ကျနော် နှင့် အစိမ်းရောင်မာယာ
ကျနော့နာမည်က ဇော်ဖြိုး။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ဖိုးဇော်လို့ပဲခေါ်တယ်။ နေတာကတော့ ကမာရွက်ဘက်မှာ။
အလုပ်က မြို့လည်ခေါင် ဆူးလေနားဆိုတော့ အခုYBS ခေတ်မှာ ပုံမှန်ကားနှစ်ဆင့်စီးပြီး သွားရတယ်။
ဒီနေ့လည်း ပုံမှန်လည်ပတ်နေကျအတိုင်း မြို့ထဲထွက်တော့ စံပြသရက်တော မှတ်တိုင်ကနေ ကားပြောင်းစီးဖို့
ထွက်ခါနီးဆဲဆဲ မှန်လုံကားကြီးပေါ်ကို အပြေးလိုက်တက်ခဲ့ရတယ်။ ထိုင်စရာနေရာ မရတော့ပေမဲ့
သေသေချာချာ ရပ်ဖို့ နေရာလေးရယ် ကိုင်စရာတန်း အလွတ်ရယ် ရှိနေတာမို့ အေးရာအေးကြောင်း ငိုက်ပြီး
စီးလာခဲ့တယ်။ တော်တော်ကြာကြာရပ်ထားတဲ့ ကားက လူတွေကြပ်လာမှပဲ စထွက်တယ်။
ဖြည်းဖြည်းချင်းမောင်းနေတဲ့ YBS ရဲ့ အပေါ်တန်းကို ကိုင်ထားရင်းက တင်ပါးနေရာကို လာထိထားတဲ့
နွေးအိနူးညံ့တဲ့ ခံစားမှုကြောင့် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ငိုက်နေရာကနေ ချက်ချင်း ပြန်ပြီး အသိဝင်သွားတယ်။
အနောက်ဘက်သို့ ငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ မြန်မာအကျီ အစိမ်းရောင်ရင့်ရင့် ဝတ်ထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတာ။
လောလောဆယ် အနေအထားက သူနဲ့ကျနော်က တင်ပါးချင်း ထိနေသလို ဖြစ်နေတာ။
ကားကလည်း လှုပ်နေတာ ဆိုတော့ သူနဲ့ ကျနော့ရဲ့ တင်ပါးတွေက အချင်းချင်းပွတ်ဆွဲ သလို ဖြစ်နေရော။ အတွင်းခံပါပေမဲ့
ဝတ်ထားတဲ့ ချည်သားဘောင်းဘီကြောင့် အထိအတွေ့ကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရတယ်။
မျက်နှာ မမြင်ရပဲ ကျောချင်းကပ်ပြီးတောင် အခွင့်အရေး ယူတတ်တဲ့ လူလို့ အထင်ခံသွားရနိုင်လို့
ကိုယ်ကို ယို့ပြီးတော့ နေလိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ နှမြောသလိုကြီး ဖြစ်သွားပြီး စိတ်ထဲမှာမှာ ဟာတာတာ ကြီးဖြစ်သွားတယ်။
ခံစားရတဲ့ အနေအထားမှာတင် အဲဒီမိန်းမ ဂျော ဘယ်လောက်တောင့်လဲ ဆိုတာ
ခန့်မှန်းကြည့်လို့ ရတယ်။ ခုနက ဖြတ်ခနဲ လှမ်းကြည်ရတော့ သေသေချာမမြင်လိုက်ရတဲ့ သူ့ရဲ့ အောက်ပိုင်းကို နောက်တကြိမ် ထပ်ပြီး လှည့်ကြည့်မိတယ်။
ကျနော် ခန့်မှန်းမိတဲ့ အတိုင်း ပါပဲ နည်းတဲ့ ဂျောမှမဟုတ်တာ။
ကိတ်ချက်က 99.99%လောက် ရှိတယ်။
ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်ပြောပြနေရလို့ ကြာသလိုဖြစ်နေတာ တကယ်တန်း အချိန်က ဘယ်လောက်မှ မရှိသေးဘူး။
သရက်တောက ထွက်လာတဲ့ ကားက (တစ်မှတ်တိုင်အကွာမှာ ရှိတဲ့) ဆေးရုံရှေ့ မှတ်တိုင်ကိုတောင် မရောက်သေးဘူး။
နောက်ဆုံးတော့ ဆန္ဒကို သိက္ခာနဲ့ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ စိတ်ရှိတဲ့ အတိုင်း လျော့ချထားလိုက်တယ်။
သူလည်း နေရာ မပြောင်းသေးတော့ တင်ပါးနှစ်ခု ပြန်ပြီး ထိမိသွားတယ်။
ကားက လှုပ်လိုက်တိုင်း ကျနော်က လိုက်လှုပ်ပေးနေတော့တာ။ ဘာမှန်း မသိတဲ့ ခံစားမှုကနေ
အရသာ တမျိုး ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော့ပစ္စည်းက တော်တော်မွန်းကြပ်ပြီး ခေါင်းတွေ ထောင်လာပြီ။
သူ့ဘက်ကို လှည့်ပြီး ထောက်လှမ်းရေး လုပ်ပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာလို့ စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။
ကားက ဆေးရုံရှေ့မှာ ရပ်တော့ တချို့ လူတွေ တက်လာပြီး တချို့လူတွေ ဆင်းကြတယ်။
လူအဆင်းအတက် ပြီးသွားတော့ သူနဲ့ ကျနော် ကျောချင်း ပြန်ကပ်သွားတယ်။
ဒီတခါ ကျတော့ သူကပါ ခန္ဓာကိုယ်ကို ယိမ်းထိုးပေးနေတယ်လို့ ထင်ရလောက်အောင် ကျနော့မှာ တော်တော် ဖီးတက်နေပြီ။
နောက်ခဏကြာတော့ ကျနော့ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဦးလေးကြီးက ထထွက်သွားလို့ ကျနော် လည်း ယောင်ပြီး ထိုင်လိုက်မိတယ်။
