အောစာပေ

ဖြစ်ပုံကဒီလိုဗျ။ ကျွန်တော်အမေရဲ့အကို ကျနော့်ဦးလေးပေါ့။ နာမည်က ဦးခိုင်သိန်း။ သူ့မိန်းမက ငယ်ငယ်လေးဗျ။ ဦးလေးအသက်က ၄၅လောက်ရှိပြီ။ ဦးလေးမိန်းမနာမည်က မသက်သက်တဲ့။ အသက်က ၃၀ ၀န်းကျင်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်ဗျ။ ဇာက်လမ်းအစကတော့ ကျနော်ဦးလေးက ကုန်ရောင်းကုန်၀ယ် လုပ်တယ်။ သားသမီးသာ

အချိန် မှာ ၁၉၈၈ ခု နှစ် အစပိုင်း …။ အင်းစိန် ဗဟိုအကျဉ်းထောင် ။ ဘသန့်ထူး သည် ပြီးခဲ့တဲ့ အတိတ်က အကြောင်းတွေကို စဉ်းစားလိုက်တိုင်း ဒေါသ တွေ ထွက်ခါ မဆိုင်သူတွေကို

သူငယ်ချင်းခရီးသွားတုန်း သူ့မိန်းမ နဲ့ ဖြုတ်တာ ” အမလေး … အအ … နာလိုက်တာ … ဟင့် … တော်ပါတော့ “ နွေးလေ နာလွန်းလို့ တောင်ပန်ရင်း မျက်ရည်တွေပါ စီးကျလာတယ်။

ထားထား သူမ လုပ်ချင်တာတွေ အားလုံး လုပ်ခဲ့ပေမဲ့ နေစိုးေ၀ ကောင်မလေးတယောက်နဲ့ ညိနေတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းလဲရရော မခံချိမခံသာ ဖြစ်ပြီး နေစိုးေ၀ ကို ဖုန်းဆက် ရန်တွေ့ခဲ့ သည် ..။ သူ့အထက်အရာရှိ မြို့နယ်မှူးကိုလဲ

မင်းဇော် တစ်ယောက် အလုပ်တာ၀န် ပြီးပီ မို့ အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်….. လေးရက်လုံးလုံး မိမိ အထက်လူကြီး နဲ့ ခရီးစဉ် တလျောက် ပါသွားခဲ့တာ အခု မနက်ပိုင်း ပြန်ရောက်ခဲ့တာ မို့ နေ့လည်ပိုင်း ရုံးပြန်မတက်ချင်တော့

ကျွန်မနာမည်က ရတီဖူး။အသက်ကတော့၃၈နှစ်ထဲကိုရောက်နေပြီ။ အေဖကဗမာ အမေကတရုတ်ဆိုတော့ အသားကတော့ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ မျက်နှာလေးကတော့ အမေ့အမွေရထားတော့ နုဖတ်နေတာပဲ။ အသက်အရွယ်ထက်တောင်နုသေးတယ်ရှင့်။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ပိုးပန်းတဲ့လူတွေမှတစ်အားများ။ အဲ့ဒီအထဲကမွ အခုသားလေးရဲ့အဖေကိုချစ်မိပြီး ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ်ဆိုပါတော့။ ယောကျာ်းကတော့ ကျောင်းမတက်ပေမယ့် မြို့မှာလာအလုပ်လုပ်ရင်းကျွန်မနဲ့ ဆုံခဲ့ကြတာ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့

ကျွန်မတို့ မိန်းကလေးတွေဟာ ပျှမ်းမျှအားဖြင့် အသက် (၁၃)၊ (၁၄)နှစ်လောက်မှာ ရာသီသွေးစပေါ်ပြီး အပျိုဖေါ်၀င်ကာစဖြစ်သည်။ အစပထမမှာ လစဉ်မမှန်သေးပေမယ့် ပျောက်လိုက်ပေါ်လိုက်နဲ့ အစပြုပြီး နောက်ပိုင်းမှာလစဉ်မှန်သွားပါသည်။ဒီလိုရာသီသွေးစပေါ်ပြီး အပိျုဖေါ်၀င်ပြီဆိုတာနဲ့ ကျွန်မတို့ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက ဟိုမုန်းဓါတ်တွေဖွံ့ဖြိုးပြောင်းလဲမှုကြောင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ

ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က အမေကပဲဆယ်တန်းအထိ ပင်ပင်ပန်းပန်းရှာကျွေးခဲ့တာဗျ။ အမေကကုန်စိမ်းရောင်းတယ်လေ သူ့တစ်ဦးတည်းသောသားကျွန်တော့်ကို ဆရာဝန်အရမ်းဖြစ်စေချင်တဲ့အမေက အခုကျွန်တော် ဆရာဝန်ဖြစ်တော့ မရှိတော့ပါဘူး ဝမ်းနည်းမိသားဗျာ အဖေလားအဖေအကြောင်းကတော့ မပြောချင်လောက် အောင်ပါပဲဗျာ အဖေက ဖခင်တာဝန် အိမ်ထောင်မူ့တာ ဝန်မကျေခဲ့ဖူးလို့ပြောရမယ် ဘယ်တုန်းကမှကောင်းကျိုးမပေးခဲ့ဖူးဆိုပါတော့ ပြောရတာတော့ငရဲကြီးပါတယ်ဗျာ သူက

အတွေ့အကြုံရနေပြီဖြစ်တဲ့ အပျိုလေး မိချိုဟာ ယောကျာၤးတစ်ဦးနဲ့ အတူတူနေရတာကို စွဲမက်လို့နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် မိန်းကလေးသဘာဝ စိတ်ဆန္ဒဆိုတာ ယောကျာၤးလေးများလိုအမြဲတမ်းတော့စိတ်မဖြစ်ဘူး။ယောကျာၤးတစ်ယောက်နဲ့ အတူနေဖို့ မိချို စိတ်အပါဆုံးအချိန်ဟာ ရာသီလာခါနီးတပတ်အတွင်းမှာပဲ ဖြစ်တယ်။ရာသီလာဖို့ တစ်ပတ်လောက်နီးလာပြီဆိုရင်ဖြင့် စိတ်ကိုလှုံ့ဆော်တဲ့ အရာတခုခု လမ်းမှာသူများအတွဲ ပွတ်သီးပွတ်သပ်

၇တန်းအောင်ပြီး၈တန်းတတ်စလောက်ကပေါ့ အရွယ်လဲနည်းနည်းရောက်လာပြီလူပျိုဝင်လာပြီစိုတော့ကာမစိတ်တွေလဲတဖွားဖွားပေါ့ တစ်ဖွားဖွားစိုတာနဲ့တွေ့သမျှဖင်တွေကြည့်ပြီးအိမ်ရောက်ရင်မှန်းမှန်းထုရတာကလဲအရသာရှိသကိုး.. ၈တန်းကျောင်းစတတ်တော့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရတယ်ကျွန်တော်ကလဲလူအေးစိုတော့သိပ်အပေါင်းသင်းမရှိဘူး ကျွန်တော်ပေါင်းမိတဲ့ကောင်ကလဲလူအေးဘဲစိုပါတော့ နာမည်က”မြတ်မင်း”တဲ့အေးလိုက်တဲ့ပုံများရေခဲတုံးကြနေတာဘဲ အဲ ဒါပေမယ့်တနှာကာမတော့ကြီးရော ဒါကတော့ကျွန်တော်ရောဘဲလေ အတန်းထဲမှာမြန်မာစာသင်တဲ့ဆရာမအိမ်နဲ့မြတ်မင်းအိမ်ကကပ်လျက်ဘဲ အဲ့ဒီဆရာမနာမည်က”ဒေါ်ဥမ္မာကျော်”တဲ့ဗျ စာအရမ်းအသင်ပြကောင်းတယ်အမြဲတန်းမျက်နှာလေးကပြုံးပြုံးရွင်ရွင်ဘဲ အသက်ကတော့..၂၄လောက်ရှိပြီထင်တယ်ခုထိနုပြိုထွားကြိုင်းနေတုန်းဘဲ မြတ်မင်းစိူတဲ့အကောင်ကလဲဆရာမရေချိုးနေရင်ခိုးခိုးကြည့်ပြီးအိုးတွေတောင့်ကြောင်းနို့တွေကားကြောင်းကျွန်တော့်ကိုပြောပြောနေကြဗျ။ ဟုတ်တယ်ဗျဆရာမကဖင်ကအကြီးကြီးဘဲတောင့်တင်းနေတာဘဲတစ်ခါတစ်လေစိုဘစ်ယာပါထင်းနေတာဘဲ.အရပ်တော့ပုတယ်ဗျ ပုပုထွားထွားလေးပေါ့.ကျောက်သင်ပုန်းကိုမမှီလို့ခြေထောက်ထောက်ပြီးစာရေးနေရင်ထဘီနဲ့အကျႌဟဟလေးထဲကအသားလေးတွေကဝင်းနေတာဘဲ.ဘော်လီအဖြူလေးတောင်မြင်နေရတယ်.တစ်နေ့ကျွန်တော်နဲ့မြတ်မင်းကျောင်းတတ်ခေါင်းလောင်းအသံမကြားမိဘဲကျောင်းဆီးခြံမှာဆရာမအကြောင်းဖလှယ်ပြောရင်းကာမဆာလောင်နေကြတယ်. အဲ့အချိန်ဆရာမရောက်လာတယ်.ဆရာမကအတန်းပိုင်စိုတော့ဘာနေနေအစွန်းထင်းမခံဘူးလေလိုက်ခေါ်တယ်ကျွန်တော်တို့ကို.ကျွန်တော်တို့ကလဲအားတိုင်းဆီးခြံဘဲသွားနေတော့ဆရာမကသိနေတာ. “ဟဲ့”မြတ်မင်းနဲ့ ကျော်ကျော်” ကျောင်းတတ်နေပြီလေ

