ရေခြားမြေခြား သူ့ဘဝ

မင်းမင်း NTU မှ ဘွဲ့လွန်ရပြီးပြီးချင်း ပထမဆုံး လုပ်မိတာက R.E (Resident Engineer) လျှောက်ခြင်းသာလျှင် ဖြစ်ပါသည်။ ဒီနေရာတွင် R.E ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာတော့ သိအောင် ပြောမှ မင်းမင်း ဘာဖြစ်လို့ လျှောက်ရတာလဲဆိုတာ သိပေလိမ့်မည်။ စင်္ကာပူနိုင်ငံ၏ Construction လောကတွင် R.E တွေကို ကျီးကန်းလိုအာတတ်သည့် အီးဗောလောကောင်တွေဆိုပြီး ကန်ထရိုက်တာတွေက နောက်ပြောင်ပြီး နာမည်ပေးထားသည်။ အမှန်ကတော့ R.E ဆိုသည်မှာ Building Construction Authority (BCA) လို့ခေါ်သည့် ဆောက်လုပ်ရေး အာဏာပိုင် အဖွဲ့အစည်း၏ တရားဝန်ခန့်အပ်ထားခြင်း ခံရသည့် ဆိုက်တစ်ခုကို ထိန်းသိမ်းရသော အင်ဂျီနီယာပင် ဖြစ်ပါသည်။ ကန်ထရိုက်တာတွေ ကိုယ်လုပ်ချင်တဲ့အတိုင်း မလုပ်ရအောင်၊ တင်ပြထားသည့် ဒီဇိုင်းအတိုင်း အတိအကျ ဆောက်လုပ်ရအောင် စစ်ဆေးပေးရသည့် တာဝန်မှာ R.E တွေ၏ အဓိက တာဝန် ဖြစ်လေသည်။

ဒီလောက်ဆို မင်းမင်း ဘာဖြစ်လို့ R.E လက်မှတ်ရအောင် လျှောက်ရသလဲဆိုသည့် အကြောင်းရင်းကို အနည်းငယ်တော့ ရိပ်မိမည် ထင်ပါသည်။ သဘောကတော့ Construction Site တစ်ခုတွင် R.E တွေသည် ဘုရင်တစ်ဆူပင် နေလို့ရသည်။ ကန်ထရိုက်တာတွေက ကြောက်ကြသည်။ R.E မသိပဲ ဘာမှမလုပ်ရဲ။ တစ်ချက်မှားလို့ R.E က တစ်ခုခုပြောလိုက်လျှင် သူတို့ ခံစားသွားရမည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် R.E တွေကို ပသထားရသည်။ ဒီအချက်ကို စလုံးက Civil Engineer တော်တော်များများ သိကြပါသည်။ ထို့ကြောင့်လဲ အနေချောင်ပြီး လစာလဲ ကောင်းသည့် ဒီအလုပ်ကို လုပ်ချင်သူတွေ အတော်များသည်။ မင်းမင်းလဲ ထိုသူများထဲတွင် အပါအဝင် ဖြစ်သည်။

တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ R.E လက်မှတ်က ထင်သလောက်တော့ မလွယ်ပါ။ သူ့မှာ သတ်မှတ်ချက်တွေ၊ စည်းကမ်းချက်တွေ ရှိသဖြင့် အင်ဂျီနီယာဖြစ်တိုင်း ရသည်တော့ မဟုတ်။ မင်းမင်းလို ဆောက်လုပ်ရေးအတွေ့အကြုံ မြန်မာပြည်မှာ များခဲ့သူတောင် ရောက်ကာစ ဘယ်လိုမှ လျှောက်လို့မရ။ အဲဒါကြောင့် အခုလုပ်နေသည့် Multi-international Design Company ကြီးတစ်ခုတွင် ဝင်လုပ်ရင်း NTU မှာ ဘွဲ့လွန် တက်ခဲ့ရသည်။ အခုတော့ သူမျှော်လင့် စောင့်စားနေသည့် အချိန်ကို ရောက်လာခဲ့လေပြီ။

Assistant Director အခန်းထဲကို R.E Application form လေး ကိုင်ပြီး လက်မှတ်ထိုးခိုင်းဖို့ သွားတော့ ဆရာကြီးက ဒရောရင် (Drawing) တစ်ခုကို စစ်နေရာမှ သူ့မျက်မှန်ကို လှန်ကာကြည့်သည်။ မင်းမင်းလက်ထဲမှ အေဖိုးစာရွက်လေးကို မြင်တော့ ..

“အလုပ်ထွက်မလို့လား “

မင်းမင်း “နိုး နိုး“ ဆိုပြီး လက်ကာပြပြီး အရင်ငြင်းရသည်။ ဒီလိုမျိုးစာရွက်လေးတွေ လာပေးတိုင်း နှုတ်ထွက်ကြတာက များနေပြီမို့ ကိုယ့်ဆရာက လန့်နေသည် ထင်သည်။ မဟုတ်ဘူးဆိုတော့မှ မင်းမင်း လက်ထဲက စာရွက်ကို ယူကာ ကြည့်သည်။

“အိုး … မာစတာဘွဲ့ရပြီပဲ .. ကောင်းတယ် !!! “

တခြား ဝန်ထမ်းတွေနှင့် မတည့်သော်လဲ မင်းမင်းနှင့် အလွမ်းသင့်သည်မို့ ဆရာကြီးက သူ့ကို ထိုင်ရာမှထကာ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရင်း ကွန်ကရက်လုပ်သည်။ ပြီးတော့မှ မင်းမင်းလက်ထဲက စာရွက်တွေကို ယူထားလိုက်သည်။ သူလက်မှတ်ထိုးပေးမည်ဆိုတော့ သဘော။ မင်းမင်း ကိစ္စပြီးပြီမို့ ပြန်ဖို့ပြင်သည်။ ဆရာကြီးသည် အင်မတန်မှ အလုပ်များသည်ဆိုတာသိလို့ သိပ်မနှောင့်ယှက်ချင်။ အပေါက်ဝနားရောက်တော့ သူ့နောက်ကနေ “မင်း“ဆိုပြီး ခေါ်သံကြားသည်။ မင်းမင်း လှည့်ကြည့်တော့ ..

“ဒါနဲ့နေပါဦး .. ဒါရပြီးတော့ ဘာလုပ်မှာလဲ .. အလုပ်ထွက်ဖို့တော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်?“

ထိုအချိန်က မင်းမင်း “ဟီး“ ဆိုပြီးသာ သွားဖြဲပြခဲ့ပါသည်။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

နောက်နှစ်လခန့်ကြာသော် …

မင်းမင်း အလုပ်ထွက်မည်ဆိုသည့် သတင်းကြားတော့ ပထမဆုံး မျက်နှာပျက်သူက သူ့အောက်တွင် လက်ထောက်ဒီဇိုင်းအင်ဂျီနီယာအဖြစ် လုပ်နေသူ ဗလချိုက်မလေး ယိုယို ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း ရှိရာ စားပွဲသို့ လျှောက်လာပြီး ပထမဆုံး သူ့ကို လွယ်ထားသည့် စလင်းဘတ်အိတ်နဲ့ လာရိုက်သည်။ မင်းမင်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ တွက်နေသည့် ဒီဇိုင်းတစ်ခုကို ဆက်ကြည့်နေသည်။ ဒီတော့ ဘေးက သူ့ထိုင်ခုံကို သွားဆွဲလာပြီး သူ့နားလာထိုင်သည်။ ဒီအချိန်ထိလဲ မင်းမင်း ရယ်ချင်စိတ်ကို ထိန်းကာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားသည်။ သေချာလှည့်မကြည့်သေး။ ဒီတော့ မချောက တမင်တကာပင် ရှေ့က စားပွဲပေါ်ကို မေးတင် လက်ထောက်က သူ့မျက်နှာကို ဘလိုင်းကြီး လာကြည့်သည်။ မင်းမင်း မနေနိုင်တော့လို့ “ဟား ဟား“ ဟု ရယ်ကာ စလုံးထုံးစံအတိုင်း ဝှပ်စ်အပ်လို့ နှုတ်ဆက်တော့ မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ကြည့်မြဲကြည့်ပြီး ..

“မင်း .. နင်အလုပ်ထွက်မယ်ဆိုတာ တကယ်လား? “

ကောင််မလေး၏ ပုံစံက တကယ့်ခံစားချက်လေးနှင့်မို့ မင်းမင်း သနားသွားသည်။ မနောက်ရက်တော့။ ယိုယိုနှင့် သူသည် ပြောရလျှင် ဂျပ်စတင်တင်ဘာလိတ်နှင့် မီလာကွန်နစ်လိုပင်။ သိတယ်မှတ်လား … ဖရန့်ဝတ် ဘနီဖစ် လေ …။

လက်ရှိ ကုမ္ပဏီတွင် မင်းမင်း ရာထူးက ဒီဇိုင်းအင်ဂျီနီယာ ဖြစ်ပြီး သူ့အောက်တွင် လက်ထောက်ဒီဇိုင်းအင်ဂျီနီယာ နှစ်ယောက်နှင့် ဒရပ်ဖ်တာ (Drafter) သုံးယောက်ရှိသည်။ ယိုယိုသည် မင်းမင်း ဒီကုမ္ပဏီရောက်ပြီးမှ ရောက်လာသည့် အင်ဂျီနီယာမလေးဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး သူမ၏ ဒီအလုပ်သည် စင်္ကာပူတွင် ပထမဆုံး စလုပ်ဖူးသည့် အလုပ်ဖြစ်သည်။

ယိုယိုနှင့် သူ ဘာဖြစ်လို့ ငြိကြသလဲဆိုတာကို ရှင်းပြရသော် စလုံး၏ working life style ကို အနည်းငယ်တော့ ထပ်ပြောရပေမည်။ resources ဆိုလို့ natural ရော human resources ရော ဘာဆိုဘာမှ မရှိသည့် စလုံးသည် တကယ်တမ်းတော့ နိုင်ငံခြားကလာသည့် အရည်အချင်းရှိသည့် အလုပ်သမားများကို မှီခိုနေရတာဖြစ်သည်။ ဒါကို စလုံးကောင်တွေက သိသိကြီးနှင့် လက်မခံချင်ကြတာ ဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင် ဘယ်နေရာမဆို သူတို့က သိသည်၊ တတ်သည်ဆိုတာကို ပြချင်ပြီး အပေါ်စီးက နေရာယူချင်ကြတာ သူတို့အထာ ဖြစ်သည်။ foreign worker ဆိုနှိမ်ချင်ကြသည်။ မင်းမင်းတို့လိုမျိုး စလုံးပါးဝနေသူတွေကတော့ ပြသနာမရှိသော်လဲ အခုမှ စလုံးစရောက်ဖူးသူတွေကတော့ အလုပ်စလုပ်လျှင် တော်တော် ဒုက္ခတွေ့ရသည်။ အသစ်မှန်းသိလိုက်သည်နှင့် စလုံးကောင်တွေက လာပြီး ပညာပြတာမျိုး၊ ပရပ်ရှာပေးတာမျိုး ကြုံရတတ်သည်။ ယိုယိုလဲ ဒီထဲတွင် ပါသွားသည်။

ယိုယိုသည် ပထမတုန်းက သူ့အောက်မှာ မဟုတ်။ သူနှင့် အဆင့်တူသည် စလုံးမတစ်ယောက်၏ အောက်တွင်ဖြစ်သည်။ အဲဒီဟာမက ဘာမှဟုတ်တိပတ်တိ မတတ်သော်လဲ ဟောက်စားတော့ တတ်သည်။ ဒီတော့ သိပ်ပြီး မကျွမ်းကျင်သေးသူ၊ အလုပ်အကြောင်းကို နားမလည်သူ ယိုယိုခမျာ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက် ဖြစ်ရတာ အကြိမ်ကြိမ်။ ဒါကို မင်းမင်းက မြင်နေရ၊ တွေ့နေရသည်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက မင်းမင်းက ကုမ္ပဏီတွင် အလုပ်လုပ်နေတာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီမို့ ဘယ်သူကဘာဆိုသည့် အထာတွေက နပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီအတိုင်းသာဆို ဒီကောင်မလေး probation သုံးလတောင် မခံနိုင်ဆိုတာ မြင်ယောင်နေသည်။ ကောင်မလေးကို သနားမိသော်လဲ စလုံးအထာအတိုင်း “it’s not my business“ ဆိုပြီး မသိလိုက်မသိဖာသာ အစတုန်းက နေခဲ့သည်။

သို့ပေမယ့် တစ်ရက်တွင် ပတ်သက်စရာ အကြောင်းက သိသိကြီးနှင့် သူ့ဆီဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်ကာလာသည်။ ဟိုစလုံးတရုတ်မ ကောက်ခါငင်ခါနှင့် အပျင်းဖျားကာ အမ်စီကို နှစ်ပတ်တောင် ယူလိုက်ရသည်။ ဒီတော့ စလုံး ကုမ္ပဏီတွေ၏ ထုံးစံအတိုင်း နီးရာလူကို အလုပ်တွေ ထိုးပေးရာ မင်းမင်းစားပွဲပေါ်သို့ ဖုန်းကနဲ အုန်းသီးကြွေကျသလို ပုံကျလာသည်။ ဟိုကောင်မလေး ယိုယိုနှင့်လဲ သူစတွဲပြီး အလုပ်လုပ်ရသည်။ မင်းမင်းနှင့် ယိုယို ရင်းနှီးသွားသည်။ မင်းမင်းဘက်က တော်တော်ဟု ဆိုလို့ရပေမယ့် သူမဘက်ကာတော့ တော်တော့တော်တော် ခင်လာ၏။ တစ်ပတ်အတွင်း သူမကို မဆူမပူပဲ စိတ်ရှည်လက်ရှည် အချိန်ပေးပြီး သင်ပေး ရှင်းပြပေးသည့် မင်းမင်းကို မင်းနဲ့အတူ လုပ်ပါရစေဆိုပြီး ဖွင့်ပြောသည့် အထိတောင် ဖြစ်လာသည်။ မင်းမင်းက အားနာနာတတ်မို့ သူ စဉ်းစားပါရစေဦးဆိုပြီး ပြောတာတောင် အတင်းပဲ ဆရာကြီးကိုပြောပေးပါ ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူးတွေ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ ဟိုစလုံးမနှင့် ဘယ်လိုမှ သူမ ဆက်လုပ်လို့ ရမှာမဟုတ်ပဲ မင်းမင်းအောက်မှာသာ လုပ်ပါရစေဆိုပြီး အထပ်ထပ်အခါခါ ပြောသည်။

ဘာတတ်နိုင်မလဲ။ သူ့အောက်မှာ ဒီလောက်လုပ်ချင်နေသည့် ကောင်မချောလေးတစ်ယောက်ကို ငြင်းဆန်နိုင်ဖို့ ခွန်အား မင်းမင်းမှာ မရှိပါ။ သူ့က တစ်ဖက်သားအပေါ် စာနာသနားတတ်သည် မဟုတ်လား။ ဒီတော့ ဆရာကြီးဆီ ဒီဇိုင်းတွေ သွားပေးရင်း မင်းမင်းပြောလိုက်တော့ ဆရာကြီးက ဘာမှမပြော။ ဟိုစလုံးတရုတ်မ နေမကောင်းတုန်း ကူညီထားတာကို သိပြီး မင်းမင်း ပြောတဲ့အတိုင်း ဖြစ်စေဗျားဆိုပြီး HR ကို ပြောလိုက်သည်။ စလုံးတရုတ်မ ပြန်ရောက်တော့ ယိုယိုက စားပွဲပင် ပြောင်း၍ မင်းမင်းအနား ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။

ယိုယိုကို စလုံးမကပညာပေးသည်မှာ နောက်ထပ် တစ်ချက်ကြောင့်လဲ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ဒီဗလချိုက်မလေး ရောက်မလာခင်ထိ မင်းမင်းတို့ ဆက်ရှင်တွင် ထိုစလုံးမက စတားဖြစ်သည်။ သူမနာမည်က မီရှယ်လ် ။ မင်းမင်းတို့ ကုမ္ပဏီက နာမည်ကြီး Consultant မို့ တကယ်ဆို ဝန်ထမ်းတွေ တော်တော်များပါသည်။ ခပ်ဟော့ဟော့ ကောင်မလေးတွေ၊ ဘွားတော်တွေ ရှိသော်လဲ မင်းမင်းတို့ ဆက်ရှင်တွင်တော့ အနှီ မီရှယ်လ်က စတားပင်။ သူမကို ရုံးထဲမှာ လိုက်နေသူတွေ အပုံကြီးမို့ ဒင်းကနဲနဲ မာန်တက်ချင်သည်။ မင်းမင်းတောင်မှ ရလျှင် ကြိတ်ချင်သေးသော်လဲ ဒီလိုမျိုး မြောက်ကြွမြောက်ကြွ စလုံးမတွေကို ကိုယ်ကစပြီးပိုးရမှာ အောက်သည်ထင်၍ ဖာသိဖာသာ နေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

ဒီနေရာတွင် စလုံးမ စလုံးမနဲ့ ပြောလို့ စလုံးမဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုတာကို မသိသူများအတွက် အနည်းငယ် ရှင်းပြချင်ပါသည်။ စလုံးမတွေ လှသလား ချောသလားဆိုတာကိုတော့ သိပ်မပြောချင်ပါ။ တရုတ်အမျိုးအနွယ်က အများစုမို့ တရုတ်မတွေကိုသာ မြင်ယောင်ကြည့်ကြပါ။ မင်းမင်း ပြောချင်တာက ဝတ်ပုံ၊ စားပုံ ဖြစ်သည်။ တော်တော်များများ စလုံးမတွေသည် ဟော့ရှော့ဖြစ်ပြီး အသက်ကြီးကြီး ငယ်ငယ် ဝတ်ထားတာ လန်ပျံထွက်နေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တိုရဲ၊ ပြတ်ရဲ၊ ဖော်ရဲလျှင် စလုံးတန်းဝင်သည်ဆိုသည့် အဆိုက စလုံး၌ ရေပန်းစားသည်။ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ စလုံးမတွေ ဒီလိုဝတ်တာ ရာသီဥတုကြောင့်လဲ ပါသည်ဟု အနည်းငယ်တော့ ဆိုလို့ရသည်။ စလုံးရာသီဥတုက ပူသည်။ တခြားနေရာများတွင် ရာသီဥတု သုံးမျိုးတို့၊ လေးမျိုးတို့ ရှိသော်လဲ ဒီမှာတော့ နှစ်မျိုးပဲ ရှိသည်ဟု ပြောလို့ရသည်။ နောက်တောက်တောက် ပြောရလျှင် hot and hot ဖြစ်သည်။ မိုးမရွာဘူး မဟုတ်သော်လဲ ရွာလျှင် ခဏသာဖြစ်ပြီး အမြဲတမ်း ပူနေတာက များသည်။ ဒါကြောင့်လဲ လူတွေက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်ချင်တာ ဖြစ်ပေမည်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် မီရှယ်လ်သည် ဟော့ရှော့စလုံးမ အမျိုးအစား တွင်အပါအဝင်ဖြစ်ပြီး တခါမှ ရုံးကို ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်၍ မလာဘူးပေ။

ဒါပေမယ့် ယိုယိုရောက်လာတော့ သူမကို စိုက်ကြည့်ကြသည့် မျက်လုံးတွေက ဒါရိုက်ရှင်ပြောင်းသွားသည်။ ငယ်လဲငယ်၊ ချောလဲချော၊ ဝတ်တာကလဲ သူမနည်းတူ ခပ်မိုက်မိုက်ဖြစ်သည့် ယိုယိုဆီကို လမ်းကြောင်းပြောင်းကာ ရောက်လာကြသည်။ မင်းမင်း စိတ်ထင် ဒီအချက်ကြောင့်လဲ မီရှယ်လ်က ယိုယို့ကို ဘာမှ မသင်ပေးပဲ လွင့်သွားအောင် ကြံတာဖြစ်ရမည်။ အခုတော့ သူမ ထင်သလို ဖြစ်မလာပါ။ ယိုယိုက လွင့်သွားသော်လဲ တခြားကို မဟုတ်ပဲ မင်းမင်းဆီ ဖြစ်သည်။ သူ့အဖြစ်က 99မှာ ဘီယာသွားသောက်တော့ မမှာပဲနှင့် ငါးရှည့်ခြောက်စပ်လေး လာချပေးတာနှင့်တောင် တူနေသေးသည်။

အပေါ်က အကြောင်းတွေ ဘာကြောင့် ပြောရသလဲဆိုသော် ယိုယိုကို ဘယ်လိုကောင်မလေးဆိုတာ သိစေချင်လို့ ဖြစ်သည်။ ရင်ဘယ်လောက်၊ ခါးဘယ်လောက်၊ တင်ဘယ်လောက်တွေဆိုတာက ရိုးနေပြီမို့ ယိုယိုနဲ့ မီရှယ်လ်ဇာတ်ကြောင်းကို ရှင်းပြရင်းသာ ယိုယိုဆိုတာ အမိုက်စားလေးဟု သွယ်ဝိုက်သောနည်းနှင့် ဖော်ပြခြင်းပင်။ ဘီစနစ်ရှပ် နဲ့ စကတ်တိုတိုလှလှလေးကို နေ့တိုင်း မထပ်အောင် ဝတ်ထားသည့် ယိုယိုနှင့် စားပွဲချင်းအတူကပ်ပြီး လုပ်ရသည့်အတွက် မင်းမင်း သူများတွေလို အကြံအဖန် အမ်စီ (Medical Certificate) ခွင့် တောင် နောက်ပိုင်း မယူဘူးခဲ့ပေ။

နောက်ပြီး ယိုယိုက မင်းမင်းကို သူမ ပြောခဲ့သလို ကျေးဇူးဆပ်ပါသည်။ သူမပြောသည်က ဒီအလုပ်အဆင်မပြေလို့ ထွက်ပြီး တခြား ကုမ္ပဏီမှာ သူမ အလုပ်လျှောက်နိုင်သော်လဲ မင်းမင်းတို့ ကုမ္ပဏီက အကြီးကြီးမို့ သူမက ဒီမှာ အတွေ့အကြုံ (Experience) ယူချင်သည်။ ဒါကလဲ မှန်ပါသည်။ ဒီလိုမျိုး ကုမ္ပဏီကြီးမှာ နှစ်နှစ်လောက် လုပ်လိုက်လျှင်ပင် တခြားဘယ် ကုမ္ပဏီကိုမဆို အချိန်မရွေး ဂွိျုင်း (Join) လို့ရလောက်အောင် မင်းမင်းတို့ နေရာက မိုက်သည်။ ဒီတော့ စလုံးမဆီက ကယ်သည့်အတွက်ရော။ သူမကို အစစအရာရာသင်ပေးသည့် အတွက်ရော သူမက ကျေးဇူးတွေလွှတ်တင်ကာ မင်းမင်းကို ကျေးဇူးဆပ်ခဲ့လေသည်။

မင်းမင်း တခါတခါ စဉ်းစားကြည့်သေးသည်။ ယိုယိုသည် ဗလချိုက်ဗားရှင်းဖြစ်သည့် စပွန်ဆာအန်ကယ်လ်ကြီးတွေ ဘာတွေများ ဖတ်ဖူးသလား မသိလို့။ မင်းမင်း အသက်အရွယ်သည် အန်ကယ်လ်ကြီး မဟုတ်ပဲ အန်ကယ်လ်လေးတောင် ခေါ်ဆိုဖို့ ပြောရခက်ခက်ပေမယ့် သူမ၏ ကျေးဇူးဆပ်ပုံက ထိုထဲက အတိုင်းပင်။

ယိုယို မင်းမင်းအောက် တရားဝင်ရောက်လာပြီး နှစ်ပတ်အကြာ တစ်ခုသော သောကြာနေ့တွင်ဖြစ်သည် ….

