လည်ပင်း မှာ ရှုပ်ယှက်ခက်နေတဲ့ ပန်းကုံးတွေ စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှာဆိုးထားတဲ့ အနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းနီကို တစ်ရှုးနဲ့ ပွတ်သုတ်ပစ်တယ်။ခုံပေါ်ထိုင်ချရင်း သောက်ရေဘူးဆီ လက်အလှမ်း… “ရှေး…နင့်ကို ဂျာကြီးလှမ်းခေါ်နေတယ်… ဘိုးတော်တွေဝိုင်းမှာ” “ငါအမောတောင် မပြေသေးဘူး” “အဲ့ဒါဆို ငါသွားလိုက်ရမလား” “သွားချင်သွားလေ…ငါမလာနိုင်ဘူးပြောလိုက်” ကိုယ်လုံးနည်းနည်းသွယ်ပေမဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကလေးပုံစံလေးနဲ့ ညိုက မျှော်လင့်တကြီးနဲ့မေးတယ်…ဧကန်န ခုချိန်ထိ လူမရသေးဘူးထင်တယ်… “ငါ တကယ် သွားရမလားဟင်”
“အင်း သွားလိုက်…ငါနေမကောင်းလို့ အခုပဲ ပြန်တော့မှာလို့” “ကျေးဇူးပဲဟာ..ငါသွားတော့မယ်” “အင်း” ညို ထွက်သွားမှ ရေဘူးကို မော့သောက်ရင်း အိတ်ထဲက ဖုန်းကို ဆွဲထုတ်တယ်… “ရှေး” နှစ်ပေါင်းများစွာ..ရင်းနှီးနေတဲ့ အသံတစ်ခု… “နင်ပြန်တော့မှာဆို…ငါပြန်လိုက်ပို့မယ်” “ငါ ဒီည အိမ်ပြန်မှာ…” “ဘယ်ပဲပြန်ပြန်…ငါလိုက်ပို့မယ်” “မလိုဘူး” ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောရင်း စားပွဲပေါ်က ကိုယ့်ပစ္စည်းတချို့ အိတ်ထဲ ကောက်ထည့်ပြီး လှည့်အထွက်… “ရှေး” ခေါ်သံနဲ့အတူ နီးကပ်လာတဲ့ မျက်နှာ..
ထို့နောက် ကျမ နှုတ်ခမ်းပေါ် နွေးထွေးတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ ကျရောက်လာတယ်… သူ့လက်တွေက ကျမ ခါးကို သိုင်းဖက်လာတဲ့အခါ… “အွင့်” ကျမ တင်ပါးလေးစားပွဲအစွန်းမှာ မှီမိသွားတဲ့အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်း တွန်းဖက်ရင်း နေနေ ကျမနှုတ်ခမ်းကို မွတ်သိပ်စွာနမ်းတယ်.. “ြပြတ်” “နင်..ဘာလုပ်…အင့်” သူ့လက်တွေ ကျမခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ရင်း အငမ်းမရထပ်နမ်းတယ်… နှုတ်ခမ်းခြင်း နမ်းနေရင်း သူ့လျှာနွေးနွေးက ကျမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ပွတ်သပ်ကျီစယ်ရင်း ကျမပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာတယ်…
ကျမ မျက်တောင်ဖျားတွေစင်းကျသွားတယ်… “ပြွတ် ပြက် ရှလွတ် ရှလပ် ” အလိုလိုနေရင်း ကျမလက်တွေ သူ့လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ရင်း စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်နမ်းမိတယ်… “ရှေး…နင့်ကို အဲ့..ဆောရီး” အလောတကြီးနဲ့ အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ညိုက ကျမတို့နှစ်ယောက်ဖြစ်အင်ကိုတွေ့ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ ပြန်ထွက်သွားတယ်… နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း အသက်ရှုမဝတော့ဘူးထင်ပါရဲ့…သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ ကျမလည်ပင်းပေါ်ကို ဖြန့်ကျက်လာတယ်.. “ဟဟ…ယားတယ် ဟျောင့်” ခပ်ဟဟရယ်ရင်း သူ့ခေါင်းကို ကျမ အတင်းတွန်းဖယ်ပစ်တယ်…
သူကလဲ မရမက အတင်းအကျပ်လိုက်နမ်း… “တော်ပြီကွာ…ပြန်တော့မှာ” ကျမ သူ့ရင်ဘတ်ကို အားနဲ့တွန်းဖယ်ပစ်မိတော့…ကျမခါးကို ခပ်ဖွဖွဖက်ရင်း…ကျမ မျက်လုံးကိုတည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီး…သူက… “ချစ်တယ်” “နင် မူးလာတာလား” လို့ကျမပြောမိတော့ သူက မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး… “မူးစရာလား…ငါ ဘယ်တုန်းက အရက်သောက်လို့လဲ” “အေ့လေ..အရင်က မသောက်ပဲ အခုသောက်ချင်သောက်လာမှာပေါ့” ခါးကိုဖက်ထားတဲ့ လက်တွေကို တွန်းဖယ်ချရင်း ကျမရုန်းတော့ သူကြည်ကြည်ဖြူဖြူ လွှတ်ပေးတယ်… “နင် ငါ့ကို ဘယ်တော့လက်ထပ်မှာလဲ”
“…” ကျမ အိတ်ကို လွယ်ရင်း သူလုပ်လို့ ပွသွားတဲ့ ဆံပင်တွေကို ပြန်ရှင်းဖို့စိတ်မကူးတော့ပဲ သားရေကွင်းနဲ့ ခပ်မြင့်မြင့်စုချည်လိုက်တယ်… “ရှေး..ငါနင့်ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေတာ ၃ နှစ် ၃ မိုးမကတော့ဘူးနော်…” “နင် ၃နှစ် ၃မိုးမက တောင်းနေသလို…ငါလဲ နင့်ကို ၃ နှစ် ၃ မိုးမက ငြင်းနေတာပ..ခုလဲထပ်ငြင်းမယ်…ငါနင့်ကို ဘယ်တော့မှ လက်မထပ်ဘူး” သူစိတ်မရှည်စွာ ကျမအိတ်ကို ဆွဲရင်း.. “အဲ့ဒါဆို ငါက နင့်အတွက် ဘာလဲ” “သူငယ်ချင်းလေ…နင်ကငါ့ရဲ့ ထာဝရ အကောင်းဆုံး သူငယ်ချင်း” “ရှေး..”
