ကျတော် ၁၀ တန်းအောင်၊ ကောလိပ်တစ်ခုမှာ ကျောင်း လာတက်ရတယ်။ နယ်ကဆိုတော့ အဆောင်ငှါးနေရတာပေါ့။ ငွေကြေးမတက်နိုင်တော့ ကျူရှင်မယူနိူင်ဘူးလေ။ ပထမနှစ်ကတော့ အဆင်ပြေချောမွေ့စွာ အောင်မြင်တယ်။ ဒုတိယနှစ်ကျတော့ မရတော့ဘူး။ ကျောင်းမှာလည်း စာတွေသေချာ သင်သလို စာမေးတာတွေလည်း လုပ်လာတယ်။

တီ…တီ…တီတီ…တီ…တီ…တီတီ… ကျွန်မနားထဲ ဆူညံနေအောင်ကြားနေရတဲ့ နှိုးစက်သံကြောင့် အိပ်ယာမှမထချင်ထချင်နဲ့ ထလိုက်ရတယ်…. နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၇ နာရီထိုးနေပြီ… “ဟာ…သေပြီ…ငါ နိုးစက် ပေးထားတာ ၆ နာရီပါ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ၇ နာရီဖြစ်သွားရတာလည်း ရုံးတော့နောက်ကျတော့မှာပဲ…” ညတုန်းက

ကျနော့်နာမည် မျိုးကိုပါ ဆောက်လုပ်ရေးကုမဏီ တစ်ခုမှာ ဖြူကျော့ေ၀၊ ကိုဇော်၀င်းတို့န့ဲအတူ အလုပ် လုပ်ကိုင်ပါတယ် ကျနော့မှာ မိန်းမရှိပါတယ် ခုသူ့မှာ ကျနော့ရင်သွေးလေး ရှိနေပါသည်။ ဖြူကျော့ေ၀ဆိုတာက တော့ ကိုဇော်၀င်းရည်းစားမဖြူရ့ဲ ညီမပါ ကိုဇော်ဝင်းနဲ့မဖြူကသုံးဆယ်နီးပါးတွေပါ။ သူမအသက်က၂၅ကျော်ပြီမို့ သုံးနှစ်ပဲငယ်ပါသည်။

ဆယ်တန်းအောင်ပြီးတော့ ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမယ် ရေရေရာရာမသိ။ အမှတ်ကလဲ မကောင်းတော့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းတက္ကသိုလ်တက်ဖို့ မမီ။ အိမ်ကလဲ စီးပွားရေးအဆင်ပြေလှသည်ချည်းမဟုတ်တော့ အဝေးသင်တက်ပြီး အလုပ်လျှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။ ဘွဲ့များများရတဲ့သူတွေတောင် အလုပ်ရဖို့ခက်နေတဲ့ ခေတ်ကြီးထဲ ကျွန်မလို ဆယ်တန်းအောင်ခါစသူအတွက် အပုံကြီးခက်တာအမှန်ပါပဲ။ ရှိစုမဲ့စု

ေဟ့ေကာင္။ ေကာင္ မျကီးက မင့္ကို တဘက္သတ္ျကိုက္လို ့ေပးတိုင္း စြတ္စြတ္ ဝါးမ ေနနဲ႕။ မင္းသူ ့ကို အတည္ယူနိဳင္ မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ဒါမ်ိဳးက တခ်ိန္ ဝဋ္လိုက္တတ္တယ္ကြ။ အတူေသာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကား။ ေျပာဖန္မ်ားလာေတာ့

သီတာရေ.. သီတာ..””ရှင်.. ကို.. လာပြီ..” “ဝှူး.. မောလိုက်တာကွာ..” “ရော့.. ကို.. ရေအေးအေးလေး သောက်လိုက်..” “လိမ္မာလိုက်တဲ့ မိန်းမ..” နောင်ရဲသည် သီတာ လှမ်းပေးသော ရေခွက်ထဲမှ ရေကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှ ဆိုဖာခုံတွင်

