အောစာပေ

ကျွန်တော့်ထက် အသက်(၇)နှစ်လောက်ကြီးသော မမသန့်နှင့် ပတ်သတ်မိပုံကိုပြန်တွေးမိနေပါသည်…..,ကျွန်တော်၏ အလုပ်မှာ မမသန့် တို့ဖွင့်ထားသော အိမ်ဆိုင်လေးကို နေ့စဉ် မုန့်ပို့ပေးရပါသည်. မိဘတွေခြင်းလည်း ရင်းနှီးကြသော ဒီနှစ်အိမ်တွင် ကျွန်တော့်အတွက် မမသန့်တို့ မိသားစုနဲ့ စားအိမ်သောက်အိမ်ပဲပေါ့. အေးချမ်းတည်ငြိမ်သော အပြုံးပိုင်ရှင်နှင့် စကားပြောဖြစ်ရင်

ဇတ်လမ်းက.. ဒီလိုဗျ…….. ကျွန်တော်က ပထမနှစ်ကျောင်းသားပါ (…)မေဂျာပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော်နှင့်အခန်းတူတဲ့ သဉ္ဇာကို ကျွန်တော်က အရမ်းကြွေမိပါတေဗျာ။ သူကလည်း အရမ်းကို ပွင့်လင့်သူလေဗျာ။ ကျောင်းကို သူလာရင် ကြွေတဲ့ဘဲတွေကလည်းပရမ်းများတာကိုဗျ။ သူကကျွန်တော့လို ကောင်ကို သိပ်ဂရုမစိုက်ပေမဲ့လည်း ကျွန်တော်က သူ့ကိုဂရုစိုက်ပြီး

ကျုပ်ကတပ်မတော်သားကြီး။ အောင်မောင်း။ တပ်ထဲမှာ ပျော်ပျော်နေခဲ့တယ်။ မိန်းမ မယူခဲ့ဘူး။ တပ်မှာပျော်ပေမယ့် အသက်ပြည့်တဲ့အထိ မနေခဲ့ရဘူး။ ဆေးပင်စင်ယူလိုက်ရတယ်။ ဒါနှင့်တပ်ထဲကထွက်တော့ ကျနော်မှာ ပိုက်ဆံနည်းနည်းစုမိတယ်။ ရွာဘက်က မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်တယ်။ အသက်က တော်တော်ကွာပါတယ်။ ကျနော်က ငါးဆယ့်ငါး၊

ရန်ကုန် ဆေးတက္ကသိုလ် တတ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ အိမ်ကလည်းကျွန်မကို တရုတ်တန်းမှာ တိုက်ခန်းဝယ်ပေးပြီး သူတို့ချစ်သမီးလေးကိုကျောင်းထားးပေးခဲ့တယ်ရှမ်တရုတ်မလေး ကျွန်မ က ဖြူစွပ်တဲ့အသားအရေ နဲ့ . ပြေပြစ်တဲ့ခန္တာကိုယ်အချိုးအစစ် လေးရှိနေတယ်လေ ရင်၃၆ ခါး၂၁ နဲ့ တင် ၃၈ ဆိုတော့လုံးကြီးပေါက်လှလို့ပဲပြောရမလားကိုယ်ဟာကိုဂုဏ်ဖော်တာတော့မဟုတ်ပေမဲ့

ကျွန်တော့် ဘဝ ရဲ့ ပထမဦးဆုံး လူပျိုရည် ကို စုပ်ယူ သောက်သုံးခွင့်ရလိုက် တဲ့ ကံထူး တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် က ပညာတတ် အင်ဂျင်နီယာ မမ တစ်ယောက်ပေါ့ အသက် က ၃၄

” ဘာျဖစ္ေနတာလဲ … သဲရယ္ … ေျပာဆိုလည္း မေျပာဘူး ” ” ဟူးးးးးး …… ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး …… ေသာ္ေသာ္ရယ္ ” မနက္အေစာႀကီး ထကာ အခ်စ္ေတာ္

လမ္းထိပ္ရွိ ပ်ံက်ေစ်းေလးမွာ အရင္ကထက္ပိုျပီး စည္လာသည္။ဘန္းခင္းေရာင္းေသာ ေစ်းသည္မ်ားႏွင့္ ဝါးတဲ ပလတ္စတစ္မိုးဆိုင္တန္းေလးက လမ္းေဒါင့္တျဖတ္ပင္ ေက်ာ္၍ သြားခဲ့ေခ်ျပီ။ တေန႔တေန႔ ေစ်းေရာင္းခ်သူ ေစ်းသည္ေတြ တိုးလာသလို အနီးအနားရွိ တျခားရပ္ကြက္ေတြ ကလဲ ဒီပ်ံက်ေစ်းေလးကို လာျပီးအားေပးၾကေတာ့ ေစ်းဝယ္သူေတြကပါ

