မိန်းမတစ်ယောက်၏ ဖွင့်ဟဝန်ခံချက်

န်းမ တစ်ယောက်၏ ဖွင့်ဟ ဝန်ခံချက်။           ။                                                                                                         မျက်စိဖွင့်မရသေးပေမဲ ့ နားထဲမှာတော့ အသံဗလံတွေ ကြားနေရပြီ။ဗိုက်သားတဝိုက်မှာတော ့နာကျင်မှုက သိသာနေဆဲ။သတိလက်လွတ်တော ့မဖြစ်။သူမကို နံနက်ခင်းပိုင်းမှာ ခွဲစိတ်ကြမှာကို သိပြီးသား။အခုမှ မေ့ဆေးပျယ်ဟန်တူပါရဲ ့။ဒါနဲ ့မျက်စိကို အားယူဖွင့်၊ပါးစပ်က “ရေ-ရေ”ဟု တောင်းသော်လဲ သူမအသံက နုတ်ဖျားအတွင်းတွင် ပျောက်ကွယ်သွားပုံဘဲ။ဒါပေမဲ ့ရှိနေတဲ ့နတ်စ်မလေးတစ်ယောက်က သတိပြုမိပြီး “ဟော၊အန်တီ သတိရလာပြီလား။ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဟင်”။   ။ရေငတ်နေလို ့ပါးစပ်က “ရေ-ရေ “ပြောချင်ပေမဲ ့အသံက မထွက်။နတ်စ်မလေးက အတွေ ့အကြုံ များနေဟန်တူရဲ ့။”အန်တီ၊ရေသောက်ချင်လို ့လား “အမေးကို အသာခေါင်းငြိမ့်ပြတော ့ရေကို ဂွမ်းစလေးနဲ ့စွတ်ပြီး ပါးစပ်ထဲ တစက်ချင်းစီ ချပေးပါတယ်။ရေတပေါက်နှစ်ပေါက် သောက်လိုက်ရလို ့ ထင်ပါရဲ ့။လူက နည်းနည်း ခေါင်းကြည်သွားသလိုဘဲ။နတ်စ်မလေးက သတင်းပို ့လိုက်ဟန်တူတယ်၊ခဏအကြာမှာ ဆရာဝန်ကြီးအပါအဝင် ဆေးရုံဝန်ထမ်းတွေ တအုပ်တမကြီးရောက်လာကြပြီး “ဟော၊အန်တီဝင်း၊သတိရလာပြီနော ်၊ခွဲထားတဲ ့နေရာက ဘယ်လိုနေလဲ၊နာနေတုန်းလား”  မေးလာတဲ ့မေးခွန်းကို အသာခေါင်းရမ်းပြရင်း ဖြေလိုက်ပါတယ်။ပါးစပ်က ပြောနိုင်စွမ်းမရှိသေး။ဆရာဝန်ကြီးက “ကဲ-ကဲ အန်တီဝင်း၊နည်းနည်းပြန်အိပ်နေလိုက်အုံး၊ညနေကျ မြေးမလေးတွေလာရင် မလန်းဘဲနေဦးမယ်”။ဆရာဝန်ကြီးက ပြောပြောဆိုဆို လူနာကုတင်နားက ခွါတယ်ဆိုရင်ဘဲ ကျန်တဲ ့သူတွေအားလုံး လိုက်သွားကြပါရော။ကျန်ရစ်တဲ ့နတ်စ်မလေးက ခန်းစီးလိုက်ကာကို ဆွဲစေ့လိုက်တော ့ကျမလဲ ဆေးအရှိန်လက်ကျန်နဲ ့ပြန်အိပ်ပျော်သွားပါတယ်။

“ဖွါးဖွါးကြီး၊ထ–ထ”ဆိုတဲ ့အသံကြားသလိုနဲ ့ဂရုပြုနားထောင်နေဆဲ “ဒေါ်ဒေါ်လေး၊သတိရပြီလား-“အသံကြားလို ့မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တူတော်မောင် မိသားစု ရောက်နေကြတာ။အသက်(၄)နှစ်အရွယ်မြေးမက “ဖါွးဖါွးကြီး နေကောင်းဘူးချို” မပီတပီပြောနေရဲ ့။အငယ်မကတော ့သူ ့အမေပေါ်မှာ ဂျီကျနေလေရဲ ့။အခုအချိန်မှာတော ့ကျမအတွက် ခင်တွယ်စရာဆိုလို ့ဒီတူတော်မောင်နဲ ့သူ ့မိသားစုဘဲရှိတာလေ။တူမလုပ်တဲ ့သူက ချောချောလှလှလေးပါ။ကျမကိုယ်တိုင် စိတ်တိုင်းကျရွေးချယ်ပေးစားထားတာပါ။တူတော်မောင်က မိန်းမ မယူဘဲ ဒေါ်ဒေါ်လေးနဲ ့ဘဲ တသက်လုံးအတူနေပါ ့မယ် လုပ်နေလို ့မနဲဖြောင်းဖြပြီး ပေးစားထားရတာ။လူ ့ဘဝဆိုတာက ကိုယ်ဖြစ်ချင်တာချည်း ဖြစ်လို ့မရဘူးလေ။လူ ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ ့လိုက်လျောညီထွေရှိမှ။နို ့မဟုတ်ခဲ ့ရင် ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ ့တွံတွေးခွက်မှာ ဂုဏ်သိက္ခာတွေ မျောပါသွားတော့မပေါ ့။မြေးမလေးက ဆော့ချင်ပေမဲ ့ သူ ့အမေက ကျမကိုအားနာလို ့သိပ်ကြာကြာမနေဘဲ ပြန်သွားကြပါတယ်။ပြန်ကာနီးမှာ တူတော်မောင်က ကျမလက်တွေကိုဆုတ်နယ်ကိုင်ရင်း “ဒေါ်ဒေါ်လေး နေကောင်းအောင် နေနော ်။ဒေါ်ဒေါ်လေးနေကောင်းပြီဆိုရင် သားနဲ ့ကလော တောင်ကြီးဘက် အပန်းဖြေခရီးထွက်ရအောင်”။သူ ့စကားကို အသာဘဲနားထောင်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြမိပါတယ်။စိတ်ထဲကတော့ သိနေတယ်လေ။ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့တဲ ့ဘဝ။အရွယ်ကောင်းကြတုန်းက မလိမ်မိုးမလိမ္မာတွေမို ့မှားပြီးကြပြီ။အခု ဒီအသက်အရွယ်မှာ ထပ်မှားဘို ့မဖြစ်တော ့ပြီ။သူတို ့မိသားစုတွေပြန်သွားပြီး၊နတ်စ်မလေးဖျော်ပေးတဲ ့ဟောလစ်နဲ ့ဂိုးဒင်းဘတ်မုန်ု ့ကို မစားချင်ပေမဲ ့ ညအဆာခံအောင် ကြိတ်မှိတ်စားသောက်ပြီး အိပ်မရ အတူတူ အတွေးနယ်ချဲ ့ရော။အထီးကျန်ဘဝမှာ ကျမအတွက် ဆွေမျိုးရင်းချာဆိုလို ့အကိုရဲ ့သား တူလေးကို (၁၂)နှစ်သားကတဲက အိမ်ခေါ်မွေးစားခဲ ့တာ၊ယောက်ကျားသေပြီးတဲ ့နောက် အဒေါ်နဲ ့တူ တစ်အိမ်ထဲ အတူနေရင်း လူကြားလို့ မသင့်တော ်တဲ ့ဇာတ်ကွက် တစ်ခုကို ကပြခဲ ့ကြတာ—-

ကျေးဇူးရှင် ဘဘ ဆုံးတာ တစ်လပြည့်မနက်ခင်းမှာ ဆွမ်းကပ်တယ် ။ဘုန်းကြီး(၅)ပါး အိမ်မှာဘဲဆွမ်းကပ်ပြီး လူတွေကိုတော ့မုန် ့ဟင်းခါးဘဲကျေွးတယ်။မတတ်နိုင်လို ့တော ့မဟုတ် ။ဒါပေမဲ ့လူက ပင်ပန်းလှပြီ။ဘဘ က
အောက်ပိုင်းသေပြီး အိပ်ရာထဲမှာ(၅)နှစ်လောက် လူမမာ ဖြစ်နေတာ ၊ လူမမာကို ပြုစုရတာကတဘက် ၊
ပွဲရုံလုပ်ငန်းက တဘက် ၊ ပြီးတော ့အရွယ်ရှိသေးတဲ ့မိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ ့ကပြနေရတဲ ့ ဇာတ်လမ်းတွေ
ကလဲ သက်တမ်းကြာလာတာနဲ ့အမျှ ရင်မောလာတယ်။ဘဘ မဆုံးခင် (၄)လလောက်မှာ တဂျီဂျီ ကပ်ချွဲ
တောင်းရမ်းနေတဲ ့ရုပ်ချောသလောက် အကျင့်တန်တဲ ့ကောင်ကိုသူသွားချင်လှတဲ ့ကိုရီးယားကို ရောက်အောင်
ပို ့ပေးလိုက်တယ် ။ မြန်မာပြည်မှာ ရှိနေရင် အရစ်ရှည် တိုင်ပတ်နေဦးမယ် ။ ပိုက်ဆံကုန်တာ အကြောင်း
မဟုတ်ဘူး။ပို ့မဲ ့ပို ့ကူးတို ့အရောက် ပို ့တယ်ပြောပြော ၊ တတောရှင်းသွားတာပေါ ့။ သွားကာစတော ့
ခါတိုင်းတွေ ့နေကျ အချိန်ရောက်လာရင် လူကမနေတတ် ၊ မထိုင်တတ် ။ လူက စားနေကျအစာ မစားရလို ့
စိတ်အလိုမကျ ။ ဒါပေမဲ ့(ငါ မဟုတ်တာ လုပ်ခဲ ့ပေါင်းများပြီ ၊ အသက်ကလဲ ၃၅ နှစ်ထဲရောက်နေပြီ ၊ပြီး ကျန်းမာရေးမကောင်းတဲ ့ယောင်္ကျား ၊ ငါ ့အပေါ်ကောင်းခဲ ့တယ် ။ ငါ ့ဘက်က သူ ့အပေါ်မကောင်းခဲ ့ဘူး။
ဒီတော ့မိဝင်း၊နင် ဟိုဟာဒီဟာတွေ ရပ်သင့်ပြီ ၊ ယောင်္ကျားအပေါ် နဲနဲတော ့သစ္စာထားဖို ့ကောင်းပြီ ) လို ့
ကိုယ် ့စိတ်ကို ပြုပြင်ပြီး ဘဘကို ဂရုတစိုက် ပြုစုပေးတဲ ့အခါ “ဘဘ သေမယ်ဆို သေပျော်ပြီ ၊ကိုယ့်မိန်းမက အခုလို ပြုစုပေးနေပြီဆိုတော ့၊ အတိုင်းထက်အလွန်ဘဲ ။ “လို ့ပြောပါတယ် ။ ဒါပေမဲ ့ဘဘက မီးစာကုန် ဆီခမ်းနေပြီလေ။(၄)လလောက်အကြာမှာ ကွယ်လွန်တာပါ ။ သေကာနီး လူတစ်ယောက်ကို စိတ်ဖြောင့်
ဖြောင့်သွားနိုင်အောင် ဆောင်ရွက်ပေးနိုင်ခဲ ့လို ့လင်မယားသက်တမ်း( ၁၅ )နှစ်အတွင်း သူ ့အပေါ် ဆိုးခဲ ့
တာတွေ ကျေပါတော ့ပေါ ့။ နေ ့လယ်ခင်း ဧည့်သယ်တွေ ရှင်းသွားတော့ တူတော်မောင်က “ဒေါ်ဒေါ်လေး ကျွန်တော် စက်ရုံသွားဦးမယ် ၊ ပစ်ထားတာကြာပြီ “ပြောတာနဲ ့ “အေး အေး ၊ သွားလေ ၊ဒေါ်ဒေါ်လေးတော ့
မနက်ဖန်ကျမှ ပွဲရုံသွားတော့မယ်”  “နားနားနေနေ လုပ်ပါ ဒေါ်ဒေါ်လေးရယ် ၊ ဒေါ်ဒေါ်လေး ပင်ပန်းနေပါပြီ ၊
ပွဲရုံလဲ မနက်ဖန် ကျွန်တော်ဘဲသွားလိုက်ပါ ့မယ်” ဆိုပြီး တူတော်မောင် ထွက်သွားပါတယ် ။ ဒါနဲ ့အိမ်မှာ
သန် ့ရှင်းရေးလုပ်နေတဲ ့ကုလားမကို “ညီး ပြီးရင်လဲ ပြန်တော ့။ ငါလဲ နားတော့မယ်”ဆိုပြီး ကုလားမ အပြန်
မှာ တိုက်ခန်းတံခါး သော ့ခတ် ၊ အိပ်ရာထဲ ဝင်ပြီးနားနေပါတယ် ။ ယောင်္ကျားဆုံးသွားပြီမို ့အခုတော ့ကျမ တရားဝင်မုဆိုးမ ဖြစ်ပါပြီ ၊ ပိုပြီး အနေအထိုင်ဂရုစိုက်ရတော့မယ် ။ အရင်ကလို စိတ်အလိုလိုက်ပြီး ရမ်းလို ့
မရတော ့ဘူး။ ပြီးတော ့ဒီလောကကြီးမှာ ကျမရဲ ့သွေးသားအရင်းဆိုလို ့အကိုကမွေးတဲ ့တူလေးတစ်ယောက်
ဘဲရှိတာ ။ ကောင်လေးက လူကွဲမရှိလို ့သာ စက်ရုံမှာကြီးကြပ်နေတာ ၊ အသက်က(၁၈)နှစ်သာသာရှိ
သေးတာ။တက္ကသိုလ်မှာ ဒေးမတက်ဘဲ အဝေးသင်တက်ပြီး ကျမရဲ ့လုပ်ငန်းတွေမှာဝင်လုပ်ပေးနေတာ ။
ဒီတူလေး (၁၀)နှစ်လောက်မှာ သူ ့အဖေ ( ကျမအကို )ကွယ်လွန်ပြီး သူ ့အမေက နောက်(၂)နှစ်အကြာ
နောက်အိမ်ထောင်ထူတော ့၊ ယောင်းမလုပ်သူက လာအပ်လို ့ကျမမွေးစားခဲ ့ရတာ ။ အကိုဆိုလို ့ကျမတို ့မှာ
မောင်နှမ(၂)ယောက်ထဲရှိတာ ။ အဖေဆုံးပြီး အမေက နောက်လင်ယူတော ့အကိုက စိတ်ဆိုးပြီးအိမ်ကဆင်း
သွားတာ ။ တခြားမြို ့ရွာမှာ အိမ်ထောင်ကျ ၊ သားလေးတစ်ယောက်ရမှ အမေ့ဆီ ပြန်ပြီးမျက်နှာလာပြတာ ။
အမေလဲ အဲဒီအချိန်မှာ တတိယလင်နဲ ့ပေါင်းနေတဲ ့အချိန် ။ အကိုက အိမ်ထောင်နဲ ့သားနဲ ့မို ့အနည်ထိုင်
သွားဟန်တူရဲ ့။ အမေ တတိယလင်နဲ ့ပေါင်းနေတာရော ၊ ကျမ ကိုယ့်ထက်အနှစ်(၃၀)ပိုကြီးတဲ ့ကိုယ့်အဒေါ်
အရင်းရဲ ့ယောင်္ကျားနဲ ့အိမ်ထောင်ကျနေတာကိုရော ။ ဘာမှ မပြောတော့ပါ ။ ဖြစ်ပျက်ခဲ ့တာတွေရဲ ့မူလ
အရင်းခံက အမေပါ ။ အမေ့ရဲ  ့ဇာတ်ရှုတ်ပြဿနာတွေရှင်းရင်း ကျမ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် အပျိုရည်
ပျက်ခဲ ့ရတာ။

နေမကောင်းချင်သလိုဖြစ်လို ့ အလုပ်သမခေါင်းဆီ ခွင့်ပန်ပြီးအိမ်ပြန်လာခဲ့တယ် ။ ဆေးလိပ်သမဆိုတာ ပုတ်ပြတ်စား ၊ ကိုယ်လိပ်နိုင်ရင် လိပ်နိုင်သလောက် လုပ်အားခရတယ်ဆိုပေမဲ ့စည်းမဲ ့ကမ်းမဲ ့ဆေးလိပ်ခုံက
ဝင်ချင်သလိုဝင် ၊ ထွက်ချင်သလိုထွက် လုပ်လို ့ရတာမဟုတ် ။ ဒီမှာက မိန်းမသားတွေချည်းမို ့လူလေးစား
အောင် ပိုပြီးစည်းကမ်းရှိရတာ ။ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်ခြံဝင်းတံခါးကိုသော ့နဲ ့ဖွင့်ဝင် ၊ တံခါးကိုပြန်ပိတ်သော ့
ခတ်ပြီး အိမ်ဆီလာခဲ ့တယ် ။ ဒီအချိန်ဆို အမေ ဈေးကပြန်မရောက်လောက်သေးဘူး ။ ပထွေးကတော ့
တပတ်နေမှ တစ်ခါလောက်ပြန်လာတတ်တာ ။ အိမ်ပေါက်ဝရောက်တော ့တံခါးကဖွင့်ရက်တန်းလန်း ။ဒါဆို အမေပြန်ရောက်နေပြီဘဲ ။ ” အမေ ” လို ့အသံပြုတော့မယ်အလုပ် ခြေနင်းခုံမှာ ဘိနပ်က(၂)ရံ။တစ်ရံက အမေ ့ဘိနပ် ၊ ကျန်တစ်ရံက— ကျမ အမေ ့ကို အော်ခေါ်မဲ ့ပါးစပ်ကိုပိတ်၊ခြေဖော ့နင်းပြီးအိမ်ထဲဝင်လာ
ပါတယ် ။ တံခါးရွက်မရှိဘဲ အဝတ်ခန်းစီးသာ ကာထားတဲ ့ အမေ ့အခန်းထဲက ကြားလိုက်ရတဲ ့အသံတွေက အပျိုလေးဆိုပေမဲ ့ဘာဆိုတာကျမ ရိပ်မိနေပါတော ့တယ်။
” အင်း–အင်–ကိုထင်ဝှ ရယ် ၊ အာ–အား “အမေ ့ရဲ ့အားမလိုအားမရအသံကြောင့် အခန်းထဲရောက်နေ
သူဟာ ကျမတို ့မြို ့က တစ်ခုတည်းသော မုန် ့ဖိုပိုင်ရှင် တရုတ် ဦးထင်ဝှ ဆိုတဲ ့လူကြီးမှန်းသိရပါတယ် ။
ဦးထင်ဝှ က အမေနဲ ့သက်တူရွယ်တူ အသက်(၄၀)ကျော်လောက်ပါ ။ ကျမ အိပ်ခန်းအနားထိ တိုးသွားပြီး ထရံပေါက်ကချောင်းကြည် ့တာ–အမေက အိပ်ရာပေါ် ပက်လက် ၊ ဒူးနှစ်ဘက်ထောင် ၊ ပေါင်ကားနေတဲ ့ပုံစံ ၊ ဦးထင်ဝှ က အမေ ့အပေါ်ခွစီးရင်း တအင်းအင်း အားယူပြီး ဆောင့်လိုးနေတာ ။ အသက်(၁၈)နှစ်အရွယ်
အထိ ယောင်္ကျား မိန်းမဆက်ဆံကြတာ ကြားသာကြားဘူးပြီး အခုလို နဖူးတွေ ့ဒူးတွေ ့မြင်လိုက်ရတော ့ ကျမစိတ်ထဲ ပူရှိန်းရှိန်းဖြစ်သွားသလို မသင့်တော်မှန်းသိပေမဲ ့ထရံပေါက်က မျက်စိ မခွါမိပါ ။ ဦးထင်ဝှ က
အမေ ့အပေါ်က ကိုယ်ကိုကြွကာကြွကာ ဆောင့်တာ ၊ အမေက ဖင်ကြီးကော ့ကော ့ပြီး “ကိုထင်ဝှ-မြန်မြန်
တော ့၊ မြန်မြန်ဆောင့် “လို ့ပြောပြီး မျက်လုံးတွေပိတ်ထားပေမဲ ့ လူကတော ့အငြိမ်မနေ ၊ ဖင်ကြီးကို
လှုပ်ခါရမ်းနေတာ ။ ဦးထင်ဝှက ” အား–မြတင်ရာ ၊ကောင်းလိုက်တာကွာ ၊ ငါပြီးတော ့မယ် “ပြောရင်း အားပါးတရ ခပ်သွက်သွက် ဆောင့် ဆောင့် နေရင်း ခဏအကြာ ငြိမ်ကျသွားပါရော ။ ကျမ သူတို ့လုပ်တာ ပြီးသွားပုံပေါ်တာနဲ ့အသာနောက်ပြန်ဆုတ်လာတာ ၊ ပေါင်ကြားက တစ်ခါမှမဖြစ်စဘူး ၊ စိုစိ စိုစိ အရည်တွေ စိမ် ့ထွက်နေပါတယ် ။ ဒါနဲ ့နောက်ဖေးဘက် အိမ်သာဆီသွား ရှုရှုပေါက်ပြီး ဆေးကြောသန် ့စင်ရပါတယ် ။ အိမ်သာထဲမှာ ၁၀ မိနစ်နီးပါး အချိန်ဖြုံးပြီးမှ အိမ်ရှေ ့ဘက်ကပတ်ပြီး ” အမေရေ ၊ သမီး ပြန်လာပြီ ” အသံ
ပေးရပါတယ် ။ ကျမအိမ်ပေါ်ရောက်တော ့ ဦးထင်ဝှ က အိမ်ရှေ ့ခန်းမှာ ထိုင်နေပြီး အမေက အောက်ကြမ်း
ပြင်မှာ ထိုင်နေပါတယ် ။ ကျမ အိမ်ရှေ ့ခန်းမှာ မနေဘဲ တခါထဲ ကိုယ် ့အခန်းထဲဝင်လိုက်တာပါ ။ “ကဲ-မြတင် ၊ ပြန်မယ် ”  ” ဟာ-ကိုထင်ဝှကလဲ ၊ ငါးရာထဲဘဲလား ၊ ကျုပ် လိုနေလို ့ပါတော် ၊ တစ်ထောင်တော ့ပေးခဲ ့ပါ”
အမေ ့ရဲ ့အသံအဆုံးမှာ ” အာကွာ ၊ မြတင်ကလဲ ၊ ဘာတွေ အသုံးလိုနေတာလဲ ၊ ချဲတွေတအားမထိုးနဲ ့
လေကွာ ၊ ပိုက်ဆံရှာရတာ သိပ်ပြီးမလွယ်ဘူးလေ”  “ချဲထိုးတာ ပေါက်လိုပေါက်ငြားပါတော် ၊ ချဲပေါက်မှ
ခြံဝိုင်းပေါင်ထားတာ ပြန်ရွေးနိုင်မှာ ၊ တော်ကလဲ စိုက်ရွေးပေးတာမှ မဟုတ်တာ ”  ” အာ-မြတင် ၊ ငါပြော
တယ်လေ ၊ ခြံဝိုင်းပေါင်ထားတာ ပြန်ရွေးပေးမယ်လေ ၊ ငါပြောတဲ ့အတိုင်း ညီးသမီး မိဝင်း ကို ပြောလေ “
ကျမ သူတို ့ပြောစကားတွေ သေချာဂရုစိုက် နားထောင်မနေတော ့ပါ ။ အိပ်ရာပေါ် ခေါင်းချပြီး မပျော် ပျော်
အောင် အိပ်လိုက်ပါတော ့တယ်။
အိပ်ရာကနိုးတော ့ အမေက ” သမီး ၊ ထမင်းစားတော ့မလား ” ” ရေချိုးဦးမယ် အမေရေ ၊ ပြီးမှ–“ပြောပြီး ကျမ ရေချိုးပါတယ် ။ ခဏအကြာ သားအမိနှစ်ယောက်သား ထမင်းစားကြရင်း ” အမေ ၊ ဦးထင်ဝှ နဲ ့ခုလို
နေတာ ပထွေးသိသွားရင် မိုးမီးလောင်မယ် ၊ တတ်နိုင်ရင်တော ့ဦးထင်ဝှနဲ ့မပတ်သက်ရင် ကောင်းမယ်”   အမေ ကျမပြောစကားကြားတဲ ့အခါ မျက်နှာပျက်ပြီး ” အမေ ဒီခြံဝိုင်းလေးကို သုံးသောင်းနဲ ့ပေါင်ထားရတယ် သမီးရယ် ၊ အခု အပေါင်ခံတဲ ့ဒေါ်ဝိုင်းမ ကပြန်ရွေးရင်ရွေးပါ ။ ပြန်မရွေးဘူးဆိုရင်လဲ ရရာပေါက်ဈေးနဲ ့
ရောင်းပြီး သူ ့အကြွေးဆပ်ပါတော ့လို ့ပြောနေတယ်သမီးရယ် ၊ ခြံဝိုင်းရောင်းလိုက်ရင် အမေတို ့နေစရာ
မရှိတော ့ဘူး ”  အမေက လူမိုက်နောက်မှ နောင်တရ ဆိုသလို မျက်ရည်လေး စမ်းစမ်းနဲ ့ပြောလာတယ်။
ကျမ ဘာလုပ်ရမလဲ ။ အဖေရှိစဉ်ကတော ့မချမ်းသာပေမဲ ့ဝဝလင်လင်လေးတော ့စားရတယ် ။ အဖေဆုံးပြီး တနှစ်တောင်မကြာ ၊ အမေက နောက်လင်ယူ ၊ ပထွေးက အလုပ်အကိုင် မယ်မယ်ရရ ရှိတာမဟုတ် ၊
အေးလေ-ကလေးနှစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမ-ဘယ် လူကောင်းသူကောင်းက ယူပါ ့မလဲ၊ ကြောင်ခံတွင်းပျက်
နဲ ့ဇရက်တောင်ပန်ကျိုး ပေါ ့။ ပထွေးက အမေ့ထက် (၃)နှစ်လောက်ငယ်မယ် ။အသောက်သမား ၊ ပိုဆိုး
တာက ဖဲသမား ။ အနီးအနား ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အသုဘရှိလို ့ကတော ့ရက်လယ်မှ အိမ်ပြန်လာတာဆိုတဲ ့
လူစား ။ ဒီလိုနဲ ့တော ့ပေါင်ထားတဲ ့ခြံဝိုင်း ပြန်ရွေးနိုင်မှာမဟုတ် ။ နေစရာမရှိမှာ တွေးပူတယ်မဟုတ်ပေမဲ ့
အဖေ့ချေွးနည်းစာလေးနဲ ့ဝယ်ထားတဲ ့ခြံဝိုင်းလေး ၊ အဖေ ့အမွေ ။  “ဦးထင်ဝှဆီက ခြံဝိုင်းရွေးဖို ့တောင်းလို ့ မရဘူးလားအမေ ၊ ပြောကြည့်ပါလား ”     “ပြောပြီးပါရော သမီးရယ် ၊ ထင်ဝှဆိုတဲ ့ကောင်က တရုတ်
လူလယ် ၊ စကားကို အစမခံဘူး ၊ သူက ငါ ့သမီးကို ကြောချင်နေတာ ”   “အမေ့ကို ပြောနေတာ
မဟုတ်လား ၊ သမီးကိုရရင် ခြံဝိုင်းရွေးပေးမယ်လို ့ ”   “ဟင်-သမီး-ဘယ်တုန်းကကြားလို ့လဲ”   ” အမေရာ ၊ သမီးသိပါတယ် ။အမေ ချဲထိုးလို ့ခြံဝိုင်းပေါင်ထားရတာ ၊ ချဲထိုးဖို ့ ဦးထင်ဝှဆီက တောင်းသုံးနေတာ ၊
ဦးထင်ဝှက သမီးကိုရရင် ခြံဝိုင်းရွေးပေးမှာလား ၊ အမေ သေချာအောင်မေးလေ ၊”  ကျမစကား အဆုံးမှာ အမေမျက်ရည်ကျပေါ ့။ ” အမေ-ဘာမှ ငိုမနေနဲ ့၊ ဒီတနည်းဘဲရှိတော ့တာ ၊ တော်ကြာ နေစရာမရှိမှ လူကဲ ့ရဲ ့နေမယ် ၊” ကျမ စကားကုန်ပြောလိုက်ပါတော ့တယ် ။ နောက်တစ်ရက်ကျ အမေက ” ကိုထင်ဝှက ခြံဝိုင်းရွေးဖို ့ပိုက်ဆံအပြင် ညီးအတွက်ပါ ဆွဲကြိုးတစ်ကုန်း ဝယ်ပေးမယ်တဲ ့။ အဲဒါ ညီး သဘော
တူရင် မနက်ဖန် သူ ့မုန် ့တိုက်ပိတ်မယ် ။ သူ ့မိန်းမနဲ ့ကလေးတွေ သူ ့မိဘတွေဆီ ပြန်ကြမှာ ၊နေ ့လယ်ခင်း
တွေ ့ချင်တယ်တဲ ့”  “ဘယ်မှာတွေ ့ချင်တာလဲ ၊ ဒီအိမ်မှာလား”   ” မဟုတ်ဘူး ၊ သူ ့အိမ်မှာတဲ ့”     “ရတယ် အမေ ၊ သူ ့အိမ်ဆိုလဲ သူ ့အိမ်ပေါ ့ “–ကျမ စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပါတော ့တယ် ။

