ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က အမေကပဲဆယ်တန်းအထိ ပင်ပင်ပန်းပန်းရှာကျွေးခဲ့တာဗျ။ အမေကကုန်စိမ်းရောင်းတယ်လေ သူ့တစ်ဦးတည်းသောသားကျွန်တော့်ကို ဆရာဝန်အရမ်းဖြစ်စေချင်တဲ့အမေက အခုကျွန်တော် ဆရာဝန်ဖြစ်တော့ မရှိတော့ပါဘူး ဝမ်းနည်းမိသားဗျာ အဖေလားအဖေအကြောင်းကတော့ မပြောချင်လောက် အောင်ပါပဲဗျာ အဖေက ဖခင်တာဝန် အိမ်ထောင်မူ့တာ ဝန်မကျေခဲ့ဖူးလို့ပြောရမယ် ဘယ်တုန်းကမှကောင်းကျိုးမပေးခဲ့ဖူးဆိုပါတော့ ပြောရတာတော့ငရဲကြီးပါတယ်ဗျာ သူက

“ဘယ်က ပြန်လာတာလဲ မိုးငယ်” “ဈေးက အမရေ ဆပ်ပြာ၊ သွားတိုက်ဆေး၊ အမွှေးရေတွေ သွားဝယ်တာ အမရေ ညနေစောင်းနေပြီ ဆိုပေမယ့် တော်တော်ပူတယ်အမရယ်” “ဟုတ်တယ် ပူလာပြီ မိုးငယ်ရေ အပြင်ထွက်ရင် ထီးယူသွားမှပါကွယ်” ဘေးအခန်းက အမကြီးကိုပြောရင်း

စိတ်ထဲမှာ မျော်လင့်နေတာ ဝန်ခံမိတယ် . ဒါပေမယ့် လက်တွေကြီး ကျတော့ ကျွန်တော် စိတ်တွေ ခြောက်ချား သွားတယ် ။ ဝင့်ဝါ တ့ဲ ။ လှတ ပတ ကောင်မလေး ။ ခန္တာကိုယ်က

ကိုတွတ်ကြီးသည် လက်မှနာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်လမ်းကိုဆက်လျောက်နေသည်။ အချိန်က ညနေငါးနာရီကျော်ကျော်သာရှိသေးသော်လည်း မိုးသာများအုံဆိုင်နေသောကြောင့် အမှောင်ဘက်သို့ သန်းနေတော့သည်။ ပန်းဆိုးတန်းရှိ ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင် ရုံးဝန်းထမ်းတစ်ဦးအဖြစ် အလုပ်လုပ်သူဖြစ်သည်။ ကိုတွတ်ကြီးသည် တကောင်းကြွက် လူပျိုသိုးကြီးဖြစ်သည်။ အသက်က ၃၅ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် ကြည့်ကောင်းသူတစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း

ကျွန်တော်အပင်ပေါ်မှာရှိတယ်ဆိုတာကိုမသိဘူးဗျ မနက်ပိုင်းနေရောင်အောက်မှာထဘီရင်ရှားနဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ရေငင်နေတာဘယ်လောက်ကျက်သရေရှို လိုက်မလဲဆိုတာကိုတွေးကြည့်ကြပေါ့ဗျာ ဆံပင်အရှည်ကြီးကိုသားရေကငွ ်းလေးန့စဲ ည်းပြီး့အနောက်မှာထုံးထားပြီးတော့ ထဘီယောဂီရောင်လေးန့ကဲ ုန်းပြီးရေငင်နေတာဗျာ ကျွန်တော့်မှာအဲဒီမြင်ကွင်းကိုမြင်ပြီးတော့တံတွေးတွေပဲမျိူချနေရတယ် နေရောင်အောက်ကအလင်းကျနေတာရယ်ထဘီရင်ရှားထားတာနဲ့သူ့ကိုယ်ပေါ်ကလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်အ သားအသားရောင်ကကျွန်တော့်ကိုရိုက်ခတ်နေပြီဗျ ထဘီကိုရင်ရှာထားတာတောင်သူ့ထဘီကသူ့့ရဲ့ရင်သားတွေကိုနိုင်အောင်မစည်းနိုင်ဘူးဖြစ်နေတာ ရင်သားတစ်၀က်လောက်ကဟင်းလင်းပြင်ကြီးနဲ့ ကျွန်တော်အဲဒီခဏလေးအတွင်းမှာအသက်တောင်မရှူရဲတော့ဘူး တစ်ကယ်ပဲဗျာအပျိူကြီးကရိုးသားလိုက်တာ သူ့ဟာသူမန်မာနတွေမရှိပဲရေတွင်းနားမှာရေငင်နေလိုက်တာများ။ ကျွန်တော်စဉ်းစားနေတာအဲဒီလိုရေတွင်းနားမှာရေငင်နေတဲ့အပျိူကြီးရဲ့ခြေရင်းအောက်မှာသွားပြီးတော့ထဘီ ခေါင်းထဲကို၀င်ပြီးမာမာ၀င်းရဲ့စောက်ပတ်ကြီးကိုအားရပါးရယက်လိုက်ချင်တဲ့စိတ်ပဲရှိတော့တယ်ဗျာ တကယ်တမ်းလက်တေ့မွ ှာတော့လက်ကအလိုလိုလီးကိုကိုင်မိနေတာလေ

