အငယ်အနှောင်းဘဝလေ

ဆယ်တန်းမပြီးပဲကျောင်းထ်ွက်ထားတော့ ကျွန်မဘာလုပ်ရမယ်မသိ။ အသက်က ၂၀ကျော်တဲ့အထိ အလုပ်လဲရေရေရာရာမရှိ။ အိမ်ကလဲ စီးပွားရေးအဆင်ပြေလှသည် မဟုတ်တော့ အလုပ်လျှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။ ဘွဲ့များများရတဲ့ သူတွေတောင် အလုပ်ရဖို့ခက်နေတဲ့ခေတ်ကြီးထဲ ကျွန်မလိုဆယ်တန်းမပြီးတဲ့သူအတွက် အပုံကြီးခက်တာအမှန်ပါပဲ။ ရှိစုမဲ့စု ပိုက်ဆံလေးနဲ့ ကျွန်မကွန်ပြူတာသင်တန်းတက်တယ်။ အလုပ်ရဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သတင်းစာတွေမှာ အလုပ်ခေါ်တဲ့ကြော်ငြာရှာတယ်။ လမ်းသွားရင်းလဲ ကပ်ထားသမျှအလုပ်ခေါ်စာဖတ်တယ်။ သွားလျှောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့အငြင်းခံရတယ်။ အင်တာဗျူးတောင်မဖြေရဘူး။ စိတ်ဓာတ်တော့မကျပါဘူး။ တနေ့တော့ အလုပ်ရမှာပဲလို့ ယုံကြည်ထားတယ်။

တရက်ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းကအပြန် လမ်းလျှောက်လာရင်း အလုပ်ခေါ်စာတစ်ခုတွေ့တယ်။ (အမျိုးသမီးဝန်ထမ်း အလိုရှိသည်) အစချီပြီး ဘာညာဘာညာပေါ့။ ခေါ်တဲ့ကုမ္မဏီလိပ်စာလဲရေးထားတယ်။ ကျွန်မရောက်နေတဲ့နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးတော့ ချက်ချင်းသွားလိုက်တယ်။ ကုမ္မဏီရောက်တော့ ညနေစောင်းနေပြီ။ ငါးနာရီလောက်ရှိမယ်ထင်တယ်။ အထဲဝင်စုံစမ်းတော့ နောက်နေ့ညနေခြောက်နာရီမှာ အမ်ဒီနဲ့အင်တာဗျုးဖြေဖို့ ချိန်းလိုက်တယ်။ အလုပ်ရဖို့ကမသေချာပေမဲ့ ဖြေဖို့က ကျွန်မတာဝန်ပဲလေ။ အိမ်ကိုပြန်လာပြီး အင်တာဗျူးအတွက် ပြင်ဆင်ရတယ်။ တခါမှအင်တာဗျူးမဖြေဘူးတော့ ကုမ္မဏီတခုမှာ အလုပ်ဝင်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းဆီက အကူအညီယူရတယ်။ သူကကမ်ပဏီဝတ်စုံဖြစ်တဲ့ ရှပ်အဖြူလယ်သာစကပ်အနက် ငှားပေးတယ်။

တခြားသိသင့်တာလေးတွေ ပြောပြတယ်။ ကျွန်မကအကိတ်ကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ ရှိသင့်တဲ့အမို့အမောက် တွေတော့ရှိတယ်။ သူငယ်ချင်းကတော့ ကျွန်မထက်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် သေးတယ်။ သူ့အဝတ်အစားတွေက ကျွန်မဝတ်လိုက်တော့ တင်းကျပ်ပြီး ဆက်ဆီကျနေတယ်။ ရှပ်အဖြူအောက်က ကျွန်မရင်သားတွေ ရုန်းကန်ထွက်နေသလို လယ်သာစကပ်အနက်အောက်မှာလဲ တင်သားအလှကပေါ်လွင်နေတယ်။ အင်တာဗျူးဖြေမဲ့နေ့မှာတော့ ရင်သားတွေဖုံးအောင် ကုတ်အကျီလေး ထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကုမ္မဏီရောက်တော့ ငါးနာရီလေးဆယ့်ငါးရှိပြီ။ အင်တာဗျူးတဲ့အခန်းအပြင် ထိုင်ခုံလေးမှာ ကျွန်မစောင့်နေရတယ်။ ကျွန်မလက်ဖဝါးက ချွေးစေးတွေပြန်နေတယ်။ ရန်ကုန်ရဲ့ရာသီဥတုကြောင့် လယ်သာစကပ်အောက်မှာလဲ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်ပြီး ချွေးထွက်စပြုနေတယ်။

