“
ကိုထြဋ္က မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး သူမစကားကို လ်စ္လ်ဴရႈထားတယ္..။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အရသာ…။ ဘယ္ေလာက္မွေတာင္ မေဆာင့္ရေသး…။ အထဲက ႏူးညံ့လြန္းတဲ့ အသားႏုကေလးေတြနဲ႔ ပြတ္တိုက္မႈက ေငါ့ခနဲ ေငါ့ခနဲ ျဖစ္လာေစတယ္…။ ကိုထြဋ္ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့…။ တစ္ခ်ီ ပန္းထုတ္ၿပီး ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္…။

ကာမ အရသာဆိုတာ ဒါလား..။ ဘာမွန္းညာမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလိုက္ရပဲ  ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အပ်ိဳစင္ ပန္းဦးေလးကို ဆြတ္ခူးသြားၿပီ..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဝမ္းလဲနည္းမိ ရွက္လဲ ရွက္မိတယ္..။ နာလဲနာတယ္..ဘယ္လို ခံစားရမွန္း ကို မသိေခ်..။
“သက္ထား…ကိုထြဋ္တို႔…ေနာက္တစ္ခါ……“
အလိုက္ကန္းဆိုး နားမလည္တဲ့ ကိုထြဋ္…။ ဒီက သူ႔ကို စကားေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူကလိုခ်င္တာ ထပ္ေတာင္းေနျပန္ေသးတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း မ်က္ရည္ေတြ ယိုစီးက်လာၿပီး ကိုထြဋ္ကို မၾကည့္ခ်င္လို႔ ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး ေစာင္းအိပ္ေနလိုက္တယ္..။ စိတ္ထဲကလဲ မပါလွ…။ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာၾကတာပဲ..ေဆြမ်ိဳးေတာင္ ေမ့သြားတယ္ဆိုၿပီး …။ အလိုးခံ ရတာ ဖီလင္က အရမ္းကိုမိုက္တာပဲဆို…ခုေတာ့ ၾကားဖူးတာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္..။ တျခားစီပဲ…နာတာပဲ ခံစားရတယ္…။
သိပ္ဆိုးတဲ့ ကိုထြဋ္..။ အေရွ႕ကို လုပ္႐ုံနဲ႔ အားမရေသး…..။
“ဟင့္အင္း….ကိုထြဋ္ ..အေနာက္ မလုပ္နဲ႔..“
“ဒါဆိုလဲ သက္ထားရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးပဲ လိုးမယ္ေနာ္..“
ၾကည့္…မိုက္ရိုင္းလိုက္တဲ့စကား..။ နားထဲၾကားရတာ ရွက္စရာ..။ လူႀကီးလူေကာင္းေယာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဆာင္ေဆာင္ ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမအနံ့ ရရင္ သူတို႔ဇာတိက ေပၚလာစျမဲပဲ…။ သိပ္ကို ဏွာဗူး ထၾကတာပဲ..။
“သက္ထားေလး…ထ…ကိုယ့္ကို ကုန္းေပးပါအုံး အခ်စ္ႀကီးရဲ့…“
တကယ္ပါပဲ….သူ႔ဟာက ရိုးရိုးလုပ္လို႔မၿပီးနိုင္ဘူး…။ ဘာမွ ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိတာနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေပးလို္က္တယ္..။ ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားမွ သူမ သက္သာရာ ရေတာ့မွာပဲ…။
“ခါး  ခြက္ထား…ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ေပးပါ သက္ထားရဲ့…“
တင္သား မို႔မို႔ဝင္းဝင္း ႀကီးေတြက ေခၽြးေတြနဲ႔ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပစိုအိေနတယ္….။ ျခဴရက္စရာ မရွိတဲ့ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ပန္းပြင့္ႀကီး..။ ေတာင့္တင္းဆူၿဖိဳးလြန္းတဲ့ ေရေဆးငါးႀကီး ကို လုပ္လို႔အားမရနိုင္ေတာ့.. ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ခါးက်ဥ္းက်ဥး္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ကိုထြဋ္ အားနဲ႔ ေဆာင့္သြင္းခ်လိုက္တယ္…။
“ျဗစ္..ျဗစ္..ထုတ္…အား…အင္း….အင္း…“
“အိုး…အထဲက အရမ္းနာ…တ.ယ္..တအားမေဆာင့္နဲ႔…“
“ႁပြတ္…ဖတ္..စြပ္…အား…ေစးေနတာပဲ…သက္ထားရယ္…“
လီးတစ္ဝက္ေလာက္ ျပန္ႏႈတ္လိုက္တယ္…။ မထင္ေလာက္ေအာင္  ေစးပိုင္တင္းၾကပ္လို႔ ကိုထြဋ္ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္…။ဒီေလာက္ တစ္မိနစ္ေလာက္ထဲနဲ႔ ဘယ္မိန္းမကိုမွ ကိုထြဋ္ သုတ္မထြက္ဘူးခဲ့ ..။ စံခ်ိန္က်ိဳးေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့…။ ေတာင့္လိုက္တဲ့ထု…။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အထည္ႀကီး..။
“ေျဖး ေျဖး…ရွီး….အ..အ“
“ေကာင္းလာျပန္ၿပီ သက္ထားရဲ့…အီး…မ..မရေတာ့ဘူး….အိုး…ဟိုး…..“
“အို႔…ကၽြတ္…ဟင္း…ဟင္း…“
ေဒၚသက္ထားဝင္းက ခုမွ ကႀကီးခေခြး လက္ေပးသင္တုံးရွိေသးတယ္…။ကိုထြဋ္က ဒုတိယအခ်ီ ၿပီးသြား ျပန္ၿပီ…။ ေက်နပ္စရာ တစ္ခုမွ မျဖစ္..အပ်ိဳမႀကီးအတြက္…။

ကိုထြဋ္ကေတာ့ ဝတ္ရည္ေတြနဲ႔ မွည့္ရႊမ္းလြန္းလွတဲ့ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီး တစ္ေယာက္ကို အားရပါးရ စပ္ယွက္လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မွာ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ စိမ့္တက္သြားေအာင္ ကိုအရသာ ေတြ႕သြားရေတာ့သည္…။
——————–×———————-×————————-×

ဟိုး….အေဝးဆီကေန ေလနီၾကမ္းတခ်က္ တိုက္ခတ္ရာကေန ေရာက္လာတဲ့ ေလမၽွင္းမၽွင္းေလးကို ဇိမ္ယူ ခံစားရင္း…အေစာက အမ်ိဳးသမီး အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိတယ္…။..အင္း…ေဒၚသက္ထားဝင္း…ဆရာမေဒၚသက္ထားဝင္း…ပညာတတ္သေလာက္ ႐ုပ္ကလဲ ေခ်ာေမာတယ္..ဆိုေတာ့ ေတာ္႐ုံနဲ႔ ဘယ္ေခြးမွ လူမထင္ဘူး ဆိုတဲ့အမ်ိဳးထဲက ေနမွာေပါ့..။ ေခ်ာသေလာက္လွသေလာက္လဲ စြာ.၊ စြာေလာက္ေအာင္လဲ ဖုထစ္ႂကြရြ ေနတဲ့ အလုံးအထည္ႀကီးေတြက ျမင္သူ ပုရိသ တိုင္းကို ရင္ဗေလာင္ဆူေအာင္ ျပသေနသလို ဆိုေတာ့ သူ႔လိုေကာင္စားမ်ိဳးနဲ႔ မတည့္တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္း..။ခုနကေတာင္..ၾကည့္ပါဦး..ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အၾကပ္ ဝတ္ထားေတာ့ ေယာင္ကိုင္းေနသလို ဖုေဖာင္းႂကြတက္ေနတဲ့ ဟာႀကီးေတြက ဘယ္သူ႔မွ ပမာမခန႔္…..။ ေဘာင္းဘီထဲက ခုန္ေပါက္ထြက္မတတ္..။ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ အိုးကေလး ရွိ႐ုံ ၊ တင္ကေလး မို႔႐ုံနဲ႔ေတာ့ ေဘာင္းဘီအၾကပ္ မဝတ္ေလနဲ႔..။ေဘာင္းဘီ အေပ်ာ့ေတြပဲ ဝတ္..။ နို႔မို႔ ဂ်င္းအၾကပ္ေတြက ရွိတဲ့ဟာေလးေတြပါ ရႈံ႔ၿပီး အဖ်ား ရႉးသြားမယ္..မွတ္…။ အင္း….ဒီမိန္းမ က်ေတာ့လဲ ဘဝေပး ေကာင္းလြန္းတာပဲလား…။ေလ့က်င့္မႈေတြ ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ ႀကီးေတြက ေထာင္းေထာင္း ၿပီး ဘာ……လုပ္ပစ္လိုက္ရ…။
ကုလား ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနမိတယ္…။ ေလေျပေအး ကေလးကလဲ သာသာညႇင္းညႇင္း…ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ အေကာင္းဆုံး မနက္ခင္းေလးေပါ့..။  တစ္နာရီထိုးလုၿပီ…။ မၾကာခင္ပဲ အေရွ႕ဆီက ေရာင္နီသန္းလာေတာ့မယ္..။ သည္ႏႈန္းအတိုင္း ဆိုရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေရာက္ဖို႔က သိပ္မလိုေတာ့..။ ဒါေတာင္မွ ဒီေတာင္က ၾကားေတာင္  ကဒုံကနိ..။ ၾကားေတာင္ဆိုေတာ့ ခိုးျ့ပီး ခုတ္ရတဲ့ ေမာ္ေတာ္ ေလ..။ စက္ကေတာ့ တကယ့္ အပ်ံစား..။ ခရီးသည္ေတြဆီက မတန္တဆ ေဈးေတာင္းၿပီး ေမာင္းဆြဲတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အမ်ိဳးအစား ေမွာင္ခို ေမာ္ေတာ္..။ ဒီလိုေမာ္ေတာ္မ်ိဳးကို စိတ္မခ်ရတဲ့ အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ခြင့္မျပဳ..။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္မခ်ရလဲ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ လိုရာခရီးကို အျမန္ေရာက္ ၿပီးတာပဲ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ စီးၾကစျမဲ..။
အခုလဲ ကုလား ဦးေလးဆုံးၿပီ ..အျမန္လာ ဆိုတဲ့ သံႀကိဳးစာေၾကာင့္ ကမန္းကတန္းနဲ႔ ဇာတိျပန္လာတာ..။ ဒီဦးေလးကလဲ ကုလားအတြက္ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ေဆြမ်ိဳး..။အသုဘ အမွီ ရြာမွာ ရွိခ်င္လို႔သာ ျပန္လာရတာ..။ တကယ္တမ္းဆို ရန္ကုန္မွာပဲ ေပ်ာ္တယ္…။
“ အင္း…ဒီမိန္းမနဲ႔ ငါကေတာ့ ေရစက္ပဲ..`
ေဒၚသက္ထားဝင္း အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ ကုလား သြြြားႀကီး အၿဖီးသားနဲ႔ ျပဳံးမိတယ္..။ ရင္ခုန္စရာ…အင္း..ခုန္ေလာက္စရာ ေသြးဆူစရာ အလွအိုးမႀကီးကေတာ့ သူ႔ကို ျမင္တာနဲ႔ ေအာ္ဂလီဆန္သြားဟန္လုပ္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္ေျပးသြားတယ္…။ ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ…။

“ေဟ့…တက္မေတြ ျဖဳတ္ထားလိုက္ေတာ့ ေဟ့…“
အေတြးေတြ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနရာကေန စူးရွရွ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံနက္ႀကီးေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္ေပၚက လူေတြအားလုံး ေခါင္းေထာင္သြားၾကတယ္..။ ေၾသာ္ ..မိုးရြာေတာ့မွာမို႔ ေလေၾကာင္းမွားမွာ စိုးလို႔ ထင္ပါရဲ့..။ ကုလားထင္မိထင္ရာ ေတြးမိတယ္…။ ဟိုးမွာလဲ တိမ္သား တစ္အုပ္က ထူထပ္မဲညိဳ႕လာတယ္..။ ခ်က္ခ်င္းမွ ခ်က္ခ်င္းကို ျဖစ္သြားတာ..။မိုး .စရြာတယ္..။ ဖြဲဖြဲ ကေလး..။ သဲသဲ..ကေလး..။ၿပီးေတာ့..ဟာ…ဒါ..ဒါ….။
“မုန္တိုင္း က်ေတာ့မယ္..ေဟ့…“
ေဘးကလူ တစ္ေယာက္အသံ ၾကားမွ ကုလားအသက္ဝင္လာတယ္..။ ဟာ…ဂြပဲ…ဟုတ္တာေပါ့..။ ၾကည့္စမ္းပါဦး…ခုန…ေလေျပကေလးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိ..။ မရွိေတာ့…..။ သူတို႔အစား ေဝါခနဲ ျမည္ကာ သဲသဲထန္ထန္ ရြာခ်လာတဲ့ မိုး…….။ အကုန္လုံး ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ…။ေမာ္ေတာ္တစ္စီးလုံး မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္..။ မာယာ ဆိုတာ ဒါပါပဲ..။ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံး ပင္လယ္ျပင္ရဲ့ မာယာ..။
နက္ရွိုင္းတယ္..။တည္ၿငိမ္တယ္..။ခန႔္ျငားတယ္..။ရင့္က်က္တယ္..လို႔မ်ား မခ်ီးက်ဴးေလနဲ႔…။ ခ်က္ခ်င္းကို ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြ လုပ္ျပလိမ့္မယ္…။ အခုလဲ စၿပီ…။ မုန္တိုင္း…ေမႊပါၿပီ…။ မုန္တိုင္းက ေလကိုလက္တို႔ၿပီး သူနဲ႔အတူ မိုးကိုပါ အေဖာ္စပ္ ေခၚလာပါေတာ့တယ္…။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြ လွိုင္း ေခါင္းျဖဴ ႀကီးေတြနဲ႔ အတူ ဝုန္းခနဲ ဝုန္းခနဲ …။ ေမာ္ေတာ္ကေလး …အ႐ုပ္ေလးလိုပဲ ေျမာက္..ေျမာက္တက္သြားတယ္..။ ေမာ္ေတာ္ထဲမွာ ဘုရားတသံေတြ တရားစာရြတ္သံေတြ ၊ ေအာ္ျမည္သံ အမ်ိဳးစုံ ပဲ ဆူညံ ပလူပ်ံေနတာပဲ…။ ဝုန္းခနဲ ေျမႇာက္တင္လိုက္..ျဗဳန္းခနဲ ျပန္ခ်လိုက္နဲ႔ မုန္တိုင္းက ေမာ္ေတာ္ေလးကို ကလူသလို ျမႇဴသလို က်ီစယ္ေနၿပီ….။ စေကာထဲက ဇီးျဖဴသီးေတြလိုပဲ ဟိုေျပးလိုက္ ဒီလိမ့္လိုက္နဲ႔ ေရာက္မိေရာက္ရာ ၊ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ..။ နီးရာ ကို လွမ္းကိုင္ရင္း ငိုသူက ငို၊ က်ိန္ဆဲသူက က်ိန္ဆဲ၊ အေမေလး တသူ အဘေလး ေအာ္သံ၊ ငိုယိုသံ ေတြနဲ႔ ငရဲ ပြက္ေနတဲ့အလား..ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ….။ မုန္တိုင္းက အားရေအာင္ တိုက္ခတ္ရင္း …ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာလဲ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေလာကငရဲ က်ေနသလို ဝုန္းဒိုင္း ၾကဲေနတယ္…။ ကုလား ကေတာ့ မေၾကာက္..။ေဗာကြင္း တစ္ကြင္း ေတြ႕တာနဲက ဆြဲယူၿပီး ကိုယ္မွာ စြတ္ခ်လိုက္တယ္…။ ဒီမိုး ဒီေလနဲ႔ ဒီေမာ္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခံနိုင္ပါ့မလဲ..။မၾကာလိုက္ပါ..။  မုန္တိုင္း ဘီလူးႀကီး ေမာ္ေတာ္ ေလးကို ေရကူးစမ္းသပ္ လိုက္ပါၿပီ…။ ေဖ်ာင္း ခနဲ တက္မ ကၽြတ္ထြက္သြားတယ္..။ ေျဗာင္းဆန္ လူးလိမ့္သြားၿပီး ဆလင္ ခန္းထဲ ကို ေရေတြ ဝင္လာတယ္..။ တစ္ခ်က္မွာ လွိုင္းလုံးေလးက အပင့္ မုန္တိုင္းက ရိုက္ခ်လိုက္တာ…ေဘာ္လီေဘာ စည္းအတြင္းမွာ ရိုက္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့ ေဘာလုံးေလး တစ္လုံးလိုပဲ အုန္းခနဲ…။
“ အေမႀကီးေရ…သမီးကို ကယ္ပါအုံး….“
“ဘုရား…ဘုရား…………..“
“ေသၿပီ…အား…ေသပါၿပီ….“
သြားၿပီ…။ အသံမ်ိဳးစုံ..။ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့..။ လက္တြဲညီညီနဲ႔ မိုးႏွင့္ မုန္တိုင္းက ပင္လယ္ဖ်ံေလးကို ေရထဲ ႏွစ္လိုက္ၾကၿပီ…။ကုလား အခ်ိန္မဆြဲေတာ့…။ ပင္လယ္ထဲ ခုန္ဆင္းလိုက္ေတာ့ သည္..။ ေအးခနဲ…အျပင္မွာေရာ အသဲထဲမွာပါ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားတယ္…။ မိုးကလဲ ရြာ..၊ လၽွပ္စီးကလဲ မလက္…။ ဘာဆို ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေအာင္ပဲ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေပမဲ့ ကုလား ဇြဲမေလၽွာ့..။ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ မွန္ေပမဲ့ ငါေသမွသာ ငါ့ကိုယ္ကို မင္းရမယ္..ပင္လယ္ႀကီးေရ..။ေဗာကြင္းခိုစီးလိုက္ …တစ္ခါတရံ ကူးခတ္လိုက္နဲ႔ မရပ္မနား လႈပ္ရွားေနဆဲ…။ ကုလားတစ္ေကာင္ ေရကူးေနေတာ့တာပဲ….။

