အောစာပေ

“ကိုရင်သာအေး… ဘယ်မှာလဲ… ကျုပ် သေချာ မမြင်ရဘူးတော့်…” “ငါ ဒီမှာပါဟ… အေးဘုံရယ်… နင့်မှာလည်း… လကလည်း သာတယ်… လက်ထဲမှာ ဓါတ်မီး ရှိသားနဲ့ သေချာ ထိုးကြည့်လေဟ…” “အေးပါတော်… လာပါပြီ… တော်က ဘယ်နေရာတွေ

” သဲလေး … ထတော့ကွာ … မထရင် ကိုက်မှာနော်” ခင်လရောင် တစ်ယောက် တူဖြစ်သူ ဝေယံဇော်အား အိပ်ရာထဖို့ လာနိုးနေသည်။ ကျောင်းပြီးခါစ အသက်၂၀ ကျော်လာပေမယ့် အိမ်မှာ ကလေးတစ်ယောက်လို နေထိုင်သည်မှာ ဝေယံ

“ကို ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲဟင်?” ချစ်သူရဲ့ အမေးစကားကြောင့် တွေးလက်စ အတွေးတွေ အမျှင်ပျက်သွားခဲ့ရတယ်။ “ဟင် ? ဪ ၊ ဘာမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ဟိုတွေးဒီတွေးပေါ့။” ပါးစပ်ကသာ ဒီလိုဖြေလိုက်ရတာ။ စိတ်ထဲမှာတော့ ပြောင်းပြန်။ “ဟူး… ရင်မောလိုက်တာ”

နက်မှောင်ပြောင်လက်နေသော ၂၀၁၁ခုနှစ်မော်ဒယ်လ် မာစီဒီး ဂျီအယ်လ် ၅၅၀ ကားကြီး ကို.. ဦးညိုမောင်းသည်ကြက်မွေးတံမြက်စီးနဲ့ဖုံသုတ်နေစဉ်..သူဌေးကတော်ဒေါ်၀င့်၀င့်ဖူး..တိုက်ကြီးထဲက ထွက်လာတာတွေ့လို့ ကားကြီး ရဲ့ အနောက်ဖက် တံခါး ကို ကြိုတင်ဖွင့်ပေးထားလိုက် သည် . .။ ဦးညိုမောင်း သည်

မိုးက အရမ်းသဲသဲမဲမဲ ရွာနေသည် .. ။ လေရောမိုးရော သည်းထန်နေသည် ..။ အိမ်မှာ စနိုး တယောက်ထဲ ..။ အမေက..ဒီနေ့,အလုပ်ပိတ်ရက်မို့ .. အန်တီဒေါ်လီတို့အိမ်ကို သွားသည် . .။ အကြီးမ မိုနာ

ဒီနေ့က ကိုကို အလုပ်ထွက်မည့်နေ့။ အလုပ်သာထွက်ရတာ ဒီအလုပ်ကိုသံယောဇဉ်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ သူငယ်ချင်းများ နှင့် လုပ်ငနး်စပ်တူ အဖြစ်ပထမဆုံး စလုပ်မှာမို့ ထွက်ရတာ ။ဒီနေ့တော့ အလုပ်နောက်ဆုံးလုပ်ခဲ့တဲ့ သူ့လစာ ကိုသွားထုတ်ရင်း ယူနီဖောင်းတွေ ကို သွားအပ်သည်။

“ယောက်ဖ ထမင်းစားမယ်” နောက်ဖေး ထမင်းစားခန်းမှ အသံပြဲကြီး ဖြင့် အော်ခေါ်သံကြောင့် ကိုရဲနောင်က အေး လာပြီဟ ဟုတုန့်ပြန်အော်ရင်း နောက်ဖေးဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ ခါတိုင်း ၃ ယောက် စားနေကျ ထမင်းစားဝိုင်းတွင် သူ့ မိန်းမကို