အမေ ဈေးကပြန်လာတော ့ရွှေဆွဲကြိုးတစ်ကုန်းပေးတယ်။ “အခုဘဲ ကိုထင်ဝှ ဆီကပြန်လာတာ။ညီး နေ့ခင်း ၁၂ နာရီလောက်သွားလိုက်၊သူစောင့်နေလိမ့်မယ်”            “အိမ်ဝိုင်းရွှေးဖို ့ရာကရော၊ရခဲ ့လား”  “ရခဲ ့ပါတယ်အေ၊ဒီမှာ” အမေက ငွေထုတ်ကိုပြတယ်။     “ဒါဆို တခါထဲ ဒေါ်ဝိုင်းမကို သွားပေးလိုက်တော ့အမေ၊တော ်ကြာ အမေ့ယောက်ကျား ဖဲသမားနဲ ့တွေ ့နေမယ်”ပြောပြီး ကျမ ကိုယ်လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပါတယ ်။နေ ့ခင်း ဦးထင်ဝှနဲ ့တွေ ့ဖို ့ကြောက်ရကောင်းမှန်းမသိတာတော့အမှန်။(၁၁)နာရီမှာ ရေမိုးချိုး၊သနပ်ခါးလိမ်းပြီး အမေကို “သမီး သွားမယ်”ပြောပြီးထွက်လာပါတယ်။ဦးထင်ဝှအိမ်ဝင်းရောက်တော ့ ချီတုန်ချတုန်ဖြစ်မနေဘဲ ဝင်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီးဝင်ခဲ ့ပါတယ်။ဝင်းတံခါးပေါက်မှာ ဝင်ရမလိုလို၊မဝင်ရဘူးလိုလို ဖြစ်နေရင် လူတွေသတိပြုသွားနိုင်တယ်လေ။ကျမကိုမြင်လိုက်ရင်ဘဲ ဦးထင်ဝှ မျက်နှာကြီး ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြစ်သွားပါတယ်။   “ဟဲ ့၊ကလေးမ၊မိဝင်း၊လှလိုက်တာကွာ”တဲ ့လေ။ကျမက မရယ်မပြုံး မျက်နှာသေနဲ ့ “အပိုတွေပြောမနေနဲ ့ ဦးထင်ဝှ၊ကျမ ကြာကြာ မနေနိုင်ဘူး၊လူတွေ တွေ ့ကုန်မယ်၊”   ဦးထင်ဝှ အိမ်ရှေ ့ထွက်၊ခြံဝင်းတံခါးပိတ်ပါတယ်။ပြီး တလက်စထဲ အိမ်မရှေ ့တံခါးပေါက်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး “ကဲ၊ဒါဖြင့် လာ” ဆိုပြီး ကျမလက်ကိုဆွဲ၊အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်လာပါတယ်။အိပ်ခန်းက သူတို ့လင်မယားအိပ်ခန်းဖြစ်မှာပါ။နှစ်ယောက်အိပ်မွေ ့ယာ အထူကြီးနဲ ့၊ကျမ ရပ်ကြည့်နေတာ၊ဦးထင်ဝှ က နောက်ကျောဘက်က ဖက်လိုက်ပြီး၊သူ ့ဘက်မျက်နှာဆွဲလှည့်ကာ ပါးကိုနမ်းဖို ့လုပ်ပါတယ်။ကျမ ခေါင်းကို အတင်းဖယ်ရမ်းပြီး “ဦးထင်ဝှ၊ကျမ ရှင့်မိန်းမ မဟုတ်ဘူး၊နမ်းမနေနဲ ့၊လုပ်စရာရှိတာဘဲလုပ်”    “အာ၊မိဝင်းကလဲကွာ၊ချစ်လို ့နမ်းတာဘဲ” “ဘာမှချစ်မနေနဲ ့ ဦးထင်ဝှရေ၊ကျမကလဲ ပိုက်ဆံ အရမ်းလိုနေလို ့ လာတာ၊ရှင်ကလဲ အလကားမှမပေးတာ၊ရှင် ချစ်တယ်ပြောလဲ ရှင့်မယားငယ်တော့ မလုပ်ပါဘူးတော ်”  ကျမ စကားကုန်ပြောလိုက်လို ့ထင်ပါရဲ ့။ဦးထင်ဝှ ကျမကိုဖက်ထားရာက လွှတ်ပြီး အိပ်ရာပေါ်ထိုင်ပြီး “ဒီမှာထိုင်” ပြောတာနဲ ့ကျမ သူ ့ဘေးဝင်ထိုင်ပါတယ်။ဦးထင်ဝှ ကကျမအင်္က ျီ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်နေတာ၊အချိန်ကြာမှာမို ့ ကျမကိုယ်တိုင်ဘဲ အင်္က ျီ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပေးပြီး အပေါ်အင်္က ျီ ကိုချွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ဦးထင်ဝှ က ဘော်လီအင်္က ျီ ပေါ်က လက်နဲ ့ဆုတ်ပြီး နီု ့ကို ကိုင်ပါတယ်။ဘော ်လီက ကိုယ်လုံးနဲ ့အနေတော် ကြပ်နေတာ ကိုင်လို ့မရဘူးလေ။ဒီတော ့သူက “ဘော ်လီဂျိတ်ဖြုတ်မယ်နော ်”ပြောပြီး ဖြုတ်လိုက်တော ့၊နို ့နှစ်လုံး လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ပေါ်လာပါတယ်။သန်းကောင်ထက် ညမနက်တော ့ပါဘူးလေ ဆိုပြီး ကျမ ဘာမှမပြောတော ့ဘဲ သူလုပ်ချင်တာလုပ်ပေစေ သဘော ငြိမ်နေလိုက်ပါတယ်။သူက နို ့နှစ်လုံးကို လက်နဲ ့ဆုတ်နယ်ပြီး နို ့သီးခေါင်းတွေကို ညှစ်တော ့ “နာတယ်၊တအားမညှစ်နဲ ့”ပြောရတာ။ကျမနို ့တွေက ကျမအသက်(၁၈)နှစ်နဲ ့စာရင် နဲနဲထွားတယ်လို ့သူငယ်ချင်းတွေက ပြောကြဘူးပါတယ်။ဦးထင်ဝှ က သူ ့စိတ်ကြိုက ် နို ့ကိုကိုင်လိုက်၊နို ့သီးခေါင်းလေးကို ပါးစပ်နဲ ့စို ့လိုက်၊ကျမ ဖီးလင်းဆိုတာ မသိ။ယားလို ့မနေတတ်ဖြစ်ပြီး တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်နေတာ။ကြာတော ့မဖြစ်ချေဘူးဆိုပြီး “ဦးထင်ဝှ တော်ပြီ၊မနေတတ်ဘူး ယားတယ်”ပြောရပါတယ်။ဒီတော့မှ ဦးထင်ဝှ က ကျမကို အိပ်ရာပေါ်လှဲချပေးပြီး ထဘီကို ဆွဲချွတ်မလို ့။”ထဘီ မချွတ်ပါနဲ ့”ပြောပြီး ကျမက ထဘီစကိုပြန်ဆွဲပါတယ်။”မိဝင်းကလဲကွာ၊ထဘီနဲ ့ရှုတ်လို ့ပါ-နော်”ပြောလဲ “ဟင့်အင်း၊မရဘူး၊ကျမရှက်တယ်၊ထဘီတော ့လုံးဝဘဲ၊မချွတ်ရဘူး”ဇွတ်ပြောရင်း လက်ကလဲ မလွှတ်တမ်းဆွဲထားတာမို ့ဦးထင်ဝှလဲ လက်လျှော ့ပြီး ထဘီကို မချွတ်တော ့ဘဲ အပေါ်ကိုလှန်တင်လိုက်ပါတယ်။ထဘီ ခါးပေါ်လှန်တင်ချိန် ကျမ မျက်စိပိတ်ထားပါတယ်။ယောက်ကျားတစ်ယောက်ရဲ ့အလုပ်ကိုခံရတော့မယ်ဆိုတာသိနေပေမဲ ့မိန်းမကမိန်းမပါဘဲ။တကယ်တမ်း လက်တွေ ့ကျ ရှက်တာပါဘဲ။တခါမှ ကိုယ်နဲ ့ရင်းနှီးကျွမ်းဝင် မပြောဘူး မနေဘူးတဲ ့ယောက်ကျားတစ်ယောက်နဲ ့အိပ်ရာထဲမှာ ဖင်လှန်ပြနေရပြီဆိုတော ့—-။ဦးထင်ဝှ ကျမရဲ ့ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲယူပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဘေးဖြဲကားလိုက်ပါတယ်။သူနဲ ့ကျမအမေ လုပ်ကြတာ မြင်ဘူးထားလို ့အခု သူကျမကို ဘယ်လိုပုံစံ နေရာချတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ခဏကြာ ဦးထင်ဝှ ကျမပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး ကျမအဖုတ်ကို ကိုင်တော ့တာပါဘဲ။အပျိုစစ်စစ် မို ့ ရှက်ပေမဲ ့ တခါမှ မတွေ ့ဘူးမကြုံဘူးတဲ ့ကိစ္စမို ့ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် ကျမအဖုတ်က အရည်နဲနဲ ကျချင်လာပါတယ်။ဦးထင်ဝှ က သူ ့လီးနဲ ့ အဖုတ်ကို ဖိဆွဲပွတ်နေတာ၊၃–၄–၅ ခါလောက်အထိ၊ပြီးတာနဲ ့တခါထဲ လီးကိုထိုးသွင်းတာ၊     “အား—နာတယ်”ကျမ အော်လဲအော်၊အောက်ကလဲ အတင်းကော ့လန်ရုန်းတာပါဘဲ။ဦးထင်ဝှ က “မိဝင်း၊မရုန်းနဲ ့ဟ၊ရုန်းရင်ပိုနာတယ်၊ခဏဘဲနာတာ၊ငြိမ်ငြိမ်နေ”လို ့ပြောလဲပြော၊လီးကို အဖုတ်ထဲ အတင်းထိုးသွင်းတော ့တာပါ။ကျမအဖုတ် ကွဲပြဲစုတ်ပြတ်ပြီလို ့ထင်ရပြီး “အီး–ဟီး–ဟီး၊သေပြီ–သေတော ့မယ်” အော်ငိုတာ။ဦးထင်ဝှ က “မသေပါဘူးဟာ၊ဝင်နေပါပြီ” ပြောရင်း ကျမအပေါ် မှောက်အိပ်ပြီး ဖင်ကိုကြွကာကြွကာ လီးကို သွင်းနေပါတယ်။ကျမ အဖုတ်ထဲ သူ ့လီးဝင်နေပြီဆိုတာတော ့သိပါတယ်။တအားနာပြီး ဒုတ်ချောင်းထိုးထဲ ့ထားသလိုဖြစ်နေတာ။ဒါပေမဲ ့ကိုယ်က သဘောတူ လို ့လာခံတာလေ။ခုမှတော ့နာလဲ ခံပေတော ့ဘဲ။ဦးထင်ဝှ ကတော ့ ဘာစကားမှမပြောတော ့ဘဲ ဆောင့်လိုးနေတာ၊နဲနဲ အရှိန်ပြင်းတာနဲ ့ ကျမက “အာ-နာတယ်”ပြောရင် ဖြေးဖြေးချင်းလေး ဆောင့်၊နဲနဲကြာလာရင် အားပါလာ။ကျမ ပြောလဲ ထူးမှာမဟုတ်လို ့ ဘာမှမပြောတော ့ဘဲ တတ်နိုင်သမျှ အားတင်းခံနေရတာ။လင်ရပြီးမိန်းမတွေ ပြော ပြောနေကြတဲ ့ လင့်အရသာ ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိ။ကိုယ် ့အပေါ် ယောက်ကျားတစ်ယောက် တက်မှောက်ပြီး လုပ်ချင်တာ လုပ်နေတာဘဲ တွေးရင်း စိတ်ကိုလျှော့ထားလိုက်တာ။သိပ်မကြာပါ။ဦးထင်ဝှ “အား-အီး-အာ”အသံတွေနဲ ့အတူ ငြိမ်ကျသွားတာပါ။ပြီးတော ့မှ သူက “မိဝင်းရာ၊ကောင်းလိုက်တာကွာ၊အပျိုစစ်စစ်လေး”ပြောပြီး ကျမအပေါ်က ဘေးဘက်ဆင်းသွားပါတယ်။သူ ကျမအပေါ်က ဆင်းသွားပေမဲ ့ ကျမ ချက်ချင်းအိပ်ရာက မထနိုင်ပါ။ပေါင်ခြံတစ်ခုလုံး နာနေတာပါ။ဦးထင်ဝှကတော ့ထသွားပါပြီ။ခဏကြာမှ ကျမ အားယူထပြီး နောက်ဖေးအိမ်သာခန်းထဲဝင်၊သန် ့ရှင်းရေးလုပ်ရပါတယ်။အဖုတ်က ရေထိလိုက်ရင် စပ်ပူစပ်လောင်နဲ ့ အခံရခက်နေတာ။စာအုပ်တွေထဲဖတ်ဘူးသလို ပထမဆုံး အပျိုရည်ပျက်တာပေမဲ ့သွေးထွက်တာမျိုးတော ့မရှိပါ။ဦးထင်ဝှ အခန်းထဲပြန်ရောက်လာပြီး “မိဝင်း၊ဘယ်လိုနေလဲ”  “ဘယ်လိုမှ မနေဘူး၊နာတာဘဲသိတယ်”   “မိဝင်းက အပျိုစစ်စစ်လေးမို ့နာတာပါ။နောက်တစ်ခါကျရင် မနာတော ့ဘူး၊”  “တော်ပါတော ့နော်၊နောက်ထပ်လဲ မခါပါရစေနဲ ့၊ဒါနဲ ့ ကျမပြောမယ်နော်၊ဦးထင်ဝှ ဒီကိစ္စ ဘယ်သူ ့မှ လျှောက်ပြောမနေနဲ ့”  “အာ-မိဝင်းကလဲကွာ၊ဘယ်ပြောပါ ့မလဲ၊နားလယ်ပါတယ်ကွာ၊နောက်လဲ တွေ ့ချင်တယ်ကွာ”     ကျမ ဘာစကားမှ ထပ်မပြောတော ့ဘဲ အိမ်ကိုပြန်လာ။အိမ်ရောက် ရောက်ချင်း ခေါင်းလျှော်၊ရေချိုး ပြီး နေ ့ခင်းကြီး အိပ်လိုက်တာ ညနေ နေဝင်မိုးချုပ် အမေနှိုးမှ နိုးပါတော ့တယ်။

ဦးထင်ဝှနဲ ့အပျိုရည်ပျက်ခဲ ့ပေမဲ ့ ကျမ ကာမအရသာဆိုတာ လုံးဝမသိခဲ ့ပါ။ကိုယ်ကစိတ်ပါလို ့မှမဟုတ်တာ။မလွှဲမရှောင်သာ အခက်အခဲကိုဖြေရှင်းရတာလေ။ပြီးတော ့ကိုယ်နဲ ့ရွယ်တူတန်းတူ ယောက်ကျားလဲမဟုတ်။အဖေအရွယ်ကြီးကို ခံခဲ ့ရတာ။ဦးထင်ဝှနဲ ့နောက်ပိုင်းထပ်မတွေ ့ဖြစ်ပါဘူး။သူ ့ဘက်က ထပ်တွေ ့ချင်ပေမဲ ့မြို ့လေးက ရွာကြီးသာသာရယ်မို ့တော်ကြာလူတကာသိပြီး ကျမ လင်ကောင်းသားကောင်းတောင်မရဘဲနေမယ်။ဘာမှမဖြစ်ခဲ ့သလို အိမ်နဲ ့ဆေးလိပ်ခုံ ကူးချည်သန်းချည်နဲ ့ ဖြစ်ခဲ ့တာတွေမေ ့ထားလေရဲ ့။ဒါပေမဲ ့ တစ်ရက်မှာ—“ဟဲ ့-မိဝင်း၊အိမ်ခဏပြန်လိုက်ဦး၊အိမ်မှာညီးအမေနဲ ့ညီးပထွေး ရန်ဖြစ်သတ်ပုတ်နေကြတယ်”ဆေးလိပ်ခုံပိုင်ရှင် အန်တီကြီးကပြောတာကို ကျမက “မပြန်သေးပါဘူး အန်တီကြီးရယ်၊သူတို ့ရန်ဖြစ်တာက ရိုးနေပါပြီ”        “ဟဲ ့၊အခုဟာက အရင်လို ရိုးရိုး ရန်ဖြစ်ကြတာမဟုတ်ဘူးတဲ ့။ညီးအမေ ထင်ဝှနဲ ့ပက်ပင်းမိလို ့တဲ ့။အဲဒါ ရပ်ကွက်ရုံးရောက်နေပြီ” အန်တီကြီးစကားတောင် မဆုံးသေး၊ကျမ ဆေးလိပ်ခုံအပြင်ရောက်နေပြီ။လမ်းတလျှောက် (အမေကလဲ ဒီဦးထင်ဝှနဲ ့ဘာပြုလို ့ဆက်နေပြန်တာလဲ။ကိုယ ့်ခြံဝိုင်းလေးပြန်ရွှေးပြီးပြီဘဲ။ဦးထင်ဝှဆိုတဲ ့လူကတော ့ လုပ်မှာဘဲလေ။သူက သမီးကို ထပ်လုပ်ရဖို ့အမေကို အပီကိုင်ထားတာနေမှာ)လို ့တွေးလာတာပါ။အိမ်ရှေ ့လမ်းရောက်တော ့အိမ်နီးချင်းအဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်က “မိဝင်းရေ၊ရုံးလိုက်သွားလိုက်ဟေ ့၊ရုံးမှာ ရှင်းနေကြတယ်”ဆိုတာနဲ ့ရုံးဘက်ဆက်ထွက်လာပါတယ်။ရုံးခန်းထဲမှာအမေ၊ပထွေး၊ဦးထင်ဝှ တို ့ကိုတွေ ့ရသလို ရပ်ကွက်လူကြီးတွေလဲရောက်နေပါပြီ။ရပ်ကွက်လူကြီးတစ်ယောက်က “ကိုထင်ဝှ-ခင်ဗျားအပြစ်သိတယ်မို ့လား၊မယားခိုးမှုဆိုတာ ရဲအရေးပိုင်တာမဟုတ်ဘူး၊ယောက်ကျးကမကျေနပ်ရင် တရားရုံးကိုဦးတိုက်လျှောက်ထားရတာ။အနည်းဆုံးတော့ ထောင်(၇)နှစ်ဘဲ” ရပ်ကွက်လူကြီးစကားအဆုံးမှာ ဦးထင်ဝှ ကပြာကရာလက်ကာပြပြီး၊”အီး၊မလုပ်ပါနဲ ့ခင်ဗျာ၊ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်၊ဒီရုံးကဘဲ ဆုံးဖြတ်ပေးပါ။ကျွန်တော် လိုက်နာပါ ့မယ်ခင်ဗျ”   “ကဲ ဒါဆို သံခဲ မင်းသဘောပြောဦး”  ရပ်ကွက်လူကြီးက ပထွေးကိုမေးပါတယ်။ပထွေးက ခေါင်းကြီးငိုက်ပြီး “ကျွန်တော ဘာမှမပြောတတ်ပါဘူးခင်ဗျာ၊လူကြီးတွေ တော်မယ်ထင်သလိုသာ ဆုံးဖြတ်ပေးပါ” လို ့ပထွေးက ရပ်ကွက်လူကြီးတွေကို ပြန်အပ်ပါတယ်။ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ ခေါင်းချင်းဆိုင်၊တီးတိုး တီးတိုး ပြောရင်းနောက်ဆုံး “ကဲ၊ဒါဆို သံခဲ၊မင်း အရော် ဘယ်လောက်ရရင် ကျေနပ်မလဲ”  ပထွေး ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။ “မ–မသိပါဘူး ဥက္ကဋ္ဌကြီးတို ့ဘဲ ဆုံးဖြတ်ပေးပါ”   ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ နောက်တစ်ချီ ခေါင်းချင်းဆိုင်ကြပြန်ရော။(၁၀)မိနစ်လောက်ကြာမှ ရပ်ကွက်ဥက္ကဋ္ဌ က”ကဲ၊ကိုထင်ဝှ၊ခင်ဗျား မမြတင်ကို သူ ့ယောက်ကျားခွင့်ပြုချက်မရဘဲ ပေါင်းသင်းတဲ ့အတွက် ငွေရော်ရမယ်၊၃ သိန်းရော်နိုင်သလား”     ဥက္ကဋ္ဌ စကားအဆုံးမှာ ဦးထင်ဝှက “ဟို–ဥက္ကဋ္ဌကြီးခင်ဗျား၊ကျွန်တော် မမြတင်နဲ ့ဖောက်ပြန်မိတာ အပြစ်ရှိပါတယ်၊ဒါပေမဲ ့ရော်ကြေးငွေကိုတော ့ နဲနဲ လျှော ့ပေးပါခင်ဗျား”      ရပ်ကွက်ဥက္ကဋ္ဌ က “ကိုထင်ဝှရယ်၊ခင်ဗျား မှားခဲ ့ပြီးပြီလေ။အခု ငွေရော်တာတောင် သံခဲကျေနပ်လို ့နော်၊မဟုတ်လို ့ကတော ့ခင်ဗျားထောင်ထဲ (၇)နှစ်သွားနေရမှာ၊ဈေးမဆစ်နဲ ့ဗျာ၊ကျုပ်တို ့ကလဲ ရပ်နဲ ့ရွာနဲ ့နောက်လူတွေကို သင်ခန်းစာရစေချင်လို ့”ဥက္ကဋ္ဌစကားအဆုံးမှာ ဦးထင်ဝှ စောဒက မတက်ဝံ့တော ့ဘူး။ငွေ ၃ သိန်းသူ ့မိန်းမကိုပြန်ယူခိုင်းပြီး လူကြီးတွေရှေ ့ပထွေးကိုအရော်ပေးပါတယ်။ပထွေးက ကျေအေးကြောင်းလကိမှတ်ထိုးပေးပြီးနောက် အိမ်ကိုအတူပြန်လာကြပါရော။             အိမ်ရောက်တော ့ ပထွေးက “ဒီမှာ မမြတင်၊ခင်ဗျားက တော်တော်ဖင်ဆော့တာကိုး၊ကျုပ် ရိပ်မိနေတာကြာပြီ၊မပိုင်သေးလို ့ကြည့်နေတာ၊အခုလို အပိုင်ဖမ်းမိတော ့ခင်ဗျားဖင် ၃ သိန်းတန်ကြီး၊မဆိုးပါဘူးဗျ။နောက်တစ်ယေက်လောက် ထပ်ဖန်ပါဦးလား။ကဲ၊ကျုပ် ဒီငွေ ၃ သိန်းနဲ ့ မုဆိုးမလေး မိသီတာကို သွားတောင်းမယ်”ပထွေး ပြောပြောဆိုဆို ငွေထုတ်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ပေါ်ကဆင်းမယ်အလုပ် အမေက “ကိုသံခဲ၊တော် မဟုတ်တရုတ် မလုပ်နဲ ့နော်၊ဒီငွေကို ကောင်းရောင်းကောင်းဝယ် အရင်းအနှီုးလုပ်ရအောင်ပါ။မိသီတာက အပျိုလေးလဲမဟုတ်၊ကလေးတစ်ယောက်နဲ ့အအိုကိုများ၊ကဲပါ နေပါဦး၊ပြောစရာရှိတယ်”အမေက ပထွေးလက်ကိုဆွဲရင်းတားတယ်။ကျမလဲ ဆေးလိပ်ခုံ ပြန်ပြီး စာရင်းရှင်းစရာလေးတွေ ရှင်းလင်း၊ရလာတဲ ့ဆေးလိပ် လိပ်ခငွေလေး တောင်းပြီး အိမ်ပြန်လာပါတယ်။အိမ်ရောက်တဲ ့အထိ ပထွေးက ရှိနေတုန်း။ကျမကိုတွေ ့တော ့ ပထွေးက “မိဝင်း၊ဒီမှာ ပိုက်ဆံတွေ သိမ်းထားလိုက်၊ညီးအမေကို မအပ်နဲ ့၊ညီးကိုဘဲ ငါ ပုံအပ်တော့မယ်” ပြောပြီး အပြင်ထွက်သွားပါတယ်။အမေက “သံခဲဆိုတဲ ့အကောင်၊ပိုက်ဆံလေး မရစဘူး ရလာတာနဲ ့မြောက်ကြွ မြောက်ကြွဖြစ်နေတာ၊မိသီတာကို သွားတောင်းပါမယ် လုပ်နေတာ၊ငါက နင့်မိသီတာက ကလေးတစ်ယောက်ထွက်ပြီးသား၊လူတကာ လုပ်ထားပြီးသား၊ဘာလုပ်မှာလဲ၊မိဝင်းကိုအပ်ထားလိုက်လို ့ပြောမှ-အင်း–ဒါဆို မိဝင်းကိုဘဲအပ်ထားမယ်တဲ ့”  ကျမထင်တဲ ့အတိုင်းပါဘဲ။အမေက သူ ့ကြောင့်ရလာတဲ ့ငွေ မဟုတ်လား၊တခြားမိန်းမဆီ ဘယ်အရောက်ခံချင်ပါ ့မလဲ၊ကိုယ်ဘဲသုံးချင်တာပေါ ့။ဒါကြောင့်လဲ သမီးဆန္ဒကိုတောင် မမေးတော ့ဘဲ တခါထဲဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။ကျမ ဘာစကားမှမပြောချင်တော့ပါ။အရင်တခါလဲ အမေ ချဲရှုံး ခြံဝိုင်းပေါင်ထားတာ ရွှေးဖို ့ဦးထင်ဝှဆီ အပျိုရည်အပျက်ခံခဲ ့ရပြီးပြီ။အခုလဲ အမေ့ရဲ ့လင်ငယ် ပထွေးကို လင်တော်ရဦးမယ်။အမေက ကျမ ဘာမှမပြောဘဲ နေ နေတာနဲ ့ “သမီးရယ်၊အမေ့ကို ခွင့်လွတ်ကွယ်၊ငွေ ၃ သိန်းဆိုတာ နဲ တာမဟုတ်ဘူး၊အရင်းအနှီုးကေင်းကောင်းလုပ်လို ့ရတယ်။သမီးလဲ အပျိုမှမဟုတ်တော့တာ၊မထူးတော့ပါဘူး။အမေ့ကို သနားပါ သမီးရယ်”   ကျမ အမေ့ကို စိတ်မကောင်းစွာကြည့်ပြီး “အင်းပါ အမေရယ်၊အမေစိတ်ချမ်းသာအောင် ကျမ နေပေးပါ ့မယ်”ပြောလိုက်ရတာပါ။ညနေကျ အမေက “အမေ ဒီည ပွဲသွားကြည့်မယ်၊ညီးပထွေးကို နဖားကြိုးထိုးလို ့ရအောင်သာလုပ်တော့”။  ခါတိုင်းအမြဲတမ်းမူးနေတဲ ့ ပထွေး ဒီနေ ့ကျ သောက်လာတာ မတွေ ့ဘူး။ည(၇)နာရီလောက် “ကဲ၊ကိုသံခဲ၊ကျုပ်သွားမယ်နော်၊ပြသနာမဖြစ်အောင်တော ့ကိုယ့်ဖာသာတာဝန်ဘဲ”ပြောပြီး အမေဇာတ်ကြည့်ဖို ့ထွက်သွားပါလေရော။အမေထွက်သွားတာနဲ ့ ပထွေးက “မိဝင်း၊ညီးကို ညီးအမေ ဘာပြောသွားလဲ “တဲ့လေ။ခဏလေးတောင် မအောင့်နိုင်ဘူး။မေးတော့တာပါဘဲ။  “ဘာပြောရမှာလဲ၊ညီးပထွေးကို မိသီတာဆီ မသွားရအောင် ညီးတာဝန်ဘဲတဲ ့”   “အာ-အေး၊ဒါဆို ငါ—ငါ့ကို လက်ခံမယ်ပေါ ့၊ဟုတ်လား” ပထွေး ဝမ်းသာလုံးဆို့တာ ဟန်တောင်မဆောင်နိုင်။ဒါနဲ ့ကျမက “ပြောပြိးပြိဘဲ။အမေ့အတွက် အရော်ရတဲ ့ငွေ ၃ သိန်း ဘာမှမဆိုင်တဲ ့ မိသီတာလို ကလေးအမေ မုဆိုးမဆီ အရောက်မခံဘူး။ကျမတို ့မှာလဲ ရောင်းဝယ်လုပ်ကိုင်စားဖို ့အရင်းအနှီးငွေလိုနေတာ၊ဒါကြောင့် ဦးလေးကို လက်ခံတာမှတ်ပါ”ပြောပြီး ကျမ ရေချိုးဖို ့အိမ်နောက်ဖေး ရေတွင်းဆီ ထွက်သွားလိုက်ပါတယ်။ပထွေးကတော ့ ကျမကို နောက်ကနေကြည့်ရင်း စားမာန်ထနေရောပေါ ့။ကျမ ရေကို စိမ်ပြေနပြေ ချိုးရင်း ညမှာ ပထွေးနဲ ့ဘယ်လိုစခန်းသွားရမလဲ တွေးနေမိပေါ ့။