က်မနာမည္က အက္စတာ။ က်မအသက္က ၁၈ ႏွစ္ ၆ လ။ အနုပညာအထက္တန္းေက်ာင္း ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူ .။က်မ အေဖက သေဘာၤသား။ အေမ ကမွီခို ။ သေဘာၤသားသမီးဆို အထင္ေတာ့ မႀကီးနဲ႔ ရိုးရိုး

ဦးတေဇသည် မနက်ကတည်းက ရုံးပိုင်းဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်စရာများကို တောက်လျှောက်လုပ်ကာ အမြန်ဆုံး အပြီးသတ်လိုက်ပြီးနောက် ဘယ် ကို နှိပ်လိုက်သည်။ မကြာမီ သူ၏ ရုံးတံခါးပွင့်လာသည်။ ထို့အတူ သူ အမျှော်လင့်ကြီး မျှော်လင့်နေသော “ဆု” တစ်ယောက် ငြင်သာစွာ

အင်း ဘာလိုလိုနဲ့ မနက်ဖြန်ဆိုရင် မောင်တောင်ခွင့်ရက်စေ့လို့ တောင်ကြီး ပြန်ရတော့မှာပဲ။ မောင်က ဝန်ထမ်းလေ၊ ကျွန်မလည်း ဝန်းထမ်းဆိုတော့ တာဝန်ကျတဲ့နေရာက မတူတော့ ခွဲနေရတာပေါ့။ မောင်က တောင်ကြီးမှာတာသန်ကျတယ်။ ကျွန်မက နေပြည်တော်မှာ။ “မိန်းမရေ မိုးလည်း ချုပ်ပြီ

ဆရာကြီးစိန် ဆိုလျှင် မသိသူမရှိသလောက်ပင်။ ဆရာကြီးစိန် သည်ပျောက်စေဆရာကြီးဖြစ်သည်။ ဆရာကြီး ဟုသာခေါ်နေရသောလည်း အသက်မှာ(၃၄)နှစ်ခန့် သာရှိသေးသည်။ အရပ်ရှည်ရှည်၊ ဗလကောင်းကောင်း၊ အသားညိုညိုဖြစ်ကာ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ မဟာနဖူးဖြင့် ခန့်ထည်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် တစ်ချိန်က ဘိုးတော်ကြီးတစ်ဦး၏နောက်တွင် ဝေယျာဝစ္စလုပ်ရင်း နှစ်နှင့်ချီလိုက်ပါခဲ့ရာမှ

ဒီတစ်ခေါက်ခြံထဲကိုလာတာဦးစိုင်းလုတစ်ယောက်ထဲဖြစ်လို့ခမ်းအံ့အောနေသည်။ ခါတိုင်းတောင်ကြီးကနေဟဲဟိုးကော်ဖီခြံကိုလာတိုင်းစော်တစ်ပွေအမြဲတန်းပါလာတတ်လို့ ခမ်းကချက်ပြုတ်ပေးပြီးတာနဲ့အိမ်ပြန်ပြီးရှောင်နေရသည်။ ဦးစိုင်းလုက ခမ်းကိုဝက်လက်ပေါင်းစားချင်တယ်ဆိုလို့မီးဖိုထဲမှာအလုပ်ရှုပ်နေတုန်းဦးစိုင်းလုဝင်လာလို့” ဟဲဟဲဒီတစ်ခေါက်အန်ကယ်လာတာထူးဆန်းနေပါလား”လို့ပြောလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းလုက”ဘာကိုထူးစမ်းတာလဲ”လို့ပြန်မေးလို့ရှမ်းသံဝဲဝဲလေးနဲ့”စော်မပါတော့တာလေ” လို့ပြောအပြီးမှာဦးစိုင်းလုက”ဒီမှာရှိနေတာဘဲ”လို့ခမ်းကိုလက်ညှိုးထိုး ပြသည်။ ခမ်းရင်တွေတုန်ပြီး မျက်လုံးတွေပြာသွားသည်။ခမ်းကသူရဲ့အလုပ်သမားဖြစ်သည့်အပြင်တစ်ခုလပ်ဖြစ်တာကိုသူသိရက်နဲ့ ခမ်းကိုသူကမယားလိုနေမယ်ပြောတာဖြစ်လို့အ့ံအောပြီးရင်တုန်သွားတာဖြစ်လေသည်။ “ဟာအန်ကယ်ကလည်းခမ်းကအလုပ်သမားပါ”လို့ညှိုးငယ်စွာပြောလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းလုကတကယ့်ကိုချမ်းသာပြီးအလုပ်သမားတွေကိုလည်းပြည့်စုံအောင်ထားသူဖြစ်သည်။ သူ့ဖာသူမိန်းမပွေပေမဲ့လူတန်စားမခွဲခြားလို့ခမ်းအပါအဝင်အလုပ်သမားအားလုံးကလေးစားပြီးချစ်ကြသည်။ ဒီကော်ဖီခြံကလည်းသူမလုပ်ရင်ဖြစ်ရဲ့သားနဲ့အလုပ်သမားတွေ အလုပ်လက်မဲ့မဖြစ်အောင်သူလုပ်နေတယ်ဆိုတာလည်းအားလုံးသိသည်။ သူ့အကျိုးကိုရှေ့မထားဘဲသူအပန်းဖြေရန်အတွက်သာရည်စူးပြီးဘန်ဂလိုလေးတစ်လုံးဆောက်ကာ တပါတ်တစ်ညအိပ်လောက်လာအပန်းဖြေခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးစိုင်းလုကခမ်းကိုဖက်ထားပြီး”