“တော်ပြီ…နေနေ ငါတို့ အဲ့ကိစ္စ ဒီမှာတင်ရပ်ရအောင်” “ဘာကိုရပ်စရာလိုသလ..နင်နဲ့ငါက ဘာလ..နင် စိတ်ဖြေဖို့အတွက် သုံးတဲ့ အရုပ်တရုပ်လား…” “အရူးမထစမ်းပါနဲ့…နေနေ..” “အရူးမထလို့ မရဘူးနေနေ…နင် နင်အိမ့်က ထွက်လာပြီးတည်းက နင့်အနားကနေ တဖဝါးမှ ခွာခဲ့တဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး..” “နင် ငါ့ဘေးနား တချိန်လုံးရှိနေရုံနဲ့…နင့်ကို ငါလက်ထပ်ရမယ်တဲ့လား” “အာ့ဆို ငါကဘာလ..နင့်ခန္ဒာကိုယ်ကို ငါ့ကိုပုံအပ်ခဲ့တာကရော” “နင် ဘယ်ခေတ်မှာနေနေတာလ..ဒီခေတ်ထဲ အမှေးပါးတစ်ခုကို တစ်ဘဝစာထင်နေတဲ့ ယောက်ျားမျိုးထဲ နင်ပါနေပြီလား”
“ငါပြောတာက..” “တော်စမ်းနေနေ…ငါက စားသောက်ဆိုင်မှာ သီချင်းဆိုတဲ့ မိန်းမ…အခြေအနေအရ ယောက်ျားတွေနဲ့ တွဲရတယ်” “ရှေး…နင်သီချင်းဆိုတာက အပျော်…နင်ဝါသနာပါလို့ဆိုတာ..နင်ရော ငါရော ဒီတဆိုင်လုံးသိတယ်” ကျမ မခိုးမခန့်ပြုံးရင်း… “ပိုက်ဆံလဲရတယ်လေ” “ဒီက ပိုက်ဆံဆိုတာ နင့်အလုပ်ကရနေတဲ့ လစာရဲ့ အစွန်းထွက်တောင် မရှိပါဘူး နေနေ…နင် ဘာတွေရွဲ့ချင်နေရတာလဲ” “တော်တော့…ငါဘာလုပ်လုပ်…ငါဘယ်လမ်းလျှောက်လျှောက်..ငါ့ဘဝနဲ့ငါ…ငါ့ရွေးချယ်မှုနဲ့ ငါပ..နင်သိထားဖို့က ငါကနင့်သူငယ်ချင်း..နင်နဲ့ တကြိမ်တခါ မှားခဲ့ဖူးတယ်…
အဲ့အမှားကို နငနွငွးပှီး..အထပအွထပအွခါခါ မှားဖို့နငကွှိုးစားတယွ..ငါလဲ အဲ့အမှားကို လကခွံခဲ့တဲ့အတှကွ ငါတို့အတူတူ ဆကမွှားခဲ့ကှတယွ…ဒီလောကပွ..ငါနငွ့ကို ဘယတွော့မှ လကမွထပဘွူး…နငကွ ငါ့အတှကွ ထာဝရ သူငယခွငွှး…ဘာကှောငွ့လဲ မမေးနဲ့..အဲ့အတှကွ ငါ့မှာ ပေးစရာ အဖှမရှေိဘူး..နငငွါ့ကို ဒီအခှအနနေေဲ့ လကမွခံနိုငရွငွ ကှိုကတွဲ့အခှိနွ ထှကသွှားလွို့ရတယွ…အိုခေ..” ကမှ စကားအရှညကွှီးပှောပှီး အိတကွိုဆှဲ အပှငထွှကတွော့ အနောကကွနေ လိုကလွာ…သူ့ကားပေါွ ခေါတွယွ… စိတညွဈညူးစှာပ..ကမှ သူ့ကားပေါတွကထွိုငလွိုကတွယွ
လိုကမြပို့ပါနဲ့လို့ ဘယလြိုပှောပှော ပှောမရတဲ့နနကေေ ကမွကို အတငြးအကပွပြဲ ညီမလေး ဆီလိုကပြို့ခဲ့တယြ…အငြးလေ ည ၁၂ နာရီဆိုတဲ့ အခွိနကြ နညြးမှမနညြးတော့ပ..ဒါပမယေ့ြ သနြးခေါငထြကြ ညဉ့မြနကတြော့တဲ့ ကမွအတှကကြတော့.. ကမွ ခပယြဲ့ယဲ့လေး ပှုံးမိတယြ… အိမရြှေ့ ကားရပသြံကှားတာနဲ့…ညီမလေးက အိမပြေါကြနေ ပှေးဆငြးလာတယြ.. “မမ” ၂ လနီးပါး မတှေ့ရတာကှာတဲ့ ကမွကိုအတငြးပှေးဖကတြယြ။ “နှယလြေး…မအိပသြေးဘူးလား..ဘာလုပနြတောလဲ” “မမ..ဒီမှာ အိပမြှာလား”
“ပှနရြမယြ” “တဈညလောကြ ဒီမှာအိပပြါလား မမရယြ” ကားပေါကြနေ ဆငြးလာတဲ့ နနကေေ “ဟုတသြားပဲ ရှေး…တဈည အိပလြိုကပြါလား…ကလေးလဲ နင့ကြိုလှမြးနမှောပေါ့” “ဟုတတြယြ ကိုကို…မမကို ပှောပေးပါဦး” ကမွ နနေေ့ကို တခကွငြဲ့ကှည့လြိုကတြော့…နနကေေ ပုခုံးတှန့ပြှီး မဲ့ပှတယြ… ညီမလေးက မကွနြှာလေး ငယပြှီး ကမွကို မော့ကှည့တြယြ… ကမွ ညီမလေး ပုခုံးကို ဖကရြငြး “အမရေော” “အိပနြကှပှေီ..နှယကြ စာကကွနြတော” “အဲ့ဒါဆို ကားလာတာ ဘယလြိုသိလဲ”
“နှယကွ ညတိုငွး ဒီကားသံပဲမှှောနွတော” ညွီမလေးရဲ့ မဝံ့မရဲ အသံလေး နားထောငရွငွး ရငထွဲ ဘယလွိုမှ မကောငွးပမေဲ့လညွး.. “မမ အိမထွဲမဝငတွော့ဘူး နှယွ…ညီမလေး အဆငပွှရေဲ့လားလို့ လာကှညွ့တာ…ဟိုလူနဲ့ရော..” “နှယွ…မမနဲ့ လိုကနွလေို့မရဘူးလားဟငွ..အခုမဟုတတွောငွ နှယွ စာမေးပှဲဖှပှေီးတဲ့အခါကရှငွ..” “ကှညွ့ရသေးတာပေါ့နှယွ..အခှအနအေရပေေါ့…ညီမလေးအတှကွ မုနွ့ဖိုး” ရှေး အိတထွဲကနေ ၁ထောငတွနွ ၃ အုပွ ထုတပွေးလိုကတွယွ… “စာမေးပှဲအောငအွောငဖွှေ…နှဈခငွှးပေါကအွောငရွငွ လာခေါမွယွ”
