အောစာပေ

” ဒေါက်ဒေါက် … ဒေါက်ဒေါက် “အစက်မပြတ် တံခါးခေါက်သံကြောင် ကျမလည်း သားလေး ဇင်ကိုနဲ့ကစားရင်း တိုက်ခန်းတံခါး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။တံခါးဝမှာ ဖိတ်စာလေးကိုင်ပြီး ပြုံးပြနေတဲ့ လူချောလေး တစ်ယောက်ပါ။ ” မမ … မင်္ဂလာပါ “ကျမလည်း

သူငယ်ချင်း ငါတော်တော်အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့ပါကွာ။ ကူညီပေးပါလား ခက်တယ်ကွာ။မင်းကလဲ ဇွတ်ကြီးပဲ။ အေး ရရင် ငါပြောမယ်။ မင်းကိုဆက်သွယ်လို့ရမယ့်ဖုန်းပေးခဲ့ အေးအေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ ငြိမ်းချမ်း တယောက် မငြိမ်းချမ်းနိုင်သေးပါ။ သူထောင်က လွတ်လာတာမကြာသေး။ သူထောင်ကျရတာလဲ ခုသူမျက်နှာအောက်ကျပြီး အကူအညီတောင်းနေရတဲ့

လှနျခဲ့သော ၂ နှဈခနျ့က ဦးသာလှမိနျးမ မအုံးရှငျ သားအိမျကငျဆာရောဂါ နှငျ့ ကှယျလှနျခဲ့သညျ။မအုံးရှငျ မကှယျလှနျခငျကပငျ ဦးသာလှတို့နှငျ့တဆကျတညျး ရှိနသေော မွကှေကျကိုဝယျယူ၍ ၂ ခနျး ၃ ခနျး မွစေိုကျအိမျတဈလုံးဆောကျပေးကာ မရငျမေ ကိုနထေိုငျစသေညျ။ခွံက ပတေဈရာပတျလညျကယြျဝနျးသဖွငျ့

ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းထွက်တော့သူကျတယ် သူကျတာကိုသူကအစောကတည်းကသိပြီးသား သူအင်္ဂလိပ်စာတစ်ဘာသာကို လုံးဝမဖြေခဲ့သူ့အိမ်ကစည်းကမ်းကြီးသည် ဒါဆိုဒါပဲ ဟိုဟာမလုပ်နဲ့ ဆိုတာမျိုးသူနဲ့အတူ သူ့အကို အမ နဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိသည်အားလုံးထဲမှာ သူကလွဲ၍ သူ့အဖေအမေရဲ့ စစ်စည်းကမ်းအတိုင်းနေကြသည် လိမ်မာကြသည်ပေါ့ သူကတော့ ခွေးဖြစ်မဲ့ကောင်ပေါ့သူက ညဏ်ရည်ကောင်းသည် သူဝါသနာပါတာကိုသာလုပ်မည်ဝါသနာပါတာလုပ်ရမှသာ သူအောင်မြင်မည်ဟု

ကျွန်မနာမည် လဲ့လဲ့ပါ။ ကျွန်မအမေက ဒေါ်အေးအေးအောင်တဲ့။ မိဘနှစ်ပါး သဘောထားမတိုက်ဆိုင်လို့ ကွာရှင်းပြီးနောက်ပိုင်း ကျွန်မတို့ ဆင်းဆင်းရဲရဲနေခဲ့ရပါတယ်။ တနေကုန် ထမင်းငတ်ခဲ့တာတွေ ကျောင်းသွားရင် မုန့်ဖိုးမပါတာတွေ ကျောင်းစိမ်းအကျီၤအနွမ်းလေးတွေပဲ ဝတ်ခဲ့ရတာတွေ အခုထိ မှတ်မိနေဆဲပါ။ ဒါပေမဲ့ ဒါတွေဟာ အမေနဲ့

လဲ့ချို အသက်က ၂၀ကျော်ပြီ ဘော်ဒီ အချိုးအစားကတော့ ယောက်ျားတို့အကြိုက်ပဲပေါ့။ သူမက သူမတကိုယ်လုံးကို ယောက်ျားတွေက ရမက်မီးတောက်မျက်လုံးနဲ့ ဝိုင်းကြည့်ခံရတာမျိုးဆို သူမအရမ်းသဘောကြတယ်။ယောက်ျားတွေရှေ့ဆိုဖင်ကို လိမ်ပီး ဖင်တုံးနှစ်တုံး တုန်ခါနေအောင်ကို ခါပီးကို လမ်းလျှောက်ပြတယ်။ ရည်းစားအတည်တကျမတွဲဘူး။ထည်လဲတွဲတယ်။ကြိုက်ရင် ကုန်းလိုက်တယ်။ပြီးရင်အဆက်ဖြတ်တယ်။ သူမရဲ့ရည်မှန်းချက်က