ဖြန်း …. ဖြန်း … ဖြန်း …”ဒီနေ ့ … ခင်မေလွင် ကံမကောင်းပါ ။ ဆရာမ အတန်တန်မှာလိုက်သည့် အိမ်စာ ယူမလာ၍ ကောင်းကောင်း ဆော်ပလော်တီး ခံလိုက်ရသည်။ဆရာမ ဒေါ်အိစန္ဒာက သူ

ဆရာမများဖြစ်သည့် နီလာ၊ ချယ်ရီ၊ စနိုး၊ သက်သက်ဇော်၊ ငြိမ်းနှင့် အိအိဇံတို့သည် ဂွင်ကောင်းး၍ ချောင်ကျသော ချယ်ရီအိမ်ကို ရွေးချယ်လိုက်သည်။ သူမတို့မှာ နေ့စံ ညခံနတ်သမီးလေးတွေ ဖြစ်နေကြရသည်။ ညပိုင်းရောက်လျှင် ထွန်းထွန်း အမိန့်အတိုင်းကို လိုက်နာကြရသည်။ မဟုတ်ပါက

ဒီနေ့ ကျနော် ချစ်ရတဲ့သူနှင့် ချိန်းထားသည်။ ကျနော်တို့ နေ့တိုင်းနီးပါး ဆုံနေရပေမယ့် အခုလို အားလပ်ရက်လေးမှာ အကြင်နာတွေ ဖလှယ်ဘို့ ခဏခဏ တွေ့ဖြစ်သည်။ မနက် စောစီးစွာ ရေမိုးချိုးပြီး ကိုယ်လုံးတင်မှန်မှာ ပေါ်နေသည့် မိမိ ကိုယ်ကို

က်ေတာ္ တို႔ရဲ႕ ဆင္ေျခဖုန္ရပ္ကြက္ေလးသည္ ..အိမ္ေျခေလး ေတြ က်ပ္ညပ္ေနပီးေဘးအိမ္မ်ားနဲ႔ ကပ္လ်က္တည္ရွိပါတယ္.က်ေတာ္ ေက်ာင္းပီးခါစ..က အလုပ္မရွိအိမ္မွာ လိုလို ပဲ အေလလိုက္ေနခဲ့.ရတယ္ဗ်ာ.. တခုေျပာပါရေစက်ေတာ္တို႔ ေခါင္းရင္းဘက္ေဘး အိမ္မွာ က်ေတာ္ထက္ အသက္ ၈ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ မမႀကီးတေယာက္ရွိတယ္ ..သူမွာ