ကျွန်တော့် နာမည်က… ငပဲ။လိင်တန်ဆာ ဆိုရင်လဲမမှားဘူးပေါ့။ဒါပေမယ့် လီးလို့လဲ ခေါ်ကြပြန်တယ်။ နောက်ထပ်လဲ အခေါ်အဝေါ် လေးငါးဆယ်မကရှိပါသေးတယ်။ခင်ဗျားတို့ ကြိုက်သလို လွတ်လပ်စွာ တင်စားပြီး ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ကျွန်တော် စိတ်မဆိုးဘူး။ကျွန်တော်က တော်တော် စရိုက်ကျတဲ့ကောင်ဗျ။ နဲနဲလဲ ကြွစောင်းစောင်းနိုင်တယ်။ဒါမို့ ငပဲဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့

ဖြစ်ပုံကဒီလို ၂၀၁၇လောက်ကပေါ့နေ့ရက်နဲ့အချိန်ကိုတော့မမှတ်မိတော့ဘူး ဒါပေမယ့်ခုထိမှတ်မိတာကတော့တစ်ဝမ်းကွဲအစ်မနဲ့လိုးခဲ့တာပါပဲဒါကိုနောက်ကြောင်းပြန်ရမယ်စိုရင်…….’ဟဲ့ငါ့မောင်လာအုံး အစ်မကိုအစ်မဘဲနဲ့ချိန်းထားတဲ့နေရာလိုက်ပို့ပါလား’ဟုသူတို့အိမ်ပြူတင်းပေါက်ကနေတီးတိုးလေးလှမ်းပြောလိုက်တယ်အစ်မတို့အိမ်နဲ့ကျွန်တော်တို့အိမ်ကကပ်လျှက်ဘဲဒါပေမယ့်သူတို့အိမ်က၂ထပ်အိမ်ပေါ့ကျွန်တော်တို့ကတော့၁ထပ်အိမ်စိုတော့အပေါ်မော့ကြည့်တာနဲ့သူတို့အိမ်တစ်ထောင့်တစ်နေရာကိုတွေ့ရတယ်”အေးအေး”စိုပြီးကျွန်တော်လဲလှမ်းပြောလိုက်တယ်အစ်မဘဲနဲ့ချိန်းဖို့အချိန်ကလိုသေးတော့အစ်မလဲရေချိုးထားမွာပေါ့စိုပြီးကျွန်တော်တို့အိမ်ကြားမှာကာထားတဲ့ဝန်းထရံကနေချောင်းကြည့်လိုက်တယ်ဟုတ်တယ်ဗျ အစ်မရေချိုးနေတာထဘီနဲ့အသားတွေလဲကပ်ပြီးပြောင်တင်းနေတာဘဲ ထဘီရင်လျားထားတော့အပေါ်ရံကနိုလေးတွေကိုရေးရေးလေးမြင်နေရတာ ကျွန်တော်လီးတောင်တောင်သွားတယ်အစ်မရဲ့ခနာကိုယ်အချိုးစားကလဲပြောစရာမလို တင်းရင်းနုအိနေတာဘဲ အဲ့လိုစိုသူကအပျိုဖားဖားကြီးတောင်ဖြစ်နေပြီလေ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတောင်ဖြစ်နေမှတော့ဖင်းတွေရင်တွေကြီးတာမဆန်းပါဘူး အဈမနာမညကြ”ကကေေ”တဲ့ဗွ အရမြးပှငြ့လငြးပှီးတတတြတကြှှကှှဘဲ သူ့အမအဖေတှကေကွှေနတြောနြဲ့စိုဘယသြှားသှားယုံတာပေါ့ကိုယြ့ဆှမွေိူးသားခငွြးဘဲအယုံကှညရြှိတာမဟုတလြားဗဒွါကှောငြ့အဈမကသူ့အိမကြိုရုပရြှငသြှားကှညြ့မယစြိုပှီးကွှနတြောနြဲ့ခိုးထှကကြှမှာပေါ့”ဟဲ့ပှီးပှီလား သူရိနြ”အဈမရမေိုးခွိူးအလှပှငပြှီးကွှနတြောအြခနြးရှေ့ကတောငရြောကနြပှေီကကကေအေလှပှငထြားတော့ပိုတောငလြှသှားသေးတယအြပေါကြမှနမြာဝတစြုံအငြျကွီလေးအောကကြဆှဲသားထဘီလေးနဲ့စိုတော့ဘဈရာကထငြးထငြးနတောဘဲမသိမသာလေးလှမြးလှမြးကှညြ့နမေိတယြ နိတှဖငြေးတှကလေဲတငြးပှီးဆူထှကနြလေိုကတြာဗြာ လိုးခငွစြရာဘဲကွှနတြောလြဲပုဆိုးလှဲပှီးဘောငြးပှီထကဝြတနြတယေအြဈမကမမှငခြငွယြောငဆြောငပြှီးအိမကြလူတှနေဲ့ဘာဘာညာညာပှောနတယြေ.”ငါပှီးပှီသှားကှစို့””အေးအေးငါ့မောငြ”သူ့ဘဲနဲ့ခွိနြးနဲ့နရကေလဲဝေးတာဗွာ သူဘဲကလဲလူရိူးလူအ ဒါကှောငြ့အေးအေးဆေးဆေးနရောမှာခွိနြးထားနမှော လိုတော့လိုသေးတယဗြရွောကဖြို့ကွှနတြောလြဲဆိုငကြယမြောငြးနရငြေးနောကလြှညြ့ပှီး “နငြ့ဘဲကလူရိူးငအကှီးကိုနငဘြာလို့ခစွနြတောလဲ