မြင့်မြင့်ကြည်မှာ အတွေးနယ်လွန်နေမိပါတော့သည်။ ညကမြဦးတစ်ယောက် မခင်တိုးတို့ခြံထဲမှ ပြန်၍ထွက်လာခဲ့ပြီး သူ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ပင ် ပြန်၍မတက်တော့ဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်တို့အိမ်ဖက်သို့လာကာ အိမ်ရှေ့လမ်းမမှဖြတ်၍လျှောက်ရင်း မြင့်မြင့်ကြည်ကို သူမ၏အိမ်ဖက်သို့လှည့်၍ ကြည့်ကာရှာဖွေကြည့်မိသည်။မြဦးသည ် မြင့်မြင့်ကြည်၏ရုပ်သွင်က ို လတ်တလော အတော်ပင

ခိခိ … မမထား … အဖုတ်ကြီးက အသံတွေ ထွက်နေတာ ” ” ထွက်မှာပေါ့ … မင်းပဲ မညှာမတာ … လိုးထားတာကို ” ” အဲလိုတော့ မပြောပါနဲ့ …

တစ်နေ့သောအခါ ရန်ကုန်မြို့နဲ့များစွာမဝေးလှသော ဆင်ခြေဖုန်းဒေသရှိ အိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်၏ရှေ့တွင်တက္ကစီတစ်စင်း ဆိုက်ရောက်လာကာ ကားပေါ်မှ အသက် ၂၅ နှစ်အရွယ်လူငယ်တစ်ဦး အထုပ်အပိုးတွေနှင့် ဆင်းလာပါသည်။ ထိုလူငယ်လေးသည် ကားခကိုရှင်းပေးရင်း အထုပ်အပိုးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မနိုင်မနင်းဆွဲလာကာ အိမ်ရှေ့ အရောက်တွင်။“ မေမေရေ..မေမေ..သားပြန်လာပြီ ”

” ဘာဖြစ်နေတာလဲ … သဲရယ် … ပြောဆိုလည်း မပြောဘူး ” ” ဟူးးးးးး …… ဘယ်လို ပြောရမှန်းတောင် မသိပါဘူး …… သော်သော်ရယ် ” မနက်အစောကြီး ထကာ အချစ်တော်

ရှမ်းပြည် နယ် တောင်ကြီးမြို့ရဲ့ ဆောင်းတွင်း .။ ခြံထဲမှာ မင်းလတ် ကင်းတာဝန်ကျနေသည် ။ ညဉ့်နက်လာလေ အေးလာလေမို့ မင်းလတ်ဂျာကင်ကို လည်ပင်းအထိ ဇစ်ဆွဲတင်လိုက်သည် ။ သေနတ်ကို ဘယ်လက်နဲ့ ပိုက်ထားရင်း ညာလက်နဲ့ အပြာရင့်ရောင်

အသက်ကြီးမှရည်းစားလေးတစ် ယောက်ရတော့ ဖိုးကျော်မှာမထိရက်မကိုင်ရက် ထိလိုက်လျှင် နွမ်းကြေတော့မလားထင်နေသည်။ပန်းလေးတစ်ပွင့်ကို ထိုင်၍အလှကြည့်နေသလိုထားသည်။ ဒါပေမယ့် လေးငယ်က ခေတ်ကာလသမီးပျိုဘဲ ဖိုးကျော်ထက်ရဲသည်၊ သွက်သည်။ ရည်းစားဘ၀ပီပြင်အောင် ဖိုးကျော်အားလမ်းပြခေါင်းဆောင်ပေးသည်။ ဘာလိုလိုနဲ့ ဖိုးကျော်နှင့်လေးငယ်ကြိုက်ကြတာ ခြောက်လကျော်လာခဲ့ပြီ။ တစ်နေ့မှာတော့ ဖိုးကျော်တစ်ယောက်အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲရှိသည်နှင့် ပျင်းပျင်းနှင့်အိပ်ပျော်နေတုန်း လေးငယ်တစ်ယောက်

တနေ့ တက်စီ လေး ငှားပြီးတော့ အိမ်ကို ပြန်လာတယ်။ ကံများမကောင်းချင်တော့ ငှားလာတဲ့ ကားက လမ်းမှာ သူများကို သွားတိုက်မိတယ်။ တကယ်က ကျနော့ ကားဆရာကြီးက အမှန်ပါ။ လမ်းသွယ်ကနေ အတင်းထွက်လာတဲ့ ကားကို သွားတိုက်မိတာ။

