👉တက်တူးကြောင့် 👈

ကျနော်ရဲသွေးသန်.ပါ၊ အောစာတွေဖတ်ရတာသိပ်ဝါသနာကြီးတဲ့သူတစ်ယောက်ပေါ့၊
အချစ်တက္ကသိုလ်တို့၊ အတွေးပင်လယ်တို့၊ တိတ်တခိုးတို့မှာ နာမည်ဝှက်နဲ့မန်ဘာ၀င်ထားတယ်။
fb ထဲမှရော၊ တခြားအောစာအုပ်တင်သမျှဆိုက်တွေမှာရောဆာ့ခ်ျလုပ်ပြီး ရသမျှ၊ တွေ့သမျှအပြာစာတွေ အကုန်၀င်ဖတ်တာပဲ။
အကြိုက်ဆုံးလိုင်းကတော့မိသားစုလိုင်း၊ အင်းစက်လိုင်းပဲ၊ အင်းစက်ဇာတ်လမ်းတွေဖတ်လာတာလဲကြာပြီ၊
စာရေးတဲ့ဆရာတွေကတော့ အသိ၊သတိနဲ့ဆင်ခြင်ကြည့်ကြပါလို့ပြောတယ်။
တချို့ကလဲစိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းတွေသက်သက်ပါလို့လဲပြောတယ်။

ဒါပေမယ့်ဖတ်ရင်းဖတ်ရင်းကျနော်ကတော့တော်တော်စိတ်ပါနေပြီဗျ။ အင်းစက်ကိုစမ်းကြည့်ချင်နေတယ်။
တစ်နေ့တစ်နေ့ဘယ်သူ့ကိုစမ်းရမလဲပဲစဉ်းစားနေရင်း၊ နောက်ဆုံးတော့တီလေးသိမ့်ကိုကြံမယ်လို့စိတ်ကူးရသွားတယ်။
ကျနော့်အဒေါ်အငယ်လေးပေါ့၊ သူကသိပ်လှတာ၊ မေမေ့ညီမအငယ်ဆုံးလေ။ နာမည်အပြည့်အစုံက သိမ့်သိမ့်နွယ်တဲ့၊
အသက်က၃၀သာသာလေးပဲရှိသေးတာ။ သူကအိမ်ထောင်နဲ.ပါ၊

ဒါပေမယ့် တစ်အိမ်ထဲနေတော့ အခွင့်သာရင်ကြံမယ်ပေါ့လေ။ စိတ်ကူးထားတာပြောပါတယ်..။
ကျနော်ကလား၊ ဒီနှစ် ၁၉နှစ်ထဲမှာပေါ့၊ မေမေကနေပြည်တော်မှာအလုပ်သွားလုပ်နေရတော့ ကျနော်ကရန်ကုန်မှာ၊
အဒေါ်ဖြစ်တဲ့တီလေးသိမ့်တို့လင်မယားနဲ့ပဲ တစ်အိမ်ထဲနေရတာပေါ့။ ကျနော့်မေမေနာမည်ကတော့ ဒေါ်၀င့်၀င့်နွယ်..။
ကျနော်အင်းစက်တွေဖတ်တာကြာပြီဆိုတော့ တီလေးသိမ့်ရေချိုးခန်း၀င်တာလစ်ရင်လစ်သလိုချောင်းကြည့်ဘူးတယ်။
ပြီးတော့သူ့ယောက်ျားနဲ့လိုးတာကိုလဲအခွင့်ရရင်ရသလိုခဏခဏကြည့်နေရတယ်။
တစ်အိမ်ထဲဆိုတော့လစ်တဲ့အချိန်တွေလဲရှိတာပေါ့၊ သူတို့၂ယောက်ထန်လာရင်တခါတလေတံခါးပိတ်ဖို့မေ့ပြီးဆော်နေကြတာလေ။
ကျနော်ကတော့ချောင်းပြီးဂွင်းကိုင်ရတာပေါ့ဗျာ။

နောက်ပြီးတော့ တီလေးသိမ့်ရဲ့သမီး ကျနော့်ညီမ၀မ်းကွဲ၊ အခုမှအပျိုဖြစ်ခါစလေးကိုလဲတခါတလေအိပ်ပျော်တုန်းခိုးကိုင်ကြည့်ဘူးတယ်။
