အထိအတွေ့ကြောင့်

ချောငယ်တယောက် ကိုကို သငေ်္ဘာပေါ် ပြန်တက်သွားပြီး နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ကျောင်းဆရာမပီပီ အားလပ်နေတာကလည်း တကြောင်း၊ သူမ ဦးငယ် ရဲ့ မိန်းမ ဆုံးသွားတုန်းက လည်း မရောက်ခဲ့တာက တကြောင်း၊ ကြောင့် သူမတို့ ဇာတိ ကောလင်းမြို့ လေးသို့ အလည်ရောက်ခဲ့ရလေတော့သည်၊ ” ဟဲ့ ကောင်မ ရယ် ယောက်ကျားရပြီး မှ ပိုတောင် ချောလို့လှလို့ ပါလားကွာ” သူကို အိမ်၀က ဆီးကြိုနေတဲ့ သူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်၊ ညီမနှစ်၀မ်းကွဲ လည်း တော်စပ်သူ၊ လွင်မာ က ဖက်လဲ တကင်း ဆီးကြိုလိုက်သည်။ ” အေးဟယ် ဒေါ်လေး ဆုံးတုန်းက မရောက်ဖြစ်လိုက်လို့၊ အခုမှ လာရတာ ဦးငယ် ဘယ်လိုနေသေးလဲ” ” ဖေဖေ လည်း မေမေ ဆုံးပြီးကတည်းက အဖိုးကြီး ဖြစ်သွားသလိုပဲကွာ တကယ်ဆို သူက အခုမှ အသက်က ငါးဆယ် ကျော်လေးပဲ ရှိသေးတာ” ချောငယ်နူင့် လွင်မာမှာ အဖေညီအကို တ၀မ်းကွဲ မှမွေးလာကြသော ညီအမ နူစ်၀မ်းကွဲဖြစ် ပြီး။

ငယ်ငယ်က ဆော့ဖေါ်ဆော့ဖက်၊ ကျောင်းသွားဖေါ်ကျောင်းသွားဖက် လည်းဖြစ်သည်၊ လွင်မာ ကမိဘလက်ငုတ် ကျောက်အရောင်း အ၀ယ်ကို ဆက်လုပ်ခဲ့ပြီး သူမ နူင့် လက်ထက်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားသော ချစ်သူ ဗိုလ်ကြီးအောင်အောင် တယောက် ရှေ့တန်းမှာ ကျဆုံးသွားပြီး ကထဲက နောက်ထပ် ချစ်သူမရှာတော့ပဲ အပျိုကြီး ဘ၀နူင့် အရိုးထုတ်ဖို့ ကြံနေသလားမသိ၊ အလုပ်သာ ကြုံးလုပ်နေတော့သည်။ ချောငယ်ကတော့ အထက်တန်းပြဆရာမဘ၀နူင့် မန္တလေး တွင်တာ ၀န်ထမ်းဆောင်ရင်း နိူင်ငံခြားသငေ်္ဘာလိုင်းက အင်ဂျင်နီယာ ကိုကို နူင့် အိမ်ထောင်ကျ ခဲ့လေသည်။ ချောငယ် နူင့် လွင်မာတို့ အဖေမှာ မြန်မာနိူင်ငံသို့ အင်္ဂလိပ် ၀င်တော့ ပါလာသည့် ချစ်တီး ကုလားညီအကို၏ သားများဖြစ်ပြီး၊ ဒေသခံ ရှမ်းမလေးများဖြင့် အိမ်ထောင်ကျ ပြီး တည်တည်တန့်တန့် ဗမာဆန်ဆန် တလင်တမယား နေခဲ့ကြသူများဖြစ်သည်။

သူတို့ ကိုယ်သူတို့ ကုလားဟုပင်မထင်မှတ်ကြတော့ခြေ။ ချောငယ်နူင့်လွင်မာတို့မှာလည်း အဖေတွေဖက်က ရလိုက်သောနှခေါင်းချွန်ချွန်နူင့် ဘော်ဒီထွားထွား ကြီးများ သာမက၊ အမေဘက်က ၀င်းဝါသော အသားအရည်ကို ရရှိကြသဖြင့် မြင်လိုက်ရသမျှ ယောက်ကျားသားများ ခေါင်းလည် လှည့်ကြည့်ရလောက်အောင်ပင် ဆွဲဆောင်မှုရှိကြလေသည်။ ” ဟော ဒီမှာ ဖေဖေ ကြည့်ပါအုန်း ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ ” ” ဦးငယ် ချော ကိုမှတ်မိလား ” ဦးငယ်က ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေရင် ရီေ၀သော မျက်လုံးများဖြင့် ချောငယ်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ “အင်း မြင်ဘူးသလိုပဲ..လွင်မာ့သူငယ်ချင်းလား” ” အင်း ဦးငယ်ကလည်း လုပ်တော့မယ်၊ ချောက ငယ်ငယ်တုန်းက ဦးငယ်တို့အိမ်မှာပဲ နေတာလေ၊ ဦးငယ်ကို အမြဲတမ်းကုန်းပိုးထမ်းခိုင်း တမ်းဆော့တာလေ” ” အင်းအင်း မှတ်မိတယ်၊ ထင်တာပဲ” ” အင်း ချော ဒီမှာတပတ်လောက်နေအုန်းမှာပဲ တဖြေးဖြေး ပြန်မှတ်မိလာမှာပါ။

