အချစ်ကြောင့်ရှင်သန်ခြင်း

နှင်းတွေဝေတဲ့သီတင်းကျွတ် လကိုရောက်ခဲ့ပြီမနက်ဖြန်သီတင်း ကျွတ်မီးထွန်းပွဲတော်လုပ်ကြတော့ မည်မည်။ဟိုနေရာကကျွတ်စီ ကျွတ်စီနှင့်အသံကြားရသည်။မနောရဲ့ ဗိုလ်အောင်၊စပယ်ပန်းလေးချစ်သူစ သည့်သီချင်းသံများကိုလေအသင့် မှာကြားရတဲ့ အတွက် မခင်လေးသိမ့် တစ်ယောက်ဒေါသစိတ်၊ဝမ်းနည်း စိတ်တို့ဖြစ်လာသည်။အိပ်ရာကလူး လထလိုက်ပေမယ့်ထ၍မရပေ။ အားယူပြီးထထိုင်လိုက်ရပေမယ့် လမ်းထလျောက်နိုင်သည့်ဘဝမ ဟုတ်ပေ။တစ်ခြားတစ်ယောက်ကထူမပေးမှသာလမ်းလျောက် နိုင် သည့်ဘဝ။ဝမ်းနည်းစိတ်ကြောင့်အလိုလိုနေရင်းမျက်ရည်များကျလာ သည်။ဆီးကလည်းသွားချင်လာပြန် သည်။ထို့ကြောင့် ပင် “ကျွတ် ကျွတ် ညီမလေး နှင်းနှင်းရေ “ “ရှင် မမသမီးလာပြီ” ညီမလေးနှင်းနှင်းကိုလှမ်းခေါ်လိုက် ရသည်၊ နှင်းနှင်းမှာအမဖြစ် သူမခင်လေးသိမ့် အားကူညီရန်ရောက်လာပြီးအမ ဖြစ်သူ၏မျက်နှာကိုကြည့်ကာစိတ် မကောင်းဖြစ်ရသည်။

“မမရယ် စိတ်မကောင်းတာတွေမ တွေးပါနဲ့လား” “အင်းငါမတွေးချင်ပါဘူးနှင်းနှင်း၊ ဒါပေမယ့်ဒီအချိန်ဒီရာသီရောက်ရင် ငါရဲ့ ဒဏ်ရာဟောင်းကပြန်ပေါ်လာ တယ်၊ငါဒီလူ့ကိုအရမ်းစိတ်နာတယ်” “ကဲပါမမရယ်၊လူဆိုတာကဖြစ်ချိန် တန်လို့ဖြစ်ရမှာမဟုတ် လား” “အေးလေ ဒါပေမယ့်ငါဒီလိုဖြစ်ရင် ငါကိုတော့လာကြည့်သင့်တယ်မ ဟုတ်လား၊စားပြီးနားမလည်လုပ် တာမျိုး၊ချစ်တယ် ဆိုပြီးဒုက္ခိတဖြစ် တော့စွန့်ပစ်သွားတဲ့လူမျိုးကလူ့ လောကမှာရှိသင့်လားနှင်းနှင်း” “သူလည်းသူ့အကြောင်းနဲ့သူရှိပါ လိမ့်မယ်” သူ့အမစိတ်ဆင်းရဲမှာစိုး၍နှင်းနှင်း ပြေရာပြေကြောင်းပြောလိုက်ပြီး ပြူတင်းတံခါးထဖွင့်ရာလေအတိုက် မှာစံပါယ်ပန်းရနံ့တို့ရရှိ လာသည်။ “စပယ်တွေပွင့်နေတာလားညီမလေး””ဟုတ်တယ်မမ ဖေဖေကမမစပါယ် ပန်းကြိုက်မှန်းသိတော့အရွက်တွေ ချွေပြီး မြေဩဇာကျွေးတော့စော စောလေးပွင့်နေတာပေါ့မမရဲ့” “အေးပါ ငါရှူးပေါက်ဦးမယ်” “ဟုတ်ကဲ့မမ” နှင်းနှင်းအမဖြစ်သူကို ကူညီပြီးတွဲ ခေါ်ကာမမအခန်းရှိဗိုထိုင်အိမ်သာကိုတွဲခေါ်ပို့လိုက်သည်။

အိမ်သာတက်ပြီးနောက်မျက်နှာသစ် ရန်နှင်းနှင်းကိုခေါ်ရပြန်သည်။ “ညီမလေးလာပါဦးကွယ်” “လာပြီမမ” ဝှီးချဲကိုတံခါးဝနား ထားပြီးနှင်းနှင်းလာခေါ်သည်။ထို့ကြောင့်ခင်လေး ကဝှီးချဲပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး၊ပြူတင်း တံခါးဝနားကိုဘီးကိုလှည့်ပြီးသွား ရန်လုပ် တော့“မမ နှင်းနှင်းတွန်းပေးမယ်” “အင်းပါကွယ်” နှင်းနှင်းကပြူတင်းပေါက်နားကို တွန်းပေးပြီး “မမအတွက်မနက်စာယူခဲ့မယ်” ဆိုပြီးထွက်သွားလေသည်။ခင်လေး မှာပြူတင်းပေါက်ကနေစပါယ်ရုံကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။စပါယ်ပန်း လေးများပွင့်လျှက်ရှိ သည်။ရနံ့လေး များကလည်းသင်းပျံ့လျက်ရှိသည့် အတွက်စိတ်တော့နည်းနည်းပြေ သွားရသည်။နှင်းနှင်းပြန်ရောက်လာ တော့ စားစရာနှင့်ကော်ဖီရောက်လာကာခင်လေးနားသို့စားပွဲရွှေ့ပြီးနေ ရာချပေးသည်။ “မမ သမီးမေ့မေ့ကိုဝိုင်းကူလိုက်ဦး မယ်၊မမ စိတ်ညစ်စရာတွေတွေးမနေ နဲ့ဦး” “အေးပါညီမလေးရယ်” နှင်းနှင်းထွက်သွားတော့ကော်ဖီနှင့် မုန့်ကိုစားနေစဉ်အသံချဲ့စက်၊နှင့် ဆောင်းဘောက်များမှသီချင်းသံ ထွက်လာပြန်သည်။သီတင်းကျွတ် တွင်ဘုရားများလှည့်ပြီးအလှူခံကြ လိမ့်မည်။မီးရောင်စုံတွေ ထွန်းညှိပြီးဘုရားများပူဇော်ခံကြလိမ့်မည်ဟု တွေးရင်ယခင်နှစ်ကသီတင်းကျွတ် ကာလကိုသတိရလာခဲ့သည်။
“ခင်လေး” “ဟင်ကိုကို” “ကိုကိုတို့ကျောင်းပြီးရင်လေ” “အင်း” “ကိုကို့မေမေရဲ့ပွဲရုံအလုပ်မှာတစ် နှစ်လောက်ကူညီပြီးရင်ခင်လေး နှင့်လက်ထပ်ဖို့မေမေ့ကိုပြောမယ်” “ကိုကို့မေမေကသဘောတူပါ့မလား” “ဒီလိုချွေးမအချောအလှလေးကို သဘောမတူပဲဘယ်ရှိ မလဲ” “ဘာချွေးမအချောအလှလဲ၊ပိုင်စိုး ပိုင်နင်းနှင့် ဟွန်း” “ဟွန်းးမေမေ့ချွေးမအချောအလှ၊ ကိုကိုမိန်းမအချောအလှ” “ဟွန့်ကို ကိုနှော်” ကိုကိုကခင်လေးကိုလာနမ်းသည်။ တွန်းဖယ်ခြင်းမပြုတော့ပေ။စချစ် သည်ကလက်ထပ်ဖို့အထိရည်မှန်း ခဲ့ကြသည့် ချစ်သူတွေ၊ကိုကိုကတစ်ဦးတည်းသောသား၊အမေမုဆိုးမ ကြီးကအလိုလိုက်ချစ်ထားရသူ။ ၊ထို့ကြောင့်လားမသိတစ်ခါတစ်ခါ တော့ကိုကိုမင်းမောင်ကဇွတ်တရွတ်နိုင်သည်။ ချစ်လွန်းတော့လည်းခင်လေးကိုကို့ ကိုအလိုလိုက်မိသည်။ခင်လေးတို့ ကချစ်သူ ဘဝတော့မကတော့ချေ လက်မထပ်ပဲနေသောချစ်သူများ ဖြစ်နေကြပြီလေ။စဖြစ်ပုံဒီလို။ ကိုကိုနဲ့ခင်လေးကဒဂုံတက္ကသိုလ်မှာ ကျောင်းတက်ခဲ့ကြပြီးဆုံကြတာက နေချစ်သူတွေဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။တ ကယ်တော့ခင်လေးရောကိုကိုပါရန်ကုန်ကမဟုတ်ခဲ့ဘူး။နှစ် ယောက်လုံးကနယ်က၊ခင်လေးကအဆောင်နေ ပြီးကိုကိုကသူ့မေမေငှားပေးထားတဲ့ တိုက်ခန်းမှာနေပြီးကျောင်းတက် ကြတာ။