အသက်က၁၃နှစ်သာဆိုတယ်၊ မုံ့ပေါင်းလေးကအတော်ကြီးသား..။
တစ်ရက်မှာပေါ့၊ တက္ကသိုလ်အတူတက်တဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က
သူ့ကျောကုန်းမှာအရုပ်လှလှတစ်ရုပ်ထိုးမယ်ဆိုပြီးတက်တူးဆိုင်သွားတော့၊ ကျနော့်ကိုအဖော်ခေါ်သွားတယ်။
ဆိုငိရောက်တော့ဒီကောင်က…
“မင်းလဲထိုးပါလား” တဲ့၊
ပထမတော့ကျနော်ကသိပ်စိတ်မ၀င်စားပါဘူး၊ ဒါပေမယ့်တက်တူးပုံစံတွေကိုလျှောက်လှန်ကြည့်ရင်း၊ အမယ်…မိုက်သားဟ ဆိုပြီးစိတ်ပါလာတယ်။
ကျနော့်သူငယ်ချင်းက၊ စိတ်ကိုလာဆွပြီးစိန်ခေါ်နေတယ်လေ။
“မင်းသတ္တိရှိရင်၊ မင်းလီးအရင်းဆီးစပ်မှာထိုးရဲလား” တဲ့…
ဒီကောင်ကကျနော့်ကိုအထင်သေးတာ၊

ဆီးခုံနေရာကအသားနုနုဆိုတော့ တခြားနေရာတွေထက်ပိုနာမယ်လေ၊ ကျနော်မထိုးရဲလောက်ဘူးထင်လို့လာစိန်ခေါ်ပြီးရိနေတာ။
ဟားဟား..ကျနော့်ကိုလာစိန်ခေါ်လို.ဘယ်ရမလဲ၊
ကျနော်ချက်ချင်းအိမ်သာထဲ၀င်သွားပြီး လမွှေးတွေအကုန်ရိတ်ပစ်လိုက်တယ်။
ကျနော်ကင်းမြီးကောက်တစ်ကောင်ပုံကိုရွေးပြီး၊ တက်တူးဆရာကိုထိုးခိုင်းလိုက်တော့တယ်။
ပြီးတော့တင်ပါးမှာလဲနောက်တစ်ကောင်ထိုးခိုင်းလိုက်သေးတယ်၊ စိတ်ထဲမှာတော့ကျောမှာထိုးတာထက်ပိုမိုက်တယ်လို့တောင်ထင်မိသေး။
အဲ..ထိုးပြီးတဲ့နောက်သိပ်မကြာပါဘူး၊ ပိတ်ရက်တစ်ရက်မှာမေမေရန်ကုန်ပြန်လာတယ်။
အဲ့ဒီနေ့ကပူလဲပူတော့၊ ကျနော်ဘောက်ဆာဘောင်းဘီပါးပါးလေးတစ်ထည်ထဲ၀တ်ပြီးအခန်းထဲမှာအိပ်နေတာ၊ အပေါ်အကျႌလဲမ၀တ်ဘူး။
ဘောင်းဘီကလဲအဟောင်းဆိုတော့ခါးကသားရေကြိုးကလဲလျော့နေပြီ။ အိပ်နေရင်းလျှောကျနေတော့
မေမေကျနော့်အခန်းထဲအမှတ်တမဲ့၀င်လာချိန်မှာ မေမေကတက်တူးထိုးထားတဲ့လီးအရင်းနားကကင်းမြီးကောက်ရုပ်ကိုမြင်သွားတယ်။
ရိတ်ထားတဲ့လမွှေးကလဲအခုမှပြန်ပေါက်ကာစ၊ ပါးပါးပဲရှိသေးတာကိုး၊ မြင်တော့မှာပေါ့။

“ဟဲ့…အဲဒါဘာလုပ်ထားတာလဲ..၊ နင်အရုပ်တွေ၊ တက်တူးတွေလျှောက်ထိုးလာသလား..ဟင်!..”