“ဘယ်က ပြန်လာတာလဲ မိုးငယ်” “ဈေးက အမရေ ဆပ်ပြာ၊ သွားတိုက်ဆေး၊ အမွှေးရေတွေ သွားဝယ်တာ အမရေ ညနေစောင်းနေပြီ ဆိုပေမယ့် တော်တော်ပူတယ်အမရယ်” “ဟုတ်တယ် ပူလာပြီ မိုးငယ်ရေ အပြင်ထွက်ရင် ထီးယူသွားမှပါကွယ်” ဘေးအခန်းက အမကြီးကိုပြောရင်း

ကိုထွန်းလူတို့ မြို့တက်တိုင်း မစန်းစန်းနှင့် ပြူးကျယ်တို့က ချိန်းချိန်း လိုးနေကျ ဖြစ်သည်..။ အိမ်ချင်းကလည်း တောင်ဖက်မြောက်ဖက် ကပ်လျက်သားဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဖြစ်နေကြသည်ကို မည်သူမျှ မရိပ်မိကြ..။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အသက်ချင်းကလည်း အလွန်ကွာသည်..။ ပြူးကျယ်အသက်က အခုမှ

တစ်နေ့သောအခါ ရန်ကုန်မြို့နဲ့များစွာမဝေးလှသော ဆင်ခြေဖုန်းဒေသရှိ အိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်၏ရှေ့တွင် တက္ကစီတစ်စင်း ဆိုက်ရောက်လာကာ ကားပေါ်မှ အသက် နှစ်ဆယ့်ငါး နှစ်အရွယ်လူငယ်တစ်ဦး အထုပ်အပိုးတွေနှင့် ဆင်းလာ ပါသည်။ ထိုလူငယ်လေးသည် ကားခကိုရှင်းပေးရင်း အထုပ်အပိုးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မနိုင်မနင်းဆွဲလာကာ အိမ်ရှေ့ အရောက်တွင်

မိုးတွေအုန်းအုန်း နှင့်ရွာနေသည်။ကျူရှင်က ဆရာမ နေမကောင်း၍ မသင်တော့ ဘူဆိုလို့ စောစောပြန်လာရသည်။အိမ်ရောက်တော့ ဘယ်သူမှမရှိ။ဖေဖေနှင့်မေမေက ရုံးမှပြန်မရောက်သေး။ထုံးစံအတိုင်းဆို ၅ နာရီကျော်မှပြန်ရောက်တတ်သည်။ လွတ်လွတ်လပ်ရှိပြီဆိုတဲအတွေးနဲ ဧည့်ခန်း က ကွန်ပြူတာရှေ့ထိုင် ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေမိသည်။တစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဘယ်သူမှမရှိတုံး အော

ကျော်၀င်းက…..အိပ်ပျော်လွယ်သလောက် အလွန်အအိပ်စက်သူဖြစ်၏ အောက်ထပ်အခန်းနှင့်အပေါ်ထပ်ရှိ သူ့အခန်းမှာ တဆက်တည်းဖြစ်နေ၍ လှုပ်ရှားသံတွေကလည်း တဆက်တည်းလိုဖြစ်နေသည်။ ကျော်၀င်းအသံမကြားရအောင် ခုတင်ပေါ်က အသာအယာဆင်းလိုက်သည်။ သူ့အခန်းမှာ မီးမှောင်နေသဖြင့် အောက်ထပ်အခန်းထဲရှိ မီးရောင်က လက်တစ်လုံးခန့် ပေါက်နေသော ကြမ်းပြင်ကို အရောင်ဟပ်နေသည်။ ထိုအပေါက်မှ အောက်ထပ်အခန်းဆီသို့

ဒေါ်မြတ်တင်မေကို ထွန်းကိုသိတာတော့ကြာပြီ။ ဒါပေမဲ့ ရင်းနှီးတာတော့အရမ်းကြီးမရင်းနှီး။ ထွန်းကိုကား အသက် (၂၇)နှစ်ခန့်ရှိသည့် လူလတ်ပိုင်းတစ်ဦး။ ယောကျၤားဆန်ဆန်နှင့် ချောမောသော ရုပ်ရည်ပိုင်ရှင်တစ်ဦး.။ စကားပြောလည်းကောင်းသော ကြောင့် ချစ်သူခင်သူများသည်။ ဘွဲ့ရပြီးနောက်ပိုင်းတွင် မြို့မှာလာပြီး ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင်အလုပ်လုပ်ကိုင်နေသူ။ ဒေါ်မြတ်တင်မေကား သူငှားနေသည့် အဆောင်မှ

မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။လေညှင်း ရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း စိတ်ကို ကြည်နူးစေတာအမှန်ပါ။သာယာအေးမြတဲ့ ညနေလေးကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေတာကတော့