အချစ်ရဲ့စိန်ခေါ်သံ

ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့ အလုပ်အားရက်မို့ သူငယ်ချင်းခင်မောင်ထူးဆီကို သွားဖို့ သတိရလိုက်ပါတယ်။ ခင်မောင်ထူးဆီ မရောက်ဖြစ်တာ (၂)လလောက်ပင်ရှိသွားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ကျွန်တော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေ မဆုံရတာကြာပြီက တစ် ကြောင်း၊ ကျွန်တော်နေထိုင်သည့် အလုပ်မှပေးထားသည့် အခန်းမှာလည်းနေ၍ မဖြစ်သည်က တစ်ကြောင်းတို့ကြောင့် အပြင် သို့ထွက်ရန် စဉ်းစားလိုက်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလို အလုပ်အားရက်မျိုးတွင် ကျွန်တော်၏ အခန်းကို ကျွန်တော်တို့ သူဌေး ကိုဂျော်နီ ရောက်လာတတ်လို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ သူရောက်ရောက် လာတတ်တာက မူးရူးပြီး မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော့် အခန်းဆီကို ရောက်လာတတ်တာဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်တော်က ရှောင်ပေးရပါတော့သည်။ ရှောင်မပေးလည်း သူက ဂရု မစိုက်။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင် အလုပ်လုပ်မဲ့ ပုံပင်ဖြစ်သည်။ သူက တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ ပုံမှန်လာနေကျဖြစ်သည်။ အဲဒီဟာ တစ်ခုကလွဲ၍ ကိုဂျော်နီက အားလုံး ပြောစရာမလိုအောင် တော်ပါသည်။ အလုပ်သမားတွေကိုလည်း တန်းတူ ဆက်ဆံ သည်။ ရပိုင်ခွင့်တွေကိုလည်း အပြည့်အဝပေးထားသည်။ သဘောထားပြည့်ဝသူလည်းဖြစ်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အောက်ခြေက တက်လာခဲ့သူဆိုတော့ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားတတ်သူ တစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ခင်မောင်ထူးရဲ့ အိမ်ကို ကျွန်တော် ရောက်သွားတော့ ခင်မောင်ထူးကို အဆင်သင့်ပင် တွေ့ရပါသည်။ ” ဟေ့ကောင်…ခင်မောင်ထူး…” ” လာလာ….မင်းကလည်း ဒီနေ့ကျမှပဲ လာတော့တယ် ချစ်ကိုရာ…မနက်ကျရင်တောင် မင်းဆီ ငါလာမလို့ ကြံထား တာကွ….” ” အေး…ဆိုစမ်းပါဦး…”

” ငါ ကြံခင်းပြန်မလို့ကွာ…ငါ့အမေ အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေတယ်ကြားလို့ အဲဒါ ညဖက်အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါ လား….အိမ်မှာ ငါ့မိန်းမ တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်လို့….” ” ဟာ….ဘယ်ဖြစ်မလဲ ငါ့ဆိုင်ရှင်က သဘောကျမှာ မဟုတ်ဘူး….” သူ့စကားကြားလိုက်ရသည်နှင့် အတော်လန့်၍သွားရသော ကျွန်တော်က အကြောက်အကန် ငြင်းလိုက်မိသည်။ ” ကိုဂျော်နီ က တခြားလူမှ မဟုတ်တာကွာ…ငါနဲ့လည်း ခင်ပါတယ်…ငါလိုက်ပြောပေးပါ့မယ်….ငါ့အိမ်က အစွန်ပိုင်း ကျနေတော့ မိန်းမကို တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်ဘူး…ရပ်ကွက်ကလည်း သိပ်သန့်တာမဟုတ်ဘူး…ဒါတစ်ခုတော့ မင်းငါ့ကို ကူညီပါကွာ…မင်းကလွဲလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အားကိုးစရာမမြင်ဘူး….မင်းဆရာကို ငါပြောပေးပါ့မယ်ကွာ…ကူညီစမ်းပါ ချစ်ကိုရာ ….” ခက်ပြီ….သူက ဒီတခါသာ ကျွန်တော့်ကို အကူအညီတောင်းဖူးတာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က အကြိမ်ကြိမ်ပင် သူ့ထံမှ မျိုးစုံသော အကူအညီတွေက မကြာခဏ ရယူဖူးသူဖြစ်သည်။ ပြီးတော့လည်း အလုပ်မရမီက သူ့အိမ်မှာ (၂)လလောက် သွား စား၍ နေခဲ့ဖူးသေးသည်။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ထူး၏ မိန်းမက အတော်ချော အတော်လှသူဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်း သူက စိတ် မချနိုင်ဖြစ်ရသည်မှာ မဆန်းပေ။ ” မင်းက ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ…ခင်မောင်ထူး…” ” အသွားအပြန်ပါ ထည့်တွက်ရင် (၃)ရက်ပဲ ကြာမှာပါကွာ….မင်း ကူညီမယ် မဟုတ်လား….” ခင်မောင်ထူးက အားတက်သရော မေးရှာသည်။” အေးလေ…ဖြစ်နိုင်သမျှတော့ အမြန်ဆုံး ပြန်ခဲ့ပေါ့ကွာ…”
” အလွန်ဆုံး (၃)ရက်ပါပဲကွာ…ငါလည်း အမြန်ဆုံး ပြန်လာမှာပါ….” သည်ကိစ္စက သည်မှာတင် စကားပြတ်သွားကြပြီး တခြားစကားတွေကို ဆက်၍ ပြောဖြစ်ကြသည်။ ကျွန်တော် သူ့အိမ်တွင် မအိပ်ချင်ရသည့် အကြောင်းကလည်း သူ့မိန်းမကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။

ကျွန်တော် သူတို့အိမ်မှာ (၂)လလောက် နေခဲ့တုန်းက သူ့ကိုယ်လုံးကို မမြင်မြင်အောင် နည်းမျိုးစုံဖြင့် ပြတာတို့ ကျွန်တော် ထိုင်နေတဲ့ဘေးမှာ အသားခြင်းထိအောင် ဝင်ထိုင်ပြီး စကားမရှိ စကားရှာပြောတာတို့ စာဖတ်နေလို့ ထမင်းမစားသေးရင် ဘေးကနေ ဇွန်းတစ်ချောင်းနဲ့ အတင်းခွံ့တာတို့ ကို အိမ်မှာ ခင်မောင်ထူး မရှိရင် မရှိသလို လုပ်တတ်သူဖြစ်ပါတယ်။ ခင်မောင်ထူးဆိုတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့ မျက်နှာကို ထောက်ထားလို့ ကျွန်တော့်မှာ အတော်ကြီးကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းပြီး နေခဲ့ရတာဖြစ်ပါတယ်။ နို့မို့ရင်တော့ ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း သိပ်ပြီး လက်နှေးတတ်သူမဟုတ်ပါ။ ခင်မောင်ထူးကလည်း မိန်းမသာရသည်။ မိန်းမအထာက သိပ်ပြီး ကျွမ်းပုံမရပါ။ ဒီကိစ္စကြောင့်ပင် နောက်ပိုင်း၌ ကျွန်တော်သည် အလုပ်ပိတ်ရက်များ၌ပင် သူတို့အိမ်သို့ မသွားဘဲ ရှောင်နေခဲ့ရ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ နောက်တစ်နေ့ ဆိုင်ဖွင့်ချိန်ရောက်တော့ ကိုဂျော်နီရှိရာ ကောင်တာရှေ့သို့ ကျွန်တော် ရောက်ခဲ့ရသည်။ ” ကိုဂျော်နီ ကျွန်တော် ဒီနေ့ညကစပြီး ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ညအထိ ခင်မောင်ထူးတို့အိမ်မှာ သွားအိပ်ရမယ်…အဲဒါ(၃)ည ခွင့် ယူချင်တယ်….ခင်မောင်ထူးကလည်း ကိုဂျော်နီကို ပြောပါ့မယ်တဲ့….” ” ဟ….ဘာဖြစ်လို့လဲ ချစ်ကိုရဲ့….”

” ခင်မောင်ထူးက သူ့အမေ အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ ဒီနေ့ပဲ ကြံခင်းကိုထွက်သွားပြီ…သူ့အိမ်မှာ သူ့မိန်းမတစ် ယောက်ထဲ ထားခဲ့ရတာ စိတ်မချလို့ ကျွန်တော့်ကို သူပြန်လာတဲ့အထိ စောင့်အိပ်ပေးပါလို့ အကူအညီတောင်းထားတာ ကြောင့်ပါ….” ” အေးလေ…ဒါဆိုလည်း ကူညီရတာပေါ့….ရတယ်လေ….မင်းသွားအိပ်…ငါတစ်ယောက်ယောက်ကို မင်းနေရာမှာ သိပ်လိုက်မယ်….” ” ကျေးဇူးပဲဗျာ….” ကျွန်တော် သူ့ကို ကျောခိုင်း၍ ထွက်ခဲ့သည်။ ” ဟ…နေပါအုံး ခ်စ္ကိုရ…”
” ဗျာ…” ကျွန်တော်သည် လှမ်းလက်စခြေလှမ်းကို ရပ်၍ ကိုဂျော်နီကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုဂျော်နီ၏ မချိုမချဉ် မျက်နှာထားကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ” မင်း ပင်ပန်းမယ်ဆိုလဲ သွားမအိပ်နဲ့လေ….ငါကပဲ အနစ်နာခံပြီး သွားစောင့်အိပ်ပေးပါ့မယ်….” ” အမလေး ကိုဂျော်နီရယ် မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ခင်မောင်ထူး ရင်ကျိုးသွားပါ့မယ်ဗျာ….” ” ဟား…ဟား…ဟား….မင်းတို့ကတော့ကွာ….တကယ့်ကောင်တွေပဲ…ဟား….ဟား….”

