ရှေ့နေမလေးသီရိနှင့် သူငယ်ချင်းသုံးယောက်အမှု

အခန်း(၁)
ယနေ့ရုံးချိန်းမရှိသဖြင့် အမှုသစ်ရှာရဦးမည် ဖြစ်ရာ ရုံးမသွားဟုဆုံးဖြတ်ကာ သီရိတစ်ယောက် အပျင်းကြီးကာ ဆက်လက်အိပ်နေသည်။ သတိရသဖြင့် ဘေးကိုလှည့်ကြည့်တော့ ကိုအေးမင်းက မပြန်သေး။ သူမ နိုးသွားသည်ကို သိသောအခါ သူမညအိပ်ဝတ်စုံကို ပင့်သည်။
“တော်ပြီကွာ”
“ပြန်ခါနီး တစ်ချီလောက် ဆွဲပါရစေ”
“မနေ့ညလည်း တစ်ညလုံးနော်၊ ဒီမှာ အောင့်တောင်နေပြီ”
“တစ်ချီလောက်ကွာ”
“အ.. ဇွတ်ပဲ အ.. ဖြည်းဖြည်းသွင်းပါ”
အေးမင်းဆိုသူက သူမနောက်မှနေကာ အဖုတ်ထဲကို သူ့ဟာကြီးသိပ်ထည့်သည်။ အေးမင်းဆိုသူမှာ ကျောင်းတုန်းက ချစ်သူဖြစ်သည်။ ချစ်သူဘဝဖြင့် အပြတ်ဆွဲခဲ့ကြသည်။ နောက်တော့ အေးမင်းက အခြား မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်သွားသည်။ လက်ထပ်ပြီး အခြားမြို့သို့ ပြောင်းသွားသည်။ သို့သော် အလုပ်သဘောအရ သူမနေထိုင်ရာမြို့သို့ မကြာခဏ ရောက်လာတတ်သည်။ အစပိုင်းရှောင်ခဲ့သည်။ နောက်တော့ အရင်လိုပင် သူမငှါးနေသော အခန်းသို့ ညညရောက်လာသည်။ သူမ စိတ်နာစွာ မုန်းတီးခဲ့သော်လည်း အတွေ့ကို ပြန်ပေးသောအခါ သူမမခံနိုင်ပြန်။ မျှောရပြန်သည်။ တစ်လလောက် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားပြီးခါမှ မနေ့ညက ရောက်လာကာ တစ်ညလုံး “တစ်လစာ” ဆိုပြီး နည်းမျိုးစုံဆွဲရာ
သူမအဖုတ်တောင်မှ အောင့်သွားသည်။ မနက်ပြန်ရမှာမို့ ဆိုသဖြင့် ခံပေးလိုက်သည်။ ချစ်သူ အဖြစ်မဟုတ်ပေမယ့် လိင်ဆက်ဆံဖော်သူငယ်ချင်း အဖြစ် ဆက်လက်နေထိုင်လာခဲ့သည်မှာ လအတော်ပင် ကြာငြောင်းလာခဲ့လေပြီ ဖြစ်သဖြင့် တစ်ယောက်အာသာကို တစ်ယောက် ဖြည့်ဆည်းကာ အစွမ်းကုန် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ချဲခဲ့ကြသည်။ သူမခါးကိုကိုင်ကာ ဆွဲလိုက်သဖြင့် သူမလည်း အလိုက်သင့်ပင် လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးလိုက်သည်။ အေးမင်းတစ်ယောက် သူမခါးကို ဆတု်ကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် လိုးလေသည်။ လိုးချက်များ မြန်လည်း မြန်လာသည်။

“ထည့်ထားလိုက်ရမလား”
“အင်း” သူမစောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးရည်များ တဗြစ်ဗြစ်ဝင်သွားသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ နွေးခနဲ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “စိမ်မနေနဲ့ ထတု်တော့၊ ပြန်တော့၊ မုန်းဖို့ ကောင်းလိုက်တာ အဖုတ်ကို အောင့်သွားတာပဲ၊ နို့ကိုလည်း သူစို့တာနဲ့ နို့လည်းကြီး နို့သီးခေါင်းတွေလည်း ကျယ်ကုန်ပြီ”
သူမအတင်းထတော့ လီးက သူမစောက်ဖုတ်မှ ဖောက်ဆို ပြုတ်သွားသည်။ တစ်ရှုးယူကာပေါင်ကြားထဲ သုတ်လိုက်သည်။ အေးမင်းက သူမကိုယ်ကို လှမ်းဖက်ကာ ကုတင်ပေါ် ဆွဲအိပ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲဖက်သည်။ ပါးပြင်ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းသည်။ အနမ်းများအောက်တွင် သူမသည် တပ်မက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ ပိုတိုးဝင်မိသည်။ သူမ၏ မုန်းလည်းမုန်းရသူ ချစ်လည်းချစ်ရသူဖြစ်သော အေးမင်းရင်ခွင်သည် သူမကို ထာဝရနွေးထွေးစေမြဲ
ဖြစ်သည်။

ကိုးနာရီထိုးတော့ အေးမင်းပြန်သွားသည်။ မနက်စာစားဖို့ လုပ်ရင်း ဤနေ့ ရုံးသို့သွားရ မသွားရ
စဉ်းစားနေမိသည်။ အမှုကို ထပ်ရှာရမည်လား။ မနေ့က သူမလိုက်ခဲ့သော အမှုရှုံးသည်။ ကောင်လေးမှာ ခုမှ ၂၂ နှစ်သာ ရှိဦးမည်။ ထောင် ၁၀ နှစ်ကျသွားသည်။ ထို့အတွက် စိတ်မကောင်းခြင်းများစွာ ဖြစ်မိသည်။ ဝဋ်ကြွေးဟု သဘောထားခိုင်းလိုက်ရပါသည်။ အားနာသည်ကတော့ ကောင်လေး၏ မိဘများဖြစ်သည်။ မတတ်နိုင်ပါ။ သက်ပြင်းချရင်း မနက်စာကို စားလိုက်သည်။ ဗိုက်ပြည့်တော့ အားလုံးမေ့သွားသည်။ အိမ်မှာ ဆက်နေလျှင် ပျင်းစရာမို့ ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် ရုံးသို့သွားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ဒေါက် ဒေါက်” တံခါးလည်းခေါက် အခန်းထဲလည်းဝင်လုပ်မိတော့ သူမမှားမှန်း သိသွားသည်။ အမှုကို လက်ခံကာ အမှုလိုက်ရှေ့နေများသို့ ရောင်းစားသော အမှုပွဲစားဦးသိုက်ထွန်းသည် သ၏ူ ထံတွင် စာရေးမလုပ်နေသော ဝတီမော်ဆိုသည့် ကောင်မလေးတင်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုတ်ကစားနေသည်။ ဝတီမော်က သူမကို မြင်တော့ မတ်တပ်ရပ်ကာ သူမစကဒ်ကို အမြန်ဆွဲဖုံးသည်။ ဝတီမော်သည် အရပ်ပုပြတ်ပြတ်လေး ဖြစ်သည်။ အသားဖွေးသော်လည်း ရူပါမရှိပါ။ တင်များ ရင်များလည်း ရှိသင့်သလောက် ရှိသည်။ သို့သော် ဆွဲဆောင်မှု မရှိ။ စုပ်ချွန်းချွန်းလေးလည်း မဟုတ်။ ပြင်တတ် ဆင်တတ်သဖြင့် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်လေးတော့ ရှိသည်။

“အော် သီရိလေး လာလေ၊ ကဲကဲ ဝတီရေ ဒီနေ့တော့ နေ့ခင်းမှ တစ်ခေါက်ပြန်လာခဲ့နော်”
“သူနဲ့ ဆက်ဆွဲလိုက်ပါလား၊ ကျွန်မ သိပ်အဆင်မပြေလို့ပါ”
“ကိုကြီးဘက် အဆင်ပြေဖို့ပဲ လိုတာပါ သီရိရယ်၊ ဒီနေ့အမှုက မင်းနာမည်ကောင်းရမည့် အမှုကွ သလိား”
“ရှင် အဲလိုပဲ ပြောပြောရောင်းနေတာ မဟုတ်လား”
“ဒီတစ်ခါ ကိုကြီးတကယ်ပြောတာ ကလေးရဲ့၊ ကဲကဲ ဝတီ မင်းသွားတော့”
“ဟုတ်ကဲ့”
ဝတီထွက်သွားမည်လုပ်တော့ ဦးသိုက်ထွန်းက ဆော့ပင်တစ်ခုယူကာ ဝတီ၏ စကဒ်ကိုလှန်လကို်ပြီး
ပေါင်ပေါ်တွင် ကြက်ခြေခတ်လေး ခတ်လိုက်သည်။
“တခြားလူနဲ့ သွားမကဲနဲ့”
“ဟွန်းးး လူဆိုးကြီး”
ဝတီက သူမပေါင်ပေါ်မှ အမှတ်အသားကို ပြန်ဖျက်သည်။ အနည်းငယ်ပျက်စပြုချိန်တွင် ဝတီက အခန်းတံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ကာ ထွက်သွားသည်။
“ကျွန်မ…” သီရိမှ ငြင်းမလို့ လုပ်သည်။ ဦးသိုက်ထွန်းက မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းသည်။ သကို်ထွန်းက သီရိပါးပြင်ပေါ် သူ့နှာခေါင်းကို မြုပ်နေအောင် နမ်းလိုက်ပြီး ကုလားထိုင်တွင် အခန့်သား ပြန်ထိုက်လိုက်သဖြင့် သီရိမှာ သိုက်ထွန်းပေါင်ကြားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံမှာ ပွယောင်းနေသည်။ လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကာ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ဦးသိုက်ထွန်းသည် အသက် ၄၅ နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး လူပျိုကြီးဖြစ်သည်။ လူပျိုကြီး ဖြစ်သော်လည်း မိန်းမများစွာကို ပိုင်ဆိုင်သူ ဖြစ်သည်။ အမှုသည်မှ လာဘ်အဖြစ် သမီးမိန်းမပျို ရလျှင်ရ မရ၍ ရှိသည့်မိန်းမက လှလျှင် လာဘ်အဖြစ်ယူတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ပျိုပျိုအိုအို သိပ်မရွေးသည့်သူ ဖြစ်သည်။ ကြားထဲ မတော်တဆ ငတ်နေမည်စိုးသဖြင့် မာဆတ်မှ
ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ခေါ်ခေါ်ထားတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ဝတီမော်မှာ မာဆတ်မှ ခေါ်ထားသူ ဖြစ်သည်။ အများအမြင်တော့ စာရေးမလေး။ စုတ်ချွန်းချွန်းသော ဘာသော နားလည်မည်မဟုတ်သည့် သိုက်ထွန်းအတွက် အပေါက်ပါပြီး ကောင်းကောင်းပြုစုတတ်လျှင် နတ်သမီးလို သဘောထားသူ ဖြစ်သည်။
“ချစ် မစုပ်ခင်လေး ပိုဖီးလ်လာအောင် ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ပြပါလား” သီရိက ကွင်းထုပေးမလို့ လုပ်ရင်းမှ အသာထကာ ကိုယက်ို တစ်ပတ်လှည့်သည်။
“အိုးကတော့ တကယ့် စစ်ကိုင်းအိုးပဲ” သူမတင်လုံးကို ကြည့်ရင်း ပြောသည်။
“No No မချွတ်သေးနဲ့ဦး မင်းအိုကြီးနဲ့ ငါ့ဟာကို လာပွတ်ပေးပါဦး” သီရိက ခါးကော့ကာ တောင်နေသဖြင့် တန်းမတ်နေသော သိုကထ်ွန်းလီးကြီးပေါ် တငလ်ုံးဖြင့် ဖိကာ ပွတ်ပေးသည်။ ဒူးပေါ်လက်ထောက်ကာ ဘယ်ညာယိမ်းပေးသည်။ လီးလုံးကြီးက နွေးနေသည်။ တင်လုံးဖြင့် အထက်အောက်လေး ပွတ်ပေးသည်။

“ဟူး.. ဟူး … ရှီး ရှီးးးး”
သူမ လက်ကို သိုက်ထွန်းပေါင်ပေါ်ထောက်ကာ တင်လုံးဖြင့် ဆက်ပွတ်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ဆုတက်ိုင်ထားသည်။ လီးလုံးက ပိုမာလာသည်။ တင်သားထဲကို တိုးဝင်နေသည်။
“မင်းအိုးနဲ့ကို တချီပြီးလို့ ရတယ်”
သူမက ပြန်ရပ်ကာ မလှည့်ဘဲ ထမီကိုချွတ်ချသည်။ သိုက်ထွန်းက နောက်မှ ကွင်းထုနေသည်။ သူမအကျႌကို ဆက်ချွတ်သည်။ ဘရာလည်း ချွတ်ကာ စပင်ဒါကိုပါ ဆက်ချွတ်လိုက်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမနောက်မှထိုင်ကာ သူမတင်လုံးကို ကိုက်သည်။ လျှာဖြင့် လျက်သည်။ ပေါင်များကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် လိုက်စုပ်နမ်းသည်။ ခါးစပ်အထိ နမ်းတက်သည်။
“အာ့ နာ တယ်”
သိုက်ထွန်းက သူမတင်သားကို ကိုက်သည်။
“စားပစ်ချင်တယ်ကွာ”
သူမ နည်းနည်းလေး ကုန်းပေးသည်။
“အူးးဝူးးးးးးးးးး”
သူမစောက်ပေါက်မှ ဖင်ပေါက်သို့ဆွဲကာ ဖင်ညောင့်ရိုးထိ လျှာကို အပြားလိုက်ထားကာ တောက်လျှောက်လျက်သဖြင့် သူမတစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ ဆိမ့်တက်သွားသည်။ သူမဆက်ကုန်းလိုက်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမခြေတစ်ဖက်ကို ခုံပေါ်တင်လိုက်သည်။ သူမက စားပွဲကို တံတောင်ဖြင့်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမစောက်ခေါင်းထဲကို လျှာဖြင့် ထိုးမွှေသည်။
“အာ့…ဝု ဟူးးးးးးး”
သူမတစ်ကိုယ်လုံး မြောက်တက်နေသလို ခံစားရသည်။ သိုက်ထွန်းက သူမစောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းနှစ်ဖက်ကို ဖြဲလိုက်သည်။ ရဲတွတ်နေသော စောက်ပတ်အတွင်းသားကို ချိုမြိန်စွာ လျက်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လျှာကို အလုံးလိုက် ထိုးသွင်းသည်။ မနေ့ညက တစ်ညလုံးနီးပါး အဆွဲခံထားရသဖြင့် အောက်နေသော
စောက်ဖုတ်မှာ အတော်လေးသက်သာသွားသည်။ တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ လီးရာနှင့် လီးအနံ့မပျောက်သေးသော သူမစောက်ဖုတ်ကို တစ်ယောက်ကတော့ မြိန်ယကှ်စွာ လျက်နေသည်။ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းထိုးသွင်းပြီး စောက်ခေါင်းထဲထိုးမွှေသည်။
သီရိက စားပွဲပေါ်ပက်လက် အိပ်ပေးလိုက်သည်။ သကို်ထွန်းက သူမပေါင်တစ်ဖက်ကို ထမ်းသည်။ စောက်ပတ်၏ အက်ကြောင်းအစကို လက်ချောင်းဖျားဖြင့် ထိုးဆွသည်။ စောက်စေ့ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲစုပ်သည်။ “အိုး အူး အား ဝူး”
စောက်စေ့ကို လျှာဖျားဖြင့် ကလိပေးသည်။ လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲကို ထိုးမွှေသည်။ ကလော်သည်။ စောက်ပေါက်ကိုလည်း ကလော် စောက်ဖုတ်အက်ကြောင်းကိုလည်း လျှာဖြင့် ထိုးမွှေသည်။ သူမစောက်ဖုတ်ကို ထိုးမွှေထားသော လက်နှစ်ချောင်းကို သူမအား စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမစုပ်ပေးလိုက်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမစောက်ဖုတ်ပေါ် တံတွေးများ ထွေးချသည်။ ပြီးနောက် ပြောင်အောင် ပြန်လျက်သည်။

သူမ ကြမ်းပြင်ပေါ် လေးဘက်ထောက်ကုန်းလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို စုထားသည်။ သိုက်ထွန်းက သူ့လက်ဝါးထဲ တံတွေးထွေးထည့်ပြီး သူ့လီးကို သုတက်ာ သူမစောက်ပတ်ကို လိုးသည်။ သိုက်ထွန်းလီးမှာ
မိန်းမလိုက်စားသူ၏ လီးပီပီ နှစ်လုံးထိုးလက်နှိပ်ဓာတ်မီးလောက်ကို ကြီးသည်။
ခုနှစ်လက်မလောက်ရှည်သည်။ ထိပ်လုံးက ချွန်မြနေသည်။ လီးခေါင်းသူမ စောက်ဖုတ်ထဲမြုပ်တော့ စူးလို့နေသည်။ “အု အာာ့..”
လီးအလုံးလိုက်ကြီးသူမ စောက်ပတ်ထဲ ဖြည်းညင်းစွာ မြုပ်ဝင်နေသည်။ သီရိတစ်ယောက် ခါးကို ကော့တက်သွားသည်။ လီးကို တစ်ဝက်တွင် ပြန်ထုတ်ကာ ပြန်ထည့်သည်။ ဆုံးခါနီးတော့ ပြန်ထုတ်သည်။ သိုက်ထွန်းနဲ့ သူမ မကြာခဏ အိပ်ဖူးသည်။ အိပ်တိုင်းလည်း ကျေနပ်အောင် ဆွဲပေးနိုင်စွမ်းရှိသူဟု သူမ မှတ်ချက်ချမိသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ ခုတစ်ခါ ပြန်သွင်းတော့ ဆုံးလုလုတွင် ဆောင့်ထည့်သည်။
“အာာာာ့ာ့ာ့”
အဆုံးထိသွင်းပြီး ထပ်ထပ်ဆောင့်သည်။ လီးက သူမအဖုတ်ထဲ မြုပ်နေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး ဝင်လို့ရလျှင် ဝင်မည့်သူ ဖြစ်သည်။ သူမခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်းကာ ညည်းရသည်။
“ရှုး တိုးတိုး”
သူမ ပါးစပ်ကို ပိတက်ာ ဆက်ညည်းသည်။ သိုက်ထွန်းက သူမခါးကို စုံကိုင်ကာ တဒုတ်ဒုတ် ဆောင့်သည်။ စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပြီးနောက် သူမနို့ကို လှမ်းကိုင်ကစားသည်။ နို့အိမ်တစ်ခုလုံးကို ချေဖျက်သည်။
တင်းကျစ်နေသော သူမနို့များကို ပူပေါင်းကိုင်သလို အတင်းဆုတ်ကိုင်သည်။ နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်ပြီးနောက် သူမခါးစောင်းကို ကိုင်ကာ စလိုးတော့သည်။ အစပိုင်းတော့ သူမလက်ထောက်ထားနိုင်သော်လည်း နောက်တော့ မထောက်နိုင်တော့ပါ။
သိုက်ထွန်းက ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်သည်။ သူမက လီးထိပ်ကို စလျက်ပေးသည်။ လီးက သူမစောက်ရည်ဖြင့် စိုလဲ့နေသည်။ လီးတစ်ဝက်လောက်ထိ သူမစုပ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေသော လီးထိပ်ကို လျှာဖြင့် ကလိသည်။ လီးအရင်းကို ကိုင်လိုက်သည်။ လေးငါးချက် ကွင်းထုပေးပြီး လီးထိပ်ကနေ ဖြဲချသည်။ လီးထိပ်မှ အရေခွံများအားလုံး ပြဲကျသွားသောအခါ လီးရစ်လေးကို လျှာဖျားဖြင့် ရစ်ပေးသည်။
“အား ဝူး ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရယ်” လီးကြောကြီးများကို လျှာဖျားဖြင့်လိုက် လျက်သည်။ လီးအောက်မှ ပင်မကြောကို လျက်ပေးသည်။ နောက် လီးအလုံးလိုက် စုပ်ပေးလိုက်သည်။ တတ်နိုင်သမျှ ငုံသည်။ သိုက်ထွန်းက ဘေးသို့ ဝဲဝဲကျသွားသော သူမဆံနွယ်ကို ပင့်သတ်တင်ပေးသည်။ သူမက လီးလုံးကြီးကို ပင့်ကာ လပြွတ်နှစ်လုံးကို ဆွဲငုံသည်။ လစေ့သည် သူမပါးစပ်ထဲ ဟိုဒီ ပြေးလွှားနေသည်။ သူမက လပြွတ်ကို စုပ်ပေးပြီးနောက် လီးလုံးကြီးကို ပြန်ငုံသည်။ သိုက်ထွန်းက မတ်တပ်ရပ်သည်။ သူမဆံပင်များကို ဆုတ်ကိုင်ကာ သူမပါးစပ်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်သည်။ သူမကလည်း လက်ကို နောက်သို့ ပစ်ထားပေးသည်။ သိုက်ထွန်းက သူမပါးစပ်ထဲသို့ လီးကို မရမကထိုးသိပ်သည်။ မဝင် ဝင်အောင် ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ယမ်းပြီး ထည့်သည်။ လီးထိပ်က သူမအာခေါင်ကို စိုက်ကာ လည်ချောင်းထဲသို့ တိုးဝင်နေသည်။ သူမလည်း နောက်မတွန့်ဘဲ မရမကဆုံးအောင် ငုံပေးသည်။ လီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမပါးစပ်ကို လက်ဖြင့် ထိုးကာ ဖြဲကစားသည်။ မေးစေ့ကို ချုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ တံတွေး ထွေးထည့်သည်။ သူမလည်းလျှာပေါ်တံတွေးဖြင့် လှည့်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူ့တံတွေးကို နှစ်ချက်သုံးချက် ထွေးထည့်ပြီး ပြန်စုပ်သည်။ ပြန်ထွေးထည့်သည်။ ခေါင်းကိုမော့အောင်ကိုင်ကာ လီးဖြင့် ပါးစောင်ကို ထိုးမွှေသည်။ ပါးစောင်ထဲ လီးသိပ်ထည့်ထားပြီး သီရ၏ိ ပါးပြင်ကို ပုတ်သည်။ ပါးနှစ်ဖက်လုံး လုပ်ပြီးနောက် ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ သူမပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန်
ဟထားလိုက်သည်။
သိုက်ထွန်းက ကုလားထိုင်တွင် ပြန်ထိုင်သည်။ သူမက သိုက်ထွန်းကို တက်ခွလိုက်ပြီး လီးကို လက်နောက်ပြန်ကိုင်က အဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ လျှောလျှောရှုရှုဝင်သွားသည်။ သိုက်ထွန်းက သူမအိုးကြီးနှစ်လုံးကို ကိုင်ကာ ပင့်တင်လိုက် ဆွဲချလိုက်ဖြင့် လိုးလိုက် အောက်က ပင့်လိုးလိုက် လုပ်သည်။ သူမက ကိုယတ်စ်စောင်းနေပြီး ငြိမ်ခံပေးသည်။ လိုးချက်များ မြန်ဆန်လာသည်။ သူမအိုးကြီးကိုတော့ မလွတ်တမ်းဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ နောက် သူမကိုယ်လုံးကို ဖက်ကာ ဖင်ညောင့်ရိုးကိုင်ပြီး လိုးသည်။ သူမညောင်းလာသဖြင့် ကိုယ်ကို တစ်ဖက်လှည့်သည်။ သိုက်ထွန်းကတော့ ဆွဲနေတာ လုံးဝမရပ်။ မြန်လည်း မြန်လာသည်။ သူမကသာ အော်ညည်းနေရသည်။ လီးက သူမအဖုတ်ထဲ မြုပ်နေအောင် ဝင်နေသည်။ သိုက်ထွန်းလည်း ညည်းသည်။ တရှီးရှီးနဲ့ မြည်နေသည်။ သို့သော် ပိုမြန်လာသည်။ နားလည်း မနားပါ။ သူမစောက်ဖုတ်လည်း တပွက်ပွက်မြည်နေသည်။ တစ်ခါခါ သိုကထ်ွန်းက မြန်မြန်ဆွဲသည်။ ထိုအခါ ပိုအော်ရသည်။ သားအိမ်ပင် အောင့်သွားသည်။ ပုံစံပြောင်းသည်။ သူမ၏ ခြေတစ်ဖက်ကို ခုံပေါ်တင်၍ လက်ကို စားပွဲပေါ်ထောက်ကာ ကုန်းပေးသည်။ သိုက်ထွန်းချက်ချင်းပင် ထည့်သည်။ လီးကို အစအဆုံးထုတ်သွင်းပြီးလိုးသည်။ သူမခါးကို နိုကထ်ားသည်။ သူမစောက်ပတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေသည်။ နောက် သိုက်ထွန်းက ပြန်ထိုင်သည်။ သူမက သိုက်ထွန်းပေါင်ပေါ် ခြေတစ်ဖက် ထောက်က အရပ်လိုက် နောက်ပြန်သွင်းသည်။ လက်ကို သိုက်ထွန်းပခုံး ပြန်ဖက်ထားသည်။ သိုက်ထွန်းက သူမခါးကို တစ်ဖက် ပေါင်ကို တစ်ဖက်ကိုင်ပြီး မရပ်ရအောင် လုပ်ပေးသည်။ သကို်ထွန်းက ထိုကြားထဲ ကိုယ်ကိုနည်းနည်းဆွဲလှည့်ကာ နို့ကို စို့သေးသည်။
“ရှေ့ပေါက်က ဒီလောက်ပဲ” သိုက်ထွန်းသည် သူမကို ထစေကာ စားပွတွင် ကုန်းခိုင်းသည်။ သူမဖင်ပေါက်သို့ တံတွေးများ ထွေးပြီး သိပ်ထည့်သည်။ အကုန်းလိုက် လိုးလို့ အားရပြီးနောက် သူမကို စားပွဲပေါ် တစ်စောင်းအိပ်ခိုင်းသည်။ တစောင်းပြီး ပက်လက်ခံရသည်။ ပေါင်ကို ထမ်းကာ ဖင်ကိုတောက်လျှောက်လိုးသည်။ အပြီးတွင် သူမဗိုက်သားပေါ် လီးရည်များ လွတ်ချသည်။
အားလုံးအပန်းဖြေနားပြီးနောက် ပြစ်မှုတွဲအား ဦးသိုက်ထွန်းမှ သူမစတစ်ထဲသို့ ကူးပေးလိုက်သည်။ သူမ ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် အနားယူမှ ရတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် အိမ်ပြန်အနားယူရင်း အမှုကို စနည်းနာလိုက်သည်။ အမှုသည် လူသတ်မှုဖြစ်သည်။ သတ်သူမှာ မိန်းကလေး ဖြစ်သည်။ ခက်သည်က သတ်သူက စိတ်မနှံ့သူ။ အသတ်ခံရသူက အသက် ၃၅ နှစ်အရွယ်ရှိ သန်မာထွားကြိုင်းသော ယောကျ်ား။ အခန်း (၂)
ရဲစစ်ချက်များမှ အသတ်ခံရသူ ရန်နိုင်၏ သက်သေခံပစ္စည်းများ စာရင်းကို ဖတ်ကြည့်သည်။ ထိုထဲတွင် တားဆေးများ ကွန်ဒုံးများနှင့် ကာမအားဆေးများ အများအပြားပါဝင်သည်။ အသတ်ခံရသူ ရန်နိုင်သည် ဗုဒ္ဓဘာသာ မဟုတ်သော်လည်း သူ့ကုမ္ပဏီကို ဗုဒ္ဓဘာသာကုမ္ပဏီ ပုံစံဖွင့်ထားသည်။ သကူိုးကွယ်သည့် ဘာသာမှာ အစ္စလာမ်မစ် ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် သူ့အား သတ်ခဲ့သည်ဟု ထွက်ဆိုသော စိတ်မနှံ့ဟု ယူဆရသည့် စုစုခိုင်ဆိုသည့် ကောင်မလေးကို ထားရာ စိတ္တဇဆေးရုံရှိ အချုပ်ခန်းသို့ သူမထွက်ခဲ့သည်။
“စုစုခိုင်နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ”
သူနာပြုတစ်ဦးက သူမကို ခေါ်သွားသည်။
အခန်းတစ်နေရာတွင် ငုတတ်ုတ် ထိုင်နေသော စုစုခိုင်နှင့် တွေ့သည်။ မဖီးမလိမ်းဘဲ နေနေသည့်ပုံဖြင့် ပွစိတက်နေသည်။
“စုစုခိုင်လား၊ ကျွန်မ သီရိပါ၊ စုစုရဲ့ အမှုကို လိုက်ပေးမယ့် ရှေ့နေပါ”
“ဘယ်သူငှါးလဲ”
“ကျွန်မက အဲ ဘယ်သူမှ မငှါးပါဘူး၊ မိန်းကလေးချင်း စာနာလို့ လိုက်ပေးတာပါ”
“ရှင်တို့ ဒီလိုပဲ ပြောကြတာပါပဲ”
“တကယ်ပါ”
“သွား………”
သီရိပင် တော်တော်လန့်သွားသည်။ တော်တော်လေးကို ချော့ချက်ကာ အမှုသွား အမှုလာကို စစ်ရသည်။ ကျွန်မနာမည် စုစုခိုင်။ ကျွန်မ အခု နာမည်ကြီးနေတဲ့ Facebook မှာ အလုပ်လုပ်တယ်။ ကျွန်မကို အလုပ်ခန့်သူက မိုးမိုးလွင်ပါ။ သူက ကုမ္ပဏီမန်နေဂျင်း ဒါရိုက်တာရဲ့ စက္ကရေတေရီပါ။ ကျွန်မ အလုပ်စစရချင်းက ဧည့်ကြိုပါ။ ကျွန်မကြောင့် ဧည့်သည်တွေ အများကြီးလာတယ် ဆိုပြီး ရာထူးတန်းတိုးပါတယ်။ တိုးတဲ့နေရာက ရုံးခန်းထဲကိုပါ။ ကျွန်မက တကယ်မှတ်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တကယ်တန်း ကျွန်မကို ဆက်ဆီ အရံသတို့သမီး အလုပ်ခံရတာပါ။
ရုံးတင်လိုက်သည်။ ထိုတွင် မိုးမိုးလွင်နှင့် စန္ဒီဆိုသည့် ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ပါဝင်လာသည်။
သွေးဆောင် ဖြားယောင်းမှုဖြင့် သူမတို့က ခုနှစ်နှစ်စီကျသည်။ စုစုခိုင်က လူသတ်မှုဖြင့် သုံးနှစ်ကျသည်။ စိတ်မမှန်သောကြောင့် ဟုဖြစ်သည်။ သေသွားသော ရန်နိုင်ကိုတော့ သေပြီးနောက် ဝိဉာဏ်ကိုခေါ်ကာ ထောင် ၁၅ နှစ်ချသည်။ သူတို့ အမှု လမ်းကြောကို သေချာစိစစ်ပြီးနောက် ထွက်လာသော ဇာတ်ကြောင်းကို ကွန်ပျူတာဖြင့် စီချသည်။ စာဖတ်သူများ ဖတ်လို့ကောင်းအောင် အနည်းငယ်ပြောင်းလဲ ရေးသားခြင်းမှ အပ အပိုအလိုမရှိ တစ်လုံးမကျန် ရေးသားလိုက်သည်။ အခန်း (၃)
ရန်နိုင်သည် ကားကို ကိုယ်တိုင် မောင်းလာပြီးနောက် ကားပါတ်ကင်တွင် ကားကို နေရာတကျ ထိုးကာ ရုံးခန်းထဲ တန်းဝင်လိုက်သည်။ ရုံးခန်းထဲတွင် မိမိရှေ့ကြိုရောင့်နှင့်နေသော စန္ဒီနှင့် မိုးမိုးလွင်က “မင်္ဂလာပါကိုကို” “မင်္ဂလာပါမောင်” ဟု နှုတ်ဆြက်ကသည်။
ကိုကိုဟု ခေါ်သူမှာ ရန်နိုင်ထက် ဆယ်နှစ်ငယ်သေးသူ စန္ဒီဖြစ်ပြီး မောင်ဟု ခေါ်သူမှာ ရန်နိုင်ထက် ဆယ်နှစ်ကြီးသူ မိုးမိုးလွင် ဖြစ်ပါသည်။ သူမတို့က အားလုံးရှိရင်တော့ ဆရာဟု ခေါ်ပါသည်။ ယခုလို
သုံးယောက်တည်း ရှိလျှင်တော့ သူကလည်း မမနဲ့ ချစ်လေးဟု ခေါ်ပါသည်။
“ချစ်လေးက ဒီနေ့ ရေလည် လန်းနေပါလား”
“ကြားထဲ တစ်ရက်ကြီးများတောင် ဝေးရလို့ ကိုကို့မဒီနဲ့ တွေ့ပြီး သူများကို မေ့နေမှာစိုးလို့ ပြင်လာပေးတာ”
“ဟား ဟား မဒီနဲ့ တွေ့လည်း ဆက်ဆီ Love လေးဖြစ်တဲ့ မင်းလောက် ဘယ်သကူ့ိုမှ ပိုမချစ်မိပါဘူးကွာ” “အဲဒီစကားနဲ့ပဲ မမကိုလည်း ပြောတာပဲမဟုတ်လား၊ ပြီးတော့ မမနဲ့လည်း မခွဲနိုင် သူများနဲ့လည်း မခွဲနိုင် အိမ်က မဒီ့ကိုလည်း မကွာနိုင် ဟွန်း မသိဘူး မှတ်နေ” ရန်နိုင်က လက်ဆွဲအိတ်ကို ချကာ တစ်ယောက်တစ်ဖက်စီ ခါးကိုဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲပြိုင်တူ ထည့်ထားလိုက်သည်။ လွန်ခဲ့သော လေးနှစ်ခန့်က ရုံးခန်းထဲရောက်လာခဲ့သော စန္ဒီနှင့် ယခုစန္ဒီတော်တော်လေးကို ကွာခြားလှပါသည်။ မြင်ပါများ၍ လှသွားသည်မဟုတ်ဟု ရန်နိုင်တစ်ထစ်ချ ယုံကြည်ပါသည်။ ပိန်ပိန်ပါးပါး မွဲခြောက်ခြောက်အသားအရေနှင့် ဖွေးဖွေးနုနု စိုအိအိ ရေဆေးငါးလို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ရှိလာသော တသွေးတမွေးလှနေသော စန္ဒီမှာ သူ့လီးရည်တွေ ဝနေလို့လား သူနဲ့ တည့်လို့လား မသိ။ မြင်သူတကာ ငေးရလောက်သည်။ ဘယ်လိုလလှှ သူကတော့ ယုတ်မာလှသော အဆင့်အတန်းမရှိသော နည်းများဖြင့်သာ ကာမကို ဆက်ဆံသည်။ တစ်ယောက်က မိုးမိုးလွင်။ သူမကတော့ ဆယ်နှစ်ကို တော်တော်လေး စွန်းခဲ့ပြီ ထင်သည်။ သူမလည်း အလှမပျက်။ လှဆဲ လှမြဲ။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှသလို အဖုတ်ကလည်း လှအောင် ပြင်မြဲ။ ရှေ့ပေါက်ရော နောက်ပေါက်ပါ လိုးလို့ကောင်းမြဲဖြစ်သဖြင့် သူ လက်မလွတ်နိုင် ဖြစ်ရပြန်သည်။ မိုးမိုးလွင် စောက်မွေးများမှာ အမြဲတမ်းပါးလှပ်ညီညာပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသည်။
“မင်းလည်း ကိုယ့်အမွေးကိုယ် အဲလို ပြင်တတ်အောင် ကျင့်ထား”
စောက်မွေးများ နည်းနည်းကြမ်းစပြုလာပြီ ဖြစ်သော စန္ဒီကို သူ ခဏခဏမှာရသည်။
“အမွေးက အဓိကလား အပေါက်က အဓိကလားလို့”
ကလေးပီပီ စိတ်ကောက်ချင်သည်။
“အမွေးပြင်ထားတော့ ကလေးရယ် သူတို့က မင်းဟာလေးကို တသသဖြစ်ပြီး ဆန္ဒ အမြဲဖြည့်ပေးချင်အောင်ပေါ့” မိုးမိုးလွင်က ဝင်ပြောသည်။
“ဟွန်း သူတို့ကောင်းဖို့အရေးကို အမွေးပါ ပြင်ပေးရဦးမယ်တဲ့ ဟွန်း စိတ်တိုလိုကတ်ာ” သူက စန္ဒီခါးကိုဖက်ကာ တင်လုံးကို ပွတ်ဆင်းရင်း တစ်ခါက စကားများကို ပြန်သတိရမိသဖြင့် ပြုံးမိသည်။ နောက် သူမ၏ ထူထဲလှသော အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိနမ်းပေးမိသည်။ ပြွတ်ခနဲ မြည်အောင် နမ်းသည်။ သူ့နေရာ ကိုယ့်နေရာ ဝင်ထိုင်ကြသည်။ မိုးမိုးလွင်က ညာဘက်စားပွဲ။ စန္ဒီက ဘယ်ဘက်စားပွဲနှင့် သူက အလယ်စားပွဲတွင် ထိုင်လိုက်သည်။
“ကိုကိုက အိမ်ဖော်မလေးကိုလည်း ခြေတော်တင်သေးတယ်ဆို”
“ညည်းဘယ်က ကြားခဲ့တာလဲ”
“မမ ပြောတာ”
“အမ် ဘယ်ကကြားတာတုန်း”
ရန်နိုင်က မိုးမိုးလွင်ဘက် လှည့်မေးသည်။
“စောက်ကောင်မပါကွာ စားခိုင်းတဲ့ဆေး မစားလို့ ပေါ်ကုန်တာ၊ တော်သေးတာပေါ့၊ သူ့ကယို်ဝန်ရအောင် ဖျက်ချခိုင်းပြီး တခြားပို့လိုက်နိုင်လို့”
“တော်တော် ကြောက်စရာပဲနော်၊ ကိုယ်ဝန်က ဘယ်နှစ်လလဲ”
“သုံးလတည်းပါကွာ”
မိုးမိုးလွင်ရော စန္ဒီပါ ရန်နိုင်၏ လူမဆန်မှုကို တော်တော်လေး လန့်သွားသည်။ ဘယ်လိုမှ မရှောင်နိုင်သော ကံကြမ္မာက ရန်နိုင်၏ ကာမချစ်သူအဖြစ် ဘာကြောင့် သူမတို့ကို ဆွဲထည့်ခဲ့မှန်းမသိ။ သူ ဆက်ဆံစေချင်သလို ဆက်ဆံပေးခဲ့လို့လား မသိ။ ရန်နိုင်က တော်တော် သဘောကောင်းပါသည်။
“ငါလည်း နည်းနည်းလွန်လွန်ကျူးကျူး ဆက်ဆံလိုက်မိတယ်”
ခိုင်စိုးလင်း။
