အမျှင်တန်းသော ချစ်ခန်း

တစ်နေ့သော နေသာ၍ တိမ်ပြာသော တနင်္ဂနွေ တစ်ရက်ဖြစ်ပါသည်။ တိမ်ပြာသော်လည်း ဝါတွင်းကာလဖြစ်သောကြောင့် မင်္ဂလာ ဆောင်မည့်သူများ မရှိပါ။ ထို့ကြောင့် တနင်္ဂနွေနေ့မှာ မင်္ဂလာဆောင်မယ် သီချင်းအပြင် နတ်ရေးငယ်ရွှေစာ ဖွင့်ရန် မလိုသေးချိန်ဖြစ်သည်။၎င်းတစ်ခုသော တနင်္ဂနွေနေ့က ကျနော်နဲ့ ဇော်လင်းမောင် ရွှေပုလ္လင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ နေ့လည်ပိုင်း တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ တွေ့ဖြစ်ကြသည်ဟု ဆိုသော်လည်း နေစဉ်လိုလို တွေ့နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကျနော်သည် ပြီးခဲ့သောလက အလုပ်မှ Contact ပြည့်သဖြင့် နောက်အလုပ်တစ်ခု မရှာသေးပဲ နှပ်နေသဖြင့် လောလောဆယ် အားအား ယားယား ဖြစ်နေချေသည်။ ဒီငနာမှာ လုပ်သက်အတော်ကြာအောင် ကုမ္ပဏီတစ်ခုတည်းတွင် ကြိုးစားစွာ သူဌေးကို ဖား၍ အလုပ်လုပ်သောကြောင့် ရာထူးကြီးတစ်ခု ရထားပြီး သူဌေးပြီးလျှင် သူဖြစ်နေသည့်အတွက် အချိန်နှင့် ငွေသည် သူ့အတွက် ရေထက်ပေါသည့် အခြေအနေ ဖြစ်နေသည်။ အလုပ် မရှိသော၊ အားနေသော ကျနော်နှင့် သူသည် ပုလင်းတူ ဘူးဆို့အခြေအနေသာမက ဝီစကီနဲ့ဆိုဒါပမာ၊ ဂျင်တောနစ်နှင့် သံပုရာပမာ လိုက်ဖက်ညီလှသော သူငယ်ချင်းများ အဖြစ် ကြုံကြုံ မကြုံကြုံ ဆုံနေကြခြင်းသာဖြစ်ပေတော့သည်။

ကျနော်တို့နှစ်ပွေမှာ တစ်ရက်တစ်ရက် သူများ မကောင်းကြောင်း၊ ကိုယ်ကောင်ကြောင်းများ ပြောခြင်း၊ အရင်ရည်းစားများ ယခု ရွဲပြဲသွားခြင်းကို စုတ်တသတ်သတ်နှင့် ယောက်ျားတန်မဲ့ ကဲ့ရဲ့ကြခြင်း၊ နိုင်ငံရေး၊ အနုပညာ၊ တိုင်းပြည်အရေး စသည်တို့အပြင် ဘီယာမူးလာပါက ဘာသာရေးများ ဆွေးနွေးကြခြင်းတို့ဖြင့် မအားမလပ်နိုင်အောင် ရှိကြလေသတည်း။ကျနော် ထိုင်နေသော စားပွဲသို့ အနှီဇော်လင်းမောင် သုတ်သီးသုတ်ပြာနှင့် ဝင်လာထိုင်လေသည်။ ထို့နောက် အသံတိုးတိုးနှင့် မင်းကို ပြောစရာ ရှိလို့ ဟုပြောလေသည်။ နေ့လည် ၂ နာရီခန့် နေကျဲကျဲတောက် အပြင်မှာ ပူနေသဖြင့် လူသွားလူလာနည်းသည့်အတွက် ဆိုင်ထဲတွင် စားပွဲ တစ်လုံးသာ ရှိနေချိန်တွင် ကျနော်တို့ ဝိုင်းမှ ပြောသောစကားကို မည်သူမျှ မကြားနိုင်သည်ကို အသံတိုးတိုးနှင့် ပြောသောကြောင့် သူ့ ဘာဆက်ပြောမည်ကို ကျနော် အလွန်စိတ်ဝင်စားသွားလေသည်။“မင်း သေချာ နားထောင်နော်။ အခုတော့ ငါ့အကြောင်း ငါ့ကိစ္စ သက်သက်ပေါ့ကွာ။ ဒါပေမဲ့ နောင်ဆိုရင် မင်းလဲ အကျိုးရှိမှာပါ။ ကိစ္စက ဒီလိုကွ။ ငါ စနေနေ့က လှည်းတန်းကို သင်တန်းတက်ဖို့ သွားရင်းနဲ့ပေါ့ကွာ။”၎င်းမှာ လှည်းတန်းတွင် အားလပ်ရက်ကို အကျိုးရှိစွာ အသုံးချရန် တရုတ်စကားပြောသင်တန်းတက်နေသည်မှာ အတော် ခရီးပေါက်နေပြီဖြစ်ပြီး တရုတ်မ တစ်ယောက်ကို ကြူရင်းနှင့် ရည်းစားလဲရ ဘာသာစကားတစ်ခုလဲ တတ်အောင်ဆိုပြီး တက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုတရုတ်မနှင့် အဆင်မပြေခဲ့သောကြောင့် သင်တန်းမတက်ဖြစ်သည်ကို ထိုအချိန်က ပေါင်ချိန် တရုတ်ကားများ နာမည်ကြီးသော်လည်း ယခု ကိုရီးယားဇာတ်ကားများ အစားထိုးဝင်ရောက်လာသဖြင့် ကိုရီးယား ဘာသာ ပြောင်းတက်နေသည်ဟုပြောထားတာ ကျနော်သိသဖြင့် ဘာသင်တန်းလဲဟု ထပ်မပေးတော့ပဲ သူပြောတာကို နားထောင်နေလေသည်။

“ဒီလိုကြ”ဇော်လင်းမောင် ဦးထွန်းလင်းခြံလမ်းရှိ ကိုရီးယား စကားပြော သင်တန်းမှ အဆင်း ကုန်းကျော်တံတား ဖြတ်ကာ လမ်းလျှောက်ပြီး ရန်ကုန်အင်းစိန်လမ်းမှတဆင့် စံရိပ်ငြိမ် လမ်းသွယ်အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။ ရန်ကုန်အင်းစိန်လမ်း လှည်းတန်းမှတ်တိုင်အနီး တွင် အဖမ်းအဆီးများရှိသည့်အပြင် ကားရပ်ရန်ဆိုသည်မှာ ကျားဖင်ပြေးနှိုက်ရတာမှ လွယ်သည်ဖြစ်သည့်အတွက် သူ ဘယ်တော့မှ သင်တန်းနားတွင် မရပ်ပဲ သူငယ်ချင်းတစ်ဦးရှိရာ စံရိပ်ငြိမ် လမ်းသွယ်ထဲသို့ ဝင်ကာ ကားရပ်ပြီးမှ လမ်းလျှောက်ကာ သင်တန်းကို ပုံမှန် သွားလေ့ရှိသည်။ သင်တန်းပြီးသဖြင့် ကားထားသည့်နေရာသို့ ပြန်လာနေခြင်း ဖြစ်သည်။ပုံမှန်ဆိုလျှင် iT လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်သောက်ပြီး သင်တန်းမှ ချာတိတ်များနှင့် လေပေါကာ အလကားကြည့်ရသော ကျောင်းသူလေးများ၏ ဖက်ရှင်ရှိုးကို ရေနွေးနှင့် မြှောချပြီးမှ ပြန်လေ့ရှိသော်လည်း ယခုတခေါက်မှာ ဘော်ဒါချာတိတ်များ ကျိုက်ထီးရိုးသွားကြသဖြင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် မထိုင်တော့ပဲ စောစော ပြန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ကားနားရောက်သောအခါမှ ခံတွင်းချဉ်သလို ဖြစ်လာသောကြောင့် စက်မနှိုးသေးပဲ ကားနားတွင် ရပ်ကာ ဂျိုးသိန်း ဆေးပေါ့လိပ်ကို အစီခံဘက်ကို ဖုန်များထွက်သွားစေရန် လက်သည်းဖြင့်ကုတ်ပြီး ထိပ်ဖက်ကို ဖေါက်ကာ မှုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ ဇစ်ပိုမီးခြစ်ကို ထောက်ခနဲ ခြစ်ကာ မီးညှိလိုက်လေသည်။ မီးကောင်းစွာစွဲစေရန် နှစ်ဖွာခန့် ဖွာပြီး မီးစွဲသောအခါမှ ဆေးပေါ့လိပ်ကို ဆက်လက်၍ ဖွာရှိုက်နေလေသည်။

ဇော်လင်းမောင်မှာ ပိုက်ဆံ ရှိသော လူငယ်တစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း ဆေးပေါ့လိပ်ကိုသာ စွဲမြဲစွာသောက်တတ်ပြီး စီးကရက် မသောက်ပါ။ ထို့အပြင် zippo မီးခြစ်ကို လွန်စွာနှစ်သက်ပြီး ၎င်းတွင် Limited Edition Zippo မီးခြစ်များ ဝယ်ယူသိမ်းဆည်းထားသည်မှာ ၄ ၅လုံးခန့် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ မသိလျှင် စီးကရက် ဈေးကြီးသဖြင့် ဆေးပေါ့လိပ်ဖွာနေရသည့် ပုံစံ ပေါက်နေလေသည်။ထိုအချိန်တွင် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ “ခိခိ” ဟု၍ ရယ်သံကြားရသဖြင့် ဆေးပေါ့လိပ်ကို မဲပြီးဖွာနေရာမှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်လုံးကစားလိုက်သောအခါ အသက် ၁၉ နှစ်ခန့်ရှိသော ချာတိတ်မ ၂ ယောက် taxi တားနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ကို ကြည့်၍ ရယ်သော ချာတိတ်မမှာ အရပ်မြင့်မြင့် ဆံပင်ရှည်ရှည်နှင့် သွယ်လျှသော ခန္ဒာကိုယ်ရှိပြီး ခေတ်၏ သမီးပျို ပီပီ ဒီဇိုင်းဆန်းများကို ဝတ်ဆင်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်တစ်ယောက်မှာ Taxi သမားနှင့် စကားပြောနေသဖြင့် မျက်နှာ တစ်စောင်းသာ မြင်လိုက်ရသော်လည်း နှာတံစင်စင်းနှင့် ချစ်စရာ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ဇော်လင်းမောင်မှာ မနက်ပိုင်း အလှူတစ်ခုကိုသွားပြီးမှ သင်တန်းဆက်တက်သဖြင့် လည်ကတုံးလက်ရှည် အဖြူ၊ ယောပုဆိုးနှင့် အောကတ္တီပါ လေးညှင်းရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး ၎င်း၏ JUKE ကားအနားတွင် ဆေးပေါ့လိပ်ဖွာနေသည့် ဒီဇိုင်းကြောင့် ကောင်မလေးမှှာ အသံထွက်အောင် ရယ်မိခြင်းဖြစ်သည်။ ဇော်လင်းမောင် လှမ်းအကြည့်တွင် အရပ်အမောင်းကောင်းပြီး အသားဖြူဖြူ လူငယ်တစ်ယောက်ပုံစံတွေ့ရသောအခါ စိတ်ဝင်စားသွားဟန်ဖြင့် မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြပြီး Taxi ကားဖြင့် ထွက်သွားလေတော့သည်။
ဇော်လင်းမောင်ကလဲ လူပျိုလက် ဝက်မှီးစကားပုံအတိုင်း သွက်လက်စွာဖြင့် ကားပေါ်တက်၍ စက်နှိုးကာ ကောင်မလေး ၂ ယောက် စီးသွားသော Taxi နောက် ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ပါသွားလေသည်။
ဇော်လင်းမောင်၏ အခြေအနေ
ဇော်လင်းမောင်သည် ကားမောင်းနေရင်းနှင့် သူ့ခမျာ အတော် အလုပ်များနေရှာပါသည်။ ပထမ သူ ဂမူးရှုးထိုးနှင့် ရှော်တီ ၂ ပွေ ငှားသွားသော taxi ကားနောက်ကို မှီအောင် လိုက်သည်။ ကား စက်နှိုးချိန်နဲ့ ကား ထွက်ချိန်တွင် အနည်းငယ်ကြာသွားသဖြင့် သူ့ကားနှင့် taxi ကြားတွင် ကား ၃ စီးခန့် ဝင်သွားသောကြောင့် ရှေ့ကားအား မျက်ခြေမပြတ်စေရန် အတင်းကပ်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် လမ်းတွင် မီးပွိုင့် ၂ ခါ မိသေးသည်။ ကံကောင်း၍ taxi တွင် ကားကိုယ်ပေါ်တွင် grab ကြော်ငြာပါသော အစိမ်းရောင် ကားဖြစ်နေသဖြင့် နောက်ယောင်ခံလိုက်ရန် သိပ်မခက်ခဲခြင်းသာ ဖြစ်တော့သည်။