လွိုင္းပုတ္သံ ၾကားေနရသည္။ အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလို၊ သာယာလိုက္တဲ့ အသံေလး…ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလး…။ ငွက္ေက်းေလးေတြရဲ့ အသံစာစာေလးေတြပါ..။ တစီစီ တက်ီက်ီ ျမည္သံေလးေတြ ၾကားေနရတာ…။ နားကသာ ၾကားေနရေပမဲ့ လူကေတာ့ မလႈပ္ခ်င္ ။ မ်က္လုံးေတြေတာင္ မဖြင့္နိုင္ေအာင္ ကိုယ္လက္ေတြ ေလးလံ ကိုက္ခဲေနသည္..။ မထခ်င္..။လွိုင္းသံေလးေတြကို နားေထာင္ၿပီး ကမ္းေၿခ ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ အိပ္ေနရသလို ခံစားရသည္…။ ပါးျပင္မွာ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႕၊ မ်က္လုံးကို မဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္ခ်င္နဲ႔ ဖြင့္ရတယ္..။
“ဟင္…ငါ…ငါ ဘယ္ေရာက္ေနတာပါ လိမ့္…“
႐ုပ္နဲ႔စိတ္ ကပ္ ကပ္ခ်င္းပဲ ပထမဆုံး ျမင္ရတာက မွိုင္းမွိုင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာအုပ္ ေတာတန္းေလး တစ္ခု…။
“ ငါ…ငါ မေသေသးပါလား…“
ေဒၚသက္ထားဝင္း အႀကီးအက်ယ္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္…။
“ ေဟး…..“
ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ ခုန္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္မိတယ္….။ ကမ္းစပ္ကေလး…အခုမွပဲ ေရးေတးေတးနဲ႔ မွတ္မိလာတယ္…။ ညတုန္းက ေမာ္ေတာ္ေလး….ပင္လယ္ဖ်ံ….ေလး ေရနစ္တာပဲ…။ မုန္တိုင္းမိခဲ့တာ…ပဲ…။ ေသၿပီလို႔ေတာင္ ထင္ခဲ့ရတာ.. ။ ကိုယ့္ေရွ႕ေမွာက္တင္ ဝုန္းခနဲ လွိုင္းရိုက္ၿပီး ပင္လယ္ထဲ လြင့္စင္က်သြားတဲ့သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး..။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္နဲ႔ ပဲ ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီး တစ္ခ်ပ္ကို ဖက္တြယ္ၿပီး အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ပင္လယ္ထဲ ခုန္ဆင္းခဲ့တာ…။ ပင္လယ္ထဲမွာ ကူးလိုက္ ခတ္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး သတိလစ္ၿပီး သက္လုံက်သြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း မသိေတာ့..။ ခုေတာ့…ငါ မေသေသးပဲကိုး…။
ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚ ေရာက္ေနတာပဲလား…။ ဒါဆို ဒီကၽြန္းမွာ လူရွိမွာပါ..။ ငါ အကူအညီ ေတာင္းၿပီး ရန္ကုန္ျပန္လို႔ ရေသးတယ္…။ အင္း…အဓိက ကေတာ့ ငါမေသပဲ အသက္ရွင္သန္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္…။ ငါ…မေသရဘူး…ငါမေသဘူး…။
ခုန္ေပါက္ၿပီးထကာ ပင္လယ္ျပင္ကို ေမၽွာ္ၾကည့္မိတယ္…။ အစုတ္ပလုပ္ ပင္လယ္ႀကီး..။ အခုက်ေတာ့လဲ သူ မဟုတ္သလိုပါပဲလား…။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးငါး နာရီေလာက္ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေလး တစ္စီးကို ရက္ရက္စက္စက္ ခ်ိဳးဖဲ့ ႏွစ္ျမႇုပ္ခဲ့ၿပီး လူငါးဆယ္ေက်ာ္ကို ေသတယ္ ရွင္တယ္ မသိရေအာင္ ကစဉ့္ကလ်ား ျဖစ္ကုန္ေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို ပါပဲလား  ပင္လယ္ျပင္ႀကီးရယ္…။ကဗ်ာ ဆန္ဆန္ကေလးလို ေတြးမိၿပီး ကိုယ့္အေတြးကို  ကိုယ္သေဘာက်စြာ ျပဳံးမိရဲ့..။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့..အကူအညီေလး တစ္ခု ရလိုရျငား ေတြ႕တဲ့လူဆီမွာ ေတာင္းခံဖို႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဝန္မေလးေတာ့ၿပီ…။ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ ေလၽွာက္လာခဲ့တာ…။ စားစရာ သီးႏွံပင္ေလးေတြနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ၿခံေလး တစ္ၿခံလို အေလ့က် အပင္ေတြ ရွင္သန္လြန္းလိုက္တာ..ကၽြန္းကေလးေပၚမွာ အေကာင္ပေလာင္ေတြလဲ သိပ္မေတြ႕ရ..။ လူသူ အသက္ရွင္ေနထိုင္မႈေရာ…။
“ဟင္…ငါ အခုန ရပ္ခဲ့တာ ဒီေနရာပါ..“
ကမ္းစပ္သို႔ပင္ ျပန္ေရာက္လာရတယ္…။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ ထပ္ပတ္ၾကည့္မိတယ္…။အစကေနရာ သူမေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ ကမ္းစပ္ကို ပဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္…။ လူရိပ္လူေယာင္ မေတြ႕..။သာမန္ဖြတ္ကေလး ပုတက္ကေလး တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္သာ ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕ရတယ္…။ တကယ္ေတာ့ လူသူေလးပါး မရွိတဲ့ကၽြန္းက်ဥ္းက်ဥး္ကေလး တစ္ခုပါ..။
“ဒါ…ဒါဆိုရင္…ငါ..ငါ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့…..“

ဘဝမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အားငယ္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာရတယ္..။ ေသာကမ်ား ဖိစီးလာတယ္..။ ငါ…ငါတစ္ေယာက္တည္း ဆိုတဲ့ အထီးက်န္ အသိက ေျခာက္ျခားေစတယ္..။ အားငယ္ေၾကာက္လန႔္ေစတယ္…။ လူသူမဲ့..ကူရာကယ္ရာမဲ့ ..။အကူအညီ မလာ…အေႁခြအရံ ဗလာနဲ႔ ဒီကၽြန္းကေလးေပၚမွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ေနသြားရရင္…။ ေတြးရင္း ေၾကာက္လာမိၿပီး….
“ကယ္ၾကပါဦး..ရွင္..ကယ္ၾကပါဦး……“
“လာၾကပါဦး….ကူညီၾကပါရွင္….“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ႐ူးသြားၿပီထင့္…။ ပင္လယ္ျပင္ဘက္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ဟိုေျပးဒီေျပး ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္…။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရသလို ၿငိမ္သက္ေန၏…။
“ကယ္ေတာ္မူ ၾကပါ…“
“ကယ္ၾကပါ…ရွင္…“
“ကယ္…………..“
ေအာ္တယ္..ဟစ္တယ္…။အႀကီမ္ႀကိမ္ ႀကိဳစားတယ္..။  တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ရင္းနဲ႔ ပဲ အသံေတြ တိမ္ဝင္သြားရတယ္..။စူပါမင္းလဲ မရွိ..၊ ဘာစပိုက္ဒါမင္း မွလဲ ေရာက္မလာပါ…။
“အီး…ဟီး.ဟီးဟီး…ကယ္ၾကပါ…ဟီး..အင္း…အီး..“
ပီဘိ ကေလးေလးလိုပင္ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုလိုက္မိေတာ့တယ္…။ အသံေတြလဲ ျပာကပ္ၿပီး အသက္ရႉေတာင္ မမွန္ခ်င္ေတာ့..။ဘယ္သူမွလဲ သူ႔အျဖစ္ကို မသိနိုင္ၾက..။ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ျခင္း ၊ ဝမ္းနည္း ပူေဆြးျခင္းတို႔ ေရာေထြးလ်က္ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုယို တမ္းတေနမိတယ္…။
“လာၾကပါဦး….ဟီးဟီး.အီး…ကယ္ၾကပါဦး..ရွင္..“
ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္လာေတာ့တယ္..။ ငိုလို႔ အားမရေသးခင္မွာပင္ မ်က္လုံးေတြက ျပာေဝလာၿပီး ႏုနယ္လြန္းလွတဲ့ အပ်ိဳမႀကီး ေဒၚသက္ထားဝင္းခမ်ာ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ လဲက် သတိ လစ္သြားတယ္…။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သတိေမ့ေနသလဲ မသိ..။အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ၿပီး လန႔္နိုးလာေတာ့ ေနကျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနၿပီ…။ ကမန္းကတန္း လူးလဲ ထလိုက္တယ္…။ အိပ္ေပ်ာ္သလို ျဖစ္သြားတာ  အားေလးေတာ့ နဲနဲျပည့္သြားပါရဲ့..။ ခုမွ ဗိုက္ကဆာလာျပန္ေရာ…။မရမွန္း သိေလ ပိုၿပီးဆာလာေလ..။ ဘယ္လိုမ်ား စားစရာ ရနိုင္ပါ့မလဲ..။ ေရလဲ ငတ္တယ္…။
“ကယ္ၾကပါရွင္…..“
“ေဟ့….စြတ္ေအာ္မေနနဲ႔…ဒီကိုလာခဲ့…“
“ဟာ…ဒါ..ဒါ …လူ…လူသံ..“
ငိုသံေတြ ခ်က္ခ်င္းတိတ္သြားရတယ္…။ လူသံတစ္သံ ၾကားရတယ္ဆိုရင္ပဲ..အားတက္သြားတယ္..။ ေယာက္်ားသံပဲ..။ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကယ္ရာမဲ့ ေနတဲ့သူကိုေတာ့ မႏွိပ္စက္တန္ေကာင္းပါဘူး…။
“ဘယ္…ဘယ္လို..လာခဲ့ရမလဲရွင္…“
အလဲ့..ကိုယ့္အသံေတာင္ ကိုယ္မမွတ္မိေအာင္ ခ်ိဳလြင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနတဲ့ အသံႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလး..။
“ပတ္ၿပီး ဒီဘက္ ေလၽွာက္လာခဲ့…“

ခ်က္ခ်င္းပဲ ကပ်ာကသီ ထၿပီး ေဒၚသက္ထားဝင္း လမ္းညႊန္းအတိုင္း ေလၽွာက္သြားမိတယ္..။ ကၽြန္းကေလးရဲ့ တစ္ဖက္အျခမ္း ကမ္းစပ္..။အဲဒီမွာ ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြလဲ ရွိတယ္..။ ေမႊးလိုက္တာ….ေလတင္ကေန သယ္လာတဲ့ အနံ့ေလး…ငါး….ငါးကင္ အနံ့ကေလး ေမႊးလိုက္တာေနာ္…။ ငါးကင္နံ့ရလာေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ထဲက တၾကဳတ္ၾကဳတ္နဲ႔ ပိုၿပီး ေသာင္းၾကမ္းလာတယ္…။ ဆာေလာင္စိတ္ေတြက တအိအိ တိုးလာတယ္…။ေျခလွမ္းကို ပိုသြက္မိတယ္..။ခ်ဳံႏြယ္မ်ားကို ဖယ္ကာ….
“ဟင္…နင္…နင္…“
“နင္ေတြ ငါေတြလုပ္မေနနဲ႔။ အဲဒီမွာ ငါး ကင္ထားတယ္..အေကာင္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ ခင္ဗ်ား ယူစားလိုက္…“
“မစားဘူး…။ ေသရင္ေသသြားပါေစ..မစားဘူး…“
“ၿပီးတာပဲေလ…“
ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းက ေဒါသတႀကီး တုံ႔ျပန္ေအာ္ဟစ္ေနသေလာက္ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ ပိန္ကပ္ကပ္ ေဆးသမားလိုလို ဘိန္းစားလိုလို စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔..။ အေပၚမွာလဲ ကိုယ္က ဗလာ..ေအာက္မွာကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အတို အစုတ္နဲ႔ ..ငါးကင္ကိုသာ ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေနတယ္…။
ကုလား တမင္ပဲ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး ပလုပ္ပေလာင္း စားျပလိုက္တယ္..။တစ္ညလုံး ေရကူးလာၿပီး မနက္ကလဲ ကမ္းစပ္မွာ ငါးထိုးေနရတာနဲ႔မို႔ ပင္ပန္းေနေတာ့ အစားကို တတ္နိုင္သေလာက္ စားနိုင္သေလာက္ျဖည့္ထားတာသာ အေကာင္းဆုံးပဲ..။ အပ်ိဳမႀကီးကေတာ့ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔သူ႔ဘက္ ခိုးၾကည့္လိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး ဟိုဘက္ လွည့္သြားလိုက္နဲ႔ အရႈံး မေပးေသး…။ ေနပါေစ..ခင္ဗ်ားႀကီး ဒီေလာက္ အိုက္တင္ခံလြန္းတာ ငတ္ေနေပဦးေတာ့…။ ေကာင္းတယ္…။
“အား..။ပလပ္..ပလပ္..စားလို႔ကလဲေကာင္း ..ဟား..၀ါး..အိပ္ေတာင္ အိပ္ခ်င္လာၿပီ……..“
အပ်င္းေၾကာဆန႔္ရင္း ကုလား တစ္ေယာက္ထဲ ေရရြတ္သလို လို ေျပာဆိုၿပီး တဖက္ လွည့္ထြက္သြားတယ္..။
မီးဖိုေပၚမွာ လက္က်န္ ငါးကင္ႏွစ္ေကာင္။ အနံ့ကေလးေတြက ေမႊးေမႊးသင္းသင္းနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ဂနဓ႐ုံကို ကလူ၏သို႔ ျမႇဴ၏သို႔ ..။ ဗိုက္ထဲကလဲ ဆာလြန္းလို႔ ေအာင့္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာရတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားေျခသံမ်ား ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ငါးကင္ဆီကို မဝံ့မရဲ..ခ်ီတုံခ်တုံ ႏွင့္ လက္လွမ္းလိုက္တယ္..။ လက္ထဲက ငါးကင္ကို သြားရည္ယိုၿပီး တံေတြးမ်ားပင္ မ်ိဳခ်မိတယ္..ကိုက္ဖဲ့မဲ့ အလုပ္…
“ေကာင္းပါတယ္..ဟိုတယ္ေတြမွာ ဆိုရင္ တစ္ေကာင္ ေလးေထာင္ေလာက္ ေပးရမွာပဲ..“
ၿပီးပါေလေရာ…။ အေျပာႀကီးခဲ့ ေလသမၽွ အရွက္လုံးလုံး ကြဲၿပီ..။ ေစာက္ေကာင္ တစ္ေက်ာ့ျပန္လွည့္လာၿပီး တမင္ မရရေအာင္ ေစာက္ရွက္ခြဲေသးတယ္..။ ကုလားကေတာ့ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ ျပန္ထြက္သြားတယ္..။ ေစာက္ေကာင္…ေစာက္ေကာင္..စိတ္တိုၿပီး က်ိန္ဆဲေရရြတ္ရင္း ငါးကင္ကို အားရပါးရ စားလိုက္တယ္..။ ခ်ိဳလိုက္တဲ့ ငါးအရသာ ။ ဗိုက္ဆာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာနဲ႔ စားစား ထမင္းၿမိန္တယ္ ဆိုတာ ဟုတ္မယ္..။ ၿပိဳက္ခနဲ ဆိုသလို ငါးကင္ႏွစ္ေကာင္ အရိုးေတာင္ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး..။ အေတာ္ေလးေတာ့ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတယ္..။
စားေသာက္ၿပီးလို႔ ကၽြန္းတစ္ဖက္ျခမ္းကို ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္..။
“ဟဲ့..ဟဲ့ ကုလား နင့္မွာ အဝတ္အစား အပို မပါဘူးလား..“
“ဘယ္လိုလုပ္ ပါပါ့မလဲ…ဒီမွာ ဓါးနဲ႔ မီးျခစ္ေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ ပါလာတာ..“

“ငါ…ငါ့အဝတ္အစား ေတြ ေရစိုၿပီး ေလးေနလို႔ဟ…အဝတ္အစားလဲခ်င္လို႔…“
“ဒီမွာ ဘယ္လိုေနရ ထိုင္ရ  စားရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေသးဘူး ..ခင္ဗ်ားက လွဖို႔ေလာက္ပဲ စဥ္းစားေနတယ္..“
ေဒၚသက္ထားဝင္း မ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။ မသာ…နင့္ဂြင္ ဝင္လာၿပီဆိုၿပီး စြတ္ေဟာက္ေနတာေပါ့..။ ဟင္း..တလုပ္စားဖူးတဲ့ ေက်းဇူးရွင္မို႔သာ..ရန္ကုန္မွာသာဆို ပါးရွစ္စိပ္ကြဲေနၿပီ..။ သူ႔ဘက္မလွည့္ပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ နဲ႔ ေတြးေနမိတယ္..။
“သြား ဟိုမွာ ေနပူထဲ သြားထိုင္ေနဗ်..။ ေျခာက္သြားလိမ့္မယ္…“
“မထိုင္ဘူး……“
“မထိုင္ရင္လဲ အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေန….“
“ေတာက္ ကုလား…နင္ေနာ္…နင္…လူစကားေျပာ..“
“ဘယ္လိုေျပာရမလဲ က်ဳပ္အဝတ္ေတြ ဟိုမွာ ၾကည့္ အလံ လုပ္ထားတာ..၊ ဒီမွာ လာထိုင္ေနတာကလဲ ညကက်ဳပ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ကေန ဘာေလးမ်ား ေရေၾကာင္းသင့္ၿပီး ေမ်ာလာမလဲ လို႔လာေစာင့္ေနတာ..“
ဟုတ္ပါတယ္။ ေလမွာ တလူလူ လြင့္ေနတာ သူ႔အဝတ္ အစုတ္အျပတ္ေတြေပါ့..။ ၀ါးလုံးတစ္ခုမွာ စုခ်ည္ၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ ေထာင္ထားတယ္..။ ကယ္ဆယ္ေရး အခ်က္ျပ..။ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ ဒင္းက ေစ့စပ္သားပဲ…။
“နင္..က ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေမာ္ေတာ္နဲ႔ ပါလာတာလဲ..“
“က်ဳပ္ဥိးေလး ဆုံးလို႔ ၊ က်ဳပ္တို႔က ၀ါးေတာမွာ ေနတာ..၊ တစ္ႏွစ္လဲ ျပန္မယ္ ျပန္မယ္နဲ႔ မျပန္ျဖစ္ဘူး..၊ ခုက်ေတာ့ အသုဘ ေတာင္ မမွီေတာ့ဘူး…က်ဳပ္ေတာ့ ေခြးျဖစ္တာ ပဲ..“
“ငါ..ငါတို႔ကို ကယ္မဲ့သူေတြ လာပါ့မလား..ဟင္“
“ဒါေတာ့ က်ိန္းေသ မေျပာနိုင္ဘူး.၊ ေရာက္ရင္လဲ ဒီတစ္ပတ္အတြင္းေလာက္ ေရာက္မယ္..၊ မေရာက္ရင္ေတာ့ လုံးဝ ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…။“
“အို…ဟင့္..ဟင့္…“
“ဘာျဖစ္လို႔ ငိုျပန္တာလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မိန္းမေတြဟာ တဆိတ္ရွိ ဒါပဲ…“
“ဟင့္…အင့္….ငိုမွာပဲ…ငါက ကိုထြဋ္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြကို လာဖိတ္တာ..။ အခုေတာ့ တစ္သက္လုံးပဲ ဒီမွာ ေသသြားရေတာ့မဲ့ ပုံ ..ဟီး..ဟီး…“
“အာ…ျပသနာပဲ…“
ကဲ..ၾကည့္ပါဦး.အသက္သုံးဆယ္ အရြယ္ ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မိန္းမလွႀကီး……ကေလးငယ္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ႏွပ္တရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔ အားငယ္ကာ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုခ်လိုက္ေတာ့ ကုလား ရယ္ခ်င္သြားတယ္..။
“ကဲပါ…ငိုမေနပါနဲ႔ ..လွတာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔..“
“အိုး…ငိုတာပဲ လွေအာင္ ငိုရဦးမလား ရႉနာရွိုက္ကုန္း ကုလားရဲ့..`
“ဒါျဖင့္လဲ…ဟိုဘက္သြားငို ဒီမွာ စိတ္ရႈပ္ရတဲ့ အထဲ..“
“သြားမယ္…သြားမယ္ နင္သာ အဲဒီမွာ ပင္လယ္ထဲ နစ္ေသသြားပါေစဟယ္…“
“က်ဳပ္ေသရင္ ခင္ဗ်ားကို အရင္ဆုံး လာေျခာက္မွာ..“