-ဟာ ဘာလို့ ငါထိုင်လိုက်မိပါလိမ့် –
လို့ တွေးမိလိုက်ပြီးမှ ယောင်ယမ်းပြီး ပြန်ထဖို့ စဉ်းစားလိုက်သေးပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးမှာ စိုးလို့
ပြန်မထဖြစ်လိုက်ဘူး။ ထိုင်မယ်လို့ စိတ်ဒုံးဒုံး ချပြီးမှပဲ အဲဒီမိန်းမကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။
အစိမ်းရင့်ရောင် ရင်ဖုန်းအကျီကို ထမီ အနက်ပြောင်နဲ့ တွဲဝတ်ထားတာ။
ကြည့်လို့တော့ အသေကောင်းတာဆရာ။
ကြည့်ရတာ သူက ဗိုလ်ချုပ်ဈေးမှာ ဆင်းမလို့နဲ့ တူတယ်။ ဒီဘက် လှည့်လာတယ်။
သူ့မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာတော့ ခုနက တောင်နေတဲ့ ကျနော့ပစ္စည်း က ချက်ချင်းပဲ ပြန်ကျသလို ဖြစ်သွားတယ်။
ဒီအတိုင်းကြည့်ရင်တောင် ရုပ်ဆိုးတယ်လို့ ပြောလို့ ရတဲ့ ရုပ်ရည် မျိုး ဖြစ်နေလို့ပါပဲ။
ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားတဲ့ ကျနော့ စိတ်ကို ပြောပြတာပါ။ သူ့ရဲ့ ရုပ်ချောတာ မချောတာ ကျနော်နဲ့ မဆိုင်သလို
သူ့ကို ခွဲခြားဆက်ဆံတဲ့ အနေအထားမျိုးကို ဆိုလိုတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။
လိင်စိတ်ဟာ ခန္ဓကိုယ် ကောက်ကြောင်းနဲ့ တိုက်ရိုက်အချိုးလား ရုပ်ရည် ချောမောမှုနဲ့ ရော ပတ်သတ်လား ဆိုတာကိုလည်း တဆက်ထဲ တွေးမိသွားတယ်။
တောင်တောင် အီအီ လျှောက်တွေးနေလိုက်တာ အဲဒီအမျိုးသမီး ကျနော့ကို ပခုံးလာပုတ်မှပဲ ပြန်သတိဝင်သွားတယ်။ တဆက်ထဲ တော်တော်လည်း လန့်သွားတယ်
“ဟဲ့ … နင်ကလည်း တခါထဲ အိပ်ငိုက်နေလိုက်တာ ဆင်းမယ် လာ”
သူက ခပ်တည်တည် ကျနော့ကို ဆွဲခေါ်တော့ ကျနော်လည်း ထပြီး လိုက်လာခဲ့တယ်။
ဟန်မပျက် ဘာမှ မဖြစ်သလို ပုံဖမ်းထားပေမဲ့ ရင်ထဲမှာ ကုလားဘုရား လှည့်နေပြီ။
ကိုယ့်ဘာကိုယ် ဆတ်ဆော့ မိတဲ့ ကိစ္စ မို့ တာဝန်ယူ ဖြေရှင်းရမှာ မကြောက်ပါဘူး။ လိုအပ်ရင် ကျေနပ်တဲ့ အထိ တောင်းပန် ဖို့ အဆင်သင့် ဆိုပေမဲ့
မြို့လည်ခေါင် ဗိုလ်ချုပ်ဈေး ရှေ့ လို နေရာမျိုးမှာ ဆိုတော့ ကျနော် တော်တော် ရှက်နေမိတယ်။
စိတ်ကို ဖြေလျှော့လိုက်တယ်။ ပြီးမှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့လက်နဲ့ ဆွဲထားတဲ့ ခြင်းတောင်းကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ အများအမြင်မှာ သူငယ်ချင်းတွေ
ဒါမှမဟုတ် သမီးရည်းစားတွေ လို့ထင်သွားရင် ကျနော် နည်းနည်း တော့ သက်သာနိုင်သေးတယ် မဟုတ်လား။
အောက်ရောက်တော့ သူက ကျနော့ လက်မောင်းကို ချိတ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ နှယောက်သား ရည်ရွယ်ချက်မဲ့ လမ်းလျှောက်သလို ကြီး ဖြစ်နေတယ်။
သူကလည်း ဘာမှ မပြောဘူး။ ကျနော်လည်း ဘာမှ မပြောရဲဘူး။ လမ်းလျှောက်နေရင်းက
ကျနော့် စိတ်ထဲ သာယာသလို ဖြစ်လာတယ်။ ဒီအမျိုးသမီးက ရုပ်နည်းနည်းဆိုးတာကလွဲလို့ တော်တော် ကြည့်လို့ကောင်းတာပါ။
ခန္ဓာကိုယ်က အချိုးအဆစ်၊ အသားအရေ သိပ်ပြောစရာမရှိဘူး။
ခုန ကျနော် စဉ်းစားတဲ့ လိင်စိတ်ဟာ ရုပ်ရည် နဲ့ တိုက်ရိုက်အချိုးကျလားလို့ တွေးနေတာ အဖြေရသွားတယ်။
သူ့အခု သူ့ကို တပ်မက်တဲ့ စိတ်က အကြီးအကျယ် ဖြစ်နေပြီ။ ရင်တွေခုန်နေတာ ဆိုတာ ပြောမနေနဲ့တော့။
ကိုယ့်ရင်ဘတ်ထဲက အသံ ကို ကိုယ့်ဘာကို ပြန်ကြားပြီး လန့်နေရတယ်။
နောက်ဆုံး ကျနော် တခုခု လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့လက်ကို ဆွဲ လမ်းမဘက်ကို သွားပြီး တက်စီတစင်းကို တားပြီး ကားပေါ် တက်လိုက်ကြတယ်။
ကားပေါ်ရောက်ပြီးမှ ကားဆရာကို ဝင်္ကဘာလမ်း ကို မောင်းခိုင်းလိုက်တယ်။ တလမ်းလုံး ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ဘူး။
