သူမ ဆေးလိပ်းသောက်နေတာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ထိုင်ကြည့်နေမိသည်.. ဆေးလိပ်တစ်ဝက်ခန့်ကုန်တော့ ဆက်မသောက်တော့ပဲ ထိုးချေမီးသတ်လိုက်သည်.. ခုချိန်ထိ ဦးချမ်းသာအောင် ဆေးလိပ်မသောက်ဖြစ်သေး.. “ကိုယ် .. မင်းအကြောင်းကို စိတ်ဝင်စားတယ် နွယ်နီ.. ကိုယ့်ကို မင်းအကြောင်းပြောပြနိုင်မလား..” “ဟား.. ” သူမရယ်လိုက်သံက ကဗျာမဆန်..

႐ြာလမ္းတစ္ေလ်ာက္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာတဲ့ သူတို႔အတြဲကို ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းက အထူးအဆန္းသဖြယ္ ေငးၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ရဲေလး ရွက္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာသည္ ။ ဒီ႐ြာသားျဖစ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ သူ “မ´´လို႔ေခၚတဲ့ ခင္ယုလြင္ ေၾကာင့္ဆိုတာလဲ ရဲေလးသိသည္။ ႐ြာကလူေတြ ၿမိဳ႕သူ

ကျနော်ဒီစက်ရုံရောက်ပီး ၅ လလောက်အကြာမှာ သူမတို့အတွဲ ရောက်လာပါတယ်..သူမနာမည်က စွန်းတဲ့ မြန်မာလို လိမေ္မာ်သီးပေါ့.. ထိုင်းတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း မင်္ဂလာမဆောင်ရသေးပဲ အတူ့နေ ပိုက်ဆံအတူစုပီးမှ မင်္ဂလာဆောင်ပီးမှ လင်မယားအရာရောက်တာမို့ ကြားထဲမှာ ပြတ်သွားပီး အသစ်ရှာကြလည်း တော်ရုံ ဂရုမစိုက်ကြပုရယ်…

ထူးကျော် ဆုံးပြီးကတည်းက သီတာတစ်ယောက် နေ့စဉ်လို မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက်ဖြစ်နေရှာသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ နေ့စဉ် ငိုနေသည်မို့လည်း ရှယ်လီ လေးခမျာ အချော့ခံရမည့်အစား သူမ ကပင် မိခင်ဖြစ်သူ သီတာကို ပြန်၍ ချော့မော့ရမလို ဖြစ်နေသည်။ အဆိုးဆုံးကား

မမြစိမ်းဆိုတာ တရပ်ကွက်လုံးက လက်ဖျားခါရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်။ စံပြဈေးနောက်ဘက် ရပ်ကွက်လေးထဲကို ပြောင်းရွွေ့လာတဲ့ မမြစိမ်းတို့မိသားစုကို ပတ်ဝန်းကျင်က လူအချို့က နှာခေါင်းရွုံ့ကြသည်။ အချို့ အတင်းပြောတတ်သော မိန်းမများက မဲ့ကြရွဲ့ကြသည်။ အချို့ကတော့ စုတ်တသပ်သပ်နဲ့ နှမြောတသစွာဖြင့် မမြစိမ်းကို ဝေဖန်ပြောဆိုကြပြန်သည်။

တစ်ခြားသူတွေရောက်ကြပြီလား စပယ် အအေးဆိုင်လေးတစ်ခုရဲ့ ကောင်တာမှာ ငွေရှင်းဖို့တန်းစီနေတုန်း နာမည်ခေါ်ပြီး မေးလိုက်တဲ့အသံ ကြောင့် ကျွန်မလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်မတစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့လူတစ်ယောက်…… ဦးထုတ်ကိုခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားတော့ မျက်နှာကိုလည်းသေချာမမြင်ရဘူးလေ။ သူကကျောပိုးအိတ်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ခုလည်း လွယ်ထားသေးတယ်။ ရုတ်တရက်ကြောင်သွားပေမဲ့ ဘယ်သူဆိုတာ ကျွန်မမှတ်မိလိုက်ပါတယ်။ “ အော်……ကိုလတ်ဇင်လား…..ဘယ်သူမှမရောက်ကြသေးဘူး