ပေါင်တန်ကိုထမ်းတင်ထားသေါကြောင့် ခင်ထားငယ်၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုသည် ပြော့ပြော့ အိအိ ပုံ့ပုံ့ ကြီးဖြစ်နေသည်။ မင်းဇော်သည် ခင်ထားငယ်၏ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကိုလက်ဝါး တစ်ခု စီဖြင့် အုပ်ကာ ခပ်တင်း တင်းကိုင်လိုက်သည်။ ထိုသို့ကိုင်ရာတွင် လက်ချောင်းများကို ဖင်သားနှစ်ခုအလယ်ရှိ အကွဲကြောင်းကို ကျကျနန ကိုင်မိစေရန်

ကျနော့ဘဝမှာ ပထမဆုံး တွေ့ကြုံခဲ့ရတဲ့ အမကြီး တယောက်အကြောင်းကိုပြောပြချင်ပါတယ်။ ပြောရရင် ကျနော့ လက်ဥိီးဆရာမကျေးဇူးရှင်ဆိုလည်း မှားမယ်မထင်ဘူး။ သူ့ကြောင့်ဘဲ ကျနော့မှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့်ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ အမကြီးနာမည်က မမသဲပါ။ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကိုမမသဲတို့မိသားစုပြောင်းလာကြတာ။ မမသဲတို့က ကျနော်တို့ အိမ်ရှေ့အိမ်က၊ သူတို့အိမ်မကြီးက

အဲဒီနေ့က သောကြာနေ့လေ နောက်နေ့ အလုပ်ကလဲပိတ်တော့ လင်မယားနှစ်ယောက်ညဘက် ကလပ်ကိုချီတက်တာပေါ့ အိမ်မှာကလဲ ဧည့်သည်တွေရောက်နေတော့ ညကျလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင် ဟော်တယ်မှာပဲညအိပ်ဖို့စီစဉ်ထားပြီးသား… . ကလပ်အပြန်ညကျရင် ဟော်တယ်မှာပွဲကြမ်းမယ်ပေါ့ဗျာ… . ကလပ်မှာဘော်ဒါတစ်ယောက်တွေ့တယ်ဗျ.. ဒီကောင်ကလူပျိုပဲ… ဒါပေမယ့် မိန်းမဝါသနာ အရမ်းကြီးတဲ့ကောင်…ဒီကောင့်ပုံစံက ကစားသမားပုံစံ

“အာနိုးရေ….ဟေ့ အာနိုး…”“ လာပြီ….အမရေ…”နွားစာစင်းနေသော အာနိုးအိမ်ဘေးမှ မပြေးရုံတမယ်လာခဲ့ပြီး….အိမ်ပေါ်သု့ိ လှမ်းတက်လိုက်တော့ မခင်အေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။ “ နင့် ဦးလေးလည်း ပိုက်တဲရောက်ရင် ြဲပန်မလာတော့ဘူး…နင့်ပဲခိုင်းရမှာပ…ညနေစောင်းရင် မိုးရွ့ ပြန်လာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူးာလိမ့်မယ်ထင်တယ်….နင်…နွားတွေသွားသိမ်းချေတော့…နင့် ဦးလေးကတော…..”“ အခုပဲ သွားလိုက်တော့မယ်….အမ….”အာနိုးက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာ သံဇကာတွင်ချိတ်ထားသော

တက်လူအသက်က ၁၆ နှစ်ကျော်လာပြီ။ ဆန့်ကျင်ဘက်မိန်းမတွေရဲ့ အဓိကပစ်မှတ်တွေကို အငမ်းမရ ကြည့်တတ်လာပြီ။ ပြီးတော့ အသံတွေပြောင်းလာသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးနုနုလေးတွေ ခပ်ရေးရေးပေါက်လာပြီ။ ‘မာစတာဘေးရှင်း’ ခေါ် ဂွင်းတိုက်တတ်လာပြီ။ အားလုံးခြုံလိုက်လျှင် တက်လူတစ်ယောက် ကလေးမဟုတ်တော့ပဲ လူပျိုဖြစ်လာပြီ။ ကြီးကောင်ဝင်လာပြီဟု ပြောရပေတော့မည်