ဒါတင်မက ကားမောင်းနေရင် သူ့ကားဆီဂိတ်ကို ပြန်ကြည့်ရသေးသည်။ ပုံမှန်အခြေအနေတွင် သူသည် အိမ်ကားကို ဆီထည့်ထားမှသာ ယူမောင်းတတ်သည် ပြီးနောက် ဆီကုန်လျှင် အိမ်မှာ ထားခဲ့တတ်ပြီး မည်သည့်အခါမှ ဆီဆိုင်တွင် ဆီထည့်ပေးလေ့ရှိသူမဟုတ်သဖြင့် အကယ်၍ လမ်းတွင် ဆီပြတ်ပါက ကားရပ်ပြီး ဒုက္ခရောက်နိုင်သည်ကို တွေးမိ၍ ဖြစ်သည်။ ကံကောင်းစွာဖြင့် မနက်က သူ့အဖေ ဖြည့်ထားသဖြင့် ဆီတိုင်ကီ full ဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့ရကာ ရွှီ ကနဲ လေချွန်လိုက်သည်။ သူတော်ကောင်း နတ်ကောင်း “မ” ဆိုတာ အဟုတ်ပဲဟ …အဲ …အခုဟာက စော်လိုက်နေတာဆိုတော့ သိပ်ကောင်းတဲ့ ကိစ္စ လုပ်နေတာတော့ မဟုတ်ဘူး…။ သူယုတ်မာဆိုရင်လဲ သိပ်မကောင်းတဲ့ နတ်တွေ မ နိုင်သေးတာပဲလေ ဟု တွေးမိသည်။
နောက်ဆုံးတော့ သူ စော်၂ ပွေ စီးလာသည့်၏ taxi နောက်တည့်တည့်သို့ အောင်မြင်စွာ ချဉ်းကပ်နိုင်သွားသည်။ ကောင်မလေး တစ်ယောက်မှ နောက်လှည့်ကြည့်စဉ် သူ့ကိုလှမ်းတွေ့ပြီး သူ့အဖေါ်ကောင်မလေးကို လက်ကုတ်ပြီး လှမ်းပြတာ တွေ့လိုက်သည်။ ဘာပြောမှန်းမသိဘဲ အချင်းချင်း လက်ညိုးထိုးပြီး ရယ်နေကြတာလဲ တွေ့ရပြန်သည်။ စော်တွေများ ၂ ယောက်ရှိရင် ဘဲအကြောင်း ပြောမယ်။ ၃ ယောက်ရှိရင် တစ်ယောက် အတင်းကို ၂ ယောက် စုပြောကြမှာပဲ။ ခုလဲ ငါ့အကြောင်း ဘာတွေပြောနေလဲ မသိဘူးဟု ထပ်တွေးမိရင်း ကားကို အရှိန်ထိမ်းမောင်းလာခဲ့လေသည်။
Taxi ကားသည် ပုံမှန်အရှိန်နှင့်မောင်းနေရင်းမှ အရှိန်လျှော့လာပြီး လမ်းဘေးကပ်ရန် ညာဘက် signal မီး လင်းလာလေသည်။ ဇော်လင်းမောင်လဲ နောက်ကြည့်မှန်မှ နောက်ကားပါမပါ ကြည့်ပြီး ကားကို အရှိန်လျှော့လိုက်ပါသည်။ taxi နောက်တွင် ကပ်ရပ်ရန် မကောင်းဟု တွေးမိသဖြင့် Taxi မရပ်မှီ အနည်းငယ်မျှ ခွာ၍ ရပ်လိုက်လေသည်။
Taxi ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားသောအခါ စော် ၂ ပွေမှာ မည်သည့်နေရာမှ မရွေ့ပဲ စောစာက နေရာတွင် ရပ်ပြီး သူ့ကားကို လှမ်းကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ဇော်လင်းမောင် ဦးနှောက်မှ ပရိုဆက်ဆာများ ပူသွားပြီး ဘာဆက်လုပ်ရင် ကောင်းမလဲဟူသော အဖြေကို ရှာနေမိပါတော့သည်။
“နို့စိမ်းတီးနဲ့ သံပုရာရည် ရပါပြီဆရာ”
ဆိုပြီး ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ လာချပေးတဲ့ စားပွဲထိုးလေးကြောင့် ကျနော်တို့ စကားဆက် ခဏ ပြတ်တောက်သွားပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ ဇော်လင်းမောင်လဲ ခေါင်းချင်းဆိုင်တွတ်ထိုးနေရာကနေ ခဏ ခါးတွေ ပြန်မတ်သွားပြီးတော့ ပစ္စုပ္ပန်ထဲ ပြန်ရောက်လာပါပြီ။ ကျနော်က ခဏထပြီး ရေနွေးတစ်ခွက် သွားယူပါတယ်။ ဇော်လင်းမောင်က သံပုရာရည်ဆိုတော့ အအေးသမားအတွက် တစ်ခွက်ယူရတာ သက်သာသွားတာပေါ့။ နို့မဟုတ်ရင် အရင်ဦးတဲ့ကောင် ခိုင်းနေကျလေ။
ကျနော်က လက်ဖက်ရည်ကြိုက်ပေမဲ့ အချိုရှောင်ချင်တာကြောင့် နို့စိမ်းတီးကို equal sugar နဲ့သောက်တယ်။ ဟိုကောင်ကတော့ အအေးကြိုက်တတ်သူမို့ ရာသီပေါ် အသီးဖျော်ရည်တွေ သောက်တတ်တယ်။ ထောပတ်သီးလက်ဖျော်က သူ့အသည်းစွဲလေ။ ဒါပေမဲ့ တွေ့ကရာ ဆိုင်တိုင်းက ထောပတ်သီလက်းဖျော်နဲ့ သူအဆင်မပြေတတ်ဘူး။ တခါတလေများ စိတ်တိုင်းမကျရင် ဆိုင်က အအေးကောင်တာထဲအထိသွားပြီး ထောပတ်သီးလက်ဖျော်ဆိုတာ ဒီလိုဖျော်ရတာကွ ဆိုပြီး အတင်း ပြပေးတတ်သေးတယ်။ အခုတော့ ထောပတ်သီး ရာသီမဟုတ်တာကြောင့် သံပုရာရည်မှာတော့ ကျနော် စိတ်အေးရတာပေါ့။ တခုကောင်းတာက အဲဒီလို ဇီဇာကြောင်တဲ့ အကျင့်ကြောင့် သူကောင်းတယ်လို့ အာမခံတဲ့နေရာဆို ကျနော် ဘာမှ မစိုးရိမ်ပဲ စိတ်ချပြီး မှာစားနိုင်တာပဲ။ ဒီကောင်က အစားအသောက်နဲ့ ပတ်သက်ရင် ISO လက်မှတ်ပေးနိုင်တဲ့ အဆင့်ထိ ကျွမ်းကျင်မှု ရှိတယ်လေ။
ဇော်လင်းမောင်ရဲ့ ဇာတ်လမ်း ပြန်မဆက်ခင်မှာပဲ အလုပ်ကိစ္စ ဖုန်းတစ်ခုလာလို့ ၅ မိနစ်လောက် ပြောလိုက်ရသေးတယ်။ ကျနော် ဖုန်းဆက်နေတုန်း ဟိုကောင်က ဆိုင်ပြင်ထွက်ပြီး ခဏ ဆေးပေါ့လိပ် တစ်ဖွာ နှစ်ဖွာ ရအောင်ဖွာလိုက်သေးတယ်။ လူပုံက သနားကမားနဲ့ ဒီဆေးပေါ့လိပ်နဲ့ မလိုက်ပါဘူးပြောလဲ မရဘူး။ ဒါပေမဲ့ စီးကရက်ထက်စာရင် အနၴရယ် နည်းတယ်ဆိုပြီး သောက်တာပဲ။ တော်သေးတာပေါ့ ပြောင်းဖူးဖက် ဆေးလိပ်ကြီးနဲ့ ရွာက အဖိုးကြီးလို မဖွာတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမယ်။
ဇော်လင်းမောင် ပြန်ဝင်လာတော့ မျက်နှာက မှိုရတဲ့ မျက်နှာနဲ့ရယ်။ “ကဲဘယ်လိုဖြစ်လာတာတုန်း သားရီး “လို့ မေးတော့ ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ သူ့စတိုင်အတိုင်း “နောက်မှ ရှင်းပြမယ် “ လို့ ပြောတယ်။
“ကဲသားရီး ငါအပြင်သွားစရာ ရှိလို့ လိမ့်လိုက်ဦးမယ်။ ငါမင်းကို ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်မယ်”
“အေးပါ..ဒါဆိုလဲ ဒိုးကွာ၊ ငါလဲ အိမ်ပြန်တော့မယ်။”
ကျနော် အဲဒီနေ့က အိမ်ပြန်လာတော့ သူနဲ့ စော်လေး ၂ ပွေ ဘယ်လိုဆက်ဖြစ်ကြတယ်ဆိုတာ တော်တော် သိချင်နေမိတယ်။ ကျနော်သိချင်မှန်းသိရင် ဒီကောင် အထာကိုင်မှာစိုးလို့ သိပ်လဲ မမေးရဲဘူး။ သူပြောတဲ့ အထိ စောင့်လိုက်ဦးမယ်လို့ စဉ်းစားမိလိုက်ပြီး နေလိုက်တာ နောက်နေ့ကျတော့ အဲဒီကိစ္စ သတိတောင် မရတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်ကိစ္စတွေနဲ့သာ လုံးခြာလည်နေပါတော့တယ်။
အဲဒီနေ့ကစပြီး ဇော်လင်းမောင်လဲ ကျနော့်နဲ့ ၂ ရက်လောက် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားခဲ့သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီကျားကိုးစီး စားမကုန်တဲ့ ခန္ဒာကိုယ်နဲ့ကောင် တခုခု ဘာမှ ဖြစ်စရာ မရှိဘူးဆိုတာ သေချာပါတယ်။ တစ်နေရာရာမှာ တခုခုပွေးနေလို့ မတွေ့ဖြစ်တာပဲလို့ ထင်ယုံကလွဲပြီး ထူးထူးခြားခြားဘာမှ မစဉ်းစားမိပါဘူး။ ဒီကောင်သေရင် ကျနော့်ကို ဘယ်အလွတ်ပေးမလဲ …ညဘက်ကျ လာခြောက်လိမ့်မပေါ့…အဲဒီလိုပဲ ကျနော်နဲ့သူနဲ့သူငယ်ချင်းတွေက ချစ်ကြတာ။ ပျောက်သွားတာ တော်တော်ကြာပြီးမှ သူ့ကိုပြန်တွေ့တိုင်း မြန်မာပြည်က ကောင်မလေးတွေ ဝတ်ကြွေး တယ်ကြီးသကိုး ဒီကောင် အခုထိ မသေနိုင်သေးတာပဲကြည့်ဆိုပြီး ဖဲ့လေ့ရှိပါတယ်။
ဒီကောင့်ပွေးချက်က စာတစ်ပိုဒ်ရေးလို့ မပြည့်စုံနိုင်ဘူးရယ်။ စွယ်စုံကျမ်းလို တစ်အုပ်ကို ရေးမှ ရမှာ။ ဒါတောင် တစ်နှစ်စာပဲ ရှိဦးမယ်။ တစ်နှစ်စာစီ အကုန်ပြည့်စုံအောင် ရေးရမယ်ဆိုရင် အတွဲ (၁)..ကနေ အတွဲ (၆၀)လောက် ရေးရမယ်ထင်တယ်။ ဒီကောင်က လွန်ရော ကျွံရော အသက် (၆၀) လောက်ဆို သွားမှာ ဒီလောက် သပွတ်ကျပုံနဲ့ဆိုရင်။ သူ့အကြောင်းကိုလဲ စိတ်ဝင်စားတဲ့သူရှိရင် ၀တၳုတစ်ပုဒ်လောက် ရေးပါဦးမယ်။
ဒီဇင်ဘာလရဲ့ တခုသော သောကြာနေ့မှာ ကျနော့်ဆီ သူ့ဖုန်းဝင်လာပါတယ်။
“သားရီး ညဘက်တွေ့ရအောင်လေ။ ငါ့ကို ဘီယာတိုက်”
“အံမယ်။ ဘောစိက သောက်လုပ်မရှိတဲ့ကောင်ကို ဘီယာတိုက်ခိုင်းစရာလား။ မင်းတိုက်”
“အေးပါကွာ၊ ဘယ်သူတိုက်တိုက် ရတယ်။ တွေ့ချင်လို့၊ ပြီးတော့ ပြောစရာလဲ ရှိလို့”
“လာပြန်ပြီ ဒီပြောစရာတွေက ကုန်ကို မကုန်နိုင်ဘူးဟေ့”
အဲဒါနဲ့ပဲ သောကြာနေ့ည မြန်မာပလာဇာက ဟယ်ရီဘားမှာ ကျနော်တို့ ဗျတ်ဝိ ဗျတ္တ နှစ်ကောင်တွေ့ဖြစ်ကြပါတယ်။ အဲဒါက ကျနော်ပေးတဲ့နာမည် မဟုတ်ဘူးနော်။ ကျနော်တို့ အရမ်းတွဲလို့၊ ပြီးတော့ ပေါက်ကရ လုပ်လွန်းလို့ နှစ်ဘက် မိသားစုကရော၊ ကျန်တဲ့ ဘော်ဒါတွေကရော တညီတညွတ်တည်း ပေးထားတဲ့နာမည်ပါ။ ကျနော်က live band နဲ့ ဖဦးထုပ်၊ ဗထက်ချိုက်မလေးတွေ သီချင်း ဆိုတဲ့ Eclipse bar ကို ကြိုက်ပေမဲ့ သူက စကားပြောစရာ ရှိတယ်ဆိုလို့ ဟယ်ရီဘားကိုပဲ ရွေးလိုက်ရတာပါ..။
ဘီယာနဲ့ အမြည်း မှာပြီးစမှာ ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ဇော်လင်းမောင် ပြောပြတဲ့ သူ့အကြောင်း အခန်းဆက်ကို ဆက်နားထောင်ရပါတော့တယ်။
“ဟိုတနေ့က ငါ နဲ့တွေ့ပြီး ငါဘယ်ကို ဒိုးသွားတာလဲ သိလား။ “
“ဟာ..ငါဘယ်လိုလုပ်သိမှာတုန်းဟ”
” အေး အဲဒီအကြောင်းကို ပြောပြမလို့ ခေါ်လိုက်တာ…ငါ မင်းကို ပြောထားတဲ့ နေရာကနေ ပြန်စပြီး ပြောမှ မင်းဇာတ်ရည်လည်တော့မှာ။”
“အဲဒါဆိုလဲ မင်းရပ်ထားတဲ့နေရာကနေ စပြောကွာ”
“အေး….ပြောပြမယ်….ဟို ငါ စော်လေး ၂ ပွေနောက် လိုက်သွားတာ ရွှေပြည်သာ VIP ရပ်ကွက်အထိ ရောက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က လမ်းမှာပဲ ဆင်းပြီး ငါ့ကားကို ရပ်ကြည့်နေတာ။ ငါလဲ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။ ဆင်းဆင်းခြင်း ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ အဲဒါနဲ့ပဲ………..”