ထိုနေ့က မင်းမင်း သူ့ဆရာတစ်ယောက်ကိုယ်စား ပရောဂျက်တစ်ခု၏ တက်ကနီကယ်မီတင်ကို နေ့လည်ဘက်သွားရမှာ ဖြစ်သည်။ ထိုဆရာသမားဖြစ်သူက ခွင့်နှင့် မလေးပြန်သွားသဖြင့် မင်းမင်းကို လိုရမယ်ရ သွားလိုက်ပါဆိုပြီး မနက်က ဆရာကြီးက  လက်မှတ်ထိုးထားသည့် R.E ဖောင်ကို ပြန်လာပေးရင်း မှာသွားသည်။ မီတင်က ညနေသုံးနာရီဆိုတော့ နေ့လည်စာ ထမင်းစားပြီး ပြန်ရောက်တော့ မင်းမင်းဟိုဟာဒီဟာလေး လုပ်ပြီး ခနနေသည်တွင် လစ်တော့မယ်ဆိုကာ  ပစ္စည်းတွေသိမ်းသည်။ မင်းမင်း ကွန်ပျူတာ ပိတ်တာ မြင်တော့ ယိုယိုက ..

“မင်း .. နင်ပြန်တော့မလို့လား? ..“
”ဟုတ်တယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ?“
“ငါပါလိုက်လို့ရမလား ? ရုံးမှာနေရတာ ပျင်းလာလို့“

သောကြာနေ့လဲ ဖြစ်၊ လုပ်စရာအလုပ်ကလဲ နဲနဲပါးနေသည့် အချိန်မို့ ယိုယိုပျင်းနေသည်ဆိုတာ ဟုတ်လောက်သည်။ မင်းမင်းတို့ ကုမ္ပဏီက လုပ်စရာရှိရင်သာ သိမ်းကျုံးလုပ်ရပြီး အလုပ်မရှိရင်တော့ အေးဆေးပဲမို့ မင်းမင်း ဘာမှမပြော။ လိုက်ချင်လိုက်ခဲ့လေဆိုပြီး ခွင့်ပေးလိုက်သည်။ ကျန်သည့်သူတွေက သူတို့နှစ်ယောက် ဒီရက်ပိုင်း တအားတွဲနေသည်ဆိုတာကို သိသော်လဲ ဘယ်သူမှ ဘာမှတော့မပြော။ မင်းမင်းတို့ ထွက်လာတော့ ခပ်နောက်နောက် စလုံးကောင်တစ်ကောင်ကပဲ မျက်စိမှိတ်ကာ လက်မထောင်ပြသည်။ မင်းမင်း “မဟုတ်တာကွာ“ ဆိုပြီး လက်ပြန်ကာပြရင်း ပြုံး၍သာ ရှေ့က လျှောက်သွားခဲ့သည်။

မင်းမင်းတို့ သွားရသည့် ပရောဂျက်၏ ဆိုက်က Seragoon နားမှာ ဖြစ်သည်။ မီတင်ဆို၍ နောက်မကျချင်သဖြင့် တက်စီနှင့်သာ သွားကြသည်။ ကားနောက်ခန်းတွင် အတူထိုင်တော့ အကျယ်ကြီး ဖြစ်ပါလျှက်နှင့် မင်းမင်းရော ယိုယိုပါ အလယ်လောက်တွင် ကပ်ထိုင်ပြီး ဟိုပြော ဒီပြောလိုက်လာခဲ့သည်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်လဲ ဟိုအထာ ဒီအထာလေးတွေ ပြလာခဲ့သည်။ မင်းမင်းက တွက်ပြီးထွက်လာလို့ ပရောဂျက်ရောက်တော့ အံကိုက်ပင်။ သူတို့ရောက်ပြီး ငါးမိနစ်လောက် ကြာတော့ မီတင်စဖြစ်သည်။ တက်ကနီမီတင်ဆိုပေမယ့် ပရောဂျက်က ကွန်ဒိုအသေးလေးဆောက်တာ ဖြစ်သဖြင့် ထူးထူးခြားခြား မေးခွန်းတွေ ဘာမှ မရှိပါ။ ပြီးခဲ့တဲ့ မီတင်မိနစ်ထဲက အကြောင်းအရာ နှစ်ခု သုံးခုကို ပြောပြီး ဇာတ်လမ်းက ပြီးသွားသည်။ သုံးနာရီတောင် မခွဲသေး။

ယိုယိုကတော့ အလိုက်တသိနှင့် မင်းမင်းကို ရုံးပြန်ဦးမလားဟု မေးပါသည်။ မင်းမင်း မပြန်တော့ဘူးဆိုပြီး ပြောကာ သူမနှင့်အတူ ဆိုက်ထဲက ထွက်လာသည်။ တကယ်လဲ သူ မပြန်ချင်ပါ။ အခွင့်အရေးပေးလို့ ယိုယိုနှင့် အပြင်ထွက်ရမှတော့ သူလဲပဲ သူမ သဘောတူလျှင် အေးဆေးတစ်နေရာရာတွင် ထိုင်ချင်သေးသည်သာ။ ထို့ကြောင့် နှစ်ဦးသား မထိခလုတ် ထိခလုတ်နှင့် တို့ထိတို့ထိလုပ်ရင်းနှင့် တက်စီရှာမနေတော့ပဲ သိပ်မဝေးသည့်Seragoon MRT ဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ စကားတပြောပြောနှင့် လျှောက်လာရင်း တစ်နေရာရောက်တော့ ယိုယိုက ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် လမ်းလျှောက်နေရာမှ ရပ်သည်။ မင်းမင်း ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်မလေးက အီစီကလီ မျက်နှာပေးနှင့် ..

“မင်း .. နင့်ကျေးဇူးကြွေးတွေကို ငါပြန်ဆပ်ရတော့မလား ? …“

ယိုယို မေးငေါ့ပြသည့်နေရာကို ကြည့်တော့ မင်းမင်း မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဟိုက်!! ငါတောင် ဘာမှ လမ်းခင်းနေစရာ မလိုပါလား။ မြင်းကမလှုပ် ခုံကလှုပ်တို့၊ ယုန်ကမတိုး ပိုက်ကတိုးတို့ ဆိုတာ တယ်မှန်ပါလားဟု တွေးမိသည်။ ကြည့်လေ။ ယိုယို ပြောသည့်နေရာက အင်း တစ်ခု ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း သေချာအောင်တော့ မေးရသည်။

“နင်တကယ်ပြောနေတာလား? “
“100%ပေါ့ .. မင်း “

ယိုယိုက လက်ဝါးလေးကို ထောင်ကာ ကျမ်းကျိန်သလို ဆိုတော့ မင်းမင်း နှစ်ခါထပ်မေးမနေတော့ပါ။ ငါးကြော်မနှိုက် ကြောင်မိုက်လို့ ဆိုထားသည် မဟုတ်လား။ ယိုယိုလက်ကို ဆွဲကာ ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနှင့် လျှောက်လာခဲ့သည်။ အင်းက သိပ်အကောင်းစားကြီးတော့ မဟုတ်။ အလုပ်ဖြစ်သည့် အဆင့်လောက်ပဲ ရှိမည့် နေရာဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမင်းအတွက်တော့ အခြေအနေပေးတုန်း ဆွဲရတာဆိုပြီး သိပ်ချေးမများနေပါ။ နှစ်ယောက်ခန်း တစ်ခန်း၏ ကျသင့်ငွေကို ခရက်ဒစ်ကတ်ပေးပြီး ရှင်းလိုက်သည်။ ရုံးရောက်ကတည်းက ကြိတ်ပြီး ပစ်မှားနေခဲ့သော ကောင်မချောလေးနဲ့ နွွှဲရတော့မှာ ဆိုတော့ ရင်တွေဘာတွေတောင် ခုန်ချင်သလို ဖြစ်နေရာ အခန်းသော့ရမှ အရေးကြီးတာကို သတိရသည်။ 7/11 ဆိုင်များ ရှိမလားဟု မေးကြည့်တော့ ကောင်တာမှဘဲကြီးက နောက်လမ်းတွင် ရှိသည်ဆိုလို့ မင်းမင်း ယိုယိုကို ခနထားခဲ့ပြီး ပြေးရသေးသည်။ မင်းမင်း ပြန်ရောက်လာတော့ ယိုယိုကလဲ အထာနပ်သည် ထင်သည်။

“ဘယ်နှစ်ထုပ်တောင် ဝယ်လာတာလဲ?“ ဆိုပြီး မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးနှင့် နောက်နေသေးသည်။ သိတယ်မှတ်လား .. မင်းမင်းသွားဝယ်တာက မြန်မာလိုပြောလျှင် “အဖော်“ .. ဂျပန်လိုပြောတော့ “အိုကာမိုတို”။ ၀၀၇ မဟုတ်သည့် ၀၀၃ သာလျှင် ဖြစ်ပါတော့သည် …။

ရုပ်ရှင်တွေ ဝတၳုတွေထဲကလို အိပ်ခန်းဆီသွားရာလမ်းတလျှောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ပြီး နမ်းတာတို့၊ အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ကောင်မလေးက ကောင်လေးကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲပစ်တာတို့ ဘာတို့တော့ မဖြစ်ခဲ့ပါ။ အခန်းထဲရောက်ပြီဆိုလျှင်ပဲ ယိုယိုက သူမ စလင်းဘတ်အိတ်ကို တီဗီထားထားတဲ့နားက ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး

“ငါ ရေချိုးခန်း ဝင်လိုက်ဦးမယ်“  ဆိုပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တစ်ထည်ကောက်ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ဘာပြီးလျှင် ဘာဖြစ်တော့မည်ဆိုတာ သိနေပြီမို့ မင်းမင်း ကိုယ့်အဝတ်အစားတွေကိုယ်ချွတ်ပြီး (အတွင်းခံဘောင်းဘီမပါ) မျက်နှာသုတ်ပုဝါတစ်ထည်ခါးမှာ ပတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်က အသင့်စောင့်နေလိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးကို ကုတင်နောက်မှီမှာ ထောင်ပြီး ခြေဆန့်လက်ဆန့်လှဲကာ အေးအေးဆေးဆေး ရေချိုးခန်းဘက်ကို ဆည်ဝကစောင့်နေတဲ့ ဗျိုင်းလိုပဲ မျှော်နေမိ၏။ သိပ်တော့ အကြာကြီး မစောင့်ရပါ။ ရေချိုးခန်းတံခါး ပွင့်သွားပြီ မင်းမင်းလိုပဲ မျက်နှာသုတ်ပုဝါအဖြူတစ်ထည်ပတ်ထားသည့် ယိုယို ဝတ်လာခဲ့သော အဝတ်တွေကို ကိုင်ကာ ပြန်ထွက်လာသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် အသင့်စောင့်နေသည့် မင်းမင်းကိုတွေ့တော့ သူမ ပြုံးသည်။ business suits ကို မင်းမင်းအဝတ်တွေ ထားထားသည့် နေရာမှာပဲ ထပ်ပုံလိုက်ပြီး ကုတင်နားကို လျှောက်လာသည်။ ကုတင် ခြေရင်းနောက် ရောက်တော့ အပေါ်ကို တက်မလာသေးပဲ ခြေထောက်ကို မော်ဒယ်မလေးတွေလို ပုံစံထားကာ ရပ်သည်။ “တာ တာ “ ဆိုပြီး မလုံ့တလုံ ပတ်ထားသည့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါစကို ရင်ပတ်ကနေ ဖြေကာ ပြသည်။ ဘရာအနက်၊ ပင်တီ အနက်လေး ကျန်နေသည့် ဗလချိုက်မလေး၏ ဆက်ဆီကျလှသည့် ပုံစံကို မင်းမင်း ခနစိုက်ကြည့်ပြီးမှ ..

“ငါက နင့်ကို အဝတ်အထည်တွေနဲ့မှ လှတယ်ထင်တာ“
“ဟင်???“
“ငါမှားသွားတယ်“
“တကယ်???“
“အဝတ်တွေမပါလဲပဲ နင်က လှနေတယ်လေ“

ဘာများပြောတော့မလဲဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နှင့် နားထောင်နေသည့် ယိုယို .. ဒီစကားကြားတော့ မျက်နှာလေးပြုံးသွားကာ ကုတင်ပေါ်တက်လာသည်။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါလေး ပတ်ထားသည့် မင်းမင်းခါးပေါ်ကို တက်လာရင်း သူမကလဲ မခေစွာ ပြန်ပြောသည်။
“မင်း .. ရုံးမှာဆိုရင် ငါက နင့်အောက်မှာ အလုပ်လုပ်ရတာ မှတ်လား?
“အဲဒီတော့???“
“အခု ငါ နင့်အပေါ်မှာနေလို့ရလား? “
“ အိုကေ .. ရတယ် .. ငါနင့်ကို အင်ဂျတ်ပေးလုပ်တယ် “

မင်းမင်းစကားဆုံးတော့ ယိုယိုက ကျေနပ်စွာပြုံးပြီး မင်းမင်းခါးကို ခွထားရာက ကုန်း၍ နမ်းသည်။ မင်းမင်း နှုတ်ခမ်းလွှာသေးသေးလေးနဲ့ ဒီကောင်မလေးကို အားရပါးရပင် ပြန်နမ်းသည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့်လဲ သူမကျောပြင်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက်၊ ဘရာလေးနဲ့ ထုတ်ထားတဲ့ ပေါက်စီအကြီးစားနှယ် ရှိတဲ့ နို့လေးတွေကို ညှစ်လိုက်နှင့် ဆော့ကာနေသည်။ ငါးမိနစ်လောက် ကြာအောင် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုပ်ပြီးနောက် မင်းမင်းလက်က ဘရာချိတ်ကို ဆွဲဖြုတ်သည်။ အပေါ်ပိုင်း အကာအကွာမဲ့သွားပြီမို့ ယိုယို၏ နို့အုံမို့မို့လေးတွေက မင်းမင်းရင်ပတ်နှင့် ပကတိအတိုင်း ပွတ်တိုက်လာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နှစ်ဦးသား ရင်ပတ်က သဘာဝကြယ်သီးနှစ်လုံးကလဲ သွားသွား ထိကြသေးသည်။ မင်းမင်းရော ယိုယိုပါ အသက်ရှူမြန်လာသည်။ ယိုယိုက မင်းမင်း၏ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းနေရာက ခွာပြီး သူမနှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေနှင့် ဟိုတစ်ချက် ဒီတစ်ချက်နမ်းကာ အောက်ကို လျှောဆင်းသည်။ သူမ လုပ်ပါရစေဆိုပြီး ခွင့်တောင်းထားလို့ မင်းမင်း ဘာမှ ထွေထွေ ထူးထူး လုပ်မနေပါ။ ကိုယ်ကို ခပ်သာသာလေး လျှောမှီထားရင်း သူ့ ပီရာကာဒင်  ဘောင်းဘီအနက်လေးနား ရောက်သွားသည့် ကောင်မလေးကို မပြုံးတပြုံးလေးနှင့် စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ယိုယိုလက်က သူ့ဘောင်းဘီကြိုးကို ရောက်လာတော့ သူ အလိုက်တသိ ဖင်ကို ကြွပေးသည်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားတော့ ယိုယိုက နိုးနေပြီ ဖြစ်တဲ့ သူ့အကောင်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ဒါနှင့် မင်းမင်းက ..

“အဆင်ပြေလား?“
“မဆိုးပါဘူး …“ ဆိုပြီး ယိုယိုက မီလာကွန်နစ်လို ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ပြောသည်။ ပြီးလဲပြီးရော ယိုယိုရဲ ့ နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးက ဟသွားပြီး မင်းမင်းရဲ ့လိင်တံထိပ်ဖူးကို လှမ်းငုံလိုက်သည်။ ယိုယို၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေသည် တကယ်တော့ မျက်နှာလှလှလေးနှင့် လိုက်ဖက်သည့် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူး သေးသေးလေးတွေဖြစ်သည်။ ယိုယို သူ့စားပွဲနား ရောက်လာကတည်းက မင်းမင်းသည် ဒီနှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးတွေကို တွေ့တိုင်း ဒါလေးတွေက သူ့လိင်တံကို စုပ်ပေးလျှင် ဇိမ်ကျလိုက်မည့် ဖြစ်ခြင်းဟု စိတ်ကူးအခါခါ ယဉ်ဖူးသည်။ အခုတော့ သူ၏ စိတ်ကူးယဉ်မှုသည် ဆောင်းတွင်းအိပ်မက် ဖြစ်နေယုံ သပ်သပ်မဟုတ်။ တကယ်ပင် ဖြစ်လာခဲ့ချေပြီ။

ယိုယိုက အထာတော့ နပ်သည်။ မင်းမင်းတောင် ဘာမှ ပြောစရာမလိုပဲ လိင်တံကို စံချိန်မီ မာတင်းလာသည်အထိပဲ စုပ်ပေးသည်။ မင်းမင်း လိင်တံက သူမပါးစပ်နဲ့ မဆန့်မပြဲ ဖြစ်လာသောအခါ သူမဖာသာ သူမ ပါးစပ်ထဲက ထုတ်သည်။ မင်းမင်းကို လက်ဝါးဖြန့်ပေးရင်း
“ငါ တစ်ခုခု ငှားလို့ရမလား? “ ဆိုပြီး မင်းမင်း ဝယ်လာသည့် ၀၀၃ ကို တောင်းသည်။ မင်းမင်းလဲ ခုနကတည်း အဆင်သင့်ဖောက်ထားသည့် အထဲက တစ်ခုကို သူ့ကိုထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ယိုယိုက အသာဆွဲဖွင့်ပြီး မင်းမင်းကောင်ထိပ်ကနေ စွပ်သည်။ မင်းမင်း ဒါကို မြင်တော့ သဘောကျစွာ ပြုံးမိသည်။

မင်းမင်း စလုံးကို သဘောကျသည့် အချက်တွေထဲတွင် ဒီအချက်လဲ ပါသည်။ ပင်ကိုယ်က မိန်းမပွေသူ မဟုတ်သော်လဲ မင်းမင်း၏ အကျင့်က သူ့ခြံထဲဝင်လာသည့် ဘယ်အကောင်မဆို လှသည် ချောသည်ဆိုလျှင်တော့ ပြန်မလွှတ်ဘူးပေ။ သူ့သဘောကက spaceship battle ဆိုသည့် ဂိမ်းဆော့သည်ဆိုလျှင် သူများလို သူ့ယာဉ်ကို ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့နှင့် လိုက်ပစ်နေသူ မဟုတ်။ သူ့အမြှောက်ကျည်ဆံရှေ့ တည့်တည့်ဝင်လာသူကိုသာ ကားနေအောင် ပစ်တတ်သူဖြစ်သည်။ ဒီတော့ သူ စလုံးရောက်ကတည်းက သူ့ဂွင်ထဲ ဝင်လာသည့် စော်လေးတွေနှင့်တော့ အင်တာရှေရှယ် ကြုံလျှင် ကြုံသလို လုပ်ဖူးသည်။ မင်းမင်းသဘောကျသည်က သူတို့တွေသည် ပိုမိုပွင့်လင်းလွတ်လပ်ပြီး ကာမစပ်ယှက်ဖို့တွင် လက်တွန့်နေတာတွေ ရှက်ကိုးရှက်ကိုးဖြစ်နေတာတွေ သိပ်မဖြစ်ဘူးပေ။ တက်ညီလက်ညီ ရှိလှသဖြင့် တကယ်တမ်း လုပ်ကြသည့်အခါ နှစ်ဦးစလုံး အရသာ တွေ့ကြတာ များသည်။

အခုလဲကြည့်လေ။ ၀၀၃ ကို ယိုယိုက သူမဖာသာ သူမ အဆင်ပြေပြေ စွပ်လိုက်သည်။ ဘာမှ ညွှန်ကြားနေစရာမလို။ တဆက်တည်း မင်းမင်းအကောင်ကို အကာစွပ်ပြီးသည်နှင့် သူမ၏ ပင်တီကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် တွန်းကာချွတ်သည်။ ညီညီညာညာညှပ်ထားသည့် အမွှေးလေးတွေကိုတွေ့တော့ မင်းမင်း သဘောကျသွားသည်။ သူ ကံကောင်းသည်လို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်တွေးသည်။ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နုနုနယ်နယ်နှင့် ချစ်စရာကောင်းသည့် အဖုတ်လေး ဖြစ်နေလို့။ ဒါမျိုးဆိုလျှင်တော့ နောက် အေးအေးဆေးဆေး တစ်ချိန်ကျလျှင် ဂျာပေးဦးမည်ဟု မင်းမင်းတေးကာ မှတ်ထားလိုက်သည်။ ဒါကလဲ သူမှာ အကြောင်းရှိသည်။ အသားဖြူဖြူနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်၊ မျက်နှာပေးက လှသည့် တရုတ်မတွေဆိုပြီး စွတ်အထင်မကြီးနှင့်၊ တချို့ဟာမတွေသည် စောက်မွှေးရိတ်ဖို့ နေနေသာသာ ဂျိုင်းမွေးတောင် ဘုတ်သိုက်ပေါက်နေတာ မင်းမင်းကြုံဖူးသည်။ အဲဒါမျိုးကတော့ ဂျာဖို့နေနေသာသာ အဖုတ်ဝတောင် သူက သေချာကြည့်သူမဟုတ်။ ယိုယိုဟာလေးကတော့ ရှင်းလင်းစွာ သန့်နေသည်။