မသံဇီ ဆိုတဲ့ လူကောင် ထွားထွား သကောင့်သားကလည်း ပါဒနိင်ငံဧ။် အရှင် မဖြစ်မည့် မင်းသမီး စောနန်းအား ကယ်တင် ဖို့ စေလွတ်လိုက်သည့်လူပေါင်းသုံးဆယ်…ဝါ…ကြောင်ရိုင်းသုံးဆယ်ထဲမှ တစ်ကောင်ပင်ဖြစ် သည်။သူဧ။်လမ်းကြောင်းအတိုင်း သတ်မှတ်နယ်မြေကို သတ်မှတ်ချိန်အတိုင်း အရောက်ချီတက် ထိုး ဖေါက်ဝင်လာသူ

ကျနော့ဘဝမှာ ပထမဆုံး တွေ့ကြုံခဲ့ရတဲ့ အမကြီး တယောက်အကြောင်းကိုပြောပြချင်ပါတယ်။ ပြောရရင် ကျနော့ လက်ဦးဆရာမကျေးဇူးရှင် ဆိုလည်း မှားမယ်မထင်ဘူး။ သူ့ကြောင့်ဘဲ ကျနော့မှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့်ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ အမကြီးနာမည်က မမသဲပါ။ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကိုမမသဲတို့မိသားစုပြောင်းလာကြတာ။ မမသဲတို့က ကျနော်တို့ အိမ်ရှေ့အိမ်က၊

ဒီလိုနဲ့ပဲ နေ့တွေရက်တွေ ပြောင်းသွားလိုက်တာ ဘာလိုလိုနဲ့ အဖေနဲ့အမေ ကွဲသွားခဲ့တာလည်း ကြာခဲ့ပြီပဲ။ ကျွန်တော်လည်း အဖေရဲ့နောက်ကို ပါသွားပြီးတဲ့နောက် စင်္ကာပူနိူင်ငံမှာပဲ ကျောင်းတက်ရင်း စာမေးပွဲကျလိုက် ပြန်ဖြေလိုက်နဲ့ ငါးနှစ်တိတိ ကြာခဲ့ပါပြီ။ အဖေနဲ့အမေက မွေးထားတာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။

နှုတ်ဆော့မိမှတော့ မထူးတော့ပေ။ သူကလည်း စိန်ခေါ်ပြီလေ။ ဒီတော့ ဘွာခတ်နေလို့ ညံ့ရာကျသွားမှာပေါ့။ ဤသို့ပင် ‘တိုးအောင်’ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သွေးက စကားပြောလာသည်။ သွေးဆိုတာက လူပျိုသွေး။ တိုးအောင်အသက်က ၁၆ နှစ်ကျော်လာပြီ။ ဆန့်ကျင်ဘက်မိန်းမတွေရဲ့ အဓိကပစ်မှတ်တွေကို အငမ်းမရ

“ယောက်ဖ ထမင်းစားမယ်” နောက်ဖေး ထမင်းစားခန်းမှ အသံပြဲကြီး ဖြင့် အော်ခေါ်သံကြောင့် ကိုရဲနောင်က အေး လာပြီဟ ဟုတုန့်ပြန်အော်ရင်း နောက်ဖေးဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ ခါတိုင်း ၃ ယောက် စားနေကျ ထမင်းစားဝိုင်းတွင် သူ့ မိန်းမကို

ဒေါ်စံပါယ်က အသက် ၄၅ လောက်ရှိပီ သူက အမြဲတမ်း မြန်မာဝမ်းဆက် ဝတ်တယ်၊ သူ့ဖင်ကြီးတွေက ကောက်ချိတ်နေပီး နို့တွေကလဲ အယ်နေတာပဲ၊ သူနဲ့တွေ့ပုံက တနေ့ ကျနော် အလုပ်က အပြန် လမ်းမှာ အထုတ်တွေမနိုင်မနင်းနဲ့ အန်တီတယောက်ကိုတွေ့တော့