ဟုတ်သည်။ အိမ်ဖော်မနာမည်ကိုက တင်တင်စီးစီး။ သို့သော် အိမ်ဖော်မ ပီသစွာ တစ်နေ့ နည်းနည်းစီခိုးနေသည်။ သူ့ အခန်းကို ရှင်းခိုင်းစဉ် အိပ်ယာအောက် ထားထားသော ငွေထုတ်မှ တစ်ချို့တစ်ဝက်ကို ဆွဲ၍ ရင်ကြားထဲ ထိုးထည့်သည်ကို သူနဲ့ ပက်ပင်းမိသည်။ “ဘာလုပ်တာလဲ”
ခိုင်စိုးလင်း ကြောင်တောင်တောင်လေး ရပ်နေသည်။ မိန်းမဖြစ်သူလည်း မရှိ။ ထမင်းချက် အဒေါ်က ပြန်ပြီ။ မာလီက ခြံထဲမှာ။ သည်တော့… ခိုင်စိုးလင်းက အကုန်ချွတ်ပြီး ရပ်နေသည်။ စောက်ဖုတ် အခြေအနေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ လိုးလို့ကောင်းမည့် ပုံမဟုတ်ပါ။ အသားညိုပြီး စောက်ဖုတ်က မည်းနေသည်။ သေးတော့ သေးသေးလေး
ဖြစ်သည်။ မျက်စိမှိတ်လိုးရင်တော့ ကောင်းချင်ကောင်းမည့်ပုံ။ မျက်နှာကြည့်ပြန်တော့ နဖူးက ကျဉ်းသည့်အထဲ အကြောက တွန့်လိုက်သေးသည်။ ပါးရိုးကျလည်း မလှ။ နှုတ်ခမ်းက စုတ်ချွန်းချွန်း။ အလကားရမည့်ကိစ္စ ဖြစ်သဖြင့် တောမီးကို ချေွးထွက်အောင် လှုံလိုက်ဦးမည်။ သူ့ခါးပတ်ကို ဖြုတ်ခါ လီးကို ဖော်လိုက်သည်။ ခိုင်စိုးလင်းကို ဒူးထောက်ခိုင်းသည်။ နို့တစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ နောက်ကျောကို ခါးပတ်ကြိုးခေါက်ဖြင့် တစ်ချက်ရိုကသ်ည်။
“ဖြန်း”
“အ”
နို့နောက်တစ်လုံးကိုင်ပြီး ကျောကို ခါးပတ်ခေါက်ဖြင့် နောက်တစ်ချက်ရိုက်သည်။ သူနို့ကို အကြောင်းမဲ့ ကိုင်နေသည် မဟုတ်။ ခုထိ စိတ်မလာသေးသဖြင့် ကိုင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ စောက်ကောင်မက စောက်ရုပ်စောက်ရည်ကို တစ်စက်မှ မရှိ။ တိတဆ်ိတ်သော ကိုယ့်အခန်းထဲ နှစ်ယောက်သား ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်လုပ်ပိုင်ခွင့် ရှိသည့်အတိုင်းအတာထက် လွန်နေသည့်တိုင် လီးက မတောင်။
တော်တော်စိတ်တိုလာသည်။
“ငါ့ဟာကို ငုံလိုက်၊ လပြွတ်ပါ အကုန်ငုံ” ခိုင်စိုးလင်းက အပြစ်ရှိသူ ပီပီ ခိုင်းသမျှ လုပ်သည်။ လောလောဆယ်တော့ သူမငုံနိုင်ပါမည်။ ငပဲကြီးက ဘာမှမှ မထဘဲကိုး။ တော်တော် ကျကသ်ရေယုတ်မ။ လတံရော လပြွတ်ပါငုံထားသည့် ခိုင်စိုးလင်းခေါင်းကို ချုပ်ကိုင်ထားပြီး ကျောပြင်ကို ခါးပတ်ဖြင့် ရိုက်ကစားသည်။
“ဖြတ် ဖြတ် ဖြတ် ဖြတ်” နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ် များများဖြစ်ဖြစ် စောက်ကောင်မခိုင်စိုးလင်းက နာသဖြင့် အော်သည်။ သို့သော် အော်လို့မရ။ ကိုယ့်လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးနှင့်အတူ လပြွတ်ပါ ငုံထားရသည် မဟုတ်လား။ ခိုင်စိုးလင်းပါးစပ်ထဲရောက်နေသော ကိုယ့်လီးက ခုမှနည်းနည်း လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာသည်။
ခိုင်စိုးလင်းမှာလည်း မနက်စာမစားရသေးဘဲ ရှိစဉ် လီးကြီးကို ငုံထားနေရသဖြင့် စိတ်လည်းညစ်၊ ငိုလည်းငို၊
နာလည်းနာဖြစ်လာသည်။ ငိုသံသဲ့သဲ့ကြားတော့ သူစိတ်နည်းနည်းကြွလာသည်။ ခိုင်စိုးလင်းမှာ တဖြည်းဖြည်းကြီးလာသော လီးကြောင့် လပြွတ်ကို ငုံလို့မရ ဖြစ်သွားသည်။
“စောက်ကောင်မ ရေသာမခိုနဲ့ အကုန်ပြန်ငုံစမ်း”
ကျောပြင်ကို နည်းနည်းပြင်းပြင်းလေး ရိုက်လိုက်သည်။ ငိုသသဲံ့သဲ့လေး ထွက်လာသည်။ သို့သော် လီးကို မရမကငုံသော်လည်း ဘယ်လိုမှ လပြွတ်ကို ငုံလို့မရဖြစ်နေသည်။ သူ့ဟာက နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာ။ သို့သော် ကြောက်နေသူကို ဖြဲခြောက်ကြသည်မှာ ဓမ္မတာမဟုတ်လား။
“ပိုနာချင်နေလား၊ ရအောင်ငုံ”
ခိုင်စိုးလင်းသည် သူမအပြစ်နဲ့ သူမမို့ သူ့ပေါင်ကို ဆုတ်ကိုင်က အာခေါင်စိုက်နေသော သူ့လီးထိပ်ကို ဂရုမစိုက်အားဘဲ ကြောက်ကြောက်နဲ့ လပြွတ်ကို ရအောင်ငုံသည်။ လတံက အာခေါင်ကို စိုက်ဝင်နေမှန်း သူသိသည်။ ခိုင်စိုးလင်းမှာ တအွတ်အွတ်နဲ့ အန်သည်။ မျက်နှာတွင် မျက်ရည်များ နှာရည်များ လျှာရည်များနှင့်ရွှဲနေသည်။ ခိုင်စိုးလင်း မနေနိုင်တော့သဖြင့် ရုတ်တရက်နောက်ဆုတ်ကာ အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရှုသည်။ သူက ခါးပတ်ကြိုးဖြင့် လည်ပင်းကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ခိုင်စိုးလင်းက
လက်အုပ်ချီလိုက်သည်။ သူက လည်ပင်းမှ ဆွဲကာ ပေါင်ကြားသို့ လီးပြန်စုပ်ရန် ဆွဲယူလိုက်ခြင်းဖြစ်သဖြင့် လက်အုပ်က သူ့လီးတည့်တည့် ဖြစ်နေသည်။
“ဒီမှာ ခိုင်စိုးလင်း မင်းလို စောက်ဆင့်မရှိတဲ့ စောက်ကောင်မကို ငါလီ့းစုပ်ခိုင်းရတာ ငါ့လီး ဘယ်လောက် သနတယ်ထင်လဲ၊ ငါ့လီးကို နင်စုပ်ခွင့်ရတာ ကံကောင်းတယ်မှတ်”
“ရွှတ် ရွှတ် ဟင့် ဟင့်”
ခိုင်စိုးလင်းက သလီူ့းကို လက်အုပ်ချီရင်း ငိုနေသည်။
“ခိုင်စိုးလင်း”
“ရှင်”
“စောက်ကောင်မ”
“အဲ အဲလိုတော့ မခေါ်ပါနဲ့ရှင်”
“အောင်မာ စောက်ကောင်မက ရာရာစစ၊ နင့်လို ဟာမကို ငါက တက်ဆောင့်တယ်ဆိုရင် ငါသိက္ခာကျတယ် ဒီတော့ ငါ အေးဆေးအိပ်နေမယ် အပေါ်ကနေ ဆောင့်ချ နားလည်လား”
“မ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုကြီးရယ် နော တောင်းပန်ပါတယ်”
“မထူးပါဘူး၊ ပထမဆုံးအချီတော့ ပါးစပ်နဲ့ ပြီးလိုက်တာပဲ ကောင်းတယ်၊ ပါးစပ်ဟ” သူက ပြောရင်းဆိုရင်း ခိုင်စိုးလင်းမေးစေ့ကို ဆွဲသည်။ ခိုင်စိုးလင်းမျက်နှာမှာ ကြောက်၍ရော မျက်ရည်များတံတွေးများကြောင့်ရော တော်တော်ရုပ်ဆိုးနေပါသည်။ နဂိုရ်ကမှ ရုပ်ဆိုးရတဲ့အထဲ ဟု သူတွေးမိသည်။ ခိုင်စိုးလင်း ပါးစပ်ကို မသိမသာဟပေးသည်။
“ကျယ်ကျယ်ဟ လျှာထုတ်”
လျှာကို မရဲတရဲ ထုတ်ပေးသည်။ သူက ပါးစပ်ထဲ တံတွေးများထွေးထည့်သည်။
“ငါ့ တံတွေးကို အရင်မြိုလိုက်”
“အွတ် ဝေါ့”
ခိုင်စိုးလင်းပထမတော့ ထိန်းကာ မြိုချသေးသည်။ နောက်တော့ မရ။ အန်သည်။ သို့သော် သူမလက်ဝါးပေါ် အန်ချခြင်း ဖြစ်သဖြင့် တံတွေးများ လက်ဝါးတွင် ပြည့်နေသည်။
“ပြန်ထည့်”
ခိုင်စိုးလင်းမှာ ကြောက်ကြောက်ဖြင့် တံတွေးကို ပြန်မြိုချသည်။ သူ ခိုင်စိုးလင်းလက်ကို
နောက်ပြန်ချည်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်ထားခိုင်းပြီး ပါးစပ်ကို ဟခိုင်းထားသည်။ သူခေါင်းကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။
လီးရည်များ ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သော်လည်း ပြန်ထွေးထုတ်သဖြင့် ရင်တစ်ဝိုက်ဖွေးဖွေးဖြူအောင်
ပေကျံနေသော ခိုင်စိုးလင်း၏ စောက်ဖုတ်ကို သူခြေမနဲ့ ထိုးသည်။
“နောက်နေ့ နင့်စောက်ဖုတ်ကို သေချာဆေးထား သွား”
မျက်နှာကို ခြေဖဝါးနဲ့ တော့လိုက်တော့ ခိုင်စိုးလင်း ဘေးတိုက်လဲကျသွားသည်။ နောက်မှ သတိရကာ
နောက်ပြန်ချည်ထားသော ကြိုးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ခိုင်စိုးလင်း ကုန်းရုန်းထကာ အဝတ်များကောက်ယူသည်။ ထမီကို သူမ နင်းထားလိုက်သည်။ ခိုင်စိုးလင်းဆွဲသည်။ မရ။ ထို့ကြောင့် သူ့ကိုမော့ကြည့်သည်။
“သွား ရေသွားချိုး မြန်မြန်ချိုး နင့်ကို ဒီတိုင်းထားလို့ မဖြစ်ဘူး” ရန်နိုင်ခဏစောင့်နေတော့ ထမီအနွမ်း အကျႌအနွမ်းနဲ့ ခိုင်စိုးလင်း ရောက်လာသည်။ အလှပြင်မထားဘဲ ပကတိအတိုင်းဆိုတော့ လိုးချင်စိတ် နည်းနည်းပေါက်သွားသည်။ သို့နှင့် …
“အ… ဟုတ် ဟတု်လို့လားဟင်”
“ဟုတ်တာပေါ့ကွာ သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ ငါက ဖင်ချရတာကို Carzy ဖြစ်တဲ့ကောင်” ခိုင်စိုးလင်းမှာ အဖုတ်အလိုးခံရမည်ထင်သော်လည်း ဖင်ကို စလိုးခံရသဖြင့် အောင့်သွားလောက်သည်။ သို့သော် သူကလည်း ချန်ထားလေ့ရှိသူ မဟုတ်။ လီးရည်ကိုတော့ ပါးစပ်ထဲ အကုန်သွင်းသည်။
အစပိုင်းတော့ ခိုင်စိုးလင်း ရွံသော်လည်း နောက်ပိုင်း စောက်ကောင်မခိုင်စိုးလင်းက ပါးစပ်နဲ့ဘဲ ဇာတ်သိမ်းခိုင်းတော့သည်။ သူလည်း အကြိုက်တွေ့ကာ နှုံးကျသွားလောက်အောင်ကို ခဏခဏဆွဲဆွဲပေးလိုက်သည်။
“စောက်ကောင်မ”
“ရှင်”
“ဖူးကား လာကြည့်၊ ငါ့လီးပေါ် ဖင်နဲ့ ထိုင်ဆောင့်စမ်း”
ခိုင်စိုးလင်းက ထမီချွတ်ကာ ဖူးကားကြည့်ရင်း သလီူ့းပေါ် ဖင်နဲ့ဆောင့်ချသည်။ သူက ဆေးလိပ်ဖွာရင်း ဖူးကားကြည့်ရင်း မြန်မြန်ဆောင့်ကွာ ဟု လောလောပေးသည်။ ခိုင်စိုးလင်းမှာ
တော်တော်ဟိုက်သွားသည်အထိ ဆောင့်သည်။
“မောရင် ထိုင်စုပ်”
ခိုင်စိုးလင်းက ကွတတနဲ့ ထိုင်ချကာ လီးကို စုပ်သည်။ “ထွက်တော့မယ် ထွက်တော့မယ် ဟူး ဟူး”
ခိုင်စိုးလင်းက ထိပ်ကို ငုံထားကာ လက်ဖြင့် ကွင်းထုသည်။ လီးရည်များ ပါးစပ်ထဲ တဗြစ်ဗြစ်ဝင်သည်။
“ပြစမ်း”
ခိုင်စိုးလင်းက လီးရည်ပြည့်နေသော သူ့ပါးစပ်ကို ဟပြသည်။
“နင် ရုပ်မလှသလောက် စုပ်အားလည်း ညံ့တယ်၊ င့ါတံတွေးတွေ ထည့်ပေးဦးမယ်”
သူက တံတွေးလေးငါးချက် ထွေးထည့်ပေးသည်။ ပလုပ်ကျင်းဆိုသဖြင့် ခိုင်စိုးလင်း ပလုပ်ကျင်းသည်။ မြိုချဆိုသဖြင့် ခိုင်စိုးလင်း မြိုချသည်။
“ငါလည်း လရည်တွေကို သိပ်မသွင်းဖြစ်ဘဲနဲ့ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ကယို်ဝန်ရသွားမှန်း မသိဘူး၊ အဲဒါ မနည်းဖျက်ခိုင်းလိုက်ရတယ်လေ”
ရန်နိုင်က မိုးမိုးလွင်နှင့် စန္ဒီကို ခိုင်စိုးလင်းနှင့်အကြောင်း ရှင်းပြသည်။ “စန္ဒီ…”
“ရှင်ကိုကို”
“မင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိထွေးထွေး အရသာနဲ့ မင်းလျှာရဲ့ နူးအိတဲ့ အရသာလေးကို ငါ့လီးက ဆာနေပြီ လာပြီးပြုစုပေးလိုက်ပါဦး” ရန်နိုင်က သူ့ထိုင်ခုံကို အလယ်သို့ ဘီးလှိမ့်သွားသည်။ စန္ဒီက ထလာကာ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်သည်။ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်ကာ လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လြက်ဖင့် အသာလေး ဆုတ်ကိုင်ပေးရာ လီးက ထလာသည်။ အောက်နှုတ်ခမ်း အိအိဖြင့် လီးထိပ်ကို ဖိလကို်တော့ ဆိမ့်နေသည်။ လီးအောက်ပိုင်း အကြောကြီးကို လျှာဖျားဖြင့် လျက်လိုက်တော့ “ဝူး” ဟု ရန်နိုင်က ညည်းသည်။
“မိုးမိုးလွင်”
“ရှင် မောင်”
“မရဲ့ ဟိုဇာတ်လမ်းကို ပြောပြပါလား”
“ဘယ်ဇာတ်လမ်းတုန်း”
“ဟို ကလေးအဖေနဲ့လေ”
“ဟင် သူများရဲ့ အတိတ်ဆိုးကြီးကို ပြောချင်ပါဘူး”
“ပြောပါ၊ တကယ့်အဖြစ်အပျက်ဆိုတော့ နားထောင်ရတာ ပိုဖီးလ်ဖြစ်တယ်၊ အင်တာနက်ပေါ် ဖတတ်ဲ့ ဝတၳုကို နားထောင်ရတာ လုပ်ဇာတ်မှန်းသိတော့ ဖီးလ်မလာဘူး။ လုပ်စမ်းပါ”
“အရင်လကလည်း ပြောရသေးတယ်နော်”
“အင်း၊ ခုတလော အသစ်ကို လိုးချင်စိတ်ပေါ်နေတာ၊ အဲဒီလို ဇာတ်လမ်းလေးနဲ့ ဖြေသိမ့်နေရတာ”
“ဟွန့်…”
မိုးမိုးလွင်က အတိတ်မှ သူမဖြစ်ရပ်ကို ပြောပြသည်။ အခန်း (၄)
“သားလေးကော”
“သားလေး နေမကောင်းဘူးဆရာမ၊ အခန်းထဲ သိပ်ထားတယ်၊ ဝင်ကြည့်သွားပါဦး”
“ဟင် ဟုတ်လား” မိုးမိုးလွင်က ဘုမသိ ဘမသိ ကလေးငယ် အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ ကလေးကို စာသင်ပေးရင်း သံယောဇဉ်တွယ်မိသည်။ ကိုရူပကတော့ သူ့ခွင်ထဲ ရောက်လာသော မိုးမိုးလွင်၏ တင်လုံးကို ကြည့်ရင်း အခန်းထဲ ရောက်အောင် တော်တော်လေး စောင့်ရသည်။ တကယ်လည်း ကလေးက နေမကောင်းပါ။ သို့သော် ဘွားအေဖြစ်သူက စိတ်မချဖြစ်ကာ လာခေါ်သွားသည်။ ကလေးက မိတဆိုးလေးမို့ သူ မပြုစုတတ်မှာကို စိုးရိမ်ကာ ခေါ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကလေးက သုံးနှစ်ဆိုတော့ တော်တော်ငယ်သည်။ မိန်းမဆုံးတော့ အိမ်နီးချင်းလည်းဖြစ် နဂိုရ်လည်း ခင်ရင်းစွဲရှိသမို့ မိုးမိုးလွင်က ကလေးကို လာထိုင်းပေးရင်း စာလေးသင်ပေးသည်။ ကလေးကို ငဲ့ညာပြီး နောက်မိန်းမ မယူခဲ့သော်လည်း ကြာတော့ ဟိုဟာကို ဆာလာသည်။ မိုးမိုးလွင်ကလည်း တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ဝတလ်ာသည့် အဝတ်အစားများက စိန်ခေါ်နေသလို ဖြစ်နေသည်။
“ကလေးက ဘယ်မှာလဲဟင်”
ရူပ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး Lock ချလိုက်တော့ မိုးမိုးလွင်က သဘောပေါက်လိုက်သည်။
“ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော်”
မိုးမိုးလွင် မျက်နှာက ကျားရဲမ မျက်နှာသွင် ချက်ချင်းပြောင်းသွားသည်။ ကျားရဲမလည်း ကျားရဲထီးနဲ့တွေ့လျှင် ရှုံးရမည် မလွဲပဲ မဟုတ်လား။
“လွတ်နော် လွတ်”
သူဖက်ကာ နမ်းတော့ မိုးမိုးလွင် ရုန်းသည်။ ခါးကို ပွေ့ထားကာ ပါးကို တရတွှ်ရွှတ်နမ်းသည်။ မိုးမိုးလွင် ရှောင်သော်လည်း မရ။ တင်နှစ်လုံးကို ကြုံးကိုင်ဆုတ်ကာ ပင့်ထားတော့ သူမ အင့်ခနဲကို ဖြစ်သွားသည်။ သူမလည်တိုင်ကို ကိုက်ထားလိုက်သည့်ပုံမှာ သူမဘယ်လိုလုပ်လုပ် မရရအောင် ကာမကို ယူတော့မည်မှန်း သေချာသွားစေသည်။
“ကိုရူပ”
“………..”
ရူပ ဘာမှ မပြောဘဲ တင်နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကာ ပင့်သည်။
“ကိုရူပ”
“…………”
“ကျွန်မ ကျွန်မ ရှင့်ဆန္ဒကို လိုက်လျောပေးပါ့မယ် လွတ်ပါရှင် လွတ် လွတ်ပါနော်” မရပါ။ ရူပ မလွတ်ပါ။ သူမကိုယလ်ုံးကို ဆွဲယူကာ ကုတင်ပေါ်ပစ်အိပ်သည်။ ဆိုဖာများက အိခနဲ ကိုယ်ထဲ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် အနေအထားထဲမှ ရူပက ထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။ သူမက ထမီကို မြဲအောင် ဝတ်ထားသဖြင့် တော်တော်ချွတ်ရခက်သည်။
“ဖြည်းဖြည်းချွတ်ပါ”
အတင်းဆွဲချွတ်သဖြင့် တော်တော်နာသည်။ အကျႌကိုပင့်ပြန်သည်။ ဘရာက အခိုင်အမာမို့ နို့ကို ကိုင်မရ
ဖြစ်ပြန်သည်။ ရူပက အတင်းဆွဲပင့်သဖြင့် နို့လည်း တော်တော်နာသည်။
“ဖယ်ပါ၊ ရှင့်စိတ်တိုင်းကျ နေပေးပါ့မယ်”
မရပါ။ ရူပက သူကယို်တိုင်လုပ်ရမှ ကျေနပ်ဟန်ရှိပါသည်။ ဘရာကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။
နို့တစ်လုံးပေါ်တော့ အတင်းကိုင်သည်။ တော်တော်ဆိုးသည့်လူ။ စို့သည်။ ပေါင်ကြားကို ဆွဲပွတ်သည်။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ အပြုအစုကို မခံဖူးသော မိုးမိုးလွင်မှာ ကြမ်းတမ်းသော အပြုအမူများအောက် တိမ်းမှောက်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဤအထာကို ရူပက မသိ။ သူသိသည်က ဤအပျိုမချောချောလေးထံမှ ကာမကို ခက်ခဲစွာ ရယူမှ ရမည်ဟုသာ သိထားသည်။
မိုးမိုးလွင်။
အပြင်အဆင်ကြောင့် မဟုတ်လည်း သူမဝတ်ပုံစားပုံက တော်တော်အချိုးကျသည်။ ရင်နဲ့တင်က ပြည့်ပြည့်ကျပ်ကျပ်မို့ မြင်တွေ့လိုက်တိုင်း အသည်းယားစေသည်။ ယနေ့ သူမက ထမီအနက်ရောင်တွင် စိန်ပွင့်လို အပွင့်သေးသေးလေးများ ပါသော ပွင့်ရိုက်ထမီဝတ်လာသည်။ အကျႌက အတွင်းအကျႌအနက်ဖြစ်ပြီး အပြင်မှ အဖြူရောင် အကျႌလေး ဖုံးဝတ်လာသည်။ ခုတော့ အကျႌများ မရှိတော့။ ဘရာအနက်ရောင်နှင့် အတွင်းခံအနက်ရောင်လေးသာ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ကျန်သည်။ အရေးထဲ ရူပက သူ့ပုဆိုးသူချွတ်ရာတွင် လွှဲနေသေးသည်။ အထက်သို့ချွတ်ပြီးကာမှ အဆင်မပြေသဖြင့်
အောက်သို့ဆွဲချွတ်ချရသည်။ ထိုအချိန် သူမရုန်းထလိုက်လျှင် ရသော်လည်း သူမဟန်ဆောင်သာ ရုန်းသည်။ သူမအတွင်းခံကို တစ်ဝက်လောက်ချွတ်ပြီး အပေါ်မှ တက်ခွသည်။
“ပြွတ်” “အွတ်”
သူမ တော်တော်အောင့်သွားသည်။ တော်သေးသည်။ ခုနကတည်းက သူမစိတ်လာကာ
စောက်ရည်များစိုနေသောကြောင့် ရှောရှောရှုရှုဝင်သွားသည်။ လူပျိုမဟုတ်တော့လည်း အပေါက်ကိုတော့ တည့်အောင် ထိုးနိုင်သည်လေ။ မိုးမိုးလွင်မှာ အပျိုလည်းဖြစ် ပထမအကြိမ်လည်းဖြစ်သော ထိုကိစ္စကို ပြီးသွားသည့်တိုင် စောက်ဖုတ်နာသည်ကလွှဲ၍ ဘာမှ ကောင်းကောင်း မခံစားလိုက်ရ။ တစ်ခုပဲ
ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူမ တော်တော်လေးကို အော်ရသည်။
လိုးလို့ပြီးသည့်နောက် တော်တော်နဲ့ မထဘဲ သူမပေါ် မှောက်အိပ်နေသော ရူပကို သူမတွန်းထုတ်သည်။
“ဖောက်” သူမစောက်ဖုတ်တွင် စိမ်ထားသော လီးက ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ ရူပက ခုမှ ကမန်းကတန်းထသည်။ မိုးမိုးလွင်က သူမအဝတ်ကို ကောက်ကာ ပြန်ဝတ်သည်။ ရူပမှ ဘာစကားမှ မစသဖြင့် သူမလည်း ဘာမှ မပြောဘဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ ပေါင်ကြားထဲတော့ အောင့်လျက်။ ဟန်ဆောင်ကာ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။ ရေကို အဝချိုးပစ်သည်။
“မင်းလာရဲသေးသားပဲ”
နောက်တစ်နေ့ သူမရောက်သွားတော့ ရူပက ဆီးကြိုပြောသည့်စကား။ ပါးနားတွေ လိမ့်ရိုက်ပစ်ချင်စိတ်ကို
ပေါက်သွားသော်လည်း သူမဟန်ဆောင်လိုက်သည်။
“ပတ်ဝန်းကျင်က ဘာလဲ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာကို အထင်မခံနိုင်ဘူး၊ အမေးမခံနိုင်ဘူး”
“ကိုယ့်ကို ချစ်လို့ မဟုတ်ဘူးလား”
“ဝေးသေး ရှင့်လို အူကြောင်ကြောင်ကို စိတ်ကူးထဲတောင် မထည့်ဘူး၊ မိန်းမ ဘယ်လို ရသလဲကို စဉ်းစားလို့ကို မရဘူး” မိုးမိုးလွင်က ဆွပေးသလို ရူပရဲ့ ယောကျ်ားမာနကို ထိခိုက်လေပြီ။ ရူပ မခိုးမခန့်လေးပြုံးလိုက်သည်။ ထိုအပြုံးအောက်တွင်…
ရူပက မိုးမိုးလွင်ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ချီလိုကသ်ည်။ သူမလက်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ယကူာ
နေရာတကျထားလိုက်သည်။ အကျႌကို စချွတ်သည်။ နားသယ်စများကို မထိတထိနမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနီးနီးကပ်ကပ်ထားကာ လက်ကို နောက်ပို့၍ ဘရာကြိုးကို ဖြုတ်သည်။ မိုးမိုးလွင်က နမ်းမည်ထင်သောလည်း မနမ်းသဖြင့် မိုးမိုးလွင် နေရခက်သွားသည်။ နို့နှစ်လုံးကို ပွတ်သည်။ နောက် လည်တိုင်များကို နမ်းသည်။ သူမ မော့တက်သွားသည်။ နို့ကို အပေါ်ယံသာ ပွတ်သည်။ သူမနားရွက်ဝန်းကျင်ကိုနမ်းနေသဖြင့် သူမက လှည့်နမ်းသော်လည်း ရူပက ရှောင်ကာ နမ်းသည်။ မိုးမိုးလွင် ဖီးပိုတက်လာသည်။ ပေါင်ပေါ်တင်ထားသော သူမလက်ကို ဆွဲယူပြီးရူပက လီးကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမက လက်ပြန်ကိုင်ပေးသည်။ သူမနို့နှစ်လုံးကို ဆွဲယူပြီး စို့သည်။ သူမခေါင်းကို သိမ်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်သည်။
ရူပက သူမကို ပေါင်ကြားထဲထည့်ကာ နောက်မှ ဖက်သည်။ နို့နှစ်လုံးကို ပြိုင်ကစားသည်။ သူမကော့နေသည်။ မိုးမိုးလွင်က ရူပရင်ခွင်ထဲကို မှီလိုက်သည်။ ထမီကိုပင့်လိုက်သည်။
“ဒီနေ့တော့ လိမေ္မာ်ရောင်လေးနဲ့ လှလွန်းတယ်” သူမ ထမီရောင်ကို ပြောချင်းဖြစ်သည်။ သူမအတွင်းခံကို အဖြူရောင် ဝတ်ထားသည်။ နောက်မှဖက်ကာ အတွင်းခံထဲ လက်နှိုက်သည်။ အဖုတ်ကို လက်ချောင်းများဖြင့် ပွတ်သည်။ နောက်မှ ပခုံးကို နမ်းသည်။ သူမ ပြန်နမ်းချင်သော်လည်း နမ်းမရ ဖြစ်နေသည်။ သူမ ပိုဖီးလ်တက်လာသည်။ လက်ခလယ်ဖြင့် စောက်စေ့ကို ဆတ်ဆတ်လေး ကုတ်သည်။ နို့ကလိုည်း ကိုင်ဆုတ်ထားသည်။ ခုတော့ သူမမောရပြီ။ သူမမျက်နှာကို ဆွဲမော့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်သည်။ စောက်စေ့ကို ကလိနေခြင်းကြောင့် ဖီးလ်ပိုလာသည်။ သူမကို လှဲအိပ်စေသည်။ ပေါင်တစ်ဖက်ကို မချီကာ အတွင်းခံမချွတ်သေးဘဲ နှုတ်ခမ်းဖြင့် စောက်စေ့ကို စုပ်သည်။
နို့ကိုလည်း လှမ်းကိုင်ထားသည်။ သူမလေးဖက်ထောက်သည်။ အဖုတ်ကို မပြတ်နှိုက်သည်။
သူမထမီရော အတွင်းခံပါ အကုန်ချွတ်သည်။ စောက်ပတ်ထဲ လက်ခလယ်သွင်းကာ တဆတ်ဆတ်နှင့် ထိုးသည်။ သူမ တဆတ်ဆတတ်ုန်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ခလယ်က အကုန်ဝင်သည် မဟုတ်ဘဲ တစ်ဆစ်ကျော်ကျော်မျှ သွင်းကာ ကလော်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အောက်မှ စောက်စေ့ကို ကော်တက်ပြီး အပေါ်မှ နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ကာ တစ်ဖက်ဖြင့် နို့ကို ပွတ်ချေသည်။ ကိုရူပက သူမစောက်စေ့ကို စုပ်ရင်း အကျႌကိုချွတ်သည်။ သူမခြေများက ကိုရူပကျောကို ပွတ်မိသည်။ သူမဖင်ပေါက်မှ အပေါ်သို့ လျက်တက်သည်။ သူမ စိတ်မထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ သူမခေါင်းကို ခါယမ်းကာ ညည်းနေရသည်။ “ကြိုက်လား” “အင်း အင်း” သူမညည်းကာ အဖြေပေးရသည်။ သူမခေါင်းကို မထူကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ နောက် အဖုတ်ကို ပြန်စုပ်သည်။ သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို အထက်သို့ပင့်ကာ ကားအောင် ဖိထားပြီး စောက်ခေါင်းထဲကို လျှာနဲ့ ထိုးထည့်ရာ မိုးမိုးလွင်မှာ မူးမိုက်နေအောင် ခံစားရ၏။ သူမတင်လုံးကိုလည်း နေရာစုံအောင် နမ်းလေသည်။ စောက်စေ့ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲနမ်းလေရာ မိုးမိုးလွင်မှာ ကော့၍ နေ၏။ ရူပက ပေါင်တစ်ဖက်ကို ထမ်း၍ စောက်ဖုတ်ကို စုတ်သည်။ သူမက လက်နောက်ပြန်ထောက်ကာ တလောကလုံး မှောင်ကျနေတော့၏။
မျက်လုံးများ မဖွင့်နိုင်ပါ။ နှုတ်ခမ်းလည်း မပိတ်နိုင်ပါ။ ရူပမျက်နှာပေါ် ခွထိုင်ရင်းက သူမမှာ
တွန့်လိမ်နေသည်။ ကော့တက်နေသည်။ ရူပက ဘေးတွင် ထိုင်ကာ သူမအဖုတ်ကို နှိုက်ကစားသည်။ တစ်ဖက်က နို့ကိုင်ပြီး ဖိထားသည်။ သို့သော် သူမကော့တက်နေရသည်။
နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး ကိုရူပက သူမခေါင်းကို အောက်သို့တွန်းချတော့ လီးစုပ်ခိုင်းမှန်း သူမသိလိုက်သည်။ သူမ တစ်ခါမှ လီးမစုပ်ဖူးပါ။ အလိုးပင် မနေ့က တစ်ခါသာ ခံရဖူးသည်။ ကြားဖူးရုံပဲ ကြားဖူးသော ကိစ္စ။ ကြားဖူးတာတောင် သူငယ်ချင်းထဲမှ တစ်ယောက်က ထိုကိစ္စအားသန်ပြီး ကြိုက်ကုန်းလိုက်လုပ်သဖြင့် ဘယ်ဘဲက ဘယ်လို စသဖြင့် ပြောပြီး ဘယ်လိုပုံစံစသဖြင့် ပြောပြဖူးသောကြောင့်သာ ကြားဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် မသင်ဘဲ တတ်သည့် ကိစ္စများထဲတွင် ဤကိစ္စလည်း ပါဝင်သမို့ မိုးမိုးလွင်တစ်ယောက် မတ်နေသော လီးအရင်းကိုကိုင်ကာ ငုံချလိုက်သည်။ နှာခေါင်းသို့ ဘာအနံ့မှန်းမသိ တိုးဝင်လာသည်။ လျှာတွင်လည်း ငံသလလိို အရသာ ခံစားရသည်။ သို့သော် မရွံမိပါ။ “မင်းက ဒါကြောင့် ငါ့ကို အူကြောင်ကြောင်လို့ ပြောတာကိုး”
သူမကို ကျွမ်းကျင်ပြီးသားဟု ရူပထင်သည်လေ။ ရပါတယ်။ ကိစ္စမရှိ။ ရူပက သူမတင်လုံးကို ဆွဲလိုက်သည်။ သူမ၏ တင်လုံးများကို စိတ်ကြိုက်ကိုင်ကာ ဖြဲလိုက် ပူးလိုက်လုပ်သည်။ သူမကတော့ လီးကိုသာ တွင်တွင်စုပ်ပေးသည်။
ရူပက ပက်လက်အိပ်နေသော မိုးမိုးလွင်၏ ဒူးကို ကွေးကာ မှေက်အိပ်ပြီး သွင်းထည့်လိုက်သည်။ လီးက မလွဲမချော် ဝင်သွားသည်။ မိုးမိုးလွင်မှာ အဆာလွန်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် နာရကောင်းမှန်း မသိ။ သို့သော် ညည်းတော့ တော်တော်လေး ညည်းမိသည်။ နာလို့ ညည်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ ကောင်းလို့ ညည်းခြင်းဖြစ်သည်။
ရူပက သူမကို ဆွဲထူသည်။ ပြီးတော့ နောက်ကို မှီချသည်။ သူမက အပေါ်က ဖြစ်သွားသည်။ ဒူးတုတ်အခွလိုက်ဖြစ်သွားသည်။ ကုတင်ခေါင်းရင်း ဘားတန်းကို ဆုတ်ကိုင်လကို်သည်။ ရူပက သူမတင်နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး ပင့်တင်လိုက် ဆွဲချလိုက် လုပ်သည်။ လီးက ဖြည်းညင်းစွာ သူမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသည်။ တင်လုံးကို ပင့်တင်လိုက်လျှင် သူမနို့က အပေါ်ရောက်သွားသဖြင့် ရူပက အသင့်စို့သည်။ “အားလည်း မရဘူး ညောင်းလည်း ညောင်းလာပြီ”
တကယ် အားမရပါ။ သူမတင်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပင့်တင်သည်။ ဆွဲချသည်။ လီးလုံးက စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်ထွက်သည်။ “ကိုယ်တိုင် ဆောင့်ချလေ” သူမက ရူပပခုံးကိုကိုင်ကာ ဆောင့်ချသည်။ ရူပကော့ထားပေးသော်လည်း အားမရ။ ရူပက သူမနို့သီးဖျားကို ပွတ်ချေနေသည်။ သူမက အဆာလွန်နေ၍လား မသိ။ အားမရသလို ဖြစ်နေသည်။ သူမ တိတ်ဆိတ်စွာ
ဆောင့်ချနေသည်ကို ရူပက ချက်ချင်းသဘောပေါက်သည်။
မှန်တင်ခုံပေါ် သူမပေါင်တစ်ဖက် တင်သည်။ သူမမျက်နှာကို ဘေးတစ်စောင်း တွန်းကပ်ထားသည်။ သူမစောက်ဖုတ် ဘယ်လို နေမည်နည်း။ ရူပက တင်တစ်ခြမ်းကို တွန်းကာ သွင်းထည့်သည်။ စောက်ပတ်လမ်းကြောင်း၏ ဘေးသားများကို လီးက တောက်လျှောက်ထိုးဝင်သဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်ထွက်သွားသည်။ ရူပမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမလည်ပင်းကို ချုပ်ထားသည်။ သူမပါးပြင်မှာ
မှန်တွင်ကပ်နေသည်။ ဖျတ်ခနဲ သူမရုပ်ကို လှမ်းမြင်မြင်နေရသည်။ တော်တော်နာသဖြင့် ရှုံ့မဲ့နေသည့်ပုံစံ။ “အ………………”
လေးငါးချက်လောက် ဇောင်းကို ထိုးသဖြင့် သူမ တော်တော်ကို အော်ညည်းမိသည်။ နောက် ခပ်သွက်သွက်ပင် လိုးသည်။ ခုမှ အာသာနည်းနည်းပြေလာသလို ရှိလာသည်။ သူမခပ်တိုးတိုးညည်းသည်။ ညည်းသံတိုးသဖြင့် ရူပက အားကုန် လိုးသည်။
“အား ဟား အား ဟား အွန်း ဟား အိုး ဟား”
“ဝူး ရှီး ဝူး ရှီး”
သည်တစ်ကြိမ်တော့ သူမတကယ် အံကို ကြိတ်ထားရသည်။ တော်တော်ကြာလာပြီ မဟုတ်လား။ စောက်ဖုတ်လည်း ပူလာလေပြီ။ ရူပက ခါးစောင်းကို ကိုင်ကာ တောက်လျှောက်လိုးသည်။
မိုးမိုးလွင် ဇက်ပုလောက်အောင် နာသည့် ခံနည်းမျိုးဖြင့် နောက်တစ်ကြိမ်ပြောင်းသည်။ ရူပက
ခုံတွင်ထိုင်သည်။ သူမက နောက်ပြန်ဖက်ကာ ကိုယ့်ဟာထဲ ကိုယ်တိုင် ပြန်ကိုင်သွင်းပြီး ဆောင့်ချရသည်။ ရူပက သူမ ဗိုက်သားကို တစ်ဖက် ပေါင်တစ်ဖက်ကို တစ်ဖက် ပွေ့ထားသည်။ အချက်ကျအောင်
ဆောင့်စေသည်။ ခြေတစ်ဖက်က ရူပပေါင်ပေါ် တင်ထားသည်။ ခြေနှစ်ဖက်တင်လိုက်သည်။ မိုးမိုးလွင်သည်