ကိုဂျော်နီရဲ့ စေတနာက ကြောက်စရာပါ။ ထို့ကြောင့် သူနောက်နေတာကို သိပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ တကယ်ပင် ထိတ်၍ သွားမိပါတော့သည်။ ခင်မောင်ထူးတို့ အိမ်လေးသည် ခြံနှင့်ဝန်းနှင့်ဖြစ်ပြီး ခြံထဲတွင်လည်း သစ်ပင်ပန်းပင်တွေက အစုံအလင်ရှိလေတော့ စိမ်းစိမ်းစိုစိုနှင့် သာသာယာယာရှိလှသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော်၏ ရင်မှာတော့ ဒီသာယာမှုတွေကို မိန်းမောမနေနိုင်ဘဲ ရင် ထဲမှာ မော၍နေရသည်။ အိမ်ဝသို့ ကျွန်တော် ခြေချမိလိုက်သည်မှာပင် နွဲ့နွဲ့တင်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရတော့သည်။ ” ဟင်း….ခုမှပဲ ပေါ်လာတော်မူတယ်….” ” ဟုတ်တယ်….မနွဲ့ရဲ့ အလုပ်က နည်းနည်းရှုပ်နေတာနဲ့လေ….” ” သြားပါ…သူက ဒီကိုမလာခ်င္တာ မဟုတ္လား….” ကြာဟန်လေးဖြင့် ခပ်ညုညုပြောရင်း ကျွန်တော် အိမ်ပေါ်တက်နိုင်အောင် သူမက ဖယ်ပေးလိုက်သည်။ ” ပြန်ထွက်စရာမရှိဘူးမဟုတ်လား….ခြံတံခါးသွား ပိတ်ထးလိုက်မယ်…” ” အင်း….မရှိပါဘူး…” ” ကြည့်ပါလား…လူကို ပျင်းတိပျင်းတွဲနဲ့ စိတ်မပါသလို ပါသလိုနဲ့…” ” နည်းနည်း ပင်ပန်းလို့ပါ…” မနွဲ့သည် ခြံတံခါးပိတ်ပြီးသည်နှင့် ချက်ချင်းပင် အိမ်ပေါ်သို့ ပြန်၍ရောက်လာသည်။ သူမမှာ ရွှင်မြူး၍ ဖျတ်လတ်နေ သည်မှာ သိသာလှသည်။ ကျွန်တော်၏ စိတ်တွေကတော့ ညစ်ပြီးရင်း ညစ်လာရသည်။ ” ကဲ…ငိုင်မနေနဲ့ ရေချိုးဖို့လုပ် ပြီးရင် ထမင်းစားမယ်…အားလုံးအဆင်သင့်ပဲ…”
မနွဲ့ကတော့ ရေချိုးပြီးပုံရသည်။ သူမတကိုယ်လုံးသည် သနပ်ခါးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းလို့ထားသည်။ နှုတ်ခမ်း အစုံကလည်း ရွှမ်းစို၍နေသည်။ သူမ၏ ကျောလယ်လောက် ဆံပင်လေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး နောက်သို့စု၍ အပေါ်သို့ ပြန်ခေါက်၍ တင်ကာ နောက်စေ့တွင် ဆံညှပ်လေးဖြင့် ပြန်၍ ညှပ်ထားသည်။ နဖူးဆံစပ် နသယ်စပ်နား နောက်ဆံစပ်လေး များနှင့် လည်ဂုတ်အစပ်လေးတို့တွင် ဖွားဖွားမွှားမွှားလေးတွေဖြစ်ကာ တွန့်ခွေ၍ တစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ ခပ်ကြဲကြဲရှိနေသော ဆံစ တိုလေးများက သူမ၏ မျက်နှာနုနုချောချောလေးကို ပို၍ မက်မောစေရန် ဖန်တီးပေး၍ နေသည်။ ” ဟင့်….ဘာကြည့်နေတာလဲလို့….ရေချိုးပါဆိုနေမှ…” ကျွန်တော်သည် ထိန်းထားသည့်ကြားမှ တာပေါက်ပြီး သူမ၏ အလှတွင် ယစ်မူးသွားမိသည်။ ဒါကို သတိထားမိ သော မရွှေချောကလည်း ခြေလေးတဖက်ဆောင့်လို့ နွဲ့လိုက်ပြန်ပြီ။ သြော်…ဒုက္ခ…ဒုက္ခ….။ ရေချိုးလိုက်တော့ လူရောစိတ် ရော လန်းလို့ သွားရသည်။ ပြီးတော့ ထမင်းလက်ဆုံစားဖြစ်ကြသည်။ ဟင်းတွေကတော့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာပင် စုံလှပြီး ဟင်း ချက်လည်း ကောင်းလှတာမို့ စား၍ ကောင်းလှသည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ညစ်တာတွေ ဘေးဖယ်ပြီး စားကောင်းကောင်း ဖြင့် ထမင်းကို အားရပါးရ စားပစ်လိုက်သည်။ မနွဲ့ကလည်း ဟင်းမျိုးစုံကို တောင်လိုပုံအောင် ကျွန်တော့် ပန်းကန်ထဲသို့ ကြုံး ကြုံးထည့်ပေးနေသည်။ ” စားနော်….ကိုချစ်ကို…” ” စားနေတာပဲ…မတွေ့ဘူးလား…” စိတ်ပေါက်ပေါက်ရှိတာနဲ့ ဘုတောပစ်လိုက်သည်။ ” ကြည့်…ကိုချစ်ကို နွဲ့ကို မုန်းနေသလား ဟင်…” ချက်ချင်းပင် မျက်ရည်စမ်း၍ အားငယ်သလို သနားစရာမျက်နှာထားနှင့် မေးလာတော့လည်း သူမကို ဂရုဏာသက်၍ သွားမိသည်။
” မဟုတ်ပါဘူး မနွဲ့ရယ်…ကျွန်တော့်ကို သိပ်ဂရုစိုက်လွန်းနေတော့ မနေတတ်လို့ပါ….ကဲ ကဲ…စားပါတယ်နော်….အ ခုဆို (၃)ပန်းကန်ရှိပြီ…မနွဲ့လည်း စားအုံးလေ….ကြည့်…ပန်းကန်ထဲမှာ ဘာဟင်းမှ မရှိဘူး…ရော့..ရော့…ကျွန်တော့်ချည်း ထည့်ပေးမနေနဲ့…”
ဟင်းတချို့ကို သူမ၏ ပန်းကန်ထဲသို့ ကျွန်တော်က ခပ်၍ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ သူမမှာ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြစ် လာပြီး စကားတွေ ဖေါင်လာတော့သည်။ မိန်းမမျက်ရည်မြင်သည်နှင့် ပျော့ကျသွားမိသော ကျွန်တော်သည် မှားသွားသလား မပြောတတ်။ ခုတော့ နွဲ့နွဲ့တင်သည် ပို၍ အတင့်ရဲလာပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ထမင်းဝိုင်းသည် ဧည့်သည်နှင့် အိမ်ရှင် စား နေသော ထမင်းဝိုင်းနှင့် မတူတော့ဘဲ လင်မယားနှစ်ယောက် ထမင်းလက်ဆုံ စားနေတာနှင့် တူနေပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် သည် မတရားပင် ဗိုက်ကားသွားမှ ထမင်းဝိုင်းက ထလိုက်ဖြစ်ပါတော့သည်။ ထမင်းစားပြီးသွားပြန်တော့ ခါတိုင်းဆို ခင်မောင် ထူး ထိုင်နေကျ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ဖြင့် ဇိမ်ယစ်နေမိသည်။ ” ကိုချစ်ကို…ဒီမှာ ရေနွေးကြမ်းနဲ့ ကြံသကာ…” ” အင်း…” ရေနွေးချပေးပြီး မနွဲ့က ပြန်၍ထွက်မသွားဘဲ ကျွန်တော့်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို တမေ့တ မောကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ မနွဲ့၏ မျက်နှာလေးက အပြစ်ကင်းစင်လှပြီး သူမ၏ မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ညို့ယူ၍ နေသည်။ သူ့ရုပ်သူ့ရည်နဲ့ လင်ငယ်နေဖို့ စဉ်းစားနေတယ်ဆိုတာ ယုံရခက်လှ သည်။ သူမ၏ အလှသည် တော်ဝင်အလှမျိုးဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော် တွေးထားမိလိုက်သည်။