“တကယနြောြ…မမ” “အငြး..တကယြ” ပှုံးပွောသြှားတဲ့ ညီမလေးကိုကှည့ပြှီး စိတထြဲမကောငြးဖှဈရတယြ… အဖေ နိုငငြံခှား ထှကပြှီး ၂နှဈလောကကြှာတော့ အမကေ ငယခြစွြဦးဆိုတဲ့လူကို အိမပြေါခြေါတြငတြယြ… အဲ့သတငြးကိုကှားပှီး အဖကေ အိမပြှနမြလာတော့တာ…၁၀ နှဈကွောပြှီ… အမရေဲ့ငယခြစွြဦးက အိမပြေါရြောကပြှီး သိပမြကှာပါဘူး…ကမွကို ထိကပါး ရိကပါး လုပလြာတယြ..အမကှယေရြငြ မကွလြုံးက ခေါတော တဈထောငအြားနဲ့ ကှည့တြယြ… အမေ့ကိုပှောတော့ သူ့ငယခြစွြဦးက သူကလှဲပှီး တခှားစိတမြဝငစြားလို့
ဒီအခွိနထြိ လူပွိုဘဝနဲ့ပဲနလောတာတဲ့…ညညြးတို့အပေါြ စိတနြဲ့တောငြ ပဈမှားမှာ မဟုတဘြူးတဲ့… စိတနြဲ့တော့ မပှဈမှားဘူး..တရကြ ကမွရခွေိုးနတေုနြး…အရေးကှီးသှားစရာရှိလို့ဆိုပှီး..သူပါရလောဝငခြွိုးတယြ… စိတထြိနြးမရတာနဲ့…ရခပေတြဲ့ ဒနခြှကနြဲ့ မကွနြှာကိုဖှတရြိုကခြဲ့တယြ…ခွောနတေဲ့ ရခွေိုးခနြးကှမြးပှငမြှာ ရိုကလြိုကတြဲ့အရှိနနြဲ့ သူ ခွောလဲပှီး ခေါငြးမှာ ၃ ခကွခြွုပလြိုကရြတယြ… အဲ့အခွိနကြ ကမွအသကြ ၁၉နှဈ…နောကဆြုံးနှဈကွောငြးသူ…ဖှဈခငွရြာဖှဈ အထုပဆြှဲပှီး အိမပြေါကြဆငြးလာတယြ…
မဆငြးခငြ အဲ့လူကို မှာခဲ့တယြ…ကမွညီမလေးအပေါကြို ဒီအခွိုးမွိုး ထပခြွိုးကှည့ြ…အသကနြဲ့ကိုယြ အိုးစားကှဲပှီသာမှတြ လို့.. တကယတြော့ သူလဲ ဘာမှမလုပရြသေးသလို..ကိုယလြဲ ဘာမှမဖှဈသေးဘူး…အနျတရာယဆြိုတာ ကှိုမသိနိုငဘြူးမလား…ညီမလေး လကကြိုဆှဲပှီး ထှကလြာခငွပြမေဲ့…ကိုယကြိုယတြိုငတြောငြ…ဘယနြားသှားခိုရမလဲ မသိနိုငသြေးတဲ့ဘဝ…အဖေ့ဆီကလဲ စာမလာ သတငြးမကှား… “ရှေး…ပှနရြအောငြ” ကားဘေးနားရပစြောင့နြတေဲ့ နနကေေ လှမြးခေါတြယြ…ဘေးနားမှာ တတှတတြှတနြဲ့ ပှောနတေဲ့ ညီမလေးပှောနတေဲ့စကားတှလေဲ မကှား…
“နှယွ…မမ ပှနတွော့မယွ… စာကိုကှိုးစား..ဆယတွနွးလေးတော့ အောငမွှဖှဈမယွ…နောွ ညီမလေး” “ဟုတွ..စာမေးပှဲပှီးရငွ လာခေါနွောွ” “စိတခွှ…အစစအရာရာသတိထားနောွ…အခနွးတံခါးပိတဖွို့ မမေ့နဲ့..အမမရှေိရငွ အွိမထွဲမှာမနနေဲ့…ခှံထဲမှာပဲနေ..ကှားလား” “ဟုတကွဲ့ပါ…နှယွ သတိထားပါ့မယွ” “လိမမြာတယွ…အာ့ဆို မမပှနတွော့မယွ” “ဟုတွ…မမကိုခစှတွယွ” “မမလဲ ညီမလေးကိုခစှတွယွ” ညီမလေး နှဖူးကို ဖှဖှနမွးရငွး ခုံပေါကွ ထတယွ… ညီမလေးက ကားနားထိ လိုကပွို့ရငွး… “ကိုကို…ကိုကိုတို့ ဘယတွော့ လကထွပကွှမှာလဲ”
“ကိုကိုလဲ ပှောနတောပဲ နှယရြဲ့…နှယ့မြမက…” “နှယြ…အထဲဝငတြော့ ညဉ့နြကနြပှေီ” နှယကြ ရယပြှရငြး “အာ့ဆို နှယဝြငတြော့မယြ…တာ့တာ.. တာ့တာကိုကို” နနေေ့ကို လှည့ကြှည့တြော့ နှယ့ကြို မခွိပှုံးနဲ့ လကပြှရငြး…ကမွ ကှည့နြတောမှငတြော့ မကွစြောငြးထိုးတယြ.. ကမွစိတထြဲ ရယခြငွတြာကို မှိုသိပပြှီး “အခှောကမြကှီး ကနွတောပ..မကွစြောငြးကထိုးနသေေးတယြ” “ခှောကမြခှောကြ..လကတြှေ့ပှရမလား” “ပါးကွိူးခငွသြလားပှော” နနကေေ ကမွအတှကြ ကားတံခါးဖှင့ပြေးရငြး… “ကားပေါတြကြ အိမရြောကမြှ ခှောကမြခှောကြ လကတြှေ့လဲပှမယြ…
ပါးလဲ အကွိူးခံမယြ” “သနောကောငြ” ကမွ စိတဆြိုးခငွယြောငဆြောငရြငြး…ကားပေါဝြငထြိုငတြယြ.. နနကေေ နနှငေ့ြဦးပေါ့ဆိုတဲ့ အကှည့နြဲ့ ကားလေးကို ကမွ တိုကခြနြးလေးဆီ ဦးတညတြယြ.. ကမွ တိုကခြနြးကိုရောကတြဲ့အခါ.. “နနေေ…နငြ အိမတြနြးပှနနြောြ…ဟိုဝငဒြီဝငြ ဝငမြနနေဲ့…ဟဲ့ ဘယကြို” ကမွ စကားကိုဆုံးအောငနြားမထောငပြဲ ကားပေါကြဆငြးပှီး ကမွဘကခြှမြးတံခါးကို ဆှဲဖှင့တြယြ… “တံခါးဖှင့ပြေးမှာမွား…ငါပှောတဲ့စကားလေးဆုံးအောငြ နားထောငြ…အမေ့ နနေေ!!”