သောကြာနေ့ကမောင် ကျောင်းမလာဘူး၊နေမကောင်းဘူးလို့အဆောင်ကိုဖုန်းဆက်တယ်။ “ဟလို ခင်လေး” “ရှင် ကိုကို” “ကိုကို ဒီနေ့ကျောင်းမလာတော့ဘူး” “ဟင်ဘာလို့လဲကိုကို” “သိပ်နေမကောင်းလို့၊ဗိုက်ကရစ်နေ တာ” “ဟင်ဘာတွေစားမိလို့” “မသိ တော့ဘူး၊စားတာတော့စုံနေတာပဲ” “တစ်ယောက်တည်းအဆင်ပြေမ လားကိုကို” “ပြေပါတယ်ခင်လေးရဲ့” “အဲဒါဆိုကျောင်း ပိတ်တဲ့နေ့ခင်လေး လာခဲ့မယ်” “လာခဲ့လေခင်လေး” ခင်လေးကိုကို့ကိုစိတ်ပူတယ်။တစ် ယောက်တည်းဘယ်လိုနေလဲမသိ။ ဖြစ် နိုင်ရင်သွားပြီးစောင့်ပေးချင်တာခင်လေးစဉ်းစားလိုက်တယ်။ညနေ ကျောင်းဆင်းတော့အဆောင်ကိုပြန် ပြီးအဆောင်မှူးအန်တီကို ပြောရ တယ်။ “အန်တီ သမီးအိမ်ကိုခနပြန်ချင်လို့” “ပြန်လေသမီး” “အဲဒါတနင်္လာနေ့မှသမီးပြန်လာခဲ့ မယ်” “အေးကွယ် အေး..အေး” အဝတ်အစားတွေယူပြီးကားငှား ကာကိုကိုနေသောတိုက်ခန်းကိုသွား လိုက်သည်။တိုက်ခန်းပေါ်တက်သွား ပြီးတံခါး ခေါက်လိုက်သည်။ “ဒေါက်..ဒေါက်” “ကျွီ” တံခါးလာဖွင့်ပြီးကိုကိုအံ့ဩသင့် သွားရသည်။ “ဟင် ခင်လေး၊ကိုကို့ဆီလိုက်လာတယ်” “လိုက်လာရတာပေါ့၊တစ်ယောက်တည်းနေမကောင်းဖြစ်နေတာစိတ် ပူတာပေါ့” “ခင်လေးလာတော့ရောဂါတဝက် ပျောက်သွား ပြီ”

“သွားအပိုတွေ” “တကယ်ပြောတာဗျ” “သိပ်တတ်တယ်” “အာဘွားပေးလိုက်နောက်တဝက် ပျောက်ပြီ” “အဲဒါဆိုဆေးခန်းသွားစရာမလို တော့ဘူးလား” “မလိုဘူး အာဘွားသာပေးလိုက်” “အာဘွား” ခင်လေးကိုကို့ကိုအာဘွားပေးလိုက် သည်၊ “ဟားးး ပျောက်ပြီကွာ” “လုပ်မနေနဲ့ ဓာတ်ဆားပါတယ်၊ သောက်ရမယ်” “ဆေးတွေရောဓာတ်ဆားရော သောက်ထားလို့သက်သာနေပါ ပြီ”“တကယ်လားတကယ်ပေါ့” “ဒီနေ့ညနေဘာစားမလဲ” “မေမေပို့ထားတဲ့ကြက်သားကြော် ရှိတယ်ခင်လေး” “ဒါဆိုခင်လေး ထမင်းအိုးတည်လိုက် မယ်၊ပူပူနွေးနွေးလေးစားလိုက်” “ရက်ဆား” “ဟွန်းနှော်တော်တော်အူမြူးနေ တယ်” “ဒီလိုသာခင်လေးပြုစု ပေးမယ်ဆို ရင်ကြိုက်သလောက်နေမကောင်း ဖြစ်ပါစေ” “မလုပ်ပါနှင့်ကိုကို၊နှစ်ယောက်လုံး ကျောင်းပျက်နေမယ်” “ဟုတ်ပါပြီ ဗျာ” ခင်လေးထမင်းအိုးတည်ရန်အိမ် နောက်ကိုသွားလိုက်သည်။တစ် ယောက်တည်းသမားနေချင်သလို နေသောတိုက်ခန်းကို ထမင်းအိုး တည်ပြီးမှရှင်းလင်းရန်စဉ်းစား လိုက်သည်။ ဆန်ရေဆေးကာထမင်းအိုးတည် လိုက်သည်။ဆန်ဆေးတော့လည်း အ ငြိမ်မနေရပါကိုကိုကနောက်က နေဖက်ထားသည်။

“ဟာကွာ လွှတ်ကိုကို” ခင်လေးမနေတတ်ပေ၊လူကသာနေ မကောင်းဘူးပြောနေပြီးကိုကို့ဟာ ကြီးကခင်လေးဖင်ကြားလာ ထောက်နေသည်။လည်ဂုတ်ပေါ်ကျလာ သောကိုကိုအသက်ရှူထုတ်သည့် လေကြောင့်ကြက်သီးနွေးဖုလေး များထလာရသည်။ “ကိုကိုနေမကောင်းတာကိုကွာ၊ သွားပြီးနားနေစမ်းပါ” “ခင်လေးအနားပဲနေချင်တာ” “ထမင်းအိုးတည်ပြီးရင်လာခဲ့မယ် သွား တော့” “ပြီးရင်လာခဲ့ရမှာနှော်” “ဟုတ်ကဲ့ပါ..ရှင့်” ခင်လေးထမင်းအိုးတည်ပြီးအခန်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်သည်။ “ခင်လေး လာတော့ကွာ” “ဟာတကိုယ်လုံးညစ်ပတ်နေတာ လာလို့မဖြစ်ဘူး” “ရေချိုးတော့လေ ခင်လေး” “ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်” ခင်လေး ရေချိုးခန်းဝင်ပြီးရေချိုးရန်ပြင်တော့ရေချိုးခန်းထဲရေဇလားမှာကိုကိုရဲ့အဝတ်အစားတစ်စုံ ရေစိမ်ထားတာကိုတွေ့ရပြန်တယ်။ ထို့ကြောင့်အဝတ်အစားတွေကိုရေ လျှော်လိုက်ပြီးခင်လေးရေချိုးလိုက် ရသည်။ “ဒေါက် ဒေါက်” “ဘာလဲကိုကို” “ရေချိုးတာ ကြာနေပြီအအေးပတ် မယ်” “မကြာပါဘူးကိုကို၊ကိုကိုအဝတ် တွေလျှော်ဖွတ်နေလို့ပါ” “ဟာကိုကိုလျှော်မှာပေါ့” “ရတယ်တ လက်စတည်းလျှော် လိုက်တာ” ခင်လေးရေချိုးပြီးသဘက်ကို ရင်ဘတ်ပေါ်ဖုံးပြီးထွက်ခဲ့လိုက် သည်။လုံချည်ရင်လျားပြီးကိုကို ရှေ့မထွက်ဝံ့ပေ။အဝတ်အစားကိုအမြန်လဲလိုက်ပြီးမီးဖိုခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ ထမင်းအိုးသွားကြည့်ရာထမင်းက ကျက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့်ထမင်းခူးခပ်ပြီးနောက် “ကိုကိုထမင်းလာစားတော့” “အင်းလာပြီ မိန်းမရေ” မိန်းမဟုခေါ်ခံလိုက်ရပြီးခင် လေး ရှက်သွားရပြန်သည်။အိမ်မှု့ကိစ္စပြု လုပ်၊ထမင်းဟင်းချက်၊အဝတ် လျော်၊သူ့ကိုထမင်းခူးခပ်ကျွေးရ တော့အိမ်ရှင်မတစ် ယောက်လိုဖြစ် နေသည်ကိုတွေးမိသည်။ရယ်လည်း ရယ်ချင်သည်။
ကိုကိုထမင်းလာစားတော့ခင်လေး လည်းထမင်းစားလိုက်သည်။ “နာသေးလားကိုကိုဗိုက်က” “မနာတော့ဘူးခင်လေး” “ထမင်း ပူပူလေးဆိုတော့အဆင်ပြေ တယ်ကိုကို” ထမင်းစားပြီးတော့လုပ်စရာမရှိ တော့ပေ၊ညရှစ်နာရီခန့်ရှိလေပြီ။ “ခင်လေးအိပ် ရအောင်” “ဟင်” ခင်လေးထိုအချိန်မှစဉ်းစားမိသည်။ အိပ်မည့်နေရာ၊ “ခင်လေးအပြင်မှာအိပ်မယ်ကိုကို” “မအိပ်ရပါဘူးဗျာ၊ ကိုကိုနဲ့အတူအိပ်ရမှာ” “အာမဖြစ်ဘူး” “ဘာလို့မဖြစ်ရမှာလဲ” “လက်မထပ်ပဲအတူနေလို့မဖြစ်ဘူး” “ကိုကို့ကိုမယုံလို့လားခင် လေး၊ကျောင်းပြီးရင်လက်ထပ်ဖို့ပြောခဲ့ ကြတယ်လေ” “ကိုကိုကလဲလက်ထပ်ပြီးမှအတူနေ မယ်က့ာ” “လာပါခင်လေးရာ၊နောက် လဲလက် ထပ်မယ့်ဟာ” ခင်လေးကိုအိပ်ခန်းထဲသို့ဆွဲခေါ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်သွားပြီးတွန်းလှဲကာ ကိုကိုကကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက် ထားတော့သည်။အခန်းတခန်း တည်းချစ်သူစုံတွဲဖြစ်နေတော့ ခင်လေးမှာစိတ်တော့တမျိုးဖြစ်ရ သည်။