ဟေ့ကောင်မင်း အဲလိုနေနိူင်ရင် အတော်ပဲ၊ ငါလည်း အလုပ်ကို စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်လုပ်လို့ရတာပေါ့ကွာ” ” အေးပါ၊ ငါလည်း နွေကျောင်းပိတ်၊ ကိုကိုလည်း သငေ်္ဘာလိုက်သွားလို့ တယောက်ထဲ ပျင်းနေမဲ့ အတူတူ နင်တို့ နဲ့လည်း မတွေ့ရတာကြာလို့နေမလို့လာတာလေကွာ” ချောငယ်နူင့်လွင်မာတို့ နူစ်ယောက် ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေပြောကြဆိုကြရင်း ညနက်မှအိပ်ပျော်သွားကြတော့သည်။ မနက် ချောငယ်နိူးတော့ လွင်မာက ဆိုင်သွားဖို့ အ၀တ်အစား ပင်လဲပြီးနေလေပြီ။ ” ကဲ မချော ဒီမှာ အိမ်သော့ထားခဲ့မယ် နင် အပြင်သွားရင်လည်း သိပ်အကြာကြီး မနေနဲ့၊ ငါ အဖေတယောက်ထဲ အိမ်မှာ ကျန်မနေခဲ့စေခြင်ဘူး၊ ” ” စိတ်သာချ၊ ငါနင်တို့နဲ့ နေဖို့လာတာ၊ ဒီနားဟိုနားပဲ သွားမှာ” လွင်မာထွက်သွားပြီး ချောငယ်တယောက် ရေချိုးမလို့ကြံရင်း ထမိန်ရင်လျားလျှက်သဘက်တထည်ဆွဲပြီးထွက်လာခဲ့လေသည်။

ဦးငယ် အခန်း နားကဖြတ်သွားတော့ ချောငယ် တယောက်၊ အခန်းတွင်းက အားကနဲ ငြီးညူလိုက်သံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ကမာန်းကတမ်း အခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်မိသည်။ “ ဟင်..ဦးငယ် ”ချောငယ် တယောက် ပါးစပ် အဟောင်းသားပင် ဖြစ်သွားရသည်၊ ဦးငယ် မှာ ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်လျှက်က အားရပါးရ ဂွင်းတိုက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ဖြစ်ပေသည်။ ဦးငယ်မှာ နောက်ဆုံး အထွတ် အထိတ်ရောက်လုရောက်စဲ မို့ သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရထုနေသည်။ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်လို့ ထုနေတာဖြစ်လို့ ချောငယ်ကို မမြင်၊ ခုလို အခြေအနေနဲ့ ဆိုရင်လည်း ချောငယ်ကို မြင်ရင်တောင် မှ ဂရုစိုက်မဲ့ ပုံမပေါ်ပါ။ ချောငယ်ကြည့်နေရင်းကပင် ဦးငယ်လီးထိတ်မှ သုတ်ရည်များ ဖတ်ကနဖြတ်ကနဲ ပန်းထွက်လာပြီး ဦးငယ်တယောက်ပြီးသွားတော့သည်။ ချောငယ်မှာ အိမ်ထောင်ကျတာ သုံး နူစ်လောက်သာ ရှိသေးပြီး အခုမှ အသက် နှစ်ဆယ့်ခြောက် နူစ် သာရှိသေးသည်။

သူမ ဘဝမှာ ကိုကို က ရီးစားဦး လည်း ဖြစ်၊ ကိုကိုနဲ့ ပဲ အိမ်ထောင်ပြု ခဲ့တာ ဆိုတော့ ကိုကို့ လီးကို သာ မြင်ဘူး ခံဘူးခဲ့သည်။ အဲဒါကြောင့် တခါတလေ အပြာကားတွေ ကိုကိုနူင့် အတူတူ ဖြစ်စေ၊ ကိုကို့ ကွယ်ရာမှာ ဖြစ်စေ ကြည့်ခဲ့စဉ်က ထိုရုပ်ရှင်ထဲ မှာ တွေ့ရသည့်လီးကြီး များမှာ သာမန် မဟုတ်ဟု ယုံကြည်ထားခဲ့သည်။ မင်သမီးများကလည်း သူမလို ဗမာ အမျိုးသမီး ထဲ ရှာမှရှား ထွားမို့ လှသည့် သုံးဆယ့်ခြောက် ဒီဆိုဒ် ရင်သား ထက်ပိုကြီးကြ သည်များမှာ အတုများဟု ကိုကိုက ပြောဖူးသည်။ ဒါကြောင့် ငါးလက်မ လောက်သာရှိ သော ကိုကို့ လီးမှာ အာရှသား ယောက်ကျားများ အတွက် ပုံမှန် ဆိုဒ် ဟုသာ သူမ နားလည်ထား၏၊ အခု တွေ့နေရသော ဦးငယ်၏ လီးကြီးမှာ ရုပ်ရှင် တွေထဲက လီးဆိုဒ် လောက်ရှိလေသည်၊ ညိုမောင်းမောင်း အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော အတန်ကြီး မှာ သူမလက်ဖဝါး နူစ်ခု ဖြင့် အရင်းမှ အထက်အောက်ဆင့် ၍။