အဲ…လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ တုံ႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။ၿပီးေတာ့မွ ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ဆက္ထြက္သြားတယ္….။ တကယ္ပဲ..ကိုထြဋ္ …ရွင္မေကာင္းဘူး။ ဥိးထြဋ္ေက်ာ္…ဒီမီးက ရွင္ေမႊးလို႔ျဖစ္ရတာ။ ရွင္ အခြင့္ေရး ယူလို႔ ဒီဘဝ ေရာက္ရတာ..။ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ အေၾကာင္းကို ေတြးမိေတာ့ ဟိုေနရာကပဲ ယားသလိုလို၊ ဒီေနရာကပဲ ယားသလိုလို ျဖစ္လာရတယ္..။ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ အမွန္ေတာ့ လက္ထပ္မဲ့ အစီအစဥ္က ေဝးေသးတယ္..။ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွ လို႔ ေျပာထားတာ..။ဒါကို ညာတာပါေတးနဲ႔ အရက္ကို အေအးထဲ ေရာတိုက္ၿပီး မတရား က်င့္တာ..။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေဒၚသက္ထားဝင္း လုံးဝ အေတြ႕မခံ…။ အိမ္ကို ဖုံးေတြ တဂြမ္ဂြမ္ ဆက္၊ သင္တန္းကိုလဲ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ လာ၊  စာနဲ႔ ေတာင္းပန္၊ ဟိုလူနဲ႔ ေျပာခိုင္း ဒီလူနဲ႔ ေျပာခိုင္း…။ ေတြ႕ေတာ့လဲ သူ အရမ္းမွားသြားပါတယ္..ခ်က္ခ်င္း လက္ထပ္ပါမဲ့ အေၾကာင္း ေတြ နားၿငီးေလာက္ေအာင္ ေျပာလာေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္မနာျဖစ္ေတာ့…။
တစ္ရွက္ကေန ႏွစ္ရွက္လဲ အျဖစ္မခံနိုင္တာနဲ႔ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးၿပီး ေဆြမ်ိဳးေတြကို အေၾကာင္းၾကားဖို႔နဲ႔ စီစဥ္စရာ ရွိတာေတြ စီစဥ္ဖို႔ ထြက္လာရင္း ခုလို ျဖစ္ရတာ…။ တကယ္ဆို ဦးထြဋ္ေက်ာ္ ပေယာဂ မကင္း…။
ၿပီးေတာ့ ဟိုဟာ….သူ ဟိုဟာလုပ္တဲ့ ေန႔ကလဲ အေတာ္ခံလိုက္ရတယ္..။ ေပါင္ႀကီး တန္းၿပီး  လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ေလၽွာက္လို႔ မရခ်င္…။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟိုဟာ အရည္ကလဲ မထြက္…။ မထြက္ေတာ့ အိမ္မွာ ကိုယ့္ဖာသာ ပြတ္သပ္မွပဲ ၿပိးေတာ့တယ္…။ ဘာမ်ားေကာင္းတာရွိလို႔လဲ…။ အိမ္ေထာင္သည္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တဲ့ သြယ္မာတင္ ..၊ ဒီေကာင္မ ေျပာဖူးတာေတာ့ သိပ္ေကာင္းတယ္    ဆိုပဲ…။တိမ္ေတြထဲမွာ လွိုင္းစီေနရသလိုပဲ..တဲ့။ ခုေတာ့ နာတာပဲ ရွိတယ္..။ ဘာေကာင္းလဲ…။ သြယ္မာတင္ ငလိမ္မ…။ ဒီငတိမက မိုးကုတ္က တ႐ုတ္မ..။ လီး သိပ္ႀကိဳက္တယ္..။ လက္လီေတာင္ ဝယ္စားဖူးတယ္..တဲ့။ သူ႔အေျပာ အရဆိုရင္  သူ႔အိမ္က ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ေတာင္ မလြတ္ဘူးတဲ့…။ အခုဟာက သူအညႊန္းေကာင္းလို႔စိတ္ပါမိတာလဲ ပါတယ္..။ သြယ္မာတင္က ေယာက္်ားရွိလို႔ပဲ လီး  အရသာကို ေကာင္းေကာင္သိေနတာလား..။ ဝယ္စားဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးဝံ့.။ ကိုယ့္ဖာသာ အာသာေျဖမိတာေတာင္ ရွက္မိတဲ့ ဟာကို…း။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ပါကင္ေလး ပြင့္သြားၿပီ…။ တစ္လေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ကိုထြဋ္ေက်ာ္ကိုလဲ  အနားကပ္ မခံေတာ့တာက လြဲလို႔ ပုံမွန္ ဆက္ဆံပါတယ္…။ ဟိုး အရင္ ကလဲ ခဏခဏ ေတာင္းဖူးလို႔ ပါးကိုင္ခြင့္ တို႔၊ လက္နမ္းခြင့္တို႔ ေပးဖူးပါတယ္..။ နို႔ကိုေတာ့ အကိုင္မခံ..။ မလွေတာ့မွာ..၊ ရင္သားေတြ တြဲက်ၿပိး ပုံပ်က္သြားမွာကို သိပ္ေၾကာက္တယ္..။ ၿပီးေတာ့ ရီးစားမွ မဟုတ္တာပဲ..။ အခုေတာ့ သူဆတ္ေဆာ့တာ ၾကည့္ဦး…။
ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းထဲမွာ ကုလားတစ္ေကာင္နဲ႔  ႏွစ္ေယာက္ထဲ..။ ေတာ္ၾကာ ဟိုက မဟားဒယား ထလုပ္ရင္  ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္မလဲ..။ ဟိုက နဂိုကတည္းကမွ စိတ္ထက္သန္ေနတာ…… မျဖစ္ဘူး….မျဖစ္ဘူး….တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္မယ္….။
ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ နိုးလာေတာ့ ညေန ေစာင္းေနၿပီ…။ ကုလား ကေတာ့ ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲ နံရိုး အၿပိဳင္းၿပိဳင္း နဲ႔ ညေနစာ အတြက္  ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားက ငါးေတြကို ၀ါးခၽြန္နဲ႔ ထိုးေနေလရဲ့…..။
“ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ရၿပီလဲ….“
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ…၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေန…အသံစုတ္ႀကီးနဲ႔ ငါးေတြ ထြက္ေျပးကုန္မယ္….“
“ေသခ်င္းဆိုး…..“
မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ စပ္စုမိတဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေဆာင့္ႀကိး ေအာင့္ႀကီးနဲ႔ ဖင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္..။

ဒီကုလားနဲ႔ ေတာ့ ေစာက္ေၾကာကို မတည့္.။ ေနပေစ..ငါကမိန္းမသားပဲ ငါးရလာမွ အဆင္သင့္ ဇိမ္နဲ႔ ေကာက္စားလိုက္႐ုံေပါ့။ အင္း…ေလ….သူလဲ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ေနရတာ ပင္ပန္းမွာပဲ…..။
ေဟာ မထိဘူး…ေဟာဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ ထိၿပီ…ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားလုပ္ပုံကိုင္ပုံ ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲကေန ခ်ီးက်ဴးမိတယ္..။ အင္း….သူရွိလို႔သာပဲ ငါတစ္ေယာက္ထဲသာဆို ဂဏန္းလုံးေတြပဲ အစိမ္းစားေနရမလား။ ငါးေတြပဲ အရွင္လတ္လတ္ ၿမိဳခ်ေနရမလား မသိဘူး…။
ကုလား ငါး ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ အရမွာ လက္စသတ္လိုက္တယ္..။
“အဲဒါ…ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ….ထင္းသြားေကာက္ေလ…“
“ဘာေျပာတယ္….“
“ထင္း…ထင္း…သြားေကာက္၊ ေန႔လည္က ေနပူေနေတာ့ ထင္းေျခာက္ေတႊ ရမွာပဲ မ်ားမ်ားသာေကာက္ခဲ့..“
ဟုတ္တာေပါ့..။ ငါလဲ နိုင္သေလာက္ လုပ္ကူသင့္တာေပါ့..။ ၿမိဳမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို စာသင္စာျပၿပီး ကားေလးစီးလိုက္၊ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး လာလိုက္၊ ရြရြေလး ေနလိုက္နဲ႔ ကုသိုလ္ ေကာင္းခဲ့တဲ့ ဆရာမႀကီး…ပညာတတ္မႀကီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ဒီေရာက္မွပဲ ထင္းေကာက္သမ လုံးလုံး ျဖစ္ရေခ်ၿပီ…။
“ေရာ့……“
“ဒါေပါ့ဗ်…ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္ ဆိုလား……“
“ဘာ….ဘာေျပာတယ္…ကုလား…နင္…နင္ေနာ္…..“
“ေၾသာ္..ဟဲဟဲ..နဲေသးတယ္..ထပ္ေကာက္ဦးလို႔ ေျပာတာ….“
စကားအသြားအလာေတြက မူမမွန္ခ်င္…။ စိတ္မခ်စြာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူမဖင္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး တံေတြး နင္ေနတဲ့ ကုလားကို မိပါေလေရာ…။ ေဘာင္းဘီကလဲ ေရေျခာက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ တင္းၿပီး ကားေနတဲ့ ဖင္သား အတုံးႀကီးေတြက ေကာက္ညႇင္းထုပ္ႀကီးေတြလို လုံးခနဲ ခဲခနဲ…။
ေနာက္တစ္ေခါက္ ထင္းေကာက္က ျပန္လာေတာ့ ကုလားက မီးေမႊးေနၿပီ…။ ေဒၚသက္ထားဝင္ အရိပ္အေၿခ ၾကည့္ေနတယ္…။ ၿပီး ဓါးကို ဆတ္ခနဲ ေကာက္ကိုင္ကာ
“ဒီမွာ ေတြ႕လား…ဒါဘာလဲ….“
ကုလား တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တံစို႔မွာ ငါးကို သီတယ္…။
“နင္….ေခြးစကားေတြ ထပ္ထပ္ေျပာမေနနဲ႔…။ ရီးတီးရားတား လုပ္လို႔ကေတာ့ အသက္ခ်င္း လဲ ပစ္လိုက္မယ္….သိလား..“
“ဟား ဟား..ခင္ဗ်ားကို လုပ္ခ်င္မွျဖင့္ ေတြ႕ကထဲက လုပ္တယ္…“
“ဘာ…ဘာ….“
“ဟုတ္တယ္…ခင္ဗ်ားဖင္ႀကီးေတြကို က်ဳပ္ လိုးခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္..။ခင္ဗ်ား နားလည္ရဲ့လား…။ ဒါ ၿမိဳ႕ မဟုတ္ဘူး…ခင္ဗ်ား အခု က်ဳပ္ကို သတ္ပါၿပီတဲ့…ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက အစာရွာေကၽြးမလဲ..“
“ငါ့ဖာသာ ရွာစားမွာေပါ့…“
“ေတာ္စမ္းပါ…..ကဲပါေလ..ထားပါေတာ့ ရွာစားလို႔ ရပါၿပီတဲ့ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္လိုေနမလဲ….က်ဳပ္ကလဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေသတာဆိုေတာ့ အစိမ္းေသေပါ့…ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး…“
“ေတာ္..ေတာ္..ဆက္မေျပာနဲ႔…“
“က်ဳပ္က ဥပမာ ေျပာတာပါ.. ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို မယုံရင္ ဓါးယူထား..။ က်ဳပ္လိုရင္ ျပန္ေတာင္းမယ္..ကဲ..ကဲ..မႈတ္ေတာ့…မႈတ္ေတာ့…“
“ဘာ…နင္…နင္…..“
“ဆရာမားကလဲ တလြဲေတြ ေလၽွာက္ေတြးျပန္ၿပီ …မီးေတာက္ေအာင္ မႈတ္ခိုင္းတာ….“
တကယ္ပါပဲ…ေစာက္ကုလားနဲ႔ကေတာ့…ဘယ္လိုလုပ္ေရွ႕ခရီး ဆက္သြားမလဲ..။ဘယ္လိုမွ ကီးကိုက္လိမ့္မယ္..မထင္..။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ့ကိုယ္ စကားမေျပာျဖစ္ၾက..။ မိုးကခ်ဳပ္လာၿပီ…။
အဲဒီေနာက္ေတာ့……………..။  ။

“ ဆရာမား…အေပါ့ သြားဦးမလား…“
“ဒါ…နင့္အပူလား….“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္ေသြးမ်ား နီရဲၿပီး အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေျပာတယ္…။
“မဟုတ္ဘူး…က်ဳပ္ထင္းသြားေကာက္မလို႔…ေတာ္ၾကာ မီးဖိုၿပီး အိပ္ရမွာ….“
သူ႔ဆင္ေျခနဲ႔ သူက်ေတာ့လဲ ေရပက္မဝင္ေအာင္ မွန္ေနျပန္ေရာ…။ မီးပုံကို အလယ္မွာထားလို႔ ဟိုဘက္ဒီဘက္ အိပ္ၾကရတယ္…။
ေဒၚသက္ထားဝင္း ေတာ္ေတာ္နဲက အိပ္မေပ်ာ္။ ကုလားကေတာ့ တစ္ခါထဲ ေခါင္းစိုက္တာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့..။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ ပင္ပန္းလို႔ နဲ႔တူတယ္..ေဟာက္ေတာင္ ေဟာက္ေနၿပီ ..။ သူမကသာ မ်က္စိေတြ ေၾကာင္ၿပီး အိပ္မရ..။ ဟိုဘက္ေစာင္းလိုက္ ဒီဘက္လွည့္လိုက္၊ မီးပုံဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္နဲ႔….။
“အို………..“
မရည္ရြယ္ပဲ မ်က္စိက ေရာက္သြားပါတယ္..။ ေဘာင္းဘီအစုတ္ ဝတ္ထားတာေတာင္ ၾကည့္ပါဦး.. ။ သူ႔ဟာႀကီးကလဲ ဖုထစ္ေနလိုက္တာ….ဟုတ္ပါတယ္…ကုလားေပါင္ၾကားမွာ ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္ႀကီး…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္ဖို စိတ္လႈပ္ရွားသြားမိသည္..။ မၾကည့္ရဲပဲ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တယ္..။ မျမင္ရေတာ့ဘူးေပါ့..။ အဲ…လူ႔စိတ္ဆိုတာ က အခက္သားလား…. မလုပ္ပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ အရာကို လုပ္ခ်င္တယ္..။ အခုလဲ မၾကည့္ပါနဲ႔လို႔ အရွက္တရားက တားထားတဲ့ အရာကိုမွ ၾကည့္ခ်င္တယ္..။
အသက္ရႉလိုက္တိုင္း ေဖာင္းတက္လာလိုက္ ၊ျပန္နိမ့္က်သြားလိုက္ နဲ႔ အဲဒီအရာႀကီး…ဘာႀကီးလဲဆိုတာ ရွက္ရြ႕ံစြာ နားလည္တယ္..။ ၾကည့္ပါဦး…ခ်က္ကအေမႊးေတြကလဲ ဝမ္းဗိုက္အထိေတာင္ တြယ္ဆက္ ေပါက္ပြားေနလိုက္တာ..ရိုးမေတာတန္းႀကီးလို နိမ့္ၿပီး ေဘာင္းဘီေပၚကေန ေအာက္ထဲ ဆင္းသြားတယ္…။ ရင္ဘတ္ကေန ေအာက္အထိ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္းေတြ  မဲမဲသဲသဲ ေရာေနတယ္ ထင္ပါရဲ့..။အသဲယားလာမိတယ္…။ ဘာလို႔ အသဲယားမိမွန္းေတာ့ နားမလည္…။
မဆီမဆိုင္ သြယ္မာတင္ကို သတိရမိတယ္..။ အိမ္မွာ အေဒၚတစ္ေယာက္ထဲ ငါ့ကို စိတ္အရမ္းပူေနမလား သတိမရပဲ …ဒီဏွာဗူးမကိုမွ ေတြးမိတယ္..။ ေကာင္မသာ ငါ့ေနရာမွာဆိုရင္ ပြဲပဲ..။ ဟုတ္တယ္…ဒီေကာင္မက သူ႔ဒရိုင္ဘာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုံး အေပၚကေန သြားၿပီး ဟိုပြတ္ဒီပြတ္ ဟိုကိုင္ ဒီကိုင္ လုပ္ေတာ့ ဟိုကလန႔္နိုးလာၿပီး အလုပ္ရွင္ေရာ ဘာေသာ နားမလည္ေနေတာ့ပဲ ေကာက္တီးလိုက္တာဆိုပဲ….။
အို……..ငါ ဘာေတြ ေတြးေနမိပါလိမ့္…။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ခမ်ာ ေပါင္ၾကားထဲ လက္ထည့္ၿပီး  အတင္းဇြတ္ႀကိတ္မွိတ္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္…။
မိုးစင္စင္လင္းၿပီးမွ နိုးလာတယ္..။ ေဘးလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကုလား ကို မေတြ႕..။ မီးဖိုကေလးက မီးႂကြင္းမီးက်န္ အနံ့ေတြေတာင္ ၿငိမ္းေသသြားၿပီ…။
“အင္း…ဟိုေကာင္ ငါးရွာေနေရာေပါ့..ငါ နဲနဲပါးပါး သြားကူဦးမွပဲ..“
ပင္လယ္ေရနဲ႔ ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး…ေက်ာက္ေဆာင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္..။
“အဲ….အဲေတာ့……………“
ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခ်ဳံပုတ္ေတြေနာက္ ဝင္ပုန္းမိတယ္..။ ကုလားက သူ႔ကိုမျမင္..။ သူမ အိပ္ေနတုန္းပဲဟု စိတ္ခ်လက္ခ် ယုံၾကည္ထားခဲ့ပုံ ရတယ္…ထင္ပါရဲ့..။  ၾကည့္ပါဦး လုပ္ေနတဲ့ပုံကိုလဲ…သူတစ္ကိုယ္လုံးမွာ အဝတ္အစားေတြ မရွိဘူး…။ ေဘာင္းဘီအစုတ္ကေလးကလဲ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ လွမ္းထားတယ္ ထင္ပါရဲ့..။