“လွတ်ပါကိုကို ခင်လေးအသက်ရှူ ကြပ်တယ်” ပြောမှအနည်းငယ်ဖြေလျော့ပေး ပြီးခင်လေးကိုသူ့ဖက်လှည့်ကာနမ်း သည်။နဖူး မှပါးပြင်၊ပါးပြင်မှခင် လေးနှုတ်ခမ်းလွှာဆီသို့ကို့ကိုနှုတ် ခမ်းကရောက်လာသည်။ယခင်နမ်းဖူးသော်လည်းယခုကဲ့သို့မဟုတ်ပေ။စိတ် ထဲမောပန်းပြီးအသက်ရှူမြန် လာသည်။ကိုကိုဟာကြီးကခင်လေးပေါင်ကြားလာထောက်နေသည်။ ခင်လေးကြောက်လှ သည်။ ခင်လေးစိတ်တို့ယိုင်နဲ့လာသည်။ကို ကိုကနမ်းရင်းပင်ခင်လေးဘရာချိတ်ကိုလာဖြုတ်သည်။ကိုကိုကထပ်မံ ပြီးအဆင့်တိုး လာမည်ကိုကြောက် ပြီးကိုကို့ကိုပြန်ဖက်ကာကိုကို့နှုတ် ခမ်းကိုပဲပြန်နမ်းနေလိုက်သည်။ ကိုကိုကရပ်မနေပဲခင်လေးလုံချည်ကို မ၍သူ့ဟာကြီးကိုပေါင်ကြားထဲထိုးထည့်သည်၊ “ကိုကိုတော်ပြီကွာ” ခင်လေးပြောလိုက်ရာကိုကိုက အောက်သို့လျောချပြီးခင် လေးနို့ကိုစို့ရန်အင်္ကျၤီကိုတွန်းတင်ပြန်သည်။ ခင်လေးနို့လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေပေါ်လာ တော့သည်။

“ပှှတြ ပှှတြ” “အာ့ကိုကိုကှာ၊တောပြှီလို့” ကိုကိုအားပြောမရပေ၊ကိုကိုကနို့ကို မညသြို့မညျပုံစို့သညျကိုမြပောတတြ ပေ။ခငလြေး စိတျကတမှိုးကှီးဆိုမှ တမှိုးကှီးခံစားရသညြ။လထေဲလှင့ြ နသမှေိုးခံစားရသညြ။အပှိုရိုငြး လေးခငလြွေးမာကာမဆိုသော အရာ ကှီးကိုစတငျခံစားရတော့သညြ။ သညြ။အနမြးနွေးနွေးကတမှိုးဖြဈ လာသညြ။ပြနျနမြးလိုကသြညြ။ ပှီးမွစိတျထဲတမှိုးကှီး ဆိုမွတမှိုး ကှီး “တောပြှီကှာကိုကိုထငလြေးကှာကျတယြ” တကယျလညြးကှောကသြညြ။ ကိုကိုစိတျကဘယျလိုနလေဲမသိ ခငြ လေးစိတျကိုတောငျမယုံခငြြ ကှာလှှငျစိတျပါသှားနိုငသြညျမ ဟုတျလား။ လိငျဆကျဆံမှု့ကိုလကတြှေ့ကကျမှလုပျဖူးပမယေ့ြ ကှားဖူးနားဝရှိပှီးသားယခုလိုကိုကိုနငွ့နြီးနီးကပြ နဖေူးသောအခါစိတျထဲသာယာသလိုဖြဈလာသညြ။ ကိုကိုကရပျမပဈဘဲခငလြေး လညြ ပငြးကိုစုပျလိုကရြာ “ကိုကိုခငလြေးကှောကျတယြ” “ခငလြေးကဘာကိုကှောကျတာလဲ၊ မတျေတာဆ ဗိုကကြှီးသှားရငြ ဘယြ လိုလုပျမလဲ” “လုပျတိုငြးဗိုကျမကှီးပါဘူးခငလြေး” “အာ အကာအကှယျလဲမပါဘူးနွောြ” “စိတျမပူနဲ့ခငလြေးရာမပါလဲဘာ မှ မဖြဈပါဘူး” ခငလြေးတကယျကိုကှောကျတယြ။
ကိုကို့လီးကှီးကခငလြေးပေါငကြှားကိုလာထောကနြတယြေ။ပူနွေးနွေး မာတောင့တြောင့ကြှီး စိတျထဲတမှိုးကှီးဆိုမွတမှိုးကှီး။ ကှောကပြမယေ့ခြငလြေးအဝွာကစိုခငြနြပှေီ။ “ကိုကိုခှိုခှိုစို့ဦးမယြ” “အာ ကိုကိုနွောြ” ကိုကိုကခငလြေး အဝတျကိုမတငျလိုကြ တော့ဘရာ ပေါလြာတယြ၊ဘရာကိုမတငြပြနြ ပှီးခငလြေးနို့ကိုလှှာျဖားလေးနငွ့ထြိတှေ့လိုကတြော့ခငလြေးနို့သီးခေါငြးလေးကျခှနြ လာသလိုနို့တအုံလုံး ကှကသြီးဖုတှထသှေားရပြနျတယြ။ကငြျတကျတကျခံစားမှု့နငွ့အြတူအထိအတှေ့ရဲ့ခံစားမှု့ရသတမှိုးကိုခံစား လိုကရြပြနျတယြ။အလိုလို ညညြးမိတယြ။ “ပှှတြ ပှှတြ ပှှတြ” “အာ့ အငြးးဟငြးးဟငြးးး” “ကိုကိုခငလြေး မနတေတျဘူး၊တောပြှီ” ကိုကိုနို့သီးခေါငြျးဖားလေးကိုလှှာ နငွ့ထြိုးမွပွှေီး ယကျလိုကျနို့အုံတဈခုလုံးကိုစို့လိုကြ နဲ့လုပျလိုကျတဲ့အခါမွာတော့ခငလြေးတဈာကြ အောညြညြးသျမံား ထှကြ၍ပငျလာသညြ။ကိုကို့ရဲ့လကျကထငလြေးပိပိအပေါြ ကနအေုပျကာပွတပြေးလတေော့ ခငလြေးတှန့ကြနဲ့ ဖြဈသှားပှီးပိပိတအုံလုံးစိုသှားသလိုခံစားလိုကရြပှီး ရငျထဲသိမ့သြိမ့တြုနွသြားရသညြ။
အပေါမြွပွတရြုံမကအကှဲကှောငြးတ လှောကတြြဖေးဖြွေးပတပြေးရာပိပိ တအုံလုံးကှှတကျလာလသလေား ထွငျမတရြအောငြ ဖောငြးကှှလာခဲ့ သညြ။အကှဲကှောငြးအလှောကျစုံ ဆနျလှုပွရြားပှီးနောကျမှာအကှဲ ကှောငြးအပေါနြားအစေ့နာရာနား ကို လကျခလယြဖြင့ြဖြေးဖြေးခငြြး ပွတလြရော “အာ့!အငြး ဟငြးးဟငြးးး” မိမိတခါမွမလုပျဖူးသျလောညြး ယခုမူအထိအတှေ့ကှောင့ြ စိတြ တို့ခကျခြှငြးထကှှလာသညြ။မကျလှုံးစုံမှိတအြောညြညြးမိသညြ။ ထိုစ ဉမြွာပငျကိုကိုကသညျခငလြေး နှုတျခမြးအားစုပျနမြး လရောခငလြေးလညြးစိတျမထိနြးနိုငျပဲပြနျလညျစုပျနမြးလိုကတြော့သညြ။ ကိုကိုဤျမှလုပျတတျလိမ့မြညဟြုမထငျခဲ့ပေ။ခငြ လေး၏ကာမစိတျကိုတြဖေးဖြေးထကှှလာအောငျလုပြ ဆောငပြေးခြငြးကှောင့ကြာမစိတျတို့အထှဋအြထိပသြို့ရောကြှရိလုနီး နီး ဖြဈလာသညြ။ ထိုသို့ဖြဈနေစ ဉမြွာပငျကိုကိုကရပြ ပဈလိုကသြညြ။ ခငလြေးမကျလှုံးဖွင့ကြှည့လြိုကျစ ဉြ ကိုကိုကအဝတတြှကေို ျခှတျပဈ လိုကသြညျကိုတှေ့လိုကသြညြ။မကျလှုံးကအလိုအလှောကျပငျကိုကို၏ပေါငကြှားနရောကိုကှည့စြဉျမာ ၍ထောငျမတနြေ သောလီးကှီးအားတှေ့လိုကရြသညြ။ အပြွငျတငြဤျမှကှီးမညဟြုထငြ မွတျမထားသောလီးသညငြါးမတြ လုံျးမှမကနိုငပြေ။အရွညြ သညျလညြးခြောကျလကျမစွနြးစွနြးရှိ လောကသြညြ။
“ကိုကို” “ပြောလခငေလြေး” “ခငလြေးအရမြးကှောကျတယြ” “မကှောကျနဲ့သူကလိမျမာတယြ၊ ခငလြေးကိုမနာစရဘေူး” “အာ ကိုကိုမညဈပတျနဲ့” စကားပြောရငြးခငလြေးလုံခညြျကိုဆျခှဲှတြပြနသြညြ။ခငဘြေးလကျနဲ့လှမြးဆှဲသျလောညြးမရပေ။လုံခညြကြှှတြ ပှီးခငလြေးအဖုတဖြောငြးကှှ ကှှလေးပေါလြာသညြ။ “ခငလြေးဟာကိုနမြးပေးအုံးမယြ” “အာ မလုပျနဲ့ကိုကိုခငလြေးငရဲကှီးမယြ” “ခငလြေးကှိုကြှသားမွာပါ” “အာ” ခငလြွေးရကြှသားရပြနသြညြ။အမွနြ တော့နမြးပေးမညျဆိုသောအခါရငျတုနျမိသညြ။ခငလြေး ဟာနမြးမညျဆိုသညျကိုခငလြေးနားလညသြညြ။ မလုပစြရနျေတားမြဈဖို့ကှိုးစားပေ မယ့ြ ကိုကိုကခငလြေးပေါငကြှားကိုဝငျကာ မကြှနွာအပတြော့ “မလုပျနဲ့ကိုကို ခငလြေးကိုငရဲမပေးပါနငွ့ြ” တားမြဈသျေလာညြးကိုကိုက ပေါငျကိုမတငပြှီးစိုရွဲနသေောခငြ လေးပိပိအားလှှာနငွ့အြပြားလိုကြ ယကျလိုကသြောအခါ “အားးး! “အားးး လူကတုနယြငွသြားသညြ၊ပူနွေးစို စွတသြောလှှာက အကှဲကှောငြးတ လှောကျထိထိမိမိယကြှသားခှေ သညြ။ထိုနောကလြှှာျဖားကအကှဲ ကှောငြးတလှောကျတိုးဝငျလာပှီး နှုတျခမြးသာျးမားအားပွတျဆှဲသှား ပြနသြညြ။

