အငတ်ပြသနာ

ာက်ဖ ယောက်ဖ ဟေ့ မညစ်နဲ့၊ မညစ်နဲ့၊ ဖေါင်း ဖေါင်း ဒါ ဖေါင်းဘော”
“မဖေါင်းဘူး မဖေါင်းဘူး ငါ နောက်ကလုတာ မဖေါင်းဘူး”

အိမ်နောက်ကားဂိုဒေါင်ရှေ့ ဘတ်စ်စကက်ဘော တိုင်အောက်တွင် ကိုရဲနောင်နှင့် သူ့ခယ်မ ခင်မာရီတို့ တယောက်ချင်း အကြိတ်အနယ်ဘတ်စ်စကက်ဘောယှဉ်ပြိုင် ကစားနေသည့် အသံများ ဖြစ်သည်။ ဘောလုံးပုတ်နေသည့် ခင်မာရီကို ကိုရဲနောင် အနောက်က အတင်းကပ်ရင်း ဝင်လုသည်။ ကိုရဲနောင် နောက်ကဝင်လုသည်ကို ခင်မာရီက ခါးကုန်းကာ ကာထားသည်၊ ကိုရဲနောင်က မလျှော့၊ ကုန်းနေသည့် ခင်မာရီကို နောက်မှ အတင်းဝင်ပူးရင်း လက်ဖက်က ခါးကိုဖက်ပြီး ခင်မာရီ ဖင်ကို သူ့ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းဆွဲကပ်ကာ နောက်လက်ဖက်က ပုတ်နေသည့် ဘောလုံးကို လုသည်။ ခင်မာရီက ကိုရဲနောင် အတင်းကပ်နေသည်မို့ လှုတ်မရဖြစ်နေကို ဖေါင်း ဖေါင်းနှင့် အော်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ သူမဖေါင်းမှန်း အတင်းညင်းနေသည်။ ခင်မာရီကလည်း တဖေါင်းဖေါင်း အော်ရင်း လက်တဖက်ကဘော်လုံးကို ပုတ်ရင်း လက်တဖက်က လာလုသည့် သူ့ယောက်ဖ လက်ကို တားနေသည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ မလျှော့၊ ခါးကို ဖက်ထားသည့် လက်က ရုတ်တရက် အရှန်လွန်လာသလိုလိုဖြင့် ရင်သားကို ရောက်လာသည်။ ရင်သားကို ကိုင်မိသည်နှင့် ခင်မာရီက ရုတ်တရက် အားဖြင့် ကိုရဲနောင်ကို ကိုယ်လုံးဖြင့် အနောက်သို့ အတင်းဖိတွန်းလိုက်သည်။ တွန်းသည့် အရှိန်ကြောင့် ကိုရဲနောင် ကွာအသွားမှာ ခင်မာရီက ကမန်းကမတမ်း ဘော်လုံးကို ဂွင်းထဲ ပြစ်ထည့်လိုက်သည်။

“ဂိုး . . . အိပ်  .  ဖိုက်၊ ငါ နိုင်နေပြီနော် ယောက်ဖ ဟား ဟား”

ဂွင်းထဲ တန်းဝင်သွားသဖြင့် ခင်မာရီက ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ ဖြင့် အော်ကာ အမှတ်ရေရင်း ရဲနောင်ကို မခံချင်အောင် ပြောသည်။ ရဲနောင် ဘောလုံးရလျှင်လည်း ထို့ အတူပင် ဖြစ်သည်။ ခင်မာရီက ညစ်သည်။ အတင်း ဝင်လုံးသည်။ ကိုရဲနောင် ဂိုးသွင်းမရအောင် အတင်းဖက်ထားသည်၊ ဆွဲထားသည်။ တယောက်နှင့် တယောက် အနိုင်မခံ အရှုံးအပေး။ ညစ်ကြသည်။ ပြီးတော့ ငြင်းကြသည်။ ခန္တာကိုယ်ချင်း ထိမိ ကိုင်မိ ကြသည်ကို အရေးမထားတော့။ အနိုင်ရဘို့သာ အဓိကဖြစ်သည်။ ဤမျှ ကိုရဲနောင် နှင့် ခင်မာရီကား တယောက်ကို အလွန့်အလွန် ရင်းနှီးပြီး အနိုင်မခံ မရှုံးမပေး ချင်ကြသော ခဲအို နှင့် ခယ်မ တို့ပင်ဖြစ်သည်။