ကားပေါ်မှာ အက်ဖ်အမ်လိုင်းတလိုင်းက တိုက်ရိုက်လွှင့်တဲ့ ဘာမှန်းမသိတဲ့ အစီအစဉ်တွေလာနေတယ်။
ကျနော်တို့ကို အကဲခတ်သလို ကြည့်နေတဲ့ ကားဆရာကြီးကိုလည်း ကောင်တာချက်နေရသေးတယ်။ လက်ရှိအခြေအနေကို ဘယ်လိုမှ လက်ခံကြည့်လို့မရသေးဘူး။
ဘေးက မမစိမ်း (အကျီ အစိမ်းရောင်နဲ့မို့ မမစိမ်းလို့) ကို အခုမှ ပဲ သေသေချာချာ အကဲခတ်မိတယ်။
မျက်နှာက ငယ်ငယ်က ပေါက်ခဲ့တဲ့ ဝက်ခြံတွေကြောင့် အချိုင့်အခွက်အနည်းငယ်ရှိတယ်။
နှာခေါင်းက ယောင်ယောင်လေး ကြီးပြီး နှုပ်ခမ်းက ခပ်ထူထူ။ ရုပ်ဆိုးတယ် လို့ ကျနော် ထင်မိတာ မမှားပါဘူး။
ဒါပေမဲ့ အသားကတော့ တော်တော် လှတယ်။ ဖြူတာလည်းမဟုတ် ညိုတာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့
ဝင်းနေတယ် လို့ ပြောလို့ရတာ။ သူဂျောတောင့်တယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းကတော့ ဘက်စ်ကားပေါ်မှာထဲက
ကိုယ့်ဆရာတို့ သိထားပြီးပြီ မဟုတ်လား။ အရှေ့ဘက်က ဘတ်သီးကြီးတွေကလည်း သရေကျချင်စရာခင်ဗျ။
အောကားတွေထဲက စီလီကွန်ထည့်ထားတဲ့ ဟာကြီးတွေလို ကြီးနေတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ
သူ့ဆိုဒ်နဲ့ သူ ကွက်တိပဲ။ အဓိကနေရာတွေ ကိုထားလိုက်ဦး ချိုင်းအောက်က အကျီ ကြပ်ကြပ်မှာ
အတွင်းထဲက ဘရာဇီယာ ရဲ့ အရာထင်နေတာလေးကို ကြည့်နေရင်းက ပဲ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာတာ။
“ဟဲ့ နင်က လည်း မမြင်ဘူးတဲ့လူ ကျနေတာပဲ . . စကားလေးဘာလေး ပြောပါဦး တခါထဲ လူကို ကြည့်နေလိုက်တာ”
အခြေအနေကို ရုတ်တရက် လှည့်အပြောင်းလုပ်တဲ့နေရာမှာ မိန်းမတွေဟာ ယောက်ျားတွေထက်
ပိုပြီး တော်ကြတယ်လို့ ဖတ်ဖူး မှတ်ဖူးထားပေမဲ့ အခုမှပဲ လက်တွေ့ကြုံရတော့တယ်။
ကျနော်က သူ့ကို ဘာစကား စပြောရမှန်းမသိဖြစ်နေတာ။ ကျနော့စကားမှားသွားပြီး
ကားဆရာက သူ့ကို ဇယား လို့ ထင်သွားမှာလည်း စိုးရိမ်မိတာပါတာပေါ့။
မကြာခင် ကျနော်နဲ့ အတူ သွားပြီး ဟိုဟာ ပြုရတော့မဲ့ ဘယ်ကမှန်း မသိတဲ့ မိန်းမ တစ်ယောက် ဆိုပေမဲ့
သူ့ကိုတော့ ကျနော် အပြည့်အဝ ကာကွယ် ဖို့ လိုမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ ခါတိုင်း ဘောင်းဘီနဲ့ မြင်နေကျမို့
ဒီနေ့ နင်က ဗမာလို ဝတ်တားတာ ငါ့အတွက် ထူးဆန်းနေလို့ပါ။
အောင်မာ ဟေ့ကောင် မဟုတ်ဘူး ငါသိပြီ နင့်ကို တခုခု ထူးဆန်းနေပါတယ် လို့ ထင်တာ
နင် ဘယ်တုန်းက အစိမ်းရောင် ဝတ်ဖူးလို့လဲ .. ဟုတ်တယ်… ဟားဟား ငါသိပြီ”
ကျနော် အဲလို လျှောက်ပြောလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာမှာ အမူအယာ တမျိုး ပြောင်းသွားတယ်။ ဘာမှန်း တော့မသိဘူး။
“တော်စမ်းပါဟာ ပလီပလာနဲ့” ဆိုပြီး မျက်နှာ တဘက်ကို လွှဲသွားတယ်။
ပြီးတော့ အိတ်ထဲကနေ သူ့ဖုန်းကို ထုတ်တယ်။
ကားက ဦးထောင်ဘို အဝိုင်းကို ပတ်နေပြီ။
သူဖုန်းထဲကနေ SMS ရိုက်နေတာ တွေ့လို့ ခိုးကြည့်မိတယ်။
ကျနော် ခိုးကြည့်တာ သူသတိထားမိသွားပြီး ဖုန်းကို လက်နဲ့ ကွယ်လိုက်ရော။
ကြည့်မိရသလောက်ကတော့ ကျနော်တွေ့တာ “လာဖြစ်ချင်မှလည်း လာဖြစ်မယ်” ဆိုတာလေးပဲ။
ဟေဟေး . . ဖိုးဇော်တို့ကတော့ ဟေဟေ့
ထားပါတော့ဗျာ .. ဒီလိုနဲ့ ဟိုတယ် အခန်းထဲကို ရောက်သွားရော ဆိုပါတော့။
အခန်းတံခါး ပိတ်ပြီးပြီး ချင်းမှာပဲ သူက ကျနော့ ရင်ဘတ်ကို စောင့်ပြီး တွန်းချ လိုက်တာ ကျနော် ကုတင်ပေါ်ကို ခွေခွေလေး လဲကျသွားရော
“အား”
လုံးဝမထင် မှတ်ထားတဲ့ ကိစ္စမို့ ထူပူပြီး အရမ်း လန့်သွားတယ်။
ချက်ခြင်း ထထိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တခုခုကို အလိုမကျသလို၊ ဒါမှမဟုတ် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသလို မျက်နှာမျိုးနဲ့။
“ကျမ တောင်းပန်ပါတယ်. . .