ရူပ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ပေါ် တကထ်ိုင်ကာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျှက် ဆောင့်ချသည်။ ဆောင့်ချရင်း သူမထိန်းထားသည့်ကြားက သူမစောက်ရည်ထွက်သည်။ အခန်း (၅) တကယ်တမ်း စောက်ရည်ထွက်နေသူမှာ အမှုသည်များ ဖြစ်ကြသော မိုးမိုးလွင်၊ စုမြတ်နှင့် စန္ဒီတို့၏ ထွက်ဆိုချက်ကို ကွန်ပျူတာဖြင့် မှတ်တမ်းတင်နေသော ရှေ့နေမလေး သီရိဖြစ်သည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူမစာရိုက်မှားသည်။ မျက်လုံးများ ပြာဝေနေသည် မဟုတ်ပါလား။ “ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပါပဲနော်၊ မနက်ဖန်မှ ဆက်ပြောကြတာပေါ့” မိုးမိုးလွင်က ဟုတ်ကဲ့ဟု ခေါင်းညိတ်ကာ တတိ်သွားသည်။ ရဲသားနှစ်ယောက်က မိုးမိုးလွင်နှင့် စန္ဒီကို လက်ထိပ်ခတ်ကာ ခေါ်သွားသည်။ သီရိက ကွန်ပျူတာကို Shutting down လုပ်သည်။ အခန်းထဲတွင် ရဲတစ်ယောက် ကျန်နေသည်။ ထိုရဲက သူမအကျႌပါးပါးလေးကို နောက်မှ လီးဖြင့်လာထောက်သည်။ ထို့နောက် သူမနို့အစုံကို လာကိုင်သည်။ သူမကလည်း ဖီးလ်ကအပြည့်မို့ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ရဲသားက သူမနို့ကို အတင်းဆုတ်ကိုင်ကာ အထက်အောက် ပွတ်သည်။ တစလ်ုံးက အထက် တစ်လုံးကအောက် ပွတ်သည်။ သူမ၏ ရှေ့နေဝတ်စုံမှာ နဂိုရ်က အပေါ်ဆုံးကြယ်သီးတစ်လုံးသာ တပ်ထားသည်မို့ အလိုလို ပြုတ်ထွက်သွားသည်။ အတွင်းအကျႌကြယ်သီးကိုတော့ ရဲသားက ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာကြိုးကို ပခုံးမှ ဆွဲချသည်။ သူမနို့ကို ပွတ်ချေသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းကို ငုံ့စုပ်သဖြင့် သူမလည်း ပြန်စုပ်သည်။ သူမကို ဆွဲထူသဖြင့် သူမထလိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်သို့ သူမလက်ထောက်လိုက်သည်။ သူမ၏ ထမီကို ချွတ်ချသည်။ တင်နှစ်လုံးကို တစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ အထက်အောက် တစ်လုံးစီဆွဲပွတ်သည်။
ရဲသားက သူမကို ရုတ်တရက် နောက်သို့ဆွဲလှည့်သည်။ သူမ ဒူးတုတ်ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် လီးကြီးက သူမမျက်နှာတွင် တန်းမတ်နေသည်။ သူမလည်း တန်းခနဲ ငုံပစ်သည်။ သူမ ဆာနေပြီ။ ပါးပြင်တွင်လည်း လီးတန်ဖြင့် ပုတ်ကစားသည်။ နောက် လီးတစ်ဝက်လောက်ထိ ငုံကာ ပါးစပ်ဖြင့် ကွင်းထုပေးသည်။
“ကိုသိန်းကလည်း စားစရာရှိတော့ တစ်ယောက်တည်း ခိုးစားတယ်”
ခုနက ရဲသားနှစ်ယောက် ရောက်လာသည်။
“အဲလို မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုထွေးနဲ ကိုလင်း လာလေ၊ အတူတူ ဝေစားမျှစားပေါ့” “ရှေ့နေကြီးက လွယ်ပါ့မလား”
“လွယ်လား မလွယ်လားတော့ အခြေအနေကိုပဲ ကြည့်လိုက်လေ”
“ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးတာကြီးက ငါခံနိုင်ပါ့မလား၊ ထွက်သွားမယ်ထင်တယ်”
“ငါလည်း ရမလားလို့စမ်းကြည့်တာ သူက တကယ်စုပ်တော့ ငါတောင် နည်းနည်းအားနာသွားတယ်၊
ကောင်းလည်း ကောင်းတော့ ငြိမ်နေလိုက်တယ်၊ မထွက်အောင်တော့ ထိန်းပေါ့ကွာ” သီရိခမျာ လီးစုပ်ပေးရင်း လီးအစုပ်မခံဖူးသူနဲ့ လာတွေ့နေသဖြင့် Roll အောက်သလို ခံစားရသည်။ သို့သော် ဘေးတစ်ဖက်စီတွင် လီးကိုယ်စီ လာထိုးပေးကြသဖြင့် သူမကိုင်ပေးကာ ကွင်းထုပေးသည်။ ကိုထွေးဆိုသူက အသားမည်းသည်။ လီးက နက်ပြောင်ပြီး ရှည်မျောမျောဖြစ်နေသည်။ နီဂရိုးလီးကို ပြေးမြင်မိသည်။ ကိုလင်းကလည်း လူပိန်သလောက် လီးကြီးသည်။ သူက အသားလတ်သည်။ လီးကတော့ ညိုသည်။ ထိပ်ပြဲနေသော်လည်း မရဲဘဲ ညိုသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ကြီးသည်ကတော့ အတော်ကြီးသည်။ ကိုသိန်းကတော့ နည်းနည်းဝသဖြင့် လီးက သိပ်မကြီးပါ။ သုံးယောက်ထဲမှာ ကိုသိန်းလီးက အငယ်ဆုံး
ဖြစ်သည်။
ကိုထွေးလီးကို လီးထိပ်တွင် လျှာဖြင့် ဝိုင်းကာ လျက်ပေးသည်။ ကိုထွေးက လီးအစုပ်မခံရဖူးသူ ပီပီ တွန့်သွားသည်။ သူမက လီးထိပ်ကို အကုန်ငုံကာ ပါးစပ်ထဲတွင် လျှာဖြင့် လီးထိပ်ကို ကစားပေးသည်။ “အလှလေးရယ် နှမြောလည်း နှမြောတယ်၊ မင်းဘဝနဲ့ မထကို်တန်ဘူးကွာ၊ အိမ်က ဟာမနဲ့ နေရာချင်း လှဲထားချင်လိုက်တာကွာ၊ နေ့တိုင်း ဒီလိုလေး နှစ်ပါးသွားနေရရင် … ဟူး မိုကလ်ိုက်တာ ဇိမ်ပဲ ဒါပေမယ့် အိမ်က မိန်းမကတော့ ကိုယ်ကချစ်လို့ ယူထားတာဆိုတော့ ဒီလို မလုပ်ခိုင်းရက်ပါဘူး”
“တလောကတော့ မင်းမိန်းမ အရင်ရည်းစားဟောင်းနဲ့ တွဲနေတာကို ငါမိန်းမက တွေ့လိုက်တယ်တဲ့ အဲဒါ မင်းကိုလည်း ငါပြောပြီးသားပါ”
ကိုထွေးစကားကို ကိုသိန်းက ဝင်ထောက်သည်။
“အိုး ဖြစ်ရဲ ဖြစ်ကြည့်လိုက်လေ၊ နှစ်လောင်းပြိုင် လူသတ်မှု ဖြစ်သွားမှာပေါ့၊ ကြားကြားချင်းတုန်းကလည်း ငါရိုက်လိုက် ပြီးသားပါ၊ မိန်းမတွေက အရိုးကွဲမှ အသည်းစွဲတယ် ထင်ပါတယ်ကွာ၊ ငါရိုက်လိုက်တာ နည်းနည်းလွန်သွားလား မသိဘူး တစ်ပတ်တောင် ဖျားယူသွားတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါက မလျှော့ဘူးဟေ့ကောင်၊
နောက်တစ်ခါ ကြားရင် ဒီထက်ဆိုးစေရမယ်လို့ ပြောထားတယ်” “ကိုယ့်မိန်းမကျတော့ မဖောက်ပြန်နဲ့တဲ့၊ ကိုယ်ကျတော့”
ကိုလင်းက ဝင်ပြောသည်။ “ငါက ဘာလုပ်နေလို့လဲ” “မင်းအခု ဘာလုပ်နေတာလဲ” တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ပြောနေကြသည်။ ပြောရင်း ကိုလင်းက သူမခေါင်းကို ဆွဲလှည့်သည်။ သူမလည်း ကြားနေရသည်များကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကိုလင်းလီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သည်ကြားထဲက သူတို့ ပြောသည့်စကားများက သူမ ဘယ်အဆင့်ရောက်သွားသည် မသိ။ ကြည့်ပါဦး။
“ဟ ဒီကောင်မက ဆာလို့ ငါတို့ဆီ လာဖြဲခံနေတာ၊ သူ့ဆန္ဒကို ငါတို့ မဖြည့်ဆည်းပေးရင် ငါတို့က လူမှုရေး နားမလည်ရာ ကျမှပေါ့ကွ”
ထိုသို့ဖြင့် ရှေ့နေမလေး သီရိသည် လူမှုရေးနားလည်သော ရဲသားသုံးယောက်၏ အပြုအစုကို ကောင်းမွန်ပြည့်ဝစွာ ခံယူပေးလိုက်သည်။ သူမက တပြိုင်တည်း အလိုးခံချင်သည်။ တစ်ယောက်က စောက်ဖုတ်၊ တစ်ယောက်က ဖင်၊ တစ်ယောက်က ပါးစပ် စသဖြင့် ခံချင်သော်လည်း ရဲသားငအူများက တစ်ယောက်စီ တက်လိုးကာ လီးရည်ကို အဖုတ်ထဲ ထည့်ထည့်ခဲ့ကြသည်။
ယနေ့တော့ ရုံးတက်ရန်မလို ရဲစခန်းသို့သွား၍ တရားခံများ၏ ထွက်ဆိုချက်များကို ဝတၳုသဖွယ်ရေးရန်သာ ယူရမည်ဖြစ်၍ အပြင်သို့ Shoping Centre ထွက်သကဲ့သို့ သီရိတစ်ယောက် ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်လာမှ သူမကို သူမသတိထားမိသည်မှာ ခရမ်းပြာရောင်ဖြစ်နေသဖြင့် ရဲမေနှင့်ပင်
တူနေသေးတော့သည်။ စကဒ်နဲ့လည်းဖြစ်တော့ ပိုဆိုးသွားသည်။ သို့သော် အရေးမကြီး။ သို့နှင့် ရဲစခန်းကို
ရောက်လာခဲ့သည်။
“အားတော့ နာပါတယ်ခင်ဗျာ၊ ဒီနေ့ အထက်က ရောက်မှာမို့လို့ ဘယ်အမှုသည်နဲ့မှ မတွေ့ရဘူးတဲ့ခင်ဗျ” သူမ မနေ့က တွေ့ခဲ့သော ရဲသားများ မဟုတ်။ ဂျူတီပြောင်းသွားပြီထင့်။ “ဗိုလ်ကြီးကတော့ ရှေ့နေမလေးလာရင် သူရုံးခန်းထဲ လာဖို့ မှာထားပါတယ်ခင်ဗျ” သီရိ တော်တော်စိတ်ညစ်သွားသည်။ ရဲတွေက တော်တော်အရစ်ရှည်သည်။ သည်ကနေ့ အမှုစစ်ပြီးနောက် မနေ့ညလို ဖြစ်ခဲ့ပါက ဘယ်လိုလုပ်ပစ်မည်ဟု စိတ်ကူးထားသမျှ သဲရေကျ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ရောက်ဖူးနေကျမို့ ဗိုလ်ကြီးအခန်းထဲသို့ တန်းဝင်သွားလိုက်သည်။ ဘယ်ရဲဘော်ကမှလည်း မစစ်သည်ကိုတော့ နည်းနည်း အံ့အားသင့်မိသည်။ ခါတိုင်းဆို ဘာကိစ္စလဲဆိုပြီး လေကြောတော်တော်ရှည်သည် မဟုတ်ပါလား။ ခုလို မမေးတော့လည်း ကောင်းပါသည်။
“ဟင် မနက်စောစောစီးစီး အရက်ဝိုင်း”
ဗိုလ်ကြီးနဲ့အတူ အခြားသူမ မသိသော ဗိုလ်နှစ်ယောက်ကို တွေ့ရသည်။ ဘေးတွင်တော့ ရဲမေသုံးယောက်မှ အရက်ငဲ့ပေးနေသည်။ “ရှေ့နေမလေးဆိုတာ သလူား”
တစ်ယောက်က မေးတော့ ဗိုလ်ကြီးက ဖြေသည်။ ဗိုလ်ကြီးနာမည်မှာ တောက်ထွန်းဖြစ်သည်။
“ဟုတ်တယ် သူပဲ၊ ကဲ ရှေ့နေမလေး သီရိ မင်းရဲ့ သတင်းကတော့ ငါတို့ စခန်းတစ်ခုလုံးမွှေးနေတာပဲ၊ ဒါက ဗိုလ်မှူးသော်ကတဲ့။ ဒါက စခန်းမှူးထူးစိန်၊ သတူို့က ဒီစခန်းကို လာစစ်ဆေးတာ၊ ဧည့်ခံစရာက ရာထူးတက်ချင်တဲ့ ရဲမေသုံးယောက်နဲ့ စခန်းထဲကို အမှုသည်လာစစ်တဲ့ မင်းရယ်ပဲရှိတော့…” စခန်းမှူးထူးစိန်က သူမကို ခြေစခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။
“ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန်ကတော့ မေသန်းနုတို့ ကိုယ်လုံးမျိုးပဲ၊ ဒီလိုမိန်းမမျိုး ငါနဲ့ မရတာပဲ စိတ်နာသဟေ့”
“ဟာ ဆရာကလည်း ကိုယ့်မိန်းမ မဟုတ်လည်း ဆရာ့စိတ်ကြိုက်တွေချည်း ရနေတာပါပဲ”
“အေးကွာ မင်းလို တပည့်မျိုးတွေ ရှိတော့ ဆရာအဆင်ပြေတယ်၊ မင်းရာထူးတက်စေရပါမယ်”
သော်ကဆိုသူက ရဲမေတစ်ယောက်၏ တင်ကို ပွတ်နေသည်။ သီရိက ရဲမေမျက်ခွက်ကို တစ်ချက်ကြည့်တော့
ပြည့်ဖူးဖြစ်နေသည်။ အော် အပြင်တွင် တော်တော်မောက်မာသည့် ရဲမေက အခုတော့လည်း အဆိပ်မရှိ
ဖြစ်နေရှာသည်။ သော်က ဆိုသူကလည်း ကိုင်ချက်ပြင်းလောက်သည်။ ပြည့်ဖူးမှာ တွန့်ကာ မျက်နှာညိုးညိုးသွားသည်။ ဖီးတော့တက်မှာပေါ့လေ။ နောက်တစ်ယောက်ကြည့်တော့ ပိုပိုဆိုသည့် ရဲမေ။ ပိုပိုကို ဗိုလ်ကြီးတောက်ထွန်းက ပေါင်မှ သိမ်းဖက်ထားသည်။ တောက်ထွန်းက သူ၏ အနီးကပ်ထားသဖြင့် နို့ကို ဆွဲဆွဲစုပ်သည်။ ပိုပိုကလည်း စို့ချက်ကောင်းသော ဗိုလ်တောက်ထွန်း၏ ပါးကို ပွတ်သပ်နေသည်။ ရဲမေတစ်ယောက်မှာ ရွှန်းလဲ့ဖြစ်သည်။ သူမကိုတော့ ထူးစိန်က ပေါင်ပေါ်တင်ဖက်ထားသည်။
“ကောင်မလေးက လေးယောက်ဖြစ်နေတော့ တစ်ယောက်ကို နားခိုင်းလိုက်ရမလား ဆရာ”
“အိုး နိုး ကိုယ်ကတော့ နည်းတောင် နည်းနေသေးတယ်”
“ဟုတ်လားဆရာ”
“အေး… အရင် ဣနြေ္ဒရှင်တည်းခိုရိပ်သာကို စစ်ဆေးတုန်းကဆို ကိုယ်တို့က သုံးယောက် ကောင်မလေးက ရှစ်ယောက်တောင်ကွ၊ အဲတုန်းကတောင် စိတ်ထဲနည်းသေးတယ်လို့ ထင်နေတာ၊ ခု ဒီလေးယောက်တည်းဆို ဝပါ့မလားလို့ တွေးနေတာကွ”
“ဟုတ်လားဆရာ ဖြည့်ပေးရဦးမလား ဟင်”
“အဲလို သိတတ်တာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီကွာ၊ ဒီတစ်ယောက်တည်းနဲ့တင် မင်းကို
တော်တော်ကျေးဇူးတင်တာပါ”
စခန်းမှူးက ဘာမှ မချွတ်ရသေးသော အနေအထားမှ နို့ရှိရာကို တစ်ချက်လျက်တက်လိုြက်ပီး ပြောသည်။
“အဲတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကိုတောင် ပြန်သတိရလာတယ်ဗျာ” ဗိုလ်မှူးက ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်သည်။
“အွန်း အင်း”
ဗိုလ်မှူးက ပြည့်ဖူး၏ တင်နှစ်လုံးကြားထဲ လက်ချောင်းများသွင်းကာ စောက်ဖုတ်ကို လှမ်းနှိုက်သည်။ ဗိုလ်ကြီးက သားရေတများများကျသည်။
တောက်ထွန်း၊ သော်က နှင့် ထူးစိန်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြသည်။ သီရိ၊ ပြည့်ဖူး၊ ပိုပိုနှင့် ရွှန်းလဲ့တို့လည်း ကိုယ့်အဖုတ်ရှေ့ရေး ကိုယ်စီတွေးကာ ရင်ခုန်ကြသည်။
တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီဖက်ကြ လှဲကြရင်း နောက်ဆုံး ထူးစိန်ဆိုသူက သီရိနှင့် ရွှန်းလဲ့ကို တစ်ဖက်စီရပ်ခိုင်းကာ ဖက်ထားသည်။ သော်ကက ပြည့်ဖူးကို ဖက်ထားသည်။ တောက်ထွန်းက ပိုပိုကို ဖက်ထားသည်။ ထူးစိန်က ရွှန်းလဲ့ကိုယ်ကို နောက်သို့လှည့်စေသည်။ ရွှန်းလဲ့က အသာလှည့်လိုက်သည်။ အနီတွင် အမည်းစင်းလိုင်းများပါသော ပါတိတ်ထမီကို ဝတဆ်င်ထားသည်။
“နည်းနည်းလေး ကုန်းပေးပါဦး” ရွှန်းလဲ့က အသာကုန်းလိုက်သည်။ ထူးစိန်က ရွှန်းလဲ့တင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ “နည်းနည်းတော့ အိနေပြီ၊ စခန်းထဲမှာတင် မင်းဘယ်နှစ်ယောက်ကို ပေးလိုက်ရပြီလဲ” “ဟုတ်… နည်းနည်းပါးပါး ပါရှင့်”
“ပြောပြနိုင်မလား” “ဟင့် ဟင့်အင်း”
“ဟား ဟား ဟား မင်းတို့ မိန်းကလေးတွေက ဘယ်လောက်ခံရခံရ ခံပစ်လိုက်မယ်၊ ပြောတော့ မပြောနိုင်ဘူး၊ ဆိုတာ များတယ်၊ ဒါပေမယ့် တလောတုန်းက ငါရယ် သော်ကရယ် အဲဒီ တည်းခိုခန်းရှိတဲ့ နယ်ပိုင် သိန်းဦးရယ်ကို တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် ဆက်သပူဇော်တဲ့ မိန်းကလေး ခုနှစ်ယောက် မိန်းကလေး ခုနှစ်ယောက်ဆိုတာထက် ကျောင်းသူ ခုနှစ်ယောက်နှင့် တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် နုနုမေကတော့ သူ့တို့ ဖြစ်အင်လေးကို ပြောပြကြတယ်၊ လိုးချင်တဲ့ ကောင်မလေးကို တက်လိုးလိုက်၊ သတိူု့ရဲ့ သနားစရာ အားကျစရာ ကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးကို နားထောင်လိုက်နဲ့ သုံးရက် သုံးညလုံးလုံး တကယ့် ငရဲခန်းထဲက သုခဘုံပဲကွ သိလား”
“ပြော ပြောပြကြည့်ပါလားဗျာ၊ စိတ်ကူးလေး ယဉ်ကြည့်ရလဲအောင်”
“ပြောပါ ကျွန်မ စာတွေ ဘာတွေ ရေးပါတယ်၊ သူတို့ ဖြစ်ရပ်လေးကို ဝတၳုလေး ဘာလေး ရေးရအောင်” သီရိက ဝင်ပြောသည်။ “သော်က ဘယ်လိုလဲ”
“စားမြုံပြန်ရတာပေါ့ဗျာ၊ ခင်ဗျားပြောဗျာ၊ခင်ဗျားက အပြောကောင်းတယ်”
“ခင်ဗျားတော့ မြှောက်နေပြန်ပြီ၊ ပြောပါ့မယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ကလည်း ပြောချင်နေတာပါ၊ မှားတဲ့အခါ လိုတဲ့အခါ ခင်ဗျား ဖြည့်ပြောဦးဗျ” အခန်း(၆) ငရဲခန်းသွား သုခဘုံသားများ
ထူးစိန်ကို သူ့တပည့်များက ကွယ်ရာတွင် ဘူးစိန်ဟု ခေါ်ကြသည်။ သူက တမင်ယူတာလား၊
တာဝန်ကျလာတာလား ဘယ်သူမှ မသိသော ကိစ္စကတော့ဖြင့် “ပြည့်တန်ဆာ နိုင်နင်းရေး” လုပ်ငန်းများတွင် သူက ထိပ်ဆုံးမှ တာဝန်ကျသည်။
“ကျွန်မ မိန်းမပျက် မဟုတ်ဘူး၊ ရှင်တို့ လွတ်”
“ဘယ်မိန်းမပျက်မှ ကျွန်မ မိန်းမပျက်ပါ၊ ကျွန်မကို ဖမ်းပါလို့ မပြောဘူးကွ”
“လွတ်နော် မဟတု်ဘူးလို့ ကျွန်မ ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ၊ ကျွန်မမှာ ယောကျ်ားရှိတယ်၊ ကလေးရှိတယ်၊ လွတ်”
“မင်းတို့ဟာမတွေ ကလိမ်စေ့ ငြမ်းဆင်တော့ အတော်ကျွမ်းတယ် ဟုတ်လား” အသက် ၂၈ နှစ်ခန့်ရှိ အရပ်အမောင်း ကောင်းကောင်းနှင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးသည် စက်ဘီးကို ချိန်းကြိုးငုံ့ပြင်နေစဉ် ရဲများက ဖမ်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အတန်တန် ငြင်းသည့်ကြားမှ ရဲစခန်းသို့ ပါသွားခဲ့ရသသည်။
“အမည်——- နီနီဝင်း”
“အသက် ——— ၃၂”
“အိမ်ထောင် ——- ရှိ”
“သားသမီး——– ၂ ယောက်”
စသဖြင့် စစ်ဆေးပြီးနောက် “လင်မသိအောင် သားသမီးစရိတ်ကို ပြည့်တန်ဆာ ဘဝဖြင့် ရှာဖွေသည်” ဟု စွပ်စွဲလိုက်သည်။ နီနီဝင်းငိုသည်။ ထူးစိန်က ထလာပြီး နီနီဝင်း ပခုံးကို ကိုင်သည်။
“တစ်ခုတော့ ရှိတယ်၊ မင်း ဒီပြစ်မှုက လွတ်ကင်းအောင် တစ်ည ငါ့အခန်းထဲ ဝင်အိပ်ပေးလိုက်ရင်ပေါ့”
“ရှင်…”
နီနီဝင်း အငိုတိတ်သွားသည်။ သူမ ရင်ခုန်လာသည်။ ဒါ ထောင်ချောက်လား။ သို့သော် သူမယောကျ်ားသည် သူမကို ငုတ်တုတထ်ား၍ တစ်နေ့တွင် ပုရစ်ဖူးတည်ခိုခန်းမှ မိန်းကလေး တစ်ယောက်နဲ့ ထွက်လာသည်ကို သူမ တိုက်ရိုက်တွေ့ခဲ့ရသည်။ ပုရစ်ဖူး တည်ခိုးခန်းဆိုသည်မှာ ညတည်းခိုခန်းမဟုတ်။ တစ်ချိန်လျှင် ဘယ်လောက်ဆိုပြီး စုံတွဲများအား လက်ခံသော တည်းခိုခန်း။ ကယို်ပီသည့် မိန်းကလေးများရှိလျှင် ခေါ်ပြီး ဖြုတ်သည့် နေရာ။
“အိပ်ပေးပြီးရင် လွတ်ပေးမှာလားဟင်” “အိုး ဆယ်ခါလွတ် ဆယ်ခါလွတ်”
ထူးစိန်သည် အငိုတိတ်စဖြစ်သဖြင့် ရှိုက်ကာနေသော နီနီဝင်းအား ခါးမှ သိမ်းဖက်ကာ အခန်းထဲ ခေါ်ဝင်ခဲ့သည်။
“မင်း အသက်က တကယ် ၃၂ လား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”
“မထင်ရဘူးကွာ၊ ၂၈ တောင် ငါက မင်းပါးရေလေးကို ကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းကြည့်တာ၊ ငါခန့်မှန်းတာ လွန်များ သွားမလားလို့ တွက်နေတာ မင်းက ငါထင်တာထက်တောင် အသက်ကြီးသေးတယ်”
အိပ်ခန်း တံခါးသော့ကို ချက်ဆိုပိတ်လိုက်သည်။ ထူးစိန်က သိပြီးသား ဖြစ်သော ကိစ္စ တစ်ခုရှိသည်။ ထိုအရာကား ရဲဘော်များ သူ့ကို ချောင်းကြည့်မည့်ကိစ္စ။ ထို့ကြောင့်…
နောက်မှ သိမ်းဖက်ကာ ပေါင်ရင်းကို ဆွဲ၍ တေ့ထားလိုက်ပြီး ဗိုက်သားများ ပွတ်သပ်ကာ နို့ကို ပင့်ကိုင်လိုက်သည်။ နို့ကို ပင့်၍ ပွတ်ရင်း လည်တိုင်များ နမ်းသည်။
“ဖူးကား ကြည့်ဖူးလား”
“ရှင်”
“အပြာကားတွေ ကြည့်ဖူးလား” ထူးစိန်က ခပ်တိုးတိုးလေး ကပ်မေးသည်။
“ကြည့် ကြည့်ဖူးပါတယ်” “ကြိုက်သွားပြီ”
ထူးစိန်သည် တေ့ထားသည်ကို တော့ရင်း ပါးများကို မွတ်သပ်စွာ နမ်းကာ ဆက်ပြောသည်။ “ကိုယ့်ကို ဖူးကားထဲကအတိုင်း ပေးရမယ်နော်”
“ရှင်…”
“စုပ် အဲ လီးစုပ်တတ်လား”
“အ. မ.. မလုပ်ရဲဘူး”
“ကိုယ် အရင် လျက်ပေးမယ်နော်၊ ဖူးကားထဲအတိုင်းပေါ့” နီနီဝင်းမှာ တံတွေးကို ခဏခဏ မြိုချမိသည်။ အကျႌကြယသ်ီးများ တစ်လုံးချင်းစီ ပြုတ်ထွက်သွားသည်။ ဘော်လီကြိုးကို ဖြုတ်ကာ ထူးစိန်က အဝေးသို့ လွှင့်ပစ်သည်။ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ကာ ပူးလိုက် ခွာလိုက် ပင့်လိုက် ဆုတ်လကို်ကိုင်သည်။ လည်တိုင်များ ပါးများကိုလည်း တရစပ်နမ်းသည်။ နီနီဝင်းမှာ ကုတင်ပေါ် မှောက်လျက် အိပ်ပေးသည်။ ထူးစိန်က တင်လုံးကို ဆုတ်လိုက်ရင်း ခါသည်။ ထမကီို ချွတ်သည်။ အတွင်းခံ အနီကို ချွတ်သည်။ သူမကို တဖြည်းဖြည်း ဆွဲလှည့်ပြီး ပက်လက်လှန်သည်။ ယောကျ်ားနှင့် ညတိုင်း လိုးကြသော်လည်း ဒီလို မချွတ်ဖူးသဖြင့် နီနီဝင်းနည်းနည်း ရှက်နေသည်။
“အမွေးတွေကတော့ အထူကြီးပဲ”
သူမ ရေချိုးရင်း နှိုက်ဆေးသည်မှ လွှဲ၍ မကြည့်ခဲ့ဖူးသော စောက်မွေးများကို ပြောနေသဖြင့် သူမရှက်သည်။ ထူးစိန် အပေါ်တက်လာကာ သူမလက်ကို ဆွဲဖယ်ကာ
“ကိုယ့်ကို ကြည့်ပါဦးကွ”
ဟုပြောသဖြင့် သူမ မျက်လုံးကို မရဲတရဲ ဖွင့်သည်။
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ” သူမ နဖူးကို စနမ်းသည်။ မျက်ခုံးကြားကို နမ်းသည်။ နှာတံကို နမ်းသည်။ ပါးတစ်ဖက်စီကို နမ်းသည်။ မေးစေ့ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ သူမ မရဲတရဲ ပြန်နမ်းသည်။ တော်တော်ကြာ နမ်းဖြစ်သည်။ သူမနို့ကို ကိုင်ကာ စို့သည်။ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးစို့သည်။ သူမလက်ကို ယူကာ ထူးစိန်က ပေါင်ကြားကို လှမ်းကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမ ကြောက်နေမိသည်။ ဘောင်းဘီ မချွတ်သေးသော်လည်း လီးလုံးကြီးကို ကိုင်မိသဖြင့် သူမ တွန့်သွားသည်။ ထူးစိန်က ဒူးထောက်ကာ အကျႌများ ချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီချွတ်သည်။ သူမ တစ်ဖက်သို့ လှည့်နေမိသည်။
“ကြည့်ပါကွ” သူမ မျက်နှာကို ဆွဲလှည့်သဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ လီးက ရှည်ပြီး တုတ်လှသည်။ ကြည့်ဖူးသည့် အပြာကားထဲက လီးလောက်ကြီးသည်။ ချွန်လည်း ချွန်သည်။ သူမ နည်းနည်း ကြောက်သွားသည်။ သူမလက်ကို လှမ်းယူပြီး လီးကို ကိုင်ခိုင်းသဖြင့် သူမ ကိုင်မိသည်။ နွေးစိစိကြီးက သူမလက်တစ်ဆုပ်စာ လောက်ရှိနေသည်။ သူမလက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ခိုင်းသည်။ သူမသိပါသည်။ ဒါ ဂွင်းထုတာ။ ထူးစိန်က အမွေးမည်းမည်းအုံအုံအောက်က စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းဖြင့် ပွတ်သည်။ သူမ
ကြောက်နေသည့်ကြားက ထူးစိန်မှာ သူမခေါင်းကို ထူပြီး ပေါင်ရင်းတွင် တင်လိုက်သည်။ လီးထိပ်က သူမ ပါးစပ်ဖျားတွင် တေ့နေသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကို မပွင့် တပွင့်ဟပေးသည်။
“လူဆိုး သူအရင် လျက်ပေးမယ် ပြောပြီး အရင်စုပ်ခိုင်းတယ်” နီနီဝင်းက တွေးသည်။
“မင်းလို အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ ဆော်ပေါင်းများစွာ ငါနည်းမျိုးစုံနဲ့ ဖြုတ်လာခဲ့တာပါကွာ” ထူးစိန်က တွေးသည်။
လီးထိပ်က သူမနှုတ်ခမ်းကို ထိုးမွေရင်း တဖြည်းဖြည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသည်။ အရိပ်ပြသဖြင့် သူမလျှာထုပ် ပေးသည်။ ထူးစိန်က သူမလျှာပေါ်လီးထိပ်ကို ပုတ်ကစားသည်။ နှာခေါင်းထဲ လီးနံ့ကို အစက ရွံသော်လည်း
နောက်တော့ ယဉ်လာသည်။ သူမခေါင်းကို တစ်စောင်းကိုင်ပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲ တဖြည်းဖြည်း ထိုးသွင်းသည်။ ပြန်နှုတ်သည်။ ထိုးသွင်းသည်။ ပြန်နှုတ်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်သည်။ နီနီဝင်းမှာ ဖီးလ်တက်လာသဖြင့် ဘာမှ သိပ်မသိတော့။ ဘာမှလည်း မတွေးချင်တော့။ ထူးစိန် ကုတင်အောက်ဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်သည်။ နီနီဝင်း လေးဘက်ထောက်ကာ နေပေးတော့ ထူးစိန်က ခေါင်းကို တစ်ဖက်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ လီးတစ်ဝက်ကျော် ဝင်သည်။ သူမလည်း တွေ့ဖူးသလောက် အတတ်ပညာဖြင့် စုပ်ပေးသည်။ ပါးများ ချိုင့်ဝင်နေအောင် စုပ်ပေးသည်။ နီနီဝင်း လေးဘက်ထောက်ရင်း လှည့်သည်။ ထူးစိန်သည် စောက်ဖုတ်ကို တံတွေးဆွတ်လိုက်သည်။ တင်တခြမ်းကို ပင့်ကာ လီးဖြင့် စောက်ဖုတ် အက်ကြောင်းကို အထက်အောက် ဆွဲပွတ်သည်။ တစ်ချက် နှစ်ချက် ဆွဲစဉ်က သူမတတ်နိုင်သော်လည်း စောက်ခေါင်းထဲ လီးခေါင်းမြုပ်ဝင်ပြီးနောက် ဆက်မသွင်းပဲ ထွက်ထွက်သွားသည်ကို သူမ သည်းမခံနိုင်တော့။
“လိုးပါတော့ရှင် လိုးပါတော့” သူမ ဆန္ဒအတိုင်း လီးလုံးကြီးမှာ သူမစောက်ခေါင်းပေါက်မှ တစ်ဆင့် သူမ၏ သားအိမ်ရှိရာသို့ တဖြည်းဖြည်း တိုးဝင်လာပြန်တော့ သူမ အော်ရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်များ ပူတက်သွားသည်။ ဖြည်းဖြည်း ပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်သွင်းသည်။ နောက်တစ်ခါသွင်းတော့လည်း ပုံစံတမျိုးဖြင့် နာသည်။ သူမ ညည်းရုံဖြင့် မရ။ အော်သည်။ ထူးစိန်က သူမဆံထုံးကို ဆုတက်ိုင်ကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ သူမ အမေကို တမ်းတမိသည်။
“အမေ့”
ခဏ စိမ်ထားသည်။ ဆက်ဆောင့်သည်။
“အမေ့” အခန်း တစ်ခုလုံး သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးတပွက်ပွက် ဝင်နေသည့် အသံနဲ့ သူမ တအားအား အော်ညည်းသံကသာ ပွက်လောရိုက်နေသည်။ ကြာလာတော့ သူမ လက်ထောက်မထားနိုင်တော့။ ထူးစိန်ကလည်း အထာသိသည်။ သူမ ဘေးတစ်စောင်း အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်တစ်ဖက်ကို ရှေ့ပို့ကာ နောက်မှ ကားယားခွပြီး စိုက်သွင်းချသည်။ ဘယ်လို သွင်းသွင်း နာသဖြင့် နီနီဝင်း အော်သည်။ ပြီးတော့ ကြည့်ဖူးသာ ကြည့်ဖူးပြီး တစ်ခါမှ မခံဖူးသော နည်းဖြစ်သလို အိမ်က ယောကျ်ားပုံစံဖြင့်ဆိုလျှင် ပြီးသွားသည်မှာ ကြာလှပြီ
ဖြစ်သော အနေအထား မဟုတ်ပါလား။ သူမကိုယ်ကို တွန့်လိမ်နေအောင် လှည့်ထားပြီး နောက်မှ
ဆောင့်သွင်းရင်း သူမနို့ကို ပွတ်ဆွဲကိုင်ရမ်းသည်။
ထူးစိန်က လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သူမ စိတ်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် သူမ မထင်သော အကွက်ကို နင်းသည်။ “ထွီ” ဆသိုဖြင့် သူမစောက်ပတ် တစ်ဝိုက် တံတွေးများ စိုကုန်သည်။ နောက် ပူကျစ်သော လျှာကြမ်းကြမ်း၏ အရသာကို သူမ၏ နုအိနီရဲနေသော စောက်ပတ်အတွင်းသားများက သိလိုက်ရသည်။ အဖုတ်ကို အလျက်ခံရသော အရသာက ဘာနဲ့မှ မတူ။ အကြောများ အားလုံး ဆိမ့်တက်သွားသည်။ လျက်ပေးရင်း ထူးစိန်က ပေါင်တစ်ဖက် ထမ်းသည်။ လျှာထိပ်ဖြင့် စောက်စေ့ကို ထိုးမွှေသည်။ “ရဲမှူးရယ် ရှင်ကျွန်မကို ခဏခဏ ဖမ်းပါ ခဏ ခဏ ဖမ်းပေးပါ” သူမ အတွေးထဲမှ တောက်လျှောက် ပြောနေမိသည်။ ထူးစိမ်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မချီကာ ကိုယ်ကို ဇောက်ထိုး အနေအထားရောက်အောင် ချီထားသည်။ စောက်ဖုတ်ကို မပြတ်ငုံထားသည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့် တေ့ထားပြီး တောက်လျှောက် လျက်သည်။ ဖင်ပါလျက်ပေးသည်။ ဖင်ပေါက်ကို လျှာဖျားနဲ့ မွှေတော့ “အားနာလိုက်တာ ရဲမှူးရယ်” ဟု စိတ်ထဲက ပြောမိသည်။ အပြင်သို့ မပြောမိပါ။ ကောင်းလွန်းသော အရသာများ ဆုံးရှုံးရမည့်အရေးကို ကြောက်သည်။ “အမွေးတွေ”
ထူးစိန်က သူ့ပါးစပ်ထဲ ကပ်နေသော နီနီဝင်း စောက်မွေးလား ဖင်မွေးလား မသိသော အမွေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူမနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်သည်။ နီနီဝင်း အရူးအမှုးစွဲလမ်းသွားသည်။ “ဖင်ကို လိုးမယ်နော်”
“ကိုကို့သဘော ကိုကို့သဘော” ဟုတ်ပါသည်။ သည်လောက် ထူးခြားသော အရသာကို ပေးနိုင်စွမ်းသော ကိုကိုအား သူ့စိတ်ကြိုက် ခံပေးပစ်မည်။ တကယ်ပင် ထပ်မံထူးခြားသော အရသာများကို သူမ ထပ်ရမည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။ “ဖင်ခံဖူးလား”
“သူနော် သူများက ခုမှ ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ တွေ့ဖူးတာ”
“ဖင်ခံရင် နာမှာ မကြောက်ဘူးလား”
“ကိုကို့လီး တိုင်လောက်ကြီးလဲ ခံပေးမှာပဲ”
“ဒါဆို ဖင်မလိုးခင် လီးကို အာခေါင်ထိအောင် စုပ်ပေး”
“ဟုတ် ကကိို့သဘော”