ခယ်မဆိုတာ လိုက်ပွဲတော့ မကြုံ ဖူးသေးဘူး မရီးကိုတော့ ဖုတ်လိုက်ရတယ် ကျွန်တော် နဲ ့ကျွန်တော့မရီးက ကျွန်တော် ့ထက် အသက် တစ်နှစ်လောက် ပဲ ကြီးတယ် ဗျ ကျွန်တော့အစ်ကို ရဲ ့မိန်းမ လေ

အခန်းတံခါး ကို ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ချီုအီမွှေးပျံ့နေတဲ့ အနံ့တစ်ခုနှင့်အတူ အဖြူရောင်မွှေ့ရာ ကုတင်ပေါ်မှာ တဘက်အဖြူ နံငယ်ပိုင်းလေးသာ ပတ်ထားသည့် သူ … မ… လို့ခေါ်တဲ့ သက်ထား က သူ့ကိုလက်လေးကမ်းကာ ဆီးကြိုနေသည်။ မောင်… ကြာတယ်ကွာ

ဆရာမ နာမည်က ကြည်ပြာ..ကျတော့တို့ရွာကို လာပြီး မူလတန်းကိုလာရောက်စာသင်ပေးသော..ရပ်ရွာခန့်..ဆရာမ.တစ်ယောက်ဖြစ်ပါသည်။ကျတော့အိမ်ခေါင်းရင်းအိမ်မှာ နေထိုင်ရန် ရပ်ရွာက သတ်မှတ်ထားပါသည်။ဆရာမကြည်ပြာက. အသားကဖြူဖြူ…အရပ်ကနဲနဲပုတယ်…ရယ်လိုက်ရင် ပါးချိုင့်လေးခွက်ပြီး ..သွားလေးတွေက ဖြူဖွေးနေတာပဲ…ဆရာမဝတ်စုံလေးဝတ်လိုက်ရင်..အရမ်းကို ကျက်သရေရှိ လှပတဲ့သူပါ…လှမ်းလျှောက်ရင်လည်း..ညင်ညင်သာသာလေး လှမ်းလျှောက်တက်ပြီး…ဘေးတိုက်တုန်ခါတဲ့..တင်သားများမဟုတ်ဘဲ…အပေါ်အောက်..လှုပ်ခါနေတဲ့ တင်သားများကို ပိုင်ဆိုင်သူလည်းဖြစ်ပါသည်။သူနဲ့အရမ်းမရင်းနှီးပေမယ့်လည်း…ကျတော့အတွက်မှန်းထုစရာ..စိတ်ကူးရင် မင်းသမီးတယောက်ဖြစ်ပါသည်။.မှန်းထုစရာ အကြောင်းအရာတွေကလည်းရှိတယ်လေ…မိုးလင်းလို့ သေးပေါက်ရင်

ခြံဝက ခေါင်းလောင်းသံကြားရလို့ ထွက်ကြည့်လိုက် တာ ခြံဝမှာ မိန်းက လေး သုံးယောက် အထုပ်အပိုး တွေနဲ့ ရောက်နေတာ တွေ့လိုက် ရတယ်။ဘယ်သူ တွေပါလိမ့် ဆိုတဲ့ အ တွေးနဲ့ ခြံတခါး သော့ယူပြီး အိမ်ပြင်