မေမေကမေးတော့တာပေါ့၊ သူမေးပုံကအသံမာမာနဲ့ပြဿနာရှာတော့မဲ့ပုံစံမျိုး။
ကျနော်ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိ၊ နှုတ်ဆွံ့နေမိတယ်။ ကျနော့်မေမေကရုပ်ကသာတော်တော်ချောတာ၊ အပေါက်ကခပ်ဆိုးဆိုးရယ်၊
ကျနော်နဲ့ကမျက်နှာကြောသိပ်မတည့်လှဘူး၊ အမြဲလိုအဆူအဆဲခံနေရတာ။
အဖေနဲ့အိမ်ထောင်ကွဲသွားပြီးကထဲက၊ မေမေ့မှာလည်းကြည်ကြည်လင်လင်ကိုမရှိဘူး၊ အမြဲဆူအောင့်နေတာလေ။
အဲဒါတွေကြောင့်ပေါ့၊ တီလေးသိမ့်ကကျနော့်ကိုသနားပြီး ကျနော်၁၂နှစ်အရွယ်ကထဲကသူ့့ဆီခေါ်ပြီမွေးစားထားခဲ့တာ။
မေမေမေးနေတာကိုကျနော်ကမဖြေဘူး။ သူမေးတဲ့လေသံကိုမကြိုက်တော့တမင်ကိုမဖြေပဲနေတာ။

ကျနော်မထုံတက်တေးလုပ်နေတော့မေမေလဲဒေါကန်ပြီးကျနော့်ဘောက်ဆာကိုအတင်းဆွဲချွတ်တော့တာပဲ။
တက်တူးထိုးထားတာကိုကြည့်ပြီးသေချာပြီဆိုရင်ဆူတော့ပွက်တော့မယ်လေ။ ကျနော်ကလဲအတွင်းခံ၀တ်မထားမိဘူး။
ဘောက်ဆာကိုတစ်ချက်ထဲအားပါပါဆွဲချွတ်ချလိုက်တာကျနော်လီးတံမပျော့မမာကြီးကမေမေ့ရှေ့မှာငေါက်တောက်ကြီးပေါ်လာတော့တယ်။
ကျနော့်ပစ္စည်းကနဲတာမှမဟုတ်တာ။ မထသေးတာတောင် ၄လက်မခွဲသာသာရှိတယ်၊
ကြီးလွန်းလို့မေမေတောင်ရုတ်တရက်မင်သက်သွားသေးတယ်။ ပြီးတော့မှကျနော့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ပွက်လောတိုက်တော့တာပဲ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာကျနော်ဖတ်ဘူးတဲ့အင်းစက်ဇာတ်လမ်းတွေထဲက ဇာတ်အိမ်တချို့နဲ့ခပ်ဆင်ဆင်တူနေတာကိုသွားစဉ်းစားမိတော့
နေရင်းထိုင်ရင်းလီးကအကြောထလာပါလေရောဗျာ။ ကြည့်ရင်းနဲ့ကိုတောင်တက်လာတာ။
၆လက်မကျော် ၇လက်မလောက်ဖြစ်လာတဲ့လီးကြီးကိုကြည့်ပြီး မေမေလဲဆဲနေရာကနေတုန့်ပြီးနှုတ်ဆွံ့သွားရတယ်။
ကျနော်လဲဘောက်ဆာကိုပြန်ဆွဲတင်ပြီးဖုံးဖိဖို့မကြိုးစားပဲ၊ ခပ်ချေချေပဲလွှတ်ပေးးထားလိုက်တယ်။
မေမေဆက်မဆဲဖြစ်တော့ဘူး။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီးတော့…၊
“ကဲ..ဘောင်းဘီပြန်၀တ်စမ်း၊ သောက်ရှက်လဲမရှိဘူး၊ ခပ်တည်တည်နဲ့…ဟင်း…၊
နောက်ကိုဒါမျိုးထပ်မထိုးနဲ့တော့..ကြားလား..”
မေမေပြန်လှည့်ထွက်တော့မယ်အလုပ်မှာကျနော်အရဲစွန့်လိုက်ပြီး မေမေ့ကိုလက်ကဖမ်းဆွဲထားလိုက်ပြီး တော့ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မေမေရယ်..သားတောင်းပန်ပါတယ်..”
မေမေထင်လိုက်တာက ကျနော်နောင်တရသွားပြီပေါ့..။

တကယ်ကအဲ့ဒီအချိန်မှာကျနော်အမေ့ကိုအရမ်းလိုချင်နေပြီဆိုတာသွေးသားထဲကပြောနေတယ်။
မေမေ့ကိုပုံမှန်သားအမိဖက်နေကျထက်ပိုပြီးတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားချိန်မှာ၊ အောက်ကလီးကတအားတောင်နေပြီ။
မေမေ့ကိုယ်လေးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်၊ သူအခြေအနေကိုရိပ်စားမိလိုက်ပြီ၊
ဖက်လာတဲ့အထိအတွေ့ကရာဂစိတ်နဲ့ပူလောင်တဲ့အဖက်။ ဖိုဓာတ်နဲ့မဓာတ်အထအတွေ့တွေကအလိုလိုသတိပေးနှိုးဆော်ပြီးသိနေကြပြီ။
တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးကြက်သီးတွေထလာတဲ့မေမ့ကိုယ်လေးက သူဒီလိုဘယ်သူ့အဖက်မှမခံခဲ့ရတာကြာပြီဆိုတာပြောပြနေတယ်။
ကျနော်မေမေ့ရင်အုံကြီးထဲမျက်နှာအပ်ပြီးနှစ်လိုက်တယ်။
မေမေကလည်အတော်ဟိုက်ဟိုက်ဘလောက်စ်အကျႌ၀တ်ထားတော့ဆိုက်ကြီးဖြစ်တဲ့နို့အုံအထက်ပိုင်းအသား၀င်း၀င်းကြီးတွေကြားနှာခေါင်းနှစ်လိုက်တော့..။
မေမေအသက်ရှူသံတွေကသိသိသာသာကြီးပြင်းလာပြီးကျနော့်ကိုကြိုးစားပြီးတွန်းထုတ်တယ်။
အခုကျနော်ဘာမှဂရုမစိုက်၊ နောက်မတွန့်တော့ဘူး၊
ကျနော့်ဘောင်းဘီကအခုခြေကျင်း၀တ်မှာ။ ကျနော်ခြေဖျားတွေနဲ့နင်းချွတ်ချလိုက်ပြီး၊ ဖြေတစ်ဘက်နဲ့ခတ်လို့အခန်းထောင့်ပို့လိုက်တယ်။
“သားဖင်မှာ နောက်ထပ်တစ်ပုံရှိသေးတယ်နော်မေမေ..”