ထင်တဲ ့အတိုင်းပါဘဲ။ကျမ ရေချိုးရာက ပြန်ရောက်တော ့ ပထွေးက အိမ်အရှေ ့ဘက်က ဝင်ပေါက်တံခါးကို ပိတ်ထားပြီးပြီ။ကျမ ကိုယ့်အခန်းထဲဝင်၊သနပ်ခါးသွေးပြီး လူးနေတုန်း ပထွေးအခန်းထဲရောက်လာတယ်။အပျိုမ အခန်းဆိုပေမဲ ့တံခါးရွက်ကရှိတာမဟုတ်။အဝတ်ခန်းစီးလေးဘဲရှိတာလေ။ပထွေးဝင်လာတာနဲ ့ ကျမ ကပြာကရာ ဘေးမှာချထားတဲ ့တဘက်ကိုယူပြီး ပခုန်းပေါ်လွှားလိုက်ရတယ်။ပြီးမှ “ဦးလေး ကျမ အခန်းထဲ ဘာလို ့ဝင်လာတာလဲ၊ဒီမှာ အဝတ်လဲရဦးမယ် ” ပြောတော ့ ပထွေးက ဖြဲစပ်စပ်လုပ်ရင်း “လဲမနေပါနဲ ့တော ့မိဝင်းရယ်၊တော်ကြာ ပြန်ချွတ်ရမှာဘဲကို “ပြောပြီး ကျမရဲ ့ထဘီရင်လျှားထားလို ့လွတ်နေတဲ ့ အပေါ်ပိုင်းကို အားမနာတမ်း ကြည့်ပါတော့တယ်။  “အိုး-ဘာလို ့ချွတ်ရမှာလဲ၊ဦးလေးနော်၊ကျမ စိတ်ဆိုးအောင် လာလုပ်မနေနဲ ့။ဦးလေးဖြစ်ချင်တာ ကျမ သဘောတူပြီးပြီဘဲ။ပြန်ထွက်ပေး “ဇွတ်မောင်းထုတ်တော့မှ ပထွေး မထွက်ချင် ထွက်ချင် ထွက်သွားတာ။ကျမလဲ ပထွေးထွက်သွားပြီး ပြီးချင်း ကပြာကရာ ဘော်လီယူဝတ်၊အပေါ်က ဘလောက်အင်္က ျီ ထပ်ဝတ်ပါတယ်။နောက် ရေစိုနေတဲ ့ ခါးကထဘီကို အခြောက်တစ်ကွင်းနဲ ့လဲလိုက်ပြီး ထဘီအဟောင်းကိုတော ့ ခြေရင်းကတန်းမှာလွှားလိုက်ပါတယ်။                                                                                                 အိပ်ခန်းကထွက်လာတော ့ ပထွေးက ဧည့်ခန်း ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေရင်း “လာ၊မိဝင်း၊ဦးလေးပြောမယ် “ပြောတာနဲ ့ သူ့ကုလားထိုင် ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဝင်ထိုင်ပါတယ်။ပထွေးက ကျမပခုန်းပေါ် လက်တင်ရင်း “ဦးလေး ဒိရှေ ့အရက်မသောက်တော့ဘူး၊မိဝင်း နဲ ့ ညအိပ်ရာထဲမှာ နံနေမှာစိုးလို ့။ပထွေးက ဒီလို ပေါ်တင်ကြီးပြောတော ့ ကျမ ရှက်လိုက်တာ။မျက်နှာကို ထူပူသွားတယ်။ဘာမှတော့ပြန်မပြောလိုက်ပါ။ဦးလေးက ကျမပခုန်းပေါ် တင်ထားတဲ ့လက်နဲ ့အားယူပြီး သူ ့ဆီဆွဲယူပါတယ်။ကျမ တောင့်ခံမထားဘဲ အလိုက်သင့် နေပေးလိုက်တာ၊ကျမ ခေါင်းက သူ့ရဲ ့ရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်နေပါတော့တယ်။ဘာပြီးရင် ဘာဆက်လုပ်မယ်ဆိုတာ သိနေလို ့ကြောက်တာ ရှက်တာ မရှိတော့ပါဘူး။ဦးထင်ဝှနဲ ့တုန်းက သူများအိမ်၊ဘေးလူတွေသိမှာစိုးရတာရယ်၊ပြီး တစ်ခါမှ စကားတောင်မပြောဘူးတဲ ့လူတစ်ယောက်နဲ ့အိပ်ရာထဲ ဖုတ်ပူမီးတိုက် ဆက်ဆံရတာမို ့၊အပျို အတွေ့အကြုံလဲမရှိတော့ ဘာမှန်းကို မသိတာ။အခု ပထွေးနဲ ့ကျ တစ်အိမ်ထဲ အတူနေ၊ဘေးလူတွေ တွေ ့မှာလဲ မပူပင်ရ၊ပြီး ကျမက တစ်ခါခံခဲ ့ဘူးပြီလေ။အရိုင်းမဟုတ်တော့ဘူး။ပထွေးက ကျမပခုန်းပေါ်က လက်ကို ဂျိုင်းကြားထဲက လ ျှို ဝင်ပြီးနို့အုံကို အင်္က ျီ ပေါ်ကနေ ကိုင်ပါတယ်။ကျမ နို့ကို ကိုင်တာခံနေရတာ တစ်မျိုးတော့တစ်မျိုးပါဘဲ။ဦးထင်ဝှနဲ ့တုန်းက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းကိုင်တာ၊အခု ပထွေးက နို ့ကို အသာလေး ဆုတ်နယ်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်နဲ ့ညှစ်တာလေ။ခဏကြာတော ့ ပထွေးက “မိဝင်း၊ထ ၊ဦးလေးအခန်းသွားမယ်”ပြောပြီး ကျမခါးကိုဖက်ပြီး အခန်းထဲခေါ်သွားပါတော့တယ်။အခန်းထဲမှာ မီးချောင်းထွန်းထားတာကို ပထွေးကပိတ်လိုက်ပြီး ၅ ဝပ်ညအိပ်မီးအပြာရောင်လေးကို ပြောင်းဖွင့်ပါတယ်။ပထွေးနဲ ့အမေရဲ ့အိပ်ရာက ဘာကုတင်မှရှိတာမဟုတ်ပါ။ကြမ်းပြင်ပေါ် ဖျာခင်းပြီး မွေ ့ယာအဟောင်းတစ်ထည်ထပ်ခင်းထားရုံပါ။ပထွေးက ကျမကို အိပ်ရာပေါ် အသာဆွဲချပေးရင်း တလက်စထဲ ကျမအပေါ်က မှောက်ရက် ထပ်ပါလာတာပါ။ပြီး ကျမရဲ ့နုတ်ခမ်းတွေကို ပါးစပ်ချင်းတေ့စုတ်ပါတယ်။ကျမဘဝမှာ ယောက်ကျားတစ်ယောက်ရဲ ့နုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုတ်တာ ပထမဆုံးမို ့ထူပူသွားရုံမက စိတ်တွေလဲတစ်မျိုးဖြစ်နေပါတယ်။ပထွေးက တော်တော်ကြာအောင် နုတ်ခမ်းကိုစုတ်နမ်းနေလေတော ့ ကျမ မောသလိုလိုဖြစ်လာပြီး အတင်းရုန်းထွက်ပါတယ်။ပထွေးက နုတ်ခမ်းစုတ်နားတာနဲ ့ပြိုင်တူ ကျမရဲ ့ဘလောက်အင်္က ျီ ကို အပေါ်လှန်တင်လိုက်ပြီး နို့တွေကို ကိုင်လာပါရော။နုတ်ခမ်းအစုတ်ခံရလို ့ မောနေတဲ ့ကျမ ပထွေး နို ့ကိုကိုင်နေတာ ဘာမှမပြောနိုင်တော့ပါ။ပထွေးက ကျမကျောဘက် လက်လ ျျှှို ပြီး ဘော်လီဂျိတ်တွေ ဖြုတ်လိုက်တော ့ နို့ ၂ လုံးက လွတ်လပ်သွားပြီး ပထွေး စိတ်တိုင်းကျ ဆုတ်နယ်တော့တာပါ။ “အာ-ဦးလေး-နာတယ်ဗျာ၊တအားကြီးမကိုင်ပါနဲ ့”လို ့တောင်းပန်တော့မှ ပထွေးက နို ့လုံးတွေကို လက်နဲ ့အသာဆုတ်နယ်ရင်း၊တခါတလေ နို့သီးခေါင်းလေးကို သူ ့ပါးစပ်နဲ ့တပြွတ်ပြွတ်မည်အောင် စို ့တော့တာပါ။ပထွေးက ကျမကိုယ်ပေါ် တက်မှောက်နေတာမို ့ကျမအနေရခက်လို ့” ဦးလေး၊တအားဖိမထားနဲ ့၊ကျမ နာတယ်”ပြောရပါတယ်။ပထွေးက ဒီတော့မှ ကျမအပေါ်က ဘေးဖယ်ပြီး ကျမရဲ ့ထဘီကိုဆွဲချွတ်တာ၊ကျမက “ထဘီတော့ မချွတ်ပါနဲ ့ဦးလေးရာ”ပြောလဲ မရပါ။ထဘီကို မရ ရအောင်ချွတ်ပါတယ်။က ျွတ်သွားတဲ ့ထဘီကို ခြေရင်းမှာပုံလိုက်ပြီး ပထွေးက ကျမပေါင်နှစ်ချောင်း ဆွဲဖြဲကာ ဒူးထောင်ပေးရင်း ပေါင်ကြားမှာနေရာယူ၊သူ့ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်ကကျော်ပြီးချွတ်လိုက်ပါတယ်။အခုတော ့ပထွေးကော ကျမပါ နှစ်ယောက်စလုံး အောက်ပိုင်းဗလာဖြစ်နေကြပါပြီ။ပထွေးက အဖုတ်ကို လက်နဲ ့စမ်းရင်း အပေါက်ကိုရှာတွေ့တော ့လက်ညိုးနဲ ့ထိုးကလိပါတယ်။နို့ကိုင်ခံထားရပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားထဲဝင်ထိုင်နေကတဲက ကျမအဖုတ်က စိုစိ စိုစိဖြစ်စပြုပါပြီ။အပေါက်ထဲ လက်ညိုးနဲ ့ထဲ ့မွှေမှတော့ ကျမအခေါင်းမှာ အရည်ရွှဲပြီပေါ ့ရှင်။ပထွေးက အဖုတ်အရည်ရွှဲတာသိတာနဲ ့လီးကို အပေါက်ဝမှာတေ့ပြီး တဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းပါတယ်။တဖြေးဖြေးထိုးသွင်းတာပေမဲ ့အပေါက်ကကြပ်နေတာမို ့တော်တော်နာတာပါ။ “အား-ဦးလေး-နာတယ်ကွာ-အာ-တအားကြီး မလုပ်နဲ ့” ကျမ ပထွေးရဲ ့ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ ့တွန်းထားရင်းပြောနေရတာ။ဒါပေမဲ ပထွေးက ကျမ ဘာပြောပြော နောက်မဆုတ်တော့ပါ။သူ ့လီးကိုသာ တစ်ဆင့်ပြိးတစ်ဆင့် ထိုးသွင်းတာ၊ကျမအခေါင်းထဲ တော်တော်ဝင်နေပြီဆိုတာ သိပါတယ်။နာတာကတော ့နာပါတယ်။ဒါတောင် ဦးထင်ဝှနဲ ့အဖောက်ခွထားဘူးပြီးသား။ပထွေးက လီးကိုထဲ့ထားရင်း တချီမှာ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်တာ    “အမယ်လေး-နာတယ်-နာတယ်”အော်ရတော့တာပါဘဲ။ကျမအခေါင်းထဲမှာ ဒုတ်ချောင်းကြီးထိုးသွင်းလိုက်လေသလား အောင်းမေ ့ရပါတယ်။ပထွေးက “ပြီးပြီမိဝင်းရေ။အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ “ပြောရင်း ကျမအပေါ် လေးဘက်ကုန်းပြီး တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ဆောင့်လိုးတော့တာပါ။လိုးရင်းလိုးရင်း ကျမအခေါင်းထဲက အရည်တွေ တအားရွှဲစိုကျလာပြီးစောစောကနာနေတာတွေ ပျောက်သွားပါတယ်။ကျမ အဖုတ်ထဲက ရွစိရွစိ ဖြစ်နေတာပါ။ပထွေးက ဖြေးဖြေးတခါ၊မြန်မြန်တလှဲ ့လိုးတာ၊နဲနဲကြာတော့ ကျမ ရင်တွေတလှပ်လှပ်ဖြစ်လာပြီး ပထွေးကျောကုန်းကို တအားဖက်ထားရင်း “အင့်-ဦးလေး-အာ “လို ့ဘာပြောလို့ပြောမှန်းမသိ၊ကော့နေတာပါဘဲ။ပထွေးကလဲ ကျမဖြစ်နေတာတွေ့တော့ အရှိန်ပိုတင်ပြီး အားနဲ ့အင်နဲ ့ဆောင့်ပါတော့တယ်။နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ကျမတကိုယ်လုံး အပေါ်ကော့တင်ကွေးကောက်ရင်း အမောကြီးမောနေပါတော့တယ်။ယောက်ကျားယူတဲ့အရသာ ဘယ်လိုလဲဆိုတာ အခု ပထွေးနဲ ့ကျမှ သိရတာ။အရင်ဦးထင်ဝှနဲ ့တုန်းက ပထမလဲ ပထမ၊ပြီး နေ့ခင်းကြီး၊သူများအိမ်၊ကြောက်တာရော၊ရှက်တာရောမို ့ ခံသာခံလိုက်ရတာ၊စပ်တာဘဲသိတယ် ဆိုတာမျိုး။အခု ပထွေးနဲ ့မှ ရလိုက်တဲ ့အရသာက သူမတူအောင်ကောင်းတာကိုး။ဒါကြောင့်လဲ လူတွေ လင်ယူ၊မယားယူ နေကြတာဖြစ်မှာပေါ ့လို ့တွေးမိပါသေး။အဲဒီညက ပထွေး ကျမကို ၄ ချီလောက် နားနားနေနေ လိုးပေးတာ။တချီထက်တချီ ပို ပို ကောင်းသလိုဘဲ။ကျမ ပထွေးကို တအားချစ်မိသွားပြီ။      ။

“အန်တီဝင်း-အန်တီဝင်း” ခေါ်သံလိုလို ကြားမိတာနဲ ့မျက်စိကိုဖွင့်ကြည့်တော ့ညစောင့်ခေါ်ထားတဲ ့ စပါယ်ရှယ်နတ်စ်မလေး။ “အန်တီ ဆေးသောက်ရအောင် “ပြောပြီး ကျမကိုဆွဲထူပြီး ဆေးလုံးတချို ့လာပေးတော့မှ ညနေကတဲက အတွေးလွန်ပြီး နေတာ ဆေးသောက်ချိန်ရောက်နေပြီမို ့ဆေးကိုယူ၊ပါးစပ်ထဲပစ်ထဲ ့၊ရေသောက်ပြီး ပြန်အိပ်တော့တာ။နတ်စ်မလေးက “အန်တီ၊ဘာစားဦးမလဲ”အမေးကို “ဟင့်အင်း၊မစားတော့ဘူး” ဖြေရင်း အသာမျက်စိမှိတ်နေပါတယ်။အိပ်လို ့ကတော ့ ဘယ်ပျော်ပါ ့မလဲ။                 ပထွေးက အမေ့ထက်ငယ်ပါတယ်။ကျမအသက်က ခုမှ (၁၈)နှစ်ထဲ ဝင်ရုံရှိသေးတာ။ဦးထင်ဝှနဲ ့ဖြစ်တော ့(၁၈)နှစ်တောင်မပြေ ့သေးဘူး။ပထွေးက (၃၆)နှစ်လို ့ပြောတာပါဘဲ။အမေက (၄၀)နှစ်ရှိပါပြီ။ဒါပေမဲ ့အမေက တော်တော်ထန်တဲ ့မိန်းမပါ။ကျမသိတာပေါ ့၊ကိုယ့်အမေဘဲဟာ။ပထွေးက အမေနဲ ့စာရင် အသက်ငယ်တဲ ့ ကျမကိုပိုပြီးစိတ်ပါတယ်ထင်ပါရဲ ့။စပြီးညားတဲ ့ညကစပြီး နောက်လဲ ညတိုင်းလိုလို(မီးနီပြနေတဲ ့ရက်တွေကလွဲလို ့)ကျမနဲ ့အတူအိပ်တာပါ။ကျမက တခါတလေ အမေ့ကိုအားနာ၊သနားလို ့ပထွေးကို အမေ့ဆီ ဇွတ်အသွားခိုင်းရတာ။ပထွေးရဲ ့တိတ်တိတ်ပုံးမယားဖြစ်နေတော ့ ဗိုက်မကြီးအောင် တားဆေးထိုးရတာ၊သောက်ဆေးဆို မေ့ပြီးမသောက်ခဲ ့မိရင်ပြသနာဘဲမို ့တခါထဲ အပြီးဆေးထိုးတာ။ထိုးဆေးကြောင့် နဂိုကမှ နဲနဲကိုယ်လုံးတုတ်တဲ ့ကျမ ထွားကြိုင်းလာတာ တကဲ ့မိန်းမကြီးပုံပေါက်နေတာပါဘဲ။ဦးထင်ဝှဆီက အရော်ရထားတဲ ့ငွေကိုတော ့ အမေက မပျောက်ပျက်ရအောင် ဆိုက်ကား(၅)စီးဝယ်ပြီး အငှါးပေးထားတာရယ်၊သူ့ရဲ ့ဈေးဆိုင်မှာ အရင်းထပ်ထဲ ့တာရယ် လုပ်ထားပါတယ်။အမေနဲ ့ကျမ သားအမိနှစ်ယောက်၊လင်တစ်ယောက်ကို ပြိုင်တူပေါင်းသင်းနေတာ ရယ်တော့ရယ်စရာပါ။ဒါပေမဲ့ ဘေးလူတွေ မသိအောင်တော ့အနေအထိုင် ဂရုစိုက်ရတာပေါ ့။ဒါပေမဲ ့ ပထွေးက တော်ရှာပါတယ်။သူကိုယ်တိုင်က ကျမနံမည်ပျက်မဲ ့အရေး အဖြစ်မခံပါ။ည အိပ်ရာထဲမှာသာ လင်မယားလိုနေပြီး နေ ့လယ်နေ ့ခင်း လူမြင်ကွင်းမှာတော ့ တကဲ ့သမီးလိုဘဲ ပြောဆိုဆက်ဆံတာပါ။ပထွေးနဲ ့ကျမ (၆)လလောက်ပေါင်းသင်းခဲ့ရတာ။လင်မယားအဖြစ်(၆)လလောက်ပေါင်းခဲ ့ကြတာဆိုတော့၊စဉ်းစားသာကြည့်ကြပေါ ့ရှင်။တစ်ညတစ်မျိုး မရိုးရလေအောင် ပုံစံမျိုးစုံ၊ပက်လက်တစ်မျိုး၊ဖင်ကုန်းတစ်သွယ်၊ကုတင်စောင်း၊မှောက်ခုန်၊ဘေးစောင်း၊မှုတ်တာ ဂျာတာ မသိတာမရှိ၊မလုပ်ဘူးတာမရှိ။ကျမရဲ ့လက်ဦးဆရာ လင်ပါဘဲ။ပထွေးနဲ ့လင်မယား နေကြတာတွေ ရေးတင်ရမယ်ဆို ဘယ်ပြီးနိုင်ပါ ့မလဲ၊တစ်ထောင့်တစ်ည ပသီပုံပြင်တွေထက်တောင် ရှည်ဦးမယ်။ဒါပေမဲ ့ ကျမရဲ ့ကံဇာတာကိုက လင်ဆက်များရလိမ့်မယ်လို ့ပါလေသလား၊—ရပြီး(၆)လလောက်မှာ ပထွေး အသတ်ခံရပါတော့တယ်။                                              သတ်တဲ့တရားခံကတော ့ရန်ငြိုးရန်စရှိလို ့မဟုတ်ဘဲ ဖဲဝိုင်းမှာ စကားများရန်ဖြစ်ကြရာက လက်လွန်သွားတယ်လို ့ပြောကြပါတယ်။ပထွေးသေသွားတဲ ့အခါ ကျမတို ့သားအမိ ပြိုင်တူမုဆိုးမဖြစ်ရော။အမေက ထင်ထင်ရှားရှားမုဆိုးမ။သမီးက တိတ်တိတ်ပုန်းမုဆိုးမ။အခေါ်သာကွဲတာပါ။သားအမိနှစ်ယောက်စလုံး ည ညမှာ ယောက်ကျားရဲ ့အထိအတွေ ့မရနိုင်လေတော ့မနေတတ်၊မထိုင်တတ်ပေါ ့။အမေ့အတွက်ကတော့ရှင်းတယ်လေ။နှစ်ထပ်ကွမ်းမုဆိုးမ၊လင်ဇံ မရွှေးလို ့ကတော ့ လင်တစ်ယောက် အသာလေးကောက်ယူလို ့ရတယ်။ဘယ်ကလာ ခြောက်ပစ်ကင်း သဲလဲစင် ရပါ ့မလဲ။ဂျိုကျိုးနဲ ့နားရွက်ပဲ ့ တန်ရာတန်ရာပေါ ့။ဒါပေမဲ ့အမေက ကျမကိုပြန်ကြည့်တယ်။သူ ယောက်ကျားယူလိုက်ရင် တစ်အိမ်ထဲမှာ အတူနေကြရမှာ။ကျမကလဲ လင်ရဘူးတဲ ့မိန်းမဆိုတော ့ကျမ မနေတတ်ဖြစ်မှာ အမေကစိုးရိမ်တယ်။ဒီလိုနဲ ့ ပထွေးသေပြီး နှစ်လလောက်မှာ ကျမ ယေက်ကျားတစ်ယောက်နောက် လိုက်ပြေးပါတော့တယ်။လူသားစားဘူးတဲ ့ကျား၊မစားဘဲမနေနိုင်တော့ဘူးလေ။                               လိုက်ပြေးတဲ ့ယောက်ကျားက ဘာသာခြားပါ။ပြီးတော ့မယားကြီးလဲရှိပါတယ်။သူ ့အပြောကတော ့ မယားကြီးရှိပေမဲ ့ကျမကို တင့်တောင်းတင့်တယ် အိမ်တစ်ဆောင် မီးတစ်ပြောင်ထားပေးမယ်ဆိုလို ့၊လိုက်သွားတာ။ဒီလူက ကျမထက်တော ့အသက်ကြီးတယ်။(၃၀)လောက်ရှိပြီ။ကားငှါးပြီး တောရွာတစ်ရွာဆီ ခေါ်သွားတာပါ။မယားကြီးရှိပြီးသား၊အိမ်ထောင်သည်မို ့၊    ရောက်တဲ ့ညမှာဘဲ ပွဲကြမ်းတာ၊ပထွေးနဲ ့(၆)လလောက်ညားထားတဲ ့ကျမ မလှုပ်ချင်လောက်အောင်ကို ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သွားတာ။လူက အသက်အရ အားကေင်းမောင်းသန်တဲ ့အရွယ်၊ဗလကတောင့်တောင့်၊မို ့သူ ့စိတ်ကြိုက်ဆွဲတာ။အင်မတန် ငတ်ပြတ်နေလို ့စိတ်ထန်နေပါတယ်ဆိုတဲ ့ ကျမ တောင်းပန်ယူရတဲ ့အထိပါ။ပြောတာကတော ့သူ ့မယားကြီးက ကလေး(၄)ယောက်တောင်မွေးထားတာမို ့အပေါက်ကျယ်နေပြီ၊လုပ်မကောင်းတော့ဘူး၊ကျမကတော ့ အပျိုလေးမို ့တအားကောင်းဆိုဘဲ။ခိုးရာလိုက်သွားတဲ ့ရွာမှာ (၃)ညအိပ်ခဲ့တာ၊(၃)ညလုံး ညတိုင်း မိုးလင်းကာနီးထိ လုပ်တာ၊လင်းကြက်တွန်တော့မှ နားပြီးအိပ်ကြတာလေ။ ဒါပေမဲ ့ရွာမှာ(၃)ညအိပ်ပြီးနောက်တစ်ရက်မှာ သူ့မယားကြီးရယ်၊သူ့မိန်းမဘက်ကဆွေမျိုးတွေရယ်၊က ျမရဲ ့အမေဘက်က ဦးကြီးဦးလေးတွေ ရောက်လာကြပြီး ရန်တွေဖြစ်ကြ၊ငြင်းကြခုံကြနဲ ့ ပွဲပျက်တော့တာပါဘဲ။မယားကြီးက အပေါက်ကျယ်နေပြီ၊လုပ်မကောင်းတော့ပါဘူးဆိုတဲ ့လူ၊မယားမျက်နှာလဲမြင်ရော၊ကျမကို လှဲ ့တောင်မကြည့်တော့ပါဘူးရှင်။သူ ့မယားကြီးနောက် ကောက်ကောက်ပါ လိုက်သွားလေရဲ ့။သူ ့မယားကြီးက တော်တော့တော်ရှာပါတယ်။ကျမကို နစ်နာကြေးဆိုပြီး ငွေ(၅)သိန်းပေးပါတယ်။ငွေ ယူ ယူ-မယူ ယူ၊နံမည်ပျက်ပြီးသားမို ့ကျမ ပေးတဲ ့ငွေ လက်ခံပြီး အမေ့အိမ် ပြန်လာပါတယ်။အမေက အပြစ်မပြောပေမဲ ့  “သမီး ဒီမြို့မှာဆက်နေရင် ဒိထက်ပိုပြီး နံမည်ပျက်တော့မှာ၊လင်ကောင်းရဖို ့လဲ မလွယ်ဘူး၊ညီးအဖေရဲ ့အမကြီးကို လှမ်းမှာလိုက်မယ်။သမီး ညီးကြီးဒေါ်ကြီးနောက် လိုက်ပေတော ့”ဆိုပြီး ရန်ကုန်မှာနေတဲ ့အဖေရဲ ့အမ အကြီး ဒေါ်ဒေါ်ကြီးကို လှမ်းအကြောင်းကြားလိုကါတာပါဘဲ။