တိတ် ဆိတ်နေ တဲ့ ညတညမှာ နှစ်နှစ်ခြျိက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေရာမှ ပူအိုက်လာသလိုခံစားလိုက်ရတာကြောင့်ကျွန်တော်လူးကာလိမ့်ကာနှင့်နိုးလာသည်။ အိပ်မုံှစုံဖွားနဲ့ အဲကွန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ဘာမီးမှမလင်း… စိတ်အတော်ညစ်သွားတယ်။ ရန်ကုန်မြို့အစွန်အဖျား၃ထပ် တိုက်ခန်းအတွဲလေးတွေမှာနေမိတာကိုး… ထုံးစံအတိုင်းမီးကပျက်နေပြီလေ။ ကုတင်ဘေးနားရှိတဲ့ပြတင်းပေါက် ကိုထဖွင့်… ပြတင်းပေါက်ကလဲဖွင့်ခဲတော့ကြပ်နေသေးတယ်…. ညကသောက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ လူကပိုပူနေသလိုခံစားနေရသည်။ ကုတင်ဘေးက အသင့်ထား တဲ့ရေဗူးကိုလှမ်းစမ်းကြည့်တော့လဲရေကုန်နေတယ်….

က်ေနာ္လည္း ေန့တိုင္းလိုလို လိုးခ်င္စိတ္ေပၚလာတတ္သလို လိုးစရာ ခ်စ္သူလည္းမရ်ိခဲ႔ဘူးေလ သိတယ္မဟုတ္လာ မေလးရွာမွာေတာ့ က်ားေတြသာ်ားေတာ့ မိန္းခေလး ေတြ လူလြတ္ဆိုတာမရွိခဲ႔ဘူးေလ က်ေနာ့လို ရုပ္မလွေတာ္ကီ မေကာင္းတဲ႔ သူအတြက္ မေလးရွားမွာ ျမန္မာ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ ခ်စ္သူရ

တင်ထွန်းအိပ်ရာမှ နိုးလာသည်။ နွေရာသီဖြစ်သဖြင့် ချေွးတွေရွှဲနေသည်။ မိမိဘေးတွင် အိပ်နေသော မိန်းမဖြစ်သူ လှမူကို ကြည့်လိုက်သည်။ လှမူသည် တင်ထွန်းကို ဖင်ပေးပြီး အိပ်နေသည်။ ဖင်လုံးကြီးတွေသည် ထွားလှသည်။ ထမီမှာ ပေါင်ရင်းနားအထိလန်တက်နေသည်။ လှမူ၏အသားသည် ဖြူဝင်းပြီး ချောမွတ်လှသည်။

“မသစ္စာ” “ရှင်…ကိုအေး” “ကျနော်..မသစ္စာ..ကို.ချစ်တယ်” “သိပါတယ်..ကိုအေး…ဒါပေမယ့် သစ္စာအကြောင်း ကိုအေးဘယ်လောက်သိလို့လဲဟင်” “ကျနော်သိသင့်သလောက်သိပါတယ်၊ မသစ္စာက အပျိုမဟုတ်ဘူး.. တစ်ခုလပ်ဆိုတာလေ” “ဟုတ်တယ်..ကိုအေး အဲဒါတွေကအမှန်ပဲ” “နောက်ပြီး မသစ္စာယောက်ျားကို ကျနော်မြင်ဖူးပါတယ်” “အော်..ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်မသစ္စာ၊ ဒီလူက.လူယုတ်မာပဲ” “ဘာဖြစ်လို့လဲ” “မသစ္စာတို့အကြောင်းတွေလူတကာကိုလည်း