ကျနော်ဟိုဘက်ကိုလှည့်ပြပြီးမေမေ့ကိုဖင်ကပုံကိုကြည့်ခိုင်းတယ်။ မေမေကမျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီးကြည့်နေရုံသာတတ်နိုင်တော့တယ်။
သူ့မှာအခုအချိန်မှာဆူဖို့ဆဲဖို့ထက်၊ ကြက်သီးထတဲ့စိတ်တွေကပိုများနေပြီလေ။
ကျနော်မေမေ့ကိုယ်လေးကိုဆွဲလို့ကုတင်ပေါ်အသာတွန်းလှဲလိုက်တော့ပက်လက်လေးကျသွားတယ်။
အဲဒီမှာပဲမေမေ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကိုလှမ်းပြီးကစ်ဆင်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်။
“အု..ခြိ..ခြိ..ဖူးးး”
မေမေကျနော့်ကိုတားချင်၊ပြောချင်ပေမယ့် ပါးစပ်ကိုဖိပိတ်စုပ်ထားပြီးလျှာကိုအတင်းထိုးထည့်ထားတော့
စကားသံထွက်မလာပဲ တခွိခွိ..တဖူးဖူး အသံတွေပဲထွက်လာတော့တယ်။
လက်တွေကတော့ ကျနော့်လက်မောင်းနဲ့ရင်ပတ်တွေကိုထုနေပေမယ့်အားမပါလှဘူး။
ကျနော်ကမေမေ့ဘလောက်စ်အကျႌကြယ်သီးတွေကိုလက်တစ်ဘက်နဲ့လိုက်ဖြုတ်ပြီးရင်ပတ်ဟသွားတာနဲ့ နို့အုံကြီးပေါ်ပါးစပ်ရွှေ့လိုက်တယ်။
နို့အုံကြီးကိုထိမ်းထားတဲ့ဘရာစီယာကအနက်လေးဆိုတော့ မေမေကအသားဖြူဖြူနဲ့နိလုံးကြီးတွေက၀င်းနေတာပဲလေ။
ကျနော်ဘရာစီယာချိတ်ျလးတွေကိုစမ်းပြီးဖြတ်ချလိုက်တော့ နို့ကြီးတွေလွတ်လပ်သွားပြီးပြိုကျလာပြီ။
ကျနော်လဲအားရပါးရကုန်းစို့ပစ်လိုက်တယ်။
“သားးးး ရဲသွေး.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ! မလုပ်ကောင်းဘူး။ မေမေ့ကိုအဲ့လိုမလုပ်နဲ့၊ တော်…ရပ်တော့”
မေမေက ပါးစပ်ကအော်ပြီးတားနေတာပဲရှိတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးကပျော့ကျနေပြီ။ ဟုတ်တိပတ်တိတွန်းလဲမတွန်း၊ ရုန်းလဲမရုန်းတော့ဘူး။
ကျနော်မေမေ့ထမီကိုအလွယ်ပဲချွတ်ပစ်လိုက်နိုင်တယ်။ မေမေလဲ အတွင်းခံပင်တီ၀တ်မထားဘူး။
အိမ်ရောက်လို့အိမ်နေအ၀တ်အစားလဲပြီးမှကျနော့်အခန်းလာတာဖြစ်ရမယ်။
ထမီလဲချွတ်လိုက်ရောပေါင်၂လုံးကြားကစောက်ပတ်ကြီးကနဲနဲနောနောဟာကြီးမှမဟုတ်တာ။ ဖောင်းဖောင်းအိအိနဲ့ဖားခုံညှင်းကြီးလိုပဲ၊
စောက်စိကြီးကချွန်ပြီးပြူးလို့၊ နှုတ်ခမ်းသားတွေကလဲခပ်ပိပိရယ်၊ ပြဲပြဲလန်လန်ကြီးမဟုတ်ဘူး၊
အေးလေ၊ အဖေနဲ့ကွဲတာလဲနှစ်ပေါင်းဆယ်ချီနေမှပဲ။ နောက်လင်ကလဲမယူဘူးဆိုတော့လေ။
စောက်မွှေးကလဲသိပ်အထူကြီးမဟုတ်၊ ခပ်ပါးပါးမြှင်မြှင်ပဲယှက်နေတာ။
ကျနော်ငုံ့ပြီးစောက်ပတ်ကြီးကိုကုန်းဟပ်လိုက်တော့တယ်။ အနံ့ကတော့နဲနဲပြင်းတယ်၊ စူးရှရှညှီတီတီနဲ့၊
