ဂျစ်ဂလိုဘိုဘို

ဘို အလုပ်မလုပ်တာ တော်တော်လေး ကြာပြီ ။
သင်္ကြန်တွင်း ဘော်ဘော်တွေနဲ့ ချောင်းသာနဲ့ ငွေဆောင်ကမ်းခြေကို ပါသွားလို့ ။

သူ့ငယ်ဘော်ဒါတွေ ဖြစ်တဲ့ စတီဖင်နဲ့အောင်တိုးဟန်က အတင်းခေါ်တာနဲ့ ပါသွားတာ ။ ကမ်းခြေတွေမှာတော့
စော်တွေနဲ့ တရုန်းရုန်းပေါ့ ။ အီစီကလီတွေဘဲပေါ့ ။

ရန်ကုန်ကို ပြန်ရောက်တော့ လက်ထဲ ပိုက်ဆံ ပြတ်နေတာနဲ့ အလုပ်ပြန်ဆင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး သူ့အလုပ်
ခွင် ဖြစ်တဲ့ ရန်ကုန်မြို့လည်ခေါင်က ဈေးကြီးထဲကို ပြန်ရောက်သွားတယ် ။

ဘိုဘိုဟာ ဥပတိရုပ်ကောင်းတဲ့ အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖွေးဖွေးနဲ့ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ အချိုးကျတဲ့ ကိုယ်ကာယ
ပိုင်ရှင် လူငယ်တယောက်ပါ ။ သူ့ကို ဒီအတိုင်း တွေ့ကြရင် ဘိုဘိုဟာ ဂျစ်ဂလို လို့ ခေါ်တဲ့ ယောကျ်ား ဖါသည် တယောက် ဆိုတာ ဘယ်သူမှ ထင်ကြမှာ မဟုတ်ပါဘူး ။

ယောကျ်ားဖါ တယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်ကို ငွေပေးတဲ့ မိန်းမတွေရဲ့ ကာမဆန္ဒ လိုလားချက်တွေကို သူတို့စိတ်
ကျေနပ်သွားအောင် ဖြည့်ဆည်းပေးရတာကြောင့် သူတို့နဲ့ ကာမဆက်ဆံ မရိုမသေ…..ရိုင်းတယ်ဆို ခွင့်လွှတ်( လိုး ) တဲ့အခါ ပီပီပြင်ပြင် ဖြစ်စေဖို့ ကိုယ့်ရဲ့ ဘော်ဒီကို ၀ိတ်မတက်အောင် ဘိုက်ချပ်နေအောင် ဘိုဘို အမြဲ လေ့ကျင့် ဂရုစိုက်ရတယ် ။အမြဲသန့်သန့်ရှင်းရှင်း နေရတယ် ။

မိန်းမတွေနဲ့ စပ်ယှက်တဲ့အခါ သူတို့ရဲ့ လိုအင်တွေကို ဖြည့်စွမ်းပေးဖို့ ကိုယ့်မှာ ရာနှုန်းပြည့် တာဝန်ရှိတော့ သူတို့ ကာမအထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိဖို့ ကိုယ်က လမ်းဆုံး မရောက်ခင် မပြီးသွားအောင် ထိန်းထားနိုင်ဖို့ အရေးကြီးတယ် ဆိုတော့ ဒီကိစ္စကို ဘိုဘို သူ လက်ရှိညိနေတဲ့ စော်တွေနဲ့ လေ့ကျင့်သည် ။ ကြာကြာဆွဲနိုင်အောင်..သုတ်မလွှတ်ဘဲ ထိန်းထားနိုင်အောင် သူ လေ့ကျင့်တယ် ။

ယောကျ်ားဖါတယောက်အနေနဲ့ ငွေကြေးယူပြီး လိုနေသူတွေကို ကျေနပ်မှုရသွားစေဖို့ တာဝန်ယူထမ်းဆောင်ပေးရတဲ့အခါ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရောမခေါမခေတ်က ကျွန်တယောက်လို စိတ်ကူး ခံယူလိုက်တယ် ။ သခင်မ ဘုရင်မရွှေမင်းသမီးတွေကို အလိုဖြည့်ပေးရတဲ့ ကျွန်တယောက်လို ကိုယ့်ခံစားမှု ခံစားချက်ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ သူတို့ကျေနပ်မှုရသွားအောင်ဘဲ အဓိကထားလိုက်တယ် ။

ယက်စရာရှိလည်း အပြင် ယက်ပေးလိုက်တယ် ။ စုတ်စရာ ရှိလည်း တုန့်ဆိုင်း မနေဘူး ။ ကပ်စတန်မာ အလို မကျတာကို သူ လုံးဝ မလုပ်ဘူး ။ ဥပမာ နောက်ပေါက်ဖွင့်တာမျိုး..။ သူက ငွေနဲ့လုပ်တဲ့ ကြေးစား တယောက်မို့ အတင်းအကြပ် အလိုမတူဘဲ မလုပ်ဘူး ။ နောက်ပြီး ကပ်စတန်မာ တောင်းဆိုခဲ့ရင် သူမလုပ်ချင်တာတွေကိုလည်း လုပ်ပေးလိုက်တယ် ။

အမေရိကန် နံမည်ကြီး ရုပ်ရှင်မင်းသား လီယိုနာဒိုဒီကာပရီယိုနဲ့ အဖေတူအမေကွဲ ညီအကို တော်စပ်သည်လို့ ပြောရလောက်အောင် ရုပ်က တူနေတယ် ။ ဟိုကောင်က အဖြူကောင်..သူက မြန်မာအာရှပေမယ့် တကယ့်ကို ချွတ်စွပ်နီးပါး တူလွန်းတာ ။  ကောင်မလေးတွေက သမင်လည်ပြန် ပြန်ကြည့်ရတယ် ။ သူ့ကို ကြွေတဲ့ကောင်မလေးတွေ တော်တော်များတယ် ။

လီယိုနာဒိုနဲ့ ရုပ်တူနေတာကြောင့် သူ့ကို ကောင်မလေးတွေက “ တိုင်တဲနစ်ထဲက မင်းသား” နဲ့ တူလိုက်တာလို့ အမြဲ ပြောကြလို့ ဘိုဘိုလည်း လီယိုနာဒိုရဲ့ ရုပ်ရှင်ကားတွေကို ခဏခဏ အခေါက်ခေါက် ကြည့်ပြီး လီယိုနာဒိုရဲ့ အမူအရာတွေကို လိုက်လုပ်တော့ သူ့ကို အဲ့မင်းသားနဲ့ ချွတ်စွပ်ဘဲ လို့ ပိုပြောကြတော့တာပေါ့ ။

တခုဘဲ မတူတာက လီယိုနာဒိုမှာက ဘိုဘို့နှာခေါင်းမှာလို မှဲ့ မရှိဘူး ။

အကြားအမြင် ပေါက်တယ် ဆိုတဲ့ ဆရာမတယောက်ကို ဘိုဘို သွားမေးတော့ ဆရာမက ဘိုဘို့နှာခေါင်းမှာ မှဲ့နက်တလုံး ရှိနေတာကို ကြည့်ပြီး “ ဒီလိုမှဲ့ရှိတဲ့လူဟာ တဏှာလည်းအရမ်းကြီး..မိန်းမတွေလည်း ခိုက်..ဟိုဟာ…လည်း ကြီးတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်…” လို့ ပြောတယ် ။ ဒီဆရာမ ပြောသလိုဘဲဘိုဘို လုပ်တာမှုတ်တာကို မိန်းမတွေ စွဲကြခိုက်ကြသလို ဘိုဘိုဟာ တဏှာလည်း တအားကြီးပြီး လိင်တန်ကလည်း
ထူးထူးခြားခြား ကြီးတုတ်ရှည်လျားတာမို့ ဘိုဘိုက ဟုတ်မှန်ကြောင်း ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ဝန်ခံတယ် ။

ဆရာမက ဆက်ပြောတာက ဘိုဘို့ လိင်တန်ထိပ်မှာလည်း မှဲ့နက်တလုံး ပါလိမ့်မယ်…တဲ့ ။ ဟား..မှန်နေပြန်ရော ။ ဘိုဘိုက ဟုတ်ကြောင်း ဝန်ခံလိုက်တယ် ။ မကြာခင်မှာဘဲ ဘိုဘို အဲဒီအကြားအမြင် ဆရာမက တက်အုပ်ခွင့်ရသွားတယ် ။

ဘိုဘိုက ငယ်ငယ်ထဲက ရည်းစားလည်း များခဲ့တယ် ။ ဖြစ်တဲ့ ရည်းစားတိုင်းကိုလည်း သူနှိပ်တယ် ။ သူ့ကိုစွဲလန်းပြီး တသသဖြစ်နေတဲ့ သူ့ထက် အသက်ကြီးတဲ့ မမတွေလည်း တပုံကြီးဘဲ ။ ဘိုဘိုသည် ရုပ်ဖြောင့်သလောက် စာည့ံတဲ့ကောင် ။ ဆယ်တန်း မအောင်နိုင်လို့ မိဘတွေကရော ဆွေမျိုးတွေကရော ငတုံးငညံ့ဆိုပြီးသူ့ကို အထင်အမြင်သေးကြပေမယ့် ဘိုဘိုကတော့ မမှုဘူး ။ အရက်လေး တမြမြ ဆေးလေးမြိုလိုက် ဆေး   ခြောက်ရှူလိုက်နဲ့ ရည်းစားတွေနဲ့ ချိန်းအိပ် နေတာဘဲ ။

တနေ့ထဲမှာ ရည်းစားသုံးလေးယောက်ကို ဖြုတ်တဲ့ ဘိုဘိုဟာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူက ဖြုတ်ချင်လို့ ချိန်းတာ မ
ဟုတ်တော့ဘဲ ရည်းစားတွေက အဖြုတ်ခံချင်လို့ သူ့ကို ချိန်းတာ ဖြစ်လာတယ် ။ မနက်တယောက် နေ့လည် တယောက် ညတယောက် ဆိုတော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ တအားထန်လို့ ဖြုတ်တာ မဟုတ်တော့ဘဲ သူအာသာပြေဖို့ထက် သူ့စော်တွေ အာသာဖြေဖို့ သူက ကြိုးစားပေးရတာ ဖြစ်လာတယ် ။

ဘိုဘို့သူငယ်ချင်း စတီဖင်က “ မင်း…ဂျစ်ဂလို အလုပ် လုပ်ပါလား…မင်း ဖြုတ်လည်း ဖြုတ်ရ ဝင်ငွေလည်း ရတာ
ပေါ့…စော်မျိုးစုံလည်း မင်း ကြုံဖူးရတာပေါ့….” လို့ စပြီး အကြံပေးတော့ ဘိုဘိုလည်း ကျောင်းက ဆက်မတက်
အလုပ်မရှိလို့ မိဘဆီက ပိုက်ဆံ လက်ဖြန့်တောင်းနေရတာကြောင့် စော်ဖြုတ်တာကို အလုပ်တခုအနေနဲ့ လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာ။

နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေ ဖြစ်တဲ့ အမေရိကန် အင်္ဂလန် ဂျပန်တို့မှာ ယောကျ်ားဖါ ဂျစ်ဂလိုကို ခေါ်ပြီး အာသာဖြေကြတဲ့ မိန်းမတွေ အများကြီး ရှိတယ် ဆိုတာ စာထဲဖတ်ဖူး ရုပ်ရှင်တွေထဲ တွေ့ဖူးခဲ့ပေမယ့် မြန်မာပြည်မှာ ဒီလိုခေါ်အာသာဖြေတဲ့ စော်တွေ ရှိလို့လားလို့ အောင်တိုးဟန်က မေးခွန်းထုတ်တယ် ။ စတီဖင်က“ ဟာ…မြန်မာပြည်ကို အထင်မသေးနဲ့လေ…တိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး ….     ရှိတယ်….ငါ့ကို စော်ကြီးတကောင်က မူးမူးနဲ့ ပြောပြဘူးတယ်….” လို့ ပြောပြတယ် ။

ဘိုဘိုလည်း ကြေးစားလေးတွေကို ကိုင်ထားတဲ့ ခေါင်းမ သီတာကို မေးကြည့်တယ် ။ သီတာ့ကို ဘိုဘို ခဏခဏ ခေါ်ချတော့ သီတာက ဘိုဘို့ဒုတ် ကြီးမှန်း ရှည်မှန်း သိနေတဲ့အပြင် ဘိုဘိုက ကောင်းကောင်း ဆော်တတ်တာလည်း သိတော့ ဘိုဘို ယောကျ်ားဖါ လုပ်စားလို့ ဖြစ်နိုင်တယ် လို့ မှတ်ချက်ချပြီး သူ့ဂွင်ထဲကို ယောကျ်ားဖါ ရှာတဲ့ မမကြီးတွေ အန်တီကြီးတွေ ဝင်လာရင် ဂွိျုင်းပေးမယ် လို့ ပြောတယ် ။

သီတာက သူ ဆံပင်အမြဲညှပ်တဲ့ မြို့လည်ဈေးကြီးထဲက အလှပြုပြင်ရေးဆိုင်ကို ဘိုဘိုကို ခေါ်သွားတယ် ။ အဲဒီ
ဆိုင်က ဆိုင်ပိုင်ရှင် အန်တီနုနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ် ။ အန်တီနုဆိုင်က မိန်းမတွေ အများကြီး အမျိုးစုံလာနေတာမို့ အန်တီနုကလည်း ခပ်ဟော့ဟော့ဆိုတော့ သူကူညီရင် ဂျစ်ဂလို နဲ့ ပျော်ချင်တဲ့ စော်ကြီးတွေနဲ့ အဆက်ရမှာဘဲ လို့ သီတာက ဘိုဘို့ကို ပြောပြီး ခေါ်သွားတာ ။

အန်တီနုကလည်း ပွဲခ ရရင် ဘာမဆို လုပ်ချင်တဲ့ စော်ကြီးလေ ။
သီတာ့ကိုတောင် ချမ်းသာတဲ့ ဘောစိတွေနဲ့ ဆက်ပေးခဲ့ဘူးတယ် ။ သီတာက အန်တီနုကို အာရကေ ပေးရ
တယ်လေ ။ သီတာ ပြောတာကတော့ “ အန်တီနုက ယောကျ်ားမရှိဘူး..မရှိတာ ကြာပြီ…ဟီး….သူတောင် ဘိုဘို့
ကို ခေါ်ချင်ခေါ်နေမှာ….” တဲ့ ။

အန်တီနုက ဘိုဘို့ကို တွေ့တွေ့ချင်း သဘောကျပါတယ် ။

စစချင်းတော့ သီတာက ဘိုဘို ဂျစ်ဂလို အလုပ်လုပ်ချင်တယ်လို့ မပြောပါဘူး ။ ဘိုဘို အလုပ်တခုခု လုပ်ချင်တယ်
အန်တီ့အသိတွေထဲမှာ အလုပ်ပေးနိုင်တဲ့လူ မရှိဘူးလားဟင်..ဘာညာနဲ့ စကားစတာပေါ့ ။

အန်တီနုက “ ဘိုဘို…မင်း အန်တီ့ဆိုင်မှာ ခေါင်းလျှော်တဲ့အလုပ် လုပ်မလား…..မင်းပုံပန်း ရုပ်ရည်နဲ့ဆို အန်တီ့ဆိုင်ကို ဆံပင်လာလုပ်တဲ့ မိန်းမတွေက မင်းနဲ့ ခေါင်းလျှော်ရရင် စိတ်လှုပ်ရှား ရင်ဖိုပြီး သဘောကျကြမှာဘဲလို့
တွေးမိလို့…ဘယ်လိုလဲ လုပ်မလား…” လို့ ဘိုဘို့ကို မေးတယ် ။

ဘိုဘိုကလည်း “စမ်းကြည့်ချင်တယ်….ခေါင်းလျှော်တာ သင်ပေးမလား..အန်တီ….” လို့ ပြောလို့ အန်တီနုလည်း
ဘိုဘို့ကို သေသေချာချာ သင်ပေးတော့တာဘဲ ။ ဘယ်လောက်အထိ သင်လိုက်သလဲ ဆိုရင် ဆိုင်ပိတ်ချိန်မှာ ဘိုဘိုနဲ့ အန်တီနု ဆိုင်နောက်ခန်းထဲမှာ ညိကြတဲ့အထိဘဲ ။

အန်တီနုက နံမည်နဲ့လိုက်အောင် နုတယ် ။ အသက်၅၀ လို့ မထင်ရဘူး ။ ဆံပင်ဆိုင်ဖွင့်ထားပြီးကိုယ်တိုင်လည်း
ဆံပင်လုပ်နေတော့ သူ့ကိုယ်သူ ဂရုစိုက်တယ် ။ ကိုယ်လုံးလှအောင် လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်တယ် ။ အစားထိန်းစားတယ် ။ ဘိုဘို့ကို ခေါင်းလျှော်ပေးတဲ့အခါ ဇက်ကျောဆွဲ နှိပ်ပေးတာတွေ သင်တော့ သူ့ကို အစမ်းသဘောလုပ်ခိုင်းတဲ့အခါ ဘိုဘိုရဲ့ အနှိပ်အကိုင်တွေကြောင့် ညိကုန်ကြတာ ။ အနောက်ဖက်ခန်းက ခေါင်းလျှော်တဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဘိုဘိုက အန်တီနုကို ဘာဂျာကိုင်ပေးလိုက်ပြီးတဲ့နောက် ပုလွေသံတွေလည်း ညံကုန်ပြီး တဖန်းဖန်းနဲ့ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံတွေ အော်ညည်းသံတွေ ဆူညံကုန်တော့တာဘဲ ။

အန်တီနုလည်း ယောကျ်ားနဲ့ ပြတ်လပ်နေတာကြာတော့ ဆာလောင်မွတ်သိပ်ပြီး ဘိုဘို ဖြုတ်တာကို ရေလည် သဘောကျသွားတယ် ။ဘိုဘိုကလည်း ဖြူဖြူတောင့်တောင့် အန်တီနုကို ရေရေလည်လည် ကိုင်ပေးတာ ။ အစွမ်းကုန် အားကုန် ယက်ပေး ညှောင့်ပေးတာ ။

အန်တီနုက ဘိုဘိုရဲ့ ငပဲ ( လီး )ကို စတွေ့တွေ့ချင်း တအံ့တသြနဲ့ “ အောင်မြင်လှချည်လားကွာ…လှလိုက်တဲ့
ဟာကြီး..ဒါမျိုး ..မတွေ့ဖူးတာ ကြာပြီ ….     ”လို့ တိုးတိုးလေး ရေရွတ်ပြီး သေသေချာချာကို ကိုင်ဆုပ်ဖျစ်ညှစ်ကြည့်တာ ။

ဘိုဘို့ငပဲကလည်း လုံးပတ် တုတ်သလို ရှည်လည်း ရှည်တယ် ။ ဘိုဘိုက ပိန်ရှည်ရှည် ဆိုတော့ ငပဲက ပိုကြီးသလို ထင်ရတယ် ။ အန်တီနု မက်မက်မောမောကို စုတ်တာ ။ လူကြားထဲမှာ အလှပြင်ဆိုင် ပိုင်ရှင် ဘောစိတယောက်မို့ ခပ်မော့မော့ သူဌေးဂိုက်ဖမ်းထားတဲ့ အန်တီနုဟာ ဒီလို လီးစုတ်ကောင်းလိမ့်မယ်လို့ ဘိုဘို အရင်က ဘယ်ထင်ခဲ့လိမ့်မလဲ ။

လီးကြီးရုံတုတ်ရုံမကဘဲ တက်လိုးတော့လည်း လိုးအားညှောင့်အားကောင်းပြီး လိုးတတ်တာကို တွေ့ရတော့ ဒီဘဲလေးကို အန်တီနု တချီနဲ့တင် အားမရဘဲ နောက်တချီ ထပ်ဆွဲခိုင်းရတယ် ။ အန်တီနုလည်း လီးနဲ့ ပြတ်လပ်နေတာ ကြာပြီလေ ။ အန်တီနုရဲ့ တင်းမာဆဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘိုဘိုက အသားကုန်လိုးပေးတာ ။ ခံလို့ကောင်းနေဆဲ ဘိုဘိုက ပုံစံပြောင်းရအောင် ဆိုလို့ အန်တီနု စိတ်ထဲ သိပ်မကြိုက်ပေမယ့် သူ့
ကို အလိုလိုက်တဲ့အနေနဲ့ “ ပြောင်းလေ..ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ..” လို့ မေးမိတော့ ဘိုဘိုက ..“ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေး..အန်တီနု…” လို့ ပြောတယ် ။

အန်တီနုလည်း သူ့အလိုကျ ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ပူးတောင်းထောင် ကုန်းပေးလိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုက လိုးနေတုံး ဖင်တုန်းတွေကို လက်နဲ့ ဖြဲပြီး စအိုပေါက်လေးကို သူ့လက်ချောင်းနဲ့ ကလိတယ် ။

“ အင်..ဟိတ်..ဘာလုပ်တာလဲ..ဖင်ချမလို့လား…ဖင်ပေါက်တော့ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ…” လို့ ဖင်တုန်းကြီးတွေကို ရမ်းခါပြီး
အန်တီနုက ပြောတယ် ။ “ အန်တီ..ဖင်ခံဘူးလား..” လို့ သူက မေးတယ် ။

“ ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..မခံဖူးဘူး..ဘိုဘို…စောက်ပတ်ကိုဘဲ လုပ်ပါကွာ…ဖင်ပေါက်ကိုတော့ ချမ်းသာပေးပါ….” လို့အန်တီနု ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဘိုဘိုက တဟင်းဟင်းနဲ့ ရယ်တယ် ။ စအိုပေါက်ထဲ ထိုးသွင်း ကလိနေတဲ့ သူ့လက်မကိုတော့ ပြန်မထုတ်ဘူး ။ သူ့လီးကြီးကတုတ်လွန်းလို့လားမသိဘူး ။ အန်တီနု အဖုတ်ထဲ ပြည့်ကြပ်နေတယ် ။

ဘိုဘို့အတွက်လည်း အန်တီနုရဲ့ စောက်ဖုတ်က ကြပ်တင်းပြီး လုပ်လို့ တအားကောင်းတယ် ။အန်တီနုက လင်ရှိခဲ့ပေမယ့် ကလေး တခါမှ မရဘူးဘူး ။ ပြီးတော့ ယောကျ်ားနဲ့ မလိုးတာလည်း တော်တော်ကြာသွားလို့ အန်တီနုရဲ့ စောက်ဖုတ်က စီးကြပ်နေတယ် ။

သွင်းလိုက် ဆုတ်လိုက်တိုင်း အချက်တိုင်း စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ အရသာထူးကဲနေလို့ အန်တီနုလည်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး
ဖင်တွေကို ကော့ပေးရင်း ခံပစ်လိုက်မိတယ် ။

ဘိုဘိုနဲ့ နှစ်ချီ အလိုးခံလိုက်ပြီးတော့ တော်တော် ကျေနပ်သွားတယ် ။ လေးလံနေတဲ့ စိတ်တွေလည်း ပေါ့ပါးလာ
တယ် ။ စောက်ပတ်ဆိုတာ လီးနဲ့ ပြတ်လပ်ဖို့ မကောင်းဘူး ဆိုတာလည်း သဘောပေါက်သွားတယ် ။ လီးလည်းတဝစုတ်လိုက်ရလို့ကျေနပ်သွားတယ် ။

ဘိုဘို့ကို လုံးဝ နုတ်လုံဖို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဖို့ ပိတ်တယ် ။ ဘိုဘိုက “ အန်တီနု နဲ့ အဲလိုဘဲ အမြဲ တွေ့ချင်တယ်ဗျာ….အရမ်း လိုးလို့ ကောင်းတာဘဲ…” လို့ ပြောရင်း ဖင်လာနှိုက်နေပြန်လို့..“ တော်ပြီကွယ်…နောက်မှ….အိမ်ပြန်တော့မယ်…” လို့ အတင်း ငြင်းလိုက်ရတယ် ။

အန်တီနု ဘိုဘိုကို လူရှေ့မှာတော့ ပေါ်တင်ကြီး မတွဲချင်ဘူး ။ လူသိမခံချင်ဘူး ။ ဘိုဘိုကလည်း အန်တီနုလိုပါဘဲ ။ အန်တီနုကို ဝါးနေရရင် သူကျေနပ်တယ်လေ ။ သူက စော်ငယ်လေးတွေကိုလည်း ဖန်ချင်သေးတာ ။

ဘိုဘို ခေါင်းလျှော်ပေးတာကို အန်တီနု ထင်ခဲ့သလိုဘဲ မိန်းမ အများစုက သဘောကျကြပါတယ် . .။အထူးသဖြင့် သူ့ထက် အသက်ကြီးတဲ့ လင်ရှိ ကတော်ကြီးတွေ အန်တီကြီးတွေ မမကြီးတွေပေါ့ ။

အန်တီနုကို နောက်ထပ် နှစ်ကြိမ်လောက် ဆိုင်ပိတ်ပြီးချိန် အားလုံးပြန်သွားပြီးနောက် ထပ်ဖြဲခွင့်ရတယ် ။ အန်တီနုက ဒီအချီတွေမှာတော့ ပထမရက်က နှစ်ချီတုန်းကထက် ပိုပွင့်လင်း ပိုရဲတင်းပြီး သူကကို ဦးဆောင်ချင်တယ် ။

လိုးပြီးကြတဲ့အချိန် အန်တီနုက သူ့မှာ လီးဆာနေတဲ့ အသိမိန်းမ တယောက် ရှိနေတယ်..ဘိုဘို လိုးမလား လို့စသလိုနောက်သလိုနဲ့ ပြောတယ် ။ ဘိုဘိုကလည်း ဒီအလုပ်ကို လုပ်ချင်နေတဲ့ သူ မဟုတ်လား ။ အန်တီနု ဆက်သွယ်ပေးရင် လုပ်မယ်လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။ “ မင်းလေး အန်တီ့ကိုတော့ ပစ်မသွားရဘူးနော်..” လို့ အန်တီနုက ပြောရင်း ဘိုဘိုရဲ့ ရင်ဘတ်က အမွှေးနုလေးတွေကို သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်လိုက်တယ် ။

ဘိုဘို ပထမဦးဆုံး ရတဲ့ ကပ်စတန်မာက နိုင်ငံခြားသငေ်္ဘာကက်ပတိန် တယောက်ရဲ့မိန်းမ တယောက်ပေါ့ ။
ယောကျ်ားက ပင်လယ်ပြင်မှာ ရှာလို့ရသမျှ အိမ်ပြန်ပို့ မိန်းမဖြစ်တဲ့သူက ကားတစီးနဲ့ လျှောက်သုံးရင်း အန်တီနုဆိုင်မှာ ဘိုဘိုက ခေါင်းလျှော်ပေးရင်း ဘိုဘိုရဲ့ မာဆတ်လုပ်ပေးတာတွေကို ခိုက်သွားရာက ဘိုဘိုကို အိမ်ကို ခေါ်ပြီး မှုတ်ခိုင်း ဖြုတ်ခိုင်းတဲ့အခြေအနေကို ရောက်သွားတယ်ပေါ့ ။