” မနွဲ့ အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ…” ” ၂၄ နွစ်…” ” ဟင်…ဒါဆို ခင်မောင်ထူး ထက် ငယ်တာပေါ့….” ” ဟင်း…မမျှော်လင့်ဘဲ သူနဲ့ ယူလိုက်ရတာလေ…ကျမကိုယ်ကျမ စိတ်နာလို့ မဆုံးပါဘူး….” လော်လီဖောက်ပြားတတ်သော မိန်းမတို့၏ထုံးစံအတိုင်း သူမ၏လင်ကြီးကို အထင်သေးဟန်တွေ ပြည့်နေသည်။ တစထက်တစ အချိန်တွေကုန်၍လာရသည်။ ညသည်လည်း တဖြေးဖြေး နက်သထက်နက်လာရသည်။ အနွဲ့သည် ကျွန် တော်၏ ဘေးကြမ်းပြင်ထက်တွင် သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ခေါင်းခုရင်း တစောင်းလှဲ၍ အိပ်နေသည်။ ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် သူမ၏ ကိုယ်လုံးအလှသည် ကျွန်တော့်အား ဖမ်းစား၍ ကျွန်တော်၏ ရင်တို့ကို ဘလောင်ဆူ၍ လာစေသည်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး တစောင်းလှဲ၍နေသည် မဟုတ်ဘဲ အညောင်းဖြေရင်း ပက်လက်လှန်သည့်အခါလည်း လှန်လိုက်သည်။ ခြေချင်းဝတ်မှ ထဘီ စကို ပြန်၍ အခြားခြေဖျားတစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူဟန်ဖြင့် သူမ၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း ကား၍ ကား၍ သွားရပါသေး သည်။ သူမ၏ တင်ပါးကြီးတွေက ဖေါင်းကား၍ တင်းနေသည်။ ဆူဖြိုးသော်လည်း သိပ်ပြီးမကြီးလှသော သူမ၏ နို့အုံများက လုံးဝန်း၍ မို့မောက်နေသည်။ ခါးသေးသေးလေးနဲ့ မညီမျှတဲ့ ပြည့်ဖြိုးလွန်းတဲ့ ဖင်ကြီးတွေမှ သွယ်ဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်တန်ကြီး တွေက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးရှိလှပါသည်။ ” မနွဲ့…အိပ်ချင်ရင် သွားအိပ်လေ…” ” ကိုချစ်ကိုရော မအိပ်သေးဘူးလား…နွဲ့ တမင်စောင့်နေတာ…”တိတ်ဆိတ်လွန်းသော ည၏ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သူမ၏ဆည်းလည်းသံလေးများသည် ကျွန်တော်၏ ရင်ထဲထိ စိမ့်ဝင် သွားပြီး ရင်တွင်းဝယ် နွေးထွေးလှုပ်ခတ်စွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ ” ကျွန်တော်က အိပ်ရင် နောက်ကျတယ်…စောင့်မနေနဲ့တော့ သွားအိပ်လိုက်ပါလား….နောက်မှ ကျွန်တော် အိပ် မယ်…အိပ်ယာတွေသာ ဘယ်မှာထားတယ်ဆိုတာ ပြောခဲ့ပေတော့…”
” ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲလေ…” မနွဲ့သည် မကျေနပ်သံဖြင့် ပြောလိုက်ရင်းက လှဲနေရာမှ ဇိုးဇိုးဇက်ဇက် ထရပ်လိုက်ရာ နဂိုက ပြေလျှော့နေတဲ့ ထဘီ သည် ခါးစောင်းထိ ရောက်၍ ကျွတ်သွားသည်။ သူမက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ကိုင်၍ထားရင်း….
” တံခါးတွေ ပိတ်ထားလိုက်မယ်နော် ကိုချစ်ကို…” ” အင်း…အင်း…” တံခါးမကြီးဆီသွားနေသော သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်ရင်း ဒီမိန်းမ လူလွတ်သာဖြစ်လိုက်ပါတော့လို့ စိတ်ရိုင်းတွေဝင်မိသည်။ မနွဲ့ကလည်း သူမ၏ ထွားအိသော တင်ဆုံကြီးတွေကို တယမ်းယမ်းဖြင့် ကျွန်တော့်အား မျက်စပြစ်၍ သွားသည်။ ” ကဲ…ကျမ သွားအိပ်မယ်…ကိုချစ်ကို အိပ်ယာကတော့ အိပ်ချင်တဲ့အခါကျမှ ကျမအခန်းထဲ ဝင်ယူပေါ့….ဟုတ်လား ….” မူနွဲ့နွဲ့ပြောဆိုပြီး သူမ၏ တင်ပါးကြီးတွေကို တမင်ပင်ခါယမ်းပြကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ သူမ၏ အခန်းထဲသို့ အိပ်ယာဝင်ယူရမယ့် ဒုက္ခကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာပဲ ပျော်အောင်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားနေမိပါသည်။ မှေး ကနဲဖြစ်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ နားထဲမှာ တဝီဝီနဲ့ အသားပေါ်မှာ နေရာအနှံ့ စူးကနဲ ဆစ်ကနဲ ခံစားချက်တွေက ဆက်တိုက်ဆိုသ လို ခံစားလာရတော့ ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်လိုမှဆက်ပြီး သီးမခံနိုင်တော့တာကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှထ၍ အိပ် ယာတွေခြင်ထောင်တွေရှိမယ့်ဆီကို ခြေလှမ်းမိလိုက်ပါသည်။
အခန်းထဲတွင်တော့ ထွန်းထားသော မီးလုံးလေး၏ အရောင်က ကြည်လင်၍ ထိန်ထိန်သာနေသည်။ မနွဲ့အိပ်နေတဲ့ပုံ ကတော့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ချပြီး ဒူးတစ်ဖက်က ထောင်ထားသည်။ သူမ၏ ထဘီသည် ထောင်ထားသော ဒူးကို လွန် ပြီး ပေါင်ရင်းထိရောက်ကာ လုံးထွေး၍နေသည်။ ကျွန်တော် မှင်သက်မိသွားမိသည်။ ဖွေးဖွေးနုနေသော ပေါင်ရင်းဆီသို့ စပ်စပ်စုစုကြည့်လိုက်မိသည်။ ထဘီလေးသည် ထိုနေရာကို မလိုလားစရာကောင်းအောင် ဖုံးအုပ်၍ နေသည်။ မနွဲ့သည် အ သက်မှန်မှန်ရှုနေသည့်အတွက် မို့မောက်သော သူမ၏ ရင်အုံများက နိမ့်ချည် မြင့်ချည်ဖြစ်ကာ လှိုင်းထ၍နေသည်။ ဒီအချိန် လေးအတောအတွင်းမှာပင် အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်နေပုံဖြင့် တချက်ငြီးလိုက်ရင်း ဆန့်ထားသော ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြောက်ကြွသွားပြီး ပြန်ချလိုက်တော့ စောစောက ထက်ပို၍ကားသွားရသည်။
စောစောက ပေါင်ရင်းအထိရောက်နေသော ထဘီလေးသည် ပို၍လန်သွားပြီး မီးရောင်အောက်တွင် မဟူရာတောင်ကုန်းလေးကို ရင်ဖိုလှိုက်မောစရာ တွေ့လိုက်ရလေ သည်။ ” ဟင်…” ကျွန်တော်သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး စိတ်ကိုတင်းကာ အိပ်ယာတွေကို ယူပြီး အခန်းထဲကနေ ထွက်ခဲ့ သည်။ ကျွန်တော်၏ ရင်တစ်ခုလုံး လှုပ်ခါ၍နေရပြီး အာခေါင်တွေက ခြောက်၍လာသည်။ လက်ဖျားတွေလည်း တဆတ် ဆတ်တုန်၍နေရသည်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်သွားချင်စိတ်က တစထက်တစ ပြင်းထန်၍လာရသည်။ မနွဲ့ မအိပ် သေးဘူးဆိုတာကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ မနွဲ့၏ မျက်ခွံအောက်က မျက်လုံးတွေဟာ ကစား၍နေသည်ကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသတိထားလိုက်မိသည်။ စိတ်ကိုတင်းပြီး အိပ်ယာကိုခင်း၍ ခြင်ထောင် ထောင်ကာ ဝင်အိပ်ပစ် လိုက်သည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်မှာ သွေးပူနေ၍ အိပ်၍မပျော်ပါ။ ထို့ကြောင့် အိပ်ပျော်ရန် ကြိုးစားနေမိသည်။ ” အင်း….အင်း….အား….ကျွတ်…ကျွတ်…ကိုချစ်ကို…အင်း….ကျွတ်….ကျွတ်…ကိုချစ်ကို….ခဏလာပါအုံး…အရေး ထဲ အအိပ်ကြီးလိုက်တာနော်….” ခြောက်ခြားစရာကောင်းလောက်အောင် ဆွဲဆွဲငင်ငင်ကြီး ညီးညူ၍ စုပ်သပ်ကာ ကျွန်တော့်နာမည်ကို အားကိုးတကြီး နဲ့ ခေါ်သံတွေက မနွဲ့၏ အခန်းထဲမှ ပျံ့လွင့်၍ လာရသည်။ ဘာများဖြစ်လဲဟူသော အတွေးဖြင့် ကျွန်တော်လည်း ထိတ်လန့် သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ခြင်ထောင်လှန်ပြီး ဝုန်းကနဲ ထ၍ ပြေးသွားမိသည်။ မနွဲ့သည် သူမ၏ကိုယ်ကို နှိပ်၍ အိပ်ယာ ထက်တွင် လူးလှိမ့်၍နေသည်။ ” အင်း….အင်း…အမလေး….ဒီလိုကြီး ရပ်ကြည့်မနေပါနဲ့ ကိုချစ်ကိုရဲ့…ဗိုက်ကိုလက်နဲ့ လာထောက်ပေးပါအုံး…အား ….အမလေးနော်…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်….”