ထူးစိန်က နီနီဝင်းခေါင်းကို ကိုင်ကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲ မရမက သိပ်ထည့်သည်။ နီနီဝင်းက ထူးစိန်ပေါင်ကို ဖက်ထားပြီး မျက်ရည်ထွက်သည်အထိ ငုံစုပ်ပေးသည်။ ဖင်ချတော့လည်း အဆုံးထိ သွင်းရန် နီနီဝင်းပင် ပြောသည်။ သူမ စွဲလန်းနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ ဇာတ်သိမ်းတော့ လီးရည်များ ပါးစပ်ထဲ သွင်းသည်။ သူမ အသာအယာပင် ဟထားပေးသည်။ လီးရည်များ အဖိတ်အစင် မရှိစေရ။ နှုတ်ခမ်းတွင် ပေကျံနေသော လီးရည်ကိုပင် သူမလက်ညိုးဖြင့် သပ်ပြီး လျက်ကာ မြိုချလိုက်သည်။ နီနီဝင်းသည် ထူးစိန်ရင်ခွင်ထဲတွင် အချစ်ကို ရင်ခုန်တတ်စ ကလေးငယ်လို ပျော်မြူးနေသည်။ ထူးစိန်ကလည်း နောက်တစ်ချီထပ်ဆွဲရန် အားမွေးနေသည်။ ဘွားတော်က အသက် ၃၂ နှစ်သာ ဆိုတယ်။ အတော်နု မဟုတ်လား။ ပြီးတော့
ဆွဲလို့ကောင်း ပြီး အပေးကြမ်းသည့် ဆော်ဆိုလို့ သူလိုးဖူးသမျှ ဆော်တော်တော်များများရှိသော်လည်း နည်းသည်။ မှတ်မှတ်ယယ လေးငါးယောက်သာ ရှိမည်။ ထိုထဲမှ သိပ်မကြာသေးခင်က ကချင်မလေး တစ်ယောက်ကလည်း ယခု နီနီဝင်းလို ကြမ်းခဲ့ ရမ်းခဲ့သည်။
သူမနာမည် ဆိုင်းဇီ။ ကချင်တွေက နာမည်တူများသည်။ သူမနာမည်မေးတော့ ဆိုင်းဇီဟုသာ ဖြေသည်။ သူမ၏ ကံဆိုးမှုများကို သူက ထပ်မံကံဆိုးစေခဲ့ပါသည်။ သူမ အပြောအရ မြစ်ကြီးနားမှ ရထားဖြင့် စီးလာစဉ် ပစ္စည်းအားလုံး အိပ်မွေ့ချဆေးဖြင့် အခိုးခံရသည်ဟု ဆိုသည်။ သို့သော်လည်း ဘာဆို ဘာမှ ပါမလာသော ဆိုင်းဇီဆိုသည့် သူမအတွက် ထူးစိန် ဖြည့်ဆည်းပေးရမည်မှာ တာဝန် မဟုတ်ပါလား။
“မင်းကို ရွေးစရာ နှစ်ခု ပေးမယ်၊ ထောင်ထဲမှာ ဆယ်နှစ်နေမလား၊ ငါနဲ့ တစ်ပတ် နေမလား၊ စဉ်းစားပါ၊
သေချာ စဉ်းစားပါ၊ ငါပြောလို့ လုပ်ရတယ်လို့ မင်းမဖြစ်စေနဲ့”
“နင်နဲ့ တစ်ပတ်နေပြီးရင် ငါမြစ်ကြီးနား ပြန်ဖို့ မီးရထားခ ပေးမလား”
အပြော အဆို အတော်ရိုင်းသည့် ဟာမ။
“အိုးပေးမယ်၊ လမ်းစရိတ် အပြည့်အစုံ ထည့်ပေးမယ်”
“ဒါဆို နင်နဲ့ လိုက်နေမယ်”
“နင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိတယ်နော်”
“သိပါတယ်၊ နင်ငါ့စောက်ပတ်ကို လိုးချင်လို့”
“ရှင်းတယ်ကွာ၊ ကြိုက်သွားပြီ၊ ဒီနေ့တော့ နင့်စောက်ပတ်ကို ငါမလိုးသေးဘူး၊ ဒီနေ့ အချုပ်ကနေ ထောင်ထဲပို့ရမယ့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ရှိတယ်၊ သူ့ကို ငါကြိုက်တယ်၊ ငါလိုးတယ်၊ သူက ငိုတယ်၊ ငါလိုးပြမယ်၊ နင်မငိုရဘူး၊ ပြီးတော့ နင်ဖူးကားတွေ ကြည့်ရမယ်၊ အဲဒီထဲအတိုင်း ငါ့ကို ခံပေးရမယ် နားလည်လား”
“ရတယ်လေ၊ နင့်သဘောပဲ”
“ရဲဘော် နွေးနွေးစိုးကို ဒီခေါ်ခဲ့”
ရဲဘော်တစ်ယောက်မှ နွေးနွေးစိုးဆိုသည့် ကောင်မလေးကို ခေါ်လာသည်။ နွေးနွေးစိုးကို ဘာကြောင့် ဒီလူကြီး ကြိုကတ်ာလဲဟု ဆိုင်းဇီတွေးသည်။ တွေးမရပါ။ ထူးစိန်သည် မိန်းမစုံလိုးဖူးသော်လည်း ခုလို ဖက်တီးဖြစ်လုလု ဝနေသည့် ကောင်မလေးမျိုးကို မလိုးဖူး။ ထို့ကြောင့် စမ်းလိုးကြည့်သည်။ ငိုလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ သလီူ့းကြီးလို့လား။ အလိုးခံရလို့လား မသိ။ သို့သော် ငိုနေသည့် မိန်းကလေးကို လိုးရသည်မှာ အရသာ တမျိုး ရှိသည်။ စားပွဲဘေးတွင် လာရပ်သော နွေးနွေးစိုးကျောကို တွန်း၍ ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီးနောက် ထမီကို ချွတ်ချလကို်သည်။ အတွင်းခံ မပါ။ ခြေနှစ်ဖက်ကို ကားအောင် လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထူးစိန်က အေးဆေး ချွတ်သည်။ လက်ဝါးထဲ တံတွေးထွေးထည့်ပြီး လီးကို ပိုတောင်လာအောင် ကွင်းထုသည်။
“ဟင့် ရွှတ် ဟင့်” ငိုသံက ကြားရပြီ။ တင်နှင့် ရင် ပြားကပ်နေသည့် ကောင်မလေးကိုလည်း လိုးဖူးသည်။ တင်လည်း မရှိ။ ရင်ကလည်း ပြားကပ်ကာ စုပ်ပါများသဖြင့် နို့သီးခေါင်းသာ ကြီးလာသော ကောင်မလေးပင် သူလိုးတုန်းက ကျေကျေနပ်နပ်ဖြင့် တအင်းအင်း ညည်းကာ ခံသည်။ သည်ဟာမကြီးကတော့ ဘာကြောင့် မသိ။ လီးကို စောက်ပတ်အထက်အောက် ပွတ်လိုက်သည်။ တစ်ဝက်လောက် ထိုးထည့်ပြီး ပြန်ထုတ်သည်။ ခါးကိုင်ကာ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး သွင်းလိုက်သည်။
“အွန့်”
နွေးနွေးစိုးမှာ စားပွဲစွန်းကို အတင်းအကြပ်ကိုင်ကာ ငိုရင်း ညည်းသည်။ ခါတိုင်း အခြားရဲဘော်များသာ ရှိသည်။ ခုဆို သည်လူကြီးနောက်လိုးမည့် မိန်းကလေးပါ ရှိနေသည်။ သူမ ရှက်သည်။ လီးဘယ်လောက်ကြီးကြီး သူမ မကြောက်ပါ။ ခုတော့ တက်လိုးချင်သည့်လူ တက်လိုးသည့် ဘဝအပြင် လိုးတိုင်း အများရှေ့တွင် အလိုးခံရသည်။ နောက်မှ ဖင်ပြောင်းလိုးသည်။ အောက်ပေါက် အပေါ်ပေါက် ပြောင်းနေသည်။ ပြီးခါနီးတော့ မျက်နှာမော့ကာ ကွင်းထုချနေသည်ကို ခံပေးရသည်။ ဆိုင်းဇီသည် နည်းနည်းရွံသလို ဖြစ်သွားသည်။ နွေးနွေးစိုးမှ မျက်နှာပေါ် ပေနေသော လီးရည်များကို လက်ချောင်းဖြင့် သုတ်ကာ ပြန်စားလိုက်သော ကြောင့် ဖြစ်သည်။ အခန်း (၇)
အိမ်ကြက်ကို ချက်မစားမီ တစ်ရက်အလို
မြစ်ကြီးနားဆိုသော်လည်း မြို့နဲ့နီး၍သာ ရပ်ကွက် အမည်တွင်သွားသော ရပ်ကွက်တွင်းမှ ဆင်းရဲစွာ နေလာခဲ့ဖူးသော ဆိုင်းဇီအတွက် တိုက်ခန်းသည်လည်းကောင်း၊ အိပ်ရာသည်လည်းကောင်း၊ ဆိုဖာများသည် လည်းကောင်း ခန်းနားလှသလို စားစရာ သောက်စရာများကလည်း အကောင်းစားတွေ ဖြစ်နေသည်။
“ဟင်” သူမကို ဗွီဒီယိုလာပြပေးသော ကောင်မလေးက ပါးကြားကွက်လေးနဲ့ အတော်လှပါသည်။ ဆံပင်လေးကလည်း အရှည်။ ဗွီဒီယိုမှ လိုးခန်းများ တောက်လျှောက် လာနေသည်။ ဆိုင်းဇီသည် အတွေ့အကြုံ မရှိသူ မဟုတ်။ ရှိဖူးပါသည်။ သူမတို့ နယ်ဘက်က သည်လိုကိစ္စကို
အထွေအထူးလုပ်နေသည် မဟုတ်။ သို့သော် သူမ၏ သူငယ်ချင်းများကသာ သည်ကိစ္စတွင်
ပွင့်လင်းခဲ့ကြသည်။ သူမ အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်ခဲ့ပါသည်။ သူငယ်ချင်းများ မိမိရှေ့တွင် အိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ တဆူညံညံလိုးကြသည်ကို သူမက ဧည့်ခန်းမှ အနေအထား မပျက် နေခဲ့သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် သူမကို ရန်ကုန်ရောက်မှ ပျက်စီးစေဟု ဖန်ဆင်းခဲ့လေသည်။
ထူးစိန်သည် အမျိုးသမီး အချုပ်ခန်းအတွင်း လှည့်လှည်နေသည်။ အားလုံး လေးဆယ်ကျော်ရှိသည်။ အရွယ်စုံ ဆိုက်စုံရှိသည်။ ငယ်သားများနှင့် ဝေစားမျှစား လုပ်ရင်း သူအရင်ရွေးကာ ရယူခဲ့သော မိန်းမများက အလန်းတွေချည်း ဖြစ်သည်။ လောလောဆယ် သူဆွဲထားဖူးသည့် အထဲမှ ခပ်ကဲကဲလေးများကို ရွေးမည်။
“ဗိုလ်ကြီး ညစာအတွက် အားလုံးရပ်ပြီး နံရံမှာ မှီပါ”
အမျိုးသမီးအားလုံး တိတ်ဆိတ်စွာ သက်ဆိုင်ရာ နံရံတွင် လက်ထောက်ကာ နည်းနည်းစီကုန်းပြီး ရပ်နေကြသည်။ ထူးစိန်က သူလိုချင်သည့် အမျိုးသမီးများကို ရှာကာ တင်လုံးကို တစ်ချက်စီ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ရဲဘော်က မှတ်ထားသည်။ ထူးစိန် ထွက်ခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်တော့
“ကဲ မေဦး၊ ကေသွယ်နှင့် မာမာဆွေတို့ ဒီည ဗိုလ်ကြီးထူးစိန်အတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အလှဆုံး ပြင်ဆင်ခွင့် ပေးမယ်”
“အားဆေးတွေလည်း ကျေွး၊ အစားအစာတွေလည်း ကောင်းကောင်းကျေွးထားလိုက်၊ ရုံးဆင်းတော့ ငါ့ကား
နောက်ခန်းထဲ သိပ်လိုက်ကွာ”
“ဟုတ် အမိန့်အတိုင်းပါ အာစိ”
မေဦးက ရေချိုးရင်း ပြုံးသည်ကို ကေသွယ်က တွေ့သွားသည်။
“ဟာမ နင်ကတော့ ပြုံးနိုင်တာပေါ့”
ကေသွယ်က ငြူစူစူ ပြောသည်။
“ဟုတ်ပါဘူးဟာ ဒါပေမယ့် အဲဒီဘဲဟာကြီးနဲ့မှ အားရတာ”
“ဟွန်း နင်ကတော့ ယောကျ်ားတကာ လှည့်ခံနေတာဆိုတော့ သိတာပေါ့”
“တော်ကြပါဟယ်၊ ခု တစ်ယောက် ခဏတစ်ယောက် လာလာလိုးကြတဲ့ ဘဝက လွတ်ချင်ပြီ” မာမာဆွေက ဝင်ပြောသည်။
“လှည့်ခံချင်တာပေါ့ တော်ရေ…၊ ခုက မာမာဆွေ ပြောသလို တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် လာလာလိုးနေတာ ခက်တယ်၊ ဟိဟိ ဒါနဲ့ ငါတို့ သုံးယောက်ကို ဘာမှုနဲ့ ဖမ်းမှန်း ခုထိ မသိသေးဘူး၊ နှစ်ပတ်ကျော်လာပြီ၊ ဘာမှသာ မထူးတာ ငါတို့ကို ယောကျ်ား အယောက် ၂၀ လောက်တော့ လိုးပြီးပြီနော်” မေဦးက ပြောသည်။ သူမသည် အသားညိုသည်ဆိုသည်ထက် အမည်းဘက်နွယ်ကာ ပိန်သည်။ ရင်သား ဆို၍ မရှိသလို တင်ကလည်း ဖားဖင်လို့ ပြောရမလိုပင်။ ဆံပင်ကို အရှည်ထားသော်လည်း ဆံပင် မသန်သဖြင့် ကျောလောက်သာ ရှည်သည်။ သို့သော် မည်မျှရုပ်ဆိုးဆိုး ကိုးရီးယားခေတ် မဟုတ်လား။ ပြင်တတ် ဆင်တတ်တော့ ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိသည်။ ထိုအထဲ နည်းနည်းလေး ကဲတော့ ဘဲတွေ အကြိုက် ဖြစ်သွားသည်လား မပြောတတ်ပါ။ ဟော့ရှော့ သရီး နာမည်ကြီးနေသဖြင့် သွားကြည့်ရာမှ အပြန် ကားဘယ်လိုမှ တားမရ။ တစ်နေရာရောက်တော့ ကောင်လေးတွေက လကို်နှောင့်ယှက်သဖြင့် အမှောင်ထဲ ဝင်နေနေလိုက်ကြသည်။ ကံဆိုးချင်တော့ ရဲကားမီးအထိုးနဲ့ တည့်တည့်တိုးလေသည်။
“စခန်းရောက်မှ ရှင်း”
ဘယ်လိုမှ ပြောမရသဖြင့် ရဲစခန်းသို့ပါသွားသည်။ စခန်းတွင် စစ်စရာ ရှိသည်ဟုဆိုကာ တစ်ယောက်စီ
ခေါ်ထွက်သွားသည်။
ဗိုလ်ကြီး ထူးစိန်၏ အခန်းထဲအရောက် တံခါးကို ပိတ်လိုက်ကာ ထူးစိန်က မာမာဆွေကို စိမ်းစိမ်းကြည့်ကာ ဆံပင်ကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး ပါးကို နမ်းသည်။
“ကျွန်မ အဲဒီ အစားထဲက မဟုတ်ဘူး”
“ဟား ဟား ဟား၊ မာယာတစ်သိန်း အပလိန်း အနန္တတဲ့၊ မင်းတို့ မိန်းမတွေ တတ်လည်း တတ်နိုင်တယက်ွာ၊ မင်း အဲဒီ အစားထဲက ဟုတ် ဟတု် မဟုတ်ဟုတ် ဒီညတော့ မင်းဟာ င့ါအတွက်ပဲ”
“ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ်ရှင် ကျွန်မကို လွတ်ပေးပါ”
“လွတ်စေချင်ရင် ငါပြောတဲ့အတိုင်း ငါ့အမိန့်ကို တစ်ဝေမသိမ်းလိုက်နာပြီး ငါပြုသမျှ နုရတဲ့ ဘဝမှာ နေရင်တော့ မင်း လွတ်မှာပေါ့ကွာ၊ အဲလိုမှ မဟုတ်ဘဲ ကလန်ကဆန်လုပ်ရင်တော့ သိတယ်နော် ဒါ ရဲစခန်း၊ မင်း ဘယ်မှာမှ အမှုသွားဖွင့်လို့ မရဘူး၊ ကဲ ကဲ မင်းအဝတ်လေးတွေ တွန့်ကြေကုန်မှာ စိုးရတဲ့အတွက် ချွတ်လိုက်ပါ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ချလိုက်ပါ၊ ပြီးတော့ ငါသိမ်းထားတဲ့ ခွေတွေကို ပြမယ်၊ အဲဒီထဲက အတိုင်းပေါ့၊ တစ်ပုံစံတည်း တူရမယ်၊ အဲဒါပဲကွ ပုံစံထိုင်တယ်ဆိုတာ၊ စုပ်ဆိုရင် စုပ်၊ ကုန်းဆိုရင် ကုန်း၊ အဲ ဒါပေမယ့် ငါတော့ ငါ့စိတ်ကူးရမှ မင်းဟာကို လျက်ပေးမှာပေါ့ ဟင်း ဟင်း ဟင်း”
ကံကြမ္မာရဟတ် တစ်ပတ်လည်လာပြီလားဟု မာမာဆွေ တွေးမိသည်။ ဟုတ်သည်။ သူမသည် နယ်က
တက်လာကာ ရန်ကုန်မြို့ကြီးတွင် စီးပွားရှာခဲ့သည်။ ပထမဦးဆုံး လောင်းကစားဒိုင်တွင် အလုပ်ရသည်။ သူမ ဒိုင်နာမည်မှာ ဦးကျော်ဝင်းဖြစ်သည်။ ဦးကျော်ဝင်းတွင် မယားရှိပါသည်။ သို့သော် သူမညှုချက် ကောင်းကောင်းဖြင့် ဦးကျော်ဝင်းကို မြူဆွယ်နိုင်ခဲ့သည်။ မူးနေသော ဦးကျော်ဝင်း ခြေတော်တင်သည်ကို သူမ ပျော်ပျော်ကြီး လည်စင်းပေးခဲ့သည်။ အသက်လေးဆယ် အရွယ်မျှသာ ရှိသေးသော ဦးကျော်ဝင်းက တော်တော် သန်ပါသည်။ မူးရင်း ချသည်ကို နှစ်ချီချနိုင်သည်။ သူမလည်း မငြင်းပါ။ အရူးအမဲသား ကျေွးဆိုသလို ဦးကျော်ဝင်းသည် အခါအခွင့်ကို သိတတ်လာပြီ။ မူးအောင် သောက်တတ်လာသည်။ မူးလျှင် ခွင်ရသည်ကိုး။ ဦးကျော်ဝင်းက တစ်ညတွင် မသိမသာ စမ်းကြည့်သည်။ အရက်ကို ဆေးသဘောလောက်သာ သောက်ပြီး မာမာဆွေကို အိပ်ယာထဲ ဆွဲခေါ်သည်။
“မင်းက ငါ့ကို သက်သက်မဲ့ပေးနေတာပဲ၊ မင်းဘဝ ရေတိမ်နစ်နေပြီနော်” “ကျွန်မ ငွေ အရမ်းလိုနေလို့ပါ ကိုကြီး”
“ငွေ… ဟုတ်လား၊ ဒါဆလိုည်း ရမှာပေါ့ကွာ၊ တန်ရာတန်ကြေးပေါ့၊ လာ”
ဦးကျော်ဝင်းက ကုတင်ပေါ် ခြေချထိုင်ရင်း ရပ်နေသော မာမာဆွေလက်ကို ဆွဲကာ ထိုင်ခိုင်းသည်။ မာမာဆွေ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဦးကျော်ဝင်း ပုဆိုးချွတ်လိုက်သည်။ သူမအလိုက်သိစွာပင် ကိုင်ပေးလိုက်သည်။ ကွင်းထုတော့ လီးက တောင်လာသည်။ သူမ အေးဆေးပင် ထိပ်ကို လျှာနဲ့ စလျက်သည်။ ပြီးတော့ ငုံချလိုက်သည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ အချစ်ရာ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး”
သူမ အားကုန် ဆွဲစုပ်ပေးသည်။ ပါးများ ချိုင့်ဝင်နေအောင် စုပ်ပေးသည်။ ဦးကျော်ဝင်းက သူမခေါင်းကို ကိုင်ကာ နိုက်ချသည်။ သူမလည်း လီးဆုံးအောင် ငုံပေးသည်။
“ကြိုက်သွားပြီ” သူမကို ကုတင်တွင် လက်ထောက်ပြီး အရပ်လိုက် ကုန်းခိုင်းသည်။ ထမီကို ချွတ်ချပြီး စောက်ဖုတ်တွင် လီးကို တေ့ကာ ဆောင့်သွင်းသည်။ သူမ ငိုက်ကျသွားသည်။ သူမခါးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ သေချာ ဆောင့်ထည့်တော့ အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။ နောက်တစ်နေ့က အလုပ်ပိတ်ရက် ဆိုကာ သူမကို တစ်ညကုန် ဆွဲသည်။ နို့လည်း ကြေမွကုန်သလို စောက်ဖုတ်လည်း အောင့်နေသည်။ ဖင်ပေါက်ကလည်း ကျယ်သွားသည်။ ည ရှစ်နာရီလောက်ကတည်းက မနက် ငါးနာရီခွဲ အာရုဏ်ကျင်းလုလုမှ အပြီး နားသည်။ ကြားထဲ နားတော့ နားပါသည်။ ၁၅ မိနစ် မပြည့်။ နားသည်ဆိုသော်လည်း ရင်ခွင်ထဲ သူမကို ထည့်ကာ နို့များစုပ်လိုက်၊ ပါးနမ်းလိုက်၊ အဖုတ်ကို ပွတ်လိုက်နဲ့ ပြန်ထသည်နှင့် စုပ်ပေးရသည်။ လီးရည်ကိုလည်း စားပြရသည်။
သူေဋ္ဌးဦးကျော်ဝင်းနဲ့ ကြာကြာ မကဲလိုက်ရ။ သူဌေးမ သိသွားသဖြင့် ဇာတ်လမ်းက ပြီးသွားသည်။ သူမကို ငွေ မဖြစ်စလောက်ပေးကာ အလုပ်ထုတ်သည်။ လောင်းကစားဒိုင် တစ်ဒိုင်ပြောင်းသည်။ အလုပ်နားရက် ဦးကျော်ဝင်းနဲ့ ဟိုတယ်တစ်ခုတည်း သွားဆွဲကြသည်ကို ကော်မရှင်စားက တွေ့သွားသည်။ ကော်မရှင်စား၏ မထင်မရှား ဇနီးသည်သို့ ရောက်သည်။ လက်ထောက်က တစ်ချီတောင်းဆွဲရာတွင် ကော်မရှင်စားက သူမကို
နှမြောသဖြင့် အဝေမတည့်ဖြစ်ကာ ကော်မရှင်စားဇနီးသိပြီး လမ်းခွဲရသည်။ သို့နှင့် အလုပ်ရှာရင်း အဆောင်တွင် နေစဉ် မေဦး ကေသွယ်နှင့်ပေါင်း၍ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်အပြန် ခုလို ကြုံရသည်။ ဖမ်းသွားပြီး သုံးရက်နေမှ သူမတို့ အချင်းချင်း ပြန်တွေ့ရသည်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကိုယ့်အဖြစ်နဲ့ကိုယ်မို့ စကား မပြောဖြစ်ကြ။ သူမလည်း မပြောချင်။ ဟိုကားထဲကအတိုင်း၊ ဒီကားထဲကအတိုင်းဆိုပြီး သူမမှာ ဖူးမင်းသမီးရှုံးလောက်အောင် ခံပေးရသည်။ နောက်ညတော့ တစ်ယောက်ဆီ ပြောင်းသည်။ ငါတော့ သူ့ကို
ဘယ်လိုဆွဲတာ မိုက်တယ် ဟေ့ကောင်နဲ့ အချင်းချင်းလက်တို့ပြီး တခြားတစ်ယောက်ဆီ ပြောင်းအိပ်ရသည်။ တတိယညလည်း တစ်ယောက်။ တစ်ညမှ မအိပ်ရ။ နေ့ဘက်လည်း မအိပ်တတ်သဖြင့်
တော်တော်နေရဆိုးပါသည်။ နို့တွေကလည်း ပိုကြီးလာသည်ဟု ထင်ရသည်။ အဖုတ်က အောင့်လွန်းသဖြင့် မနာတတ်တော့။ ဖင်ကလည်း ကျိန်းစပ်သွားသည်။ စားလိုက်ရသည့် လီးရည်တွေ။ နို့ဆီတစ်ဗူးစာလောက် ရှိမည်။
ကေသွယ်က မျက်နှာပျက်နေသော်လည်း မေဦးက ဘာမှ မဖြစ်သည့်ဟန် နေနေသည်။ မာမာဆွေလည်း
မေးမနေချင်။ သူမနီးပါး ခံခဲ့ကြရမည်မှာ သေချာသည်။ တစ်ည အနားပေးသည့် သဘောမျှသာ ရှိသည်။ “ဒီလောက်ဆို မင်းတို့ အချင်းချင်း ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်ရင်ဖွင့်ပြီးကြပြီ ထင်ပါတယ်၊ ကဲ ဒီညတော့ မင်းတို့ကို တာဝန်သိတဲ့ ရဲဘော်တွေအတွက် ပေးလိုက်ပါတယ်” ရဲဘော် ငါးယောက်အတွက် သူမတို့ တစ်ယောက်နှုန်းဖြင့် လိုက်သွားရသည်။ ထိုညတွင်လည်း မာမာဆွေ မအိပ်ရ။ သူမပေါ် ဘယ်နှစ်ချီစီ တက်ကြမှန်းလည်း မသိ။ သူမမျော့မျော့လေး ကျန်သည်။ ပထမချီပဲ ကောင်းကောင်းမှတ်မိသည်။ ငါးယောက်လုံး သူမကို တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုး အပေါက်တွေ မကျန်သွင်းကြပြီး လီးရည်ကို ပါးစပ်ထဲ တပြိုင်တည်း လွတ်ချကြသည်ကိုပဲ ကောင်းကောင်း မှတ်မိတော့သည်။ သူမအထင် ပါးစပ် ပြည့်သွားသည်ဟု တင်ပါသည်။ ရဲဘော်တွေကလည်း အတွေ့အကြုံရှိကြသူများဖြစ်သည်။ လီးလည်း
ပေါင်းစုံနေသည်။ ကြီးသူကကြီး တုတ်သူကတုတ် ရှည်သူကရှည် ချွန်သူကချွန်သည်။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပါးစပ်ထဲ ကွင်းထုထည့်ကြပုံမှာ ကျွမ်းကျင်လှသည်။ နောက်တော့ ခဏနားပြီး တစ်ယောက်စီ ဘယ်လိုပုံစံစသဖြင့် အဆန်းထွင်ကာ လိုးကြသည်။ သူမ သတိရလာတော့ ဘေးတွင် ကေသွယ်နဲ့ မေဦးမှာလည်း မျော့နေကြသည်။ ကေသွယ်လေးကိုသာ သနားမိသည်။ သူမက ဖြူစင်သည်။ မေဦးကတော့ အစကတည်းက နန့်တန့်တန့်နဲ့ တွေ့ချင်နေသည့်ပုံ ရသည်။ နောက်ထပ် တစ်ညနားရမည် ထင်ခဲ့သော်လည်း မနားရချေ။ တစ်ယောက်လိုက် အဖွဲ့လိုက် လာခေါ်သွားပြန်သည်။ ဆယ်ရက်ပြည့်တော့ သူမတို့ကို အများနဲ့အတူ အချုပ်ခန်းထဲထည့်သည်။ သူမတို့နှင့် မရှေးမနှောင်း အသက် ၄၀ ကျော်ခန့်ရှိသည့် ခပ်ဝဝအမျိုးသမီးတစ်ယောက်လည်း ရောက်လာသည်။
“စောက်ပတ်ကို စခန်းထဲ ဖြုတ်ထားပေးလို့ရရင် ဖြုတ်ထားပေးလိုက်ပါတယ် တကတည်းတော် ဖာခန်းတောင် သူတို့လောက် ခံရမှာ မဟုတ်ဘူး” အမျိုးသမီးက ပွစိပွစိနဲ့ ဝင်လာသည်။
“အော် အသစ်လေးတွေ ရောက်နေတာကိုး၊ အသစ်လည်း သူတို့ဝမှ ရောက်လာတာပါပဲလေ၊ ငါ့လို အိုကြီး အိုမကြီးကိုတောင် သူတကို့ လိုးသေးတာ” မာမာဆွေသည် စိတ်ပျက်လက်ပျက်စွာ ထိုင်နေမိသည်။ ဘယ်သူမှလည်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် သိပ်မိတ်မဆက်ကြ။ လေးရက်လုံးလုံး သူမတို့ကို ဘယ်သူမှ မခေါ်ဘဲ ရှိရာမှ သည်ညဇာတ်လမ်း ပြန်စပြီဟု တွေးမိသည်။ သည်ညတော့ တပြိုင်တည်းပါလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြစ်သမျှ အကြောင်း အကောင်းပေါ့ဟု
တွေးလိုက်သည်။
ဆိုင်းဇီသည် ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် လာနေသော ဖူးကားကို ကြည့်ရင်း စားစရာများကို စားရင်း ယားလာသဖြင့် ကိုယ့်အဖုတ်ကို စမ်းနေမိသည်။ ထူးစိန်က ဝင်လာသည်။ သူ့နောက်တွင် ပိန်ပိန်သေးသေး ကောင်မလေး တစ်ယောက် ပါလာသည်။ နှံပြည်စုတ်ကို အမြှောက်နဲ့ ချိန်သည်ဆိုသည့် စကားပုံကို သတိရမိသည်။ ထူးစိန်က “မေဦး” ဟုခေါ်လိုက်သည်။ မေဦးဆိုသူက အကျႌချွတ်သည်။ ထမီချွတ်သည်။ ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြသည်။ ဆိုင်းဇီဘေး လာထိုင်သော ထူးစိန်ပေါင်ကြားဝင်ကာ ဘောင်းဘီချွတ်သည်။ ဒူးထောက်ထားသည့် အနေအထားဖြင့် တန်းမတ်နေသော လီးကို လက်နောက်ပစ်ပြီး လျှာဖြင့် တုန်ခါရုံ လျက်ပေးသည်။ လီးထိပ်က တဆတ်ဆတ်ခါသည်။ ထူးစိန်က ဆံပင်များကို သပ်ကစားပေးသည်။ မေဦးက လီးကြောများကို လိုက်လျက်ပေးသည်။ ထူးစိန်က လီးကို ပါးစောင်သို့ ထိုးသွင်းကာ စိမ်ထားပြီး ပါးကို ပုတ်သည်။ မေဦး လက်နောက်ပစ်ကာ နေနေဆဲ။ ထူးစိန်က ခေါင်းကို ဖိကာ ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်လှသော သူ့လီးကို အဆုံးထိ သွင်းလေသည်။ ဆိုင်းဇီအဖို့မှာတော့ လည်ချောင်း နင်လေသည်။ မေဦးက လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် သူမတင်နှစ်လုံးကို အတင်းပြန်ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ သူများတကာတွေ လိုးလို့ကွဲသွားသော စောက်ဖုတ်ကို စိတ်မဝင်စားပဲ မိမိနှင့် စတွေ့ကတည်းက စုပ်ဖို့ချည်းသာ အားသန်သော ထူးစိန်အတွက် မေဦး ပြင်ဆင် ထားပြီးသား ဖြစ်သည်။ ပါးစပ်ဖြင့် တော်တော်ကြာတော့ မပြီးဘဲ ထားကာ နောက်တစ်ယောက် ခေါ်သည်။
“ကေသွယ်” အရပ်အမောင်း နည်းနည်းကောင်းသော ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် သွယ်လျှသည်။ မေဦးအဝတ်ပုံတွင် သူမလည်း အဝတ်ချွတ်သည်။ ကေသွယ်လာတော့ မေဦးနေရာ ဖယ်ပေးသည်။ ကေသွယ် ကုန်းတော့ မေဦးက ဖင်ကို လျက်ပေးသည်။
“မင်းလေးရဲ့ ဖင်လေးကို တွယ်တော့ တွယ်ချင်သားကွာ၊ ထူးစိန်က ဖင်ကို ခြေရာ လက်ရာ မပျက် လိုချင်တယ်ဆိုလို့၊ သူပြီးမှပဲ စိတ်ကြိုက်ဆွဲတော့မယ်၊ တွင်းဟောင်း ရေကြည်လေးပေါ့” ဤစခန်းသို့ စရောက်လာကာစ ညက သူမကို ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်း မသိ တက်လိုးသော သူ၏စကား။
နောက်တစ်နေ့ သည်လူကြီးဆီ သူမ ရောက်ရသည်။
“ဟေ့ကောင် ငါမှာထားတဲ့အတိုင်း မင်းရှောင်ရဲ့လား”
“စိတ်ချ ဆရာ ကြိုက်သလို မေးနိုင်ပါတယ်ဆရာ”
“အေး အဲဒါကြောင့် မင်းကို သဘောကျတာ၊ ငါ့ဟာကို မင်းစိတ်ကြိုက်ဆွဲပေတော့ မောင်ရင်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ”
သို့နှင့် သူမအခန်းထဲသို့ ရောက်လာသော ထူးစိန်သည် သူမကို ကုန်းခိုင်းထားပြီး ဖင်ကို စစ်လေသည်။ “မင်းရဲ့ ဒီအပေါက်ကို ဟိုကောင် ဆွဲသေးလား”
“ရှင်”
ထူးစိန်က ဖင်ပေါက်ကို လက်ဖျားဖြင့် ကလိရင်း မေးတော့ သူမ ဘာမြေရမှန်း မသိ။
“မင်းဖင်ပေါက်ကို ဟိုကောင် သွင်းသွားသေးလား”
“မ… မ..သွင်း မသွင်းပါဘူးရှင့်”
“ဟား ဟား ဟား လိမ္မာလိုက်တဲ့ ကောင်လေးတွေ၊ မင်းရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို ဒီည ငါပါဆယ်ဖောက်မယ်” နာလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း။ စောက်ပတ်အလိုးခံရတုန်းက မနာ။ ဖင်ကျမှ နာသည်။ လီးကလည်း ပိုကြီးသည် မဟုတ်ပါလား။ ဖင်တော်တော်လိုးသည့် ထူးစိန်က ခေါ်တော့လည်း ဖင်ကိုပဲ ချပြန်သည်။ အကျင့်ရပြီး ဖြစ်သော်လည်း မခံရတာ နှစ်ရက်သုံးရက်ကြာတော့ နာသည်။ မေဦးက ကေသွယ်တင်လုံးကို ဖြဲပေးရင်း
တံတွေးလေး ထွေးချပေးသည်။ တော်တော်ကြာတော့ ဆွဲထုတ်ကာ
“မာမာဆွေ” ဟုခေါ်လိုက်တော့ မာမာဆွေရောက်လာသည်။ သူမနှင့်အတူ ဗွီဒီယိုပြပေးသော
ကောင်မလေးလည်း လိုက်ပါလာသည်။ “စုစုပါ တစ်ခါတည်း ချွတ်” ဟုပြောတော့ မာမာဆွေနှင့် စုစုတို့ အဝတ်ချွတ်လိုက်ကြသည်။
ဆိုင်းဇီမှာ လိုးနေသည်များကို အသည်းတထိတ်ထိတ် ကြည့်ရင်း သူမအလှည့်ကို စောင့်နေခဲ့သည်။ ထူးစိန်ကလည်း အရှုံးမရှိအောင် လီးနဲ့ ချွတ်သည် မရှိရလောက်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး တွယ်လေသည်။ နည်းမျိုးလည်း စုံလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။
“တီ တီ တီ” “ဟဲလို”
ထူးစိန် အတွေးစ ပြတ်သွားသည်။ ဖုန်းလာသဖြင့် ဆိုင်ဇီနဲ့ ကိစ္စကို ကောင်းကောင်း စိတ်ကူး မယဉ်လိုက်ရ။ ရင်ခွင်ထဲမှ နီနီဝင်းကို ခဏထစေကာ ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်က စကားကို နီနီဝင်း မကြားရသော်လည်း ခွင်တော်တော်ကောင်းသည့် ဟန်တွေ့ရသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နီနီဝင်း ဆာနေသေးသော်လည်း ထူးစိန်မှာ သွားအိပ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။ အခန်း (၈)
ကျောင်းသူလေးများနှင့်
“လှဲ မြန်မြန်လေးလုပ်ကြ”
“ဣနြေ္ဒရှင်” တည်းခိုးခန်းပိုင်ရှင်ဖြစ်သည့် မမနု ခေါ် နုနုမေ၏ အမြန်စေခိုင်းချက်ကြောင့် တက္ကသိုလ်
ကျောင်းသူလေးများ ဖြစ်ကြသော ညိုညိုမာ၊ ဂျူလှိုင်ခင်၊ မျိုးရတီနွယ်၊ ဝါဝါကျော်၊ ဆုရီရီဖြိုး၊
မြတ်နိုးကလျာနှင့် ရွှေရည်တို့သည် မဝတ်ဖူးသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်သော ကျောင်းစိမ်း ဝတ်စုံကို ပြန်ဝတ်နေကြသည်။ လက်ရှိ သူမတို့ ဝတ်လာသော အဝတ်များ ချွတ်နေစဉ် သူမတ၏ို့ ပစ္စည်းများကို မရောင်းရသေးခင် ကြိုတင် သုံးဆောင်မည့် လူကြီးလူကောင်း သုံးယောက် ရောက်လာသည်။ တစ်ယောက်က သူမတို့၏ မမနုခါးကို ဖက်ပြီး တင်ကို ပွတ်ကာ
“ဆရာမလည်း ကျောင်းစိမ်းကို ဝတ်လေ”
ဟုပြောသည်။
“များနေပြီလေ”
“ဆရာမရောပါမှပေါ့။ တပျော်တပါးပေါ့”
မမနုက နှုတ်ခမ်းလေးစူလျှက် သူမအကျႌကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည်။
“လူဆိုးတွေ လောဘအရမ်းကြီးတာပဲ“ မမနုက ပွစိ ပွစိ ပြောသည်။
“ကိုကိုတို့က လူဆိုးတွေ မဟုတ်ပါဘူး၊ လူဆိုးတွေ ဖမ်းတဲ့ ရဲတွေပါ၊ ပြည်သူတွေ စိတ်ချမ်းသာမှု အပြည့်အဝ
ပေးမယ့် ရဲတွေပါ၊ အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေကိုဆိုရင် စိတ်ချမ်းသာမှု ပိုပြည့်အောင်လို့ ကိုယ်ဖိ ရင်ဖိ ပြုစုတဲ့ ရဲတွေပါ၊ ကဲ မင်းတို့ကို မင်းတို့ မိတ်ဆက် မပေးခင် ငါတို့ကို အရင် မိတဆ်က်ပေးမယ်၊ သူက ဒီနယ်ပိုင် သိန်းဦးတဲ့၊ သိပ်ကြင်နာတတ်တဲ့ နယ်ပိုင်ပေါ့၊ ဘယ်လောက်ထိ ကြင်နာတတ်လဲ ဆိုရင် တလောတုန်းက သူကြင်နာရမယ့် မိန်းကလေးတွေ များလွန်းလို့ ငါ့ကိုတောင် မျက်မှန်နဲ့မို့ဆိုပြီး လက်ဆောင်ပေးပြီး ကြင်နာ ခိုင်းခဲ့သေးတယ်” သိန်းဦးက ရယ်သည်။
“မျက်မှန်လေးနဲ့က မိုက်လွန်းလို့ လိမ္မာအောင် ဆရာသမားဆီ ပို့လိုက်တာပါဗျာ”
“အေး ဟတု်တယ်၊ သူက ကြင်နာတတ်တဲ့ သူဆိုတော့ အမိုက်မလေးတွေနဲ့ အတူမနေဘူး၊ ခပ်မိုက်မိုက်လေး
ဆိုရင် သူ့ရာထူးမြဲအောင်ဆိုပြီး အထက်ကို ပို့ဆုံးမခိုင်းတော့တာပဲ၊ အထက်က နည်းမျိုးစုံနဲ့ ဆုံးမလွတ်လိုက်လို့ လိမ္မာသွားရင်တောင် သကူ ဆက်ဆုံးမသေးတာ၊ ကြင်နာတတ်ပုံ ပြောပါတယ်” မိန်းကလေးများသည် မိုက်ဂုဏ်များ လာဖော်နေကြသော ဗိုလ်တွေကို နည်းနည်း လန့်လာသည်။
“ဒီတစ်ယောက်က သော်က တဲ့၊ သော်ကပန်းလေးတွေကို သောက မရောက်အောင်
ပြုစုပျိုးထောင်ပေးသူပေါ့”
သော်ကက သူ့လည်ပင်းကော်လံကို ပြင်ကာ သူဖြစ်ကြောင်း ပြသည်။
“ကျုပ်ကတော့ ထူးစိန်တဲ့၊ တစ်စိန်တည်း ရှိတယ်၊ နှစ်စိန်ရှိရင် ရှိတဲ့ စိန်နဲ့ မိန်းမ ထပ်ယူမယ့် ထူးစိန်ပေါ့”
မမနုပါ ကျောင်းဝတ်စုံ ဝတ်ပြီးသွားတော့ ဇာတ်လမ်းစသည်။ ထူးစိန်က တစ်ဖက်တွင် မမနု၊ ဂျူလှိုင်ခင် နှင့် တစ်ဖက်တွင် ဝါဝါကျော်နှင့် ရွှေရည်ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ မမနုမှာ စားနေကျဖြစ်သဖြင့်
ယူထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဂျူလှိုင်ခင်က အိုးတော်တော်တင်းသဖြင့် ယူထားသည်။ ဝါဝါကျော်က ရိုးရိုးအေးအေး
ဖြစ်နေသဖြင့် ယူလိုက်သည်။ ရွှေရည်က သေးသေးလေးဖြစ်နေသဖြင့် ယူလိုက်သည်။