ဘာမပြောညာမပြော ကျမ ကိုယ်လေးကို ဆွဲပွေ့ချီပြီး တံခါးကိုကိုယ်နဲ့တွန်းပိတ်တယ်… “ဟဲ့..အရူး…တစ်ယောက်ယောက်မြင်သွားရင် မကောင်းဘူး…ငါ့ အိတ် ငါ့အိတ်..” ကျမ ဘယ်လိုပြောပြော သူဦးတည်နေတာ ကျမအခန်းဆီကို…ကျမ သူ့ရင်ဘတ်ကို တဘုန်းဘုန်း ထုရင်း… “ငါ့ကို အောက်ချပေး…ငါအော်မှာနော်” ဒုတိယအထပ်မှာရှိတဲ့ ကျမ အခန်းဆီကို သူဟာ ဘယ်ကရတဲ့ အားတွေနဲ့မှန်းမသိ ကျမကို ပွေ့ပြီး တက်လာတယ်… အခန်းရှေ့ရောက်တော့မှ ကျမကို အောက်ချပေးတယ်…ကျမ သူ့လက်မောင်းကို အားနဲ့တချက်ထုရင်း
“သော့က ငါ့အိတ်ထဲမှာလေ..လဒရဲ့…တော်ပြီ ဒီည အိမ်မှာ မအိပ်ဘူး” ကျမ သူ့ကိုစရင်း လှေကားက ပြန်ဆင်းဖို့ကြံတော့… ကျမလက်မောင်းကို ဆွဲထားရင်း သူ့အိတ်ထဲက သော့ကိုထုတ်တယ်… “ဟယ်..ကြည့်စမ်း..နင် ငါ့အိမ်သော့ကို ဘယ်တုန်းက ပွားထားတာလဲ” လို့ကျမ အံ့သြတကြီးဆိုတော့…ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ပြုံးပြပြီး “နင်နဲ့ပတ်သက်သမျှ ငါနဲ့ဆိုင်တယ်” သော့ကို ခပ်မြန်မြန်ဖွင့်ပြီး ကျမ ကို အခန်းထဲ ဆွဲသွင်းတယ်… “နေနေ…နင်…” အခန်းတံခါးကို ဆွဲပိတ်…ကျမကို နံရံမှာမှီပြီး…အငမ်းမရ သူနမ်းတယ်..
မျက်နှာအနှံ့ တရှုံ့ရှုံ့ နဲ့ နမ်းလို့မဝနိုင်တော့…နားရွက် လည်ပင်း…အကုန်လုံးဟာ…သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ အလိုကျ.. နောက်တော့ သူ့လက်တွေဟာ ကျမပေါင်ကို ဆွဲမြှောက်ရင်း သူ့ကို ခွထားစေတယ်…ကျမ အင်္ကျီအောက်ကနေ နွေးထွေးတဲ့လက်တွေ ဝင်လာတယ်… လက်တွေသာ နေရာအနှံ့ လှုပ်ရှားနေတာ…သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ကျမ နှုတ်ခမ်းကနေ ခွာမသွားဘူး.. ကျမ စိတ်တွေ ဘယ်ထိန်းရပါ့မလ..သူ့လည်ပင်းသိုင်းဖက်ရင်း သူ့ကိုယ်လုံးပေါ်ကို ခွတက်လိုက်တယ်… နှုတ်ခမ်းခြင်း ဂဟေဆက်နေတာကို မကွာစေပဲ သူက ကျမတင်ပါးတွေကနေ ချီမပြီး…
ဆိုဖာပေါ် အသာအယာချတယ်… “ပြွတ်..အဟာ့..နေနေ” ကျမတို့နှုတ်ခမ်းတွေ ခဏကွာသွားတယ်…ကျမနှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ရင်း သူ့ကိုကျိမိတော့ သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ ရမ္မက်အငွေ့အသက်တွေ မြင်ရတယ်… ကျမဝတ်ထားတဲ့ စကဒ်ကို အသာအယာဆွဲချွတ်ပြီးတဲ့အခါ…အလိုက်တသိကျမ ပေါင်ကို ကားလိုက်မိတယ်…ကျမကိုယ်တိုင်ပဲ ကျမရဲ့ စပို့ရှပ်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်..ကိုယ်အထက်ပိုင်းမှာ ကျမရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားတွေကို မလုံ့တလုံ ဖုံးထားတဲ့ ဘရာလေးတထည်ပဲ ကျန်တော့တယ်။
သူကတော့ ကျမပေါင်တံတွေကြားမှာ ဒူးထောက်ပြီး ပင်တီတခုတည်းသာဖုံးကွယ်ထားတဲ့ ကျမရဲ့ ပိပိလေးဆီ သူ့ခေါင်းတွေ ငုံ့ကျသွားတယ်… “အား…နေနေ နင်…” သူ ကျမရဲ့ ဆီးခုံမို့မို့လေးကို တရှိုက်မက်မက်နမ်းတယ်.. ထို့နောက် ပေါင်တံတွေဆီ သူ့နုတ်ခမ်းတွေ တရွေ့ရွေ့ဆက်သွားတယ်… ကျမ အသည်းတယားယားပါပ.. “အဟင့်…နေကလဲကွယ်…” သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ အလုပ်များနေချိန်မှာ…သူ့လက်တွေလဲ မနားရပါဘူး… ကျမ တကိုယ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကျီစယ်ပြီး နောက်ဆုံး တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပင့်မတယ်…
“အ…နငနြောြ…” ကမွ ဘယလြိုပဲဟနဆြောငြ ငှငြးနပမေေဲ့ ကမွပိပိလေးဆီက တစိမ့စြိမ့ကြနွတေဲ့ ဝတရြညလြေးတှကေ သကသြပေဲထငပြါတယြ… အနမြးတှနေဲ့ ကမွကိုနှိပစြကနြရငြေးက… “ရှေး…ဒါဘာတှလေ…” ပငတြီပေါကြ စိုကှကနြတေဲ့နရောကိုမကွစြပဈပှရငြး ရိတဲ့တဲ့မေးတယြ… “မသာကောငြ နင့လြကခြကွလြေ…” “နငကြ တကယအြရညရြှှမြးတာဟ…ခုကှည့ြ…ဘာမှတောငြ မလုပရြသေးဘူး…ဟားဟား” “သှား မလုပနြဲ့တော့” ကမွ ပေါငကြို အတငြးပှနစြိတော့… တငပြါးပေါရြောကနြတေဲ့ သူ့လကတြှကေ
ပငတြီကို ဆှဲခွှတပြှီး..ကမွပိပိလေးကို မကမြကစြကစြကကြှည့တြယြ… ငါ့တကိုယလြုံး နင့ကြို ပုံအပခြဲ့တာပါ…နနေေ အရာရာ နင့သြဘောပါ… ကမွ သူ့ကို ရီဝဝကွေေိရငြး…နှုတခြမြးကို အဓိပျပာယမြဲ့ ကိုကမြိတယြ.. “နငြ..အရမြးဆကစြီကတွယြ…ရှေး…နင့လြောကဆြှဲဆောငမြှုရှိတဲ့ မိနြးမ ငါဘယတြုနြးကမှမတှေ့ခဲ့ဖူးဘူး” သူ့လကတြှကေ ကမွပေါငတြံတှကေိုကားရငြး…ခှထေောကတြှကေို ဆိုဖာပေါြ တငလြိုကတြယြ.. သူ့လကဖြဝါးတှနေဲ့ ကမွ ပိပိကိုဖုံးကှယြ ပှတသြပရြငြးနဲ့..သူဆကပြှောတယြ…