အမေ အကြောင်းကြားလိုက်လို ့ ဒေါ်ဒေါ်ကြီး ကျမကိုလာခေါ်ပါတယ်။ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက အဖေ ့အမ အကြီးဆုံး၊ရန်ကုန်မှာနေတာ။အဖေက မောင်အငယ်ဆုံး၊လူပေလူတေ၊ကျမအမေနဲ ့ရတာ သဘောမတူလို ့ပစ်ထားတာတဲ ့။ခုမှ အဖေမရှိတော့တာနဲ ့ ကျမကိုလာခေါ်တာ။အမေကတော ့ခပ်ပြတ်ပြတ်ပါဘဲ။ “မမကြီးရဲ ့တူမ၊မမကြီးဘဲခေါ်သွားလိုက်တော ့။ကျမ နောက်အိမ်ထောင်ပြုရင် ပထွေးနဲ ့မသင့်တော်ဘူး”တဲ ့လေ။ဒီတော ့ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက “ညီးက နောက်လင်မယူခဲ ့တာ ကျနေတာဘဲ၊လင်နှစ်ယောက် သေပြီးတာတောင် ထပ်ယူမယ် တွေးနေတုန်းဘဲလား”   “အော်-မမကြီးရယ်၊လင်မယူလို ့ဘယ်ဖြစ်ပါ ့မလဲ၊ကျမတစ်ယောက်ထဲ ညရေးညတာ သူများလာသတ်သွားမှာပေါ ့”    အမေ ဒီစကားကို အတည်ပေါက်ပြောတာပါ။ကျမ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးနောက် လိုက်သွားပြီး နှစ်လလောက်မှာ အမေ တတိယမြောက် လင်ယူတာပါဘဲ။                         ဒေါ်ဒေါ်ကြီးတို့လင်မယားက သားသမီးမရှိပါ။နှစ်ယောက်လုံး အသက်(၅၀)လောက်ဖြစ်ပြီး ကြည့်မြင်တိုင်ဘက်မှာ ပွဲရုံရှိပါတယ်။သားသမီးမရှိတော ့ ပွဲရုံလုပ်ငန်းကို လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး အတူတွဲလုပ်တာ။ယောက်ကျားက တခါတလေ အပြင်မှာ ဂွင်ရှိရင် ရှိသလို လေပွဲစားအလုပ်ကိုလဲ လုပ်လေ ့ရှိတယ်။နေရတဲ ့တိုက်ခန်းက အငယ်စားကွန်ဒိုဖြစ်မှာပါ။အိပ်ခန်း(၃)ခန်း၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီးတို ့အိပ်ခန်းက အိမ်သာ ရေချိုးခန်းတွဲရက်။နောက်ဘက်မှာ မီးဖို၊ထမင်းစားခန်း၊အိမ်သာ ရေချိုးခန်း သီးခြားပါတယ်။နေ ့လယ်ဘက်ဆို အိမ်မှာ ကျမတစ်ယောက်ထဲ။တူမ မွေးစားသမီး၊ဒါပေမဲ ့ အိမ်မှာလူပိုမရှိလို ့အိမ်ဖော်တပိုင်းပေါ ့။ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက ကျန်းမာရေးသိပ်ကောင်းတာမဟုတ်။နှလုံးသွေးကြော ကျဉ်းတာဆိုလား၊ဆေးခန်း ဆရာဝန်နဲ ့တစ်ပတ်တစ်ခါ ပြနေရတာ။ဘဘ ကတော ့ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးနဲ ့စာရင် ကျန်းမာရေးကောင်းပုံရပါတယ်။ဒါပေမဲ ့ ခက်တာက ဘဘကြီးက သူတို ့အိမ်ရောက်ပြီး မကြာမီမှာဘဲ ကျမအပေါ် မရိုးမသားလုပ်လာတာပါ။တခါတလေ နေ ့ခင်းဘက ်အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာပြီး ကျမကို ပခုန်းလေးကိုင်လိုက်၊ခါးလေးဖက်လိုက် လုပ်လာတာ။ကျမက အပျိုလေးမှ မဟုတ်တာ။ယောက်ကျား(၃)ယောက်တောင် ညားဘူးပြီးသားလေ။သူ ဘယ်အချိုး ချိုးနေသလဲ သိတာပေါ ့။ဒီတော ့(သူတို ့ဆီမှာ မှီခိုနေရလို ့ပြန်မပြောဝံ့တဲ ့ပုံ )ငြိမ်ခံပါတယ်။ကျမအတွက်လဲ အာသာပြေပေါ ့။ကျမ ငြိမ်ခံမှန်းသိလာတော ့ ဘဘကြီးက အတင့်ရဲလာပြီး ပါးနမ်းတာတို ့နုတ်ခမ်းစုတ်တာတို ့ထိ အဆင့်တက်လာရော။ပြီးတော ့ပြောသေး။ “ဘဘကိုစိတ်ဆိုးလား ဟင် “တဲ ့။ကျမ ရှက်တာလို ကြောက်တာလို ဟန်ဆောင်ပြီး သူမေးတာ ပြန်မဖြေခဲ ့ပါ။မေးလွန်းမက မေးတော ့မှ “ဒေါ်ဒေါ်ကြီး သိသွားရင် သမီးကို မောင်းထုတ်မှာ ဘဘရဲ ့။သမီး ဘယ်သွားနေရမှာလဲ။သမီးကို သနားပါဦး၊” ပြောရတာ။  “သမီးဒေါ်ဒေါ်ကြီး မသိနိုင်ပါဘူးကွယ်၊ဘဘ တာဝန်ယူပါတယ်”ဆိုပြီး ကျမကို ဖက်၊သူ ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး နုတ်ခမ်းစုတ်တော ့တာ၊ကျမ အလိုက်သင့် နုတ်ခမ်းကို စူပေးထားရတာ။ဘဘ ကနုတ်ခမ်းစုတ်နေရင်း လက်ကလဲ အငြိမ်မနေ၊ကျမဖင်တုန်းတွေကို ဆုတ်နယ်နေတာ။ယောက်ကျားရဘူးတဲ ့မိန်းမဘဲရှင်။ယောက်ကျားတစ်ယောက်က ရင်ခွင်ထဲဖက်ပြီး နုတ်ခမ်းတေ ့အစုတ်ခံနေရတာ၊ဖင်တုန်းတွေနယ်ချေခံနေရတာ၊အဖုတ်က ရွစိတက်ပြီးအရည်စိမ့်ထွက်လာတာ။ဒါပေမဲ ့ ကျမ စိတ်ကို ပြန်တင်းလိုက်ပြီး “ဘဘ-တော်ပြီဗျာ၊သမီး မနေတတ်ဘူး၊”ပြောရင်း ရုန်းတော ့ဘဘ ကလွတ်ပေးပါတယ်။နောက်တဆင့် မကူးပါ။ကြည့်ရတာ သူ ့ဘက်ကလဲ ရောက်တာ မကြာသေးလို ့မြောထားတဲ ့သဘော၊ပိုင်မှ လုပ်မဲ ့သဘော။ဒီလို နေ ့တိုင်းလောက်နီးပါး ဒေါ်ဒေါ်ကြီး ပွဲရုံမှာနေတဲ ့အချိန်ဆို ဘဘ အိမ်ကိုပြန်ပြန်လာပြီး ကျမကို ကိုင်တော့တာပါဘဲ။ကျမကလဲ နုတ်ခမ်းစုတ် ပါးနမ်းတာလောက်၊နို ့ကို ဖင်ကို အဝတ်ပေါ်ကကိုင်တာလောက်တော ့မငြင်းတော့ပါ။ဘဘ ကလဲ ဒီလောက်ကိုဘဲ အရသာယူနေတာလား၊ဒါမှမဟုတ် သူ့မိန်းမကြီးကိုကြောက်ရလို ့လား၊ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ခြံထဲကကြက် ဘယ်အချိန်သတ်စားစား ရတယ်လို ့သဘောထားလားမသိ၊တစ်လလောက်နီးပါး ဒီထက် မပိုခဲ ့ပါ။နောက်တော ့ ကျမ တီဗွီကြည့်ရင် တီရှပ်လယ်ပင်းပေါက်ကတဆင့် ဘော်လီထဲ လက်ထိုးထဲ ့ပြီး နို ့အုံအပေါ်ပိုင်းကို ဆုတ်နယ်လာပါတယ်။ကျမဘော်လီက ကြပ်နေတာလေ၊အောက်ဘက်က လက်လျွှိုသွင်းလို ့မှ မရတာ။နို့အုံကို လက်နဲ ့ဆုတ်နယ်တာ တခါတလေကျ နာလို ့”ဘဘ-တအားကြီးမကိုင်နဲ ့၊နာတယ်”လို ့ချွဲသလို နွဲ ့သလိုပြောရတာ။တစ်ရက်တော ့ကျမကို ဆွဲဖက်နေရင်း၊ဘော်လီနောက်ကျောက ဂျိတ်တွေကို မရ မက ဖြုတ်တာ၊မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကျမငြိမ်နေလိုက်တော ့ဘော်လီဂျိတ်အားလုံးပြုတ်သွားပြီး နို ့နှစ်လုံးစလုံး လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ ့။ဒီတော့မှ ဘဘ က အပေါ်ကတီရှပ်ရော၊ဘော်လီကိုရော လှန်တင်ပြီး နို ့နှစ်လုံးကို အားပါးတရနယ်၊နို ့သီးခေါင်းလေးတွေကို ပါးစပ်နဲ ့တပြွတ်ပြွတ်နဲ ့စုတ်တော့တာပါဘဲ။ကျမနို ့တွေက ပထွေးနဲ ့(၆)လလောက်ဆုတ်နယ်တာခံဘူးထားတာမို ့ထွားကြိုင်းနေတာ။ဘဘ က ခါတိုင်းအင်္က ျီ ပေါ်ကဘဲ ကိုင်နေရတာ၊ခုမှ နို့အုံသားကို လက်နဲ ့တိုက်ရိုက်ထိကိုင်ရတာ။တော်တော်နဲ ့မရပ်ချင်ဘူး။ကျမလဲ ထုံးစံအတိုင်း အကိုင်ခံနေရတော ့ပေါ်င်ကြားက စိုလာပြီ။ကြာရင် ကျမစိတ်ထိန်း မရမှာမို ့ “ဘဘ တော်ပြီလေ၊နို ့တွေနာလှပြီ၊ဖယ်တော ့”ပြောမှ ဘဘ ကလွှတ်ပေးတာ။ “ကတဲထဲ လူကို သူ ့မယားကျနေတာဘဲ” ကျမနုတ်ခမ်းစူပြီး ပြောတော ့ ဘဘ က “သမီးရယ်၊မယားအဆင့်အထိ မလုပ်ရသေးပါဘူးကွာ၊အပေါ်ယံလောက်ပါ”။  “ဘာ ၊ဒီလောက်ထိ နို ့တွေ လှန်ပြီး ဝါးစားတော ့မတတ် နယ်ဖွတ်နေတာတောင် မယားအဆင့် မဟုတ်ဘူးဆိုတော ့ ဘဘ ကဘာတွေများ ဆက်လုပ်ချင်တာလဲ”  ဘဘ ကရယ်ပြီး “သမီးကလဲကွာ၊သိသားနဲ ့မေးနေပြန်ပြီ။ကဲ နောက်မှ မယားအဆင့်ကို လုပ်ပြမယ် ” “ဟွန် ့၊ဘယ်သူက အလုပ်ခံမှာလဲ ” ကျမ ပလီတီတီ နုတ်ခမ်းစူပြီး ကိုယ့်အခန်းပြန် ဘော်လီဂျိတ်တွေ ပြန်တပ်ရပါတယ်။                            နောက်ရက်တွေမှာ ဘဘ အဆင့်တက်လာပါတယ်။တစ်ရက် ကျမ အခန်းထဲမှာစာဖတ်နေတုန်း ဘဘ ဝင်လာပြီး ကျမအပေါ် ခွရင်း နို ့တွေကိုင်၊နုတ်ခမ်းစုတ ်ပါတယ ်၊ခါတိုင်းလဲ လုပ်နေကျမို ့ ကျမ အောက်ကနေ သူ ့ကိုပြန်ဖက်ထားပ်တယ ်။ကျမ ပေါင်တွေနဲ ့သူ ့ပေါင်တွေ ထပ်နေပြီးအကိုင်ခံနေရတာဆိုတော ့အဖုတ်က စိုနေပြီ။နောက်တော ့ ဘဘ က ကျမအပေါ်မှောက်နေရာက ထိုင်ပြီး ထဘီကိုဆွဲချွတ်တော့တာပါဘဲ။  “ဟာ-ဘဘ-မလုပ်နဲ ့၊ဒါတော ့မရဘူး “ပြောရင်း ကျမရုန်းပါတယ်။ဘဘ ကလဲ “သမီးကလဲကွာ၊ဘာမှမလုပ်ပါဘူး၊မမြင်ဘူးလို ့ကြည့်ရုံကြည့်မှာပါ”ပြောပြီး ထဘီကိုဆက်ချွတ်တာ။ဒီလောက်အဆင့်ထိတော ့ ကျမ မပေးချင်သေးဘူး၊တော်ကြာ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးသိသွားရင် ကျမ ဘဝပျက်မယ်။ဒါကြောင် အောက်ကနေ ထဘီကို အတင်းပြန်ဆွဲထားရင်း “ဘဘ နော်၊မလုပ်ပါနဲ ့ပြောနေတာ၊ပြောမရရင် သမီးအော်လိုက်မှာနော် “ပြောလဲပြော၊အတင်းရုန်းလဲရုန်း တာနဲ ့ နောက်တော ့ ဘဘ က လက်လျှော ့သွားပြီး အခန်းအပြင်ဘက်ထွက်သွားပါတယ်။ကျမမှာသာ စိတ်တွေကယောင်ခြောက်ခြားနဲ ့ အဖုတ်အရည်ရွဲ ကျန်ခဲ ့တာ။ခဏအကြာ ဘဘ အပြင်ပြန်ထွက်သွားမှ ကျမ ရေချိုးရင်း သန် ့ရှင်းရေးလုပ်ရတာ။ပြီးတော ့ကျမဘာဆက်လုပ်ရမလဲ တွေးတာပေါ ့။ကြာလာရင် ကျမ ဟန်ဆောင်ပြီးနေလို ့ရမှာမဟုတ်တော ့ဘူး၊ခံချင်စိတ်တွေများနေပြီ။အခုလို ဘဘ နဲ ့သာ ပွေ ့ဖက်နမ်းစုတ်၊ဖင်ကိုင် နို ့ကိုင် အကိုင်ခံနေရရင် တစ်ရက်မဟုတ် တစ်ရက် ကျမဘက်က တာက ျိ ုးတော့မှာလေ။

တိုက်ဆိုင်တာဘဲလား။ဒါမှမဟုတ် ကံကြမ္မာကဘဲကိုယ့်ဘက်ပါလေသလားဘဲ။ဘဘ က နောက်ရက်တွေမှာ ပို ပိုဆိုးလာတာ။နေ ့ခင်းနေ ့လယ်ဘက်တင်မကတော ့ဘဲ တခါတလေ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးရှိနေတာတောင် လစ်ရင်လစ်သလို ဆွဲကိုင်လာတာ။ပြီး အရင်က နို ့အုံနဲ ့ဖင်တုန်းကိုကိုင်နေတာ၊အခု ရှေ ့ကအဖုတ်ကိုပါ ထဘီပေါ်က ပွတ်ဆွဲနှိုက်နေပြီ။ကျမက အိမ်မှာနေရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီမဝတ်တတ်တော ့ ဘဘ လက်နဲ ့အဖုတ် ထိတွေ ့မှုက တော်တော်သိသာတယ်။တခါတော ့ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးအိပ်လောက်ပြီ အထင်နဲ ့ဘဘ ကျမအခန်းထဲဝင်တာ၊ပြန်အထွက်မှာ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးနဲ ့ပက်ပင်းတိုးပါလေရော။ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက တရားသမားပီပီ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်မလုပ်ဘဲ နောက်တစ်ရက် ဘဘ မရှိတဲ ့အချိန်ကျမကို မေးတော့တာပါ။ကျမက ဒီအိမ်မှာ လာနေရတာ၊မှီခိုနေရတာမို ့ဘဘ လုပ်တာကို ခံနေတဲ ့အကြောင်း၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီးကို ပြန်မတိုင်ဘူးဆိုတာက ဒေါ်ဒေါ်ကြီးနဲ ့ဘဘ ရန်ဖြစ်စကားများကြရင် ကျမဒီအိမ်ပေါ်ကဆင်းရရင် ဘယ်ကိုမှ သွားစရာမရှိပါ စသဖြင့်–ကိုယ့်ကို ကိုယ် အပြစ်လွတ်အောင်ပြောတာ။ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက ကျမပြောတာ ဘာမှပြန်မမေးဘဲ ငြိမ်နားထောင်ပြီး နောက်ဆုံးမှ “သမီးရယ်၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီးသိပါတယ ်။ညီးဘဘ က အခုမှမဟုတ်ပါဘူး၊ဒိအရင်က ခေါ်ထားတဲ ့အိမ်ဖော်မလေးတွေ တစ်ယောက်မှလွတ်တယ်မရှိဘူး။ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက ရောဂါနဲ ့ဆိုတော ့ သူ ့လဲအပြစ်မပြောချင်ပါဘူး။ဟိုတုန်းကတော ့အိမ်ဖော်မတွေလေ၊ဖြစ်လာတဲ ့နောက် ဒေါ်ဒေါ်ကြီး ဖုံးဖိရှင်းပေးခဲ ့တာ။ဒါပေမဲ ့သမီးက တစိမ်းမဟုတ်ဘူး။ဒေါ်ဒေါ်ကြီးရဲ ့မောင်အရင်းကမွေးထားတာ၊တူမအရင်း၊ပြီးတော ့သမီးအဖေက သေပြီးပြီ။သူ ့သမီး အဒေါ်အရင်းအိမ်မှာသွားနေပြီး အဒေါ်ယောက်ကျား အနိုင်ကျင့်တာ ခံရတယ်ဆိုရင် သမီးအဖေ၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီးရဲ ့မောင် အပေါ် ဘယ်ကောင်းပါ ့မလဲ။အေးလေ၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီး စဉ်းစဉ်းစားစားလုပ်ပေးရမှာပေါ ့။ကဲ ကဲ သမီးရေ၊စိတ်ပူမနေနဲ ့၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီး သမီးအတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်လုပ်ပေးမယ်”ပြောပြီး အပြင်ထွက်သွားပါတယ်။                                                                               နောက်(၃)ရက်လောက်အကြာ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက တရားစခန်းသွားနေမယ်၊ကျမက ဘဘနဲ ့လက်ထပ်ရမယ်လို ့ပြောလာပါတယ်။မသင့်တော်မှန်းသိလို ့ မယူပါရစေနဲ ့ငြင်းဆန်တာ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက လက်မခံဘဲ ဇွတ် နားချပါတယ်။ “သမီးရေ၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီးစီစဉ်တာ မငြင်းနဲ ့တော့ကွယ်၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက နှလုံးရောဂါသယ်၊ယောက်ကျားနဲ ့အတူနေလို ့မရဘူး၊ကြာနေပြီ၊နှစ်ချီနေပြီ၊ဒါကြောင့် ညီးဘဘ အိမ်ဖော်တွေနဲ ့ရှုတ်တာ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးခွင့်လွတ်ခဲ ့ရတာ။အခုဟာက တူမအရင်းလေ၊အိမ်ဖော်မတွေလို ရော ့-အင့်-သွားတော ့လုပ်လို ့မရဘူး။ဒေါ်ဒေါ်ကြီး ဒီအတိုင်းသွားလဲ ညီးဘဘ က တွေ ့ရာမိန်းမကောက်ယူမှာ၊မိန်းမတွေကလဲ ပိုက်ဆံရှိလို ့ကတော ့အဖေအရွယ်ဖြစ်ပေစေ၊ယူကြမှာ၊နောက်မိန်းမယူမဲ ့အတူတူ၊ဒေါ်ဒေါ်ကြီးစည်းစိမ်၊ရွှေ ငွေ အမွေ တွေကို ကိုယ့်တူမ လက်ထဲပေးခဲ့ချင်တယ်” ကျမ ငြင်းမရမှန်းသိလာတာနဲ ့ဒေါ်ဒေါ်ကြီးစီစဉ်တာ လိုက်နာပါမယ်လို ့ ဂတိပေးလ်ုက်ပါတယ်။နောက်(၂)ရက်မှာ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ၊ရှေ ့နေတွေအိမ်ခေါ်ပြီး ကျမနဲ ့ဘဘ ကိုတရားဝင်ပေးစား၊စာချုပ်စာတမ်းနဲ ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေပါ လွှဲပေးပြီးနေ့ချင်းဘဲ တရားစခန်းကို ထွက်သွားပါတော့တယ်။ဒီလိုနဲ ့ကျမအသက်(၂၀)မှာတရားဝင် လင်ယောက်ကျားနဲ ့ဖြစ်လာပါတယ်။ရွယ်တူတန်းတူ လင်တော့မဟုတ်ဘူး၊အဒေါ့်ယောက်ကျား ကိုယ့်ထက်အနှစ်(၃၀)ပိုကြီးတဲ ့အဖေအရွယ်လင်ပေါ ့။မင်္ဂလာဦးညမှာဘဲ ဘဘ နဲ ့လုပ်ကြတာ၊ဟိုဒင်းဟိုဟာအထိ မရောက်ရုံ၊အပေါ်ယံနမ်းရှုံ ့၊ကစ်စုတ်၊နို ့ကိုင်၊ဖင်ကိုင်နဲ့နေလာကြတော ့တရားဝင် လင်မယားဖြစ်ပြီဆိုတာနဲ ့ညကျရင် တော ့–ဆိုပြီး နေ့ခင်းကတဲက ဟိုတွေး၊ဒီတွေး၊စိတ်ကြွနေပြီး အရည်ကထွက်ချင်နေတာ။ဒါပေမဲ ့ကျမ က ဗြောင်ကြီးမလုပ်ရဲဘူး။အပျိုဆိုတဲ ့ပုံ ကြောက်ရွံ ့တာလိုလို၊ရှက်တာလိုလို မူရသေးတယ်။                                                          ညအိပ်ချိန်လဲရောက်ရော၊ဘဘ ကကျမကိုပွေ ့ပြီးအိပ်ရာပေါ်တင်ပါတယ်။အရင်ကတဲက ထိတွေ ့နေတာမို ့ဒီလောက်တော ့ကျမ ဟန်လုပ်မနေဘဲ အလိုက်သင့်အိပ်ရာပေါ်လှဲပေးလိုက်ပါတယ်။ဘဘ ကကျမအပေါ် မှောက်ပြီးနုတ်ခမ်းတွေကို စုတ်တာ၊ပြီး နို ့တွေကို ဆုတ်နယ်တာဘဲလေ။အရင်ကလုပ်ခဲ ့တာမျိုး။ခဏကြာတော ့ ဘဘ ကကျမကိုဆွဲထူပြီးဝတ်ထားတဲ ့တီရှပ်နဲ ့ဘော်လီကိုချွတ်တော့တာ။ကျမအပေါ်ပိုင်း ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်ပြီဆိုတာနဲ ့ နို ့နှစ်လုံးကို ကုန်းစို ့တော့တာပါဘဲ။ “အာ-ဘဘ-ယားတယ်-ယားပါတယ်ဆို -ဘဘ ကလဲ”ဘဘ ကအခုတော ့ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးမဟုတ်ဘဲကိုယ်မိန်းမဆိုတော ့ဇိမ်နဲ ့ကို နို ့စို ့တာပါ။ဘဘ ကနို ့စို ့ရင်းလက်တစ်ဘက်က ကျမရဲ ့ထဘီအောက်ထိုးပြီး အဖုတ်ကို ကိုင်ပါတယ ်။ကျမမှာ အဖုတ်ကိုအနှိုက်ခွရတော ့အကွဲကြောင်းထဲက အရည်တွေစီးကျလာပြီ။ကျမက အတွေ ့အကြုံလဲရှိခဲ ့၊ပြီးဏှာကန်တဲ ့မိန်းမလေ၊နဲနဲထိတာနဲ ့အရည်ရွဲတတ်တာ။ဘဘ ကအရင်တုန်းက ထဘီလှန်လို ့မရဘူးလေ။အခုမှဆိုတော ့သိပ်ပြီးမြင်ချင်လှပြီထင်ပါတယ်။ခဏလေးဘဲနို ့စို ့ပြီး ကုန်းထကာ ထဘီကိုဆွဲချွတ်ပါတယ်။ကျမ ဒီတခါတော ့ မချွတ်နဲ ့လို ့ပြောမရဘူးလေ။အလိုက်သင့် ဖင်ကိုကြွပေးတော ့ ဘဘ က ထဘီကို ခြေထေက်ကတဆင့် ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ဒါပေမဲ ကျမက တမင် အောက်ခံဘောင်းဘီတစ်ထည်ဝတ်ထားတာလေ။ဘဘ က “ဟာ၊ညအိပ်ပါမယ်ဆို ဘောင်းဘီက ဝတ်ထားပြန်ပြီ” ပြောပြီးဘောင်းဘီကိုပါ ဆွဲချွတ်တာပေါ ့။ကျမက မျက်စိပေါ်လက်တင်ပြီး “အာ-ရှက်စရာကြီး-ဘဘ-မကြည့်နဲ ့ကွာ” ဟန်လုပ်ပါတယ်။အခုတော ့ဘဘ အင်မတန်မြင်ချင်လှတဲ ့ကျမဖုတ်ဖုတ် မြင်နေရပြီလေ။ဘဘ က ကျမခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲထောင်လိုက်ပြီးဒူးထောင်ပေါင်ကားလုပ်၊ကျမပေါင်နှစ်လုံးကြားဝင်ထိုင်ပြီးအဖုတ်ကို ကိုင်တော ့တာ။ကိုင်တာတောင် အပေါ်ယံကိုင်တာမဟုတ်၊အကွဲကြောင်းထဲ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းထိုးထဲ ့ပြီးမွှေနှောက်နေတာ။ကျမအဖုတ်က ရေသွန်ပြီလေ။အပျိုလေးလို ဟန်ဆောင်ပါမယ်ဆိုတာ၊စောက်ရည်တွေက ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို ့မရဘူး။ဘဘ ကလူအိုလေ၊မိန်းမတွေတော်တော်များများကို လုပ်လာတာ၊သိမှာပေါ ့၊ကျမ စိတ်တွေလာနေပြီဆိုတာ၊လီးကိုကိုင်၊အပေါက်ဝမှာတေ့ပြိး ကျမအဖုတ် နခမ်းသား ၂ ဘက်ကို သူ ့လက်နဲ ့သေချာဖြဲပြီးမှ လီးကိုထိုးသွင်းတာ လီးဒစ်ဖျားဝင်သွားတာ ကျမသိတယ်။ဒါကြောင့် “အား-နာတယ်၊ဘဘ-နာတယ်”လို ့ဟန်လုပ်အော်ရတာ။ဘဘ က “အစမို ့နာတာပါ၊ခဏလေး-ခဏလေး”ပြောပြီးလီးကိုတဖြေးဖြေးချင်း ထိုး ထိုးသွင်းတာ။ကျမလဲ နဲနဲချင်းဝင်နေပြီဆိုတာသီတာပေါ ့။ ” အာ-နာလိုက်တာ၊ဘဘ ရယ်-သေတော့မှာဘဲ-အား-ဘဘ-တော်ပြီလို ့၊မလုပ်နဲ ့တော ့လို ့” ပါးစပ်ကအော်ချင်တာအော်ရင်း ခါးကိုကော့လန်ထိုးပေးပါတယ်။ဘဘ ထိုးနေတာ လီးက အဆုံးထိဝင်နေပါပြီ၊ဘဘ ကလဲ လီးအဆုံးဝင်နေပြီဆိုတာ သိလို ့”ပြီးပြီသမိးရေ၊အဆုံးထိဝင်နေပြီ ” ပြောပြီး သူ့ဖင်ကို ကြွကာ ကြွကာ လိုးပါတော့တယ်။စောစောကထွက်ထားတဲ ့အရည်တွေနဲ ့၊အခု ဘဘ ဆောင့်ပေးနေလို ့ထပ်ထွက်တဲ ့အရည်တွေကြောင့် လီးအဝင်အထွက်က ချောချောမွေ ့မွေ ့ပါဘဲ။ဘဘ ပုံမှန်ဆောင့်ပေးနေတာ၊ကျမ ခံလို ့ကောင်းနေပါပြီ၊ဒါပေမဲ ့ဟန်လုပ်ပြီး၊ “အင်-ဘဘ-အား-ဘဘရယ်xနာတယ်” ပြောနေတုန်းပါ။ခဏအကြာ ဘဘ ဆောင့်တာ နဲနဲမြန်လာပြီးအရှိန်ပိုပြင်းလာလို ့။ကျမ ဘဘ ခါးကို လက်နဲ ့ကိုင်ပြီး မသိမသာ ခါးကော ့ကော ့ပေးပါတယ်။ကျမလဲ ကောင်းနေပါပြီ။ဘဘ လဲ ဆောင့်ရင်း ဆောင့်ရင်း အင့်-အင့်-အသွတွေထွက်လာပြီး လီးထဲကအရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်တာ ကျမ အခေါင်းထဲ ပြေ ့လ ျှံ သွားပါတော့တယ်။

ဘဘ ကအသက်(၅၀)ဆိုပေမဲ ့ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်တာ။အရက်၊ဆေးလိပ် မသောက်တတ်လို ့အသက်ထက် ပိုနုတယ်ထင်ရတာ။ကျမက အသက်(၂၀)သာဆိုတာ၊ယောက်ကျားအတွေ ့အကြုံက များနေပြီ။ဘဘ အရင် ဦးထင်ဝှ ရယ်၊ပထွေး ကိုသံခဲ ရယ်၊နောက် မယားကြီးရှိတဲ ့ဟိုလူရယ် ဆိုတော ့(၃)ယောက်တောင်၊ဒါပေမဲ ့ပထွေးနဲ ့သာ (၆)လလောက်အချိန်ယူ ပေါင်းရတာလေ။ကျန်နှစ်ယောက်က ခဏတဖြုတ်ရယ်။ဘဘ ကမိန်းမဝါသနာပါတယ်ဆိုတာ မဟုတ်ပါ။ဒေါ်ဒေါ်ကြီး ကျန်းမာရေးကြောင့် မိန်းမနဲ ့အတူအိပ်မရလို ့ နီးစပ်ရာအိမ်ဖော်မတွေကို ဆွဲစားတာဘဲဖြစ်မှာပါ။အခု ကျမနဲ ့ရတော ့သမီးအရွယ်လေးရတာလေ။တခြားမိန်းမတွေဆီ သွားဖို ့နေ နေ သာသာ ကျမကျေနပ်အားရအောင်တောင် မနဲအားစိုက်ရတာ။ကျမကပြောထားတာ “ဘဘ နော်၊သမီးအရွယ်လေးရထားတာ၊ဟိုဟာ ဒီဟာ ကြားလို ့ကတော ့ကျမက ဘက်ကန်မှာ”။အိမ်မှာလူအပိုမထားဘဲ အဝတ်လျှော် သန် ့ရှင်းရေးအတွက် မိန်းမတစ်ယောက် မနက်လာ၊ညနေပြန် ငှါးထားတာမို ့၊လင်မယားနှစ်ယောက် ညအိပ်ရာဝင်ချိန်မှမဟုတ်၊အချိန်ရ ရသလို နေ ့ခင်းနေ ့လယ်ဘက်၊ညနေစောင်း၊တခါတလေ မနက်အိပ်ရာထ လုပ်ချင်စိတ်ပေါ်လာရင် ထလုပ်ကြတာ။ဘဘ က ငယ်ငယ်တုန်းက ထိခိုက်ဒဏ်ရာ ရဘူးလို ့အကြောပြတ်သွားတယ်ဆိုလား၊ကလေး မရနိုင်ဘူးပြောထားလို ့ ကျမ တားဆေး မထိုးတော့တဲ ့အတွက် နဲနဲ ဝချင်ချင် ဖြစ်နေတဲ ့ကိုယ်လုံးက အနေတော်ဖြစ်သွားတာ။ပြီး ကာမဆန္ဒကလဲ စိတ်တိုင်းကျနေလို ့စိတ်ချမ်းသာပြီး အသားအရေကလဲ အပျိုတုန်းကထက်ပိုလှလာတယ်။အရင်ကထက် ပိုလှလာတယ်ဆိုတာ ဘဘ ကပြောတာပါ။ဒေါ်ဒေါ်ကြီးကတော ့တရားစခန်းမှာဘဲနေတော့တာ။ဒါပေမဲ ့ကျမတို ့က လိုအပ်တာမှန်သမျှပို ့ပေးပါတယ်။ဆရာဝန်ကိုလဲ တစ်လတစ်ခါ ရိပ်သာကိုသွားပြီး ဒေါ်ဒေါ်ကြီးရဲ ့ကျန်းမာရေးကို ပုံမှန်စစ်ပေးဖို ့စီစဉ်ထားပါတယ်။အိမ်ထောင်သက်(၆)လလောက်ကျ ကျမထိုင်နေရတာပျင်းလာပြီမို ့ ဘဘ နဲ ့အတူ ပွဲရုံကိုလိုက်ပြီး လုပ်ငန်းသဘောတရားကိုလေ့လာဆောင်ရွက်ပါတော ့တယ်။ပွဲရုံလုပ်ငန်းမှာ ကျမ တော်တော်နားလယ်လာတော ့ဘဘ ကပွဲရုံကို ကျမနဲ ့စိတ်ချလက်ချ ထားပြီး စက်မှုဇုန်တစ်ခုမှာ ပလပ်စတစ်အိတ်လုပ်တဲ ့စက်ရုံငယ်ကို အစပျိုးပါတယ်။သိပ်အကြီးအကျယ်မဟုတ်ပေမဲ ့လုပ်ငန်းအကျိုးပေးတယ်လို ့ပြောရမယ်။အပ်ထည်အော်ဒါတွေက ဆက်တိုက်၊လက်မလယ်အောင်လုပ်နေရတာ။အိမ်ထောင်သက်(၅)နှစ်လောက်မှာ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးကွယ်လွန်သွားပါတယ်။ကျမတို ့လင်မယား စီးပွါးရေးကလဲ ဒီရေလို တရိပ်ရိပ်တက်ပါတယ်။စီးပွါးဖြစ်ပေမဲ ့သားသမီးမရတာတော ့ကံပေါ ့လေ။အိမ်ထောင်သက်(၉)နှစ်မှာ အကိုကမွေးတဲ ့တူတော်မောင်ကို ဘဘ သဘောတူညီမှုနဲ ့ခေါ်ယူမွေးစားလိုက်ပါတယ်။အကိုသေပြီးတစ်နှစ်လောက်အကြာ ယောင်းမဖြစ်သူက နောက်အိမ်ထောင်ပြုပါရစေ၊ကလေးကို  မွေးစားပေးပါ ပြောလာလို ့။ကိုယ့်တူအရင်းဘဲလေ။ကောင်လေးက ဒီတုန်းက (၁၂)နှစ်ရှိသေးတာ။(၇)တန်းတက်နေတာမို ့ကျောင်းထားပေး၊ကျောင်းအသွားအပြန်ကျောင်းကားနဲ ့အပ်ထားပေး၊ကျူရှင်ကိုတော ့အိမ်နဲ ့နီးတဲ ့နေရာမှာဘဲ ခြေလျင်သွားခိုင်းပေါ ့။ကျမတို ့လင်မယားဘဝ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေလာကြတာ၊ကြမ္မာငင်ချင်တော ့နောက်တစ်နှစ်မှာ ဘဘ လေဖြတ်ပြီးအောက်ပိုင်းသေသလိုဖြစ်သွားပါတယ်။ငွေကြေးအကုန်အကျခံပြီးဆေးကုပေးပေမဲ ့ လုံးဝအရှင်းပျောက်တာမဟုတ်ဘဲ လူတွဲ၊လက်ကိုင်ဒုတ်၊ဝှီးချဲ စတာတွေနဲ ့သွားနေရတာ။ပွဲရုံအလုပ်က ကျမနားလယ်လို ့လုပ်နိုင်ပေမဲ ့စက်ရုံအလုပ်ကိုတော ့သူ ့တူ ကိုပါကြီးကိုလွှဲထားရတယ်။ကိုပါကြီးက ဘဘ ရဲ ့တူအရင်းပါ။စက်ရုံမထောင်ခင်က ပွဲရုံမှာမန်နေဂျာသဘောမျိုးနဲ ့ထားတာ။အသက်ကတော ့ကျမထက်(၅)နှစ်လောက်ကြီးမယ်။သူ ့မိန်းမက အရင်က ဘဘတို ့အိမ်မှာအိမ်ဖော်လုပ်နေရင်းရတာတဲ ့။တွေးကြည့်ရတာ -သူ့မိန်းမ ဘဘနဲ ့ကင်းလွတ်ပုံမရဘူး။ဒေါ်ဒေါ်ကြီးပြောဘူးတာ၊အိမ်ဖော်မတွေနဲ ့ပြသနာဖြစ်လို ့ရှင်းပေးခဲ ့ရတာတွေအများကြီးတဲ ့လေ။ထင်လို ့ ဘဘ ကိုမေးကြည့်တော ့ဘဘ က ဟုတ်တယ်လို ့ဝန်ခံပါတယ်။ကျမနဲ ့မရခင်ကဖြစ်ခဲ ့တာလေ၊ဗွေမယူပါဘူး။ဒါပေမဲ ့ခက်နေတာက ဘဘ က နဲနဲသက်သာလာတယ်ဆိုပေမဲ ့ဟိုဒင်းဟိုဟာ က မရတော့ဘူး။ပန်းသေသလိုဖြစ်သွားပြီ။ဘဘ ကျန်းမာရေးထိခိုက်ပြီးပန်းသေသွားတော ့ ကျမအသက်က(၃၀)တောင်မပြေ ့ချင်သေးပါ။ကျမ စိတ်တွေ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်တာပေါ ့။တစ်လ၊နှစ်လ၊ကိုယ့် ကို ကိုယ် ချုပ်တည်းပါတယ်။သုံးလကျော်မှာ မရတော ့ဘူး။ကျမ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော ့ဘူး။ယောက်ကျားတစ်ယောက်ရဲ ့အလိုးကို ခံချင်နေပြီ။ဘဘ ကလဲ ကျမဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာသိတယ်။ “သမီးရယ်၊ဘဘ စိတ်မကောင်းဘူးကွယ်၊သမီးအရွယ် ဒီစိတ်တွေ ထန်နေမှန်းဘဘ သိပေမဲ ့စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါနိုင်တော ့ဘူး။သမီးကို ဘဘ နားလယ်ပါတယ်၊ခွင့်လဲလွတ်ပါတယ်။အဆင်ပြေသလိုသာနေပါကွယ်” လို ့တခြားယောက်ကျားတစ်ယောက်နဲ ့အိပ်ပါ မပြောရုံတမယ်ပါဘဲ။ကျမကတော ့ဘဘ ခွင့်မပေးလဲ လင်ငယ်နေရတော ့မှာပါ။မိန်းမတွေဆိုတာ အသက်(၃၀)အရွယ်မှာ လိင်စိတ်အထန်ဆုံးပါ။ကိုယ့်ကိုလိုးပေးမဲ ့ယောက်ကျားတစ်ယောက်ရှာရတာ သိပ်ခက်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ကိုယ်ကသာ ခံချင်ပါတယ်ပြောရင် လုပ်ပေးချင်တဲ ့ယောက်ကျားတွေ တန်းစီနေတာပါ။ကျမစိတ်ကြိုက်ရွှေးရုံပါဘဲ။ဒီလိုနဲ ့ ပွဲရုံကို လာ လာနေတတ်တဲ ့ကိုမောင်ငယ် ဆိုတဲ ့ကားပွဲစား၊အိမ်ပွဲစားတစ်ယောက်နဲ ့ဇာတ်လမ်းရှုတ်မိတော ့တာပါဘဲ။