သူမ၏ ငြီးငြူသံနှင့် တောင်းပန်သံကြောင့် ကျွန်တော်သည် သူမ၏ဘေးတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်သားအိအိလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ အသာဖိထားပေးလိုက်မိပါသည်။ ” ဖိပါ…ခပ်နာနာလေး ဖိစမ်းပါ…” ” အို…သိပ်မဖိနဲ့လေ….အူအတက်ပေါက်သွားလို့ ဒုက္ခဖြစ်နေမယ်….” ” မဟုတ်ဘူး….ဒါနွဲ့ဖြစ်နေကျ လေအောင့်တာ ဖိသာဖိ….ဒီနေရာ…ဒီနေရာ….အား….ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်….”မနွဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို ကိုင်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်တပြင်လုံး ဟိုထောက် ဒီထောက်ဖြင့် လုပ်၍ပေးနေသည်။ ” ဆေးရှိလား…သွားယူလိုက်မယ်လေ….” ” ဆေးကုန်နေတယ်….အဲဒီထောက်ထားရင် ပျောက်သွားမှာပါ လုပ်ပါ ကိုချစ်ကိုရဲ့….အင်း….အင်း…ကျွတ်…ကျွတ်. …ကျွတ်…” သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ကျွန်တော့် လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်သားပြင်အနှံ့ လျှောက်၍ ထောက်ပေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ရင်ညွှန့်ရောက်သွားလေရဲ့…တစ်ချက်တစ်ချက် ဆီးခုံရောက်သွားလေရဲ့…။ ကျွန်တော်လည်း သူမကို ပြုစုနေရာကနေ စိတ်တွေသောင်းကျန်းထကြွ၍ လာရသည်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်တော်၏ လက်က သူမ၏ ဆီးခုံအနားသို့ရောက်ရင် ပို၍ဆိုးသည်။ စောစောက အိပ်ရာမဝင်မှီ တွေ့မြင်ခဲ့ရသော မဟူရာလွင်ပြင်လေးကိုပဲ မျက်လုံးထဲမှာ မြင်နေမိသည်။ မနွဲ့တစ်ယောက် ငြီးသံပျောက်၍ သွားပြီ။ သူမ၏ ရောဂါသက်သာသွားပြီဟု ထင်စရာဖြစ် သည်။ ဒါပေမယ့် မနွဲ့၏ ရောဂါက အခုမှပို၍ သဲလာရသလိုဖြစ်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ထားသော ကျွန်တော်၏ လက်ကိုဆွဲယူပြီး ဘရာစီယာကင်းမဲ့ပြီး သူမ၏ ပါးလွှာသော အကျၤ ီအောက်မှ မလုံးတလုံးဖြင့် လုံးဝန်း၍ တုန်နေသော ရင် သားနှစ်လွှာပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ အစဖော်မပြနိုင်အောင် နူးညံ့လှတဲ့ သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာ၏ အထိအတွေ့သည် တင်းထားသော ကျွန်တော်၏ စိတ်များကို ခါယမ်းဖြေလျှော့၍ ပစ်လိုက်လေသည်။
ကျွန်တော်၏ လက်ချောင်းများသည် ဖောင်းမို့ပြီး အလွန်နူးညံ့လှသော သူမ၏ ရင်သားဆိုင်တွေထဲတွင် နစ်မြုပ်၍ နေသည်။ ကျွန်တော် မရုန်းဖယ်မိပါ။ စိတ်တွေက တွေဝေ၍ နေရသည်။ ထို့ပြင် တိတ်တိတ်လှိမ့်တက်လာသော သာယာမှုကို လက်မလွတ်ဘဲ ခံစားချင်သည့်စိတ်ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ မနွဲ့၏ ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်များသည် တဖျတ်ဖျတ် (၂)ချက် မျှခတ်လျက် ပွင့်အာ၍လာသည်။ မီးရောင်အောက်တွင် ရွှမ်းလဲ့ရီဝေ၍နေသော ညို့မျက်လုံးများဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ဖိတ်ခေါ် သလို ကြည့်၍နေသည်။ ” ဘယ္လိုလဲ သက်သာရဲ့လား…” တိတ်ဆိတ်မှုကို သည်းမခံနိုင်သည့်အဆုံး တုံတုံယင်ယင်ဖြင့်ပင် မေးလိုက်မိသည်။ ” အင်း….သက်သာပါတယ်….” ပါးစပ်ကပြောလိုက်ရင်း သူမက ကျွန်တော့်လက်ကို နုအိသော သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကြားတွင် ဖိကပ်၍ ထားလိုက် သည်။ ကျေးဇူးတင်သည့် သဘောပင်တည်း။ ထို့နောက် သူ့လက်နဲ့ စုံကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို သူမ၏ ဗိုက်ပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ နူးညံ့အိထွေးသော ဗိုက်သားလေး၏ အတွေ့ကြောင့် ကျွန်တော်သည် တစ်ခါတုန်လှုပ်ရပြန်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်သည် ကျွန်တော်၏ လက်ကို အောက်ဖက်သို့ တရွရွရွေ့ပေးရင်း နောက်ဆုံး ဆီးစပ်အထိ ရောက်လာပါ တော့သည်။ ကျွန်တော်၏ အသိအလင်းရောင်တို့သည် မှောင်အတိကျသွားရပါတော့သည်။ မနွဲ့၏ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးကို တရွရွပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့သည်။ မဝံ့မရဲဖြင့် သူမ၏ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းပြီး ရဲရဲနီနေ သော သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပြုံး၍နေသည်။ သူမ၏ စိတ်တိုင်းကျဖြစ်၍ သွားချေပြီ။ သူမ၏ သနပ်ခါးမွှေးမွှေးလေး တွေက ကျွန်တော့်ကို ရဲဆေးတင်၍ ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်သည် သူမ၏ ခပ်ပြုံးပြုံးလေးဖြင့် ရွှမ်းစိုနေသော သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရငုံ့၍ စုပ်နမ်းမိလိုက်ပါတော့သည်။ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် မထင်မှတ်လောက်အောင် ကြမ်းတမ်းလှတဲ့ အနမ်းနဲ့ သူမက ရုတ်ချည်းတုံ့ပြန်၍လာသည်။
နွဲ့နွဲ့တင်သည် တချိန်လုံးစောင့်စည်းခဲ့ရသည့် သိက္ခာများကို ခွာချလိုက်ပြီး ကျွန်တော်၏အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက် လုမတတ် စုပ်ပေးနေသည်။ မွတ်သိပ်လွန်းနေသော သူမအား ဂရုဏာတွေပိုသွားရသည်။ ဒီလိုစုပ်နမ်းနေရင်းကပင် သူမ၏ နွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးများသည် အသာဟ၍သွားပြီး ချောမွတ်နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်သောသူမ၏ လျှာလေးက ကျွန်တော်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ တိုး၍ဝင်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် မိန်းမတွေနဲ့ အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ဖူးပါသည်။ ယခုကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် နှစ် ဦး အပေးအယူမျှပြီး တကိုယ်လုံးကို စိမ့်ဝင်သွားသော အနမ်းမျိုးကိုတော့ ယခုမှသာ ကြုံဖူးရသည်။ ရှည်ကြာသော အနမ်း ကာလအတွင်းမှာပင် သူမ၏ လက်များသည် ကျွန်တော်၏ ကျောပြင်ကို စုန်ဆန်၍ ပွတ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူမ၏ ဦးခေါင်းကို စုညှပ်၍ကိုင်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုပ်နမ်းနေမိသည်။ နှုတ်ခမ်းတွေ ပူထူပြီး ကျိန်းလာလောက်အောင်နမ်းပြီး တကိုယ်လုံး နွမ်းလျှသွားတော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်မိတော့သည်။ ” ကိုချစ်ကို….