စော် ၂ ပွေနဲ့ ဇော်လင်းမောင်
အဲဒါနဲ့ စော်လေးတွေ ငါ့ကိုစောင့်ပြီး ကြည့်နေတာနဲ့ ငါလဲ မထူးပါဘူးဆိုပြီး သူတို့အနားသွားပြီး ပြုံးပြလိုက်တယ်။ “ဘာလုပ်နေတာလဲ” မေးတော့ ငါ့ကိုစောင့်နေတာတဲ့။
“အကိုက ထက် တို့ taxi နောက်က လိုက်လာတာတွေ့လို့ ဘာလို့ လိုက်လာတာလဲလို့ မေးချင်လို့ စောင့်နေတာလေ” ဆိုပြီး ဆံပင်ရှည်ရှည် ကောင်မလေးက ပြောတယ်။
“ညီမတို့ကို လှည်းတန်းမှာ တွေ့တော့ ခင်ချင်တာနဲ့ ဘယ်မှာနေလဲ သိချင်လို့ လိုက်ကြည့်တာပါ။ ဘာလဲ မကြိုက်ဘူးလား။”
“မဟုတ်ပါဘူး အကိုရယ်၊ ရပါတယ်။ ညီမကလဲ ခင်တတ်ပါတယ်။ ညီမတို့က ဒီနားတင်နေတာပါ။ သူနဲ့က အိမ်ချင်းလဲ နီးပါတယ်။ ပထမတော့ အိမ်ပြန်မလို့ပဲ အကိုနောက်က လိုက်လာတာတွေ့လို့ “
ဆံပင်တိုလေးကလဲ မခေဘူးပဲ။ သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ ဝင်ပြောပါတယ်။
” ညီမက ခွန်းဆက်ချိုပါ…။ သူက ထက်ရတီ။ အရမ်းချစ်တဲ့ ဘော်ဒါတွေပေ့ါ။ “
“ကို့နာမည်က ဇော်လင်းမောင်ပါ။ အခုလို မတ်တပ်ကြီးဖြစ်နေတယ်။ ခင်မင်တဲ့ အထိန်းအမှတ်နဲ့ ကို တစ်ခုခု လိုက်ကျွေးပါရစေ။ ကို့ကားနဲ့ သွားကြတာပေါ့”
ပြောလိုက်တော့ စော်လေးတွေက ပဲများမနေဘဲ သူ့ကားပေါ် တက်ပြီးလိုက်လာပါတယ်။ ထူးခြားတာက ထက် ကခေါင်းခန်း သူ့ဘေးခုံမှာ စီးပြီး ခွန်း က နောက်ခုံကို ဝင်ထိုင်တာပါပဲ။
ဇော်လင်းမောင် တစ်ယောက် ပြောနေရင်း ပြုံးစိ ပြုံးစိ လုပ်နေပါတယ်။ ရုပ်ကိုက အောက်သွားမရှိတဲ့ နွားပြာကြီးလိုပဲ။ ခွေးကောင်
“မင်းကို သတိရလိုက်တာကွာ။ သူတို့က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ၊ မိဘတွေကလဲ သိနေတော့ သွားအတူတူ စားအတူတူ….။ အခုတော့ ၁၀ တန်းအောင်ပြီး တက္ကသိုလ် ဆက်မတက်ဘဲ နိုင်ငံခြားက လာဖွင့်ထားတဲ့ စီးပွားရေး ဒီပလိုမာ တစ်ခုတက်နေကြတာ။ “
“ငါ့ကို သတိရတယ် ဟုတ်လား။ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊”
“စော်လေး ၂ ပွေမှာ ထက် က ဆံပင်ရှည်ရှည် ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်နဲ့ ငါကြိုက်တဲ့ ပုံစံလေးကွ။ နောက်တစ်ယောက်က ဆံပင်တိုတယ်။ ပြည့်ပြည့် ကိတ်ကိတ်လေးလေ။ မင်းကြိုက်တဲ့ ဖွေးဖွေးပုံစံမျိုးဆိုတော့ မင်းကို သတိရတာပေါ့”
“ဟုတ်မှလဲ လုပ်ပါကွာ။ မင်းငါ့ကို အကောင်း သတိရတာ တခါမှ မကြုံဖူးဘူးရယ်”
“အေး အဲလို ပြောလဲ ခံရမှာပဲကွာ။ အခု ငါက အခု ထက်နဲ့ အဆင်ပြေနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ အပြင်သွားရင် သူတို့ ၂ယောက်က အတူတူပဲဆိုတော့ အဆင်မပြေ”
“ဟေ့ကောင် တော်တော့” လို့ ကျနော် ဒီကောင့် လက်မောင်းကို ထိုးလိုက်ပြီး စကားဖြတ်ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ငါထင်သားပဲ ဇော်လင်းမောင်…ဇော်လင်းမောင် ဆန်ကောလောက်မှ ဇောက်မနက်တဲ့ကောင်….ငိုးမ…။အေး ဘာပဲပြောပြော ငါလဲ လောလောဆယ် စော်လဲ မရှိ၊ အားလဲအားတယ်ဆိုတော့ စိတ်ဝင်စားတယ်ဟေ့…။ ငါသူတို့နဲ့တွေ့မှ မင်းပြောသလို မဟုတ်လို့ကတော့ မင်း သေပြီမှတ်။ ဒါနဲ့ ဟိုတနေ့နေ့လည်က ဘယ်ဒိုးတာလဲ”
“ဟီး ဒီလိုကွ။ ငါ ဆေးလိပ်သောက်နေတုန်း ထက် ဆီက ဖုန်းဝင်လာတယ်။ ညနေကျ တခုခု စားသောက်ကြမယ်။ ပြီးရင် ကလပ်သွားကြမယ်တဲ့။ အဲဒါနဲ့”
“အဲဒါနဲ့ ဘာဖြစ်တုန်း”
“ငါ မင်းနဲ့ လမ်းခွဲပြီး အိမ်ပြန်၊ ပိုက်ဆံလေး ဘာလေး ဝင်ယူပြီး ချိန်းထားတဲ့နေရာ သွားတာပေါ့ သားရီးရာ။ ပြီးတော့…..”
“ငါ မင်းနဲ့ လမ်းခွဲပြီး အိမ်ပြန်၊ ပိုက်ဆံလေး ဘာလေး ဝင်ယူပြီး ချိန်းထားတဲ့နေရာ သွားတာပေါ့ သားရီးရာ။”
” ဘယ်မှာ ချိန်းကြတာလဲ။”
” အင်း တကယ်တမ်းက ငါက သူတို့အိမ်နား သွားခေါ်တာပါ”
” ရွှေပြည်သာအထိတောင်..အဝေးကြီးပဲ”
“အေး ..ဟုတ်တယ်”
“ငိုးမ..ဒါမျိုးကျ တော်တော် စိတ်ရှည်တယ်။ ပြီးတော့ရော..”
“ငါ သူတို့ကို ရွှေလီခေါ်သွားပြီး အကင်နဲ့ ဘီယာ သောက်ကြတယ်။ စော်လေးတွေက သိပ်မသောက်နိုင်ပါဘူး။ ၂ ခွက်လောက်ပဲသောက်ပြီး ကောင်းနေကြပြီ။ အဲဒါနဲ့ ကလပ် ဆက်ဒိုးကြတယ်လေ။ ကလပ်ရောက်တော့ ၁၀ နာရီကျော်ဘဲ ရှိသေးတာ။ ငါလဲ ဘလက်လေဘယ် တစ်လုံး ဖွင့်လိုက်ပြီး မန်ဘာ ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်သောက်နေတာပေါ့။ ဟို ၂ ပွေကတော့ ဒွန့်လိုက်တာ… ပြောမနေနဲ့။ ကြည့်လို့တော့ ကောင်းသား။”
” အဲဒီ ပုလင်း ကုန်သွားပြီလား”
” ဘယ်ကုန်ဦးမလဲ..။ တဝက်တောင် မကျိုးသေးဘူး။ ငါ့နာမည်နဲ့ အပ်ထားခဲ့တယ်လေ”
” နိပ်ဟ…နောက်တခါ ဂုန်းဆင်းလို့ ရပြီ”
“ဒါနဲ့ ၁၂ နာရီလောက်ကျတော့ သူတို့လဲ ပြိုင်းသွားတော့ ပြန်ဖို့ ပြင်ကြတယ်။ ပြန်ကြမယ်ဆိုတော့ ချာတိတ်မတွေက အိမ်မပြန်ဘူး အပြင်မှာ အိပ်မှာလို့ ပြောပြန်ရောဟေ့။ အဲဒါနဲ့ ငါ ဟော်တယ် တစ်ခုကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်”
“အယ်…မင်းက တစ်ယောက်တည်း သူတို့က ၂ ယောက်…ဘယ်လို အိပ်ကြတုန်း”
“အေး..ဟုတ်တယ်…ငါလဲ ဒုက္ခရောက်တာပေါ့။ တကယ်က စောစောထဲက ငါနဲ့ ထက်နဲ့က ညိနေကြပြီ။ ဟိုတစ်ယောက် ပါနေလို့။ ဒါပေမဲ့ ရည်းစားလိုတော့ လက်ကိုင်တာ ဖက်တာ သူ့ရှေ့မှာပဲ လုပ်နေကြတာ…။ သူကလဲ အေးဆေးပဲ။ ဘာမှ မပြောပါဘူး။”
“ဟော်တယ် ရောက်တော့ ၃ ယောက်ခန်းယူဖို့ ပြောပေမဲ့ ငါက ငါ့အကြံနဲ့ငါဆိုတော့ ၂ ယောက် ၂ ခန်းပဲ ရှိတယ်ဆိုပြီး ၂ ခန်း ယူလိုက်တာပေါ့”
“ဒါမျိုးကျ တော်တော်လည်တယ်…ငိုးမ”
“အေး..အဟီး…။ အဲဒါနဲ့ ငါလဲ သူ့တို့နဲ့ တစ်ခန်းထဲမှာ အရင်နေ…။ ဘီယာလေး ဘာလေး ထပ်မှာပြီး…ထက် ကို စည်းရုံးရတာပေါ့။ ထက်က ဟိုစော်လေးကို နိုင်တဲ့ပုံပဲ။ နင်တစ်ခန်း သွားအိပ်၊ ငါတို့နှစ်ယောက် ဒီမှာ အိပ်မယ်ဆိုတော့ သူတို့အချင်းချင်း တိုးတိုးပြောပြီး သဘောတူလိုက်တယ်။”
“အဲဒါနဲ့ “
“အဲဒါနဲ့ ငါလဲ ခွန်း ကိုခေါ်ပြီး သူ့အခန်းလိုက်ပို့တာပေါ့။ “
“မင်းက ခွန်းကိုရော စိတ်မဝင်စားဘူးလား၊ ဘာမှ မလုပ်ခဲ့ဘူးလား။”
“အာ…စိတ်တော့ စိတ်ဝင်စားတာပေါ့..။ ဒါပေမဲ့ ငါက ထက်ကို ပို ကြိုက်တာလေ။ ပြီးတော့ သူတို့ က သူငယ်ချင်းတွေကွ။ ငါက ထက် နဲ့ဖြစ်နေတာလဲ သူအသိဆိုတော့ လက်ခံရင် ကောင်းရဲ့၊ လက်မခံရင် ခွင်ပျက်ပြီး တစ်ယောက်မှ မရဘဲ ဖြစ်မှာစိုးလို့ သူ့ကို ထားခဲ့ပြီး အခန်းပြန်ခဲ့တာ”
“အခန်းကျတော့ ဘာဆက်ဖြစ်လဲ”
“အခန်းထဲရောက်တော့ ငါ့ ထက် ကအေးဆေး နှပ်နေတာ…။ အဲဒါနဲ့ နည်းနည်းပါးပါး ကစ်ဆင်ရိုက်…၊ နှူးနှပ်ပြီးတော့ ချတော့တာပေါ့…။”
“ဟာ ဘယ်လိုကြီးလဲ မင့်ဟာကလဲ ရိုမန်းတစ် မဆန်လိုက်တာကွာ…”
“အာ…ဒါတွေ မလိုဘူးလေကွာ…။ ပြီးတော့ စော်ကသာ ၁၉ နှစ်နော်…အတွေ့အကြုံ များတဲ့ပုံပဲ။”
“ဘယ်လိုလဲကွ။ အသေးစိတ်လေး ပြောစမ်းပါဦး”
“ အေး၊ ဒီလိုကွ “
ထက်နှင့် ဇော်လင်းမောင်တို့ အခန်းထဲတွင် လေအေးပေးစက် အနေတော်ဖွင့်ပြီး ပူးကပ်၍ အတော် ခရီးရောက်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။ ဟော်တယ်ကလဲ တီဗီ ချန်နယ်တစ်လိုင်းတွင် အောကား ပြပေးထားသဖြင့် တီဗီကြည့်လိုက်…၊နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းကာ လျှာကလိလိုက်နှင့် ဇိမ်ကျနေလေသည်။ ထက်က ရေချိုးထားပြီး သဘက်အကြီးတစ်ထည်သာ ပတ်ထားသဖြင့် သဘက်ကို အသာခွာလိုက်သည်နှင့် ဖြူဖွေးလှပသော မာလကာသီးအရွယ် ပေါက်စီနှစ်လုံးကို မြင်ရလေသည်။ ထက်၏ ရင်သားလေးများမှာ ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ ပန်းရောင်သန်းနေသဖြင့် ဇော်လင်းမောင် အတော် သဘောကျသွားပြီး အားပါးတရ စို့နေမိသည်။ ထို့အပြင် ထက် က အသားဖြူသည့်အတွက် ဟိုစကားပုံအတိုင်း အရည်တော်တော် ရွှမ်းသည်။ နို့စို့နေတုန်း လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထက် ပေါင်ကြားကို ပွတ်ပေးသောအခါ အရည်တော်တော် ရွှဲနေပြီကို သိလိုက်သည်။ သူကလဲ ဖရဲသီးလို အရည်ရွှမ်းသော အသီးများ ကျန်းမာရေးအရ စားသည့်အလေ့အထ ရှိသည့်အပြင် သန့်သော စော်များကို ဘာဂျာကျွေးရတာ ကြိုက်လဲ ကြိုက်တတ်သဖြင့် ထက် ပေါင်ကြားထဲ လျှောဆင်းကာ ငိုနေသော ညီမလေးကို ဘာဂျာ ကျွေးလိုက်သောအခါ ထက် ထွန့်ထွန့်လူးပြီး သူ့မျက်နှာကို ပေါင်ကြားနှင့် အတင်းဖိက တစ်ကြိမ်ပြီးသွားလေတော့သည်။
ဇော်လင်းမောင်က ဒီတခါ ထက်အလှည့်ဟု ဆိုလိုက်သောအခါ ခေါင်းတစ်ချက် ငြိမ့်လိုက်ပြီး ok ဟုပြောကာ ဇော်လင်းမောင်၏ ရေခဲချောင်းကို ရေဆာနေသည့် ကလေး တစ်ယောက်ပမာ တပြွတ်ပြွတ် စုတ်ပေးလိုက်သည်။ ဇော်လင်းမောင်က ထက် ၏ လက်ဆကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် အနည်းဆုံး အတူနေဖူးသော ရည်းစား ၅ ယောက်ထက်မနည်း အတွေ့အကြုံ ရှိထားသည်ကို မြွေမြွေခြင်း ခြေမြင်လိုက်လေတော့သည်။ ဒါပေမဲ့ စစခြင်း အခြေအနေတွင် ပါးစပ်ထဲပြီးမည်ကို မလိုလားသဖြင့်၃ မိနစ်ခန့်တွင် ရပြီဟုပြောကာ ထက် ကို လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပုံစံဖြင့် စတင်သိုင်းကွက် ခင်းလေသည်။ ဇော်လင်းမောင်မှာ ထက် ၏ အနေအထားကို ကြည့်ပြီး ပါလာသော ကွန်ဒုံးကို မစွတ်တော့ပဲ သူ၏ ထောင်မတ်နေသော ပစ္စည်းကို ထက် ၏ ဖြူဖွေးနုနယ်သော ပေါင်ကြားရှိ ညီမလေး၏ လမ်းကြောင်းအဝသို့ တေ့ပြီး လျှောထိုးချလိုက်လေသည်။ အရည်များ ရွှဲစိုနေသဖြင့် ဇော်လင်းမောင်ညီလေးမှာ ချောမွေ့စွာ လိုရာခရီးသို့ ရောက်သွားလေသည်။ လင်း က မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မှေးနေရာမှ တစ်ချက် ဖွင့်ကြည့်သော်လည်း လုံးဝ မအော်သည်ကို ထူးခြားစွာတွေ့ရသည်။
“အဲဒီတော့ ငါလဲ အားနာစရာ မလိုပဲနဲ့ အပီ ဆွဲတော့တာပေါ့ သားရီးရယ်။ သူက ငါ ဆောင့်တိုင်း အောက်က ပြန်ပင့်ပေးတယ်။ သူ အပေါ်မှာ နေတော့လဲ ဖင် စကောဝိုင်း လှည့်ပေးတတ်တယ်။”
“ဟာ …မိုက်ချက်ကွာ…”
“ဒါတင် ဘယ်ကမလဲ…။ သူပြီးခါနီးပြီ။ ဒေါ့ဂီ လုပ်ပေးပါဆိုပြီး တောင်းဆိုသေးတယ်ကွ။”
“ဒါကတော့ ကြမ်းချက်ကွာ၊ ဆရာမကြီးဟေ့”
“အေးလေ…တချို့စော်တွေဆို ဒေါ့ဂီ ကုန်းရင် ခါးကြီးက တဖြောင့်တည်း ဘယ်လို လုပ်လို့ကောင်းမှာတုန်း…။ သူက ခါးလေးကိုကော့ပြီး ပေးထားတာများ…အဖုတ်ကြီးကို ပြူးလို့..။ “
“ဟေ့ကောင်..ဟေ့ကောင်..တော်တော့ကွာ…ငါမခံစားနိုင်တော့ဘူး”
“အေးပါ..။ အတိုချုပ်ပြောရရင် အဆင်ပြေခဲ့တယ်ပေါ့ကွာ။ အဲဒီညကတော့ အချိန်မရလို့ ၃ ခါလောက်ပေါ့..”