ကိုမောင်ငယ်က အိမ်ထောင်ကွဲလား၊မုဆိုးဘိုလား ရေရေ ရာရာမသိရပေမဲ ့မိန်းမ မရှိတာ သေချာပါတယ်။သူက ဘဘ ကျန်းမာရေးကောင်းစဉ်ကတဲက ပွဲရုံကို ဝင်ထွက်နေတာဆိုတော ့ကျမတို ့အိမ်ထောင်ရေးကို အတွင်းသိ အစင်းသိ ဆိုတဲ ့လူ။ဘဘ အောက်ပိုင်းသေသလိုဖြစ်ပြီး မစွမ်းမသန်ဖြစ်တယ်ဆိုတာနဲ ့ ကျမအပေါ်ကြည့်တဲ ့ သူ့အကြည့်တွေက သိသာလာပါတယ်။အရင်က ကျမကို စကားပြောရင်တောင် ရိုရို ကျိုးကျိုးပြောတာ။အခုတော ့စကားပြောရင်း မျက်လုံးတွေက နို ့အုံကိုဘဲရောက်နေတာ။ပြီး ပြောလိုက်ရင်လဲ အနှောင့်အသွားမလွတ်တဲ ့စကားတွေ။ “မဝင်း၊အဖိုးကြီး ဘယ်လိုလဲ “သူဘာကိုဦးတည်မေးတယ်ဆိုတာ ကျမသိနေတယ်လေ။ကျမ က အရိုင်းမှမဟုတ်တာ။ဒါကြောင့် “ကိုမောင်ငယ်ရေ၊အဖိုးကြီးက လူတော ့ကျန်းမာတယ်၊ဟိုဟာကတော ့မကောင်းသေးဘူး ”   “ဟာ-မဝင်းစကားက-လူကျန်းမာတယ်၊ဟိုဟာ မကောင်းသေးဘူး ဆိုတာ ဘာလဲဗျ ”  “ကိုမောင်ငယ်ရယ်၊ရှင် အ ချင်ယောင်ဆောင်မနေစမ်းပါနဲ ့၊ရှင့်ကြည့်ရတာ လူပျိုအရိုင်းလေးနဲ ့လဲ မတူပါဘူး၊တစ်ခုလပ်လား၊မုဆိုးဘိုလား၊ဘာလဲတာမသိတာ” ကျမ ပေါ်တင်ဖွင့်ချဲတော ့မှ ရယ်ပြီး “မဟုတ်ရပါဘူး မဝင်းရယ်၊ကျွန်တော်က အဖိုးကြီး တကယ်ဘဲ သေတာလား၊နဲနဲပါးပါးများ ကျန်ဦးမလားလို ့ပါ ”  “ဘာမှ မကျန်ပါဘူးရှင်၊နဲနဲမှကို မလှုပ်နိုင်ပါဘူးတော်၊ဘာလဲ ရှင်က အစားထိုး တာဝန်ယူချင်လို ့လား ” မတတ်နိုင်တော ့ဘူး၊ရေလာမြောင်းပေးရုံမက ရေစီးရေလာကောင်းအောင် ရေတွန်းစက်နဲ ့တွန်းပို ့သင့်ရင်လဲ တွန်းပို ့ရမှာဘဲ။လူက ငတ်ပြတ်နေပြီ၊ည ညဆို အိပ်မရလို ့အဖုတ်ကိုလက်နဲ ့ကိုင်၊အစေ ့ကို ပွတ်ချေပေးတာလဲ အာသာမပြေ။ပစ္စည်းတုနဲ ့ထိုးရအောင်ကလဲ ဘယ်မှာဝယ်ရတာမှန်းမသိ၊ကိုယ် ့ကို လိုးပေးမယ်ထင်ရတဲ ့ယောက်ကျား တွေ ့နေပြီဘဲဟာ၊သူ ့အပြောစောင့်မနေပါဘူး။ကိုမောင်ငယ် က ကျမဒီလိုစကား စပြောမယ်လို ့ဘယ်ထင်ပါ ့မလဲ။ကျမစကား ကြားလဲကြားရော၊ပါးစပ်ကြီးပြဲသွားပြီး “ဟာ-မဝင်းရယ်၊ဘယ်နှယ်ပြောပါလိမ့်ဗျာ၊ကျွန်တော်က မဝင်းစိတ်ဆိုးမှာကြောက်လို ့မပြောရဲတာ၊မဝင်းကို ကြည့် ကြည့်ပြီးသနားနေတာ ”        “သနားတာတော ့မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ကိုမောင်ငယ်ရယ်၊ရှင် ကျမကို စိတ်ပါနေတာမဟုတ်လား၊ရှက်မနေပါနဲ ့ရှင်၊လူပျို အပျိုတွေမှမဟုတ်ကြတာ၊အသက်တွေဘဲ (၃၀)ကျော်နေကြပြီ၊ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲပြောကြတာပေါ ့ ”  “ဒါဆို ကျွန်တော်တို ့အပြင်သွားကြရအောင်နော် ”  “အပြင်ဆိုတာ ဘယ်အပြင်ပြောတာလဲ၊တည်းခိုခန်း ဘာညာတွေ မလိုက်ချင်ဘူးနော် ” ဟုတ်တယ်လေ၊ကိုယ် ့အသက်အရွယ်နဲ ့တည်းခိုခန်းလိုက်သွားလို ့ကတော ့သမီးရည်းစားလို ့ဘယ်ထင်မလဲ၊အကြံအဖန် အော်ဒါလိုက်လာတာလို ့ဘဲထင်ကြမှာ၊ပြီးတော ့ဘဘ အသိတွေနဲ ့တိုးနေရင် သေပြီ။ ဒီတော ့မှ သူက “ကိုယ့်တိုက်ခန်းသွားမယ်လေ “တဲ ့။                            ကျမတို ့နှစ်ယောက်သား တက္ကစီငှားပြီးသူ ့တိုက်ခန်းဆီလာကြတယ်။ပွဲရုံက ကျမ မရှိလဲ ဖြစ်တယ်လေ။အရင်ကတဲက ဘဘခိုင်းထားတဲ ့လူယုံ ငွေကိုင်စာရေးကြီးရှိနေတာ။ဟိုရောက်မှသိတာ၊တိုက်ခန်းက သူ ့တိုက်ခန်းမဟုတ်ဘူး။သူ ့သူငယ်ချင်းရဲ ့တိုက်ခန်း၊၁၂ ပေခွဲx၅၀ ပေ အကျယ်၊ဒုတိယထပ်မှာဆိုတော ့အခန်းထဲရောက်သွားပြီဆိုရင် လူမြင်စရာမရှိတော ့ဘူး။စိတ်ချရပြီ၊သူက သူငယ်ချင်းတိုက်ခန်းမှာ ကပ်နေတာ။အခန်းထဲလဲရောက်ရော၊သူက ရေချိုးခန်း၊အိမ်သာ တွေပြပြီး၊ရှေ ့ဧည့်ခန်းဆီထွက်ပေးပါတယ်။ခံချင်လို ့လိုက်လာတာလေ၊ဟန်လုပ်မနေပါဘူး။ရေချိုးခန်းထဲဝင်၊ရှုရှု ပေါက်၊ဆေးကြောသန် ့ရှင်းပြီးရှေ ့ဘက်ထွက်လာတယ်။ဒီတော ့မှ ကိုမောင်ငယ်က နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး သူလဲ လုပ်ရမဲ ့ဟာ လုပ်ဟန်တူရဲ ့။နောက်တော ့လဲနှစ်ယောက်သား အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ရောက်သွားကြရော။သူက ကျမကိုဖက်ပြီးနမ်းမယ်အလုပ် ကျမ က “နေဦး၊အင်္က ျီ တွေကြေကုန်မယ်”ပြောပြီး အင်္က ျီ ရော၊ဘရာစီယာကိုပါ ချွတ်ပေးလိုက်တာ။ကျမနို ့တွေက တင်းရင်းပြီးအလုံးထွားတဲ ့ အုန်းသကြားပေါက်စီ ဆိုသလို ကြွတက်နေတာ မြင်တော ့တခါထဲ နို ့ကို ကုန်းစုတ်တော့တာ။နို ့တစ်လုံးကို စို ့၊ကျန်တစ်လုံးကို လက်နဲ ့ဆုတ်နယ်နေတာ၊မခံရတာ(၃)လကျော်နေပြီမို ့ကျမစိတ်ထဲ တဒိန်းဒိန်းမည်နေပါပြီ။နို ့ကိုကုန်းစို ့နေတဲ ့သူ ့ခေါင်းဆံပင်တွေကိုလက်နဲ ့ထိုးချေရင်း “အိုး-ကိုမောင်ငယ်ရယ်၊အာ-အင်း-“ပါးစပ်ကညီးနေရတာ။နောက်တော ့ကျမ မနေနိုင်တော ့ဘူး၊သူ ့ကျောကိုဆွဲဖက်ပြီးအိပ်ရာပေါ်လှဲချလိုက်တော ့၊သူလဲကျမအပေါ်ထပ်ရက်လဲကျလာတယ်။ပက်လက်လှန်နေတဲ့အတွက် ကိုမောင်ငယ်က နုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီးစုတ်ပါတယ်။နုတ်ခမ်းစုတ်ရင်းလက်တစ်ဘက်က နို ့သီးခေါင်းလေးတွေကို ပွတ်ချေပေးနေတာ။ကျမကလဲ သူ့ကျောကိုဖက်ပြီးနုတ်ခမ်းချင်းပြန်စုတ်ပေးပါတယ်။ခဏအကြာမှာ ကိုမောင်ငယ်က ထထိုင်ပြီး ကျမခါးက ထဘီကိုချွတ်တော့တာ၊တဆကထဲ အောက်ခံပင်တီကိုပါဆွဲချွတ်တာ။ချွတ်လို ့လွယ်အောင် ကျမ ဖင်ကိုကြွပေးလိုက်တော ့ထဘီနဲ ့ပင်တီက ခြေရင်းမှာ ကျွတ်သွားရော။ကျမတကိုယ်လုံးအဝတ်အစားမရှိတော ့မှ ကိုမောင်ငယ်က ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲပြီး ပေါင်ကြားမျက်နှာအပ်ကာ အဖုတ်ကိုရက်တော့တာ။ပထွေးနဲ ့တုန်းကအဖုတ်ရက်တာခံဘူးပေမဲ ့ဘဘ နဲ ့ကျတော ့အသက်အရွယ်အရ သူကလဲ ရက်မပေးပါ၊ကိုယ်ကလဲ ဘကြီးအရွယ် အဖေအရွယ်မို ့မလုပ်ခိုင်းခဲ ့ပါ။ဘဘ နဲ ့ညားတဲ ့(၁၀)နှစ်ကာလမှာ အဖုတ်အရက်မခံရဘဲ၊အခုမှဆိုတော ့စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေက တဟုန်ထိုး ဆည်ကျိုးတဲ ့အလားထွက်လာတာ။ကိုမောင်ငယ်က စောက်ပပ်နခမ်း နှစ်ဘက်ကို လက်နဲ ့ဖြဲပြီး အစိကို လျှာနဲ ့ထိုးတာ၊ကျမမှာနေရခက်ကြီး ကော့လန်နေတာပါဘဲ။အစိကိုလျှာနဲ ့ထိုး၊စောက်ခေါင်းထဲ လက်ညှိုးနဲ ့ကလိတာ၊ကြာတော ့ ကျမနေ မရတော့တာနဲ ့၊ “တော်ပြီ ကိုမောင်ငယ်၊ကျမ မနေနိုင်တော ့ဘူး၊လိုးပေးတော ့ “ပြောတဲ ့အခါ မှ ကိုမောင်ငယ်က သူ ့ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီး ကျမ ပါးစပ်နားလီးကိုတေ့ပေးပါတယ်။သူက အခုမှ ပုဆိုးချွတ်တာမို ့၊သူ ့လီးကို အခုမှမြင်ရတာ။လီးကသာမန်ပါဘဲ၊ထူးပြီးမကြီးပါဘူး။ပထွေးတို ့၊ဘဘတို ့လောက်ပါ၊ကျမတွေ ့ဘူးသမျှထဲမှာတော ့ခိုးရာလိုက်ပြေးဖူးတဲ ့ဘာသာ ခြားယောက်ကျားရဲ ့လီးကတော်တော်လေးကြီးပြီး ထိပ်က အရေပြားဖြတ်ထားတာလေ။ပါးစပ်နားလီးတေ ့ပေးပြီဆိုကတဲက သူ ဘာလိုချင်လို ့လဲ၊သိတယ်၊သူကတောင် အဖုတ်ကို ရက်ပေးတာလေကိုယ့်အလှည့်လဲ စုတ်ပေးရမှာပေါ ့။ကျမ လီးကိုလက်နဲ ့ဆုတ်ကိုင်တာ မကြီးဘူးဆိုပေမဲ ့တောင်နေလို ့ထင်ပါရဲ ့၊သုံးမတ်လုံးလောက်တော ့ရှိမယ်။ကျမစုတ်ပေးတာ လီးက တဇတ်ဇတ်နဲ ့နေပြီ၊တော်ကြာအရည်ထွက်ကုန်မှာစိုးလို ့ “တော်ပြီကွာ၊လိုးတော ့”ပြောပြီးပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဖြဲကားပေးပါတော ့တယ်။ကိုမောင်ငယ် က လီးကို စောက်ခေါင်းပေါက်မှာတေ ့ပြီး တခါထဲ ထိုးသွင်းတာ၊  “အာ-ဖြေးဖြေး၊ဘာလို ့တအားထိုးတာလဲ၊ဘယ်မှထွက်မပြေးဘူး၊မှန်မှန်လေးသာ လိုး “ကျမပြောရင်း သူ ့ပခုန်းတွေကိုဖက်ပြီး ဖင်ကိုကော ့ ကော ့တင်ပေးပါတယ ်။အလိုးမခံရတာ (၃)လကျော်နေပြီမို ့အရသာက ဘာကောင်းသလဲ မမေးနဲ ့၊ခင်သန်းနု ခေါင်းလျှော်ရည်ကြော်ငြာသလို (အရမ်း အရမ်းကို ကောင်းတာပါဘဲရှင် )။  ။စတွေ့ကြတဲ ့ရက်မို ့အဲဒီနေ ့က ညနေမိုးချုပ်မှ ကျမ ပြန်လာရတာ။(၄)ချီတွယ်တာ၊တစ်ချီမှာ ကျမ အားမရလို ့သူ ့အပေါ်ကတက်ဆောင့်ပေးလိုက်တာ၊ “အမလေး၊မဝင်းရယ်၊ဖြေးဖြေးဗျ၊ဖြေးဖြေး၊အောင့် အောင့်သွားလို့ပါ “တဲ ့လေ။နောက်ဆုံးအချီကတော ့သူကတောင်းဆိုလို ့ဖင်ကုန်းပေးရတာ၊ခွေးလိုး လိုးပေးတာ၊စောက်ခေါင်းထဲက လေအံထွက်လို ့(တဘူ ဘူ ) နဲ ့လေ။(၃)လလောက်ငတ်ပြတ်နေတာ၊အခုမှဘဲ စိတ်ဆန္ဒပြေ ့သွားတာ။

ကျမ ကိုမောင်ငယ်နဲ ့တစ်ပတ်ကို(၂)ခါ သူ့တိုက်ခန်းမှာသွား သွားပြီးကုန်းတာ၊အဆင်ပြေနေသလိုပါ။ယောက်ကျားလီး မှန်မှန်စားနေရလို ့အသားအရေစိုပြေလာတယ်။တစ်ခါတွေ ့ရင် ၄/၅ နာရီကြာတဲ ့ထိ လိုးကြတာမို ့လေုကျင့်ခန်းယူသလိုဖြစ်ပြီး အရင်နဲနဲ ဝနေတဲ ့ကိုယ်လုံးက ဆလင်းဘော်ဒီပြန်ဖြစ်လာတယ်။ဘဘ ကကျမကို အရီပ်တကြည့်ကြည့်နေတာလေ။ကျမ အပြောင်းအလဲဖြစ်နေတာ ရိပ်မိတယ်။တရက် ကျမကို “သမီး၊အစစ အရာရာ အဆင်ပြေတယ်နော်၊”မေးလာတာ။ “ဟုတ် ဘဘ၊ပြေပါတယ် “ဖြေတော ့ “သမီးအဆင်ပြေရင် ဘဘ ဝမ်းသာတယ်၊သမီးဘာလုပလုပ် ဘဘ ခွင့်ပြုတယ်၊ဘဘ ဘက်က ယောက်ကျားတစ်ယောက်ပေးရမဲ ့အရာ မပေးနိုင်ဘူးမဟုတ်လား၊သမီးက အရွယ်ကောင်း၊ယောက်ကျားနဲ ့အတူအိပ်ချင်တဲ ့စိတ်ရှိနေမှာဘဲ၊ဒီတော ့သမီးရယ်၊ကိုယ်အဆင်ပြေသလိုသာနေပါ၊သမီးအဆင်မပြေဘူးဆိုရင် ဘဘကိုပြော၊ဘဘ သမီးအတွက် အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးမယ် “ဘဘ ဘာပြုလို ့ဒီစကားပြောပါလိမ့် လို ့ကျမတွေးမိပေမဲ ့ဘာမှထပ်မမေးတော ့ပါ။ကိုမောင်ငယ်နဲ ့သွားသွားအိပ်နေတာ၃/၄ လကြာတော ့ဒီလူဇာတိပြလာတယ်။ငွေချူတာ၊ယောက်ကျားပိုင်းလုံးလုပ်လာတာ။ပထမတော ့လုပ်ငန်းအတွက်ငွေလိုလို ့နဲနဲပါးပါး ချေးပါဆိုလို ့ချေးပေးလိုက်တယ်။နောက်တော ့ငနာက ကျမ ဏှာထန်တာသိလာတဲ ့အခါ သူ ့ကိုသူ ယောက်ကျားဖာသဘောမျိုးတစ်လကိုဘယ်မျှပေးပါ တောင်းဆိုလာတယ်။ကျမ ငွေရေးကြေးရေးအတွက် မပေးနိုင်တာမဟုတ်၊မပေးချင်တာ။သူကောင်း ကိုယ်ကောင်း နှစ်ယောက်စလုံးအတွက်လိုအပ်လို ့လိုးကြတာ၊အိပ်ကြတာ။ဒီလို အခပေးငှားရမဲ ့ယောက်ကျားဖာဆို ဘယ်ဒီလို အသက်ကြီးတဲ ့ကောင်၊ကိုယ်နဲ ့ရွယ်တူကောင်ကို မသုံးသေးဘူး။ငယ်ငယ်ချောချောလှလှ ကောင်လေးတွေခေါ်သုံးမှာပေါ ့။ဒီတော ့ကျမနဲ ့ကိုမောင်ငယ် ဇာတ်လမ်းပြတ်သွားတယ်။ကိုမောင်ငယ်ဆိုတဲ ့လူကို အစက လူကောင်းအောက်မေ ့ခဲ ့တာနောက်မှ အောက်တန်းစား တေလေဂျပိုး၊လူလိမ်ဖဲသမားမှန်းသိလာတာ။                                                  တစ်ရက်မှာ ဘဘ က ကျမကို စာအိတ်တစ်အိတ်ပေးလာတယ်။ဖွင့်ကြည့်တော ့ကျမရဲ ့အဝတ်မပါတဲ့ တုံးလုံးပုံတွေ။သိသာပါတယ်၊ကိုမောင်ငယ်လက်ချက်ဆိုတာ၊သူနဲ ့သွား သွားလိုးနေတဲ ့တိုက်ခန်းထဲမှာရိုက်ထားတာ။အလိုးခံပြီး ကျမ မောမောပန်းပန်းနဲ ့အိပ်ပျော်နေတုန်း တမင်အကြံနဲ ့ရိုက်ထားတာပါ။ပုံတွေက အိပ်ရာပေါ်မှာချည်း၊မှောက်ရက်၊ပက်လက်၊ဘေးစောင်းပုံတွေ။ပုံတွေကိုကြည့်ပြီး ကျမ ရှက်တာတော ့မရှက်ပါ၊ဒါပေမဲ ့ဘဘ ကို အားလဲနာ၊သနားလဲသနားသွားပါတယ်။ကိုယ်မလုပ်နိုင်တော ့လို ့မိန်းမကို တခြားယောက်ကျးတစ်ယေက်နဲ ့ လိုးဖို ့ခွင့်ပြု ပြီးတာမှန်ပေမဲ ့အခုလို မဖွယ်မရာ ဓါတ်ပုံတွေပေးပို ့ခံရတာကတော ့ဘဘ အတွက်ယူကျုံးမရဖြစ်မိပါတယ်။ကိုမောင်ငယ်ဆိုတဲ ့လူယုတ်မာကို ပါးရိုက်လိုက်ချင်တဲ ့စိတ်တွေပေါ်လာတာ။ဘဘ က “သမီးကို ဘဘ အပြစ်မတင်ဘူး၊ခွင့်ပေးပြီးသား၊ဒါပေမဲ ့ဒီကောင်က မိန်းမသိုက်တူးသမား၊လူရှုတ်လူပွေ၊သူက ဘဘဆီက ငွေ(၅)သိန်းတောင်းတယ် ”  “မပေးနဲ ့ ဘဘ၊တပြားမှမပေးနဲ ့၊ဒီကောင့်ကို ငွေညှစ်မှုနဲ ့ရဲတိုင်မယ် “ဘဘ က မရီ မပြုံး၊ဒါပေမဲ ့စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်ခြင်းအလျှင်းမရှိတဲ ့ပုံမှန်အသံနဲ ့”အဲဒီလိုလုပ်လို ့မရဘူးလေသမီးရယ်၊လုပ်မယ်ဆိုရင်တော ့ငွေညှစ်မှုတင်မကပါဘူး၊ဘဘ က မယားခိုးမှုနဲ ့တရားစွဲလို ့တောင်ရတယ်။ဓါတ်ပုံသက်သေတွေရှိနေတာ။ဒါပေမဲ ့သမီးသိက္ခာ၊နံမည် အဖတ်ဆယ်မရ ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ဘဘ အတွက်က အရေးမကြီးဘူး၊ဘဘ က နောင်နေရလှ (၁၀)နှစ်ဘဲ၊သမီးက အခုမှ(၃၀)နှစ်ရှိသေးတာ၊လူတောတိုးရဦးမယ်။ဘဘ တို ့အတွက် ငွေ(၅)သိန်း ဘာမှခက်တာမဟုတ်ဘူး”  “ဘဘ ရဲ ့၊ဒီကောင်က ဒါနဲ ့တင်ရပ်မှာ မဟုတ်ဘူး၊နောက်ထပ်လဲ ငွေညှစ်နေဦးမှာ”   ” သိပ်လဲစိတ်ပူမနေပါနဲ ့သမီးရယ်၊ဘဘ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်လုပ်မှာပါ။ကဲ ကဲ-သမီးသွားနားချည်၊ဘဘ ပါကြီးနဲ ့တိုင်ပင်ပြီးရှင်းလိုက်မယ် ”                                                                                       နောက်တစ်ပတ်လောက်အကြာမှာ ကိုမောင်ငယ် ကားတိုက်ခံရလို ့သေသွားပြီလို ့ဘဘ ကပြောပါတယ်။အဲဒီည က ဘဘ က ကိုပါကြီးကို ငွေပေးပြီး ဓါတ်ပုံတွေနဲ ့အလဲအလှယ်လုပ်တာ၊ရွှေပြည်သာ သာဓုကန်ဘက် ည(၇)နာရီလောက်ငွေယူပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ ့ပြန်တာ၊မျက်နှာချင်းဆိုင်မောင်းလာတဲ ့(၁၀)ဘီးကားကြီးက ဝင်တိုက်တာ၊ကားနံပတ် မမြင်လိုက်ရဘူးတဲ ့။ဘဘ က”မကောင်းတဲ ့လူမို ့လောကပါလ နတ်မင်းကြီးက ဒဏ်ခတ်တာပေါ ့သမီးရယ် “တဲ ့။ “နတ်မင်းကြီးက ဘဘ တော ့မဟုတ်ပါဘူးနော်” ပြောတာ ဘဘ ကရီပြီး “အင်း-ဘဘ ကစိတ်ရင်းကောင်းတဲ ့လူလေ သမီးရဲ ့၊ဒီတော ့ဘဘ စိတ်မကောင်းအောင်နှောင့်ယှက်တဲ ့လူယုတ်မာကို နတ်မင်းကြီးက သုတ်သင်ပေးတာနေမှာ။(၁၀)ဘီးကားသမားရဲ ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ဆေတန်နတ်ဆိုးဝင်ပူးပြီးတမင်ဝင်တိုက်တာနေမှာပေါ ့”                              ကိုမောင်ငယ် သေသွားပြီးတစ်လကျော်ကျော်မှာ ကျမ ဟိုစိတ်တွေပြန်ပေါ်လာပါတယ်။ယောက်ကျားနဲ ့မအိပ်ရရင်၊လိုးတာ မခံရရင် မနေနိုင်တော ့တာအမှန်ပါ။ကျမ တပိန်ပိန်၊တလိမ်လိမ် ဖြစ်နေတာ ဘဘ သိပါတယ ်။တစ်ရက် ဘဘ က “သမီး၊ပွဲရုံသွားမယ်၊ဘယ်သွားမယ်ဖြစ်ဖြစ် မောင်ပါကြီးကိုကားမောင်းခိုင်း၊သမီးကိုယ်တိုင် ကားမမောင်းနဲ ့တော ့”ပြောလာပါတယ်။ကျမက “ကိုပါကြီးကို ကားမောင်းခေါ်ရင် စက်ရုံကို ဘယ်သူကြည့်မှာလဲ”  “စက်ရုံအတွက် ဘဘ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ခန် ့ထားပေးလိုက်တယ်၊မောင်ပါကြီးက တစ်ပတ်ကို (၂)ရက်လောက်ဝင်ထိန်းပေးရင်ရပါတယ်၊သမီးအတွက် အဖော်လိုတယ်လေ”   ကျမ ဘဘကို မော်ကြည့်ပြီး “ဘဘ က ကိုပါကြီးကို ကျမအတွက်ထားပေးတာလား၊သူ ့မိန်းမ က ကျမကို လာကောနေပါ ့မယ် ဘဘရယ်”  “သူ ့မိန်းမ ဘဘ တာဝန်ထားပါ သမီးရယ်၊မပြောစေရပါဘူး၊ဘဘ က သမီးအတွက် ပေးဆပ်ရမှာပါ။တခြားတစိမ်းတရံစာ ယောက်ကျားနဲ ့ဆို အခုလို မလိုလားအပ်တာတွေထပ်ဖြစ်နေမယ်၊မောင်ပါကြီးကတော ့ဘဘ တူအရင်းမို ့စိတ်ချရမှာပါ”   “ကိုပါကြီးက လိုလိုချင်ချင်ရှိပါ ့မလား ဘဘ ရယ်”  “ဒါတော ့သမီးအပိုင်းလေ၊ဘဘ က(ဟေ့ ပါကြီး၊ငါ ့မယား မင်းကြည့်ထိန်းစမ်း)ပြောလို ့ဘယ်ကောင်းပါ ့မလဲ၊(ပါကြီး၊မင်းစက်ရုံကို တစ်ပတ် ၂ ရက်ဘဲသွား၊အဝင်းကို ကားမောင်းပို ့)ဒီလိုဘဲပြောရမှာလေ၊စိတ်ပူမနေပါနဲ ့သမီးရယ်၊ပါကြီးဒီလောက် မအ ပါဘူး”  ကျမက ရီပြီး     “ပါကြီးဒီလောက် အ ရင် သမီးတက်မှောက်လိုက်ရမှာဘဲ ဘဘ ရေ”