နွဲ့ကို မုန်းနေသေးလားဟင်…” ” ဘယ်သူက မုန်းတယ်ပြောလို့လဲ…နွဲ့ရဲ့…” ” ကိုချစ်ကိုပဲ နွဲ့ကို ရှောင်ဖယ် ရှောင်ဖယ်နဲ့…” ” နွဲ့မှာ ပိုင်ရှင်ရှိတယ်လေ…ပြီးတော့ ခင်မောင်ထူးကလည်း သနားစရာလေး….” ” ထားပါတော့လေ…အခွင့်အရေးရတုန်း ပျော်ပျော်ကြီးနေကြရအောင် နွဲ့ ကျေနပ်အောင် နေရမယ်နော်…ကိုချစ်ကို ကို ဘယ်လောက်စောင့်နေရတယ်ဆိုတာ နွဲ့ပဲ သိတာ….” နွဲ့က စကားပြောရင်း ကျွန်တော်၏ အကျၤ ီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်၍ပေးနေသည်။ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ် သွားသော အကျၤ ီကို ကျွန်တော်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်၏ တကိုယ်လုံးသည် အဆီမရှိဘဲ ကြွက်သား အမြောင်း လိုက်ဖြင့် မနွဲ့အတွက် မရိုးမရွဖြစ်ချင်စရာပင်…။ ဒါကြောင့်ပင် သူမက ချောမွေ့နေသော ကျွန်တော်၏ ရင်အုံကြီးကို သူမ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း မို့မောက်နေသော ရင်အုံကို ဆုတ်နယ်ပေးသည်။ ကျွန်တော့်နို့သီးညိုညိုလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ပွတ်ချေ၍ပေးနေသည်။
” နွဲ့…ဘယ်ဆိုးလို့လဲ…” ” ချစ်လို့နော်…နို့မို့ရင် မျက်စိမှိတ်ပြီး အသေကောင်လို ငြိမ်နေမှာ…” ” ယုံပါတယ်ဗျာ….” စကားပြောရင်းဖြင့် ဘရာစီယာအောက်ခံမရှိသော သူမ၏ အကျၤ ီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပြီး ဆွဲ၍ ဟလိုက်သည်။ ပေါက်စီအရွယ်ရှိတဲ့ သူမ၏ နို့အုံဖွေးဖွေးများသည် အပျိုသွေးတစက်ကလေးမှ မလျှော့ဘဲ တင်းမာ၍ ကျစ်လစ်ကာ ထောင်ထ နေသည်။ ဖြူဖွေးသော နို့အုံလေးတွေမှာ အကြောစိမ်းလေးတွေကလည်း ယှက်သန်း၍နေသည်။ ” လွလိုက္တာ…” ” လှမှာပေါ့…ယုယုယယထားတာကိုး….” ရှက်မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်းက သူမကို သူမဂရုစိုက်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း လှပါသည်။ ဖွေးနု၍ ဖောင်းတင်းကာ ပြောင်လက်၍လည်း နေသည်။ နို့သီးလေးတွေ မာတောင်ထမနေခဲ့ပါရင် အပျိုစင်ပင်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ တပ်မက်တဲ့အကြည့်ကို သဘောကျသည့်ဟန်ဖြင့် ခစ်ကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်ရင်း ကျွန်တော်၏ လက်ကို လှမ်း၍ဆွဲကာ သူမ၏ နို့အုံပေါ်တင်၍ ပေးလိုက်သည်။ နို့အစုံကို ဆုတ်နယ်ပေးနေသော ကျွန်တော်၏ လက်ပေါ်သို့ သူမ၏ လက်လေးများ က တင်၍ထားကာ လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ထားသည်။ သူမ၏ နို့အုံလေးများသည် ဆုတ်နယ်ရသည်မှာ အတော်ပင် အရသာရှိ လှသည်။ တစ်ချက်ညှစ်လိုက်တိုင်း ဂွမ်းသားစိုင်များလို အိလျှက် လက်ချောင်းတွေက အထဲကို နစ်နစ်ဝင်၍သွားသည်။ နို့အုံ လေးများသည် တင်းသထက်တင်းတင်းလာပြီး ရင်ကိုကော့ ကော့ပေးလာသည်။ နို့သီးထိပ်လေးတွေကို ချေချေပေးတော့ စုပ် တသပ်သပ်ဖြင့် သူမမှာ အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့နေသည်။ ကျွန်တော့်လောက်တော့ တခြားယောက်ျားဆိုရင်လည်း လုပ်ပေး နိုင်မှာပါ။ ဒါပေမယ့် အချစ်စိတ်ကြောင့် တုန့်ပြန်မှုကတော့ မတူဘူးပေါ့….။ နို့သီးလေးများသည် အညှစ်ခံရဖန်များတော့ ထိပ် မှ နို့ရည်ကြည်လေးများ စိမ့်၍ ထွက်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် နို့သီးလေးတစ်ခုကို ငုံ့၍ စုပ်ယူလိုက်သည်။
” အင်း…ဟင်း….” တင်းမာသော နူးအိလှသည့် နို့အုံလေးပေါ်သို့ ကြမ်းရှသော လျှာဖြင့် ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် နွဲ့တစ်ယောက် ကြက်သီး ဖြန်းဖြန်းထသွားပြီး အားကနဲ ငြီးလိုက်သည်။ နို့အုံတစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲဝင်မတတ် ငုံ့ပြီးစုပ်ပေးနေမိသည်။ ” အို….ကိုချစ်ကို…အား….အင်း…ဟင်း…ကောင်း…ကောင်းတယ်ကွယ်….” မရွှေချောက တလူးလူး တလွန့်လွန့်နဲ့ နှာသံပေးနေတော့ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်တွေပိုလို့သာ ထကြွလာရတော့သည်။ များသောအားဖြင့် မိန်းမတွေက အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး တုံ့ပြန်မှုမပြဘဲ အသေကောင်လို ငြိမ်နေတော့ ယောက်ျားသားများ ကပင် ဦးဆောင်သွားရသည်ပင်ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားသားမှာလည်း အရုပ်နှင့် လုပ်ရသလို မကျေမနပ်ဖြင့်ပြီး၍ သွားရသည်။ တချို့ဆိုလျှင် မိန်းမပြီးမှန်း မပြီးမှန်းပင် မသိလိုက်ရချေ။ မထင်မှတ်လောက်အောင်ပင် ထထကြွကြွရှိနေသော နွဲ့ကို ကျွန်တော် စွဲသွားမိသည်။ ရှက်စရာမဟုတ်ဘဲ ရှက်နေသည့် အမျိုးသမီးထုကြီးကို ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ကြီး ရှုံ့ချလိုက်မိသည်။ အခုဆိုကြည့်….နို့အုံတစ်ဖက်က နို့စို့ခံလို့ဝသွားတော့ နောက်တစ်ဖက်ကို ကော့ပေးပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက် နှင့် ပြောင်း၍ပေးသည်။ ” ကိုချစ်ကို…စို့သာစို့ နွဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အစို့ခံချင်တာ…” သာမန်ပြောရိုးပြောစဉ်စကားကို စောစောက ပြောချလိုက်သော နွဲ့၏ အလိုကျ နို့ချောင်းထဲက သွေးတွေစို့လာပြီး နို့အုံမှာ သွားရာတွေထင်လာအောင်ပင်း အားရပါးရ စုပ်ပေးစို့ပေးလိုက်ပါတော့သည်။ မရွှေနွဲ့ကတော့ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး ပြီး အရသာတွေ တွေ့၍နေသည်။ ” ဟား…”
သူမ၏နို့များမှ မျက်နှာကို ခွာရင်း လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူမ၏ ရင်သားအစုံသည် နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှိုင်းထ၍နေပြီး စုပ်ထားစို့ထားသော တံတွေးတွေကြောင့် ပြောင်လက်၍နေပြီး သွားရာ စုပ်ရာတွေဖြင့် နီရဲ၍နေသည်။ ကျွန်တော့်လက်များသည် သူမ၏ ဝမ်းပြင်းသားနုနုလေးကို စုန်ဆန်ပွတ်သပ်ရင်း ပြေလျှော့လုဖြစ်နေသော ထဘီလေးကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် အသာထိုးခွာလိုက်သည်။ ထဘီလေးက အလွယ်တကူပင် ဖြေလျှော့၍ သွားသည်။ ထိုထဘီလေး ကို အသာလှန်၍ ချလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးသော ဗိုက်သားနှင့် ပေါင်သားတွေ ဆုံစည်းရာ နေရာလေးတွင် မဲနက်သောအမွှေး လေးများဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကို မက်မောစရာ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ” နွဲ့ရဲ့တကိုယ်လုံးက အမွှေးလေးတွေက ပိတုန်းရောင်တောက်နေတာပဲနော်…ဆံပင်တို့ မျက်လုံးတို့ ချိုင်းမွှေးတို့…. ပြီးတော့…” ” ပြီးတော့…ဘာလဲ…ဟင်….” ” စောက်မွှေးတို့…” ” ဒါလေးပြောဖို့များ ရှက်နေရသေးလား အကိုရယ်…” ” ဒါတင် ဘယ်ကအုံးမလဲ ခြေသလုံးမွှေးတို့လဲ မဲနက်တောက်ပြောင်နေတာပဲ….”
