” ဒေါက်ဒေါက် … ဒေါက်ဒေါက် ” အဆက်မပြတ် တံခါးခေါက်သံကြောင် ကျမလည်း သားလေး ဇင်ကိုနဲ့ကစားရင်း တိုက်ခန်းတံခါး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။တံခါးဝမှာ ဖိတ်စာလေးကိုင်ပြီး ပြုံးပြနေတဲ့ လူချောလေး တစ်ယောက်ပါ။ ” မမ … မင်္ဂလာပါ ” ကျမ တခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ ကောင်လေးကို ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ပြုံးပြမိလိုက်တာပေါ့။ ” မင်္ဂလာပါကွာ … ဘာကိစ္စလည်း မသိဘူး ” ဒီတိုက်ခန်းကို သားလေး ၆လလောက်က ပြောင်းလာတာ။ခု သားလေး ၁နှစ်ပြည့်တော့မှာဆိုတော့ ကျမတို့ရောက်တာ ၅လကျော် ၆လပဲ ရှိသေးတယ်။အသိမိတ်ဆွေလည်း သိပ်မရှိဘူး။မောင်နဲ့ကျမက ၃နှစ်ကွာတယ် ကျမက ၂၂နှစ် မောင်က ၂၅နှစ်ထဲမှာပါ။မောင်က အလုပ်နဲ့အိမ်ပဲ အချိန်ကုန်တတ်တာ။ကျမကလည်း ဈေးနဲ့အိမ်ပဲ အချိန်ကုန်နေတာပေါ့ရှင်။သူများတိုက်ခန်းတွေဘက် အလည်မသွားတတ်တာလည်းပါမယ်။ ” သားနာမည် … တေဇာနိုင်ပါ … မမတို့ တောင်ဘက်ခန်း ပြောင်းလာတာ မကြာသေးဘူး … နက်ဖန် တိုက်တက်ဆွမ်းကပ်မလို့ … မာမီက ဖိတ်ခိုင်းလိုက်တာ ” ပြောပြီး ပြုံးပြနေတဲ့ ကောင်လေးနူတ်ခမ်းက ယောကျၤားလေး မတန်ပဲ နီထွေးထွေးနဲ့ရှင့်။သွားတက်လေးက အထင်းသားပဲ။မျက်ခုံးထူထူ နှာတံပေါ်ပေါ်လေးနဲ့ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးမို့ တကယ်ကို လူချောလေးပါပဲ။ဆံပင် ခလယ်ကွဲဂုတ်ထောက်လေးနဲ့ တခေါင်းလုံးမဟုတ်ပဲ ရှေ့ပိုင်းလေးတင် ရွှေအိုရောင်လေး ဆိုးထားသေးတယ်။
အသားဖြူဖြူ တီးရှပ်အနက်ကိုယ်ကျပ်လေးနဲ့ လက်မောင်းဖွေးဖွေးလေးက နှင်းဆီပုံတက်တူးလေးရော အောက်က သရီးကွာတား ဘောင်းဘီတိုဝတ်ထားတာ ဘော်ဒီကျစ်ကျစ်လေးနဲ့ လုံးဝအမိုက်စားလေး။ ” အော် … မမနာမည်က … ဟေသီဟန်စိုးပါ … မမအမျိုးသားက … ကိုသော်ဇင်တဲ့ အလုပ်သွားတုန်း ” ကျမလည်း ကိုယ့်နာမည်ကိုယ် မိတ်ဆက်ရင်း ကောင်လေးနား တိုးကပ်လိုက်တယ်။ပထမဆုံးရေမွှေးနံ့သင်းသင်းနဲ့ ယောကျၤားချေွးနံ့ ရောရက်လေး ကျမနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာတာပေါ့။ ” ဟုတ် … မမ … ဟိုဘက်ခန်းတွေ အကုန်ဖိတ်ပြီးပြီ … မမတို့ အခန်းက လူမရှိဘူးထင်လို့ … ခုန ဒီက ဖြတ်သွားရင်း ကလေးသံကြားမှ လူရှိမှန်း သိတာ … ခ်ခ် ” ပြုံးပြန်ပြီ ဒုတိယအကြိမ် ဒီတခါ အနီးကပ်မို့ ကျမ ရင်ခုန်သွားရတယ်ရှင်။မဖြစ်သင့်မှန်းသိတယ် မောင်နဲ့ကျမက ရည်းစားသက်တမ်း ၂နှစ်ကျော်မှ လက်ထပ်ခဲ့တာ။အိမ်ထောင်သက် ၃နှစ်အတွင်း ၂နှစ်လောက်က အိမ်ငှားနေရင်း ဒီတိုက်ခန်းက မောင့်ဘက်က အမွှေရလို့ ဝယ်ပြီးနေကြတာပါ။မြို့အစွန်နားမို ပေ၂ဝ ပေ၄ဝ အခန်းတွေပါ။တိုက်ခန်းတတွဲကို အခန်း၈ခန်း တွဲဆောက်ထားတာ။လူသွားလူလာ ပြတ်တာက လွဲလို့ အေးအေးဆေးဆေး နေတတ်တဲ့ မောင်နဲ့ကျမ အတွက် တကယ်အဆင်ပြေတဲ့နေရာလေးပါပဲ။ ” အော် … မမက … အပြင်မထွက်တတ်တော့ … အမြဲ တံခါးပိတ်ထားမိတာ … တံခါးပတ်ထားတော့ ဖုံမဝင်ဘူးလေ … ဖုံမဝင်တော့ အမှိုက်လှဲရ သက်သာတာပေါ့ကွ … ခ်လ်း ” မထင်ပဲ ကျမလည်း ကောင်လေးကို အရွှန်းဖေါက်မိသွားတယ်။ ” မမ … သား အိမ်ထဲ ဝင်လို့ရမလား … ကလေး ချီကြည့်ချင်လို့ ” ” ဝင်လေကွာ … သားလေးကလည်း မင်းမော့ကြည့်နေတာ … သူငယ်ချင်း … ဖွဲ့မလိုထင်တယ် ” ကျမစကားဆုံးတော့ ကောင်လေးက တိုက်တက်ဖိတ်စာကို ကျမလက်ဆီလှမ်းပေးပြီး သားလေးဆီ လျှောက်သွားလိုက်တယ်။မော့ကြည့်နေတဲ့ သားလေးကို ပွေ့ချီရင်း သားလေးပါးပြင်နုနုလေးကို သူ့နှာခေါင်းလေး မြုပ်အောင် ဖိနမ်းပစ်တာ။
အံအောစရာပါပဲ သားလေးက ကောင်လေးနမ်းတာကို မကြောက်တဲ့အပြင် တခိခိနဲ့ မျက်လုံးလေးပိတ်နေအောင် ရီနေတာရှင်။ ” ဟေ့ရောင် … ဦးဦးကို ချစ်လားကွ ” ကောင်လေးက မြူတော့ သားလေးက သူ့လက်ကလေးနဲ့ ကောင်လေးမျက်နှာကို ဖမ်းကုတ်နေတော့တာ။ ” တေဇာနိုင် … အဲ … ကိုနိုင် … အဲ မောင်လေး ” ” ခ်ခ် … မမ အဆင်ပြေသလို ခေါ်ပါ … အိမ်က … တေဇာလို့ခေါ်တယ် … သားအသက် နောက်လဆို ၁၉နှစ် ပြည့်ပြီ … အဲကျ … မွေးနေ့လုပ်မှာ … မမတို့ မိသားစုကို ကြိုဖိတ်တယ်နော် … ကလေးလည်း ခေါ်ခဲ့ … မာမီနဲ့ ဒယ်ဒီက … ကလေး တအား ချစ်တာဗျ ” ” ဟုတ်ပါပြီ … တေဇာရယ် … သားအသက်က ၁၉နှစ်သာ ပြောတယ် … ထွားလိုက်တာကွာ ” ” ဗျာ … မမ ” ” အာ … တေဇာ … ဘောဒီက … ထွားကြိုင်းတာ ပြောတာပါ ” ” သားက … ဂျင်မ် … ဆော့တယ်လေ … ကျောင်းပိတ်လို့ ဒီလာနေတာ … ဒုတိယနှစ် အီကိုဘာသာ ယူထားတာ ” ” အော် … ကလေးက … မျက်နှာ ကုတ်တယ်နော် … သတိထား ” ” ဟုတ် … အ ” ” ဟော … ပြောရင်း ဆိုရင်း … ကုတ်မိပြီ ထင်တယ် ” တကယ်လည်း ကလေးက တေဇာ့မျက်နှာကို လှမ်းကုတ်နေတာ။တေဇာက မျက်နှာနောက်ဆုတ်လိုက်ပေမယ့် ကုတ်မိသွားတယ်။ ” ရပါတယ် … မမရယ် ” ” ပြပါဦး … မမကို ” ကျမလည်း တေဇာနိုင့်လက်ထဲက ကလေးကိုဆွဲယူပြီကြမ်းပြင်ပေါ်ချ ပြီးမှသူမျက်နှာကို အနီးကပ်သေချာကြည့်လိုက်တာ။နှာတံစင်းစင်းလေး ဘေးနား ပါးပြင်ဘက် အစင်းကြောင်းလေး ထင်သွားတာပေါ့။ ” နေဦး … အရက်ပျံလေး တို့သွား ခဏနဲ့ခြောက်သွားမှပါ ” ” ဟာ … နေပါစေ … မမရာ … ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ” ” ခဏပဲ စပ်တာပါကွ … ဒီကစောင့် … မမ အရက်ပျံနဲ့ဂွမ်း သွားယူမယ် ” ကျမလည်း အိမ်ထဲ အရက်ပျံနဲ့ဂွမ်းသွားယူပြီး တေဇာနိုင့် ပါးလေးပေါ်က လက်သည်းရာ အစင်းကြောင်းလေးကို အရက်ပြန် တို့ပေးလိုက်တယ်။စိတ်ထဲ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့အားနာစိတ်လေး ဖြစ်နေမိတာ။
ကိုယ့်ကလေးက ကုတ်လိုက်တာလေ။ ” အ ” ” ဟယ် … ဒီခန္ဓာကိုယ်ကြီးက … ဒီလောက် စပ်တာလေး … မခံနိုင်ဘူးပေါ့ … ခ်လ်း ခ်လ်း ” ” ရုတ်တရက် … မို့ပါဗျ ” ” အာ … ဘယ်လာကိုင်တာလဲ ” တေဇာနိုင်က ကျမ အရက်ပြန်တို့တော့ စပ်ပြီး သူ့လက်နစ်ဖက်က ကျမကို လှမ်းကိုင်တာ မထင်မှတ်ပဲ ကျမ နို့အုံတွေ ကိုင်မိလျက်သားဖြစ်တာ။ကျမ သွေးသားတွေ ချက်ချင်း ဆူပွက်လာတယ်။အိမ်မှာ ကလေးနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချိန်မို့ အစပါးလေးကို ဂါဝန်အတိုပုံစံလေးနဲ့ တွဲချုပ်ထားတဲ့ အကျ ႌလက်တကိုင်း လေး ဝတ်ထားမိတာ။ခါတိုင်းလိုပဲ အောက်က ဘော်လီခံမထားမိဘူး အတွင်းခံဘောင်းဘီလည်း ဝတ်မထားဘူး။တေဇာနိုင်က ကျမ ကလေးနဲ့ကစား နေတဲ့ချိန် ရုတ်တရက်ရောက်လာတာလေ။ တေဇာနိုင်လက်က ကျမ ရင်သားတွေဆုပ်ကိုင်မိတော့ အကျ ႌအပါးလေးပဲ ခြားပြီး ကိုင်ခံရသလို ဖြစ်နေတာပေါ့။ ” ဟာ … ဆောရီးနော် … မမ … ကျနော်က လက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်တာပါ ” ပြောရင်း ရဲတက်လာတဲ့ တေဇာနိုင့် မျက်နှာချောချောလေးကို ကြည့်ရင်း ကျမစိတ်ထဲ ရယ်ချင်သလိုလို ကြည်နုူးသလိုလိုနဲ့ ဝေဒနာလေးတခု ခံစားလိုက်မိတယ်။မောင်ကလွဲပြီး ကျမနို့အုံလေးကို ဘယ်သူမှ မကိုင်ဖူးဘူးလေ။ ” အင်းပါ … လွတ်တော့လေကွာ ” ” ဟာ … ဟုတ်ဟုတ် ” ကျမနို့တွေ ကိုင်ထားရင်း ကျမသတိပေးမှ နို့အုံကိုလွတ်ပြီး တံခါးပေါက်ဆီ ထွက်ပြေးသွားတယ်။အဲဒီချိန်က စပြီး တေဇာနိုင်က ကျမရင်ထဲ မောင်နဲ့အတူ နေရာယူသွားတာ ကျမ မသိခဲ့ပါဘူး။မောင့်အပေါ် အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်ခဲ့ရတဲ့ ရက်တွေလည်း များလှပါပြီလေ။ ” ဟေသီရေ … မောင်သွားပြီဟေ့ … သားလေးကို ညနေကြမှ … အမတို့ ပြန်ပို့ပေးလိမ့်မယ် ” သားလေးက မောင်နဲ့ အပြင်လိုက်ရမှာမို့ ပြုံးရွှင်နေတာပဲ။မောင့်အမက ၁ပတ်ကို ၂ရက်လောက် ကလေးကို ဖုန်းဆက်ခေါ်လေ့ရှိတယ်။ မနက်ကနေ ညနေထိ ခေါ်ထားပြီး ညနေပိုင်းကျ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး လာပို့ပေးကြပါတယ်။မောင်က မနက်ပိုင်း အလုပ်သွားရင်း ကလေးကို သူ့အမအိမ် ဝင်ပို့ပေးရတာပေါ့။ ” အင်းပါ မောင်ရဲ့ … ဆိုင်ကယ် … သေချာမောင်း … သားလေးရေ … တာ့တာ ” မောင်တို့ သားအဖ နူတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ ကျမလည်း တိုက်ထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။
ထမင်းဟင်းချက် ပြီး မနေ့က အဝတ်တွေလျှော် ပြီးရင် အိပ်ယုံပဲ။ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာလိုက်တယ်။ထမင်းကျက်ပြီးတာနဲ့ ဆူးပုတ်ရွတ်နဲ့ကြက်ဥလေး ရောကြော်လိုက်တယ်။မနေက ဆိတ်သားချက်တွေ အများကြီး ကျန်သေးတာမို့ အသားမချက်တော့ပဲ ပဲရာဇာဟင်းရည်းလေး တည်နေတုန်း ကျမ ခါးပေါ် လက်ကလေးနှစ်ဖက် ရောက်လာတာပဲ။နှာခေါင်းထဲ ရေမွှေးနံ့လေးဝင်လာတာနဲ့ လှည့်ကြည့်စရာ မလိုပါဘူး တေဇာနိုင်မှန်း ကျမသိတာပေါ့။ မှတ်မှတ်ရရ တေဇာနိုင့် မွေးနေ့ကစပြီး ကျမနဲ့တေဇာနိုင့် ဆက်ဆံရေး ပြောင်းလဲသွားခဲ့တာပဲ။သူ့မွေးနေ့မှာ ဘောင်းဘီတို တစ်ထည်လက်ဆောင်ဝယ်ပြီး ကျမတို့မိသားစု သွားခဲ့ကြတာ။အကျ ႌလက်ပြတ်အပြာနုလေးနဲ့ ဂါဝန်အရှည်အနက်လေး ဝတ်သွားလိုက်တယ်။မောင်က