ဘဘ အစီအစဉ်အတိုင်း ကျမ ကိုပါကြီးကို ကားမောင်းခိုင်းပြီး ပွဲရုံအလုပ်တွေလုပ်ပါတယ်။ကိုပါကြီးက မနက်ပိုင်းမှာ သူ ့မိန်းမနဲ ့၊အသက်(၃)နှစ်သာရှိသေးတဲ ့သမီးကို တပါထဲခေါ်လာပြီးအိမ်မှာထားပေးခဲ ့တာ။ဘဘ အတွက် လိုအပ်တာ လုပ်ပေးဖို ့။ဘဘ ကလူမမာ လုံးလုံးကြီးတော ့မဟုတ်ဘူး။လူတွဲရှိရင် ထနိုင် ထိုင်နိုင်ပါ။အိပ်ရာထ လူတွဲနဲ ့ဝှီးချဲပေါ်တင်ပေးပြီးရင် သူ ့ဖာသာသူ နေတတ်၊လုပ်တတ်ပြီ၊ကိုပါကြီးမိန်းမက အရင်ကလဲ အိမ်မှာနေသွားတဲ ့အိမ်ဖော်မဆိုတော ့အထာပေါက်ပြီးသား၊ပြီး ဘဘ နဲ ့ကကိုပါကြီးအရင် ညားထားတာလေ၊မမြင်ဝံ့စရာတွေ၊မတင့်တယ်တာတွေ မဖြစ်တော ့ဘူးပေါ ့။ကျန်တဲ ့အဝတ်လျှော်၊ကြမ်းတိုက်၊မီးပူထိုး၊ထမင်းဟင်းချက် ဆိုတာတွေက သီးခြားအကူငှားထားပြီးသား၊မနက်လာ၊ညနေပြန်၊အတူနေ ညအိပ်အိမ်ဖော် မထားတာက အိမ်ကိုစိတ်မချလို ့၊လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်လို ့။တူလေးကလဲ နေ့ခင်း (၁၂)နာရီဆိုအိမ်ပြန်ရောက်ပြီ၊သူတို ့ကျောင်းက မနက်ပိုင်းတက်ရတဲ ့ကျောင်း။             ကိုပါကြီးနဲ ့ စသွားကာစ ရက်မှာတော ့ နှစ်ယောက်လုံး ခပ်တန်းတန်းဘဲ၊ကိုမောင်ငယ် ပို ့ပေးတဲ ့ကျမရဲ ့တုံးလုံးပုံတွေ ဘဘ ကသူ့ကိုပြပြီး ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ တိုင်ပင်တာလေ၊ဒီတော ့ကျမ စိတ်မလုံမလဲ ဖြစ်တာ။ကိုပါကြီးက ဘဘတူဆိုပေမဲ ့ ကျမထက်(၅)နှစ်ကြီးတယ်။လူက ဂင်တိုတို၊ပုပု၊ဒါပေမဲ ့ဗလတောင့်တယ်။တစ်ပတ်ဆယ်ရက်ကြာတော ့ကိုပါကြီးနဲ ့ကျမ စတဲ ့ရက်တွေလောက် မစိမ်းတော ့ဘူး၊ခေါ်ထူးမေးပြော စကားပြောဖြစ်လာတယ်။ကျမက တခါတလေ ကြာကြည့် ကြည့်ပြီး မြူဆွယ်သလို စတာတောင် သူ့ဘက်က လှုပ်မလာဘူး၊ကျမအရွယ်၊ရုပ်ရည်၊ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်၊အနေနဲ ့သူ စိတ်မပါ ဘူးမဖြစ်နိုင်ပါ၊သူ ့ဦးလေးရဲ ့မိန်းမဆိုတဲ ့အသိနဲ ့စိတ်ထိန်းထားပုံရပါတယ်။ကဲ၊ယုန်ကမတိုးတော ့ ပိုက်ကတိုးရတော ့မှာပေါ ့၊တစ်ရက်တော ့ကျမ ကားကိုလှည်းကူးဘက်မောင်းခိုင်းပါတယ်။လှည်းကူးဘက်က ရွာတစ်ရွာမှာ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးရှိတုန်းကတဲက ဝယ်ထားတဲ ့ခြံတစ်ခြံရှိတယ်။ဒူးရင်းနဲ ့သရက်ပင်တွေစိုက်ထားတာ၊အစောင့်အဖိုးကြီးအဖွါးကြီးလင်မယားဘဲရှိတာ။ဘဘ နဲ ့ကျမ ရကာစ က တချို ့အားလပ်ရက်တွေမှာ ခြံထဲသွားပြီးညအိပ်ညနေ နေကြဘူးတယ်၊ဘဘ လေမဖြတ်မီအထိ သွားကြတာ။အခုတော ့ မရောက်တာ ကြာနေပြီ၊ခြံထဲရောက်၊အိမ်တံခါးတွေဖွင့်ပြီး လေဝင်လေထွက်ကောင်းအောင် အဖွါးကြီးကလုပ်ပေးပါတယ်။ပြီးသွားတော ့ ကျမက “ဒေါ်နက်ထယ်၊ရပြီ၊သွားတော ့၊လိုအပ်ရင် ခေါ်မယ်”မောင်းထုတ်လိုက်ပြီး ကိုပါကြီးကို ကားပေါ်ပါလာတဲ ့အချိုရည်ဘူးတွေ၊ကွက်ကီးမုန့်တွေ အယူခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ကိုပါကြီး ကားဆီသွားနေတုန်း ကျမ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတဲ ့အတိုင်း၊အိပ်ခန်းထဲဝင်၊အပေါ်အင်္က ျီ နဲ ့ဘရာစီယာကိုချွတ်၊တလက်စထဲ အောက်ခံပင်တီဘောင်းဘီပါ ချွတ်ပြီး ထဘီရင်လျှားလိုက်ပါတယ်။ကိုပါကြီးအိမ်ပေါ်တက်လာတဲ ့အခါ “ကိုပါကြီး၊ခဏလောက်”လို ့လှမ်းခေါ်ပါတယ်။ကိုပါကြီးအိပ်ခန်းပေါက်ရောက်လာပြီး ထဘီရင်လျှားနဲ ့ကျမကိုတွေ ့တော ့၊ဘာလုပ်ရမယ်မသိဘဲ အပေါက်ဝမှာ ကြောင်ရပ်နေတာ။ကျမ ကုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး “ကိုပါကြီး၊ဒီမှာလာထိုင်”ကျမဘေးဘက်နေရာကိုလက်နဲ ့ညွှန်ပြတော ့ဒီလူ ထင်သလောက် မအပါဘူး၊စွေ ့ကနဲ ကျမဘေး ကုတင်ပေါ်ရောက်လာပါတယ်။                                                                        ကျမ အိပ်ရာပေါ်လှဲချပြီး “ကိုပါကြီး၊ကျမဒီကိုလာတာ ဘာပြုလို ့ထင်လဲဟင်”  ” အင်း၊နဲနဲတော ့ရ်ပ်မိတယ် မဝင်းရေ၊ဒါပေမဲ ့မဟုတ်ခဲ ့ရင်မကောင်းဘူးလေ”  “ဟောတော်၊ရိပ်မိတယ်လဲဆိုသေး၊မဟုတ်ခဲ ့ရင်မကောင်းဘူးလဲပြောသေး၊ကိုပါကြီးရယ်၊ရှင့်ဟာကလဲ ဘာမှန်းကို မသိဘူး” ကျမနုတ်ခမ်းစူသလို ဘာလိုလိုနဲ ့အထာပေးလိုက်တာ။ကိုယ်တော်ချောက အရုပ်ကြီးကျနေတာဘဲ။ဒါနဲ ့ကျမ သူ့လက်ကိုဆွဲယူပြီး “ကိုပါကြီး၊အ- ချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ ့၊ရှင့်ကိုဒီနေရာခေါ်လာတာ အလှကြည့်ဖို့ ခေါ်လာတာမှတ်လို ့လား၊မခုတ်တတ်တဲ ့ကြောင် လုပ်မနေနဲ ့၊ငါးကြော် မကြိုက် ကြောင်မိုက်ဖြစ်သွားမယ်”ဒီတော့မှ ကိုပါကြီးက “မဝင်းရယ်၊ဦးလေးသိရင် ကောင်းပါ ့မလား”  “တော် ့ဦးလေးက သူ့မိန်းမငယ်ငယ်လေး လုပ်မပေးနိုင်လို ့၊လင်ငယ်နေတာ၊မောင်ငယ်လို ဂျပိုးသူခိုးနဲ ့တွေ့သွားမှာစိုးလို ့ရှင့်ကို ကျမအနားမှာနေပြီး ကားမောင်းခိုင်းထားတာ၊ဦးလေးရဲ ့အစီအစဉ်၊ကဲ-နားလယ်ပြီလား” ကျမပြောရင်း ကိုပါကြီးကို ကျမအပေါ်ဆွဲလှဲလိုက်ပါတယ်။ကိုပါကြီးလဲ ကျမတဲ ့တဲ ့ပြောမှ ရဲလာပြီး ကျမရဲ ့နုတ်ခမ်းတွေကို ကစ်စုတ်တောတာ၊ကျမက ငတ်နေတာလေ၊ကိုပါကြီးလယ်ဂုတ်ကိုဆွဲကိုင်ပြီးသူ ့နုတ်ခမ်းတွေကိုပြန်စုတ်ယူပါတယ်။တလက်စထဲ ရင်လျှားထားတဲ ့ထဘီစကို ဖြေချပြီး သူ ့လက်ကို နို ့အုံပေါ်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ကိုပါကြီးလဲ ကျမနို ့အုံတွေကို လက်နဲ ့ဆွဲညှစ်ကစားရင်း နုတ်ခမ်းတွေကိုအငမ်းမရ စုတ်နေတာပါဘဲ။ကျမကတော ့ဖြစ်နေကျအတိုင်း၊ယောက်ကျားတစ်ယောက်ရဲ ့အဖက်၊အနမ်း၊အကိုင်အတွယ် ခံရပြီဆိုတာနဲ ့အောက်ပေါက်က တာကျိုးပြီလေ။အဖုတ်ကလဲ ရွစိထိုးနေပြီ။ဒါနဲ ့”ကိုပါကြီး၊တော်တော ့၊လုပ်ကြစို ့”ပြောပြီး ထဘီကိုခြေထောက်ရင်းထိ ချွတ်ချ၊ကန်ထုတ်လိုက်ပြီးခြေထောက်နှစ်ချောင်းဖြဲကား၊ဒူးထောင်ပေးပါတော့တယ်၊တခါထဲ တက်လိုးလို ့ရအောင်ပါ။ဟုတ်တယ်လေ၊အလိုးခံချင်လို ့မှ ဒီကိုလာပါတယ်ဆိုနေ၊ဘာပြုလို ့ရှက်နေ၊ကြောက်နေ၊မူယာမာယာ လုပ်နေမလဲ၊အပျိုပေါက် လူပျိုပေါက်တွေလဲမဟုတ်။ကိုပါကြီးက ကျမအရမ်းကာရော ခံချင်နေတာသီလို ့ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီး ပေါင်ကြားဝင်ထိုင်ပါတယ်။ကျမက “မလိုးခင် ရက်ပေးပါလား ဟင်”ဆိုပြီး သူ့ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲဆွဲပို ့တာ၊ကိုပါကြီးက အလိုက်တသ်ဘဲ၊အဖုတ်ကိုရက်တော့တာ။ကျမအပေါက်က အရည်စိုရွဲနေပြီ၊ကိုပါကြီးက စောက်ပပ်ကို လက်နဲ ့အုပ်ကိုင် ပွတ်ရင်း စောက်ခေါင်းထဲ လျှာနဲ ့ထိုးသွင်းကလိတာလေ၊ကျမ အရသာရှိတာနဲ ့”အာ-ကောင်းတယ်-အီး-ကိုပါကြီး-တော်—တော်–ပြီ”ပြောပြီး ပေါင်ကြားကခေါင်းကိုဆွုထုတ်ရတာ။ကိုပါကြီးက လီးကို အပေါက်မှာတေ ့ပြီး ထိုးသွင်းပါတယ်။အရည်တွေစိုရွဲနေလို ့ လီးက စောက်ခေါင်းထဲ ချောချောချူချူဝင်သွားတာ တစ်ဝက်လောက်အထ်ပါဘဲ။ကျမက သူလိုချင်ရင် လီးကိုစုတ်ပေးမလို ့ပါ။ဒါပေမဲ ့ကိုပါကြီးက စောက်ပပ်ရက်နေရာက တခါထဲ လီးကိုထိုးသွင်းလိုက်တာမို ့စုတ်မပေးလိုက်ရပါ။ကိုပါကြီးက ကျမကို ဘယ်တုန်းကတဲက လိုးချင်နေမှန်းမသိ၊လီးဝင်တာနဲ ့တပြိုင်နက် ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဆောင့် ဆောင့် လိုးလိုက်တာ၊ကျမမှာ  “အား၊ကိုပါကြီး၊ဖြေးဖြေး၊မလောနဲ ့လေ၊အာ၊မှန်မှန်ဆောင့်ပါကွာ၊တအားကြီးမလုပ်နဲ ့၊နာတယ် ” ပြောရင်း သူ့လက်မောင်းတွေကိုကိုင်ပြီး အောက်ကနေ ဖင်ကော့ ကော့ တင်ပေးရတာ။ကိုပါကြီးက အစပိုင်းမှာသာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း၊ခပ်မြန်မြန် ဆောင့်လိုးတာ၊ခဏအကြာမှာတော ့အရှိန်ကို ထိန်းနိုင်သွားတယ်။တချက်ချင်းမှန်မှန် ဆောင့်လိုက်၊ဖင်လေးလှုပ်ရုံ ညှောင့်လိုက်နဲ ့၊ကျမ ကောင်းလိုက်တာကို ပြောမပြတတ်အောင်ပါဘဲ။အရင်က လိုးဘူးတဲ ့ယောက်ကျားတွေလဲ ကောင်းတာပါဘဲ၊ဒါပေမဲ ့ကြာတော့မေ ့နေပြီလေ၊အခုလက်ရှိလိုးပေးနေတာဘဲ အကောင်းဆုံးပြောရမှာပါ။   ကိုပါကြီးက ဂင်တိုလူပု၊ဗလတောင့်တောင့်မို ထင်တယ်၊သက်လုံတော်တော်ကောင်းပါတယ်၊လီးကိုစသွင်းကတဲက ဖြေးဖြေးမှန်မှန်ဆောင့်လိုက်၊ညှောင့်လိုက်၊နားပြီးမှေးနေလိုက်နဲ ့၊ကျမကသာ ကောင်းပြီးရင်းကောင်းရင်း အောက်ကနေ စကောဝိုင်းနေရတာ၊လိုးရင်း အရည်တွေများ များလာတာ၊တဖတ်ဖတ် တဘွတ်ဘွတ် အသံတွေထွက်လာတယ်။အရည်တွေများလေ၊လီးအဝင်အထွက်က ကောင်းလေဘဲ။ကြာလာတော ့ကျမ အောက်က သိပ်မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး၊မောနေပြီ၊ကိုပါကြီးကဆောင့်ကောင်းတုန်း။(၁၀)မိနစ်ကျော်ကျော်လောက်အထိ ဆောင့်ပေးနေတာ၊ကျမဆို “အာ-အား-အီး”လို ့အော်သာအော်နေတာ၊မျက်စိမဖွင့်တော့ဘူး။နောက်ဆုံးကျမ ခြေပစ်လက်ပစ် နုန်းကျသွားတော့မှ ကိုပါကြီးအရည်တွေ ပြွတ်နဲ ့ပန်းထဲ ့လိုက်သလို ကျမစောက်ခေါင်းထဲ ဝင်ကုန်တာပါဘဲ။ဖလက်ပြပြီး ကျမအပေါ်ပြုတ်ကျလာတဲ ့ကိုပါကြီးကို ကျမ အသာဘဲဖက်ထားပါတယ်။တော်တော်နဲ ့အမောမပြေပါ။နှစ်ယောက်သား ဖက်ပြီးအမောဖြေရတာ၊(၁၅)မိနစ်လောက်ကြာမှ ထနိုင်ပါတယ်။       အမောပြေမှ အိပ်ရာကထပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊မုန့်နဲ ့အချိုရည်စားသောက်ရတာ၊ပြီးတော့ ဒုတိယအချီထပ်လိုး၊ခဏနား၊ပြီးတော ့တတိယအချီထပ်လိုး။ပထမအချီက လှေကြီးထိုး၊ဒုတိယအချီကကုတင်စောင်း၊တတိယအချီက ကျမက အပေါ်ကအရင်တက်ဆောင့်၊မပြီးနိုင်လို ့နောက်ပိုင်း ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပေးပြီး ခွေးလို အလိုးခံလိုက်ရပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ ့ကျမ ဘဝလေးအဆင်ပြေနေပါတယ်။ဘဘ ကလဲ သူ့တူအရင်းဆိုတော ့စိတ်ချလက်ချ ဖြစ်ပါပြီ။နို ့မို ့ ကျမ ဘယ်ကောင်နဲ ့လိုက်ပြေးသွားလေမလဲ စိုးရိမ်နေတာ၊ကျမကို မခံစေချင်တာမဟုတ်ပေမဲ ့တစုံတယောက်နဲ ့လိုက်ပြေးရင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်နှာဘယ်လိုပြမလဲပေါ ့။သူ ့ဂုဏ်သိက္ခာ၊ကျမဂုဏ်သိက္ခာ အဖက်ဖက်ကိုကြည့်ရတာလို ့ပြောပါတယ်။ကိုပါကြီးနဲ ့ကျမ တပတ်မှာ ပွဲရုံကို(၅)ရက်သွားရတာ၊စနေ၊တနင်္ဂနွေရက်တွေမှာပွဲရုံပိတ်ပြီး လှည်းကူးခြံမှာနေကုန်နေခမ်းသောင်းကျန်းကြတာ။အစရက်တွေတုန်းက တပတ်ကို သုံးရက် လေးရက်လောက်အထိ သွားကြတာ၊နောက်တစ်လကျော်ကျော်နှစ်လထဲရောက်မှ တစ်ပတ်နှစ်ရက်ဖြစ်သွားတာ။ပွဲရုံကိုလဲပစ်ထားလို ့မဖြစ်ဘူးလေ။ကိုပါကြီးက တွေ့ရတဲ ့စနေ တနင်္ဂနွေနေ ့တွေမှာ ရောက်တာနဲ ့တန်းလိုးတော့တာ။ပြီးတော့ပြောသေး၊  “မဝင်းကို လိုးရတာ စီးပိုင်နေတာဘဲ၊အပေါက်ကကျဉ်းကျဉ်းလေး၊အိမ်က မိန်းမနဲ ့တခြားစီဘဲ၊” “အော် ကိုပါကြီးရယ်၊ဘယ်တူပါ ့မလဲ၊ကျမက ကလေးမှ မမွေးတာ၊အပေါက်ကျဉ်းမှာပေါ ့၊ရှင့်မိန်းမက ကလေးတစ်ယောက်ထွက်ပြီးပြီလေ၊အပေါက်ကျယ်တော ့မှာပေါ ့” ကိုပါကြီးက “ကလေး မရခင်ကတဲက အပေါက်ကျယ်နေတာပါ မဝင်းရာ၊ဦးလေးနဲ ့ဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင် လိုးပြီးမှ ကျွန်တော့်ကိုအမဲဖမ်းတာ”။  ကျမ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး “ဟောတော်၊ဘယ်လိုဘယ်လို ကိုပါကြီး၊ပြောပါဦး၊ရှင့်မိန်းမက–ဦးလေးဆိုတာ ဘဘ ကိုပြောတာလား “မေးတော ့ “ဟုတ်တယ်လေ၊မဝင်းမသိဘူးလား၊ဦးလေးက အိမ်ဖော်တော်တော်များများကို အလွတ်ပေးတာမဟုတ်ဘူး၊အိမ်ရောက်လာပြီဆို မရ ရအောင် ဂွင်ဖန်တာ၊အကြပ်ကိုင်တာ၊ငွေပေးစည်းရုံးတာ၊နောက်ဆုံး ဇွတ်မုဒိန်းကျင့်တာ”။ကိုယ့်ယောက်ကျားအကြောင်းမကောင်းပြောတာ နားတော ့မထောင်ချင်ပါဘူး၊ဒါပေမဲ ့သူ ့ဘက်ကကြည့်တော့လဲ ဟုတ်တာဘဲလေ၊အိမ်ဖော်မကို အားရအောင် ဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင် လုပ်ပြီးမှ သူုလက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးတာကိုး။ဒါကြောင့် “ကဲပါကိုပါကြီးရယ်၊အခု သူ ့မိန်းမကို ရှင်ပြန်လုပ်နေရပြီဘဲ၊ကြေရောပေါ ့”  “ဟာ၊ကျွန်တော် ဒီသဘောမျိုးမဟုတ်ပါဘူး မဝင်းရာ၊မဝင်းလို မိန်းမကို ခုလို လုပ်နေရတာ ကျေနပ်ပါ ့ဗျား၊ဒါကြောင့် အိမ်ကမိန်းမကတောင် သူ ့ကျတော ့လိုးမပေးဘဲ ပစ်ထားတယ်လို ့စကားနာထိုးသေး”   ” ဟင်၊ကိုပါကြီး၊ရှင် မိန်းမကို လုပ်မပေးဘူးလားး၊ဒီလိုမလုပ်နဲ ့လေ၊တော်ကြာရှင့်မိန်းမ ကျမကို အမြင်ကပ်လိမ့်မယ်၊ကျမကိုလုပ်တာလဲလုပ်တာဘဲပေါ ့၊သူ့လဲ လုပ်ပေးပါရှင်”    “လုပ်ပေးပါတယ်မဝင်းရယ်၊ဒါပေမဲ ့မဝင်းနဲ ့လုပ်ပြီးလူက ဟိုက်သွားတာ၊ဘာမှကို လုပ်ချင်ကိုင်ချင်စိတ်မရှိတော့ဘူး”။ ကိုပါကြီးပြောတာလဲဟုတ်ပါတယ်။ကျမကလဲ ပြောမဲ့သာပြောတာ၊သူနဲ ့တွေ ့ရင် လုံးဝအ အားမနေရဘူး၊တစ်ပတ်မှ နှစ်ရက်သာတွေ ့ရတာမို ့၃ ခါ၊တခါတလေ ၄ ခါလောက်အထိ လုပ်ပေးရတာ။သူမောနေပြီထင်ရင် သူ့ကို အောက်မှာနေခိုင်းပြီး ကျမ က အပေါ်ကတက်လိုးပေးတာ။          ကျမနဲ ့ကိုပါကြီး နှစ်ဦးသဘောတူ လင်မယားဖြစ်နေကြတာ (၃)နှစ်လောက်ကြာပါတယ်။အိမ်မှာကျန်ရစ်တဲ ့ ဘဘနဲ ့ကိုပါကြီးမိန်းမ လဲအဆင်ပြေနေပုံပါ။ဘဘ က ကျမနဲ ့ကိုပါင်္ကြးကိစ္စ သူ့မိန်းမ ဘာမှပြောလို ့မရအောင် ငွေနဲ ့ဆို့ထားတာ။ပြီးကိုပါကြီးကလဲ ကျမပြောပြီးနောက်ပိုင်းမှာ သူ ့မိန်းမကို ပစ်မထားတော ့ဘဲ ပုံမှန် လိုးပေးတယ် ထင်ပါတယ်။သူ ့မိန်းမ ကျမအပေါ် ဘာမှကို မပြောတော ့တာ။ ဒီလိုနဲ ့ထုံးစံအတိုင်း စနေ တနင်္ဂနွေ ရက်တိုင်း လှည်းကူးကခြံ သွား သွားပြီးလိုးနေကြတာ၊တစ်ရက်မှာတော ့ကိုပါကြီး နှစ်ချီလောက်လိုးပြီး ချေွးသီးချေွးပေါက်တွေကျလာပြီး “မောတယ်-မောတယ်” ဖြစ်လာပါရော။အခြေအနေ မကောင်းတာနဲ ့ကျမ ကိုပါကြီးကို ကားပေါ်တင်ပြီး ကိုယ်တိုင်ကားမောင်းပြီး ပုဂ္ဂလိကဆေးရုံတစ်ရုံကိုပို ့ပါတယ်။ဆေးရုံမှာ ဆရာဝန်ကြီးတွေက လိုအပ်တဲ ့စမ်းသပ်မှုတွေလုပ်ပြီး နှလုံးရောဂါလို ့အမည်တပ်ပြီး ဆေးရုံတက်ခိုင်းပါတယ်။ဆေးရုံပေါ်(၁၀)ရက်အထိနေရပါတယ်။အထူးကုဆရာ  ဝန်ကြီးအပြောအရ (ကိုပါကြီးရဲ ့ နှလုံးက တော်တော်ကို အားနည်းနေပြီ။မူလ နှလုံးအား ၁၀၀ ဆိုရင် အခု ၄၀ ဘဲရှိတော့မယ်။ဒါကြောင့် ပင်ပန်းမဲ ့အလုပ်တွေ မလုပ်ရဘူး၊ရှောင်ပါ၊မိန်းမနဲ ့လဲ တတ်နိုင်ရင် မအိပ်ပါနဲ ့၊အမောဖောက်ပြီးသေတတ်တယ်)။ဆေးရုံကဆင်းပြီး ကိုပါကြီးတို ့လင်မယားကို ဘဘ က စက်ရုံဝင်းထဲကအိမ်ကိုပြောင်းရွှေ ့နေခိုင်းပြီး နားနားနေနေ စက်ရုံလုပ်ငန်းကိုဘဲ ကြီးကြပ်ခိုင်းပါတော ့တယ်။ကျမလဲ ကိုယ့်ပယောဂ မပါချင်တော ့လို ့ကိုပါကြီးနဲ ့ထပ်မတွေ ့ဖြစ်တော့ပါ။ကိုယ်တိုင် ကားမောင်းပြီး ပွဲရုံလုပ်ငန်းကိုဘဲ တိုးတက်အောင်လုပ်နေတာ၊၃/၄ လအထိ ဘယ်လိုမှမဖြစ်ဘဲ နေလို ့ရတယ်။၃/၄ လလဲကျော်ရော၊ကျမ ယောက်ကျားရဲ ့အတွေ ့အထိ၊ရချင်လာတယ်။နေလို ့မရတော ့ဘူး။ခုတကြိမ်မှာတော ့ဘဘ ကို ဒုက္ခ မပေးချင်တော ့ဘူး။အဆင်ပြေမဲ ့ယောက်ကျား ကိုယ့်ဖာသာဘဲရှာတော့မယ် ဆိုပြီး လှုပ်ရှားပါတယ်။ပြီးတော ့တွေးမိတာ၊အသက်အရွယ် ရပြီးတဲ ့ယောက်ကျားဆိုရင် မောင်ငယ်တို ့လို ဖျံကျမှာ၊ငွေညစ်မှာမျိုးရှိနိုင်တယ်၊ပြီးတော ့ကိုယ်က ယောက်ကျား(၆)ယောက်အထိ ခံသာခံခဲ ့ရတာ၊ကိုယ့်ထက်အသက်ကြီးတဲ ့လူချည်းဘဲ။ကိုယ်က အခုအသက်(၃၃)နှစ်ကျော်-(၃၄)ထဲရောက်နေပြီ၊ဒီတခါတော ့ဘဲနာကြီးတွေ မသုံးတော့ဘဲ ကောင်လေးငယ်ငယ်တစ်ယောက်ကို ဆွဲစားမှဘဲလို ့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော ့တယ်။