“ဆရာ့တပည့်ကို ကြိုက်သလို ဆုံမပါဆရာ ကျွန်တော်တို့ခွင့်ပြုပါတယ်” ကျွန်တော်က ဆေးတက္ကသိုလ်တက်နေတာ။ မိဘက သိပ်မချမ်းသာတော့ ၁၀တန်းကျောင်းသူကျောင်းသားတွေကို ဂိုက်လုပ်ရင်း တဖက်တလှမ်းက ကျောင်းစရိတ်ရှာတယ်။ အခု ဂိုက်လုပ်ပေးရမယ့်ကောင်မလေးက မေမိုးယံ။ တအိမ်လုံးရဲ့ အချစ်တော် တကယ့် အဆိုးလေး။ သူ့မိဘတွေက

ဆရာရယ်…ကျမ ဘယ်လောက် ဒက်စပရိတ် ဖြစ်နေသလဲ ဆိုရင်..ဆရာသာ ကျမကို ဒီဥစ္စာ ကူညီမယ် ဆိုလို့ ရှိရင် ဆရာ့ကို ကျမ ကိုယ်ကို ကျမ ထိုးအပ်..ဆရာ လိုရာသုံးစေ ဆိုပြီး ကျေးဇူးဆပ်ဖို့ အထိတောင် ပြင်ဆင်ထားတယ်

မင်းဆွေနွယ်က သူမထက် အသက်နှစ်နှစ်ခန့်ကြီးပြီး မင်းမျိုးနွယ်ဟု ခေါ်သော သူမနဲ့ အသက်ရွယ်တူခန့်ရှိသူ ညီတစ်ယောက်ရှိသည်။ ညီမဖြစ်သူ ငွေစင်ကတော့ အသက် ၂၀ခန့်သာရှိသေးပြီး တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ်ကို တတ်ရောက်သင်ကြားနေသည်။ အိမ်ဖော်များမရှိပဲ လူလေးယောက်သာနေသော အိမ်တွင် လူတစ်ယောက်လျော့သွားသည်က အလွန် သိသာ

အထက်တန်းကျောင်းကြီးရဲ့ တစ်စင်းထဲသော လမင်းလေး သော်တာ ဟုသတ်မှတ်ခြင်းခံထားရသည့် ကောင်မလေးရဲ့ ဘ၀မှာ ပန်းကလေးများကဲ့သို့ မလှပရှာပေ။ အမေမုဆိုးမကြီးနဲ့ ညီမငယ်တစ်ယောက် တို့နဲ့ အတူ ချို့တဲ့ဆင်းရဲစွာ နေရရှာ၏။ အမေမုဆိုးမကြီးက အကြော်ရောင်း ၊ရပ်ကွက်ထဲအ၀တ်တွေလိုက်လျော်နဲ့သမီးနှစ်ယောက် အကူအညီယူကာဘ၀ကိုရုန်းကန်နေရသည်။ ထို့ကြောင့်

မိုးကအရမ်းသဲသဲမဲမဲရွာနေသည်.. ။ လေရောမိုးရောသည်းထန်နေသည်.. ။အိမ်မှာစနိုးတယောက်ထဲ.. ။အမေက..ဒီနေ့ အလုပ်ပိတ်ရက်မို့.. အန်တီဒေါ်လီတို့အိမ်ကိုသွားသည်. . ။အကြီးမမိုနာကဒီနေ့.. အလုပ်သွားသည်. . ။အိပ်ရာထဲစောင်ခြုံကာကွေးနေမိသည်. .။ ကျောင်းကအတန်းဖေါ်သူငယ်ချင်းမီရှယ်လ်ဆီကငှားလာတဲ့ဒီဗွီဒီကိုသတိရပြီး စက်ထဲထိုးထည့်ပြီးကြည့်လိုက်သည်.. ။အာရှသူတွေနဲ့အဖြူကောင်တွေ နှစ်ပါးသွားတာတွေကိုကြည့်ပြီးစနိုးစိတ်တွေမရိုးမရွဖြစ်လာသည်.။ လေးဘက်ကုန်းကာဖင်ထောင်ပေးထားနေတဲ့အာရှသူလေးကိုအဖြူကောင်က လီးတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ဆောင့်လိုးနေတာကြည့်ပြီး.. စနိုးမှာခံချင်စိတ်တွေတဖွါးဖွါး

