ဗမာပြည်က နာစ့်လေးတွေက ဖင်လုံးလုံးလေးတွေဆို အရမ်းချစ်စရာကောင်းတာ။ ထမီ ကြက်သွေးရောင်လေးနောက်မှာ လုံးတံးုတုံးနဲ့ ဘယ်ညာရွေ့သွားတာလေးတွေကြည့်ရတာ ဖီးလ်ပဲ။ ဘတ်(စ်)ကားစီးတုန်းများဆို မထောက်ဖို့ မနည်းအားတင်းရတယ်။ ဒါမိျုး လူပျိုတိုင်းခံစားရမှာ သေချာတယ်။ အခုစဉ်းစားရင်တောင် တံတွေးမျိုချမိတာအမှန်။ ဆိုးတာတစ်ခုက ကျနော်တို့ဗမာကောင်လေးတခိျု့အမြင်မှာ နာစ့်တွေဆိုတာက

ကိုခန့် တစ်ယောက် အမိမြေနဲ့ ဝေးနေတာ တော်တော်ကြာပြီ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးသော်လည်း မိန်းမနဲ့ ကလေးကို အမိမြေမှာပဲ ထားစေကာ တိုင်းတပါးမှာ တစ်ယောက်ထဲ ဘဝကို ရုန်းကန်နေသည်။ ဒီရောက်တာ ကြာတော့လည်း အလုပ်ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသည်။ ဒီထဲမှာမှ

စူပါစတား ရုပ်ရှင်ထုတ်လုပ်ရေး နှင့် မော်ဒယ်အေဂျင်စီ ဆိုင်းဘုတ်ကြီးကခမ်းနားသလို အတွင်းပိုင်းအပြင်အဆင်ကလည်းခမ်းနားသားနားလှသည်။ ထိုအေဂျင်စီရုံးခန်းထဲ၌လူရွယ်တစ်ယောက်စာရွက်စာတမ်းတွေကွန်ပျူတာတွေနဲ့အလုပ်များနေသည်။ ထိုစဉ် … အစ်ကို ကျွန်မအင်တာဗျူးအတွက်လာတာပါ အသံကြားရာဖက်ကိုလူရွယ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အဖြူရောင်အကျီၤကိုယ်ကြပ် အပေါ်အောက်တစ်ဆက်တည်း နှင့် ဒေါင်ဖိနပ်အဖြူရောင်လေးကိုစီးထားပြီး ဆံပင်ခွေခွေလေးတွေနဲ့ ဘော်ဒီအကိတ်အလန်းစားကောင်မလေးတစ်ယောက် … အော

ဒီနေ့ဟာ ကျမ အသက် ၂၀ တင်းတင်းပြည့်တဲ့နေ့၊ မနက်ခင်း ကျမ အိပ်ယာနိုးတာနဲ့ ရင်ခုန် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ သြော်၊ ကျမ အလုပ်လား။ ကျမက ဟိုတယ်တခုက စားသောက်ဆိုင်မှာ စားပွဲထိုးတယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ အင်္ဂါနေ့ဆိုတော့ ဆိုင်က

အဖုံးဖွင့်ထားသော လေးထောင့်သံပုံး၏ အ၀တွင် သစ်သားတုတ် ကန့်လန့်ခံကာ ချိတ်ဖြင့် ချိတ်..တံပိုးဖြင့် ထမ်းလာခဲ့သော ရေအပြည့်ပါသည့် သံပုံးနှစ်ပုံးကို ရင်မောင်သည် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာထိန်းပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကွေးကာ မြေပေါ်ကို ချလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ပုံးနှစ်ပုံးတွင်

ခိခိ … မမထား … အဖုတ်ကြီးက အသံတွေ ထွက်နေတာ ” ” ထွက်မှာပေါ့ … မင်းပဲ မညှာမတာ … လိုးထားတာကို ” ” အဲလိုတော့ မပြောပါနဲ့ …

လန်းတယ်နော် အကိုကြီး… ကျော်မျိုးဟန်စကားကြောင့် သိန်းဇော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ နုနုငယ်ငယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသက်က ၂၀ ကျော်ပုံမရ။အသားလေးတွေက ရွှေရောင်ဝင်းနေသည်။ဝတ်ထားသောထဘီစကပ်က သူမ၏ကိုယ်အားတင်းကြပ်စွာ စည်းနှောင်ထားသဖြင့် ဖွ့ံထွားသော တင်သားအစုံက အလုံးလိုက်ကားအယ်ပေါ်လွင်နေသည်။အောက်ပိုင်းနှင့် ညီမျှသော ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကလည်းဖွ့ံထွားမှုမှာ အောက်ပိုင်းနှင့်ညီမျှရုံမျှမက လည်ဟိုက်အင်္ကျီကြောင့်