ၿပီး..ၿပီးေတာ ဖင္ႀကီးကို မည္း.လို႔…ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းႀကီး ..။ ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ ေရစပ္မွာ  လက္တစ္ဖက္က ေရကိုခပ္လိုက္၊ ေနာက္ ..ေနာက္လက္တစ္ဖက္က သူ႔ဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး အထက္ေအာင္ ပြတ္ေပးလိုက္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ျမင္ကြင္း…။
ေဒၚသက္ထားဝင္း ၾကက္ေသ ေသၿပီး အသံတစ္ခ်က္မွ မထြက္ပဲ ကုလား ဒုတ္ႀကီးကို  ၾကည့္ေနမိသည္..။  နဲနဲေနာေနာ ဟာႀကီးမွ မဟုတ္တာ… ဟို…ဟို သူ႔ထိပ္ဝႀကီးက ေက်ာင္းမွာ သင္ပုန္းဖ်က္တဲ့ ေဘာဖ်က္ေလာက္ကို ရွိတယ္..။ ၿပီးေတာ့ မဲမဲႀကီး….။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ဆိုေတာ့ သပိတ္ေရာင္ထလို႔ လက္ခနဲလက္ခနဲ ေတာက္ေနတာ..။ တကယ့္ကို မွိုပြင့္ မဲမဲႀကီးလို..။ေဒၚသက္ထားဝင္း ေၾကာက္သြားတယ္..။ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းျဖန္းထၿပီး ရွိန္းတိန္း ဖိန္းတိန္း ေဝဒနာ တစ္မ်ိဳး ခံစားရတယ္..။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ခါပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ဂြင္းတိုက္ေနတာကို ခိုးၾကည့္ဖူးတာ..။ လက္နဲ႔ ကြယ္ေနေတာ့ သူ႔ဟာႀကီး အရွည္ကိုေတာ့ မေတြ႕ရ..။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရွည္မွာ အမွန္ပဲ..။
သူမကို မုဒိန္းက်င့္သြားတဲ့ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ဟာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္..။ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ဟာက္ို ခိုးၾကည့္မိတုံးက ေလးလက္မေလာက္ရွိမယ္လို႔ ထင္ရတယ္..။ အခု ကုလားဟာကို မမွီ..။ ဆီနဲ႔ေရ၊ နံ့သာဆီ နဲ႔ အီးလို ကြာလွတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း တံေတြးေတြ ဘာေတြပင္ သီးသြားရတယ္..။
အားမလို အားမရနဲ႔ ေရွ႕နား နဲနဲ တိုးၾကည့္မိတယ္..။ ျမင္ကြင္းက ပိုၿပီး ရွင္းလင္းလာတယ္..။ ျပတ္သား ၾကည္လင္လာတယ္..။ ကုလားကေတာ့ ဘာမွ သိပုံမရ..။ ဆရာမရွိတဲ့ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး မ်က္လုံးႀကီး စုံမွိတ္လို႔..ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အစာေႂကြးေနေလရဲ့..။ ထုေလမာေလ..တိုက္ေလထြားေလဆိုတာ မ်ိဳးလား ေတာ့ မသိ..။ ကုလား လီးေခ်ာင္းႀကီးက ထြားႀကိဳင္း သန္မာၿပီး ႀကီးလာ မာလာလိုက္တာမ်ား…င႐ုတ္က်ည္ေပြ႕ ႀကီးနဲ႔ နင္လားငါလား ျဖစ္လာတယ္..။
ၾကည္ရင္းနဲ႔ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း တစ္ကိုယ္လုံး ပူထူလာတယ္..။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ အလုပ္ခံရမဲ့မိန္းမေတာ့ ေသမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကလဲ ေယာက္ယက္ခတ္ေတြးေတာလို႔ အပ်ိဳ တင္းျပည့္မႀကီးကို လီးမည္းႀကီးက ညႇို႔ငင္ေနတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း အဖို႔ စာအုပ္ေတြ၊ ဗီဒီယို ေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ နီဂရိုးႀကီးေတြရဲ့လီမည္းႀကီးေတြလို စံခ်ိန္မွီလွေသာ ကုလား ပဲကိုး…။ ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ ေၾကာက္လာမိတယ္..။
ကုလားကေတာ့ ဘာမွ မသိရွာ.။ အတန္ၾကာ ဆက္တိုက္ ဂြင္းထုၿပီး ေငါက္ခနဲ ေငါက္ခနဲ ျဖစ္ကာ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္..။
ငါ အိပ္ေနတဲ့ဘက္ကို လွည့္ၿပီး ထုတာဆိုေတာ့ ငါ့ကိုမ်ား …အို……..မေတြးရဲ….ဆက္မေတြးရဲ။ ေက်ာရိုးထဲကေန စိမ့္ခနဲ ေနေအာင္ ထိတ္လန႔္သြားရွာမိတယ္..။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္လာၿပီး အိပ္ရာမွာ ဟန္မပ်က္ မွိန္းေနလိုက္တယ္..။ ကုလား ေရေဆး ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီး ..ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ ေရာက္ခ်လာသည္…။
“ဆရာမား…မထေသးဘူးလား…“
“အင္း…..ကိုယ္လက္ေတြ နာေနလို႔…`
“နာမယ္ ဖ်ားမယ္ မႀကံနဲ႔..။ ေဆးမရွိဘူး ..ကိုယ္ဖာသာ ႀကံဖန္ၿပီး ေခၽြးထြက္ေအာင္ေန…“
ေၾသာ္….နင္ကေတာ့ ေခၽြးေရာေသြးေရာ ထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ ကိုး…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ေျပာရင္း ထရပ္တယ္…။

“ ဟာ…ဟိုမွာ ဟိုမွာ……..“
ကုလား ဝမ္းသာအားရ ကမ္းစပ္ဘက္ လက္ညႇိုးထိုး ခုန္ေပါက္ေျပးဆင္းသြားတယ္..။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခ်ပ္..။ အဲ…မဟုတ္.. မဟုတ္ေသးပါဘူး…။ သစ္သားပုံး ထင္းရႉး သစ္သားပုံး တစ္လုံး  မေမ်ာၿပိး ေရလွိုင္းၾကား ကမ္းစပ္နားမွာ ရစ္ဝဲရစ္ဝဲ ျဖစ္ေနတယ္..။
“ဟာ….ပိုင္တာပဲ…“
“ဘာေတြ ပါလဲ..“
“ အရက္တစ္လုံး ပါတယ္..“
“ေစာက္ေရးထဲ ေစာက္အရက္သမားက တစ္မ်ိဳး..“
အနားေရာက္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါေတာ့ပါသည္..။ အမယ္စုံပါ ပဲ..။ ေသငယ္ေဇာနဲ႔မုန္တိုင္းမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ  ထည့္မိထည့္ရာ ေတြ ေကာက္ထည့္လိုက္ေတာ့ ပါတဲ့ဟာေတြက  ကေပါက္ကေခ်ာက္  ဟိုေရာက္ဒီေရာက္..။  ေနာက္ ..ဆပ္ျပာေမႊးတစ္တုံး ..ဒါေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း သေဘာက်သြားတယ္..။ ၿပီးေတာ့ သြားတိုက္ေဆးဘူး၊ ေကာ္ဖီမစ္ တစ္တြဲ၊ ၿပီး ဂါဝန္တစ္ထည္… ဆယ္ႏွစ္သမီးေလာက္ အရြယ္ဝတ္ ဂါဝန္မ်ိဳး …နံငယ္ပိုင္းသာသာ ပုဆိုးတစ္ထည္….အင္း…ဒါလဲ မဆိုး ေရလဲ လုပ္လို႔ရတယ္..။ ဒန္ခ်ိဳင့္ တစ္လုံး..ဒါလဲ ေရေႏြး က်ိဳဖို႔..။  ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း..ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္..။ နိုင္လြန္အလုံးႀကိး အသုံးဝင္မွာပဲ ေအာက္ဆုံးမွာက သားေရတာလပတ္ အထူႀကီး..။
“တာလပတ္ တစ္ခုပဲ အသုံးမဝင္တာ…“
“ ခင္ဗ်ားကလဲ..တုံးပါ့..ရြက္ဖ်င္တဲ လုပ္လို႔ရတာေပါ့ဗ်. ။ အခင္းေရာ အျခဳံေရာ ႀကိဳက္တာသုံးလို႔ရတယ္..။“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုုလားကို ဘုၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး..။ ေက်ာက္ေဆာင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ငါးကင္ေတြကိုသာ  တိတ္တဆိတ္ စားၿပီး မနက္စာ တစ္နပ္ကို ၿငိမ္းသတ္လိုကရတယ္…။
စားသာစားေနရတာ..မ်က္လုံးထဲမွာ  ဟိုဟာႀကီးကမထြက္… ဘာႀကီးလဲ ဘာႀကီးလို႔ ေျပာရမလဲ..ရာဘာဒုတ္ႀကီးလို႔ပဲ ကင္ပြန္းတပ္ရမလား.. ဟုတ္ၿပီ ျမင္း…..ျမင္းလီးႀကီးလို႔ပဲ ဥပမာ ေပးရမွာပဲ..။ ယုံနိုင္စရာေတာင္ မရွိ..။ ဒီေလာက္ ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ေကာင္ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေကာင္းဆီမွာ  ဒီလို ထြားထြား ႀကိဳင္းႀကိဳင္းႀကီး တစ္ေခ်ာင္း ရွိတယ္ဆိုတာ မယုံနိုင္စရာပဲ…။ အင္း…ေလာကႀကီးက လူေတြကို  တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ အသုံးဝင္ဖို႔ ေပးၿပီးသားဆိုတာ  တယ္မွန္တာပဲ…။
ကုလားကေတာ့ ရြက္ဖ်င္တဲ တစ္လုံးရေတာ့ မွာမို႔ ေပ်ာ္ေနသည္..။
“အေတာ္ပဲ ဗ်…ဒီည မိုးရြာနိုင္တယ္.. တဲထဲ မွာ အိပ္ရမယ္…“
“ အို…ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ အတူမအိပ္ပါဘူး….“
“မအိပ္လဲ ..ခင္ဗ်ား အျပင္ထြက္အိပ္ေပါ့….“
ၾကည့္ တကယ့္ ဘုဂြစာ..။ ရန္ကုန္မွာ ဆိုရင္  ေခြကုလားကို ပါးရွစ္စိတ္ကြဲေအာင္ ရိုက္ၿပီးၿပီ..။ ကုလား လွည့္မၾကည့္ေတာ့ ..ရြက္ဖ်င္တဲႀကီးကို အားခ်င္း ဆင္ဖို႔ျပင္တယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေနကုန္ရတယ္..။ညေနစာ စားၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတုံး ကုလား ေရာက္လာတယ္…။
“ေရာ့….ေကာ္ဖီ..“
“မေသာက္ခ်င္ဘူး…“
“ေသာက္ပါ စိတ္ေကာက္မေနပါနဲ႔ ဆရာမား..“
သည္လိုဆိုေတာ့လည္း မဆိုူး..။ ဒါနဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ငုံ ေသာက္လိုက္ရတယ္..။
“ေကာ္ဖီကလဲ အမႈန႔္နဲလိုက္တာ…“
“ဟုတ္တယ္ေလ…တစ္ထုတ္ကို ႏွစ္ေယာက္ေသာက္တာ…ရက္ကလဲ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မွန္း သိတာမဟုတ္ဘူး..“
“ရွင္ကလဲ ကတ္ေစး နဲေနျပန္ပါၿပီး….“
“ဒီမွာ ဆရာမားနဲ႔က်ဳပ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိတာပဲ..။ဒီဟာေတြကို တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ပိုင္တယ္။ ဆရာမားေသာက္ခ်င္ရင္ ထပ္ေဖ်ာ္ေပါ့..က်ဳပ္က ေစတနာနဲ႔….“
ကပ္ေစးနဲတယ္ ေျပာေတာ့ မခံခ်င္..။ ဘုဆတ္ဆတ္ ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ႀကိတ္ျပဳံးမိတယ္။
ညေရာက္လာေတာ့ သူေဆာက္ထားတဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲ ပုံစံေလးက သိပ္မဆိုးပါ..။ တကယ္ေဆာက္ၿပီးျပန္းေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဒီအထဲမွာ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ လုံျခဳံစြာ အိပ္ခ်င္မိျပန္ေရာ…။
“ႏွစ္…..ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ အိပ္မယ္ေလ…“
“ရပါတယ္…က်ဳပ္အျပင္မွာပဲ အိပ္ပါမယ္…“
“ထင္း ရွိရဲ့လား..`
“ရွိတယ္..“
ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ဖိတ္ေခၚေတာ့လဲ ျငင္းတယ္…။ စိတ္လဲ သိပ္ၾကည္ပုံ မရေသး…။ အရက္ပုလင္းကို ဖြင့္ တစ္ငုံေက်ာ္ေက်ာ္ေသာက္လိုက္တယ္…

ၿပီးေတာ့ မီးပုံေဘးလွဲခ်လိုက္တယ္..။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ အားက်စရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္…။
သူ႔က်ေတာ့လဲ အပူအပင္ မရွိသလိုပဲ အိပ္ေပ်ာ္တာ ျမန္လိုက္တာ.။ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ျဖစ္ေနတာက သူမ..။ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္စရာ အေၾကာင္းကလဲ ရွိႏွင့္ေနေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားသြားရတယ္..။ ေယာက္ယက္ခတ္ျဖစ္ရတယ္..။ တျခားမဟုတ္.. မနက္တုံးက မွိုပြင့္ႀကီး….အဲ…အဲ ျမင္းလီးႀကီးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာက္မိေနၿပီး အိပ္လို႔မရ …။ ညႀကီးမင္းႀကီး ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ေနရွာတယ္…။
တစ္ခါျမင္ဖူးထားေပမဲ့ ထပ္ျမင္ခ်င္မိေသးတယ္..။  သြယ္မာတင္ ကဲသလို အိပ္ေပ်ာ္ေနတုံး သြားလွန္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား..စဥ္းစားမိေတာ့ ရွက္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း…။ ေတာ္ၾကာ ဟိုက နိုးလာၿပီး ဟင္း……. ဒီမ်က္ႏွာ ဘယ္သြားထားရမယ္မွန္း မသိ။ ေနာက္ၿပီး သူဝတ္ထားတာက ေဘာင္းဘီ ဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ခၽြတ္လို႔မရ လွန္လို႔မရ..နဲ႔မို႔။ သူ႔ဟာမျမင္ရရင္  ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ခၽြတ္မယ္..။ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ပဲ ေဘာင္းဘီဇစ္ကေလးကို အသံမျမည္ေအာင္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္..။ ကေသာင္းကနင္းစိတ္ေတြကိုလဲ မေက်နပ္ခ်င္။ အရွက္ သည္းမိျပန္တယ္..။ လက္ညႇိုးေလး ထည့္ၿပီး ကိုယ့္ဟာ ပူပူေႏြးေႏြးကေလးကိုပဲ ပြတ္ေနလိုက္တယ္..။ အို….ဘာျဖစ္လဲ .သူေတာင္မွ ဂြင္းတိုက္ေသးတာပဲ..။
ပါကင္ ဖြင့္ၿပီးစ အဖုတ္ကေလးေတြဟာ ဒီလိုပဲ စိတ္ထတတ္သလားမသိ..။ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ ဖြင့္ၿပီးသြားစႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ကဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ဆီ ေျပးၿပီး ကုန္းလိုက္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ခဲ့ရတယ္..။ အဲဒီတုန္းက အဖုတ္ႀကီးက ဖားဂုံညႇင္းႀကီး လိုႀကီးမားေဖာင္းကား ဝင္းလဲ့ရင္း အရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္က်လာခဲ့ဖူးတာ..။ အရွက္တို႔ စည္းတို႔ ဆင္ျခင္တုံ႔တရားတို႔သာ မရွိေတာ့ရင္ လူေတြဘာျဖစ္ကုန္မလဲ မသိ။ အခုလဲ လူတကာက ရိုေသေလးစားၾကၿပီး ၊ တပည့္ေလးေတြက ခ်စ္ေၾကာက္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းတစ္ေယာက္ ႀကိတ္မွိတ္ ၿပီး စိတ္ေျဖသိမ့္ ေနရပါတယ္..။
——————×—————–×———————-×———————–
ကၽြန္းေပၚ တတိယေန႔…..။
မနက္စာ စားၿပီးကတည္းက တစ္ညလုံး မွက္ျခင္ေတာထဲမွာ ေပေတၿပီး အိပ္ခဲ့တဲ့ ကုလားကို ႏွိုးၿပီး ရြက္ဖ်င္တဲ ထဲမွာ သြားအိပ္ခိုင္းလိုက္တယ္..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကုလား  ပဲ မမ်ားေတာ့..။ ညေနေစာင္းရင္ ႏွိုးဟု မွာၿပီး တခ်ိဳးတည္း စက္ေတာ္ေခၚတဲ့ အခ်ိန္မွာ  ေဒၚသက္ထားဝင္း ထြက္လာခဲ့တယ္..။  ခဏတျဖဳတ္ေနၿပီး …ေစာေစာစီးစီးပဲ ငါးထိုးလိုက္တယ္..။ မသာေကာင္ …နင္တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္တတ္တာ မဟုတ္ဖူး..။ ငါ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေနကထဲက ဒါေတြ ကၽြမ္းၿပီးသား..။ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ပဲလား ဘာလားေတာ့မသိ..။ ငါးခုနစ္ေကာင္ေလာက္ရတယ္..။
ငါးေတြကို ဒီအတိုင္းထားၿပီး အဝတ္အစားေတြခၽြတ္ ၊ ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး ေသေသခ်ာခ်ာ ပြတ္သပ္ သန႔္စင္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ ေရမခ်ိဳးပဲ ေနခဲ့ရတဲ့ စိတ္ကေလး ၾကည္လင္လန္းဆန္းလာတယ္..။ အဲ….အားလုံးၿပီးေတာ့မွ ျပသနာက စတာပဲ..။ ဂါဝန္… ဘယ္လိုမွ မေတာ္..။ မေတာ္မွန္းေတာ့ သိတယ္။ ခုေလာက္တိုမယ္လို႔ေတာ့ မထင္.။ ေပါင္လည္သာသာေလာက္ပဲ ရွိတယ္..။ ေရစိုေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြကိုလဲ ေလၽွာ္ဖြပ္ လွမ္းၿပီးၿပီ..။ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မသိ..။ခ်ီတုံခ်တုံ..။ၿပီးေတာ့ ဂါဝန္ကေလးက ပါးလြန္းတယ္..။ ပါးတာမွ ေနေရာင္ထဲမွာ မို႔လိုပဲ ဒီေလာက္ပါးတာလား..။ အခုမွ ေလၽွာ္ၿပီးစ အဝတ္ေတြေတာ့ ျပန္မဝတ္ခ်င္..။ ေအာက္ခံ တစ္ခုမွ မပါေတာ့လဲ ခက္တယ္..။ ဟယ္…ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ စိတ္အားတင္းလိုက္တယ္…။
အျမဲတမ္း လက္ရွည္မ်ားနဲ႔ လုံလုံျခဳံျခဳံ ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ ဝတ္လာခဲ့တဲ့ အပ်ိဳမႀကီးအတြက္ ဂါဝန္တိုနံ့နံ့ကေလးက မလုံမလဲနဲ႔ ကလက္တက္တက္ နိုင္လြန္းသလိုလို..ထင္ရတယ္…။