ယိုယိုက ပေါင်တစ်ချောင်းကိုထောင် ပေါင်တစ်ချောင်းကို စင်းထားပြီး ခပ်ကွကွ အနေအထားနှင့် လိင်တံထိပ်ကို သူမအဝနှင့် တေ့သည်။ ချက်ချင်း မသွင်းသေးပဲ ထိပ်ကို ဖိကြည့်လိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နှင့် အဆင်ပြေအောင် လေးငါးခါလောက် လုပ်သည်။ မင်းမင်း ဘာမှ မလုပ်သေးပဲ သူ့ကောင်ထိပ်နှင့် ပွတ်တိုက်နေသည့် သူမ အဖုတ်အဝ ပန်းရောင်လေးကိုသာ သေချာကြည့်သည်။ ကြွက်နားရွက်လို အဖတ်လေးနှစ်ခုက ကွဲကွဲသွားပြီး ထိပ်က ပြူတစ်ပြူတစ် ဖြစ်နေသည့် မြင်ကွင်းက သူ့စိတ်ကို တက်ကြွစေသည်။ ဒီလိုမျိုး ပစ္စည်းကောင်းလေး မြင်တော့ မင်းမင်း နေရင်းထိုင်ရင်း စိတ်ကူးတစ်ခုတောင် ပေါက်သည်။ အမှတ်တရ ဖုန်းနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုက်ထားပြီး အချစ်တက္ကသိုလ်မှာ တင်လျှင်ကောင်းမလားလို့။ နောက်တော့မှ မဖြစ်သေးပါဘူးဆိုပြီး သူ ကုလားထိုင်ပေါ်တင်ထားခဲ့သည့် ဖုန်းကိုလှမ်းယူဖို့ စိတ်ကူးကို ဖျက်လိုက်သည်။ တော်ကြာနေ ဗမာဖြစ်မှန်း သငေ်္ကတမပါလို့ ဆိုကာ ကထိက ဇော်ရဲဆိုသည့် ငဖျက်ကြီးနှင့် တွေ့လျှင် သူ့ဟာက စတိုခန်းထဲ ရောက်သွားဦးမည်။ ထားလိုက်ပါတော့ဆိုပြီး နေလိုက်သည်။ မင်းမင်း ငေးကြည့်နေသည့် အခိုက် ယိုယို၏ အဝလေးက သူ့ထိပ်ကို အပ်ကျမတ်ကျ ငုံမိသွားလေပြီ ဖြစ်သည်။

“အင့် … အင့် … ဟင်း … ဟင်း … “

အပေါက်အလမ်း တည့်သွားပြီဆိုတော့ သူမသည် ထောင်ထားသည့် ပေါင်တစ်ဖက်ကို မွေ့ယာပေါ်ပြန်ချကာ ကိုယ်ကို ဘဲလန့် ဖြစ်အောင်လုပ်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်က မင်းမင်း ရင်အုပ်ပေါ်ရောက်လာပြီး အားယူကာထောက်သည်။ ပြီးတော့ တဖြေးဖြေးချင်း စွင့်ကားနေသည့် တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အောက်ဖိချသည်။ အကာကြည်လေးနှင့် သူ့လိင်တံက သူမအဖုတ်လေးထဲကို တစတစတိုးဝင်ကာ သွားသည်။ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါချင်းထိတွေ့မှုက ပြန့်နှံ့လာသည့် ကာမအရသာသည် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်းစုံထဲသို့ တဖျင်းဖျင်းနှင့်ပင် စိမ့်ဝင်ကုန်တော့လေသည်။

တင်းတင်းစီးစီးလေးပင် သူ့လိင်တံက ယိုယို၏ အဖုတ်ထဲကို ပွတ်တိုက်ပြီး ရောက်သွားသည်။ သူမဖင်ကြီးနှစ်လုံးက သူ့ပေါင်ရင်းနှင့် အိခနဲထိသည်။ ယိုယိုက ဘာမှ မလုပ်သေး။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ငြိမ်နေ၏။ ပြီးတော့မှ မင်းမင်းရဲ့ ရင်ပတ်ကို လက်နှင့်ထောက်ရင်း သူမဖင်ကြီးကို ကြွသည်။ လိင်တံတစ်ဝက်လောက် ထွက်လာတော့မှ ပြန်ဖိချသည်။ စွိခနဲ နေပြီး ပြန်ဝင်သည်။ မင်းမင်း ဆံပင်လေးတွေ ခါယမ်းစပြုနေပြီ ဖြစ်သည့် မြင်းစီကျင့်နေသော ကောင်မလေး၏ နို့အုံဖွေးဖွေးလေးတွေ လှမ်းကိုင်သည်။

“မင်း .. မင်းလက်တွေ လုပ်ပေးတာ ကြိုက်တယ် .. ညှစ်စမ်းပါ … အင်း … အင်း …“

ယိုယိုက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် ထုတ်ဖော်ကာပြောသဖြင့် မင်းမင်းလဲ စိတ်ကြိုက်ပင် ဆော့ကစားပေးသည်။ နို့အုံထိပ်ဖျားရှိ စူထွက်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်မလက်ညိုးသုံး၍ ပွတ်ချေ လှိမ့်ဆွပေးသည်။ မို့ဝန်းနေသည့် ရင်သားတွေကိုလဲ ကောင်မလေးခံသာယုံလောက် ညှစ်ကာချေသည်။ သူ့လုပ်ဆောင်ချက်က ထိရောက်လို့လား မသိ။ ယိုယိုတစ်ယောက် ကောင်းဘွိုင်းလုပ်နေသည့် အရှိန်က တဖြေးဖြေးနှင့် မြန်လာသည်။ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါတွေ ဝင်ထွက်နေသည့် နေရာကို လှမ်းကြည့်တော့ အကာကြည်လေးနှင့်မို့ ပြန်ထွက်လာတိုင်း ဖြူဖြူအရည်တွေ အထင်းသား ပေါ်နေတာ တွေ့သည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မင်းမင်း စချင်လာတာနှင့် တအင်းအင်း တအဲအဲ ဖြစ်နေသည့် ကောင်မလေးကို လှမ်းခေါ်သည်။

“ယိုယို“
“ဘာလဲ?“
“ယိုယိုဆိုတာ ငါ့တို့ဘာသာစကားမှာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ သိလား?“
“နိုး .. ဘယ်သိမှာလဲ“
“ယိုယိုဆိုတာ အရည်ရွှမ်းတာကို ပြောတာ“
“ဟုတ်လား .. အဲဒီတော့?“
“အဲဒီစကားမှန်တယ်ဆိုတာ အခု သိလိုက်ရပြီ … ဟင်း .. ဟင်း“

ယိုယိုက တအင်းအင်း တအဲအဲ အသံကြားတွင် တခိခိ အသံထွက်အောင်ရယ်သည်။ မင်းမင်းလဲ လိုက်ရယ်ပြီး အရှိန်မြှင့်တင်သည့်အနေနှင့် နို့တွေကို ဆော့ပေးနေရာက သူမတင်ပါးတွေဆီသို့ လက်ကို ရွှေ့သည်။ ယိုယို၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပင့်မသည်။ ကောင်မလေးက အလိုက်တသိနှင့် ကိုယ်ကို သူ့ရင်ပတ်ပေါ် မှောက်ချသည်။ နို့နှစ်လုံးက သူ့ရင်ပတ်နှင့် ထိသည်။ ယိုယိုတင်ပါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်တော့ ကောင်မလေး၏ နို့တွေက သူ့ရင်ပတ်နှင့် ပွတ်တိုက်ပြီး တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်းဖြစ်လာစေသည်။ ဒီလိုနှင့် မှန်မှန်လေး လုပ်ပြီး တော်တော်လေး ကြာတော့ ယိုယို အရှိန်တက်လာသည်ထင်သည်။ အားမရတော့သည့် အသွင်နှင့် မင်းမင်းကို ဖက်ထားရာက ပြန်ထသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ရှေ့ကိုထုတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုမူ မင်းမင်း၏ ပေါင်ပေါ်တွင် တစ်ဖက်စီ နောက်ပြန်ထောက်သည်။ မျက်နှာရှေ့တွင် ရှုပ်ဖွာနေသည့် ဆံပင်တွေကို သိမ်းလိုက်ပြီး မင်းမင်းကို ပြုံးပြသည်။ ယိုယို၏ အပြုံးက ဘယ်လိုဟာမျိုးနှင့် တူသလဲဆိုလျှင် fast and furious ဇာတ်လမ်းထဲက မင်းသားနှင့် ကားချင်းယှဉ်မောင်းတော့ တစ်ဖက်ကားထဲက မင်းသမီးဖြစ်သူက ကျော်မတက်ခင်မှာ လှမ်းပြုံးပြသည့် အပြုံးမျိုး။ သဘောကတော့ သူမ ရှေ့ကသွားမည်ဆိုသည့် အထာ ..။

မင်းမင်း လက်မနှင့် လက်ညိုးကို ၀ိုင်းကာ “အိုကေ“ ဆိုပြီး ပြလိုက်သည်။ အချက်ပြလိုက်သည်နှင့် ယိုယို စလှုပ်ရှားသည်။ ဒူးကိုကွေးကာ အနည်းငယ်ထောင်ပေးထားသည့် မင်းမင်း၏ ပေါင်ကို လက်အားပြုရင်း လိင်တံကို စွတ်ခနဲ စွတ်ခနဲ ဖိဖိသွင်းသည်။ ဒီလိုအနေအထားက မိန်းကလေးတွေ အတွက် အတော်ဖီလင်လာစေသည့် ပုံစံဖြစ်သည်။ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်သည့် စော်ဆိုလျှင် လိင်တံထိပ်ဖူးနှင့် အကွဲလေးထိပ်က အဖုလေးကို ထိုးမိအောင်လုပ်နိုင်သလို ကော့ကာကော့ကာနှင့် ဂျီစပေါ့ကိုလဲ ထိုးမိအောင် လုပ်နိုင်သည်။ ယိုယိုက ဒါကို သိနေသလားတော့ မသိ။ ပိုစရှင် ကျကျနှင့် ဆောင့်သွင်းနေသည်။

မင်းမင်း အတွက်လဲ ဒီအနေအထားက ကာမဖီလင်ကို ရစေပါသည်။ သူ့လိင်တံ အရည်တရွှမ်းရွှမ်းဖြစ်နေသည့် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲကို ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသော မြင်ကွင်းက ဘာနှင့်မှကို မလဲနိုင်ချေ။ ဒါက ဆီးစပ်ကို သူကြည့်နေလို့ ဖြစ်သည်။ အပေါ်ကို ကြည့်ဦးမလား။ မျက်စိလေးမှေးကာ နီရောင်သန်းနေသည့် မျက်နှာလှလှလေးက ကာမဆိပ်တက်ပြီး တအင်းအင်း တဟင်းဟင်း ဖြစ်နေသော မြင်ကွင်း။ အလယ်ကျတော့လဲ ယိုယိုဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း လှုပ်ခါသွားသည့် ဖြူဖွေးမို့ဝန်းနေသော ရင်နှစ်မွှာ၏ မြင်ကွင်း။ မင်းမင်းသာ ကောင်မလေး၏ ခါးကို လှမ်းကိုင်ပြီး အားရပါးရဆောင့်ပစ်လိုက်လျှင် ဒီမြင်ကွင်းတွေကြောင့်ပင် နောက်ထပ်ငါးမိနစ်အတွင်း သူပြီးသွားနိုင်သည်။

အခုတော့ သူက ရတုန်းလေး စိမ်ပြေနပြေ ဆွဲချင်သဖြင့် ယိုယိုကိုသာ စိတ်ကြိုက်လွှတ်ထားပေးလိုက်သည်။ ဒီလောက် အရည်ရွှဲနေတော့မှ ဒီကောင်မလေး သိပ်မကြာခင် ပြီးသွားမည်ဆိုတာ သူကြိုမြင်ထားသည်။ တကယ်လဲ မင်းမင်းတွက်တာမှန်ပါသည်။ မင်းမင်းလက်လှမ်းကာ ဟပြလေးဖြစ်နေသည့် အဝလေး၏ ထိပ်ကအဖုလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သိပ်တောင်မှ ကြာကြာမခံ။ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာပြီးသောအခါ ယိုယိုတစ်ယောက် တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်အောင် ဖြစ်အောင်ကို ညည်းရင်း တစ်ချက်ဆောင့်ချသည်တွင် မလှုပ်တော့ပဲ ခေါင်းငိုက်ကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ မင်းမင်း ဒီတော့မှ မာနေသည့် လိင်တံကို မကျွတ်အောင် သတိထားရင်း တစောင်းထထိုင်၍ သူမကို လှမ်းဖက်သည်။ ယိုယိုက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို မေးတင်ကာ အမောဖြေလေသည်။

“မင်း .. မပြီးသေးဘူးမှတ်လား …“
“အင်း .. မပြီးသေးဘူး …“
“ဒါဆို .. ငါ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ .. နင် လုပ်ချင်သလိုလုပ်လေ .. ငါတော့ မောပြီ ..“
“လေးဘက်ထောက်ပေးလို့ ရလား .. နင့် အိုးလေးတွေကို ကြည့်ပြီး ငါလုပ်ချင်လို့ ..“
“ဟင်း .. ဟင်း .. ရတာပေါ့ …“

တကယ်လဲ ယိုယို လုပ်ပေးရှာပါသည်။ မင်းမင်း အတော်တော့ ကျေနပ်သွားသည်။ ဒီကောင်မလေးကို သင်ပေးရကျိုးနပ်သည်လို့။ အမှန်ဆို သောကြာနေ့မို့ တစ်ပတ်လုံး ရုံးတက်ထားသဖြင့် သူတို့ တော်တော်ပြိုင်းနေသည်သာ။ ယိုယိုက ညောင်းလို့ တခြားနည်းနဲ့ဆွဲပါဆိုလဲ မင်းမင်းက လက်ခံမှာပါ။ သို့ပေမယ့် အခုလိုမျိုး လေးဘက်ကုန်းပေးမည်ဆိုတော့ သူသဘောကျသွားသည်။ တကယ်တမ်း ယိုယိုက ကုန်းပေးသောအခါတွင်တော့ မင်းမင်လေတောင်မှ “ရွှီ“ ခနဲ ချွန်မိသည်။ ကောင်မလေး ကုန်ထားသည့်ပုံစံက မျက်နှာကို မွေ့ယာပေါ်မှာ အပ်ရင်း ရှေ့တစ်ပိုင်းလုံး ညွှတ်ထားသည့် ပုံစံ။ ဖြူဝင်းစွင့်ကားနေသည့် တင်သားတွေက မီးရောင်အောက်တွင် လက်လက်တောင် ထနေသလား အောင့်မေ့ရသည်။ မင်းမင်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့လိင်တံကို ပြန်သွင်းသည်။

“မင်း .. လုပ်နော် … အားမနာနဲ့ ..“

ယိုယိုက ပြောမည့့်သာပြောတာပါ။ မင်းမင်းကလဲ ဒါမျိုးကိစ္စတွင် အားနာတတ်သူမဟုတ်။ အားနာနေသည့်ပုံလဲ မပေါ်။ ခါးသေးသေးလေးကို ဆွဲကာ ဒလကြမ်းကို ဆောင့်သည်။ ယိုယိုခမျာ အစောပိုင်း သူမ အပေါ်က ဆောင့်တုန်းကမှ အသံထွက်ကာ ညည်းနိုင်သေးသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အသံကို မထွက်နိုင်တော့။ ဘယ်ထွက်မလဲ။ ဘယ်ဘက်စောင်းကာ အိပ်ထားသည့် သူမပါးစပ်က အိပ်ယာခင်းစကို ဖိကိုက်ကာပင် ထားရသည်လေ။ ဒီတစ်လှည့် အသံထွက်သူက နွားသိုးကြိုးပြတ်ဆောင့်နေသူ မင်းမင်းဖြစ်သွားပြီး နှာမှုတ်သံကြီး တရှူးရှူး တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာသည်။ အဲယားကွန်းဖွင့်ထားသည့်တိုင် နဖူးတွင် ချေွးတွေ ပြန်လာသည်အထိ မင်းမင်း တရစပ်ဆောင့်ပစ်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင်မူ လိင်တံတစ်ခုလုံး ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်အောင် ယားယံလာသောအခါ လရည်တွေကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည် ….။

နှစ်ဦးသား ကာမစပ်ယှက်ပြီးတော့ လူတွေက ဒေါင်းသွားသည်မို့ ဆယ်ငါးမိနစ်လောက် ဒီအတိုင်း ဖက်ကာ နေကြသေးသည်။ နောက်တော့ ဒီအတိုင်းဆို အိပ်ပျော်သွားတော့မည်ဆိုတာ တွက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ တိုင်ပင်ပြီးတော့ ဝင်ခဲ့သည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တိုက်ချွတ်ဆေးကြတော့ မင်းမင်းကောင်က ပြန်မာလာလို့ ယိုယိုက ပါးစပ်နဲ့ လျှော့ပေးမယ်ဆိုပြီး ဘီဂျေလေးပေးသည်။ မင်းမင်း အယ်လ်ပီပြန်ပေးမည်ဆိုတော့ ရတယ်၊ ချမ်းနေပြီဆိုလို့ ရေချိုခန်းထဲက ပြန်ထွက်ကာ လစ်လာခဲ့ကြသည်။ တက်စီ စီးဖို့ လမ်းခွဲခါနီးကြတော့ မင်းမင်း ယိုယိုကို သွေးတိုးစမ်းကာမေးသည်။

“Do you want to come along in next fortnightly meeting?“
“May be .. Who knows ??“

ပြောင်စပ်စပ် မျက်နှာပေးနှင့် တက်စီထဲ ဝင်သွားသည့် ယိုယိုကို ကြည့်ပြီး မန်ဒေးကျလျှင်တော့ ဒီကောင်မလေးကို မုန့်လိုက်ကျေွးရဦးမည်ဟု မင်းမင်း စဉ်းစားလိုက်ပါတော့သည်။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင်းမင်း အလုပ်ထွက်ချင်တာ ယိုယိုကြောင့်လဲ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းတော့ပါပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ကျေးဇူးခံ ကျေးဇူးစား ဇာတ်လမ်းနှင့် ကိုယ်ချင်းထပ်ကာ ရင်းနှီးခဲ့ကြပြီးနောက်ပိုင်း၌ အနည်းငယ်တော့ သံယောဇဉ်ရှိလာတာ အမှန်ပင်။ ဘယ်လောက်ပဲ နှောင်ကြိုးမဲ့ဆက်ဆံရေးနှင့် တွဲနေစေကာမူ အနေနီးတော့လဲ ဟိုလိုဒီလိုတော့ ဖြစ်လာကြသည်သာ။ ဒါက သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးတွင် အပြစ်မရှိပါ။ ယိုယို ဘယ်လောက်ပဲ အထပ်ထပ်ဝတ်ထား အဲဒီအဝတ်တွေအောက်တွင် ဘယ်လိုအဖောင်းအမို့တွေရှိနေသည်ဆိုတာကို သိနေတော့ မင်းမင်းလဲ အလုပ်လုပ်ရင်း စိတ်ထရသည်သာ။ ယိုယိုကိုယ်တိုင်ကလဲ ခပ်ကဲကဲလေးမို့ မင်းမင်းအပေါ်တွင် သူ့နည်းတူ ဖြစ်မိမည် ထင်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ကြိုကြားကြိုကြား ဆွဲသည့်နှုန်းက တစတစ စိပ်လာလေရာ မင်းမင်း နှောင်ကြိုးမဲ့ဆက်ဆံရေးကနေ သံယောဇဉ်ကြိုးချည်ဆက်ဆံရေးအဖြစ် မပြောင်းခင် ဒီကောင်မလေးနားက ခွာမှ ဖြစ်တော့မည်ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရသည်။

မင်းမင်းအိမ်က စလုံးထွက်လာမည်ဆိုတုန်းက အမေနှင့်အဖေသည် တခြားကိစ္စတွေကို ဘာမှ ထွေထွေထူးထူးမမှာသော်လဲ ဒီကိစ္စကိုတော့ တင်းကျပ်စွာ မှာသည်။ ဘယ်လိုပဲ ရှုပ်ရှုပ်၊ ဘာတွေပဲ လုပ်လုပ် နိုင်ငံခြားသူကိုတော့ ချေွးမ မတော်နိုင်ဟု တခါထဲ အပြတ်ပြောထားသည်။ မင်္ဂလာပွဲတွင် မြန်မာဆန်ဆန် ရင်ဖုံးနှင့် ချိတ်ထမိန်ဝတ်ထားသူကိုသာ သားနှင့်လက်ချင်းတွဲ၍ လျှောက်သည်ကို မြင်ချင်သည်ဟု အမေက လေဆိပ်လိုက်ပို့တော့ ဆိုသည်။ မင်းမင်းက နောက်တောက်တောက်နှင့် ဒါဆို စလုံးမကို ထမိန်ဝတ်တတ်အောင် သင်ပေးလိုက်မယ်ပြောမိသဖြင့် လူပုံအလယ်မှာတောင် ဗိုက်ခေါက်ကျောလိမ်ဆွဲတာ ခံရသေးသည်။ ဒီတော့ မင်းမင်း၊ ယိုယိုနှင့် အကြောင်းတွေ ရှည်လို့မရပါ။

မျက်နှာငယ်လေးနှင့် အနားလာပြီး တကယ်ထွက်တော့မှာလားလို့ လာမေးတော့ မင်းမင်း နင့်ကြောင့်ထွက်တာဟု ပြောလို့တော့ မဖြစ်ပါ။ R.E လက်မှတ်ရပြီးမှတော့ ဒီဇိုင်းအင်ဂျီနီယာ မလုပ်ချင်လို့ ဘာညာဆိုပြီး အကြောင်းလျှောက်ပြရသည်။ စလုံးပါး သိပ်မဝသေးတော့လဲ သူမထက် စလုံးကို ကြိုရောက်နေသူ မင်းမင်း၏ စကားတွင် မြောကာ ယိုယိုက လက်ခံလိုက်သည်။ အဲ ..ပြောဖို့ မေ့နေလို့။ R.E application ကို ထောက်ခံပေးသည့် သူ့ဆရာကြီးကိုတော့ ဒီလိုပြောလို့မရပါ။ မင်းမင်း အမှန်အတိုင်းပင် နောက်အလုပ်က လစာပိုပေးလို့ ဆိုပြီး ပြောရသည်။ ဆရာကြီးက ဘယ်လောက်တောင် ရသလဲဟု မေးတော့လဲ သူမကွယ်မဝှက်ပင် ဒေါ်လာ၂၀၀၀ ပိုရလို့ပါဟု ဖြေလိုက်သည်။ ဆရာကြီးက ဘာမှ ထပ်မေးမနေတော့ပဲ သူ့စားပွဲက ထလာကာ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ကိုလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပြီး “All the best“ ဟုဆိုသည်။ နှစ်ထောင်တောင် ပိုပေးသည်ဆိုမှတော့ သူလဲပဲ ဘာမှမပြောနိုင်တော့တာ သေချာပါသည်။ ဒါက မင်းမင်းကို လိုက်ပေးပြီး ဆွဲထားလို့ရသည့် ပမာဏမဟုတ်ဆိုတာ သူသိနေသည်။ မင်းမင်းလဲ “Thank you for  all your supports“ လို့ပြောပြီး တခါထဲ နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။

ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ဆက်ပွဲတွေ ဘာတွေလုပ်ပါသည်။ မင်းမင်းက နဂိုကတည်းက သိပ်လဲ မနမြောတတ်သူ မဟုတ်သဖြင့် နေ့လည်စာတောင် မဟုတ်ပဲ ညစာ လိုက်ကျေွးမည်ဆိုပြီး သူ့ဆက်ရှင်နှင့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကို ဖိတ်သည်။ သူ့နောက်ဆုံးနေ့က သောကြာနေ့မို့ အဲဒီနေ့ညပဲ လုပ်မည်ဆိုပြီး စီစဉ်ကြသည်။ Bugis နားက ဟော့ပေါ့ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို ရွေးကာ ဘွတ်ကင်မှာထားခဲ့သည်။ အားလုံးကလဲ မကန့်ကွက်ကြချေ။ ဒီလိုနှင့် သောကြာနေ့ ရောက်လာခဲ့သည်။

တကယ့်တကယ်တမ်း အလုပ်ထွက်တော့မည်ဆိုတော့လဲ တစ်နှစ်ကျော်ကျော် လုပ်ခဲ့သည့် ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်ကို လွမ်းမိသည်သာ။ မနက်ကတည်းက မင်းမင်း ဘာမှ မလုပ်ရတော့ပဲ ဟိုရောင်ရောင် ဒီရောင်ရောင်နှင့် ဟို့လူနှုတ်ဆက် ဒီလူနှုတ်ဆက် လုပ်နေသည်။ မှတ်မှတ်ရရ HR Manager ဆီသွားပြီး Clearance လက်မှတ်ထိုးတော့ အဲဒီဘွားတော်က ဂျာမန်မကြီးမို့ သူ့ကို အနောက်တိုင်းဆန်ဆန်ပဲ ရင်ချင်းအပ် ပွေ့ဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်သေးသည်။ ဝတ်ထားသည့် ဝတ်စုံက တော်တော်ဟိုက်နေသဖြင့် မင်းမင်း စောစောစီးစီး ဘူးသီးနှစ်လုံးကို ခူးစရာမလိုပဲ နဲနဲ မြည်းလိုက်ရသည်။ ဘွားတော် အခန်းက ပြန်ထွက်လာတော့ စကထရီကောင်မလေးက မင်းမင်းကို တိုးတိုးလေးနဲ့ အလွမ်းသယ်နေတာဟု သူ့ဘော့စ်မကြီးကို မေးငေါ့ပြီး ပြောသည်။ မင်းမင်းက ရယ်ပြီး ခပ်တည်တည်နှင့် လက်နှစ်ဖက်ကို ဟပေးတော့ သူမသည်လဲ အညံ့မခံ လာဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်သည်။ အဲ .. အဲဒီဟာလေးကတော့ ယိုယိုလိုမျိုး ပေါက်စီလေးဖြစ်သည်။ စလုံးပေါက်စီ ဆိုကြပါစို့ …။

ညနေ ခြောက်နာရီ ဒေါင်ခနဲထိုးသည်နှင့် အားလုံး လစ်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မင်းမင်းတို့ ရုံးက အမ်အာတီနှင့် သိပ်မဝေးသဖြင့် Bugis ကို အမ်အာတီနှင့်သာ ဒိုးလာခဲ့သည်။ ဟိုရောက်တော့ မင်းမင်းက ဘွတ်ကင်မှာထားသည်မို့ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်လို့ရမည့် နေရာရသည်။ အားလုံး ဝင်ထိုင်ကြတော့ ယိုယိုက မင်းမင်းဘေးမှာပဲ လာထိုင်သည်။ တချို့သူတွေက သူတို့နှစ်ယောက်အကြောင်းကို သိနေကြလို့ “ဒီနှုတ်ဆက်ပွဲက ဘယ်သူ့အတွက်လဲ .. ဘာလဲ“ ဆိုပြီး နောက်နေကြသေးသည်။ မင်းမင်းတို့ ရယ်သာ ရယ်နေလိုက်ကြသည်။ အဲဒီနောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အငွေ့တထောင်းထောင်း ထနေသည့် ဟင်းချိုအိုကြီးထဲကို အစာတွေပစ်ထည့်၊ ပါးစပ်ဟောင်းလောင်း ဖြစ်နေသည့် မင်းမင်းတို့အထဲကိုတော့ ဘီယာတွေ လောင်းထည့်နှင့် ပွဲက တော်တော်စည်သွားသည်။ ရနာရီထိုးခါနီးက စသည့် ဟော့ပေါ့အိုးနှစ်အိုးလဲ ၈ နာရီခွဲရောက်တော့ ဘာမှ မရှိတော့။ လူတွေလဲ တော်တော်မှန်ကုန်နေပြီမို့ အားလုံး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြန်ရအောင် ပြင်ကြသည်။

မင်းမင်းအပေါင်းအဖော်တွေက နောက်လဲပဲကြုံလျှင် ရုံးကိုဝင်ခဲ့ပါဦး၊ အကူအညီလိုလျှင်ပြောပါ ဘာညာဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ကြပြီး အသီးသီး လမ်းခွဲကာ ထွက်လာကြသည်။ Bugis လို နေရာမျိုးက လူအရမ်းစည်သည်မို့ တချို့ကလဲ Bugis Junction ရှော့ပင်းစင်တာထဲ ဝင်ကြည့်ကြဦးမည်ဆိုပြီး အဲဒီဘက် လျှောက်သွားသည်။ နောက်ဆုံး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနှင့် အခုထက်ထိ မင်းမင်းကို နှုတ်မဆက်သေးပဲ အနားကကပ်ပြီး လျှောက်နေသည့် ယိုယိုတစ်ယောက်သာ ကျန်တော့သည်။ မင်းမင်း ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပါသည်။ ယိုယိုဆိုတာ သူများနှင့် တန်းတူထားလို့မှ မရတာ မဟုတ်လား။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်းနှီးမှုက ဟော့ပေါ့တစ်ပွဲအဆင့်နှင့် ပြီးသင့်တာမဟုတ်။

မင်းမင်း “ယိုယို“ ဆိုပြီး ခေါ်လိုက်တော့ ကောင်မလေးက သူ့ကို တွေတွေလေး မော့ကြည့်သည်။ ဒီတော့မှ မင်းမင်း သူမ မျက်ဝန်းကို စိုက်ကြည့်ပြီး ..
“ငါတို့ ပါတီလေးကို နှစ်ယောက်သား ဆက်ကျင်းပရအောင် .. ဘယ်လိုလဲ?“
“အိုကေလေ .. ပလမ်ဆွဲထားတာ ရှိလား?“
“ဟာ .. သိပ်ရှိတာပေါ့ .. ဒီဇိုင်း အင်ဂျီနီယာပဲဟာကို …“

ဒီတော့မှ ယိုယိုက မျက်စောင်းထိုးကာ “ဟင့်“ ဆိုပြီး ရယ်သည်။ မင်းမင်း ဘာမှဆက်ပြောမနေတော့ပဲ ဗစ်တိုးရီးယားလမ်း ထိပ်နားရောက်သည်နှင့် အချစ်မှတ်တိုင်ဆိုက်ထူရန် ရည်ရွယ်ပြီး Landmark ဟိုတယ် ထဲသို့သာ လျှောက်လာခဲ့မိသည်။ ယိုယိုက တကယ်လားဆိုပြီး မေးတော့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ လက်သာ ကမ်းပေးသည်။ ယိုယိုက မငြင်းပါ။ မင်းမင်း လက်ကို ဆွဲ၍ ရွှင်မြူးသည့် မျက်နှာပေးနှင့် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်လာသည်။

ပြောရလျှင် ယိုယိုနှင့် မင်းမင်း အဲဒီနေ့ညက အိမ်ပြန်မရောက်ကြပါ။ ရေကူးကန်ဘက်ကို မျက်နှာမူထားသည့် အခန်းထဲတွင် သူတပြန် ကိုယ်တပြန် နပန်းပွဲကို ရေကုန်ရေခမ်း ကြိုးစားရင်း မင်းမင်း၏ နှုတ်ဆက်ပွဲလေး ဆက်ကျင်းပဖြစ်သည်။ ဘီယာတန်ခိုးနှင့် လူတွေကလဲ မှန်နေရာ လုပ်ချင်တာတွေကို အကုန်လျှောက်လုပ်သည်။ တစ်ပေါင်ကျော်၊ တစ်ပေါင်ခွ၊ တစ်ပေါင်ချိတ်၊ တစ်ပေါင်ထမ်းဆိုပြီး တစ်ပေါင်တွေပဲသုံးပြီးတော့ တစ်ခါ၊ ကျန်တာတွေက နောက်ထပ်အခါတွေ။ မင်းမင်းက အပေါ်ရောက်လိုက် ယိုယိုက အပေါ်ရောက်လိုက်နှင့် တခါဆို ကုတင်ပေါ်က ပြုတ်ကျမလိုတောင် ဖြစ်သေးသည်။ နောက်ဆုံး မင်းမင်း၏ 003လဲကုန် လူတွေလဲ လှုပ်လို့ မရသည်ထိ ဖလက်ပြတော့မှ ရပ်သွားကြသည်။ ည၉နာရီကျော်ကနေ သန်းခေါင်အထိတိုင် သောင်းကျန်းခဲ့သည်မို့ အဲဒီကုတင်တစ်ခုလုံးလဲ တွန့်ကြေရှုပ်ပွကာ အိပ်ဖို့တောင် မကောင်းတော့ပေ။ နောက်ထပ် ကုတင်တစ်လုံးမှာ ပြောင်း၍ အိပ်ရသည်။

နောက်တစ်နေ့ မနက်ကျတော့ မင်းမင်းက အရင်စောနိုးသည်။ သူ့ဘက်ကို မှေးကာ အိပ်မောကျနေသည့် ကောင်မလေး၏ ပကတိ မျက်နှာလေးကို မြင်သည်တွင် သူ့စိတ်ထဲ တမျိုးလေးဖြစ်သည်။ သူ့အဖြစ်က အမ်အာတီပေါ်တွင် ပေါင်တိုကောင်မလေး တစ်ယောက်နှင့် နှစ်ယောက်ခုံတွင် ထိုင်မိတုန်း ဘေးနားကို အဖွားကြီး တစ်ယောက်ရောက်လာတာနှင့်တူသည်။ priority seat မို့ မဖယ့်ချင် ဖယ်ချင်နှင့် နေရာထပေးလိုက်ရပေမယ့် ဟိုခုံလေးကို လည်ပြန်တကြည့်ကြည့်နှင့် သံယောဇဉ်တွယ်နေသည့် သဘော။ မဖြစ်သေး။ နောက်ဘူတာရောက်လျှင်တော့ ရထားပေါ်က ဆင်းမှဖြစ်တော့မည်။

ထို့အတွက်ကြောင့် မင်းမင်း အိပ်ယာထဲတွင် ဆက်လှဲမနေတော့ပါ။ နဲနဲလျှောလျှော ဖြစ်နေသည့် စောင်ကို ယိုယို၏ ပခုံးထိရောက်အောင် ခြုံပေးလိုက်ပြီး အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အညောင်းပြေ အညာပြေ လှမ်းလျှောက်ပြီး ဟိုတယ် ပြန်ရောက်တော့မှ ယိုယိုက နိုးသည်။ အိပ်ယာထဲ မထသေးပဲ မင်းမင်းကို လက်ဆန့်ပေးသဖြင့် သူ “စလစ်ပီဟတ် – အိပ်ပုတ်“ ဆိုပြီး နဖူးကို ဖွဖွလေးထုကာ နမ်းသည်။ သူဆက်လျှင် လင်းဆွဲမဟုတ်ပေမယ့် မောနင်းဆွဲလေး ရနိုင်သေးသော်လဲ ဇာတ်လမ်းမရှည်ချင်တော့လို့ မင်းမင်း မနက်စာစားရအောင်လို့ ဆိုပြီး လောဆော်လိုက်သည်။ ယိုယိုကလဲ ဘာမှ မပြောပါ။ မင်းမင်း ပြောသည့်အတိုင်း အိပ်ယာမှ ထကာ တခါထဲ ဟိုတယ်ကနေ ထွက်ဖို့ပြင်သည်။ မနက်စာကိုတော့ တန်အောင်ဆိုပြီး သူတို့ ဟိုတယ်က ကျေွးတာပဲ စားလိုက်ကြသည်။ ထို့နောက်တော့ ချက်အောက်လုပ်ပြီး ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မင်းမင်း ယိုယိုနေသည့် တိုပါးရိုး (Toa Payoh) ကို အရင်လိုက်ပို့သည်။ တက်စီထဲက ဆင်းတော့ ယိုယိုက “ဖုန်းဆက်လိုက်နော် “ ဟုပြောပြီး မင်းမင်းနှုတ်ခမ်းကို ခပ်တည်တည်ပင် ပြွတ်ခနဲ နမ်းကာ တက်စီပေါ်က ဆင်းသွားသည်။ မမြင်ကွယ်ရာတွင် ဘယ်လောက်တောင် ကဲကဲ လူမြင်ကွင်းကြီးမှာမို့ (တက်စီသမားကလဲ ရှိုးနေလေရာ) မင်းမင်း မျက်နှာနီမြန်းကာ ကျန်ခဲ့သေးသည်။ တကယ်ဆို သူသည် မြန်မာစစ်စစ်ကြီးမို့ နဲနဲတော့ ရှက်တတ်ပါလေ၏ ….။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင်းမင်းအကြောင်းကို ဆက်ပြောရမည်ဆိုလျှင်တော့ သူ့အလုပ်အသစ်အကြောင်းကို အနည်းအကျဉ်း ထည့်ပြောထားမှ နောက်လာမည့် အကြောင်းအရာများနှင့် အစပ်အဆက်ရှိပေမည်။ မင်းမင်း R.E အဖြစ် စလုပ်ရမည့် အလုပ်က Block ၂ခုပါသည့် ကွန်ဒိုတစ်ခုကို ကြီးကြပ်ပေးရန် ဖြစ်သည်။ ကွန်ဒိုတည်ရှိသည့် နေရာကို သိလိုက်သည်နှင့် မင်းမင်း ခေါင်းထဲတွင် ပထမဆုံး ဝင်လာသည်က အိမ်ပြောင်းဖို့ ကောင်းမလားဆိုသည့်အချက်။ လက်ရှိနေသည့် နေရာက အဆင်မပြေသည် မဟုတ်သော်လဲ အလုပ်သစ်ကို သွားဖို့ဆိုလျှင် အနည်းဆုံးတစ်နာရီလောက် အချိန်ပေးရပေမည်။ မင်းမင်း ဒါကို သိပ်သဘောမကျ။ ရေရှည်ကို စဉ်းစားပြီးတော့ သူ ပြောင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အရင်ဆုံး စပြီး ကန့်ကွက်သူက မင်းမင်းက စာဖတ်သူကြီးဟု နောက်ခေါ်သည့် ပုလင်းခွံလောက် မျက်မှန်ကို တပ်ထားသည့် ကိုစိုးနိုင်ပင်။
“မင်းကလဲကွာ … ဘာအဆင်မပြေတာ ရှိလို့လဲ .. မင်း ကောင်မလေးတွေ အိမ်ခေါ်လာတာတောင် ငါတို့က ဘာပြောတာမှတ်လို့ ..“
“ဟုတ်ပါတယ် .. ကိုစိုးနိုင်ရယ် .. အခုဟာက ကျနော်လဲ အဆင်မပြေလို့ ပြောင်းတာမှ မဟုတ်တာ .. အလုပ်နဲ့ ဝေးလွန်းလို့သာပါ ..“
“ရှင်ကလဲ .. မင်းမင်း ပြောင်းချင် ပြောင်းပါစေ .. ဒီလောက်တောင် နေလာပေးတာပဲ ဟုတ်စာ … စလုံးမှာက ဒီလိုပဲ ပြောင်းနေကြပဲကို ..“

စလုံးကို သူ့ထက် နောက်မှ ရောက်လာပေမယ့် နေရာတကာ သူမကချည်းပဲ ဆုံးဖြတ်လေ့ရှိသည့် မထားညိုကြောင့် ကိုစိုးနိုင်အသံတိတ်သွားသည်။ မိန်းမကြောက်ရသူပီပီ နောက်ထပ် စကားသံ ထွက်မလာရဲ။ မထားညိုကို ကျောပေးထားရင်းသာ မင်းမင်းကို မျက်နှာမဲ့ရွဲ့၍ ပြသည်။ မင်းမင်း မထားညိုနှင့် မျက်နှာမူထားသည့်နေရာကမို့ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းအောင့်အီးကာ ထားရသည်။ တတ်လဲတတ်နိုင်သည့် လင်မယားလို့တော့ စိတ်ထဲက ပြောဖြစ်သည်။

ကိုစိုးနိုင်နှင့် မင်းမင်းသည် 99တွင် ငါးရှည့်ခြောက်စပ်ပန်းကန်မှားရင်းနဲ့ စခင်ခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကိုစိုးနိုင်၏ မိန်းမ မထားညိုက စလုံးမှာ မရှိသေး။ ဒီတော့ အေးအေးဆေးဆေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေရအောင် ဆိုပြီး တိုင်ပင်ကာ အိမ်အတူ ငှားနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းမင်းကို ညီတစ်ယောက်လို ခင်သူမို့ မာစတာဘတ်ရွန်း (Master Bathroom) ကိုတောင် ပေးထားခဲ့သည်။ မင်း လုပ်ချင်တာလုပ် ငါ မကန့်ကွက်ပါဘူးဆိုသဖြင့် မာစတာဘတ်ရွန်း အားကိုးနှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတုန်းက မင်းမင်း တော်တော်သောင်းကျန်းခဲ့သည်။ လေးလလောက် ကြာလို့ ကိုစိုးနိုင် မိန်းမရောက်လာမှ မကောင်းတတ်လို့ဆိုကာ ငြိမ်နေခဲ့ရတာ ဖြစ်သည်။

မင်းမင်း ကဲခဲ့သမျှ လေးလလောက် ထိုင်ကြည့်နေခဲ့ရတာမို့ မထားညိုရောက်လာတော့ အဲဒီ စာဖတ်သူကြီးက ပြန်ကဲသည်။ မထားညိုကလဲ ကဲချင်စရာ လုံးကြီးပေါက်လှ။ အိုးကြီးတွေဆို နည်းတာကြီး မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် မထားညိုသည် စလုံးရောက် မြန်မာမလေးများ၏ လမ်းစဉ်ကို သိပ်မကြာခင်ပင် လိုက်လာသည်။ နေရင်းထိုင်ရင်းနှင့်ပင် ဟိုနားက အဆီထွက် ဒီနားကအဆီလိုက်နှင့် နောက်ထပ် ခြောက်လလောက်နေတော့ ဟဲဗီးဝိတ်တောင် ထိုးလို့ရမည့် ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်လာသည်။ မင်းမင်း အိမ်ပြောင်းခါနီး တစ်ည ဘီယာသောက်ဖြစ်တော့ အတည်ပေါက်နှင့် နောက်ခဲ့သေးသည်။ စွပ်ကျယ်ဝတ်ထားသဖြင့် နံရိုးအပြိုင်းပြိုင်းပေါ်နေသည့် ကိုစိုးနိုင်ကို ကြည့်ကာ ..

“ကိုစိုးနိုင် .. ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက်လုပ်ကြသေးလား ..“
“ဟေ့ကောင် .. ဘာတွေလာမေးတာလဲဟ .. ငါ့မိန်းမကြားသွားဦးမယ် .. “
“ဟာဗျာ .. ခင်ဗျားကလဲ .. ကျနော်က အကောင်းနဲ့အကြံပေးမလို့ပါ ..“
“ဘာအကြံလဲ ..“
“ခင်ဗျားတို့ လုပ်လျှင် .. ခင်ဗျား မိန်းမကို မြင်းမစီးခိုင်းနဲ့တော့ … တော်ကြာနေ ညကြီးမင်းကြီး ကျနော် ကျော်သူခေါ်နေရဦးမယ် ..“
“ခွေးကောင် .. ငါ့ကိုများ ..“
“ဟား .. ဟား …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင်းမင်း အိမ်ရှာသည့်ကိစ္စကိုတော့ အေးဂျင့်နှင့်ပင် လွှဲထားလိုက်သည်။ အေးဂျင့်ကလဲ တခြားသူမဟုတ်။ သူ့အရင် ကုမ္ပဏီမှာ ဒရပ်ဖ်တာလုပ်နေသည့် မလေးကောင်လေး ဖြစ်သည်။ တခါထဲတော့ သူနေချင်သည့်နေရာနှင့် ကွန်ဒေရှင်း (conditions) အချို့ကိုတော့ ပြောထားလိုက်သည်။ သူကတစ်ယောက်တည်းသမားမို့ ထမင်းချက်စားသူမဟုတ်၊ အလကားရပေမယ့် ဘာတွေလာမှန်းမသိသည့် တီဗီချန်နယ်တွေကိုလဲ ထိုင်ကြည့်တတ်သူမဟုတ်။ ဒီတော့ ထုံးစံအတိုင်း ညဘက် တခါတခါ လူပိုပါလာလျှင် ဖြစ်လားဆိုတာလေးသာ တောင်းဆိုသည်။ ဒရပ်ဖ်တာကောင်လေးက မင်းမင်းကို ခင်နေသူမို့ သူလုပ်ပေးပါမည်၊ စိတ်ချပါဆိုပြီး ပြောလို့ အေးအေးဆေးဆေး နှပ်နေလိုက်သည်။

အိမ်ရပြီဆိုတော့ မင်းမင်း သွားကြည့်သည်။ တိုပါးရိုး အမ်အာတီနားမှာ ဖြစ်သည်။ စလုံးအိမ် ဖြစ်ပြီး တစ်အိမ်လုံးမှာ မင်းမင်းနဲ့ပါမှ သုံးယောက်ထဲ နေကြမှာ ဖြစ်သည်။ စလုံးကောင်နှင့် သူ့အဖေက တစ်ခန်းစီ ဖြစ်သည်။ ဘေဝင်းဒိုးတွေ (Bay Window) တွေဘာတွေ ပါသည့် အထပ်မြင့်အခန်းမို့ မင်းမင်း သဘောကျသွားသည်။ နောက်ပြီး သူ့အခန်းက ရေချိုးခန်းမပါပေမယ့် အပြင်ထွက်လိုက်လိုက်ချင်း common bathroom ကို ရောက်နိုင်သည်။ ဒီတော့ မင်းမင်း အိမ်သန့်တာရော လူသန့်တာရောနှင့် နေလိုက်သည်။ စလုံးကောင်က လူငယ်ပင် ဖြစ်ပြီး မင်းမင်း တောင်းဆိုထားသည့် တစ်ခုတည်းသော အချက်ကို အပြုံးနှင့် လက်ခံသည်။ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်သည် ဆိုသည့် အပြုံးမျိုး ..။ ဒီလိုနှင့် …

အလုပ်စဝင်သည့်နေ့ဆိုပေမယ့် မင်းမင်း အေးဆေးပင် အိမ်ကထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့အိမ်ကနေဆို အမ်အာတီပဲ စီးစီး၊ ဘတ်စကားပဲ စီးစီး ဆိုက်ကိုရောက်နိုင်ပေမယ့် မင်းမင်း အမ်အာတီကို ရွေးလိုက်သည်။ ဘတ်စကားထက်စာလျှင် အမ်အာတီက သူ့မျက်လုံးအတွက် အရောင်အသွေးပိုစုံလို့ ဖြစ်သည်။ စိတ်အေးလက်အေးနှင့်မို့ ဆိုက်ကိုရောက်တော့ ၉ နာရီတောင် ကျော်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဂိတ်တံခါးဝနားအရောက်တွင် အပေါက်စောင့်လိုလို traffic controller လိုလို ကုလားတစ်ကောင်ကို တွေ့လို့ R.E ဆိုပြီး ပြောလိုက်တော့ အထာနပ်နေသည့် ဘင်္ဂလားက ဝေါ့ကီတော်ကီနှင့် အထဲကိုလှမ်းခေါ်သည်။ ကွန်တိန်နာ တစ်လုံးထဲမှ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း တရုတ််တစ်ကောင် ထွက်လာပြီး site manager ပါဆိုပြီး မိတ်ဆက်ကာ မင်းမင်းအတွက် ပြင်ထားသည့် အခန်းကို ပြသည်။ စားပွဲတစ်လုံး၊ ကွန်ပျူတာတစ်လုံး၊ ဗီဒိုတစ်လုံးပါသည့် ကွန်တိန်နာ တစ်လုံးသာ ဖြစ်ပေသည်။ ဤသည်ကား ကျော့ကျော့မော့မော့ စတိုင်လ်ကျကျ ဝတ်ရစားရသည့် white collar job လို့ပြောရမည့် ဘဝမှ ကွန်တိန်နာ အစုတ်ထဲသို့ ပြောင်းလာရသည့် မင်းမင်း အလုပ်သစ်၏ ပထမဆုံးနေ့ပင် ဖြစ်တော့လေသည်။

မင်းမင်း အစောပိုင်းက ပြောသလိုပင် R.E ဆိုသည်မှာ construction site ၏ ဘုရင်သာလျှင် ဖြစ်လေ၏။ ကွန်ဒိုက block နှစ်ခုဆိုပေမယ့် တစ်ခုနှင့်တစ်ခုကို mirror လုပ်ကာ ဒီဇိုင်းဆွဲထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ရှော့ပင်းမောတွေ၊ ဆေးရုံတွေ ဒီဇိုင်းတွက်လာသည့် မင်းမင်းအတွက် သူ့ဒရောရင်တွေက ကလေးကစားစရာလေးတွေသာ။ ငှက်ပျောသီး အခွံနွှာသည် မပြောနှင့် ကောင်မလေးက ဖောက်ပြီးကမ်းပေးသည့် ကွန်ဒွန်းကို အသင့်စွပ်လိုက်ရတာထက်တောင် လွယ်နေသေးသည်။ နှစ်ရက် သုံးရက်အတွင်း သူ့မှာ ဘာမှလုပ်စရာ မရှိတော့ပေ။ ဆိုက်အခြေအနေကလဲ pilling (foundation) ပဲ ရှိသေးလို့ မင်းမင်း ဘာမှ ဖြေရှင်းစရာမရှိ။ R.E ဖြစ်နေလို့ ဘယ်သူကမှလဲ လာမနှောင့်ယှက်သဖြင့် ကြာတော့ နဲနဲတောင် ပျင်းလာရသည်။

အဲ .. တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ ဘယ်အလုပ်မဆို အနည်းငယ်တော့ အခက်အခဲ ရှိကြစမြဲပင်။ မင်းမင်း အခက်အခဲက အလုပ်ကြောင့် မဟုတ်ပဲ Project Manager ဆိုသည့် ငတိကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒီငတိက မင်းမင်းကို စလုံးမဟုတ်မှန်းလဲသိ၊ မြန်မာမှန်းလဲ သိတော့ နဲနဲ မခန့်လေးစား လုပ်ချင်သည်။ မင်းမင်းက လကုန်လို့ သူ့အိုတီလေး လက်မှတ်သွားထိုးခိုင်းတော့ တခါထဲ လက်မှတ်မထိုးပေးပဲနှင့် ဆိုက်မန်နေဂျာနှင့် စစ်လိုက်ဦးမည်ဆိုပြီး ပြောသည်။ မင်းမင်း နဲနဲဘုသွားသည်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ဆိုပြီး တေးထားလိုက်သည်။ သိပ်တော့ ကြာကြာ မစောင့်ရပါ။

နောက်တစ်ရက် pile လောင်းမည်ဆိုတော့ မင်းမင်း နဲနဲ ပညာပြလိုက်သည်။ ဟိုဟာစစ် ဒီဟာစစ်လုပ်လိုက်သည်မို့ ကွန်ကရစ်လောင်းရမည် အချိန်ရောက်တော့ တော်တော်မိုးချုပ်နေလေပြီ။ သူ့တို့ဆိုက်နေရာက residential နေရာမို့ ညရနာရီကျော်လို့ မရ။ ညရနာရီကျော်လို့ construction noise တွေ ဆက်ထွက်နေသေးလျှင် NEA (National Enviornment Agency) က fine ရိုက်တာကို ခံရသည်။ ဒီတော့ ဆိုက်မန်နေဂျာကောင် မျက်လုံးပြူးလာသည်။ ဒီကြားထဲ ကွန်ကရစ်ကားရောက်လာတော့ batching plant က ထွက်သည့်အချိန်နှင့် ဆိုက်ရောက်သည့် အချိန်က ၂နာရီကျော်သွားလို့ ဆိုပြီး reject လုပ်လိုက်သည်။ ကွန်ကရစ် မလောင်းရသေး ညရနာရီ ကျော်နေလေပြီ။ ဆိုက်မန်နေဂျာက မင်းမင်းကို လာညှိသော်လဲ မင်းမင်းက မင်းနဲ့ စကားမပြောနိုင်ဘူးဆိုပြီး အပြတ်ပြောလိုက်လို့ ဟိုကောင် ကွန်တိန်နာထဲက မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ပြန်ထွက်သွားရသည်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ ပြူးပြူးပြာပြာ မျက်နှာပေးနှင့် ပီအမ်ဆိုသည့် စလုံးကောင် မင်းမင်း၏ အိုတီစာရွက်လေး ကိုင်ပြီး ပြန်ရောက်လာသည်။ စကားရော ဖောရော မျက်နှာချိုလာသွားရင်း “for the sake of the project“ တွေဘာတွေ လာပြောနေသည်။ တစ်ရက်အားလျှင် ထမင်းအတူသွားစားရအောင်တွေ ဘာတွေ ဖြစ်လာသည်။ မင်းမင်း ငါးခူပြုံးလေးသာ ပြုံး၍ နေလိုက်တော့သည်။

ဤသို့လျှင် ပီအမ်ကောင်အား ဦးကျိုးသွားအောင် ပညာပြပြီးသည့်နောက် မင်းမင်း၏ R.E ဘဝသည် လက်ညိုးညွှန်ရာ ရေမဖြစ်သော်လဲ သူလက်ညိုးညွှန်မှ ကွန်ကရစ်လောင်းနိုင်သည့် အခြေအနေကို ရောက်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ကွန်တိန်နာတစ်ခုကို အပိုင်စားရထားသော သူ့ဘဝတွင် အောက်ပါ အကျိုးကျေးဇူးများကို ရရှိခဲ့လေသည်။

နံပါတ်တစ် .. မနက်အိပ်ယာနိုးနိုးချင်း ဖုတ်ပူမီးတိုက်ထရေချိုး၊ အမ်အာတီ (သို့) ဘတ်စကားကို တိုးစီးပြီး ၈နာရီ ရုံးတက်ချိန်ကို မီအောင် time card ထိုးရသည့် ဒုက္ခမှ ကင်းဝေးခဲ့သည်။

နံပါတ်နှစ် .. ရုံးရောက်သည်နှင့် ကွန်ပျူတာဖွင့်၊ အင်တာနက်ဖွင့် သတင်းပလင်းတွေ ကြည့်ပြီးသကာလ၊ ကိုယ်သွားချင်သည့်ဆိုက်သွားသွား၊ ကြည့်ချင်သည့်ဟာကြည့် အနှောင့်အယှက်မရှိ လွတ်လပ်အေးဆေးစွာ ကြည်နိုင်ခဲ့သည်။

နံပတ်သုံး .. ဆိုက်တွင်နေရတာ ပျင်းလာပြီဆိုလျှင် ဆိုက်မန်နေဂျာကောင်ကို ပြောကာ အနီးနားက ရှော့ပင်းစင်တာထဲပဲသွားသွား၊ Orchard ဆိုသည့် မြို့လည်ကောင်ကိုပဲ သွားသွား၊ ဒါမှမဟုတ် (Pennisula Plaza) ဆိုသည့် ဗမာတွေ စုရာနေရာတွင်ပဲ သွားနှပ်နေနေ စိတ်ကြိုက်နေလို့ရသည့် အခွင့်အရေးများ ရရှိခဲ့လေတော့သည် သတည်း …။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ထိုနေ့က မင်းမင်းသည် အားအားယားယားနှင့်မို့ ပင်နီဆူလာပလာဇာရှိ ရဲရင့်ကဖေးတွင် ထိုင်၍ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်ကို ဇိမ်ခံကာ သောက်နေမိ၏။ ကြားရက်မို့လို့ ပလာဇာထဲတွင် လူအတော်ရှင်းနေသည်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေရက်များ၌ ခေါင်းနောက်ဖွယ်ကောင်းအောင် ရှုပ်ထွေးပြီး ခြေချင်းလိမ်နေတတ်လေ့ရှိသည့် ကော်ရီတာတွင်ပင်  လူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ရပ်နေသည်မရှိ။ မင်းမင်းအဖို့တော့ ဒါမျိုးကို သဘောကျသည်။ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်ကို အေးဆေးစွာသောက်၊ ဖွင့်ထားသည့် သီချင်း၏ အရသာကို ခံစားရင်း မွန်းကျပ်မှုတွေမှ ကင်းဝေးစွာဖြင့် အပြင်ကို ငေးရတာလောက် သူ အကြိုက်တွေ့တာ မရှိချေ။

ထိုသို့ ငေးကောင်းကောင်းနှင့် နှစ်ထပ်က တက်လာသည့် စက်လှေကားဘက်ကို ငေးမိနေသဖြင့် မင်းမင်းခမျာ သူ့နောက်နားကို လူနှစ်ယောက်ရောက်လာသည်ကို ရုတ်တရက်မသိလိုက်ချေ။

“ဟေး … မင်း… မင်းမင်း !!!..“
သူ့ပခုံးကို လှမ်းပုတ်ကာ ရင်းရင်းနှီးနှီး နှုတ်ဆက်သံ ကြားမှ မင်းမင်း ခေါင်းကိုစောင်းကာ ငဲ့ကြည့်မိသည်။ အရင်ဆုံးတွေ့သူက ကွမ်းကိုမြုံ့ကာ စားပြီး သူ့ကို ဝမ်းသာအားရ ရပ်ကြည့်နေသည့် လူကြီးတစ်ယောက် ..

“ဟာ … ဆရာမိုး !!! ..“
မင်းမင်း ထိုင်ရာမှ ချက်ချင်းထပြီး လက်တစ်ဖက်က အတာချီကေ့စ်ကို ဆွဲထားသည့် ထိုလူကြီးကို အားရပါးရ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်သည်။ အကျင့်ပါနေသည့် သူ့မျက်လုံးက ဆရာမိုးနောက်နားမှ အတူ ရပ်ကာနေသည့်တစ်ယောက်ကို ကြည့်မိသောအခါ ..

မိန်းမလှလေးတစ်ယောက်ဟု ပြောရမလား၊ မိန်းမချောလေးတစ်ယောက်လို့ပင် ပြောရမလား လှခြင်းနှင့် ချောခြင်းကို average ချကာ မြင်ရသူရင်ကို လှုပ်ရှားစေနိုင်သည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်သည် အပေါ်အောက်တဆက်တည်း အဖြူရောင်dressလေးကို ဆွဲဆောင်မှုရှိစွာဝတ်ဆင်လျှက် သူ့ကို အသာအယာစိုက်ကြည့်နေလေသည်။ တော်ယုံ ချောမောသည့် အမျိုးသမီးများပင် မဝတ်ရဲကြသည့် အဖြူရောင်ဝတ်စုံလေးသည် သူမနှင့်တော့ လိုက်ဖက်ညီစွာ ရှိနေသည်ကို မင်းမင်း မြင်မြင်ချင်း သတိထားမိသည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးတွင် အထင်ရှားဆုံးဟု ပြောရမည့် နှာတံလွင်လွင်လေးနှင့် အနှီကောင်မလေးသည့် တမင်တကာပဲလုပ်ထားသည်လား၊ သဘာဝအတိုင်းပဲ ဖြစ်နေသလား မသိသည့် ရွှေရောင် ဆံပင်ခွေခွေလေးတွေနှင့် အင်မတန်မှ ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်။ နှာတံလွင်လွင်လေးကြောင့် ကုလားဆင်လေးလို ထင်ရသည့် ကော်ပတ်ရုပ်မလေးသည် ဘော်လီးဝုဒ်ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲမှ မင်းသမီးတွေထက်မသာအောင် မလျော့နိုင်သည်က သေချာလှသည်။ မျက်နှာလေးက နုနုငယ်ငယ်လေးမို့ အခုမှ နှစ်ဆယ်ကျော်လောက် ရှိဦးမည်ဟု မင်းမင်း တစ်ထိုင်ထဲ သုံးသပ်လိုက်သည်။ အကျင့်ပါနေပြီမို့ မင်းမင်း၏ လေသံက ဆရာမိုးကို နှုတ်ဆက်ရင်း ဒါရိုက်ရှင် ပြောင်းသွားသည်။

“ဆရာဗျာ … ကျနော် ရန်ကုန်မှာ ရှိတုန်းက ဒီလောက်လှတဲ့ သမီး ရှိတယ်ဆိုတာ ပေးတောင် မသိဘူး .. ဘယ်နား ဖွက်ထားလဲ မသိဘူး ..“
“ဟေ့ကောင် မင်းမင်း .. မင်း အကြောင်းတွေ ငါသိနေတယ် .. ငါ မိတ်ဆက်ပေးတာတောင် စောင့်မနေတော့ဘူး … အဲဒါ ငါ့သမီး မဟုတ်ဘူးဟ .. ငါ့ တစ်ဝမ်းကွဲ ညီမရဲ့ သမီး .. ငါ့တူမ …ငါ့သမီးရှိလဲ မင်းကို မိတ်ဆက်ပေးမနေဘူး ..“

မင်းမင်းအပြောကို ပြန်လည်ချေပရင်း အရွှန်းဖောက်ကာ မိတ်ဆက်ပေးသည့် ဆရာမိုးစကားကြောင့် ကောင်မလေးသည် လှပစွာ ပြုံးသည်။ ပုလဲသွယ်လေးတွေလို ညီညာနေသည့် သွားဖြူတန်းလေးက သူမ အပြုံးနှင့် လိုက်ဖက်လှပေသည်။ အင်း .. ဒီကောင်မလေး ပြုံးအလှပိုင်ရှင်များလား။ မင်းမင်း တမင်တကာပင် လက်ကို ကမ်းကာ နှုတ်ဆက်သည်။

“အကို့ နာမည် မင်းမင်းပါ .. ဆရာမိုးနဲ့က ဆရာတပည့်အရင်းတွေပါ .. အကူအညီလိုရင်ပြောလို့ ရပါတယ် ..“
“အမယ် .. ခွေးကောင်လေး .. ငါကတောင် ဘာမှ မပြောရသေးဘူး .. သူ့ဟာနဲ့သူ ဟုတ်နေတယ် ..“
“အာ .. ဆရာကလဲ … ဆရာကွမ်းစားနေတယ်မှတ်လား … ကျနော်က ဆရာ ကွမ်းစားရင်းနဲ့ စကားပြောလျှင် ကွမ်းတံတွေးတွေ စင်ကုန်မှာစိုးလို့လေ .. ဒီက ညီမလေးက အဖြူဝတ်လာတာ မှတ်လား .. ဟဲ .. ဟဲ ..“
“အကိုက နောက်တယ်နော် .. စုနာမည်က .. ဖူးသစ်စုပါရှင့်..“

ကောင်မလေးသည် ရှိုးတိုးရှိုးတန့် ဖြစ်မနေပဲ သူမလက်ကို ဖြန့်ကာ မင်းမင်းလက်ကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်သည်။ လက်ဖဝါးနုနုဖောင်းလေးတွေကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှသာ ထိတွေ့လိုက်ရပေမယ့် အထိအတွေ့က သူ့လက်တွင် စွဲကျန်နေရစ်သည့်နှယ် မင်းမင်း ခံစားရသည်။ မင်းမင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် အ့ံသြမိသည်။ ငါ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာပါလိမ့်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မေးခွန်းပြန်ထုတ်မိပေမယ့် အဖြေရသည်အထိ မစောင့်ဆိုင်းနိုင်သဖြင့် မင်းမင်း သူ့စိတ်ခံစားချက်ကို ခန ဘေးချိတ်ထားပြီး ဆရာမိုးတို့ကို ထိုင်ပါဆိုပြီး ဖိတ်ခေါ်သည်။ အမှန်က မင်းမင်းကသာ ဆရာမိုးတို့ မထိုင်ပဲ ထွက်သွားမည်ကို အစိုးရိမ်ကြီးနေတာ ဖြစ်သည်။ ဆရာမိုးက သူမပြောခင်ကတည်းက လွတ်နေသည့်ခုံကို နောက်ကိုဆွဲ၍ ဝင်ထိုင်ဖို့ နေရာ ပြင်ပြီးနေပြီဖြစ်သည်။

မင်းမင်းက ဆရာမိုးဟု ခေါ်သည့် ဦးမိုးဇော်သည် သူနှင့် အင်မတန်မှ အတွဲညီခဲ့သည့် ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ဦးမိုးဇော်သည် ထိပ်တန်းဟု ဆိုလို့မရသော်လဲ နာမည်အတော်ကြီးသည့် ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီတစ်ခု၏ ပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ အမ်ဒီအဖြစ် တာဝန်ယူထမ်းဆောင်နေပေမယ့် ဦးမိုးဇော်သည် တခြားလူများလို ကုမ္ပဏီရုံးခန်းထဲ ထိုင်ကာနေသူမဟုတ်။ ကိုယ်တိုင် လုပ်ငန်းခွင်ကြီးတစ်ခုကို Project Manager အဖြစ်ဦးစီးကာ လုပ်နေသူဖြစ်သည်။ ဦးမိုးဇော်သည် ဒေါသကြီးသူ မဟုတ်သော်လဲ စည်းကမ်းတင်းကြပ်ကာ အားမနာတမ်း ပြောတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တိုင်ကလဲ ပိုင်ရှင်၊ ကုမ္ပဏီ၏ အမ်ဒီလဲ အမ်ဒီ၊ ပြီးတော့ ပရောဂျက်မန်နေဂျာဆိုတော့ ဦးမိုးဇော်နှင့် တော်ယုံလူက အလုပ်တွဲမလုပ်ချင်ပေ။ အရှိန်နှင့် လန့်နေကြသည်။ အဲဒီလုပ်ငန်းခွင်သို့ မင်းမင်းက ကျောင်းပြီးခါစ ပရောဂျက်အင်ဂျီနီယာအဖြစ် ရောက်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆိုက်ထဲတွင် ရှိနေသူများက မင်းမင်းစအလုပ်ဆင်းခါစက ဒီကောင်လေးတော့ မသကာခံလှတစ်ပတ် နှစ်ပတ်ပါပဲဆိုပြီး တစ်ပေးကြသော်လဲ အဲဒီတစ်ပတ်၊ နှစ်ပတ်သမား မင်းမင်းသည် ဦးမိုးဇော်နှင့် အတွဲမိကာ နှစ်နှစ်နီးပါးမျှ အတူအလုပ်လုပ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။

“နေစမ်းပါဦး .. မင်းက အလုပ်မလုပ်ဘူးလား … “
အလုပ်ချိန်ကြီးကို စီတီးဟောမှာ အေးအေးဆေးဆေး လက်ဖက်ရည်ထိုင်သောက်နေသည့် မင်းမင်းကို အခုမှ ဆရာမိုးက သတိထားမိဟန်တူသည်။ ကွမ်းတံတွေးကို ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ထဲ ပျစ်ခနဲ ထွေးထုတ်ရင်း မေးသည်။ မင်းမင်း အဲဒီလို ပြုံးလျှင်တော်တော်သောက်မြင်ကပ်ဖို့ကောင်းတယ်ဟု သူ့ကို ပေါ်တင်ပြောဖူးသည့် ဆရာမိုး မကြိုက်သည့် အပြုံးကို တမင်တကာပင် ပြန်လည်ဖန်တီးယူသည်။

“ဆရာမိုးကလဲ ..  မင်းမင်းတို့က မပိုင်ရင် ခြင်တောင် မရိုက်ပါဘူး .. . ဟင်း .. ဟင်း ..“
“ငါ့တူမ ရှေ့မှာ သောက်မြင်ကပ်အောင် လာကြွားမနေနဲ့ .. မင်းတို့ စလုံးမှာ ရိုက်စရာ ခြင်ရှိလို့လား .. အေး .. မင်းအိမ်မှာ ရှိရင်တော့ NEA က လာပြီး ဖိုင်းရိုက်သွားလိမ့်မယ် .. “

စလုံးအကြောင်းကို သူ့ထက်သိနေသည့် ဆရာမိုး၏ ချေပစကားကြောင့် မင်းမင်း အပြုံးက လေလျော့သွားသည့် မိုးပျံပူဖောင်းလို လမ်းတစ်ဝက်မှာတင် ပြုတ်ကျသည်။ မှတ်ပြီလား ငမင်း။ ဆရာကတော့ ဆရာပါပဲဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆုံးမရင်း မျက်နှာကို ပြန်တည်လိုက်ရသည်။ မင်းမင်း အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး ဖူးသစ်စုဆိုသည့် ကောင်မလေးကရယ်သည်။

“ဆရာ .. ကျနော် R.E ဖြစ်သွားပြီလေ … အရင် ဒီဇိုင်း အင်ဂျီနီယာ မဟုတ်တော့ဘူး ..“
“ဘာလဲဟ .. R.E ဆိုတာ ..“

ဒါကိုတော့ ဆရာမိုး မသိထင်သည်။ မင်းမင်းပဲ သူ NTU မှာ ဘွဲ့လွန်ရပြီးနောက် R.E လက်မှတ်လျှောက်ကာ အခုလုပ်နေသည့် construction တွင် R.E အဖြစ် စလုပ်နေကြောင်း ရှင်းပြရသည်။ မင်းမင်းစကားကို ဆရာမိုးရော၊ ဖူးသစ်စုဆိုသည့် ကောင်မလေးပါ စိတ်ဝင်တစား နားထောင်ကြသည်။ မင်းမင်း စကားဆုံးတော့ ဆရာမိုးက ..