ကျနော် ငယ်ငယ်တုန်းကပေါ့ဗျာ..။ ကျနော့် အိမ်မှာ အပ်ချုပ်စက်လေးတစ်လုံး ရှိတယ်ဗျ..။ အရင်တုန်းက ရယ်ဒီမိတ်တွေထက် ချုပ်ဝတ်ကြတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ အမေ့​​က ကိုယ်တိုင်လည်းချုပ်တတ်နေတော့ စက်ဆိုင် မအပ်တော့ဘဲ ကိုယ်တိုင်ချုပ်တယ်။ အစ်မလည်း အစက ဘေးကဝိုင်းကူရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူလည်း ကိုယ်တိုင်

မော်ကြီး ဇော်၀ိတ်တို့အိမ်ကို အ၀တ်တထည် ကိုယ်တခုနဲ့ ရောက်ခဲ့တာပါ ။ ငယ်သူငယ်ချင်း ဆိုတဲ့ သံယောဇဉ်နဲ့ ဇော်၀ိတ်က မော်ကြီးကို သူတို့အိမ်မှာ နေဖို့ ခွင့်ပြုခဲ့တယ် ။ ဇော်၀ိတ်ရဲ့ မဟေသီ မသက်ကလည်း မော်ကြီးအပေါ် ဟိုးအရင်ထဲက

“အ… ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… ၀တ်ရည် ပြီးတော့မယ်…” “အင်း… ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်…” တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ၀တ်ရည် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန်

လွန်ခဲ့သော၂၀၀၆ခုနှစ်ကတော့ကျမအသက် ၂၃နှစ်အရွယ်လောက်ကပေါ့ရှင်။ ကျမကျောင်းပြီးပြီ အလုပ်အတွက်သင်တန်းတွေပြေးတက်ရင်း ပေါ့ကြုံခဲ့ဆုံခဲ့တာလေးပြောပါရစေ။ဟီးဟီး ပြောချင်ဇောကများနေတော့နာမည်ပြောဖို့မေ့နေတယ်။ကျမကပန်းသဇင်တဲ့။ပင်မြင့်မှာပွင့်တဲ့ပန်းလေး လို့ဖေဖေကနာမည်လေးပေးခဲ့တာ။ ကျမဘဝတိုးတက်မြင့်မားဖို့ရည်ရွယ်ပြီးပေးထားတဲ့နာမည်လေးပေါ့။ဒါပေမယ့်ကျမကိုအရမ်းလှသလားလို့မေးရင်အရမ်းမလှပေမယ့်ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။အသားဖြူတယ်။မျက်နှာအကျကောင်းတယ်။နှာခေါင်းစင်းတယ်။မျက်လုံးမျက်ခုံးကောင်းတယ်။အင်းကိုယ်လုံးလားလှတယ်လို့ပဲပြောရမှာပေါ့။ ဖွင့်ထွားတဲ့ရင်သားနှင့်စွင့်ကားတဲ့တင်ရှိတယ်။ ကိုယ်ရေးသွေးတာတော့ဟုတ်ပါဘူးရှင့် အင်းလိုရင်းပဲပြောပါ့မယ်။ဒီလိုပါ ကျမသင်တန်းတ၇စ်ခုတက်ရမယ်ဆိုတော့အလုပ်ကနေအပြေးအလွှားတက်တယ်။DMLမှာ ပေါ့။အလုပ်ထဲကလာရတော့နောက်ကျသွားတယ်။ သင်တန်းရောက်တော့ထိုင်စရာခုံလိုက်ရှာတယ်။နောက်ဆုံးမှာ ခုံတန်းမှာတစ်ယောက်တည်းထိုင်နေတဲ့သူအနားကျမသွားပြီး။ “ဟီး နောက်ကျသွားလို့အကိုထိုင်လို့ရလား” “ဟာ ရပါတယ်ဗျ၊ရပါတယ်ထိုင်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးရှင့်”ရည်ရည်မွန်မွန်ပြောနေပေမယ့်ကိုယ့်အာရုံကသင်တန်းနောက်ကျနေလို့သူ့ကိုဂရုမစိုက်မိဘူး။ထိုင်ပြီးမှ

ကိုကိုရယ်” ပြွတ် ပလပ် စွပ် စွပ် ဖတ် ဖတ် “အဲဒါနဲ့ဆက်ပြောပါအုံးထွေးရယ်” “အာ ကိုကိုကလဲ ထွေးခဏ ခဏပြောနေတာကို ဟင့် နားထောင်လိုမဝသေးဘူးလား အင့် ဖတ် ဖတ် ပြွတ်” “အင်းပါထွေးရယ် ဒီတစ်ခါ

”ပြွတ်” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ မွန့်စောက်ပတ်ထဲ ကထွက်သွားတဲ့ လီး မဲမဲချောင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး စောက်ပတ်ထဲ ဟာတာတာ ခံစားလိုက်ရတယ် ။ သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေတဲ့ ဆားငံရေလေ ။ စာမေးပွဲတွေ အဲလောက် အများကြီး