ခုန ဘာလို့မှန်းမသိ စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်ပြီး ရှင့်နောက်လိုက်လာမိတာ
ကျမတို့ မမှားမိခင် ပြန်ကြရအောင်နော်”
အဲဒါဆိုလဲ အခန်းခ မရှင်းခင် ပြောပါလား လို့ စိတ်ထဲက ရေရွတ်လိုက်မိပေမဲ့ တကယ်တမ်းက တော့ မပြောလိုက်မိပါဘူး။ အစ်ကို တစ်ယောက်ပြောဖူးတဲ့ မိန်းမတွေက အိပ်ယာထဲ ရောက်တဲ့ အထိ ငြင်းဖို့ ကြိုးစားတုန်းပဲ။ အဲဒါ သူတို့တတ်တဲ့ မာယာတွေထဲက နံပါတ် ဘယ်လောက်မြောက်လဲတော့ မသိဘူး။ ကိုယ့်ဘက်က အမှားအယွင်း မရှိဖို့ပဲ လိုတယ်။ အကိုင်အတွယ်မတတ်ရင်တော့ ဖာသည်တောင် အတင်းတက်လုပ်ရင် ၃၇၆ ပဲ ဟေ့ကောင် ဆိုတာလဲ ခေါင်းထဲရောက်လာတယ်။ အဲဒီလိုမျိုး မိန်းမတွေက နောက်ဆုံးအချိန်ထိ (တကယ် စိတ်ထဲကမပါပဲ) ငြင်းတတ်တယ် ဆိုတာကို ကျနော်က ဟိုးငယ်ငယ် ပထမဆုံး အတွေ့ အကြုံမှာထဲက ကြုံဖူးထားတာပါ။ ဒီတော့လည်း ကျနော့ရဲ့ ပလီပလာ အကွက် တွေထဲက အခန်းကြီး ၂ အပိုဒ်ခွဲ ၄ ကို ထုတ်သုံးလိုက်ရတယ်။
မျက်နှာကို အချိုသာဆုံး ပြုံးလိုက်တယ်။ သူနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် အရင်ကြည့်လိုက်တယ်။ တတ်နိုင်သလောက်တော့ မျက်လုံးကို အရောင်ဖျော့ထားရတာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ သူကတော့ ကျနော့ကို ကြောင်ပြီး ငေးနေတာ။ ခဏနေတော့မှ မျက်လွှာလေးချလို့ ခေါင်းကို ခါရမ်းလိုက်တယ်။
“ကျနော်လည်း တဒင်္ဂ အထိအတွေ့လေးကို သာယာမိသွားတယ် မမရယ်။”
မမရယ် ဆိုတာကတော့ ပလီတာ မဟုတ်ပါဘူး။ တကယ်ပဲ သူက ကျနော့ထက် ကြီးနိုင်တာပါ။
“ခန္ဓာကိုယ်ချင်း မတော်တဆ ထိသွားရက ကျနော် မမကို သာယာ မိသွားတာ။ မမ သဘောမတူရင် ကျနော် လက်ဖျားနဲ့တောင် မတို့ဘူးနော် ကျနော် ကိုက စည်းမရှိတဲ့ ကောင်ပါ။ ကျနော့ ကို ခွင့်လွှတ်ပါနော်”
သူက စပြီး လက်ဆွဲလို့ ခေါ်လာတယ် ဆိုတာကို စကားထဲ မပါအောင် သတိထားပြောနေရတယ်။
သူက ကျနော့ ရဲ့ ခေါင်းကို လာပွတ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့ ဘေးနားလာထိုင်တယ်။
“မင်း နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ . . ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲ”
“ဖိုးဇော်ပါ မမ . . မိုဘိုင်းဖုန်းနဲ့ ကွန်ပြူတာတွေ ပြင်တာ”
“သြ” လို့ တခွန်းထဲ ပြောပြီး ငြိမ်သွားပြန်တယ်။
“ဘတ်စကားပေါ်က ကိစ္စ ကျနော် တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်နော်မမ
မတော်တဆ ကျနော့တင်ပါးနဲ့ မမတင်ပါး ထိသွားမိပြီး အဲဒီအထိအတွေ့မှာ ကျနော် နစ်မြောသွားတာ
မမရဲ့ အသားတွေက သိပ်ကို နူးညံ့နေလို့ပါ
ကျနော့ကို ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့ဗျာ”
“ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ပြောရမှာ မဟုတ်ဘူးလား”
“ဟင့်အင်း ခွင့်မလွှတ်နဲ့ . . ဒါနဲ့ မမ ပြန်တော့မှာလား”
“ပြန်မှာပေါ့. .. တို့က ဒီမှာ ဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲ”
“သြော် .. ဟုတ် . . ဟီဟိ”
“ဘာရယ်တာလဲ”
“မဟုတ်ပါဘူး . . . ခုန တက်စီသမားကြီးကတော့ ကျနော်တို့ အခုအချိန်လောက်ဆို အလုပ်ဖြစ်နေလောက်ပြီလို့ ထင်နေမှာပဲနော်”
ဒီတခါကကျ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ မျက်စောင်းလှမ်းထိုးတယ်။ ခဏနေပြီးမှ
“မင်း အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”
“နှစ်ဆယ့်သုံး”
“သြော် တော်တော် ငယ်သေးတာပဲ”
“မငယ်ပါဘူး . . တော်တော်ကြီးပါတယ်ဗျ”
နောက်တခါ မျက်စောင်းလှမ်းထိုးတယ်။
ခင်ဗျားတို့ စိတ်မရှည်တော့ဘူးမလား။ ဒီကောင် စော်ကို ကြိတ်မှာဖြင့်လည်း ကြိတ်၊ ပြန်ပို့မယ်ဆိုလဲ ပို့လိုက်တော့လို့ တွေးတောင် တွေးနေမလားမသိဘူး။