“ဒါဆို အတော်ပဲဟ ..မင်း အလုပ်နဲနဲပါးတယ်ဆို .. ငါ့ကို ကူညီပါဦး ..“
“ပြောလေ .. ဆရာကလဲ .. ဘာကူညီရမှာလဲ  …“
“ဒီမှာလေ .. ဖူးသစ်က ကျောင်းတက်မှာကွာ … အစောတုန်းကတော့ ငါက သူ့ကိစ္စတွေ သေချာလိုက်လုပ်ပြီးမှ ပြန်မလို့ပဲ … ဒါပေမယ့် အခုကျတော့ အလုပ်က အရေးတကြီး ပေါ်လာလို့ ပြန်ရမှာ .. အဲဒါ ငါ့တူမလေး လိုတာလေးတွေ ရှိရင် လိုက်လုပ်ပေးစမ်းပါကွာ ..“

ဆရာမိုး၏ စကားက မင်းမင်း သောက်နေသည့် လက်ဖက်ရည်ထက်ပင် ပို၍ ချိုမြနေလေသည်။ ဒီလောက် ချစ်စရာကောင်းသည့် ကောင်မလေးနှင့် ထပ်တွေ့ရမည့် အခွင့်အရေးကို ဖန်တီးပေးသည့် ဆရာမိုးကို ဆရာသမားတစ်ယောက်အနေနဲ့ရော၊ (may be) ဖူးစားရေးနတ်အနေနဲ့ရော ထိုင်ရှိခိုးဆိုလျှင်တောင် ရှိခိုးမိဦးမည်။ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ ဖူးစာရေးနတ်ဆိုသည်ကား အသားညိုစိမ်စိမ့် ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် ကွမ်းကို မပြတ်စားတတ်သည့် ဘယ်လိုမှ ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ရုပ်မပေါက်သည့် အသက်၅ဝကျော် လူကြီးဆိုတာကတော့ တော်တော်ယုံရခက်ပါသည်။

အလ္လာပသလ္လာပ အချိန်နာရီဝက်ခန့် ထိုင်ပြောခဲ့သည့် ရဲရင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှ မင်းမင်းတို့ စကားဝိုင်းကို အကျဉ်းချုပ်ရသော် ရလဒ်အနေနှင့် မင်းမင်းသည် ဆရာမိုးနှင့်တကွ ဖူးသစ်စုကို ညစာစားရအောင်ဆိုပြီး ဖိတ်လိုက်နိုင်ပါသည်။ ဆရာမိုးက ငါတို့ချည်းပဲ မလုပ်နဲ့ ဖူးသစ်စုကို ထားခဲ့ရမယ့် အိမ်က သူ့အသိမိသားစုကိုပါ ခေါ်ကြရအောင်ဆိုပြီး ပြောလိုက်ခြင်းဖြင့် မင်းမင်း၏ ဖိတ်ကြားမှုကို လက်ခံလိုက်သည်။ ဖူးသစ်စုကတော့ အားနာစရာကြီး အကိုရယ်ဆိုပြီး ပြုံးကာပြောရင်းနှင့် မင်းမင်း နောက်ထက်တစ်ဖန် ဆုံတွေ့ဖို့ ကြိုးစားမှုကို မငြင်းပယ်ပဲ လိုက်လျော့ခဲ့လေသည်။ ထို့နောက် ဆရာမိုးက သူလာလုပ်သည့် လေယာဉ်လက်မှတ်ချိန်းသည့်ကိစ္စက ပြီးစီးခဲ့ပြီမို့ ပြန်ဖို့ပြင်သလို၊ မင်းမင်းကိုယ်တိုင်လဲ ဆိုက်က ထွက်လာတာ အတော်ကြာနေပြီမို့ ပြန်ဖို့ ပြင်ရသည်။

တက်စီနဲ့ပဲ ပြန်မယ်ဆိုလို့ ပင်နီဆူလာပလာဇာက ထွက်တော့ မင်းမင်း taxi stand အထိရောက်အောင် လိုက်ပို့ရင်း နှုတ်ဆက်သည်။ ဆရာမိုးက သူ့ဖာသူ ကားမောင်းသူဘေးက တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ ဝင်သွားပေမယ့် ဖူးသစ်စုကိုတော့ မင်းမင်း တံခါးဆွဲဖွင့်ပေးကာ ဦးစားပေးမှုကို ပြလိုက်သည်။ ကိုယ်ကလေးကို ယို့၍ ကားထဲဝင်သွားသည့် ကောင်မလေးသည် လှလှပပလေး ထိုင်နေရင်း မင်းမင်းကို သွားတော့မယ်နော်ဟု နှုတ်ဆက်သည်။ မင်းမင်း ဖူးသစ်စု၏ မျက်ဝန်းတွေကို တစိုက်မတ်မတ်စိုက်ကြည့်ရင်းသာ ခေါင်းကို ညိတ်ပြလိုက်သည်။ ခေါင်းခန်းမှ ဆရာမိုးက သူ့ကို လက်လှမ်းပြနေသည်ကိုတော့ ယောင်လို့တောင်မှ လှည့်မကြည့်ချေ။

မျက်လုံးတွေသည် အသည်းနှလုံးသို့ သွားရာ စိတ်၏ တံခါးပေါက်ဟု ဆိုကြသော် ဖူးသစ်စုသည် ထိုတံခါးပေါက်၌ မေးထောက်ကာ အပြင်ကိုမျှော်ငေးနေသူဖြစ်နိုင်ပြီး မင်းမင်းသည် အဆိုပါတံခါးပေါက်ကို ကျော်တက်၍ အထဲကို ဝင်နိုင်အောင် ကြိုးစားနေသူသာ ဖြစ်ပေမည်။ အဆိုပါ မျက်ဝန်းတံခါးသည် ခံစားမှုလွင်ပြင်မှ ဘယ်လောက်တောင်မြင့်ပြီး ဘယ်လောက်တောင် ကွာဝေးသည် ဆိုတာကိုတော့ အင်ဂျီနီယာတစ်ယောက်အနေနှင့် သူတွက်ချက်ရပေဦးတော့မည် ….။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စနေနေ့ ခါတိုင်း ဒီလိုအချိန်ဆို တီဗီရှေ့ရောက်ကာ ပရီးမီးယားလိဂ်ကြည့်ဖို့ စိုင်းပြင်းနေတတ်သည့် မင်းမင်းသည် ဒီနေ့တော့ ထူးဆန်းစွာ ရေချိုးခန်းထဲရှိ မှန်ရှေ့တွင် သူ့မျက်နှာကို သူပြန်ကြည့်နေမိသည်။ မန်ချက်စတာနှင့် အာစင်နယ် ကန်သည်ဖြစ်စေ၊ လီဗာပူးလ်နှင့် ချယ်လ်ဆီး ကန်မည်ဖြစ်စေ မင်းမင်းအတွက် လောလောဆယ်၌ ညရနာရီတွင် ချိန်းဆိုထားသည့် ပွဲလောက် ရင်မခုန်မိချေ။ မင်းမင်း သူ့နှလုံးသားကိုသူ ပြန်မေးကြည့်ရသည်။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါတည်းသာ ကြုံတွေ့ဖူးသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားမိသည် ဆိုသည့်အချက်သည် North Korea က နယူးကလီးယားနည်းပညာကို စွန့်လွှတ်မယ်ဆိုသည့် သတင်းထက်တောင် အံ့သြဖို့ ကောင်းနေပေဦးမည်။

တကယ်ဆို မင်းမင်း နှလုံးသားသည် အသက်မရှိတော့သည်မှာ အတော်ပင်ကြာမြင့်ခဲ့လေပြီ။ ခန္ဓာဗေဒ သဘောအရ သူ့နှလုံးသားသည် သွေးလည်ပတ်မှုကို မပြတ်အောင် ဆောင်ရွက်မြဲဆောင်ရွက်နေသည် ဖြစ်သော်လဲ ရင်ခုန်နွေးထွေးမှုကိုတော့ မလုပ်ဆောင်ပေးခဲ့နိုင်သည်မှာ မင်းမင်း စလုံးရောက်လာကတည်းက ဖြစ်သည်။ သူ့နှလုံးသားသည် အပြင်ဘက်တွင် နီရဲကာနေပေမယ့် အတွင်းဘက်တွင်တော့ မီးကျွမ်းထားသည့် သစ်သားတုံးတစ်ခုနှယ် မည်းနက်ကာ ရှိနေလေသည်။ ထူးဆန်းသည်က ထိုနေရာသည် မည်းနက်ခြောက်သွေ့ကာ ထိလိုက်လျှင် ကြေမွသွားမည့် သဏ္႑ာန်နှင့်ရှိနေသော်လဲ အမည်နာမတစ်ခုအား ရှင်းလင်းပြတ်သားစွာ မြင်နိုင်သေးသည်။

ဆွေးမြေ့ဖွယ်ကောင်းသည့် သူ့အတိတ်တွေ အခိုးရိုက်လာသည့် မှန်သားပြင်ထက်တွင် ပန်းချီကားချပ်တစ်ခုနှယ် ပြန်ပေါ်မလာခင် မင်းမင်း ကြည့်မှန်ကို လက်ဖြင့် မြန်မြန်သပ်သည်။ ပြန်လည်ကြည်လင်သွားသည့် မှန်သားတွေနှင့်အတူ မင်းမင်း၏ စိတ်က လက်ရှိပစ္စုပ္ပန်ကို ပြန်လည်ရောက်ရှိသည်။ အတော်ကြာအောင် မေ့ပြီးကိုင်ထားသည့် Gilletteကို ရေစင်အောင် ဆေးလိုက်ပြီး ချောမွေ့သွားသည့် သူ့မေးကို အသာပွတ်ကြည့်သည်။ ဘယ်ညာစောင်း၍ စိတ်ကျေနပ်အောင် ကြည့်ပြီးမှ Gilletteကို မှန်စင်ပေါ်က ခွက်လေးထဲ ထောင်ကာ ထည့်လိုက်သည်။ ထိုရောအခါမှ သူဖြစ်နေသည့် ပုံစံကို ပြန်စဉ်းစားမိပြီး မင်းမင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရယ်ချင်သွားသည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့်တွေ့ဖို့အတွက် သူ ဒီလောက်တောင် ပြင်ဆင်နေမိပြီလား။ သြော် .. ဖူးသစ်စု .. ဖူးသစ်စု …။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

လူခြောက်ယောက်ဆိုသည်မှာ ညစာထမင်းစားပွဲဝိုင်းအတွက် အင်မတန်မှ သင့်တင့်သော ပမာဏ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း Changi Village ရှိ sea food ဆိုင်ကို အနည်းငယ် ကြိုရောက်အောင်သွား၍ မှာစရာရှိတာတွေကို မှာထားလိုက်သည်။ သိပ်တော့ အများကြီး မမှာသေး။ Red Snapperဆိုသည့် ငါးတစ်ကောင်လုံး အချိုဟင်း၊ နာမည်ကျော် chilli crabs နှင့် shells အကြော်ပွဲကြီးတစ်ပွဲကိုသာ အသင့့်ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ထားခိုင်းသည်။ သူက ကြိုတင်ဘွတ်ကင် တင်ထားသည့်အတွက် လမ်းမနှင့်နီးသည့် ထောင့်စွန်က ရသဖြင့် ထိုင်ရတာက အဆင်ပြေလှသည်။ ဒီsea foodဆိုင်သည် HDB Blockတွင် လာဖွင့်ထားပေမယ့် အင်မတန်မှ လက်ရာကောင်းပြီး နာမည်ကြီးလှသည်ကို မင်းမင်း အခေါက်ခေါက်အခါခါ ရောက်ဖူးနေ၍ သိကာနေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ဆရာသမားကို ဟိုတယ်ကြီးတွေ ခေါ်သွားမနေတော့ပဲ ဒီနေရာကို ချိန်းလိုက်တာဖြစ်သည်။ လျှောက်ဝင်လာကြသည့် လူတွေကို ဆရာမိုးတို့များလားဆိုပြီး လိုက်လိုက်ကြည့်နေသည့် မင်းမင်း ခဏနေတော့ သူ့ဖုန်းမှ အသံမြည်လာသည်။

“မင်းမင်း .. ငါတို့ ကားပတ်မှာ ဆင်းလိုက်ပြီ … အဲဒီကနေ လမ်းလျှောက်လာရမှလား …“
“ဟုတ်တယ်ဆရာ … လမ်းကူးပြီး ဒီဘက်မှာရှိတဲ့ HDB Block ဘက်လာလိုက်ယုံပဲ … ကျနော်ရောက်နေပြီ ..“
“အေး .. အေး … ဒါဆို ခဏစောင့် .. ငါ့သူငယ်ချင်းတို့ အိမ်ကကားလာလျှင် ရပြီ …ဟော .. လာကြာပြီ ..ဒါပဲ .. ဒါပဲ ခဏနေလျှင် ရောက်ပြီ ..“

မင်းမင်း ဒီတော့မှ ဖင်ကို ကောင်းကောင်းချ၍ ပြန်ထိုင်ရသည်။ အနည်းငယ် ရင်မောနေသည့် သူ့အဖြစ်ကိုသူ ပြန်သတိရပြီး စားပွဲထိုးတစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်ကာ ကုတ်တစ်ဗူး အရင်မှာသည်။ လူနဲနဲရှင်းနေသေး၍ ချက်ချင်းလာချပေးသည့် ကုတ်ကို ရေခဲခွက်ထဲလောင်းထည့်ကာ အမြန်မော့သောက်လိုက်မှ နေသာထိုင်သာ ရှိသလို ခံစားရသည်။ သူဒုတိယအကြိမ် ကုတ်ခွက်ကို မော့သောက်ဖို့ ပြင်စဉ်မှာပင် HDB Block အကွယ်မှ ထွက်လာသည့် လူတန်းကို မြင်လိုက်ရသည်။ မင်းမင်း၏ မျက်လုံးသည် လူခြောက်ယောက်ထဲမှာ တစ်ယောက်သောသူ၏ အသွင်တွင် တခြားကို မရွှေ့တော့ပဲ ထိုနေရာ၌သာ ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။

“ရောက်နေတာ ကြာပြီလား .. မင်းမင်း ..“
“မကြာသေးပါဘူး … ဆရာမိုး .. အခုလေးတင် .. ဒါပေမယ့် ဟင်းသုံးပွဲတော့ မှာပြီးသွားပြီ ..“

မင်းမင်း အလိုက်တသိနှင့် လူလည်ကျစွာ ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်မနေပဲ ဆရာမိုးတို့ကို ထ၍ နှုတ်ဆက်သည်။ ဆရာမိုးနှင့်ပါလာသည် လူကြီးအတွဲကို စားပွဲဟိုဘက်ကို တွန်းပို့လိုက်ပြီး နောက်ထပ်မိန်းကလေး နှစ်ယောက်ကိုတော့ သူ့ဘက်ကျအောင် ဖန်တီးသည်။ မင်းမင်းရဲ ့ကုလားဖန်ကွက်ကြောင့် ဖူးသစ်စုနှင့် ဆရာမိုးက သူ့ဘယ်နှင့်ညာတွင် ရှိသွားသည်။ ဒါတောင်မှ မင်းမင်းဆင်ပေါက်က နဲနဲလိုသွားသည်ဟု ဆိုရမည်။ တတ်နိုင်လျှင် သူက ဖူးသစ်စုနှင့် သူမထက် နဲနဲကြီးသည်ဟု ထင်ရမည့် ကောင်မလေးကို သူ့ဟိုဘက် ဒီဘက်ထားကာ ထိုင်ချင်တာဖြစ်သည်။

“ဒီမှာ မီနူးခင်ဗျ …“

မင်းမင်း လူကြီးသူမနှစ်ယောက်ကို ရိုရိုသေသေနှင့် မီးနူးစာအုပ်ထိုးပေးလိုက်ပြီး တစ်ဆက်တည်း အခုအချိန်ထိ စကားမပြောသေးသည့် ဖူးသစ်စုကိုလဲ မီနူးစာအုပ်တစ်အုပ်ထိုးပေးကာ ..

“မှာချင်တာ မှာနော် .. စု .. အားမနာနဲ့ ..“

တမင်တကာ “စု“ ဟု ခေါ်လိုက်သည့် မင်းမင်း၏ စကားသံကြောင့် ကောင်မလေးသည် မင်းမင်းကို မျက်လုံးလေးဝိုင်းကာ ပြုံး၍ ကြည့်သည်။ မင်းမင်း သူ့ဖာသာသူ ”Killer’s smile“ ဆိုပြီး နာမည်ပေးထားသည့် အပြုံးချိုချိုလေးကို ညနေကတည်းက ရှင်းသန့်ထားသည့် မျက်နှာပေါ်တွင် နေရာကျကျ ဖြစ်အောင် ပုံဖော်လိုက်သည်။ ဖူးသစ်စုသည် မျက်တောင်လေးချကာ မီးနူးစာအုပ်ကို ယူသွားသည်ကို တွေ့သည်။ ဒီနေရာတွင် Killer’s smile ဆိုလို့ အေးစက်စက်မျက်နှာပေးနှင့် လက်မရွ့ံဓါးသမား၏ အပြုံးလို့ တလွဲမတွေးကြပါနှင့်။ မင်းမင်းဆိုလိုချင်သည်က Lady Killer’s smile ကိုဆိုလိုခြင်း ဖြစ်သည်။ သူနှုတ်ခမ်းထူထူအမ်းအမ်းနှစ်ခုကို အပြည့်အဝဖွင့်ကာ ရီဝေဝေလေးကြည့်ကာ ပြုံးခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းမင်း အပြုံးအောင်မြင်သည် မအောင်မြင်သည်ကတော့ မီနူးစာအုပ်ကိုင်ကာ လျှောက်ကြည့်နေသည့် ဖူးသစ်စု၏ လက်ကလေးက အစောပိုင်းတွင် မသိမသာလေး တုန်ရင်နေသည့် အချက်က သက်သေခံနေသည်။

ဆရာမိုးက မင်းမင်းကို သူ့ညီမဝမ်းကွဲ ဖြစ်သူနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသလို ဖူးသစ်စုကလဲ မင်းမင်အား သူ့အစ်မဝမ်းကွဲ ဆိုသူနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ သည့်နောက်တွင်တော့ မင်းမင်း ကြိုမှာထားသည်တွေက အံကိုက်ရောက်လာလို့ အရန်သင့်ပင် စစားလို့ရသည်။ အရင်ဆုံး ဆရာမိုးက ရှဲလ်ကိုစစားပြီး မင်းမင်းကတော့ တမင်တကာအလိုက်တသိနှင့် အမှတ်တွေရအောင် ငါးကို ဖဲ့၍ ပန်းကန်လေးတွေထဲ သပ်သပ်ထည့်ပေးသည်။

“ဟ .. ကောင်းတယ်ဟ .. မင်းမင်းရ … လက်ရာ အတော်မိုက်တာပဲ ..“
“ကျနော်ပြောသားပဲ .. ဆရာရ .. ဒီဆိုင်က စလုံးမှာ နာမည်ကြီးတယ် .. hungrygowhere ထဲမှာတောင် ဒီဆိုင်နာမည်က ပါတယ် ..“
“ဟုတ်တယ်ဗျ .. ကိုမိုးရ .. ငါ့တူ ပြောတာ မှန်တယ် … ကိုယ့်ရုံးက လူတွေလဲ ဒီဆိုင်နာမည် ခဏခဏ ပြောတယ် ..“

မေနန်းမောင်ဆိုသည့် ဖူးသစ်စု အစ်မ၏ အဖေက မင်းမင်းဘက်က ထောက်ခံပြီး ဝင်ပြောသည်။ ငါ့တူဆိုသည့် အသုံးကို သဘောရိုးနှင့် သုံးလိုက်ပေမယ့် မင်းမင်းနှင့် ဖူးသစ်စု တိုင်ပင်ထားသည့်အလား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်မိကြသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မင်းမင်း ”Killer’s smile“ သုံးဖို့ အခွင့်မကြုံလိုက်။ ကောင်မလေးက ငါးဖတ်ကို တူနှင့်ထိုးကာ ပြန်ငုံ့စားသည်။ ဟင်း .. အငတ်မလေး ကျနေတာပဲ … ကတောက် !!!