ခဏပါပဲ..။ ေရထဲကေနတက္လာေတာ့ ဂါဝန္ အေၾကာင္း ေမ့သြားတယ္..။ ငါးေတြ… ဒီငါးေတြကို ကင္ဖို႔ရွိေသးတယ္ေလ..။ ဒါနဲ႔ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွလူေတြ လုပ္စားသလို ရႊံ့ခူးၿပီး  ရႊံ့နဲ႔ပဲ ေလလုံေအာင္ ပိတ္ၿပီး ခုနစ္ေကာင္လုံး မီးဖုတ္လိုက္တယ္..။ မီပုံ ႏွစ္ဖို ဖို၊ တစ္ဖိုမွာ ေရေႏြးက်ိဳ ၊ တစ္ဖိုမွာ ငါးမီးဖုတ္..။
“ဘာေတြမ်ား အလုပ္မ်ား…. အမ္မေလး ကုန္ပါၿပီ….“
“ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ၿပီး မီးပုံ ႏွစ္ဖို ဖိုရတာလဲ “
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေရေႏြးက်ိဳဖို႔ရယ္..၊ ငါးကင္ဖို႔ရယ္ေလ..“
“တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုလုပ္လဲ ရတာပဲ…သက္သက္ထင္း ကုန္ေအာင္…“
“ေအာင္မာ..တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုလုပ္လဲ ဒီထင္းပဲ…ရွင္…ေစာက္စကားကိုမ်ားတယ္…“
ကုလား ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ကမ္းစပ္မွာ မ်က္ႏွာသြားသစ္တယ္..။ ေရလဲ ပုဆိုးေလး ေဘးခ်ၿပီး ေရဆင္ခ်ိဳးတယ္.။ အၾကာႀကီးပဲ…ေဒၚသက္ထားဝင္းလို အသားျဖဴခ်င္လို႔လားမသိဘူူး။ ေရခ်ိဳးရာကေန တက္လာေတာ့ ေရေႏြးလဲ ဆူၿပီး ငါးကင္လဲ က်က္ၿပီ..။ မလုံမလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ငါးကင္ေၾကာင့္ ျဖစ္သလိုလိုနဲ႔ …တံေတြး ၿမိဳခ်တယ္..။
“အို…… ဘာျဖစ္သြားတာလဲ..“
ေရႊရင္ႏွစ္မႊာ ေရးေတးေတး ေလးနဲ႔ဆိုတာ သိလို႔ ဒီေလာက္ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ေနတာေတာင္ ၾကည့္ရက္တဲ့ေကာင္။
ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေျပာရင္း မ်က္လႊာခ်ၿပီး မရည္ရြယ္ပဲ ကုလားကို တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္မိတယ္..။
“ ထြားတယ္ေနာ္..“
“အို…ဘာလဲဟင္..“
“ဟို…ဟို အုန္းသီးေတြေလ ႏုလဲႏု ထြားလဲထြား စားခ်င္စရာႀကီး…“
ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုန္းပင္က အုန္းသီးက သစ္ေတာ္သီး ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ..။
“ကဲပါ စားၾကရေအာင္ မိုးခ်ဳပ္လာေတာ့မယ္“
“ဒါ ခင္ဗ်ားထိုးထားတာေတြလား..“
“ဒါေပါ့…“`
ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္ကေလး ေကာ့ၿပီး မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပတယ္..။ ေစာက္ကုလား နင္မခ်ီးက်ဴးပဲ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား..။
“ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္မ်ားတာ ငါးေကာင္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့…ေတာ္ၾကာ အဲဒီေနရာကို ငါးေတြ မလာေတာ့ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ…“
“ကိုယ့္ေပါင္ပဲ ကိုယ္လွီးစားေပါ့ ေသခ်င္းဆိုးရဲ့…ဒီေလာက္ ေမာႀကီးပန္းႀကီး လုပ္ေပးတာကို ကဲ့ရဲ့ေသးတယ္..။ ပင္လယ္ထဲက ငါးေတာင္မွ ကပ္ေစနဲတဲ့ လူကရွိေသး“
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ အေၾကာကို မတဲ့ပါဘူးဗ်ာ..“
မတဲ့ေနေပါ့..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေစာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ ဆက္မေျပာဘူး…။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ညေန ဆည္းဆာခင္း ကိုေရာက္လာတယ္..။
“နင္…ေကာ္ဖီ မေသာက္ေတာ့ဘူးလား…“
“မေသာက္ဘူး၊ အဲဒီ ငါးကင္တစ္ေကာင္ေပး..“
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ“
“ေပးစမ္းပါ..“`
ငါးမီးဖုတ္ကို တံစို႔နဲ႔ ထိုးၿပီး ကုလား ထြက္သြားတယ္..။ သိမ္းဆည္းစရာ ရွိတာေတြ သိမ္းၿပီး  ေကာ္ဖီေလး အရသာ ခံေသာက္ၿပီး အိပ္ဖို႔ျပင္ရတယ္..။ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒီအလုပ္ပဲ ရွိတာ ..စားၿပီးအိပ္..၊ အိပ္ၿပီးစား  အဲသလို ေတြးမိေတာ့ မ်က္ရည္လည္မိတယ္..။
အိမ္ကို သတိရလိုက္တာ။ အိမ္လြမ္းလို႔ ကိုယ္ကငိုမလို႔ျပင္တုန္းရွိေသး..။ မိုးေကာင္ကင္ႀကီးက စငိုေလၿပီ…။ မိုးစက္တေျပာက္ေျပာက္နဲ႔ သစ္ရြက္ေႂကြေတြေပၚ က်လာတယ္..။ ဟဲ့…ဟိုမသာ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္..။ မိုးသဲလာရင္ သူအျပင္မွာ အိပ္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး..။
ေအာင္မာ…ၾကည့္စမ္း….ငတိက ေသာက္ျပင္မွာ အရက္တစ္က်ိဳက္ ၊ ငါးကင္တစ္ကိုက္နဲ႔ ၿငိမ့္ေနလိုက္တာ။ မိုးဖြဲေလးေတြ က်ေနတာေတာင္  သိပုံမရ..။
“ဟဲ့..ကုလား မိုးရြာေနတယ္ေလ…ေတာ္ပါေတာ့လား..“
“ရတယ္..အရမ္းသဲလာေတာ့မွ တဲထဲ ဝင္လာေတာ့မယ္..“
“အျမည္းကလဲ ကုန္ၿပီ..ေအ့..“
ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ ငါးရိုးကို လႊတ္ပစ္လိုက္ရင္း အရက္ကို ထပ္ေမာ့တယ္..။
“အား..ျပင္းလိုက္တာ..“
“ျပင္းမွာေပါ့။ ေရမွ မေရာပဲနဲ႔ …အရက္ကလဲ နံလိုက္တာ…“

“အာ…အရက္ဆိုမွေတာ့ နံမွာေပါ့ ။ ငါးကင္ က်န္ေသးလား..“
“ကုန္ၿပီေလ..“
“ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္လုပ္တတ္တယ္.. စားရတာ ဂြတ္..ဂြတ္..ေအ့..ဂစ္..“
လၽွာေလးအာေလးႀကီးနဲ႔ ကုလား စကားေတြပင္ မပီခ်င္ေတာ့..။ မိုးက စိမ့္စိမ့္ သဲလာၿပီ..။
“ကဲ…ေတာ္ၿပီ..ေနာက္ေန႔ေသာက္ဖို႔ ခ်န္ဦး…“
“ဘာလို႔ ခ်န္ရမွလဲ က်ဳပ္ကပ္ေစးမနဲဘူး..“
စိတ္ရႈပ္ရတဲ့ အထဲမွ ေဒၚသက္ထားဝင္း ျပဳံးမိတယ္..။ ကုလား ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ ထရပ္တယ္..။ မရ.။ သူကိုယ္သူ နိုင္ပုံ မရ..။
“ကဲ..ကဲ..ထ..ထ လာ“
“ရဒယ္..ရဒယ္ ဆရာမား ေနပါေစ..အူး…အူး…“
ေျပာရင္းက လဲက်လိုကနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ထိန္းလိုက္တယ္..။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဒီလို ေယာက္်ားသားအနီး ကို ..ကိုယ္မွစၿပီး မကပ္ခဲ့ဖူးေသာ ေဒၚသက္ထားဝင္းတစ္ေယာက္ အခုမွပင္  အမူးတစ္ေကာင္ကို တြဲရတဲ့ အျဖစ္က ရွက္ရြံ့ ရင္ခုန္ေစတယ္..။ ဒီေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာ မတြဲတတ္ မထိန္းတတ္နဲ႔ ထိန္းရင္း လက္တစ္ဖက္က ကုလား ပုဆိုးထဲမွ ပူေႏြးေႏြးႀကီးကို  ကိုင္မိလ်က္သား..။
“ဟဲ့…ဟဲ့…အို…“
ကုလားရင္ထဲမွာ  ကုလားဘုရာပြဲ ဗုံတီးသံေတြထက္ ဆယ္ဆေလာက္ က်ယ္ေလာင္သြားတယ္..။ အပ်ိဳမႀကီးေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ အေျမာက္ဆံႀကိးေတြ ရင္ဝတည့္တည့္ကို ဝုန္းခနဲ ဝုန္းခနဲ လာထိမွန္သလိုပဲ..။ႏွလုံးသားေတြက ဝုန္ခနဲ ဒိုင္းခနဲ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အျဖစ္မို႔ ေတြေဝေနကာ ခ်က္ခ်င္းေတာင္ လက္ ျပန္မ႐ုတ္မိဘူး….။
ကုလားကလဲ ဒီညေနက်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ေလၽွာ္ထားသျဖင့္ ေရလဲပုဆိုးေလး ဝတ္တားတာ သူမေရွ႕တင္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္ေသြးေတြ ရဲတက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ တြဲေနတဲ့လက္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္..။ ကုလား မေနနိုင္ေတာ့ဘူး..။ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေဝေဝ ေနတဲ့ ဂါဝန္ေလး ေအာက္က တင္သားႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကုလားစြန႔္စားလိုက္တယ္..။
“ေန…ေနပါဦး ဆရာမား..“
အရိပ္ျပမွ အေကာင္ထင္ရွာေလေသာ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေနာက္ဆုတ္တယ္…။ ကုလားကလဲ လိုက္မဆြဲ..။
“ အေမ့….“
အရက္ပုလင္းကို ခလုတ္တိုက္မိၿပီး လဲၿပိဳသြားတယ္..။ အဖုံးပိတ္ထားလို႔့ပဲလား၊ မရွိေတာ့လို႔ပဲလား မသိ။ ကုလားက အရက္ပုလင္းကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး…။ အာ႐ုံက ဆရာမဆီမွာ..ဆရာမ အိုးကားႀကီးေတြဆီမွာ … အတင္းခ်ဳပ္တယ္..။ေႏွာင္တယ္။ အေျခအေနက ခ်က္ခ်င္းကို ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္သြားတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကလဲ အတင္း႐ုန္းတယ္..။ ပါးစပ္ကလဲ ဆဲသံဆိုသံေတြ ထြက္လာၿပီ..။
“ေဖလိုးမသား…ေစာက္ေကာင္…လႊတ္..လႊတ္…နင္..“
ထုတယ္..ရိုက္တယ္..။မရ  ။ ႐ုန္းတယ္..ကန္တယ္ ။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆရာမ ေမာလာရွာတယ္..။ ႏုနယ္တဲ့ မိန္းမသားပီပီ ခြန္အားကမမၽွ။ ကုလားက လက္ႏွစ္ဖက္ကို အတင္းခ်ဳပ္ရင္း ေပါင္ၾကားထဲ အသားလြတ္ေညႇာင့္ပစ္လိုက္တယ္..။
“အို….အို….“

အဝတ္အစားေတြ ရွိရက္နဲက အသားလြတ္ႀကီး လိုးေညႇာင့္တဲ့ ပုံစံ….။ ပုဆိုးနဲ႔ ဂါဝန္ ခံေနတဲ့ တိုင္ေအာင္ အဲဒီလို အေညႇာင့္ခံရေတာ့ ျဖင္းခနဲ စိတ္လႈပ္ရွားကာ မသိမသာ ေပါင္ႀကီးေတြ ကားေပးမိတယ္..။ အေတာ္ကေလး ခရီးေရာက္သြားတယ္..။ ..မ.. ဗီဇအတိုင္း ေဒၚသက္ထားဝင္းသည္ ကုလား ဆီးစပ္နဲ႔ သူမဆီးစပ္ကို ထိကပ္သြားေအာင္ ေကာ့တင္ပစ္လိုက္တယ္..။ ဂါဝန္ တိုနံ့နံ့ရဲ့ ေအာက္နားစကို ကုလား လွန္တင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေခၽြးေတြ အရႊဲသားနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္တယ္..။ ဒီေတာ့မွ ကုလားက လက္ကိုလႊတ္ၿပီး ကိုယ္ကို ေအာက္ပိုင္း ေလၽွာဆင္းလိုက္တယ္..။
“ဟီး…အိ..မ….မလုပ္ပါနဲ႔ ..ကုလားရယ္..ငါ….ေတာင္းပန္ပါတယ္..“
မရေတာ့..။ ခုခ်ိန္မွာ ကုလားကို ဘယ္သူမွ မေတာင္းပန္နိုင္ေတာ့..။ ဂါဝန္ကေလးကို လွန္တင္ၿပီး တစ္ခ်က္ေလးမွ ေတာင္ တုံ႔ဆိုင္းမေနေတာ့…။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ အဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္း မို႔မို႔ ႀကီးကို သိမ္းၾကဳံး ယက္ပါေလေရာ…။
“အို….အို…အိုး…..အမေလး…အား ရွီး…..“
သိပ္ေကာင္းတဲ့ အရသာေပါ့။ မိန္းမတိုင္းေတာင္ ဒီလိုၾကဳံဘူး ခံဘူးၾကတာမဟုတ္.။ အပ်ိဳမႀကီး ထြန႔္ထြန႔္လူး…ခါယမ္း သြားေတာ့တယ္..။ ခုန မေစ့တေစ့ ေပါင္တံေတြ လုံးလုံးကားသြားၿပီ…။ အရည္ၾကည္ေလးေတြ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လာၿပိး မေနနိုင္မထိုင္နိုင္လြန္းစြာ သဲမႈန႔္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုတ္ေခ်ထားမိေလရဲ့..။ စိတ္ေတြလဲ မထိန္းနိုင္ ေတာ့ဘူး…။
မေျပာမဆို ဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပိး ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ လ်က္လိုက္တဲ့ လၽွာက ၾကမ္းလြန္းလွခ်ည္ရဲ့..။ လၽွာေစာင္းက ထူလဲထူ ၾကမ္းလဲၾကမ္း…ေခြးလၽွာႀကီးလို မာမာႀကီးနဲ႔ အသားႏု ေနရာေလးေတြကို ထိုးရက္ေပးလိုက္တာ ဆိုေတာ့ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ ေဆာက္တည္ရာ မရ..။
“အင္း…ရွီး….ဖယ္ ဖယ္….အို…ထြက္..ထြက္..ရွီး…အား ထြက္ကုန္ၿပီ….“
သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာေပမဲ့ ကုလားက မေရွာင္..လႊဲတဲ့အျပင္ ပန္းထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြကို ႏြားနို႔မ်ား မွတ္ေနသလားမသိ …ရွလူးခနဲ ေမာ့စုတ္ပစ္လိုက္ေသးတယ္…။
“အို…………..“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္လဲ ရွက္…အားလဲနာသြားမိတယ္..။ အင္မတန္ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ ႀကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ေတာင္ ဒီလို ေပးဆပ္ခဲ့တာ မဟုတ္..။ ငရဲ ႀကီးမွာ မေၾကာက္၊ ဘုန္းနိမ့္မွာ မေၾကာက္ ….သူမို႔လို႔ကြယ္…..။
ကုလားက ပုဆိုးနဲ႔ ပါးစပ္မွာ ေပပြ ေနတဲ့ အရည္ေတြကို သုတ္လိုက္တယ္..။ ျမန္လိုက္တဲ့ ေကာင္ ဘယ္အခ်ိန္က ပုဆိုးခၽြတ္လိုက္သလဲေတာင္ မသိ။ ေပါင္ၾကားမွာ ေနာက္တစ္ခါ မ်က္ႏွာ အပ္ျပန္တယ္….။
“အို….အို…..ဘာလုပ္ဦး……အိုး……..“
ေဒၚသက္ထားဝင္း စကားမဆုံးလိုက္ရ။ ကုလားက လၽွာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ သူမ ေပါင္တံ ျပည့္ျပည့္ႀကီးေတြကို ထပ္ရက္ ျပန္တယ္..။ အရည္ၾကည္ေတြကလဲ….မုတ္ေကာင္ကေန ေမြးလိုက္တဲ့ပုလဲဥ ေတြလို စီရီၿပီး လိမ့္ဆင္းလာေနတာကို ကုလားက လၽွာနဲု႔ သိမ္းၿပီး ရက္ရင္း ၿမိဳခ်လိုက္တယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း တအင္းအင္းနဲ႔ ငိုခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားေအာင္ကို အသဲခိုက္သြားရတယ္…။ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ ငွက္ဖ်ားတက္ေနသလို တုန္တုန္ရီရီ နဲ႔..။ ကုလားက သူ႔လက္ဝါးၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ေနရာအႏွံ့ ေလၽွာက္ပြတ္တယ္..။
ေအာက္ကေန တေရြ႕ေရြ႕ပြတ္သပ္ၿပိး အေပၚတက္လာတယ္..။ မစူတစူ ခ်က္ကေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ အသာထိုး ကလိလိုက္ေတာ့ ဆရာမႀကီး မေနနိုင္ရွာေတာ့..။ ကုလားဆံပင္ ေခြလိပ္လိပ္ေတြကို လွမ္းကိုင္မိလ်က္သား…။တရႉးရႉး တဟင္းဟင္းနဲ႔  ေခါင္းကို တြန္းထုတ္ အတင္းစုကိုင္ထားတယ္..။ ဝင္းဝါတဲ့ ဝမ္းဗိုက္သားေပၚကို ကုလားမ်က္ႏွာ အပ္မိမွပဲ လက္လႊတ္လိုက္တယ္…။