ကျတော်က ဆရာဝန်တစ်ယောက်ပါ။ နံမည်ကတော. အောင်မြတ်ပါ။ စစ်တပ်ကနေ ပြောင်းလာတဲ. ဆရာဝန်ကြီးပေါ.ဗျာ။ အသက်ကတော. ၃၅ နှစ်ဗျ။ မိန်းမလား ရှိတာပေါ.၊ အသက် ၂၅နှစ်အရွယ် ဆရာဝန်မလေးပေါ.ဗျာ။ ကျတော်လား သူ.အရင် အများကြီး ထားခဲ.ဖူးတာပေါ. မယူတာပဲရှိတယ်။

ကားအချိန်အကြာကြီးစီးရမှာကိုတွေးပြီး ကျွန်မရင်မောမိတယ်။ ကားစီးရင် ကျွန်မက မူးတက်တယ်လေ။ ကားထွက်ခါနီးမှ ကားပေါ်တက်ထိုင်တယ်။ ပြူတင်းပေါက်ကိုဖွင့်ထားပြီး ခေါင်းကို အပြင်နဲနဲထုတ်ထားလိုက်တယ်။ ဘေးခုံကလူမရှိတေါ့ နေရတာချောင်ချောင်ချိချိပဲ ။ “အးးးး” ကားစထွက်မှလူတစ်ယောက်ပြေးတက်လာပြီး ကျွန်မဘေးမှာ ဝုန်းဆို ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ sorryပါလို့

ကျွန်မနာမည်ကလ၀င်း…အသက်က၂၇နှစ်…အင်းစိန်ဈေးထဲမှာအလှကုန်နဲ့အဝတ်အထည်ဆိုင်လေးဖွင့်ထားတယ်လေ…ဆိုင်ဖွင့်ဖို့အတွက်စောစောထချက်ပြုတ်ပြီးရင်ရေချိုးရဦးမယ်..ဪ..လ၀င်းကတစ်ကိုယ်တည်းနေတာလေ…အပျိုလားဆိုတော့မဟုတ်ဘူး..လ၀င်း အမျိုးသားက သငေ်္ဘာသားလေ..အဲ့တော့လဲအတန်အသင့်စုမိဆောင်မိလေးရှိခဲ့တာပေါ့..သိတဲ့အတိုင်းပဲသငေ်္ဘာသားဆိုတော့အလှအပလဲကြိုက်မိန်းမကြမ်းလဲကြေသပေါ့ရှင်…ခေတ်လဲမှီပါ့…လ၀င်း ကိုလဲယောကျာ်းရပြီးရင်ခန္ဓာကိုယ်အလှပျက်မှာစိုးလို့ဂျင် ကားခိုင်းခဲ့တယ်သူလဲပြန်လာရင် လ၀င်း နဲ့အတူတူဂျင်လိုက်ကစားတယ်လေ..အင်း…ခုဆိုကိုကိုမရှိတော့တာ၆လတောင်ပြည့်တော့မယ်….သငေ်္ဘာသားဆိုတော့လဲပင်လယ်မှာပဲဇာတ်သိမ်းတက်ကျတာပါပဲလေ…ကိုကိုမရှိထဲကညတိုင်းကိုကိုနဲ့အတူတူချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြတာကိုသတိရမိတယ်..သတိရတိုင်းလဲ ကိုကိုဝယ်ပေးထားတဲ့ ဘိုင်ဘရေတာနဲ့ လီးတုနဲ့ပဲစိတ်ဖြေခဲ့ရတာပါပဲ။ ကိုကိုနေရာမှာအစားထိုးနိုင်မယ့်သူတော့မရှိတော့ဘူးလေ..ကိုကိုကသငေ်္ဘာသားပီပီနိုင်ငံခြားအပြာကာတွေထဲကလိုကြိုးတုပ်လိုးတယ် ကြာပွတ်နဲ့ရိုက်လိုးတယ်တစ်ခါခါဖယောင်းစက်တွေကိုယ်ပေါ်ချပြီးပါလိုးတတ်သေးတယ်အစပိုင်းတော့ လ၀င်း လဲမခံနိုင်ပေမယ့်။ အကျင့်ရလာတော့အဲ့လိုမှမလုပ်ရရင် လ၀င်း စိတ်အာသာကမပြေတော့ဘူး တစ်ခုခုလိုနေသလိုပဲ ဪတစ်ခြားသူနဲ့နေဘူးလားဆိုတော့…ဟိသငေ်္ဘာသားကတော်ပီသအောင်တစ်ခါတော့ကြေးစားကောင်လေးနဲ့ဆက်ဆံဘူးတယ်လေ ကြေးစားပီပီအလိုးအမှုတ်ကျွမ်းကျင်ပေမယ့်ကျမစိတ်ထဲမှာအာသာမပြေတာနဲ့နောက်မနေဖြစ်တော့ဘူးခုထိကိုကိုမရှိတော့ပေမယ့်ဂျင်ကစားတာတော့မပျက်ခဲ့ဘူး..အာ့ကြောင့်လဲ