“အမလေး သားရီးရာ…စကေးတွေ ကြမ်းသဟေ့။ အချိန်မရတောင် ၃ ချီဆွဲခဲ့တာ အချိန်ရလို့ကတော့။”
“၅ ချီပေါ့ သားရီးရာ”
ဇော်လင်းမောင်..
“ထားလိုက်ပါတော့ကွာ။ မင်းအကြောင်းလဲ ငါ သိနေပြီးသားဆိုတော့ ယုံပါတယ်။”
“မနက်ကျတော့ ငါ စော်နှစ်ပွေလုံးကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်တယ်။ သူတို့က ညဘက်ထွက်တာ အေးဆေးပဲဟေ့။ အဲဒီတော့ ငါ့အကြိုက်ဘဲပေါ့။”
“ငါက မင်းနဲ့ ခွန်း ကို လှော်ပေးချင်တာ။ ငါလဲ အနှောက်အယှက်လွတ်သွားမယ်။ မင်းလဲ စော်တဗွေ ရမယ်။ မင်းနဲ့ ကုန်ကျစရိတ် ရှယ်လို့ရမယ်ဆိုတော့ ငါလဲ သက်သာမယ်။ ၁ ချက်ခုတ် ၃ ချက်ပြတ်ပဲဟေ့။ မမိုက်ဘူးလား။”
“အေးပါကွာ…ကြည့်ကြတာပေါ့…။ ခွန်းကလဲ ငါ့ကို ကြိုက်ဦးမှ။ ခွန်းကလဲ ငါ့အကြိုက်ဖြစ်ဦးမှ…။ “
“မင်းကြိုက်မှာပါ..။ သူကလန်းတယ် ကိုယ့်လူ…။ ငါသိတယ်..အဆင်ပြေမှာ။”
အဲဒီနေ့က တခါမှ မမြင်ဘူးသေးတဲ့ ခွန်းဆက်ချိုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို စိတ်ကူးထဲမှန်းဆကြည့်မိပါတယ်။ သူပြောတဲ့ ပုံစံလေးဆို တကယ် အဆင်ပြေရင်တော့ မဆိုးဘူးပေါ့။
ဒီကြားထဲ ကံကောင်းချင်တော့ ကျနော် အလုပ်ရပါတယ်။ အလုပ်စစဆင်းခြင်း အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး မှတ်သားစရာတွေ လေ့လာစရာတွေနဲ့ ကျနော် ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားပါတယ်။ အလုပ်က လခကောင်းတော့ ကျနော့်အနေနဲ့ ရေရှည်မြဲရလေအောင် သေချာ လုပ်ဖို့လိုမှာဖြစ်လို့ လုံးဝ မပေါ့ဆရဲပါဘူး။ပြီးတော့ အလုပ်က ခရီးခဏ ခဏ ထွက်ရပါတယ်။ နေပြည်တော်မှာရှိတဲ့ အစိုးရရုံးတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး လုပ်ရတာဆိုတော့ နေပြည်တော်လဲ သွားရပါတယ်။ ကျနော် ဒီတပါတ်လုံး ဇော်လင်းမောင်နဲ့ လုံးဝ မတွေ့ဖြစ်ပါဘူး။ ဒီကောင်ကလဲ သူ့အဖိုး နေမကောင်းလို့ ဘန်ကောက်ကို ဆေးရုံတက်ဖို့ အဖေါ်လိုက်သွားရတယ်လို့ သိရပါတယ်။ နိုင်ငံခြားရောက်သွားတာနဲ့ ဖုန်းတောင် တစ်ချက်မှ မရပါဘူး။ကျနော် အလုပ်စဆင်းပြီး ၂ ပါတ်အကြာ တစ်ခုသော အားလပ်ရက် တနင်္ဂနွေ နေ့ခင်းမှာ ဒီကောင့်ဆီက ဖုန်းလာပါတယ်။ ကျနော်သူ့ဖုန်းကို မျှော်နေတာ မဟုတ်ပေမဲ့ တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးမိတာနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားလာပြီး ဖုန်းကောက်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။“သားရီ..မင်းအခု အားလား”“အေး..အားပါတယ်။ ဘာလို့လဲ”“အားရင် ငါ့ဆီ ခဏလာခဲ့ပါလား။ ငါတို့တွေ မတွေ့တာကြာပြီကွာ။”“အေး လာခဲ့မယ်..။ မင်းက ဘယ်မှာလဲ”
“ငါက မင်္ဂလာဒုံနားက iT စားသောက်ဆိုင်မှာ…မင်းလာခဲ့။ မင်းနဲ့ ငါ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်။”ဒီလောက်ဆို ကျနော် ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်သွားပါပြီ။ ဒါကြောင့်…“အေး ခဏစောင့် …။ ငါ့အခုထွက်လာပြီ ဆိုပြီး အဝတ်အစားလဲ ၊ အမြန် ပြေးထွက်လာပါတော့တယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ကျနော့် လက်စွဲတော် မီနီ ကူးပါးကားလေးက လေဟုန်ခွင်းတဲ့ မြှားကလေးလို ပြည်လမ်းတစ်လျှောက် ပြေးနေပါတော့တယ်။”ကောင်မလေးတွေနဲ့ တွေ့ရတော့မယ်ဆိုတော့ အရင်က အရမ်း မကြာဘူးလို့ထင်ရတဲ့ ခရီးဟာ တော်တော် ကြာနေသလိုပါပဲ။ ဒါကြောင့်မို့ A watched pot never boils လို့ သိုးဆောင်း စကားပုံရှိခဲ့တာကိုး။ ရမ်းဘာသာပြန်လိုက်တာ တခုခုကို စောင့်နေရင် ပိုကြာပါသတဲ့။ မဟုတ်ရင် ဆောရီးဗျို့တကယ်တော့ ကျနော် ဒီကောင်ခေါ်တာစောင့်နေတာ ၂ ပါတ်ကျော်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ကိစ္စနဲ့ကိုယ်ဖြစ်နေသဖြင့် ဘာမှ မကြာလိုက်သလို။ အခုကျမှ ဘာဖြစ်ရတာလဲဟု…တွေးရင်း ငါတော်တော် စမန်ထနေပါလား။ စော်တော်တော်လိုချင်နေပုံရတယ်ဟု တွေးမိပြီး ပြုံးလိုကသည်။လမ်းမပိတ်သဖြင့် နာရီဝက်အတွင်း ကျနော်ချိန်းထားသော ဆိုင်ရှေ့ရောက်သည်။ ပုံမှန်ဆို ဆိုင်ရှေ့တွင် ရပ်လေ့ရှိသော်လည်း ကားပါကင်တွင်တွင်လည်း ကားရှင်းနေသဖြင့် ဝင် ရပ်ပြီး စက်သတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆိုင်အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် စားပွဲတစ်လုံးတွင် ထိုင်ကာ လက်ပြနေသော ဇော်လင်းမောင်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ဘေးနားတွင် ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ ဖြူဖြူသွယ်သွယ် စော်လေးတစ်ပွေကို ထိုင်နေသဖြင့်
ဒီတစ်ယောက်သည် “ထက်” ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု သူ့ပြောစကားများအရ သိလိုက်သည်။ မနာလိုဖြစ်ရလောက်အောင် “ထက်” က ဂျင်းဘောင်းဘီ အရှည် အပြာနှင့် ရှပ်အကျီ ၤ အကွက်လေးတွဲဝတ်ထားတာ ဒီဇိုင်းက လန်းလွန်းသည်။ ဒါပေမဲ့ ဇော်လင်းမောင်၏ ကဒက် ကောင်မလေးဖြစ်နေသည့်အတွက် ထားလိုက်ပါတော့မည်။”ခွန်း” ဆိုသည့် ရှော်တီလေးက ဆိုင်ကို နောက်ကျောခိုင်းကာ ထိုင်နေသဖြင့် မျက်နှာ မတွေ့ရသော်လည်း နောက်ကျောသား ပြည့်ပြည့်ကလေးကို T Shirt လက်ပြတ်ပါးပါးကလေးအောက်က လှမ်းမြင်ရသည်။ အောက်က ဝတ်ထားသော ဂျင်း ဘောင်းဘီတိုအောက်တွင် လုံးပြည့်သော တင်သားများနှှင့် ပေါင်တံစင်းစင်းလေးကို လှမ်းမြင်ပြီ ဂလု လိုက်ရသေးသည်။ဝိုး…ဒီတိုင်ဆို မဆိုးဘူးဟ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲတာပဲဟေ့။”စောင့်နေရတာ ကြာသွားတာ ဆောရီးကွာ၊ ကားက နည်းနည်း ကျပ်နေလို့”ပုံမှန်အတိုင်းဆို ကျနော် သူ့ကို ဘယ်လောက်နောက်ကျ နောက်ကျ တောင်းပန်တာ ရာဇဝင် မရှိခဲ့ပါချေ..။ မစောင့်နိင်ရင် လိ ပဲကွာ။ မချိန်းနဲ့…မင်းက ဘာလဲကွ..ဆရာကြီးလား..ဘာလားနဲ့ မိုးမွှန်အောင် ကိုယ့်ဖက်က ပြန်တုတ်လိုက်ဦးမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူက ဒါရိုက်တာကြီးဆိုတော့ ရိုသေရမည်လေ။
သူတို့ ထိုင်နေသော ခုံသည် ၄ ယောက်ထိုင်ခုံဖြစ်သဖြင့် ကျနော်ထိုင်ဖို့ ခွန်း ဘေးတွင်သာ နေရာလွတ်တော့သည်။ ဒါကဒီကောင်ပဲ စီစဉ်ထားတာဖြစ်မည်။ ကျနော်လဲ ခပ်တည်တည်နှင့် ဝင်ထိုင်သည်။“တစ်ခုခုမှာလေကွာ..ဒို့ကတော့…မင်းကိုစောင့်ရင်း ဆွဲနေပြီ။”သူတို့စားနေတာကြည့်ပြီး ဗိုက်ဆာလာတာနှင့် ကြက်ဥပေါင်မုန့်ကြော် နှင့် ကော်ဖီ မှာလိုက်သည်။ iT မှကော်ဖီသည် ဒီနေ့ ပိုပြီး ခါးဆိမ့်ဆိမ့်နှင့် အရသာရှိနေလေသည်။ ကြက်ဥပေါင်မုန့်ကြော်ကလဲ ကျနော့်အကြိုက် နို့စိမ်း များများနှင့် ရောက်လာသည်။ အဆင်ပြေချက်များကွာ။“အေး သားရီး မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ ဒါ ငါ့ ညီမလေးတွေ…။ အရင်းတော့ မဟုတ်ဘူးဟေ့။ အဖေမတူ အမေကွဲ ဘင်္ဂလားညီမတွေပေါ့။ သူက ထက်ရတီ…ထက်လို့ ခေါ်လို့ရတယ်။ မင်းဘေးက ခွန်းဆက်ချို…ခွန်း ပေါ့ကွာ။”ဒီကောင် ဇော်လင်းမောင် ဒီတစ်ခါ ရွှေ့သည့်အကွက် တော်တော်လှသည်။ ကျနော့်နာမည်ကို ပြောပြီး မိတ်ဆက်ပေးချိန်တွင် ကောင်မလေးများ စိတ်ဝင်စားနိုင်သည့် ကျနော့် ကောင်းကြောင်း တစ်စွန်းတစ်စပါ ထည့်ပြောသွားသည့်ကို တွေ့ရသည်။ ခွန်း ကလဲ သူပြောထားသည့် ပုံစံအတိုင်း ဘော်ဒီကစ်ကစ်နှင့် ချစ်စရာ ကောင်းသည်။ ဒီကောင့်ကို ဒီတကွက်တွင် ကျောက်ရုပ်ထုပြီး ကိုးကွယ်ချင်စိတ်တောင် ပေါက်သွားမိသည်။ ထက်ကို မိတ်ဆက်ပေးချိန်တွင်တော့ ဒါငါ့စော်ဟု ပြချင်ဟန်ရှိသည်..ပခုံးပေါ်လက်တင်ပြသည်ကို သတိထားမိသည်။ ကိစ္စ မရှိပါဘူးကွာ..။ ငါ့ဝေစုလေး ရှိတာပဲလေ။
စားသောက်ပြီးနောက် ကားပါကင်ကို ပြန်သွားသည့်အချိန်တွင် ဆေးလိပ်ထွက်သောက်မည်ဟု အကြောင်းပြကာ သူ့ဆေးပေါ့လိပ်ကို မီးညှိပြီး ကျနော့်ကို တစ်နေရာ လက်တို့၍ ခေါ်သွားသည်။ စော်လေးများနှင့် အနည်းငယ်လှမ်းသည့် နေရာရောက်မှ ဒါရိုက်တာ ဇော်လင်းမောင် ဇာတ်ညွှန်းကို ရှင်းပြသည်။“သားရီး တို့တွေ ပဲခူးမရောက်ခင်နားက ရွှေပြည် ရီဆော့ကို ဒိုးကြမယ်။ မင်းက မင်းကားနဲ့ ခွန်းကို ခေါ်သွား။ ကားပေါ်မှာ နည်းနည်း ကြောင်း ခဲ့ကွာ။ ငါက ရှေ့ကနေ ထက် ကိုခေါ်ပြီးသွားမယ်။ ဟိုရောက်ရင် အခန်းယူပြီး ဆက်လှုပ်ရှားကြမယ်။ ကျသလောက် မင်းရယ်ငါရယ် ဟဖ် ဘိုင် ဟဖ်….အိုခေ…”“အိုခေပါဆရာ”ဒါရိုက်တာကြီး ဇော်လင်းမောင်၏ ရင်တွင်းဖြစ်၊ သရုပ်ပြ အမွှန်းတင်၊ ချယ်မှုန်းသည့် အတွေးပုံရိပ် ရိုက်ချက်ကို ကျနော် တက်သစ်စ ငွေထုတ်ပိုက်ပြီး တက်လာသော နယ်မှ ဝါသနာရှင် မင်သားရူးလေးပုံစံဖြင့် ခြေသုတ်ပုဆိုး မြွေစွယ်ကျိုးကဲ့သို့ လေးစားစွာ လိုက်နာလိုက်သည်။ အရင်တုန်းကဆို…ဘာလို့ မင်းပြောသလို လုပ်ရမှာလဲ..ဘာညာနဲ့ ဖြဲကောင်း ဖြဲဦးမည်ဖြစ်သော်လည်း အခုဟာက ကိုယ့်အကျိုး ရှိမဲ့ကိစ္စ ပါတယ်ဆိုတော့လဲ…မျက်စိမှိတ်ကာ လိုက်နာရမည်သာ ဖြစ်သည်။ကျနော်က လမ်းသိပ်မကျွမ်းသဖြင့် ထောက်ကြံအရောက်တွင် ပဲခူးလမ်းခွဲဘယ်ဘက်မှန်းမသိ၍ လှမ်းမေးရသေးသည်။ သူက ဘယ်ဘက်ချိုးဟု လမ်းညွှန်ပေး၍ အနည်းငယ်မောင်းလာစဉ် ဇော်လင်းမောင်ဆီက ဖုန်းဝင်လာပါသည်။ ကျနေ်ာ ကိုင်လိုက်တော့