“အားးးအီးးဟီးးဟီးးး” ခါးကလေပေါ်ကြွသွားသည်။ပိပိတို့ မော့ဖောင်းလာသည်။လက်ကအိပ် ရာခင်းကိုသာတင်းတင်းဆုပ်ကိုင် မိတော့သည်၊ “အာ့! အင်းးဟင်းးးဟင်းးးရှီးးရှီးး” တရှီးရှီးနဲ့အရမ်းကောင်းနေသည်။ အစေ့ကိုလျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီးတပြွတ် ပြွတ်စုပ်ပြန်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့အိုးးရှီးးရှီးးးအိုးးအားး” “အားကိုကို အားးရှီးးရှီးးးတော်ပြီ အားး” အရည်တို့စိုရွှဲနေသဖြင့်ကိုကို အားဤသို့မလုပ်စေချင်ပေ။ခေါင်းကို တွန်းသော်လည်းမရပေ။ သူလုပ်စရာရှိတာကိုသာဆက်လုပ်သည်။ခင်လေးစိတ်မှာတားဆီး ထားသောတံတိုင်းတို့ပြိုလဲသွားခဲ့ရပြီ။ ကိုကိုကခင်လေးပေါင်ကြားနေရာ ဝင်ယူပြီးလီးတဲ့ကာတဖြေးဖြေးနှင့်ဖိသွင်းလိုက်သည် “ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ်” “အာ့ကိုကို ဖြေးဖြေးနည်းနည်းနာတယ်” တဝက်တောင်မဝင်သေးပေ၊ နာတယ်ပြောပြီးပေါင်တွင်းသားများကိုခင် လေးကညှစ်ထားသည်။ “စိတ်လျှော့ထားခင်လေး” “မလုပ်ပါနဲ့လားကိုကို၊ခင်လေးအရမ်းနာလို့ပါ” မည်သို့မျှပြောစေကာမူကိုကို ကရ တော့မည့်ပုံစံမျိုးမဟုတ်ပေ။တဖြေး ဖြေးနဲ့အထဲထိရောက်အောင်သွင်း လာသည်။
လီးကတင်းကြပ်ကြပ်ဆို့ဆို့ကြီးဝင် လာပြီးပိပိအတွင်းသားများကနာ ကျင်နေတာမို့ကိုကို့ကိုပြောလိုက် သည်။ ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ” “အာ့! ကိုကို နာတယ်.ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ” လီးကိုတဆုံးအထိသွင်းပြီးခင်လေးရဲ့ခါးကိုလှမ်းဆွဲပြီးတဖန်းဖန်းမြည် အောင်လိုးလိုက်တော့ တယ်။ခင်လေးရဲ့လုံးကျစ်ကျစ်ခါးလေးကိုကိုင်ပြီးလိုးတာမို့ကိုကို့စိတ်တွေထန်နေလို့လားမသိဘူးမြန်မြန်လေး ဆောင့်လိုးတော့ခင် လေးမှာနာလွန်းလှသဖြင့်မျက်စိကိုသာစုံမှိတ်ထားလိုက်ရသည်၊ကျပ်ကျပ်တည်း တည်းပိပိလေးကိုကိုရဲ့လီးကထိုးခွဲ ပြီးဝင်လာ တယ်။ “ဗျစ် ဗျစ်ဗြစ် ဖြစ် ဖောက်” “အာ့အိုးးရှီးးရှီးးး အား” နာလွန်းလှသဖြင့်အဖုတ်နံရဲတို့ စုတ်ပြဲသွားပြီဟုတွေးမိလိုက်သည်။ “ဖွတ် ဖန်းးဖန်းးဖန်းး” “အာ့ရှီးးရှီးးးအိုးး နာတယ်ကိုကို” ကိုကိုကလဲထင်လေးပိပိကိုအပီ အပြင်လိုးရတာကြောင့်ကြပ် ထုပ်နေ တာမို့ချော့လိုးတယ်ဆိုပေ မယ့်ပြီးချင်သလိုဖြစ်နေ တာကြောင့် “ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ်ခင်လေး” ကိုကိုမျက်စိကိုစုံမှိတ်ပြီး တရှူးရှူးအသံထွက်ကာဆက်လုပ်သည်။ဝင် သွားပြီးမထူးတော့ဘူးဖြစ်၍ ခင်လေးအောင့်အည်းသည်းခံရ တော့သည်။
“ဖွတ် ဖန်း ဖန်းးဘွတ် ဘွတ် ဖန်း” “ဟားးအားးရှီးးအင်းးဟင်းးးကိုကို” “အာ့ရှီးးရှီးးးအားပြီးတော့မယ်အိုးး” ခင်လေးလည်းကာမ ဆက်ဆံဖူးတာပထမဆုံးအကြိမ်ထဲဆိုဆိုသ လောက်အရသာထူးထူးဆန်းဆန်းကိုခံစားလိုက်ရသည်။ခင်လေး လဲမောပန်းသလိုဖြစ် ပြီးအားကုန် သွားသလိုခံစားလိုက်ရပြီးခနမှိန်းနေပေမယ့်ကိုကိုကတော့အမောဖြေပြီးခင်လေးကို ဖက်ထားလို့နေတော့တယ်။ “ခင် လေး ကောင်းရဲ့လား” ထင်လေးကောင်းတယ်လို့တော့နှုတ်မှမဖြေရဲပါဘူး။နောက်တကြိမ်ထပ် လုပ်မှာလဲစိုးရိမ်တယ်။ပိပိလေးက ကြိမ်းစပ်နာကျင်နေတာကြောင့် “အရမ်းနာတယ်ကိုကို၊ကြိမ်းစပ်နေတာပဲခင်လေးဟာလေးတော့ကွဲပြဲသွားပြီလားမသိတော့ဘူး” “မကွဲပါဘူးခင်လေးရယ်၊အပျိုစစ် စစ်လေးမို့ပထမအကြိမ်ကဒီလိုပဲတဲ့၊နောက်အကြိမ်ဆိုရင်နာတာပျောက် ပြီးဖီးလ်တွေရှိတော့ မှာ” “နောက်တကြိမ်မလုပ်ရဲတော့ဘူးကိုကိုခုတောင်အရမ်းနာနေပြီ” “အင်း ခုနောက်ထပ်မလုပ်တော့ဘူး လေ၊နောက်ရက်မှလုပ် မှာ” “တော်ပြီ၊ကိုကိုအခုတောင်သွေးတွေ ထွက်နေတယ်”
“အမှေးပါးလေးပေါက်သွားတာပါ” “ခင်လေးဗိုက်ကြီးရင်ဘယ်လိုလုပ် မှာလဲ၊ပြသနာတွေကြီးမယိကိုကို” “ဗိုက်ကြီးရင်ခင်လေးကို ယူမှာပေါ့” “ယူလို့မှမရသေးတာကိုကိုရယ်” “ဟုတ်ပါပြီခင်လေး၊ခင်လေးဗိုက် မကြီးရအောင်ကိုကိုဆေးသွားဝယ် လိုက်ပါ့မယ်။ ဆေးဝယ်ရန်ကိုကိုထွက်သွားသည်။ ခင်လေးရေထဆေးပြီးအိပ်ရာပေါ် ပြန်လှဲရသည်။အဖုတ်တစ်ခုလုံး ကျိန်းစပ်၍နေပေသည်။ ကိုကိုပြန် ရောက်လာပြီးဆေးပေးသည်။ “ကိုကိုဒီဆေးကဘာပြသနာမှမရှိ ဘူးနှော်” “မရှိဘူးမ၊ဒါပေမယ့်အမြဲတော့ သောက်မရ ဘူးပြောတယ်:” “ဟုတ်လားကိုကို၊ဘယ်လိုသောက်ရမလဲ” “တစ်လုံးနှင့်တစ်လုံးကြားဆယ့်နှစ် နာရီခွာပြီးသောက်ရမယ်တဲ့ခင် လေး “ဟုတ်ကိုကို” “ခင်လေးသောက်ဖို့ကိုကိုရေခပ်ပေး မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ကိုကို” ကိုကိုခပ်ပေးသောရေနှင့်ဆေးတစ် လုံးသောက်ချလိုက်သည်။ “မနက်ကျရင်လည်းသောက်ဖို့မမေ့နှင့်ဦး” “ဟုတ်ကဲ့ပါကိုကိုရဲ့” နောက်ရက်တွင်အထိမခံနိုင်အောင် နာကျင်သည်မို့ကိုကိုနဲ့ဆက်ဆံမှု့မ လုပ်တော့ပေ။အဆောင်ပြန်ရမည့်ရက်ရောက်လာတော့ “ကိုကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်လေ” “မပို့နှင့် ကိုကိုအတူတူမသွားရဲဘူး၊တော်ကြာခင်လေးပျောက်သွားတာ ရိပ်မိနေမယ်”