ကျွန်မထိုင်စောင့်နေရတာ မသက်မသာရှိလိုက်တာ။ ကုမ္မဏီက ပုရိသအချို့က ကျွန်မကိုငေးနေကြတယ်။ ကျွန်မအတွက်ကတော့ ဒါလိုအကြည့်တွေ ရိုးနေပါပြီ။ စိတ်ထဲဘယ်လိုမှကို မနေတော့တာ။ ညနေခြောက်နာရီဒေါင်ဆိုတာနဲ့ ကျွန်မကို အင်တာဗျူးဖြေဖို့ ခေါ်ပါတော့တယ်။ အခန်းဝကိုတုန်တုန်ရီရီ လျှောက်သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။ အထဲကဝင်ခဲ့ဖို့ ပြောသံကြားရတယ်။ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ အခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်။ အသက်လေးဆယ်စွန်းစွန်း အမျိုးသားတယောက်က စားပွဲတဘက်မှာ ထိုင်နေတယ်။ သူကအမ်ဒီတဲ့။ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ မိတ်ဆက်လိုက်တယ်။ အမျိုးသားကကျွန်မကို မထိုင်ခိုင်းသေးဘဲ ခေါင်းအစခြေအဆုံးအနှံ့ကြည့်တယ်။ ထိုင်ပြီးတော့လဲ သာမန်ကာလျှံကာ မေးခွန်းတွေမေးတယ်။

စားပွဲအောက်က သူ့ခြေထောက်က ကျွန်မခြေထောက်ကို လာလာထိနေတယ်။ ပြီးတော့ကျွန်မမိဘတွေ အကြောင်းမေးတယ်။ ပုံမှန်ဖြေနေပေမဲ့ ကျွန်မစိတ်ထဲ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြနေမိတယ်။ အဲဒါတွေပြီးတော့ အမ်ဒီကမတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျွန်မဘေးကို လျှောက်လာတယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကျွန်မပခုံးပေါ်တင်ပြီး စိတ်မပူဖို့ပြောတယ်။ အားလုံးအဆင်ပြေ သွားလိမ့်မယ်တဲ့။ သူ့လက်တွေ ကျွန်မရင်ဘတ်ပေါ် လှမ်းလိုက်တော့ ကျွန်မလဲမတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ လက်ဖဝါးမှာချွေးစေးတွေ ရွှဲနစ်နေတယ်။ အင်တာဗျူးမေးလို့ပြီးပြီလား ကျွန်မမေးလိုက်တော့ မပြီးသေးဘူးတဲ့။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာလဲ မရိုးသားတဲ့ ဟန်ဆောင်ပြုံးတခု ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ ကျွန်မတကိုယ်လုံးလဲ ချွေးပြန်နေတော့ အပေါ်ထပ် ကုတ်လေးကိုချွတ်တယ်။

သူကအပေါ်ထပ်ကုတ်က အင်တာဗျူးမစခင် ကတည်းကချွတ်လာရမှာတဲ့။ ကျွန်မမသက်မသာပဲ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရတယ်။ ကျွန်မကိုပြန်ထိုင်ခိုင်းတာနဲ့ ထိုင်ချလိုက်ရတယ်။ သူ့လက်တွေက ဒီတခါ ကျွန်မတင်ပါးပေါ်ရောက်လာတယ်။ စကပ်ကလယ်သာအစစ်လားတဲ့။ သူ့မိန်းမတောင်လယ်သာစကပ် တထည်လောက် ဝယ်ချင်နေတာဆိုပဲ။ ကျွန်မတင်ပါးပေါ်က အမ်ဒီ့လက်တွေကို ညင်ညင်သာသာပဲဖယ်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့ဖုန်းမြည်လာလို့ ဖုန်းပြောနေတယ်။ မျက်စိကတော့ ကျွန်မဆီကမခွာဘူး။ ပေါင်ကြားထဲချွေးထွက်နေတော့ ကျွန်မလက်နဲ့ ပွတ်သပ်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါကိုသူမြင်သွားပြီး ဆန္ဒရှိရင်စကပ်ပါ ချွတ်လို့ရတယ်တဲ့။ ဒီအခန်းထဲ တခြားသူမလာဘူးတဲ့။ ရိသဲ့သဲ့ပြုံးပြီးပြောတယ်။