“ဟျောင့်သားရီး ရွှေပြည်က သောက်ရမ်း ဈေးကြီးတယ်။ တစ်ခန်း တစ်သိန်းဆိုလားပဲ။ ပြီးတော့ အခန်းလဲ ကြို ဘွတ်ကင် လုပ်ထားမှ ရတာတဲ့။ လှည်းကူး နားမှာ ငါစောင့်နေတယ်။ အဲဒီမှာပဲ ရပ်လိုက်”
“အေး…ငါမြင်ရအောင် ရပ်နေနော်။ ငါလမ်းသိပ်မသိဘူး”
နည်းနည်းဆက်မောင်းလိုက်တော့ ဇော်လင်းမောင်ရဲ့ JUKE ကား အနီလေး ရပ်ထားတာတွေ့တာနဲ့ ကျနော် လမ်းဘေးကို ကပ်လိုက်ပါတယ်။
“ရှေ့နားမှာ ထန်းရေနဲ့ အမြည်းကောင်းကောင်းရတဲ့ဆိုင်ရှိတယ်ကွ…။ ထန်းရေ သောက်ကြရအောင်။ “
အဆင်မပြေလိုက်ပုံများ ထန်းရည်ဆိုင်မှာတောင် ထန်းရည် ကုန်နေလို့ ဘီယာ ထပ်မှာရပါတယ်။ သူနဲ့ ထက် ကတော့ ဘေးချင်းကပ် ထိုင်လို့၊ အမြီးတွေ ဘာတွေ ခွန့်လို့။ ထက် က သူ့ကို မှီထားလိုက်..၊ ဒီကောင်က ထက် ကို ပခုံးဖက်လိုက် ဟိုကောင့် ပေါင်ပေါ် ထက်က လက်လေးတင်ထားလိုက်နဲ့ …အေးလေ ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့…။ ငါ့အလှည့်ကျလဲ ဟင်း..ဟင်း။ ဒါမျိုးတော့ ဘယ်အကျောခံလိမ့်မတုန်း။
အဲဒါနဲ့ ထန်းရေ ဆိုင်မှာ သောက်ပြီးစားပြီး ရန်ကုန်ပြန်ဆင်းလာပါတယ်။ ရန်ကုန်ရောက်တော့ ခွန်း နဲ့ ကျနော် တော်တော် လေပေးဖြောင့်နေပါပြီ။ ဇော်လင်းမောင်က ခွန်းကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးလိုက်။ ညကျမှ ထပ်ချိန်းမယ်လို့ ပြောတဲ့အတွက် ကျနော်တို့ သူတို့ကားနဲ့ လမ်းခွဲပြီး ကိုယ့်လမ်းကြောင်း ကိုယ်မောင်းလိုက်ပါတယ်။
ခွန်း က အသိတစ်ယောက်နဲ့ ကိစ္စတစ်ခု ချိန်းထားတယ်ဆိုလို့ လမ်းက ဆိုင်တစ်ဆိုင် ဝင်သွားသေးတယ်။ ကျနော် ဒီနေ့ စိတ်တော်တော် ရှည်နေပါတယ်။ နာရီဝက်လောက်ကို အေးဆေး စောင့်နိုင်တာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် အံ့သြနေပါတယ်။ ဒီစော်လေး ဖုန်းအရမ်းပြောပါတယ်။ သိပ်မများပါဘူး တောက်ရှောက် ဖုန်းပြောလာတာ အိမ်ရောက်တဲ့ အထိဆိုပါတော့.။
ညကျမှ တွေ့ကြတာပေါ့ ခွန်းရာ…ကျနော် စိတ်ထဲက ကြိမ်းဝါးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခွန်း ကို သူ့အိမ်နားပဲ ကျနော်ရပ်ပေးပြီး အိမ်ခဏ ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ အိမ်လဲရောက်ရော…..
ဆက်ရန်ရှိသည့် ဇာတ်လမ်း
အိမ်မပြန်လို့ မရဘူးလေ ပိုက်ဆံနဲ့ အဝတ်အစား အပို ယူရဦးမယ်လေ။ အိမ်ကိုလဲ ညဘက်ကျ သူငယ်ချင်း အဖိုး ဆုံးလို့ အိမ်မှာ အိပ်ပေးလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး ပြောထားပါတယ်။ ထွက်နေကျ မဟုတ်တော့ ဘယ်သူမှ သံသယ မရှိကြပါဘူး။ အေးဆေး။ ဒါနဲ့ စောင့်နေလိုက်တာ ည ၇ နာရီလောက်မှာ ဇော်လင်းမောင်ဆီက ဖုန်းရတာနဲ့ ကျနော် အိမ်ကထွက်လာပါတယ်…။ ချိန်းတာကတော့ အင်းစိန် ဖော့ကန်နားက ဘီယာဆိုင်တစ်ဆိုင်ကိုပါ။
ဇော်လင်းမောင် ခေါ်ထားသော ဆိုင်ကိုရောက်သောအခါ ဒီကောင် ဘီယာသောက်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သူတစ်ယောက်တည်းဖြစ်သောကြောင့် ကျနော် အံသြသွားသည်။ ကျနော့်အတွက် ဟိုင်နကန် ဘီယာ မှာပေးရင်း သူက
“သားရီး သူတို့နဲ့ ငါ အပြင်မှာ တွေ့ဖို့ ချိန်းထားတယ်။ မင်းလာမှ ဖုန်းဆက်မလို့”
“အေး ဒါဆိုလဲ ဆက်လေကွာ”
ဇော်လင်းမောင် ထက်ကို ဖုန်းဆက်သော်လည်း ဖုန်းမကိုင်ပါ။ အဲဒါနဲ့ သူ ခွန်း ဖုန်းပါ ဆက်ခေါ်သည်။ သူလဲ ဖုန်းမကိုင်ပါ။ ၂ ခါလောက်ခေါ်ပြီးသော အခါ ဇော်လင်းမောင် တင်းသွားပုံရသည်။ တော်ပြီ ပြန်တော့မယ် ဟုပြောသည်။ ကျနော်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ပဲ ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ကိုတော့ အဆင်ပြေအောင် ကြည့်ပြောလိုက်သည်။
မနက်ဖြန် တနင်္လာနေ့ လူသစ် ကျနော်ကို ကြိုဆိုပွဲ 365 café မှာ ကျနော့်ဌာနမှ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်များနှင့် ကုမ္ပဏီမှ ဦးစီးကျင်းပပေးသည်။ ညနေ ၇ နာရီ ခွဲခန့်တွင် ဇော်လင်းမောင် ဖုန်းဆက်လာပြန်ပါသည်။
“မင်းဘယ်မှာလဲ။ ငါလာခဲ့မယ်။ ပြီးရင် ဟိုဟာတွေနဲ့ သွားတွေ့မယ်။”
“ငါ အလုံလမ်းက 365 Café မှာ။ သူတို့နဲ့ အဆက်အသွယ်ရပြီလား။”
“အေး..နေ့ခင်းက ဖုန်းဆက်တယ်။ ငါ့ကို တောင်းပန်တယ်။ ဖြစ်တာကို အသေးစိတ် တွေ့မှ ပြောမယ်ပြောတယ်။ မင်းကိုလဲ တွေ့ချင်လို့ ခေါ်လာခဲ့ပါလို့ ပြောတယ်။”
“ဘယ်အချိန်လောက်လဲ..။ ငါက ၈ နာရီဆိုပြီးပြီ။ ထွက်လာခဲ့မယ်။”
၈ နာရီလောက် ပွဲပြီးသွားသည့်အချိန်တွင် ဇော်လင်းမောင် စောင့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မြို့ထဲကို သွားရန်ပြောသဖြင့် ကျနော်ကားယူပြီး ထွက်လာသည်။ ၁၉ လမ်းကိုမောင်းခိုင်းသဖြင့် ၁၉ လမ်းမှ ဘီယာဆိုင်တစ်ခုတွင် ချိန်းထားကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ကျနော်ရောက်သွားသောအခါ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ဇော်လင်းမောင်နှင့်အတူ ဘီယာခွက်ကိုယ်စီနှင့် တွေ့ရသည်။ ကျနော်လဲ ထုံးစံအတိုင်း ခွန်း ဘေးနားတွင် ဝင်ထိုင်ကာ ဘီယာမှာလိုက်သည်။
“မင်းကို ခွန်းက သတိရလို့ဆိုလို့ ငါက လာခေါ်တာ” ဟု ဇော်လင်းမောင်က ပြောသည်။ ခွန်း က ဘာမှ မပြောပဲ ငြိမ်နေသဖြင့် “လူစုံတော့ ပျော်ဖို့ကောင်းတာပေါ့” ဟု ကျနော် အဆင်ပြေအောင် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ ခွန်းက မျက်လွှာချထားရာမှ မျက်လုံး လှန်ကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ မျက်လုံးကို အိုင်းလိုင်နာ အနက်ရောင်ဖြင့် ချယ်ထားသည် ခွန်း သည် ဂျပန် မင်းသမီးလေးလို ကြည့်ကောင်းနေသည်။ ( အကြိုက်တူတွေ ပါလားဗျို့။) ၅ ပေ ၂ လောက်သာရှိမည်။
လူစုံသောအခါ ညဘက်ထွက်တာများလို့ အိမ်က နည်းနည်းကွိုင်တာနဲ့ မနေ့က နားထားခြင်း ဖြစ်ကြောင်း၊ ဖုန်းလာရင် ထပ်ပွားနေမှှာ စိုး၍ ဖုန်းပါ ဆိုင်းလင့် လုပ်ထားကြောင်းနှင့် ဒီနေ့ ထက် ၏ အဖေ ခရီးထွက်သွားတာနဲ့ ၂ ယောက်သား ချိန်းပြီး လစ်ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ထက်ကဦးဆောင်၍ ရှင်းပြသည်။ ကျနော်က ကိစ္စမရှိပါဘူးလို့ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ ဘာကိစ္စရှိမှာလဲဗျာ။ မနေ့ကမတွေ့ ဒီနေ့တွေ့တာပဲလေ။ နောက်ဆို ခဏခဏ တွေ့ရလို့ ပျင်းတောင် နေဦးမှာပဲ မဟုတ်ဘူးလား။
အချစ်ရဲ့ အရသာ
ကျနော် ခွန်း ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာစုပ်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးဟာ အပေါ်အခြမ်းက ပါးပြီး အောက်က ထူထူလုံးလုံးလေးဖြစ်တာကြောင့် နမ်းလို့ အရမ်းအရသာရှိတာပါပဲဗျာ။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာဖွဖွလေး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကြားမှာထားပြီး စုပ်နေရင်းက အသာ သူ့ပါးလေးကိုလဲ တချက်တချက် မွှေးလိုက်ပါတယ်။ မိန်းကလေးသဘာဝ အသားနံ့လေးနဲ့ သူ့ရဲ့ မိတ်ကပ်အနံ့လေး ရောပြီး ထွက်လာတဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ ခေါ်မလား ဒီရနံ့လေးကို ကျနော် သိပ်သဘောကျတာပဲဗျာ။
ကျနော်သူ့ကို နှုတ်ခမ်းစုတ်ရင်းနဲ့ လျှာလေးနဲ့ သူ့ပါးစပ်ထဲ အသာထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ လျှာလေးနဲ့ ထိလိုက်တဲ့ အခါ နူးညံ့တာရော၊ ချိုတာရော ပေါင်းထားတဲ့ ဖီလင်ကို ရပါတယ်။ ဘယ်လိုလဲတော့ အတိအကျ မပြောတတ်ဘူး။ သူ့ရဲ့ ပါးစပ်ထဲက အနံ့လေးက အနီးစပ်ဆုံး ပြောရရင် ပြောင်းဖူးပြုတ်အနံ့လေးလိုပဲ။ နှိုင်းလိုက်တာ အရမ်းများ ကလေးဆန်သွားမလားမသိဘူး။
ကျနော် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းရတာ တကယ် မက်မပြေပါပဲ။ တခြားဟာတွေ ဘာမှ မလုပ်ဘဲနဲ့ အကြာကြီးနမ်းနေချင်မိတယ်။ စကားအဖြစ် ပြောတာပါလေ။ တကယ်တော့ ဒီမှာတင် ရပ်ြ့ပီး မနေခဲ့မိပါဘူး..။
တကယ်တော့ ပြောရရင် အချစ်နဲ့လိင်ကိစ္စဆိုတာ အရက်လိုပဲ၊ အရက် စသောက်တော့ တော်တော် ဖီးပဲ..မိုက်တယ်.. ကောင်းတယ်။ လည်ချောင်းထဲကို ပူကနဲ ဆင်းသွားတယ်။ အနံ့ အရသာ…အားလုံး အိုခေ…။ နေလို့ပိုကောင်းလာတယ်။ စကားပြောရတာ ပိုကောင်းလာတယ်။ ပျော်လာတယ်။ နှလုံးသွေး ခုန်တာတွေ ဘာတွေ ပိုမြန်လာတယ်။ ပြီးရင် တဖြည်းဖြည်း နောက်တခွက်ပြီး တခွက် သောက်ချင်လာတယ်။ သောက်လဲ သောက်မိတယ်။ တကယ်လဲ ကောင်းတာကိုး ဆရာ။