“အိုး….ဟင္း…….အင္း…အင္း……………“
သိပ္ဆိုးတဲ့ေကာင္။ အခြင့္အေရးရတုန္း ဒီဆရာမ ကိုယ္လုံးအိအိ ႀကီးမွာ  ငါ့လက္နဲ႔မထိတဲ့ ေနရာ။ ငါ့ႏွာေခါင္းနဲက မေတြ႕တဲ့ ေနရာ မရွိေစရဘူးလို႔မ်ား ၾကဳံဝါးထားသလား မသိဘူး…။ သူ႔ပါးသိုင္းေမြးေတြကလဲ  ယားလိုက္တာ…။ ဖုတ္လွိုက္ ဖုတ္လွိုက္နဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ေတာ့မွ ကုလား အသာအယာ တက္ခြတယ္..။ သန္မာေသာ လက္မဲ ႀကီး ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပုခုံးႏုအိအိ ေတြကို တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ႏွာေခါင္းႀကိးနဲ႔ လိုက္နမ္းေနျပန္ေသးတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း မေနတတ္…ယားလြန္းလို႔ မနမ္းမိေအာင္ ေရွာင္တယ္၊ တိမ္းတယ္…မရ။  ဒီေလာက္ မလႈပ္နိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ထားကိုင္ထားတာ…ဒီပါးက တစ္ခါမဟုတ္ တစ္ခါေတာ့ မိမွာပဲ..။
ေဟာ…မိၿပီ။ ကုလားႏွာေခါင္းႀကီးက ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ပါးျပင္မို႔မို႔ႀကီးကို ရႊတ္ခနဲ ေနေအာင္ နမ္းမိသြားရေတာ့တယ္..။ တစ္ခါနမ္းၿပီးေတာလဲ ကုလားက မေတာ္ မရပ္။  ရႊတ္ခနဲ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ကို  ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ဖိနမ္းပစ္တာ..။ ႏႈတ္ခမ္းကိုေတာ့ မနမ္း ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ….ဟိုဟာလုပ္မလို ဒီဟာ ကိုင္မလိုနဲ႔တို႔ထိ ေဆာ့ကစားေနမႈက မထိတထိနဲ႔ အပ်ိဳမႀကီးကို မရိုးမရြ ျဖစ္ေစတာကေတာ့ မျငင္းနိုင္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး လီးကို လက္နဲ႔ မကိုင္ပဲ လီးဒစ္ႀကိးနဲ႔ မိန္းမတန္ဆာ အဝကို အသာေတ့ ဖိသြင္းလိုက္တယ္..။
“ျဗစ္….“
“အူး…..အားအား..“
“အား…ေသၿပီ……..ေသၿပီ…“
ဒစ္ဖူးပဲ သြင္းရေသးတယ္…။ ဆရာမ ႀကီး မခံနိုင္ရွာ။ အပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့လဲ ခံစားရေပမေပါ့..။ မ်က္ႏွာေလးကို ရႈံ႔မဲ့ၿပီး ေခါင္းေတြယမ္းခါသြားတယ္..။
“ခဏေလး…ဆရာမား…ခဏေလး…“
ကုလား လူစိတ္ရွိပါတယ္။ ဒီလို ႏုႏုရြရြ အပ်ိဳမႀကီးကို ႏြားလိုးသလို လိုးလို႔ မရမွန္း သိပ္သိတာေပါ့။ စိတ္ကို အသာထိန္းရင္း ေခ်ာ့သြင္း ေလး သြင္းတယ္..။ လက္ေတြကိုလဲ အၿငိမ္မထား..။ဂါဝန္ေလး ေပၚကေန နို႔အုံ မို႔မို႔ ႀကီးေတြကို တရြရြ ပြတ္သပ္ေပးတယ္။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဖင္ေတြကသာ အလုံးႀကီးတာ..အေပါက္ေလးက်ေတာ့ ေသးလိုက္ က်ပ္လိုက္တာ လီးကို လိုးတယ္ဆို႐ုံေလး မၽွင္းမၽွင္းေလးေပါ့..။ လိုးေနတာ ႏွစ္ေယာက္လုံး အရသာ ေတြ႕လာၿပီေပါ့။
“ႁပြတ္…ျပစ္…..ႁပြတ္…ဖတ္…ႁပြတ္…..အို….ဟား….အင္း ဟင္း…“
“ေျဖးေျဖးေနာ္…အိုး…အင္း…အင့္…“
ဒစ္ဖူးေက်ာ္ေက်ာ္ေလးနဲ႔တင္ အရသာကို သိရပါတယ္..။ ေလထဲမွာ ဒန္းစီးေနရသလိုပဲ..သိမ့္ခနဲ ညိမ့္ခနဲ…။ ၾကပ္ကလဲ ၾကပ္ ၊ စီးကလဲ စီး…ေဝဒနာအရင္းခံတဲ့ ကာမစည္းစိမ္က အပ်ိဳမႀကိး တကိုယ္လုံးကို သိမ္းၾကဳံးဖမ္းစားေနတာ ဆိုေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းႀကိးေစ့ၿပီး အသက္ေအာင့္ရင္း သိသိသာသာပဲ ဖင္ထြားႀကီးေတြကို ေကာ့ေကာ့ ေပးမိတယ္…။ကုလား အထိအေတြ႕မွာ ဆရာမ ဦးေႏွာက္ေတြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့။  ဆင္ျခင္တုံ႔တရားက ေဖာ႒ပ အာ႐ုံမွာ ကပ္ၿငိ နစ္ဝင္သြားတယ္။  တစ္ခ်က္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္လက္မေလာက္ သာသာေလး ကုလားထပ္ဖိသြင္းတယ္..။
“ျဗစ္…ျဖစ္…….“
“အေမ့..ေသပါၿပီ..အား…အား အမေလး…ေျဖးေျဖး….ရွီး…အား နာလိုက္တာ…“

အသားေတြ ဇိုးဇိုး ဇတ္ဇတ္ တုံလာေအာင္အထိ ခံစားသြားရတယ္..။ ဒီလိုမ်ိဳးကို အပ်ိဳျဖစ္ကတည္းကတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပဲကိုး…။ ၾကပ္ၾကပ္ႀကီးနဲ႔ စီးစီးပိုင္ပိုင္…။ ညေနကတင္ ငါးအရွင္ေတြကို တံစို႔ထိုးၿပီး မီးကင္ေနေသးတယ္..။ အခုပဲ ျပန္ၿပီး ဝဋ္လည္ေတာ့တယ္..။ အရွင္လတ္လတ္ တံစို႔ထိုးခံရတဲ့ ငါးေျပမႀကီးလို ေဒၚသက္ထားဝင္း ခါရမ္းသြားတယ္..။ ကုလား လီးကို အသာေလး ျပန္ထုတ္ၿပီး မၾကမ္းမႏုေလး လိုးလိုက္ျပန္တယ္…။
“ျဗစ္….စြတ္..စြတ္… ဖတ္…“
“အု…..အု….အီး…“
“အားပါး ပါး…စြိ.စြိ…..ဖတ္….ႁပြတ္“
နတ္ျပည္ကို အရွင္လတ္လတ္ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားသလို ခံစားရၿပီး တဟင္းဟင္း ၿငီးတြားသံေလးမ်ား ထြက္လာတယ္…။ ကုလား ခါးေသးေသးေလးကို တအားဖက္တြယ္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကလဲ ေဘးကို အကားႀကီး ကားထားတယ္..။ ကုလား အံႀကိတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္အေဆာင့္…..
“ဘြတ္…အား….ရွီး……ထြက္………“
“ထြက္…..ကုန္ၿပီ…..ထြက္ကုန္ျပန္ၿပီ……..“
ကုလားလီး တဝက္နဲ႔တင္ ဆရာမႀကီး သုတ္ရည္ေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လႊတ္ခဲ့ကျပန္ပါတယ္….။
ရႊတ္ခနဲ ပါးေလးကို နမ္းၿပီး  ခဏေနဦးေနာ္ ဟုဆိုကာ ကုလား ပင္လယ္ထဲ ေျပးဆင္းသြားတယ္..။  အို…..ဘာမ်ားသြားလုပ္တာပါလိမ့္…။ သိပ္လဲ စဥ္းစားမေနခ်င္…။ ေကာင္းလိုက္တဲ့အရသာ …။ သူမကသာ သုတ္ရည္ ႏွစ္ႀကိမ္ထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ…။ ကုလားက တစ္ခါမွ ၿပီးေသးဟန္ မတူ…။
သိပ္မၾကာလိုက္…။ လီးႀကီးတရမ္းရမ္းနဲ႔ ျပန္ေလၽွာက္လာတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း မၾကည့္ရဲေသးဘူး…။ မ်က္လုံးအစုံမွိတ္ၿပီး…အေမာေျဖေနတယ္…။
“ကဲ….ထ….“
“အို….ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ….“
“အိပ္ေတာ့မယ္ေလ။ ဆရာမား ေကာင္းသြားၿပီ မို႔လား….“
ေၾသာ္…လက္စသတ္ေတာ့ သူကေရသြားေဆးတာကိုး…။ သူ႔ဟာႀကီးကလဲ ဟယ္….။လက္တစ္ထြာေလာက္ကို ရွိမယ္  ။  ရွည္လ်ား သြယ္ေျပာင္းတဲ့ သူမလက္တစ္ထြာဆိုလ်င္ ရွစ္လက္မေလာက္ကို ရွိမယ္ထင္ရတယ္…။ အနီးကပ္ ၾကည့္ေတာ့မွ ပိုႀကီးေနတာ သိသာတယ္…။ အေၾကာေတြကလဲ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔….ေၾကာက္စရာႀကီး…..။
ကုလားက ေဒၚသက္ထားဝင္းကို ယုယုယယ ေပြ႕ၿပီး ပြတ္သပ္ေပးတယ္…။
“ေတာ္ၿပီကြယ္…ေနာ္….ဒီမွာ ေသေတာ့မယ္….“
ညႇို႔ဓါတ္ပါတဲ့ အသံလြင္လြင္ကေလးနဲ႔ ဆရာမ ျပန္ဖက္ထားတယ္…။
“ဒါေတာင္…အဆုံးမထည့္ရေသးဘူး…“
“အို ကြယ္…..“
ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ေဒၚသက္ထားဝင္း ႏွေမ်ာသလိုလိုရယ္….အဆုံးတိုင္ အထည့္ခံခ်င္မိတယ္…။
“ကဲ….ထ…“
“အို……“
ကုလားက ေပြ႕လိုက္တာပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မထိန္းနိုင္ ရွာ…။ ရြက္ဖ်င္တဲထဲ သြားအိပ္မဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ပ်က္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့။ ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ကိုယ္လုံးႀကီးကို တအားဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ဖိကပ္ စုတ္နမ္းလိုက္တယ္…။

ရွည္လ်ားေကာ့ျပန္ေနတဲ့ဆရာမ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္..။ လည္တိုင္ကေလးကို သိုင္းဖက္ၿပီး သန္မာစြာ ဆြဲယူလိုက္တဲ့ ကုလားလက္အတြင္းမွာ ႐ုန္းမရ..။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းက ဖိကပ္လ်က္…။ ကုလားလၽွာေႏြးေႏြးႀကီးက ဆရာမလၽွာ ပန္းႏုေရာင္ေလးကို ေႁမြတစ္ေကာင္လို ရစ္ပတ္လိုက္ရာ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အသဲႏွလုံးေတြ ေရာ ေသြးသားေတြေရာ ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္…။ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ စိမ့္တက္ကုန္ၿပီ..။ ထြန႔္ထြန႔္လူးမတတ္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အနမ္း..။ ကုလားရဲ့ အနမ္းေရအလ်င္မွာ ေဗဒါပြင့္မႀကီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားေက်ာျပင္ႀကီးကို က်ားသစ္မေလးတစ္ေကာင္လို ျပန္လည္ ျခစ္ကုတ္ သိုင္းဖက္ၿပီး တျဖတ္ျဖတ္ျဖင့္ ကုလား လည္ပင္းကိုပါ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးမ်ားႏွင့္ နမ္းစုတ္လိုက္ေတာ့တယ္..။
“ဂါဝန္ခၽြတ္ရေအာင္….ေနာ္…“
ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔ အနားကပ္ရင္း တိုးတိုးေျပာလိုက္တဲ့ ကုလားေၾကာင့္ ဆရာမ တိုနံ့နံ့ ဂါဝန္ေလးကို ခၽြတ္လိုက္တယ္..။
“ခံခ်င္ေနၿပီလား….ဆရာမား…“
“အာ….ကြာ…သိဘူးဆို…“
ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျပန္ေျပာေနတဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း ပါးျပင္ေလးေပၚ ကုလားႏွာေခါင္း ႏွစ္ထားရင္း…
“မရွက္ပါနဲ႔…ဆရာမားရဲ့…ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ဆရာမားနဲ႔က်ဳပ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ ရွိတာ…  က်ဳပ္ေတာင္ မရွက္လို႔ မေန႔တုန္းက ဆရာမားဖင္ေတြကို မွန္းၿပီး တစ္ခ်ီ ထုလိုက္ေသးတယ္..“
“အို…..“
ကုလားက တစ္တစ္ခြခြ ေျပာေနေပမဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္မဆိုးမိ…။ အို…..သူက အရမ္း ပြင့္လင္းတာပဲ….။ ဒါေပမဲ့ …ျပန္မေျပာရဲရွာ…ႏႈတ္ကမရဲေသး…။ စိတ္ထဲ ေတြးၾကည့္႐ုံနဲ႔ တင္ အရွက္သည္းစရာ….။
“ေျပာေလ…ဆရာမားရဲ့…“
“အိုး….ေျပာရဲဘူး…..ကြာ…“
“ဆရာမားရယ္….လိုးတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေကာင္းဖို႔ပဲဟာ…“
“အို….အခု သူက ေကာင္းလို႔လား….“
“ေကာင္းေတာ့ မေကာင္းေသးဘူး…ဆရာမား မရွက္မွ ေကာင္းမွာ….“
“ အိုကြာ…ဒီမွာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေပးေနတဲ့ဟာပဲ…“
“ပါးစပ္က ေျပာတာကို ၾကားခ်င္တာေပါ့…“
“ခံ….ခံခ်င္ေနပါၿပီ….သူရယ္…သူ႔ျမင္းလီးႀကီးနဲ႔ လိုးတာကို ဒီက ခံခ်င္လွပါၿပီ ရွင္ရဲ့….ကဲ…သိၿပီလား….ဟြန္း….“
“ဟဲ ဟဲ..ဟဲဟဲ…“
ပ်ားရည္ အညြန႔္အဖူးေလးေတြ စုစည္းထားတဲ့ ပ်ားလဘို႔ႀကီးလို ကိုက္ဆြဲစားပစ္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းကို ကုလားအရမ္း အႀကိဳက္ေတြ႕သြားတယ္…။
“ျမင္းစီးရေအာင္ ေနာ္…“
“အို….ဘယ္လိုလဲ…“
“လာ….“
လာဟုဆိုကာ ကုလားက ေျခဆင္းထားကာ ကိုယ္ကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးထိုင္ၿပီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ကို တက္ခြေစတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္ေသြးမ်ား နီရဲလာတဲ့ အထိ ဒီပုံစံက ပြင့္လင္းလြန္းလွတယ္…။
ဒစ္ဖူးႀကီးကို အသာအယာ ေတ့ၿပီး  ကုလားက ဖင္ကားႀကီးေတြကို တအားညႇစ္တယ္…။ အို….စြင့္ကားဖူးေမာက္ေနတဲ့ တင္ထြားႀကီးေတြလဲ သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးေတြေအာက္မွာ ေၾကမြကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ့…။
ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားပုခုံးေပၚ ေမးတင္ရင္း အသာေလး ေမွးၿပီး လိုးေပးေနတယ္…။  ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ သိပ္လဲ မသြင္းရဲ ..။ ကုလား အဆိုအရ ျမင္းစီးတာေပါ့…။ အေႏွးစီးပဲ ေခၚမလား… အလွစီးပဲ သမုတ္မလား ။ ဒီထက္ေတာ့ မၾကမ္းရဲ…အခုေတာင္ ေသမတတ္ ၾကပ္တာ…။
“ သူ….အရက္ေသာက္လိုက္ဦး…“
ကုလားက နားမလည္ဟန္ျဖင့္ အရက္ပုလင္း အဖုံးဖြင့္ၿပီး တစ္ငုံ ငုံလိုက္တယ္..။
“အား…..ပူဆင္းသြားတာပဲ…ငါးကင္တစ္ေကာင္ ဖြက္ထားေသးတယ္ မဟုတ္လား..“
“အို….ခစ္ခစ္…ငါးကင္က ကုန္သြားပါၿပီ…. အျမည္းက ..ဒီမွာေလ…..“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ေခါင္းငုံ႔ၿပီး သူမနို႔အုံထြားထြားေတြကို ေမးဆတ္ျပတယ္…။  ငနဲသား အံ့ၾသၿပီး မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၾကည့္တယ္….ဆရာမ မ်က္ႏွာကိုလဲ ေငးတယ္…။ အမွန္က သူအတင္း မုဒိန္းတက္က်င့္လို႔သာ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို လိုးခြင့္ရတာ…။ ဒါ…အမွန္ပဲ…။အဲ…..။