“မောင့်ကို အရင် မွှေးမွှေး ဝိုင်းပေးကြပါဦး”
မမနုကစ၍ သူ့ပါးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ ဝိုင်းနမ်းကြသညည်။ နောက်တော့ ခါးကော့နေအောင် တင်ကောင်းသည့် ဂျူလှိုင်ခင်က နမ်းသည်။ ဝါဝါကျော်က မရဲတရဲ နမ်းသည်။ ရွှေရည်မှာ အရပ်ပုသဖြင့် ခြေဖျားထောက်ကာ နမ်းသည်။ ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံလေးများနှင့် ဖြစ်ကြသဖြင့် တမျိုးခံစားရသည်။ နုနုမေခေါ် မမနုမှလွှဲ၍ ကျန်ကောင်မလေးများမှာ ကလေးသာသာ များသာ ဖြစ်ကြသည့်အတွက် သူတို့ဘာသာ သူတို့ ဘယ်လို ဖြစ်နေနေ အသစ်ကလေးများကို ဖဲ့ရမည့် ပုံစံလေး ဖြစ်နေသည်။ ကျောင်းသူ ဝတ်စုံလေးများက အသက် ၃၆
ဆိုသော မမနုပင် ၂၅ လောက် ကျန်လောက်အောင် နုသွားသည်။ တကယ်ကောင်းသည့် အစီအစဉ်လေး
ဖြစ်သည်။ သူက မမနုနှင့် ဂျူလှိုင်ခင်တို့၏ တင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ ဝါဝါကျော်က သူ့ဘောင်းဘီကို ပွတ်သပ်သည်။ ရွှေရည်က ဝါဝါကျော်ဘေးတွင် ဘာလိုက်လုပ်ရမည်လဲ ဆသိုည့်ပုံဖြင့် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်နေသည်။ မမနုက ရွှေရည်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲထည့်သည်။ ရွှေရည်က အလိုက်သိစွာပင် ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးသည်။
“အကြီးကြီး”
ရွှေရည်ပြောလည်း ပြောချင်စရာပင်။ လိုးရမည်ဆိုသည့် အသိက သူ့လီးကို တောင်နေစေသည်။ သူ့လီးကို ကိုင်၍ ဝါဝါကျော်က လျှာဖြင့် တစ်ချက်ချင်းစီ လျက်သည်။ ထိပ်ကိုလည်း တစ်ဖက်စီ သေချာလျက်သည်။ ရွှေရည်ကလည်း အားကျမခံကာ မီရာ လီးအရင်းကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်သည်။ သူကတော့ မမနုနှင့် လျှာချင်း ထိပြီး လျက်ကြသည်။ လာလိုးသူများနှင့် ခံပေးနေသူများကြားတွင် နေရသော မမနုမှာ ဘာသားနဲ့ ထုထားတာ မို့လို့လဲ။ သူမလည်း ဆာသည်။ သို့သော် ဈေးဝယ်သူများက သူမကို ဘယ်တော့မှ မမြင်။ “အသစ်လေး မရှိဘူးလား အစ်မ” ဆိုပြီးတော့သာ လာကြသည်။ အသစ်လေးများတွေ့လျှင် ပခုံးဖက်ပြီး ဝင်သွားကြသည်။ သူမကလည်း လိုက်ပြီးတော့ အဆင်ပြေမပြေ ပုံစံဖြင့် ချောင်းကြည့်ပေါက်မှ လိုက်ချောင်းကြည့်ရသည်။ တချို့ကောင်လေးတွေ မြင်တော့ သူမလည်း ဆာသည်။ ခုလို သူမကို တကူးတက လာပြီး ပြုစုသူတွေ့တော့ သူမလည်း ဆာဆာနဲ့ လျှာချင်းပြန်လျက်သည်။ ထူးစိန်က တင်လုံးကို ကုတ်ပေးတော့ ပိုလို့ ဖီးလ်ရှိသည်။ ထူးစိန်ကလည်း ရွှေရည်က လပြွတ်ကို စုပ်၍ ဝါဝါကျော်က ထိပ်ကို လျှာဖြင့် ဝိုင်းကာ ဝိုက်ကာ လျှက်ပေးနေသဖြင့် ဖီးလ်လာနေသည်။ ငုံကြည့်လိုက်တော့ ကျောင်းစိမ်းလေးများဖြင့် မြင်တော့ ပို၍ စိတလ်ာသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်ကို ပြောင်းနမ်းသည်။
ထူးစိန်သည် ကုတင်စွန်းတွင် ရပ်ကာ မမနုကို ကုတင်ပေါ် အိပ်စေပြီး ခေါင်းကို ကုတင်အောက် ချထားစေသည်။ မမနုသည် ပက်လကက်လေး ကုတင်ပေါ် အိပ်ကာ ခေါင်းကို လှန်၍ ကတုင်အောက် ချထားသည်။ ထူးစိန်က မမနုကို ခွကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲ သွင်းလိုက်သည်။ မမနုကလည်း ခေါင်းကို နောက်လှန်ကာ ပါးစပ်ကို ဟထားပေးသည်။ ထူးစိန်က ဘေးတွင် ကုန်းနေသော ဂျူလှိုင်ခင်၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းများဖြင့် ကစားရင်း မမနုပါးစပ်ထဲသို့ လီးကို ပုံမှန်လေး သွင်းထုတ် ကစားပေးသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်က ဘေးတွင် ကုန်းကာ အဖုတ်ကို ကိုင်ကောင်းအောင် ဟထားပေးပြီး မမနု စောက်ဖုတ်အပေါ်မှ ဆီးခုံကို လျက်ပေးသည်။ မမနု စောက်ဖုတ်ကို ဝါဝါကျော်က လျက်နေသည်။ သူမက ပြဲရော်နေသော စောက်စေ့များကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲဆွဲစုပ်သည်။ စောက်စေ့အရွဲများက ဖတ်ကနဲ ဖတ်ခနဲ ပါပါလာသည်။ နောက် စောက်ပတ် စီးကြောင်းထဲသို့ လျှာကို အလုံးလိုက် ထိုးသွင်းသည်။ ရွှေရည်က တွဲကျနေသာ မမနုနို့ကို ကိုင်ကစားရင်း စုပ်ပေးသည်။ ထူးစိန်က သူမနောက်စေ့မှ ဆံပင်များကို ဆွဲကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ ထူးစိန်က လီးကို မမနုပါးစပ်ထဲ စိုက်ချရင်း ဂျူလှိုင်ခင်အဖုတ်ကို နှိုက်ကာ ရွှေရည်နှုတ်ခမ်းကို ကြာရှည်စွာ ဆွဲနမ်းသည်။
ဝါဝါကျော်က မမနု စောက်ပတ် စီးကြောင်းနဲ့ တည့်အောင် တံတွေး ထွေးချပေးလိုက်သည်။ ထူးစိန်က ယိုကျလာသော တံတွေးကို သူ့လီးဖြင့် သပ်တင်ရင်း မမနုစောက်ခေါင်းကို သူ့လီးခေါင်းဖြင့် ထိုးမွှေသည်။ မမနုက တအင်း အင်းနဲ့ညည်းသည်။ ဝါဝါကျော်နှင့် ဂျူလှိုင်ခင်က ပက်လက်အိပ်ကာ ပေါင်ကားထားသော မမနုဘေးတွင် ထူးစိန်လီး ဝင်ပုံထွက်ပုံကို စောင့်ကြည့်နေသည်။ ရွှေရည်က မမနုနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ပေးသည်။ ထူးစိန်သည် ခြေချင်းဝတ်မှ ကိုင်၍ မမနုခြေထောက်ကို မိုးပေါ်ထောင်အောင် မြှောက်ထားရင်း လီးကို တစ်ဆုံးသွင်းထည့်လိုက်သည်။
“အွတ်…” မမနုမှာ အလိုးမခံရသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် နာကျင်စွာ အော်မိသည်။ လီးကလည်း ကြီးသည်။ အဆုံးထိအောင် တဖတ်ဖတ်မြည်အောင် ဆောင့်ချက် ပြင်းပြင်းဖြင့်လိုးသည်။ မမနုမှာ မအောင့်နိုင်ဘဲ ညည်းရသည်။ ရွှေရည်နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း မစုပ်နှိုင်တော့။ ဂျူလှိုင်ခင်က မမနုနို့အစုံကို စုကိုင်ကာ
နို့သီးခေါင်းလေးများအား စို့ပေးသည်။ ဝါဝါကျော်က သူမစောက်ဖုတ်ကို သူမပြန်ပွတ်နေသည်။
ရွှေရည်ကလည်း မမနုစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နေသော လီး၏ ပြောင်လက်နေသော အဆီများကို ကြည့်ကာ နို့ကို တစ်ဖက် အဖုတ်ကို တစ်ဖက် ပွတ်နေသည်။ မမနုကို တစ်စောင်းဆွဲလှည့်သည်။ ချက်ချင်းပင်
ဆောင့်သွင်းသည်။ ထူးစိန်ကလည်း လိုးချက် ပြင်းပြင်းဖြင့် မလျှော့ဘဲလိုးသည်။ မမနုလည်း အတတ်ပညာ မျိုးစုံသုံး၍ စွဲသွားအောင် ခံပေးသည်။ ထူးစိန်က လီးကို ချွတ်လိုက်သည်။ မမနုကို ပက်လကဆ်ွဲလှည့်သည်။ စောက်ဖုတ်ကို လျှာအပြားလိုက် ထားကာ လေးငါးချက် လျက်သည်။ မမနုမှာ ဖီးလ်တက်လွန်းသဖြင့် တအားအားနဲ့ အော်သည်။ ထူးစိန် ပြန်သွင်းထည့်ကာ ဆက်လိုးသည်။ မမနုဂျိူင်းကြား လက်ထောက်ကာ အပေါ်မှ ခါးကော့ပြီး ဆောင့်ချသည်။ မမနုကလည်း ကော့တက်ပေးထားသည်။
ဂျူလှိုင်ခင်အလှည့် ရောက်လာသည်။ ထူးစိန်က သစ္စာရှိစွာပင် သူလိုးမည့် စောက်ဖုတ်ကို သူလျက်ပေးသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်မှာ ကယို့်ကို လိုးတော့မည်လည်း သိတော့ နည်းနည်းကြောက်သလို
ဖြစ်လာသည်။ လက်ချောင်းဖြင့် သူမစောက်ခေါင်းကို ထိုးမွှေပြီး စောက်ဖုတ်ကို လျှာကြမ်းဖြင့် တစ်ချက်ချင်းစီ လျက်လျက်ပေးသောအခါ သူမမှာ ကော့ကာ ကော့ကာ ညည်းမိသည်။ ထူးစိန် ဂျူလှိုင်ခင်စောက်ဖုတ်ကို လျက်နေပုံမှာ ဖင်ကို ဖက်ကာ ကိုယ်ကို တစ်စောင်းအိပ်၍ စိတ်တိုင်းကျ လျက်ပေးနေသဖြင့် အောက်ဘက်မှ ထူးစိန်လီးကို ဝါဝါကျော်က လီးလုံးတောက်လျှောက်ပေနေသော မမနုစောက်ရည်များကို ပြောင်နေအောင် လျက်ပေးသည်။ မမနုမှာ စောက်ရည်များစွာ ထွက်သွားသဖြင့် တုန်ကာ နေသည်။ ရွှေရည်က မမနုစောက်ဖုတ်ကို အနာသက်သာအောင် လျက်ပေးသည်။ ထူးစိန် ဂျူလှိုင်ခင်ကို လိုးသည်။ ထင်ထားသည်ထက် ပိုနာသဖြင့် ဂျူလှိုင်ခင်က အော်သည်။ ထူးစိန်ကလည်း မရမက ထိုးသိပ်သည်။ ချောင်ချေင်လည်လည်လိုးပြီး ခုလို ခပ်ကြပ်ကြပ်လေး ဆက်လိုးရတော့ ထူးစိန်က အားမလို အားမရဖြစ်ကာ
ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖက်ပြီး ခါးကို အသားကုန် ညွတ်ကာ ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်သွင်းသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်မှာ
နေရာမှ ရွေ့ရွှေ့သွားသည်။ သို့သော် ထူးစိန်က ပြန်ပြန်ဆွဲထားကာ ဆကဆ်က် လိုးသည်။ ဂျူလှိုင်ခင်နှုတ်ခမ်းကို ကကို်ထားသည်။ စောက်ဖုတ်များ ပူစပ်နေသည်။ လီးလုံးကြီးက သူမသားအိမ်ကို လာထိုးနေသည်။ အသည်းများ ကလီစာများ ကြွေသွားပြီဟု ထင်ရသည်။ ထူးစိန်လီးကို
ရုတ်တရက်ဆွဲဖြုတ်ပြီး သူမကို တစ်စောင်းဆွဲလှည့်ကာ နောက်မှ အဖုတ်ထဲသို့ လီးကို နှိုက်သွင်းထည့်ကာ တင်လုံးများ တဆတ်ဆတ်ခါနေအောင် လိုးပြန်သည်။ ဂျူလှိုင်ခင်မှာ အိပ်ယာခင်းများကို တွန့်ကြေနေအောင် ဆွဲဆုတ်ထားမိသည်။
မိန်းကလေး နှစ်ယောက်ပြီးသွားသော်လည်း ထူးစိန်မှာ ဘာမှ မဖြစ်သေး။ သန်လိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ ဝါဝါကျော်ကို ပုံစံအတိုင်း ဆက်လိုးသည်။ ဝါဝါကျော်မှာလည်း ထူးစိန်၏ လီးကြီးအောက် မျော့နေအောင် ခံလိုက်ရသည်။ နောက် ရွှေရည်ကို ဆက်လိုးသည်။ ရွှေရည်လည်း မထူး။ မမနု၊ ဂျူလှိုင်ခင်၊ ဝါဝါကျော်နှင့် ရွှေရည်တို့ ပြိုင်တူလျှာထုတ်ထားကြသည်။ သိန်းဦးက ညိုညိုမာနှင့် မျိုးရတီနွယ်ကို တစ်ဖက်တစ်ယောက် ဖက်ကာ နောက်မှ ရပ်ကြည့်နေသည်။ သော်ကလည်း ဆုရီရီဖြိုးနှင့် မြတ်နိုးကလျာကို တစ်ဖက် တစ်ယောက်စီ ဖက်ကာ ကြည့်နေသည်။ ထူးစိန်လီးရည်ထွက်တော့ အလုအယက်ပင် ပါးစပ်ဖြင့် ခံကြသည်။ တစ်ယောက် နည်းနည်းစီဆိုသော်လည်း တော်တော်များသည်။ မမနုနှင့် ဂျူလှိုင်ခင်က လီးရည်ချင်း ပါးစပ်ဖြင့် ဖလှယ်သည်။ ဝါဝါကျော်နှင့် ရွှေရည်က ကိုယ်ဟာကိုယ် မြိုချသည်။
“ဟူး ဟူး ဟူး”
ထူးစိန် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချသည်။
“ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း”
သိန်းဦးနှင့် သော်ကတို့အဖွဲ့လိုက် လက်ခုပ်တီး အားပေးကြသည်။
“ကျန်သေးတယ် ပြောင်အောင် သွားလျက်ပေးလိုက်”
သော်က ကဆိုသဖြင့် ဝါဝါကျော်နှင့် ရွှေရည်တို့ ထလာကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသော လီးကို လာလျက်ပေးကြသည်။ ဝါဝါကျော်က လီးထိပ်မှာ ကပ်နေသော လီးရည်ကို ပြောင်အောင် လျက်သည်။
“မင်းတို့က မြန်လှချည်လား” ထူးစိန်က သော်ကနှင့် သိန်းဦးကို လှမ်းပြောသည်။ “ဆရာ့လောက် ဇ မကောင်းသေးဘူး ဆရာရေ…”
စားပွဲပေါ်တွင် ဘီယာများ၊ သစ်သီးများချထားသည်။ အားလုံး ဝင်ထိုင်ကြသည်။ ထူးစိန်က သူ့ကောင်မလေး လေးယောက်ကို တစ်ဖက်နှစ်စီ ဖက်ထားသည်။ ကျန်သည့် သိန်းဦးနှင့် သော်ကလည်း ကိုယ့်ကောင်မလေး ကိုယ်စီနှင့် ဖက်ထားကြသည်။ သောက်ကြစားကြ စကားများ ပြောကြရင်း ဘာကြောင့် ဒီလို လုပ်ဖြစ်ကြလဲ စသဖြင့် မိန်းကလေးများကို စနည်းနာကြရာမှ ငွေကြေးကြောင့် တစ်မျိုးတည်း အဓိပ္ပါယ်ထွက်လာသည်။ မိန်းကလေးများကို အရင်က ခံဖူး မခံဖူး မေးကြည့်တော့ အစပိုင်း ငြင်းကြသော်လည်း နောက်ပိုင်းတော့ ဝန်ခံကြသည်။ သူတို့အကြောင်းလေးများကို မေးကြည့်တော့ မပြောချင်ကြ။ သို့သော် တိုက်တွန်းဖန်များတော့ နုနုမေက စ၍ ပြောသည်။ အခန်း (၉) သရဖူဆု၏ နောက်ကွယ်
“ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း”
ပရိသတ်များ၏ လက်ခုပ်သံသည် နုနုမေ၏ ခေါင်းပေါ်သို့ လှယဉ်ကျေးမယ် သရဖူလေး
ဆောင်းပေးလိုက်ချိန်တွင် တဝေါဝေါဆူညံနေသည်။ နုနုမေလည်း အလှဆုံးပြုံးကာ မိဘ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်သည်။ မိဘများကလည်း ပီတိ မျက်ရည်များ ဝဲ၍ လက်ခုပ်တီး အားပေးနေသည်။ ကျောင်းမှ ဆရာများ၏ မျက်နှာများကို လှမ်းကြည့်တော့လည်း ဝမ်းသာအားရပင် လက်ခုပ်တီးပေးနေကြသည်။ နုနုမေကကော သူမလည်း အတတ်နိုင်ဆုံး အောင်နိုင်သူ အပြုံးဖြင့် ပြုံးပြသည်။ သို့သော် သူမရင်ထဲ တချက်ချက် ဆို့နင့်လာသည်။ သည်လိုမှန်းသိလျှင် သည်သရဖူကို သူမ၏ ပြိုင်ဘက် လဲ့လဲ့အား ပေးလိုက်ပါသည်။ ခုမှတော့ဖြင့် မထူးတော့။ ဒီဇင်ဘာ ကျောင်းပိတ်သည့် အားကစားရက်အတွင်း ဆယ်တန်းကျောင်းသားများက မောင်ပြိုင်ပွဲ ဝင်သည်။ ကျောင်းသူလေးများက မယ်ပြိုင်ပွဲ ဝင်သည်။ ဆုကို လွတ်လပ်ရေးနေ့တွင် ပေးသည်။ အခြား အားကစားများလည်း ကျင်းပခဲ့ပါသေးသည်။ သူမကတော့
ကိုးတန်းနှစ်ကတည်းက မယ်ဘွဲ့ရဖူးသူမို့ ဆယ်တန်းတွင်လည်း မယ်သာ ဝင်ပြိုင်သည်။ ပြိုင်ပွဲအပြီးတွင် သူမကသာ ရရမည်ဟု သူမယုံကြည်ပါသည်။ နောက်မှ ရောက်လာသော လဲ့လဲ့က အနည်းငယ် သာနေသော်လည်း သူမသည် ဤနယ်ခံ ကျောင်းသူ ဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလား။
ဆရာ ဆရာမများ နားနေဆောင်သို့ နုနုမေဝင်သွားတော့ သူမပြိုင်ပွဲတွင် အကဲဖြတ်ခဲ့သော ဒိုင်များဖြစ်သည့် ဆရာဦးမျိုးမင်း၊ ဆရာဇော်ထက်၊ ဆရာလှကျော်၊ ဆရာမသွယ်သွယ်အောင်နှင့် ဆရာမစိမ်းစိမ်းနွယ်တို့ ထိုင်နေကြသည်။
“သမီးကိုခေါ်ရတဲ့ ကိစ္စကတော့ လယှဉ်ကျေးမယ် ပထမဆုနဲ့ ပတ်သက်နေတာပေါ့ကွယ်” ဆရာမ သွယ်သွယ်အောင်က စကားစသည်။ သွယ်သွယ်အောင်သည် အစိမ်းရောင်
ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားသည်။ ဝမ်းဆက်ဆိုသော်လည်း အပေါ်ပိုင်းမှ အဝတ်မှာ ရင်သား တခြမ်းပေါ်နေသည်။ ပခုံးလက်ပြတ်နှင့် ဖြစ်သည်။ သူမအထင်အရ အတွင်းဘော်လီ ပါမည် မထင်ပါ။ ကျောင်းလာသည်ကို သူ့ယောကျာ်းက သည်လို ဝတ်လာဖို့ ခွင့်ပြုတာ အံ့ရော ဟု သူမတွေးနေသည်။
“ဒီလို သမီးရဲ့ သမီးနဲ့ လဲ့လဲ့က အမှတ်တူနေတယ်၊ အဲဒါ သမီးကို ပေးရမလား၊ လဲ့လဲ့ကို ပေးရမလားဆိုပြီး ဆရာမတို့ တိုင်ပင်ဖြစ်ကြတယ်” ဆရာမ စိမ်းစိမ်းနွယ်က ပြောသည်။ စိမ်းစိမ်းနွယ်လည်း မထူး။ ဘယ်လို ဝတ်ထားကြပါလိမ့်ဟု သူမတွေးနေသည်။ ဝတ်ထားပုံက ကပိုကယိုနိုင်လှသည်။ ပြီးတော့ သည်လို အဝတ်အစားမျိုးက အိမ်ထောင်ရှင် ကျောင်းဆရာမများ ဝတ်သည့် အဝတ်အစားမျိုး မဟုတ်ပါ။ နို့နှစ်လုံးက ပြူးထွက်နေသည်။
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ”
သွယ်သွယ်အောင်က ထလာကာ သူမနားကပ်၍ တိုးတိုးလေး ပြောသည်။
“ရှင်”
နုနုမေ ကိုယ့်နား ကိုယ်မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။
“သမီးကို အတင်းကြီး မတိုက်တွန်းပါဘူး၊ စဉ်းစားခွင့်ပေးပါတယ်”
“ကို..”
ဦးမျိုးမင်းက ထလာပြီး စိမ်းစိမ်းနွယ်က ဖက်နမ်းသဖြင့် စိမ်းစိမ်းနွယ်က ခေါ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆရာ့ကို “ကို” တဲ့လား။
“စိတ်ကူး မလွဲနဲ့နော် ချာတိတ်” ဦးမျိုးမင်းက သူမနားသို့ ကပ်ပြောသည်။ သူမပြန်မော့ကြည့်တော့ စိမ်းစိမ်းနွယ်ကို ပြန်နမ်းနေသည်။ စိမ်းစိမ်းနွယ်ကလည်း မရှောင်ပါ။ ဆရာလှကျော်က ထသွားသည်။ တကယ်တော့ တံခါးကို ချက်ချဖို့ ထသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ တံခါးချက်ချပြီးနောက် ဆရာဇော်ထက်က သွယ်သွယ်အောင်ကို ဖက်လေသည်။
“လာပါ အစီအစဉ်အတိုင်းပေါ့”
အခန်း တစ်ခန်း အတွင်း ထူးဆန်းစွာ ရောက်နေသော ကုတင်ပေါ်သို့ နုနုမေ ထိုင်ချလိုက်သည်။
သွယ်သွယ်အောင်နှင့် စိမ်းစိမ်းနွယ်က ကိုယ်လုံးတီးလေး ဖြစ်နေကြပြီ။ တစ်ဖက်တစ်ယောက်စီ ဝင်ထိုင်ကာ
“သမီးကို ကောင်းစေချင်တဲ့ စေတနာနဲ့ပါကွယ်၊ ချွတ်လိုက်နော်” ဟု ပြောသည်။ ခုထိ ဆရာများတော့ ဝင်မလာသေး။ အခန်းထဲတွင် မိန်းမများသာ ရှိသေးသည်။ အံ့အားသင့်တာရော ကြောက်တာရော ပေါင်းကာ သူမဆွံ့အနေသည်။ ဒါကို သွယ်သွယ်အောင်က အလိုတူသည်ဟု ထင်နေသည်။ သူမအကျႌကြယ်သီးများဖြုတ်သည်။
“ဟင့်အင်း”
သူမ နှုတ်ကလား ဘယ်ကလား မသိ ထွက်ကျလာသည်။
“ပွင်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့ သမီးရယ်၊ ဆရာမတို့တောင် အကုန်ချွတ်ပြီးပြီပဲနော်”
“ကြောက်တယ်”
နုနုမေ ဘာတွေ ပြောနေမိမှန်း မသိ။
“ဒီမှာကြည့် သမီး”
သွယ်သွယ်အောင်က ထရပ်ကာ သူမ၏ အဖုတ်ကို ပြန်ဖြဲပြသည်။ အဖုတ်မှာ ထူထဲသော စောက်မွေးနက်နက်များအောက်မှ စူပြီး မို့အစ်နေသည်။
“ဆရာမယောကျာ်းကိုရော သတူို့ကိုရော အခြားအခြားသက်ဆိုင်သူကိုရော ဆရာမသဘောကျတဲ့သူတွေကိုရော ဆရာမဆန္ဒရှိသလောက် ပေးလာခဲ့တာ ခုပုံစံမပျက်ဘူး၊ အရာမယွင်းဘူး၊ တကယ်တော့ ဘာမှ သိပ်ထူးခြားသွားတာ မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်ကောင်းကောင်းခံစားရတဲ့ ကိစ္စကို သူများစကားတွေ နားယောင်ပြီးတော့ ကျင့်ဝတ်တွေ သိက္ခာတွေနဲ့ မရှုံးစေနဲ့ သမီးရေ၊ စိမ်းစိမ်းနွယ်ကိုကြည့်၊ သူလည်း အသိနောက်ကျလို့ ဆိုပြီး နောင်တတွေရနေတာ” စိမ်းစိမ်းနွယ်က သူမအဖုတ်ကို နုနုမေအား စမ်းစေသည်။ နုနုမေမှာ ရွံသလိုလို ဖြစ်မိသော်လည်း မငြင်းမိ။
သွယ်သွယ်အောင်က သူမအကြောင်းပြောပြသည်။ တစ်နေ့သ၌ သူမကျူရှင်ချိန်အပြီး နောက်ဖေးထဲအဝင် ကျောင်းသား တစ်ယောက်သည် သူမထမီဖြင့် လီးတစ်ဝိုက်ကို ပွတ်သပ်ကာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေသည်။ သူမကလည်း ကလေးနှစ်ယောက်သာ ရသွားသည်။ လီးကို မမြင်ဖူး။
ကျောင်းသားကြီး၏ လီးမှာလည်း တော်တော်ထွားသဖြင့် သူမငေးနေမိသည်။ ကျောင်းသားက တစ်ခုခုကို သံသယဝင်လာပုံရှိကာ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်သည်။
“ဟိုက်”
ပုဆိုးစကို အတင်းဆွဲဖုံးသည်။ ထမီကို လှန်းထားသောတန်းပေါ် အမြန်ပြန်တင်သည်။
“ဘာလုပ်တာလဲ”
ကျောင်းသားမှာ ယောင်နနဖြင့် ဖြေသည်။
“ဆရာမ စာသင်နေတုန်း ဆရာမအိုးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တော့လို့”
“ဘာ”
“ကျွန်တော် သွားတော့မယ်”
ကျောင်းသားက သူမဘေးမှ ဖြတ်သည်။
“နေဦး”
လက်ကို ဆနတ့်န်းကာ သူမ တားလိုက်သည်။
“ငါစာသင်နေတော့ မင်းက ငါ့ဖင်ကို ကြည့်နေတာပေါ့လေ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာမ”
“ငါ့ဖင်နဲ့ ငါ့ထမီ ဘာဆိုင်လို့တုန်း”
ကျောင်းသားမှာ ကြောက်လာသဖြင့် ထမီကို ပြန်ယူကာ ပြောသည်။
“ကျွန်တော် ပြန်လျှော်ပေးပါ့မယ် ဆရာမ”
“မလိုပါဘူး”
သွယ်သွယ်အောင်သည် ထိုနေ့က ပထမဆုံး ဖောက်ပြန်ဖြစ်သည်။ ဖင်ကို ကြည့်ကာ လီးတောင်သော ကျောင်းသားကို “ငါ့ဖင်က မင်းကို ဘယ်လောက်ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေလဲဆိုတာ လက်တွေ့ကြည့်ကြတာပေါ့” ဟုဆိုကာ ကျောင်းသားလက်ကို ဆွဲခေါ်ပြီး ဝှိုက်ဘုတ်တွင် လက်ထောက်ကာ “လာလေ” ဟုခေါ်လိုက်သည်။
“ကျွန်တော် ဘာ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဆရာမ”
“ငါ့ဖင်က တကယ်ကြည့်လို့ကောင်းလား” “ဟုတ်ကဲ့ ကြည့် ကြည့်လို့ကောင်းပါတယ် ဆရာမ” သူမက ထမီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ “ဘယ်လိုလဲ၊ ကြည့်လို့ကောင်းသေးလား”
“ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး”
“မနေနိုင်တော့ မင်းက ဘာလုပ်ချင်လဲ”
“လိုး လိုးချင်လာပြီ”
“လိုးချင်ရင် လိုးပေါ့”
“ခင်ဗျာ”
မရဲတရဲလိုးနေသော ကျောင်းသား၏ လိုးချက်များအောက်တွင် သူမစောက်ဖုတ်မှ ရသော အသိသည် “နောင်တ” ဖြစ်သည်။ သည်လို ကောင်းသည့် အရသာကို ငါ့ယောကျာ်းဆီက ဘာလို့ မရခဲ့တာလဲဟု ဖြစ်သည်။
“ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရယ်”
ဝှိုက်ဘုတ်က လှုပ်နေသဖြင့် ကျောင်းသားလေး ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တဒုန်းဒုန်း မြည်နေသဖြင့် သူမက နေရာပြောင်းရန် ပြောသည်။
“ဆရာမ ဒီဘက် ခဏလောက် လှည့်ပေးပါ”
“ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“ဆရာမရဲ့ အဖုတ်ကို ကျွန်တော် လျက်ပေးမယ်”
“လုပ်လိုက်လေ”
ကျောင်းသားလေးက သူမပေါင်ကို လျက်တက်သည်။ နောက် အဖုတ်ကို လက်ချောင်းများဖြင့် ပွတ်သည်။ စောက်စေ့ကို ကလိသည်။
“ငါ မနေတတ်တော့ဘူးကွာ”
“ပိုကောင်းသွားအောင်ပါ ဆရာမ”
ကျောင်းသားက စောက်စေ့ကို လျှာဖျားဖြင့် ထိုးကလိသည်။ လျှာကို အလုံးလိုက်လုပ်ကာ
စောက်ပတ်အက်ကြောင်းကို အထက်အောက် ထိုးသည်။ စောက်ပတ်ပြင်တစ်ခုလုံးကို လျက်သည်။
စောက်စေ့ကို သွားဖြင့်ကိုက်သည်။
“ရက်စက်လိုက်တာ ကလေးရယ်”
ကျောင်းသားက မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူမအကျႌကို ချွတ်သည်။ ပါးများကို နမ်းသည်။ သည်အနမ်းလောက် အဓိပ္ပါယ်ပြည့်စုံ တာမရှိ။ နို့အစုံကို ပူးကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းကို စို့သည်။
“ချစ်လိုက်တာ ကလေးရယ်”
ကျောင်းသားက သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး သူမစောက်ခေါင်းထဲ ထိုးမွှေသည်။ အထက်အောက် ထိုးကစားနေသည်။ သွယ်သွယ်အောင်မှာ မနေတတ်တော့။ ကျောင်းသားလေး ပခုံးကို ဖက်ထားသည်။ ကျောင်းသားလေးက
ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းသည်။ သူမ၏ တင်နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ ဆောင့်သည်။ အိုးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကိုင်ပြီး အဖုတ်ကို အားပါးတရဆောင့်လိုးခံရင်း သွယ်သွယ်အောင်မှာ သည်အရသာကို အလွန်အမင်း သဘောကျသွားသည်။
“မင်းကို အရမ်းချစ်သွားပြီကွာ”
“အစပဲ ရှိသေးတယ်ဆရာမ”
“အို”
ကျောင်းသားသည် သူမအိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပူးလိုက် ခွာလိုက်လုပ်သည်။ တင်ကို ဆတဆ်တ်ခါအောင် လုပ်သည်။ အလိုးက မပျက်။
“မင်းက ငါ့ရဲ့ အချစ်ဦးပဲကွ”
ဟုတ်ပါသည်။ ယူထားသည့် ယောကျာ်းမှာ တာဝန်တစ်ခုမျှသာ ဖြစ်သည်။ ခုမှ သူမအချစ်ကို
စတင်တွေ့ရှိသည်။ သူမ အရမ်းချစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျောင်းသားလေးကို သူမက “အချစ်” ဟုခေါ်သည်။ “အချစ်”
“ဗျာ မ”
“ဒီနေ့ ဘာနည်းနဲ့လဲ ဟင်”
“ဒီနေ့ မမှာ ဘယ်သူမှ မဖောက်ရသေးတဲ့ ပါကင်လေး တစ်ခုရှိတယ်၊ အဲဒီ ပါကင်လေးကို ကျွန်တော့်ကို ဖောက်ခွင့်ပြုပါ”
“အို ဘာများလဲ အချစ်ရယ်၊ မထိတ်သာ မလန့်သာ”
ကျောင်းသားသည် ဆရာမအား ဖက်ကာ နမ်းရင်း တင်ကိုပွတ်နေသည်။ သွယ်သွယ်အောင်မှာ သိပ်မနေနိုင်ဘဲ ဆာနေသဖြင့် ကျောင်းသား၏ ပေါင်ကြားကို ပွတ်ပေးသည်။ ကျောင်းသားက တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောသည်။
“မရဲ့ ဖင်ကို ဘယသ်ူမှ မဖောက်ရသေးဘူး မဟုတ်လား”
“အို ရလို့လားကွယ်”
“မ မယုံမှာစိုးလို့ ကျွန်တော် ဖုန်းထဲဗွီဒီယိုကလစ်တွေ ထည့်လာတယ်”
“မကြည့်တော့ပါဘူး၊ မဆာနေပြီ၊ ရတယ်ဆို ပြီးတာပဲ အချစ်အတွက် အသက်ပင် သေသေပါ အချစ်ရယ်” ကျောင်းသားလေး ဖင်ကို တကယ်လိုးတော့ သူမသေမတတ်အော် မိသည်။ တော်တော်ဆိုးသည့် ချစ်သူ။ ဖင်တွေ ကွဲထွက်အောင် လုပ်ရက်တယ်ဟု သူမညည်းညူမိသော်လည်း သူမစွဲလန်းသွားသည်။
ကျောင်းသားက သူမဖင်ထဲ လီးကို စိုကထ်ည့်ထားသည်။
“မ ဘယ်လို အရသာရှိလဲ”
“အစကတော့ ရပါ့မလားဆိုပြီးကြောက်တယ်၊ တကယ်လိုးတော့ နာတယ်၊ ကြာလာတော့ ဘာကြောင့် သူ ဒီလို ထူးခြားတဲ့ အရသာကို နောက်ကျမှပေးလဲဆိုပြီး စိတ်ဆိုးတယ်”
“မောင်လည်း မရဲ့ အိုးကြီးထဲ မောင့်ဟာလေး စိမ်ထားချင်နေတာ ကြာလှပြီ၊ မကို မပြောရဲလို့”
“သွား လူဆိုး၊ အချစ်အရင် အားရအောင်လိုးနော်၊ အချစ်မောရင် မက အပေါ်ကနေ ဖင်နဲ့ ဆောင့်ချပေးမယ်”
“ကြိုက်ပြီဗျား”
ကျောင်းသားသည် သူမဖင်ကို ဆောင့်လိုးသည်။ ခါးကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး တင်လုံးများ တုန်တက်နေအောင်
ဆောင့်သည်။ သူမအိုး တဆတဆ်တ်ခါနေသည်။ ကျောင်းသားလေး မောတော့ ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်ခိုင်းပြီး ပေါင်ကြားထဲ လက်လျို၍ လီးကို ပြန်ကိုင်ကာ ဖင်ထဲသိပ်ထည့်သည်။ “မရဲ့ ဖင်ထဲ လီးဝင်တဲ့အရသာလေးကို ပြန်ခံစားမယ်နော် အချစ်” သွယ်သွယ်အောင်သည် လီးကို ဖင်ပေါက်တွင် ပွတ်ဆွဲပြီး လီးခေါင်းကို သိပ်ထည့်သည်။ ပြန်ထုတ်ကာ ဖင်ပေါက်တစ်ဝိုက် ပွတ်သည်။ လီးခေါင်းကို ပြန်သွင်းသည်။ လီးခေါင်းက သူမဖင်ပေါက်ထဲ ပြွတ်ဆို ဝင်သွားသည်။ သူမ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချသည်။
“သူများကို ဘာလို့ စိုက်ကြည့်နေတာလဲလို့”
ကျောင်းသားလေးက သူမကို စိုက်ကြည့်နေသဖြင့် ရှက်သွားသည်။ ကျောင်းသားမှာ
ငယ်သာငယ်သော်လည်း အတွေ့အကြုံက မငယ်။ သူမကသာ အသက်ကြီးပြီး ဘာမှ မသိ။ သူမနို့မှာလည်း
ကျောင်းသားစို့လို့ တင်းကုန်ပြီ။ ကျောင်းသားသည် နို့ကို လီးနဲ့လည်း ထိုးသည်။ စို့လည်းစို့သည်။ တင်းနေအောင်လည်း ကိုင်သည်။
“မ ထိုင်ခုံကို သေချာကိုင်ပြီး ကုန်းထား၊ မောင်ကိုယ်တိုင် ဆောင့်ချင်သေးတယ်”
“သဘော သဘော”
သူမ ကုန်းပေးလိုက်တော့ ကျောင်းသားလေး တောက်လျှောက်ဖင်ကို ဆောင့်လိုးလိုက်သည်မှာ သူမခွေကျသွားသည့် အထိ ဖြစ်သည်။ သူမကြမ်းပြင်ပေါ် လေးဖက်ထောက်မရတော့မှ ကျောင်းသားက ပြီးသည်။ သူမကို ပက်လက်ဆွဲလှန်ကာ လီးထိပ်ကို နှုတ်ခမ်းတွင် တေ့ပြီး ကွင်းထုသည်။ သူမမောနေသဖြင့် ပါးစပ်မပိတ်နိုင်သော်လည်း ကောင်းကောင်း မဟပေးနိုင်သဖြင့် နှုတ်ခမ်းတဝိုက်အပြင် အချို့မှာ
ကျော်ပြီးပါးပေါ်သို့ ကျဆင်းသွားသည်။ တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ ထွက်နေသော လီးရည်သည် လီးက မငြိမ်ဘဲ ခါနေရာ မေးရော နှာခေါင်းတွင်ရောပေကုန်ပြန်သည်။ ကျောင်းသားက သူ့လီးထိပ်တွင် ပေကျံနေသော လီးရည်ကို လက်ညိုးဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။ သူမဘေးတွင် ထိုင်ချကာ သူမကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲမှီစေသည်။ ပေကျံနေသော လီးရည်များကို လက်ချောင်းဖြင့် သပ်ကာ သူမပါးစပ်ထဲ သွင်းသည်။ ကျန်နေသော လီးရည်ကို လျက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး သူမပါးစပ်ထဲ ထွေးထည့်ပေးသည်။ သွယ်သွယ်အောင်သည် ကောင်လေးကျောပြင်ကို အတင်းဖက်ထားကာ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းသည်။