ကျော်၀င်းက…..အိပ်ပျော်လွယ်သလောက် အလွန်အအိပ်စက်သူဖြစ်၏ အောက်ထပ်အခန်းနှင့်အပေါ်ထပ်ရှိ သူ့အခန်းမှာ တဆက်တည်းဖြစ်နေ၍ လှုပ်ရှားသံတွေကလည်း တဆက်တည်းလိုဖြစ်နေသည်။ ကျော်၀င်းအသံမကြားရအောင် ခုတင်ပေါ်က အသာအယာဆင်းလိုက်သည်။ သူ့အခန်းမှာ မီးမှောင်နေသဖြင့် အောက်ထပ်အခန်းထဲရှိ မီးရောင်က လက်တစ်လုံးခန့် ပေါက်နေသော ကြမ်းပြင်ကို အရောင်ဟပ်နေသည်။ ထိုအပေါက်မှ အောက်ထပ်အခန်းဆီသို့

ကျွန်မနာမည် မြစံပါယ်ပါ တစ်အိမ်လုံးကကော သူငယ်ချင်းတွေကပါ မြလေးခေါ်ရင်းနဲ့ မြလေးဆိုတဲ့နာမည်တွင်သွားတာပေါ့ ။ မြလေးမှာ ရည်းစားရှိတယ် ခုတော့ မြလေးရည်းစားက သူ့မိဘပေးစားတဲ့သူနဲ့ယူသွားပါပီ ။ မောင်နဲ့မြလေးတို့က ရည်းစားဘဝမှာ လင်မယားတေလို နေခဲ့ကြတော့ မြလေးရဲ့အတွင်းစိတ်တွေထိ မောင် ဖော်ထုတ်ခဲ့တာပေါ့။မြလေး

နှင်းတွေဝေတဲ့သီတင်းကျွတ် လကိုရောက်ခဲ့ပြီမနက်ဖြန်သီတင်း ကျွတ်မီးထွန်းပွဲတော်လုပ်ကြတော့ မည်မည်။ဟိုနေရာကကျွတ်စီ ကျွတ်စီနှင့်အသံကြားရသည်။မနောရဲ့ ဗိုလ်အောင်၊စပယ်ပန်းလေးချစ်သူစ သည့်သီချင်းသံများကိုလေအသင့် မှာကြားရတဲ့ အတွက် မခင်လေးသိမ့် တစ်ယောက်ဒေါသစိတ်၊ဝမ်းနည်း စိတ်တို့ဖြစ်လာသည်။အိပ်ရာကလူး လထလိုက်ပေမယ့်ထ၍မရပေ။ အားယူပြီးထထိုင်လိုက်ရပေမယ့် လမ်းထလျောက်နိုင်သည့်ဘဝမ ဟုတ်ပေ။တစ်ခြားတစ်ယောက်ကထူမပေးမှသာလမ်းလျောက် နိုင် သည့်ဘဝ။ဝမ်းနည်းစိတ်ကြောင့်အလိုလိုနေရင်းမျက်ရည်များကျလာ သည်။ဆီးကလည်းသွားချင်လာပြန် သည်။ထို့ကြောင့်

မိုးဟိန်းကို ယုံစားပြီး လိုက်ပြေးလာမိတာ မှားပြီလားဟု ယုဇနနောင်တရနေသည်။ အရက်မူးရင်ရန်ရှာတတ်သည့်လင်ဖြစ်သူ အောင်ခင်ကိုစိတ်ကုန်ပြီး အရင်ထဲကကြာကူလီဟု နာမည်ကြီးသည့် မိုးဟိန်းနှင့်မူဆယ်ဘက်ကိုလိုက်ပြေးလာပြီး မိုးဟိန်းအစ်မလင်မယားပိုင်သည့် မြို့စွန်ကခြံတစ်ခြံမှာအတူနေကြသည်။ မိုးဟိန်းအစ်မလင်မယားကတော့ မြို့ထဲမှာနေတာမို့ မြို့စွန်ခြံထဲမှာ လွတ်လပ်လှသည်။ မိုးဟိန်းအစ်မလင်မယားကလဲ မိုးဟိန်းအကြောင်းသိနေပြီမို့ အပျိုကိုခိုးလာတာလား အအိုကိုခိုးလာတာလားပင်မေးမနေတော့။