“အို….ဘာၾကည့္ေနတာလဲ….အျမည္းမွ မရွိေတာ့တာ..အရက္ေသာက္ၿပီး …သက္….သက္ထား ခ်ိဳခ်ိဳ နဲ႔ ျမည္းေပါ့…သြား…ရွက္လာၿပီ…“
ေျပာအၿပီး ရွက္လြန္းလာတဲ့ အပ်ိဳမႀကီး ကုလားေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး ရင္ဘတ္မွာ အပ္ေပးလိုက္တယ္…။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ကုလားကိုင္ဆုတ္ထားတဲ့ ဖင္သားႀကီးေတြကို လႊတ္ခ်ၿပီး ခါးေလးကေန သိမ္းဖက္လို႔ နို႔အုံႀကီးေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စို႔ပါေလေရာ….။ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ နို႔မလွမွာေတြ၊ ရင္သားေတြ တြဲက်မွာေတြ အပ်ိဳမႀကီး ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး  ထင္ပါရဲ့…။ ငါးဖယ္ပ်ံသလို ေကာ့ပ်ံေနတာပဲ…။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စို႔ေပးေနတဲ့ ကုလား ေခါင္းကို ကိုင္လိုက္…တအင္းအင္း ၿငီးလိုက္ …အေပၚကေနၿပီးေတာ့လဲ  ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္နဲ႔ လိုးေပးလိုက္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနရွာပါေတာ့တယ္…။
ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဒီပုံစံက လီးအဝင္ တိမ္တယ္…။ ဖိုနဲ႔မ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္သာ ေကာင္းတာ….လီးက သိပ္လိုးနိုင္လြန္းတာ မဟုတ္…။ အဲ…ဒါေပမဲ့ဆရာမကေတာ့ အားမနာပါးမနာပဲ ကုလားေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး အတင္း ခြလိုးေနေတာ့တာပါပဲ…။
“အီး….အင္း..ေကာင္း….ေကာင္းလာျပန္ၿပီ…သူ…သူရဲ့..“
“ျဗစ္…..ဘြတ္..စြက္..စြတ္…အီး..အင့္ အင့္…“
အံကေလး ႀကိတ္ၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ မိုးသက္မုန္တိုင္းၾကားမွာ ေမ်ာပါေနတဲ့ ေဗဒါပင္ ေတြလို သြက္သြက္ခါ ေနတဲ့ နိုးသားႀကီး ႏွစ္လုံးကိုပင္ အားမနာနိုင္ေတာ့ပဲ ဆရာမ တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ေတြ႕ ဖ်တ္ဖ်တ္ခါေနတယ္…။ ကုလားလဲ နို႔ႀကီးေတြကို လႊတ္ခ်ၿပီး ေအာက္ကေန အလိုက္သင့္ေလး ထိန္းကိုင္ထားရတယ္…။ ေဇာင္းထဲက လြတ္လာတဲ့ ျမင္းမေလးတစ္ေကာင္လို ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေတြက ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ လြင့္ပ်ံ ဝဲတက္လာၿပီးေနာက္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ… တတိယအႀကိမ္ သုတ္လႊတ္ျပန္တယ္..။
“အရမ္းေကာင္းတယ္…သူရယ္….“
ေခၽြးကေလးေတြ နဖူးမွာစို႔ေနၿပီး ေမာဟိုက္သံေလးနဲ႔ တီးတိုးေျပာရွာတယ္…။
“သူ..မေကာင္းေသးရင္ ေျပာေလ…။ သက္ထားကို သင္ေပးေပါ့…“
“ဒါျဖင့္လဲ ဆရာမား ဖင္ႀကီး ေတြကို အားရပါးရ ညႇစ္ၿပီး ေဆာင့္မယ္…“
“အို…အိုကြယ္…“
ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ တလုံးတခဲ ႀကီး သူ႔စကားက…။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္တယ္…။ ဘယ္ေကာင္ မဆို ဒီေလာက္ေတာင့္တင္း ေမာက္ ထြားလွတဲ့ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဖင္အိုးႀကီးေတြကို ေလးဘက္ကုန္းခိုင္းၿပီး မီးကုန္ရမ္းကုန္ လိုးခ်င္ၾကမွာ အမွန္ပဲေလ…။ ဒါကို ေဒၚသက္ထားဝင္း နားလည္မိပါရဲ့..။ ခုလဲ ကုလား လိုခ်င္တာ မလြန္…။
ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ အရပ္ ။လြတ္ခ်င္တိုင္း လြတ္လပ္..။ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ကဲေနၾကတယ္..။ ကုလားကလဲ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီးကို လီးအရသာ စြဲလန္းသြားေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္သလို   ဆရာမကလဲ အေပးေကာင္းလြန္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္လို႔ ေမ့မရနိုင္ေအာင္ စြဲလန္းသြားေစရန္ ကုလားကို ေႂကြးပါေတတယ္..။
ဆရာမ ေတာင့္တာေတာ့ သိတယ္..။ ဒီေလာက္ထိေအာင္ေတာ့ ထြားမယ္လို႔မထင္ထား..။ ေလးဘက္ကုန္းလိုက္မွ ဖင္ဆုံႀကီးက ထြားထြားေမာက္ေမာက္ႀကီးမွန္း ပိုသိသာလာတယ္..။ ကုလား  ဆရာမရဲ့ အေရေတြနဲ႔ ရႊန္းရႊန္းေဝေနတဲ့ ပန္းဖူးႀကီး အဝမွာ လီးဒစ္ႀကီးကို ေတ့လိုက္တယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ခါးေလးခြက္ေပးထားရင္း အဖုတ္ဝမွာ လွမ္းေတ့သြင္းေနတဲ့ လီးမည္းႀကီးကို စူးလဲ့လဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ လည္ျပန္ၾကည့္တယ္…။
“ျဗစ္…..အူး..ျဗစ္…အား…အိ..“
“အား…အား.သူ….ေျဖးေျဖး…ကြယ္…“
ကုလား ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ျဖဳတ္ေတာ့မယ္မွန္း သိတယ္..။ မတားခ်င္ေတာ့…။

လီးတစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္ကို တဆက္ထဲ သြင္းလိုက္တဲ့ဒဏ္ကို ခဏသာ ခံရတယ္…။ လီးႀကီးက တစ္ဆို႔ၿပီး ဝင္လာတာ..။ အရည္ၾကည္ေလးေတြေၾကာင့္မို႔သာေပါ့..။ နို႔မို႔ဆို မလြယ္..ဘူး…။ အဲ…ခဏပါပဲ  ..ခ်က္ခ်င္းသက္သာသြားတယ္..။ သုံးေလးခါ အေတြ႕အၾကဳံ  ရွိၿပီးၿပီဆိုေတာ့  ဖင္ႀကီးတရမ္းရမ္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္အသြင္းကို ေမၽွာ္လင့္မိတယ္…။
“ျဗစ္…ျဗစ္….အား ဟာ…အား….အိ..အိုး.ေျဖးေျဖး…..“
“ဘြတ္…ျဗစ္…ျဗစ္…“
“အား…ေမာင္…ေမာင္ေရ…ေသပါၿပီ…“
လီးဟာ တစ္လက္မ မက်န္ပဲ အကုန္ဝင္သြားၿပီ..။ ခံရသူမွာေတာ့ ေဝဒနာေရာ အရသာေရာ တၿပိဳင္တည္း ခံစားေနရတယ္…။ ကြဲျပဲမသြားေပမဲ့ အရမ္းဆို႔ၾကပ္ထစ္ေနသလို ခံစားရတယ္..။ ကုလားရဲ့ အေမြးေတြ ဖင္ဆုံအိအိႀကီးမွာ လာကပ္ေနလို႔သာ လီးဆုံးသြားမွန္း သိရတာ..။နို႔မို႔ ဒီေလာက္ရွည္တဲ့လီးႀကီး လိုးသြင္းတာ ညင္သာလြန္းလို႔ ဝင္လို႔ဝင္မွန္းေတာင္ သိလိုက္မွာ မဟုတ္…။
ေဒၚသက္ထားဝင္း ပါးစပ္ကေလးဟၿပီး အသက္ကို မၽွင္းရႈေနတယ္…။ မေတြ႕ဘူးေတာ့ အေတြ႕ထူးဆိုတာလို ေဒၚသက္ထားဝင္း တစ္ေယာက္ ကုလား သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲႏႈတ္သြားမွာကိုေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့..။ အဖုတ္ႂကြက္သားေတြနဲ႔ တအားညႇစ္ၿပီး အထဲကို ဆြဲသြင္း သိမ္းထားေလရဲ့…။
“အား…အား…ေကာင္းလိုက္တာ…ေကာင္းဒယ္..ဆရာမား..“
ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရ သံႀကီးနဲ႔ ကုလားေျပာတယ္..။
အိုး…ေကာင္းလိုက္တာ…ေနာ္.။ တအားဆြဲထုတ္ၿပီး တအားေဆာင့္ထည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားဆိုတာ မီးပြင့္မတတ္ အရသာေတြ႕သြားတယ္..။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မလႊတ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး…။ ကုလား ေဒၚသက္ထားဝင္း ပါးျပင္မွာ ႏွာေခါင္းႏွစ္ထားရင္း ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔ ေျပာတယ္..။
“ေကာင္းတယ္ ဆရာမားရယ္…အေပးေကာင္းလြန္းလို႔ မညႇာေတာ့ဘူး ဆရာမားရယ္…ေနာ္…“
အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီး ရင္ဖိုစိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္..။ ကုလားကလဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ မညႇာေတာ့…လုံးဝပဲ..။ မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး ဆရာမ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးကို လက္နဲ႔ မက္မက္စက္စက္ ဆုတ္ညႇစ္ၿပီး ေဆာင့္လိုးေနတယ္..။`
“ျဗစ္…ႁပြတ္..ႁပြတ္…ဒုတ္…အား…အေမ့ ေသပါၿပီ…..“
“အားလားလား….အား…ရွီး….“
“ျဗစ္…ဖြတ္…ဖတ္..ႁပြတ္…ႁပြတ္….“
လီးရွည္ေမ်ာေမ်ာႀကီးက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္မွာ သြားၿပီး သားအိမ္ကို ထိတယ္ထင္ပါရဲ့..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း လူးလိမ့္ ေအာ္ဟစ္မိတယ္…။ ကၽြန္းေလးေပၚမွာေတာ့ လီးဝင္သံထြက္သံ..။ လီးခုံအရင္းနဲ႔ ဖင္ဆုံႀကီး ရိုက္မိတဲ့အသံ.။ ကုလားရဲ့ မာန္သြင္းသံ၊ ဆရာမရဲ့ အားမလိုအားမရ ေအာ္ၿငီးသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနေတာ့တယ္..။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေလာကကို ေမ့ေနၾကတယ္..။
“ေဆာင့္…..ေဆာင့္…လိုး…..တအားလိုးစမ္းပါ ေမာင္ရဲ့…အင္း….အား..“
“အား…ျဗစ္…ဘု…ဘြတ္…ဖတ္….စြိ….ဖတ္…“
“အေပး ေကာင္းလွခ်ည္လား…ဆရာမားရယ္….“
“အင့္အင့္…..ေမာင္….ေကာင္းလိုက္တာ….ေဆာင့္…ေဆာင့္….သက္ထားကို မညႇာနဲ႔…အရမ္းေကာင္းတယ္ ေမာင္ရယ္……အား လိုး လိုး…“
ကုလားမွသူ…..သူမွ ေမာင္….၊ အေခၚအေဝၚေလးေတြကအစ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ….။ ဆရာမရဲ့ တုန႔္ျပန္မႈကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳတဲ့ သေဘာ..ဆုေပးတဲ့ သေဘာ…ပါးေလးကို ခပ္ဖိဖိကေလး နမ္းရွိုက္ပစ္လိုက္တယ္…။

ေဒၚသက္ထားဝင္း မိန္းမသား ပီပီ သာယာမိတယ္..။ ရွက္ျပဳံးကေလး ျပန္ျပဳံးရင္း လီးထြားႀကီးရဲ့ အလိုးကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေနရွာတယ္..။
“သြား…“
“ေကာင္းရဲ့လား ဆရာမား….“
“အို…ေကာင္း…..အား ..အင့္..“
“ႁပြတ္……ႁပြတ္…..အင့္….အင့္.“
“လိုး….လိုးပါ……“
ေသာင္ျပင္မွာ လိမ့္ခါေနတဲ့ အပ်ိဳမႀကီး ဒူးေခါင္းမွာ သဲစသဲနေလးေတြ ကပ္ၿငိၿပီး အေရျပားကေလးမ်ား စပ္က်ိန္းလာတာေတာင္ သတိမထားနိုင္ေတာ့ပဲ အားရွိပါးရွိႀကီး ေကာ့ေကာ့ေဆာင့္တင္ေပးေနတယ္…။ ဖင္ကားႀကီးေတြ ၿပိဳခ်င္လဲ….ၿပိဳပါေစေတာ့…။
“ေမာင္….လိုး….လိုး ပါေမာင္…..အားရေအာင္သာလိုး…ေမာင္…အင့္…ဟင္း…“
“အိုး……ေကာင္းလိုက္တာ..ေမာင္ရယ္….ေမာင့္ကို သက္ထား သိပ္ခ်စ္သြားရၿပီ…..ေမာင္ရဲ့….လိုး….လိုး….အား…..အင့္..“
“ေကာင္းဒယ္…..အား..ရွီး….ကၽွြတ္…..ေကာင္းဒယ္…ဆရာမား….“
အဆင့္ခ်င္း ကြာလွတဲ့ ကုလားခမ်ာ အေပးေကာင္းလြန္းလွတဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္းကို အစြဲႀကီး စြဲမိသြားတယ္…။ အဲသလိုပါပဲ…ေဒၚသက္ထားဝင္းကိုယ္တိုင္လဲ ဂုဏ္ေတြ မာန္မာနေတြ အရွက္တရားေတြ အကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ကုလားကို စိတ္ရွိတိုင္း အစပ္ယွက္ ခံရတဲ့အထိ အသဲခိုက္မိပါၿပီ…။
“အား….ေဆာင့္….ေဆာင့္..အိုး……ေမာင္….ေရ…သက္ထား ၿပီးၿပီ ….ၿပီး….အီး….အစ္…အစ္…“
ေဒၚသက္ထားဝင္း မထိန္းနိုင္မသိမ္းနိုင္ပဲ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္နဲ႔ ေကာ့ေကာ့ၿပီး သုတ္ေရေတြကို ပန္းထုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုလားကလဲ သုတ္လႊတ္ခ်ိန္နဲ႔ သြားဆုံလိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…. ကုလား ေဒၚသက္ထားဝင္းကို အရိုးေတြ ေၾကက်ိဳးသြားမတတ္ ဖက္တြယ္ၿပီး ကာမအထြဋ္အထိပ္ ကို ေလၽွာက္လွမ္းေရာက္ရွိသြားေတာ့တယ္…။
ေဒၚသက္ထားဝင္း တစ္ေယာက္မွာေတာ့ သူမရဲ့ ကာမသိုက္နန္း  ဝတ္ရည္ခ်ိဳအိုးႀကီးကို ဖြင့္လွစ္သြားတဲ့ ကုလားရဲ့ အေမႊးဗရဗ်စ္နဲ႔ ရင္ဘတ္ႀကီးေအာက္မွာ လူးလြန႔္ရင္း မိန္းေမာ သာယာေနမိတယ္…။
“ထဦး..ကြာ..ဒီမွာႏုံးၿပီး ေမာလွၿပီ…တဲထဲမွာ သြားအပ္ရေအာင္…ေနာ္…“
“စားဦးမလား…ဟင္..ဆရာမား….“
“အား…ေတာ္ၿပီ….ၾကာရင္ ေသလိမ့္မယ္…သက္ထားေတာ့…“
ျငဴစူသလို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးၿပီး ကုလားခါးကိုဖက္ဆြဲဖက္ရင္း တဲထဲလွမ္းဝင္ခဲ့သည္…။
“ေမာင္…လို႔ေခၚပါဦး…..“
“အာ…..ေခၚခ်င္ပါ..ဘူး…“
“ခုနက ..ဘယ္လို ေခၚ…“
“အာ….ေမာင္ေနာ္…….သြား…..သိဘူး…..“
“သိပ္ဆိုး တဲ့ လူ…….“
“မနက္ က်ရင္ ေခၚမလား…“
“အင္း……အင္း..“
“ၿပီးရင္ မႈတ္ေပးရမယ္…ေနာ္…“
“အာကြာ……အင္း..အင္း..“
တကယ္စကားမ်ားတဲ့ ကုလား ….ဟြန္း အရမ္းဆိုးတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလး ေတြးရင္း ကုလားရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္လိုက္ကာ ဇိမ္ယူရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္….။

“ဆရာမား….ဆရာမား…“
“အင္…..ဘာလဲ …..လို႔…“
ညကလဲ တစ္ညလုံးနီပါးပဲ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ၾကတာ မနက္ေရာက္ေတာ့ မလႈပ္ခ်င္ မရွားခ်င္..ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ သူကတေမွာင့္…။
“ဘာလဲ….ဘာလဲ….ဒီမွာ သူ႔ေၾကာင့္ ..တညလုံး အိပ္ပ်က္ထားရတဲ့ဟာ….ကို…“
“မဟုတ္ဘူး…ဆရာမားရဲ့….ထ..ထ…ဟိုမွာ ကယ္မဲ့သူေတြ လာေနတယ္…“
“အင္…ဟင္..ဟုတ္လို႔လား……“
“ကဲပါ…ထစမ္းပါ…“
ခ်က္ခ်င္းပဲ ကုလား ျပန္ေျပးထြက္သြားတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း အားတင္းၿပီး ကပ်ာကယာနဲ႔ပဲ အဝတ္အစားေတြ ေကာက္ဝတ္ၿပီး အျပင္ထြက္ကာ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ လွမ္းတက္လိုက္တယ္…။
မႈန္ပ်ပ်ကေလး…အဆုံးအစမဲ့ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ  ေရးေတးေတး အမဲစက္ကေလး တေရြ႕ေရြ႕…..။
“ဟား….ဟုတ္တယ္..။ ေမာ္ေတာ္…ေမာ္ေတာ္..ကယ္မဲ့သူေတြ လာၿပီ..ငါတို႔ မေသေတာ့ဘူး….ေဟး….“
ေဒၚသက္ထားဝင္း ဝမ္းသာအားရ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္ေနတယ္..။ ကုလားကလဲ စြပ္က်ယ္ အလံႀကီး ေဝွ႕ရမ္းလို႔…။
“ေဟး…..ေဟး……ငါတို႔…ဒီမွာ…“
“ေဟး ငါတို႔ ဒီမွာ…ေဟး…..ကၽြန္မတို႔…….“
ေမာ္ေတာ္ဆီကေန ခဏၾကာေတာ့မွ  အခ်က္ျပမီးေရာင္ေလး လက္ခနဲ ျပလာတယ္..။
ခ်က္ခ်င္းပဲ ေဝးရာကေနနီး….။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သဲကြဲလာၿပီ…။ ေမာ္ေတာ္တစီးလုံး ျမင္ေနရၿပီ..။ ေက်ာက္ခဲေရေပၚ ..ကံေကာင္းလြန္းတဲ့ အျဖစ္မို႔ ႏွစ္ဦးစလုံး ခြန္အားသစ္ေတြ တိုးၿပီး ေပ်ာ္ျမဴးရႊင္ပ် ေနၾကတယ္..။
အဲဒါပါပဲ…ေနာက္ဆုံးေတာ့ …ပင္လယ္ဖ်ံ…ဆိုတဲ့ ေမာ္ေတာ္နစ္တဲ့သတင္းကို ၾကားၿပီး ပင္လယ္ထဲမွာ ရွင္လိုရွင္ျငား လိုက္ကယ္ေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ရၿပီး ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းေရာ၊ ကြမ္းယာသည္ ကုလားေရာ လုံျခဳံစိတ္ခ်စြာနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ခရီးကို ေဘးကင္းရန္ကင္း ေလၽွာက္လွမ္းနိုင္ၾကပါၿပီ…။