အိမ်တွင် မမ မရှိတုန်း အေးလွင် သူ့ရည်းစား ငယ်ငယ် ကို စကားပြောချင်၍ဟု အကြောင်းပြကာ အိမ်သို့ခေါ်လာခဲ့သည်။ အခုတော့ သူအိပ်သောအခန်းထဲတွင်…… အေးလွင်က လီးကို အငြိမ်မနေဘဲ ဝင်သလောက် လီးတဝက်လောက်နဲ့ပဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေတော့ ငယ်ငယ်

အင်း ဘာလိုလိုနဲ့ မနက်ဖြန်ဆိုရင် မောင်တောင်ခွင့်ရက်စေ့လို့ တောင်ကြီး ပြန်ရတော့မှာပဲ။ မောင်က ဝန်ထမ်းလေ၊ ကျွန်မလည်း ဝန်းထမ်းဆိုတော့ တာဝန်ကျတဲ့နေရာက မတူတော့ ခွဲနေရတာပေါ့။ မောင်က တောင်ကြီးမှာတာသန်ကျတယ်။ ကျွန်မက နေပြည်တော်မှာ။ “မိန်းမရေ မိုးလည်း ချုပ်ပြီ

ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ကျွန်တော်သည် ဟိုတယ်တွင်လာတည်းနေသော ဧည့်သည်အစ်ကိုအရွယ်တစ်ယောက်နှင့် ပုံမှန်ကားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ဧည့်သည်ရဲ့နာမည်က ကိုထွန်းဖြစ်ပြီး တောင်ကြီးမြို့မှာနေသည်။ ကုန်ကားတွေထောင်ထားပြီး ကားကိစ္စအတွက်လာကာ တစ်ပတ်ဆယ်ရက်လောက်တည်းခိုနေသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သည် ပျော်တတ်သူများဖြစ်၍ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့တွင် တော်တော်ခင်သွားကြသည်။ ထိုညနေတွင်ပင် သူကိုညစာထမင်းစားဖို့ စားသောက်ဆိုင်ကို လိုက်ပို့ပေးရပြီး ကိုထွန်းသည်