သားကောင်က ရှာရတာ မခက်လှပါဘူး။ကျမပွဲရုံနဲ ့မလှမ်းမကမ်းမှာ လေအေးပေးစက်၊အဝတ်လျှော်စက် တွေ ရောင်းတဲ ့ကုမ္မဏီခွဲတစ်ခုရှိတယ်။အဲဒီမှာလုပ်နေတဲ ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ကျမ ပစ်မှတ်ထားတာ။ကောင်လေးနဲ ့သိနေတာတော ့ကြာပါပြီ။တစ်နှစ်ကျော်လောက်တောင်ရှိရောပေါ ့။အဲဒီတုန်းက ကိုပါကြီးရောဂါမဖြစ်သေးဘူးလေ၊ဒီတော ့ကျမလဲ ကောင်လေးကို ဖာသိဖာသာပေါ ့။ကောင်လေးက ဂျီတီအိုင်ပြီး ပြီးသား၊ကုမ္မဏီမှာအလုပ်ဝင်လုပ်နေတာ။ကျမထက်တော ့အများကြီးငယ်မှာပေါ ့။အလွန်ဆုံးရှိလှမှ ၂၂-၂၃ လောက်ဘဲ။ကောင်လေးက အညာသားနဲ ့တူပါတယ်။အသားညိုညို၊ဒေါင်ကောင်းကောင်း၊ရုပ်ကတော ့သူလိုကိုယ်လိုပါ။ချောတယ်၊လှတယ် မဟုတ်ရပါဘူး။ကောင်လေးက နေ ့တိုင်းကျမရဲ ့ပွဲရုံရှေ ့က ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လုပ်နေတာပါ။ဒါနဲ ့တစ်ရက်မှာ ပွဲရုံရှေ ့ဖြတ်အသွား “ဟေ ့၊မောင်လေး၊ခဏလောက်”လို့ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ကောင်လေးက ကျမနဲ ့မျက်မှန်းတန်းမိပေမဲ ့တခါမှဒီလို မခေါ်ဘူးတော ့ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားပုံရပါတယ်။ “ဗျာ၊မမ၊ကျွန်တော် ့ကိုပြောတာလား”  “အော်၊မောင်လေးရယ်၊ဒီနားမှာဘယ်သူရှိနေလို ့လဲ၊မင်းတစ်ယောက်ရှိတဲ ့ဟာ၊မင်းကိုမခေါ်လို ့ဘယ်လှည်းသမား ခေါ်ရမှာလဲ”။ဒီတော ့ကောင်လေးပွဲရုံထဲဝင်လာပါတယ်။ကျမက ကောင်လေးကို အအေးဘူးချပေးပြီး မျက်နှာကို အတတ်နိုင်ဆုံးပြုံးကာ “မောင်လေးကို တစ်ခုလောက် အကူအညီတောင်းစရာရှိလို ့”   “ဟုတ်၊ပြောပါခင်ဗျ၊ကျွန်တော် တတ်နိုင်တာဆို ဝန်မလေးပါဘူး၊ကူပါ ့မယ် ”  “ဒီလိုမောင်လေးရဲ ့၊မင်းအားမယ်ဆိုရင် မမ အိမ်နဲ ့ပွဲရုံ အသွားအပြန် မမ ကားပေါ် မောင်လေးလိုက်ပေးပါလား”  “ခင်ဗျာ၊ဘာပြုလို ့လဲ မမ ”    “အော် ဒီလိုကွာ။လူတစ်ယောက်က မမကို အပျိုမှတ်ပြီး ပွဲရုံလာတိုင်း လမ်းမှာ ကားကို လှမ်းလှမ်းတားတာ၊တခါတလေဆို ကားနဲ ့တောင်တိုက်မိမလိုဖြစ်တာ၊အရင်က မမ ဒရိုင်ဘာ ပါတော ့ မလုပ်ရဲဘူး၊အခု ဒရိုင်ဘာ ပါမလာဘဲ မမ ကိုယ်တိုင် မောင်းတာမြင်လို ့ တမင်နှောင့်ယှက်တာ နေလိမ့်မယ်”။  ကောင်လေးမျက်နှာက တစုံတရာကို စဉ်းစားနေသလိုဖြစ်နေတာ။ဒါနဲ ့ကျမ က “မောင်လေးမှာ တခြားလုပ်စရာအလုပ်တွေ ရှိနေလို ့လားကွယ်” “ရှိတော ့မရှိပါဘူးမမ ရယ်၊ဒါပေမဲ ့ကျွန်တော်တို ့အလုပ်က ဆင်းချိန်မှန်တာမဟုတ်ဘူး၊အလုပ်ရှိရင် ရှိသလို တခါတလေ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရတာ”   “ဘာဖြစ်လဲကွာ၊မမ က ဘယ်အချိန်ပြန် ပြန် ရတာဘဲ။မောင်လေး အလုပ်ပြီးတဲ ့အထိ စောင့်မှာပေါ ့ကွ၊မောင်လေးကသာ မမ ကို ကူညီမယ်၊မကူညီဘူး ဆိုတာပြော ” ။ ဒီတော ့ကောင်လေးက ရယ်မောပြီး “မကူညီလို ့ဖြစ်ပါ ့မလား မမ ရဲ ့၊တော်ကြာ ဟိုလူက တခုခုကြံစီလို ့ မမ မဟုတ်တာဖြစ်သွားရင် ကျွန်တော ်တရားခံဖြစ်သွားမှာ”။                                                                                                                         ဒီလိုနဲ ့ ကောင်လေးကို ကျမ ကျော ့ကွင်းထောင်နိုင်ခဲ ့ပါတယ်။ကောင်လေးအလုပ်က မနက်(၈)နာရီဝင်ရတာမို ့၊ကျမပွဲရုံကို အရင်က(၉)နာရီလောက်မှသွားတာ၊အခု မနက်(၇)နာရီအိမ်ကထွက်၊ကောင်လေးနေတဲ ့ အဆောင်မှာဝင်ခေါ်၊ညနေကျ ကောင်လေးအလုပ်ပြီးချိန်မှ အတူပြန်လာကြတာ။ပထမတစ်ရက်နှစ်ရက်မှာ ကောင်လေးက “မမ ကိုနှောင့်ယှက်တဲ ့လူ မတွေ ့ပါလား၊ကျွန်တော်ပါလာလို ့ပုန်းနေတာနေမှာ”တဲ ့လေ။မရှိတဲ ့ဟာကို အရှိလုပ်ထားတာ၊ဘယ်တွေ ့ပါ ့မလဲ၊ကျမ ရယ်ချင်စိတ်ကိုဖျောက်ပြီး “အေး၊ဟုတ်တယ်၊ကားပေါ် မောင်လေးပါလာတာမြင်လို ့မလုပ်ရဲတာနေမှာ၊ဟာ-သူ ့ဘဲ ပါလာတယ်-လို ့ထင်ချင်ထင်နေမှာ” ကျမ တမင်ကို စကားခေါ်လိုက်တာ။ကောင်လေးက ဘာမှ မဖြစ်သလိုနဲ ့၊”ဘဲလို ့တော ့ထင်မှာမဟုတ်ပါဘူး၊မမ နဲ ့ကျွန်တော် အသက်တော်တော်ကွာနေတာ၊မောင်လေးလား၊ဒါမှမဟုတ် ခိုင်းတဲ ့ကောင်လေးလား၊ထင်မှာပါ” တဲ ့လေ။ကမ က “ဟဲ ့၊ဘယ်ပြောလို ့ရမှာလဲ၊အခုခေတ်မှာ မိန်းမကြီးကြီးတွေနဲ ့ကောင်လေးငယ်ငယ်လေးတွေ တွဲနေကြတာ အများကြီး”။ကောင်လေးက ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေတာနဲ ့ ကျမက “ဘာလဲ၊မင်းက မမ ဘဲလို ့အထင်ခံရမှာ ကြောက်နေတာလား၊မင်းကောင်မလေးတွေ မြင်သွားမှာစိုးလို ့လား”  “မဟုတ်ပါဘူး၊ကောင်မလေးလဲမရှိပါဘူး၊”  “ဒါဖြင့် ဘာဖြစ်နေတာလဲ”  ကောင်လေးက ပြုံးပြီး “တကဲ ့ဘဲမှမဟုတ်တာ ” ကောင်လေးက ကျမထင်ထားတာထက်တောင် လယ်တာပါ။ကျမကလဲ ဒီယုန်မြင်လို ့ ဒီခြုံထွင်တာလေ၊ပြီးရောပေါ ့။ဒါ့ကြောင့် “အံမယ်တော်၊တကဲ့ဘဲ ဖြစ်ချင်လို ့လား၊ဖြစ်ပါတယ်ဟယ်၊မင်းနဲ ့ မမ တကဲ ့အတွဲလို ့သဘောထား၊ဟုတ်ပြီလား”။                                                            ကျမလိုချင်တဲ ့ဂွင် ဝင်သွားပြီလေ။ကောင်လေးက တနင်္ဂနွေတစ်ရက်ဘဲအလုပ်ကနားရတာ၊ဒီတော ့တနင်္ဂနွေနေ့မှာ ကျမ ကောင်လေးကို လှည်းကူးကခြံကိုခေါ်သွားပါတယ်။ကောင်လေးကငယ်သေးလို ့အရိုင်းလေးနေမှာ၊ကျမကဘဲ အစစ အရာရာ ဦးဆောင်ရမယ်လို ့တွက်ထားတာ၊ဘယ်ဟုတ်ပါ ့မလဲ၊  Y2K ကောင်လေးဘဲရှင်၊တတ်လိုက်တာမှ၊ဟုတ်မှဟုတ်ပါ ့မလားလို့တောင်တွေးမိတာ။ခြံထဲကအိမ်၊အခန်းထဲရောက်ပြီး ကျမက သူ့ကို “ချစ်လိုက်တာကွယ်”ပြောပြီးနမ်းကာရှိသေး၊တခါထဲ ကျမ တကိုယ်လုံး သူ ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ပြီး နုတ်ခမ်းတွေကို ကစ်ပေးတော ့တာ၊ကစ်စုတ်တာတောင် ရိုးရိုးစုတ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ပြင်သစ်နည်းလို ့ခေါ်တဲ ့ကျမ ပါးစပ်ထဲ သူ ့လျှာကို ထိုးထဲ ့တာ။နုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုတ်နေရင်း လက်ကလဲ အငြိမ်နေတာမဟုတ်၊ကျမ ဖင်တုန်တွေကို ဖျစ်ညှစ်နယ်ချေနေတာ။ကျမ ကောင်လေးရဲ ့လယ်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ထားရင်း၊သူ့အနမ်းကိုပြန်တုန့်ပြန်တဲ ့အနေနဲ ့ကျမလျှာကို သူ ့ပါးစပ်ထဲ ထိုးထဲ ့တာပေါ ့။တော်တော်ကြာအောင်နုတ်ခမ်းစုတ်ပြီး ကျမက “မောင်လေး၊ဖယ်တော ့ကွာ၊မောနေပြီ”ပြောပြီး သူ ့ကို အသာတွန်းဖယ်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲအိပ်လိုက်ပါတယ်။ပြီးတဆက်ထဲ အပေါ်အင်္က ျီ ၊ဘရာစီယာတွေ ချွတ်လိုက်ပြီး “မောင်လေး၊မမ ကတော ့ မင်းအတွက် အကုန်ပေးဘို ့အသင့်ဘဲ”လို ့ပြောလိုက်သေးတယ်။ကောင်လေးက ကျမနို ့နှစ်လုံးကို စိုက်ကြည့်ပြီး “မမ ကတအားလှတာဘဲကွာ၊နို ့တွေဆို တင်းနေတာဘဲ”  “နို့တွေတင် တင်းတာမဟုတ်ဘူးမောင်လေးရ၊အကုန်လုံးတင်းတာ၊ဒီမှာကြည့်” ပြောပြောဆိုဆို ကျမ ထဘီကို ခါးက လေ ျ ာခ ျပေးပါတယ်။အောက်ခံဘောင်းဘီတော ့ရှိနေတာပေါ ့။ကောင်လေးက ကျမအပေါ်မှောက်ချပြီး နို့တွေကို စို ့တော့တာ။စို ့တာမှ တပြွတ်ပြွတ်နဲ ့အသံမည်အောင်ကိုစို ့တာ။ကျမ ခါးကိုကော ့တင်ရင်း “မောင်လေးရာ၊မမ မောင်လေးကို ချစ်လို ့အကုန်လုံးပေးတာနော်၊အထင်မသေးနဲ့ဦး” ။ကောင်လေးက နို့စို ့ရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး ကျမရဲ ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ပါတယ်။ကျမ အလိုက်သင့် ဖင်ကိုကြွပေးတဲ ့အတွက် ဘောင်းဘီက ခြေထောက်ရင်းကတဆင့် ကျွတ်သွားရော။ဘောင်းဘီလဲကျွတ်ရော၊ကျမ ဒူးနှစလုံးထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသာဖြဲပေးထားပါတယ်။ကောင်လေး ကျမစောက်ဖုတ်ကို အငမ်းမရ စိုက်ကြည့်နေတာ။”ဘာကြည့်နေတာလဲ၊မမြင်ဘူး ဘူးလား”မေးတော ့ “မြင်တော ့မြင်ဘူးတာပေါ ့၊ဒါပေမဲ ့ မမ ဟာကလှလို ့” “ဟောတော်၊စောက်ဖုတ်များ လှလို ့၊မင်းကလဲကွာ၊ကြံကြံဖန်ဖန်၊ဒီလောက်ပပ်ကြားကွဲကြီးနဲ ့၊လှပါ ့မလား”ကောင်လေးက စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ ့အုပ်ကိုင်ရင်း အပေါက်ထဲ လက်ချောင်းနဲ ့ကလိနေတာ။ကျမက “မောင်လေး၊မင်း အရင်က လုပ်ဘူးလား”  “ဟုတ်၊ဖာသယ်မတော ့လုပ်ဘူးတယ် ”  “ဟယ်၊ရောဂါတွေ ကူးတော့မှာဘဲဟယ်”  “မကူးပါဘူး မမရဲ ့၊ဘလိုင်းကြီးလုပ်တာမှ မဟုတ်တာ၊F.L စွပ်ပါတယ် မမ ရယ်”  ကောင်လေးက စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ ့ဘဲ ကလိနေတာ၊ပါးစပ်နဲ ့လုပ်ပေးမဲ ့ပုံမရှိလို ့”မောင်လေး၊မမ ဟာကို ရက်ပေး၊မမ လဲ မောင်လေးကို စုတ်ပေးမယ်” ။ကောင်လေးက ကျမ ပေါင်ကြားထဲ ကိုယ်တပတ်လှဲ ့ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး အဖုတ်ကို လျှာမဲ ့ရက်ပေးပါတယ်။တလက်စထဲ သူ ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ကျမ မျက်နှာပေါ် ရောက်လာပြီး လီးက ကျမ ပါးစပ်နားရောက်လာတာ။69 ပုံစံ၊ ကျမ လီးကို ဆွဲကိုင်ပြီး ပါးစပ်နဲ ့စုတ်ပေး၊လဥတွေကို လျှာဖျားနဲ ့ရက်ပေး၊လုပ်ပေးတာ၊ကောင်လေး တဇတ်ဇတ် တုန်နေတာ။ကျမလဲ ကောင်လေးက အဖုတ်အကွဲထဲ လျှာထိုးထဲ ့တဲ ့အပြင် စောက်စိကိုပါ ပါးစပ်နဲ ့စုတ်ပေးလို ့အရည်ရွဲလာပြီလေ။အရည်ရွဲ လာတာ များလာလို ့”မောင်လေး၊ရပြီ၊သွင်းပေးတော့”ကောင်လေးလီးက အရွယ်နဲ ့မလိုက်အောင်ကြီးတာပါ။ပြီးတော ့ ကောင်လေးက လူပျိုသာဆိုတယ်၊လိုးချက်က ကိုပါကြီးထက်တောင်ကောင်းသေး။နောက်မှမေးကြည့်တာ၊လိုင်းထဲကကောင်မတွေတော်တော်များများနဲ ့တွယ်ဘူးတယ်တဲ ့။တခါတလေဆို ဖာခေါင်းမကြီးကိုယ်တိုင် သူ ့ကို အလုပ်ခိုင်းပြီး ပညာကုန်သင်ပေးတာဆိုဘဲ။ဒီတော ့ကျမနဲ ့တွေ ့တဲ ့အခါ ကောင်လေးက ဆရာကြီးအဆင့်ဖြစ်နေပြီ။ခြံထဲစခေါ်သွားတဲ ့ပထမဆုံးအခေါက်မှာတင် ကောင်လေး ကျမကို ဖြုတ်တာ (၅)ချီတောင်။အရင်လူတွေတောင် ဒီလောက် မဖြုတ်နိုင်ကြဘူး။အပြန်ကျတော ့ ကျမက “မောင်လေး၊မင်း အားပြတ်နေမယ်၊ပရိုဗီမင်ဝယ်စား၊ပြီး ငှက်သိုက်၊ကြက်ပေါင်းရည်လဲဝယ်သောက်၊မနက် မနက် နွားနို ့ ကြက်ဥ သောက်နောၤ။ “ပြောရင်း ပိုက်ဆံတွေ ထဲ ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ပြီးတော ့နောက်ဆို တနင်္ဂနွေတင်မကဘဲ၊ ကြားရက်တွေမှာပါ ခွင့်ယူပြီးတွေ ့ဖို ့မှာလိုက်ပါတယ်။

ကောင်လေးက အသက်ငယ်ပေမဲ ့လဲ ရည်မှန်းချက်ကြီးကြီးထားတာ။ကျမ က ကောင်လေးငယ်ငယ်မို ့ရေရှည်ထိန်းထားဖို ့ရည်ရွယ်ချက်နဲ ့ငွေကြေးထောက်ပ့ံတာ တော်တော်များများကိုပေးထားတာ။ဒါပေမဲ ့ကောင်လေးက ကျမပေးတဲ ့ငွေကို အရမ်းမသုံးဘူး၊နိုင်ငံခြားထွက်ဖို ့စုတယ်တဲ ့။ဒီတော ့သူ ့ကို အားမပြတ်စေဖို ့ဗီတာမင်ဆေးတွေ၊ကြက်ပေါင်းရည်တွေ၊ငှက်သိုက်တွေကို ကျမ က ထပ်ဝယ်ပေးရတယ်။ပြီးတော ့ပြောရတာ။ “မင်းကွာ သိပ်ပြီး မချေွတာပါနဲ ့၊သုံးစရာရှိ သုံးသာသုံးပါ၊မင်း သွားချင်တဲ ့နိုင်ငံ မမ ဖြစ်အောင်ပို ့ပေးပါ ့မယ် “လို ့ပြောရတာ။ကောင်လေးက တစ်ပတ်မှာ တနင်္ဂနွေတစ်ရက်ဘဲနားရတာ။ကျမက တခါတလေ တနင်္ဂနွေတစ်ရက်ထဲနဲ ့အားမရဘူးလေ။ကောင်လေးကို ကြားရက်တွေမှာ ခွင့်ယူခိုင်းပြီးလှည်းကူးခြံကို သွားကြတာ။ကောင်လေးက “ခွင့်ခဏ ခဏ ယူလို ့မကောင်းဘူး မမ ရဲ ့၊မန်နေဂျာက သိပ်ပြီး ခွင့်ပေးချင်တာ မဟုတ်ဘူး” “ဒါဆိုလဲ အလုပ်ထွက်လိုက်ကွာ၊ဒီလစာလောက်တော ့ မမ ပေးထားမယ် ”   “ထွက်တာက ထွက်လို ့ရပါတယ်၊ဒါပေမဲ ့ဒီကုမ္မဏီမှာလုပ်ရတာက ပညာရတယ် မမ ရဲ ့။ဂျပန်တို ့၊ကိုရီးယားတို ့က ဒီကုမ္မဏီမှာ လုပ်ဖူးတယ်ဆိုရင် ဦးစားပေးခေါ်တာ “ပြောတာနဲ ့သူ ့အလိုကိုလိုက်ရပြန်ရော။ဒါကြောင့်တစ်ပတ်တစ်ခါ တနင်္ဂနွေတစ်ရက်မှာ တွေ့တုန်းတွေ့ခိုက် အသေအလဲ လုပ်ကြရတယ်။တနင်္ဂနွေနေ့မှာ တူတော်မောင်က ကျောင်းပိတ်တာမို ့ဘဘ အတွက်လဲ စိတ်ပူစရာ မလိုတော ့လှည်းကူးက ည(၇)နာရီလောက်မှပြန်လာကြတာ။ကိုပါကြီးရဲ ့ကျန်းမာရေးအရ သူ ့မိန်းမကလဲ လာလို ့မရတာမို ့ အသက်(၄၀)လောက်ရှိတဲ ့မိန်းမတစ်ယောက်ကို အိမ်မှာအမြဲခေါ်ထားရတယ်။သိပ်ငယ်ပြန်ရင်လဲ တူတော်မောင်နဲ ့စိတ်မချဘူးလေ။ကောင်လေးနဲ ့ကျမ တစ်နှစ်ခွဲကျော်၊၂ နှစ်နီးပါးတွဲခဲ့ကြတာ။ယေကျကျားနဲ ့ကင်းကွာမနေနိုင်လို ့သာ ယောက်ကျားရဲ ့အလိုးခံရတာ၊တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် မနေချင်ဘူးလေ။အဆငိပြေရင် တစ်ယောက်ထဲဘဲကောင်းပါတယ်။ကောင်လေးက နောက်ပိုင်းမှာ အင်တာနက်တွေကြည့်ပြီး အဆန်းအပြားတွေ လုပ်ချင်လာတယ်။တစ်ခေါက်မှာ ကောင်လေးက ကျမကို ဖင်ပေါက် လိုးချင်တယ် ပြောပါရော။ ကျမ ကလဲ အင်တာနက်ကြည့်တာပါဘဲ။ဒီလောက်အထိ လင်မယားဖြစ်နေကြပြီ၊ငြင်းလို ့ကမကောင်းတော ့ သူ လုပ်ချင်တဲ ့ ဖင်ပေါက်ကို ပေးအလိုးခံလိုက်တာ။လူကို အတော်လေး အနေခက်၊အခံရခက်လိုက်တာ၊ဖင်ပေါက်ကွဲသွားပြီတောင်ထင်ရတာ။ဒါတောင် သူ ့အပြောက အရမ်းလုပ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ဂျယ်ဆေးလိမ်းပါတယ် မမ ရယ်ဆိုဘဲ။ကျမဘဝမှာ အရင်ယောက်ကျား(၆)ယောက်တုန်းက ဖင်ပေါက်အလိုးမခံရဘဲ၊ကိုယ်ထက်ငယ်တဲ ့ကောင်လေးကျမှဘဲ အလိုလိုက်ပြီး ဖင်အလိုးခံတာ၊ဖင်ခေါင်းကွဲလို ့များ ချုပ်ရရင် ကျော်မကောင်း၊ကြားမကောင်းဖြစ်ဦးမယ်။ဖင်ပေါက် အဖွင့်ခံရပြီး တစ်လလောက်အကြာမှာ ကောင်လေးက ကိုရီးယားထွက်ချင်တယ်ပြောပါတယ်။ကိုရီးယားမထွက်ခင် အလုပ်က ထွက်လိုက်တာမို ့ကျမနဲ ့ စိတ်ပါရင် ပါသလို လှည်းကူးခြံကိုသွားကြပါတယ်။ကျမက အသက်(၃၄-ကျော်၊၃၅ ထဲ)မို ့လိင်စိတ် အထန်ဆုံးအရွယ်ဖြစ်နေပြီ၊ကောင်လေးကလဲ အသက်(၂၄-၂၅)ယောက်ကျားတွေ အားအင်အပြေ ့ဆုံး၊စိတ်သွားတိုင်းကိုယ်ပါနေတဲ ့အချိန်ပေါ ့။ဖင်ပေါက်ဖွင့်ပြီးတဲ ့နောက် ကောင်လေးက စောက်ပတ်ကို ပထမ ၁ ခါ-၂ ခါအရင်လိုးပေးပြီး နောက်ပိုင်းအချီတွေကို ဖင်လိုးတော ့တာပါ။ကျမလဲ ရှေ ့ပေါက်လိုး လိုး၊နောက်ပေါက် လိုး လိုး၊အမြဲတမ်းကောင်းပြီး အရသာ ရနေတော ့လုပ်ချင်တာလုပ်၊မငြင်းတမ်းဘဲ။ကျမ ကောင်လေးနဲ ့အကြီးအကျယ် ပွဲကြမ်းနေတဲ ့ကာလမှာ တူတော်မောင် ဆယ်တန်းဖြေပြီးသွားလို ့လုပ်ငန်းနားလယ်အောင် စက်ရုံမှာ တွဲထားပေးလိုက်ရတယ်။ကိုပါကြီးရဲ ့နှလုံးရောဂါက တဖြေးဖြေးပိုဆိုးလာလို ့စက်ရုံကို သိပ်မကြီးကြပ်နိုင်တော ့ဘူး။ထိုအတူ ဘဘ ကလဲ အသက်ရလာတော ့ချူချာလာတယ်။အသက်ကလဲ (၆၅)နှစ်ရှိပြီလေ။နောက်တော ့ဘဘ ကို ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ်။အဲဒီအချိန်ကာလတွေက ကျမအတွက် အခက်ခဲဆုံးကာလတွေပါ။ဘဘ ဆေးရုံတင်ရတော ့ လူကွဲကမရှိ၊စက်ရုံကိုလဲ ပစ်ထားလို ့မရ၊ကိုပါကြီးကလဲ ဘဘ လောက်မဆိုးပေမဲ ့သူကလဲ ရောဂါသယ်၊ယဲ ့ယဲ့ဘဲ ကျန်တော ့တာ။ဒီကြားထဲ လင်မြောင်ကောင်လေးက ကိုရီးယားထွက်ဖို ့ရာ အတင်းကာရော ပူဆာနေတာ။ဘာမှအလိုက်ကန်းဆိုးသိတဲ ့ဟာတွေ မဟုတ်ဘူး။အေးလေ ငါကကော ဘယ်လောက်ကောင်းခဲ ့လို့လဲ။ဒုက္ခိတ လင်ကြီးကို အိမ်မှာပစ်ထားပြီး အမြောင်လင်တွေနဲ ့ထင်ရာစိုင်းနေတဲ ့ဖာသာသာ မိန်းမ။ဖာကမှ ပိုက်ဆံရလို ့ခံတာ။ငါက ပိုက်ဆံမရဘဲ အလကား အလိုးခံရတာ၊ပိုက်ဆံမရတဲ ့အပြင် ကိုယ်ကတောင် ပြန်ပေးနေရတာ။တော်ပြီ၊ဒီလောက်နဲ ့ဖြတ်တာကောင်းတယ်။ကျမ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်ပြီး ကောင်လေးအတွက် လိုတဲ ့ငွေ ထုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ကောင်လေး ထွက်သွားတဲ ့နေ ့လေဆိပ်ကို လိုက်မပို ့ပါ။လူမြင်လို ့မကောင်းတာအပြင် သံဃောဇဉ် ဖြတ်လိုက်တာပါ။ဒိနောက်တော ့ ကျမ ဘဘကို ကိုယ်တိုင်ပြုစုပါတယ်။ပွဲရုံကို စာရေးကြီးနဲ ့လွှဲထားပြီး ဆေးရုံမှာဘဲ အချိန်ပြေ ့နေပြီး ဘဘ ကို ပြုစုတာ၊ဘဘ သေကာနီးမှာ စိတ်ချမ်းသာသွားပါတယ်။ဘဘ ကိုပြုစုနေရပေမဲ ့တခါတခါ ကောင်လေးကို သတိရပါတယ်။ကောင်လေးရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ယောက်ကျားတစ်ယေက်ရဲ ့အပွေ ့အဖက်၊အနမ်းအရှုံ ့၊အပွတ်အသပ်၊ရိုင်းရိုင်းပြောရရင် အလိုးခံချင်တာပါ။ခံချင်ပေမဲ ့လောလောဆယ် ကျေးဇူးရှင် တရားဝင် လင်ယောက်ကျား ဘဘ က ဆေးရုံပေါ်မှာ၊ကျမ စိတ်ကို ချုပ်တည်းခဲ ့ပါတယ်။      ။ကောင်လေး ကိုရီးယားထွက်သွားပြီး(၃)လအကြာမှာ ဘဘ ကွယ်လွန်သွားပါတယ်။