ဒီမမကြီး နံမည်က ရည်မွန်သင်းမောင် …တဲ့ ။
အန်တီနုလိုဘဲ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်နဲ့ နုနေတဲ့ မိန်းမလှတယောက်ပေါ့ ။

သူ့လင်ကြီး သငေ်္ဘာကက်ပတိန်ကြီး လုပ်ပေးရမယ့်တာဝန်တွေကို ဂျစ်ဂလိုဘိုဘိုက တာဝန်ယူ ထမ်းဆောင်ပေးရတာ . .။ ခါးအားကောင်းတဲ့ ဘိုဘိုက အပီဆွဲပေးတာတွေ မမရည်မွန် အသဲစွဲ အသဲခိုက်အောင် ကြိုက်သွားရလို့ သမီးတွေ ကျောင်းသွားနေချိန်မှာ အိမ်မှာ အပီကုန်းတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်သည် အပျိုပေါက် သမီးနှစ်ယောက်ရဲ့ အမေ လို့ လုံးဝ  မထင်ရအောင်ကို နူပျိုဝင်းစို တောင့်
တင်းတဲ့ မိန်းမတယောက် ဖြစ်လို့ ဘိုဘိုသည် ပိုက်ဆံမရရင်တောင် ရည်မွန်သင်းမောင်လို မိန်းမကို စိတ်ကြိုက်
လိုးခွင့်ရလို့ စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရတယ် ။

ပထမဆုံး စတွေ့ကြတော့ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ကားနဲ့ သူ ပါသွားတဲ့အချိန် သူ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ဘေးက
ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ရင်း ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို မသိမသာ ခိုးကြည့်ရင်း မကြာခင် ဒီမိန်းမ အလန်းစား
ကို ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး လိုးရတော့မှာပါလား လို့ တွေးရင်း စိတ်တွေ တအား ထကြွ လှုပ်ရှားခဲ့ရတယ် ။ သူ့
ပေါင်ကြားက ငပဲလည်း နိုးထလာတယ် ။ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းလေးကလည်း မွှေးပျံ့နေတယ်။
လက်ပြတ်အကျ ႌ အနက်လေး ဝတ်ထားတဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ လက်မောင်းသားလုံးလုံးအိအိလေးတွေက ဖြူ
ဖွေး သန့်ရှင်းနေသည် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က ကားမောင်းရင်း သူ့ဖက်ကို မသိမသာ ကြည့်လိုက်ရင်း..“ ဒို့မှာက သမီး နှစ်ယောက် ရှိတယ် ..ဒီနေ့ သမီးတွေ သူတို့ အဒေါ်တွေနဲ့ ပဲခူးဖက်ကို ပါသွားကြတယ်…ဒါကြောင့် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိ
လို့ အေးဆေးဘဲ သိလား..ယူ့နံမည်က ဘိုဘိုဘဲလား….”လို့ ပြောတော့ ဘိုဘိုလည်း..“ နံမည် အပြည့်အစုံက
ဘိုဘိုသာဦးကျော် ပါ ….နံမည်က ရှည်တာနဲ့ လူတွေ အားလုံးက ဘိုဘို လို့ဘဲ ခေါ်ကြတယ်…မမ….”လို့ ပြန်ဖြေ
လိုက်တယ် ။ အန်တီလို့ ခေါ်ဖို့ကို အားနာလို့ ။

“ ဘိုဘိုက ညီအကို မောင်နှမတွေ ရှိလား..”
“ မရှိဘူး..မမ….ကျနော်က တဦးတည်းသား ပါ…”

“ ယူ မမကို ခေါင်းလျှော်ပေး နှိပ်ပေးကထဲက မမ ယူ့ကို စိတ်ဝင်စားနေတာ သိလား…မမနုက ယူ့ကို တညနေ
လုံး လိုရာသုံးစေ ဆိုပြီး ခေါ်သွားနိုင်တယ်လို့ ပြောလိုက်တော့ မမလေ…တအားကို ရင်ခုံသွားတယ်…ယူကော
မမနဲ့ အခုလို လိုက်ခဲ့ရတာကို ရင်ခုံလားဟင်…”

“ အား…ခုံတယ်..တအား..ခုံတာပေါ့..မယုံဘူးလား…စမ်းကြည့်လေ…လက်ပေး..”

ရည်မွန်သင်းမောင်က ညာလက်တဖက်ထဲနဲ့ ကားစတီရာယင်ကို ကိုင်ထိန်းနေတာ ဆိုတော့ သူမဘယ်လက်ကို
ဘိုဘိုက ဖျတ်ကနဲ ဆွဲယူ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ကပ်လိုက်တယ် ။

“ ယုံပါတယ်ကွာ…သိချင်တာက မင်းလေး မမလို မိန်းမတွေနဲ့ ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ကြုံဘူးပြီးပြီလဲ ဆိုတာ..”

“ ယုံချင်မှ ယုံ…မမနဲ့ ခုလို လိုက်ခဲ့တာ ပထမဆုံး အကြိမ်ဘဲ….”

“ ဟင်..ဟုတ်လား..ဒါနဲ့ မမနုက မင်းလေးက တအားကျွမ်းတယ်လို့ ပြောတယ်..သိလား…”

“ ကျနော်က ငယ်ငယ်လေးထဲက မိန်းမ အတွေ့အကြုံ စုံခဲ့တယ်လေ..မမ….အလုပ်အနေနဲ့ လုပ်တာက အခု မမ
နဲ့က ပထမဆုံး ပါ..”

“ အော်..ဒီလိုလား….”

ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ လက်ဖြူဖြူလေးကို ဘိုဘို လွှတ်မပေးတော့ ။ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်နေတယ် ။

မကြာခင် မမရည်မွန်သင်းမောင်တို့ရဲ့ လူချမ်းသာ ရပ်ကွက်ကြီး တခုက ခြံကြီးကို ရောက်သွားရတယ် ။

သငေ်္ဘာကက်ပတိန်ကြီးတယောက်ရဲ့ ခြံနဲ့တိုက်မို့ သားနားလွန်းနေသည်လို့ ဘိုဘို ထင်မိတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင် မောင်းလာတဲ့ ကား က ခြံတံခါးဝကို ရောက်တဲ့အခါ ရည်မွန်သင်းမောင်က နေကာပြားလေး
မှာ တပ်ချိတ်ထားတဲ့ အဝေးထိန်း ရီမုတ်ကွန်ထရိုး အပြားလေးက ခလုပ်ကို နှိပ်လိုက်တယ် ။

ခြံတံခါးကြီး တအိအိနဲ့ ပွင့်သွားတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က ကားကို ခြံထဲကို ထိုးကွေ့ဝင်လိုက်ပေမယ့် တိုက်ကြီးရဲ့အရှေ့ ဆင်ဝင်အောက်ကို မောင်း
မသွားဘူး ။ ခြံအနောက်ဖက်ဆီကို တိုက်ကြီးကို ပတ်ဖေါက်ထားတဲ့ လမ်းကလေးအတိုင်း မောင်းဝင်သွားလိုက်
တယ် ။

တိုက်ကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်ခြမ်းမှာ ရေကူးကန်ကြီး ကို ဘိုဘို မြင်လိုက်ရတယ် ။
အုန်းပင်ပုလေးတွေ ပတ်လည်ဝိုင်းနေတဲ့ ရေကူးကန်က အပြာရောင် ကျောက်ပြားတွေနဲ့ လင်းလက်နေတယ် ။

“ မမ ယောကျ်ားက နို်င်ငံခြား သဘောင်္လိုင်းက ကက်ပတိန်ကွ..ဘိုဘို သိပြီးသားလားတော့ မသိဘူး…သူက အမြဲ
တမ်းဘဲ သငေ်္ဘာပေါ်မှာဘဲ အလုပ်လုပ်နေတာ..မမ လည်း အရမ်း အထီးကျန် ဆန်လွန်းတော့ ကိုယ့်ဖါသာဘဲ
အပျော် ရှာရတာပေါ့ ဘိုဘိုရယ်…..”

ရည်မွန်သင်းမောင်က ကား စက်ကို သတ်လိုက်ပြီး..“ ကဲ ဘိုဘို..အိမ်ထဲ ဝင်ကြရအောင်..” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

တိုက်ကြီး အပြင်ဖက်ထက် အတွင်းဖက်က ပိုပြီး သားနားတယ် ။ ဖိတ်ဖိတ်တောက် ပြောင်လက်နေတဲ့ လျာထိုး
သစ်သားကြမ်းပေါ် နင်းလျှောက်ရင်း အပေါ်ထပ်လှေခါးကြီးဆီကို ရောက်ခဲ့တယ် ။ အလူမီနီယံ လှေခါးလက်ရန်း
တွေနဲ့ ကျွန်းအကွက်လှလှ ခြေနင်း လှေခါးထစ်တွေကလည်း ထူးထူးခြားခြား ရှိလှတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က ဘိုဘို့အရှေ့ကနေ လှေခါးတက်တော့ ခါးသိမ်လေး အောက်က စွင့်ကားနေတဲ့ တင်ပါးလှလှတွေကို ဘိုဘို တင်ကြုံစီး ခွင့်ရသွားတယ် ။ တိုတိုလေး ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်ကြောင့် ချောမွှတ်ဖြူဝင်းတဲ့  ပေါင်သား တွေနဲ့ ခြေသလုံးတွေကို ဘိုဘို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ နိုးထလာရတယ် ။

အပေါ်ထပ်ကလည်း နံရံတွေရော ကြမ်းရော တောက်ပပြောင်လက်နေတယ် ။ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီး တခုထဲကို ရည်
မွန်သင်းမောင်က ဘိုဘို့ကို ခေါ်သွားပြီး အိပ်ခန်းနဲ့ တွဲရက် ရေချိုးခန်းကျယ်ကြီးကို ပြတယ် ။

“ ဘိုဘို..ရေချိုးလိုက်ကွယ်..မမတို့က နေပူထဲက လာတော့ ချေွးတွေ ထွက်နေတယ် …ဟိုမှာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ..”

“ ဟုတ်ကဲ့..မမ..”

ရည်မွန်သင်းမောင်က သူ့ကို ရေချိုးခန်းပေါက်ဝမှာ ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားတယ် ။

ဘိုဘိုလည်း ရေစိမ်ကြွေဇလုံအဖြူကြီးတခု ..ရေပန်းနဲ့ ချိုးတဲ့နေရာတခုကို တွေ့ရလို့ ဘယ်တခုနဲ့ ချိုးရင် ကောင်း
မလဲ စဉ်းစားနေမိတယ် ။ နောက်ဆုံးတော့ ရေပန်းနဲ့ ချိုးတာကို ရွေးလိုက်တယ် ။ ပြောင်လက် သန့်ရှင်းနေတဲ့
ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင် ကျောက်ပြား အခင်း ပေါ်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေ
ပန်းအောက်ကို ဝင်လိုက်တယ် ။ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ရေပူပူတွေအောက်မှာ ဆပ်ပြာမွှေး အကောင်းစားနဲ့ ပွတ်တိုက် ချေးချွတ်ပြီး ရေချိုးလိုက်တယ် ။ သူ အသုံးပြုမယ့် လက်နက်ကို သေသေချာချာ ပွတ်
တိုက် ဆေးကြောလိုက်တယ် ။

ရေပန်းခလုပ်လေးကို လှည့်ပိတ်လိုက်တယ် ။

မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို လှမ်းယူလိုက်တယ် ။ ပိုလိုကစားနေတဲ့ မြင်းစီးသမား ရုပ်ပုံနဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အကြီး
စားကြီးနဲ့ သူ့တကိုယ်လုံးကို ရေသုတ်လိုက်တယ် ။ ဒီ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကိုဘဲ ခါးမှာ ပတ်စည်းလိုက်ပြီး ရေ
ချိုးခန်းထဲကနေ အိပ်ခန်းထဲကို လှမ်းထွက်လိုက်တဲ့အချိန် ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ တစောင်းလေး လှဲလျောင်းပြီး သူ့ကို
ကြည့်နေတဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင်ကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်လည်း ရေချိုးထားတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ် ။ ကိုယ်ပေါ်မှာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အဖြူရောင်တ
ထည်ကို ပတ်ရစ်ထားတယ် ။ ကြည့်ရတာ တခြားအခန်းတခုက ရေချိုးခန်းမှာ ချိုးတာ ဖြစ်လိမ့်မယ် ။

“ ဘိုဘို..ရေချိုးလို့ ကောင်းလား….လန်းဆန်းသွားလား….”

“ ဟုတ်..ကောင်းတယ်..မမ…”

“ လာ..မမဆီကို..”

သူ မမရည်မွန်သင်းမောင်ဆီကို လှမ်းလျှောက်သွားလိုက်တယ် ။

ကုတင်ကြီးဘေးမှာ ရပ်လိုက်တဲ့အချိန် မမရည်မွန်သင်းမောင်က သူပတ်ချည်ထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို
ရုတ်တရက် ဖျတ်ကနဲ ဆွဲဖြည်ချလိုက်တယ် ။ အိပ်ခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ကျသွားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီး သူ့
ကိုယ်ပေါ်မှာ မရှိတော့တာမို့ သူ့တကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားတဲ့အချိန် မမရည်မွန်သင်းမောင်
က သူ့ကို ခေါင်းကနေ ခြေထောက် သေသေချာချာ စူးစိုက်ကြည့်တယ် ။

“ ဘိုဘိုရယ်….မင်းပစ္စည်းက မတောင်သေးတာတောင် တော်တော် တုတ်လဲတုတ် ရှည်လဲ ရှည်တယ်ကွာ..လာ..ကုတင်ပေါ်တက်….”

ဘိုဘိုက ကုတင်ကြီးပေါ်ကို လှမ်းတက်လိုက်ပြီး “ မမကို နမ်းပေးရမလားဟင်…” လို့ မေးလိုက်တယ် ။ မမ ရည်
မွန်သင်းမောင်က ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းလေး ငြှိမ့်ပြတယ် ။

ဘိုဘိုက မမရည်မွန်သင်းမောင် ပတ်စည်းထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ဆွဲဖြည်ဖြုတ်လိုက်တယ် ။

ဟား…တကယ် လှတဲ့ မမ …။

ဖြူဖွေး အချိုးကျတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးတွေကို ဘိုဘို မြင်လိုက်ရတာနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားဂွဆုံက လိင်တန်ချောင်း.ဆတ်ကနဲ ခေါင်းထောင်သွားရတယ် ။ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ နို့ကြီးတွေက နဲနဲ တွဲနေပေမယ့် တင်းတင်းလုံးလုံး ရှိနေဆဲ ။ နို့သီးခေါင်းဖုလေးတွေကလည်း နီရဲရဲလေးတွေ ။ ချပ်ရပ်တဲ့ ဝမ်းပျင်သားနဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူတွေကို ဘိုဘို သဘောကျသွားလို အမွှေးရိပ်ထားလို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ မို့ဖေါင်းဖေါင်း အင်္ဂါစပ်ကြီးရဲ့ ထူထူထဲထဲ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို မြင်လိုက်ရတာနဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ကုန်း ယက်လိုက်မိပါတော့တယ် ။

စစချင်း လျာအပြားလိုက်နဲ့ အောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်တင် ယက်လိုက်ပြီး ဆက်တိုက်ဘဲ ဖိဖိပြီး စုံချီဆန်ချီ
နဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို ယက်တဲ့အခါ ရည်မွန်သင်းမောင်လည်း ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားပေးပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရင်း တအင်းအင်း ညည်းငြူတယ် ။ ဒီလို ယက်နေတဲ့အချိန် ဘိုဘို့ရဲ့ ကာမစိတ်တွေကအမြင့်ဆုံး အဆင့်မှာ ရောက်နေပြီမို့ သူ့လိင်တန်ကတင်းမာလွန်းလို့ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ဖြစ်နေတယ် ။

မိန်းမတွေ တော်တော််များများကို အဖုတ်ယက်ပေးခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေ အရ ဘယ်လို လုပ်ပေးရင် မိန်းမတွေ
ကြိုက်ကြတယ် ဆိုတာ ဘိုဘို သိတာကြောင့် ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို အမျိုးမျိုး ကလိပေးနေပြီ ။

အစိကို လျာနဲ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ အမျိုးမျိုး ကလိပေး ယက်ပေး စုတ်ပေးတဲ့အချိန် ရည်မွန်သင်းမောင် ဘိုဘို့ခေါင်းက
ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဆုပ်ကိုင်ရင်း ထွန့်ထွန့်လူး ဆတ်ဆတ်ခါနေတယ် ။ အသံမျိုးစုံ အော်ညည်းပြီး တချီ ပြီးသွားတယ် ။

ဘိုဘိုလဲ..“ မမ လေးဖက်ထောက်ပေးပါလားဟင်..” လို့ တောင်းဆိုလိုက်တယ် ။ ရည်မွန်သင်းမောင်လည်း ဘိုဘို
ခိုင်းတာကို မဆိုင်းမတွ ချက်ချင်း လုပ်ပေးလိုက်တယ် ။ “ ဒီလိုလား..ဘိုဘို…” လို့ လေးဖက်ကုန်းပေးရင်း လှည့်
မေးလိုက်တယ် ။

ဘိုဘိုလညး ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ ခါးလေးကို လက်နဲ့ အသာဖိချ နှိမ့်ချလိုက်တော့ သူမ တင်ပါးကြီးတွေက အ
ပေါ်ထောင်လာတယ် ။ ဒီ တင်ပါးကြီးတွေ အနောက်တည့်တည့်မှာ နေရာယူပြီး စ ယက်လိုက်တာက သူမရဲ့
နီညိုညို ခရေပွင့်လေး ကိုပါ ။

ဘိုဘို ဒီလို စအိုပေါက်ကို ယက်ပေးလိမ့်မယ်လို့ ရည်မွန်သင်းမောင် ထင်မထားတာကြောင့် အံ့သြစွာနဲ့ “ ဘို
ဘိုရယ်..မရွံဘူးလားကွာ…” လို့ ညည်းသလိုလေး ပြောလိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုက ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ စအိုပေါက်
လေးကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုးထိုးဆွပေးနေတယ် ။

“ အို…..ဟင့်..ဘိုဘိုရယ်….ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲကွာ….” လို့ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ နုတ်ဖျားက တိုးတိုးလေး
ပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရပေမယ့် မငြင်းဆန်တာကြောင့် ဘိုဘိုလည်း စအိုပေါက်ကို လျာနဲ့ ဖိဖိထိုးပေးပါတော့တယ် ။

“ တော်..တော်ပြီ ဘိုဘို..မမ မနေတတ်တော့ဘူး….”

ရည်မွန်သင်းမောင် တအား ခံချင်နေပြီ ဆိုတာကို ဘိုဘို သဘောပေါက်တာနဲ့ ဘာဂျာကိုင်တာကို ရပ်ဆိုင်းပစ်လိုက်
ပြီး အပီဖြုတ်ပေးဖို့ လုပ်ပြီ ။ ဘိုဘိုရဲ့ မာကျောထောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တန်ချောင်းကို ရည်မွန်သင်းမောင် အရမ်း သဘောကျတယ် ။

“ မမ ယောကျ်ားရဲ့ ဟာနဲ့ တခြားစီဘဲကွာ…ဘိုဘိုရယ်…မင်း ဟာကြီးက တကယ့် စံချိန်မှီကြီးပါလား…” လို့ တအ့ံ
တသြပြောလိုက်တဲ့အချိန် ဘိုဘိုက သူချွတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲက “ ကွန်ဒန် ” အထုပ်လေးကို
ထုတ်လိုက်ပါတယ် ။ “ အဖေါ် ” ပါမှ ဖြစ်မယ်လေ ။

ရည်မွန်သင်းမောင်ကလည်း ဒါကို သဘောကျသွားတယ် ။ အရမ်းထန်ပြီး အဖေါ်မပါဘဲ ဆွဲလိုက်ပြီး နောင်မှ စိုးရိမ်
ပူပန်နေရရင် ပျော်ပါးခဲ့တာတွေနဲ့ မတန်ဘဲ ဖြစ်နေမယ် မဟုတ်လား ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က ကွန်ဒန်ကို ဘိုဘို့ ထွားကြိုင်းရှည်လျားတဲ့ ဖွားဖက်တော်ကြီးမှာ စွတ်ပေးချင်တယ်လို့ပြော
လိုက်တယ် ။

ဘိုဘို ရည်မွန်သင်းမောင်ကို ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင် အကြိမ်ကြိမ် “ ပြီး ”အောင် လုပ်ပေးတယ် ။
သမီးနှစ်ယောက်ကလည်း ပဲခူးကို ရောက်နေ အိမ်ဖေါ်အကူတွေနဲ့ ခြံစောင့် အလုပ်သမားတွေကိုလည်း ရှင်းထားခဲ့တာမို့ ရည်မွန်သင်းမောင်နဲ့ ဘိုဘိုတို့ အရမ်းကို လွတ်လပ်နေကြတယ် ။ အမောဟောင်းလေးတွေ နဲ့ အမောသစ်လေးတွေ ကြားမှာ ကြိုတင် ပြင်ဆင် ဖန်တီးထားတဲ့ ကောင်းနိုးရာရာ စားစရာ သောက်စရာတွေကို ဘိုဘို့ကို ကျေွးရင်း ရည်မွန်သင်းမောင် ဆယ်ကျော်သက် ကလေးမလေး တယောက်လို တခစ်ခစ်နဲ့ အရမ်းပျော်နေတယ် ။

ဘိုဘိုနဲ့ တချီပြီး တချီ စိတ်ကြိုက် ပျော်နေကြလို့ အချိန်တွေက ကုန်လို့ ကုန်မှန်း မသိလိုက်ဘူး ။ ညနေစောင်းလာတဲ့အခါ သမီးနှစ်ယောက်လည်း ပြန်ရောက်လာနိုင်သလို အိမ်က အိမ်ဖေါ်တွေ အလုပ်သမားတွေလည်း ပြန်ရောက်လာတော့မှာမို့ ရည်မွန်သင်းမောင် ဘိုဘို့ကို ပြန်ခိုင်းလိုက်ရတယ် ။ အမှန်က ဘိုဘို့ကို မြို့ထဲက ဈေးကြီးထဲ ပြန်လိုက်ပို့ မလို့ပါဘဲ ။ သူ တအား ကြမ်းထားတာကြောင့် ရည်မွန်သင်းမောင် တော်တော့်ကို ပင်ပန်း နွမ်းနယ်နေတယ် ။ စောစောထဲက ပိုက်ဆံတွေ ကြိုတင် ထည့်ထားတဲ့ စာအိတ်လေးကို ဘိုဘို့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။ ဘိုဘို..မမ လိုက် မပို့တော့ဘူးနော်..ကိုယ့်ဖါသာဘဲ တက်ဆီနဲ့ ပြန်လိုက်….မမကို ဖုန်းခေါ်နော်..နောက်တော့ ထပ် တွေ့ကြတာပေါ့…လို့ နွမ်းလျတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ဘိုဘိုကို ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲရင်း ပြောတယ် ။

ဘိုဘို ကို ပြန် လွှတ်လိုက်တာ အတော်ဘဲ ။ သမီးတွေ ပြန်ရောက်လာတယ် ။ အလုပ်သမားတွေလည်း ပြန်ရောက်လာတယ် ။ စိတ်ထဲမှာ နောင်ကို ဘိုဘိုနဲ့ ထပ်တွေ့ကြရင် ဒီလို အိမ်ကို ခေါ်မလာတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။

ဘိုဘို သူ့ရဲ့ ပထမဆုံး ဂျစ်ဂလို အဖြစ် ရတဲ့ ပိုက်ဆံတွေကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးလိုက်တယ် ။ ရည်မွန်သင်းမောင်လို စော်ကြီးတွေကို သူ ဖြုတ်ချင်နေခဲ့မိတာ ကြာခဲ့
ပြီ ။ အခုတော့ သူ့ဆန္ဒ ပြည့်ဝသွားတယ် ။ ကျကျနန တဝကြီး စိတ်ကြိုက် ဖြုတ်ရသလို ကံကောင်းချင်တော့လည်း အန်တီ အရွယ် ဖြစ်ပေမယ့် လှလည်း လှ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း တကယ့်ကို ပြေပြေပြစ်ပြစ်လေး ။

ရည်မွန်သင်းမောင် ဆီက ရတဲ့ ပိုက်ဆံကို ဘော်ဒါတွေနဲ့ အရက်ဆိုင်မှာ သုံးပစ်တယ် ။ အန်တီနုကိုလည်း လက်ဆောင်တွေ ဝယ်ပေးလိုက်တယ် . .။ အန်တီနုကလည်း ဘိုဘို အဆင်ပြေတာ တွေ့ရ
လို့ ပျော်သွားတယ် ။ အဲဒီနေ့ က ဒီလောက် ရည်မွန်သင်းမောင်ကို လေးချီ ဖြုတ်လာတာတောင် ဆိုင် သိမ်းတဲ့ အချိန် အန်တီနုနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တဲ့အချိန် အန်တီနုရဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေကို အနီး
ကပ် တွေ့ရတော့ စိတ်တွေ ပြန် ထကြွပြီး အန်တီနုကို ဆိုင်အနောက်ထဲမှာ ဖြုတ်ဖို့ ကြံမိလိုက်သေးတယ် ။

အန်တီနုက “ အမလေးလေး..စိတ်ကြီးလိုက်တာကွယ်..ဘိုဘိုရယ်….အန်တီလည်း မင်းနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်ပါသေးတယ်..ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ မဟုတ်ဘူး…အေးအေးဆေးဆေး ကျမှ တဝကြီး လုပ်ပစ်လိုက်မယ်ကွာ..ဒီနေ့တော့ အန်နီလည်း သွားစရာလေးတွေက ရှိနေတယ်..မင်းလည်း တော်တော် ပင်ပန်းထားတယ် မဟုတ်လား….” လို့ ပြောပြီး ငြင်းတယ် ။

နောက်သုံးရက်လောက် အကြာမှာ ရည်မွန်သင်းမောင် ဘိုဘို့ကို ထပ်တွေ့ချင်တယ်လို့ ဖုန်းဆက်လာတယ် ။
ဒီ တခါတော့ ဟိုတယ်တခုမှာ တွေ့ကြဖို့ ရည်မွန်သင်းမောင်က ပြောတယ် ။ ဘိုဘိုက ဘယ်ဟိုတယ် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားပေးတယ် ။ ဘိုဘိုက ဟိုတယ်ကို အခန်းယူပြီး အရင်ကြိုစောင့်နေပြီး ရည်မွန်သင်းမောင်က နောက်မှ ရောက်လာတယ် ။ လူသိပ်မရှုပ်တဲ့ မြို့ပြင်က ဟိုတယ်လေး ပါ ။