ဒါပေမဲ့ ဝီစကီ၊ ရမ်၊ ဂျင်၊ ဘီအီး အရက်တွေ မတူပေမဲ့ အရက်တိုင်း သူ့လစ်မစ် ရှိတယ်။ အဲဒီလစ်မစ်အထိပဲ သောက်လို့ကောင်းတာကိုးဗျ။ ကျော်သွားပြီဆိုတာနဲ့ သောက်သမျှ အရက်သည် ရေလိုဘဲ။ ဘာမှ ထပ်ပြီး မထူးတော့ဘူး။ သောက်လို့ အရသာ မရှိတော့ဘူး။ ဗိုက်တင်းမယ်၊ အန်မယ်၊ ခေါင်းကိုက်မယ်၊ အာခေါင်ခြောက်ပြီး ရေငတ်မယ်။ ပြီးရင် လွတ်သွားမယ်ပေါ့လေ။ တကယ်က အရက်ဆိုတာ သောက်လို့ ကောင်းလို့ သောက်ကြတာလေ။ သောက်လို့ အရသာမရှိတဲ့အထိသောက်တော့ ဘာအဓိပ္ပါယ် ရှိတော့မှာလဲဗျာ။ ဒါပေမဲ့ ရပ်လို့ ရလားဆိုတော့ မရပါဘူးလေ။ သောက်ရင်းနဲ့ လစ်မစ်တွေ တက်လာတယ်။ လစ်မစ်ကျော်တဲ့ အထိ သတိမထားမိပဲ ဆက်သောက်နေမိကြတာပါပဲ။
အချစ်နဲ့ လိင်ကိစ္စလဲ အလားတူပါပဲလေ။ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို ချစ်မိပြီဆို မျက်နှာလေး မြင်ချင်တယ်။ သူ့အသံလေး အမြဲတမ်း ကြားချင်နေမိတယ်။ သူ့ပုံရိပ်ပဲ စွဲလမ်းနေတယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အနား သူအမြဲရှိအောင် ကြိုးစားတယ်။
သူ့ကိုယ့်အနားရှိတော့ ဘာလုပ်ကြမလဲ။ နှစ်ကိုယ်တူ ချစ်စကားလေးတွေ ပြောကြမယ်။ သူ့လက်ကလေးကို ခပ်ဖွဖွလေး ကိုင်မယ်။ သူ့ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားမယ်။ အဆင့်တက်လာတော့ နမ်းမယ်။ ပါးကနေ တဖြည်းဖြည်း နှုတ်ခမ်းကို တက်ပြီး နမ်းတော့မယ်။ ပြီးတော့ အပြင်ကနေ နို့ကိုင်မယ်။ တဆင့်တိုးပြီး ချွတ်ကိုင်မယ်..နို့စို့မယ်ပေါ့လေ။
ဒီထက်ပိုဖီးလ်လာတာနဲ့ အမျှ သူ့ အဖုတ်လေးကို ကိုင်မယ်။ ပွတ်မယ်။ လက်ချောင်းလေးနဲ့ မွှေမယ်။ ကစားမယ်။ ပြီးတော့ ဟိုတယ် တခုခုခေါ်သွားပြီး အချစ်နယ်ကျွံကြမယ်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင်တော့ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ သဘာဝ လိုးကြမယ်ပေါ့ဗျာ။ ကဲပြီးလဲပြီးရော အရင်က ဖီးလ်တွေ မရှိတော့ဘူးဗျာ။ ချိန်းတွေ့ကြမယ်။ ထပ်ပြီး ထပ်ပြီး ဒီ သောက်လေ သောက်လေငတ်မပြေတဲ့ ဆားငံရေတွေ သောက်ရင်းနဲ့ပဲ ကျုပ်တို့ရဲ့ အချစ်တွေ လစ်မစ်ကျော်ကုန်ပြီး အစတုန်းကလို မချိုမြိန်ကြတော့ဘူး မဟုတ်လား ကိုယ့်ဆရာတို့ရယ်။
အချစ်အကြောင်း အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်တာ နည်းနည်းများသွားလို့ ဇာတ်လမ်း ပြန်ဆက်ပါရစေ။
ကျနော် ခွန်း ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကနေ ရင်သားတွေကို အလှည့်ပေးလိုက်ပါပြီ။ သူ့ရဲ့ ရင်သားလေးတွေဟာ ငယ်ရွယ်နုပျိုသူလေးမို့ အသားကျစ်ပြီး အရွယ်အစားကလဲ အရမ်း မကြီးပါဘူး။ အရမ်းမကြိးဘူးဆိုပေမဲ့ သိပ်လဲ မသေးပဲ အနေတော်လောက်ပဲလို့ ကျနော် ထင်တယ် ပြီးတော့ သူ့နို့သီးလေးတွေလဲ သေးသေးလေးတွေနဲ့ပါ။ ပြီးတော့ ပန်းရောင်လေးနဲ့ အရမ်းလှပါတယ်။
ကျနော် တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းပြီး အောက်ကို နည်းနည်းလျှောဆင်းလိုက်ချိန်မှာ ခွန်းရဲ့ နို့လေးတွေဆီ ရောက်လာပါပြီ။ နို့သီးလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ခပ်ဖွဖွ နမ်းပြီး လျှာလေးနဲ့ တို့ပြီး စုပ်လိုက်တော့ သူ အသက်အောင့်ထားသလို တောင့်သွားတာကို သတိပြုမိလိုက်တယ်။ ခွန်းရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို သကြားလုံးလေးလို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်တဲ့အခါ ခွန်းဆီက “အ” ဆိုတဲ့ အသံလေး ကြားလိုက်ရတယ်။ ဒီအသံလေးက ကမ္ဘာပေါ်မှာ အချိုသာဆုံး အသံလေး တစ်ခုပါပဲဗျာ။
“ကိုကို …ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲကွာ”
“အားး…ရွီး…ရွီး”
“ကိုကို့….ယားတယ်ကွာ….ကိုကိုလို့ဆို……တော်ပြီကွာ”
ကျနော် နို့တစ်လုံးကနေ တစ်လုံး တလှည့်စီ ပြောင်းပြီး စို့လိုက်တယ်။ ခွန်းရဲ့ အသံလေးဟာ လေထဲက လွင့်လာသလိုပဲ…ဝေးလာလိုက်…နီးလာလိုက်…….ဖြစ်နေပါတယ်။လေထဲမှာ လွင့်မျောနေတဲ့ ပုံစံနဲ့ ခွန်း ခန္ဒာကိုယ်လေးဟာ ကျနော့်ရဲ့ ပါဖောမန့် အလိုက် လှိုင်းဂယက် ထသလို ဖြစ်နေပါပြီ။ ဒီစခန်းကိုတော့ ကျနော် အပိုင်သိမ်းလိုက်ပါပြီ။
ကျနော် ခွန်းရဲ့ နို့ကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ စို့နေရာကနေပြီး လက်နဲ့အသာ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ပွတ်ပြီး ချေလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ခွန်းရဲ့ ရင်သားလေးတွေက ပျော့မနေဘဲ ကျစ်ကျစ်လေးဖြစ်နေတာကြောင့် စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ ကိုင်လို့ကောင်းပေမဲ့ ခွန်းကတော့ နည်းနည်း နာတယ်ပြောပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကောင်းလဲကောင်းနေပုံပါပဲ။
ကျနော့်လက်တဖက်က ခွန်းရဲ့ ပန်းဖူးလေးဆီကို ရောက်သွားပါပြီ။ ခွန်းရဲ့ အဖုတ်လေးမှာ အမွှေးရေးရေးသာရှိပြီး အမွှေးနုလေးတွေမို့ ပွတ်ပြီး ကစားလိုက်တာနဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းမိနေပါပြီ။ ကျနော် အမွှေးနုလေးတွေကို ပွတ်လိုက်..အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ခလယ်လေးနဲ့ ပွတ်စမ်းလိုက်လုပ်လိုက်တဲ့အခါ…ခွန်းရဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့ အချစ်အရည်လေးတွေ အတော်များနေပြီဆိုတာ သိလိုက်ပါပြီ။
သူ့ရဲ့ ပန်းဖူးလေးဟာ ညှီစို့စို့ အနံ့ သိပ်မရပဲနဲ့ မွှေးတယ်လို့ ကျနော်ထင်မိပါတယ်။ အနံ့နံခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင် ကလေးလေးဆီက ထွက်လာတဲ့ ချွေးနံ့လေးလောက်ပါပဲ။ ကျနော် နို့စို့တာကို ရပ်ပြီး အသာ လျှောဆင်းလိုက်ပါတယ်။ လျှောဆင်းလာတဲ့အခါမှာလဲ သူ အာရုံ မပျက်စေဖို့ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဗိုက်သား ချပ်ချပ်လေးတွေကို ကလိပြီး လျှာထိပ်နဲ့ တို့ကစားလိုက်ပါတယ်။ ခုနကမှ ရေချိုးထားတဲ့ ခွန်းရဲ့ ကိုယ်လေးဟာ အေးပြီး မွှေးလို့နေပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခွန်း လက်ဖျားလေးတွေကတော့ ချွေးလေးတွေ စို့စပြုနေပါတယ်…။ ကျနေ်ာ အဲကွန်း ရီမုတ်ကို ယူပြီး အပူချိန်ကို ၂၀ လောက်ထားလိုက်ပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ကျနော် ပူလာသလိုခံစားရလို့ပါ။ အင်္ဂလိပ်စကားမှာ Hot တယ်ဆိုတာ အရမ်း ဆွဲဆောင်မှု ရှိပြီး မိုက်တဲ့ ရှော်တီလေးတွေကို ပြောတာပါ။ ဒါဆိုရင် ကျနော့် ခွန်း (အခု သူ ကျနော့်ရဲ့ ချစ်သူ official ဖြစ်နေပြီမို့ ဒီလိုပဲ သုံးပါရစေ)ဟာ hot ဖြစ်တဲ့ ကောင်မလေးမို့ ကျနော် ပူလာတာလား။ ဒါမှမဟုတ် အသွေးအသားတွေ မီးလောင်သလို ပူနေဆူနေလို့လား။ အချစ်ဟာ မီးလားဆိုပြီး ဟိုအဆိုတော်ကြီး ဆိုထားတာ ရှိတာပဲကိုး ဆရာတို့ရယ်။
ခွန်းရဲ့ လှပတဲ့ ခန္ဒာကိုယ်ဟာ ကျနော့်ကိုယ် ဖိထားတာတောင် ငြိမ်အောင် ထိန်းမရပဲ တဆတ်ဆတ် ယမ်းခါ လို့နေပါတော့တယ်။ အလားတူပဲ ကျနော့်ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကလဲ ထိန်းလို့ မရအောင် ယမ်းခါလို့ နေပါတော့တယ် ခင်ဗျား။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော် သူ့ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြား နယ်နမိတ်ကို ချဉ်းနင်း ဝင်ရောက်လာပါပြီ။ အလင်းရောင် မှုန်ဝါးဝါးအောက်မှာ သူ့ရဲ့ တောင်ကမူလေး ၂ခုကို ကျနော်တွေ့နေရပါတယ်။ အမွှေးနုနုကလေးများက တောင်ပေါ်မှာပေါက်နေတဲ့ အမြဲစိမ်းတောလေးပေါ့ဗျာ။ လျှို့ဝှက်အပ်သော တောင်ကြားနေရာကို ဖုံးကွယ်ပေးထားတဲ့ သစ်တောလေးပါ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ သစ်တောလေးက မိုးဖွဲကျထားသလို စိုစွတ်စပြုနေပါပြီ။
ကျနေ်ာ သူ့ပိပိလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ နမ်းလိုက်တဲ့အခါ အင့် ကနဲ အသံမြည်ပြီး သူ ပြန်ငြိမ်သွားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ရင်ခုန်သံကို အခန်းထဲမှာ ဒုတ်ဒုတ် ဒုတ်ဒုတ်နဲ့ အတိုင်းသား ကြားနေရပါတယ်။ သူ့ဆီကလား၊ ကျနေ်ာ့ဆီကလား။ ဒါမှ မဟုတ် ၂ ယောက်ပေါင်း ရင်ခုန်သံလား အဖြေရှာချင်စရာပေမဲ့ ကျနော် အဲဒီလောက် မအားပါဘူး။
လျှာနဲ့ သူ့အဖုတ်လေးကို အပြားလိုက် လျှက်လိုက်တဲ့အခါ ခါးကော့ပြီး တုန်သွားပါတယ်။ ကျနော် ၃ ၄ချက်လောက် ဆက်တိုက်ဆွဲလိုက်တဲ့အခါ သူဘယ်လိုမှ တောင့်မထားနိုင်ပဲ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပါရောဗျာ။ ဆက်ပြီး သူ့ရဲ့ အစိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိုးပြီး ကလိလိုက်တဲ့အခါ…အသံတွေ စုံနေအောင် ညည်းပါတော့တယ်။
“ကိုကို…အင်း…ကိုကို….”