“နငသြိလား…ဒီနရောလေးလေ..နင့နြှုတခြမြးတှနေဲ့ ရငသြားတှပှေီးရငြ ငါအကှိုကဆြုံးနရောလေး… ဒီလိုလေး ဖောငြးတငြးနတောကို ကှိုကတြယြ…” ပိပိလေးကို အားနဲ့ တခကွဖြိညှဈရငြး…ပေါငခြှံလေးတှကေို ဆကပြှတသြပတြယြ.. “ပှီးတော့…ဒီဟာလေး…” ကမွရဲ့ ရသာဖူး အစိလေးကို လကညြှိုးနဲ့ တို့ရငြး… “ခစွစြရာလေးသိလား…ရဲရဲလေး..ငါခစွတြယြ..နောကပြှီး….” အစိလေးကို လကမြနဲ့ တခကွနြှဈခကွပြှတပြှီး…နှုတခြမြးဖတသြေးသေးလေးတှကေို ဖှဖှလေး ဖှဲတဲ့အခါ..ပိပိထဲက အရညလြေး စိမ့ခြနဲထှကကြတွယြ…
“ဒီမှာလေး…ဒီတှငွးဝလေး…ငါ့ကိုကမာဘြမှာ အကောငွးဆုံးအရသာပေးနိုငစွှမွးရှိတဲ့ တှငွးလေး…” သူက ကမှတငပွါးတှကေို သိုငွးဖကရွငွး..ပိပိလေးပေါကွို သူ့နှုတခွမွးလေးတငတွယွ… “အ…ရှီး…” ကမှ သူ့ဆံပငတွှကေို ဆှဲကိုငဖွှရငွး…ဖီးလတွငှိမွ့ငှိမွ့နဲ့ပေါ့.. သူ့လှှာဖှာလေးနဲ့ တှငွးဝလေးကို တပှကပွှကယွကလွိုကွ…အစိလေးကို လှမွးစုတလွိုကွ…ပှငွ့ဖတလွေးတှကေို နှုတခွမွးနဲ့ဖိဆှဲလိုကွ…ကမှမယွ…ကော့ပှံနတေော့.. သူ့လကတွှကေ ကမှ နို့တှပေေါရွောကလွာတယွ… ကမှ အလိုကတွသိနဲ့ ဘရာခှိတကွို ဖှုတပွေးလိုကတွယွ..
သူ့မကွလြုံးတှကေ ရမျမကအြရမြးဆနလြာတယြ.. ပိပိလေးနဲ့ အလုပမြွားနတေဲ့ သူ့နှုတခြမြးတှေ တဖှညြးဖှညြး အပေါကြိုဆနတြကလြာတယြ… လွှာဖွားလေးနဲ့ ဗိုကသြားရှပရြှပလြေးကို ပှတဆြှဲရငြး နှုတခြမြးလှှာနှဈခုဟာ နို့သီးခေါငြးလေးပေါမြှာ လမြးဆုံးတယြ… “အဟာ..” ကမွ ခေါငြးလေးမော့သှားတယြ.. သူ့တကိုယလြုံးဝတစြုံပှည့နြဲ့ ကမွ ပေါငကြှားထဲကို ရောကလြာတဲ့အခါ…ကမွ ပေါငတြံတှနေဲ့ သူ့ကို ခှလိုကတြယြ… သူ့လကတြှကေ ကမွကို သိုငြးဖကရြငြး နှုတခြမြးတှကတေော့ ကလေးတယောကကြို ကမွ နို့တှကေို စို့နတယြေ…
ကလေးတှထကေသြာတာကတော့ သူက လွှာဖွားနဲ့ နို့သီးခေါငြးကို ဝိုကဝြိုကပြှီး လကွလြိုကြ…တပှှတပြှှတနြဲ့စုပလြိုကြ… ကမွရဲ့ စိတဝြိဉာဉတြှေ လပေေါမြှာ ဝဲလို့…ကမွစိတတြှကေို လှှတလြိုကတြယြ… သူ့လညပြငြးကို ယီးလေးခို သိုငြးဖကရြငြး…သူ့နှုတခြမြးတှကေို စုပစြှဲယူတယြ… သူ့ရှပအြကွီကှယသြီးတှကေို ခပမြှနမြှနြ ဆှဲဖှုတရြငြး… ကှှကသြားတှနေဲ့ သနမြာတောင့တြငြးတဲ့ရငအြုပကြယွကြယွကြို ပှတသြပမြိတယြ… “ရှေး…ဖှေးဖှေး” ခုခွိနမြှတော့ နငဖြှေးခိုငြးလဲ ဖှေးလို့မရတော့ဘူး နနေေ နငစြတဲ့ ဇာတလြမြး နငပြဲအဆုံးသတရြမှာ…
သူ့ဘောငြးဘီက ခါးပတကြို ဆှဲဖှုတြ… ဇဈကို ဖှင့ခြရွငြး..အတှငြးခံထဲက နညြးနညြးမာခငွနြတေဲ့ သူ့လီးကို ဖှဖှပှတသြပရြငြး…ကမွ သူ့ရှေ့ ဒူးထောကထြိုငခြလွိုကတြယြ…… သူ့အတှငြးခံဘောငြးဘီကို ဆှဲခွှတခြလွိုကတြော့ သူ့လီးက ကမွမကွနြှာနား ခပဝြေ့ဝေ့ကလွာတယြ… “အဟငြး” ကမွ တခကွရြယတြော့ “ဘာရယတြာလဲ” ကမွခေါငြးကိုတှနြးဖယရြငြး သူမကွမြှောငကြွုံ့ပှီး လှမြးမေးတယြ… “ဘာနဲ့တူမှနြး မသိဘူး” သူ့လီးက သိပမြတောငသြေးတာတောငြ ၅လကမြကွောကြွောရြှိတယြ…
လီးထိပ်က အရေပြားကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းဆွဲချရင်း…ပေါ်လာတဲ့ ခေါင်းလေးကို လက်မနဲ့ တချက်၂ချက် ပွတ်တဲ့အခါ…သူခပ်တွန့်တွန့်ဖြစ်သွားတယ်… သူ့မျက်နှာကို မျက်လုံးလှန်ကြည့်ရင်း…ဒစ်ခေါင်းလေးကို လျာနဲ့ရက်လိုက်တယ်…ပြီးတော့…ကျမပါးစပ်ထဲခေါင်းတစ်ခုလုံးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်…ကျမလျှာတွေကို ကစားပြီလေ.. ဒစ်ကြားထဲကို လျှာနဲ့လျက်လိုက်…ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်…ပြန်ငုံလိုက်..ပါးစပ်ထဲ ဝင်နိုင်သလောက်ထိ ငုံစုပ်လိုက်နဲ့… ခပ်ပြင်းပြင်း အချိန်ကြာကြာ ငုံစုပ်တဲ့အခါ… “ရှီး…အ့…ကောင်းတယ်ကွာ” သူ့ပါးစပ်က တရှီးရှီးနဲ့ ဖြစ်လာသလို…
ကျမလဲ စိတ်တွေတအားပါလာတယ်… “ဆောရီး…ရှေး” သူအားမရတော့ဘူးထင်ပါရဲ့… ကျမဆံပင်ရှည်တွေကို စုကိုင်ပြီး…ကျမ ပါးစပ်ထဲက ဇွတ်အတင်း ညှောင့်ပါတော့တယ်… “အွတ်ဂ်…အွတ်ဂ်” ကျမ သူ့ပေါင်တွေကို ထိန်းကိုင်ရင်း… သူ့စိတ်တိုင်းကျ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်.. သူ့လီးချောင်းဟာ …ကျမ ပါးစပ်ထဲ စိတ်ရှိသလို ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်…တချက်တချက် အာခေါင်ထဲထိရောက်လာတယ်… နောက်ဆုံး အသက်ရှုမဝတော့မှ သူ့ပေါင်ကို လက်နဲ့ရိုက်ပြီး သတိပေးရတယ်.. ဒါတောင် တချက်၂ချက် ဆက်ဆောင့်လိုက်သေးတယ်..