အောင်မိုးတယောက်ဝက်သိုးသားတင်ဘို့ တဖက်ရွာက ကျော်ခင်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်လာသည် ” ဟေ့ ကျော်ခင်ရေ ငါရောက်လာပီ ” နောက်ဖေးခန်းထဲမှာရေချိုးမလို့ပြင်နေတဲ့ မိချိုတယောက် အောင်မိုးအသံကြားတာနဲ့ ထမီရင်ရှားကို ပုဆိုးအဟောင်းလေးပတ်တင်ပြီး ထွက်လာတယ် ” ရှင့်လူ ကျော်ခင်က ကြက်ဝိုင်းသွားတယ် ကိုအောင်မိုးရေ လာ

ဇန်နဝါရီလငါးရက်နေ့ … စနေနေ့ ဖြစ်သည်..။ သည်နေ့သည်ရက်ဟာ အခြားသူတွေ အတွက်တော့ ထူးခြားမည် မဟုတ်သော်လည်း ကိုခင်ကျော်နှင့် မတင်မေလှတို့အတွက်တော့ ထူးခြားသည့်နေ့ ရက် တစ်ရက် ဖြစ်သည်..။ သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ နှစ် နှစ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်..။

အခုတလော ကျူပ်လည်း ခရီးတွေ တောက်လျှောက်ထွက်နေရတယ်။ သွားရတာကတော့ အလုပ်ကိစ္စဘဲ ပစ္စည်းတွေပို့လိုက် ယူလိုက်နဲ့ ဆက်တိုက်ကို ခရီးသွားနေရတာ။ ခရီးကလည်းနီးနီးလေးမဟုတ်ဘူး ပြည်နယ်တခုကနေ နောက်ပြည်နယ်တခုကို သွားရမှာဖြစ်လို့ ကားကနှစ်ဆင့်စီးရမှာ။ မနက်ခြေက်နာရီသွား ညနေ ခွန်နှစ်နစ်နာရီ ရောက်အောင်စီးရတာ ဆိုတော့

နောင်ရဲ တစ်ယောက် အမိမြေနဲ့ ဝေးနေတာ တော်တော်ကြာပြီ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးသော်လည်း မိန်းမနဲ့ ကလေးကို အမိမြေမှာပဲ ထားစေကာ တိုင်းတပါးမှာ တစ်ယောက်ထဲ ဘဝကို ရုန်းကန်နေသည်။ ဒီရောက်တာ ကြာတော့လည်း အလုပ်ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသည်။ ဒီထဲမှာမှ

ကျနော်ဒီရက်ထဲအတော်စိတ်ညစ်နေတယ် အိမ်ကအမေနဲ့မမ တီးတိုးပြောတာကို ကြားရပြီး ကတည်းကပေါ့ ဘာတဲ့ မမရယ် ဗိုက်ကြီးနေတယ် ဆိုပဲ မမကရည်းစားများတော့ ဘယ်သူနဲ့ရမှန်း အတတ်မပြောတတ်တာကို အမေကဒေါသဖြစ်နေတာ ” မိခိုင် နင်ထားတဲ့ကောင်လေးတွေတိုင်းကို နင်ကပေးလုပ်နေတာလား ဟင်ပြောစမ်း” ” ဟီးးအဟင့်

“ဘယ်က ပြန်လာတာလဲ မိုးငယ်” “ဈေးက အမရေ ဆပ်ပြာ၊ သွားတိုက်ဆေး၊ အမွှေးရေတွေ သွားဝယ်တာ အမရေ ညနေစောင်းနေပြီ ဆိုပေမယ့် တော်တော်ပူတယ်အမရယ်” “ဟုတ်တယ် ပူလာပြီ မိုးငယ်ရေ အပြင်ထွက်ရင် ထီးယူသွားမှပါကွယ်” ဘေးအခန်းက အမကြီးကိုပြောရင်း

တကယ်တော့ဒီဇတ်လမ်းကလေးသည်သိပ်ထူးထူးဆန်းဆန်းတော့ မဟုတ်လှပါ။ဖြစ်တတ်သည့်ဇတ်လမ်းကလေးသာဖြစ်ပါသည်။သို့ သော် အမှန်ဖြစ်ပျက်ခဲ့ဘူးသည့်ဇတ်လမ်းကလေးဖြစ်ပါသည်။ ဤဇတ်လမ်းစတော့မေသူမှာအိမ်ထောင်ကျပြီးဖြစ်ပါသည်။အသက် လည်း ၂၃ နှစ်ရှိပါပြီ။မေသူစအိမ်ထောင်ကျတော့ အသက်၂၀ ခန့်သာ ရှိပါသေးသည်။မေသူမှာအရပ်မနိမ့်မမြင့် အသားညိုညို တောင့်တင်း ကားထွက်နေသောတင်ပါးများဖြင့်ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကျနသူလေး ဖြစ်ပါသည်။ဆယ်တန်းတုန်းကရည်းစားနှင့်ပင်အိမ်ထောင်ကျပြီးသူနဲ့ ကျမှဘဲမေသူ့အပျိုစင်ဘဝကိုပေးအပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။မေသူဆယ် တန်းမှာကျောင်းကမဟုတ်သောအပြင်လူ သူနှင့်ချစ်ကြိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး သူကမေသူ့ထက်အသက်လေးငါးနှစ်ကြီးပါသည်။မေသူ၏ယောက်ကျား နာမည်မှာကိုမြင့်ဖြစ်ပြီး