“အရမ်းချစ်တယ်” သူမ ကပ်ပြောသည်။ “မောင်လည်း မကိုချစ်တယ်”
ကျူရှင်ပြီးတိုင်း လိုးရသည်ကို အားမရသဖြင့် သူမကပင် ကျောင်းသားလေးကို တစ်နေရာ ချိန်းကာ ခံသည်။ ဘယ်လိုလိုးလိုး လိုးအားမကျသော ကျောင်းသားလေးကို သူမ အချစ်ကြီး ချစ်မိသည်။ သို့သော် စာမေးပွဲကြီးပြီးသွားတော့ ကျောင်းသား၏ မိဘများက နယ်ပြောင်းသွားသည်။ အခန်း (၁၀)
လူဆိုးများနှင့် ကခုန်ခြင်း
သွယ်သွယ်အောင်သည် ထမီစကို အနည်းငယ်ပြင်ကာ ခြေကို ရှေ့သို့ဆန့်ထုတလ်ိုက်သည်။ ဦးမျိုးမင်းသည် သူ့ပေါင်ကြားကို တစ်ခုခုလာထိသလို ဖြစ်သဖြင့် ငု့ံကြည့်လိုက်ရာ သွယ်သွယ်အောင်၏ ခြေထောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ကျွန်မ ဒီအတန်းပိုင်ရာထူး ရမှ ဖြစ်မှာမို့လို့ပါဆရာ”
“ပေးတော့ ပေးချင်တယ် ဒါပေမယ့်…”
“ခဏ ဆရာ…”
သွယ်သွယ်အောင် ထလာသည်။ ဦးမျိုးမင်းထိုင်ခုံကို ဆွဲလှည့်ကာ ရှေ့တည့်တည့် ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက် ထိုင်ချသည်။ ဦးမျိုးမင်းက ဘာမှန်းမသိ ကြောင်နေသည်။ သွယ်သွယ်အောင်က ပုဆိုးစဆွဲချွတ်သည်။ “ဆော ဆောရီးနော်” “ရပါတယ်”
ဦးမျိုးမင်းသည် လီးအစုပ်မခံဖူး။ စုပ်ပေးသောအခါမှာတော့လည်း လီးရည်ကို မထိန်းနိုင်ဘဲ လွတ်ထည့်မိသည်။ သွယ်သွယ်အောင်က ကြိုသိပြီးသားမို့ မြိုချပေးသည်။ အလကားရသည့် ကိစ္စကို မူးတင်းပဲတင်း ဘယ်သူမှ မငြင်းသည့် ထုံးစံအတိုင်း အလွန်လွယ်သော သွယ်သွယ်အောင်ကို ဦးမျိုးမင်းက အခွင့်သာတိုင်း ဆော်သည်။ အတန်းပိုင် ဖြစ်တော့လည်း ဆော်သည်။ သည်ကိစ္စကို သူငယ်ချင်းအား ဖွင့်ပြောမိကြောင်း သွယ်သွယ်အောင်အား ပြောတော့ သွယ်သွယ်အောင်က
“ဆရာကလည်း တုံးလိုက်တာ၊ ကျွန်မက အပေါက်စုံအောင် ပေးနေတာပဲ၊ သုံးယောက်ဆိုတော့ ပိုကောင်းတာပေ့ါ၊ တစ်ယောက်က ရှေ့ပေါက်၊ တစ်ယောက်က နောက်ပေါက်၊ ဟော နောက်တစ်ယောက်က ပါးစပ်ပေါ့၊ ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ ရှိတယ်”
“ဘာ ဘာလဲဟင်”
“ဒီလို…. ဒီလို…”
သူမစကားကို မျိုးမင်းက လက်ခံသည်။
“အိမ်က ဟာနဲ့ တခြားစီ” သည်စကားကို ဒင်းတို့သုံးယောက်ကမှ ပြောတတ်သည် မဟုတ်။ သူမလည်း ပြောတတ်ပါကြောင်း သွယ်သွယ်အောင် မောင်းခတ်လိုက်ချင်သေးသည်။ သူမကမှ ထိုအခွင့်အရေးကို ပိုရခဲ့သေးကြောင်း ကြွားချင်ပါသေးသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ကျောင်းသားလေးနဲ့ တွေ့ပြီးနောက်ပိုင်း အိမ်ကဟာကြီးကို ပေးရသည်မှာ ဆားမပါသည့်ဟင်းကို စားနေရသလိုပင်။ တခါခါ ယောင်ပြီးတော့ပင် “ကလေးရယ်” ဟု တမ်းတမိသေးသည်။ အိမ်ကဟာကြီးက သူ့ဘာသာသူ အားရအောင် တက်ဆောင့်ပြီး ပြီးသွားသောအခါ “ကလေးတော့ မရတော့ပါဘူးကွာ၊ သားကြောဖြတ်ထားတာပဲ” ဟုပြောပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်။ သူမ မျက်စောင်းထိုးကာ လိုးပြီး နားမလည်သည့်လူ။ ကိုယ့်ထမီကို ပြန်ဆွဲချကာ အိပ်လိုက်သည်။ သည်စကားများကို သူမပေးမှ ရဖူးသော ဦးမျိုးမင်းတို့အုပ်စုက ပြောသည်တဲ့။ ပြောမှာပေါ့လေ။ သူမ ကျောင်းသားလေး ထံမှ ရလိုက်သော ပညာက နည်းမှ မနည်းဘဲကိုး။ ဒီပညာကို သွယ်သွယ်အောင်က လွယ်လွယ်နဲ့ တော့ ပြန်မပေး။ မြန်မာတို့ မည်သည် ပညာကို လျိုတတ်သည် မဟုတ်လား။ ဒီတော့ …
မျိုးမင်းသည် ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်က ထိုင်နေသည်။ သွယ်သွယ်အောင်က မျိုးမင်းခေါင်းကို ကိုင်ကာ သူမပေါင်ကြားထဲ သွင်းထားပြီး ပေါင်တစ်ဖက်ကို ပခုံးပေါ် တင်ထားသည်။ မျိုးမင်းက သူမစောက်ဖုတ်ကို
နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်သလို စုပ်ပေးနေချိန် ဇော်ထက်နှင့် လှကျော် ရောက်လာသည်။
အား အချစ်ရယ် ကောင်းလိုက်တာ၊ မောင် မောင့်သူငယ်ချင်းတွေ ထင်တယ်”
“ဝူး အူး ဝူး”
မျိုးမင်းက တစ်ဖက်လှည့်ကြည့်ချင်သော်လည်း လှည့်မကြည့်အားဘဲ ဖြေသည်။ ဇော်ထက်နှင့်လှကျော်မှာ မမြင်ဖူးသည့် မြင်ကွင်း မထင်မှတ်သည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ရွံသွားသည်။
“ငါတို့ ပြန်တော့မယ် ဟေ့ကောင်”
သွယ်သွယ်အောင်က အမြန်လေးပင် သူတို့ပေါင်ကြားကို ဆွဲဖမ်းလိုက်သည်။
“နေကြပါဦး”
မျိုးမင်းကလည်း ထပြီး သူမနောက်မှနေ၍ လိုးသည်။
“အွတ်”
သွယ်သွယ်အောင် ရှေ့သို့ ထိုးယိုင်သည်။ မျိုးမင်းက နောက်မှ ဆက်တိုက်လိုးသည်။
“ခဏ နေဦးကွာ ဟေ့ကောင်တွေ”
မျိုးမင်းက သွယ်သွယ်အောင် ခါးကိုဖက်ကာ ကုန်းပြီးဆော်သည်။
“ခဏပါကွာ၊ သူ့နောက်ပေါက်ကို ဆော်လိုက်ဦးမယ်”
မျိုးမင်းက ပြောပြောဆိုဆို သူမဖင်ကို လိုးသည်။
“အ.. အအ.မလေး”
သွယ်သွယ်အောင်က နာ၍ အော်သော်လည်း ကိုင်ထားသော ဇော်ထက်နှင့် လှကျော်ပေါင်ကြားကို မလွတ်။ သူတို့က မလွတ်ပေးသဖြင့် မသွားသလိုလိုနဲ့ လက်တွေ့ဖူးကားဆန်ဆန် လိုးနေသည်ကိုလည်း ကြည့်ချင်ကာ မတိုင်ပင်ရဘဲ ရပ်နေကြသည်။ မျိုးမင်းက ဖင်ကို ကြုံးလိုးနေသည်။ သူငယ်ချင်းရှေ့မို့ထင်သည်။ လိုးချက်က ပြင်းသည်။
“အ.. အ.. အွတ် အု အ အ…” သွယ်သွယ်အောင်ပင် တော်တော် နာလာသဖြင့် ညည်းမိသည်။ ဇော်ထက်က စကာ သူမကျောကို ပွတ်သည်။ သူမက မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ မျိုးမင်းက ဖင်ကို အားပါးတရ လိုးနေသည်။
မျိုးမင်းက ခပ်သွက်သွက်လိုးသဖြင့် ပြီးလုနီးပါး ဖြစ်သွားတော့ သူမကို ထိုင်ခိုင်းကာ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ သူမငြိမ်နေပေးသည်။ နောက်မျိုးမင်းက ကွင်းထုတော့ သွယ်သွယ်အောင် ပါးစပ်ကို ဟထားပေးလိုက်သည်။ လီးရည်များ တဗျစ်ဗျစ်ဝင်လာသည်။ သူမက လီးရည်များကို ငုံထားသည်။ နောက် လက်ဝါးထဲ
ပြန်ထွေးထုတ်ကာ အကုန် ပြန်မျိုချလိုက်သည်။ ဇော်ထက်နှင့် လှကျော်က စိတ်ဝင်စားနေသည်။ သူတို့က သွယ်သွယ်အောင်ကို ဖိုက်လို့ရသည်ဟု မျိုးမင်းဆီမှ ကြားထားဖူးသော်လည်း ဤနည်းဤဖုံ ဖိုက်လို့ရလိမ့်မည်ဟု ထင်မထား။ ကိုယ့်ဟာကို ငုံပေးမည့်အပြင် လီးရည်လည်း မြိုချပေးမည့် ဆော်မျိုးကို ဖာသည်မများကပင် သိပ်လုပ်ပေးလေ့ မရှိ။ ခုလို တင်ကောင်းကောင်း ရင်ကောင်းကောင်းနှင့် လှတီးလှတ ဣနြေ္ဒတခွဲသားနဲ့ နေကာ ကျက်သရေရှိလှသည့် ရုပ်ရည်ဖြင့် နာမည်ကြီးလှသော ဆရာမ၏ အပြုအစုကို သူတို့လည်း ခမ်းနားစွာ ပါဝင်ချင်လာသည်။ စောက်ဖုတ်နှင့် ဖင်ကို တရှုးဖြင့် သုတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုလည်း သုတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသည်။
“အိုးကတော့ ရှယ်ပဲ”
ဇော်ထက်က သူမတင်ကို လာပွတ်သည်။
ကျွန်တော့်ကိုလည်း မျိုးမင်းလို သဘောထားပေးပါနော်”
သွယ်သွယ်အောင် ဘာမှ မပြောဘဲ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းနီကိုသာ ညီအောင် မှန်ကြည့်ဆွဲနေသည်။ ဇော်ထက်က သူမခါးကို ဖက်သည်။
“ကိုယ် မနေနိုင်တော့ဘူး” သွယ်သွယ်အောင် ဘာမှ မပြောပါ။ ဇော်ထက်က ပခုံးများကို နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းအထိအတွေ့အရ
ဇော်ထက် တော်တော်ဆာနေပြီမှန်း သွယ်သွယ်အောင် သိပါသည်။ သို့သော် သိပ်လွယ်လို့ မဖြစ်။ ကျောများကို နမ်းဆင်းသည်။ လှကျော်ကလည်း ဘာသားနဲ့ ထုထားတာမို့လဲ။ သူမရှေ့
ဒူးထောက်ထိုင်ချသည်။ သူမချက်လျက်လေသည်။ “ဘာပဲ လုပ်ပေးရ လုပ်ပေးရ ကျွန်တော် မနေတတ်တော့ဘူး” သူမ စိတ်ထဲ ကြိတ်ပြုံးရလေပြီ။ သို့သော် သူမ မသိချင်ယောင်ဆောင်မြဲ။ ဇော်ထက်က ခါးမှအောက်သို့လျှောကာ တင်ကို နမ်းစုပ်လေသည်။ လှကျော်က စောက်ဖုတ်ကို
လျက်ပေးချင်ပုံရသော်လည်း သိက္ခာထိန်းက စောက်အုံတစ်ဝိုက်နှင့် ဆီးခုံကို စုပ်သည်။ သူမလည်း ရင်ခုန်လာသည်။
“ရှင်တို့က ကျွန်မကို တကယ်စိတ်ဝင်စားလို့လား”
သူမက အနည်းငယ်ရှောင်ကာ ဒင်းတို့မေးစေ့ကိုင်ပြီး မေးလိုက်သည်။ အံမာ နွားကြီးတွေက အပြိုင်အဆိုင် ခေါင်းညိတ်ကြသည်။ အလကားလိုးရမည့် ကိစ္စကို သိပ်ငြင်းချင်နေပုံရသည်။ သူမကလည်း ဝါရင့် သမ်ဘာရင့်ပီပီ သိက္ခာကို ထိန်းလိုက်သည်။
“ကျွန်မက ပြီးနေပြီ၊ ကျွန်မစိတ်ပြန်လာအောင် ရှင်တို့ ပြန်လုပ်နိုင်ရင်တော့ ရှင်တို့သဘောပေါ့”
“ဘာလုပ်ပေးရင် မင်းစိတ်လာလဲ”
“ကျွန်မကတော့ အဖုတ်ကို ကောင်းကောင်းလျက်ပေးနိုင်ရင် စိတလ်ာတတ်တာပဲ”
သွယ်သွယ်အောင် နည်းနည်းကားပေးလိုက်တော့ သကောင့်သားနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်သည်။
“ကောင်းကောင်း လျက်ပေးနိုင်တဲ့သူကို ကျွန်မ ပြန်စုပ်ပေးမယ်”
“ဒုတ်”
အမလေး လီးစုပ်သိပ်မခံချင်ကြ။ ခေါင်းချင်းတောင် တိုက်မိသေးသတဲ့။ တကယ်တမ်းကြပြန်တော့ မလျက်ရဲကြပြန်။ “တော်ပြီကွာ”
“နေ နေပါဦးကွာ”
ဇော်ထက်က သူမပေါင်ကို ကိုင်ထားသည်။
“ရှင်တို့ အကုန်ချွတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပက်လက်လေး အိပ်နေကြစမ်းပါ”
မြန်လိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။
သူမက ခြေမဖြင့် ဇော်ထက်လီးကို ကစားသည်။ နောက် လှကျော်လီးကို ကစားသည်။ လီးတွေကတော့ စံချိန်မီကြသည်။ ငယ်ကအချစ် အနှစ်တစ်ရာ မမေ့သာဟု ဆိုထားကြသည့်စကားကြောင့်လား မသိ။

ကျောင်းသားလေး လီးကိုတော့ မမီဟု သူမထင်သည်။ ထင်တာ မဟုတ်။ လုံးဝကို မမီကြပါ။ သို့သော် ဒါကလည်း ဖြေသာသည်။ ဇော်ထက်ကို ခွရပ်ကာ ရှေ့သတို့ိးသည်။ အသာလေး ကားပြီးထိုင်ချသည်။ စောက်ခွက်ကို ဇော်ထက် မျက်နှာရှေ့ အပ်ထားသည်။ ဇော်ထက် လျှာထုတ်သည်။ သူမက လျှာပေါ် စောက်ပတ်ဖြင့် ပွတ်သည်။ ရွံသလိုလို ဇော်ထက်၏ အပြုအမူ အထိအတွေ့ကြောင့် အရသာက တမျိုးရသည်။ ဇော်ထက်က မထူးဆိုသည့် သဘောကို ပိုကလ်ိုက်သလား မသိ။ သူမတင်နှစ်လုံးကို ပင့်ကိုင်ကာ အဖုတ်ကို စုပ်လေသည်။ တပြွတ်ပြွတ်မြည်နေသည်။ စောက်စေ့ကို ဆွဲစုပ်သဖြင့်
စောက်ကြောမှတစ်ဆင့် ကိုယ်ခန္ဓာအပြည့်ဆီသို့ ဆိမ့်တက်သွားသည်။ သူမက လှကျော်ကို ပြောင်းခွသည်။ လှကျော်လည်း ဇော်ထက်ကို အားကျမခံ စောက်စေ့ကို စုပ်သည်။
ဇော်ထက်နှင့် လှကျော် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သူမက ကြားထဲ ဒူးထောက်ထိုင်ချသည်။ တန်းနေသော လီးနှစ်ချောင်းကို သူမတပြိုင်နက်ကိုင်ကာ ကွင်းထုသည်။ ဇော်ထက်နှင့် လှကျော်မှာ ဖီးလ်တက်နေသည်။ ဇော်ထက်လီးကို အရင်စုပ်ပေးလိုက်သည်။ စတိသဘောစုပ်ပြီး လှကျော်လီးကို စုပ်သည်။ ဇော်ထက်လီးက မည်းရှည်ရှည်ကြီး ဖြစ်ပြီးပျော့သည်။ လှကျော်လီးက တုတ်ခိုင်ခိုင်ဖြစ်ပြီး မာသည်။ ဇော်ထက်လီးက ထိပ်ခေါင်းပိုကြီးသည်။ လှကျော်လီးက တပြေးညီကြီးသည်။ ဇော်ထက်ကို အာရုံလာသဖြင့် ဇော်ထက်လီးကို ဆွဲကာ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ကားထားပေးလိုက်သည်။ ဇော်ထက်က ဝမ်းသာအားရ တက်လိုးသဖြင့် လီးမှာ တစ်ချက်တည်း မြုပ်ဝင်သွားသည်။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးသည်။ လက်ညိုးဖြင့် ထွက်ခိုင်းပြီး လှကျော်ကို ဝင်စေသည်။ လှကျော်လည်း ဇွတ်သွင်းသည်။ သွယ်သွယ်အောင်သည် လီးအမျိုးမျိုး၏ အရသာကို ရလိုက်သဖြင့် ပီတိဖြစ်သည်။ ဖီးလ်လည်း ပိုတက်လာသည်။ တစ်ယောက်စီ တစ်ယောက်စီ တက်ခိုင်းသည်။ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ နှစ်ကြိမ်လောက်သာ ချသည်။ သုံးကြိမ်ရောက်လာတော့ ဇော်ထက်က အားကုန်လိုးသည်။ ကုတင်တောင် ကျိုးကျတော့မည့် အတိုင်း။ သွယ်သွယ်အောင်လည်း အားရသဖြင့် ခြေထောက်များဖြင့် ကျောပြင်ကို လှမ်းဖက်ကာ ကော့ပေးလိုက်သည်။ ဇော်ထက်ခန္ဓာကိုယ်က ညိုညိုတုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ရှိလှသဖြင့် ဖိအားကောင်းသည်။
“သုတ်ကို အထဲမသွင်းနဲ့နော်” သူမက တပြွတ်ပြွတ်လိုးနေသည့်ကြားမှ လှမ်းသတိပေးလိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် လီးကို ရုတ်တရက်ဆွဲထုတ်ကာ ဗိုက်ပေါ် လွတ်ချသည်။ လှကျော်က သွယ်သွယ်အောင် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထောင်ကားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင်အောက်မှ လိုးသည်။ မှောက်မလိုး။ တော်ကြာ သွယ်သွယ်အောင် ဗိုက်သားပေါ် ပေပွနေသော လီးရည်နဲ့ သူ့ကိုယ်ထိမိမှာစိုးသည်။ လီးရည်များက နည်းနည်းနှောနှော မဟုတ်။ သူမခြေကို ထောင်ကားပြီး ဇွတ်လိုးနေသော လှကျော်လိုးချက်များကလည်း ပြင်းထန်သည်။ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ မြည်နေသည်။ ပြီးတော့ လှကျော်က စောက်ဖုတ်ပေါ် လီးရည်ကို လွတ်ချသည်။ မျိုးမင်းယူလာပေးသော တစ်ရှုးဖြင့် လီးရည်များကို သုတ်လကို်သည်။
အမျိုးကောင်းသားများသည် သွယ်သွယ်အောင်အား တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ဖက်ကြသည်။ ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ပါးကိုနမ်းသည်။ နို့ကိုကိုင်သည်။ အဖုတ်နှိုက်သည်။ အိုးကို ပုတ်ကစားသည်။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပြောင်းရင်း ဇော်ထက်ရင်ခွင်ထဲရောက်တော့ မျိုးမင်းက လှမ်းဆွဲကာ လီးကို စုပ်ခိုင်းသည်။ သွယ်သွယ်အောင် မျိုးမင်းလီးစုပ်နေခိုက် ဇော်ထက်က သူမအိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကစားရင်း ဖင်ကြားထဲ စတော်ဘယ်ရီသီးကို ထည့်ကာ ညစ်သည်။ စတော်ဘယ်ရီသီး ကွဲသွားတော့ လှကျော်က လျက်ပေးသည်။ စနေ တနင်္ဂနွေကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း ချိန်းကာ စိတ်ကြိုက်လိုးခဲ့ဖူးသော အပတ်ပေါင်း ရှစ်ပတ်ရှိခဲ့ပြီးနောက် သူတို့အားလုံး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပင် ချစ်ကြသည်။ သွယ်သွယ်အောင်ကပဲ ဏှာကြီးလို့လား ယောကျာ်းသုံးယောက်ကပဲ အားနည်းလို့လားမသိ။ သွယ်သွယ်အောင်မှာ ပင်ပန်းသွားသည် မရှိဘဲ သူတို့ကသာ မလုပ်နိုင်တော့သာ ရှိသည်။ အလိုးကြမ်းသလို အပေးလည်းကြမ်းသည်။ သူမကို စိတ်ကြိုက်လိုးပြီးနောက် “အိမ်က ဟာနဲ့ တခြားစီဘဲကွာ” ဟု လီးရည်ကို ပါးစပ်ထဲ သွင်းပြီး ပြောကြသည်။
ခံနည်းပေါင်းစုံဖြင့် သူမခံပေးပြီးနောက် သူမတစ်ယောက်တည်းကို လိုးရတာ အားမရဟု ဆိုလာသဖြင့် သွယ်သွယ်အောင်က စိမ်းစိမ်းနွယ်ကို မြူဆွယ်လိုက်ရသည်။ ကလေးအမေချင်းမို့ သိပ်မမြူဆွယ်လိုက်ရ။ ခက်သည်က စိမ်းစိမ်းနွယ်က ဖင်ကို တော်တော်နဲ့ အလိုးမခံ။ လီးကို စုပ်တာတောင်မှ သူမစောက်ပတ်ကို လျက်ပေးသဖြင့် အားနာကို စုပ်ပေးသည်။ နို့ကြားကိုလည်း တော်တောကြာမှ လီးနဲ့ အထိုးခံသည်။ ဖင်ကိုတောင် သူမခံပြပါများမှ နာရင် မပေးဘူးနော်ဆိုကာ အစမ်းအလိုးခံသည်။ လိုးသူက ကြည့်ဦး။ လီးအကြီးဆုံး မျိုးမင်း။ မျိုးမင်းကလည်း အခွင့်အရေး အလွတ်မခံ။ မရရအောင် လိုးသည်။ ရုန်းမရအောင် ချုပ်လိုးသည်။ ရသွားတော့ ငနဲနှစ်ကောင်က စိမ်းစိမ်းနွယ်ဖင်ကို တမျှော်မျှော်ဖြစ်နေကြသည်။ စိမ်းစိမ်းနွယ်ကလည်း နာသည်ဟုဆိုကာ မပေးပြန်။ အဖုတ်လျက်ပေးရင်း ဖင်ကိုလျက်ပေးကာ “ဖင်ခံပေးမယ် မဟုတ်လားဟင်” ဟုစကားစသည်။
“လိုးချင်လား”
“လိုးချင်တာပေါ့”
“ကိုယ့်မိန်းမဖင် ကိုယ်ပြန်လိုးလိုက်”
“ဟာ အကန်ခံရမှာပေါ့”
“ကျွန်မဖင်လိုးရင်လည်း ကျွန်မကန်မှာပဲ”
“ချစ်ကလည်းကွာ မျိုးမင်းကျခံပြီးတော့”
“အဲလောက် နာမယ်မှန်း မသိလို့နော်”
“ဒါဆို ပါးစပ်ကို လိုးမယ်”
“လိုးပေါ့ ပါးစပ်ကို ရှင်တို့ ခဏခဏ လိုးနေတာပဲ”
“နောက်ပိုင်းတော့ ဖင်ခံချင်တယ် လာမပြောနဲ့နော်”
“ဝေးသေး”
လေးငါးချီ ပါးစပ်ကို လိုးပြီးနောက် စိမ်းစိမ်းနွယ် မနေနိုင်တော့ဘဲ ဖင်ခံပေးသည်။ ထိုနေ့ သူတို့ ဖင်ကိုချည်း လိုးပစ်သည်။ စိမ်းစိမ်းနွယ်လည်း အမြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ဖင်ချည်းတောက်လျှောက်လိုးခိုင်းသည်။ ဖင်ပဲပေးသည်။ ဖင်ပဲ လျှက်ခိုင်းသည်။ လေးငါးချီကြာပြန်တော့ “အဖုတ်ကို မပေးတော့ဘူးလားဟင်” ဟု မေးပြန်သည်။ သူမလည်း ဆာပြီ ဖြစ်သဖြင့် “ရှင်တို့က အမြဲတမ်း တမျိုးလိုနေတာပဲနော်” ဟု မာယာများသည်။
“အဖုတ်ကို လိုးလို့ရမလားဟင်” ဘလော သဘော”
“အဲဒါဆို သုံးယောက်တွဲကော”
“လောဘကြီးလိုက်တာ”
“မင်းကို သုံးယောက်တွဲ ဖိုက်ကြည့်ချင်လို့”
“တစ်ယောက်စီပဲ လုပ်ပါ”
“တစ်ခါတည်းပါ”
“ဖင်တောင်းလိုးတုန်းကလည်း အဲလိုပြောတာပဲ၊ တစ်ခါတည်းဆိုပြီး ဟွန်း” အခြေအနေပေးသဖြင့် သုံးယောက်သား အပေါက်စုံအောင် ဝိုင်းပလေးကြသည်။ ပါးစပ်၊ စောက်ဖုတ်နှင့် ဖင်သုံးပေါက်လုံးကို မလွတ်တမ်း လီးကြီးများဖြင့် သိပ်ထည့်ကာ ပလေးပြီးနောက် လီးရည်ကို ပါးစပ်ထဲ ဝိုင်းသွင်းသည်။ အားလုံး အဆင်ပြေစွာ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်နှင့် ယောကျ်ားသုံးယောက်တို့ စိတတ်ိုင်းကျ
ပလေးနေကြစဉ် မယ်ရွေးပွဲကြီး ရောက်လာခဲ့သည်။ ထိုပွဲတွင် ပထမဆုလည်းပေး လူလည်းယူလုပ်ကြလိုက်ရာ နုနုမေဆိုသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် သူတ၏ို့ ပစ်ကွင်းထဲ အလူးအလဲခံလိုက်ရသည်။
နုနုမေသည် ထိုစဉ်ကအသက်မှာ ၁၆ နှစ်စွန်းစွန်းသာ ရှိသည်။ သွယ်သွယ်အောင်နှင့် စိမ်းစိမ်းနွယ်ကတော့ တစ်ယောက်မှာ ၃၂ ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်မှာ ၂၈ ဖြစ်သည်။ မိန်းမသားချင်း မညှာတာသည့်အပြင် သူတို့ကပါ ဝင်ကဲသည်။ သြို့ဖင့် နုနုမေ၏ အပျိုစင်နိဂုံးမှာ စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ပါ ပွင့်ခဲ့ရသည်။ ရွံသော်လည်း လီးရည်ကို မျိုချခဲ့ရသည်။ နှစ်ရက်သုံးရက်မျှ သူမ အစားပျက်ခဲ့ရသည်။ မမနု၏ဇာတ်လမ်းကို မမနုက ထိုနေရာတွင်သာ အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ အဆုံးမသတ်လို့လည်း မရ။ ထူးစိန်၊ သော်ကနှင့် သိန်းဦးတို့က ဆော်ချင်းပြောင်းကာ ဇာတ်လမ်းက စနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ ထူးစိန်က ညိုညိုမာ၊ မျိုးရတီနွယ်နှင့် ဆုရီရီဖြိုးခေါ်လိုက်ပြီး မမနုကို သိန်းဦးရော သော်ကပါ တွဲယူသည်။ ကျန်သည့် ဂျူလှိုင်ခင်၊ ဝါဝါကျော်၊ ရွှေရည်နှင့် မျိုးရတီနွယ်တို့မှာလည်း မမနုနှင့် ကပ်နေကြသည်။ သနားသဖြင့် နုနုမေကို နှစ်ပေါက်လုံး ဆွဲပေးပြီး ကျန်ကောင်မလေးများနှင့် စိတ်တိုင်းကျ တစ်ချီဆွဲပြီးနောက် တစ်ယောက်ယောက်၏ ဇာတ်လမ်းကို နားဆင်လိုကြောင်း ပြောတော့ ဝါဝါကျော်နှင့် ညိုညိုမာက သူမတို့ အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြသည်။ သူမတို့က
နှစ်ယောက်သား ပြိုင်ကာ ပန်းဦးအခြွေခံရသည်။ အခန်း (၁၁) လူကြီးလူကောင်း
“နင် ဟိုကောင်နဲ့ ပြတ်သွားပြီဆို”
“ဟုတ်တယ်၊ နင်ဘယ်ကကြားလဲ”
“ကြားစရာ မလိုဘူးလေ၊ ဒီလောက် နာမည်ကြီးနေတာ၊ ဒါနဲ့ ဘာကြောင့် ပြတ်သွားတာလဲ” “ပြောချင်ပါဘူးဟာ”
“မိန်းမ ငါသိတယ်”
“အံမာ ဘာသိတာလဲ နင်မသိပါဘူး” အဲကောင် အကြောင်း ငါသိတယ်ဆိုတာနဲ့ ဘာကြောင့် ပြတ်တယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်ဟာ”

ဟား ဟား နင်မသိပါဘူး ညိညိုရာ”
“ညိုညိုမာတဲ့ တစ်ညိုမာတည်းရှိတယ်၊ ဒီမှာ ဝါဝါကျော် နင့်ဘဲက နင့်ဟိုဟာကို တောင်းလို့ နင်ဖြတ်လိုက်တာ မဟုတ်လား” “ဘာဟိုဟာလဲ”
“မိန်းမ ရှက်မနေနဲ့၊ နင်နဲ့ ငါပဲရှိတယ် ဟောဒီတစ်အိမ်လုံးမှာ မှန်မှန်ပြောစမ်း၊ အဲဒီဘဲ နင့်ဟိုဟာကို
တောင်းတယ် မဟုတ်လား”
“တော်ပါဟာ စိတ်ပျက်ပါတယ်၊ မပြောပါနဲ့”
“အံမာ ခုမှ ရှက်ချင်ဟန်ဆောင်နေပြန်ပြီ”
“အပေါ်ပိုင်း ငါအကုန် ခွင့်လွတ်တယ်ဟာ၊ ငါတော့ မြန်မာမိန်းကလေးပီပီ အပျိုစင်ဂုဏ်လေးကို ထိန်းထားချင်သေးတယ်”
“ဟိ ငါတော့ ထိန်းမနေချင်ပါဘူး၊ ငါ့ဘဲက အဲလိုကိစ္စ သိပ်စိတ်မဝင်စားလို့ ခက်နေတာ”
“နင် အထာ မပေးတတ်လို့ နေမှာပါ၊ ဘဲတွေက ရည်းစားထားတာ အဓိကတော့ ဟိုကိစ္စလိုချင်လို့ပါပဲ”
“ထင်မနေနဲ့ မိန်းမရေ..၊ ငါဘဲ့လေ ငါပေးချင်တာ သူနမ်းတိုင်း ငါ့မှာ ရွစိစိနဲ့ သူ့လက်ယူပြီး ငါ့ခါးကို ဖက်ခိုင်းတာတောင် သူက အင်တင်တင်ရယ်”
“အေးနော် တို့နှစ်ယောက်က လိုတာမရ၊ ရတာမလို ဖြစ်နေသလိုပဲ၊ ငါဘဲ့ကျတော့လေ တွေ့ပြီဆို နမ်းဖို့ပဲ
ချောင်းနေတာ၊ ငါ့နို့တွေတောင် သူကိုင်လို့ ကြီးကုန်တာ”
“ငါထင်တော့ ထင်သား၊ နင့်ရင်သားတွေ တဖြည်းဖြည်းထွားလာတယ်လို့”
“အေးဟာ ငါ့မှာ သူများတွေ သတိမထားမိအောင် ဘရာကို ကြပ်ကြပ်လေး ဝတ်ဝတ်နေရတာ၊ ရင်သား ကင်ဆာတောင် ဖြစ်မှာစိုးရသေးတယ်” “ဘယ်မှာလဲ ပြကြည့် ငါကြည့်ကြည့်မယ်”
“တော်ပါ ရှက်တယ်”
“လုပ်ပါ၊ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊ အခုဆို ည ကိုးနာရီတောင် ခွဲနေပြီ၊ ဘယ်သူမှလဲ လာတော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
သို့ဖြစ်ပါသောကြောင့် ဝါဝါကျော်သည် သိပ်ရှက်မနေဘဲ အကျႌကို ချွတ်လိုက်သည်။ ညိုညိုမာက ကူချွတ်ပေးသည်။ လမ်းမပေါ်မှ ကားသံများက တစ်ခါခါမှသာ ကြားရတော့သည်။ အိမ်သည်လည်း အကုန်လုံး ခရီးထွက်သွားကြသဖြင့် ဘယ်သူမှ မရှိကြဘဲ သူမတို့ နှစ်ယောက်သာ ရှိကြတော့သည်။ ဒါတောင် ဝါဝါကျော်က ညိုညိုမာအိမ်တွင် လာအိပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမတို့မှာ သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသဖြင့် ညိညိုမာမိဘမောင်နှမများ ခရီးထွက်သွားသဖြင့် အဖော်လာစောင့်အိပ် ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ မည်သူမှ မရှိသဖြင့် ဘဲအကြောင်းပြောရင်း ရောက်မိရောက်ရာ ရောက်သွား ကြသည်။
“အေး တော်တော့ကို ကြီးသွားတာပဲ၊ အကိုင်ကြမ်းပုံရတယ်၊ ဒါပေမယ့် နင်ထွားတာလည်း ပါမှာပါဟာ”
“ထွားတယ်ပြောရအောင် နင်နဲ့ငါ့ဘော်ဒီ ဘာကွာတာမှတ်လို့၊ ပြပါဦး နင့်ဟာ” မိန်းကလေးချင်းကျပြန်တော့ ချွတ်တာ လွယ်လိုက်တာ။ ညိုညိုမာရင်သားက သိပ်မထွား။
လာ တိုင်းကြည့်မယ်”
ညိုညိုမာက နို့အုံကို အောက်မှ ပင့်ကိုင်ကာ ဝါဝါကျော်နို့နှင့် တိုင်းရန်ပြင်သည်။ ဝါဝါကျော်လည်း ပင့်ကိုင်ကာ တိုင်းသည်။ ဝါဝါကျော်နို့က ပိုထွားသည်။
“တွေ့လား၊ ငါ့နို့သီးခေါင်းတောင် ဟိုဘဲနာဆော့လွန်းလို့ မည်းတောင်နေပြီ”
“အဟိ အခုတော့ ဘဲနာ ဖြစ်ပြီပေါ့လေ”
“စကတည်းက ငါမကြိုက်ပါဘူးဟာ၊ ခြေသလုံး ဖက်မတြတ်ဖစ်နေလို့ သနားလို့ ပြန်ချစ်ပေးတာ အဟုတ်မှတ်နေတယ်”
“ယောကျ်ားတွေက ဘာလို့ အဲဒါကို မက်မက်မောမော ဖြစ်နေကြမှန်း မသိဘူးနော်”
“အေးလေ”
“အဟိ လာနင့်နို့သီးခေါင်းနဲ့ ငါ့နို့သီးခေါင်း ထိကြည့်ရအောင်”
“တော်ပါဟာ နင်ကလည်း”
“ပျင်းလို့ပါဟာ လာပါ”
“လုပ်ချင်ပါဘူးဟာ၊ ငါအကျႌပြန်ဝတ်တော့မယ်”
“လာပါဟာ ငါတို့ အကုန်လုံး ချွတ်ကြည့်ရအောင်”
“အို.. နင်ကလည်း ရှက်စရာ” “လာပါ မိန်းကလေးချင်း”
အဝတ်များ အကုန်လုံး ချွတ်ဖြစ်တော့လည်း စိတ်များ ပြောင်းသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်ခေါင်းကို ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်လိုက်သည်။ ဝါဝါကျော်လည်း ဘယ်လိုဖြစ်မှန်း မသိ ပြန်စုပ်မိသည်။ “နင်နော်”
ဝါဝါကျော်က ပြောသည်။
“လုပ်စမ်းပါ” ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ဆက်နမ်းသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အလိုလို နားလည်သွားသည်။ နို့ချင်းကိုင်ဖြစ်ကြသည်။ ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်ပေါင်ကြားကို စကိုင်သည်။
“လုပ်ပါနဲ့ဟာ”
“နင်ကလည်း လာပါဟ”
ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်၏ နားသယ်စများကို နမ်းကာ ပေါင်ကြားကို ဆက်ကိုင်သည်။ နောက် ပေါင်ကြားချင်း သွင်းလိုက်သည်။ သူ့ပေါင်ကြား ကိုယ့်ပေါင်ကြား ပွတ်သည်။ ဝါဝါကျော်လည်း စိတ်ပါလာသည်။ ညိုညိုမာက တဖြည်းဖြည်း နမ်းဆင်းသည်။ နို့များကို စို့သည်။
“အင်း”
ဝါဝါကျော်ထံမှ ညည်းသံလေး ထွက်လာသည်။ ကုတင်ပေါ် လဲအိပ်လိုက်ကြသည်။ ညိုညိုမာက
ဝါဝါကျော်ဗိုက်သားများကို နမ်းသည်။ နို့ကို ကိုင်ထားသည်။ နို့အုံကို ကိုင်ထားသော်လည်း လက်ချောင်းဖြင့် နို့သီးခေါင်းကို မွှေသည်။ ဆီးခုံကို နမ်းသည်။
အမွေးတွေတောင် တော်တော်ပေါက်နေပြီ”
“ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ လာပြောနေ”
ဝါဝါကျော်က သူမအဖုတ်ကို လှမ်းအုပ်ရင်း ပြောသည်။
“ဖယ်ပါ” ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်လက်ကို ဆွဲဖယ်ကာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကို လျက်ပေးသည်။ စောက်ပတ်က လျက်ပေးရင်း မို့မို့တက်လာသည်။ စောက်စေ့လည်း ပိုနီလာသည်။ ညိုညိုမာက လက်ချောင်းဖျားဖြင့် စောက်စေ့ကို ကလိပေးသည်။ ဝါဝါကျော်မှာ ခါးကော့လာသည်။ ညိုညိုမာကလည်း လျှာဖျားဖြင့် ထိုးပေးသည်။ “အား အွန်း အား”
“အတုရှိတယ် ထိုးပေးရမလား”
“ဟာ အဲဒါတော့ မလုပ်နဲ့နော်၊ ငါမကြိုက်ဘူး”
“အစစ်မှလား”
“နင်နော်” ညိုညိုမာက စောက်ခေါင်းကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် ကလိရင်း စောက်ပတ်အက်ကြောင်း အစကို လျှာဖြင့် ထိုးပေးသည်။ ဝါဝါကျော်မှာ ကော့နေသည်။ ခေါင်းအုံးကို လက်ပြန်ကိုင်ကာ တွန့်လာသည်။ ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော် ပေါင်တစ်ဖက်ကို မယူကာ သူမပေါင်ကိုလည်း ဝါဝါကျော်ပေါင်ကြားထဲသွင်းလိုက်ပြီး အဖုတ်ချင်းကပ်လိုက်သည်။ ကောင်းကောင်း သိပ်မထိသော်လည်း အဖုတ်ချင်းကတော့ ကပ်နေသည်။ အဖုတ်ချင်း ပွတ်သည်။ ညိုညိုမာအဖုတ်လည်း ဖူးယောင်လာသည်။