အစာလေး နဲနဲဝင်တော့ မင်းမင်းကပဲ နည်းနည်းပါးပါး သောက်ရအောင်ဆိုပြီး အဖော်ညှိသည်။ ဆရာမိုးရော၊ အန်ကယ်တင်မောင်ကပါ လက်ခံသဖြင့် မင်းမင်း သူတို့အတွက် ပုလင်းမှာ၍ ကောင်မလေးတွေအတွက်တော့ သံဗူးတစ်ခုစီ မှာပေးလိုက်သည်။ မေနန်းမောင်၏ အမေ အန်တီဝဝကြီးက သူမ မသောက်ပေမယ့် သူ့သမီးနှင့် တူမအသစ်စက်စက် Heineken ဖောက်သောက်သည်ကိုတော့ မတားပါ။ ခေတ်မီသည့် အန်တီကြီးပဲ။ မေနန်းမောင် ကိုယ်တိုင်လဲ ခေတ်နှင့်လိုက်လျောညီထွေ ရှိစွာ ကြိုးတစ်ချောင်း ဂါဝန်လေးကို ဝတ်လာသဖြင့် အရှေ့အလယ်ပိုင်းရပ်ဝန်းရှိ တောင်ပူစာနှစ်လုံးက နဲနဲ အပြင်ကို လျှံကျနေသည်။ ခါတိုင်းအချိန်ဆို မင်းမင်း ငေးချင်ငေးမိနေဦးမည် ဖြစ်သော်လဲ အခုတော့ ဆံပင်လေးတွေကို သပ်ပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ စားနေသည့် ဖူးသစ်စု၏ မျက်နှာလေးလောက် ရင်ခုန်အောင် လုပ်နိုင်စွမ်း မရှိချေ။

ဘီယာဝင်လာသည့်နောက်တွင်တော့ မင်းမင်းတို့ ၀ိုင်းကာ အတော်စိုပြည်သွားသည်ဟု ပြောရမည်။ နဲနဲ လျှာသွက်အာသွက်ဖြစ်လာတော့ မင်းမင်း သူ၏ နောက်ထပ် အစွမ်းတစ်ခုကို ထုတ်ပြကာ စကားဝိုင်းကို ရေပက်မဝင်အောင် ဦးဆောင်လိုက်သည်။ အမှန်စင်စစ် မင်းမင်းသည် အင်မတန်သွက်လက်ဖျတ်လတ်ပြီး အကင်းပါးသူ၊ အလိုက်သိသူ၊ စကားပြောကောင်းသူ တစ်ဦးပင်။ မင်းမင်းစကားပြောကောင်းသည်ဆိုရာ၌ ပမာဆိုရသော် သူသည် ကြမ်းပိုးကို လိပ်ဖြစ်အောင် ပြောနိုင်ပြီး၊ ထိုလိပ်သည် ဖွတ်နှင့်မိကျောင်းက ပေါင်းဖက်၍ ဖြစ်တည်လာသည်ဟုဆိုသော် တစ်ဖက်ကလူက “ဟင် .. အဲဒီလိုဖြစ်ခဲ့တာလား“ ဟု တအံ့တသြမေးယူရလောက်အောင် စကားရည်လည်စွာ ပြောတတ်သူ ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံရေးစိတ်ဝင်စားသူများနှင့် ကြုံလျှင် ဦးသိန်းစိန်နှင့် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်သည် သူနှင့် ဂေါ်လီရိုက်ဖက်တွေဟု ထင်သွားရလောက်အောင် ခရေစေ့တွင်းကျ ပြောနိုင်ပြီး၊ စီးပွားရေးအကြောင်း ပြောကြမည်ဆိုလျှင်လဲ သူသာ ဒီအကွက်ကို ထောက်မပြခဲ့သော် နက်ဖြန်၊ သန်ဘက်ခါပင် အီးယူစီးပွားရေးဇုံသည် ပျက်စီးသွားမည့်ကိန်း မြင်သည်ဟု ရှင်းပြနိုင်သူဖြစ်သည်။

ဒီတော့ အရှိန်လေးရလာလို့ လူချင်းနဲနဲ အလွမ်းသင့်သွားချိန်တွင် ဖူးသစ်စုမှာ ခုနကလို အစာကိုပဲ ကသိုဏ်းရှူနေသည်မဟုတ်တော့ပဲ မင်းမင်းနှင့်ရယ်ရယ်မောမော ဖြစ်လာသည်။ ဒီနေရာတွင်လဲ မင်းမင်းက လည်သည်။ နပ်သည်။ သူ့စကားတွေက ဖူးသစ်စုကို ဦးတည်ကာ သွားပေမည့် မေနန်းမောင်ကိုလဲ စကားဝိုင်းအပြင်ဘက်သို့ ရောက်မသွားစေရအောင် ချုပ်ထားသည်။ သူ့နည်းက ရိုးပေမယ့် ထိရောက်ပါသည်။ ဖူးသစ်စု မသိသည့် စလုံးအကြောင်းတစ်ခုပြောလျှင် မေနန်းမောင်ဆီက ထောက်ခံချက်ယူခြင်းဖြင့် ညီအစ်မနှစ်ယောက်သည် သူ့လေထဲတွင် မျောကာ အချိန်တစ်နာရီကျော် နှစ်နာရီနီးပါးကို ကုန်မှန်းမသိ ကုန်ကာသွားသည်။ မင်းမင်းအပေါ် ရင်းနှီးမှုသည်လဲ ဒုတိယတစ်ကြိမ်တွေ့သည့် ဖူးသစ်စု မပြောနှင့် ပထမအကြိမ်စတွေ့သည့် မေနန်းမောင်ကတောင် “အကို . အကို“ ဟု အခေါ်ခံရသည်အထိ တိုးတက်သွားသည်။

ဒီလိုနှင့် အချိန်တန်၍ ပြန်ကြရမည် ဆိုတော့ ..
“ဆရာမိုး … ကားငှားပြီး ပြန်မှာမှတ်လား ..“
အန်ကယ်တင်မောင်ကားက ဆလွန်းကားမို့ အလာတုန်းကလဲ ဖူးသစ်စုနှင့် ဆရာမိုးက တက်စီစီးလာကြတာ ဖြစ်သည်။
“အေး .. တက်စီပဲပေါ့ … သူ့ကားကမှ မဆန့်တာ ..“
“ဒါဆို ကျနော်လိုက်ခဲ့မယ်လေ … ဆရာတို့က Bedok ဆိုတော့ ဆရာတို့ဆင်းမှ ကျနော် ဆက်ငှားသွားမယ်လေ .. ဒီအချိန် တက်စီရှားတယ် ..“

မင်းမင်း ကိုယ့်ဖဲကိုယ်ဆင်လိုက်ယုံမက တခါထဲ စကားအလိမ္မာသုံးကာ သူ့အပြောကို လက်ခံအောင် ဂွင်ရိုက်သည်။ ဆရာမိုးက မငြင်းသလို၊ ဖူးသစ်စုကလဲ ဘာမှ မပြောသဖြင့် တက်စီတစ်စီးလာတော့ ကားနောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးကာ ဖူးသစ်စုကို ဝင်ထိုင်စေသည်။ မင်းမင်း ခပ်တည်တည်နှင့် နောက်ခန်းမှာပဲ ဝင်ထိုင်တော့ ဖူးသစ်စုက က္ကနြေ္ဒမပျက် မင်းမင်းကို ကြည့်ကာနေသည်။ မင်းမင်း ဒီလိုမျိုးကောင်မလေးကို သဘောကျသွားသည်။ မလိုအပ်ပဲ ရှက်မနေတတ်သည့် ကိစ္စသည် မင်းမင်းအတွက်တော့ မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အသိအမှတ်ပြုထိုက်သည့် အရည်အချင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။

ချန်ချီကနေ ဘီဒုတ်က သိပ်မဝေးသဖြင့် မင်းမင်း အာတော့သိပ်ရိုက်လို့ မရလိုက်ပါ။ Bedok Reservoir လမ်းထဲရောက်လို့ ဖူးသစ်စု နေမည့် ကွန်ဒို ရှေ့ရောက်တော့ ဆရာမိုးနှင့် သူမက ဆင်းကာ မင်းမင်းကို နှုတ်ဆက်သည်။ မင်းမင်း ဟောလီးဝုဒ် မင်းသားကြီး Richard Gere ၏ စတိုင်လ်အတိုင်း “keep the meter running“ ဆိုပြီး တက်စီသမားကို လှမ်းပြောကာ ကားပေါ် လက်ထောက်၍ ငါးမိနစ်လောက်ကြာအောင် ဆရာမိုးတို့ကို နှုတ်ဆက်စကားပြောလိုက်သေးသည်။ အဓိက ပြောသည့်အကြောင်းအရာက ထမင်းစားဝိုင်းတွင် မကြာမကြာ ပြောခဲ့သည့် အကြောင်းအရာကိုပင် ဖူးသစ်စုအား မမေ့အောင် မှာကြားခြင်းဖြစ်သည်။

“စု … အကို့ကို လိုအပ်တာပြောနော် .. အားမနာနဲ့ .. ဖုန်းသာ ဆက်လိုက် သိလား ..“

မင်းမင်း၏ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက် ပြောမိမှန်းမသိသည့် စကားတွင် ဖူးသစ်စုသည်လဲ ပြုံးပြုံးလေးနှင့် ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက်မှန်း မသိ ခေါင်းညိတ်ကာ ပြခြင်းဖြင့် ထို့နေ့ညကို လှပစွာ အဆုံးသတ်ခဲ့ကြသည်။ မှတ်မှတ်ရရ ထိုနေ့က လမိုက်ညဖြစ်ပေမယ့် မင်းမင်းရင်ထဲတွင် လဝန်းလေးသာနေသလို ခံစားရလေသည်။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင်းမင်း တိုပါးရိုးအိမ်၌ နေဖြစ်ခြင်းတွင် လျှို့ဝှက်သော အကြောင်းရင်း တစ်ခုရှိပါသေးသည်။ ဒီအကြောင်းက ပြောရမည်ဆိုလျှင် နတ်ပြည်က ပစ်ချလိုက်သည့် အပ်တစ်ချောင်းနဲ့ လူ့ပြည်ကပစ်တင်လိုက်သည့် အပ်တစ်ချောင်း ထိချင်ထိနိုင်ပေမည် ဆိုသော မျှော်လင့်ချက်မျိုးကို အခြေခံထားတာ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း အိမ်ရှင် James သည် OCBC Bank ၏ ဘဏ်ခွဲတစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်နေသူ ဖြစ်သည်။

မင်းမင်း ရန်ကုန်မှာ နေကတည်းက ဖန်တစီ (စွဲလမ်းမှု) အသေးစားလေး တမျိုးရှိခဲ့သည်။ အဲဒါကတော့ တခြားမဟုတ်ပါ။ ဘဏ်မှာအလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဝတ်စုံလှလှနှင့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို အားရပါးရ ချစ်ကြည့်ချင်သော ဆန္ဒဖြစ်သည်။ ကြည့်ရတာ ဂျပန်ကားတွေ ကြည့်တာ အကြည့်များသွားလို့လဲ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ပုဂ္ဂလိကဘဏ်တွေ ပေါ်ပေါက်လာတော့ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လို့ မင်းမင်း သူ့စိတ်ကူးကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ အကွက်ရခဲ့သည်။ သူ မနက်ဘက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်သည့် အချိန်တွင် တစ်ဖက်ရပ်ကွက်က ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဘဏ်မှာအလုပ်သွားရန် ဖယ်ရီ စောင့်နေတာ အမြဲလိုလို တွေ့ရတတ်သည်။ နေစဉ်ရက်ဆက် တွေ့လာရသည်မို့ ယောကျ်ားလေးပီပီ မင်းမင်း သူ့စိတ်ကူးကို ဖြည့်ဆည်းဖို့ ကြိုးစားလေသည်။

တောင်တန်းကြီးက မိုဟာမက်ဆီ မလာလျှင် မိုဟာမက်က တောင်တန်းကြီးဆီ သွားရမှာပေါ့လို့ မင်းမင်းက ခံယူထားသဖြင့် ကောင်မလေး ဖယ်ရီစောင့်နေချိန်တွင် သူ သွားစကားပြောသည်။ ကိုယ်နှစ်သက်သည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သဘောကျကြောင်း ထုတ်ဖော်သည့် ကိစ္စသည် ရှက်ကြောက်စရာမဟုတ်ဟု မင်းမင်း အရွယ်ရောက်ကတည်းက ခံယူထားသည်။ ပထမတစ်ရက်၊ ဒုတိယတစ်ရက်၊ တတိယတစ်ရက်ရောက်သောအခါ နေပူကာကွယ်ဖို့ ထုတ်ဆောင်းထားသည့် ထီးကလေးသည် ကောင်မလေးလက်မှ မင်းမင်းလက်ကို ရောက်သွားသည်။ အဲဒီတစ်ပတ်ပြီးသွားလို့ နောက်တစ်ပတ် ရုံးပြန်တက်တော့ ကောင်မလေးက သူမ စောင့်နေကြနေရာတွင် ရပ်မနေတော့ပဲ ဖယ်ရီကို မင်းမင်း ထိုင်နေကြ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက ထိုင်စောင့်သည် အထိဖြစ်လာသည်။ ထိုကောင်မလေး နာမည်က မျိုးမျိုးဟုပဲ အလွယ်ဆိုကြပါစို့ ..။

မျိုးမျိုးသည် ခပ်မိုက်မိုက်ကလေး ဖြစ်သည်။ ပုဂ္ဂလိကဘဏ်မှာ အလုပ်ရသည်ဆိုကတည်းက ရုပ်ရည်အနေအထားကို ပြောပြနေစရာ လိုမည်မထင်ပါ။ သူမ၏ ထင်ရှားသည့် လက္ခဏာကား တင်လုံးလုံးလေးက နဲနဲကောက်သလိုဖြစ်သဖြင့် ယူနီဖောင်းစကတ်လေးထဲကနေ နောက်ကိုမောက်ထွက်နေသလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။ ဒီတော့ သူမပုံစံက ရှေ့ကကြည့်လျှင် ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းနေပြီး နောက်ကကြည့်လျှင် သွားရည်ကျချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကောင်မလေးတွေ ကျလောက်အောင် ပြောတတ်သူမို့ မင်းမင်း ကာလတိုအတွင်း အနှီ တင်ကောက်မလေး မျိုးမျိုးနှင့် ခရီးရောက်အောင် ကြိုးစားနိုင်ခဲ့သည်။

မျိုးမျိုးသည် မင်းမင်းနှင့် အတော်ရင်းနှီးလာပေမယ့် သူမအလုပ်လုပ်နေသည့် ဘဏ်ကို လာကြိုဖို့ ကိစ္စကိုတော့ ဘယ်လိုမှ လက်မခံပေ။ သူမ အကြောင်းပြချက်က လက်ရှိ အလုပ်လုပ်နေသည့် ဘဏ်ခွဲတွင် ရှိနေသူက သူမဦးလေးအရင်းဖြစ်ပြီး ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ယောက် လာကြိုတာကို သိသွားလျှင် သူမ အိမ်နှင့်ပြသနာတတ်နိုင်ကြောင်း ရှင်းပြထားသည်။ မင်းမင်း သိပ်မလက်မခံချင်ပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်ကလဲ သူမကို အီစီကလီသာ ရိုက်ထားသဖြင့် ရှေ့တိုးဖို့ နဲနဲ ခက်နေသည်။ မျိုးမျိုးကို ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနှင့် အပြင်ခေါ်ထုတ်နိုင်ဖို့ကလဲ ညနေဘက် သွားကြိုဖို့ကလွဲလို့ တခြား နည်းလမ်းမရှိပေ။

သူနှစ်ပတ်တိတိလောက် တော်တော်ဦးနှောက်ခြောက်လိုက်သည်။ အမှန်တကယ်ဆို မျိုးမျိုးကို ရုံးပိတ်ရက် တစ်ရက်ရက်တွင် သူအပြင်မှာ ချိန်းနိုင်သော်လဲ ဘဏ်ယူနီဖောင်း ဝတ်လာခဲ့ဖို့ ဘယ်လိုမှာရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ သူက ဒီကောင်မလေးကို ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနှင့်သာ တွဲ၍ စိတ်ဝင်စားတာ ဖြစ်သဖြင့် ရိုးရိုးသာမန် အဝတ်အစားနှင့် တွေ့ရမည့် အဖြစ်ကို သိပ်မလိုချင်ပေ။ ခက်တော့ခက်နေသည်။ မင်းမင်း အကြံအစည်ကိုသာ သိလျှင် ဟိုက သူနဲ့လိုက်ဖို့နေနေသာသာ ပါးတောင်ရိုက်သွားနိုင်သေးသည် မဟုတ်လား။ နောက်ဆုံး ကြံရမရ ဖြစ်နေသည့် မင်းမင်း အဒေါ် ဖြစ်သူ ငှားထားသည့် ဝေဒမဂ္ဂဇင်း စာအုပ်ကိုတွေ့မှ အကြံရသည်။ ကိုယ့်နဖူးကိုယ်ရိုက်မိကာ တော်တော်တုံးတဲ့ငါပါလားလို့တောင် တွေးမိပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ရသေးသည်။

မင်းမင်း ကြံစည်ထားသည့်အတိုင်း မျိုးမျိုးကို ပြောပြလိုက်တော့ သူမက မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး မင်းမင်းကို ကြည့်သည်။ မင်းမင်းက မျက်နှာသေလေးနှင့် ခပ်တည်တည်နေလိုက်သဖြင့် သူ့အပြောကို ယုံသွားပြီး ဒီအပတ် တနင်္ဂနွေနေ့မှာ တွေ့ကြမယ်လေဆိုပြီး လက်ခံလိုက်သည်။ အဲဒီနေ့က ဖယ်ရီလာလို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က မျိုးမျိုးထသွားတော့ စကတ်လှလှလေးထဲမှ ပြည့်တင်းနေသော သူမ၏ တင်သားတွေကို ကြည့်ပြီး မင်းမင်း ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးမိသေးသည်။ အကောင်းကြီး ရှိနေသည့် အဖေဖြစ်သူကို ကောက်ခါငင်ခါ နာတာရှည် ရောဂါဖြစ်လိုက်ရတာတစ်ခုပဲ သူနဲနဲတော့ မျက်ခုံးလှုပ်မိသော်လည်း ဗေဒင်ဆရာက ဘဏ်က အသိကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ သွားပြီး ယတြာချေပါဆိုသည့် အပိုင်းကိုတော့ သူဘယ်လိုမှ မဖြစ်ပေ။ သြော် .. မိန်းမ ဆိုသည်က ရှေးအစဉ်အဆက် ဗေဒင် ကိန်းခန်းတွေကို ယုံသည့် အမျိုးပါလား ဆိုတာကိုတော့ သူလက်ခံလိုက်သည်။

ကျန်သည့်အပိုင်းကတော့ ရှင်းပါသည်။ ယတြာအတွက် ငါးသွားလွှတ်ရမည် ဆိုသည့်နေရာက ကန်တော်ကြီး ဖြစ်မှတော့ ငါးလွှတ်လွှတ်ပြီးပြီးချင်း ပြန်သည်ဆိုတာ ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်တော့မည်နည်း။ နဂိုကတည်းက ကုလားဖန်ထိုးထားသော ဖဲကို တစ်ချပ်ချင်း ဝေသလို မင်းမင်းလဲပဲ တစ်ဆင့်ချင်း တက်ခဲ့သည်။ အရိပ်ကောင်းသည့် သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာပင် ထီးကလေးတစ်ချောင်းကွယ်ပြီး နဲနဲ အလုပ်ဖြစ်လိုက်သည်။ နဲနဲ အလုပ်ဖြစ်ပြီး များများ အလုပ်ဖြစ်ဖို့ကျတော့ ကန်တော်ကြီးထဲက ပြန်ထွက်ကာ အနီးမှာ ရှိသည့် တည်းခိုခန်းကို ဒိုးကျသည်။ မျိုးမျိုးက ရှက်ကိုးရှက်ကိုး ဖြစ်မနေပဲ မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးနှင့် ဒါကလဲ ယတြာချေတာပဲလားဟုတောင် မင်းမင်းကို စနေသေးသည်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ထိုမဟုတ်ကဟုတ်က အကြံကို အကြောင်းပြု၍ မင်းမင်း ထိုနေ့က မျိုးမျိုးနှင့် ကောင်းကောင်းချစ်လိုက်ရသည်။ သူက နှစ်ယောက်သား လုပ်ကြသည့်အချိန်တွင် ကုလားဖန်တွေ ထပ်ထိုးလိုက်၍ မျိုးမျိုးက စကတ်ကိုသာချွတ်ပေးပြီး ဘဏ်ဝတ်စုံကုတ်အင်္ကျီလေးနှင့် အလုပ်ခံသည်။ နှစ်ဦးသား ကာမခရီးသွားတာ တော်တော်ရောက်လို့ လမ်းတစ်ထောက်တွင် ခနနားကာ နေရာပြောင်းကြတော့ မျိုးမျိုးက အင်္ကျီချွတ်လိုက်မယ်လေဟု ပြောတာတောင် မင်းမင်းက ဒီအတိုင်းလေး ပိုမိုက်တယ်ကွာဆိုပြီး မချွတ်ပဲ နေခိုင်းသည်။ ဒီလိုဆိုတော့ မျိုးမျိုးခမျာ မင်းမင်း အကြံကို နဲနဲ ရိပ်မိသလို ဖြစ်သွားရသည်။ ကျောချမှ ဓါးပြမှန်း သိတယ်လို့ ဆိုလို့ရပေမယ့် အခြေအနေက ထိုင်ရမလို ထရမလို ဖြစ်နေသည့် အနေအထားမို့ သူမ တခြားကို စဉ်းစားမနေတော့ပဲ မင်းမင်းအပေါ်ကနေ ထိုင်ထကိုပဲ ဆက်လုပ်သည်။ မျက်လုံးလေးတွေက ခပ်မှေးမှေး ဖြစ်နေသောကြောင့် မျက်စောင်းထိုးလား မထိုးလားတော့ မင်းမင်း သေချာမသိပါ။ သူသိတာက တဟင်းဟင်း တအင်းအင်း ညည်းရင်း သူမ တစ်ချီပြီးသွားကိုပဲ ဖြစ်သည်။

အဲဒီနောက်တော့ နေ့တိုင်း သွားရည်ကျခဲ့ရသည့် မျိုးမျိုး၏ တင်လုံးလုံးမောက်မောက်လေးကို ပိုမိုပေါ်လာစေသည့် ပိုစက်ရှင်နဲ့ ဆက်ဆွဲကျသည်။ ဒီလိုမျိုး ဒေါ့ဂီအနေအထားက ထိလှသည်မို့ မျိုးမျိုးတစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားတာတောင် စိတ်ပြန်ပါလာသည်။ မင်းမင်း ပွဲသိမ်းရိုက်ချက်အဖြစ် သူမကို ပက်လက်ပြန်လှန်ပြီး ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို ရင်ပတ်ထိရောက်အောင် တွန်းတင်ပြီး ဆောင့်သည်။ ကျယ်သီးဖြုတ်ထားသဖြင့် ကုတ်အင်္ကျီဟပြဲလေးကြားမှ ပြူထွက်နေသည့် ဘရာစီယာ မလုံ့တလုံ့ နို့လေးတွေ လှုပ်ခါနေပုံက ရမ္မက်ထဖွယ် ကောင်းလွန်းနေရာ မင်းမင်း အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ နောက်ထပ် ငါးမိနစ်မကြာခင် ပြီးသွားလေတော့သည်။