“ဒါဆိုလဲလမ်းထိပ်အထိလိုက်ပို့မယ်”” ခင်လေးအဆောင်ကိုပြန်လာ လိုက်တယ်။လမ်းမှာလည်း စိုးရိမ်ပူပန်မှု့တွေနှင့်ပေါ့ ၊တချိန် လုံးလည်းကိုကိုနှင့် ဖြစ်ပျက်သမျှပဲမြင်ယောင်နေ တယ်၊လုပ်တာကိုင်တာတွေ ကလည်းအလွဲလွဲအမှားမှားပေါ့၊ လုပ်ရင်းနှင့်ငေးငိုင် နေလို့ အတူနေအမကြီးကေ တာင်ပြောနေသေးတယ်။ နောက်တနေ့မနက်ကျတော့ဓမ္မတာလာတယ်နည်းနည်းပေါ့။ခင်လေး ကြောက်လိုက်တာရှင်၊ လာရက်မဟုတ်ပဲလာတယ်လေ။ နောက်တရက်ကိုကိုနှင့် တွေ့ရမှာခင်လေးရှက်နေတာ၊ ကိုကိုကတော့ အေးအေးဆေးဆေး “ခင်လေး..ဘာထူးခြားလဲ” “အဝှာလာတယ်ကိုကို၊ကိုယ်ဝန်များရသွားတာလားမသိဘူး” “ဟင်……ေဩာ် ဟုတ်လား၊ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ကိုကိုပြောဖို့မေ့သွားတာ ခင်လေး” “ဘာကိုလဲဟင်” “စာထဲမှာရေးထားတယ်၊လာတတ်တယ်လို့၊အဲဒါ ဆိုမစိုးရိမ်တော့နှင့်” “အင်း..မစိုးရိမ်တော့ဘူး” နောက်တပတ်တနင်္ဂနွေ ကိုကိုချိန်းပြန်တယ်၊ခင်လေးလဲ လည်းမနာကျင်တော့ ဘူးဆိုတော့ သွားလိုက်တယ်၊ခင်လေးသိပ် မကြောက်တော့ဘူး၊ပထမတကြိမ် ပြီးပြီလေ၊၊နောက်ပြီးကာမအရသာကိုလည်းသိ သွားပြီ။နေ့လည်ထမင်းစားပြီးကိုကို့ဆီကိုသွားလိုက်တယ်။ကိုကိုကအခန်းဝကစောင့်နေပြီး ခေါ်တယ်။ခင်လေးအဝတ်အစားအပို ထည့်သွားတာ၊အခန်းထဲရောက် တော့ “ကိုကိုခဏနှော်.ခင်လေးအဝတ် အစားတွေလဲလိုက်ပါ့မယ်” “သွားလေ..ခင်လေး” ခင် လေးလည်းရေချိုး ခန်းဝင်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အဝတ်အစားလဲထွက်ခဲ့တယ်” “လာလေ.ခင်လေး”
“ကိုကိုကလည်းကွာ.စကားလေးဘာလေးပြောပါရစေအုံး” “အာ.ခင်လေးကလည်း.အိပ်ရာ ထဲမှာပြောရအောင်နှော်” “ဟင်းပြီး ရင်လုပ်အုံးမှာမသိတာကျနေတာပဲ” “ဟင်းးးးဟင်းးးးးး” “ခင်လေး.ဟိုတနေ့ကသွားရလာရ အဆင်ပြေလား” “ပြေတယ်၊” “ကိုကိုကပြောရင်းဆိုရင်းပုဆိုး ကိုချွတ်ချလိုက်တယ်၊ သူ့လီးကကြီးကထောင်နေပြန်ပြီ “ခင်လေး.ကိုင်ကြည့်ပါလား” “မကိုင်ရဲပါ ဘူး” “ကိုင်ကြည့်ပါခင်လေးရဲ့” “လူဆိုးလေးကွာ၊သူ့ဟာကြီးကို ကိုင်ခိုင်းနေတယ်” ခင်လေးလည်းသူ့ဟာကြီးကိုပဲ ကိုင်ကြည့်ချင် နေတာမို့ကိုင်ပေးလိုက်တယ်၊၊အဲဒါကြီးကိုင်လိုက် တာနှင့်စိတ်ကတစ်မျိုးဖြစ်လာပြီး ဂွင်းပါထုလိုက်သေးတယ်။ “ကိုကိုကခင် လေးကိုနမ်းပြီးနှူတ်ခမ်း ကိုပါစုပ်လိုက်တော့၊စိတ်ထဲမှာ လုပ်ချင်တဲ့ဆန္ဒကတဖြေးဖြေးနိုး ထလာတာပေါ့။ကိုကိုကနမ်းနေရင်းနို့ကို ပါပွတ်သပ်ပေးတော့အလိုးခံ ချင်တဲ့စိတ်ကပိုပြီးထကြွလာ တာပေါ့ရှင်။ခင်လေးကလည်း အဝတ်စားလဲကတည်းကအတွင်း ခံ တွေချွတ်ထားခဲ့တာလေ။
“ခင်လေး .””ဟင်..” “ကိုကို့ကိုမှုတ်ပေးပါလား” “ကိုကိုကပူလို့လားယပ်ခပ်ပေး မယ်လေ” “အာ.ခင်လေးကကလည်းကိုကိုလီး ကိုပြောတာ” “အော် အင်းအင်းမှုတ်ပေးမယ်” “ဖူး..ဖူး..ဖူး” “အာ..ခင်လေး..နော်” “ခစ်….ခစ်..ခစ်” ခင်လေးသိရဲ့သားနှင့်ကိုကို့ ကိုနောက်နေတာလေ။ကိုကို့ကိုချစ်လွန်းတော့လည်းကိုကို့လီးကိုစုပ် ပေးချင်တယ်။ကိုကို့လီးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ် “ပြွတ်..ပြွတ်” “အားး..ခင်လေး..ရယ်ကောင်းလိုက်တာ” ကိုကိုကကောင်းတယ်ဆိုတော့ ပိုကောင်းအောင်လို့ခင်လေးသူ့ဒစ် ကလေးကိုလျှာဖျား နှင့်ယက်လိုက်တယ် “ပလပ်..ပလပ်” “အားး..ရှီး..ရှီးးး.ကောင်း လိုက်တာဗျာ။” ခင်လေးအားတက်လာပြီးလီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်း ပြီးရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်မြန်မြန်လေးလုပ် ပစ်လိုက်တော့တယ် “ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်” “အားးးအာ့..အဟင်းးဟင်း ကောင်းလိုက် တာ.ခင်လေး..ရယ်” သူ့လီးစုပ်ရင်းကျမပိပိထဲက အရည်တွေထွက်လာတော့တယ်။
“ခင်လေး..တော်ပြီ..တော်ကြာကိုကို မလုပ်လိုက်ရပဲနေမယ်” “ရပြီပေါ့၊ကျေနပ်သွားပြီလား” “အင်းး” “ခက်လေး..အိပ်လိုက်ပါ လား” ခင်လေးလည်းအိပ်လိုက်တယ်။ ခင်လေးအိပ်တော့ကိုကိုကနို့စို့ပေး တော့ခင်လေးက.ကာမဆိပ် တက်နေပြီလေ၊ညည်းမိ တာပေါ့ ၊ကိုကိုကနို့ဝန်းဘေးသားတွေကို လည်းလျှာနှင့်ယက်တယ် ၊နို့တွေကိုလည်းစို့တယ်။ ခင်လေးနို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်ထတဲ့အထိကိုကိုက ခင်လေးနို့ကိုစို့လိုက်တယ်၊ ခင်လေးပိပိတစ်ခုလုံးလည်းရွှဲနေပြီ ၊ကိုကိုကနို့စို့ရင်းပိပိကိုပါနှိုက် နေ သေးတယ်၊အစေ့လေးကို ပွတ်ပေးတော့..ခင်လေးမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်သွားရတယ်။ ကိုကိုကကျမပိပိကိုရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက် တယ်” “အာ..ကိုကိုဘုန်းနိမ့်မယ်မလုပ်နှင့်”””လုပ်မှာပဲ.လက်စားချေတာ” “မလုပ်ပါနှင့်ကိုကိုရယ်” “ပြွတ်..ပလပ်””အာ့..အိုး………” တားနေတဲ့ကြားကိုကိုက ခင်လေးပိပိကိုလျှာနှင့်အပြားလိုက် ယက်ပေးတယ်။