မြို့ပြရဲ့မွန်းကျပ်မှုနဲ့အတူ ရုံးကအပြန် ဘတ်စ်ကားတိုးစီးရတဲ့ဘဝကို မင်းမင်းစိတ်ကုန်လှပြိ..ရန်ကုန်သားဖြစ်ပေမယ့် ၄လွှာက ကွန်ဒို ခန်းလေးသာ ငှားနေနိုင်သည်.. အိမ်ရောက်တော့ပင်ပန်းမှုတွေနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ပစ်လှဲပြိး အတွေးနယ်ဆန့်လိုက်သည်.. မနက်ဖြန်ဆိုနယ်ပြန်သွားတဲ ဇနိးလေး မြတ်နိုးပြန်ရောက်မည်.. အိမ်ထောင်ကျပြိး ၃ နှစ် လောက်ထိ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးကလေး မယူဘဲ

ကလင်…ကလင်…ကလင်…ကလင် အလုပ်တက်ဘဲလ်သံနဲ့အတူ လုပ်ငန်းခွင်သို့ အပြေးလေးလှမ်း ဝင်ခဲ့ပြီး တနေ့တာအလုပ်ခွင်ကိုစတင်လိုက်ပါသည်။ အော်မေ့နေလို့ ကျနော့်နာမည်နဲ့ မိတ်လိုက် အဲလေ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမှာပဲ ကျနော်နာမည်က ‘မိုးမခ’ ခင်မင်သူအများစုကတော့ ကိုမိုးပဲခေါ်ကြတာပေါ့ သချာင်္နဲ့ကျောင်းပြီးထားပြီး ရေသန့်စက် ရုံလေးတခုမှာ လခစား ဝန်ထမ်းလေးတဦးပေါ့ဗျာ………

“ပြန်တော့ မှာ လားကွ” “သွားတော့မယ် ကိုကြီးစိုးရာ အိမ်မှာက တီလေးတယောက်ထဲဗျ” “ဗညားရာ မင်းလဲ မိန်းမတောင် ရပါဦးမလားကွာ” “အဲ့ဒါတွေက နောက်မှပါဗျာ အရေးကြီးတာက ကျနော့်ရဲ့ တဦးတည်းသောဆွေမျိုးဖြစ်တဲ့ ကျနော့်အဒေါ်ပါဗျာ” “အေးပါကွာ သိပါတယ် ငါကစတာပါကွာ

ဒေါ်လွင်မာထက်ဆိုသည်မှာ ‘ထက်’ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီကြီး၏ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်သည်။အသက်(၂၆)နှစ်အရွယ် လွင်မာထက်သည် ငယ်စဉ်ကလို နုနယ်လှပမှုမျိုး မဟုတ်ဘဲ ပြည့်စုံသော အလှပိုင်ရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ ပင်ကိုယ်အရည်အချင်း ကလဲရှိ ဓနဥစ္စာကလဲ ပြည့်စုံလှရက်လွန်းသူ တစ်ယောက်ကလဲဖြစ်နေပြန်တော့ လွင်မာထက်ကို တမ်းတမက်မောသူများ လက်တွဲလိုသူများ

ကျွန်တော် နာမည်အောင်ချမ်းသာဖြစ်ပြီး အသက်ကတော့ ၂၂နှစ်ပါ ကျွန်တော်ဟာ ငယ်ငယ်ကတည်းကရပ်ကွက်ထဲက အကြီးတွေအရက်သမားတချို့တွေနဲ့ပေါင်း ပြီးငယ်ငယ်ကတည်းကဆေးလိပ်သောက် အရက်သောက် ဖာချ နဲ့အချိန်ကုန်လွန်လာသူဖြစ်ပါတယ် ..ငယ်ဘဝဆေးလိပ်ကွမ်းအရက်ကို၁၇နှစ်လောက်ကတည်းက စသုံးလာတဲ့အတွက်ကြောင့် ရူနာရိူက်ကုန်းပုံစံဖြစ်ကာ အသိမိုက်ကာ ဆိုးသွမ်းနေမိပါတယ်….သူငယ်ချင်းတွေလာခေါ်လျှင်အရက်ဝိုင်း အသုဘအိမ်ဖဲဝိုင်း တခါတလေ တံတားအောက်ဖာခေါင်းများနဲ့ပေါင်းကာ ဖာချလိုက်နဲ့မိဘအပေါ်မသိတတ်မလိမ်မာ