“ကလင် ကလင် ကလင် ကလင်”
စူးရှသော အသံက သူမတို့နှစ်ယောက်ကို ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားစေသည်။
“ကလင် ကလင် ကလင် ကလင်” အသံက ဆက်တိုက် မြည်နေသည်။
“ခြံထိပ်က ဘဲလ်မြည်သံ” “နင်တို့အဖေ ပြန်လာပြီထင်တယ်”
ညိုညိုမာက ရုတ်တရက် အဝတ်များ အမြန်ကောက်ဝတ်သည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်း ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ဝါဝါကျော် တားချိန်မရလိုက်။ ခြံရှေ့တွင် ဧည့်စာရင်း စစ်များဖြစ်နေသည်။
“အိမ်မှာ ဧည့်သည်ရှိလား”
ညိုညိုမာက ရုတ်တရက်မို့ ဆွံ့အနေသည်။
“မ မရှိပါဘူး”
“ဒီကလေးမ ကြည့်ရတာ တမျိုးပဲ ဆရာ၊ ဝင်စစ်မှ ထင်တယ်”
“ဟို ဘယသ်ူမှ မရှိပါဘူးရှင်၊ အဖေ အမေလည်း မရှိဘူး၊ ခရီးသွားပါတယ်”
“အေး ခြံတခါး ခဏဖွင့်”
ညိုညိုမာလည်း ယူလာမိသော သော့ဖြင့် ခြံတံခါးကို ယောင်၍ ဖွင့်မိသည်။
“မင်း ဝတ်ထားတာ အကျႌလည်း ပြောင်းပြန်၊ စကဒ်လည်း ပြောင်းပြန်၊ ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်း”
“ဟို အိပ်ပျော်သွားလို့ပါ”
ရဲနှစ်ယောက်၊ ရပ်ကွက်လူကြီးနှစ်ယောက်နှင့် ရာအိမ်မှုးနှစ်ယောက်ပေါင်း ခြောက်ယောက်သည် သူမအိမ်ထဲ ရောက်လာသည်။
“မင်းရဲ့ အိမ်ထောင်စုစာရင်းနှင့် မှတ်ပုံတင် ခဏပြပါ”
“ဘယ်နားထားမှန်း မသိဘူးရှင့်”
ထိုအချိန်တွင် ဝါဝါကျော်၏ လှမ်းအော်သံသည် သူမတို့အတွက် ကြမ္မာဆိုး ဝင်ရောက်ဖို့ လမ်းစ ဖြစ်ခဲ့သည်။
“ညိုညို ဘယ်သူတုန်း”
လူကြီးများ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မျက်စပစ်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့ကြသည်။ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဝါဝါကျော်၏ အဖုတ်ကို ပွတ်နေရင်း တန်းလန်းကို မိသည်။
“လက်စသတ်တော့ မင်းတို့က လူလိုနေတာကိုး၊ ဆရာရေ.. လမ်းမှာ ကြက်တစ်ကောင်ကောင်လောက် ဖမ်းမိရင် စပါယ်ရှယ်တွယ်ပစ်မယ်ဆို၊ အချိုရှာ သကာတော့တွေ့ပြီ” ဝါဝါကျော်က စောင်ကို လုံး၍ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်သည်။ ညိုညိုမာလည်း ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ ယောကျ်ားခြောက်ယောက်က အဆင်ပြေစွာ သုံးယောက်စီ ခွဲထွက်ကာ သူမတို့ တစ်ယောက်စီ ဆီသို့ လာနေကြသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့”
ဝါဝါကျော်၏ ခြုံထားသောစောင်ကို တစ်ယောက်က ဆွဲယူလွင့်ပစ်လိုက်သည်။ အားလုံး မမှတ်မိသော်လည်း ဝါဝါကျော်ထံသို ရောက်လာသောယောကျ်ားတို့မှာ ကိုသက်၊ ကိုအောင်နှင့် ကိုဝင်းဟု အတိုကောက် ခေါ်ကြသည်ကို မှတ်မိပြီး ညိုညိုမာဆီ လာသောသူတို့က ကိုလင်း၊ ကိုနိုင်နှင့် ကိုဆွေဟု မှတ်မိသည်။
ကိုသက်မှာ ပိန်ပိန်ပါးပါး အသားဖြူဖြူဖြစ်သည်။ ကိုအောင်မှာ အရပ်ထွားပြီး ခန္ဓာကိုယ် ထွားသည့်လူမျိုး ဖြစ်သည်။ ကိုအောင်မှာ ထွားသလောက် အသားညိုကာ ကြောက်စရာကောင်းသော ရုပ်ကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ ကိုဝင်းကတော့ ခပ်အူအူ ရုပ်ဖြစ်သည်။ ဘာအခြေအနေ ဘာကို သိပ်မသိလှသော်လည်း အခွင့်အရေးကိုတော့ ရအောင် ယူမည့်သူပုံ။ ကိုအောင်က သူမအနား ဝင်ထိုင်သည်။ သူမနေရာ အမြန်ရွှေ့သော်လည်း ခါးကို လှမ်းဖက်မိသည်။
“နို့ကတော့ အယ်နေတာပဲ”
ဝါဝါကျော်နို့မှာ တကယ်လည်း ကြီးပါသည်။
“အသားတော် ညိုပြာညက်ကယ်နဲ့ဆိုတာ သူလေးပေါ့ဗျာ” ကိုသက်ကလည်း ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။
“ကိုကြီးတို့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်လေး အကြင်နာပေးမှာပါ မပြေးပါနဲ့ ကလေးရယ်” ဝါဝါကျော်နောက်ကို ဆုတ်သော်လည်း မရ။ အတင်းဖက်ထားကြသည။
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
သူမ ခေါင်းကို ဇွတ်ခါ၍ ငြင်းသည်။
“ချစ်လို့ပါ ကလေးရယ်”
ကျွန်မ ကျွန်မ မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါရှင်”
“အေး ငါတို့ကလည်း လမ်းဘေးက ဖာသယ်မတွေကို ခေါ်ချရတာ ရိုးနေပြီဆိုတော့ မင်းတို့လို မိကောင်းဖခင် သားသမီးကို ချချင်နေတာ ကြာပြီကွ ဟီးဟီး ဟီး စားရကံကြုံချင်တော့ မောင်သက်တို့များ ကံကောင်းလိုက်ပုံ”
သူမကို အတင်းဝိုင်းနမ်းကြသည်။ အနမ်းများက ကြမ်းတမ်းသည်။ အရက်နံ့က ပိုဆိုးသည်။ သူမရုန်းသော်လည်း လက်ကိုချုပ်ထားကြသည်။ တစ်ယောက်တမျိုးကိုင်ကြသည်။
“အားးးးးးးးးးး”
သူမ နားပိတ်ကာ အသံကုန်အော်လိုက်သည်။ သူတို့ အနည်းငယ် လန့်သလို ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် ဘယ်သူမှ ဘာမှ သိပ်မှုဟန် မပေါ်။ သူတို့အားလုံးကို အဝတ်ချွတ်ရန် အချက်ပေးလိုက်သလိုပင် ဖြစ်သွားသေးသည်။ သူမ တရှုံ့ရှုံ့ငိုသည်။ တစ်ယောက်ကို သူမ၏ လက်တစ်ဖက်စီကို ဆွဲကြသည်။ လက်စသတ်တော့ လီးကိုင်ခိုင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမလက်သီးကို တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ သူမလက်သီးကိုပင် လီးနဲ့ ထိုးပြီးကစားကြသည်။ သူမလက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ထားပြီး “ကိုင်လိုက်ပါ ကလေးရဲ့” ဟုပြောကာ လက်ချောင်းကို ဖြေကာ လီးကို အတင်းကိုင်ခိုင်းသည်။ တစ်ယောက်က သူမ၏ ပေါင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ သူမက ဒူးကို စေ့ထားသည်။ ကိုဝင်း ဖြစ်သည်။ နောက် ခြေကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဖြေဝါးကို လီးဖြင့် ထိုးကစားသည်။ သူမ ဆက်ငိုသော်လည်း ဤလူများမှာ သနားမည့်ပုံ မပေါ်။ သို့သော် ဝမ်းနည်းသည်။ သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို အရက်မူးနေသော မည်သူမှန်းမသိသော သူများထံ အပ်နှင်းရမည့် အဖြစ်။ သူမစိတ်ကို လျှော့ကာ လီးကိုကိုင်ပေးလိုက်သည်။ လီးက သူမလက်တစ်ဆုပ်စာ ကြီးကြသည်။
“ကွင်းထုပေးလေ”
“ဒီကောင်မ နည်းနည်းရိုင်းသေးတယ်ကွ”
ဝါဝါကျော်မှာ စိတ်အပျက်ကြီး ပျက်မိသည်။ ခေါ်လိုက်ပုံက ကောင်မ တဲ့။ ကိုဝင်းဆိုသူသည် လီးကြီးသလောက် အတွေးအခေါ်က ခပ်တုံးတုံး ဖြစ်ပုံရသည်။ သူမခေါင်းငုံ့ကာ တတ်သလောက် လီးကို ကွင်းထုပေးသည်။
“ညည်းနာမည် ဘယ်လို ခေါ်လဲ” ကိုအောင်က မေးသည်။ “ဖာသယ်မလက်သစ်လေးပေါ့ကွာ” ကိုဝင်းက ပြန်ဖြေသည်။
ဝမ်းနည်းစွာ ငိုနေမိသည့် ကြားမှ ကိုဝင်းဆိုသူကို မီးတောက်အကြည့်ဖြင့် ပြန်ကြည့်မိသည်။
“ကောင်မက ငါ့ဟာ အရင်စုပ်ပေးချင်လို့လား” ကိုဝင်းက သူမခေါင်းကို တွန်းကာ ပြောသည်။ “ကြည့် ဟိုကောင်မ တော်တော်လိမ္မာတယ်”
သို့နှင့် ဝါဝါကျော်က ညိုညိုမာကို လှမ်းကြည့်မိသည်။
ကိုလင်း၊ ကိုနိုင်နှင့် ကိုဆွေတို့သည် ညိုညိုမာထံ လျှောက်လာသည်။ ညိုညိုမာက နောက်သို့ ဆုတသ်ည်။ ဆုတ်ရင်း နံရံကို ကပ်မိသည်။
“အိုး”
ကိုလင်းက ရုတ်တရက် သူမစကဒ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ သူမက ပေါင်ချင်းကပ်ကာ အဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ထားမိသည်။ ညိုညိုမာက ခန္ဓာကိုယ်သေးသည်။ ကိုနိုင်က ဆွဲချုပ်ကာ အကျႌကို ချွတ်တော့ သူမမရုန်းနိုင် ဖြစ်ရသည်။ သူမရုန်းသဖြင့် လွတ်ပေးသည်။ သူမလည်း ငိုမိသည်။ ထိုအချိန်အတွင်း ယောကျ်ားများက အဝတ်ကိုယ်စီ ချွတ်ကြသည်။ နောက် သူမကို ဆွဲထူသည်။ တစ်ယောက်စီ နမ်းကြသည်။ နမ်းကြစဉ် သူတို့လီးများက သူမကို လာလာထောက်သည်။ သူမမှာ ပုလည်းပုသဖြင့် ဗိုက်သားကို လီးက လာလာထောက်သည်။ သူမ ကြက်သီးတွေ ထမိသည်။ နို့ကိုလည်း ကြမ်းတမ်းစွာ ကိုင်ကြသည်။ သူမနို့က သေးသေးလေးသာ ရှိသေးသည်။ ယောကျ်ားကြီးများ လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ထားလိုက်ကာမျှဖြင့် နို့အုံတစ်ခုလုံး ပျောက်သွားသည်။ ဆိုးသည်က လီးတွေ လာလာထောက်နေသည့် ကိစ္စ။ သူမ ကြောက်လာသဖြင့် ရုန်းကာ ဆုတ်သည်။ သို့သော် ဆတု်စရာ မရှိ။ သူမ ထိုင်ချ ပြန်တော့ တောင်နေသော လီးများက မျက်နှာနှင့် တန်းလျက်။ တစ်ယောက်က ဆံပင်ဆွဲကာ သူမခေါင်းကို ချုပ်လိုက်ပြီး လီးထိပ်ဖြင့် ပါးစပ်ကို ထိုးသည်။ သူမရုန်းက ခေါင်းခါသော်လည်း မရ။
“ထွီ”
ညိုညိုမှာသည် နွေးစိစိနဲ့ ဘာအနံ့နံမှန်း မသိသော လီးအနံ့နှင့် အထိအတွေ့ကြောင့် တော်တော်ရွံမိသည်။
“တံတွေးစိုနေမှ စုပ်လို့ကောင်းတာပေါ့၊ မင်းသိပ်တော်တယ်”
ကိုနိုင်က သူမခေါင်းကို ချုပ်ကာပါးစပ်ထဲ လီးကို အတင်းထိုးထည့်သည်။ သူမခေါင်းယမ်း ရှောင်သော်လည်း မရပါ။
“ဝူး အု အု အု ဝု”
သူမ ငိုမိသည်။ သို့သော်လီးက ပါးစပ်ထဲကို ရောက်လေပြီ။ ပြည့်သိပ်နေသည်။
“မငိုနဲ့ တိတ်တိတ် ချောကလက်လေးငုံထားနော် လိမ္မာတယ်”
ခေါင်းကိုကိုင်ကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲ မရမက သိပ်ထည့်သည်။ ကျန်သည့် နှစ်ယောက်ကလည်း ခေါင်းကို ချုပ်ထားသဖြင့် သူမ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ “ဒီချောကလက်က ပိုကောင်းတယ်”
ကိုလင်းက သူမခေါင်းကို လှည့်၍ ပါးစပ်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်ပြန်သည်။ ရိုးရိုးလည်း မဟုတ်။ ထိုးထည့်ကာ ဆောင့်သည်။
“ဝူး အု အူး ဝ ဝု” ညိုညိုမာ ဝမ်းနည်းစွာ ငိုမိသည်။ ဘဝတစ်ခုတွင် ကိုယ့်ပါးစပ်ကို သူများတွေ လီးနဲ့ ဝိုင်းထိုးလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တော့မှ ထင်မထားဘူး။ တွေးမထားဖူး။ ထားခဲ့ဖူးသော ရည်းစားများ ပါးစပ်ကို စုပ်သည်ကိုပင် ရွံတွန်တွန်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော အနေအထားမှ လီးကြီးတွေကို စုပ်နေရပြီ။ ကိုဆွေက ဆွဲလှည့်ကာ သူ့လီးကို ပါးစပ်ထဲ သိပ်ထည့်ပြန်သည်။ လီးတွေက ကြီးလွန်းကြသည်။ ကိုဆွေလီးမှာ တိုသော်လည်း
တော်တော်တုတ်သည်။ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးနှင့် တူသည်။ ကလိုင်းလီးကျတော့ ရှည်မျောမျောဖြစ်သည်။ ကိုနိုင်လီးကတော့ စံချိန်မီလီး ဖြစ်သည်။ ရှည်လည်းရှည် တုတလ်ည်းတုတ်ကာ ထိပ်ကလည်း ချွန်လိုက်သေးသည်။
အင်း ဟင်း အွန်း အင်း ဟင်း ဟင်း အင်း အူး ဝူး အင်း”
“ကားပါဦး ကလေးရဲ့”
ကိုသက်က ဝါဝါကျော်ပေါင်ကို ထပ်ကားခိုင်းသည်။ မတတ်နိုင်တော့သည့် အထိ ကားပေးထားသည်။ ကိုသက်သည် သူမအဖုတ်ကို လျက်ပေးနေသည်။
“ကြည့်စမ်း ဖူးငုံ ဖူးငုံ ချစ်ပန်းလေးငုံ ဆတိုာ ဒီအစိမျိုးကို ပြောတာပေါ့”
ဝါဝါကျော်သည် သူမအဖုတ်ကို ဖြဲကာ အစိကို လက်ကလိထိုးပြီး ပြောသည်။
“အေးကွာ၊ မခူးရက်စရာလေးပေါ့”
“အင်း ဟင့် အင်း” သူမနို့ကို ကိုဝင်းနှင့် ကိုအောင်က တစ်လုံးစီ ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်နေကြသည်။ လီးကို ကိုင်ခိုင်းထားသဖြင့် ဝါဝါကျော်က လီးကိုကိုင်ထားပေးသည်။ ကွင်းလည်း ထုပေးရသည်။ ပါးကို တရွှတ်ရွှတ် နမ်းကြသည်။ ပါးစပ်ကိုလည်း စုပ်ကြသည်။ ကိုသက်ကတော့ သူမစောက်ဖုတ်ကို စောက်ဖုတ်စီးကြောင်းအတိုင်း လက်ညိုးဖြင့် ထိုးကစားကာ လျှာဖြင့်လည်း အက်ကြောင်းအတိုင် ထိုးမွှေသည်။
“အင်းး ဟင်းးးးးးး”
ဝါဝါကျော် ကော့နေအောင် ခံစားရသည်။ စောက်ခေါင်းထဲ ပျော့အိစွာ တိုးဝင်လာသော လျှာလိပ်ကြောင့် မိုးမမြင် လေမမြင် ဖြစ်သွားရသည်။ လီးများလည်း ကိုင်လို့ ကောင်းလာသည်။ ဘဲများက အထာနပ်ပြီးသားတွေ ဖြစ်နေသည်။ နို့များတင်းလာသည်။ မျက်ခွံများစင်းလာသည်။ အာခေါင်မှ ညည်းသံများ တားမနိုင် ဆီးမရ ထွက်ကျလာသည်။ မျက်နှာများ မဲ့လာသည်။ ဝါဝါကျော်အဖြစ်က လိုးလို့ရပြီဆိုသည့် အနေအထားတွင် ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့သည် ဖာသယ်မပေါင်းများစွာကို လိုးခဲ့ဖူးသူများ ဖြစ်ကြသည်။ ဧည့်စာရင်းလိုလို လှည့်ကင်းလိုလိုနှင့် လုပ်ပြီး ညဈေးထွက်နေသော လမ်းဘေး ဖာသယ်မများကို ဖမ်းကာ သူတစ်ချီ ငါတစ်လှည့်ဖြင့် ဆာတိုင်း ဝိုင်းဆွဲခဲ့ကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ ညစာက မခက်ပါ။ လမ်းဘေး အလေ့ကျ ဖာသယ်မချည်းပဲ မဟုတ်။ ဝင်စားနေကျ အိမ်များလည်း ရှိသည်။ သို့အတွက် စားရပါများလာသောအခါ ကျားများ သားကောင်ကို ကစားသလို ကစားတတ်လာခဲ့သည်။ ရိုးရိုးလေး ထမီလှန်လိုးသည့် အဖြစ်မျိုးကို မလုပ်တော့ဘဲ ရှယ်လိုးတတ်လာသည်။ သည်လို ရှယ်လိုးတတ်ခဲ့ခြင်း အစကတော့ ကိုသက်က စခဲ့သည်။ အရင်တုန်းက သူတို့အဖွဲ့ထဲ ကသိုက်မပါ။ ကိုသက်လည်း ပါလာရော သူတို့မှာ ညစာအတွက် ခိုင်မာခဲ့သည်။ အခန်း (၁၂) သရဲမလေးများအတွက် မိစၧာကောင်များ
“ရပ်လိုက်စမ်း”
ကိုသက်သည် ခွေးတိုးပေါက်မှ ခိုးဝင်ရန် ကြံစည်နေစဉ် နောက်မှ ဓာတ်မီးများနှင့် ပြင်းထန်သော အသံကြောင့် ရပ်လိုက်မိသည်။ ထို့အတူ ဂုတ်ဆွဲခံလိုက်ရသည်။
“သူခိုး မင်း ဘာခိုးမလို့လဲ”
“ကျွန်တော် သူခိုးမဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျာ”

အံမာ လက်ပူးလက်ကြပ်မိနေတာတောင် သူခိုးက သူခိုး မဟုတ်ပါဘူးဆိုပါလားကွ”
“မဟုတ်ဘူးခင်ဗျ၊ ကျွန်တော် ရှင်းပြပါရစေ”
“စခန်းရောက်မှရှင်း၊ ဒီကောင့်ကို လက်ထိပ်ခတ်လိုက်စမ်းကွာ”
“ဆရာ ဆရာ့ကို ကျွန်တော် တစ်ခု ပြောပြလို့ရမလား”
“ဟေ့ မလိုဘူးကွ”
“တိုးတိုးပြောလို့ မရရင် ကျယ်ကျယ်ပြောတော့မယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော် ခိုးမလို့ မဟုတ်ဘူး ချောင်းမလို့ဗျ”
“ဘာ ဒီအိမ်က အပျိုကြီးတွေ နေတဲ့အိမ်ပါကွ”
“ဟုတ်တယ်လေဗျာ၊ ဟို သူတို့လေ ဒီအချိန်ဆို”
“ဟင် သူတို့က ဘဲတွေနဲ့ တစ်ခုခု လုပ်တာလား”
“သိချင် ကျွန်တော့်လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးပါလား၊ ကျွန်တော် လိုက်ပြပေးမယ်”
“အိုကေ”
ကိုသက်နောက် ရဲနှင့် ရ.ယ.က တို့အဖွဲ့သား ငါးယောက်တို့ ခွေးတိုးပေါက်မှ တိတ်တိတ်လေး ခိုးဝင်ခဲ့ကြသည်။
ဇာခြည်ဇော်၊ သီတာစိုးနှင့် မြတ်နိုးဝေတို့သည် အရွယ်တော် တစ်စိတ်ဟိုင်းလို့ အပျိုကြီးတစ်ပိုင်း
ဖြစ်နေသူများ ဖြစ်သည်။ သူမတို့သည် ရတုန်းက မယူခဲ့မိသည့်အတွက် အသက်ကြီးလာသည်နှင့် အမျှ
ဒုက္ခလှလှ တွေ့ကြရတော့သည်။ သူမတို့ မလှ၍ မဟုတ်။ လှလွန်း၍သာ ဖြစ်ကြရသည်။ သူမတို့သည် တက္ကသိုလ်တွင် ပျိုတိုင်းကြိုက်သည့် နှင်းဆီခိုင်များ ဖြစ်ခဲ့ကြသဖြင့် ကောင်လေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေခဲ့သည်။ သို့သော် သူမတို့အကြား ဘယ်သူက စလိုက်သည် မသိ။ ရည်းစား မထားရေး ကျမ်းသစ္စာများ ကျိန်ဆသိုည့် အထိ ကိစ္စရပ်တစ်ခု ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ အစက အပျော်လိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်သော်လည်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မျက်ခြေမပြတ် စောင့်ကြည့်လာခဲ့ရာမှ ပညာရေးသာ ဦးစားပေးခဲ့ကြသဖြင့် မဟာတန်းအောင်သည်အထိ ဘာရည်းစား တစ်ယောက်မှ မရခဲ့။ နောက်တော့ အလုပ်လုပ်ရင်း ရည်းစားရမည် စိုးကြသဖြင့် အလုပ်ကိုလည်း ပူးတွဲလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ အစပိုင်းတော့ ဟုတ်တုတ်တုတ် နိုင်သော်လည်း သူမတို့ ယောကျာ်းများ လိုအပ်ပြီဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချချိန်တွင် အသက်မှာ ၃၂ ကျော်လေပြီ။
“ ငါခရမ်းသီး ဝယ်လာတာ ၂၁ လုံးပါ။ ခုဘာလို့ ၂၀ ထဲဖြစ်နေရတာလဲ”
သီတာစိုးက သူ့ခရမ်းသီးကို ပြန်တွက်ကာ အသားလှီးနေသော မြတ်နိုးဝေကို လှမ်းပြောသည်။
“အမလေး ခရမ်းသီး တစ်လုံးလျော့တာ နင့်မှာလည်း ကမ်ဘာပျက်တာ ကျနေတာပဲ”
မြတ်နိုးဝေက ကြောင်တောင်တောင် ပြန်ပြောသည်။ သတီာစိုးက ဇာခြည်ဇော်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ “နင် ယူလား”
“ဟဲ့ ခရမ်းသီးကို ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲ၊ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ခရမ်းသီးဝယ်လာတာမျိုး အလုံးရေ တွက်ထားရတယ်လို့ ကြားကြားဖူးပေါင်”
ထိုကိစ္စက ထတိုွင် မပြီးဘဲ ပျောက်နေသော ခရမ်းသီးတစ်လုံးကို အိမ်သာထဲ ပြန်တွေ့ချိန်တွင် ပြန်စသည်။ “မှန်မှန်ပြောစမ်း၊ ခရမ်းသီးကို ဘယ်သသူုံးတာလဲ”
ဟဲ့ ဘာသုံးတာလဲ”
မြတ်နိုးဝေက ပြန်အော်သည်။
“နင်လား”
“အာ ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“မှန်မှန်ပြောနော် မိဇာခြည် ငါသိတယ်”
“ကျွတ် နင်ကလည်းဟာ ထားလိုက်စမ်းပါ”
မြတ်နိုးဝေက ကြောင်တောင်တောင် ထလာကာ ဘာပြောနေကြတာလဲဟု မေးငေါ့သည်။ သီတာစိုးက ဇာခြည်ဇော်ကို မေးငေါ့ပြသည်။
“ဟုတ်တယ် ငါဆာလာပြီ၊ နင်တို့ကော မဆာဘူးလား၊ နင်တို့ အဖုတ်တွေ မယားဘူးလား၊ ငါ
မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ယောကျာ်းနဲ့ တစ်ခေါက်လောက်တော့ အိပ်ကြည့်ချင်ပြီ”
မြတ်နိုးဝေက ရယ်သည်။ ပြီးနောက် အခန်းတစ်ခုတည်း ခေါ်သွားသည်။ အခန်းက ကွန်ပျူတာ အခန်း။ ထိုအခန်းထဲမှ အံဝှက်တစ်ခုကို မြတ်နိုးဝေ ဆွဲထုတ်သည်။ ထိုအံဆွဲထဲတွင် ရှိသော အရာများကို မြင်တော့ သီတာစိုးနှင့် ဇာခြည်ဇော် အ့ံအားသင့်သွားသည်။
“ငါလည်းလေ ယောကျာ်းရချင်တယ်၊ ယောကျ်ားတွေနဲ့ အတူ အိပ်ကြည့်ချင်တယ်၊ ဒါတွေကို ငါနိုင်ငံခြား ခိုးမှာထားတာ၊ ဗွီဒီယိုခွေတွေကတော့ ငါတို့ဆိုင်က ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကနေ ယူခိုင်းတယ်”
အပျိုကြီး မမများ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ လီးတုအမျိုးမျိုးနှင့်
အယားဖြေကိရိယာအမျိုးမျိုးကို တစ်ခုချင်းစီကိုင်ကြည့်ကာ အမျိုးမျိုး သုံးသပ်ချက်ပေးကြ မေးကြ မြန်းကြ ရယ်ကြ မောကြ ဖြစ်နေသည်။
တစ်ည တစ်လှည့်ထားသည်။ ဇာခြည်ဇော်က ထိုင်းဖူးကား ကြိုက်သည်။ သတီာစိုးက တရုတ်သရဲဖူးကား ကြိုက်သည်။ မြတ်နိုးဝေကတော့ ကောင်းနိုးရာရာကို ကြိုက်သည်။ အမေရိကားလည်း ကြိုက်ချင် ကြိုက်လိုက်သည်။ ကိုးရီယားလည်း ကြိုက်ချင် ကြိုက်လိုက်သည်။ ဂျပန်လည်း ကြိုက်ချင်ကြိုက်လိုက်သည်။
သိပ်မရွေး။ ကိုယ့်ညတွင် ကိုယ်က မိန်းကလေး နေရာ နေရသည်။ ကျန်နှစ်ယောက်က ယောကျ်ားလေးလုပ်ကာ ပြုစုပေးပြီး လီးတုဝတ်ကာ ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် ခံပေးသည်။ ထိုည သူမတို့ တရုတ်သရဲဖူးကား ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ သီတာစိုးက စကားစသည်။
“ကြည့်လို့ကို မဝဘူးဟာ”
“အေးနော်၊ အဲကားထဲကလို ပညာနဲ့ လုပ်လိုက်လို့ ယောကျ်ားတွေ ရောက်လာရင် ကောင်းမှာပဲ” ကိုသက်နှင့် အဖွဲ့သည် လသာဆောင်မှ လှေကားထောင်ကာ တက်လာပြီး သူတို့နောက်တွင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။
“ပညာနဲ့ မလိုပါဘူးကွာ၊ လာဆို လာပါတယ်”
“အား”
“အမလေး လူ လူ” “သ သရဲ”
အပျိုကြီးသုံးယောက် အလန့်တကြားဖြစ်ကာ ချွတ်ထားသော အဝတ်များကို အမြန်အဆန်ကောက်ယူပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဖုံးကြသည်။ သီတာစိုးက တစ်ခုသတိထားမိလိုက်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ကိုသက် ပါနေခြင်း
ဖြစ်သည်။ သီတာစိုးက ဒေါသထွက်လာကာ ကသိုက်ထံသွား၍ ပါးရိုက်လိုက်သည်။
“အယုတ်တမာကောင်”
သီတာစိုး၏ လက်ဝါးက ကိုသက်ပါးပြင်ပေါ် မရောက်။ ကိုသက်က လက်ကောက်ဝတ်မှ ဖမ်းကာ လူကိုပါ ချုပ်ထားသည်။
“ဒါ လမ်းလယ်ခေါင် ခင်ဗျားကို ရည်းစားစကား လိုက်ပြောခန်း မဟတု်ဘူး မသီတာစိုး” ကိုသက်သည် သတီာစိုးကို ရည်းစားစကား လိုက်ပြောဖူးသည်။ ထိုစဉ်က အပျိုကြီးမမတို့ သုံးယောက်သား
သူ့ကို ဝိုင်းပြောလိုက်သည်မှာ ရစရာ မရှိ။ သီတာစိုးက သည်အငြိုးကြောင့် ကိုသက် ဂလှဲ့စား ချေခြင်းဟု နားလည်လိုက်သည်။ တကယ်တမ်းတော့ ကိုသက်က အခွင့်အရေးရ၍ အခွင့်အရေးကို အမိအရ ဆုတ်ကိုင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ဆရာတို့ထဲက တစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ သူ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးကြတာပေါ့၊ ခွဲတမ်းချလိုက်ရင် နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ရမယ်ဆိုတော့ ကျန်တဲ့ ဆရာလေးယောက် ကယို့်ဘာသာကိုယ် ဝေစုတည့်အောင် ဝေကြပေါ့၊ ဆရာ ကျွန်တော်တို့ သူ့အခန်းထဲ သွားမယ်” “မင်းက သူ့အခန်း ဘယ်မှာ ရှိတယ်ဆိုတာ သိလို့လား”
“ဟာ သူတို့အိမ် အပ်ကျတာကအစ ကျွန်တော် သိတယ်ဆရာ”
သီတာစိုးသည် ချုပ်ကိုင်ခံထားရကာ မိမိအခန်းသို့ မိမိကို ဇွတ်ဆွဲခေါ်သွားနေသဖြင့် အတင်းရုန်းသည်။ သို့သော် ယောကျ်ားအားနဲ့ မိန်းမအားကွာသည်။
“လွတ် လူယုတ်မာ လွတ်”
သီတာစိုး အတင်းရုန်းသော်လည်း သူမလက်နှင့် ခြေကို ကုတင်တိုင်တွင် ချည်လိုက်ကြသည်။ သူမသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ပါးစပ်ကို အဝတ်ဖြင့် အပိတ်ခံရကာ ကားကားကြီး ဖြစ်နေသည်။ အားလုံးပြီးသည်နှင့် ကိုသက်လုပ်လိုက်သော အလုပ်မှာ သူမစောက်ဖုတ်ကို လျှာအပြားလိုက်ထားကာ အောက်မှ အထက်သို့ လျက်တက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သတီာစိုးပင် အံ့အားသင့်သွားသည်။
“မောင် အလုပ်ချင်ဆုံး အလုပ်က မရဲ့ အဖုတ်ကို ဟောဒီလို ဟောဒီလို လျက်တဲ့ အလုပ်ပဲ”
ပြောပြောဆိုဆို ကသိုက်က သူမအဖုတ်ကို လျက်ပြန်သည်။
“ကောင်လေး မင်းကတော့ကွာ”
သီတာစိုးကို ဖြုတ်ရန် လိုက်ပါလာသော ကိုအောင်က ကိုသကက်ို ထူးဆန်းစွာကြည့်ကာ ပြောသည်။ နောက် သီတာစိုးကို ကြည့်သည်။
“အေးကွာ၊ ကောင်မလေးက အရမ်းလှတော့ သူ့အဖုတ်ကို လီးနဲ့ မထိုးခင် လျက်ပေးရတာ တန်သကွ၊ ငါတောင် လျက်ပေးချင်လာပြီ၊ ဒါပေမယ့် စောက်မွေးတွေက မည်းနက်နေတာပဲ”
“ပကတိအတိုင်းပဲ ပိုကောင်းတယ်ဆရာ”
“အေးငါတော့ သူ့နို့လေးတွေကို ချိုချိုစို့ပေးလိုက်ဦးမယ်၊ ပကတိ အရသာလေးပေါ့” ကိုအောင်က သူမနို့ကို ပူးကိုင်ကာ ကစားပြီး စို့သည်။ ကိုသကက် စောက်စိကို လျှာဖြင့် ခလောက်တော့ သီတာစိုးမှာ ပါးစပ်ကို အဝတ်ဖြင့် အပိတ်ခံထားရသည့်ကြားမှ ညည်းဖြစ်သည်။ တကယ့်လျှာအရသာက

အကြောများကို ဆိမ့်ဝင်နေစေသည်။
“ရော့ ခေါင်းအုံး သူ့ဖင်မှာခုပြီး မင်းအရင်ဖြုတ်လိုက်”
ကိုေအောင်က ခေါင်းအုံးကို ယူပေးသည်။ ကိုသက်က သူမအောက်ကို ခေါင်းအုံးခုလိုက်သည်။ စောက်မွေး ထောင်ထောင်အောက်မှ ဖောင်းအိနေသော စောက်ဖုတ်က ဟက်တက်ကွဲကာ စောက်စေ့ နီတျာရဲလေးက ကိုသက်လီးကို ဖိတ်ခေါ်နေလေပြီ။ ကိုသက်က လက်ခုပ်ထဲ တံတွေးထွေးထည့်ကာ လီးထိပ်ကို သုတ်လိုက်သည်။ လီးကို ကိုင်ကာ သီတာစိုး စောက်ဖုတ်တွင် တေ့သည်။ တစ်ချက်ချော်ထိုးသည်။ သီတာစိုးမှာ မျက်လုံးကို ပြူးထားသည်။ သီတာစိုးသည် သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးခေါင်းဝင်လာတော့ ဇွတ်ရုန်းသည်။ ကိုသက်က ပြန်ထုတ်ကာ ပြန်တေ့ထားပြီး သီတာစိုးကို ကြည့်၍ ပြန်နှိပ်ထည့်သည်။ လီးလုံးက တဖြည်းဖြည်း တိုးဝင်လာသည်။
“အူးဝူး”
သီတာစိုးက နာသဖြင့် အော်သည်။ လီးဆုံးတော့ ဆက်ဆက်ဆောင့်ထည့်သည်။ လေးငါးချက် ဆောင့်သည်။ နံကြား လက်ထောက်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်းလိုးသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သံများ ဆူညံနေသည်။ သီတာစိုးမှာ ကြောက်လည်းကြောက် ရှက်လည်းရှက် ဖြစ်နေသဖြင့် အရသာကို သိသလိုလို မသိသလိုလိုဖြစ်နေသည်။ ကိုသက် ဖယ်တော့ ကိုအောင်ဝင်သည်။ ကိုအောင်ကလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းပင် လိုးသည်။ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် တက်ဆောင့်ကြရာ သူမလည်း မောလာသည်။ ဖီးလ်လည်း တက်လာသည်။ လီးရည်ကို ဗိုက်သားပေါ် လွတ်ချကာ နှစ်ယောက်သား နားနေတော့ သူမက ရုန်း၍ ကြိုးဖြေပေးရန် ပြောတော့ ကိုသက်က ပါးစပ်စည်းထားသည်ကို ဖြုတ်ကာ ကြိုးဖြေပေးသည်။
“ရှင်တို့ မောပြီလား”
“မောတော့ မောတာပေါ့ ဒါပေမယ့် မမောဘူး” သီတာစိုးက ဗိုက်သားပေါ်တွင် ပေနေသော လီးရည်ကို လက်ချောင်းဖြင့် သပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြသည်။ ပြီးနောက် ကတုင်တွင် ခြေချထိုင်နေသော ကိုအောင်နှင့် ကိုသကလ်ီးကို ကိုင်ပြီး ဒူးထောက် ထိုင်ချသည်။
“မမောသေးရင် ဆက်ဆွဲကြစို့”
သီတာစိုးက ကိုင်ပေးထားသဖြင့် လီးက တောင်လာကြပြန်သည်။ “ရှင်က အရင်လျက်ပေးသူဆိုတော့ ရှင့်ကို စုပ်ပေးမယ်” သီတာစိုး စုပ်ချက်များနှင့်အတူ အမျိုးမျိုးနေပေးသော ပုံစံအတိုင်း သူတို့ နောက်တစ်ချီ ထပ်ဆွဲကြသည်။
မနက်လင်းအားကြီးတော့ အားလုံး အခန်းကိုယ်စီက ပြန်ခဲ့ကြသည်။ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် ပြော၍ မကောင်းသဖြင့်သာ တိတ်နေကြသည်။ အားလုံး၏ မျက်နှာတွင် ပီတိများ ပြည့်နေကြသည်။ အပျိုစင် အပျိုကြီးတို့၏ ဆာလောင်မှုနှင့် သူတ၏ို့ အားကောင်းမှုကို သူတို့ သဘောကျနေကြသည်။ တကယ်တော့ အပျိုကြီးလည်း အပျိုကြီး၊ အပျိုစစ်လည်း အပျိုစစ် ဖြစ်သလို အပေးလည်းကောင်းကြပြီး အစုပ်လည်း ကောင်းကြသဖြင့် အားများ ပိုရှိသွားကြခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့မျက်နှာ ကိုယ်ကြည့် ကိုယ့်မျက်နှာ သူကြည့်နှင့်
ပြန်အိပ်ကြရန်ပြောကာ လမ်းခွဲပြန်လာကြသည်။ ကိုဝင်းနှင့် ကိုလင်းက ဇာခြည်ဇော်၊ ကိုနိုင်နှင့် ကိုဆွေက
မြတ်နိုးဝေတွဲအိပ်ဖြစ်ကြသည်။ ည ခုနှစ်နာရီထိုးတော့ အရက်ဆိုင်တွင် ဆုံကြသည်။ အရက်ထဲတွင် အားဆေးများ ထည့်သောက်ကြသည်။