သံေခ်ာင္းမွာ လူသာငယ္ေသာ္လည္း ပညာက ေခသူမဟုတ္ေတာ့ေပ၊ ေယာက္က်ားတို႔ တပ္အပ္သည့္ပညာ အစုံကို ၁၀တန္း တဖုန္းဖုန္းက် ျခင္းျဖင့္ အႏူစ္နာခံကာ သင္ယူတတ္ေျမာက္သြားခဲ့ေပသည္။ သူ၏ လက္ဦးဆရာ မွာ ဘေအာင္ ဟုသူေခၚေလ့ရွိသည့္ ဦးမ်ိဳးေအာင္ျဖစ္ေလသည္၊ ဦးမ်ိဳးေအာင္မွာ သံေခ်ာင္း၏

အချိန်တွေက အကုန်မြန်သည်ဟု ကျမ ထင်မိသည်။ ခင်နှင်းဝေဆိုတဲ့ ကျမဟာ ခုဆိုသမီးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမဖြစ်လို့နေပါပြီ။ လွန်ခဲ့သော (၁၅)နှစ်ကျော်က အဖြစ်အပျက်တွေက ခုထိတိုင် မေ့လို့မရနိုင်သေး။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို အားကိုးလက်ထပ်မိခဲ့ကာမှ ထိုယောကျ်ားနဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းတို့၏ ခြယ်လှယ်အသုံးချခြင်းကို သိလျှက်နဲ့

ဒို့အရေး ဒို့အရေး” ဆိုတဲ့အသံတွေ စက်ရုံအပြင်မှာ ဆူညံနေသည် စက်ရုံမှ ဝန်ထမ်းအများစုရဲ့ တောင်းဆိုမူများနဲ့ ဟစ်အော်နေကြခြင်းဖြစ်သည် ဒီအချိန်မှာ စက်ရုံတွင်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့ ဝန်ထမ်းအနဲစုကတော့ အလုပ်တွေမလုပ်ဖြစ်တော့၍ စက်ရုံဆင်းချိန်ကိုသာ ထိုင်စောင့်နေကြရသည် ကျနော်တယောက်ကတော့ ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့အလုပ်များနေတယ်လေ အကြောင်းကတော့ စက်လိုင်းဘက်မှ အသက်၂၃နှစ်အရွယ်

သူ့နာမည်က သဇင်။ကျွန်တော် ပထမဆုံး လိုးခဲ့ဖူးတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ပေါ့။ သူက ကျွန်တော်၈ တန်း နှစ်တုန်းက သင်္ချာကျူရှင် ဆရာမလေ။ အဲဒီတုန်းက နေ့တစ်နေ့ကို ခုထိပြန်သတိရနေတုန်းပဲဗျာ။စနေနေ့တွေဆိုရင် မသဇင်ကကျွန်တော်ကို မနက် ၉ နာရီကနေ ၁၁ နာရီထိ လာသင်တယ်။