ကိုရဲနောင် မိန်းမ တင်မာရီ ကား ကိုယ်ဝန် နှင့်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ဝန် ရှိစကတည်းက မအီမသာဖြစ်နေသဖြင့် ညီမ ဖြစ်သူ ခင်မာရီကို အဖေါ်ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ခင်မာရီကာ ယောက်ကျားနဲနဲဆန်သည်။ ကိုရဲနောင်ကို ယောက်ဖ ဟုခေါ်ကာ နင် နဲ့ ငါနဲ့ ပြောသည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိသည်။ ကိုရဲနောင် အပေါ်ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံသည်။ ကိုရဲနောင်ကလည်း ခင်မာရီ ကား ခဲအို နှင့် ခယ်မ မဟုတ်ဘဲ သူငယ်ချင်း များလိုဖြစ်နေတော့သည်။

ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မှ နဲနဲနောနော ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမဟုတ်။ နင့်အမ ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျမှာ စိုးလို့တဲ့ ငါ့ကို အနားတောင် အကပ်မခံဘူး ကစပြီး တင်မာရီ ကိုယ်ဝန်ရှိကတည်းက ကိုရဲနောင် အနားအကပ် မခံသည်ကိုပါ ခင်မာရီကို ပြောပြသည့် အထိ ပွင့်လင်းသည်။ တင်မာရီက ကိုယ်ဝန်ရှိသည့် အချိိန်တွင် ဆက်ဆံမိပါက ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျမည်ကို စိုးရိမ်သည်။ ဆေးပညာအရ မဖြစ်နိုင်သော်လည်း တင်မာရီ စိုးရိမ်မှု့က ခိုင်လုံသဖြင့် ကိုရဲနောင် လက်ခံနေရသည်။ ဤသည်ကို တဖျစ်ဖျစ်ဖြင့် ခင်မာရီကို တိုင်ပြောလို့မဆုံး။ ငါ မလုပ်ပါဘူး ဖက်အိပ်ရုံပါဆိုတောတောာင် နင့်အမ က လက်မခံဟု ပင် ပြောသည်။ ကိုရဲနောင် အဖြစ်ကို ခင်မာရီ စိတ်မကောင်း။ ယောက်ကျားများ အလိုမပြည့်ပါက အပြင်တွင် အပျော်ရှာတတ်သည်ကို ခင်မာရီသိသည်။ သူ့ယောက်ဖ အပြင်တွင် အပျော်ရှာမည်ကို ခင်မာရီ စိုးရိမ်သည်။ သူ့အမကိုလဲ သူမပြောရဲ။

ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ယောက်ဖ အပြင်တွင် အပျော်မရှာအောင် သူမျက်ခြေအပြတ်မခံ။ သူ့ယောက်ဖနား အမြဲသူကပ်နေသည်။ တခါတခါ သူ့ယောက်ဖကို သူကြိမ်းဝါးသည်။ ယောက်ဖ နင်နော် ငါ့အမအနားမကပ်ရလို့ အပြင်မှာ အပျော်ရှာဘို့ မစဉ်းစားနဲ့၊ ငါ သိတာနဲ့ နင့်ကို ငါသတ်မယ် ဘာညာဖြင့် ချိမ်းခြောက်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ ဒါတော့ ငါ အာမမခံဘူး။ ငါက ငတ်နေတာ၊ ငတ်တဲ့သူကတော့ ဘာရရ အကုန်စားမှာဘဲ၊ နင်လဲ ငါစားတဲ့အထဲ ပါသွားမယ် ဘာညာ ဖြင့် စသလို နောက်သလို ပြောတတ်သည်။ ထိုအခါ ခင်မာရီက ယောက်ဖ နင့်နော်နင် ငါ့ကို စားရဲစားကြည့်ပါလား၊ ငါ့လက်နဲ့ နင်အသက်ထွက်သွားမယ် လို့ ပြန်ကြိမ်းဝါးကာ လက်သီးဖြင့် ထိုးသည်။ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီထိုးသည်ကို တဟားဟားရယ်ကာ ရှောင်သည်၊ တိမ်းသည်၊ ထို့နောက် ထွက်ပြေးသည်။

ဒီလိုနှင့် ကိုယ်ဝန်သက်က ရင့်သထက် ရင့်လာသည်။ ခင်မာရီနှင့် ကိုရဲနောင်တို့ ဘစ်စကက်ဘောပွဲလဲ ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ ကိုရဲနောင်လဲ ကြာလာသည်နှင့် အမျှ ဘော်လုံးကို အဓိက မထားတော့ဘဲ လူကို မဲလာသည်။ မဲချင်စရာကောင်းလောက်အောင်လည်း ခင်မာရီက အိုးပင်း ဖွင့်ပေးထားသည်။