လေအေးစက် ဖွင့်ထားတဲ့ ဟိုတယ်အခန်းလေးထဲမှာ ဘိုဘို ရည်မွန်သင်းမောင် အလာကို ထိုင်စောင့်ရင်း ဒီနေ့
ရည်မွန်သင်းမောင်ကို ဘယ်လို ချစ်ဗြူဟာတွေခင်းရမလဲ ..ဘယ်လို ချစ်တလင်းခေါ်ရမလဲ စဉ်းစားနေတယ် ။

ဒီလို ချောလည်းချော တောင့်လဲတောင့် သန့်လဲသန့်တဲ့ စော်မျိုးကို မှန်မှန် ဖြုတ်ပေးရတဲ့အတွက် ပိုက်ဆံက
လည်းရတော့ ဘိုဘိုတို့ သိပ်ကြိုက်ပေါ့ ။

ရည်မွန်သင်းမောင်ကို ဟိုတယ်အခန်းထဲကိုရောက်တာနဲ့ ဘိုဘိုက  တအားဖက် တအား နမ်းတယ် ။ လွမ်းတယ်..
မမရယ် ဘာညာနဲ့ ချွဲတယ် ။ ရည်မွန်သင်းမောင်ကလည်း ဒါတွေကို ခိုက်နေတာ ။ ဘိုဘိုနဲ့တွေ့ကြပြီးတဲ့ နောက်
ပိုင်း သူ့ကိုဘဲ အမြဲသတိရ စွဲလန်းနေခဲ့ရတာနဲ့ ထပ်တွေ့ဖို့ ချိန်းလိုက်ရတာ ။

ဘိုဘို့ကို စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်နမ်းစုတ်တယ် ။ နမ်းစုတ်နေကြတဲ့ အချိန်မှာဘဲ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ကြတယ် ။ ဘိုဘို့ခါးက ပုဆိုးကို ရည်မွန်သင်းမောင်ကဘဲ ဆွဲချွတ်ချပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုလည်း အမြန်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။

ဘိုဘို့တန်ဆာချောင်းကြီးက မတ်မတ် မထောင်သေးပေမယ့် ကြီးထွား ရှည်ထွက်ပြီး ငေါငေါကြီး ဖြစ်နေတယ် ။

တာဝန်ထမ်းဆောင်ဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေတဲ့ ဘိုဘိုရဲ့ စံချိန်မှီ တန်ဆာကြီးကို အငမ်းမရဘဲ ကိုင်လိုက်တယ် ။

သုံးရက် အတွင်း ဒီတန်ဆာကြီးကို ရည်မွန်သင်းမောင် တမ်းတနေမိတာ ။ ဒါကြောင့် ဘိုဘို့ကို ထပ်တွေ့ချင်တယ်
လို့ ဖုန်းဆက် ချိန်းမိရတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း ကိုယ်အောက်ပိုင်းက ပင်တီဘောင်းဘီပြတ်လေးက လွဲလို့ ဘာ အဝတ်မှ
မကျန်တော့ဘူး ။ နို့လှလှကြီး နှစ်ခိုင်က ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်နဲ့ လှလွန်းနေလို့ ဘိုဘို အငမ်းမရ ဘဲ နမ်းရှုံ့မိရ
ပြီး မာတောင် ထောင်ထနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းနီရဲရဲလေးတွေကိုလည်း တဖက်ပြီးတဖက် စို့တယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က ခေါင်းလေးမော့ပြီး “ ဘိုဘိုရယ်….ဟင့်ဟင့်…” လို့ ပြောရင်း သဘောကျနေတယ် ။

ဘိုဘိုလည်း နို့ကြီးတွေကို တော်တော်ကြာအောင် ကိုင်လိုက် နမ်းလိုက် စို့လိုက် လျာနဲ့ ကလိလိုက် လုပ်ပြီး
တော့ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်တယ် ။ ပင်တီဘောင်းဘီလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဘေးကနေ ကိုင်ပြီး ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ် ။

ဝမ်းဘိုက်သား ဖြူဖြူလေး အောက် ဆီးခုံမို့မို့ကြီးက တအား လှနေသန့်နေတယ် ။ အမွှေးတွေ ရှင်းထားတာ
ကြောင့် အင်္ဂါစပ်ကြီးက ခုံးမောက် ဖြူဖွေးနေတယ် ။ အကွဲကြောင်း နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေကို မြင်လိုက်ရတာ ဘိုဘို့ရဲ့ ကာမစိတ်တွေ အလွန်အကျွံ ထကြွသွားရတယ် ။

အင်္ဂါစပ်ကြီးကို သူ့နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းရှုံ့လိုက်သလို သူ့လက်တွေက ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို
ကိုင်တယ် ။ ဆုပ်နယ်တယ် ။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေ ။ ပြီးခဲ့တဲ့တခါ တွေ့ကြတုံးက လေးဖက်ကုန်း
ပေးတဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင်ကို ဆောင့်လိုးတုံးက ဒီဖင်တုန်းကြီးတွေ တုန်ခါနေတာတွေကို ပြန်လည် မြင်ယောင် သွားမိရတယ် ။

အဖုတ်ကို အနမ်တွေ ပေးနေတဲ့ ဘိုဘိုကို ရည်မွန်သင်းမောင် သဘောကျနေတယ် ။

သူ့ယောကျ်ား ကက်ပတိန်ဦးသင်းမောင်မောင် မလုပ်ပေးတာတွေကို ဘိုဘို လုပ်ပေးနေတယ်လေ ။ ရိုးသားပြီး
အသက်အရွယ်ကြောင့်လည်း ရည်မွန်သင်းမောင်ကို အာသာမဖြေပေးနိုင်ခဲ့ဘူး ။

စိတ်ကျေနပ်လောက်အောင် ကာမဆန္ဒ မဖြည့်ပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ ယောကျ်ားကို စိတ်အပျက်ကြီး ပျက်ပြီး ဘိုဘိုနဲ့ မတွေ့ခင်လည်း တချို့လူတွေနဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင် လိုးဖြစ်ခဲ့တယ် ။

လင်ကြီး သငေ်္ဘာသွားနေတဲ့အချိန် ရည်မွန်သင်းမောင် ဆန္ဒတောင့်တပြင်းပြတော့ ပထမဆုံး ညိတာက လင်ကြီး
က ပညာသင်ပေး စာပြပေးခဲ့လို့ သာ့ဒ်မိတ် အရာရှိ ဖြစ်လာခဲ့တဲ့ နောင်နောင်နဲ့ ။

နောင်နောင်က လင်ကြီး ခေါ်လာလို့ဘဲ ရည်မွန်တို့ အိမ်ကို ရောက်ဖူးခဲ့တာ ။ မိသားစုဝင်လို ဖြစ်လာတဲ့ နောင်
နောင်က သမီးတွေ မရှိတဲ့အချိန် ရည်မွန်သင်းမောင်နဲ့ ဟင်းအတူတူ ချက်စားကြတယ် ။ ၀ိုင်တို့ ဘီယာတို့ အတူတူ သောက်ကြတယ် ။ သိပ် နီးစပ်လွန်းတော့ ဆာလောင်နေတဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင်လည်း နောင်နောင်နဲ့
ဖြစ်သွားတယ် ။ နောက်ပိုင်း နောင်နောင်ကလည်း သငေ်္ဘာလိုက်တော့ ရည်မွန်သင်းမောင် သူမ အကိုရဲ့ သူငယ်ချင်း ဗိုလ်မှူးသံဒိုင် ဆိုတဲ့ တခုလတ် ဘဲကြီးနဲ့ ညိတယ် ။

ဗိုလ်မှူးသံဒိုင်က ဘိုဘိုတို့လို အသက်မငယ်ပေမယ့် ရေရေလည်လည် လိုးတဲ့ဘဲကြီး ။
တဏှာကြီးတယ် ။ မိန်းမ အထာ ကျွမ်းတယ် ။ လိုးတတ်တယ် ။ ဗိုလ်မှူးသံဒိုင်နဲ့ တော်တော်လေး လိုးပြီးတဲ့
နောက် ဗိုလ်မှူးသံဒိုင်က အလွဲသုံးစားမှုနဲ့ ထောင်ထဲ ဝင်သွားရတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်လည်း ဘဲမရှိဘဲ ယောင်ခြာခြာ ဆာနေခဲ့တယ် ။ တချို့ဘဲလေးတွေကလည်း သတင်းကြားပြီး
လာချဉ်းကပ်တယ်..။ ဖန်တယ် ။ ရည်မွန်သင်းမောင်လည်း သူတို့ ပုံပန်းနဲ့ အခြေအနေကို မကြိုက်တာကြောင့် တယောက်နဲ့မှ မညိဘူး ။ အလုပ်မဖြစ်ဘူး ။

အန်တီနုဆိုင်ကို ဆံပင်သွားညှပ်ရင်းမှ ခေါင်းလျော်ပေးတဲ့ ဘိုဘိုကို သဘောကျမိသွားခဲ့တယ် ။ ဘိုဘိုကို အစကအခြောက်လို့ ထင်တာ ။ အန်တီနုက မဟုတ်ဘူး..ရည်မွန်..ယောကျ်ားစစ်စစ်..စစ်တာမှ တကယ့်ဟာကြီး…အင်း…ရည်မွန် သူ့ကို အပြန် ခေါ်သာသွား…အမလေး…နောက်မှ..အန်တီနုရယ်..စောစောက ဘာလို့ မိတ်မဆက်ပေးလဲအပြစ်တင်နေမယ်…လို့ ပြောတော့ စိတ်ဝင်စားသွားတယ် ။

အခုတော့ ရည်မွန်သင်းမောင်လည်း ဘိုဘိုမှ ဘိုဘို ဖြစ်နေပြီ ။

ဘိုဘိုက ရည်မွန်သင်းမောင်ကို ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်လှဲချခိုင်းပြီး ပေါင်တန်တွေကို ဘေးဖြဲကားလိုက်ပြီး
ခုံးမို့နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို လျာနဲ့ အပီ ယက်ပေးပါပြီ ။

အို……အား……အမလေး..ဘိုဘိုရယ်…..မင်း…..မင်း…..လုပ်တတ်လှချည်လား……….။

ရည်မွန်သင်းမောင် ကို ဒီတခါလည်း ဆန္ဒပြင်းပြနေတာတွေကို ပြေပျောက်သွားအောင် ဘိုဘို ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်
တယ် ။ ဟိုတယ် ကုတင်ရဲ့ ဘေးက စားပွဲလေးပေါ်မဘိုဘိုအတွက် ပိုက်ဆံတွေ ပါတဲ့ စာအိတ်လေးက အဆင်သင့် ရှိနေတယ် ။

ဘိုဘို့အတွက် ဒီပိုက်ဆံတွေက ကြာကြာတော့ မခံလှဘူး ။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သောက်စားပစ်တာနဲ့ ကုန်သွား
တာဘဲ ။

အန်တီနု ဆိုင်မှာဘဲ ခေါင်းလျှော်တဲ့ အလုပ်ကို လုပ်ရင်း နောက်ထပ် ကပ်စတန်မာများ ထပ်ရလေမလား..ဒါမှ မဟုတ် ရည်မွန်သင်းမောင်ကဘဲ ထပ်ခေါ်အုံးမလား ဆိုပြီး ဘိုဘို စောင့်နေပေမယ့်  ကပ်စတန်မာ အသစ်လည်း
မရ..ရည်မွန်သင်းမောင်ကလည်း သူ့ကို ထပ် မခေါ်ဘူး ။

တနေ့ ဘိုက်ဆာလို့ ဈေးရုံထဲက ဆီချက်ခေါက်ဆွဲဆိုင်ကို စားဖို့သွားတော့ ရည်မွန်သင်းမောင်ကို သမီးနှစ်
ယောက်နဲ့ အစားစားနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က ဘိုဘိုကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်တယ် ။ သမီးတွေ ပါလို့ ဖြစ်မယ် လို့ ဘိုဘို သဘောပေါက်တယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ သမီး အကြီးလေးကို ဘိုဘိုတွေ့တော့ အရမ်းကြွေသွားတယ် ။ အရမ်းလှတဲ့ ကောင်မလေး
။အဲဒီ တနေ့လုံး ဘိုဘို ဒီ ကောင်မလေးကိုဘဲ မြင်ယောင်နေတယ် ။ စွဲလန်းသွားတယ် ။

ဘိုဘို အန်တီနုဆိုင်ကို ပြန်ရောက်ပြီး မကြာခင် ရည်မွန်သင်းမောင် ဖုန်းဆက်တယ် ။ သူ့ယောကျ်ား ကက်ပတိန်
သင်းမောင် ပြန်ရောက်လာလို့ လတ်တလော မအားသေးဘူးတဲ့ ။ ဘိုဘိုနဲ့ တွေ့ချင်ပေမယ့် မတွေ့နိုင်သေးဘူး
ဒါပေမယ့် စိတ်မပျက်ပါနဲ့..ဘိုဘိုကို တယောက်ယောက်နဲ့ ဆက်သွယ်ပေးမယ် လို့ ပြောတယ် ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က တကယ်ဘဲ ဘိုဘိုကို မိန်းမ တယောက်နဲ့ ဆက်သွယ်ပေးတယ် ။ ဆက်သွယ်ပေးလို့ အသက်နဲနဲကြီးနေပေမယ့် မပျက်စီးသေးတဲ့ အန်တီအရွယ်    မုဆိုးမ လှလှလေးတယောက်ကို ကောင်းကောင်းကြီး တာဝန်ယူပေးရပြန်တယ် ။

ဒီ ဒုတိယ အန်တီမမ နံမည်ကတော့ ဖြူဖြူမော်သိန်း…တဲ့ ။
လင်သေလို့အထီးကျန်ဆန် အဖေါ်မဲ့နေလို့  စိတ်ဓါတ်ကျနေတဲ့ တက္ကသိုလ်က ကထိက ဆရာမ တယောက်ပေါ့ ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ ယောကျ်ားက ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ ယောကျ်ား ကက်ပတိန် ဦးသင်းမောင်နဲ့ သဘေ်ာလိုက်ဖေါ်လိုက်ဖက် ဘော်ဒါ ။ သဘေ်ာနစ်မြုပ်တဲ့အထဲ ပါသွားခဲ့တယ် ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းက ကလေး မရှိဘူး ။

လင်မရှိတာ ကြာလာတော့ ဖြူဖြူမော်သိန်း က ဆန့်ကျင်ဖက် ယောကျ်ားကို လိုလားတဲ့ ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြတာပေါ့။ အရွယ်ရှိသေးတဲ့ မုဆိုးမ ဆရာမ ချောချောမို့ ဆာနေမှာဘဲ ဆိုပြီး အနားကပ် စားဖို့ ချောင်းနေတဲ့ ကျောင်းသားတွေနဲ့လည်း မဖြစ်သင့်တာမို့ ရှောင်ခဲ့တဲ့သူ ။

ရည်မွန်သင်းမောင်နဲ့က ညီအမတွေလို ခင်ကြချစ်ကြတော့ ရည်မွန်က ဖြူဖြူမော်သိန်း ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို ရိပ်မိ သဘောပေါက်တယ် ။ နိုင်ငံရပ်ခြား ရောက်နေတဲ့ ယောကျ်ားကြောင့် ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေတဲ့ သူမနဲ့ ဘဝတူတွေမို့ စာနာတယ် ။ နားလည်သဘောပေါက်တယ် ။ ကိုယ်ချင်းစာ စိတ်နဲ့ ဖြူဖြူမော်သိန်းကို ဘိုဘိုနဲ့ပေးတွေ့ပေးလိုက်တယ် ။

ဘိုဘိုက အန်တီနု…ရည်မွန်သင်းမောင် တို့နဲ့ အတွေ့အကြုံရပြီးပြီမို့ အန်တီအရွယ် မမကြီးတွေကို ဘယ်လို ပြုစု
ရမယ် ဆိုတာ ကျွမ်းပြီးသားလေ ။ ဖြူဖြူမော်သိန်း ကို အပီအပြင် ဖြုတ်ပေး မှုတ်ပေးလိုက်တာပေါ့ ။

ဖြူဖြူမော်သိန်း တခါထဲ ဘိုဘိုမှ ဘိုဘို ဖြစ်သွားတယ် ။ ဘိုဘို့ကို ဖြုတ်ပေးခ ငွေပေးရုံမက ဘိုဘိုဝတ်ဖို့ ဘိုဘို
စားဖို့ ဆိုပြီး လက်ဆောင်တွေကလည်း အပိုဆောင်း ထပ်ပေးတဲ့အထိ ခိုက်သွားကြိုက်သွားတယ် ။

ဘိုဘို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အဆက်တွေ ရလာတယ် ။ နိုင်ငံခြားမှာလိုတော့ ပေါ်တင်ကြီး မဟုတ်ဘူးပေါ့ ။ တိတ်
တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ဘဲ သူ့အဆက်နဲ့သူ ခေါ်ကြတယ် ။ ဘိုဘိုကလည်း သိပ်အိုသိပ်ရွဲတာတွေနဲ့ တိုးမှာ စိုးလို့ လူ
ကြည့်ပြီးမှဘဲ လိုက်တယ် ။ သူမကြိုက်ရင် စိတ်မလာတဲ့ ပုံဆိုရင် ဟိုဟာဒီဟာ အကြောင်းပြပြီး ငြင်းတာတွေလည်း ရှိတယ် ။

ဘိုဘိုက သူကိုယ်တိုင်က တဏှာကြီးတဲ့ကောင်မို့ တော်ရုံ နဲ့ ငြင်းခဲပါတယ် ။
ဘယ်လို ပုံစံဖြစ်ဖြစ် လက်ခံတာဘဲ ..။ ပိန်ပိန် ၀၀ မဲမဲ ဆွဲပြီဘဲ ။

နံစော်မယ် ထင်ရင် သူက မလိမ့်တပတ်နဲ့ရေချိုးခိုင်းတတ်တယ် ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ သေသေချာချာ တိုက်ပွတ်ဆေးကြောပေးတတ်သလို ပါးစပ်လည်း မနံစေဖို့ ဆေးကြောသန့်ရှင်းခိုင်းတယ် ။ ကွန်ဒန် ပါမှ လုပ်တယ် ဆိုတာ ကြိုတင် ပြောထားတယ် ။

ဘိုဘို့အတွက် ရည်မွန်သင်းမောင်ရယ် ဖြူဖြူမော်သိန်းရယ် နဲ့ အန်တီနုနဲ့တင် တကယ်တော့ လုံလောက်နေပါပြီ။
အန်တီနုနဲ့က ကြုံရင်ကြုံသလို လုပ်ဖြစ်နေကြတယ်လေ ။ ဒါက အလုပ်သဘော နဲ့ လုပ်ဖြစ်နေတာ ။

ဘိုဘို စွဲလန်းနေတာက ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ သမီး အကြီးမလေး ..အိန္ဒြာသင်းမောင် ။

အိန္ဒြာသင်းမောင်နဲ့ ဈေးထဲမှာ ထပ်တွေ့တယ် ။ ဒီတခါ သူ့မာမီ ရည်မွန်သင်းမောင် မပါဘူး ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်
က သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်နဲ့ လာတာ ။ ဘိုဘိုလည်း ကောင်မလေး အနောက်က တကောက်ကောက်လိုက်ပြီး
ကောင်မလေးရဲ့ အလှအပမှာ နစ်မျောမိန်းမောနေမိလို့ ကောင်မလေးလည်း သူ့ကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့ ခပ်မိုက်
မိုက် ဘဲတကောင်ကို ပြန်သတိထားမိသွားတယ် ။ ဘိုဘိုနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံမိသွားတယ် ။

အိန္ဒြာသင်းမောင်ကို တအား စွဲလန်းသွားတဲ့ ဘိုဘို လည်း အိန္ဒြာသင်းမောင် အကြောင်းကို စုံစမ်းတယ် ။ ၁၈နှစ်
ပြည့်ပြီကာစလေး အိန္ဒြာသင်းမောင် သည် နုထွတ် လန်းဆန်းလွန်းနေသည် ။

ဒါကြောင့် ကပ်စတန်မာ အသစ်မရလည်း သူစိတ်မပူဘူး ။
လက်ရှိ သူ့ကို သုံးနေတဲ့ မမကြီးတွေကိုတော့ သူတို့ စိတ်ကြိုက်ဖြစ်အောင် ကျေနပ်အောင် ဖြုတ်ပေးနေတယ် ။
ချောင်းသာနဲ့ ငွေဆောင်မှာ အရက်သောက်လိုက် ရေကူးလိုက်နဲ့ ဘိုဘို အသားတွေ ညိုမောင်းပြီး ပြန်လာတယ် ။

ဆိုင်ထဲကို ဝင်လာတဲ့ ဘိုဘို့ကို အန်တီနုက ဝမ်းသာအားရ ပြေးဖက်လိုက်တယ် ။

“ ဟယ်…ဘိုဘို ပြန်လာပြီ…..တော်တော် ပျော်ခဲ့လား…ဘိုလေး….အသားတွေ မဲတူးလာပါလား….”ု

အန်တီနုက တခါတလေး ဘိုဘို့ကို ချစ်စနိုး ဘိုလေးလို့ ခေါ်တတ်တယ် ။ အန်တီနုဆိုင်က ဆံပင်ညှပ်တဲ့ဝါလေး
နဲ့ဇာခြည်နဝရတ်တို့ကလည်း ဘိုဘို့ကိုမြင်တာနဲ့ တင်ပါးတွေ ရမ်းခါပြီး ဆတ်တောက်ဆတ်တောက်နဲ့ ပြေးထွက်လာကြတယ် ။ ဘိုဘိုကို လွမ်းလိုက်တာ ဘာညာကွိကွနဲ့ နုတ်ဆက်ကြတာပေါ့ ။

ဝါလေးနဲ့ ဇာခြည်နဝရတ်တို့ရဲ့ နို့တွေ ဖင်တုံးတွေ နဲ့ ဘိုဘို့ကိုယ် အနှံ့ ထိမိ ပွတ်မိတယ် ။ သူတို့က ၀ိုင်းဖက်ကြတာကိုး ။ ဘိုဘိုလည်း ဒီနှစ်ယောက်က သူ့ကို အရမ်း ပွတ်သီးပွတ်သပ်

လုပ်ကြတာကြောင့် တနေ့ကျရင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုပါ လိုးဖြစ်အောင် လိုးမယ်လို့ စဉ်းစားထားတယ် ။ သူတို့နှစ်ယောက် အလုပ်ခွင်ကို ပြန်ရောက်သွားကြတဲ့အချိန် အန်တီနုက ဘိုဘို့အနား

ကို တိုးကပ်လာပြီး “ ဘိုလေး..ဖြူဖြူမော်သိန်းက မင်းကို ဖုန်း ဆယ်ကြိမ်မက ဆက်တယ်..သူ့ဆီကို ပြန်ဆက်လိုက်ပါအုံး …မင်းကို အရမ်း တမ်းတ တောင့်တနေတယ် ထင်တယ် …” လို့ ပြောလိုက်

တယ် ။ အနားယူရာက ပြန်လာတဲ့အချိန် အလုပ်ရမယ် ဆိုရင် ကောင်းတာပေါ့ ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းကို ဖြုတ်ပေးရတာလည်း ဘိုဘို သဘောကျပါတယ် ။ တောင့်တောင့်တင်းတင်းနဲ့ လင်မရှိတော့တဲ့

မုဆိုးမမို့ လီးကို အမြဲ တောင့်တလိုလားနေတာကြောင့် ဖြူဖြူမော်သိန်းနဲ့ဖြုတ်ရတာ ရည်မွန်သင်းမောင်နဲ့ ဖြုတ်ရသလိုဘဲ အရမ်း ကောင်းတယ် ။  “ ဘိုလေး ..ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ ဖုန်း နံပါတ်..မင်းဆီမှာ

ရှိတယ်  မဟုတ်လား…”

“ ရှိတယ်..အန်တီနု….ခု ခေါ်လိုက်မယ်..မမဖြူ ဆီကို ..”

“ ဘိုလေး ..အန်တီနုလည်း မင်းလေးနဲ့ တွေ့ချင်သေးတယ်…” လို့ ဘိုဘို့လက်မောင်းကို ဖွဖွလေး ဆွဲဆိတ်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ အန်တီနုက ပြောလိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုက “ အန်တီနုကိုလည်း ဘိုက တွေ့ချင်

နေတာပါ..” လို့ ပြန်ပြောရင်း ဖြူဖြူမော်သိန်း နံပါတ်ကို ခေါ်လိုက်တယ် ။

“ ဟယ်လို ..ဖြူဖြူ မော်သိန်း ပါ…”

“ မမဖြူ ….ဘိုဘိုပါ ….”

“ ဟယ်ဘိုဘို….ဘယ်က ခေါ်တာလဲ..ဘယ်ရောက်နေတာလဲ..”

“ ချောင်းသာ သွားနေတာ မမဖြူ.. . .မမဖြူ   . . . ကျနော့်ကို မေးတယ်လို့ ..အန်တီနု ပြောလို့..အခု ကျနော် ရန်ကုန် ပြန်ရောက်နေပြီ….”

“ အေး..ဟုတ်တယ်….မမ.မင်းကို တွေ့ချင်နေတယ်…ဘယ်တော့ တွေ့နိုင်မလဲ…”

“ ကျနော်က အားသွားပြီ မမဖြူ….မမဖြူ တွေ့ချင်တဲ့ အချိန် တွေ့လို့ ရပါတယ်…”

“ ကောင်းပြီ..အခု တွေ့ချင်တယ်…”

“ ရတယ်မမဖြူ..ကျနော် ဘယ်ကို လာခဲ့ရမလဲ …”

“ ဟိုတယ် တခုခုပေါ့ကွာ….မင်း ပြောတဲ့နေရာကို မမဖြူ လာခဲ့မယ် ….”

ဘိုဘို အပြေးအလွှား စဉ်းစားလိုက်တယ် ။ ဘယ်ဟိုတယ်မှာ တွေ့ကြမလဲ ။ မမဖြူ နဲ့ ချိန်းတွေ့နေကြ ဟိုတယ်တွေ ထဲက အကောင်းဆုံး ဖြစ်တဲ့ “ မဟာရန်ကုန် ”ဆိုတဲ့ ဟိုတယ်လေးကို ရွေးတယ် ။

“ မဟာရန်ကုန်မှာ ဆုံကြမယ်..မမ ..”

“ ဟုတ်ပြီ ဘိုဘို….မမဖြူ လာခဲ့မယ်….”