ဘဘ ဆုံးတာ တစ်လပြည့် ဆွမ်းကပ်ပြီး၊နေ့ခင်းဘက် တူလေးက မရောက်တာကြာလို ့ စက်ရုံကိုသွားလိုက်ပါတယ်။နေ ့ခင်းဘက် အိမ်မှာလာပြီး အဝတ်လျှော်၊ထမင်းဟင်းချက်၊ကြမ်းတိုက်၊မီးပူထိုးလုပ်ပေးဖို ့ငှါးထားတဲ ့မိန်းမကို ပြန်လွတ်ပြီး ကျမ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။အိပ်ကောင်းတိုင်း မအိပ်ရတာ (၄)လကျော်ပြီလေ။ဘဘ ဆေးရုံတက်ကတဲက ပြုစုခဲ ့ရတာ၊ဆုံးသွားတော့လဲ ရက်လယ်တဲ ့အထိ ပင်ပန်းတာပေါ ့။နေ ့လယ်ခင်းအိပ်တာတောင် အိပ်မက်တွေမက်တာ၊အိပ်မက်ထဲမှာ ကျမ ယောက်ကျားတစ်ယောက်နဲ ့လိုးနေကြတာ၊ဘယ်သူဘယ်ဝါ မသိပေမဲ ့ အိပ်မက်က ပီပီပြင်ပြင်မက်နေတာလေ။ယောက်ကျားက လီးကို အဆုံးသွင်းလိုက်တော ့ကျမအခေါင်းထဲ အားရပါးရ ဝင်သွားတာ သားအိမ်အောင့်သွားလို ့”အား  း   း”လို့အော်လိုက်တာ။                           “ဒေါ်ဒေါ်လေး၊ဒေါ်ဒေါ်လေး “လို ့ခေါ်သံကြားလို ့မျက်စိဖွင့်အကြည့်မှာ ကျမ ကုတင်ပေါ် တူတော်မောင် ထိုင်နေပြီး ကျမရဲ ့ပခုန်းတွေကို လှုပ်ရမ်းပြီးခေါ်နေတာကိုး။ကျမအိပ်မက်ယောင်ပြီး အသံထွက်သွားတာနေမှာ။ “ဒေါ်ဒေါ်လေး အိပ်မက်ယောင်နေတာလား၊ဘီလူးစီးတာလား၊အော်သံကြားလို ့”  “အင်း၊အိပ်မက် မက်တာပါ ကလေးရယ် “ပြောရင်း ကျမ ထထိုင်ပါတယ်။ထဘီအထက်ဆင့်စက ပြေကျနေပြီး အောက်ကလဲ ဒူးဂေါင်းလောက်အထိ လန်နေတာ။တူတော်မောင် ကျမကို တချက် စိုက်ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောတော့ဘဲ အခန်းအပြင်ကို ထွက်သွားပါတယ်။ကျမပေါင်ကြား အဖုတ်မှာ အရည်တွေရွဲစိုနေပါတယ်။ယောက်ကျားနဲ ့ဝေးနေတာ (၅)လလောက်ရှိပြီမို ့ ကျမ မသိစိတ်က အလိုးခံချင်နေလို ့အိပ်မက် မက်ပြီး အခုလို အရည်ရွဲစိုလာတာထင်ပါရဲ ့။အပျိုဘဝတုန်းက ဒီလိုအိပ်မက်မျိုး ခဏခဏ မက်တတ်ပြီး မက်တိုင်းလဲ အခုလို အဖုတ်မှာ အရည်ရွဲစိုကျန်ခဲ့တာ။ကျမ ရေချိုးခန်းဝင်၊ရေချိုးပါတယ်။ရေချိုးရင်း ပေါင်ကြားကို ဆေးကြောသန် ့စင်တာ၊စောက်ပပ်က ယားလာသလိုဖြစ်တာ။မခံရတာကြာတဲ ့အပြင် စောစောကအိပ်မက်ကြောင့် မနေနိုင်ဖြစ်ပြီးယားလာတာပေါ ့။ကျမ အစိကို လက်နဲ ့ချေပေးတာ ယားတာ မပျောက်တဲ ့အပြင် ပိုလို့ ပိုလို ့တောင် ယားလာပါရော။ဒါနဲ ့အပေါက်ကို လက်ညှိုးနဲ ့ဆက်တိုက်ထိုးသွင်းရင်း အာသာဖြေလိုက်ရတာ။  ညဦးပိုင်း ဧည့်ခန်းထဲမှာ T.V ဇာတ်လမ်တွဲကြည့်နေရာက “သား၊ဒေါ်ဒေါ်လေး သွားအိပ်တော့မယ်၊နေမကောင်းချင်ဘူး”    တူတော်မောင်က T.V ကိုပိတ်ပြီး “ဒေါ်ဒေါ်လေး ဘာဖြစ်တာလဲ၊သား ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ”  “ညောင်းကိုက်နေတယ် သားရယ်၊အိပ်ရာထ ရေချိုးလိုက်လို့နဲ ့တူတယ်”  “ဒါဆို သား နှိပ်ပေးမယ်လေ၊နှိပ်လိုက်ရင် သက်သာသွားမှာပါ “။   ကျမ အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်ပါတယ်။တူတော်မောင်က ကျမရဲ ့ခြေသလုံးတွေကို သူ ့ပေါင်တွေပေါ် ဆွဲတင်ပြီး လက်ချောင်းတွေနဲ ့နှိပ်ပေးပါတယ်။ကျမ မျက်စိပိတ်ထားပြီး နှိပ်ပေးတာကို ခံပါတယ်။တူတော်မောင်က ယောက်ကျားအားနဲ ့နှိပ်တာဆိုတော ့ တခါတလေ နဲနဲနာသွားလို ့ကျမ “အား ကျွတ် ကျွတ်”လို ့ပါးစပ်ကအသံထွက်မိတာ၊တူတော်မောင်က “ဒေါ်ဒေါ်လေး၊ရလား၊နာလို ့လား”မေးပြီး နှိပ်နေတဲ ့လက်ကို ရပ်ထားပြီး ခြေသလုံးတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ပါတယ်။ခြေသလုံးတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ရင်း ထဘီစ က အပေါ်ဘက် တက် တက်လာတာ၊ဒူးဂေါင်းရောက်နေပြီ၊ကျမ မသိသလိုပုံနဲ ့ “သား၊ခြေသလုံးတော်ပြီ၊ပေါင်တွေနှိပ်ပေးဦး”ပြောလိုက်တာ။တူတော်မောင် လက်ကို ကျမ ပေါင်ရင်းဘက် တက်လာပြီး နှိပ်ပတော ့တယ်။ဒူးဂေါင်းက စပြီး ပေါင်ရင်းအထိ တရွှေ ့ရွှေ ့နှိပ်လာတာ ထဘီက ပေါင်လယ်ထိ လန်နေပြီ။ကျမ မျက်လုံးပိတ်ထားတယ်။တူတော ့တူပါဘဲ၊ဒါပေမဲ ့အရွယ်ရောက်ပြီးသားယောက်ကျားလေ။ယောက်ကျားအထိအတွေ ့မို ့ ကျမ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ဖြစ်လာတာ။မခံရတာကြာလို ့ စောစောကတောင် စိတ်တွေကြွပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာ လက်နဲ ့ထိုးမွှေခဲ ့ရတာ။ပေါင်တလျှောက် တူတော်မောင်ရဲ ့လက်ချောင်းတွေ တရွရွ နှိပ်နေလို ့အဖုတ်က ယားလာပြီး အရည်လေးတွေတောင် စိမ့်လာတာ။ကျမ မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ တူတော်မောင်ရဲ ့လက်ကို ဆွဲယူပြီး “တော်တော့ကွယ်၊ရပါပြီ” ပြောသာပြောရတာ၊ကျမ သူ ့လက်ကို ဆွဲပြီး ပေါင်ကြား အဖုတ်ပေါ်တင်ထားတာ။ဒီတင် တူတော်မောင်က ကျမရဲ ့ထဘီကို ဒူးဂေါင်းကနေ ခါးအထိ လှန်တင်လိုက်ပါတော့တယ်။                          “အို-ဟာ-သား ဘာတွေလုပ်တာလဲကွာ၊မဟုတ်တာတွေ” ကျမပါးစပ်ကပြောနေပေမဲ ့ခါးကထဘီကို ပြန်ဆွဲမချဘဲ ဒီအတိုင်းဘဲထားပါတယ်။တူတော်မောင် က “ဒေါ်ဒေါ်လေး၊ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး၊ဒေါ်ဒေါ်လေးကို ချစ်တယ်ဗျာ၊ဒေါ်ဒေါ်လေးကို လိုချင်တယ်”ပြောရင်း တူတော်မောင် ကျမရဲ ့ ခြေနှစ်ချောင်းကို ဖြဲပြီး စောက်ပပ်ကို လက်နဲ ့ကိုင်ပါတော့တယ်။သူလဲ အင်တာနက်အမြဲသုံးနေတဲ ့ခေတ်လူငယ်လေးဘဲလေ။ဘယ်ခလုပ်ကို အရင်နှိပ်ရမယ်ဆိုတာ သိတာပေါ ့။ကျမအဖုတ်က စောစောကတဲက အရည်စိမ့်ထွက်နေတာမို ့ တူတော်မောင်လက်နဲ ့ကိုင်တာနဲ ့ချက်ချင်းဘဲ အရည်ရွဲကျလာပါတယ်။တူတော်မောင် က ကျမ မငြင်းဆန်ဘူးဆိုတာသိတော ့ကျမဒူးနှစ်လုံးကိုထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးပြီး စောက်ပပ် နှစ်ချမ်းကို လက်နဲ ့ဖြဲ၊အခေါင်းထဲ လျှာထိုးမွှေတော့တာ၊ကျမ စေက်ပပ်နခမ်း တင်းတက်လာပြီး အရည်တွေကလဲ ပိုများသထက် များလာပါတယ်။”အင်း-သားရယ်-အာ ဟ ဟာ-”  ကျမ အငြိမ်နေ မရ၊ခါးကော့လန်နေတာ၊ပြီး ကျမလက်က လီးကို ရှာပြီး ဆုတ်ကိုင်ထားပါတယ်။တူတော်မောင်ရဲ ့လီးက တဇတ်ဇတ် တောင်နေပြီး ဒစ်နေရာမှာ အရေပြားလန်နေပါတယ်။လီးက တအားတောင်နေပြီမို ့ တော်ကြာ ဘာမှ မလုပ်ရသေးခင် အရည်ထွက်ကုန်မှစိုးလို ့ “သား၊ ဒေါ်ဒေါ်လေး လိုချင်ပြီ၊လိုးပေးတော့”ပြောတာနဲ ့ တူတော်မောင် ပေါင်ကြားကပြန်ထွက်၊သူ ့ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်ကကျော်ချွတ်ပြီး၊စောက်ဖုတ်နဲ ့လီးကိုတေ့ကာ၊ ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ “အင့်-“ကနဲ ကျမ အပေါက်ထဲ လီးက တဝက်မရှိတရှိ ဝင်ပါတယ်၊အရည်ရွဲနေတာတောင် အဆုံးအထိ မဝင်ပါ။တူတော်မောင်က ဖင်ကြွပြီး လီးကို ဆက်သွင်းတာ၊တခါက နှစ်ခါ သွင်းမိတော ့ လီးအဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ။တူတော်မောင်လီးက ကောင်လေးလီးထက် ပိုကြီးတဲ ့ပုံပါ။အပေါက်ထဲမှာ ခပ်ကြပ်ကြပ်ဖြစ်နေတာ။လီးအဆုံးဝင်တဲ ့အခါ ကျမက “သား၊ဖြေးဖြေးလုပ်နောၤ၊တအားမလုပ်နဲ ့၊ဒေါ်ဒေါ်လေး က နေကောင်းတာမဟုတ်ဘူး” တူတော်မောင်က လိုးမှာ မလိုးသေးဘဲ “ဒေါ်ဒေါ်လေး၊သားကို စိတ်ဆိုးလားဟင်”   “အာ၊သားရယ်၊မေးမနေစမ်းနဲ ့၊စိတ်ဆိုးလို ့ရမလား၊ကိုယ့်တူဘဲဟာ၊လိုးမှာသာလိုး”ပြောညိ့း ကျမ တူတော်မောင်ရဲ ့လယ်ပင်းကို ဆွဲဖက်ပြီး ဖင်ကိုကော့တင်ပေးလိုက်တာ၊တူတော်မောင် ဒီတော့မှ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဆောင့် ဆောင့် လိုးတော ့တာပါဘဲ။တအားခံချင်နေတဲ ့အချိန် ခံလိုက်ရတာမို ့ ကျမ အရမ်းကောင်းပြီး မရှက်မကြောက်၊ဖင်ကို ကော့၊စကောဝိုင်း လှုပ်ယမ်းပေးရင်း “အာ-ကောင်းတယ်ကွာ၊အရမ်းကောင်းတာဘဲ၊သားရေ၊ကောင်းလိုက်တာ၊လိုးကွာ၊အားပါးတရ လိုး၊ဆောင့်ကွာ၊မြန်မြန်ဆောင့်”။တူတော်မောင်လဲ ကျမ ကောင်းနေပြီ၊အရမ်းစိတ်တွေ ကြွတက်နေပြီသိလို ့မနားတမ်း ဆက်တိုက် ဆောင့် ဆောင့် လိုးတာ၊ကုတင်ဘောင်တောင် တကျွီ ကျွီ မည်ပြီး လှုပ်ခါနေတယ်။စောက်ခေါင်းက အရည်တွေ များသထက်များလာတာ၊ပြွတ်-ဖတ်-ပြွတ်-ဖတ် ဆိုတဲ ့အသံတွေကလဲ စည်းချက်ကျကျ ထွက်နေတယ်။တဖြေးဖြေး ကျမ ကောင်းသထက်ကောင်းလာရာက မထိန်းနိုင်တော ့ဘဲ “အားးး”လို ့အသံရှည်အော်ဟစ်ရင်းပြီးသွားပါတော့တယ်။ကျမပြီးသွားလို ့သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ တူတော်မောင် လီးက အရည်တွေ ဇိုးကနဲ ဇတ်ကနဲ ပန်းထုတ်လိုက်တာ ကျမစောက်ခေါင်းမှာ ပူနွေးသွားတဲ ့အထိပါဘဲ။                                                                         တော်တော်လေးကြာမှ ကျမ က တူတော်မောင်ကို  “ဖယ်ပါဦးသားရယ်၊ရေဆေးကြရအောင်”ပြောပြီး နျစ်ယောက်အတူ ရေချိုးခန်းဝင် ရေဆေးကြတာ။ကျမ က တူတော်မောင်ရဲ ့လီးကို ဆပ်ပြာနဲ ့ဆေးပေးရင်း “သားဟာကြီးကလဲကွာ၊အရွယ်နဲ ့တောင် မလိုက်ဘူး၊နဲတာမဟုတ်ဘူး”ပြောတော့”   “ဟုတ်လားဒေါ်ဒေါ်လေး၊မသိဘူး၊သားက သူငယ်ချင်းတွေပြောလို ့ဆေးထိုးထားတာ”တဲ ့လေ။ “အံမယ်လေးတော်၊ဆေးထိုးထားတာကိုး၊ဒါကြောင့်ကြီးတာနေမှာ၊ဒေါ်ဒေါ်လေး အီဆိမ့်သွားတာဘဲ”  “ဘဘ ဟာထက် ပိုပြီးကြီးတာလားဟင်”   “ကြီးတာပေါ ့တော်၊နှစ်ဆလောက်ရှိတာ၊ကိုယ်တော်၊ဒီလိုသာဆိုရင် ဒေါ်ဒေါ်လေး အသက်ဘယ်က ထွက်ရပါ ့မလဲ ဘဲ”  “ဒေါ်ဒေါ်လေးရယ်၊မပူပါနဲ ့၊သား တအားကြီးမလုပ်တော့ပါဘူး၊” “အေးပါ၊ဒေါ်ဒေါ်လေးက အလကားပြောတာပါကွာ၊သား စိတ်ကြိုက်သာ လိုးပါ၊ဒါပေမဲ ့ည ညမှ လိုးရမှာနော်၊နေ ့ခင်းဘက် အိမ်ဖော်မ ရှေ ့မှာ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်၊လူသိလို ့ မရဘူး၊ဒေါ်ဒေါ်လေးတို ့က တူအရီး အရင်းကြီး၊လူတော မတိုးဖြစ်သွားမယ်”လို ့ပြောပြီး နောက်တချီ အတွက် အိပ်ရာပေါ် ပြန်ရောက်လာပေါ ့။

တူတော်မောင် ကျမနဲ ့ဖြစ်တော ့ အသက်က (၁၈)နှစ်ထဲမှာ၊ကျမနဲ ့မှ လူပျိုရည်ပျက်တာပါ၊ကျမ သိတာပေါ ့။ပထမဆုံးလိုးပြီး သူ ့လီးကို ကျမကိုယ်တိုင် ရေဆေးပေးတာလေ၊လီးထိပ် အရေခွံလေးတွေ ပဲ ့ပြီး သွေးတောင်စို ့နေတာ၊ကျမ ဆပ်ပြာနဲ ့တိုက်ပြီးဆေးပေးတဲ ့အခါ “အာ-ကျွတ်-ကျွတ်” လို ့နာလို ့အော်သံထွက်လာတာ၊သနားတာနဲ ့အဲဒီညမှာ သူ ့ကိုထပ်အလိုးမခိုင်းတော ့ဘဲ အနားခိုင်းရတယ်၊ဒါတောင် ကိုယ်တော်က ထပ်လိုးချင်ပါသေးတယ် ပြောနေသေး၊”ကွာ၊သား လီးထိပ် က ပြဲသွားတာ၊ထပ်လုပ်ရင် ပိုပြီးဒဏ်ရာက ကြီးသွားလိမ့်မယ်၊နောက်ရက်မှ လုပ်တော ့”လို ့ချော ့ပြောပြီးအိပ်ခိုင်းရတာ။ကျမလဲ ဘယ်အားရပါ ့မလဲ၊ထပ်ပြီးအလိုးခံချင်သေးတာပါ၊ဒါပေမဲ ့ တူတော်မောင် က အတွေ ့အကြုံမရှိဘဲ စ စချင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးတာ၊မေးသိုင်းကြိုးပြတ်ပြီး အနာတရဖြစ်သွားတာပါ။                       နောက် ညမှာတူတော်မောင် ပြုံးဖြီး ပြုံးဖြီး နဲ ့ကျမ ကုတင်ဆီရောက်လာတာ၊ကျမ က “အာ၊သားကလဲ၊အစောကြီးရှိသေးတာ၊T.V ကြည့်ကြဦးစို ့လေ”  “မကြည့်ချင်တော ့ဘူး ဒေါ်ဒေါ်လေး ဟာဘဲ ကြည့်မယ် ”  “ဟောတော်၊ဒေါ်ဒေါ်လေး ဟာ၊ဘယ်ဟာကိုကြည့်မှာလဲ”   “စောက်ဖုတ်ကြီး”  ကျမ သူ ့ခေါင်းကို လက်နဲ ့ခေါက်လိုက်ပြီး “မနေ ့ကကြည့်ပြီး ပြီလေ၊တော်ရောပေါ ့” “မနေ ့က သေသေချာချာ မမြင်လိုက်ရဘူး ဒေါ်ဒေါ်လေးရဲ ့၊သားက စောက်စိ ဆိုတာ သေချာကြည့်ချင်တာ”               ဒါနဲ ့ နျစယေက်သား ကျမအိပ်ရာပေါ်ရောက်သွားပြီး အဝတ်တွေ အကုန် ချွတ်၊ကျမက အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်လှန်၊ပေါင်နှစ်ချောင်းဖြဲကားပေးထားပြီး စောက်ပပ်ကို လက်နဲ ့ဖြဲပေးပြီး ပြပေးတယ်။တူတော်မောင် က မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး စောက်ပပ်အပြဲထဲက အစိကို အနီးကပ် ငုံ ့ကြည့်တာ၊ကျမ သူ့လက်ကိုဆွဲယူပြီး အစိကို ပေးကိုင်ခိုင်းတော ့လက်ညှိုးနဲ ့ထိုးကြည့်ပြီး “ဒေါ်ဒေါ်လေး စောက်စိ က ပဲစိလေးလိုဘဲနော်” ” အေးပေါ ့၊ပဲစိနဲ ့တူလို ့ စောက်စိလို ့ခေါ်တာနေမှာ”   “ဒေါ်ဒေါ်လေး၊ကျွန်တော် လိုးတော ့မယ်” တူတော်မောင် က ဆိုင်းမဆင့် ဘုံမဆင့် ပြောပြော ဆိုဆို လီးကို စောက်ခေါင်းပေါက်မှာတေ ့ပြီး ထိုးသွင်းပါတယ်။ကျမလဲ သူ ့ရဲ ့ခါးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ ့ဆုတ်ကိုင်ပြီး ဖင်ကို ကော့မြှေက်ပေးရပါတယ်။တူတော်မောင်က စလိုးကာစမှာ ဖြေးဖြေးချင်းထိုးသွင်းနေတာ၊နောက်တော ့ အားပါးတရ ဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ကျမလဲ “အာ-အီး-အင့် သား-ဖြေးဖြေး-အာ-ကောင်းတယ်-အီး”ပါးစပ်က အသံထွက်လာသလို ကာမအရသာကလဲ အမြင့်ဆုံးရေဆူမှတ် ရောက်နေပါပြီ၊အရည်တွေ တအားရွှဲကျနေလို ့တူတော်မောင် ဆောင့်လိုက်တိုင်း လီးက စောက်ခေါင်းထဲ “ပြွတ်-ပြွတ်-ပပ်-ပပ်-ဘတ်-ဘတ်”အသံတွေထွက်ပြီး ဝင်ထွက်နေတာ။ပြွတ်-ပြွတ်-ပပ်-ပပ် ဆိုတာ လီးနဲ ့စောက်ပပ် ထိမိတဲ ့အသံဖြစ်ပြီး၊ဘတ်-ဘတ် ဆိုတာက တူတော်မောင်ရဲ ့ ဂွေးစိ နှစ်လုံးက ကျမရဲ ့ဖင်ကို လာ လာ ရိုက်ခတ်တဲ ့အသံပါ။ကျမ သူ ့ကျောပြင်ကို လက်နဲ ့သိုင်းဖက်ရင်း၊ဖင်ကို စကောဝိုင်း ဝှေ ့ရမ်းပြီး ကော ့ ကော ့တင်ပေးပါတယ်၊တူတော်မောင် ဆောင့်အချနဲ ့ ကျမ ကော့တင်ပေးလိုက်တာ အံကိုက်ဖြစ်သွားတဲ ့အခါ အထိအတွေ ့က မပြောပြတတ်အောင်ကို အရမ်းကောင်းတော့တာပါဘဲ။အရသာ ကကောင်းလွန်းတော ့ ကျမ မရှက်ပါဘူး၊နဂိုကတဲက ကိုယ့်တူဘဲဟာ၊ဒါကြောင့် “အင်း-ဟုတ်တယ်-အီး-သားရာ-ကောင်းတယ်ကွာ-အား-ဆောင့်-ဆောင့်-တအားဆောင့်လိုးကွာ-ဒေါ်ဒေါ်လေး စောက်ဖုတ်ကြီး ကွဲချင်လဲ ကွဲပေစေ”။ကျမ အငမ်းမရ ထကြွ ရမက်ထန်နေပြီမို ့တူတော်မောင်ကို အတင်းဆွဲဖက်ပြီး ဖင်ကြီးကို တအားကော ့တင်ရင်း စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေ ဖင်ကြားအထိ ယိုစီးလာပါတော ့တယ်။ဖင်ကော့တင်ရင်း တူတော်မောင်ရဲ ့လီးက အရည်တွေ ပန်းထွက်လာတာနဲ ့၊သူပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလို ့ ကျမ မပြီး ပြီးအောင် အဖုတ်ကို လီးနဲ ့ဖိကပ်ထားရင်း ပြီးသွားပါတော ့တယ်။ကျမ တူတော်မောင်ကို ဆွဲဖက်ထားရင်း အမောဖြေရပါတယ်။နှစ်ယောက်သားထပ်ရက် မခွါသေးဘဲ နားနေရတာ၊ “လူဆိုးလေး၊ကိုယ့်အဒေါ်ကို မယားလုပ်တာ ကောင်းရဲ ့လားကွာ”မေးတာ၊ “ကောင်းတာပေါ ့ဒေါ်ဒေါ်လေးရဲ ့၊သား အခုမှ မိန်းမ လိုးဘူးတာ၊ဒေါ်ဒေါ်လေး စောက်ဖုတ်က အယ်နေတာဘဲ ” “အမလေးတော်၊ဘယ်နှယ် အယ်ရမှာလဲ သားရယ်၊ဒေါ်ဒေါ်လေး အဖုတ်က ကလေးမှ မမွေးဘူးတာ၊အကောင်းလေးပါတော် “”ဟို-ဟိုလို လေ ဒေါ်ဒေါ်လေးရယ်၊စောက်ဖုတ်အယ်တယ်ဆိုတာ လိုးရတာ ကောင်းလို ့အီဆိမ့်နေတာဘဲလို ့ပြောတာ” “ဒီလိုလုပ်ပါ ဆရာရယ်၊တော်ကြာ အဖွါးကြီးကို လိုးပြီးမှ ကောင်းလဲ မကောင်းဘူး ပြောနေမှာစိုးလို ့”။အဲဒီညမှာ ကျမတို ့ တူအရီး ညသန်းကောင်ကျော် နှစ်ချက်ထိုးမှ နားကြတာ။ဒုတိယအချီမှာ ကျမ က အပေါ်က တက်လိုးပေးတယ်။တတိယအချီမှာ ဖင်ကုန်းပြီးအလိုးခံတယ်။နောက်ဆုံးအချီမှာတော ့ကုတင်စောင်းတင်ပြီး တစ်တီတူးထောင် လိုးတာ အကောင်းဆုံးဖြစ်ပြီး လူလဲ ပျော ့ခွေ နွမ်းလျ သွားပါတော့တယ်။

အိမ်မှာက တူအရီးနှစ်ယောက်ထဲ နေတာလေ၊နေ ့ခင်းဘက်တွေမှာ သူကလဲ စက်ရုံသွား၊ကျမကလဲပွဲရုံသွား၊အိမ်သန် ့ရှင်းရေးလာလုပ်ပေးတဲ ့မိန်းမက သူ ့အချိန်နဲ ့သူလာ၊သော ့အပို ပေးထားတာမို ့တံခါးဖွင့်ဝင်၊လုပ်စရာတွေလုပ်ပြီး ပြန်တာ။ညပိုင်းမှာ တူအရီးနှစ်ယောက် ကြိုက်သလိုနေ၊အဒေါ်ကလဲ လိင်စိတ် အထန်ဆုံးဆိုတဲ ့(၃၅)နှစ်အရွယ်၊တူကလဲ (၁၈)နှစ်ဆိုတော ့အားအင်ပြေ ့နေတဲ ့အရွယ်။ဒီတော ့ ည ညလုပ်ချင်တာတွေလုပ်ပြီးရင် အိပ်ရာခင်းတွေကို တခါထဲ စက်နဲ ့လျှော်ရတယ်။အစွန်းအကွက်တွေနဲ ့မို ့အိမ်ဖော်မ အမြင်ခံလို ့ မရဘူးလေ။နောက်တစ်ခုက ကျမ (၃)လတခါ တားဆေးထိုးရတာ၊ဘယ်နည်းနဲ ့မှ ကိုယ်ဝန်ရှိလို ့ မဖြစ်ဘူး။ဒီလိုတူအရီးနှစ်ယောက် တိတ်တိတ်ပုန်းညားနေကြတာ ကျမ အသက်(၄၀)ပြေ ့တဲ ့အထိ၊တူတော်မောင် အသက်(၂၃)နှစ်အထိပါ။သက်တန်း(၅)နှစ်ကြာပါတယ်။ဒီကြားထဲမှာ တူတော်မောင် အဝေးသင်နဲ ့ဘွဲ ့ရပါတယ်။ဘွဲ ့ရပြီးတဲ ့နောက် သူ ့အသက်ကလဲ (၂၃)နှစ်ရှိလာ၊ကျမလဲ (၄၀)ထဲရောက်လာပြီမို ့ သူ ုဘဝရှေ ့ရေးအတွက် စဉ်းစားရတော ့တယ်။ကျမနဲ ့တသက်လုံးနေလို ့မှ မဖြစ်တာ။ကျမအရွယ်က ကျပြီလေ။အသက်(၄၀)ကျော်ရင် မိန်းမတွေ အကျမြန်တယ်။သူကလူငယ်၊ရှေ ့လျှောက် လူလုပ်ရဦးမှာ။ဒွကြောင့် သူ ့ကို မိန်းမယူဖို ့ကျမ ပြောရပါတယ်။သူက မိန်းမ မယူချင်ဘူး၊ဒေါ်ဒေါ်လေးနဲ ့ဘဲ တသက်လုံးနေသွားပါမယ် ပြောနေလို ့မနဲ နားဝင်အောင်ပြောရတာ။ကျမနဲ ့သူနဲ ့က လူသိထင်ရှားယူလို ့မရဘူးလေ၊ကလေးမွေးဖို ့ဆိုတာတော ့ ဝေးပေါ ့၊ဒိတော ့ကျမတို ့မျိုးဆက်ပြတ်လိမ့်မယ်၊မင်း မိန်းမယူမှ တို ့ရဲ ့မျိုးဆက် ကျန်ရစ်မှာ လို ့ပြောမှ မိန်းမယူဖို ့သဘောတူတာပါ။ဒါတောင် “တခါတလေတော ့ ဒေါ်ဒေါ်လေးနဲ ့လာနေမှာနော်”လို ့ပြောသေးတာ။             တူတော်မောင် အသက်(၂၃)နှစ်ပြေ ့မှာ မင်္ဂလာဆောင်ပေးလိုက်ပြီး စက်ရုံဝင်းထဲက အိမ်မှာနေစေပါတယ်။အရင် ကိုပါကြီးတို ့လင်မယားနေခဲ ့တဲ ့အိမ်ပါ။ကိုပါကြီးလဲဆုံးပြီလေ၊သူ့မိန်းမက တောကိုပြန်သွားတာ။တူတော်မောင် လင်မယား အခုဆိုရင် (၄)နှစ်အရွယ် သမီးလေးတောင်ရနေပြီ။တူတော်မောင် အိမ်ထောင်ချပေးပြီးတဲ ့နောက် ကျမကျန်းမာရေးက တရှောင်ရှောင်ဖြစ်လာတယ်။အသက်ကလဲ (၄၀)ကျော်လာပြီ။ဆေးခန်းပြလိုက်၊တခါတလေ ဆေးရုံတက်လိုက်၊သက်သာလာရင် ပြန်ဆင်းလိုက်နဲ ့ နေလာတာ (၅)နှစ်ထဲရောက်နေပြီလေ။ဒီနှစ်ထဲမှာ ကျန်းမာရေးပိုပြီးခြူ ခြာလာသလိုဘဲ၊ဆရာဝန်ကြီးတွေက ဖွင့်မပြောချင်လို ့သာနေမှာ၊ကျမရောဂါ က ကျွမ်းနေပြီထင်ပါရဲ ့။အသည်းကင်ဆာ ဆိုတာ အရှင်းပျောက်ဖို ့မလွယ်လှဘူး။အိပ်မရတာနဲ ့ ဟိုတွေး ဒီတွေး တွေးရင်း ရင်ခေါင်းထဲက အောင့်တက်လာတယ်။ကြိတ်မှိတ်ပြီး ဝေဒနာကို မေ့အောင် တရားမှတ်နေပေမဲ ့ အနာက ပို ပိုဆိုးလာတာ။အစောင့်နတ်စ်မလေးကို “သမီး၊ကြီးကြီး ရင်ခေါင်းထဲက တအားအောင့်လာတယ်၊ဆရာဝန်ကြီးတွေ ခေါ်ပါဦး” —ဒိနောက်မှာ ကျမ ဘာကိုမှ သတိ မရတော ့ပါ။   ။                                                                                                                    ထာဝရ ဘုရားသခင်မှာ၊ကယ်တင်ရန် စွမ်းအားရှိ၊ပြင်းထန်တဲ ့ လှိုင်းကို၊သင့်လက်က တားဆီးနိုင်ပါဘိ။ကျွနု ်ပ်တို ့၏ အော်သံများ၊ကြားစမ်းပါစေ။သင့်ကို အော်ဟစ် တောင်းဆိုသံများ၊ပင်လယ်၏ အန္တရာယ်မှ ကယ်တင်ရန် တောင်းဆိုပါရစေ။  ။အာမင်။     နောက်တစ်ရက် မနက်ခင်း တူတော်မောင် ဆေးရုံအရောက် ဆေးရုံရှေ ့ရှိ ဘုရားကျောင်းမှ ဓမ္မတေးသံပြန့်လွင့်နေပါတယ်။  ။နောက်နှစ်ရက် ရေဝေးသုသာန်မှာ။  ။(စကြဝတေး မန္ဓာတ်မင်း စင်လ ျက်လည်း နာနာဘာဝ ၀ိနာဘာဝ ဖြစ်ခြင်း ပ ျက်ခြင်း နှင့် မကင်း)။  ။                                                          ပြီးပါပြီ။