စတစ်ကော်လံနဲ့ ပိုးပုဆိုးလေးဝတ်တာ။တေဇာနိုင်က ကော်လံပါတဲ့ အကျ ႌလက်ရှည် အဖြူကို အောက်ခံထားပြီး ကုတ်အကျ ႌနီညို ဝမ်းတက်နဲ့ တကယ်ကို မော်ဒယ်တစ်ယောက်အတိုင်း အပြတ်မိုက်နေတာပေါ့။တေဇာနိုင့်မိဘတွေကလည်း ကျမတို့မိသားစုကို ခင်ပါတယ်။ကလေးဆို မြင်တာနဲ့ လက်ပေါ်က မချဘူး။အုံးနို့ခေါက်ဆွဲစားပြီး မောင်က ပြန်သွားတာတော့ ကျမနဲ့ကလေးပဲ ကျန်ခဲ့တာ။ကျမလည်း တခြားဧည့်သည်တွေ ကူပြီးဧည့်ခံပေးနေလိုက်တယ်။ လူရှင်းတော့ ကျမလည်း ဆီးသွားချင်တာနဲ့ သန့်စင်ခန်းဝင်ပြီး သေးပေါက်လိုက်တယ်။ပြန်အထွက်မှာ တေဇာလှိုင်က မထင်မှတ်ပဲ ကျမနားရောက်လာပြီး မွေးနေ့လက်ဆောင် တောင်းနေတာပေါ့။ကျမက ဘောင်းဘီတို ပေးထားကြောင်းပြောတာကို မရဘူး သက်သက်ပေးရမယ် ဆိုပြီး ကျမ နားနားလေး တိုးတိုးကပ်ပြောနေတာ။တေဇာနိုင့် စကားကြောင့် ကျမ တကိုယ်လုံး သွေးတွေဆူပွက်လာပြီး စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ခံစားလိုက်ရတယ်ရှင်။
ကျမ ပြန်ပြောမယ် အလုပ် တေဇာနိုင် လက်တွေက ကျမအကျ ႌ ီအောက်နားစလေးကို အပေါ်လှန်တင်ပစ်တယ်။ ကျမစိတ်ထဲ လူတစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာမှာ ကြောက်နေမိတာပေါ့။တေဇာနိုင်က အေးဆေးပဲရှင့် ကျမအကျ ႌကို လည်ပင်းထိလှန်ပြီးတာနဲ့ ဘော်လီကို နို့နှစ်လုံးကြားအလယ်ကနေ အောက်ဆွဲချပစ်တယ်။ဘော်လီက ပင့်ထိန်းပေးသလိုဖြစ်ပြီး တင်းကားလာတဲ့ ကျမနို့အုံထိပ်က နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တဖက်ပြီးတဖက် အငမ်းမရစို့နေတော့တာပဲ။အားရတော့မှ လက်ဆောင်အတွက် ကျေးဇူးလို့ ပြောပြီး လှည့်ထွက်သွားတာ။ကျမလည်း သန့်စင်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီး ဘော်လီပြန်တင်ရင်း အကျ ႌကို ပြန်ဆွဲချတော့ ပေါင်ခြံက စိုစိစိလေး ဖြစ်နေတာပေါ့။ ထမိန်အောက်နားစဆွဲတင်ပြီး လက်နဲ့ ပေါင်ကြားစမ်းမိတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ကျမအဖုတ်လေး အရည်တွေရွှဲနေတော့တာပါပဲ။ ” မ ” တေဇာနိုင် အသံကြောင့် ကျမဟင်းရည်မွှေရင်း တွေးနေတဲ့ အတွေးစလေး ပျက်သွားရတာပေါ့ရှင်။ ” ဘာလဲ … သားရယ် … ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ … ဟင်းရည် တည်ထားတာ … မကျက်သေးဘူး ” ကျမလည်း တေဇာနိုင့်ပြောရင်း ဟင်းရည်မြည်းကြည့်နေတာ ပေါ့တာနဲ့ ဆားနဲနဲ ထပ်ခတ်လိုက်တယ်။တေဇာနိုင့်မွေးနေ့ ပြီးတော့ နောက်ရက်တွေ တေဇာနိုင်က ကျမတိုက်ခန်းဘက် ရောက်ရောက်လာတော့တာပဲ။ကလေးလည်း တေဇာနိုင်က သံယောစဉ်ဖြစ်နေတာပေါ့။မောင်ကတောင် စနေသေးတယ်။တေဇာနိုင့်ကို မိန်းမယူ ကလေးမွေးကွ ဆိုပြီး။တေဇာနိုင်က မိန်းယူစရာမလိုကြောင်း ကျမတို့သားလေးရှိတယ်ဆိုပြီး ပြန်ပြောနေတတ်တာ။အနေနီးတော့လည်း မမြင်နိုင်တဲ့ သံယောစဉ်ကြိုးလေးတွေ ရစ်ပတ်မိတာပေါ့နော့။တေဇာနိုင်က လူမရှိရင် ကျမကို မလို့ပြောင်းခေါ်တတ်တယ်။
ကျမလည်း သူသုံးနုူံး ပြောတဲ့အတိုင်း သားလို့ ပြောင်းခေါ်တာပါ။ ” ဇင်လေးရော … မ ” ” ကလေးက … ဒီနေ့ … သူ့အဒေါ်အိမ်ပါသွားလေရဲ့တော် ” ” ဒီနေ့တော့ ပျင်းစရာကြီးပဲ … ဒါပေမယ့် … တမျိုးကောင်းပါတယ်လေ ” ” မယ့်လေးတော် … ဘာကောင်းနေတာပါလိမ့် ” ကျမလည်း တေဇာနိုင့်ကို ကျောပေးပြောရင်း ဆူလာတဲ့ ဟင်းရည်ကို ဇွန်းအကြီးနဲ့ မွှေပေးနေတာ။ ” ဇင်လေး … မရှိတော့ … သားတစ်ယောက်ထဲ … နို့စို့ရမှာလေဗျာ ” ပြောရင်း တေဇာနိုင်လက်တွေက ကျမခါးပေါ်ကနေ အပေါ်တက်လာရင်း နို့အုံကို ညှစ်ချေကစားနေတာရှင်။ ” ဒါပဲ … ဟွန့် … လူကြီးက ကြီးလှပြီ … နို့က မဝနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတာ ” ” ဒါတော့ … မ နို့သီးလေးက ဘယ်ချိန်စို့စို့ ရဲပြီး နို့ရည်ထွက်တော့ … စို့ မဝတာပေါ့ဗျ … ခိခိ ” ” ကဲပါ … ဖယ်ပေးဦး … ဟင်းရည်ကျက်ပြီ … ဘာစားလာခဲ့လည်း … ထမင်းစားမလား ” ” မစားချင်ပါဘူး … မရာ … နို့စို့ချင်တာပါဆို ” ” ခ်ခ် … ဒါဆိုလည်း … အခန်းထဲက စောင့် … မ … ရေချိုးပြီး … လာခဲ့မယ် … ၁၅မိနစ်ပဲ စောင့် ဟုတ်ပီလား ” ” မစောင့်ပါဘူး … လာတော့ဗျာ ” တေဇာနိုင်က ကျမနို့တွေညှစ်ရင်း မီးဖိုခန်းထဲက ဇွတ်ဆွဲခေါ်နေတာပေါ့။နောက်ကျောကနေ ကျမဖင်ကြားထဲ ထောက်ထားတဲ့ ဟာကြီးကလည်း မာထင်နေပြီ။ ” ဟဲ့ …… ခဏ …… ဟင်းရည်အိုး အောက်ချဦးမယ် … တကတည်း … ဇွတ် ” ကျမလည်း ပြောသာပြောနေရတာ နို့တွေညှစ်နေကတည်းက အောက်က