ဘိုဘို အန်တီနုကို နုတ်ဆက်ပြီး အန်တီနုရဲ့ ဆိုင်ထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ သူ့မျက်လုံးတွေက တက္ကဆီများ ရလိုရငြား ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် စားသောက်ရုံထဲကို

ဝင်ဖို့ လျှောက်လာတဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ သမီးအကြီး အိန္ဒြာသင်းမောင်ကို တွေ့လိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်က ထုံးစံအတိုင်း သူ တွဲနေကျ ဆံပင်တိုတိုလေးနဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့ ။ ဘိုဘို အိန္ဒြာသင်း

မောင်ကို တွေ့လိုက်တာနဲ့ ဖြူဖြူမော်သိန်းနဲ့ ဆုံဖို့ ချိန်းထားတဲ့ ဟိုတယ်ဆီကို အမြန်သွားရမယ့် အစား စားသောက်ရုံထဲ ဝင်သွားနေတဲ့ အိန္ဒြာသင်းမောင်တို့ အနောက်ကို လိုက်သွားလိုက်တယ် ။

အိန္ဒြာသင်းမောင် နဲ့ ရွှေဖြူသော်သော် ခေါက်ဆွဲဆိုင်က စားပွဲမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး စားပွဲထိုးကို သူတို့စားချင်တာတွေ မှာလိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူတို့နားကို ရောက်လာတဲ့ ဘိုဘို ကို ရွှေဖြူသော်သော် က

မြင်လိုက်လို့ အိန္ဒြာသင်းမောင်ကို လက်တို့ပြီး ပြတယ် ။

“ အိန္ဒြာ..ဟိုဘဲ..ဟိုဘဲ ..”

“ သိတယ်..ရွှေဖြူ….မကြည့်နဲ့..သူ့ဘက်ကို….”

အိန္ဒြာက မကြည့်ဖို့ ပြောနေပေမယ့် ဒီဘဲကတော့ စူးစူးစိုက်စိုက်ကို ကြည့်နေလို့ ရွှေဖြူသော်သော်က အိန္ဒြာသင်းမောင် ကို  “ ဒီဘဲက ယူ့ကို ရေလည် ရှိုးနေတယ် …” လို့ ပြောလိုက်လို့ အိန္ဒြာ

လည်း အဲ့ဘဲဖက်ကို ဖျတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်မိတယ် ။ မျက်လုံးချင်း ဆုံသွားတယ် ။ သူက ပြုံးပြတယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင် ရင်တွေ တအား ခုံသွားတယ် ။ သူ့အပြုံးက အိန္ဒြာတကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးတွေ

တဖျန်းဖျန်းထသွားစေတယ် ။

“ ညီမတို့..အကို ဒီစားပွဲမှာ ထိုင်လို့ ရမလားဟင်….”

သူ့အသံက တကယ့်ကို နံမည်ကြီး ရုပ်ရှင်မင်းသား တယောက်ရဲ့ အသံမျိ ုး …။

“ ထိုင်ချင်ထိုင်ပေါ့…ဒါ ဒီဆိုင်က စားပွဲနဲ့ ထိုင်ခုံတွေဘဲ….ကျမတို့ မပိုင်ပါဘူး…..” လို့ အိန္ဒြာသင်းမောင်က ပြောလိုက်တယ် ။ ရွှေဖြူသော်သော်ကတော့..“ တခြားစားပွဲတွေလည်း လွတ်နေတာဘဲ ”

လို့ နှုတ်ခမ်းလေး စူထော်ပြီး ပြောတယ် ။

“ ညီမကို အကို မိတ်ဖွဲ့ချင်လို့ပါ ….ညီမကို ခဏခဏ ဆုံဖူးတယ်လေ..ဒီဈေးကြီးထဲမှာ….ညီမကော အကို့ကို မှတ်မိလား မသိဘူး ….”

ဘိုဘိုဟာ တကယ့်ကို မျက်နှာပြောင်တဲ့ကောင်ပါ ။ ပေါ်တင်ကြီး ဝင်လုံးတာဘဲ ။

စားပွဲထိုးလေးက “ အကိုကြီး..ဘာစားမလဲ..ဘာမှာပေးရမလဲ…” လို့ လာမေးတယ် ။

“ မင်းကလဲကွာ..အလိုက်ကန်းဆိုးကို မသိဘူး….ဘဲပေါငးဆီချက်တခွက်..မှာပေး…..” လို့ ကောင်လေးကို ပြောလိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်နဲ့ ရွှေဖြူသော်သော်တို့ကတော့ သူတို့မှာတဲ့ ခေါက်ဆွဲတွေ ရောက်လာလို့ စ စားနေကြပြီ ။

“ ညီမ..အကို့နံမည်က ဘိုဘို ပါ ..ညီမကို ခင်မင်ချင်နေတာ ကြာပြီ ….” လို့  ဘိုဘိုက ပြောလိုက်တဲ့အခါ ရွှေဖြူသော်သော်က “ ကျမတို့က မခင်မင် ချင်ဘူး ဆိုရင်ကော….” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။

အိန္ဒြာသင်းမောင်က ရွှေဖြူသော်သော် ပြောလိုက်တာကို အားနာသွားတယ် ။

“ အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး….ရွှေဖြူကလဲ….”

“ ညီမနံမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲဟင်…”

“ အိန္ဒြာ ပါ ….ကဲ ဘာသိချင်သေးလဲ…” အိန္ဒြာသင်းမောင်က ရယ်ပြီး ဘိုဘို့ကို မေးလိုက်တယ် ။ “ သိချင်တာတွေ အများကြီး ရှိတာပေါ့ …ညီမ မှာ ဘဲရှိလား..ညီမ ဘယ်မှာနေလဲ …အကုန်

သိချင်တာ ..” လို့ ဘိုဘိုက ပြောလိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်ကရယ်လိုက်ပေမယ့် ရွှေဖြူသော်သော်ကတော့“ မပြောနဲ့ အိန္ဒြာ..ပေါ်တင်ကြီး လာလုံးနေတယ် ….” လို့ မျက်စောင်းထိုး

ပြီး ပြောလိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်က ဘိုဘို့ကို “ သူက အိန္ဒြာ့ ဘက်စ်ဖရင်း ရွှေဖြူသော်သော်တဲ့ ….သူက စိတ်ရင်းကောင်းပါတယ်….နဲနဲ စွာတာ တခုဘဲ….” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ရွှေဖြူသော်သော်က အိန္ဒြာသင်းမောင် ရဲ့ လက်မောင်းရင်းကို ဖွဖွလေး ဆိတ်လိုက်တယ် ။

ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီ ကောင်မလေး ချောချောလေးနှစ်ယောက်နဲ့ သူ ခင်မင်ခွင့် ရသွားတယ် ။  ဒီအချိန်မှာ ဘိုဘို့ဖုန်းကို မက်ဆေ့ တိန်ကနဲ ဝင်လာတယ် ။ ဘိုဘို ကြည့်လိုက်တော့ သူသွားမယ့်

“ မဟာရန်ကနု် ဟိုတယ် ” က သူ့အဖွဲ့ မန်နေဂျာ အကိုကြီး ဆီက ။

“ ဘိုဘို..မင်း မမ ရောက်လာပြီ…အခန်း ၃၃ ကို ပို့ပေးထားတယ်..အမြန်လာပါ…..” တဲ့ ။

ဘိုဘိုလည်း “ ကားပိတ်ကြပ်နေလို့..အမြန်လာနေတယ် ..” လို့ ပြန်ရိုက်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာသင်းမောင်နဲ့ ရွှေဖြူသော်သော်တို့ သူတို့ရဲ့ သံပုရာရည် တွေကို စုတ်တံနဲ့ အပြီးသတ် ရှင်းလိုက်ကြပြီး

ထိုင်ရာက ထလိုက်ကြတော့မယ် ။

ဘိုဘိုက သူ့ဖုန်းနံပါတ်ပါတံ့ ကပ်လေး အိန္ဒြာ့ကို ကမ်းပေးလိုက်တယ် ။ “ နောက်တခါ စကးပြောချင် တွေ့ချင်သေးတယ်…” လို့လည်း ပြောလိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာက သူ့ကပ်လေးကို လှမ်းယူပြီး

စလင်းဘက်အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်လို့ ဘိုဘို တအား ပျော်သွားတယ် ။

“ အိန္ဒြာ့ ဖုန်းရော ပေးမလားဟင်…”

“ ပေးဘူး….” အိန္ဒြာသင်းမောင်က ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောပြီး….“ တနေ့ ဆုံချင်လဲ ဆုံကြဦးမှာပေါ့ …ကဲ သွားလိုက်အုံးမယ်…လိုက်မလာနဲ့နော်….” လို့ ထပ်ပြောလိုက်တယ် ။

ရွှေဖြူသော်သော်က “ လိုက်မလာနဲ့..ပင်တီတို့ ဘရာတို့ …သွားဝယ်မလို့…..” လို့ ဝင်ပြောလိုက်တယ် ။

ဘိုဘိုက “ ကောင်းပါပြီဗျာ….နောက်ထပ် ပြန်ဆုံပါစေ….အမြဲ ဆုတောင်းနေပါမယ်….” လို့ ပြောရင်း သူ မစားဖြစ်တဲ့ ဘဲပေါင်း ခေါက်ဆွဲ ဖိုး ငွေရှင်းပေးလိုက်ပြီး လှလွန်းတဲ့

အိန္ဒြာသင်းမောင်ရဲ့ နောက်ပိုင်း အလှအပတွေကို ငေးမော နေမိတယ် ။

သူတို့ မြင်ကွင်းက ပျောက်ကွယ်သွားမှာ သူ တကျိုးထဲ လစ်ပြီ ။

တက္ကဆီတစီး ဖမ်းတားပြီး “ မဟာရန်ကုန် ဟိုတယ် ” ကို ပြေးပြီ ။

မဟာရန်ကုန်ဟိုတယ် အရှေ့ကို ဘိုဘို စီးလာတဲ့ တက္ကဆီကား ထိုးဆိုက်လိုက်တာနဲ့ ဟိုတယ် မန်နေဂျာ အဝင်တံခါးပေါက်ကနေ

ဘိုဘိုကို စောင့်ကြိုနေတယ် ။

“ ဟိတ်..မမကြီး စောင့်နေတယ် ..အားနာစရာကြီးကွာ….”

“ ကားတွေက ပိတ်ကြပ်နေလို့ အကိုရေ..”

ဘိုဘို ဖြူဖြူမော်သိန်း ရှိတဲ့ ဟိုတယ်ခန်းကို ခပ်သွက်သွက်လေး ပြေးလိုက်တယ် ။

ဖြူဖြူမော်သိန်းက စာအုပ်ထူထူကြီး တအုပ်ကို ဖတ်နေတယ် ။ ရွှေကိုင်း ပါဝါမျက်မှန်လေး အောက်က မျက်လုံး

၀ိုင်းစက်စက်တွေနဲ့ သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး…“ ဘိုဘို…အူရားဖားရားနဲ့…ဖြေးဖြေး လုပ်ပါကွာ…” လို့ ပြောလိုက်တယ်။

“ ကားလမ်းတွေက ပိတ်နေလို့ မမဖြူ….” လို့ဘိုဘိုက ပြောလိုက်ရင်း ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်ကို ချွတ်လိုက်တယ် ။

အနက်ရောင် စွပ်ကြယ်လက်ပြတ်လေး ဝတ်ထားလို့ ဘိုဘိုရဲ့ လက်မောင်း ကြွက်သားတွေကို ဖြူဖြူမော်သိန်း တွေ့

လိုက်ရတယ် ။ ဝမ်းဘိုက်ချပ်ချပ်ကြောင့်လည်း သူ အရမ်း ကြည့်ကောင်းနေတယ်လေ ။

“ အဲကွန်းက အဖိုးတန်လိုက်တာ မမရယ်…အပြင်မှာ အရမ်းပူတာဘဲ သိလား….”

ဖြူဖြူမော်သိန်းက ဘိုဘို့စွပ်ကြယ်လက်ပြတ်အနက်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲမ ချွတ်ပေးလိုက်တယ် ။

“ ဘိုဘိုက ဘယ်ကောင်မလေးတွေနဲ့ လိုက်ပျော်နေတာလဲ..မမက လွမ်းလိုက်ရတာ…”

“ ဘိုလည်း မမကို လွမ်းနေရတာဘဲ မမရယ်…”

“ အံမာ..တော်ပါ လူကို တွေ့ရင်တော့ လွမ်းပြပြီ…..မင်းရဲ့ မာယာတွေက များသားဘဲ….ဘိုဘို..ဟွန်း…”

“ မမဖြူကို ဘိုဘို ဘယ်တော့မှ ချစ်လို့ မဝဘူး ဆိုတာ မသိဘူးလား…..”

ဘိုဘိုက ဖြူဖြူမော်သိန်းကို ဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းထူထူပြဲပြဲတွေကို ငုံစုတ်ပစ်လိုက်တယ် ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းလည်း

ဒီလို အနမ်းလေးတွေကို လိုလား တောင့်တနေလို့ ဘိုဘိုကို ဖုန်းဆက်ဆက် မေးနေရတာ မဟုတ်လား ။

ဘိုဘိုကို အားရပါးရ ပြန်ဖက်ပြီး တုန့်ပြန် နမ်းစုတ်ပါတော့တယ် ။ ဘိုဘို့လက်တွေက ခါးကို ဖက်ထားရာကနေ

ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ ဖြူဖြူမော်သိန်း ဝတ်ထားတဲ့

ဘလောက်စ်အကျ ႌပါးလေးကို ချွတ်တယ် ။

ဖြူဖြူမော်သိန်းကလည်း အကျ ႌကျွတ်သွားပြီးတဲ့အချိန် ကျန်နေတဲ့ ဘရာစီယာ လိမ်မော်ရောင်လေးကို

လက်နောက်ပြန် ချိတ်ဖြုတ်ပစ်ပြီး ချွတ်လိုက်တယ် ။ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ထွားထွား တစုံက အချုပ်အေနှာင်အောက်က

လွတ်မြောက်သွားလို့ ငွားငွားစွင့်စွင့်နဲ့ တုန်ခါသွားကြတယ် ။ နို့သီးခေါင်း အဖုလေးတွေက ညိုညိုလေးတွေ ။

ကာမစိတ်ကြောင့် ပိုပြီး ကြီးထွား မတ်တောင်နေကြတယ်လို့ ဘိုဘို ထင်တာဘဲ ။

နို့ကြီးတွေကို နယ်ဖတ်တဲ့ အချိန် နို့သီးခေါင်း မာမာလေးတွေကိုပါ တလှည့်စီ စို့ပေးတော့ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့

ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးတွေကို ကြားလိုက်ရတယ် ။ ဘိုဘို့လက်တွေက မြန်ဆန်တယ် ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ ထမိန်

လေးကိုပါ ချွတ်လိုက်တယ် ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ တကိုယ်လုံးမှာ အဖုံးအကွယ် ဆိုလို့ အဝတ်ဆိုလို့ ပင်တီပြတ်

လေးဘဲ ကျန်တော့တယ် ။ ပေါင်ဖြူဖြူသွယ်သွယ်တွေက ချောမွတ်ပြောင်လက်နေကြတယ် ။

ပင်တီလေးကို ဘိုဘို ချွတ်ပြီ ။

ချွတ်ပြီး ဘေးကို မချလိုက်ဘဲ သူ့နှာခေါင်းဆီ ကိုင်ပြီး နမ်းရှူလိုက်လို့ ဖြူဖြူမော်သိန်းက “ ဟိတ်..ဘိုဘို..ဘာလုပ်

တာလဲကွာ..မနံဘူးလား….” လို့ မေးပြီး ပင်တီလေးကို ဘိုဘို့လက်ထဲက လုယူဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုက

မပေးဘူး ..။ “ မနံပါဘူး…မမဖြူကလဲ..ဘိုက မမဖြူ အနံ့ကို သိပ်ကြိုက်တာ..ဒီပင်တီလေးကို ဘို့ကို

ပေးပါလားဟင်..မမဖြူကို သတိရတိုင်း ရှူချင်လို့ပါ…”

“ ဘိုဘိုရယ်…မင်းက ပေါက်ပေါက်ရှာရှာကွာ….ပေးဘူး….”

“ မပေးရင် မမရဲ့ ပိပိကိုဘဲ ကျနော် ယက်ရတော့မှာပေါ့……..”

ဘိုဘိုက ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲ နေရာယူလိုက်တယ် ။ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး ခေါင်း

ထိုးသွင်းလိုက်တာ ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ကောင်းကောင်း ထိန်းသိမ်းထားလို့ ထင်သည် ။ အရမ်း

လှပနေဆဲဘဲ ။ ဘိုဘိုလည်း အကွဲကြောင်းတလျောက် လျာနဲ့ စုံချည် ဆန်ချည် စ ယက်ပေးလိုက်ပါတယ် ။

ဖြူဖြူမော်သိန်းလည်း ဘိုဘို့ခေါင်းကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ဆော့နေရင်း ဘိုဘို လျာနဲ့ ယက်ပေးတာကို ကျေကျေနပ်

နပ်ကြီး ခံယူနေပါတယ် ။ ဘိုဘိုလည်း ယက်ပေးနေရင်း သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်တယ် ..။ သူ့ဒုတ်က အရမ်း

တောင် အရမ်း လိုလားနေပြီမို့ တဆတ်ဆတ်တောင် တုန်ခါနေပြီ ။ ဖြူဖြူမော်သိန်း လည်း ဘိုဘို မှုတ်ပေးနေ

တာတွေကြောင့် ဖီလင်တွေ တအား တက်နေပြီ ။ ပါးစပ်က ပြောချင်တာတွေ လျှောက်ပြောရင်း ဘိုဘို့ခေါင်း

က ဆံပင်တွေကို ဆွဲတယ် ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းကို ကုတင်စောင်းမှာ ပေါင်ဖြဲပြီး သူက ကုတင်အောက်က မတ်တတ်

ရပ်ပြီး ဆွဲမယ် လို့ သူ ပြင်ဆင်လိုက်တဲ့အချိန် ဖြူဖြူမော်သိန်း သူ့ဒုတ်ကို မြင်သွားတယ် ။

“ ဟယ်တော့ ဘို..မင်း..မင်း..ဘာလုပ်ထားလဲ…”

“ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး…မမဖြူ..ဘာဖြစ်လို့လဲ….”

“ မင်း ဟာက ခါတိုင်းထက် ပိုကြီးနေသလားလို့..မင်း ကြီးအောင်များ လုပ်ထားသလား…”

“ ဟားဟား…မလုပ်ပါဘူး..မမရယ်…ထင်လို့ပါ….ကျနော့်ဒုတ်က ပုံမှန်ပါဘဲ ….     ”

ဘိုဘိုက ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ အကွဲကြောင်းကို လက်နဲ့ ဖမ်းအုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့လက်မှာ ပေစိုသွားတဲ့ ကာမရှေ့

ပြေး အရည်တွေကို သူ့ဒုတ် ထိပ်ဖူးမှာ သုတ်လိမ်းလိုက်သည် ။ ပြီးတာနဲ့ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ အပေါက်ဝကို တေ့

လိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်ပါတယ် ။

“ အား…..ဖြေးဖြေး…ဘိုဘို..မမ…မမဟာ ကွဲပြဲသွားပါအုံးမယ်….”

ဘိုဘိုက စိတ်ထဲက ရယ်ချင်သွားတယ် ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းက အပျိုဖျန်းကလေး တယောက်လို ပြောနေလို့ ။

တကယ်တော့ ဖြူဖြူမော်သိန်းသည် အတွေ့အကြုံများခဲ့တဲ့ မိန်းမတယောက် မဟုတ်လား ။ သူ့ဒုတ်လောက်ကို

ဘယ်မှုမလဲ ။ သူနဲ့ ဖြူဖြူမော်သိန်းတို့ အရင် ဆွဲကြတာတင် မနည်းဘူး ။ တရက်ထဲ လေးငါးခြောက်ချီ ကိုင်ကြ

တာ ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းဟာ တဏှာအရမ်းကြီးတာ သူအသိဆုံး ။ ဒါကြောင့် လင်သေသွားပြီးတဲ့နောက် ဖြူဖြူမော်

သိန်း လီး ပြတ်လပ်သွားတာကို မခံနိုင်ဘူး ။ တအား ခံချင် တအားယားလွန်းလို့ ဘိုဘို့ကို ငွေပေးပြီး တဝ ကုန်း

ရတာ ။

ဘိုဘို့လီးတုတ်တုတ်ကြီး က တထစ်ထစ်နဲ့ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို ဝင်ရောက်သွားသည် ။

ယားလွန်းနေတဲ့ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက အတွင်းသား နုနုရွရွလေးတွေကို အတင်းကြီး တိုးပွတ်တိုက်

သွားကြလို့ ဖြူဖြူမော်သိန်း ခြေထောက်တွေ ထောင်ပြီး ပေါင်တန်တွေကို တဖက်တချက်ဆီကို တအား ဖြဲကား

ပေးရင်း လီးဝင်တဲ့ အရသာထူးကို ခံစားနေပါတယ် ။

ဘိုဘိုက ဆတ်ကနဲ လီးတန်ကို အနောက်ကို ဆုတ်လိုက်ပြီး စွိကနဲ ပြန်သွင်းထည့်လိုက်တယ် ။

“ အင်းဟင်……အိုး……..”

စည်းတင်းကြပ်နေတဲ့ အရသာကို ဘိုဘို ခံစားလိုက်ရလို့ မမဖြူတယောက် သူ့အဖုတ်ကို ဘာတွေများ လုပ်ထား

လေသလဲလို့ ထင်လိုက်မိတယ် ။ နောက်ဆုံးတခေါက် တွေ့တုံးက မမဖြူက ကျောက်ချဉ်ရည် စိမ်လိုက်ရင် မမတို့

အဖုတ်တွေ ကျဉ်းသွားပြီး လုပ်လို့ ပိုကောင်းတယ်ဆို..ဘိုဘို ကြားဖူးလား….” လို့ မေးခဲ့တာကို အမှတ်ရသွားတာ။

စိုအိတင်းကြပ်နေတဲ့ မမဖြူရဲ့ စောက်ပတ်ကို ဘိုဘို အရမ်း ကြိုက်သွားတယ် ။ မမဖြူကို အချက် ၅ဝလောက်

ဆောင့်ထည့် လုပ်ပေးလိုက်ပြီး..“ မမ ဖင်ကုန်းပေးပါလား…” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ဖြူဖြူမော်သိန်း မညည်းမငြူ ဘိုဘို ခိုင်းသလို လုပ်ပေးတယ် ။ လေးဖက်ထောက်ပေးတဲ့ ဖြူဖြူတောင့်တောင့် မိန်း

မချောကြီးကို ဘိုဘို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီး သဘောတွေ ကျနေတယ် ။ သူခိုင်းတာလည်း မဆိုင်းမတွ လုပ်

ပေးတဲ့ မမဖြူကို ခါးလေးကို လက်နဲ့ ဖိနှိမ့်ချလိုက်တယ် ။ ဖင်တုန်းကြီးတွေ ထောင်သွားအောင် ပုံစံပြင်ပေးလိုက်

ပြီး ဖင်ကြားက ပြူးထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ သေသေချာချာ ကြည့်

လိုက်တဲ့အချိန် ဖြူဖြူမော်သိန်းက “ ဘို..လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့ကွယ်..မမဖြူ လိုချင်လှပြီ….” လို့ ဝပ်ပေးနေလျက်

က ပြောလိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုလည်း..တအား ယားနေတဲ့ မမဖြူရဲ့ ဖင်အနောက်တည့်တည့်မှာ နေရာယူလိုက်ပြီး

သူ့ဒုတ်ကို ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးရဲ့ အပေါက်မှာ တေ့လိုက်တယ် ။

မမဖြူရဲ့ ဖင်ပေါက်နီညိုညိုလေးကို လက်မနဲ့ ဖိကလိပေးရင်း ဇွတ်ကနဲ လီးတန်ကို သွင်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

“ အီး…ဖြေးဖြေး…မင်းဟာကြီးက တအား ကြီးတာဘဲ…အောင့်သွားတယ်ကွ…”

“ ဆောရီး မမဖြူ….” လီးတဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး စအိုပေါက်လေးထဲ လက်မနဲ့ ထိုးသွင်း ကလိပေးလိုက်တယ် ။

ဖြူဖြူမော်သိန်းလည်း ကောင်လေးတော့ ဖင်လိုးချင်နေပြီလား မသိဘူးလို့ စိတ်ထဲ စဉ်းစားမိပြီး…“ ဘိုဘို….ဘာတွေ

မဟုတ်မဟတ် ကြံနေသလဲ..မမဖင်ထဲ ထည့်ချင်နေပြန်ပြီလား…”လို့ မေးလိုက်တယ် ။

“ မမ ဖင်ပေါက်လေးကို မြင်နေရတာ အသဲယားလာလို့ပါ မမရယ်….” လို့ ဘိုဘိုက ပြောလိုက်ရင်း ဖြူဖြူမော်

သိန်းရဲ့ ခါးကို လက်တဖက်နဲ့ ကိုင်ရင်း ဖင်ကို ကော့ကာ ကော့ကာနဲ့ ထိုးညှောင့်ပေးတယ် ။ ဘိုဘိုရဲ့ ဂွေးစိ

နှစ်လုံးကလည်း ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ ဆီးစပ်ကို တဖတ်ဖတ်နဲ့ ရိုက်ခတ်နေတယ် ။

အရည်တွေ တအား ရွှဲနေလို့ လီးနဲ့ စောက်ပတ် ပွတ်တိုက်သံတွေက ဖွတ်ဖွတ်စွပ်စွပ်နဲ့ မြည်နေတယ် ။

ဖြူဖြူမော်သိန်းလည်း မျက်လုံးလေး မှေးစင်းပြီး ဘိုဘို လိုးဆောင့်သမျှ ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ထောင်ပေးပြီး  ခံယူ

နေတယ် ။

“ ကောင်းလားဟင်…မမဖြူ…..”

“ ကောင်းတယ်..ဘိုဘို…ဆောင့်..တအားဆောင့်ထည့်စမ်းကွာ….”