“အား..အား….ကျြတ်..ရွီး…”
“တော်ပြီ ကိုကို့…ဟင်…ကိုကိုရေ….”
ကျနော့်ရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲထားပေမဲ့ ကျနော် တရစပ် လုပ်လိုက်တဲ့အခါ သူကျနော့်ခေါင်းကို အတင်းဖိထားပြီး ရုန်းကန်နေပါတယ်။ မကြာခင်ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်တဲ့အတွက် ကျနော် အသက်ကိုအောင့်လိုက်ပြီး လုံးဝ အရှိန်မလျှော့ပဲ ကြိုးစားလိုက်တဲ့အခါ သူပြီးသွားတဲ့ လက္ခဏာပြပြီး ကော့နေတဲ့ခါး အိပ်ယာနဲ့ တသားတည်း ပြန်ကျသွားပါတယ်။ ခွန်း အသံတောင် မထွက်နိုင်အောင် ကောင်းသွားပုံရပါတယ်။ ပေါင်ကားထားတဲ့ ပုံစံအတိုင်း ပြန်တောင် မစေ့နိုင်ဘဲ ဖလက် ပြသွားပါတယ်။
နောက်တစ်ခါစတင်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီဆိုတာသိတဲ့ ကျနော် ခွန်းရဲ့ အဖုတ်ကို ဒစ်နဲ့ အသာတေ့ထောက်ပြီး ခါးကိုကော့ချလိုက်ပါတယ်။
“အြတ်…”
အရည်တွေနဲ့ လမ်းကြောင်းထဲမှာ ညီတော်မောင် ချောချောမွေ့မွေ့ ဝင်ရောက်ပြီး အရသာထူးကို ခံယူနေပါပြီ။ ကျနော် အသာပြန်ထုတ်ပြီး ထပ်ဆောင့်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ချက်..နှစ်ချက်…ကနေပြီး အဆင်ပြေလာတာနဲ့ ခပ်သွက်သွက်ကလေး ဆောင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ အရည်တွေနဲ့ ချောမွေ့နေပေမဲ့ အပျိုမလေး အဖုတ်ဖြစ်တဲ့အတွက် စေးစေးထုတ်ထုတ်လေးနဲ့ အတွင်းသားခြင်း ထိစပ် ဂဟေဆက်နေပါပြီ။
“ဖြတ်..ျပြတ်…ျပြတ်”
“အားး..အား…”
“ကို…ကိုး….ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာတုန်း”
“ပြွတ်…ပြွတ်….ကို..ခွန်း …ခွန်း…ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိတော့ဘူ…အား”
“အင်…ဟင်း…ဟင်း”
ကျနော့်ခါးကို သူဖက်ထားပြီး ကျနော့်စီးချက်အတိုင်း လိုက်ပါ စီးမျောနေပါတယ်။ ကျနော်လဲ အရှိန်နဲ့ ဆောင့်ရင်း ၇ မိနစ်လောက်ကြာတဲ့အခါမှာ ကျနော် လူချင်းခွာလိုက်ပါတယ်။ မပြီးသေးတဲ့ ကျနော့် ဒုတ်ဟာ ပလွတ်ဆိုပြီး အဖုတ်ထဲကနေ ထွက်လာပါတယ်။ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ပေါင်း အချစ်ရည်တွေနဲ့ ညီလေးဟာ ပြောင်ပြီး တင်းကားနေပါတယ်။
“ကိုကို..ဘာလုပ္တာလဲ”
ခွန်းက မှေးနေရာကနေ မျက်လုံး ဖွင့်ပြီး မေးလိုက်တဲ့အခါ ကျနော် သူ့ကို ဘာမှ မဖြေပဲ ဆွဲပြီး မှောက်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခါးကနေဆွဲမလိုက်တဲ့အခါမှာ သူ့ကိုယ်လေးဟာ အလိုက်သင့် ကုန်းပြီး တက်လာပါပြီ။ ကျနော် သူ့ခါးကို အသာ ဖိချလိုက်တဲ့အခါ ဖင်လေး ကော့လာပြီး အရည်စက်လက်နဲ့ အဖုတ်ကလေးဟာ ကော့တက်လာပါပြီ။ ကျနေ်ာ ဒူးထောက်ပြီး ခါးလေးကိုကိုင်ကာ သူ့ရဲ့ ပန်းဖူးလေးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်ပါတော့တယ်။
ဘယ်အရာမဆို စတင်ခဲ့ရင် တချိန်မှာ ပြီးဆုံးရစမြဲပါ။ ကျနော်တို့ တူနှစ်ကိုယ်အိစက်ညက်ညောတဲ့ ဖဲမွေ့ယာထက်မှာ ချစ်ခန်းဖွင့်ကြတာ၂ ချီမြောက်ပြီးသွားတဲ့ အချိန် ကျနော် တော်တော် ညောင်းသွားပါပြီ။ သူလဲ လုံးဝ ဖလက်ပြသွားပြီး အိပ်နေပါပြီ။ လှုပ်တောင် မလှုပ်နိုင်တော့တာကြောင့် သူ့ကို စောင်လေးခြုံထားပေးပြီး ဆေးလိပ်သောက်ချင်တာနဲ့ အခန်း ၀ရန်တာ အပြင်ထွက်လိုက်ပါတယ်။
ကျနော်သောက်နေကျ မာဘိုရို ဘူးပျော့ထဲက စီးကရက် တစ်လိပ်ကို မီးညှိပြီး ရှိုက်ကာ ဖွာလိုက်ပါတယ်။ အပေါ်ကို အဖြူရောင် စီးကရက်မီးခိုးတွေတက်သွားတာ ကြည့်ပြီး ကျနော့် အတွေးတွေ အဝေးကို လွင့်သွားရာကနေ သူနဲ့ ပထမဆုံး အတူအိပ်တဲ့ ညကလေးအကြောင်း ပြန်တွေးမိပါတော့တယ်။
၁၉ လမ်း ဘီယာဆိုင်မှာ ကျနော်တို့ သောက်ကြပါတယ်။ ဘီယာ တစ်ယောက် ၂ခွက်..၊ ကျနော်တို့ တစ်ယောက် ၃ ခွက်စီသောက်ကြပြီးတဲ့အခါမှာ အခါတော်ပေး ဦးပုည ဖြစ်တဲ့ ဇော်လင်းမောင် က စကားစပါတယ်။
“The Night is still young ဆိုတာ မင်းသိလား သားရီး”
“ညက အစောကြီး ရှိသေးတယ်ဆိုတာပေါ့”
“အေး ဟုတ်တယ်။ အခုမှ ၁၀ နာရီခွဲပဲရှိသေးတာဆိုတော့ အစောကြီးပဲလေ။ ကလပ်ကို ဒိုးကြမယ်။”
ဒီကောင်ပြောတာ မသွားဘူးလို့ ဘယ်သူမှ မငြင်းပါဘူး။ သူနဲ့ ထက်နဲ့က သူ့ကားနဲ့သွားပြီး ထုံးစံအတိုင်း ကျနော်နဲ့ ခွန်းနဲ့ တူတူ လာကြပါတယ်…။ လမ်းမှာ ခွန်းက စကားသိပ်မပြောဘူး။ ပြီးတော့ သူရှက်နေသလိုပဲ။ ဘောင်းဘီတိုဝတ်ထားလို့ သူ့ပေါင်ဖြူဖြူ လေးတွေ ပေါ်နေတာကို ဂျာနယ် တစ်စောင်နဲ့ တင်ပြီး ဖုံးထားတယ်။ မိန်းကလေးတွေရဲ့ စိတ်ကို ကျနော် မခန့်မှန်းတတ်ပါဘူး။ ကျနော့်သူငယ်ချင်းမ တစ်ယောက်ဆို လည်ဟိုက်လဲ ဝတ်သေးတယ်။ ကျနော်တို့နဲ့ တွေ့ရင် ဘလောက်စ် ရင်ဘတ်ကို ဆွဲဆွဲတင်ရတာအမော..။ စိတ်က ပေါက်လာပြီး “ဟဲ့ နင်နို့ပေါ်မှာစိုးရင် လုံလုံခြုံခြုံ ဝတ်လေ..၊ ငါတို့ရှေ့ကျမှ ဆွဲဆွဲတင်တာ ဘာသဘောလဲ။ စိတ်ချ…နင့်ကို ဘာစိတ်မှ မလာဘူး။ နင့်နို့ကိုလဲ ဖီးလ်မလာဘူး။ ငါတို့ မြင်ဘူးပြီးသား” ဆိုပြီး ပက်လိုက်တော့မှ စောက်ကောင်စုတ်ဆိုပြီး နောက် လည်ဟိုက် မဝတ်တော့ဘူး။
ကျနော် ကားမောင်းနေရင်းနဲ့ သူ့ပေါင်ဖြူလေး တစ်ချက် တစ်ချက် မျက်စိထဲ ပြန်မြင်နေပြီး စိတ်ထဲတမျိုး ဖြစ်မိပါတယ်။ ဗမာမတွေ ပေါင်လို တုတ်တုတ်ကြီး ဖြစ်မနေဘဲ သွယ်သွယ်လေးမို့ ကြည့်လို့ ကောင်းတယ်။ ကျနော် ကေတီဗီသွားရင် ပေါင်လှတဲ့ ကောင်မလေးတွေ အတို ဝတ်လို့က အမြဲ ပေါင်ပေါ် လက်တင်ပြီး ထိုင်တတ်တယ်။ ရေချိုးပြီးကာစ ကောင်မလေးနဲ့ ကြုံရင် ပေါင်လေးက အေးနေတာပဲ။ ကိုင်လို့ ကောင်းမှကောင်းပဲ သိလား ဆရာ။
ခွန်းက သူ့ဆီလာတဲ့ ဖုန်းတွေ ထုံးစံအတိုင်း ပြောနေတာနဲ့ပဲ ကလပ်ကို ဘယ်လိုရောက်သွားမှန်းကို မသိပါဘူး။ ကံကောင်းချင်တော့ ဇော်လင်းမောင် ပုလင်းထားခဲ့တဲ့ ကလပ်ပဲ ဖြစ်နေတာကြောင့် ကျနော် အကုန်အကျ သက်သာပါတယ်။ အေးဆေး မန်ဘာ ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး ကနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ထိုင်ကြည့်နေကြတယ်။ တချို့စော်တွေလဲ ကျနော်တို့ ဝိုင်းကို တချက်တချက် ရှိုးတာကို တွေ့ပေမဲ့ ဂရုမစိုက်မိတော့ပါဘူး။ ကျနော်တို့မှာ ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ်ပါကြတယ်လေ…။အေးအေးဆေးဆေး ပေါ့။ ပျင်းတဲ့အခါ တစ်ချက်တစ်ချက် သွား ဒွန့်ကြပေမဲ့ ဂျန်းတဲမန်း စတိုင် အေးအေးဆေးဆေးပဲ နှပ်နေကြတာပေါ့။ ကလပ်မှာ ဒါမျိုးနှပ်ရတာလဲ အရသာတစ်မျိုးပေပဲ မဟုတ်လားဗျာ။
DJ က ကလို့ ကောင်းတဲ့ သီချင်းတွေ တစ်ပုဒ်ပြီး တစ်ပုဒ် ဆက်တိုက်ဖွင့်ပါတယ်။ တခါတလေလဲ Request song တွေ ဖွင့်ပေးတယ်။ အယ်မယ်…ကျနော့် ခွန်းကိုတောင် သီချင်းတောင်းပေးတဲ့ ဘဲတွေရှိတာကို သိလိုက်ရတယ်။ ဒါ သူတို့သွားနေကျ ကလပ်ဆိုတော့ သူတို့ကဒက်လေးတွေလဲ ရှိတာဖြစ်နိုင်ပေမဲ့ ကျနော်တို့ ၂ ကောင်ရဲ့ အရှိန်ကြောင့် ဘယ်သူက အနား မသီရဲကြဘူး။ သူတို့ကလဲ အဲဒါကို ဂုဏ်ယူ နေကြတယ်ထင်တယ်။
ကျနော်က ပက်လက်ဖြစ်သွားတဲ့ ကောင်မလေး ခွန်းရဲ့ ခန္ဒာကိုယ် အပေါ်က အသာလျှောတက်ပြီး သူ့ကို ထပ်ပြီး အိပ်လိုက်ပါတယ်။ နာမှာစိုးလို့ သူ့ကို ဖိတော့ မအိပ်ပဲ ကျနော့် တတောင်နဲ့ ထောက်ပြီး အပေါ်ကမိုးလိုက်ယုံပါ။ ပထမအဆင့် အနေနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စပြီး နမ်းလိုက်ပါတယ်။ အစကတော့ အိပ်ပျော်နေသလို ဟန်ဆောင်နေပေမဲ့ မကြာပါဘူး ကျနော့်အနမ်းတွေကို တဖြည်းဖြည်း တုန့်ပြန်လာပါတယ်။ ကျနော် ဆက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းထဲကနေ လျှာနဲ့ ထိုးပြီးကလိလိုက်တယ်။ သူက လျှာနဲ့ ပြန်မကလိပေမဲ့ ပါးစပ်လေးတော့ အလိုက်သင့် ဟပေးလာတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးဟာ ချိုပြီး အေးနေတာပဲဗျာ။ သူ မျက်စိလေးကို အသာဖွင့်ပြီး ခဏ ကြည့်ပေမဲ့ ခဏအတွင်းမှာပဲ မျက်လွှာချပြီး မျက်စိ ပြန်မှိတ်လိုက်ပြန်ပါတယ်။ နမ်းနေရင်းကနေ ကျနော့်ခါးကို ဖက်လာပါတယ်။
ကျနော့်လက်တွေကလဲ အငြိမ်မနေပဲနဲ့ သူ့ရဲ့ ရင်သားကို ရောက်လာပါပြီ။ ဝတ်ထားတာက စွတ်ကျယ်လို လက်ပြတ် အနက်ကလေး ဆွဲသားလေးဆိုတော့ ကိုင်လိုက်တာနဲ့ ဘရာစီယာကို သွားကိုင်မိတာပါပဲ။ သူက နည်းနည်း တွန့်သွားပြီး ကျနော့်ခါးကို ဖက်ထားတာ ဖြုတ်လိုက်ပေမဲ့ ဘာမှ မရုန်းပါဘူး။ ကျနော်လဲ သူ့နို့လေးတွေကို ဘရာ အပေါ်ကနေပဲ ဖြည်းဖြည်း နယ်ပေးနေပါတယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် ကစ်ဆင်ဆွဲတာကလဲ လိုက်ဖက်ညီပြီး တော်တော် မိုက်နေတော့ ဖီးလ်တက်လာပြီး အင်း အင်း ဆိုပြီး ဖွဖွလေး ငြီးသံတွေ ထွက်လာပါတယ်။