တဆစ်ဆစ်နဲ့ ခံစားနေရတာပါ။အိပ်ခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကုတင်စောင်းမှာ ကျမကို ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ခိုင်းနေတာပေါ့။ပြီးမှ တေဇာနိုင်က ကျမနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်လိုက်တယ်။ဒါက တေဇာနိုင့် အကျင့်ပါ။
ကျမလက်တကိုင်း အကျ ႌလေးကို ပုခုံးနှစ်ဖက်ကနေ အကျ ႌကိုင်းလေးတွေ ဗိုက်ပေါ်ထိ ဆွဲချပစ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးတွေကို အငမ်းမရနဲ့ တဖက်ပြီးတဖက်စို့တော့တာပဲ။တေဇာနိုင်ရဲ့ နူတ်ခမ်းလေးထဲ နို့သီးခေါင်းလေး မြုပ်သွားတိုင်း ကျမ သူ့ခေါင်းလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲကပ်ထားရင်း နို့စို့ခံပြီး ဇိမ်ယူနေမိတယ်။ နို့သီးခေါင်းတဖက် စို့တိုင်း တေဇာနိုင့်လက်တဖက်က ကျန်တဲ့နို့သီးထိပ်လေးကို ချေချေပေးတာပါ။နို့ရည်လေးထွက်လာပြီး သူ့လက်ထိပ်လေးတွေကပ်တာနဲ့ အဲဒီလက်ချောင်းလေးကို ကျမပါးစပ်နား ကပ်ပေးတတ်တယ်။ကျမလည်း နို့ရည်ပေကပ်နေတဲ့ တေဇာနိုင့် လက်ချောင်းလေးကို ထိပ်ကနေ အရင်းထိ ဆွဲစုပ်ပေးမိတာပေါ့။ခဏနေတော့ ကျမလည်း ညာဘက်ခြေထောက်လေးမြှောက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ထိုင်နေတဲ့ တေဇာနိုင်ပေါင်ကြား စမ်းကြည့်နေတာ။ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ သူ့ပေါင်ကြားထဲက မာထင်နေတဲ့အရာကို ခြေဖမိုးနဲ့ ထိမိနေပြီ။ ” မင်းဟာကြီးက … မာနေပြီနော်သား ” ” အင်း … နို့စို့ဦးမယ် … မ ရယ် ” ကျမနို့တွေကို အားရအောင်စို့ပြီးမှ ထရပ်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖွင့်တာ။ ” ဟိတ် … ဘောင်းဘီချွတ်ကွာ ” ” မ … ကျတော့ … အောက်က အကာအကွယ်နဲ့ ” ” အွန်း … ကြည့် ” ကျမလည်း တေဇာနိုင့်ရှေ့ အကျ ႌ ီစကပ်တွဲလျက်လေးကို ချွတ်ပြလိုက်တယ်။အဲကျမှ တေဇာနိုင်ကာ သူ့အဝတ်စားတွေ ချွတ်တာ။ ” ခ်ခ် ခ်ခ် … ဘော်ဒီက အမိုက်စားပါလား သားရယ် … ဘယ်ချိန် ကြည့်ကြည့် မိုက်တယ် ” ” ဘော်ဒီပဲလား … မ ရယ် … သား ဟာကြီးရော ” ” ဟွန့် နော် ” ” လက်ဖယ်ပေး … မ … ရာ … ဖယ်ကွာ ” ကျမလည်း