ဖြူဖြူမော်သိန်း တအားကောင်းလာပြီး ဘိုဘိုကို မြန်မြန်နဲ့ ပြင်းပြင်း လိုးပေးဖို့ ပြောလာတယ် ။ ဘိုဘိုလည်း ဖြူ

ဖြူမော်သိန်း ပြီးခါနီး တအား ကြမ်းကြမ်းပြင်းပြင်း ဒလစပ် လိုးဆောင့်ထည့်ပေးလိုက်တော့ ဖြူဖြူမော်သိန်း တအီး

အီး အော်ညည်းရင်း “ ပြီး ”သွားရတယ် ။

ဘိုဘိုလည်း ဖြူဖြူမော်သိန်း ပြီးအောင် ထိန်း လိုးပေးနေရတာ ။ သူလည်း ပြီးချင်ချင် ဖြစ်နေတာ ဆိုတော့ ဖြူဖြူ

မော်သိန်းလည်း ပြီးရော သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲက ဆွဲနုတ်ပြီး လက်နဲ့ ရှေ့နောက် ကွင်းတိုက်ပစ်လိုက်တော့ သုတ်

ရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးတွေပေါ်ကို ကျကုန်တယ် ။

ဖြူဖြူမော်သိန်းရဲ့ အဖုတ်ကွဲ နီညိုညိုကြီးနဲ့ စအိုပေါက် ညိုညိုလေးကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း အထွဋ်အထိပ်ကို တက်

လှမ်းသွားရတာ အထူးဘဲ အရသာ ရှိလှတယ် လို့ ဘိုဘို ထင်တယ် ။

“ ဘိုဘို..မင်းရော ကောင်းလားဟင်…”

“ အရမ်းကောင်းတယ်..မမဖြူရယ်…..”

ဘိုဘိုနဲ့ ဖြူဖြူမော်သိန်းတို့ ဘေးချင်းယှဉ် လှဲလျောင်းလိုက်ကြတယ် ။

“ မမ..ဒီနေ့ အေးအေးဆေးဆေး ဘဲလားဟင်..အချိန်ရတယ် မဟုတ်လား….”

“ အင်း..ဘာလို့မေးတာလဲ…”

“ မမနဲ့ ထပ်ထပ် ချစ်ချင်သေးလို့ပေါ့….”

“ဘိုဘို..မင်းလေး သိပ် ချွဲတတ်တာဘဲကွာ….ဒါကြောင့်….”

“ ဘာဖြစ်လဲ..မမဖြူ…”

“ ဒါကြောင့် မင်းလေးကို မမက ခိုက်နေရတာပေါ့..စွဲနေရတာပေါ့….”

ဘိုဘို ကျွဲရိုင်းဘူးလေးကို မော့သောက်ရင်း ဆိုင်ထဲကို လှမ်း ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် အန်တီနုက ကပ်စတန်မာတ

ယောက်ကို ဆံပင်ဆေးဆိုးပေး နေရာက လှမ်းမြင်လိုက်တယ် ။

“ ဟယ်..ဘိုလေး ပြန်လာပြီ ….ဘိုလေးရေ..ဒီမှာ ကြည့်အုံး….ဘယ်သူရောက်နေသလဲ ဆိုတာ…..”

အန်တီနု လှမ်းပြောလိုက်လို့ ဆိုင် အနောက်ထဲကို ဝင်သွားဖို့ လုပ်နေတဲ့ ဘိုဘို လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ

ဆံပင်ညှပ်နေတဲ့ ရည်မွန်သင်းမောင်ကို တွေ့လိုက်တယ် ။ ရည်မွန်သင်းမောင်က “ ဟေးဘိုဘို…” လို့ လှမ်းနုတ်

ဆက်တယ် ။

“ ဟာ..မမ…မတွေ့တာ ကြာပြီနော် …”

ရည်မွန်သင်းမောင် ကို ပြန်နုတ်ဆက်ရင်း ဆံပင်ညှပ်ခုံတွေနားကို ဘိုဘို လျှောက်သွားလိုက်တယ် ။ အန်တီနုကို

အခုမှ ဘိုဘို သေသေချာချာ ကြည့်မိတယ် ။ သူချောင်းသာဖက်ကို သွားနေတဲ့အချိန် အတောအတွင်းလေးမှာ

အန်တီနု တော်တော် ပိန်သွားတယ် ။ ကျသွားတယ် ။ အန်တီနု ကျိတ်ပြီး ၀ိတ်လျော့နေသလား မသိဘူး ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က “ မမ ယောကျ်ား ပြန်ရောက်နေလို့လေ ..မမလည်း ဘိုဘို့ကို သတိရနေပါတယ် …” လို့

ဘိုဘို့ကို ပြောလိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုက “ မမ ယောကျ်ား ရှိသေးလား..ပြန်ထွက်ပြီလား…” လို့ ပြန်မေးလိုက်တယ် ။

အန်တီနုက ပြုံးပြီး ကြည့်နေတယ် ။ ဘိုဘို့မှာ နောက်ထပ် တဂျူတီ ကပ်စတန်မာ ထပ်ရပြန်ပြီ ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်

ပါတဲ့ အပြုံးဆိုတာ ဘိုဘို သိလိုက်တယ် ။

အခုလေးတင်ဘဲ ဖြူဖြူမော်သိန်းကို သုံးချီ ဆက်တိုက် ရှယ်ဆွဲပေးလိုက်ခဲ့တာမို့ ဘိုဘို နားချင်သေးတယ် ။

ဒါပေမယ့် ရည်မွန်သင်းမောင်က ခေါ်ချင်တယ် ဆိုရင်တော့ ငြင်းလို့ မကောင်းဘူးလေ ။ လိုက်ရမှာပေါ့ ။

ဒါပေမယ့် ရည်မွန်သင်းမောင်က “ ပြန်မတက်သေးဘူး..ဘိုဘို..အခုလည်း သူလိုက်ပို့တာ..ဈေးထဲမှာ သူ ဝယ်စရာ

ရှိလို့ ထွက်သွားလေရဲ့..မကြာခင် သူ ပြန်လာခေါ်မှာ…” လို့ ပြောလိုက်လို့ ဒီနေ့တော့ သူ့ကို ခေါ်မှာ မဟုတ်ဖူး

လို့ သိလိုက်ရတယ် ။

အင်း..သူ့အိတ်ထဲမှာလည်း ငွေယားလေးတွေက အပြည့်ဘဲ ။

ခုလေးတင် ဖြူဖြူမော်သိန်းက ထည့်ပေးလိုက်တာ ။ ဖြူဖြူမော်သိန်းက သူ့ကို ပေးသင့်တာထက် အမြဲ ပိုပိုပေး

တယ် ။ အသုံးအဆောင်တွေ အဝတ်အစားတွေလည်း အမြဲ ဝယ်ပေးတတ်တယ် ။

အန်တီနုက “ ဘိုဘိုရေ..အန်တီနု ဒီညနေကျရင် မင်းကို အကူတောင်းစရာ ရှိတယ်နော် ..ဆိုင်အတွက် လိုအပ်တာ

လေးတွေ ဝယ်ဖို့..” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

“ ရတယ်…အန်တီနု..ကျနော် အားပါတယ်..လုပ်ပေးပါမယ် …”လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဘိုဘို ရည်မွန်သင်းမောင်ကို “

ဆီးယူး..မမ..” လို့ နုတ်ဆက်ပြီး အတွင်းခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်တယ် ။

နာရီဝက်လောက် ကြာတော့ ရည်မွန်သင်းမောင်ရဲ့ ဘူတားကြီး သဘေ်ာကက်ပတိန် ဦးသင်းမောင် သူ့မိန်းမကို

ဆိုင်မှာ လာကြိုတယ် ။ ဘိုဘို အတွင်းခန်းက ချောင်းကြည့်တယ် ။အဖိုးကြီးက ခါးချိနေပြီ ။ပင်စင်ယူဖို့ ကောင်း

တဲ့အရွယ်ကြီး ။ အင်း…သူ မဆွဲနိုင်လို့ ငါလည်း သူ့အစား ဝင်ဆွဲပေးနေရတာပေါ့…လို့ တွေးမိရင်း ဆိုင်အတွက်

သန့်ရှင်းရေး လုပ်ဖို့ ငှားထားတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ အီစီကလီ လုပ်နေတယ် ။

ဒီကောင်မလေးက ပစ္စည်းကောင်းလေး ။ ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစားလေး ။ နံမည်က နော်ပိုးစီ ။ ဘားအံဖက်က ကရင်မလေး ။ အလစ်မှာ

သွင်းပစ်လိုက်တတ်တဲ့ ဘိုဘိုက လစ်ရင်သွင်းဖို့ ကြံနေတယ် ။

ဒိုင်ယာလော့တွေ တလုံးသွင်း နှစ်လုံးသွင်းနဲ့ နောက်တော့ တပြုံလုံး သွင်းမယ့်လူ ။ နော်ပိုးစီကလည်း သစ်ရွက်တွေ လှုပ်ခတ်ရင်တောင် တခစ်ခစ် ရယ်မောချင်တဲ့ အထိန်းမတတ် ဇိမ်းဇတ်ဇတ် အရွယ်လေးလေ ။ ဘိုဘိုက မိန်းမကြိုက်တဲ့ ဒီဇိုင်း အပြောကလည်း ကောင်းဆိုတော့ နော်ပိုးစီက ဘိုဘို့ကိုဆို ဆိတ်လားပုတ်လားတွေ လုပ်ပြီး ခင်တယ် ။ အန်တီနုက ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ဘိုဘို့ကို မျက်စိနဲ့ သတိပေးတယ် ။ ပါးစပ်ကတော့ ဘာမှ မပြောပေမယ့် စူးစူးရှရှ ကြည့်ပြီး “ ဘာဖြစ်နေတာလဲကွာ..” လို့ အဓိပ္ပါယ်ရတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေတာ ။

ဘိုဘိုကလည်း အန်တီနု အကြည့်ကို သဘောပေါက်လိုက်တယ်။ နော်ပိုးစီကို လုံးနေတာကို အန်တီနု မကြိုက်ဘူး ဆိုတာ သိလိုက်တယ် ။ တဟဲဟဲ ရယ်ရင်း ဘိုဘို ဆိုင်ရှေ့ကို ထွက်လိုက်တယ် ။

ဒီနေ့အတွက် ဖြူဖြူမော်သိန်းဆီက ငွေယားလေးတွေ မြက်မြက်လေး ရလိုက်တာမို့ ဆိုင်က လူတွေ အားလုံးကို မုန့်ဝယ်ကျေွးမယ်လို့ ကြေငြာလိုက်တယ် ။ စားသောက်ရုံထဲက ဆိုင်တွေကနေ စားချင်တာတွေ အကုန် မှာကြလို့ ကြေငြာလိုက်တယ် ။

ညနေဖက် ဆိုင်သိမ်းချိန်မှာ အန်တီနုရယ် ဘိုဘိုရယ်ဘဲ ကျန်တော့တဲ့ အချိန် အန်တီနုက “ ဘိုလေး..ဘယ်လိုလဲ…ကရင်မလေးကို ဆွဲစားချင်နေတာလား….ဘာလဲ ဘိုလေးက ငါးစိမ်းမြင်လို့ ငါးကင်တွေကိုပစ်ချင်တာလား..လို့မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းတွေ ထော်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ။

ဘိုဘိုက “ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ….ခင်မင်လို့ စကားပြော နောက်ပြောင်တဲ့ အဆင့်ပါ..ဘိုဘိုက အန်တီနုတို့လို မမကြီးတွေကိုဘဲ ကြိုက်တာပါ..တကယ်..တကယ်…..” လို့ ပြောပြီး အန်တီနုကို တအား ဖက်လိုက်ပြီး အန်တီနု နှုတ်ခမ်းတွေကို စုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။

“ ဟိတ်ကောင်လေး..မကဲနဲ့ကွာ..လူဆိုးလေး ….”

ဘိုဘိုက ဆိုင်ထဲ နှစ်ယောက်ထဲမို့ အပြတ်ကဲပြီ ။ အန်တီနုကို နမ်းလည်း နမ်း ကိုင်လဲကိုင် တယ် ။ အန်တီနု ထမိန်ကို ချွတ်ချလိုက်တယ် ။

“ ဟဲ့ကောင်လေး..အို..ခက်တော့တာဘဲ ..”

ဘိုဘိုက ခေါင်းလျှော်တဲ့ ကုတင်ပေါ် အန်တီနုကို ခြေထောက်နှစ်ချောင်း တင်ပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ် ။ သူကတော့ ကုတင်အောက်ကနေ ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာ အပ်ပြီး အမွှေးရေးရေးနဲ့ အန်တီနုရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နမ်းရှုံ့တော့ အန်တီနုက “ ဘိုလေး..အန်တီနု တနေကုန် အလုပ်လုပ်ထားတာကွာ..ရေလဲ မချိုးရသေးဘူး….နမ်းနဲ့..” လို့ ညုသလိုနုသလိုနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဘိုဘိုက လျာကြီး ထုတ်ပြီး သဲသဲမဲမဲ မှုတ်တော့တာဘဲ ။

“ အို..အို..ဟဲ့…ဟဲ့……ဘိုလေး…အာ..ဒီကောင်လေး…..ရေမချိုးရသေးပါဘူးဆို………အင်….အို….အမလေး……….”

ဘိုဘိုက အန်တီနုရဲ့ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူနှစ်ချပ်ကို လက်နဲ့ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ထောင်ထနေတဲ့ စောက်စိ အရသာဖူးကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ စုတ်ပေးနေလို့ အန်တီနုလည်း ဘိုဘို့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို တအားဆွဲဆုပ်ပြီး တအီးအီးနဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေ ရမ်းခါလို့ အရသာ တွေ့နေပါတယ် ။

ဘိုဘိုလည်း စောက်ဖုတ်ကို အရသာပေးရတဲ့ ယောကျ်ား ဖါသည် တယောက် ပီပီ စောက်ဖုတ်ကို မရွံရှာတတ် ။ အနံ့က ယဉ်ပါးနေပြီ ။ အန်တီနု ပြောသလိုဘဲ တနေကုန် အလုပ်လုပ်ထားတဲ့ မိန်းမ တယောက်ရဲ့ စောက်ဖုတ်က မွှေးနေမှာ မဟုတ်ဘူး ။ သို့သော် ဘိုဘိုက စောက်ဖုတ်အမျိုးမျိုး ကို ယက်ဖူး စုတ်ဖူး မှုတ်ဖူးနေတဲ့ ယောကျ်ားဖါသည် ဆိုတော့ဂရုမစိုက် ။ တအားကို ယက်လိုက် စုတ်လိုက်လုပ်ပေးနေတော့ အန်တီနု တအား အကြိုက်တွေ့သွားရတယ် ။ စောက်ဖုတ်ကလည်း အယက်အစုတ်ခံရပြီး မကြာခင်မှာဘဲ လီးကြီးကြီးနဲ့ လိုးဆောင့်ပေးတာကို ခံချင်လာတယ် ။

“ ဘိုလေးရေ…လိုးပေးတော့ကွာ..အန်တီနု ….တအား လိုချင်နေပြီ…” လို့ မရှက်တော့ဘဲ ဖွင့်ဟ တောင်းဆိုပါတော့တယ် ။

ဘိုဘိုလည်း ကျေနပ်တဲ့ အပြုံးနဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။ အန်တီနုကိုလည်း အအပေါ်ပိုင်းက အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်ခိုင်းလိုက်တယ် ။

အန်တီနုလည်း တအား ခံချင်နေပြီ ။ အဝတ်တွေ ချွတ်ပစ်တဲ့အချိန် အန်တီနုရဲ့ လက်တွေ တုန်ခါနေတာ ဘိုဘို တွေ့တယ် ။အန်တီနု အပေါ်ပိုင်းပါ ဗလာကျင်း အဝတ်မဲ့သွားတဲ့အချိန် ဆူဖြိုးကြီးမားတဲ့ အန်တီနုရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက ဘိုဘိုရဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကို တဟုန်ထိုး ထကြွစေတော့ ဘိုဘိုလည်း နို့ကြီးတွေကို အားပါးတရ ဆုပ်ညှစ်ကိုင်တွယ်တော့တာဘဲ ။

“ ဟဲ့ ကလေး…ဖြေးဖြေးလေ …အို ..သူရဲမရဲ စီးနေတော့တာဘဲ….နှာဘူးလေး . .”

ဘိုဘိုက အန်တီနုရဲ့ ပေါင်လုံး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးတွေကို ဖြဲပစ်လိုက်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို စောက်ဖုတ်မှာ တေ့ချိန်လိုက်တယ် ။ အန်တီနုက ကုတင်လေး ပေါ်မှာ..ဘိုဘိုက ကုတင်အောက်မှာ ..။

အန်တီနုလည်း ဘိုဘို့ရဲ့ တုတ်တုတ်ခဲခဲ လီးတန်ကြီးနဲ့ အလိုးခံရတာ အရမ်းသဘောကျ စွဲနေတာ ။
သူခံဘူးတဲ့ ယောကျ်ားတွေ ထဲမှာ ဘိုဘို လိုးပေးတာကို အကြိုက်ဆုံးဘဲ ။ လီးကလည်း ကြီး အားကောင်းမောင်းသန် တကယ့်လို အလိုးသန် အလိုးကောင်းတဲ့ ဂိုးသွင်းကောင်းတဲ့ ကောင်လေး ။

နို့ကြီး နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲကိုင်ပြီး သူ့လီးကြီးကို စပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ် ။ စောစောက ဘာဂျာကိုင်ထားတော့ သွားရည်တွေရော စောက်ရည်တွေရော စိုစိုရွှဲနေတော့ လီးကြီးက အထစ်အငေါ့ မရှိဘဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ တထစ်ချင်း တိုးဝင်သွားတယ် ။
အမလေး..ကောင်းလိုက်တဲ့အရသာ…..အန်တီနု စိတ်ထဲမှာ ရေရွတ်လိုက်တာပါ ။ ဟော..ပြန်နုတ်ထုတ်သွားပြန်ပြီ….ဆတ်ကနဲ ပြန်ထိုးသွင်းထည့်တာ သူ့လီးတဆုံး ။

အို့…..ဟင်းဟင်း…..အာ့….။

ဆုတ်သွားပြန်ပြီး  ပြန်ကော့ထိုးလိုက်ပြန်တော့ စောက်ခေါင်းထဲ အီဆိမ့်သွားရတယ် ။

“ အန်တီနု..ကောင်းလားဟင်…”
“ ကောင်းတယ်..အရမ်းတော့ မကောင်းသေးဘူး..ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တဲ့အခါ ပိုကောင်းတယ်….တအားဆောင့်လိုးတော့ကွာ…..”
“ ရတယ်..အန်တီနု..စိတ်တိုင်းကျ လိုးပေးမယ်….”

ဘိုဘို က ဖြည်းဖြည်းနဲ့မှန်မှန် လိုးပေးနေရာက မြန်မြန်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ပေးလာတယ် ့ ။ အန်တီနုရဲ့ ခြေထောက်တွေကို ပုခုံးပေါ်ကို ထမ်းတင်ပြီး ဆောင့်တယ် ။ အန်တီနုလည်း တဟာဟာ တဟင်ဟင်နဲ့ အရသာတွေ့နေတယ် ။ ဘိုဘိုက ပုံစံပြောင်းရအောင် အန်တီနု လို့ ပြောလိုက်တော့ အရှိန်ကောင်း အရသာထူးနေတဲ့ အန်တီနု သိပ်မကြိုက်ပေမယ့် ဘိုဘို့ကို အလိုလိုက်တဲ့အနေနဲ့ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ ဘိုဘို လို့ ပြန်မေးတယ် ။

ဘိုဘိုကဘေးတစောင်း ကွေးကွေးလေး အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူက အမြောင်းလိုက်ကြီး ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲကို ကုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ထိုးညှောင့်ပေးတယ် ။
“ တအားကောင်းလာပြီကွာ..ပြီးချင်ပြီ..အပြတ်လိုးပေးပါတော့ ..”

ဘိုဘိုလည်း အချက် ငါးဆယ်လောက် ဒလစပ် ထိုးဆောင့်ပစ်လိုက်တော့ အန်တီနု ပြီးသွားတယ် ။
“ ကောင်းလိုက်တာ ဘိုလေးရယ်….”

ဘိုဘိုက မပြီးသေး ။ သူ့အရည်တွေ စိုရွှဲပေလူးနေတဲ့ လီးတန်ကို အန်တီနု ပါးစပ်ထဲကို ထိုးသွင်းပြီး ညှောင့်တယ် ။ အန်တီနုကလည်း လျာနဲ့ လှိမ့်လူးပေးတယ် ။ မကြာခင် ဘိုဘို ပြီးသွားရတယ် .။

သုတ်ရည်တွေ တစစ်စစ်နဲ့ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း တအားကောင်းသွားတယ် ။ အန်တီနုလည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို မြိုချပစ်လိုက်တယ် ။

နေ့လည်တုံးက ဖြူဖြူမော်သိန်းကို လိုးလာတာတောင် အန်တီနုကို ကောင်းကောင်းလိုးပေးနိုင်လို့ အန်တီနုလည်း…ဘိုဘို့ကို .“ မင်းလေးက တကယ့် အလိုးသမားကောင်းလေး ဘဲ ” လို့ ချီးကျူးလိုက်တယ် ။

ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့မို့ ဈေးပိတ် ဆိုင်ပိတ်လို့ ဘိုဘို အားတယ် ။ ဘော်ဒါတွေနဲ့ အလုံက လပ်ကီးဆဲဗင်းမှာ ထိုင်
စားနေတယ် ။ အောက်ကြည့်မြင်တိုင် လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ကားတွေ တဝေါဝေါနဲ့ မောင်းနေကြသလို လပ်ကီးဆဲဗင်း
ဆိုင်ရှေ့နဲ့ ဘေးဖက်မှာလည်း လာစားတဲ့လူတွေရဲ့ ကားတွေ ပြည့်ကြပ်နေတယ် ။

သူငယ်ချင်းတွေက ဘိုဘို စိုပြေနေတာ ကို တွေ့ရလို့ အားကျကြ ဝမ်းသာ ကြတယ် ။ စတီဖင်နဲ့ အောင်တိုးဟန်
က ဘိုဘို့ကို အတွေ့အကြုံတွေ မေးကြပေမယ့် လပ်ကီးဆဲဗင်းလို လူတွေ ပြည့်နေတဲ့ ဆိုင်ထဲမှာ လိင်ကိစ္စ အ
တွေ့အကြုံတွေကို ပြောပြဖို့က ခက်တယ် ။

သည်အချိန်မှာ ဘိုဘို့ဖုန်း တတိတိနဲ့ မြည်လာတယ် ။
ဘယ်သူလဲ….ဆန်းဒေးကြီး…ရည်မွန်သင်းမောင်လား..ဖြူဖြူမော်သိန်းလား….အန်တီနုလား …။
ကော်လာအိုင်ဒီမှာ ပေါ်နေတဲ့ နံပါတ်ကို သူမသိဘူး ။

“ ဟယ်လို..ဘိုဘိုပါ..”

“ အကို…ပိုးစီပါ..အကို ဒီနေ့ အားလားဟင်…”

“အို…ပိုးစီ….အားတယ်..အားပါတယ်…ပိုးစီ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ..ပိုးစီ …..”

နော်ပိုးစီ သူ့ဆီကို ဖုန်းဆက်လို့ တော်တော် အံ့သြသွားတယ် ။

“ ပိုးစီ …..အကို…ပိုးစီ သူငယ်ချင်း တယောက်ဆီကို သွားစရာ ရှိတာ…အဲ့နေရာက ပိုးစီ တခါမှလည်း မ
ရောက်ဖူးလို့…အကို ပိုးစီနဲ့ လိုက်ခဲ့ပေးနိုင်မလားဟင်…”

“ ရတယ်..အကို လိုက်ခဲ့ပေးမယ်လေ..ပိုးစီနဲ့ အကို ဘယ်လို ဆုံမလဲ…အခု ပိုးစီ ဘယ်မှာလဲ..”

“ ပိုးစိက အလုံမှာ အကို အနောက်ပိုင်းဆေးရုံကြီးသိလား….အဲ့နားမှာ ရောက်နေတာ…”

“ ဟာ..အခု အကို ရောက်နေတဲ့နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးဘူး ..အကို လာခဲ့လိုက်မယ်လေ ..”

“ ဟုတ်ပြီ အကို …”

ကားပါလာတဲ့ စတီဖင်ကို သူ့ကား ခဏ သုံးလို့ရမလား တောင်းလိုက်တယ် ။ စတီဖင်က ညနေစာ ကျေွးမယ်
ဆိုရင် ကားပေးသုံးမယ်လို့ ပြောလို့ ဘိုဘို သဘောတူလိုက်တယ် ။ အောင်တိုးဟန်ကလည်း သူပါလိုက်မှာလို့
ပြောတယ် ။

“ အိုကေ..သူငယ်ချင်းတို့..ငါ ညကျရင် တကာ ခံမယ်…ကဲ..ငါဒိုးလိုက်အုံးမယ် ..”

မကြာခင် ဘိုဘို နော်ပိုးစီ စောင့်နေတဲ့နေရာကို စတီဖင်ရဲ့ ဟွန်ဒါကားမဲလေးနဲ့ ရောက်သွားပါတယ် ။

နော်ပိုးစီ အရမ်းလှနေတယ် ။ အန်တီနုဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်နေတုံးကလို ခပ်နွမ်းနွမ်းမဟုတ်တော့ဘူး ။ အလှပြင်

ထားတာကို သတိထားမိသလို အဝတ်အစားလဲ တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်နဲ့ ဖြစ်နေလို့ အရမ်းကြည့်လို့

ကောင်းနေတယ် ။

နော်ပိုးစီနဲ့ အတူတူ ဒီလို ကားလေးနဲ့ လိမ့်ရတာ ဘိုဘို တအား ပျော်နေတယ် ။ ဒီလို ရင်းနှီးလာရင် မကြာခင်

သူ နော်ပိုးစီကို ဝါးရလိမ့်မယ် လို့ သူထင်တယ် ။ ပထမဆုံး အတူတူ သွားတာမို့ ဒီနေ့တော့ အသာလျှိုထား

လိုက်အုံးမယ် လို့ ဘိုဘို ဆုံးဖြတ်ထားတယ် ။

နော်ပိုးစီ သွားချင်တဲ့နေရာကို သူလိုက်ပို့တယ် ။ နေ့လည်စာ အတူတူ စားကြတယ် ။ နော်ပိုးစီ ကို သူနေတဲ့

လမ်း၅ဝဖက်ကို လိုက်ပို့ပြီးတော့ ဘိုဘို အားသွားပြီ ။

စတီဖင်တို့နဲ့ ပြန်ဆုံဖို့ ဖုန်းဆက်နေတုံး ဖုန်းတခု ဖြတ်ဝင်လာတယ် ။ ဘယ်သူလဲ ကြည့်လိုက်တော့ မသိတဲ့

နံပါတ်တခု ။

“ ဘိုဘိုပါ….”

“ ဘိုဘို….မမလေ…အန်တီနုဆီက မင်း ဖုန်းနံပါတ်ကို ရတယ်ကွယ်…အန်တီနုဆီမှာ ဆံပင်ပြင်ရင်း..အန်တီနုက ဘိုဘို့အကြောင်းတွေ ပြောပြတယ် …ဘိုဘို ဘယ်လို တော်တဲ့အကြောင်း..ဘိုဘိုနဲ့ ခရီးတွေ ဘာတွေ သွားရင်
အရမ်း ပျော်ဖို့ကောင်းတာဘဲ တဲ့….မမ..ယူ့ကို စိတ်ဝင်စားသွားရတယ်…ဘယ်လိုလဲ…အားလား..မမနဲ့ တွေ့နိုင်
မလား….”