“အာ့..ကိုကိုတော်ပါတော့နှော်” “ပလပ်ပလပ်” “အာ့..အင်းးဟင်းးးးးးး” တားနေသည့်ကြားထဲကခင်လေး ပိပိထဲသူ့လျှာထိုးပြီးမွှေ လိုက်တာ ၊ဒီအရသာကတစ်မျိုးပါ။စိတ်တွေဆူဝေလာသလိုခံစားရတယ်လေ။ “အားလားးလားးကိုကိုရယ်” “ပလပ်..ပလပ်..ပ လောက်” “အာ့..အင်း..ဟင်းးးးဟင်းးးးးး” ခင်လေးအရမ်းကိုစိတ်လှုပ်ရှားသွား ပြီးညည်းလိုက်မိတယ်။ကိုကို ကခင်လေးဖီးစေ့ကို လျှာနှင့်ဖိသိပ်လိုက်ကလော်လိုက်နှင့်မို့လို့ခင်လေး လည်းအရမ်းကိုစိတ်ကကြွတက် လာတော့တယ်။ခါးကလည်း အိပ်ရာပေါ်က ကြွတက်နေတာပေါ့ “ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်” “အား..အီး..အိုး..ကျွတ်…..ကျွတ်…အားးအင်းးးးဟင်းးးး” လူတစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက် သွား တော့တယ်။ “အားးတော်ပြီကိုကို” “ဘုန်း” အိပ်ရာခင်းပေါ်ခင်လေခါးပြန်ကျ လာတာလေ၊တကိုယ်လုံးတုန် သွားပြီးလွတ် ထွက်သွားသလို ကာမစိတ်ကအရမ်းပြင်းပြလာ တယ်၊ “အားကိုကိုရယ်မလုပ်ပါတော့ လားကိုကိုရယ်” “အဲဒါဆိုကိုကိုလုပ်တော့ မယ်နှော်” “လုပ်တော့” ကိုကိုကခင်လေးပေါင်နှစ်ချောင်းကို ပူးကပ်ပြီးခင်လေးရင်ဘတ်နှင့်ထိ လုနီးပါးကွေးတင်တယ်။
ခင်လေးထင်တယ်။အဲလိုပုံဆိုရင် ခင်လေးပိပိနောက်မှာပြူးထွက် နေလောက်တယ်။ကိုကိုက အပေါ်ကခွလာပြီးခင်လေးပိပိထဲ လီး ထိုးထည့်တယ် “ပြွတ်.ပလွတ်.” “အာ့ကိုကိုကျပ်တယ်” “ကျပ်မှာပေါ့ခင်လေးကပေါင် ကိုစေ့ပြီးပူးထားတာကိုး” “ဗျစ်..ဗျစ်..ဗျစ်” “အာ့..အင့်ဟင့်..ဟင့်.ကိုကို” “ဇွိ..ဗျိ..ဘွတ်..ဖတ်..ဖတ်…ဘွတ်” “အင့်..ဟင့်..ဟင့်.အင့်” သူ့လီးကကျပ်သပ်ပြီးဝင်လေ. ခင်လေး မှာပိုပြီးအရသာရှိလေ၊ လီးကလည်းတဇွိ..တဖတ်.ဖတ်၊ တဘွတ်ဘွတ်ဝင်နေတာငါးမိနစ်လောက်မှာခင်လေး အရသာတွေအပြည့် ရပြီးတုန်တက်လာတယ် “အာ့ရှီးးရှီး..ကိုကို.မြန်မြန်..ခင်လေ. ပြီးတော့မယ်” “ဇွိ..ဗျိ..ဘွတ်..ဖတ်..ဖတ်…ဘွတ်” “အာ့ရှီးး ရှီးး.အား.ပြီးပြီကိုကို.အား”“”ဘွတ်..ဖန်း.ဖန်းးဖန်းးဖန်းးးး” “အူး..အားးကိုကိုလဲပြီးတော့မယ်” “ကိုကိုအထဲမှာမပြီးနှင့်ဆေးထပ် မ သောက်ချင်ဘူး” ခင်လေးကဟိုတရက်ကဆေး သောက်ပြီးဓမ္မတာလာတာရက်က မမှန်တော့တဲ့အတွက်ဆေး မသောက်ချင်ဘူး လေ ကိုကိုကပြီးခါနီးအပြင်ကိုထုတ်ပြီး ပန်းလိုက်သည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။
“ဟင်း အားမရဘူးခင်လေးရယ်” “ဟင်ဘာလို့လဲကိုကို” “ကိုကိုကအဲဒီအထဲမပြီး ရရင်အာသာမပြေဘူး..ခင်လေး” “ခင်လေးအဲဒီ ဆေးတွေကိုတာရှည်မ သောက်ချင်ဘူးကိုကို” “ကိုကို..ကြားဖူးတာရှိတယ်..” “ပြောပြလေကိုကို” “တစ်ချို့မိန်းကလေးတွေက ဗိုက် မကြီးအောင်လို့.အဖုတ်ကိုအ လိုးမခံကြဘူးတဲ့” “ဟင်..ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်..ခင်လေးသူတို့ကဖင်ပဲ အလုပ်ခံတာတဲ့” “ဟုတ်ပါ့မလားကိုကိုရယ်အဲဒါ ဆိုနာမှာပေါ့” “အဝမှာပဲနာတာတဲ့အထဲရောက် ရင်မနာတော့ဘူးတဲ့” “လျောက်ပြောနေတာ၊ ဝမ်းချူရင်တောင်နာတာ၊ အဲဒါကသေးသေးလေး၊ကိုကို့ ဟာကအကြီးကြီး” “နောက်ပြီးအစသာနာတာ တဲ့နောက်ကျရင်မနာ တော့ဘူးတဲ့” “ကိုကိုရယ်..ကွန်ဒွန်သာဝယ်ပါကွာ၊ဖင်တော့မလုပ်စေချင်ဘူး” “ခင်လေး..ကလည်း..အလွှာပါးပေမယ့်.တဘဝခြား သလိုခံစားရတယ်တဲ့၊အဲဒါကြောင့်ကွန်ဒွန်မသုံးချင်ဘူး”ခက်တာပဲကိုကိုရယ်”
“အခုလုပ်ချင်တာတစ်ခါလောက် တော့ခွင့်ပြုပါလား.ခင်လေးရယ်””” “ဟင်း.သိပ်ပြီးအဆန်းလုပ်ချင် တာပဲ၊ပြီးရင်အစရှိ တနောင်နောင်နှင့်.ဒါပဲလုပ်နေရင်မခက်ဘူးလား၊ မသိတာကျလို့” “လုပ်ပါထင်လေးရယ်” “နာမှာကြောက်လို့ပါကိုကို” “မ ကြောက်နှင့်မနာအောင်လုပ် ပါ့မယ်” “မဆိုးပါနဲ့ကိုကိုရယ်နှော်လို့” “လုပ်ပါ.တစ်ခါတည်းပါခင်လေး ရယ်” “ကဲအဲလောက်လုပ် ချင်လည်း လုပ်..လုပ်” “ဟေး..ဒါမှခင်လေးကွ၊ချစ်လိုက် တာ” “ပြွတ်..ပြွတ်” လိုချင်တာရတော့ကလေးလိုပဲ၊ ခင်လေးပါးကို တချွတ်ချွတ်နမ်းတယ်။ကျမလည်းကိုကိုကိုအဲလိုမြင်ရ တာပျော်တယ်” ခင်လေးကကိုကို့ကိုအရမ်းချစ်တော့ ခွင့်ပြုလိုက်မိသည်။ “ကိုကို့လီးစုပ်ပေးပါအုံး” “ဟွန့်..လုပ်ပြန်ပြီကွာ” ခင်လေး.ကိုကို့ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီးသူ့လီးကို စုပ်ရပြန်တယ်” “ပြွတ်… ပြွတ်” “အဲဒါတွေကြောင့်ခင်လေးကိုအရမ်း ချစ်နေတာ။ကိုကိုတို့လက်ထပ်ရင်လည်းအဲလိုပဲအမြဲအလိုလိုက်နှော်” “ဟင့်အင်းဒီ ဟာတော့ဒီတစ်ခါပဲ၊ နောက်ဆိုရင်လက်ထပ်ပြီးမှပေးမှာ၊ ဒါတောင်တခါတလေမှပေးမှာ” “အိုကေလေ.ခု.ကုန်းပေးဦး” ခင်လေး လည်းကုန်းပေးလိုက်တယ်ကိုကိုကခင်လေးဖင်ကိုခေါင်းလိမ်း ဆီတွေသုတ်နေတာ၊ဖင်ကိုကိုင် ခံရတော့ယားကျိကျိနှင့်ခံရတယ် လက်ထဲဆီသုတ်ပြီးဖင်ထဲကို ထည့်တယ် “ပလွတ်” “အာ့” ဖင်ထဲမီးပူစထိုးလိုက်သလိုပဲ။တမျိုး ကြီးမှတမျိုးအောင့်ပြီးနာတယ်။
ကိုကိုကလက်ကိုပြန်ထုတ်သွားတယ်၊ ဖင်ထဲကိုဆီထပ်သုတ်တယ်။ပြီး တော့ပြန်သွင်းတယ် “ပလွတ်” “အာ့” အခုအခေါက်ပိုပြီး လက်ကအထဲဝင်လာတယ်။ဒီတစ်ခါ ကိုကိုလက်ကိုအဆုံးထိမနှုတ်ပဲတ ဝက်လောက်ထားပြီးဆီကို အပေါ်ကလောင်းချတယ်၊ ဆီ ကရွှဲရွှဲစိုနေတာပဲရှင်။ ဆီလောင်းချပြီးတာနှင့် လက်ကိုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ကိုသွက်သွက်ကလေးလုပ်တယ်။ ခင်လေးခံနိုင်ပြီ။မ နာတော့ဘူး ၊ဒီအချိန်မှာကိုကိုကလက်နှစ်ချောင်းထပ်ထည့်တယ်” “ကိုကို…နာတယ်” ကိုကိုလေလက်နှစ်ချောင်းကို ကားလိုက်ပြီး ခင်လေးဖင်ကိုဖြဲတာ ၊နောက်တော့လက်နှစ်ချောင်း ကြားကဆီတွေဝင်လာတယ် ။တော်တော်မလွယ်တဲ့ကိုကိုပါ၊ သူလုပ်ချင်တာကို မရမကအတင်းလုပ်ယူတယ်လေ။ဆီထပ်ထည့်ပြီးလက်နှစ်ချောင်းကိုအသွင်းအထုတ်လုပ်ပြန်တယ်။ဖင်ကိုရှုံထားရင်နာလို့ထင် လေးမှာရသလောက်လျော့ထားရတယ်။လက်အသွင်းအထုတ်လုပ်တာမနာတော့ပဲကောင်းလာ တယ်ရှင့်။ပိပိထဲကလည်းရွစိရွစိ ဖြစ်နေတာပေါ့။နောက်တော့ကိုကိုက လက်နှစ်ချောင်းလုံးဆွဲထုတ် သွားပြီးခဏနေတော့ခင်လေး တင်သားနှစ်ခြမ်းဖြဲပြီးလီး ကို ထိုးထည့်တယ်