တေဇာနိုင့်ကို မရိုးမယွလေး ပြောပြီး မျက်နှာ လက်နဲ့အုပ်ထားလိုက်တယ်။မရပါဘူးရှင် ကျမလက်တွေဆွဲဖယ်ပြီး သူ့လီးနဲ့ မျက်နှာအနံ့ထိုးပွတ်တော့တာ။မောင် အမြတ်တနိုးနမ်းနေတဲ့ ကျမ ပါးပြင်လေးတွေ တေဇာနိုင်ရဲ့ လီးရာတွေ ဖြစ်နေပါပြီ။တဖြည်းဖြည်း တေဇာနိုင့်လီးမာထင်လာတာနဲ့ ကျမနူတ်ခမ်းတွေကလည်း အဆင်သင့်ပါပဲ။ကျမကို ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှဲချရင်း ကျမနို့အုံပေါ် တက်ထိုင်တတ်တယ်။ထိုင်ပြီးတာနဲ့ ညာလက်နဲ့သူ့လီးကိုကိုင်ထိန်းရင်း ကျမနူတ်ခမ်းပေါ် ဒစ်နဲ့ ထိုးပွတ်တော့တာ။
ကျမ လျှာလေး ထောင်ပေးထားရင် လျှာထိပ်လေးကို လီးထိပ်နဲ့ကန်လန့်ဖျက်ပွတ်ရင်း ဇိမ်ယူတတ်သေးတယ်။ခဏနေရင်တော့ ကျမ ပါးစပ်ကို ဟခိုင်းပြီး ခါးအားနဲ့ လီးကို တရစ်ချင်းထိုးသွင်းတာပေါ့။မောင့်လီးကို တခါတလေမှ စုပ်ပေးရတဲ့ ကျမ တေဇာနိုင့်လီးကျတော့ နေတိုင်း လိုလို အရင်းထိ မျိုပေးရတယ်။ကျမပါးစပ်ကို အားရအောင် လိုးပြီး လရည်ကို ပါးစပ်ထဲပဲ ပန်းထုတ်ပစ်တတ်တာ အကျင့်တခုပဲ။သူပြီးတာနဲ့ ရပ်မသွားဘူးရှင့် တေဇာနိုင်ရဲ့ ထူးခြားချက်က အဲဒါပေါ့။သူပြီးတာနဲ့ ကျမ အဖုတ်ကို တန်းယက်ပေးတယ် တခါတခါဆို မောင်က မနက်ပိုင်းထလိုးသွားတာ မဆေးမိဘူး တေဇာနိုင်က မရွံရှာပါဘူး ကျမစောက်ပတ်ယက်ရင်း မောင့်လရည်တွေပါ ရောမျိုပစ်တယ်။ စောက်ဖုတ်တင်မဟုတ်ဖူးရှင့် ဖင်ပေါက်ပါ ထိုးယက် ကလိပေးတာ။လူငယ်သလောက် ဆွဲဆောင်မှု့ကလည်း ကောင်းနေတာပေါ့။လိုးပြီဟေ့ ဆိုလည်း ကျမ ကို အရင်ပြီးအောင် လိုးပြီးမှ သူပြီးအောင်လိုးတာ။ခုလည်း ကျမအဖုတ်ယက်ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကို ကျမစောင်ခေါင်းထဲ တေ့ပြီး လိုးနေတာပဲလေ။လရည်ထွက်ထားပေမယ့် လီးက လျော့ကျမသွားဘူး အဲဒီအတွက် သူလေ့ကျင့်ထားတယ်ပြောတယ်။တေဇာနိုင်ရဲ့ ထိထိမိမိရှိလှတဲ့ လိုးချက်တွေကို ကျမ ကြာကြာတော့ တောင့်မခံနိုင်ပါဘူး။ဆီးခုံးချင်းထိအောင် ဆောင့်လိုးတတ်တဲ့ သူ့ရဲ့ လိုးချက်တွေအောက် စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ခဲ့ရတာပါပဲ။ခုထိ မောင်မသိအောင် တေဇာနိုင့်ကို ကျမ အလိုးခံနေတုန်းပါပဲရှင်….ပြီး။