အင်း…အလုပ်သစ်တော့ ရပြီ ထင်တာဘဲ ။

“ ညနေ ခုနစ်နာရီလောက်အထိတော့ အားပါတယ်….မမ နံမည်က….”

“ မေသစ္စာနီ…ပါ ဘိုဘို..မမ နဲ့ ဘယ်မှာ ဆုံကြမလဲဟင်….”

“ မမ မဟာရန်ကုန် ဟိုတယ် သိလား….”

ဘိုဘိုက ဟိုတယ် လိပ်စာကို ပြောပြလိုက်တယ် ။ အဲဒီမှာ ကျနော် စောင့်နေမယ်..မမ လာနိုင်ရင်ပေါ့…” ဆိုတော့

မေသစ္စာနီက “ အိုကေ..မမ လာခဲ့မယ်….” လို့ ပြောတယ် ။ စတီဖင်တို့ကို ကျေွးနိုင်ဖို့ ဂွင်တဂွင်တော့ ဖန်တီး

လိုက်အုံးမယ်….။

မဟာရန်ကုန်ဟိုတယ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး အခန်းတခန်း ယူလိုက်သည် ။ မေသစ္စာနီ စော ရောက်လာခဲ့ရင် သူရလိုက်

တဲ့ အခန်းနံပါတ် “ ၁၁၉ ”မှာ စောင့်နေစေဖို့ စီစဉ်လိုက်တယ် ။ ကားတွေက တနင်္ဂနွေနေ့လည်း ကြပ်ပိတ်နေ

တာဘဲ ။ မဟာရန်ကုန် ဟိုတယ်ကို သူရောက်သွားတော့ အခန်းနံပါတ် ၁၁၉ ကို တန်းပြီး သွားလိုက်တယ် ။

မေသစ္စာနီကို တွေ့ဖူးချင်လှပြီ ။

အသံလေးက ဆက်ဆီ အရမ်းဖြစ်တဲ့ မေသစ္စာနီကို ဘယ်လိုပုံစွလည်း သိချင်လွန်းလို့ အန်တီနုဆီကို ဖုန်းတချက် လှမ်းဆက်ခေါ်ပြီး မေးလိုက်တော့ အန်တီနုကလည်း “ ဘိုလေး..မင်းဘဲ ချဉ်တူးတူး မူးပြီးရောဆို…ငွေရဖို့ ဖါလုပ်
စားတော့ ဘယ်လို ဒီဇိုင်း ဖြစ်ဖြစ် လုပ်မယ်ဆို…” လို့ သူ့ကို မေးတယ် ။

“ ဟာ..အန်တီနု..ဒါဆိုရင် မသားနားဘူးပေါ့ ဟုတ်လား…”

“ အခု မင်း သူ့ဆီကို သွားနေပြီဘဲကွယ်…မကြာခင် တွေ့မှာပေါ့..”

အန်တီနုက ရယ်မောပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။

ုအန်တီနုဆိိုင်မှာ လူကို အရင်တွေ့ရရင်တော့ မလုပ်ချင်ရင် အကြောင်း တခုခုပြပြီး ငြင်းလို့ရပေမယ့် အခုလို
ဟိုတယ်ခန်းမှာ တွေ့ကြမှတော့ ဘယ်လိုပုံ ဖြစ်ဖြစ် ချဉ်တူးတူး မူးပြီးရော နှိပ်ပစ်လိုက်ရတော့မှာဘဲလေ ။

မဟာရန်ကုန် ဟိုတယ်လေးထဲကို သူဝင်လိုက်တာနဲ့ လေအေးစက် ကြောင့် အပူဒါဏ် သက်သာသွားရတယ် ။

ဟိုတယ်ကောင်တာက ချာတိတ်က “ အကို့ဧည့်သည် အခန်း ၁၁၉ မှာ ရောက်နေပြီ . . ဒီမှာ အကို့သော့” ဆို
ပြီး ဟိုတယ် အခန်းသော့ ထုတ်ပေးတယ် ။ ဒီဟိုတယ် ဝန်ထမ်းတွေ က သူ့ကို ခင်မင်နေကြပြီ ။

စော်အမျိုးမျိုးနဲ့ လာအိပ်လို့ “ အားကျတယ် အကို ” လို့လည်း ပြောတတ်ကြတယ် ။

အခန်းနံပါတ် ၁၁၉ ကို သူ ခပ်ဖွဖွလေး ခေါက်လိုက်တယ် ။ တံခါးပွင့်သွားတော့ သူ့ကို တွေ့ချင်နေတယ် ဆို
တဲ့ မေသစ္စာနီကို ဘိုဘို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ် ။

မေသစ္စာနီသည် အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်နဲ့ ခပ်ပြည့်ပြည့်တောင့်တောင့် မဂိုမတယောက် ပါ ။
နှာတန်ပေါ်ပေါ်နဲ့မဂိုကုလားမ မေသစ္စာနီသည် အန်တီနုလောက် အသက်မကြီးပေမယ့် အန်တီနုလိုဘဲ ဖြူဖြူ
တောင့်တောင့် တတုံးတခဲ အကိတ်ကြီး ဖြစ်နေပါတယ် ။

မေသစ္စာနီကလည်း ဘိုဘို့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်တယ် ။

“ နံမည်ကြီး ဘိုဘို ဆိုတာကို အခုလို ဆုံရတာ ဝမ်းသာတယ်ကွာ…..”

ကမ်းပေးလာတဲ့ စော်ကြီးရဲ့ လက်ကလေးကို ဖမ်းဆွဲနုတ်ဆက်လိုက်တယ် ။ အေးစက်နေတဲ့ နူးညံ့ဖေါင်းအိတဲ့
လက်ကလေးကို သူ ပြန်လွှတ်မပေး ။
လက်ချင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ် ။ ဒီဟိုတယ်ခန်းလေးမှာကလည်း ထိုင်စရာ ဆိုလို့
ဒီကုတင်ဘဲ ရှိနေတယ်လေ ။

“ မမ က အရမ်းလှတာဘဲ..ဟိုလေ..တောင့်လည်း တောင့်တယ်….”

“ ဟုတ်လို့လား..ဘိုဘိုက မြှောက်နေပြန်ပြီကွာ….”

မေသစ္စာနီရဲ့ အပြုံးက ရှေးခေတ်မင်းသမီးကြီး ချိုပြုံးလို ပါးချိုင့်ကလေးနဲ့ ။

“ မမက ဘယ်မှာနေတာလဲဟင်…”

“ မမ က ရွှေဘုံသာလမ်းမှာ နေတယ်…ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင်ကွာ..မမက ယောကျ်ားနဲ့ ကွဲနေတယ်..သူက
နိုင်ငံခြားမှာ…မမက တယောက်ထဲ အရမ်း အထီးကျန်ဆန်နေတယ်….အင်း….ဒါကြောင့် မင်းနဲ့ တွေ့ချင်မိတာပေါ့”

ဒီဇာတ်လမ်း အချိုးတွေပါဘဲ ။ မမရည်မွန်သင်းမောင်လိုပေါ့ ။ လင်ဖြစ်သူက ပင်ယလ်သမုဒ္ဒရာထဲ အလုပ်လုပ်နေ
တော့ ကျန်ခဲ့တဲ့ မယားက အထီးကျန် ဆန်ပြီး လိုအပ်ချက်တွေကို အစားထိုး ရှာရော ..။

“ မမ လိုချင်တာ အကုန် ကျနော် ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ပါတယ်…စိတ်ချပါ…ဘာမှ မပူနဲ့တော့..”

မေသစ္စာနီကို သူဆွဲဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းထူပြဲပြဲတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုတ်လိုက်တယ် ။ မေသစ္စာနီ
ကလည်း ပြန်စုတ်နမ်းလာတယ် ။ ထယ်ထယ်ကြီးကို ကောင်းကောင်း နယ်ပြီ ။ မေသစ္စာနီရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို
တခုပြီးတခု ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကြီးမားဆူဖြိုးတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်တယ် ။ အောက်က စကပ်အရှည်ကိုလည်း ချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။

အိုး…။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ကျန်းမာရေး ။ တောင့်လိုက်တဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေ ။ ဖြူဖွေးဝိုင်းစက်နေတယ် ။

ထုံးစံအတိုင်း စစချင်း နှိုးဆွတဲ့ အနေနဲ့ မေသစ္စာနီရဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြဲကား လိုက်ပြီး သူ့မျက်
နှာကို ပေါင်တန်ကြား ဂွဆုံနေရာကို အပ်လိုက်တယ် ။ မေသစ္စာနီရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို စပြီး နမ်းရှူလိုက်တယ် ။ လျာ
နဲ့ အကွဲကြောင်းကို စုန်ချီ ဆန်ချီ ယက်ပေးလိုက်တယ် ။

“ အမလေး..ဘိုဘို…..အိုကွယ်…..အား……..ဟင်းဟင်း……”

မဂိုမ ရေဆေးငါး ဖြူဖွေးဖွေးကြီးရဲ့ နီညိုညို စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဘိုဘို အပီအပြင် ယက်ပေးနေပြီ ။

ကိုယ်လုံးတီး ချွတ်ထားတာမို့ မေသစ္စာနီရဲ့ နို့ကြီးတွေက ကော့ချွန်နေတာကို တွေ့နေရတာကြောင့် ဘိုဘိုလည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေမိတယ် ။

တပြတ်ပြတ် ဘာဂျာသံတွေကလည်း ညံနေတယ် ။

တချက်တချက် မေသစ္စာနီရဲ့ စောက်ဖုတ်ကနေ မဆလာနံ့များ ရသလားလို့  ထင်မိပေမယ့် မေသစ္စာနီ ရဲ့စောက်ဖုတ်ကို အပေါ်အောက် စုံချည် ဆန်ချည် တပြတ်ပြတ်နဲ့ ယက်နေပြီ ။ မေသစ္စာနီရဲ့

စောက်ဖုတ်ဟာ ဘိုဘို ကြုံဖူးခဲ့တဲ့ စောက်ဖုတ်တွေထဲမှာ သန့်ရှင်းတယ် လို့ ပြောရမယ် ။ တခါတလေ တနေကုန် အလုပ်လုပ် ဈေးရောင်းတဲ့ မိန်းမတွေကို မမျှော်လင့်ဘဲ ရုတ်တရက် လိုးခွင့်ရသွားခဲ့

ဘူးတော့ ရေချိုးခန်း ဝင်ပြီး ရေဆေးချိန် မရလိုက်ဘဲ တန်းမှုတ်တဲ့အခါ အနံ့ဆိုးတွေနဲ့ ကြုံတတ်တယ် ။

“ အို…အင်း…ဟင်း..ဟင်း………အား….အား….အား….အား……..”

မေသစ္စာနီ ဘိုဘို့ခေါင်းကို တအားကြီး ဆုပ်ကိုင်ပြီး ညည်းတယ် ။

အားရပါးရ မှုတ်ပေးနေပေမယ့် မေသစ္စာနီက ဆက် အမှုတ် မခံနိုင်တော့ဘူး လို့ ပြောလာတယ် ။ တော်ပြီ…တော်ပြီ……တဲ့ ။ ဘာလို့လဲ..မမ …မကြိုက်လို့လား….လို့ ဘိုဘိုက မေးလိုက်တော့

ရေဆေးငါး ထယ်ထယ်ကြီးက မမလိုချင်လှပြီ…မင်းမှုတ်ပေးတာ ကောင်းလွန်းလို့….လို့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုလည်း မဂိုမမကြီးကို ကောင်းကောင်း ထောင်းပေးတော့

အရမ်းကို ကျေနပ် အကြိုက်တွေ့သွားပြီး တအားဆောင့်ဖို့ ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ဖို့ အမြန်ဆောင့်ဖို့ ပြောလာတယ် ။ ဘိုဘိုကလည်း စိတ်ကျေနပ်မှု အပြည့်အဝ ရအောင် စိတ်ကြိုက် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။

စော်ကြီးက ကွန်ဒုန်း မသုံးစေချင်ဘူး..။

ဒါပေမယ့် ဘိုဘိုလည်း ကွန်ဒုန်း မပါဘဲ မလုပ်ဘူး ။ ရေရှည် လုပ်စားဖို့က အကာအကွယ် လိုအပ်တယ် မဟုတ်လား …။

မေသစ္စာနီ ဘိုဘို့ကို ပေးသင့်တာထက် ပိုပြီး ပေးသွားတယ် ။

နောက်ကိုလည်း ထပ်တွေ့ချင်တယ် ဘိုဘို…လို့ ပြောသွားတယ် ။ ဘိုဘိုလည်း မေသစ္စာနီ ဆီက ရလိုက်တဲ့ ငွေတွေနဲ့ ညပိုင်းမှာ ဘော်ဒါတွေကို အရက်တိုက် အစားကျေွးနိုင်သွားတယ် ။

ဘော်ဒါတွေက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို မေးကြတယ် ။ ဘိုဘိုလည်း သူ့ကပ်စတန်မာတွေက ဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာက လွဲလို့ လုပ်တာကိုင်တာတွေ ဖြစ်တာတွေကို ဘော်ဒါတွေကို ပြောပြ

တယ် ။

စတီဖင်က မနက်ဖန်ကျရင် သံရုံးတရုံးက လုပ်တဲ့ ဈေးရောင်းပွဲ ( ဖန်းဖဲ ) တခု သွားမလို့ လိုက်ကြဦးမလား လို့ မေးတယ် ။ ဘိုဘိုလည်း ဒီနေ့ မေသစ္စာနီ ဆိုတဲ့ မဂိုမချောချောကြီးကို အပီဆွဲ

အရမ်းတွယ်ပေးလိုက်လို့ မနက်ဖန် နားလိုက်ချင်တာနဲ့ စတီဖင်နဲ့ လိုက်မယ် လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

တော်တော် ညဉ့်နက်မှ လူစု ခွဲလိုက်ကြတယ် ။

ပေါက်ပေါက်ဆုပ်တွေက တွန်းလှည်းကလေးထဲမှာ တဖေါက်ဖေါက်နဲ့ ခုန်နေတယ် ။

ဖက်ဖူးစိမ်းရောင် အကျ ႌလေး…အစိမ်းရင့်ရောင် စကပ်တိုတိုလေး နဲ့ ခွာမြင့်ဖိနပ် အစိမ်းရောင်တွေ ဆင်မြန်းထားတဲ့ ကောင်မလေး ပေါက်ပေါက်ဆုပ်

အထုပ်ကို လှမ်းယူလိုက်တဲ့အချိန် သူ့လက်ထဲက လက်ကိုင်ပုဝါ အစိမ်းရောင်လေး မြေကြီးပေါ်ကို ဖုတ်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားတယ် ။

ပြုတ်ကျသွားတာကို သူမသိဘူး ။

ဘိုဘို အသာကောက်ပြီး….“ အိန္ဒြာ…” လို့ ခေါ်လိုက်တော့ ကောင်မလေး လှည့်လာတယ် ။

“ ဒါ အိန္ဒြာ့ လက်ကိုင်ပုဝါလေး မဟုတ်လား…”

“ အော်.ဟုတ်….ကျေးဇူးပါ….”

ကောင်မလေးဆီက အပြုံးလေး တပွင့် ဘိုဘို ရလိုက်တယ် ။

ဗိုလ်ချုပ်ဈေး ခေါက်ဆွဲဆိုင်ထဲမှာ ဆုံခဲ့တဲ့ အိန္ဒြာ့ကို လိုက်လိုက်ကြည့်တဲ့ဘဲ ပါလား …..   ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်ရဲ့

ဘေးက ရွှေဖြူသော်သော်က ဘိုဘိုကို “ ယူက တော်တော် တော့ တော်တယ်…ဒို့နှစ်ယောက် ဒီဈေးရောင်းပွဲ

ကို လာမှာ ဘယ်လိုသိပါလိမ့်….” လို့ ရယ်ပြီး လှမ်းပြောလိုက်တယ် ။

ဘိုဘိုက ဘာမှ မပြောဘဲ ပြုံးပြီးဘဲ ရပ်နေတယ် ။

တကယ်တော့ ဘိုဘို ဈေးရောင်းပွဲမှာ အိန္ဒြာသင်းမောင်တို့ ရွှေဖြူသော်သော်တို့နဲ့ အခုလို ဆုံကြလိမ့်မယ်လို့

မသိပါ ။ စတီဖင်ခေါ်လို့ လိုက်လာတာပါ ။ မမျှော်လင့်ဘဲ ပြန်ဆုံကြပြန်တော့ ဘိုဘိုက မိန်းမတွေကို ဝင်လုံး

တဲ့နေရာမှာ ကျွမ်းလွန်းတော့ ဒီအလှမလေးတွေနဲ့ ခင်ခင်မင်မင်တွေ ဖြစ်ကုန်ကြတယ် ။

စကားပြော သွက်လည်းသွက် ရဲလည်းရဲတဲ့ ရွှေဖြူသော်သော်က ဘိုဘို့ကို ဒီကအပြီး တနေရာရာမှာ တခုခု သွား

စားရအောင်လို့ ခေါ်ဖိတ်လိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုကလည်း သူတို့ကို ခေါ်ဖိတ်မလို့ စိတ်ထဲမှာ ပြင်နေတဲ့လူဆိုတော့

ထောပတ်ပုန်းထဲ ပြုတ်ကျသွားတဲ့ ခွေးငယ်လေးတကောင်လို အရမ်း ပျော်သွားတယ် ။

မော်ဒယ်မလေး တယောက်ရဲ့ ကိုယ်လုံးမျိုး ပေါင်တန်ရှည်ရှည် သွယ်လျလျ နဲ့ အိနြာသင်းမောင်….အလားတူ

ကိုယ်လုံးမျိုးနဲ့ မျက်လုံးပြူးပြူး နှုတ်ခမ်းပြဲပြဲလေးနဲ့ ရွှေဖြူသော်သော်..တို့နဲ့ လိမ့်ရမှာ ဘယ်လောက်များ ကောင်း

လိုက်တဲ့ ကံကုသိုလ်လဲ …..။

စတီဖင်ရဲ့ ဟွန်ဒါဖစ်လေးကလည်း အဆင်သင့် ဆိုတော့ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်နဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက် နံမည်

ကြီး စားသောက်ဆိုင်တခုထဲကို ရောက်သွားကြပြီး တခစ်ခစ် တခိခိနဲ့ စကားတွေ တောင်ပြောမြောက်ပြော ဆူညံ

နေကြတယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်ကလည်း ဘိုဘို့ကို စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ ပုံဘဲလို့ စတီဖင်က ဘိုဘို့ကို အိမ်သာ ခ

ဏ ဝင်တဲ့အချိန် ပြောတယ် ။

ရွှေဖြူသော်သော်ကလည်း စတီဖင်ကို စိတ်ဝင်စားတဲ့ ပုံ ရှိတယ်လို့ ဘိုဘိုက ပြန်ပြောတယ် ။

ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒီကောင်မချောချောလေးတွေနဲ့ သူတို့ ခင်မင်တဲ့ ဘော်ဒါတွေ ဖြစ်သွားကြရတာက အမြတ်ဘဲ လို့

ဘိုဘိုက အပြန်ခရီးမှာ ပြောတယ် ။ စတီဖင်က ရွှေဖြူသော်သော် ဘယ်လို မိုက်ကြောင်း ပြောမဆုံး ဖြစ်နေတယ် ။

သူနဲ့ အိန္ဒြာသင်းမောင် ခုလို ခင်မင်ရင်းနှီးသွား ကြတာ ရည်မွန်သင်းမောင် သိသွားလို့ မဖြစ်ဘူးလို့ ဘိုဘိုက စတီဖင်ကို ပြောလိုက်တယ် ။ စတီဖင်က

“ သေချာတာပေါ့ ဘိုဘို..မင်းကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ သူ့သမီးနဲ့ သဘောတူမှာ မဟုတ်ဘူး …မင်း အိန္ဒြာ့ကို တကယ် ချစ်မိသွားတာလား…” လို့

ပြန်မေးလိုက်တယ် ။

ဘိုဘိုက “ ဟုတ်တယ်…ငါ သူ့ကို စတွေ့တွေ့ချင်းထဲက ရေလည် ကြွေသွားတာ….ချစ်တယ်ကွာ…အိန္ဒြာသာ ငါ့

ကို ပြန်ချစ်ရင် ငါ ဂျစ်ဂလို အလုပ်ကို ရာသက်ပန် စွန့်ပစ်လိုက်တော့မယ်….” လို့ ပြန်ဖြေတယ် ။

ဒီအချိန်မှာ ဘိုဘို့ဟန်းဖုန်း တတိတိနဲ့ မြည်လာတယ် ။

ကြည့်လိုက်တော့ ရည်မွန်သင်းမောင် ခေါ်နေတာ ။ ဘိုဘို ရင်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ တုန်ခါသွားတယ် ။

မမရည်မွန်များ သူ့သမီး အိန္ဒြာနဲ့ လိမ့်တာ သိများ သွားပြီလား …..ဆိုပြီး ….     ။

“ ဟယ်လို ဘိုဘိုပါ…”

“ ဟေး..ဘိုဘို….မမပါ..မမရည်မွန်….မမရဲ့ ဘဲဘဲကြီး သငေ်္ဘာ ပြန်တက်သွားပြီ.ကွ….မင်း သိအောင် ပြောပြတာ..

မင်းနဲ့ မမ ပြန်တွေ့ကြလို့ အိုကေပြီ ….     ဘယ်လိုလဲ…တွေ့ကြမလား…”

“ မမသဘောလေ…မမကို ကျနော်ကတော့ အမြဲ တွေ့ချင်နေတာလေ..မမရယ်….ဟင်း….ဘယ်လိုလဲ..ခု တွေ့ကြမ

လား….တွေ့ချင်တယ်…”

ဘိုဘိုက ထုံးစံအတိုင်း ညုချွဲချွဲပြီ ။

ရည်မွန်သင်းမောင်က သဘောကျသွားတယ် ။

“ ဟေ့နေအုံး..ခုတော့ မဟုတ်ဘူး …မမသမီးတွေ နဲ့ အလုပ်ရှပ်နေတယ်..မမ…မင်းကို ပြန်ခေါ်မယ်..ဘို…”

“ ဟုတ်ပြီ..မမ….မမအခေါ်ကို ဘို စောင့်နေမယ်…”

“ ဟုတ်ပြီ ဘို….ဆီးယူး ဆွန်း….ဘိုင်း….”

***************************************************

အေးစိမ့်နေတဲ့ ဟိုတယ် အခန်းလေးထဲမှာ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် အသံတွေ ထွက်နေတယ် ။

ဘိုဘို ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက် ပေါင်ကားရက် အိပ်နေတယ် ။ မျက်လုံးတွေ စုံမှိတ်ထားတယ် ။ နော်ပိုးစီ

ဘိုဘို့လီးတန်ကြီးကို အားရပါးရ စုတ်ပေးနေတယ် ။ လီးကြီးက လုံးပတ်က တုတ်လွန်းတော့ နော်ပိုးစီရဲ့ ပါးစပ်

ထဲမှာ အပြည့်ဘဲ ။ လီးတန် အရင်းပိုင်းကနေ လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထိပ်ပိုင်းကို ဖိစုတ်ပေးနေတာ ။

ဘိုဘိုလည်း နော်ပိုးစီကို သိပ် ကြာကြာ မဖန်လိုက်ရဘူး ။ နော်ပိုးစီ နဲ့ ရည်းစား ဖြစ်သွားကြတယ် ။ ဘိုဘိုရဲ့ အ

နမ်း..ဘိုဘိုရဲ့ အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် နော်ပိုးစီ တယောက် မကြာခင်ဘဲ ဘိုဘို လိုလားသလို အနေအထား အ

ခြေအနေကို ရောက်သွားတယ် ။ နော်ပိုးစီကို အခုဆို ဘိုဘို ခေါ်ခေါ်လိုးနေတာ သုံးကြိမ် မကတော့ဘူး ။ ပြီး

တော့ နော်ပိုးစီ လီးကောင်းကောင်း စုတ်ပေးတတ်နေပြီ ။ နော်ပိုးစီ စုတ်နေတဲ့အချိန် ဘိုဘို သူ့လီးကို ကော့

ကော့ပြီး နော်ပိုးစီ ပါးစပ်ထဲကို ထိုးထည့်တယ် ။

နော်ပိုးစီရဲ့ လျာလေးက သူ့လီးကို တအား ထိုးဆွ လှိမ့်ပေးနေတော့ စိတ်တွေ တအား ထကြွလာရတယ် ။

လိုးချင်ပြီ ။

နော်ပိုးစီကို အစုတ်ရပ်လိုက်ဖို့ သူ ပြောလိုက်တယ် ။

“ ကြိုက်လား…ကိုကို့လီးကို..”

နော်ပိုးစီ ခေါင်းလေး ညှိမ့်ပြပြီး…“ ကြိုက်တယ်..ကိုကို…” လို့ ပြုံးပြုံးလေး ဖြေလိုက်တယ် ။ လီးစုတ်ပေးတာ တော်

တော်ကြာသွားလို့လား မသိဘူး…။ နော်ပိုးစီရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ထူအမ်းအမ်း ဖြစ်နေကြတယ် ။ ဒီနှုတ်ခမ်း လေး

တွေကို ကြည့်မိတော့ ဘိုဘို့လီး ဆတ်ကနဲ တင်းသွားတယ် ။ ဒီနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ လိုးလိုးထည့်နေတာ

တော်တော်ကြာပြီ ။

“ ဘယ်လိုပုံစံ နေပေးရမလဲ ကိုကို…”

အလိုက်တသိ မေးလိုက်တဲ့ ကရင်မချောလေးကို ဘိုဘို သဘောကျသွားတယ် ။

“ ဖင်ကုန်းပေး….”

“ ဟုတ် ကိုကို…..”