“အာ့ဖြေးဖြေးနှော်ကိုကို” “ဟုတ်..ခင်လေး” “ပြွတ်…ဗျစ်..ဗျစ်…” “အာ့..အင့်..ဟင်းးးးးးး” လီးကလက်ထက်ရှည်တော့အောင့်လာ တယ်။ကိုကိုကတဝက်ကျော်ကျော်လောက်ထည့်ပြီးရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်လုပ်တာ၊တဖြေးဖြေး နှင့်ဖင်ကခံလာနိုင်လာတော့ခင်လေး လည်းညည်းမိတယ်”“ဗျစ်..ဗျစ်..ဘွတ်..ဖတ်..ဖတ်”” “အိုး…အာ..အာ့အင်းဟင်းးးဟင်းးး” တဖြေးဖြေးလိုးရင်းကိုကို့ဆီးခုံကြီးကခင် လေးတင်ပါးမှာလာထိတော့ ကိုကိုလီးအဆုံးဝင်သွားပြီဆို တာခင်လေးသိလိုက်တယ်။အောင့်တာမှတမျိုးကြီးပါ။ “”ဗျစ်..ဘွတ်..ဖတ်..ဖတ်..” “”အာ့..အင့်..ဟင်းးဟင်းးအာ့.. ရှီးး..ရှီးး” “အာ့.ကိုကို..မပြီးသေးဘူးလား” :”ဇွိ..ဗျစ်..ဗျစ်…ဇွပ် ဖတ်..ဖန်းဖန်း. ဖန်း” “အာ့..အားးးပြီးပြီ.ပြီးပြီခင်လေး အား” ကိုကိုလည်းပြီးတော့ခင်လေးလည်း အိမ်သာသွားရသလိုကိုကိုလည်း ပဲရေချိုးခန်းဝင်ပြီးသန့်ရှင်းရေး လုပ်ရတော့တယ်။ဒီလိုနှင့်ခင်လေး နှင့်ကိုကိုရဲ့ချစ်သက်တမ်း ကခြောက်လကျော်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ သီတင်းကျွတ်နီးလာသလို စာမေးပွဲကြီးလဲနီးလာတယ်။စာမေး ပွဲပြီးရင်ကျောင်းပိတ်ပြီ။ခင်လေးတို့ ကျောင်းပြီးပြီလေ၊မောင်နှင့်ခွဲ ရ တော့မယ်။
“ခင်လေး” “ကိုကိုပြောလေ” “ခင်လေးကျောင်းပြီးရင်ပြန်မှာလား” “ပြန်ရမှာပေါ့ကိုကို” “သီတင်းကျွတ်ပြီးတဲ့အထိရန်ကုန် မှာနေ ပါလား”“ဟင် မနေချင်ပါဘူး၊လူရှုပ်တယ်၊ ကိုယ့်မြို့ပဲနေချင်တာ” “ခင်လေးကလဲကိုယ့်မြို့ကိုယ်ရွာမှာ အမြဲသီတင်းကျွတ်နေဖူးတာ ပဲ” “အင်းလေ ခင်လေးမြို့မှာဆိုရင်၊ မုန့်တွေလုပ်တယ်၊လှူကြတယ်၊ည ဘက်ဆိုဘုရားမီးပူဇော်ခံကြတယ်၊ ဆွေမျိုးတွေကို ကန်တော့ရတယ်လေ” “ခင်လေးရယ်၊ကိုကိုကစာမေးပွဲပြီး ရင်ခင်လေးနဲ့ခွဲရတော့မှာတစ်ယောက်တမြို့စီဖြစ်နေတော့ခနခနလာမ နေနိုင်ဘူးလေ၊ခုပိတ်ရက်လေးတ ရက်နှစ်ရက်မှာကိုကိုနဲ့ခနနေပေးပါ လား” “ကိုကိုရယ် အိမ်ကပြောလိမ့်မယ်” “ရန်ကုန်မှာတစ်ခါ လောက်ပဲသီတင်း ကျွတ်ဖူးကြတာပဲလေ၊ရန်ကုန်က ရေကျော်ကစည်တယ်” “ကြားဖူးတယ်ကိုကို’ “နှစ်ရက်လောက်ပဲနေပေးလား ကွာ” ခင်လေးစိတ်မကောင်းတော့ရန်ကုန် မှာနေဖို့သဘောတူလိုက်ရသည်။
အိမ်ကိုလည်းသတင်းကျွတ်ပြီးမှပြန် လာမည်ဟုပြောလိုက်ရသည်။ သီတင်းကျွတ်နေ့လည်ကတော့ ကိုကိုနဲ့အတူနေလိုက်သည်။ ကိုကို စိတ်တိုင်းကျနေပေးလိုက်ပြီးည နေရောက်တော့လူကမူးသလိုလိုဖြစ်နေပြီ။စာမေးပွဲတွင်းစာကျက်ခဲ့ ရသည့်အတွက်အား ပြတ်ရသည့်အထဲကိုကိုနှင့်ကာမဆက်ဆံသည်မှာ နှစ်ကြိမ်ပြီးသွားခဲ့ရသည်။လူလည်း မောပြီးမူးသလိုဖြစ်ရသည်။ ညရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီးအဝတ် အစားလဲလှယ်ကာကိုကိုနဲ့ရေကျော် ဈေးဘက်သွားခဲ့သည်။မီးရောင်စုံ နှင့်ရဟတ်များကိုကြည့်ပြီးခေါင်းမူးရ သည်။လူတွေများလွန်းသဖြင့်စိတ် ညစ်မိသည်။ဟိုလူကတိုးလိုက်တွန်း လိုက်နဲ့မို့ခေါင်းမူးနေသည်နှင့် “ကိုကိုပြန်မယ်ကွာ” “ခနနေ ပါဦးခင်လေး” “ဟာကွာခေါင်းအရမ်းမူးနေပြီ” “ခနလေးပါခင်လေးရယ်၊ဟိုဘက်ကို ခနလျှောက်ရအောင်” “တော်ပါပြီကွာ” “ခန လေးပါခင်လေးရဲ့” “ကိုကိုခင်လေးစိတ်တိုလာပြီနှော်” “ခင်လေးကလဲကွာ၊ခနလေးကို” “မရဘူး၊အခုပြန်မယ်” “ဟိုအနားကဆိုင်မှာ သူငယ်ချင်း တွေရောက်နေတယ်”
“ကိုကိုနေခဲ့ချင်ရင်နေခဲ့၊ခင်လေး ကတော့ပြန်မယ်” စိမြရှည်စွာနှင့်ခင်လေးပွဲဈေးထဲကမြန်မြန်ပြေးထွက်လိုက်ပြီးလမ်း မပေါ်တက် ရာ “ကျွီ..ကျွီ ဒုန်း” “ဟာ ကားတိုက်ပြီဟေ့” ခင်လေးဘာမှမသိတော့ပေ။ ခင်လေးသတိရလာတော့ရန်ကုန် ဆေးရုံကြီးပေါ်ဝယ်။ “သမီးခင်လေးသတိရလာပြီလား” ဖေဖေနှင့်မေမေ၏စိုးရိမ်တကြီး မျက်နှာနဲ့ပြောနေသည်။ “ဟုတ်ကဲ့မေမေ” “သမီးသတိမေ့ နေတာနှစ်ရက်ရှိပြီ” “ဟင်ဟုတ်လား” ခင်လေးအိပ်ရာကထရန်ပြင်သည်။ ထ၍မရပေ။ခင်လေးလိုက်ရှာလိုက်သည်ကခင်လေးချစ် သောကိုကို။ မတွေ့မိပါ။ဝမ်းနည်းစိတ်တိုလျှံ ထွက်လာသည်။ဝမ်းနည်းစိတ်ဖြင့် မျက်ရည်ကျရသည်။ “သမီးဘာမှမဖြစ်ပါဘူး သမီးရယ်၊ အားမငယ်နဲ့ဖေဖေရောမေမေပါရှိတယ်၊မငိုနဲ့တိတ်နှော်” မေ့မေ့အားပေးစကားသာကြားရ သည်။ကိုကိုအားပေးစကား ကြား ချင်သည်။သို့သော်ကိုကိုမလာပေ။ အိပ်ရာကထမရသဖြင့်စစ်ဆေးကြ ရပြန်သည်။အပြစ်ရှာမတွေ့ပါ။ ဆရာဝန်ပြောသည် မှာတော့ထိတ် လန့်စိတ်ကြောင့်ဖြစ်ရပြီးလေ့ကျင့် ခန်းမှပျောက်ကင်းနိုင်သည်ဟုပြော ပြလာသည်။ ဆေးရုံတွင်တစ်ပတ်ခန့် နေသည်။ထိုတပတ်အတွင်းကိုကိုမလာပေ။ခင် လေးကိုကို့ကိုစိတ်နာသည်။ခင်လေး မှာလမ်းမလျောက်နိုင်သည်မှအပ ကျန်သည့် ဒဏ်ရာများပျောက်ကင်း ၍ဆေးရုံကဆင်းပြီးမိမိမြို့သို့ပြန်ခဲ့ ရသည်။ကိုကိုအားတအားမုန်းမိသ သည်။မိမိ၏အပျိုစင်ဘဝကိုယူခဲ့ ယုံ မကဒုက္ခိတဘဝရောက်နေစဉ်ပစ် ပယ်ထားသောယောက်ျားမပီသ ည့်သူအားအရမ်းမုန်းသည်။ယခုလည်းအနာဟောင်းတို့ပြန် ထလာ သည်။ရင်ခွင်တစ်ခုလုံးဟာတာတာ နှင့်ခံစားရသည်။အမုန်းမီးတို့ပွား ရလေသည်။ညနေစောင်းခဲ့ပြီ။ ခင်လေးတို့မြို့ရဲ့ထုံးစံ အတိုင်းမြို့ကိုလှည့်ပြီးဘုရားမီးပူဇော်ခံသည်။