“ဆောရီး…ရှေး..ငါ အရမ်းကောင်းနေလို့” မျက်စောင်းတချက်ထိုးရင်း… သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းတယ်… သူ့ကိုယ်ပေါ် ခွတက်တဲ့ အခါ…သူက ကျမတင်ပါးတွေကနေ ချီမတယ်…နှုတ်ခမ်းတွေကို မလွတ်စေပဲနဲ့ပေါ့.. အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်လာတဲ့အခါ… ကျမကို ခုတင်ပေါ်ပစ်ချရင်း…သူကကျမအပေါ်မှာ စီးမိုးတယ်…ကျမ ပေါင်တံတွေကို ကားပေးတော့… သူ့လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး အရည်နည်းနည်းစို့နေတဲ့ ကျမပိပိအဝမှာ တချက်နှစ်ချက် ပွတ်ဆွဲတယ်… ကျမ မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ပစ်လိုက်တော့…
“ရှေး…မျက်လုံးတွေ မပိတ်ပစ်လိုက်နဲ့ ငါ့ကို ကြည့်…ငါနင့်ကို လုပ်တော့မှာ…ငါ့လီးနဲ့ နင့်ကို လိုးတော့မှာ…နင်ငါ့မျက်လုံးတွေကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ဖို့ လိုတယ်” “ဟင့်အင်း” ကျမ မျက်နှာကို တဖက်စောင်းလိုက်တော့… သူကမေးဖျားကနေ ကိုင်ရင်း မျက်လုံးတွေထပ်ဖွင့်ဖို့ပြောတယ်.. ကျမ သူ့ကို မကြည့်ချင် ကြည့်ချင် မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ကြည့်ရတဲ့အခါ… သူက ပြုံးဖြီးဖြီး လုပ်ရင်း… သူ့လီးကို ကျမပိပိထဲကို ထိုးသွင်းလာတယ်… “အ…ဖြေးဖြေးနော်” “အင်းပါ” ဒစ်ခေါင်းလေး ဝင်ရုံနဲ့တင် တင်းကျပ်သလို ခံစားရတယ်…
သူက ဝင်သလောက်ပဲ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း…တဖြည်းဖြည်းရှေ့တိုးလာလိုက်တာ…နောက်ဆုံး သူ့ ၆ လက်မကျော်တဲ့ လီးတချောင်းလုံး အကုန်အစင် ဝင်လာတယ်… ရှောရှောရှုရှု ပါပ..ကျမတို့၂ယောက်အတွက် အခုက အစမှ မဟုတ်တာ… အဲ့ဒီနောက်တော့ သူက လိုးတဲ့အရှိန်ကို မြှင့်တင်လိုက်တယ်… ကျမ ကို အပေါ်စီးကနမ်းရင်း…သူ့လီးကို ကျမပိပိထဲ အရှိန်နဲ့ ဝင်ထွက်စေတယ်.. “အင့်…နေနေ အရမ်းမကြမ်းနဲ့ဦးဟာ…အ..အဟာ” “ကောင်းလားဟင်” “အင်း…ကောင်းတယ်” “ငါ့လီးကို ကြိုက်လား”
“အင်း..ကြိုက်တယ်” “ငါလ..နင့်အဖုတ်ကို အရမ်းကြိုက်တယ်…အရမ်းကောင်းတယ်..အား…အရမ်းမညှစ်နဲ့လေ” ကျမ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ထုတော့… သူက ရယ်ရင်း အိပ်ရာပေါ် လှဲချပြီး…ကျမကို အပေါ်ဆွဲတင်တယ်.. ကျမအပေါ်ရောက်တော့ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်ရင်း…ကျမ တင်ပါးလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တော့တယ်… ကျမ ပိပိနဲ့ သူ့လီးကိုညှစ်ထားရင်း တင်ပါးတွေကို စကောဝိုင်းဝိုင်းတယ်…နောက်တော့ ကျမ မြင်းစီးသလို ဒုံးစိုင်းတော့တာပါပ… “အား…အဟင့်…” ကျမ ပေါင်ခြံက အရည်တွေ တအားရွှဲနေယ်..
သူ့လကျတှကေ ကမြ နိူ့နှဈလုံးကို လှမျးဆှဲရငျး…အောကျကနေ ပငျ့ပငျ့လိုးတယျ.. ကမြတို့နှဈယောကျ တကျညီလကျညီနဲ့ ပနျးတိုငျဆီ အရောကျလှမျးတယျ… ကမြ မွငျးစီးတာ နညျးနညျးကွာတော့ သူက ကုနျးထရငျး ကမြ နိူ့နှဈလုံးကို စို့တယျ.. ကမြ သူ့ခေါငျးကို ထိနျးကိုငျပွီး…ရငျဘတျတှကေို ပိုကော့ပေးတယျ.. ကမြ အရှိနျနညျးနညျးလြော့လာတဲ့အခါ…သူက တငျပါးနှဈဖကျကို ပငျ့ကျိုငျရငျး ဆောငျ့လိုးခစြတေယျ.. “နနေေ…ငါမောလာပွီဟာ” “အငျး…ပုံစံပွောငျးရအောငျ…နငျကုနျးပေး..”