လာတော့မှာပါဗျာ။ အခုကိုပဲ လာပြီ။
သူ့မျက်နှာကို ဖြတ်ခနဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်
“မမ သွားမှာ ငရုတ်သီးဖတ်ကပ်နေတာလား”
ကျနော် ပြောလိုက်တော့ သူ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော်က သူ့ကို ဖက်လိုက်ပြီး နှုပ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ ရုန်းဦး ငြင်းဦးမယ် ထင်တာ။ တကယ်တမ်း သူကလည်းကျနော့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး ကျနော့အနမ်းတွေကို တုန့်ပြန်လာတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လျှာတွေက တရုတ်သိုင်းကားထဲက ဓါးတွေလို ရစ်ပတ်ဖွဲ့နှောင်လို့။
နမ်းနေရင်းကပဲ သူရဲ့ ရင်ဖုံးအကျီက ထုပ်ကြယ်သီးတွေကို ကျနော်အောင်အောင် မြင်မြင် ချွတ်ပစ်နိုင်လိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာ အပြင်ဘက်မှာ ထွက်နေတဲ့ ရင်းသားစိုင်တွေကို ကျနော်က လျှာဖျားလေးနဲ့ လိုက်တို့တော့ ကြက်သီးဖုလေးတွေ ထလာ တွေ့တယ်။
သူကိုယ်တိုင် ပဲ ဘရာကို ချွတ်လိုက်တော့ အရမ်းလှပြီး ဝင်းနေတဲ့ နို့တွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရတော့တာပါပဲ။ ကျနော်က သူ့ရဲ့ နို့သီးခေါင်းကို မထိစေပဲ ဘေးနားလေးက အညိုဝိုင်းလေးကို လျာနဲ့ ပတ်ပြီးလျက်လိုက်တယ်
“အား. . . ရှီး”
ပြီးတော့မှ ရင်ညွှန့်လောက်ကနေစပြီး လျှာနဲ့ လျက်ချလာခဲ့တာ ချက်ကို ရောက်တဲ့ အထိပဲ။
ပြီးတော့ ကျနော် သူ့ထမီ (သုံးလွှာစကတ်) ရဲ့ ချိတ်ကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ သူက ထမီကို အလိုက်သင့် အောက်ကို လျှောချပေးတယ်။ သူရဲ့ ပေါင်အတွင်းသားနဲ့ မုန့်ပေါင်းလေးရဲ့ ကြား တဘက်တချက်ဆီကို လျှာနဲ့ တချက်ကစားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အပေါ်ကို ပြန်တက်ပြီး နို့တွေကို ပြန်စို့ ပေးလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ သူက အဖျားတက်နေတဲ့လူလိုပဲ တဟင်းဟင်း ညီးလို့။
“မမ”
“ဟင်”
“ကျနော့ကို အဝတ်အစားတွေချွတ်ပေး”
သူဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ကျနော့ကို ချွတ်ပေးတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုကျတော့ မချွတ်သေးပဲ ချန်ထားခဲ့လို့
“ဒီမှာ ကျန်သေးတယ်လေ”
အဲတော့ မျက်စောင်းတခက် ထိုးပြီး ကျနော့ အတွင်းခံကို ထပ်ချွတ်ပေးတယ်။
ကျနော့ ပစ္စည်းပေါ်လာတော့ သူ သေချာကိုင်ကြည့်တယ်။
“စုပ်ပေးလေ မမရယ် နော်”
ဆိုတော့ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး သူ့လျှာ့အစွမ်းပြတော့တယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ အတွေ့အကြုံ သိပ်ရှိပုံမပေါ်ပေမဲ့ အစိမ်းသက်သက်ကြီးလည်း ဟုတ်မယ် မထင်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်ကတော့ နတ်ပြည်ရောက်နေပြီ
လက်တဘက်ကတော့ သူ့ရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်နယ် ဆော့ကစားနေတာပေါ့လေ။
အမှန်က သူ့ကို ကျနော် မရိုးမရွ ဖြစ်အောင် အရင်လုပ်လိုက်တာပါ။ သူ့ကို ကျနော်က အားရပါးရ ဂျာတော့မယ့် အခြေအနေရောက်ပြီးမှ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးမထည့်လိုက်သေးပဲ သူလွေတာ အရင်ခံလိုက်တာ။ ကျနော့ တွက်ကိန်းမှန်သွားပါတယ်။
ဟုတ်ကဲ့ပါဒီအတိုင်းတော့ ကျနော်ကြီး အသာယူလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ သူ့အလှည့်လည်း ပြန်ပေးရတာပေါ့။ ကျနော်သိပါတယ်။ လောလောဆယ် သူက ကျနော့ကောင်ကို ပါးစပ်အပြင်ထုတ်လိုက်ပြီး ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လိုက် လျှာနဲ့လျက်လိုက် လုပ်နေတာ။