——————-×————————×————————×———

ဒီလိုနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ရင္  ကုလားကို ခိုက္ေနတဲ့ ၊ အပ်ိဳမႀကီး ေဒၚသက္ထားဝင္းကို ႀကိဳက္ေနတဲ့ ကိုဖရာရႊတ္ တစ္ေယာက္ ဘဝင္က်နိုင္မလား….ဗ်…။ ဟီး..ဟီး  စတာပါဗ်ာ….ကိုေရႊကုလား ရဲ့ အလိုက် ဆိုၿပီးေတာ့ေတာင္ နာမည္ေျပာင္းခ်င္စရာ..။ ေနာက္ပိုင္း ေလးေတြက…..။  ကဲ…ဆြဲၿပီဗ်ာ….။

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ…။ ရြက္ဆုတ္ ကေလးေတြေတာင္ ဆုတ္ျဖဲပစ္ခဲ့ရတာ အရြက္ ေျခာက္ဆယ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ..။ ႏွစ္လတိတိ…..။
ကုလားတစ္ေကာင္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း ေတြးေနမိတယ္…။ သူ႔ေရွ႕နားမွ သူနားခိုခဲ့တဲ့ တိုက္အိမ္ႀကီး၊ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီး ….။ ခုေတာ့ ေျပာင္တလင္းခါလို႔…။ ဟင္းလင္းျပင္ ျဖစ္ေနၿပီ…။ တိုက္အိမ္ႀကီးအစား ေဆာက္လုပ္ေရး ဝင္းႀကီး ခတ္ထားသည္..။ တစ္ခါက ဒီေနရာမွာ အိမ္တစ္လုံးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္ ဆိုတာ က်ိမ္တြယ္ေျပာရမလို…။
ကုလား ဦးေလးနဲ႔ အိမ္ရွင္ အဖိုးႀကီးက ရြာတုန္းကထဲက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး။ အခုေတာ့ အဖိုးႀကီးကလဲ သူ႔ဇာတိမွာပဲ ေခါင္းခ်ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ရြာျပန္သြားခဲ့ၿပီ…။
ကယ္ဆယ္ေရးေမာ္ေတာ္ လာတုန္းက ကုလား ရန္ကုန္ ျပန္မလိုက္ပဲ သူ႔ခ်က္ျမႇုပ္ ၀ါးေတာ..ရြာကို ျပန္သြားခဲ့တယ္..။ ဦးေလးဈာပန ကိုေတာ့မမွီ..။ ဒါေပမဲ့ ရြာက ယူစရာရွိတာေလးေတြယူၿပီးမွ ရန္ကုန္ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္…။ ခုဆို ႏွစ္လတင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီ..။ ရန္ကုန္မွာက ရွာရလြယ္သလို အကုန္ကလဲ လြယ္တယ္..။ လူတစ္ကိုယ္စာ ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္မလြယ္..။
ပိုဆိုးတာက ကုလားအသိ အိမ္ရွင္အဖိုးႀကီးကလဲ ေငြစကေလးနဲနဲ ပိုက္ၿပီး ေတာျပန္ေခါင္းခ်တာဆိုေတာ့  ကုလားတစ္ေယာက္ လိပ္ ပက္လက္လွန္ထားသလိုပဲ ယက္ကန္ယက္ကန္….။
ဟူး……ကုလား သက္ျပင္းေမာေမာမ်ားကို မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္…။ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းကေတာ့ လာကယ္ခဲ့တဲ့ ေမာ္ေတာ္နဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ ကိုျပန္လိုက္သြားခဲ့တယ္..။ အိမ္ရွင္အဖိုးႀကီးကေျပာတာေတာ့….သူ႔အမ်ိဳးသား ဦးထြဋ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ ငတိႀကီးနဲ႔လဲ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကတယ္တဲ့…၊ ရန္ပြဲက ေတာ္ေတာ္ဆူသြားတာဆိုပဲ…။ သူနဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနမလား ေတြးရင္းနဲ႔ ကုလား စိတ္လႈပ္ရွားလာမိတယ္…။
ထိုင္ေနရာကေန ေလးတုန႔္ေလးကန္ထၿပီး ေဆာက္လုပ္စ ကန္ထရိုက္ဝင္းႀကီးကို ေနာက္ဆုံးၾကည့္ျခင္းနဲ႔ ေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္…။
“ဦးေလး….ဦးေလး…“
“ေဟ….ဘာလဲကြ..ပိုက္ဆံလား….ေဆာရီးကြာ ငါလဲ ေခြးျဖစ္ေနတယ္…“
“အာ….ဦးေလးကလဲ ႐ုပ္ကိုေသခ်ာၾကည့္ပါဗ်…။ ဒီမွာ ကားေပၚက ဘဲႀကီးတစ္ေယာက္က ဒါေလးေပးခိုင္းလိုက္လို႔ဗ်..“
“ဘယ္သူလဲကြ…“
“ဟိုမွာ…ဟို..ဟာ မရွိေတာ့ဘူး“
“ေအးပါကြာ…..မရွာေနနဲ႔ေတာ့ ….ေက်းဇူးပါပဲကြာ…“
ခ်ာတိတ္ေလး ယူလာေပးတဲ့စာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာရယ္လို႔လဲ မပါ..။ လိပ္စာကဒ္ကေလးတစ္ခု…။ …….ကြန္ဒို၊အေပၚဆုံးအလႊာ ………အက်ိဳးေဆာင္ကုမ္မနီတဲ့..။ ဘာသေဘာလဲ…။ ပြဲစားေတြလား…။ ငါကားေမာင္းခ်င္လို႔ ကားေမာင္းအလုပ္လိုက္ရွာေနတာကို သိသြားလို႔ပဲလား..။ အိုကြာ…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိုေကတာပဲ..ငါ့မွာ စေဘာ္တင္နိုင္သားပဲ..။ အိပ္စရာ ေနရာကေလးလဲ ရမယ္..တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္လဲ ရမယ္ဆိုရင္ ေမာင္းေပ်ာ္ပါတယ္…ဟုေတြးရင္း က်ဆင္းေနတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ျပန္တည္ေဆာက္မိလို႔ စြပ္က်ယ္အစုတ္၊ အေရာင္မရွိေတာ့တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကေလးနဲ႔ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေက်ာပိုးအိပ္ကေလးကို လြယ္ကာ အလုပ္လက္မဲ့ ကုလားတစ္ေကာင္ေတာ့ ေျခဦးတည့္ရာ…ဆီ သို႔………။

လူေခၚဘဲကို တီးၿပီး အေတာ္ၾကာတဲ့အခ်ိန္ထိ အိမ္ရွင္က ထြက္မလာ…။ ခဏရွိမွ  ..ကၽြိ…ခနဲ တံခါးပြင့္လာတယ္…။“အို……““ဟာ….“   အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသေနၾကတဲ့ လူသားႏွစ္ဦး…..။ စကားပင္ မဟနိုင္ၾက…။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အခုမွ စျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးတဲ့ လူေတြအလား မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနမိၾကတယ္…။ အၾကာႀကီးပဲ….။    ပထမဆုံး သတိဝင္လာတာက ကုလား….ေျခေထာက္ေလး ေရွ႕နဲနဲ တိုးၿပီး အခန္းထဲ လွမ္းဝင္လိုက္တယ္…။ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေပါလစ္ေတြက မ်က္လုံးပင္ က်ိန္းစပ္သြားမတတ္..။ သားနားထည္ဝါလွေသာ အခန္းအျပင္အဆင္ကို ကုလားစိတ္မဝင္စားမိ….။ သူစိတ္ဝင္စားတာက  ..သူ႔ေရွ႕က အမ်ိဳးသမီး…။  အမ်ိဳးသမီးက အေတာ္ကို ဖြံ့တယ္..။ ေအာက္ပိုင္းကလဲ သိပ္ေတာင့္တယ္..။ အေပၚပိုင္းကေတာ့ ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္ အလွမ်ိဳးႀကီး…။ ခါးေသးလို႔ ရင္ခ်ီတဲ့ ရင္ထြားတင္ကားမႀကီး….။ ပြဲေနပြဲထိုင္ အဝတ္အစား ေတြ ဆင္သထားတယ္…။ လက္တစ္ဖက္က ဟန္းဖုံးကို ကိုင္လို႔ ကုလားကို စိုက္စိုက္ပါေအာင္ ၾကည့္ေနဆဲမွ  လက္ထဲက ဖုန္းကို ဆိုဖာေပၚ ပစ္တင္လိုက္တယ္…။ ၿပီးေတာ့ ကုလားပုခုံးကို သြယ္ေျပာင္းတဲ့ လက္အစုံနဲ႔ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး  ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖိနမ္းလာတယ္…။“အရမ္း …ခ်စ္တဲ့ ေမာင္ရယ္….“ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု ခြါခြါခ်င္းမွာ တုန္ရီလွိုက္ေမာစြာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေျပာတယ္..။ ရီေဝ ေမွးစင္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခါ သိုင္းဖက္ရင္း နမ္းျပန္တယ္..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ဆင္ႏြဲလာတယ္..။ နမ္း႐ုံစုတ္႐ုံတင္မကေတာ့ပဲ သူမလက္ေတြက ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္တယ္..။ ပထမေတာ့ အထဲမွာ ဟိုပြတ္ဒီပြတ္ လုပ္ေနေသးတယ္…။ အဲ…ဒါေပမဲ့အေပၚမွာ ကုလား အနမ္းက ရမက္သည္းလြန္းတာမို႔ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ ေသြးေတြဆူလာၿပီး အထဲက ငပဲႀကီးကို ေဘာင္းဘီ အျပင္ ကိုင္ထုတ္လိုက္တယ္…။“တံ……တံခါး…ဆရာမား….““ရတယ္… ေရွ႕ခန္းမွာ လူမေနဘူး…“ျပန္လဲေျဖရင္း ကုလားရင္ဘတ္ဆီကေန အေမႊးေတြကို လၽွာဖ်ားကေလးနဲ႔ မထိတထိ တို႔လ်က္ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ေလ်ာဆင္းသြားတယ္..။“အား………ရွီး…..အ ..   ဆရာမား  ရယ္…“ ကုလား  တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေနရပါတယ္..။ တစ္ကိုယ္လုံး ေအာက္ကို ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လိုက္ေပမဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ႀကီးေတြကို ပင့္တင္ၿပီး တရွိုက္မက္မက္နဲ႔ ကုလားမ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္တယ္…။   ပန္းဆီေရာင္ လၽွာႏုကေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး ခ်က္ေအာက္က အေမႊးေတြကို တို႔ထိေဆာ့ကစားေနရင္း အဲဒီကေန ဆီးခုံ၊ ၿပီးေတာ့ ငပဲႀကီး အနားမွာ ရစ္ဝဲရစ္ဝဲ လုပ္ေနရာက ေန ဆတ္ခနဲ ဆို…….။   ေဒၚသက္ထားဝင္း အရွက္တရားေတြ၊ မာနဂုဏ္ေတြကို ကုလားဆီမွာ ရမက္နဲ႔ လဲပစ္လိုက္ပါၿပီ…..။  ကုလားရဲ့ လီးႀကီး ကို အသာဆြဲၿပီး သူမရဲ့ လၽွာ ပန္းေရာင္ေလးျဖင့္ ဒစ္ကို ေကြ႕ဝိုက္ၿပီး ယက္ေနပါတယ္…။ “အိုး….ဆရာမား……အာလာ……အား ..အစ္ အမား….အာအအ…“ ကုလားခမ်ာ ငါးရွဉ့္ ျပာသုတ္လိုက္သလို ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနရွာပါတယ္…။ ဘဝမွာ တစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ အရသာကိုး  …..။  အထက္တန္းစား မိန္းမတစ္ေယာက္ကသူ႔လီးကိုစုပ္ယူေနတာေတြ႕ရေတာ့ အံ့ၾသသလို ေသြးလဲ ႀကီးသြားမိပါတယ္…။ အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ ဘာမွ ဂ႐ုမထားသလိုပဲ  တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတဲ့ လေခ်ာင္းႀကိးကို မက္မက္စက္စက္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဆုပ္ဆြဲၿပီး ပါးစပ္ထဲ သြင္းေနတယ္…။ လီးႀကီးကထြားလြန္းေတာ့ ဆရာမ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ပါးစပ္က ဝလုံးသ႑ာန္ေသးလြန္းေနလို႔ အေတာ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ သြင္းယူရပါတယ္…။ လည္ေခ်ာင္းမွာ လာေထာက္ေနတာေတာင္ အျပင္မွာ  လက္တစ္ဆုပ္စာ က်န္ေနေသးတယ္ ေလ….။“အား……အိုး..ဆ..ဆရာမား…………အား…..“အပ်ိဳမႀကီး က စိတ္ထင္တိုင္းက်ဲေနေတာ့  ကုလား မခံမရပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလာတယ္..။
“အား….အု….အ..ဆရာမား..ရွီး.အိုး ဖယ္…ဖယ္..ဖယ္ေတာ့….“မဖယ္ေပးပါ…။  အမ်ိဳးသမီးက မဖယ္ရွားတဲ့ အျပင္ ကုလားခါးကိုပါ လက္အစုံနဲ႔ အတင္းဆြဲဖက္ထားၿပီး စုတ္ေပးတာ  … ေနာက္ဆုံး ကုလား စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ အမ်ိဳးသမီး ပါးစပ္နဲ႔ အျပည့္ သုတ္ေရေတြ ပန္းထုတ္ခ်လိုက္တယ္…။“အား…အင္ ဟင္း…ေကာင္းလိုက္တာ………ဆရာမား..ရယ္…“ကုလားခမ်ာ ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေရရြတ္ေနဆဲမွာ ေဒၚသက္ထားဝင္းက ..“ဂလု“  ခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္ ၿမိဳခ်လိုက္တယ္…။  အခန္းတံခါးကို အခုမွပဲ ပိတ္ဖို႔ သတိရၾကတယ္….။ကုလားကေတာ့ လီးႀကီးတန္းလန္းနဲက အေမာေျဖရင္း ဆရာမအလွကို ကသိုဏ္းရႈေနတယ္…။“မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔ …..သြားမလို႔..““အေရးႀကီးလို႔လား…“တစ္ခြန္းတည္းေျပာတဲ့စကား..။ ထိေရာက္လြန္းတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြက မစူတစူ….မျပဳံးတျပဳံး….။ “ဦးထြဋ္ေက်ာ္နဲ႔က ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ…““ေမးမေနစမ္းပါနဲ႔…..ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းမွာ သုံးရက္ေလာက္ အတူတူေနခဲ့တဲ့ မိန္းမကို ယုံရပါ့မလား..တဲ့….““ ဒါေပမဲ့ …ျမတ္ပါတယ္…ေအာက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ မတ္တူးကားေလး ေတြ႕လား..။ အဲဒါနဲ႔ ေငြသား သိန္းႏွစ္ရာ ေလ…နစ္နာေၾကးေတာ့ ရလိုက္တယ္…““ မ်ားလွခ်ည္လား….““ မ်ားရမွာေပါ့…သူမေပးလို႔..သက္ထားဖြလိုက္ရင္ သူေစာက္ရွက္ကြဲမွာေလ…ဥပေဒနဲ႔လဲ ရင္ဆိုင္ရဦးမယ္ေလ…““ က်ဳပ္…က်ဳပ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး…..ဆရာမား ရယ္….““ဘာ….က်ဳပ္လဲ……ဟြန္း…..“ေဒၚသက္ထားဝင္း ျငဴစူစူကေလး မ်က္ေစာင္းထိုးရင္းနဲ႔ လွမ္းေဟာက္တယ္..။ ၿပီးေတာ့ ….ဟာ….ေဒၚသက္ထားဝင္း အရွက္ ကင္းမဲ့သြားၿပီ ထင့္…..။  ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္ ဝတ္ထားခဲ့တဲ့ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ကေလးကို ခြါခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္..။ ေနာက္တလႊာ….. ထမိန္ကိုလဲ ကြင္းလုံး ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္…။ ၿပီးမွ ယဥ္ယဥ္ေလး ထုံးဖြဲ႕ထားတဲ့ ဆံထုံးႀကီးကိုပါ ဖြာခ်လိုက္တယ္..။တင္ပါးအထိ ရွည္လ်ားတဲ့ ဆံႏြယ္စင္းစင္းေတြ…တခါခါနဲ႔ မိန္းမလွႀကီး….။ “သက္ထား ကိုယ္လုံးက သိန္းငါးရာ မတန္ဘူးလား…ဟင္..“ကုလား ေငးကန္းကန္းနဲ႔ ပါးစပ္မဟနိုင္..။ ႏႈတ္က အားေစးမိထားသလို အ..ေနရွာတယ္..။  ေသြးေတြကေတာ့  ဆူေဝေနၿပီး  လီးကလဲ ေျဖာင္းခနဲ ေျဖာင္းခနဲ ဆရာမ ေသြးကို ေသာက္ခ်င္လာမိတယ္…။“ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္လာၿပီ…..ဆရာမား …ရဲ့..““ဟြန္း….ဒါက ဘာေၾကာက္တာလဲ….““ေတာ္ၾကာ…ရဲေတြ ဘာေတြ…““အို…..ေမာင့္ကိုေတာ့ သက္ထား ၾကည္ျဖဴပါတယ္…““ဘာ ..ၾကည္ျဖဴတာလဲ…““အိုကြာ……သိရဲ့သားနဲဲ့…သြား.““တကယ္..မသိလို႔ပါ…ဆရာမားရဲ့..““ဒါျဖင့္…ဒီနားလာ…ေျပာျပမယ္…..“ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားနားရြက္ကေလးနားကပ္ၿပီး ရွက္ရြံ့ရင္ဖိုစြာ  အသံတုန္တုန္ကေလးနဲ႔ ေျပာတယ္…။“ေမာင့္ကို……ေမာင့္ကိုေလ….သက္….သက္ထား ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ အလိုးခံမွာပါ….ရွင္ရဲ့…“ကဲ….ဘယ္ႏွယ့္ ေနသလဲ…..ကိုေရႊကုလား…….။
————-×——————-×——————×——————×
အကယ္ေရြ႕သာ ……သင္သည္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေသြးသားဆူၿဖိဳးလွေသာ လုံးႀကီးေပါက္လွ အပ်ိဳတင္းျပည့္ မိန္းမ လွလွ တစ္ဦးနဲ႔ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ ႏွစ္ဦးတည္း ခ်စ္တင္းေႏွာခြင့္ ရမည္ဆိုပါက…….
သင္ မည္ ကဲ့ သို႔ ရင္ ဆိုင္ မည္ နည္ း …..။
————×~~~~~~~~~~×——————- အခုလို ဇာတ္လမ္း ၿပီးဆုံးတဲ့ တိုင္ေအာင္  သည္းခံၿပီး ဖတ္ရႈ အားေပးေသာ ေဘာ္ေဘာ္မန္ဘာမ်ားအားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ဗ်ာ..။                            အားလုံးကို ခင္မင္စြာျဖင့္