နော်ပိုးစီကို ဖင်ပူးတောင်းထောင် ပုံစံနဲ့ သူလိုးတယ် ။ တော်တော် ခံနိုင်ရည် ရှိတဲ့ ကောင်မလေး ။

တအားဆောင့်လိုးတာ တချက်မှ မညည်းဘူး ။ အလိုးခံနိုင်တဲ့ ဒီကောင်မလေးကို မကြာခင် နောက်ပေါက်လည်း

ဖွင့်လိုက်မယ် လို့ ဘိုဘို စဉ်းစားနေတယ် ။

တဝလိုးပြီးတော့ နော်ပိုးစီ ရဲ့ မျက်နှာလေးပေါ်ကို သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဘိုဘို အထွဋ်အထိပ်ကို

တက်လှမ်းသွားတယ် ။ ဟူး…..ကောင်းလိုက်တာ…….။

နော်ပိုးစီက သူကျင့်ပေးထားလို့ သုတ်ရည်တွေကို အပြုံးမပျက်နဲ့ အရယူလိုက်ပြီး လျာလေးနဲ့ ယက်ကြည့်နေ

တယ် ။ သူ လိုးလိုးပေးနေတဲ့ အချိန် ကောင်မလေးရဲ့ နို့ကြီးတွေလည်း ပိုပို ထွားလာသလိုဘဲ ။

အန်တီကြီးတွေကို လိုးပေးလို့ ရတဲ့ ငွေတွေထဲက နော်ပိုးစီ ကို သူနဲနဲ ပေးတယ် ။

နော်ပိုးစီ ရေချိုးခန်းကို ထသွားလိုက်တဲ့ အချိန် ဘိုဘို့ဖုန်း မြည်လာတယ် ။

အိုး..မမ ရည်မွန် ပါလား…..။

ခေါ်ပြီ ။

မမရည်မွန်နဲ့ ခါတိုင်းတွေ့နေကျ ဟိုတယ်လေးမှာ ဆုံဖို့ ချိန်းလိုက်တယ် ။

ဒီတခါ မမရည်မွန်က အရာရာကို ဦးဆောင်သွားတယ် ။ မမရည်မွန်ရဲ့ လင်ကြီး ဦးသင်းမောင် ရှိနေတဲ့အချိန်

မမရည်မွန်က တောင်းဆိုပေမယ့် ဦးသင်းမောင်က မစွမ်းဆောင်နိုင်လို့ အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ဘူး ။ မမရည်မွန်လည်း

လင်ကြီး စိတ်ထစေဖို့ အမျိုးမျိုး နှိုးဆွပေးပေမယ့် အသက်ရနေပြီ ဖြစ်တဲ့ လင်ကြီးက မထနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ် ။

ဆေးကူလည်း မထနိုင်ဘဲ ပန်းသေသွားတဲ့ ဦးသင်းမောင်လည်း သူ့မိန်းမကို အာသာမဖြေပေးနိုင်တော့တဲ့အတွက်

အရမ်းကို စိတ်ထိခိုက်တယ် ။ ဒီတခါ ပြန်ထွက်ရင် ရည်မွန်သင်းမောင် အာသာဖြေဖို့ လီးအတုမျိုးစုံ

ဝယ်ပို့လိုက်မယ်လို့ ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတဲ့ မယားလေးကို ပြောသွားခဲ့တယ် ။

မမရည်မွန်လည်း အောင့်အည်းထားခဲ့သမျှတွေကို ဘိုဘိုနဲ့ ဖြေဖျောက်တော့တာဘဲ ။   ဘိုဘို့ကို

လုပ်ခိုင်းတော့တာဘဲ ။ ဘိုဘိုလည်း မမရည်မွန် ကျေနပ်ရအောင် အစွမ်းကုန် လုပ်ကိုင်ပေးတယ် ။ မမရည်မွန်

ကို အကြိမ်ကြိမ် စိတ်တိုင်းကျ လိုးပေးတယ် ။ “ ဘိုဘိုရယ်..မမ တအား ပျော်သွားတယ်ကွာ….ဘိုဘို အရမ်းတော်

တာဘဲ ….     မမ အခုမှဘဲ စိတ်ကျေနပ်မှုတွေ ရသွားရတယ် …” လို့ တဖွဖွ ပြောပြီ ဘိုဘို့လက်ထဲကို ငွေတွေ အ

များကြီး ထည့်ပေးသွားတယ် ။

မမရည်မွန် သူ့ရဲ့ ကားအစိမ်းရောင်ကြီးနဲ့ ပြန်သွားပြီးတဲ့နောက် ဘိုဘို ဟိုတယ်လေးထဲက ထွက်ခဲ့တယ် ။

သူလည်း မမရည်မွန်ကို အပီ အကြိမ်ကြိမ် ဖြုတ်ခဲ့ရလို့ ကျေနပ်တယ် ။ မိန်းမချောတယောက်ကို ကိုယ့်စိတ်

ကြိုက် ဖြုတ်ရတာ အမှန်တကယ် ကံထူးတာဘဲလို့ သူ့ဘော်ဒါတွေ ပြောခဲ့တာတွေ မှန်တယ် ။

သူ ကားလမ်းမကြီးအတိုင်း လျှောက်နေတယ် ။ ဘောင်းဘီအိတ်တွေထဲမှာ မမရည်မွန် ပေးခဲ့တဲ့ ငွေစက္ကူတွေ

အပြည့်ဘဲ ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ အရက်ဆိုင်တဆိုင် တွေ့လိုက်တယ် ။ ဝင်ကစ်လိုက်မလားလို့ စဉ်းစားလိုက်မိတယ် ။

မူးအောင်သောက်..စားချင်တာလေးတွေ စားပြီးမှ အိမ်ပြန်မယ်ပေါ့ ။

အရက်ဆိုင်ထဲကို ဝင်ခါနီး အချိန်လေးမှာ ကားလေးတစီး သူ့ဘေးကို ကျွိကနဲ ထိုးဆိုက်ရပ်လာတယ် ။

“ ကိုဘိုဘို …”

“ ဟင်..အိန္ဒြာ….ရွှေဖြူသော်သော်လည်း ပါတာဘဲ…..”

မတ်စတက်ရဲလိုး ..အဝါရောင် တောက်တောက် နောက်ဆုံးပေါ် ဗောက်စ်ဝက်ဂွန်း ကားလေးထဲက သူ့ကို

ပြုံးပြနေတဲ့ ကောင်မလေး အချောစား နှစ်ယောက် ။ ခါတိုင်းလိုဘဲ တောက်ပ သစ်လွင်တဲ့ ဝတ်ကောင်းစားလှ

တွေ ဆင်မြန်းထားကြတယ် ။

“ ဟိတ်….လာလေ..ဘာကြောင်ငေးနေတာလဲ..လူကို မမြင်ဖူးဘူးလား…ခိခိ…”

ဘိုဘို ကားပေါ်ကို တက်လိုက်တယ် ။

အိန္ဒြာသင်းမောင်က ကားလေးကို တရှိန်ထိုး မောင်းထွက်လိုက်တယ် ။ ဘေးမှာ ထိုင်တဲ့ ရွှေဖြူသော်သော်က

တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်တယ် ။

“ ကိုဘိုဘို..တယောက်ထဲ…လမ်းပေါ်မှာ ဖီလင်နဲ့ လျှောက်နေတာ..ဘယ်က ပြန်လို့ ဘယ်ကို သွားမလို့လဲ…”

ရွှေဖြူသော်သော်ရဲ့ အမေးကို ဘိုဘိုက ဟာသနှောပြီး “ အရက်ဝင်သောက်မလားလို့ စဉ်းစားရင်း အရက်ဆိုင် ရှာ

နေတာ….အတော်ဘဲ..ကျေွးမယ့်တိုက်မယ့် ဒဂါခံမယ့်သူတွေနဲ့ ပက်ပင်းကို တိုးလို့…” လို့ ဖြေလိုက်တော့ အိန္ဒြာ

သင်းမောင်က ..“ ဒို့တတွေလည်း ကလပ်တခုခု သွားပြီး အရက်သောက်မလို့…” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

“ ဟာ..ဒါဆို အတော်ဘဲပေါ့…”

ရွှေဖြူသော်သော်နဲ့ အိန္ဒြာသင်းမောင်တို့ ရယ်လိုက်ကြတယ် ။

“ ရတယ်လေ..ကိုဘိုဘို လည်း လိုက်ခဲ့ပေါ့…ဒါပေမယ့် အိန္ဒြာတို့က နဲနဲ ခမ်းနေတယ်..ခိခိ…”

“ ဒါအတွက် မပူပါနဲ့…”

ရွှေဖြူသော်သော်နဲ့ အိန္ဒြာသင်းမောင်တို့က ဘိုဘို့ကို သူတို့ သွားနေကျ နိုက်ကလပ်တခုကို ခေါ်သွား

ပါတယ် ။ ဒီနိုက်ကလပ်က လူတိုင်းကို ဝင်ခွင့်မပေးဘဲ အဖွဲ့ဝင် မင်ဘာတွေကိုဘဲ လက်ခံတဲ့ နေရာ ။

သီးသန့် ခြံဝင်းကြီး တခုထဲမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ကလပ် ။

ခုနလေးကဘဲ အမေနဲ့ အပြတ်လိုးလာပြီး အခု သမီးနဲ့ နိုက်ကလပ်ထဲကို ဘိုဘို ဝင်သွားတယ် ။ ဒီ

ကလပ်အကြောင်း ဘိုဘို ကြားဘဲ ကြားဖူးတယ် ။ မရောက်ဖူးဘူး ။ ဒီကလပ်က နံမည်ကျော် ခရိုနီကြီး

တွေရဲ့ သားသမီးတွေ အခြွေအရံတွေ လူကြီးသားသမီးတွေဘဲ သီးသန့် ကဲကြတဲ့ ဟော့ကြတဲ့ နေ

ရာတခု ။ ဘိုဘိုတို့ မကပ်နိုင်ဘူး ။

အိန္ဒြာသင်းမောင်ရယ် ရွှေဖြူသော်သော်ရယ် တဖက်တချက်စီနဲ့ ကလပ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့ သူ့ကို လူ

တွေ ၀ိုင်းကြည့်ကြတယ် ။ ဘိုဘိုလည်း အိန္ဒြာသင်းမောင်နဲ့ ရွှေဖြူသော်သော်လို အမိုက်စား အလန်းစား

လေးတွေနဲ့ အခုလို ရင်းနှီးရတာ နွယ်ရတာ အရမ်းကို ကျေနပ် ဂုဏ်ယူနေမိတယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်

ရဲ့ အချစ်ကို ရမယ် ဆိုရင် သူ ဘာဘဲ လုပ်ရ လုပ်ရ လုပ်မယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်ကို သူ ရေလည် ချစ်

မိနေပြီ ။ သူတို့သုံးယောက် ကကြခုန်ကြ သောက်ကြတယ် ။ စုံနေအောင် သောက်တာ ။ ရောကုန်

လို့ ပို မူးသလား ။

ရွှေဖြူသော်သော်က နောက် လိုင်းတလိုင်း ထပ်ပူးတယ် ။

သူ့ဘော်ဒါ စော်လေးတယောက်ဆီက ဆေးပြားလေးတွေ ရလို့ အတူတူ မြိုဖို့ လာပေးတယ် ။

သူတို့ သုံးယောက် ပေါက်မြောက်နေပြီ ။

သူတို့ သုံးယောက် အမှောင်ထဲမှာ ထိုင်နေပြီး အရက်ကော ဆေးရော ဆေးခြောက်ရော စုံအောင် ချ

နေကြတာ ။

ရွှေဖြူသော်သော် သူ့ဘော်ဒါတွေနဲ့ ရှိနေတဲ့အချိန် သူ အိန္ဒြာ ကို ချစ်စကားတွေ ပြောလိုက်တယ် ။

အိန္ဒြာက တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်နေတယ် ။ အိန္ဒြာ့လက်ကလေးတွေကို သူ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ် ။ အိန္ဒြာက

မရုန်းဘူး ။သူ တအား မူးနေတယ်။ “ ချစ်တယ်ကွာ..အရမ်းဘဲ..” လို့ ပြောပြီး ပါးကလေးကို နမ်းလိုက်

တော့ အိန္ဒြာက “ ဟိတ်..ဒီမှာ မနမ်းနဲ့…” လို့ ပြောတယ် ။ သီချင်းသံတွေက တအုံးအုံးနဲ့

ဆူညံနေတယ် ။ မီးတန်း အဖြူလေးတွေက မှိတ်တုပ်မှိတ်တုပ်နဲ့ ။ “ ဘယ်မှာ နမ်းရမလဲ..” လို့ သူ

မေးလိုက်တော့ အိန္ဒြာက သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး အမှောင်ထဲကို ခေါ်သွားတယ် ။ ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ လမ်းက

လေး အတိုင်း ။ မဲမှောင်နေတဲ့ မိန်းမအိမ်သာထဲကို ခေါ်သွားတာ ။ မီးပျက်နေတာလား..တမင် ပိတ်ထား

တာလား မသိတဲ့ မိန်းမအိမ်သာခန်းထဲကို သူတို့ ရောက်သွားတယ် ။ ဆေးချနေတဲ့ စော်လေးတွေကို

ကျော်ဖြတ်ပြီး လေးခန်းတွဲရက် ရှိနေတဲ့ အိမ်သာအခန်းလေး တခန်းထဲကို ဝင်လိုက်ကြတယ် ။

ဒီတခါမှာတော့ အိန္ဒြာ့ဖက်က စတာ ။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အိန္ဒြာ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေက အငမ်းမရ

လိုက်ရှာဖွေပြီး စစုတ်တော့ သူလည်း အိန္ဒြာ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်စုတ်သလို ကိုယ်လုံးလေးကိုလည်း

တအားဖက်ရင်း ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်မိတယ် ။

အိန္ဒြာ့လျာလေးက သူ့လျာနဲ့ လာ ပလူးတယ် ။ သူ့လက်တွေက စကပ်တိုတိုအောက်ကနေ ဖင်တုန်း

တွေကို ကိုင်တယ် ။ နောက်တော့ နို့ကြီးတွေကို ကိုင်တယ် ။ ဘရာ ခံ ဝတ်မထားဘူး ။

ကိုင်လို့တအား ကောင်းတယ် ။ နှုတ်ခမ်းစုတ်တာ ရပ်ပြီး နို့စို့တယ် ။ တဖက်ပြီး တဖက် စို့တယ် ။

နို့သီးလေးတွေက တောင်နေမာနေတယ် ။ စိတ်တွေ အရှိန်ပြင်းထန်လာတယ် ။ အိန္ဒြာ့လက်တွေက

လည်း သူ့ဖင်တုန်းတွေကို ဖျစ်ညှစ်နေတယ် ။ နို့တွေက တင်းပြီး ကြီးတယ် ။ ကိုင်လို့ မဝဘူး ။ အသဲအသန်တွေ ဖြစ်လာတယ် ။ ရှေ့ဆက်ဖို့

သူကြိုးစားပြီ ။ပေါင်ကြားက စောက်ပတ်ကို ကိုင်ပြီ ။

အိန္ဒြာ့စောက်ပတ်က အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတယ် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေ အိန္ဒြာ့စောက်ပတ်ကို လိုင်းဆွဲ ပွတ်သပ်ပေးနေတဲ့ အချိန် အိန္ဒြာကလည်း သူ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျာလေးနဲ့ ယက်တယ် ။

သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အမူးလွန်နေကြပြီး လုပ်မိလုပ်ရာတွေ လုပ်ကုန်ကြတဲ့အချိန် ဖယောင်းတိုင်မီးလေးတွေဘဲ ထွန်းထားတဲ့ မိန်းမ အိမ်သာခန်းကြီးထဲကို ရွှေဖြူသော်သော် ဝင်လာတယ် ။

“ အိန္ဒြာ….အိန္ဒြာ…….ဘယ်ရောက်နေလဲ…….”

ရွှေဖြူသော်သော်ရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်တဲ့ အိန္ဒြာသင်းမောင် သတိဝင်လာတယ် ။ ဘိုဘို့ပေါင်ကြားက မာမာကြီးကို ဘောင်းဘီအပေါ်ကနေ ကိုင်ပွတ်မိနေရာက “ ဟင်..ရွှေဖြူ ခေါ်နေတယ်…..ကိုဘို..

ခဏ…” ဆိုပြီး ဘိုဘိုနဲ့ လူချင်း ခွာလိုက်ပြီး အိမ်သာခန်းလေး တံခါးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ် ။

“ ရွှေဖြူ..အိန္ဒြာ ဒီမှာ……”

“ အိုး..အိန္ဒြာရယ်…ယူပျောက်သွားလို့ ရှာလိုက်ရတာ….ရွှေဖြူ အရေးပေါ်ကိစ္စ ပေါ်လာလို့ ပြန်ရမယ်….လာ..ဒိုးကြစို့….”

“ အိုကေ..အိုကေ..ကိုဘိုကို ခေါ်လိုက်အုံးမယ်…..”

ဘိုဘိုလည်း အပြတ်ကို ထန် အရမ်းကို တောင်မတ်နေရက်နဲ့ ပြန်ကြရမယ် ဆိုတော့ တော်တော့်ကို ဓါတ်ပျယ်သွားတယ် ။

ရွှေဖြူသော်သော်လည်း ဘိုဘိုပါ အိမ်သာခန်းထဲ ရောက်နေတာကို သိသွားတွေ့သွားတယ် ။

အိန္ဒြာနဲ့ ဘိုဘိုလည်း ရွှေဖြူသော်သော်ကြောင့်ခရီးတဝက်နဲ့ ရပ်သွားရတဲ့ သူတို့ရဲ့ ချစ်ဗြူဟာခင်းပွဲလေးကို နှမျောတသသ ဖြစ်ရင်း ပြန်လိုက်ကြရတယ် ။ အပြန်လမ်းမှာ ဘိုဘိုလည်း အိန္ဒြာနဲ့ နို့စို့

စောက်ဖုတ်နှိုက်တဲ့ အဆင့်အထိ မမျှော်လင့်ဘဲ ရောက်သွားရတာကို အံ့သြနေတယ် ။ အိန္ဒြာ အမူးလွန်သွားလို့ အခုလို လွန်ကျွန်သွားတယ် ဆိုတာ ဘိုဘို သိတယ် ။ အရက်တင် မကဘဲ စိတ်ကြွ

ဆေးတွေ လုပ်လိုက်တာကြောင့် အိန္ဒြာ အရမ်းဟော့သွားတာ ဖြစ်မယ် ။

နေ့ခင်းပိုင်းမှာ ရည်မွန်သင်းမောင်နဲ့ အပြတ်ဖိုက်ခဲ့ကြပြီး ညပိုင်းမှာ သမီး ဖြစ်တဲ့ အိန္ဒြာသင်းမောင်နဲ့ အလွန်အကျွံတွေ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သူ့အဖြစ်ကို ထူးဆန်းနေတယ် ။

အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး တနေကုန် ကဲထားလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ညစ်ပတ်ပေရေနေတယ် လို့ ထင်မိတဲ့ ဘိုဘို ရေချိုးပစ်လိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိ မြင်ယောင်မိတော့ သူ့လီးကြီး

တောင်လာတယ် ။ အိန္ဒြာရဲ့ နို့တွေကို အပြတ်ကိုင်ဆုပ် နယ်ဖတ်သလို စောက်ဖုတ်ကို ကောင်းကောင်း ပွတ်သပ် ထိုးနှိုက်ခဲ့တာတွေကို ပြန် သတိရပြီး တဏှာစိတ်တွေ တအားကို ထကြွလာပြန်တယ် ။

အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ရောက်ပြီး ကိုယ်ကို တဘက်နဲ့ သုတ်နေတဲ့ အချိန် သူ့ဖုန်း မြည်လာတယ် ။

စတီဖင်ရဲ့ ကားကို ဆွဲလာတာကြောင့် စတီဖင် ခေါ်တာလို့ သူ ထင်မိလိုက်တယ် ။ ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ အိန္ဒြာသင်းမောင် ဖြစ်နေတယ် ။

“ အိန္ဒြာ…..”

“ ကိုဘို……အိန္ဒြာ ကိုဘို့ကို အရမ်း သတိရနေတယ်…ဒါကြောင့် ခေါ်လိုက်တာ……”

“ ကိုဘိုလည်း အိန္ဒြာ့ကို အရမ်း လွမ်းနေတာဘဲ…သိလား….သတိရ နေတယ်…..”

“ အိန္ဒြာ ကိုဘို့ကို တွေ့ချင်တယ် ….”

“ ကိုဘိုလည်း အိန္ဒြာ့ကို တွေ့ချင်တယ် …..”

“ ဒါဆို ဘယ်လို လုပ်မလဲဟင် …”

“ မနက်ဖန် မနက်ကျရင် တွေ့ကြမယ်လေ….”

“ ဟင့်အင်း..အခု…တွေ့ချင်တယ်…..”

“ အခု သိပ် ညဉ့်နက်နေပြီ..အိန္ဒြာ……”

“ အိန္ဒြာ….ကိုဘို့ကို ချစ်မိနေပြီ …ချစ်တယ်…..ကိုဘို့ကို ချစ်တယ် ……”

“ ဝမ်းသာလိုက်တာ အိန္ဒြာရယ်…..ကိုဘိုက အိန္ဒြာ့ကို အရမ်းချစ်နေတာ…….”

“ မနက်ဖန် ဘယ်လို တွေ့ကြမှာလဲ….”

“ အိန္ဒြာ့ကို တနေရာရာက စောင့်နေမယ်လေ…..”

“ အိမ်ကို လာခဲ့….မနက်ဖန် မာမီနဲ့ ညီမလေးတို့ မရှိဘူး ..သူတို့ တညင်ဖက်ကို သွားကြမှာ..တနေ့လုံး မရှိဘူး..ညမှ ပြန်လာမှာ..ကိုဘို အိမ်ကို လာခဲ့လေ ….”

“ ဖြစ်ပါ့မလား….”

“ ဖြစ်တယ်..လာခဲ့နော်..မနက် ၁ဝနာရီ အရောက် လာခဲ့…..”

“ အင်း လာခဲ့မယ်……”

ဘိုဘို အိန္ဒြာသင်းမောင်နဲ့ ဖုန်း ပြောနေရင်း လီးအရမ်းတောင်ပြီး သူ့လီးသူ ဆုပ်ကိုင်ကာ ကွင်းတိုက်နေမိပေမယ့် မနက်ဖန် မနက် ၁ဝနာရီမှာ အရမ်းမိုက်တဲ့ ချစ်သူ ဖြစ်ခါစ အိန္ဒြာနဲ့ တွေ့တဲ့အခါကျမှ

အချစစခန်း ဖွင့်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး အိပ်ရာဝင်လိုက်ပါတယ် ။

နောက်တနေ့ မနက် စောစောထပြီး  ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး အိန္ဒြာသင်းမောင်တို့ အိမ်ဖက်ကို တက္ကဆီကားနဲ့ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ သူတို့လမ်းထိပ်က ဘဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး

လဖက်ရည်တခွက်မှာ သောက်ရင်း ဂျာနယ်ရောင်းတဲ့ ချာတိတ်လေးဆီက ဂျာနယ် တစောင်ကို ဝယ်ဖတ်ရင်း အိန္ဒြာတို့အိမ်ဖက်ကို လှမ်းကြည့် အကဲခတ်လိုက်တယ် ။ မကြာခင် သူတို့ ခြံထဲက

အဖိုးတန် ဇိမ်ခံကား အစိမ်းရောင်ကြီး ဝေါကနဲ ထွက်လာတယ် ။ ဘိုဘိုလည်း ဂျာနယ်ဖတ်နေတဲ့ ပုံနဲ့ ကွယ်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်ရည်မွန်သင်းမောင်နဲ့ သမီး အငယ်မ ကို

ကားပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရတယ် ။ အိန္ဒြာ ပြောသလိုဘဲ သူတို့ သွားကြပြီ ။ ဒါဆို အိန္ဒြာ တယောက်ထဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြီ ။ ကဲ..အချိန်တန်ပြီ…..။ လဖက်ရည်နဲ့ မုန့်ဖိုး ကျသင့်တာ ရှင်းပေးလိုက်ပြီး

ဆိုင်ထဲက ထွက်ခဲ့တယ် ။ အိန္ဒြာလေးနဲ့ တွေ့ကြရမှာမို့ ရင်တွေ ခုံနေတယ် ..။ ငွေကြေးနဲ့ ဆက်ဆံရတဲ့ မမကြီးတွေ အန်တီအကိတ်ကြီးတွေ မဟုတ်ဘဲ ငယ်နုနေတဲ့ ဆယ်ကျော်သက်လေးနဲ့ တွေ့

ရမှာမို့ ဘိုဘို ရင်ခုံနေတာ ။

ဒီခြံ ဒီတိုက်ကြီးထဲကို သူက ရည်မွန်သင်းမောင်နဲ့ ရောက်ဖူးပြီးသား ပါ..။ အိမ်ဖေါ်တွေ ထမင်းချက်တွေကို အိန္ဒြာသင်းမောင် ဘယ်လို ရှင်းထားမလဲ..ဒါမှ မဟုတ် စည်းရုံးထားမလဲတော့ ဘိုဘို မသိ ။

သူတို့ ခြံကြီး အရှေ့ကို ဘိုဘို ရောက်လာတော့ အနက်ရောင်နဲ့ ရွှေရောင် ဆေးတွေ သုတ်ထားတဲ့ ကြီးမားတဲ့ ခြံတံခါးကြီး ပွင့်ဟလာတယ် ။

“ ကိုဘို…လာခဲ့…..”

အိန္ဒြာလေး သူ့ကို ဟနေတဲ့ ခြံပေါက်ဝကနေ လှမ်းခေါ်နေတယ် ။

ခြံကြီးထဲမှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေဘူး ။ တိုက်ရှေ့တံခါးပေါက်ကြီးကနေ တိုက်ကြီးထဲကို အိန္ဒြာ့နောက်ကနေ လိုက်ဝင်သွားတော့လည်း ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ။ လူရိပ်လူရောင် မမြင်ဘူး ။

“ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူးလား..အိနြာ …”

“ ရှိဘူး…ရှင်းထားတာ…..” လို့ ပြုံးစိစိ မျက်နှာပေးလေးနဲ့ အိန္ဒြာက သူ့ကို ပြောလိုက်ပြီး သူ့လက်တဖက်ကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ပြီး တိုက်ကြီးရဲ့ အတွင်းဖက်ကို ခေါ်သွားလိုက်တယ် ။

တကယ်တော့ ဘိုဘို က ရည်မွန်သင်းမောင်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ လာကဲထားဘူးလို့ တိုက်ကြီးထဲက အခန်းတွေ နေရာတွေကို သိနေပြီးသားပါ ။ သူရောက်သွားရတာက ကြီးမားတဲ့ ထမင်းစားခန်းကြီး ။

အိန္ဒြာက စားပွဲရှည်ကြီးပေါ်က မနက်ခင်း လူဂုဏ်တန် သူဌေးတွေ စားလေ့ရှီတဲ့ မုန့်တွေ ကြက်ဥကြော်တွေ ကိတ်တွေကို သူ့ကို ကျေွးတယ် ။

“ စား..ကိုဘို…..စား…အဝစား…..ကော်ဖီသောက်မလား..လဖက်ရည် သောက်မလား..ဒါမှ မဟုတ် သစ်သီးဖျော်ရည် တခုခု သောက်မလား…..”