ကျမ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ထလိုက်တဲ့အခါ…သူ့လီးက ပြွတ်ကနဲ ကျွတ်ထွက်သွားတယ်… “ဟာ…ဘာလို့ချွတ်လိုက်တာလဲ” “နင်ပဲ ကုန်းပေးဆို…” “ဒီတိုင်းလေး လှည့်ပြီး ကုန်းလိုက်လို့ရနေတဲ့ဟာကို” “မသိဘူးဟာ…ကြိုမှမပြောပဲ” “နင်တော့ သေတော့မှာပ..ဖြန်း” ကျမတင်ပါးကို လက်ဝါးနဲ့ ဖြန်းကနဲနေအောင် ချလိုက်တယ်… ကျမ စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်သွားပြီး ဖီးလ်နည်းနည်းပိုတက်သွားတယ်… “အ…ဘာလို့ချတာလ..” “အပြစ်ပေးတာ…လီးချွတ်လိုက်လို့” “နင်နော်…” ကျမ ထိုင်ဖို့ ကြိုးစားတော့…
“ကုန်းပါဆိုဟာ…” ကျမ ခါးကိုဆွဲယူရင်း ကျမ ကို ပုံစံနေရာချတယ်.. “ရှေး…နင်သိလား…နင့်တင်ပါးတွေက အရမ်းကြီး မကာပေမဲ့..အနေတော်လေး…ပြီးတော့ ကျစ်နေတာပ..” ကျမ စိတ်မရှည်တော့… “လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ဟာ” “ဘာလုပ်ရမှာလဲ..” သူ့လီးကို ပိပိအဝမှာပြူတစ်ပြူတစ်လုပ်ရင်း…ပြန်မေးတယ်…ကျမ သိတယ်…သူ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ ပြောချင်နေပြီ… “နင့်လီးနဲ့ ငါ့ကို လုပ်ပေးဖို့ပြောတာ” “သေချာပြောလေဟာ…” “နင့်လီးနဲ့ ငါ့အဖုတ်ကို လိုးပေးဖို့ပြောနေတာ…သေနာကောင်” ကျမ စိတ်မရှည်စွာ ဆဲတော့…သူက…
“အင်း…လိုးပေးမယ်” ကျမ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆုတ်ကိုင်ရင်း…သူ့လီးကို ပိပိထဲထည့်တယ်…သူ့လီးက စေးကပ်စွာနဲ့ ဝင်လာတယ်… “အား…ဖြည်းဖြည်း ကျပ်နေတုန်းပဲ” “အင်း…နင့်ပိပိက ကျဉ်းနေတုန်းပ..ငါဒီလောက်လုပ်နေတာတောင်…အင့်ကွာ..” သူက ကျမအဖုတ်ထဲ တရှိန်ထိုးဆောင့်လိုးချရင်း…ဆက်တိုက်ဆိုသလို…တစွပ်စွပ်နဲ့ လိုးပါတော့တယ်… ကျမ တင်ပါးတွေကို ရိုက်လိုက်…ကျမ ဆံပင်တွေကို ဆွဲလိုက်နဲ့ သူစိတ်ရှိသလို လိုးတော့တယ်… တချက်တချက် သူအားထည့်တဲ့အခါ… သားအိမ်ကို သွားထိသလို အောင့်ပေမဲ့လဲ နာကောင်းလေးပေါ့…
ကျမ စိတ်တွေ တအားဖြစ်လာပြီး…သူ့တင်ပါးတွေကို လက်နဲ့ နောက်ပြန်လှမ်းဆွဲတယ်…ဒါပေမဲ့ မမိပါဘူး… ကျမ မျက်နှာ မွေ့ယာပေါ် ပစ်ကျသွားတယ်…ကျမပြီးတော့မယ်.. သူလီးဝင်ထွက်နေတဲ့ အရှိန်ကို ထပ်တင်တယ်..ကျမခါးကို ဆွဲကိုင်ရင်း အားရပါးရလိုးတဲ့အခါ… “အား…နေနေ…အင့်အင့်” “ကောင်းလား…ငါလိုးပေးတာ ကောင်းလား” “အင့်…အီး…အဟင့်…” ကျမ အသံတောင် မထွက်နိုင်တော့ဘူး… အရမ်းကောင်းနေပြီ…ကျမပြီးတော့မယ်… သူ့လီးကို ကျမ ပိပိထဲ ဝိုက်ဝိုက်လိုးရင်း…တချက်ဆောင့်တယ်…
နောက်တခါ ပြန်ဝိုက်လိုးတယ်…တချက်ဆောင့်တယ်… နောက်ဆုံး အကြိမ် ဆောင့်တဲ့အခါမှာတော့ ကျမ ပစ်ကျသွားတယ်… “အား…အဟင့်..အင့်…အင့်” ကျမတကိုယ်လုံးတုန်ရီနေတဲ့အခါ…သူခဏဖက်ထားရင်း… “ငါ အပြီး လုပ်လိုက်တော့မယ်နော်” ကျမ ခေါင်းအသာငြှိမ့်တဲ့အခါ.. သူအရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ကျမကို မရပ်မနားလိုးတော့တယ်…ပြီးလက်စ ကျမလဲ ဆက်တိုက်ဆိုသလို လိုးခံရတဲ့အတွက် အရှိန်ပြန်တက်လာတယ်… “အား..ရှေး…ငါနင့်ကို လိုးနေပြီ” “အား…အင့်…ရော့ကွာ..ရော့ကွာ” သူတအားဆောင့်လိုးရင်း…
နောက်ဆုံး… ကျမ နောက်တကြိမ် ထပ်ပြီးပြီး သူ့လီးကို ပိပိထဲက စုပ်ဆွဲတဲ့အခါ.. “အား…ငါပြီးပြီ” သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ရင်း ကျမတင်ပါးပေါ် အရည်တွေ ဖြန်းတယ်.. ပူနွေးနွေး အရည်တွေ တင်ပါးပေါ်ကျလာတဲ့အခါ… ကျမ အိပ်ရာပေါ်ဝမ်းလျားမှောက်ကျသွားတယ်… သူကတော့ ကျမ ကိုယ်ပေါ်ထပ်လျက်ပေါ့.. တော်တော်လေးကြာတော့…သူကျမကိုယ်ပေါ်ကဆင်းပြီး…ဘေးနားက ရေစိုတစ်ရှုးဘူးကို ဆွဲယူ…တင်ပါးပေါ်တင်နေတဲ့ သူလီးရည်တွေကိုလဲ သန့်ရှင်းပေးသလို…ကျမ အဖုတ်လေးမှာ ကပ်စီးနေတဲ့ ကျမအရည်တွေကိုလဲ သန့်ရှင်းပေးတယ်…
ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ်လှ..ကျမကို သူ့လက်မောင်းပေါ်ဆွဲယူရင်း…တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်အိပ်တယ်… ကျမ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားတယ်… ခေါင်းရင်း ပြတင်းပေါက်က နေခြည်နွေးနွေး မျက်နှာပေါ် ဖြာကျလာခြင်းနဲ့အတူ…နားထဲ စကားပြောသံတချို့ကြားမိတယ်…။ အိပ်ရာက ငုတ်တုတ် ထထိုင်မိတော့…ကျမ ကိုယ်ပေါ်ဘာအဝတ်အစားမှမရှိ…အင်္ကျီကောက်စွပ်ရမှာ ပျင်းမိသည်နှင့် စောင်ကို ပတ်ပြီး…အခန်းအပြင်ထွက်မိသည်။ “ကျွန်တော်က ဘာကိစ္စ သူတို့ကို ကြိုဆိုရမှာလဲ အ