အမ်ဒီက ဖုန်းပြောလို့ မပြီးသေးဘူး။ အခန်းထောင့်မှာ ဆိုဖာတခုတွေ့တာနဲ့ ကျွန်မသွားထိုင် နေလိုက်တယ်။ အမ်ဒီရဲ့အလုပ်စားပွဲမှာ ထိုင်နေရတာထက် ဆိုဖာက သက်တောင့်သက်သာ ပိုရှိနေတယ်။ သူ ဖုန်းပြောပြီးတဲ့အထိ ကျွန်မကြောက်ကြောက်နဲ့ စောင့်နေတယ်။ အမ်ဒီက ဖုန်းချပြီး ကျွန်မဘေး ဆိုဖာပေါ် လာထိုင်တယ်။ ကျွန်မ အင်တာဗျူး အခြေအနေ အမ်ဒီကို မေးလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက အင်တာဗျူးလို့တော့ မပြီးသေးဘူးတဲ့။ ကျွန်မ အလုပ်တော်တော် လိုချင်နေရင်တော့ တနေရာရာကို လာသင့်တယ်တဲ့။ အဲဒီလိုပြောပြီး အမ်ဒီက လိပ်စာကဒ်တခု လှမ်းပေးတယ်။ သူ့ဖုန်းနံပါတ်နဲ့ လိပ်စာက ကဒ်ပေါ်မှာပါတယ်။ ပြောနေရင်း အမ်ဒီ့လက်က ကျွန်မပေါင်ပေါ် ရောက်လာတယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ စကပ်အောက် တိုးဝင်တယ်။ ကျွန်မအတွက် စဉ်းစားချိန် ပေးပါဦးလို့ တောင်းဆိုလိုက်တယ်။

အဲဒ်ီအချိန်မှာ သူ့လက်က ကျွန်မပင်တီပေါ် ရောက်နေတော့တယ်။ အချိန်မဖြုန်းဘဲ မြန်မြန်စဉ်းစားလို့ အမ်ဒီက ပြန်ပြောရင်း ပင်တီကို ဘေးတဘက်ကပ်ပြီး လက်က ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို လာပွတ်နေတယ်။ အမ်ဒီ လက်ပြန်ထုတ်တော့ ကျွန်မ အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကုမ္မဏီက ထွက်လာတဲ့အချိန် ကျွန်မအဲဒီကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မသွားတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တခြား တခြားအလုပ်တွေ ရှာတယ်။ လျှောက်တယ်။ အင်တာဗျူး ဖြေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆယ်တန်းအောင်တွေပဲ ဦးစားပေး နေကြတာချည်းပဲ။ စာရွက်ပေါ်ကဘွဲ့က အဓိကလိုဖြစ်နေကြတာ။ ဒါနဲ့ပဲ အရင်ကုမ္မဏီဆီ ပြန်သွားဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ အမ်ဒီက နှာဘူးဆိုပေမဲ့ အဲဒီကုမ္မဏီက လစာအတော်များတယ်။ ကျန်တဲ့ အလုပ်တွေနဲ့ ယှဉ်ရင်ပေါ့။

တညနေမှာတော့ အမ်ဒီပေးလိုက်တဲ့ လိပ်စာကဒ်လေးကိုင်ရင်း ကျွန်မစဉ်းစားခန်း ဖွင့်နေမိတယ်။ အချိန်အကြာကြီး မစဉ်းစားတော့ဘဲ အမ်ဒီဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး အလုပ်ကိုလက်ခံမဲ့ အကြောင်းပြော လိုက်တယ်။ သူကတော့ ဘာလို့အဲလောက် အချိန်ဆွဲနေတာလဲတဲ့။ ကျွန်မလဲ စဉ်းစားနေတာ ကြာသွားလို့ပေါ့။ အမ်ဒီက ရယ်သွမ်းသွေးပြီး လိပ်စာကဒ်ထဲက နေရာကို ညရှစ်နာရီအရောက် လာဖို့ပြောတယ်။ ဆက်ဆီကျကျ ဝတ်လာခဲ့ဖို့လဲ မမေ့စေနဲ့တဲ့။ အမ်ဒီ့ဆီ ဖုန်းဆက်တဲ့အချိန်က ညနေငါးနာရီ ထိုးခါနီး။ ကျွန်မလဲ ခပ်သွက်သွက် ပြင်ဆင်ရတာပေါ့။ အပေါ်က တီရှပ်နဲ့ အောက်မှာ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုတို ဝတ်သွားလိုက်တယ်။ တက်စီတစီးငှားပြီး လိပ်စာကဒ်ထဲက နေရာကိုသွားတယ်။