“ မသောက်တော့ဘူး..ရေဘဲ သောက်မယ်……”

ဘရိတ်ဖတ်စ်ကို အရမ်းကြီး မစား…။ လုပ်စရာတွေက ရှိသေးတယ်လေ ။ ဂျစ်ဂလို အလုပ်ကို စလုပ်စား ကထည်းက အစားကို တရားလွန် မစားဘူး ။ မိန်းမတွေ လိုလားတဲ့ ဆန္ဒကို သူက ဖြည့်ပေး

တဲ့အခါ ပီပီပြင်ပြင် ရှိချင်သည် ။ ဘိုက်ထွက်လို့ မရဘူး ။ ချပ်ချပ် ရပ်ရပ်နဲ့ ကြည့်ကောင်းဖို့ လိုအပ်တယ် ။သူတို့ ကျေနပ်အောင် လိုးပေးတာတင် မကဘဲ သူတို့ ငွေပေးပြီး လိုးခိုင်းတဲ့ လူက ကျစ်

လစ် ကြံ့ခိုင်တဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ ဆက်ဆီဖြစ်တယ် ဆိုရင် ပိုကောင်းတယ် လို့ သူထင်လို့…။

“ ကိုဘိုက ဘာမှလည်း မစားဘူး….”

“ စားမှာပါ တော်ကြာနေရင်…..“

အိန္ဒြာလေးက သူ ဘာကို ဆိုလိုတယ် ဆိုတာ သဘောမပေါက်ဘူး ။ သူ့ကို အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမကြီးကို ပြန်ခေါ်သွားပြီး ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ အလှချိတ်ထားတဲ့ ဆီဆေး ပန်းချီကားချပ်ကြီးတွေ နဲ့ ပန်းပုရုပ်

ကြီးတွေကို ပြတယ် ။ အဖိုးအဖွားတွေရဲ့ ဓါတ်ပုံတွေကိုရော ။

အိန္ဒြာ ရှင်းပြတော့မှ သူတို့မိသားစု အခုလို ချမ်းချမ်းသာသာနဲ့ နေနို်ငတာ သူ့အဖေ သငေ်္ဘာလိုက်တာကြောင့် တခုထဲ မဟုတ်ဘဲ အဖိုးအဖွားတွေ ကလည်း နံမည်ကျော် လူကြီးတွေ

ဖြစ်ခဲ့တာကြောင့်ဆိုတာ ဘိုဘို နားလည်သဘောပေါက် ရပါတယ် ။

“ အိန္ဒြာ့ ဗီဒီယိုတွေ ကြည့်ချင်လားဟင်…..ချောင်းသာ ငွေဆောင် ကမ်းခြေတွေမှာ ရိုက်ခဲ့တာတွေ…ပတ်တရာ ကမ်းခြေ ဖူခတ် ကမ်းခြေတွေမှာ ရိုက်ခဲ့တာတွေ….”

“ ကြည့်ချင်တာပေါ့ အိန္ဒြာ……”

သူက ဧည့်ခန်းက လက်မ၈၀ တီဗီ အပြားကြီးနဲ့ ဘလူးရေး ဒီဗီဒီစက်တွေ နဲ့ ကြည့်ရမယ် ထင်လို့ အစိမ်းရင့်ရောင် အီတလီလုပ် သားရေ ဆိုဖါကြီးပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်ပါတယ် ။ အိန္ဒြာက “ ဒီမှာ

မဟုတ်ဘူး..ကိုဘို…..အပေါ်ထပ်က အိန္ဒြာ့အခန်းမှာ ပြမှာ…..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့ကို လက်ကမ်း ပေးတယ် ။ သူက ဖြူနုတဲ့ လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တဲ့အခါ အိန္ဒြာက သူ့ကို ဆွဲခေါ်သွား

တယ် ။ ကြီးမား ခန်းနားတဲ့ လှေခါးကြီး အတိုင်း ဘိုဘို အပေါ်ထပ်ကို လိုက်ပါသွားရတယ် ။

ခေါင်းထဲမှာ ဖျတ်ကနဲ တွေးမိလိုက်တာက သငေ်္ဘာကက်ပတိန် ဦးသင်းမောင်ကြီး ကိုဘဲ ။ ဒီလောက် ခန်းနားတဲ့ နေအိမ်ကြီးနဲ့ ခြံကြီး ရှိရက်နဲ့ ဘယ် ဘဝက ဝဋ်ကြွေး ပါလာလို့ ပင်လယ်ပြင်မှာ ဒုက္ခ

ခံနေရပါလိမ့် လို့ …။

အိန္ဒြာ့ အခန်းလေးထဲကို ရောက်တာနဲ့ မွှေးပျံ့တဲ့ အနံ့အသက်တွေက သူ့ကို ဆီးကြိုနေတော့ ဘိုဘိုလည်း ရင်တွေ ခုံလာတယ် ။ စိတ်တွေ နိုးကြွ ဖေါက်ပြန်လာတယ် ။ အပျိုမ တယောက်ရဲ့ အိပ်

ခန်း မဟုတ်လား ။ ဘိုဘို့ လီး မတ်တောင်လာတယ် ။ အိန္ဒြာ့ အိပ်ရာ ကုတင်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ။ မကြာခင် ဒီကုတင် နဲ့ အိစက်တဲ့ မွေ့ယာထူထူကြီးပေါ်မှာ အိန္ဒြာနဲ့ သူ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ အပြတ်

လိုးကြတော့မယ် ဆိုတာကိုလည်း ကြို မြင်ယောင်နေလို့ …။

အိန္ဒြာက သူ့ကွန်ပြူတာ ရှိနေတဲ့ စားပွဲ ကုလားထိုင်မှာ ဘိုဘို့ကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ် ။ သူရိုက်ထားတဲ့ ဗီဒီယိုတွေကို ပြဖို့ လုပ်နေတဲ့ အိန္ဒြာ့ကို ဘိုဘို ဆွဲဖက်လိုက်တယ် ။

“ ချစ်တယ်….ကိုဘို့ကို ချစ်လားဟင်…..”

“ အင်း..ကိုဘို့ကို ချစ်တယ်…..”

“ အိန္ဒြာက အရမ်း လှတာဘဲကွာ….”

ရှင်းသန့်နေတဲ့ နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို နမ်းလိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာ့ဆီက ရေမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေးကို ရလိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာကလည်း ဘိုဘို့ပါးကို ပြန်နမ်းတယ် ။

မနေ့ညက ကလပ်က မိန်းမ အိမ်သာခန်းထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့ကြတာတွေကို ပြန် မြင်ယောင်ပြီး ဘိုဘို အရမ်း စိတ်တွေ ကြွလာတယ် ။ အိန္ဒြာ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်တယ် ။ ဖူးဖူးအိအိ နှုတ်ခမ်းလေးကို

ငုံစုတ်လိုက်တော့ ဘိုဘို့သွေးသားတွေ တဟုန်ထိုး ဆူကြွာရတယ် ။ အိန္ဒြာကလည်း သူ့ကို ဖက်သိုင်းပြီး တုန့်ပြန် နမ်းစုတ်တယ် ။ ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခု တထပ်တည်း တသားတည်းကျအောင် ပူးကပ်နေ

ကြပြီ ။ အိန္ဒြာ့ ရင်စိုင်ဖြိုးဖြိုးတွေနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်တို့ ပိပြားနေအောင် ပူးကပ်နေတယ် ။

နှုတ်ခမ်းတွေက ခွာလို့ မရဘူး ။ လျာချင်း လုံးထွေးကုန်တယ် ။ သူတို့ နမ်းရင်း ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ရောက်သွားကြတယ် ။ အိစက်တဲ့ မွေ့ရာထူထူပေါ်မှာ သူတို့ လဲကျသွားကြတယ် ။

“ ကိုဘို…တခြားမိန်းမနဲ့ မရှုပ်ရဘူးနော်….”
“ ရှုပ်ပါဘူး..ဒီလောက် လှတဲ့ ချစ်သူလေး ရနေပြီဘဲ…..”
“ အိန္ဒြာ့ကို တကယ် ချစ်တာလား…”
“ အင်း…..”
“ ဟွန်း…ဖြေတာကလည်း တုံးတိတိကြီး..အင်းတဲ့…တလုံးထဲ….ကိုဘို့အဖြေကို အိန္ဒြာ မကြိုက်ဘူး…”
“ တကယ်ချစ်တာပေါ့..အရမ်းချစ်တာ…..တသက်လုံး ချစ်မှာ……သားတွေ မြေးတွေ ရပြီး နောက်ဆုံး ထွက်သက် အထိ ချစ်သွားမှာ…..”
“ ကိုဘို..အဲဒါ သူများ သီချင်း စာသားကြီး….”
စကားများနေတဲ့ အိန္ဒြာ့ပါးစပ်ပေါက်လေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ပိတ်ပစ်လိုက်တယ်  ။  နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးကပ် စုတ်နမ်းတာတွေက ဖွဖွလေး ညင်ညင်သာသာလေး စလိုက်ကြပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့
ကြမ်းလာကြတယ် ။ လျာချင်း ပလူးကြရင်း အိန္ဒြာ့ အကျ ႌလေးကို သူ ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပစ်နေတယ် ။ အိန္ဒြာသည် သူ့အမေ ရည်မွန် လိုဘဲ တဏှာကြီးတဲ့ ကောင်မလေး တယောက် ဆိုတာ
ကလပ်ထဲက မိန်းမ အိမ်သာထဲမှာ အချစ်ကြမ်းခဲ့ကြကတည်းက သူ သိခဲ့တာ ။ သူ ကြယ်သီးအားလုံးကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အကျ ႌလေးကို ချွတ်ဖယ်လိုက်တာကို အိန္ဒြာ မတားဆီးဘူး ။
သူ့လည်ပင်းတလျောက်ကို လိုက် နမ်းစုတ်နေတယ် ။ အကျ ႌလေးကို ကုတင်ပေါ်ကနေ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို သူ ပစ်ချလိုက်တယ် ။ ဘရာ ခံဝတ်မထားတာကြောင့် အကျ ႌလေး ဖယ်ခွာ ချွတ်လိုက်တာနဲ့
ချစ်သူ အချောစားလေးဟာ တင်းကော့နေတဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေတော့ ဘယ်လိုမှ တားဆီးလို့ မရတော့ဘဲ ရင်သားလှလှကြီးတစုံက ရင်သီးလုံး မာမာလေးတွေကို အငမ်းမရ ငုံဟတ်
စို့မိရတော့တာဘဲ …။
“ အိန္ဒြာ့ နို့တွေကို ကိုဘို ကြိုက်လားဟင်…”
“ အင်း..အရမ်း ကြိုက်တယ်….”
“ ကိုဘို နမ်းပေးတာ အိန္ဒြာ ကြိုက်တယ်…..”
ကော့ထောင်ဦးမော့နေတဲ့ ရင်သား ဖြူဖြူလုံးလုံးတဖက်ရဲ့ နီရဲတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို သူ စို့လိုက်တယ် ။ နို့သီးလုံးလေး က စူထွက် မာတင်း နေကြတယ် ။ သူစို့လိုက်တော့ အိန္ဒြာ့မျက်လုံးလေး
တွေ မှိတ်ကျသွားတယ် ။ သူ့ကို ဖက်ထားတဲ့ အိန္ဒြာ့လက်တွေက သူကကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်နေတယ် ။ နို့သီးလေးတွေကို တဖက်ပြီး တဖက် စို့နေရင်း နောက်တဆင့ ဘိုဘို လုပ်လိုက်
တာကတော့ ချစ်သူလေးရဲ့ မျှော့ကြိုးတပ် အားကစား ဘောင်းဘီပွလေးကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားတာပါဘဲ ။ နို့တွေကို စို့ပေး ယက်ပေးနေလို့ အိန္ဒြာရဲ့ စိတ်တွေ ထကြွ ဖေါက်ပြန်နေကြပြီ ထင်တယ် ။
မျက်နှာဖွေးဖွေးလေး နီမြန်းနေပြီး ဘောင်းဘီလေးကို သူကိုယ်တိုင် ချွတ်ပေးတယ် ။ ပင်တီ ခံ ဝတ်လေ့ မရှိတာကြောင့် မီးခိုးရောင် ဘောင်းဘီပွလေး လည်း ကျွတ်ထွက်သွားရော ဘိုက်သား ဖြူဖြူ ချပ်ချပ်
လေးတွေ ပေါင်တန်ချောမွတ်မွတ်လှလှတွေ ဆီးခုံမို့ဖေါင်းဖေါင်းကြီးနဲ့ အကွဲကြောင်း နီညိုညို တွေကို ပက်ပက်စက်စက်ကြီး မြင်တွေ့လိုက်ရပါတယ် ။
လှလိုက်တာ….။
ကလပ်က မိန်းမ အိမ်သာ ထဲမှာ ပီပီပြင်ပြင် စောက်ပတ် နှိုက်ခဲ့ပေမယ့် မှောင်မဲမဲနဲ့မို့ ချစ်သူလေးရဲ့ စောက်ပတ်ကို သူ မမြင်ခဲ့ရဘူး ။ အခုတော့ လင်းလင်းထင်းထင်းနဲ့မို့
လှလွန်းနေတဲ့ စောက်ပတ်ကို သူ သေသေချာချာ ကြည့်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားရင်း ခေါင်းထိုးအပ် နမ်းရှုံ့မိတော့တယ် ။ အိန္ဒြာက တဟင့်ဟင့်နဲ့ ပေါင်တွေကို ပို
ဖြဲကားပေးလိုက်တယ် ။ သူယက်တာကို ခံချင်နေတယ် ဆိုတာ သိလိုက်ရလို့ ချစ်သူလေး ကောင်းစေဖို့ ဘိုဘို အပီအပြင် မှုတ်ပေးပြီ ..။
နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေး နှစ်ချပ်က ပေါင်ဖြဲထားတဲ့တိုင် ပွင့်ပြဲမထွက်လို့ ဘိုဘို သူ့လက်တဖက်က လက်မနဲ့ လက်ာှိုးကို သုံးပြီး ဖြဲဟလိုက်တယ် ။ နီရဲရဲ စောက်စိလေးကို လျာနဲ့ တို့ကစားလိုက်တယ် ။
“ အို…အင်း…..အင်း….အား….အား…အား…….အား….”
အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက် ညည်းလိုက် တကိုယ်လုံး ခါရမ်းနေတော့ နို့လှလှလုံးလုံးကြီးတွေလည်း တုန်ခါ လှုပ်ကုန်တယ် ။
စောက်စိလေးကို ကောင်းကောင်းကြီး လျာထိပ်နဲ့ ထိုးဆွ ကလိပေးနေပြီ …။
“ အိုး…သူ..လုပ်တတ်လိုက်တာ…အိုးကွာ…ဟင့်ဟင့် အိန္ဒြာ မနေတတ်တော့ဘူး …..ကိုဘိုရယ်….အိုး…အိုး…….တအား…တအား…လိုချင်နေပြီကွာ……ရပ်တော့..ဆက် မလုပ်နဲ့တော့…”
ကုန်းယက်နေတဲ့ သူ့ခေါင်းကို လက်နဲ့ တွန်းပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်လို့ ဘိုဘို ရပ်လိုက်ရတယ် ။
“ ကိုဘို..ထကွာ..ဘောင်းဘီချွတ်….”
ချစ်သူလေးရဲ့ အမိန့်ကို တသွေမတိမ်း နာခံရတယ် ။ သူ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး  ဘောင်းဘီကို ချွတ်တယ် ။
ဖြောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာတာက သူ့ စံချိန်မှီ လီးတန်ကြီး …။ တအား ထန်နေလို့ လီးတန်က တအားကြီးနေတယ် ။ ရှည်နေတယ် ။ ထိပ်ပေါက်လေးက အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတယ် ။
“ အိုး…လှလိုက်တာကြီးကွာ….နမ်းချင်တယ်..နမ်းရမလားဟင်….”
“ အင်း…နမ်းပေး…….အိန္ဒြာ…..”
အိန္ဒြာက ဘိုဘို့လီးတန်ကို အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖူးဒစ်ကြီးကို ငုံခဲ စုတ်ယူလိုက်တယ် ။ အိန္ဒြာ့နှုတ်ခမ်း လှလှဖေါင်းဖေါင်းလေးတွေ ကြားထဲမှာ သူ့လီးညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီး ရောက်နေတာ
ကို တွေ့ရတာ အရမ်းသဘောကျစရာဘဲ ။ ခေါင်းလေး တလှုပ်လှုပ်နဲ့ စုတ်ပေးနေတဲ့ အိန္ဒြာရဲ့ လက်တဖက်က သူ့နို့သီးခေါင်း တဖက်ကို လာကိုင် ကစားနေတယ် ။ လီးစုတ်ပေးတာ တော်တော်
ကျွမ်းကျင်တာကို တွေ့ရလို့ အိန္ဒြာဟာ အရင်ကတည်းက အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့တယ် ဆိုတာ သေချာနေတယ် ။ အိန္ဒြာ့လျာလေးက လီးဒစ်ကြားထဲကို ကလိပေးနေတာကြောင့် ဘိုဘို
တအား ကောင်းနေတယ် ။

အိန္ဒြာ့နို့ကြီးတွေကို သူ ဆုပ်ကိုင် ညှစ်ကစားနေမိတယ် ။
သည် အချိန်မှာ “ ဘိုဘို….” လို့ အသံကျယ်ကြီးနဲ့ အော်လိုက်တဲ့ အသံကို ဘိုဘိုရော အိန္ဒြာရော အနီးကပ် ကြားလိုက်ရတယ် ။
ဘိုဘိုရော အိန္ဒြာရော ရုတ်တရက်မို့ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားကြရပြီး ပသံလာရာ အိပ်ခန်းပေါက်ဝဆီကို ပြိုင်တူလို လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည် ။
“ ဟင်…မမ ရည်မွန် …..”
အိန္ဒြာက တုတ်တုတ်ခဲခဲ လီးတန်ချောင်းကြီးကို ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး..“ ဟင်..မာမီ..ဘာ..ဘာကြောင့် ပြန်လာတာလဲ…” လို့ မေးလိုက်တယ် ။
မီးဝင်းဝင်း တောက်နေတဲ့ ဒေါသ မျက်လုံးတွေနဲ့ “ မင်း မိုက်ရိုင်းလှချည်လား….ဘိုဘို..ခွေးကောင်…..” လို့ ဒေါ်ရည်မွန်သင်းမောင်က အော်ဟစ်လိုက်တဲ့ အချိန် အိန္ဒြာသင်းမောင်က “ မာမီ…ဒါ သမီး
ရဲ့ ချစ်သူပါ..မာမီနဲ့ သိလို့လား….ဘယ်လို သိတာလဲ…” လို့ မေးလိုက်တယ် ။
“ အိန္ဒြာ..အဝတ်လေး ဘာလေး ပြန်ဝတ်ပါအုံးဟယ်..စောက်ရှက်က နည်းလှချည်လား…”
အိန္ဒြာလည်း ကုတင်ပေါ်က စောင်တထည်ကို ဆွဲယူပြီး သူမကိုယ်မှာ ရစ်ပတ်လိုက်တယ် ။ “ မာမီ….အိန္ဒြာ့ချစ်သူနဲ့ အိန္ဒြာ ချိန်းတွေ့တာ ဘာဖြစ်လဲ ….ဒါ အဆန်းလား…..အိန္ဒြာ့ အခန်းထဲက မာမီ
အခု ထွက်သွားပါ…” လို့လည်း အောဟစ်လိုက်တယ် ။ ဒေါ်ရည်မွန်သင်းမောင်က “ အေး..နင့်ချစ်သူက ဖါသည် မို့ ပြောနေရတာပေါ့ အိန္ဒြာ…..” လို့ အော်ဟစ်လိုက်တယ် ။
ဘိုဘိုကတော့ လီးကြီး ထောင်ရက်နဲ့ ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက်ဆဲ ။
“ ဘာ…ဘာပြောတယ်..ဖါ ဟုတ်လား….”
“ ဟုတ်တယ်..နင့်ကောင်က ယောကျ်ားဖါ..ဂျစ်ဂလို . . ..ကလေကခြေ အောက်တန်းစား အခြေအနေမဲ့…”
အိန္ဒြာက ဘိုဘို့ဖက်ကို လှည့်ပြီး..“ ကိုဘို…မာမီ ပြောတာ ဟုတ်လား ….ကိုဘိုက ယောကျ်ားဖါ….လား…” လို့ အော်မေးလိုက်တယ် ။ ဘိုဘိုက ခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်တဲ့အခါ အိန္ဒြာက
ဘိုဘို့ပါးနှစ်ဖက်ကို တဖျန်းဖျန်းနဲ့ ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရိုက်နှက်တော့တာဘဲ ..။
“ ကိုဘို..ယုတ်မာတယ်….မကောင်းဘူး…..ရွံတယ်….ရွံတယ်….ကဲဟာ..ကဲဟာ……”
“ အိန္ဒြာ..ညည်း အေအိုင်ဒီအက်စ် ရချင် ရလိမ့်မယ်….ဒီလို ယောကျ်ားဖါသည် နဲ့လုပ်ရင် အေအိုင်ဒီအက်စ် ရဖို့ ချန့်စ်က များတယ်..ဟဲ့….”
“ မမရည်မွန်..ဘာတွေ ပြောနေတာလဲဗျာ..ကျနော့်မှာ ဘာရောဂါမှ မရှိဘူး . . .”
“ အံမာ..ယောကျ်ားဖါက လေသံက မာချင်သေး..စောက်ကောင်..အခု ငါ့ အိမ်ပေါ်က ထွက်သွားလိုက်စမ်း……ငါ ရဲခေါ်လိုက်ရမလား…..”
“ အို…ခေါ်ပေါ့..ခင်ဗျားတို့ဘဲ စောက်ရှက် ကွဲသွားမှာ..”
ဘိုဘိုက သူ့ အဝတ်များကို ပြန် ဝတ်နေတဲ့အချိန်မှာ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ သူ့ငပဲကြီးကို ဒေါ်ရည်မွန် ဘေးကနေ အခန်းထဲက သူတို့ကို ကြည့်နေတဲ့ သမီးအငယ်လေးက စိုက်ကြည့်နေတာကို တွေ့
လိုက်ရတယ် ။ အိန္ဒြာသင်းမောင်ကတော့ ခုလေးတင် သူ့လီးကို စုတ်ပေးနေရာက အခုတော့သူ့ကို တံတွေးနဲ့ လိုက်ထွေးတယ် ။ ဆဲတယ် ။ တွေ့တာနဲ့ ကောက်ပေါက်နေတယ် ။
“ ယောကျ်ားဖါသည် …အောက်တန်းစား…..”
ဘိုဘို တိုက်ပေါ်က ဆင်းသွားလိုက်တယ် ။ ဒီလိုတွေ ဖြစ်ပျက်လာလိမ့်မယ်လို့ သူ ထင်မထားဘူး ။
အိန္ဒြာကို ဒီအိမ်မှာ လာတွေ့လိုက်တာကိုက သူ့အမှား ။
သူတို့ တိုက်ထဲကနေ ဘိုဘို ထွက်ခဲ့လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့က ဖြတ်မောင်း လာတဲ့ တက်ဆီကား တစီးကို ဖမ်းတားလိုက်တယ် ။
“ ဘယ်သွားမလဲ ဆရာ….”
“ မြို့ထဲဖက် …”
ချစ်မိသွားတဲ့ ချစ်သူလေးနဲ့ ချစ်သူ ဖြစ်ကြတာမှ မကြာလိုက်သေးဘဲ အခုလို အမုန်းနဲ့ ခွဲခွာလိုက်ရလို့ စိတ်အရမ်း ကြေကွဲ ထိခိုက်သွားတယ် ။ ရည်းစားတွေ များခဲ့တဲ့ ဘိုဘို..တွေ့မရှောင်ဘိုဘို ဆိုတဲ့
နံမည် ရခဲ့တဲ့ ဘိုဘို ..အခုတော့ အိန္ဒြာလေးရဲ့ စွန့်ပစ်တာ မောင်းထုတ်တာကို ခံလိုက်ရလို့ ရေရေလည်လည် ဆွေးသွားတယ် ။ နာကျင် ခံစားသွားရတယ် ။ သည်နေရာ သည်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မနေလိုတော့ဘဲ ဝေးတဲ့ တနေရာရာကို ထွက်သွားလိုက်တော့မယ် လို့ စိတ်ကူးမိတယ် ။
ဈေးကြီးရှေ့မှာ တိုက်ဆီကား ပေါ်က ဆင်းခဲ့လိုက်ပေမယ့် အန်တီနုရဲ့ ဆိုင်ဖက်ကို ပြန်သွားဖို့က ခြေထောက်တွေ လေးပင်နေတယ် ။ ခုလောက်ဆို မမရည်မွန်က အန်တီနုကို ဖုန်း လှမ်းဆက်ပြီး ဘိုဘိုက သူ့သမီးလေး အိန္ဒြာကို ဖျားယောင်း သွေးဆောင်ပြီး စော်ကားပါတယ် လို့ တိုင်ပြီးလောက်ရောပေါ့ ။
ဈေးကြီးနဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် ကို သူ လျှောက်သွားလိုက်တဲ့အချိန် အနောက်က “ အကို..အကို ..ဘိုဘို..” လို့ အော်ခေါ်လိုက်တဲ့ အသံလေးကို သူ ကြားလိုက်ရတယ် ။
သူလှည့်မကြည့်ခင်က ဒီအသံလေးကို မှတ်မိပါတယ် ။
နော်ပိုးစီ ။
“ အကို..ဘယ်သွားမလို့လဲဟင်….ဆိုင်ကို မသွားဘူးလား…”
“ မသွားတော့ဘူး..နော်ပိုးစီ..အကို ဒီနေရာကနေတောင် အဝေးဆုံးကို ထွက်သွားတော့မလို့…”
“ ဟင်..တကယ်လား..အို..အကိုရယ်..ဘာတွေ ဖြစ်လာလို့လဲ……အကိုက ပိုးစီကို ထားခဲ့တော့ မလို့လား…..ပိုးစီကို ပစ်မထားခဲ့ပါနဲ့…..”
“ ဒါဆို ပိုးစီ က အကိုနဲ့ လိုက်နိုင်လို့လား….”
“ လိုက်နိုင်တာပေါ့ အကို..အကို့ကို ပိုးစီ ချစ်တယ်..အကို မသိဘူးလားဟင်..အကို့ကို ပိုးစီ အရမ်း ချစ်တယ် …..”
သူ နော်ပိုးစီကို လက်ကမ်းပေးလိုက်ပါတယ် ။
နော်ပိုးစီက ပြုံး ပြုံးလေးနဲ့သူကမ်းပေးလာတဲ့ သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ် ။

ပြီးပါပြီ