ကျနော်လက်နဲ့ မှီသလောက် သူ့ဘရာချိတ်တွေကို ဖြုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖြုတ်လို့မရဘူးဖြစ်နေလို့ ကစ်ဆင်ဆွဲနေတာ ခဏရပ်ပြီး နှိုက်ဖြုတ်တော့မှ ပြုတ်သွားပါတယ်။ ဝိုး..သူ့နို့လေးတွေ အရမ်းလှတာပဲဗျိုး။ လိမေ္မာ်သီး အကြီး အရွယ်လောက်ရှိပြီး လုံးဝန်းပြီး တော်တော် လှနေတဲ့ သူ့ရင်သားရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုမှာ ကျနော် ခဏ မှင်တက်သွားပါသေးတယ်။ ဒါတောင်မှ အမှောင်ထဲမှာပဲ ဝိုးတဝါးမြင်ရလို့နော်။ နေ့ခင်းဘက် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရရင် ကျနော် အသက်ရှု ရပ်သွားနိုင်တယ်ဆိုရင် ပိုတယ် ပြောကြမှာလား ဆရာတို့။
နို့လေးတွေ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ထွက်လာတော့ ခွန်းက သူ့လက်ကလေး ၂ ဖက်နဲ့ နိုင်သလောက် ကွယ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့လက်၂ ဖက်ဟာလဲ ကျနော်ကပဲ ချုပ်ကိုင်ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး ကျနေ်ာ့ ကျောဘက်ကို ပို့လိုက်ပါတယ်။ ကျနော့်ကို မဖက်ပေမဲ့ နို့လေးတွေကိုတော့ ပြန်မဖုံးတော့ပါဘူး။ ကျနော်လဲ မပြီးသေးတဲ့ ကစ်ဆင်ဆွဲခြင်း အမှုကို ဆက်ရပါတော့တယ်။ ကျနော် ၁၅ မိနစ်လောက် ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်၊ လျှာလေးနဲ့ ကလိလိုက်၊ ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ နို့လေးတွေကို နယ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေလိုက်နဲ့ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေပေမဲ့ သူ့ ပိပိလေးကိုတော့ လုံးဝ ပြသနာ မရှာရသေးပဲ တဆင့်ပြီး တဆင့် အေးဆေးလှုပ်ရှားနေပါတယ်။
သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းရတာလဲ ကြာလာတော့ ကျနော် တဆင့်တက်ချင်လာပါပြီ။ သူ့အနေအထားကိုကြည့်လိုက်တာ တော်တော်လေး ဖီးလ်ဖြစ်နေတဲ့အတွက် သူ့ရင်ဘတ်ဆီ ကျနော် အသာလျှောဆင်းပြီး နို့လေး ၁ လုံးကို ပြွတ်ကနဲ စို့ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့ခန္ဒာကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲ တောင့်သွားတာ သိရလိုက်တယ်။ အသက်ရှုရပ်သွားလောက်အောင် ကောင်းတဲ့ ခံစားမှုရဲ့ အစကို ကျနော် သူ့အတွက် ဆောင်ကျဉ်းပေးနေပါပြီ။ ကောင်မလေးရယ် မင်းဒီထက် အများကြီး စိတ်လှုပ်ရှားရဦးမှာပါကွာ။
ကျနော် သူ့နို့လေးတွေကို တစ်လုံးချင်း အပီအပြင် စို့ပေးနေပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလဲ လျှာနဲ့ ဝိုက်ပြီး ယက်ပေးတယ်။ နို့အရင်းကနေ လက်နဲ့ ကိုင်ဖျစ်ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွ စုပ်လိုက်၊ လျှာနဲ့ ထိုးလိုက်နဲ့ သူ့ကို ကောင်းလာအောင် တတ်သလောက် ပြုစုနေမိပါတယ်။ ၅ မိနစ်လောက်နေတော့ ကျနော်သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်နမ်းချင်တာနဲ့ နမ်းလိုက်တာ သူက မကြိုက်ပဲ မျက်နှာလှည့်ပြီး ရှောင်တယ်။ မကြိုက်တဲ့ ပုံစံပြတယ်။ (နောက်မှ သိရတာက တခြားဟာတွေ နမ်းပြီးရင် သူ့ကို ကစ်ဆင်ပြန်ဆွဲလို့ မရဘူး။ သူမကြိုက်ဘူးတဲ့။ ဒါလဲ ဆိုက်ကို တမျိုးပါပဲ။)
နို့စို့နေရင်း လက်ကိုအသာချပြီး သူ့ အဖုတ်လေးကို စမ်းလိုက်တော့ စိုလို့ ရွှဲလို့ နေပါပြီ။ ပင်တီလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ပိပိလေးကို လက်ချောင်းနဲ့ နည်းနည်းလေး ပွတ်ပြီး ကစားလိုက်ပါတယ်။ အင်း..ဟင်း ဆိုတဲ့ အသံလေးထွက်လာနေပါပြီ။ လက်ညှိုးထိပ်နဲ့ အစေ့လေးကို ထပ်ပွတ်လိုက်တဲ့အခါမှာပဲ သူ ကော့တက်လာပါတယ်။ ကျနော် နှူးနှပ်ပြင်ဆင်ထားတာ စားသုံးဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ။
ဒေါက်…ဒေါက်….ဒေါက်……
အဲဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းတံခါးက တံခါးခေါက်သံ ၃ ချက်ကို တိတ်ဆိတ်တဲ့ညမှာ ကျယ်လောင်စွာ ကြားလိုက်ရပါတော့တယ်…..
ခွန်းက ဆတ်ခနဲ လန့်သွားပါတယ်။ ကျနော်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ ခဏနေဦးနော်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ခွန်းကို စောင်လေးနဲ့ အုပ်လိုက်တယ်။ စောင် မအုပ်လဲ ဘာမှတော့ မမြင်ရပါဘူး။ ညဘက်ဖြစ်နေသလို အခန်းထဲမှာလဲ မှောင်နေတာကို။
အိပ်ယာပေါ်က ဆင်းပြီး ကျနော် တံခါး သွားဖွင့်လိုက်တယ်။ အေးဆေးမှာပေါ့။ ခုနလေးကမှ ကျနော် ဝိတ်တာကို ကွိုင်သွားဝယ်ခိုင်းထားတာလေ။ အခု သူဒါလာပို့တာ ကျနော် သိတာပေါ့။
ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ။ ဝိတ်တာဆီက ကျနော် ၃ ခုပါတဲ့ ကွိုင်ထုတ် ယူလိုက်တယ်။ တစ်ထုပ် ၄၀၀၀ တောင်ပေးရတယ်။ ဂျပန်မိတ်လို့ ပြောတာပဲ..ကျနော် ၅ ထောင်တန် တစ်ရွက်ပေးလိုက်တယ်။ ပိုတာ မုန့်ဖိုးယူလိုက်ပေါ့။ ကျနော် အခုချိန် မနှမြောတတ်ပါဘူး။
ခွန်းက တိုးတိုးလေး မေးပါတယ်။
“ဘာ..ဘာလဲဟင်…ဘယ်သူလာတာလဲ။”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး။ ဝိတ်တာပါ။ ခိုင်းထားတာ တခုရှိလို့။”
သူ အခြေအနေမှန်ကို သိတော့ လှုပ်ရှားနေတဲ့စိတ်ပြန်ငြိမ်သွားပါပြီ။ ကျနော်က ပြီးခဲ့သော ဇာတ်လမ်း အဆက် ပြန်လာပါပြီ။ အိမ်သာခဏ ဝင်ပြီး ကွိုင်ကို အသာစွပ်လိုက်ပါတယ်…။ ကွိုင်က အနံ့မပါတဲ့ အပါးစား…ကောင်းမှ ကောင်း။ တံဆိပ်တော့ မသိတော့ဘူး…ကြည့်ဖို့ အချိန်မရဘူးရယ်။ လုပ်စရာရှိတယ်။ မအားဘူး အချိန်နဲ့ ဒီရေသည် လူကို မစောင့်တဲ့လေ။
လွှားထားတဲ့ စောင်ကို အသာခွာလိုက်ပါတယ်။ အဲကွန်းအေးနေပေမဲ့ သူ ချွေးတွေပြန်နေပါတယ်။ ဗိုက်ကလေးမှာ ချွေးလေးတွေ သီးနေတာ ချစ်စရာလေး..ဒါပေမဲ့ ကျနော် အဲဒီ အလှအပတွေ မခံစားနိုင်သေးပါဘူး။ အဆက် မပြတ်ခင် ကျနော် သူ့ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းဝင်ပြီး ပန်းဖူးလေးကို လျှာနဲ့ အပြားလိုက် အပေါ်အောက် လျက်ချလိုက်ပါတယ်။
“အား…ရွီး…..”
ကော့တက်သွားတဲ့ ခွန်းရဲ့ ခါးကို အသာထိန်းပြီး ဆက်တိုက် ဘာဂျာ ကျွေးမိပါတယ်။ ခွန်းရဲ့ ပိပိလေးမှာ အမွှေးရေးရေးလေးသာ ရှိပြီး ဖေါင်းဖေါင်းလေး …မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကျနေတာပဲဗျာ။ အနံ့ကလဲ မနံဘူးဆိုတော့ ကျနော် အားရပါးရ ကျွေးတော့တာပဲဗျို့
“ရွီး…အား….အား….ကို”
“အား…အမေ့….ဟင်း…ဟင်း”
ခလုပ်ထိမှာ အမိတ ပဲ ကြားဘူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မိန်းကလေးတွေ ဖီးလ်လာနေတာကို ဘာလို့ အမိတကြတာလဲ မသိ..။ ကလေးမွေးတော့လဲ …အမေရေ…အမေရေ…ကယ်ပါဦးဆိုပဲ။ ကျနော်သာ သူ့အမေဆိုရင်တော့ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ဖျင်ကို ကြက်မွှေးနဲ့ ခပ်စပ်စပ်သာရိုက်ချင်တော့တာပဲ။ “နင့်ဖာသာနင် ရွထပြီး ခံတာ အမေနဲ့ ဘာဆိုင်တုန်းဟ” လို့ ဆိုပြီးတော့လေ။
အဲဒီလိုနဲ့ ခါးက ဆတ်ဆတ် ဆတ်ဆတ်နဲ့ ကော့တက်လာပြီး သူ့ အဖုတ်နဲ့ ကျနော့် မျက်နှာကို ဖိပြီး ပွတ်ပါတယ်…အသက်တောင် မနည်းရှုရတယ်….ပုံစံကြည့်ရတာ သူ တခါပြီးသွားပုံ ရပါတယ်။ ဒီတော့ ကျနော်လဲ ရပ်ပြီး သူ့ကို ခြေထောက်ကနေ ကုတင် စောင်းထိ ဆွဲသွားပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်…၊ ကျနော့်ရဲ့ မာပြီး ထောင်နေတဲ့ အငယ်ကောင် ဒုတ်ကြီးကို အသာတေ့ပြီး ဆောင့်ချလိုက်ပါတော့တယ်။
“…ဟင်း….အု….”
သူ့ အနေအထားကြည့်ပြီး ဖိုးပလေးလဲ သေချာ လုပ်ထားတာကြောင့် ပစ္စည်းလဲ အရည်ရွှဲနေတာနဲ့ တခါတည်း အဆုံးထိ ဝင်အောင် ဆောင့်ချလိုက်တာ…အောက်က ဘာမှတောင် အသံမထွက်တော့ ကျနော် သူ မေ့များမေ့သွားပြီလားပေါ့. ..ကြည့်လိုက်ရသေးတယ်..အခြေအနေကို..။ ဒါပေမဲ့ လူက ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ထပ်လာမဲ့အချက်တွေ မျှော်လင့်နေတဲ့ပုံဆိုတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကို ပခုံးပေါ်တင်ပြီး စက်သေနတ်ပစ်သလို ဆက်တိုက် ဆောင့်ချလိုက်ပါတော့တယ်။
မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီနေ့က ၃ ချီ ပြီးအောင် လုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။…ကွိုင်က ၃ ခုတည်းဆိုတော့ တော်မှ ဖြစ်တော့မှာကိုး။
အဲဒီနေ့က စပြီး သူနဲ့ကျနော်လဲ သဲနဲ့ ကို ဖြစ်သွားကြပါပြီ။ နောင်အချီတွေကျတော့ ကျနော့်ရည်းစားဖြစ်သွားပြီးဆိုတော့ အလွှာမခြားတော့ပဲ…ရှေးကထက် ပိုလို့ချစ်ကြရပါတော့တယ်။ emergency ဆေးသောက်ရင် သူ့အတွက် မကောင်းလို့ လက်မောင်းထဲ UID ဆိုတဲ့ အချောင်းလေးတော့ ဆရာဝန်ဆီသွားပြီး ထည့်လိုက်ပါသေးတယ်..။ ဒါမှ အေးဆေး ရေမီးအစုံ လေထီးခုန်လို့ ရမှာ…
ဒီလိုနဲ့ ဇော်လင်းမောင် လက်သရမ်းပြီး ရေးလို့ ဖြစ်လာတဲ့ ဇာတ်လမ်းမှာ အတွဲညီညီ ကပြရင်းနဲ့ ကျနော်နဲ့ ခွန်းတို့လဲ အားရင် အားသလို ဒီကောင်တွေနဲ့ အမျှင်တန်းပြီး ချစ်ခန်းတွေ ဖွင့်ရင်း ချစ်ဗိမာန်လေးတွေ အခိုင်အမာ ဆောက်ကြပါတော့တယ်ခင်ဗျား။
(ပြီးပါပြီ…..)