တက်စီဆရာက ကားနောက်ကြည့် မှန်ကတဆင့် ကျွန်မကို ငမ်းတယ်။ ကျွန်မ လျစ်လျူရှု ထားလိုက်တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ အမ်ဒီချိန်းတဲ့နေရာ ရောက်တယ်။ အရမ်းလှတဲ့ နေရာတခုပါပဲ။ သုံးထပ်တိုက်လေးက ရေကန်ကို မျက်နှာမူပြီး ဆောက်ထားတယ်။ ကမ်းခြေက ဘန်ဂလိုပုံစံလေးပါ။ အထပ်များတာက လွဲရင်ပေါ့။ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်မှာ သေချာဆောက်ထားတယ်။ တိုက်လေးဆီ လျှောက်သွားတော့ တံခါးကို သော့ခတ်ထားတယ်။ ကန်ရေပြင်ကိုဖြတ်ပြီး တိုက်လာတဲ့လေကြောင့် တချက်တချက် ချမ်းသွားတယ်။ အမ်ဒီကို တိုက်အပြင်မှာ ထိုင်စောင့် နေလိုက်တယ်။ သူရောက်လာတော့ ညရှစ်နာရီခွဲတော့မယ်။ ကားကို ပါကင်ထိုးပြီး အမ်ဒီဆင်းလာတယ်။ လက်ထဲမှာလဲ ဘီယာကဒ်လိုက် ဆွဲလာတယ်။

သူက ကျွန်မဝတ်လာတာ သူ့အကြိုက်ပဲတဲ့။ ချီးကျူးသလိုလို ပြောသေးတယ်။ အမ်ဒီက တံခါးဖွင့်ပြီး တိုက်ထဲဝင်တယ်။ ကျွန်မလဲ ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ခဲ့တယ်။ တိုက်လေးရဲ့ ဧည့်ခန်းက အကျယ်ကြီးပဲ။ အမ်ဒီက အိမ်သော့ကို အတွင်းက သေချာပိတ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကိုနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တဖက်က ကျွန်မဘောင်းဘီတို အရှေ့ပေါ်မှာ။ နောက်တဖက်က ဘောင်းဘီတိုရဲ့ နောက်အတွင်းထဲမှာ။ ပြီးတော့ လက်တွေပြန်ရုတ်ပြီး ဘီယာကဒ်ကိုဆွဲ ကျွန်မခါးကိုဖက်ပြီး အပေါ်ဆုံးထပ်က အခန်းဆီတက်ခဲ့ကြတယ်။ အခန်းက အိပ်ခန်းကို လသာဆောင်နဲ့ ဆက်ထားတယ်။ ရေကန်ကို မျက်နှာမူထားတော့ လေကတဖြူးဖြူး တိုက်နေတယ်။ အမ်ဒီရဲ့ ယောက္ခမက သူ့ကို ဒီတိုက်လေး လက်ဖွဲ့ခဲ့တာတဲ့။ အမ်ဒီက သူ့အကျႌကိုချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်တယ်။

ဘီယာတဘူး ဖောက်သောက်တယ်။ ကျွန်မက လသာဆောင် ဆီသွားပြီး ကန်ရေပြင်အလှကို ခံစားနေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အမ်ဒီက ကျွန်မကိုခေါ်လာတာ ရေကန်ကြည့်ခိုင်းဖို့ မဟုတ်၊ အလုပ်လုပ်ဖို့ ဆိုတဲ့အကြောင်း လှမ်းအော်ပြောတယ်။ ကျွန်မလဲ ကုတင်ဘေး ပြန်လာရတာပေါ့။ သူက ဘီယာတဘူး ကျွန်မဆီ လှမ်းတယ်။ ကျွန်မ ဘီယာကို နည်းနည်းချင်း စုပ်နေလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက မျက်နှာကို လာလျက်တယ်။ ကျွန်မ ဘီယာတဘူးကုန်တော့ ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက မျက်နှာကို နမ်းနေရင်း ဘီယာထပ်သောက်တယ်။ ကျွန်မဆီလဲ ထပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပြောသေးတယ်။ ဒီတဘူးက ဘီယာသက်သက် မဟုတ်ဘူးတဲ့။ သူ့လရည်တွေ ရောထားတယ်။ ကုန်အောင်သောက်တဲ့။