ည ဆယ်နာရီ ထိုးသွား သဖြင့် တိုင်ကပ်နာရီ မှ အချက်ပေးသံ ဆယ်ချက် ထွက်ပေါ်လာ လေသည် ။ ပွင့်ရိုက် ခရမ်းရောင်ဂါဝန်လက်ပျက် ကလေး ဖြင့် စာကြည့်စားပွဲ တွင် အမှတ်ဖြတ်နေသော အချိန်ပိုင်း ကျူရှင်ဆရာမလေး

မုတ္တမတည်းခိုခန်းမှာ ထုူးကျော်စောင့်နေသည်။ ဖာသည်မလေးသဲသဲလည်းအတူရှိနေပြီး တစ်ညထပ်မံ၍ ပျော်ပါးနေထိုင်ကြကာ ထွန်းမြင့်က သူမနှင့်ထူးကျော်၏ အိမ်လိပ်စာကိုရော ဆက်သွယ်ရမည့် ဖုန်းနံပါတ်ကအစ အားလုံး ယူထားလိုက်သည်။ သူ့ကိုဆက်သွယ်လို့ရမည့် ဖုန်း နေရာ သူရှိနိုင်မည့်အချိန်ကိုပါ ထွန်းမြင့်ပြောပြသည်။ နီနီမြင့်အတွက် သူ့အနေနှင့် ဘာမှထပ်ပေးစရာမလိုသည့်တိုင်အောင်

တခြားယောကျာၤးတွေတော့မသိ ကျနော်ကတော့ မိန်းမလိုးရမယ်ဆိုရင် အပျိုထက် အိမ်ထောင်သည်မိန်းမ သို့မဟုတ် တစ်ခုလပ်မိန်းမတွေကိုလိုးရတာပိုကြိုက်တယ်ဗျာ။ အပျိုရဲ့အဖုတ်ကကျဉ်းတော့ လိုးတ့ဲအခါကျဉ်းကျပ်တ့ဲအတွက် အရသာပိုကောင်းတာတော့မှန်တယ် သို့သော် အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတွေကိုလိုးသလို စိတ်ထင်တိုင်းဆောင့်ဆောင့်လိုးလို့မရဘူးလေ အ့ဲလိုစိတ်ထင်တိုင်းဆောင့်ဆောင့်မလိုးရပဲ ညင်ညင်သာသာလေးပဲလိုးပေးရတာကိုစိတ်ထဲမှာအားမရတ့ဲအတွက် အပျိုထက်အအိုကိုပိုလိုးချင်တယ်ပြောတာပါ။ အခု ကျနော်ရေးတင်မည့်ဇာတ်လမ်းကတော့ စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင် အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတစ်ယောက်န့ဲလိုးဖြစ်ပုံဇာတ်လမ်းဆိုကြပါစို့ဗျာ။

တယောက်အကြောင်းကိုပြောပြချင်ပါတယ်။ ပြောရရင် ကျနော့ လက်ဦးဆရာမကျေးဇူးရှင်ဆိုလည်း မှားမယ်မထင်ဘူး။ သူ့ကြောင့်ဘဲ ကျနော့မှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့်ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ အမကြီးနာမည်က မမသဲပါ။ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကိုမမသဲတို့မိသားစုပြောင်းလာကြတာ။ မမသဲတို့က ကျနော်တို့ အိမ်ရှေ့အိမ်က၊ သူတို့အိမ်မကြီးက ခြံနောက်ဘက်မှာ၊ မမသဲကခြံရှေ့မှာဆိုင်လေးဆောက်ပြီးကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်တယ်။ သူတို့အိမ်မှာ မမသဲက