“ငါတို့ကောင်မ ကောင်းချက်ကတော့ကွာ” မနေနိုင်တော့သော ကိုလင်းက စကားစသည်။ မနေ့ညက ကိုသက်က သီတာစိုးကို ချုပ်ကာ ထွက်သွားတော့ ဇာခြည်ဇော်နှင့် မြတ်နိုးဝေက ကျန်ခဲ့သည်။ သူတို့ လေးယောက်သား ချဉ်းကပ်သွားတော့ ဇာခြည်ဇော်က ပြောသည်။
“ကျွန်မတို့တော့ အေးဆေးပဲနော်၊ ရှင်တို့ အတင်းအကြပ်မလုပ်နဲ့”
မြတ်နိုးဝေက ထောက်ခံသည်။
“ဟုတ်တယ်၊ ရှင်တို့ထဲက နှစ်ယောက် ကျွန်မနောက်လိုက်ခဲ့”
သူတို့မှာ မှိုရသည့်မျက်နှာများဖြင့် အနီးဆုံးကောင်မလေးတွေကို ဆွဲခေါ်လိုက်ကြသည်။ မြတ်နိုးဝေနောက် ကိုနိုင်နှင့် ကိုဆွေ ပါသွားသည်။ အခန်းထဲတွင် တရုတ်သရဲဖူးကားနှင့် သူတို့ကျန်ခဲ့သည်။ ဇာခြည်ဇော်ကလည်း ချွတ်ထားပြီးသား။ ကိုလင်းက ဆိုဖာပေါ် ဇာခြည်ဇော်ကို တွန်းချသည်။ ဇာခြည်ဇော်က ပေါင်ကိုကားကာ ထိုင်ချသည်။ မဲနက်သော စောက်မွေးများကြားမှ ဖြူဝင်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှင့် ရဲတွတ်နေသော စောက်စေ့တို့ကို တွေ့ရသည်။ ကိုဝင်းက သူ့အဝတ်များကို အမြန်ချွတ်သည်။ ကိုလင်းကတော့ လီးကို ဆွဲဖော်က ဇာခြည်ဇော်ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကား လိုက်ပြီး သူ့လီးကို တံတွေးဆွတ်လိုက်သည်။ ဇာခြည်ဇော်က ငုံ့ကြည့်နေသည်။ ကလိုင်းက သူ့လီးခေါင်းကို စောက်ဖုတ်ထဲ သိပ်ထည့်သည်။
“အွန့်”
လီးတု ခဏခဏ ထိုးထည့်ဖူးသော်လည်း နွေးခနဲ သက်ဝင်လှုပ်ရှားမှုရှိသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ လီးကြီး တကယ်ဝင်လာတော့ တွန့်သွားမိသည်မှာ အမှန်။ ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကို လိုးနေသော သူ၏ မျက်နှာကိုလည်း မော့ကြည့်မိသည်။ အကြည့်ချင်းဆုံတော့ ရှက်သည်။ ကိုလင်းလည်း နည်းနည်းတော့ ရှက်သည်။ သည်အပျိုကြီးကို လိုးသာလိုးနေသည် သူမသိ။ ထို့ကြောင့် တဝက်တပျက်နှင့် ရပ်ကာ မလိုးဘဲ ခဏကြည့်နေမိသည်။ အို ဘာဖြစ်ဖြစ်လေ ဆိုပြီး ထိုးထည့်သည်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနှင့် မည်းနက်သော ဆံနွယ်စများ ပခုံးမှ ရှေ့သို့ရော နောက်သို့ပါ ချထားသည်။ နို့က သိပ်အကိုင် မခံထားရသဖြင့် သိပ်မကြီးသော်လည်း အချင်းချင်း ခဏခဏစို့ထားကြသဖြင့် နို့သီး ညိုနေသည်။ ဆက်သိပ်ထည့်လိုက်တော့ နာသဖြင့် မျက်နှာလေး ညိုးသွားသည်။ လီးက ကြီးလည်းကြီးပြီး ကောက်တက်နေသည်။ ထိပ်က ညိုနေသည်။ တဝက်ကျော်ကျော်မှာပင် တော်တော်နာသည်။
“ငါ ငါ မနေနိုင်တော့ဘူး” ဆိုကာ ကိုဝင်းက ကိုလင်းကို ထခိုင်းသဖြင့် ကိုလင်းထလိုက်သည်။ ပြွတ်ဆို လီးက သူမစောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါ ဟာတာတာ ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုဝင်းက ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးလို တတု်ခိုင်သော လီးဖြင့် ထိုးထည့် ပြန်သည်။ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပြည့်သိပ်သွားသည်။ ကိုဝင်းက သူမကို မကြည့်။ စောက်ဖုတ်ကိုသာ ကြည့်ပြီး ဇွတ်ထိုးထည့်သည်။ သူမလည်း ကိုလင်းက လီးကို ပါးစပ်တွင် လာတေ့ပေးသဖြင့် ပါးစပ်ဟကာ စုပ်ပေးမည် လုပ်ပေးပြီးမှ ရွံသလိုလို ဖြစ်လာသဖြင့် တစ်ဖက်လှည့်လိုက်သည်။ ကိုလင်းက သူမမျက်နှာကို ဆွဲလှည့်ပြီး လီးကို တေ့ပေးသည်။ သူမ မျက်လုံးကို ဝင့်ကြည့်သည်။ ကိုလင်းက မျက်လုံးပင့်ပြသည်။ သူမပါးစပ်ကို မပွင့်တပွင့် ဟသည်။ နှုတ်ခမ်းတွင် နွေးခနဲ လာထိသော လီးထိပ်အရသာနှင့် အနံ့က သူမ၏ အသိစိတ်ကို ဖုံးသွားသည်။ ကိုလင်းက သူမနှုတ်ခမ်းထူထူကို လီးထိပ်ဖြင့် ပွတ်သပ်သည်။ သူမ ဆာလောင်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ကို ကိုဝင်းက ဆောင့်ထည့်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုလင်းက လီးထိပ်ဖြင့် ပွတ်နေသည်။ သူမလျှာထုတ်ကာ လျက်ပေးသည်။ ကိုလင်းက လီးထိပ်ဖြင့် လျှာကို ပုတ်သည်။ ကိုဝင်းကတော့ လေးငါးချက် ဆက်တိုက် ဆောင့်သည်။ ကိုလင်းလီးကို သူမ စုပ်ဖြစ်သည်။ လီးခေါင်းစစုပ်ပေးသည်။ နောက်တော့ ကိုလင်းက ထပ်ထိုးထည့်သဖြင့် စုပ်ပေးသည်။ ကိုဝင်းလည်း လိုးချက်များ မြန်လာသည်။ ကလိုင်းက ပါးစပ်ထဲ လီးမဆုံးဆုံးအောင် ထိုးထည့်မှုလည်း အဆင်ပြေလာသည်။ ဇာခြည်ဇော်သည် အာခေါင်လာစိုက်နေလောက်အောင် ဝင်လာငြား မကြောက်တော့ဘဲ ပါးစပ်ကို ဟပေးသည်။ ကိုလင်းကလည်း ဆွဲထုတ်ကာ ပါးစောင်ကို ထိုးသည်။ လီးထိပ်ဖြင့် ပါးစောင် ထိုးထားပြီး ပါးကို ဇာခြည်ဇော်လက်ယူကာ ပုတ်ခိုင်းသည်။ ကိုဝင်းလည်း သူ့လီးကို စုပ်ခိုင်းချင်လာသည်။ ဇာခြည်ဇော် တစောင်း အိပ်ပေးသည်။ ကိုလင်းက နောက်မှနေ၍ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ ကိုဝင်းက ရှေ့မှနေကာ ပါးစပ်နဲ့ လီးကို တေ့လိုက်သည်။ သို့ဖြင့် ဧည့်ခန်းထဲတွင် ကိုလင်းနဲ့ ကိုဝင်းတို့ ဇာခြည်ဇော်ကို သုံးချီစီ ဆော်ဖြစ်သည်။ အခန်း (၁၃)
မညီမျှခြင်း
မြတ်နိုးဝေတစ်ယောက် အိပ်ယာမှ နိုးလာတော့ နေ့ခင်း ၁၁ နာရီကျော်နေပြီ။ လက်များ ကပ်နေသဖြင့် ဆုတ်လိုက် ဖြန့်လိုက် လုပ်သည်။ သတိရသဖြင့် ဗိုက်ကို စမ်းတော့ လီးရည်က အခုမှ ခြောက်စပြုသည်။
“မိုးလင်းပြီ ပြန်ကြရအောင်”
ဟု အပြင်မှ တံခါးထုသံကြားတော့ ကိုနိုင်က လိုးမပြီးသေး။ ကိုဆွေက လီးဖြင့် နို့ကို ထိုးကစားကာ လိုးခွင့်ကို စောင့်နေသည်။
“ခဏ ခဏ” ဟု လှမ်းအော်ရင်း ကိုနိုင်က လီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ ကိုဆွေက အလောတကြီး စောက်ပတ်ကို ဆက်လိုးသည်။ ကိုနိုင်က ဗိုက်သားပေါ် ကွင်းထုချသည်။ လီးရည်များ တဗြစ်ဗြစ် ဗိုက်သားပေါ် ကျလာသည်။ ကိုဆွေလည်း ခဏသာ စောက်ဖုတ်ထဲသွင်းပြီး အောက်မှနေ၍ ဗိုက်သားပေါ် လီးရည်ကို လွတ်ချသည်။
နောက်ဆုံးချီ ဖြစ်၍လား မသိ။ လီးရည်ကို မသောက်ခိုင်း၊ မစားခိုင်းတော့။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးပြီးနောက် မောနေသည့် သူမကို ပစ်ထားကာ တစ်ခွန်းနှုတ်မဆက်ဘဲ ထွက်သွားကြသည်။ သူမကို လိုးဖို့ သူမအခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာကြစဉ် သူမအိုးကိုကြည့်ပြီး “အိုးကတော့ စစ်ကိုင်းအိုးပဲ ဟေ့ကောင်”
“ခရမ်းသီး ဘယ်လောက်ပြုတ်ပြုတ် ပျက်မယ့်အိုးလည်း မဟုတ်ဘူး”
“ပြောင်းဖူးလောက်တော့ ပြုတ်ပါကွာ” သူမက ရှက်သဖြင့် အိပ်ရာတွင် တက်အိပ်ကာ မျက်နှာကို အုပ်ထားသည်။ ခဏနေတော့ တစ်ယောက်က တက်ခွကာ စောက်ဖုတ်ပေါ် လီးတင်လာသည်ကို သိရသည်။ တစ်ယောက်က နို့ကို အစုံလိုက်ကိုင် စို့သည်။ လီးတစ်ချောင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း စောက်ခေါင်းထဲ မြုပ်ဝင်လာသည်။
“အ.. အု”
လီးကို မမြင်ရသော်လည်း တော်တော်ကြီးမည်ကိုတော့ ခန့်မှန်း မိသည်။ အပျိုကြီးတွေက လူလည်းလှသလို စောက်ဖုတ်တွေလည်း လှတယ်ကွ” “မျက်နှာကိုလည်း အလှပြင် စောက်ဖုတ်ကိုလည်း အလှပြင်ပေါ့ကွာ”
“အိစက်နေတာပဲ ငါ့ကောင်၊ ဆောင့်လို့ ကောင်းလိုက်တာ” “စောက်ဖုတ်ပဲ အလိုးခံမယ် မျက်နှာတော့ မပြဘူးထင်တယ်ကွ” သူမ ပိုရှက်လာသည်။ လိုးနေသူက ကုန်းကာ နို့စို့သည်။ တစ်ယောက်က သူမမျက်နှာ အုပ်ထားသော ခေါင်းအုံးကို ဆွဲဖယ်သည်။ သူမ မငြင်းသော်လည်း မျက်စိ မဖွင့်ဘဲ နေသည်။ မေးစေ့ကိုင်ကာ ပါးကို တရွှတ်ရွှတ် နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ စောက်ဖုတ်ကလည်း နာသဖြင့် ညည်းမိသည်။ ခဏတော့
နှုတ်ခမ်းတွင် နွေးခနဲ တစ်စုံတစ်ရာ လာထိသည်။ သူမလန့်ဖြတ်ကာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ “လီး”။
“ကမ်ဘာ့အကောင်းဆုံး ချောကလက်လေးကို ငုံပြီး စုပ်လိုက်ပါဦးကွာ” သူမ မစုပ်၍ မရလောက်အောင် လီးခေါင်းက ပါးစပ်ထဲ သိပ်ထည့်လာသည်။ လီးအနံ့ကို ရွံမိသည်။
စောက်ပတ်ကလည်း နာသဖြင့် အော်ညည်းမိရာ လီးက အထဲသို့ ပိုဝင်လာသည်။ လီးထိပ်က
သေးအရသာကို ခံစားမိသည်။ သူမ အကြီးအကျယ် ရွံသွားသည်။ သွားအကြိမ်ကြိမ်တိုက် လျှာအကြိမ်ကြိမ် ပွတ်ပေးနေရခြင်းသည် လီးစုပ်ပေးဖို့ မဟုတ်။ စားစရာများ စားသည့် ပါးစပ်။ စောက်ပတ်ကို လိုးမည့်လီး အထည့်ခံရန် မဟုတ်။ သူမထွေးထုတ်သည်။ သို့သော် စောက်ဖုတ်ကို ဆောင့်လိုးသူက ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ လီးအစစ်နဲ့ တစ်ခါမှ အလိုးမခံရဖူး။ လီးတုနှင့် ကျပြန်တော့ စောက်ဖုတ်အပေါ်ယံ
လောက်ကိုသာ ဆော့ဖူးသည်။ တကယ့်လီးနဲ့ တကယ်လိုးတော့ တကယ်နာသည်။ တကယ်နာတော့ အော်ရသည်။ အော်တော့ ပါးစပ်ဟရသည်။ ပါးစပ်ဟတော့ တစ်ယောက်က ပါးစပ်ထဲ လီးကို သိပ်ထည့်သည်။
“အူး အွန်း အူး ဝူး အွန်း”
လီးလာစုပ်ခိုင်းထားသူကို သူမ တွန်းထုတ်သည်။ ထိုခါမှ ပိုဆိုးနေသည်။ သူမလက်ကို ဆွဲကာ သူ့အား ဖက်ခိုင်းသဖြင့် သူမလက် အမြန် ပြန်ရုတ်သိမ်းသည်။
“မင်း ဝင်ဆွဲလိုက်ဦး”
တစ်ယောက်က စောက်ပတ်ကို လိုးရာမှ ရပ်ကာ လီးထုတ်ပြီး ဖယ်သည်။ တစ်ယောက်က စောက်ဖုတ်ကို ချက်ချင်း မလိုးသေးဘဲ လီးကို တင်ကာ ချော်ထိုးသည်။ သူမက ကော့ပေးသည်။
“သူ့ စိတ်လာနေပြီ” ဘာပြောသည်ကို ရိပ်မိသော်လည်း စောက်ဖုတ်က ခုတော့ တကယ်ယားနေပြီ။ လီးတစ်ချောင်း နှုတ်ခမ်းပေါ် လာတင်တော့ သူမစောက်ချေးနံ့ ရသော်လည်း သူမ မနေနိုင်တော့ဘဲ လှမ်းဆွဲယူကာ ငုံလိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့လည်း လီးတကယ် တိုးဝင်လာသည်။ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် တစ်လှည့်စီ တက်ခွကာ စောက်ဖုတ်ကို ဆော်ကြသည်။ တော်တော်ကြာတော့ မျက်နှာကို မမှတ်မိသော်လည်း လီးကိုတော့ မှတ်မိလာသည်။ ထိပ်ကြီးသော လီးကို ကိုဆွေ့လီး။ သကူ စထိုးစတွင် နည်းနည်းပျော့သည်။ စောက်ခေါင်းထဲ ရောက်လျှင် မာလာသည်။ ဆွဲလည်း ဆွဲသည်။ တန်းကာ နည်းနည်းကြမ်းပြီး အဝင်အထွက် မြန်သောလီးက ကိုနိုင့်လီး။ ဘယ်လိုလိုးလိုး အားမရအောင် ဖြစ်နေသည်။ တက်ဆောင့်ကြရင်း ခဏနေတော့ တစ်ယောက်တစ်ဖက်နေ၍ ပါးစပ်ထဲ လီးရည်သွင်းသည်။ သူမကို တက်လိုးနေစဉ်ကတည်းက သူမ
နှစ်ကြိမ်လောက် ပြီးထားပြီး ဖြစ်ရာ သူမမှာ အားကုန်ပြီး နည်းနည်း တုန်နေသည်။ လီးရည်တွေ ပါးစပ်ထဲ တဗြစ်ဗြစ်ဝင်လာမှန်း သိသည်။ ရွံသဖြင့် ထွေးထုတ်သော်လည်း အားမပါ။ အာခေါင်လည်း ခြောက်နေသဖြင့် မျိုချမိသည်။ တစ်ယောက်က နှုတ်ခမ်းဘေးတွင် ပေနေသော လီးရည်ကို လက်ညိုးဖြင့် သပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ သူမလည်း စုပ်ပေးလိုက်သည်။
“စောက်ရမ်း ခိုက်သွားပြီ မြတ်နိုးဝေ” တစ်ယောက်က ပြောပြီး သူမကို နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း စုပ်သည်။ သူမကို စုံအောင် နမ်းရင် စုပ်ရင်း အောက်ကို နမ်းဆင်းကာ စောက်ဖုတ်ကိုလည်း လျက်သည်။ စောက်စေ့ကိုလည်း ကလိသည်။ လျှာဖြင့် စောက်ခေါင်းကို မွှေသည်။ လီးတောင်လာတော့ လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ ပုံစံပြောင်းနေခိုင်းကာ လိုးကြသည်။ လီးရည်ကို စားခိုင်းသည်။ ခဏနားကာ နောက်တစ်ချီ ထပ်ဆွဲသည်။ ဆွဲရင်း စကားများ ပြောဖြစ်ကြသည်။ ပြီးခါနီးတော့ ဗိုက်သားပေါ် လီးရည်တွေ လွတ်ချသွားကြသည်။
မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားမိပြီး စောက်ဖုတ်ကို အလန့်တကြား ငုံ့ကြည့်မိသည်။ စောက်ဖုတ်ကတော့ မနေ့ညက ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကို ခံပေးခဲ့သည်မှာ သူမဟုတ်သည့်အတိုင်း။ အေးဆေးဖြစ်နေသည်။ ရှက်သဖြင့် လက်ညိုးကို ကိုက်လိုက်သည်။
“ထွီ”
တံတွေးကို ထွေးမိသည်။ ဟွန့် လီးရည်တွေ။ တစ်ယောက်တည်း ကြတိ်ပြုံးကာ အိပ်ရာမှ ထလိုကသ်ည်။ ဟိုကောင်မတွေ ကြည့်တော့ တစ်ယောက်မှ မထသေး။ ရေမိုးချိုးကာ စားစရာများ ထွက်ဝယ်ပြီး ဒင်းလေးတို့ကို အိပ်ယာမှ နှိုးလိုက်သည်။ သင်းလေးတို့က ရှက်ကိုး ရှက်ကန်းဖြစ်နေသေးသည်။ ရေမိုးချိုးကာ
ထမင်းစားကြသည်။ အားဆေး သောက်လိုက်တော့ လူတွေ လန်းသွားသည်။ မနေ့ညက အကြောင်းအတွေ့အကြုံကို သူတပေါက် ငါတစ်ပေါက် ပြောကြသည်။
“ဒီည တကယ် ပြန်လာမှာလား မသိဘူးနော်”
“အမလေး မပူနဲ့ ဘာတဲ့ သတူို့ပြောတာ နောက်ပေါက်က နောက်ည တဲ့”
“အဲဒါ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ”
“နင်တို့ရဲ့ ချီးထွက်ပေါက် ဖင်လေးကို သူတို့ပေါင်ကြားထဲက ဟာနဲ့ ဆို့ထားပေမယ် တဲ့”
“ဟင် တကယ်”
“ဘာလဲ နင်က ကြောက်လို့လား”
“ဖင်တောင် ယားလာသလိုပဲ”
“စောက်ကောင်မ”
“ ဟား ဟား ဟား”
“ခစ် ခစ် ခစ်”
ထိုည၌ သူတို့၏ အိမ်တွင် ဘီလူးဆိုင်းတီးကာ ခွေးဇာတ်ကသည်။ မနေ့ညလို တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မရှက်ကြတော့။ ပထမချီတွင် ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို လိုးလိုက်တယ်ဆိုတာကို ပြောပြ၍ မရအောင် ဧည့်ခန်းထဲတွင် လီးစုပ်ပေးသူ၊ စောက်ဖုတ် လျက်ပေးသူ၊ ပက်လက်နေခိုင်းသူ၊ ကုန်းခိုင်းသူနှင့် ပွစိတက်ကာ မှီရာ လိုးကြသဖြင့် ဘာမှန်းကို မသိလိုက်။
ပထမ အနေနဲ့ ငါတို့ရဲ့ လီးအကြောင်းကို မင်းတို့သုံးယောက် သိပြီးတဲ့နောက်မှာ ငါတို့မလိုးဘဲ

တမင်ဥထားတဲ့ မင်းတို့ရဲ့ ဖင်ကို လိုးဖို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကိုယ့်ဖင်ကို ဘယ်လီးနဲ့ သင့်တော်လဲ ဘယ်လီးကို ကိုယ့်ဖင်ကို လိုးစေချင်သလဲ ဆိုတာကို မင်းတို့ အလိုးခံမယ့် ဖင်ပိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင် လာရောက်ပြီး လီးကို ရွေးယူရမှာ ဖြစ်ပါတယ်”
မြတ်နိုးဝေ၊ ဇာခြည်ဇော်နှင့် သတီာစိုးတို့သည် လီးရည်များသူ့ပါး ကိုယ့်ပါး ပေါ်တွင် ပြောင်အောင် လျှက်ကြရင်း ကိုအောင်က ပြောသည်။ သူမတို့သုံးယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြသည်။
“ရှင်တို့နော် ရှေ့ပေါက်တစ်ပေါက်လုံး ရှိနေရက်သားနဲ့”
“ဟေ့ နောက်မှ နောက်ပေါက်ကိုလည်း လိုးပါရှင် လာလုပ်နေမှာစိုးလို့ ကြိုကြိုတင်တင် နောက်ပေါက်ကို
ဖောက်ထားပေးတာ နော်၊ နောက်ပေါက် ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ ခံဖူးမှ သိတာပါ”
“အမလေး လိုးချင် လိုးချင်ပြောစမ်းပါ”
“ဟား ဟား သတီာစိုးရယ်၊ ဒီည ညည်းကို အရင်ဖောက်မယ်”
“ဖောက် ဘရောက်ပေါ့”
“ဟား ဟား ဟား သဘောကျသွားပြီ၊ သတိရလို့ ပြောရဦးမယ်၊ ငါတို့ကို ဖင်လိုးတတ်အောင် သင်ပေးခဲ့တဲ့
ကောင်မနာမည်ကလည်း သီတာပဲသိလား။ ဒါပေမယ့် သူ့နာမည်က ဖြိုးသီတာတ့”
ဖြိုးသီတာဆိုတာ နာမည်ရင်းတော့မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် မြို့ရောက်လာတော့ ဒီနာမည်ကို ယူလိုက်တာ။ အစက စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ ထမင်းချက်ခန်းမှာ လုပ်တာ။ အဲမှာ ကိုငယဆ်ိုတဲ့ သူနဲ့တွေ့တယ်။ ကိုငယ်အချစ်ကို ယုံလို့ ဘဝကို ပုံအပ်လိုက်ပေမယ့် အစာဝတော့ ကိုငယ်က ဌာနကို ပြန်သွားတယ်။ ကိုငယ်သင်ပေးခဲ့လို့ နည်းနည်းတော့ ညုတတ်လာပြီ။ အဲဒီတော့ ချူစားလို့ရသူကို ချူစားပေါ့။ ပေးသင့်တာ ပြန်ပေးရင်း ကြာတော့
ကြေးစား ဖြစ်လာတယ်။ ကြေစားပီပီ လုပ်သက်ရင့်လာတော့ ဖာခံပေါ့။ နောက်ပေါက်ကို
ကြေးကြီးပေးတော့လည်း ဖောက်ခွင့်ပေးရတာပေါ့။ အပေါက်စုံစုံနဲ့ ရောင်းရလည်း နောက်တက်လေးတွေက ပိုလန်းတော့ နေရာဖယ်ပေးရတာပေါ့။ ဈေးသိပ်မကောင်းတော့လည်း အပြင်ထွက်ရောင်းရတာပေါ့။ အပြင်မှာက နောက်ပေါက်ကို သိပ်မကစားကြဘူး။ ရှင်တို့က ရှင်တို့ကယို်ရှင်တို့ လူများလှပြီ ထင်နေတာ။ ကျွန်မက တစ်ရက်ကို အယောက်သုံးဆယ်ပြည့်အောင် ခံခဲ့ဖူးတာပါ။ ရှင်တို့က နောက်ပေါက်ကို မကစားဘူးဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်မကုန်းပေးထားမယ်။ နောက်ပေါက်ကို ရဲရဲသာချ။ ဆိုပြီး ကောင်မတစ်ကောင် သင်ပေးလို့ တို့နောက်ပေါက်ကို တွယ်တတ်သွားတာ။ တချို့လည်း ဖာသာခံစားနေတာ နောက်ပေါက်ခံဖူးတာ မဟုတ်ဘူး။ အဲလိုလေးတွေ့လို့ကတော့ တို့က ရှယ်ဖောက်ပေးပြီးသားပဲ။ ညကင်းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ဖာမတွေကို လိုက်ပြီး ဖရီးချလာခဲ့တဲ့ သက်တမ်း ၁၀ နှစ်ကျော်ကျော်မှာ ဖင်အသစ်စက်စက်ကို ဖောက်ပေးရတဲ့ ဖာမပေါင်း ၂၀ ကျော်နေပြီ”
ကိုအောင်က သူလိုးခဲ့ဖူးသည့် ဖာမများအကြောင်း ဖောက်သည်ချသည်။
“ခု လုပ်တော့မလား” သီတာစိုးက မေးသည်။
ခုပေါ့ကွာ၊ လာ ကုတင်ပေါ် ညည်းနဲ့ ငါနဲ့ပေါ့၊ ကျန်တဲ့သူတွေက ဖူးကားကို လက်တွေ့ကျကျ ကြည့်ကြပေ့ါ” “ဒါပေမယ့်…”
ဇာခြည်ဇော်က စကားကို တစ်ဝက် တပျက် ဝင်ပြောသည်။
“ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ” ကိုအောင်က မေးသည်။
“ကျွန်မတို့က လီးသံကြားရင် စောက်ရည်တွေက တစိစိစိုလာတာ”
“ခုမြင်နေရတဲ့အပြင် ကိုယ့်ရှေ့မှာ လိုးနေတာကို ကြည့်နေရမှာဆိုတော့”
မြတ်နိုးဝေနဲ့ ဇာခြည်ဇော် တစ်ယောက်စီ ဝင်ပြောသည်။
“လာ လာညီမလေးတို့ ကိုကြီးတို့ဆီလာ” ကိုနိုင်က ခေါ်လိုက်သည်။
“သူတို့လက်ချောင်းနဲ့တင် ညည်းတို့ လေးငါးချီပြီးသွားမယ်” ကိုအောင်က ပြောရင်း သီတာစိုးကို ကုတင်ပေါ်တက်ခိုင်းကာ ဖင်ကို ဖြဲသည်။ သီတာစိုးသည် အသားအရေများ ဖြူဆွတ်နေသည်။ အလုပ်အကိုင်မရှိ ကိုယ်အလှကိုသာ ဦးစားပေး နေထိုင်သဖြင့် အသားအရေလည်း နုအိနေသည်။ ရင်သားများက အချင်းချင်းကစားထားသောကြောင့် ထွားသည်။ တင်ကလည်း မြင်သူတကာ ကွင်းတိုက်ချင်လောက်အောင် ဝိုင်းစက်တင်းကျစ် နေသည်။ တင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲဟလိုက်တော့ သီတာစိုးက ရုန်းကာ ထသည်။
“ရှက်တယ်ကွာ” သီတာစိုးက ဒူးစေ့ထိုင်ကာ မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ထားလေသည်။
ဇာခြည်ဇော်ကို တစ်ဖက်တစ်ယောက်စီဖက်ထားကာ ပေါင်ကြားကို ဦးတည်ပြီး ပွတ်သပ်နေသည်။ ဖက်ထားသူက ကိုနိုင်နှင့် ကိုလင်းဖြစ်သည်။ မြတ်နိုးဝေကို ကိုဝင်းနှင့်ကိုသက်က ဖက်ထားသည်။ ကိုဆွေက အရက်ကို ဇိမ်ဆွဲသောက်ရန် စီစဉ်နေသည်။ “ကောင်မက ခုမှ လာရှက်ပြနေတယ်” ဇာခြည်ဇော်က လှမ်းပြောသည်။ ကိုအောင်က တမျိုးပြောင်းသည်။
“လာ… နောက်မှ ဖင်ကို အေးဆေးလျက်ပေးမယ်၊ လိုးခါနီးမှပေါ့၊ ခုတော့ ကိုယ့်ဖင်ကို လိုးမယ့် လီးကို …” ကိုအောင်က စကားမဆုံးခင် သီတာစိုးလက်ကို ယူပြီး လီးကို လက်ပြန်ကိုင်ခိုင်းသည်။ သီတာစိုးက လီးကို ဖွဖွလေး လက်ပြန်ကိုင်ဆွဲကစားသည်။ လီးက ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်ပြီး ညိုသည်။ ထိပ်က ချွန်သည်။ သူမလက်ချောင်း ဖွေးဖွေးကြားမှာ မြွေပွေးဆိုးကြီးတစ်ကောင်လို မာန်အပြည့်နှင့် တန်းမတ်နေသည်။ ကိုအောင်က သူမနဖူးမှ ဆံနွယ်များကို သပ်ဖယ်ကာ သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးနှင့် ပြည့်ဝန်းသော မို့မောက်သော ပါးလှလှလေးဖြင့် လှနေသော သီတာစိုးသည် ရှက်နိုးဟန်ဖြစ်နေသည်။ တကယ် ရှက်နေသလား မရှက်ဘူးလားကို သီတာစိုးကိုယ်တိုင်ပင် မသိပါ။ ကိုအောင်က လက်တစ်ဖက်ကို ယူပြီး လပြွတ်ကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သီတာစိုးက တစ်ဖြက်ဖင့် လီးတန်ကြီးကို ဖွဖွဆွဲရင်း တစ်ဖက်ဖြင့် လပြွတ်နှစ်လုံးကို လှည့်ကစားသည်။
ဖင်ခံရမှာ ကြောက်နေတယ် မဟုတ်လား”
ကိုအောင်က မေးသည်။
“သိဘူးကွာ”
“ဖင်ယားပြီလား”
“သိဘူး သွား ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ”
သီတာစိုး ခေါင်းငုံ့ထားသည်။ ကိုအောင်က မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ဆွဲမော့သည်။
“ကိုကြီးရဲ့လီးကို ကြောက်လို့လား” “ဘာလို့ကြောက်ရမှာလဲ ဟွန်း” သီတာစိုးကလည်း အလာကြီးပါ။
“ဒါဆို ဖင်ပေးလိုးတော့လေ”
“အရင်လျက်ပေး”
“အာ …”
“ဘာလဲ မလျက်ဘူးလား” “ကုန်းလေ၊ ဒီက လျက်ချင်နေတာ”
သီတာစိုး ကုန်းသည်။ တင်လုံးကြီးက အတော်အယ်သည်။ တင်လုံးကို ဘေးမှနေကာ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ နယ်သည်။ သီတာစိုးက နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ ကိုအောင်က ဖင်ညောင့်ရိုးသို့ တံတွေးထွေးချသည်။ လျာရည်သည် ညောင့်ရိုးမှ စီးကြောင်းအတိုင်း စီးဆင်းသွားရာ ဖင်ပေါက်တွင် ထစ်ကာ ရပ်နေသည်။ ဖင်ပေါက်က စူပွစူပွ ဖြစ်နေသည်။ ကိုအောင်က လက်ခလယ်ဖြင့် ကလိသည်။ တင်လုံးကို လျှာအပြားလိုက်ထားကာ လျက်သည်။ တင်ကို ဖြဲသည်။ တံတွေး ထပ်ထွေးသည်။ ဖင်ပေါကက်ို လက်မဖြင့် ဖိသိပ်သည်။ လျှာအချွန်ဖြင့် ဖင်ပေါက်ကို ကလိသည်။ ထိရုံလေး ထိပေးသည်။ သီတာစိုးမှာ ကော့လာသည်။ ညည်းသံလည်း ထွက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တင်လုံးကို ပြန်ဖြဲပေးသည်။ ကိုအောင်ကလည်း တခြမ်းဖြဲကာ စောက်ခေါင်းအဆုံးလောက်မှ ဖင်ပေါက်ကို တောက်လျှောက်လျက်ပေးသည်။
အပျိုကြီးဘဝနဲ့ အရိုးထုတ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသော သီတာစိုးတစ်ယောက် မနေ့ညကတည်းက လျှာရဲ့ အရသာကို သိခဲ့ဖူးပြီ။ လျှာနှင့် စောက်ခေါင်းကို မွှေတော့ အပျိုကြီးလုပ်နေမိသည်ကို နောင်တရမဆုံး။ ဟော ခု ဖင်ကို မွှေနေပြန်ပြီ။ အကြောများ ပူဆင်းကာ တကိုယ်လုံးဆိမ့်နေသည်။ ကိုအောင်က ဖင်ပေါက်ကို ဖင်မွေးကြားမှ တဗြက်ဗြက်နဲ့ လျက်ကာ လျှာနှင့် မွှေသည့်အခါ မအော်ညည်းဘဲ မနေနိုင်ပါ။ သည်အရသာကို သူမ သေသည်အထိ မေ့နိုင်တော့မည် မဟုတ်။ ကိုအောင်က တင်လုံးသားများကို ဖွဖွကိုက်ကစားပေးသေးသည်။
“အို ကိုအောင်ရယ် ကျမတော့ စွဲသွားပြီ” ကိုအောင်ကတော့ လျက်မြဲ ဆက်လျက်ပေးသည်။
“အူး ဝူး အား အင်း ကိုအောင် အား ကိုအောင် အား ကောင်းလိုက်တာ အား”
တမ်းတမ်းတတ အော်ညည်းမိသည်။ သူမ မနေနိုင်တော့ပါ။ ဖင်တစ်ခုလုံး စူပွကာ လီးကို ဆာပြီ။
လိုးပေးပါတော့ ကိုအောင်ရယ်၊ မြန်မြန်လိုးပေးပါတော့၊ ရှင့်လီးကြီးနဲ့ မြန်မြန်လိုးပါတော့”
သီတာစိုးသည် ကိုအောင်လီးကို လှမ်းကိုင်ကာ ပြောသည်။ ကိုအောင်က သူ့လီးကိုင်ထားသော သီတာစိုးလက်ကို အသာထပ်ကိုင်ကာ သူမဖင်ဆီသို့ ရွှေ့သွားသည်။ သီတာစိုးသည် သူမဖင်ပေါက်တွင် လာတော့သောလီးကို ကိုယ်တိုင်ကိုင်ကာ ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ဖင်ပေါက်တစ်ဝိုက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။
“အ..” ကိုအောင်ပင် အော်ရသည်။ သီတာစိုးက လီးကို လက်ချောင်းဖျားဖြင့် ဆက်ကိုင်ထားသည်။ ကိုအောင်က ဖင်ပေါက်တည့်တည့် ချိန်လိုက်သည်။ ဖင်ယားနေပြီ ဖြစ်သော သီတာစိုးသည် ဖင်ပေါက်ထဲ လီးခေါင်းကြီး ဝင်လာသည်ကို အားမရဘဲ ဆက်ကော့သည်။ ကိုအောင်ကလည်း သူ့လီးကြီးဖြင့် အပျိုကြီး၏ ဖင်ပါကင်ကို ဖောက်ချင်ဇောဖြင့် ထိုးထည့်သည်။ တဝက်ကျော်လာတော့ အစိမ်းသက်သက် ဖင်တစ်ခါမှ မခံဖူးသော သီတာစိုးတစ်ယောက် သိပ်မခံနိုင်တော့။
“အား အ.. နာ နာတယ် အား အ ကျွတ် ကျွတ်ကျွတ် အအ”
“ခဏလေးပါကွာ”
ကိုအောင် ပြန်ချော့ကာ ဖင်ပေါက်ထဲ လီးတဝက်စိုက်ချထားပြီး နို့ကို လှမ်းဆွဲ၍ ကစားပေးသည်။ အနာသက်သာ လာချိန် ကိုအောင်က ဆက်သွင်းသည်။ သီတာစိုးသည် တင်းကြပ်စွာ ဖင်ထဲ ဝင်လာသော လီးအရသာကို ခံစားသည်။ ဝမ်းချုပ်၍ အီးပါရခက်ကာ ဖင်ခေါင်းတွင် အီးတုံးမာကြီး တစ်ခံနေသလို ဖြစ်နေသည်။ မထွက်သည့်အပြင် တိုးဝင်လာသည်ကတော့ တမျိုးပေါ့။ ကိုအောင်က သုံးပုံနှစ်ပုံလောက်သာ ထည့်သေးသည်။ ဆက်မသွင်းတော့။ နည်းနည်းပြန်ထုတ်ကာ ပြန်သွင်းကစားသည်။ ကိုအောင်
ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖင်ကို လိုးပေးသည်။ သီတာစိုးလည်း သိပ်မအော်တော့။ နည်းနည်း မြန်ပေးသည်။ သီတာစိုး အသံနည်းနည်းထွက်လာသည်။ ရုတ်တရက် ဖင်ပေါက်ထဲကနေ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ပွင့်အာနေသော ဖင်ပေါက်ထဲ တံတွေးထွေးထည့်သည်။ နောက် လီးပြန်တော့ကာ ပြန်ထိုးထည့်သည်။ တံတွေးများက တစိစိမြည်နေသည်။
“အား အိုး အား ကောင်း ကောင်းတယ် လိုး လိုး အဆုံးထိအောင် လိုး” ကိုအောင် နည်းနည်းသွက်သွက်လေး လိုးသည်။ သီတာစိုးတစ်ယောက် ဖင်ခံရသည့် အရသာကို သိပြီ။ ဖင်ကိုလိုးနေတော့ စောက်ဖုတ်ကလည်း အတော်ယားသည်။ လက်မထောက်တော့ဘဲ ခေါင်းစိုက်ကာ ဖင်ထောင်ပေးပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို ပြန်ပွတ်သည်။ ကိုအောင်ကတော့ ဖင်ကို တပြွတ်ပြွတ် အသံမြည်အောင် လိုးနေသည်။ ဖင်က လမ်းကြောလည်း ပွင့် တံတွေးများလည်း စိုရွှဲကာ
လျှောလျှောရှုရှုလိုးလို့ ကောင်းနေသည်။ အပျိုကြီး၏ ဖင်သည်လည်း လီးအရသာကို တွေ့နေသည်။ တင်လုံးကြီးများက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားသည်။ ကိုအောင်သည်
ခါးစောင်းကို ကိုင်ကာ တချက်ချင်းစီ ဆောင့်လိုးသည်။ သီတာစိုးက ယိုင်ယိုင်တက်သွားသည်။ လိုးထည့်လိုက်တိုင်း “အင့် အင့်” နှင့် ရှေ့ပါပါတက်သွားသည်။ ကိုအောင်က ခါးစောင်းကို ကိုင်ကာ ဆွဲလိုးသည်။
“အား အွန်း အူး ဝူး အွန်း” ဇာခြည်ဇော်လည်း သိပ်မနေနိုင်တော့။ ဖင်ချပေးတော့ အူး ဖင်ချပေးကြတော့”

သီတာစိုးဖင်ကို လိုးနေသည့် မြင်ကွင်းကို ကိုနိုင်နှင့် ကိုလင်း၏ အနမ်းများအောက်တွင် ကြည့်ရင်း ကိုနိုင်နှင့် ကိုလင်းက တဖြည်းဖြည်း ပေါင်ကြားကို ပွတ်သည်။ စောက်အုံကို ပွတ်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကာ
နို့ကိုဆွဲသည်။ လျှာချင်းဖလှယ်သည်။ နို့သီးကို စို့သည်။ စောက်ခေါင်းကို နှိုက်သည်။ သူမ ဖီးလ်တက်လာတော့ စောက်ပတ်၏ အဓိကမိန်းကို ကလိသည်။
ဆက်ရန် ရှိပါသေးသည်။ …………
ဒီနေရာမှာပဲ ဇာတလမ်းက ပြီးဆုံးသွားတာပါ