အေးလေ၊ မေမေလဲခရီးကရောက်မဆိုက်ရေမချိုးရသေးပဲ၊ ဟိုကြားဒီကြားချွေးနံ့သေးနံ့လေးတော့ရှိမှာပေါ့၊
ကျနော်ကထန်နေပြီဆိုတော့မရတော့ဘူး၊ အဲ့ဒီစူးရှရှအနံ့ကပဲစိတ်တွေပိုထအောင်ဆွဲဆောင်နေတာ။
စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုလက်နဲ့ဖြဲဟကြည့်တော့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနီရဲရဲကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
ဘယ်လိုပဲပြောပြော မေမေ့စောက်ခေါင်းထဲမှာအရည်ကြည်တွေလဲ့နေပြီ။
ကျနော်ကုန်းပြီးတော့အသေအကြေဘာဂျာကိုင်တော့တာပါပဲဗျာ။
ကိုယ့်ကိုညှစ်ပြီးမွေးထုတ်လာခဲ့တဲ့စောက်ပေါက်ကြီးကို ပြန်ပြီးအရသာရှိရှိလျက်နေရတယ်ဆိုတဲ့အသိကလဲဘာနဲ့မှမလဲနိုင်တဲ့ဖီလင်ပဲ၊
တစ်ကိုယ်လုံးကိုဖိန်းရှိန်းနေတာပဲ။
“အီး ဟီးဟီး..အင့်…ဟင့်…စူး..ရှ်..အားးးး”
မေမေ့အသက်ရှူသံကြီးကလဲ ပြင်းသထက်ပြင်းလာတယ်။
“အားးး သားးးရယ် အဟင့်.. အင့် ..အစ်..ရှူး..”
မေမေ ၀င်၀င့်နွယ်တစ်ယောက်၊ သူ့သားအရင်းဖြစ်တဲ့ကျနော် ရဲသွေးပေးတဲ့ဘာဂျာအရသာကို၊ အပြတ်ခံစားနေရတယ်။
ပက်လက်ကြီးပေါင်ကြီးအစင်းသားဖြဲပေးပြီးနို့အစို့ခံ၊စောက်ဖုတ်အလျက်င်္ခနေပြီ။ ခန္ဓာကိုယ်ကဘယ်တွန့်လိုက်၊ ညာလိမ်လိုက်နဲ့ပေါ့။
ကဲ…မထူးတော့ဘူး..ကျနော်တော့ကိုင်ပြီ။
မေမေဖင်အောက်ထဲခေါင်းအုံးဆွဲခုထည့်လိုက်ပြီးဖင်ကြီးကြွစောက်ဖုတ်ကြီးကော့တက်သွားအောင်လုပ်ပေးလိုက်ပြီး
ပေါင်ကြားမှာဒူးထောက်နေရာယူလိုက်တယ်၊ အခု ၇လက်မလောက်ထိအောင်ဖောင်းကားထွားတက်လာတဲ့လီးကြီးကို
မွေးမေမေရဲ့စောက်ပတ်ဝြကီးမှာတေ့ပြီး ၂ချက်၃ချက်အရင်ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ မေမေဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲတွန့်သွားတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲနောက်ဆုံးသတိတစ်ချက်ပြန်၀င်လာပြီး၊
“မလုပ်နဲ့…သား..အဲ့ဒါမလုပ်နဲ့၊ မဟုတ်သေးဘူး…၊ ဒါ သားအမေအရင်း..လုပ်လို့မရဘူး..နော်..နော်..”
ကျနော်စိတ်မ၀င်စားတော့ဘူး.
အံတစ်ချက်ကြိတ်ပြီးဒစ်ကြီးကိုမေမေ့စောက်ခေါင်းထဲဖိချလိုက်တော့တယ်။
ဗြိ…ဖျစ်..ဖျစ်..
“အားးး အမလေး…နာတယ်..ထုတ်..ထုတ်..ပြန်ထုတ်လိုက်”
ကျနော်စက္ကန့်ပိုင်းလောက်ပဲတစ်ခက်တည် နားလိုက်ပြီး
ခပ်သွက်သွက် ၄-၅ ချက်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်”
ဖောက်..ဇွိ..ဖတ် ဖတ် ဖတ်..
“အားး အမလေး အိ အိ အိ..”
ဒုတ်..ဒုတ်..