ကျွန်မလဲ တုန့်ဆိုင်းမနေဘဲ ဘီယာကို တကျိုက်ချင်း သောက်ချလိုက်တယ်။ အမ်ဒီက အဲဒါကိုကြည့်ပြီး အံ့သြနေတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျွန်မရဲ့အကျႌနဲ့ ဘရာကိုချွတ်တယ်။ ဘီယာဘူးကို ကျွန်မနို့တွေကြား ညှပ်တယ်။ ဘီယာကို အကုန်သောက်ပြီး အမ်ဒီက အနမ်းမိုးတွေ စရွာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်နမ်းတယ်။ ကျွန်မ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ပင်တီကိုလဲ ချွတ်လိုက်တယ်။ အမ်ဒီရှေ့မှောက် ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ဖြစ်သွားတယ်။ သူလဲ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးကြီး ပါးစပ်နားလာတေ့ပြီး စုပ်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်မလဲ တတ်သလောက် မှတ်သလောက် ပြုစုပေးတယ်။ အမ်ဒီလက်က ကျွန်မစောက်စိနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေတယ်။ သိပ်ကြာကြာ မစုပ်လိုက်ရဘူး။

အမ်ဒီက လရည်တွေ ကျွန်မကိုယ်ပေါ် ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ သူက ကုတင်ပေါ်လှဲတယ်။ ကျွန်မက သူ့လီး ပြန်မတ်အောင် ဆွပေးတယ်။ လီးပြန်တောင်လာတော့ အပေါ်ကခွပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ ဆွဲယူသွင်းတယ်။ အမ်ဒီလီးက ပုံမှန်ဆိုဒ်ဆိုတော့ ကျွန်မအတွက် သိပ်မသိသာလှ။ အရှည်က သူများထက်သာတော့ ဖိထိုင်ချလိုက်တိုင်း လီးဒစ်က သားအိမ်ခေါင်းကို လာလာထိတယ်။ ငါးမိနစ်လောက် အမ်ဒီပေါ်ကနေ ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အမ်ဒီကကျွန်မကို လီးစောက်ဖုတ် တပ်လျက်လှဲချတယ်။ လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ ဆယ်မိနစ်လောက် တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။ လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီး ကျွန်မနို့ကြားထဲကို လိုးပြန်တယ်။ သူ အဲလိုလုပ်နေတုန်း ကျွန်မမျက်စိမှိတ်ပြီး ဖီးလ်ခံနေမိတယ်။

အမ်ဒီက ကျွန်မကို ပါးရိုက်ပြီး မျက်စိဖွင့်ခိုင်းတယ်။ နို့ကိုလိုးလို့ အားရတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဒေါ့ဂီစတိုင်နဲ့ ထပ်လိုးတယ်။ အမ်ဒီ့လီးက ရှည်တော့ အတော်ထိထိမိမိ ရှိတယ်။ ခဏလောက်ပဲ ဆောင့်လိုးပြီး ကျွန်မ ဖင်နဲ့ကျောပေါ် လရည်တွေ ပန်းထုတ်တယ်။ အဲဒီညက ညလုံးပေါက် အခါခါလိုးဖြစ်တယ်။ ခရေကိုဖြုတ်မယ် ထင်ပေမဲ့ အမ်ဒီက စောက်ဖုတ်သီးသန့်ပဲ ဆော်တယ်။ နောက်နေ့တွေတော့ အပေါက်စုံ ခံရတာပေါ့။ စနေနေ့ညက ချိန်းပြီး လိုးလိုက်တာ တနင်္လာနေ့ မနက်မှ အိမ်ပြန်ပို့ပေးတယ်။ တနင်္လာ ညနေကျ ဖုန်းလာတယ်။ အလုပ်ခန့်လိုက်ပြီတဲ့။ ရင်းရကျိုးနပ်တယ် ဆိုရမလား။

တအိမ်လုံးကို အလုပ်ရတဲ့ အထိမ်းအမှတ်နဲ့ ဟော့ပေါ့လိုက် ကျွေးလိုက်တယ်။ အလုပ်ဝင်ပြီး မကြာမကြာ ရေကန်ရှေ့က တိုက်လေးမှာ အမ်ဒီနဲ့ လိုးဖြစ်တယ်။ သူ့ရဲ့ ဘယ်နှစ်ယောက်မြောက်မှန်း မသိတဲ့ မယားငယ်အနေနဲ့ပေါ့။ ခြောက်လလောက်နေတော့ အမ်ဒီ တခြားမြို့က ကမ်ပဏီခွဲတခုကို ပြောင်းသွားတယ်။ တိုက်ရဲ့သော့က ကျွန်မဆီလဲ တစုံရှိတော့ သူရန်ကုန်လာတိုင်း သွားနေဖြစ်တယ်။ သူမလာတော့လဲ တခြားသူတွေနဲ့ အပတ်တိုင်း ပျော်ပါးရတာပေါ့။ အမ်ဒီနဲ့ စခဲ့ရတဲ့ ကမ်ပဏီအလုပ်ကို ကျွန်မ အရမ်းသဘောကျ နှစ်သက်မိတာပါပဲရှင်..ပြီးပါပြီ