သူမ၏ ဖင်သားကြီးအောက်မှ ပိ၍နေသော ထဘီကို အသာဖင်ကြွပြီး တွန်းချရင်း ပြောလိုက်ပါသည်။ လွတ်လွတ် ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားသော ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပြီး အခန်းထောင့်သို့ ပစ်လိုက်သည်။ ” အဲ…ကြည့်…လူဆိုး သေချာ ခေါက်မထားဘူး….” ” အချိန်မရှိဘူး…”
အချိန်မရှိသော ကျွန်တော်သည် အချိန်ယူပြီး မရွှေနွဲ့၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို စုန်ဆန်ကြည့်နေမိသည်။ ဒီခန္ဓာကိုယ်ကို ကျွန်တော်ာမက ဘယ်သူမှ မမြင်ရှာနိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ သူ့နေရာနဲ့သူ မို့မောက်ရှိုက်ဝှမ်းပြီး အတော်ပင် မက်မော လောက်ပါသည်။ ” ဟိတ်….မကြည့်နဲ့ ရှက်တယ်….”
စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ လှမ်းအုပ်ရင်း မူနေပြန်ပါသည်။
” မအုပ်နဲ့….အဲ့ဒါပဲ ကြည့်ချင်နေတာ….ခဏနေရင် ဖြဲကြည့်မှာ သေချာ ဆေးကြောထားရဲ့လား….”
” အမယ်…မယ်….ဘယ်လိုမိန်းမစားများ မှတ်လို့ ဒီလိုပြောရတာလဲ…တစ်နေ့ကို အနည်းဆုံး (၃)ကြိမ် မဆေးရရင် အိပ်မပျော်တဲ့ မိန်းမရှင့်…သိရဲ့လား….”
” ဆောရီးဗျာ…ဆောရီး….သိပ်လှလွန်းတော့ ဆေးစရာတောင် မလိုဘူး…စကားအဖြစ်နဲ့ မေးတာပါ….”
ပြန်ပြီးလေပြေထိုးရင်းက သူမ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ လက်ဖဝါးတင်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်မိသည်။
” နွဲ့…ပေါင်နဲနဲကားလိုက်နော်….”
ချက်ချင်းပင် ကားပေးသည်။
အလိုက်သင့်ကားပေးသော ပေါင်များနှင့်အတူ စောက်ဖုတ်လေးပါ အသာပြဲဟ၍ သွားသည်။ သို့သော် မဲရစ်ထူထပ် စွာ ဖုံးအုပ်ထားသော အမွှေးများကြောင့် အတွင်းသားတွေကို မမြင်ရချေ။ ကြမ်းရှရှအမွှေးလေးများ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေ သော စောက်ဖုတ်လေးသည် နူးညံ့လွန်းလှသည်။ ဖိလိုက်ရင်နစ်သွားပြီး ကြွလိုက်လျှင် ပြန်ပြီးဖောင်းလာသည်။ ကြီးမားကား စွင့်သော တင်ပါးကြီးများကြောင်းလည်း စောက်ဖုတ်လေးသည် ကော့ကော့လေးမို့၍နေသည်။ ကျွန်တော်၏ နားထင်တွင် သွေးတွေက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်၍လာရသည်။ အမွှေးကြမ်းတွေကြားကနေ မာနေသော စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ခလယ်ကို စမ်းပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ခြောက်ကပ်နေတာမို့ တစ်၍နေသည်။ ထို့ကြောင့် လက်ခလယ်ကို ပါးစပ်ထဲငုံပြီး တံတွေးဆွတ်လိုက်ပြီး မှ ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ နူးညံ့ချောအိသော အသားစိုင်လေးများထဲသို့ လက်သည် ရှောရှောရှူရှူဝင်၍ သွားသည်။ ပူနွေး၍ နှစ်သက်စရာ အရသာပင်ဖြစ်သည်။ ပျော့နဲ့နဲ့ဖြစ်နေသော စောက်စေ့လေးကို အသာစမ်းပြီး တွန်းထိုးနိုးဆွပေးတော့ မကြာ ခင်မှာပင် မာပြီးတောင်၍ ထလာသည်။ ထို့နောက်တော့ စောက်ခေါင်း နွေးနွေးလေးထဲသို့ လက်ချောင်းကို သွင်းပြီး မွှေပေး လိုက်ပါတော့သည်။
” အင့်….ဟင်း..ဟင်း…ကိုချစ်ကို…အိုး…အင်း…ဟင်း…အဟင်း…ဟင်း..ဟင်း…ဟင့်…ဟင့်…”
နွဲ့၏ စောက်ခေါင်းသည် အိမ်ထောင်သည်ဟု ပြောလျှင်ပင် ယုံနိုင်ဖွယ်ရာမရှိ ကျဉ်းမြောင်းလွန်းလှသည်။ မကြာလှ သော အချိန်အတွင်းမှာပင် စောက်ခေါင်းထဲမှ တဖြေးဖြေးစိုစွတ်ချောမွေ့၍လာတော့သည်။
” ပေါင်ထပ်ဖြဲပေးအုံး…နွဲ့ရဲ့…”
စကားသိပ်များသော မရွှေနွဲ့တစ်ယောက် ဒီတခါတော့ ငြိမ်ပြီးခိုင်းသမျှ အကုန်လုပ်ပေးနေသည်။ ပေါင်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကား၍ ပေးလိုက်ရာ စောက်ပတ်ကြီးက ပို၍ဖောင်းကားကာ ပြူးပြီး ပေါ်လွင်၍လာရသည်။ ချစ်ချင်စရာ စောက်ဖုတ်နှစ်လွှာ ကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဟပြီး ပန်းနုရောင် အတွင်းသားထဲသို့ လျှာကိုထိုးသွင်းပေးလိုက်သည်။
” ဟင့်…အင့်…ဟင့်….”
ထူးခြားသော အရသာကြောင့် အင့်ကနဲ တွန့်သွားပြီးမှ ဘာလုပ်ပေးတယ်ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားပြီး သက် ပြင်းများချလိုက်သည်။
” ပြွတ်….ပလပ်…ပြွတ်…ဗြစ်…အင့်…နာတယ်…အိုး…ဟား…အင်း…အား….ရှီး…ကျွတ်…ကျွတ်…အိုး…”
စောက်စေ့ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက် စောက်ခေါင်းထဲ လျှာထိုးထည့်ပြီး မွှေပေးလိုက် စောက်ဖုတ်တပြင်လုံး ကို လျှာနဲ့ သိမ်းသိမ်းပြီး ယက်ပေးလိုက် လုပ်ပေးနေသော ကျွန်တော်၏ လျှာဒါဏ်ကြောင့် နွဲ့တစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တုန်ခါ ၍ နေရသည်။ စောက်ရည်တွေလည်း မရပ်မနားယိုစီးကျလာပြီး အိပ်ယာခင်းပေါ်တွင် အကွက်ကြီးပင် ဖြစ်ပေါ်၍လာရသည်။ လျှာက စောက်ဖုတ်ထဲကို ကလိပေးနေသလို လက်ချောင်းတွေကလည်း ဖင်ကြားထဲဝင်သွားပြီး စအိုဝကို ထိုးမွှေ၍ ပေးလိုက် သည်။ ကိုယ်ရောစိတ်ပါ အားစိုက်ခွန်စိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးလိုက်တော့ နွဲ့မှာ (၂)ကြိမ်ပင် ပြီး၍ သွားရသည်။ သူမမှာ အတော်ပင် ပျော့၍နေပြီ။ ဆက်ပြီးတော့လည်း ကျွန်တော်က စောက်ခေါင်းထဲနဲ့ စောက်စေ့လေးတို့ကို အဆက်မပြတ် ဆက်ပြီး ယက်ပေး တော့ မကြာခင်မှာပင် နွဲ့တစ်ယောက် တတိယအကြိမ်မြောက် ပြီး၍သွားရသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ မရွှေနွဲ့တစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်ရင်း အရည်ဖြူဖြူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။
” ကောင်းရဲ့လား…နွဲ့ရဲ့….”
” အင်း….ကောင်းတယ်….”
နှုတ်ခမ်း ပါးနားမှ ပေရေနေသော အရည်တွေကို သုတ်ရင်း မေးလိုက်သော ကျွန်တော့်အမေးကို မရွှေနွဲ့က မလှုပ်ရှား နိုင်သော အသံလေးဖြင့် ခပ်တိုးတိုးဖြေလိုက်သည်။
” ဒီလို…စောက္ဖုတ္ကို အယက္ခံဖူးလား….”