ကိုယ့်ဆရာ မျက်လုံးထဲ ပုံမပေါ်ဘူးနဲ့တူတယ်။ ဒီလိုဗျာ . . ဘလိုးဂျော့ ကို ပုလွေမှုတ်တယ်လို့ ခေါ်တာမဟုတ်လား။ အဲဒီဟာက ပါးစပ်ထဲ ထည့်မှုတ်ရတဲ့ ပုလွေလေ။ နောက်တပ်ပုလွေတမျိုးက ဘေးတစောင်းထားပြီး အပြင်ကနေပဲ မှုတ်ရတဲ့ အမျိုးအစားဗျာ။ အဲလို ပုလွေမှုတ်တဲ့ ပုံနဲ့ မှုတ်ပေးနေတာ။
လားလား ခံလို့ကောင်းမှကောင်းဗျာ
ဒီအတိုင်း ဆက်နေလိုက်ရင် ကျနော် သူ့ပါးစပ်ထဲမှာတင် ပြီးသွားနိုင်တာမို့ သူ့ကို ရပ်ဖို့ အချက်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ချိုင်းကနေ လက်နှစ်ဘက်နှဲ့ မချီလိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားအတိုင်း နှုပ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလိုက်တယ်။ ခုလေးတင် ကျနော့ကို စုပ်ပေးထားတာမို့လို့ ကျနော် ချက်ခြင်း ပြန်နမ်းမယ်လို့ သူက မျှော်လင့်ထားပုံမပေါ်ဘူး။ ကျနော့ကို ရီရီဝေဝေနဲ့ ကြည့်တယ်။
လက်တဘက် သူ့ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို သွင်းပြီး အစိလေးကို ကလိလိုက်တော့ ကျနော့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်ထားရော။ အရည်တွေကတော့ ရွှဲရွှဲစိုရုံမက တောက်တောက်ပါကျတော့မယ်။
နှုပ်ခမ်းတွေကို နမ်းနေရာကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်းလည်တိုင်တဝိုက်ဆီကို ဆင်းပြီး ဖွဖွလေး စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ မာကင်ရာ မကျန်အောင်တော့ သတိထားရတာပေါ့ဗျာ။ သူများသားမီး အလကားလည်း ကြိတ်သေး၊ ပြဿနာတက်အောင်လည်း လုပ်သေး ဆိုတဲ့ အထဲတော့ ကျနော်မပါဘူး ကိုယ့်ဆရာ။
ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ နို့သီးခေါင်း တဝိုက်ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ မထိတထိ တို့ပြီး သူရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခေါင်းထိုးပြီး အကွဲကြောင်းတဝိုက်ကို လျှာတစ်ချောင်းနဲ့ အစွမ်းပြလိုက်တယ်။ ထွန့်ထွန့်ကို လူးရော။ ဂျပန်တွေလောက်မဟုတ်ပေမဲ့ ဂျပန်ကားထဲကလို အသံမျိုးတွေထွက်လာတယ်။ ဟာ . . ကိမုချိတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ ဒီလိုပဲ အော်ညည်းလေး ညည်းတာပါ။
သြော် ဒါနဲ့ စကားမစပ် ကိုယ့်ဆရာ သူ့ရုပ်က ဆိုးတယ်ဆိုတာကို မှတ်မိသေးလားဗျ။ ကျနော်ပြောထားလို့ ခင်ဗျားက မှတ်မိချင် မှတ်မိနေမှာ ကျနော်ကတော့ မေ့သွားပြီဗျာ။
ခဏနေတော့ သူက ကျနော့ကို
“တော်တော့ကွာ . . ဆက်မလုပ်နဲ့တော့”
“ဘာလို့လဲ မမ . .
ကျနော်လုပ်ပေးတာ မကောင်းလို့လား”
“မဟုတ်ပါဘူး”
“အဲဒါဆိုကောင်းလား”
သူခေါင်းငြိတ်ပြတယ်။ ဒီလောက်ဆို ကျနော်သဘောပေါက်ပါတယ်။ သူလိုချင်နေပြီ။ ဟို အောစာအုပ်တွေ ထဲလို ဘာလုပ်စေချင်တာလဲတို့ ဘာတို့ မမေးပါဘူး။ သူ့ကြည့်ရတာ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ ပြောချင်ပုံလည်း မရဘူး။
ကျနော် သူ့ကို ဆက်မှုတ်တော့ပဲနဲ့ အကွဲကြောင်းနှစ်ခုကို နည်းနည်းဖြဲကြည့်လိုက်တယ်။ သိပ်ကျဉ်းလွန်းတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ပြဲရွဲနေတာမျိုးတော့လည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ကုတင်ပေါ်ကနေ ထလိုက်တယ်။ သူက ကျနော့်ကို လိုက်ကြည့် နေလို့ ဘာမှ မပြောပဲ ပြန်ရယ်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့ လွယ်အိတ်ထဲ အမြဲဆောင်ထားတဲ့ ကွန်ဒုံးထုပ်လေးကို ထုတ်ပြလိုက်တော့ သူက မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“စိတ်မဆိုးနဲ့ နော် . . ကျနော်က မမ ကို မယုံလို့ မဟုတ်ဘူး