ဖေ…အမေဆုံးတည်းက အဖေ့နောက်မိန်းမကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်တယ်…ကျွန်တော် ဘာပြောခဲ့သလ..ခု သူ့သားရောက်လာတာကို…ကျွန်တော်က ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကြိုဆိုရမယ်ပေါ့…ဆောရီးပဲ အဖေ…ကျွန်တော် စိတ်ထဲမပါရင် ဘာမှမလုပ်ဘူး” ကျမ မီးဖိုခန်းအဝကို ရပ်မိသည်။.နေနေက မနက်စာပြင်ရင်း ဖုန်းပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျမကို လှမ်းမြင်တော့ နေနေက ပြုံးပြသည်။ “အာ့ဆို ဒါပဲ အဖေ…မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့မှ တွေ့တယ်သာ မှတ်လိုက်တော့..သူတို့စိတ်နဲ့ အမေ သေသွားရတာ ဖြစ်တဲ့အတွက်…ကျွန်တော် ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာတော့ မကြိုဆိုနိုင်ဘူး…
ကျန်တာ အဖေ့သဘောပ..ကျွန်တော် ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်.. ” ကျမ ဘာလဲဆိုတဲ့သဘောနဲ့ မေးငေါ့ပြတဲ့အခါ..သူက ပေါင်မုန့်ကြက်ဥကြော်ကို ပန်းကန်ပြားထဲ လှယ်ထည့်ရင်း… “အိပ်ပုတ်ကြီးမ…မျက်နှာမသစ် ဘာမသစ်နဲ့ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာတယ်..ရေအရင် သွားချိုး…ငါ ကော်ဖီနှပ်ထားမယ်…မနက်စာ လက်ဆုံမစားရတာကြာပြီ” ရှေးက သူပြောနေတာကို ဂရုမစိုက်တဲ့ပုံနဲ့…ကုလားထိုင်ပေါ် ဝင်ထိုင်ပြီး… “နေနေ…နင်စကာင်္ပူက ပြန်လာပြီးတည်းက အိမ်မပြန်သေးဘူးမလား” “အင်း”
“အခု ဘယ်မှာနေလ..ဟိုတယ်မှာပဲလား” “ငါ့အတွက် ပူမနေစမ်းပါနဲ့ဟာ…နင်နဲ့လာနေမယ်ပြောတော့ နင်လက်ခံလို့လား” “နင် ဟိုတယ်မှာ နေမယ့်အစား…ဟိုတိုက်ခန်းမှာပြောင်းနေရင် ရရဲ့သားနဲ့” “ငါ့မှာ နေစရာရှိပါတယ်…အခန်းပြင်နေတုန်းမို့” “ဘယ်မှာလ..ငါတောင် မသိရပါလား” “ပြောစရာလား…နောက်တော့ နင်သိရမှာပဲ..” ကျမ သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးရင်း…ပန်းကန်ထဲက ပေါင်မုန့်ကြော်ကို နှိုက်ဖို့ လက်လှမ်းတော့… “တခုစားရင် တခါနမ်းမယ်” ကျမ လက်ပြန်ရုတ်ရင်း…
“အမယ်…သူများ အိမ်က သူများပစ္စည်းတွေနဲ့…သူကပဲ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း..” “ဈေးထပ်တင်မယ်လေ…နင် မုန့်တစ်ခုယူစားရင်…ငါနင့်ကို တကြိမ်စားမယ်” “လူယုတ်မာကြီး…မနက်စောစော ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ” “ယုတ်ယုတ်ပ..လာစမ်းပါ..” သူလှမ်းလာပြီး…ကျမကို ဇွတ်အတင်းပွေ့ချီဖို့ ပြင်တဲ့အခါ…ကျမ စောင်ကို ပိုက်ပြီး…သူ့ရှေ့က အမြန်ခွာရတယ်… လက်သွက်တဲ့ သူက နောက်ကနေ စောင်ကိုလှမ်းဆွဲတော့…စောင်က ကျမကိုယ်ပေါ်ကနေ သူ့လက်ထဲရောက်သွားတယ်…
ကျွန်မ လှစ်ခနဲအေးသွားတဲ့ အချိန်မှာပ..သူက ကျမကို ဆွဲပွေ့ပြီး ရေချိုးခန်းထဲခေါ်သွားတယ်… “အမ်း…လူယုတ်မာကြီးနော်…နင်နော်…ခုချပေး…နေနေ…အစုတ်ပလုတ်ကောင်..” သူ့ရင်ဘတ်ကို တဘုန်းဘုန်း ထုရုံအားမရပဲ သူ့လက်မောင်းကို လှမ်းကိုက်တဲ့အခါ… သူက ငုံ့ပြီး ကျမပါးကိုဖိနမ်းတယ်… ကျမ ကိုက်နေရာက အလန့်တကြားမော့ကြည့်တော့…သူက ထပ်ကိုက်လေ ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ မျက်စပစ်ပြတယ်…ကျမ နောက်ထပ် မကိုက်ရ..ဒီလူဟာ ချစ်ပြီဆို မလွယ်တဲ့လူမို့လား… ကျမကို ရေချိုးခန်းထဲချပြီး…
“ငါ…ရေနွေးစပ်ပေးပြီးသား…မြန်မြန်ချိုး…နင်က ရုံးပိတ်ရက်မို့ အေးဆေးနေနိုင်ပေမဲ့…ငါက သွားစရာရှိသေးတယ်…တခါတလေလေး မနက်စာ အတူစားရတာကို..လိမ္မာတယ်…နော်” ခေါင်းကို ခပ်ဖွဖွ ပုတ်ရင်း…ကလေးလို ချော့ပြီး သူပြောတော့…ကျမ မျက်စောင်းထိုးရင်း… ရေချိူးကန် ထဲဝင်ထိုင်လိုက်တယ်…သူကတော့ ပြန်ထွက်သွားတယ်… တကယ်ကိုပဲရေကနွေးနွေးလေးပါ… ဒီလူကို ကျမ တစ်ဘဝလုံးစာအတွက် လက်ထပ်သင့်သလား…ကျမ သူနဲ့ ကိုယ်ချင်းရင်းနှီးတယ်…စိတ်ချင်းရင်းနှီးတယ်…
ဒါပေမဲ့ လင်ယောက်ျား တစ်ယောက်လို တစ်သက်တာ လက်တွဲသွားနိုင်မလား… တခါတလေ အင်မတန်သဝန်တိုတတ်တဲ့သူဟာ…အခုလိုမျိုး…ကျမဆန္ဒ ကျမသဘောအတိုင်း ထာဝရလိုက်လျောနိုင်ပါ့မလား.. အား စိတ်ရှုပ်လိုက်တာ… မည်သို့ပင် ဆိုစေကာမူ ကျမအား အခွင့်သာတိုင်း လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတတ်သော…ကျမ အနွံတာခံသော…ကျမအားအပြည့်အဝနားလည်ပေးနိုင်သော …တခါတရံ အချစ်စိတ်တွေ ထိန်းမရတိုင်း သောင်းကျန်းတတ်သော… နေမင်းခ ဆိုသည့် လူတစ်ယောက်သည်…ကျမသူငယ်ချင်း အဖြစ် ရှိနေတုန်းပင်ဖြစ်သည်။ ……ပြီးပါပြီ