ဆုပ်ကိုင်ထားတာတောင်မှ ခရမ်းရောင်ပြောင်တင်းထနေသည့် ဒစ်ထိတ်ဖူး အောက်လောက်သာရောက် မည်ဟုထင်ရသည်။ ဦးငယ် မှာ ပျော့ခွေသွားသော သူ့လီးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆက် ဆုပ်ကိုင် ရင်း က မျက်လုံးများဖွင့် ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ လီးကြီး ကို မျက်လုံး အပြူးသား နူင့် ငေးကြည့် နေသော၊ ချောငယ်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူ့ရီဝေဝေ မျက်လုံးများက ချောငယ်ကို စေ့စေ့ ကြည့်ရင်း၊ “အော် ဆောရီးနော် ချောငယ်..ဦးငယ် ဒီလိုမဖြစ်တာတောင်ကြာလှပြီ.. ချောငယ်ကို ပြန်တွေ့ရတော့ သမီး အမေကို ပြန်သတိယလာပြီး အားတွေ ဘယ်လိုပြည့်လာမှန်း မသိတော့ဘူးအဲလိုဖြစ်သွားတော့တာပါ” “အိုး ကိစ္ဇမရှိပါဘူး ဦးငယ် ရယ်..ချောလည်း နားလည်ပါတယ်၊ ချောလည်း အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်နေပြီပဲ..ကဲကဲ ဦးငယ် လုံခြည်တွေ ညစ်ပတ် ကုန်ပြီ လာလာ ..လူလည်း လန်းလန်းဆမ်းဆမ်းဖြစ်သွားအောင် ချော ရေပတ်တိုက်ပြီး အဝတ်အစားလဲ ပေးမယ်”။

ဦးငယ်မှာ ပုဆိုးကို ဖြစ်သလို ဝတ်လိုက်ပြီး ချောကိုကို တွဲလျှက် ရေချိုးခန်း ရှိရာသို့ လိုက်လာခဲ့တော့သည်။ ချောငယ်က ဦးငယ်ကို အဝတ် အစားများခွျှတ်ပေးပြီး သဘက် အသေးတခုကို ရေဆွပ်ကာ ၊ ဦးငယ်တကိုယ်လုံးကို ရေပတ်တိုက်ပေးနေလေသည်။ ချောငယ် ၏ ထမိန်ရင်လျှားအောက်မှ ဖေါင်းမို့ ဖုထနေသော နိူ့ကြီးများ၊ ဝင်းဝါ ချောမွတ်သော လက်မောင်းသားများ အပြင် ရေချိုးခန်းကျင်းကျင်းလေး ထဲ နူစ်ယောက်ပူးပူးကပ်ကပ် အထိအတွေ့ကြောင့် ဦးငယ်လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း ထောင်မတ်လာလေတော့သည်။ ချောငယ်မှာ ဦးငယ် ကိုယ်လုံးကို ရေပတ်တိုက်ပြီးလို့ ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ပြီး ပေါင်များကို ရေပတ်တိုက် ကာ မထူးပါဘူး ဟု။

တလက်စထဲ တဖြည်းဖြည်းထောင်လာသော လီးကြီးကို ပါ ဆေးကြော သုတ် သင်ပေးလိုက်လေသည်။ ချောငယ် ၏ နူးညံ့သော လက်ဖဝါး အထိအတွေ့ က ဦးငယ် လီးကြီးကို သံချောင်း ကဲ့သို့ မာတောင်လာစေခဲ့ပြီး ချောငယ်၏ မျက်နှာရှေ့ မှာ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေပေတော့သည်။ စိတ်တက်ကြွ လာသော ဦးငယ်မှာ ဘာမှ မပြောမဆိုနူင့် ချောငယ် ၏ ခေါင်းကို သူ့လက်တဖက်ဖြင့် ဆွဲကိုင်ရင်း သူ့ ပေါင်ခြံသို့ ဆွဲယူလိုက်တော့သည်။ ချောငယ် အဖို့မျာလည်း အကြောများ ဖုထစ်ထ နေပြီး မာကြော သန်စွမ်းလှသည့် ဦးငယ် ၏ လီးကြီးမှာ သူ့ ကို ညို့ယူ ဖမ်းစားထားသလိုပင်၊ သူမ ကိုယ်တိုင်က ရုန်းကန်အားမရှိတော့ပဲ၊ သူမ နူတ်ခမ်း နူစ်လွှာကို အသာဟ လျှက် ၊သူမပါးစပ်ပေါက်ထဲ ထိုးဝင် လာသော လီးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်မိလေတော့သည်….ပြီးပါပြီ။