နှစ်ယောက်လုံး စိတ်လုံအောင်လို့လေ”
သူ့ရဲ့ နားရွက်လေးနားကို ကပ်ပြီး ကျနော်က တိုးတိုးလေး သွားပြောလိုက်ပြီး သူ့နားရွက်လေးကို ဖွဖွလေး စုပ်နမ်းလိုက်တော့ မျက်လုံးလေး မှေးစင်း သွားပြီး
“ကျေးဇူး ” လို့ပဲ တိုးတိုးလေးပြောတယ်။
ပြီးတော့ ကျနော့ကို စောင့်မျှော်နေတဲ့ ပုံနဲ့ ပေါင်လေးကို ကား ထားလိုက်ရော။
တင်းမာပြောင်လက်နေတဲ့ ကျနော့ ကောင်ကြီးကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် မိုးကာ အကျီ ဝတ်ပေးပြီး လုပ်ငန်းစဖို့ ပြင်လိုက်တယ်
သူကို ဒီအတိုင်း ပက်လက်လေးထား ပေါင်လေးဖြဲပြီး ရိုးရိုးပုံစံလေးပဲ အသုံးပြုလိုက်တယ်။
ပုံမှန် အချက် သုံးလေးဆယ် လောက်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့ အတွင်း နှုပ်ခမ်းသားတွေက ဆွဲညှစ်လာတယ်။ ခဏနေတော့ ကျနော့ကျောကုန်းကို အသားကုန်ဖက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်သည်းနဲ့ ကုပ်တယ်။ သူ့ ငြိမ်ကျသွားတယ်။
ကျနော်က တော့ တက်ကုန်သုတ်နေတုန်း။
ဘာရယ်လို့ နာမည်တပ်ပြီး မပြောတတ်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အထိအတွေ့ဟာ နည်းနည်း ပိုပြီး ထူးခြားတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။
ကောင်းလွန်းတဲ့ ခံစားမှုကြောင့် စွပ်ထားတဲ့ ကွန်ဒုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ အခါခါ ပေါ် လာလို့ တော်တော် ချုပ်တီးထားရတယ်။
သူ့ထဲကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်နေတဲ့ ကျနော့ပစ္စည်းကို အရှိန်လျှော့။ သူ့ နို့တဘက်ကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး နောက်တဘက်ကို ပါးစပ်နဲ့ စို့တော့ သူ့အသံတွေ ထွက်လာ့ပြန်ရော။
နို့စို့နေရင်း အောက်က အရှိန်ကို ထိန်းထားပြီး ညှောင့်ရုံလေးပဲ နေပေးနေတယ်။ မျက်လုံးတွေကို စင်းလို့။
နို့စို့တာကို တခါ ရပ်လိုက်ပြီး သူ့နှုပ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ထဲဝင်နေတဲ့ ကျနော့ ပစ္စည်းကို အပြင်ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သူက အနမ်းတွေ ရပ်သွားပြီး မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။
“ပုံစံပြောင်းလိုးရအောင်နော် မမ”
သူက မျက်စောင်းထိုးပြန်တယ်။
“ဘယ်လို ပုံနေပေးရမလဲ”
“မမကြိုက်တဲ့ ပုံနေလေ”
“ဟာဟ . . ဒီပုံပဲ ကြိုက်တယ် ဆိုရင်ရော”
“ရတယ်လေ မမ သဘော”
သူက ဘာမှ မပြောပဲ ပြုံးစေ့စေ့ လုပ်ပြီး ကျနော့ ကို ကုန်းပေးတယ်
ကျနော်လည်း ဘာမှ ထပ်ပြီး အထွန့်မတက်တော့ပဲ အနောက်ကို ပြုထွက်လာတဲ့ အကွဲကြောင်းကနေထဲ ထိုးထည့်လိုက်တာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။
အားလားလား . . တောတြောြ ကောငြးတာဗွာ။ ခုနက ထကတြောငြ ကောငြးသေးတယြ။
ကနွောလြညြး ထိနြးမနတေော့ပဲ အားရပါးရတှယထြည့လြိုကတြာ မကှာဘူး ပှီးသှားတယြ။
ပှီးတော့ ကှနဒြုံးကို မခွှတသြေးဘဲ ပကလြကြ လှနပြှီး လှဲလိုကတြယြ။ သူကိုလညြး ကနွော့ ဘေးကိုဆှဲပှီး လှဲခိုငြးတော့ အလိုကသြင့ြ ပါလာတယြ။ ပှီးတော့ ခဏ ဖကထြားပှီး မှနြးနလေိုကတြာပေါ့။
နညြးနညြး အမောပှောတော့မှ လရညတြှေ ပှည့နြတေဲ့ ကှနြးဒုံးကို ခွှတြ၊ သူ့ရှေ့မှာပဲ ပေါကမြပေါကြ သခွော စဈပှီး အမှိုကပြူံး နားရောကအြောငြ လှမြးပဈလိုကတြယြ။
သူကတော့ အဝတအြစားတှေ ထ ယူပှီး ရခွေိုးခနြးထဲ ဝငြ သှားရော
ကနွောလြညြး ခပတြညတြညနြဲ့ သူ့နောကလြိုကသြှားတာပေါ့
သူက အိမသြာခှကပြေါမြှာ ထိုငပြှီး သူ့ ပဈစညြးကို ဆေးကှောနတယြေ
“ဘာလိုကလြုပတြာလဲ ဒီမှာ အဝတလြဲမလို့”