လူတို့အသံအသံချက်စက်များ ဆောင်းဘောက်များနှင့်လှည့်လည် ကြသည်။ညကိုးနာရီထိုးခါနီးမှခင် လေးတို့အိမ်ဖက်ကိုဘုရား ပူဇော်ခံအဖွဲ့ရောက်လာသည်။ “မမ အပြင်ထွက်ပါဦး” “နေပါစေ ညီမလေးရယ်” “မမကလဲအိမ်ထဲပဲနေနေတာ၊အပြင် လေးဘာ လေးထွက်ပြီး၊ပိုက်ဆံလေး ဘာလေးလှူလေ” “အင်းပါကွယ်” ညီမလေးအလိုကျအပြင်ထွက်ရန် ပြင်ရသည်၊ဝှီးချဲပေါ်ထိုင်၍ညီမ လေးကတွန်းသည်။အိမ်အပြင်ကို ရောက်သည်။ခြံအပြင်ထိထွက်ပြီး အလှူခံများကိုလှူသည်။အားလုံး ပြီးသည့်အထိစောင့်ကြည့် ပြီးပြန်ဝင်ရန်ကြံကြတော့ “ညီမလေးမမအိမ်ထဲမဝင်ချင်သေး ဘူး” “မမကဘယ်သွားချင်လို့လဲ” “စပါယ်ရုံနားပို့ပေးပါညီမလေး” “ဟုတ်ကဲ့မမ” ညီမလေးကစပါယ်ရုံနားတွန်းပေး သည်။လရောင်လင်းလျှက်စပါယ်ရနံ့တို့သင်းပျံ့နေသည်။ခေါင်းကြည်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ထိုစဉ်မိမိမျက်လုံးကိုလက်ဖြင့်အုပ် သည်။အစကတော့ညီမလေးလို့ ထင်ခဲ့သည်။ညီမလေး၏လက်မ ဟုတ်။အရမ်းထိတ်လန့်သွားသည်။ ရရှိသောကိုယ်သင်းနံ့မှာကိုကိုသုံးစွဲ လေ့ရှိသောရေမွှေးနံ့ဖြစ်သည်။
“လွှတ် လွတ် ဘယ်သူလဲ” မျက်လုံးကိုအုပ်ထားသည်ကိုလွှတ် လိုက်ပြီးမျက်နှာချင်းဆုံ၍ပြောသူ က “ကိုကိုပါ” “ဟင် လူယုတ်မာကြီး” ဒေါသများထွက်လွန်း၍ထိုင်ရာမှထ ၍ရန်တွေ့တော့သည်။ “ရှင်ထွက်သွားစမ်း၊မထွက်ရင်ကျမ အော်လိုက်မှာ” “မထွက်နိုင်ပါဘူးခင်လေး” ဒေါသကြီးသောခင်လေးစိတ်တို၍ “ဖေဖေရေ လာပါဦး၊လူယုတ်မာ ကိုမောင်းထုတ်လိုက်ပါ” အိမ်ထဲ မှလူများထွက်လာပြီး “သမီးကြီး ၊သမီးကြီး” မေ့မေဆီလှမ်းပြီးမေ့မေ့ရင်ခွင်ထဲ ဝင်ကာငိုလိုက်သည်။ “သမီးကြီး လမ်းလျောက် နိုင်ပြီ” ဟိုလူအားမောင်းမထုတ်ပဲသမီးလမ်းလျောက်နိုင်ပြီဆိုမှသတိရသည်။ မိမိမတ်တပ်ရပ်သည့်အပြင်လမ်း တောင်လျောက် လိုက်သေးသည်။ ထိုအခါမှလဲကျမလိုဖြစ်ရာကိုကိုမှလှမ်းထိန်းပြီးဝှီးချဲပေါ်ပြန်တင်ပေး သာ်။ခင်လေးမှာဝှီးချဲပေါ်ငိုကြွေးနေ သော်လည်းမိသားစုများကဝမ်းသာ နေကြသည်။
“ဖေဖေ ဟိုလူကိုမောင်းထုတ်လိုက်လေ” “သမီး ဖေဖေရှင်းပြမယ်နှော်သမီး၊ စိတ်အေးအေးထားပြီးနားထောင်” “ဖေဖေကဘာ ရှင်းပြမလို့လဲ” “ကိုကိုမင်းမောင်အကြောင်းလေ” “နင်ဘာသိလို့လဲနှင်းနှင်း” “မမကိုတောင်းရမ်းဖို့ရောက်လာတဲ့ ကိုကိုမင်းမောင် အကြောင်း” “ဘာ ဒီလိုငါဒုက္ခိတဖြစ်မှထွက်ပြေး တဲ့လူမျိုးကိုငါလက်မထပ်ဘူး” “မဟုတ်ဘူးသမီး၊ကိုကိုမင်းမောင်လဲ သူ့အဖြစ်နဲ့ သူပါသမီး” “အဲဒါဆိုအစကတည်းကလာရှင်းပြလေ၊ခုကျမှ ဟီးးဟီးးး” “သမီးကားတိုက်တဲ့နေ့မှာ သူပဲဆေး ရုံကိုပို့တယ်၊အိမ်ကို ဖုန်းဆက်ဖို့ အဆောင်ကိုပြောတယ်၊အဆောင်ကဖေဖေတို့ဆီဆက်တော့ဖေဖေတို့ လာတယ်၊သူကသမီးကိုသမီးသူငယ် ချင်းဆီ အပ်ပြီးသူ့မြို့ကိုပြန်သွား တာ” “သမီးဒီလောက်ဖြစ်နေတာလေ၊သူ မပြန်ပဲနေရမှာပေါ့” “ဟုတ်တယ် ခင်လေး၊အဲဒီနေ့ပဲမေမေ လေဖြတ်သွားလို့ကိုကိုပြန်ရတယ်၊မေမေ သက်သာတော့ခင်လေးအဆောင်ကို ဆက်တာ၊ခင်လေးသူငယ်ချင်းကအ ဆောင်မှာမရှိ တော့ဘူး၊အဆက်အ သွယ်ပြတ်သွားတယ်။မေမေက လမ်းမလျောက်နိူင်တော့သူ့ကိုပြုစုရင်းသူ့အလုပ်တွေကြောင့်အပြင်ကိုထွက် ဖို့အခွင့်မသာဘူး။မေမေနေကောင်းမှမေမေကိုဖွင့်ပြောလိုက် တယ်။မေမေကသဘောတူတယ်။
ဒီတော့တောင်းရမ်းလက်ထပ်လို့ ရအောင်အဆက်အသွယ်ပြန်ရှာ တော့ခင်လေးသူငယ်ချင်းနှင့်လွန်ခဲ့တဲ့တပတ်ကအဆက်အသွယ် ရပြီး ဖုန်းနံပါတ်ရတယ်။အန်ကယ်နဲ့ မေမေစကားပြောပြီးတော့ခင်လေးတို့မြို့ကိုလာခဲ့တာပါ။ခင်လေးကို ကိုကိုလက်ထပ်ပါရစေ” ခင်လေးဖေဖေကိုကြည့်တော့ပြုံးနေ သည်။ “ဒီအထိတော့ဖေဖေတို့စီစဉ်တာပါကွယ်၊ကျန်တာတော့သမီးလေး သဘောပါ ကွယ်” ပြောပြီးအိမ်ထဲဝင်သွားကြလေ သည်။ “ခင်လေးကိုကို့ကိုလက်ထပ်မယ် မဟုတ်လား” “ခင်လေးဒုက္ခိတဖြစ်နေရင်ကော ကိုကိုလက်ထပ်မှာလား” “ခင်လေးဒုက္ခိတဖြစ်လဲလက်ထပ်မလို့ကိုကိုလာခဲ့တာ၊ကိုကို့အချစ်နှင့် မေတ္တာကဖြူစင်တာကြောင့်ခင် လေးလမ်းလျှောက်နိုင်ပါပြီ” “ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင်မယုံနိုင်ပါ ဘူးကိုကို” “မယုံဘူးဆိုရင်ကိုကိုကိုကိုပြမယ် လာမတ်တပ်ရပ် လိုက်” ကိုကို့ကိုအားပြုရင်းခင်လေးမတ် တပ်ရပ်လိုက်သည်။မတ်တပ်ရပ် သည်အထိအဆင်ပြေသည်။ ကိုကိုကငါးလှမ်းမျှခွာ၍ “လာလေခင်လေး ကိုကိုတို့ရှေ့ဆက် ရမယ့်ဘဝအတွက်ကြိုးစားလိုက်ရ အောင်” ခင်လေးကြိုးစားပြီးလှမ်းရလေပြီ။ “တစ်လှမ်း” “နှစ်လှမ်း” “သုံးလှမ်း” “မရတော့ဘူးကိုကို” “ကြိုးစားစမ်းပါခင်လေးအားမ လျှော့နဲ့ခင်လေးအနားမှာကိုကို စောင့်ရှောက်ဖို့အမြဲရှိနေမှာ” ခင်လေးကြိုးစားပြီးလျောက်လှမ်း လိုက်သည်၊
“လေးလှမ်း” “ငါးလှမ်း” “အောင်မြင်ပြီကွ ဟားးးဟားးး” ကိုကိုကဖက်၍ခင်လေးပါးပြင်ကို နမ်းလေသည်။ခင်လေးမှာဝမ်းသာ လွန်း၍မျက်ရည်များပင်စီးကျလာ တော့သည်။အိမ်ထဲသို့ရောက် လျှင်မိသားစုအားလုံးပြုံးပျော် လျှက်ရှိသောမျက်နှာနှင့်ကြိုကြ သည်။ ထိုညကတော့ခင်လေးအိပ်မပျော် နိုင်တော့ပေ။ခင်လေးချစ်တဲ့ကိုကို ခင်လေးအနားရောက်ရှိနေပြီလေ။