လီးကလဲ အဆုံးထိ ဒုတ်ဒုတ်ထိသွားပြီ၊ ကျနော်မရပ်ပဲဆက်ဆောင့်ပစ်တယ်။
မေမေ တအီးအီးညည်းရင်းကျနော့်လက်မောင်းတွေကိုတအားညှစ်ကိုင်ထားတယ်၊ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ မေမေ့ဖင်ကြီးကလဲ၊ ကြွကြွင်္ပြးကော့ကော့ခံလာပြီ။
“အူးးး ရှီးးးး လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့အဖုတ်ကြီးး..ဖာ့က်..”
“အားးး သားးး အမလေး..ဆောင့်..ဆောင့်..ကောင်းနေပြီ..ရှူး…စစ်”
“အောင်မလေးး အချစ်ကြီးရယ်.. မိန်းမ.. စောက်ဖုတ်ကစီးနေတာပဲ…”
“အောင်မလေး…လေး.. ပြီးတော့မယ်၊ ဆောင့်…ယောက်ျား..ဆောင့်..”
မေမေဘယ်လောက်ထန်လာပြီလဲဆိုရင်ကျနော့်ကိုတောင်လွှတ်ခနဲယောက်ျားခေါ်လာပြီ။
ကျနော်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့၊ ကိုယ့်လီးကြီးက တစ်သက်လုံးမေမေခေါ်လာတဲ့ အမျိုးသမီးကြီး ၊
ကိုယ့်အမေအရင်းရဲ့စောက်ပတ်ကြီးထဲမှာ၀င်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့၊ ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်၊ စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းတလိုက်တဲ့မြင်ကွင်းပဲ။
လီးကြီးတစ်ချက်ကြွကြွပြီးဆွဲလိုက်တိုင်းဖင်ကြီးကမြောက်မြောက်ပြီးလိုက်လာတယ်။
လီးနဲ့စောက်ပတ်ကထွက်တဲ့ချောဆီတွေနဲ့စောက်ရေတွေပေါင်းပြီး၊ စောက်ဖုတ်နဲ့လီးအ၀င်အထွက်မှာဖြူဖြူပျစ်ပျစ်၊
လိုးရှင်းလိုလို၊ ဆပ်ပြာမြှုပ်လိုလို၊ ခရင်မ်လိုလို၊ အမြှုပ်တွေကတပြိပြိနဲ့ထက်လာတယ်၊ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းမှာရော၊ လီးနံရံမှာပါကပ်ပြီးပေပွနေတာ။
ဆောင့်သွင်းလို့လီးတဆုံး၀င်သွားတဲ့အခါတိုင်းမှာလဲ၊ ကျနော့်ဂွေးဥကြီးကမေမေ့ဖင်ဖြူဖြူကြီးကို
စည်းချက်ကျကျ ဖတ်ခနဲ၊ ဖတ်ခနဲ ဖိရိုက်နေတယ်။ အခုဖင်ကြီးမှာပါအရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေပေပွနေပြီ….၊
“အားးးး သားး အမလေးးး ယောက်ျား ဆောင့် .. သေအောက်ဆောင့်စမ်း..အားးး ပြီး..ပြီ..ထွက်ကုန်ပြီ”
“အား..ဟား..ဟား..စောက်ကောင်မကြီ..လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ.. ညှစ်ထား…ညှစ်ထားစမ်း..