“ဟာ မမ ကလဲ နောကတြခါလောကတြောငြ မနတေော့ဘူးလား”
“တောရြုံပဲ ကောငြးပါတယကြှာ”
“လာ ဒီနားကို
ရဆေေးပေးမယြ”
ကနွောြ ဘာမှ ပှနမြပှောတော့ပဲ သူအနားလွှောကသြှားပှီး ကော့ပေးလိုကတြော့ ရပနြေးဖှင့ပြှီး ကနွော့ကို ရဆေေးပေးတယြ။
သူ့ရဲ့ အထိအတှေ့ကှောင့ြ ကနွော့ကောငကြ တခါပှနြ ခေါငြးထောငလြာပှနရြော။ သူကတော့ ထုံးစံအတိုငြး ဒိုငြးခနဲ မကွစြောငြးထိုးတယြ။
ရဆေေးလို့ ပှီးသှားတော့
“သှား .. အပှငမြှာ စောင့နြေ”
ကနွောလြကပြိုကပြှီး ခေါငြးညိတပြှတော့ သူရယတြယြ။
ကနွောြ အပှငထြှကလြာခဲ့တယြ။ အဝတတြှေ ပှနမြဝတသြေးပဲ အိပယြာပေါြ တကလြှဲနလေိုကတြယြ။
ခုန သူကိုငထြားလို့ ကနွော့ကောငကြှီးကလဲ မာနတြကနြတေုနြး။
ခဏနတေော့ သူ ပှနထြှကလြာတယြ။ အကွီအစိမြး လုံခညွြ အနကနြဲ့ ကောကကြှောငြးလှလှ ရုပဆြိုးဆိုး ကနွော့ရဲ့ မမစိမြးလေ။
“အဝတပြှနဝြတတြော့လေ မရှကဘြူးလား”
“မဝတပြါဘူး”
“တခုခုစားရအောငကြှာ”
“စားလေ . . ဒီကနေ လှမြးမှာ လိုကမြယြ”
“အပှငမြှာ ပဲ သှားစားရအောငြ”
ပှောရငြး သူ ကနွော့နား လာထိုငတြယြ
ကနွော့ ပဈစညြးကို ပှတသြပြ ကိုငတြှယပြှီး
“ကဲပါ အဝတလြဲလိုကြ အပှငမြှာ သှားရအောငြ လိမျမာတယနြောြ”
“အဲဒါဆို လဲ ခဏတော့ နေဦးမယြ မမ ကိုငထြားပေးတာ ကောငြးလို့”
ကနွော ဘာမှ ထပမြပှောတော့ပဲ မှနြးနလေိုကတြယြ။
သူကိုငပြေးတာ တောတြောြ ခံလို့ကောငြးတယြ။ ဂှငြးထုသလို အပေါအြောကြ ဆှဲနတောမွိုးမဟုတဘြဲ နှိပသြလို ပှတသြပပြေးနတောပါ
ဒီအတိုငြးပှတသြပနြရငြေးက ဘာစိတကြူးပေါကတြယြ မသိဘူး သူကနွော့ဟာကို သူ့ပါးစပထြဲ ထည့ပြှီး လှပေါလရေော။
ကနွောြ ဘာမှ မပှောနိုငဘြူး ခံလို့ ကောငြးလှနြးတာကိုး။
ကနွောြ ဒီအတိုငြး သူလှတော ခံရငြး မထိနြးနိုငတြော့ပဲ ပှီးခငွလြာတယြ
“အ. .အ
မ မမ ကနွောြ ပှီးတော့မယြ
ထုတြ . . ထုတလြိုကြ”
သူက ကနွော့စကားကို ဂရုမစိုကဘြဲ ပါးစပထြဲ က မထုတဘြူး
ကနွောလြညြး မတတနြိုငတြော့ပဲ ပါးစပထြဲမှာ ပှီးပဈလိုကရြတယြ။
တကယတြမြး ခုနက မှ တခါ လုပထြားတာမို့ ဒီလောကြ မှနမြှနြ ပှီးစရာ အကှောငြးကို မရှိတာပါ။
သူကိုက စှမြးလှနြးနသလေား မသိဘူး။
ကနွောြ ပှီးသှားတာတောငြ သူက ပါးစပထြဲကနေ ကနွော့ ကောငြ ကိုပှနမြထုတသြေးပဲ လရညတြှကေို ဒီအတိုငြး စုပပြှီး မွိူခလွိုကပြါတယြ။ ကနွောြ လူးလှိမ့နြအေောငြ ကောငြးတာပေါ့ ကိုယ့ဆြရာရယြ
သူ့ကို ကှည့ပြှီး ကနွော့မှာ စိတတြှကေ တခါ ပှနထြလာရော။
“ဟငြး . . ကကွို မကနွိုငဘြူးလား . .
ငါ စိတညြဈလာပှီ .. သှား ရသှေားဆေး အဝတလြဲတော့ တခုခု သှားစားမယြ”
“ဟုတြ”
ကနွောြ လညြး ရခွေိုးခနြးထဲ ဝငြ သန့ရြှငြးရေးလုပလြိုကတြယြ။
ခဏနတေော့ သူ တံခါး လာခေါကတြယြ
“ဖှင့ထြားတယြ မမ ဝငလြာခဲ့”
“တို့ ဆငြးနှင့မြယြ သိလား . . . မှနမြှနလြုပြ”
“ဟုတဟြုတြ”
ခဏကှာပှီးတော့ ကနွောြ ထှကလြာတယြ။
သူကတော့ ပဈစညြးတှေ အကုနယြူပှီး သှားနှင့ပြှီနဲ့ တူတယြ။
စိတထြဲ နညြးနညြး ထင့သြလို ရှိတာကှောင့ြ မှနမြှနအြဝတြ ဝတြ၊ ပဈစညြး သိမြးပှီး အောကကြိုဆငြးလာပှီး အပှငကြို အပှေးထှကလြိုကတြော့ သူက တကစြီ တဈစငြးေါြ တကသြှားပှီ။
ကားပေါကြနေ လကတြောငြ ပှသှားသေး။
အငြး ဇာတလြမြး တခုကတော့ စတောငြ မစရသေး ပှီးသှားပှနပြှီ။
ကနွောလြညြး လတခေကခြွှနလြို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပဲ တှေ့တဲ့ တကစြီ ငှားလို့ ကနွော့ ဆိုငရြှိရာ မှို့ထဲ ကို ပှနလြာလိုကတြယြ။
ဆိုငကြို ရောကမြှ ဘာမှ မစားရသေးတာ သတိရသှားပှီး အနားမှာ ရှိတဲ့ city express ကနခေေါကဆြှဲဘူးလေး တဈဘူးဝယပြှီးထိုငစြားနတေုနြး ရှိသေး ကပစြတနမြာ တဈယောကရြောကလြာတယြ။
ဂွောတောင့တြောင့ြ ရငမြောကမြောကြ နဲ့ မမကှီး တဈဦးပါ။