ကလင်…ကလင်…ကလင်…ကလင်’ အလုပ်တက်ဘဲလ်သံနဲ့အတူ လုပ်ငန်းခွင်သို့ အပြေးလေးလှမ်း ဝင်ခဲ့ပြီး တနေ့တာအလုပ်ခွင်ကိုစတင်လိုက်ပါသည်။ အော်မေ့နေလို့ ကျနော့်နာမည်နဲ့ မိတ်လိုက် အဲလေ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမှာပဲ ကျနော်နာမည်က ‘မိုးမခ’ ခင်မင်သူအများစုကတော့ ကိုမိုးပဲခေါ်ကြတာပေါ့ သချာင်္နဲ့ကျောင်းပြီးထားပြီး ရေသန့်စက် ရုံလေးတခုမှာ လခစား ဝန်ထမ်းလေးတဦးပေါ့ဗျာ………

ဘုတလင်မြို့နယ်ဆိုတာ မိုးနည်းရေရှား ဒေသ၊ အဲဒီထဲကမှ ဆင်သေရွာက ကလူတွေကတော့ ကန်ရေကိုသာ အဓိက အသုံးပြုကြရတယ်။ ရေကန်ကလည်း ရွာနဲ့မနီးမဝေးမှာရှိပြီ ရွာသူရွာသား အပျိုကာလသား တို့စုပေါင်းရေခပ်ကြသည်မှာ ပျော်စရာဓလေ့တစ်ခုလိုဖြစ်နေပါတယ်၊ရေခပ်ရေထမ်း အလုပ်ကိုစီဖြင့်နောက်ပြောင်ကြ သမီးရည်းစား စကားပြောဆိုကြတို့မှာ ရွာဓလေ့ပင်မဟုတ်ပါလား။ ခင်မာလာတို့က

လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်ခန့်က ဦးသာလှမိန်းမ မအုံးရှင် သားအိမ်ကင်ဆာရောဂါ နှင့် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။မအုံးရှင် မကွယ်လွန်ခင်ကပင် ဦးသာလှတို့နှင့်တဆက်တည်း ရှိနေသော မြေကွက်ကိုဝယ်ယူ၍ ၂ ခန်း ၃ ခန်း မြေစိုက်အိမ်တစ်လုံးဆောက်ပေးကာ မရင်မေ ကိုနေထိုင်စေသည်။ခြံက ပေတစ်ရာပတ်လည်ကျယ်ဝန်းသဖြင့်

ကိုမိုးအသက်၂၀မှာအိမ်ထောင်ကျကာ သူအသက်၃၀မှာ မိန်းမဖြစ်သူနှလုံးရောဂါနဲ့ဆုံးသွားထည်းကတယောက်ထည်းနေလာခဲ့တာ ခုဆိုအသက် ၃၅နှစ်ရှိပီလေ သားသမီးရတနာလည်းမထွန်းကားခဲ့တော့ တယောက်ထည်းဘဝကိုဖြတ်သန်းလာခဲ့တယ်… တရက်က မူးပီးပြန်လာတော့ လမ်းမှာအချောက်မတယောက်တွေ့တာနဲ့ လိုးခဲ့သေးတယ် ဘယ်ရမလည်း မိန်းမကိုမလိုးရတော့ အချောက်ကိုလိုးလိုက်တာ အချောက်အဲ့နေ့က တော်တော်လေးအီစလန်ဝေသွားပုံရတယ် ဖြစ်ပုံကဒီလိုဗျ အလုပ်ကနေအပြန်အရက်လေးဝင်သောက်ပီး အိမ်ပြန်တော့လမ်းမှာအချောက်တယောက်က ဇတ်လမ်းစလာတယ်