ခင်မာရီ ဘောလုံးရသည်ကို ကိုရဲနောင်က နောက်ကအတင်းဖက်ကာ လက်က ရင်သားအစုံကို လာကိုင်သည်။ ကုန်းနေသည့် ခင်မာရီကြောကို နောက်မှ သူ့ကိုယ်လုံးဖြင့် ဖိကာ ဘောလုံးကို မလုဘဲ ချေွးစိုနေသည့် လည်တိုင်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုတ်ကာ နမ်းလိုက်သည်။

“ယောက်ဖ နင် နော် နင်”
“ဘာ လဲ ဖေါင်း လို့ ပြောအုံးမလို့လား”
“ဖေါင်းဘဲဟာ နင် ဒီလောက် ပူးထားတာ ငါ ဘယ်လိုသွင်းမလဲ”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရအောင်သွင်းလေ နင်က ဘတ်စကက်ဘော ဆရာကြီးဆို”

ကိုရဲနောင်က သူ့အား ရိသဲ့သဲ့ ဖြင့် ဆရာကြီး ဘဲ ရအောင်သွင်း ဆိုတဲ့ အပြောကြောင့် ဘောလုံးကို ပုတ်ရင်း အတင်းတိုက်ကာ ရုံးထွက်လိုက်သည်။ ခင်မာရီက မော့အရုန်း၊ ကိုရဲနောင်က အငုံ့၊ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ ခင်မာရီ နောက်စေ့က ကိုရဲနောင် နှာနုကို ခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်မိသွားသည်။

“အား”

နှာနုကို အတိုက်ခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုရဲနောင်က အားကနဲ အော်ကာ သွေးတွေ ဖြာကနဲ ဆင်းလာသည်။ နှာနုကို လက်ဖြင့် အုပ်ထားရင်း လက်ကြားထဲမှ သွေးများ စီးကျလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည့် ခင်မာရီမှာ

“ယောက်ဖ ယောက်ဖ သွေးတွေ သွေးတွေ”
“အား အား ငါ့နှာခေါင်းကျိုးသွားပြီလား မသိဘူး နင် စောက်ရမ်း လုပ်ရသလား”
“ဆောရီး ဆောရီး ဆောရီး ယောက်ဖ၊ မတော်တဆ မတော်တဆ၊ ဖွ ဖွ ဖွ ဖွ”

ခင်မာရီက ပြန်ပြောရင်း ခုံတန်းပေါ်က ချေွးသုတ်သည့် ပုဝါကိုပြေးယူကာ ကိုရဲနောင် နှာခါင်းမှ ကျနေသည့် သွေးကို ဖွ ဖွ ဖွ ဖွ နဲ့ အော်ရင်း သုတ်ပေးသည်။ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ သုတ်ပေးသည်ကို ညိိမ်ခံနေရင်း ခံစားချက်ဖြင့် ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။

“ငါ မထိမ်းနိုင်တော့ဘူးဟာ နင့်ကို စားချင်လာပြီ၊ ခု လဲ နင့်ကို စားချင်လို့ ဖြစ်တာ”
“ယောက်ဖနော် ဘာတွေ လာပြောနေလဲ။ ဖြစ်မလား၊ လျှောက်ပြောနေတယ်”
“ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာဘဲ၊ ငါ ဘယ်လောက်ငတ်နေလဲ နင်သိတဲ့ဟာ”
“အာ”
“မ အာ နဲ့ဟာ။ နင် အပျိုကြီး လုပ်မှာဆို၊ ငါ့ကို ပေးစားလဲ နင်ဘာဖြစ်သွားမလဲ”
“ယောက်ဖ နင် ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေလဲ”
“ဘာပြောရမှာလဲ နင် သိသိကြီးနဲ့”
“ဘိုက်ကြီးသွားမှ ပြသနာ ပိုတက်မှာ”
“ဘိုက်မကြီးအောင် ငါလုပ်တတ်ပါတယ်ဟ၊ နင်သာ ငါ့ကို ပေးစား”

တကျီကျီတောင်းနေသော ကိုရဲနောင် ကြောင့် ခင်မာရီ တွေဝေသွားသည်။ ခင်မာရီ တွေဝေနေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ကိုရဲနောင်က

“လာဟာ ဂိုထောင် အပေါ်ထပ်မှာ ရေအတူသွားချိုးမယ်။ ခုချေွးတွေနဲ့ နင့်တကိုယ်လုံး ငံနေတာ၊ ငါတောင် သွေးတိုးတက်မယ်”