အားးး ငါလဲထွက်ပြီ..မိန်းမရေ..အူးးးးရှစ်စ်စ်…”
ကျနော်မရတော့ဘူး၊ လီးကိုဆွဲထုတ်ဖို့တောင်သတိမရတော့ဘူး၊ အတင်းစောက်ဖုတ်နဲ့ဖိကပ်ထားလိုက်မိတယ်။
ကျနော့်လရည်တွေ အမေ့သားအိမ်ခေါင်းထဲ တဖြောဖြောနဲ့၊ အကုန်၀င်ကုန်ပြီ၊၊
မထင်မှတ်ပဲလိုးမိကြလို့ ဘာအစွပ် ဦးထုပ်မှလဲမပါဘူး၊ သုက်ပိုးတွေကတော့သားအိမ်ခေါင်းထဲကူး၀င်သွားလောက်ပြီ။
ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး၊ ဗိုက်ကြီးကာမှကြီးရောပဲ…၊
ကျနော်လီးမချွတ်သေဲးပဲမေမေ့စောက်ပတ်ထဲစိမ်ထားပြီးထပ်ရက်ကြီးငြိမ်နေလိုက်တော့တယ်။
အဲ့ဒီညကကျနော်နဲ့မေမေ တစ်ညလုံးအိပ်ဖြစ်သွားကြပြီး ဘယ်နှစ်ချီဆော်ဖြစ်သွားသလဲဆိုတာတောင်ရေမထားမိဘူး၊
မှတ်မိသလောက်ကတော့အဲ့ဒီညက အရည်တွေခမ်းမတတ်ပဲ၊
နောက်အချီတွေမှာတော့ မေမေကဦးဆောင်သူလေ။
အဲ့ဒီတော့မှကိုယ့်အမေတော်တော်ထန်မှန်းသိရတယ်။ သူ.မှာလဲပြတ်လပ်နေတာကြာနေပြီလေ..။
တစ်ခုပဲမေမေ့ကိုအံ့သြမိတာက၊ သူကထန်ပေမယ့် နောက်လင်မယူပဲထိမ်းနေနိုင်ခဲ့တာကိုပဲ၊
အခုလိုကျနော်သာအတင်းနသာ့ပါယားမလုပ်ရင်နောက်လင်ရမှမဟုတ်ဘူး၊
အခုတော့ကျနော်ကအမေ့နောက်လင်ဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့။
အခု မေမေကနေပြည်တော်ပြန်ပြီးအလုပ်ပြန်၀င်နေပြီ၊ ဒါပေမယ့်ချက်တင်လုပ်ရင်းကျနော်နဲ့ဆက်စ်ဖုန်းပလေးနေတာ ညတိုင်းပဲ၊
ချက်တင်လုပ်တိုင်းလဲခေါ်တာက၊ ယောက်ျား၊ ယောက်ျားနဲ့ပါးစပ်ဖျားကမချတော့ဘူး။
အခုဆိုမေမေက၊ စနေတနင်္ဂနွေတိုင်း၊ ရန်ကုန်တက်လာနေတတ်ပြီ။
စိတ်ဓာတ်ကလဲကြည်လင်လာလိုက်တာ၊ စူပုပ်ဆောင့်အောင့်နေတာမရှိတော့ဘူး။
တီလေးသိမ့်ကတောင်အံ့သြယူရတယ်။
မှတ်ချက်ပေးလိုက်ပုံက..
သူ့အမကအခုစိတ်တွေကြည်လင်လာပြီတဲ့၊ သားကိုလဲအရင်လိုမဆူမဆဲတော့ပဲပိုချစ်လာတယ်တဲ့၊
ရန်ကုန်လာရင်သားနားကမခွာတော့ဘူး၊ သားနဲ့ပဲအိပ်တယ်တဲ့၊ သူမဒါကိုကြည့်ပြီးကြည်နူး၀မ်းသာရပါတယ်ပေါ့။
အဟိ..တီလေးသိမ့်မှမသိတာ၊ မေမေကသူ့သားနားကဘယ်ခွာမလဲ၊ သူ့သားကောင်းကြောင်းသိသွားပြီလေ၊
အဲဒါကလဲမထင်မှတ်တဲ့တက်တူးရုပ်လေးတစ်ခုကြောင့်ပေါ့။
အခုမေမေက ရန်ုကုန်လာတဲ့ညတိုင်း၊ အခန်းထဲမှာ
တက်တူးကိုပဲလှန်လှန်ကြည့်နေတော့တာပဲ။
ကင်းမြီးကောက်လေးလဲအနားနေရတယ်ကိုမရှိတော့ဘူး….။