ဝေလွင်နှင့်ကလျာတို့သည်ညားခါစ . လင်မယားများဖြစ်သည်.. ထို့ကြောင့်နှစ်ဖက်မိဘများနှင့် အတူမနေချင်ကြပေ… ..ကြင်စဦးမို့လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဝုန်းချင် သလို ကုတင်ကျိုးသွားအောင်အထိစောင့် ချင်ကြလေသည်…. ..ထို့ကြောင့်နှစ်ဦးသားအလုပ်ပိတ်ရက်မှာ အိမ်ငှါးအရှာထွက်ကြလေသည်… …အိမ်ခြံမြေအကျိုးဆောင်အကူအညီနှင့် လှလှဟုခေါ်သော်အပျိုကြီးအိမ်သို့သွားကြည့်ကြသည်.. အိမ်သည် နှစ်ထပ် ပျဉ်ထောင် ပျဉ်ခင်း အိမ်ဖြစ်သည်.. အိမ်အောက်ထပ်ဝင်သော တံခါးဘေးတွင်

ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပါ… စေနသား နှစ်ယောက် ပါ… ကျနော်က ထွန်းထွန်း သူငယ်ချင်းက နိုင်ဝင်းပါ တစ်ရပ်ကွက်တည်း တွင် ကြီးပျင်းခဲ့သူများ ငယ်သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ပါသည်။ ကျောင်းပြေးလည်းတူတူ.. ရန်ဖြစ်လည်းတစ် ယောက်နှင့်ရန်ဖြစ်သူကို တစ်ယောက်ကဝိုင်းချ ခဲ့လောက်အောင် ကျနော်တို့

ရှမ်းပြည်နယ် တောင်ကြီးမြို့ရဲ့ ဆောင်းတွင်း .။ ခြံထဲမှာ မင်းလတ် ကင်းတာ၀န်ကျနေသည် ။ ညဥ့်နက်လာလေ အေးလာလေမို့ မင်းလတ်ဂျာကင်ကို လည်ပင်းအထိ ဇစ်ဆွဲတင်လိုက်သည် ။ သေနတ်ကို ဘယ်လက်နဲ့ ပိုက်ထားရင်း ညာလက်နဲ့ အပြာရင့်ရောင် တောဆောင်းဦးထုပ်ကို

လေးပင်နေသောစိတ်နှင့်အတူ နောင်နောင်တစ်ယောက် ခုံတန်းလေးမှာထိုင်နေသည်။ မန္တလေးသို့ ပြန်ရမည့်အချိန်က စောနေသေးသည်။ ကားထွက်ချိန်က မတိုင်သေး။ တစ်နာရီခန့် လိုနေသေးသည်။ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေသောအတွေးများထဲတွင် စောနန်းငယ် အကြောင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါသည်။ သူမှားများမှားသွားပြီလားလို့ စဉ်းစားနေသည်။ တကယ်တော့ စောနန်းငယ်က

ဤပုံပြင်သည် တောရွာလေးတစ်ရွာအား နောက်ခံထား၍ရေးသားထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤရွာလေး၌နေထိုင်သော..မောင်ဘိုသန်း..သူ၏သရုပ်သည်ကား အသားမဲသည်။ ရုပ်မချော။ တောင့်သည်၊ ဖြောင့်သည်၊ ညာဘက်မျက်နှာ၌ အမာရွတ်ကြီးတစ်ခုရှိသည်။ ဆင်းရဲသည်။ သဘောထားရိုးသားဖြူစင်သည်။ ဟိုဟာလား၊ အင်း..သူရဲ့ကောင်မလေး မဆေး နဲ့တွေ့တဲ့ အခါကြမှ လုံးစေ့ပတ်စေ့ဖေါ်ပြပါမည်။ သူ့ရဲ့ချစ်သူ မဆေး

” ေမာင္ေဇာ္ ေရ … ကေလး ေက်ာင္းပို့ရင္းနဲ႕ မမျမင့္ဖို့ … အပ္ခ်ည္အနက္ေလး ဝင္ဝယ္ခဲ႔ဦး ” ” ဟုတ္ကဲ႔ … မမျမင့္ ” ေျဖျပီးတာနဲ႔ ေနာက္ေဖးေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့ က်မလည္း

အန်တီကြီး နာမည်က ဒေါ်မေမေသန်း ကျနော်တို့အဆောင်ကျောင်းသားတွေခေါ်သည်က “အန်တီကြီး” အသက်က၅၀ အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေး ယောက်ျားက လွန်ခဲ့တဲ့ ၁နှစ်ကျော်လောက်ကမှ ဆုံးသွားတာဆိုတော့ မုဆိုးမလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီး။ အန်တီကြီးမှာ သမီးတစ်ယောက်ရှိပြီး မကွေးမှာ အိမ်ထောင်ကျသွားသည်။တနှစ်တခါတော့ အလည်လာတာတွေ့ဖူးသည်။ အန်တီကြီးရဲ့ အခုလက်ရှိရုပ်ရည်နဲ့