ပြောပြောဆိုဆို ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ လက်ကို ဆွဲကာ ကားဂိုထောင် ထဲလှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ခင်မာရီက ကိုရဲနောင် ဆွဲရာနောက် တန်းလန်းပါရင်း

“ယောက်ဖ နော် ယောက်ဖ၊ အာ ပြောလို့လဲ မရဘူး”

ကိုရဲနောင် အငတ်ပြသနာက ဂိုထောင်အပေါ်ထပ်ကို မရောက်တော့၊ ဂိုထောင်ထဲ ရောက်သည်နှင့် ခင်မာရီ ဝတ်ထားသည့် တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်သည်။

“အိုး အိုး”
“လက်မြှောက်ထားပါဟ၊ နင်ကလဲ ဒီလောက်ကြပ်ကြပ်ကြီး ချွတ်ရခက်တယ်”
“ချေွးတွေနဲ့ ကပ်နေတာပါ၊ နင်ကလဲ ဘာတွေဖြစ်ပြီး ဒီလောက်လောနေတာလဲ”
“မရတော့ဘူးဟာ ငါ မရတော့ဘူး ချွတ် ချွတ်”

ကိုရဲနောင် ပြာပြာသလဲ ဖြစ်နေသည့် ရောဂါက ခင်မာရီကိုပါ ကူးစက်သွားသည်ဟု ထင်ရတယ်။ သင့်သည် မသင့်သည် ခင်မာရီ မသိတော့၊ ကိုရဲနောင် ချွတ်မရသည့် သူ့ တီရှပ်ကို သူ့ဖာသာ ကမန်းကတမ်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခင်မာရီ တီရှပ်ချွတ်နေတုန်း ကိုရဲနောင်ကလည်း ခင်မာရီ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီတိုကို ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ လှမ်းချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီကို ဒူးလောက်ထိ ဆွဲချလိုက်ပြီး တဆက်တည်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပါ ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူဝတ်ထားသည့် အားကစားဘောင်းဘီကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ အတူတွဲပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ ငတ်ပြတ်နေသည့် ကိုရဲနောင် ညီလေးက အစာအနံ့ရသလို ခေါင်းထောင်နေသည်။ ထိုနောက် ခင်မာရီကို အတင်းဖက်ကာ အောက်မှ ပင့်ထိုးတော့သည်။

“ဟဲ့ ဟဲ့

အချောင်းကြီး သူ့ပေါင်ကြားလာထိုးသည်ကို အတွေ့အကြုံ မရှိသည့် ခင်မာရီ က တဟဲ့ဟဲ့ နဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ မတ်တတ်ကြီးဆိုတော့ ကိုရဲနောင်ကလည်း ထိုးလို့ အဆင်မပြေ။

“နင့်ပေါင်ကားထားလေဟာ”
“ဘယ်လိုကားမလဲ ဘောင်းဘီနဲ့ တုတ်နေတဲ့ဟာ”
“ချွတ်လိုက်ဟာ”

ခင်မာရီက ဒူးလောက်တွင် တုတ်နေသည့် ဘောင်းဘီကို ခြေနှစ်ဖက် လှုတ်ကာလျှောချပြီး ကျလာသည့် ဘောင်းဘီကို ခြေဖြင့်နင်းကာ ချွတ်လိုက်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ သူ့ ဘောင်းဘီကို ခင်မာရီ ချွတ်သလို ချွတ်သည်။ ခြေထောက်တွေ လွတ်လပ်သွားတောမှ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ ခြေတဖက်ဆွဲပင့်ကိုင်ကာ ခါးကို ဖက်ရင်း အဆင်နဲနဲပြေသွားသည်။

“အ  အ ယောက်ဖ ဖြေးဖြေး ဟ ဖြေး ဖြေး”
“အေးပါဟ နင့် ဖျော့ထားပေး အတင်းတောင့် မနေနဲ့”
“နာ တယ် နာ တယ်”
“ခန ခန ဝင်နေပြီ ဝင်နေပြီ”

ကိုရဲနောင်က ပြောလဲပြော ဆတ်ကနဲ အကုန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“အား”
“အေး အကုန်ဝင်သွားပြီ”

ကိုရဲနောင် စကားအဆုံးမှာတော့ ခင်မာရီ ကိုယ်က ပျော့သွားကာ သူ့ကို ဖက်တွယ်လာသည်။

“ကောင်းလိုက်တာဟာ”

ကိုရဲနောင် စကားကို ခင်မာရီ မကြားတော့။