ကျွန်တော့်မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပူနဲ့ အပက်ခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားပါသည်။သွားပြီ…သွားပြီ၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတော့တာနဲ့ ခေါင်းကြီးကိုသာ ငုံ့ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘေးနားက ကုလားမြင့်အောင် ကလွဲပြီး အတန်းထဲကလူတွေ ဘယ်သူမှတော့ သိလိုက်ပုံမပေါ်ဘူး။ အားလုံးက ထမင်းစားချိန်ဆိုတော့ သာသူရှုပ်နေကြတာလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ မြင့်အောင်သာ ညနေ

ဇင်မာဝင့် တယောက် စာအုပ်ထည့်ထားတဲ့ ကချင်လွယ်အိပ်ကို ရင်ခွင်ပိုက်ပြီး ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြင့် ကျွန်းလှေကား ကြီးအတိုင်း တက်လာသည်၊ ဒီနေ့ ကိုမောင့် အိမ်သို့ စာလာသင်ရမည်မှာ တခြားနေ့တွေနှင့် မတူ၊ ဟင်းလင်းပွင့် နေသည့် အိမ်ရှေ့ တံခါးကြီးသည်

ဒီအကြောင်း ကိုပြောရမည်ဆိုရင် “တော်ဝင်ပန်း” အမျိုးသမီး ဘော်ဒါဆောင်က စရမည်မှာသေချာ၏။ တော်ဝင် ပန်း ဆိုသည်မှာ ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုံး ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက် တခု၏အစွန်မှာ ရှိသည်။ တဖက်ရပ် ကွက် ကတော့ သာမန်လူတန်းစား အများစုနေထိုင်ရာ ရပ်ကွက်ဖြစ်သည်။

၁၉၃၃ ခုနှစ်၏ အေးမြသော ဆောင်းညတွင်ဖြစ်ပါသည်။ မီးလင်းဖိုမှ လွန့်လူးသောမီးရောင်သည် ဖြာကျလျက် ရှိနေသည်။ ၁၈ နှစ်သမီးလေး ထွေးငယ် သည် ခိုက်ခိုက်တုန်လျက်ရှိသည်။ ဆောင်းကြောင့် မဟုတ်၊ ကြောက်ရွံ့စိတ်ကြောင့်တည်း။ သူမတစ်ကိုယ်လုံးတွင် အဝတ်အစားမရှိ၊ မီးရောင်သည် သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင်

ဒီ ဇာတ်လမ်းမှာ အဓိက ဇာတ်ကောင်က ရဲလွန်း ။ ရဲလွန်းသည် ဆင်းရဲတွင်း နက်တဲ့ အခြေခံ လူတန်းစား မိသားစုထဲမှာ ပေါက်ဖွားလာတဲ့ ကောင်လေး တယောက် ။ အဖေက စက်ရုံတရုံက အလုပ်သမား ။

မာမာနွယ်ကုတင်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးကို ကျောမှီထိုင်ကာပေါင်နှစ်ချောင်းကိုခပ်ကားကားလုပ်ထားစဉ် သူမထမီအောက်မှ ခေါင်းတစ်ခုကို အသာပွတ်ပေးနေပြီး ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကို အရသာခံသောက် နေ၏။ဆေးလိပ်ငွေ့ကို အဆုတ်ထဲသို့ရွိုက်သွင်းလိုက်ပြီး တစ်ချက်အဖုတ်ထဲမှ ကျင်ခနဲဖြစ်သွားသဖြင့်မျက်နှာတစ်ချက်ရွု့ံလိုက်သည်။တုတ်ခိုင်သော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အတင်းညှပ်ထားလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုအတင်းပွတ်သပ်နေလိုက်သည်။နောက်မှ ဘေးရှိစားပွဲပေါ်မှ ဆေးလိပ်ပြာခွက်ထဲ ဆေးလိပ်ကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ထမီအောက်စကို

တစ်ခါတုန်းက တက္ကသိုလ်မှာ… အမှတ်တရရှိတဲ့အေကြာင်းလေးတခုပေါ့ဗျာ။… အဲ့နေ့ကမှတ်မှတ်ရရ၁၂ရက်နေ့၅လပိုင်းလောက်ကပေါ့။ အေ၀းသင် မေဂျာတွေစဖွင့်တဲ့အချိန်ပေါ့။အေ၀းသင် မေဂျာဆိုလို့ ပြောရအုံးမယ်။ကျွန်တော်တို့ သိပ္ပံမေဂျာသမားတွေက၁ပတ်ခြား ၊အပတ်စဉ် စနေ၊တနင်္ဂနွေပဲ တက်ရတာလေ။ဒါပေမဲ့ အဲ့လို တပတ်ကို ၂ရက်ပဲ တက်ရတာလေးတောင် ကျွန်တော် စိတ်မပါဘူးလေ။ကျွန်တော်တို့ လူငယ်တွေဆိုတာကကောင်းတာထက် မေကာင်းတာဆိုရင်