ကျွန်မနာမည် နှင်းဆီ ပါ ရန်ကုန်မှာ..ကွန်ပြူတာသင်တန်းလာတတ်တာပါ။ ဇာတိကနယ်မြို့လေး တစ်မြို့မှာပေါ့။ ရန်ကုန်မှာကတော့..မီးရဲ့.ဦးလေးတော်တဲ့ ဦးမောင်အိမ်မှာပဲနေပြီးတော့.သင်တန်းတက် ပါတယ်။ ရန်ကုန်ရောက်စကတော့……ဘာမှမသိသေးဘူးပေါ့ရှင်.အသက်က..18ပြည့်ပြီးလို့မှ..3လလောက်ပဲ ရှိသေးတာလေ..ဆယ်တန်းအောင်ပြီး တော့.စာရင်းကိုင်နဲ့.ကွန်ပြူတာသင်တန်းလာတတ်တာပေါ့ရှင်။ ဦးမောင်အိ်မ်မှာနေရတာက..နေရေး၊စားရေး.အစစအရာရာအဆင်ပြေပါတယ်..အဖေကလည်း ..ဦးမောင်ဆီမှာသေချာအပ်သွားတာလေ.. ဦးမောင်တို့လင်မယားကလည်း.မီးကို.ဂရုစိုက်ပါတယ်. အိမ်မှာက.ဦးမောင်ရယ်.ဦးမောင်ဇနီး…..သူ့သား..မောင်လေး ဇော်ဇော်ရယ်ပဲရှိပါတယ်.. မောင်လေးက.ခုမှ 8တန်းပဲရှိပါသေးတယ.်..မီးက.သူ့ကို.ညညဆို.စာသင်ပြရတာပေါ့..ဦးမောင်တို့က..တစ်ခန်းအိပ်ပါတယ်။ မီးကတစ်ခန်း..မောင်လေးဇော်က.တစ်ခန်းပေါ့။

ကျွန်မကတော့ ခိုင်ခိုင်ဖြိုးပါ။ အသက်ကတော့ 23ဆိုပါတော့။ အမျိုးသားက သဘောင်္သားအရာရှိလေ။ သူကအရာရှိဆိုတော့ ၀င်ငွေကတော့ကောင်းပါတယ်။ သူက ခြောက်လမှတစ်ကြိမ်လောက်မှ မြန်မာနိုင်ငံကို ပြန်လာလေ့ရှိပါတယ်။ ပိုက်ဆံရှိတယ်လို့တော့ ပြောလို့ရပါတယ်။ ကိုယ်ပိုင် တိုက်နဲ့ခြံ။ ကိုယ်ပိုင်ကားက သုံးစီး။ ပြီးတော့ ကျွန်မလည်းတစ်ယောက်ထဲပြင်းတာနဲ့

အိမ္နီးခ်င္းမ်ားဆိုတာထက္ေျခရင္းခန္းဆိုပိုမွန္မယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔အရင္အိမ္က သစ္သားအိမ္ေလးခန္းတြဲကိုး။ေနာက္မွ တိုက္ေဆာက္လိုက္တာ။အဲ့တုန္းကကြၽန္ေတာ္အသက္ ၁၆ႏွစ္ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူပ်ိဳေပါက္တုန္းက ခုေခတ္ကေလးေတလို ေစာ္ေၾကာင္ဖို႔ေတြမသိေသးဘူး။ဂိမ္းေဆာ့ ေဘာလုံးကန္ တီးထိုင္ ဂစ္တာေခါက္ပဲရွိတာကိုးအရင္က။အဲ့ေတာ့ ဆက္စ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔မသက္ဆိုင္ဘူးထင္ေနတုန္းမွာပဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ကိုယ့္ဆီဆိုက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ေျခရင္းခန္းက ကုလားလင္မယားက ပထမဆုံး မ်က္ျမင္ဆက္ဆံမႈကို အလင္းဖြင့္ေပးလိုက္သလိုပဲ။ ကုလားလင္မယားကလည္း႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ရယ္ပဲ။ေယာက်ာ္းကညီမနဲ႔ခ်စ္ေနတာကိုအစ္မကၾကားျဖတ္ယူထားတာဗ်….။အလုပ္ကေတာ့