နှစ်ယောက်သား ဖက်ပြီး အမောဖြေကြတော့ မျိုးမျိုးက “အင်္ကျီတွေတော့ ကြေကုန်ပါပြီ .. နက်ဖြန် ရုံးတက်ဖို့တော့ ဒုက္ခပါပဲ“ ဆိုပြီး မင်းမင်းကို ညူတွန်တွန်လေး ဆိုရှာသည်။ “မျိုးက ဒီအင်္ကျီလေးနဲ့ လိုက်လို့ပါကွာ“ ဟု မင်းမင်း လေပြေလေးနှင့် ချော့မှ ကျေနပ်သွားသည်။ သိပ်ကြာနေလျှင် အိမ်က ပြသနာရှာနေမယ်ဟု မျိုးမျိုးက တောင်းဆိုသဖြင့် မင်းမင်းတို့ ဘာမှ ထပ်မလုပ်နိုင်ပဲ အိမ်ကိုသာ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။

ပြောလျှင် ယုံကြမလားတော့ မသိ။ မင်းမင်းနှင့် မျိုးမျိုးသည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဒီအဆင့်ထိရောက်ခဲ့ပေမယ့် အမှန်အတိုင်း ဆိုရသော် ချစ်သည် ကြိုက်သည်ဆိုတဲ့စကား တစ်ခွန်းမှ မပြောဖြစ်ခဲ့ကြပေ။ မင်းမင်းကလဲ ဒီအတိုင်း အကဲစမ်းခဲ့တာဖြစ်ပြီး မျိုးမျိုးကိုယ်တိုင်ကလဲ ထိုအကဲစမ်းမှု၏ နောက်ကို သိသိသာသာကြီး လိုက်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း ထိုစဉ်အခါက နဲနဲတောင် ထိုအချက်ကို သံသယဝင်ခဲ့သေးသည်။ သိပ်တော့ အကြာကြီး သူအဖြေနဲ့ ဝေးမနေခဲ့ပါ။

နောက်လရောက်လို့ မင်းမင်း မျိုးမျိုးလုပ်နေသည့် ဘဏ်ခွဲဘက်သို့ ထမင်းစားချိန်နှင့် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မတော်တဆ ရောက်သွားတော့ အဖြေကို အရှင်လတ်လတ်ကြီး ပက်ပင်းတွေ့လိုက်ရသည်။ မျိုးမျိုး ဦးလေးဟု ဆိုထားသည့်သူနှင့် သူမက စားသောက်ဆိုင်တွင် နှစ်ယောက်တည်း ထမင်းအတူ စားနေယုံမက အအေးပုလင်းတစ်ပုလင်းထဲကိုတောင် ပိုက်နှစ်ခုထည့်၍ သောက်နေသေးသည်။ ဒီလောက်ဆို သူတို့နှစ်ဦးက ဘယ်အခြေအနေလောက် ရှိနေပြီဆိုတာ ဗေဒင်မေးစရာတောင် မလိုတော့ပေ။ ဒီဘဝ ဒီမျှပါပဲဟုသာ သဘောထားရင်း မင်းမင်းကိုမြင်ပြီး မျက်စိမျက်နှာပျက်နေသည့် မျိုးမျိုးကို သူ့ဦးလေးမမြင်အောင် တာ့တာ ပြပြီး မင်းမင်းပြန်လှည့်လာခဲ့သည်။

အဲဒီနောက် တစ်ပတ်ကျော်ကျော်လာက်တော့ မင်းမင်း သူမ ရုံးတက်ချိန်ကို လက်ဖက်ရည်ဆိုင် သွားမထိုင်ဖြစ်ပါ။ တကယ်ဆို မျိုးမျိုးနှင့် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်ကိစ္စသည် အချစ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး စိတ်နာနေသည့် အချိန်တွင် ကြုံခဲ့တာမို့ မင်းမင်း ထူးထူးထွေထွေ ဘာမှ ထပ်မခံစားရပါ။ သူ့ကိုတွေ့လို့ မျက်စိမျက်နှာပျက်သလို ဖြစ်သွားသည့် မျိုးမျိုးအတွက် အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့သာ မင်းမင်း ဆုံနေကြအချိန်ကို ရှောင်နေခဲ့တာဖြစ်သည်။ နဲနဲ သွေးအေးသွားလောက်ပြီထင်မှ သူ ဆိုင်ပြန်ထိုင်သည်။ ထိုရောအခါ မင်းမင်းကို တွေ့ပေမယ့် မျိုးမျိုးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကိုလာမထိုင်တော့ပါ။ မင်းမင်း ရှိရာဘက်သို့လဲ မကြည့်ပေ။ မူလအရင်တုန်းက ဖယ်ရီစောင့်နေကြ နေရာတွင်တော့ စောင့်မြဲအတိုင်း စောင့်နေသည်။ မင်းမင်းနဲ့ ခင်နေတဲ့ စားပွဲထိုးကောင်လေးက “အကိုတို့ မခေါ်တော့ဘူးလား“ ဟု စပ်စုသလိုအမေးတွင် မင်းမင်းက အောက်ပါအတိုင်းသာ ဖြေခဲ့လေတော့သည်။

“အေးကွ .. ယတြာချေပြီးသွားလို့ပါကွာ …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

James နှင့် မင်းမင်းသည် တော်တော်တော့ လေပေးဖြောင့်သည်ဟု ဆိုရမည်။ ဒါကလဲ သိပ်တော့မဆန်းပါ။ မင်းမင်းသည် အင်္ဂလိပ်စာကို မီးကျိုးမောင်းပျက်အဆင့်မဟုတ်ပဲ ဌာန်ကရိုဏ်းကျကျ ပြောနိုင်သဖြင့် သူတို့ လိုကယ်စလုံးတွေ (Local Singaporean) ပြောနေသည့် “လား“တွေ “လဲ“တွေ “လော“တွေ ထက်တော့ ပိုအဆင့်မြင့်မြင့်နှင့် အကြောင်းအရာတစ်ခုကို လိပ်ပတ်လည်အောင် ပြောတတ်သည်။ NTU graduate ဖြစ်သည့်အပြင် အဆင်မြင့်မြင့် ပြောတတ်သည့် မင်းမင်းကို Professional တစ်ယောက်အဖြစ် ယူဆကာ အတိုင်းအတာ တစ်ခုထိတော့လဲ ဂျိမ်းစ်က အထင်ကြီးသည်။ အကျိုးဆက်အနေဖြင့် တစ်ဦးတည်းသားဖြစ်သူ ဂျိမ်းစ်နှင့်သာမက သူ့အဖိုးကြီး Uncle Wong နှင့်ပင် မင်းမင်းက အဆင်ချောသေးသည်။ အိမ်ပြောင်းပြီး သိပ်မကြာခင်ပင်လျှင် မင်းမင်းအပါအဝင် သူတို့သုံးယောက် ဂျဟော (Johor – စလုံးမြောက်ဘက်နှင့် ဆက်စပ်နေသည် မလေးနယ်ခြားမြို့) သို့တောင် သွားပြီး လည်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

တစ်ခုသော ကြာသပတေးနေ့ညနေတွင် ဖြစ်သည်။ ထိုကြာသပတေးနေသည့် ရှားရှားပါးပါးရှိလှသည့် စလုံး၏ Public holiday တစ်ရက်နှင့်လဲ တိုက်ဆိုင်နေသည်။

ထို့အတွက်ကြောင့် ဂျိမ်းစ်၏ အစီအစဉ်နှင့် သူတို့တွေ ဘာဘီကျူးလုပ်စားဖြစ်ကြသည်။ ဒီနေရာတွင် စလုံးအကြောင်း မသိသူတွေအတွက် အနည်းငယ်ရှင်းပြရသော် မင်းမင်းတို့လို Housing Development Board ( မြန်မာလို ဆိုရသော် .. အိုးအိမ်ဌာန) က ဆောက်ပေးထားသော HDB Block တွင် နေထိုင်သူများတွင် Barbecue Pit လေးတွေ သက်ဆိုင်ရာ ဘလော့ခ်အတွက် သီးသန့်ရှိပါသည်။ ဘာဘီကျူးလုပ်စားချင်သူက Town Council ၌ စပေါ်ပေးကာ ကြိုတင်ဘွတ်ကင် တင်ထားပြီး ကိုယ်အဆင်ပြေသည့် ရက်တွင် လုပ်စားလို့ရသည်။ Gathering တစ်ခုလိုမျိုးဖြစ်သည့် ဒီလိုမျိုးပွဲသည် စလုံးက လူများအတွက် အတော်တော့ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ကောင်းသည့် Activity လေး တစ်ခု ဖြစ်လေ့ရှိတတ်ပါသည်။

မင်းမင်း ဂျိမ်းစ်ကို ကူညီသည့် အနေနှင့် အနားမှာရှိသည့် NTUC စူပါမားကတ်မှာ ပုဇွန်သွားဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ ဂျိမ်းစ် မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတွေ ဘာဘီကျူး လုပ်သောနေရာသို့ ရောက်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း သူနှင့် မျက်မှန်းတမ်းမိနေသည့် ဂျိမ်းစ်နှင့်တွဲနေသည့် ကောင်မလေး ဂျင်းနီကို ပုဇွန်စိမ်းအထုပ်ကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဘာမှမလုပ်သေးခင် ရေခဲပုံးထဲမှ ဘီယာတစ်ပုလင်းကို သွားနှိုက်သည်။ ဂျိမ်းစ်က သူ့ကို မြင်သွားသည်မို့ လက်ပြပြီး လှမ်းခေါ်သည်။

“မင်း .. ဒီကိုလာပါဦး .. ဒီမှာ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေ … “

မင်းမင်း ရောက်သွားတော့ ဂျိမ်းစ်က သူ့နှင့်စကားပြောနေသည့် ဘဏ်ကသူ့ဘော်ဒါတွေနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ကောင်မလေးသုံးယောက်နှင့်် ကောင်လေးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးသုံးယောက်ထဲတွင် နှစ်ယောက်က အမိုက်စားလေး ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်ကတော့ နဲနဲပုံပျက်နေသည့် ခပ်ဝ၀ ခန္ဓာကိုယ်ရှိသည်။ အားလုံးက စလုံးတွေ ဖြစ်ပြီး ဂျိမ်းစ်၏ မိတ်ဆက်ပေးချက်အရ ဘဏ်စာရေးမလေးတွေ ဖြစ်ကြသည်။ မင်းမင်း မိတ်ဆက်ပေးသည့်အထဲက ဆူဇီဆိုသည့် ကောင်မလေးကို မြင်မြင်ချင်း သဘောကျသွားသည်။

ဆူဇီသည် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တော်တော်လှပြီး မျက်နှာလေးကလဲ ချစ်စရာကောင်းသည်။ ပုခုံးကျော်ကျော်လေးရှည်သည့် ဆံပင်ကို ခပ်ရိုးရိုးရှင်းလေး အလယ်ကနေ ခွဲထားပေမယ့် ထိုပုံစံကပင် တရုတ်မမျက်နှာပေါက်နှင့် သိပ်မတူသည့် သူမ မျက်နှာနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ ကျန်သည့် မျက်နှာပေါ်က အလှအပတွေကတော့ စလုံးမပီပီ ပြုပြင်နိုင်သမျှ အရာအားလုံးကို ပြုပြင်ချယ်သထားသည်မို့ ဝင်းမွတ်ချောနုနေသည်။ စလုံးမတွေ အပြင်ထွက်လျှင် ဝတ်နေကြဖြစ်သည့် တစ်ထွာလောက်ပဲ ရှိမည့် ဂျင်းဘောင်းဘီတိုလေးနှင့်မို့ သွယ်လျသည့် ပေါင်တံဖြူဖြူဖွေးဖွေးတွေက အဖုံးအကွယ်မရှိပဲ ပေါ်ထွက်နေရာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို မြင်ယုံနှင့် ဆွဲဆောင်နိုင်ပေသည်။ အရပ်မြင့်မြင့်ပေမယ့် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် မဟုတ်သည့်အတွက် အတော်တော့ ဖြိုးသောစော်လေး ဖြစ်သည်။

မင်းမင်း အစောတုန်းက ဖူးသစ်စု မလာနိုင်လို့ စိတ်ပျက်နေပေမယ့် အခုလိုမျိုး ဆူဇီနှင့် ကြုံလိုက်တော့ စိတ်ပျက််မှုကို အနည်းငယ် ဖြေဖျောက်လို့ ရသွားသည်။ သူတကယ်ဆို ဖူးသစ်စုကို တော်တော်သတိရနေတာ ဖြစ်သည်။ ဘာဘီကျူးပွဲက သူလုပ်တာ မဟုတ်သည့်တိုင် ဖူးသစ်စုကို လာပါလားဟု ဖုန်းဆက်ပြီး ဖိတ်သေးသည်။ ဖူးသစ်စုနှင့် သူသည် ဆရာမိုးကို ရန်ကုန်ပြန်လိုက်ပို့သည်နေ့တုန်းက တွေ့ပြီး နောက်ထပ်မတွေ့ဖြစ်ကြသေးပေ။ ထို့နေ့က လေဆိပ်ကပြန်လာတော့ မင်းမင်းနှင့် ဖူးသစ်စု နှစ်ယောက်တည်း ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် သူမ နေသော နေရာနှင့် Changi လေဆိပ်က သိပ်မဝေးသဖြင့် တက်စီပေါ်တွင် ဘာမှ ဟုတ်တိပတ်တိ မဆိုဖြစ်လိုက်ကြချေ။

အဲဒီနောက် ဒီအပတ်အတွင်းမှာ ကြတော့လဲ သူတို့နှစ်ဦး ဖုန်းသာပြောဖြစ်ပြီး လူချင်း အပြင်မှာ မတွေ့ဖြစ်။ မင်းမင်းက အကြံအစည်နှင့် တွေ့ကြရအောင်ဆိုပြီး ဂျိမ်းစ်၏ ဘာဘီကျူးပွဲကို ဖိတ်တော့လဲ သူမက ကောက်ခါငင်ခါ ဖျားသည်။ မင်းမင်း နဲနဲတောင် တွေဝေသွားသည်။ ဖူးသစ်စုသည် သူ့ကိုများ ရှောင်နေတာလား။ ဆရာမိုးက လိုအပ်တာ ကူညီပေးဖို့ အပ်သွားသည်ဆိုပေမယ့် အခုထက်ထိ အကူအညီ မတောင်းသေးတာကလဲ နဲနဲ ဆန်းနေသည်။ ဖူးသစ်စုသည် မြင်ယုံနှင့် ထက်ထက်မြက်မြက်ရှိကာ အကင်းပါးလှသည့် ကောင်မလေးမို့ သူမအပေါ် မင်းမင်း စိတ်ဝင်စားနေသည်ဆိုတာကိုများ ရိပ်မိသွားတာလား …

“မင်း … မင်း !! “

အသံနဲနဲလေးကျယ်ကာ ခေါ်လိုက်မှုကြောင့် မင်းမင်း၏ အတွေးတွေသည် ဖူးသစ်စုနှင့် ပတ်သက်ပြီး လည်နေရာမှ သူ့ဘေးတွင် ရပ်နေသည့် ဆူဇီဆီသို့ ပြန်ရောက်သည်။ မင်းမင်းနှင့် ဆူဇီသည် ဘာဘီကျူးနေရာမှ နှစ်ယောက်တည်း ခွဲထွက်ကာ ဘီယာတစ်ပုလင်းစီကိုင်၍ သောက်နေကြတာ ဖြစ်သည်။

“အိပ်မက်မက်နေတာလား?
သူ့ကို စူးစမ်းသလို မျက်နှာပေးနှင့် ဆူဇီက မေးတော့ မင်းမင်း ကောင်မလေးတွေ ကျလောက်သည့် အပြုံးမျိုးကို ပြုံးသည်။

“ဟုတ်မယ် ထင်တယ် .. ဆူဇီသိလား .. အိပ်မက်ထဲမှာ ငါသိပ်လှတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့တယ်“

စလုံးမပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဖြူမပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မြန်မာမပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်းကလေးဆိုတာကတော့ သူမတို့ကို လှသည်ဟု ပြောသော စကားကို သဘောကျကြတာ အတူတူပင် ဖြစ်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် မထိခလုတ် ထိခလုတ်နှင့် စောင်းပြောသော စကားမျိုးကို ပိုသဘောကျတတ်ကြသည်။ ဆူဇီလဲ ထိုထဲတွင် အပါဝအင်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ စလုံးမတွေ သိပ်မျက်စောင်းမထိုးတတ်လို့ မင်းမင်းကို မျက်ခုံးလေးပင့်၍သာ ပြုံးစစနှင့် ကြည့်သည်။ ရုတ်တရက်တော့ ဘာမှ ဆက်မပြောပဲ လက်ထဲက ဘီယာပုလင်းကိုသာ လှပသော နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် တေ့၍သောက်သည်။ မင်းမင်း ဒါကိုကြည့်ပြီး ဘီယာပုလင်းနေရာတွင် သူ့ဟာသာ ဖြစ်လျှင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲဟု တွေးမိသဖြင့် ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီတိုကြားမှ ကောင်က ခေါင်းထောင် ချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ မျက်စိကို လွှဲကာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲတွင် အသင့်ထည့်ထားသည့် L&M ကိုထုတ်သည်။ စီးကရက်ဘူးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ဆူဇီဘက်ထိုးပေးကာ ..

“ဆေးလိပ်သောက်လား?
ဆူဇီက “သန့်စ်“ လို့ ပြောပြီး ဖွင့်ပေးထားသည့် ဗူးထဲက တစ်လိပ်ကို ဆွဲယူသွားသည်။ မင်းမင်း အလိုက်တသိပင် အသင့်ဆောင်ထားသည့် မီးခြစ်ကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ သူမက သာသာလေးပင် မီးညှိသွားသည်။

မင်းမင်း ဒီလောက်ဆိုလျှင် သူနှင့် ဆူဇီ၏ အခြေအနေသည် မဆိုးတော့ဆိုတာကို တွက်မိသွားသည်။ စလုံးမတစ်ယောက်ကို လုံးဖို့၊ ဖန်ဖို့ ကိစ္စသည် မင်းမင်းအတွက်တော့ Precast Drawing တစ်ခု (သို့)  CD Requirements တစ်ခုကို ဖတ်ရတာ၊ စစ်ရတာလောက် သိပ်ခက်ခဲလှသော ကိစ္စမဟုတ်ပေ။ မင်းမင်းတွင် ရုပ်ရည်ရှိသည်။ စကားကို ကျလောက်အောင် ပြောတတ်သည်။ ဝတ်တာစားတာက သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ စီးကရက်ကို စွဲစွဲမြဲမြဲကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ဟန်ကျပန်ကျ သောက်တတ်သည်။ ပြောရလျှင် ထိုနောက်ဆုံးအချက်က တော်တော်အရေးကြီးသည်။

စလုံးမတွေတွင် အကျင့်တစ်ခုရှိသည်။ လူတစ်ယောက်ကို ရိုးရိုး သာမန်ထိုင်စကားပြောတာထက် ဆေးလိပ်သောက်ရန် ခွင့်ပြုထားသည့် နေရာမျိုးတွင် မတ်တပ်ရပ်၍ စကားပြောရတာကို ပိုသဘောကျတတ်ကြသည်။ ရင်းနှီးမှု ပိုမြန်သည်။ ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းသည် ကျန်းမာရေးကို ထိခိုက်နိုင်ပေမယ့် ဆက်သို့ သွားရာလမ်းကြောင်းတွင်တော့ short cut ဖြစ်သည်ကို မင်းမင်းက မျက်မြင်အရရော၊ ကိုယ်တွေ့အရပါ သိထားသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူ အမြဲလိုလို သောက်တာ မဟုတ်သည့်တိုင် ဒီနေတော့ တမင်တကာ ဆောင်ထားတာ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူ့အကြံအစည်က အထမြောက်ပြီဟုပင် ဆိုရမည်။ လူပြည့်ကပစ်တင်သည့် အပ်နှင့် နတ်ပြည်က ပစ်ချသည့် အပ်သည် ရေဒါကို သုံးကာ လာကြလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် ကွန်ပျူတာနဲ့ပဲ တွက်ချက်ထားလို့လားတော့ မသိ .. တည့်တည့်ကြီးကို တိုက်မိဖို့ တော်တော်သေချာနေပြီ ဖြစ်သည်။

ဘာဘီကျူးစားရင်းနှင့် ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းတွေ ပြောဖြစ်တော့ မင်းမင်းက သေချာအောင် မေးရသည်။ တော်ကြာနေ “အာ“ပြီးတော့မှ သူ့မှာ ဘွိုင်းဖရင့်ကြီး ငုတ်တုတ်နှင့်ဆိုဆို ဒုက္ခရောက်ဦးမည်။ တကယ်တမ်း ယောကျ်ားလေးမိတ်ဆွေရှိတာ ဒီလိုနိုင်ငံမျိုးတွင် အရေးကြီးလားဆိုလျှင် သိပ်တော့ ပြသနာမဟုတ်ပါလို့ ဖြေရမည် ဖြစ်သော်လည်း လုပ်ရကိုင်ရတာတော့ နဲနဲခက်ခဲသည်သာ။

“ဆူဇီ .. ရုံးကပြန်ရင် ဘာလုပ်လဲ?
“ဘာမှထွေထွေထူးထူး မလုပ်ပါဘူး .. ရှော့ပင်ထွက်၊ ညစာစား၊ တခါတခါတော့ လမ်းလျှောက်တယ် .. “
“အိုကေ .. ဒါဆိုလဲ ညနေတစ်ချိန်ကျရင် ငါလာတွေ့မယ် .. ညစာ အတူတူစားကြတာပေါ့“
“အိုကေ လား “

မင်းမင်း စကားက ဘယ်ရောက်နေလဲဆိုတာက သိနေပေမယ့် အတူတူသွားဖို့ကို မငြင်းဘူးဆိုကတည်းက မင်းမင်း သူ့အော်ပရေးရှင်းကို အောင်မြင်ပြီဟု တွက်ထားလိုက်သည်။ ဂျိမ်းစ်နဲ့တွေ့လို့ “ဘယ်လိုလဲ“ ဟု အထာလေးနဲ့ လာမေးသည်တွင် မင်းမင်း ပြုံး၍သာ နေလိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ရှိနေသည့် ဆူဇီကို ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ မြင်လိုက်ရလျှင်ဖြင့် …..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ပြီးးးးးးး
နတ်သား ရေးသည်…