” တောက်တီးတောက်တဲ့….တခါမှ အယက်မခံဖူးဘူး…ဒါပထမဆုံးပဲ….”
နွဲ့က ကျွန်တော် သူမ၏ အရည်တွေကို လျှာနဲ့သိမ်းပြီး မြိုချလိုက်တာကို ကြည့်ရင်းက အံ့သြဟန်လေးနှင့် ပြောပြ၍ နေသည်။
” ကြိုက်ရဲ့လား….”
” ကြိုက်တယ်…ဒါမျိုးတွေကို ခင်မောင်ထူး ယူလာတဲ့ စာအုပ်တွေထဲမှာ တွေ့ဖူးတယ်…အပြင်မှာ တကယ် လုပ်မယ် မထင်ဘူး…”
” အခုတော့ တကယ်ဆိုတာ သိပြီ မဟုတ်လား…”
” အင်း…ဟုတ်တယ်….”
” စာအုပ်ထဲမှာ လီးစုပ်တဲ့ပုံရော မပါဘူးလား…”
” ပါတာပေါ့…ကောင်မတွေ လီးကို အားရပါးရကြီး ကိုင်ပြီး မရွံမရှာစုပ်နေလိုက်ကြတာ….”
” ကိုယ့်ကို စမ်းစုပ်ပေးပါလား….”
” အင်း…လှဲအိပ်လိုက်လေ….”
အခြားမိန်းမတွေဆိုရင် မူလဂျီလုပ်နေအုံးမှာဖြစ်ပြီး သူမကတော့ ဒီဖက်တွင် နှံ့နှံ့စပ်စပ် သိချင်ပုံပင်။
” ကြည့်…လုပ်ပြန်ပြီ…ပြောပေါ့…ဒီကချွတ်ပေးမှာပေါ့…အလကား အဝတ်တွေ ပစ္စလက္ခ လျှောက်လုပ်နေတယ်….”
” အချိန်မရှိဘူး နွဲ့ရဲ့….”
အချိန်မရှိပါဘူးဟုဆိုသော ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးကို နွဲ့သည်မိန်းမတို့၏ အိနြေ္ဒကိုဘေးချိတ်ပြီး အချိန်ယူပြီး ကြည့် လို့နေသည်။
” ကြည့်လို့ သိပ်ကောင်းတာပဲ….ဒါပေမယ့် ဟိုဟာကြီးက…ကြောက်စရာကြီး….”
သူ့မေးဖျားလေး ထိုးပြလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်လီးက နဲနဲနှောနှောမဟုတ်ပါ။ သူမရဲ့ လက်တစ်ဖက်က လှမ်းပြီး ကိုင် လိုက်သည်။
” ဟယ်….ကြောက္စရာကြီး…”
မချင့်မရဲလေး ဆုတ်ညှစ်ရင်း ကြောက်စရာကြီးဟုသာ ဆိုနေပေမယ့် လီးကိုတော့ မက်မောစွာကြည့်၍ နေသည်။ သူမလို ရမက်ထန်သော မိန်းမတစ်ယောက် ချစ်ရလောက်အောင်လည်း လီးက တုတ်ခိုင်သည်၊ ကြီးသည်။ လီးလုံးပတ်က သူမလက်ကောက်ဝတ်လောက်ရှိပြီး အရှည်က (၇)လက်မကျော်သည်။ အခုဆို တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် ရုန်းကန်၍ နေသည်။
” စုပ်ကြည့်လေ…”
” ကြောက်လို့….”
ပြောပြောဆိုဆို နှုတ်ခမ်းလေး အသာဟပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းလိုက်ပါသည်။ ထိပ်ဖူးကြီးက သူမပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်သွားတာမို့ မျက်လုံးပြူးပြီး အသက်ကို လု၍ရှူနေရရှာသည်။ ပြီးတော့မှ တဖြေးဖြေး ကျင့်သားရသွားပြီး နုဖတ်နေ သော ဒစ်ဖျားလေးကို လျှာဖြင့် ကလိပေးရင်း ဒစ်တစ်ခုလုံးကို ငုံ၍ စုပ်နေပါတော့သည်။
တကယ်လုပ်ပြီဟေ့ဆိုပြန်တော့ နွဲ့သည် စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် ထိမိလှသည်။ ကျွန်တော့်ကို ချစ်စိတ်ကြောင့် ကိုယ်စွမ်း ဉာဏ်စွမ်းရှိသမျှ ယုယတာဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမကို အကောင်းဆုံး စေတနာထား၍ လုပ်ပေးခဲ့သလိုပင်ဖြစ် သည်။ လီးကို အရင်းကကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ အားရပါးရ စုပ်နေပုံကို ပြန်ပြီး ကျွန်တော်သူ့ကို သနားသွားမိသည်။ အေး ချမ်းလှသော ညမှာပင် သူမ၏ နဖူးတွင် ချွေးလေးတွေ စိုလို့နေရသည်။ ဖင်ကြားထဲတွင် တွဲကျနေသော ဂွေးအုကြီးကိုအသာ သူမလက်နဲ့ကိုင်ပြီး အုနှစ်လုံးကို လက်ထဲမှာ ဆုတ်နယ်ရင်း ကစား၍ နေသည်။ သိပ်ပင်မကြာလိုက်ဘူးဟု ထင်လိုက်ရသည်။ ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာရပြီး လီးက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အစွမ်းကုန် တောင်သွားရာကနေ သုတ်ရည်တွေ က သူမပါးစပ်ထဲကို ပန်း၍ ထွက်သွားရတော့သည်။ နွဲ့သည် သူမ၏ ပါးစပ်နဲ့ ပြည့်လုနီးပါးမျှ ရှိနေသော သုတ်ရည်များကို ငုံ့ပြီး ထွေးထုတ်ဖို့လုပ်လိုက်ပါသည်။
“ အမလေး….မထွေးလိုက်ပါနဲ့ နွဲ့ရယ်…နှမျောစရာကြီး မြိုချလိုက်…”
ပြောပြောဆိုဆို ထွေးမထုတ်ဖြစ်အောင် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ သည်တော့မှ ပို၍ ဆိုးသွားရသည်။ ပျို့တက်လာသော သုတ်ရည်တွေက သူမပါးစပ်ထဲကနေ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ထဲကို လျှံကျ၍လာသည်။ ငံကျိကျိ ညှီစို့စို့ အရသာကြောင့် ကျွန်တော် အီ၍ သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို နည်းနည်းချင်း ပါးစပ်ထဲ သွင်းပေးရင်း မြိုချစေသည်။ အတော်လေးပင် အချိန်ယူလိုက်ရလေသည်။
“ ကောင်းရဲ့လား….”
“ သွား….အတင်းမြိုခိုင်းပြီးတော့….”
“ ကိုယ်လဲ မြိုခဲ့တာပဲလေ….”
“ ဒါတော့ ဒါပေါ့…နည်းနည်းချင်းဆို ဟုတ်သေး…အခုဟာက အများကြီး…ပြီးတော့ ပြစ်ခဲနေတာပဲ…နွဲ့..ကြက်ဥ တောင် မကျက်တကျက်ဆို မကြိုက်ဘူး….”
“ နောက်ဆို ကြိုက်သွားမှာပါ…ကဲလာ…ဘေးမှာလှဲအိပ်လိုက်…ခဏနားပြီး အားဖြည့်လိုက်ကြရအောင်….”
နွဲ့က ကျွန်တော့် လက်မောင်းပေါ်တွင် လှဲအိပ်ရင်း သူမ၏ နို့အုံတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ဘေးကို တိုးထိ၍ ပွတ်သပ် ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တဖက်ကလည်း ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေသော လီးကို အသာအယာ ဂွင်းတိုက်၍ ပေးနေ သည်။ ငြိမ်သက်နေသော လီးသည် ဒေါသတကြီး ခေါင်းထောင်၍ ထလာပြန်သည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ သံချောင်းကြီး တစ်ချောင်းလို မာကြော၍လာရသည်။
“ ကိုချစ်ကို…လုပ်တော့လေ….ရပြီပဲ…”
နွဲ့က မှေးပြီးငြိမ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို လီးကနေ ကိုင်လှုပ်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ သူမခမျာ အရမ်းခံချင်
နေပြီထင်ပါသည်။
“ ကောင်းကောင်း ခံချင်သလား…”
“ အင်း…”
“ ဒါဆို နေအုံး….”
ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော်က တောင်နေသော လီးတရမ်းရမ်းဖြင့် အိမ်ရှေ့ဖက်ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ခွေးခြေပု
လေးတစ်လုံးကို ယူ၍လာသည်။ ပြီးတော့ အခန်းအလယ်မီးရောင်တဲ့တဲ့မှာချပြီး စောင်ခေါက်တစ်ခုကို ယူ၍ ခွေးခြေပေါ်
နေသားတကျတင်၍ ထားလိုက်သည်။
“ ကဲ….လာ ဒီကို…”
“ ဟင်…ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ….”
“ ဒီခုံလေးပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ပက်လက်လှန်ချလိုက်….”
နွဲ့ကပြောသည့်အတိုင်းပင် ချက်ချင်းထ၍ လုပ်လိုက်တော့ မနွဲ့တစ်ယောက် ကော့ကော့ကားကားကြီး ဖြစ်၍ နေ
သည်။
“ ပေါင်ကားပြီး ဒူးကွေးလိုက်….ဟုတ်ပြီ…သေချာဟန်ချက်ညီအောင် ခြေထောက်တွေနဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ထောက်
ထား….”
နွဲ့နွဲ့တင်သည် ခါးစပ်နှင့် တင်ပါးကြီးက ခုံလေးပေါ်တွင်ရောက်၍နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက ကြမ်းပြင်မှာ
အောက်ပိုင်းကလည်း ဒူးထောင်ပေါင်ကားပြီး ခြေဖဝါးတွေက ကြမ်းပြင်ကို ချ၍ထားသည်။ သူမမှာ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ထိန်းထားရသဖြင့် တဆတ်ဆတ် တုန်၍နေသည်။ ကျွန်တော်သည် အသင့်ဖြဲထားသော သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်လိုက်ပြီး စိနေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့် အသာအယာဖြဲလိုက်ပြီး ဒစ်ဖျားဖြင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတစ်
လျှောက် ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူမကို စိတ်တွေ ထသထက်ထလာအောင် နှိုးဆွ၍ ပေးနေသည်။
“ အို…လုပ်ပြန်ပြီ ကိုချစ်ကိုကလဲ…ထိုးသာ သွင်းလိုက်စမ်းပါ…ဒီမှာက သေတော့မယ်….အင်း…ကျွတ်….ကျွတ်….”
တိုးလို့တန်းလန်း အနေအထားက တစ်မျိုး စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွထကြွမှုက တစ်မျိုးကြောင့် နွဲ့သည် မချင့်မရဲသံဖြင့်
ပြောလိုက်သည်။
“ ပြွတ်….ဗြစ်…အ….အား…ဖြေး..ဖြေး…”
“ အခုနကတော့ လိုးပါတော့ဆို….”
“ လိုးတာတော့ လိုးရမှာပေါ့…ဒါပေမယ့် အတင်းထိုးထည့်ရင် စောက်ဖုတ်ကွဲသွားမှာပေါ့ ကိုချစ်ကိုရယ်…ချော့..ချော့
သွင်း….”
ပေါင်ကိုထပ်ဖြဲရင်း အဝင်ချောအောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် ဧရာမလီးချောင်းကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့
မဆန့်မပြဲဝင်နေရရှာသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူမကို သနားလာသဖြင့် သူမ၏ နို့တွေကို ကိုင်ရင်း စိတ်ကြွအောင် ကစား၍
ပေးနေမိသည်။ ကျွန်တော့်လီးကြီးကလည်း လက်နဲ့အတင်း ညှစ်ညှစ်ထားသလို ခံနေရသည်။ နည်းနည်းကြာတော့မှ သူမ၏
စောက်ပတ်ကြွက်သားလေးများ တဖြေးဖြေး ပြေလျှော့၍ကျလာသည်။
“ ျပြတ်….ျဗစ်….အ…ျဗစ်…အား….နာတယ်….ျဗစ်…ျဗစ်…အား….အား…..ျဗစ်…ဒုတ်….အား….အေမ့….သေပါပြီ…
ချစ်ကိုရယ်….အတင်းဆောင့်လိုးရသလား….ကျွတ်…ကျွတ်….စောက်ဖုတ်တော့ ကွဲပါပြီ….ကျွတ်….ကျွတ်….”
မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေ အဝိုင်းသားနဲ့ မနွဲ့တစ်ယောက် သနားစရာပင်။ ဒါပေမယ့် လီးတစ်ခုလုံး ပြုတ်တူနဲ့ ညှပ်ခံ ထားရသလိုဖြစ်နေသော ကျွန်တော်က ပိုပြီး သနားစရာကောင်းတာပေါ့…။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ ခါးကို ဖက်ညှစ်ပြီး ဆုတ်ကိုင်
ကာ လီးကို အငြိမ်မထားဘဲ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အသွင်း အထုတ် လုပ်၍ပေးသည်။ စောက်ပတ် အတွင်းသားနဲ့ လီးအရေပြား က ကပ်နေတာမို့ လီးဟာ အပြင်ကို မထွက်ဘဲ အရေပြားအတွင်းဖက်က လီးချောင်းကသာ ဝင်ချည် ထွက်ချည်ဖြစ်၍နေ သည်။ ဒီတော့မှ မရွှေချောက အရသာတွေ့၍ လာပုံရသည်။
“ အိုး….အိုး…အား….အား….ကောင်းတယ်….ချစ်ကိုရယ်….သိပ်ကောင်းတာပဲ….လီးကြီးနဲ့ လိုးတော့….ရပြီ….ခပ်နာ နာလေး ဆောင့်လိုးတော့နော်….ဆောင့်….ဆောင့်….ဆောင့်ထည့်လိုက်စမ်းပါ….ဟင်း….”
နွဲ့နွဲ့တင်သည် အသက်အရွယ် အဆင့်အတန်း ရုပ်ရည်နဲ့မလိုက်အောင် နှာထန်လှပြီး တဏှာစကားတွေကို တတွတ် တွတ် ရွတ်ချင်နေသူပါ။ ဒီတော့ ကျွန်တော်လည်း မညှာတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော် မညှာတာကို သူမက ဂရုမစိုက်ချင်ဘဲ သဘောတောင်ကျနေပါဦးမည်။ အရသာတွေ့နေပြီကိုး….။ ကျားကန်ပြီး ထောက်မထားသော သူမ၏ ခြေထောက်တွေကို မပြီး မိုးပေါ်မြှောက်လိုက်ပါတယ်။ သူမပေါင်နဲ့ ကျွန်တော့်ခါး လွတ်သွားတာနဲ့ လီးဟာ စောက်ခေါင်းထဲကို တဆုံးဝင်သွားပါပြီ။
“ ပြွတ်…အင့်….အား….ကောင်းတယ်…ချစ်ကို ရယ်….သိပ်ကောင်းတာပဲ…..”
အခုထိကောင်းနေသေးသော နွဲ့၏ ခြေထောက်များကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး ရှေ့ကို ငိုက်ချလိုက်ပါတယ်။
“ အား….သေပြီ…သေပြီ….အား….”
ခါးအောက်မှာ ခွေးခြေပုလေးခံထားလို့ နွဲ့တစ်ယောက် လီးရဲ့ဆောင့်ချက်တိုင်းကို မရှောင်နိုင် မလွှဲနိုင် ရက်ရက်စက် စက်ကို ခံနေရပါတယ်။
“ ကဲ….ကဲ….ကဲ….ပြွတ်…စွပ်…ဒုတ်…အင့်….အမေ့…..”
အခုမှ နွဲ့တစ်ယောက် အလိုးခံတဲ့ အရသာကို တွေ့သွားပါပြီ။ နှုတ်ခမ်ကို ကိုက်ပြီး လက်က ကြမ်းပြင်ကို ကုတ်ခြစ် ရင်း ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ခါယမ်း၍နေသည်။ သူမ၏ ပေါင်အတွင်းသားများသည် တဆတ်ဆတ်ခါ၍နေသလို နို့အုံတွေလည်း
ပြုတ်ထွက်မတတ် လှုပ်ရမ်း၍နေသည်။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သူမသည် ဗရမ်းဗတာအော်၍ နေရသည်။
စောက်ခေါင်းထဲက ချောအိအိ အသားမျှင်များသည် လီးကို စုပ်ယူ၍နေကြသည်။ လှိုင်းတွန့်လိုရစ်ပတ်စုပ်ယူနေသော စောက် ပတ်ကြောင့် ကျွန်တော်၏ လီးသည် အရသာသိပ်ပြီးတွေ့နေရပါသည်။
“ ပြွတ်….ဖတ်….ဒုတ်…..အား….အားရပါးရသာလိုး…နွဲ့…ခံနိုင်ပြီ….အင့်….အင့်….”
စွဲမက်စရာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေမှ တောင်းတတဲ့စကားကြောင့် နွဲ့၏ခါးကို လှမ်း၍ကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်မိ သည်။ ဆောင့်အားကြောင့် စောက်ဖုတ်ပါအထဲကို ကျွံဝင်သွားသလား အောက်မေ့ရသည်။ ဂွေးအုတွေပင် အပြင်နှုတ်ခမ်း ကြား ညှပ်ညှပ်သွားရသည်။
“ ဆောင့်ပေး ချစ်ကို….ဆောင့်ပေး….နွဲ့…ပြီးတော့မယ်….”
ပြောရင်းမှ နွဲ့တစ်ယောက် အကြောတွေဆွဲပြီး တွန့်လိမ်ကာ မျက်ခွံများပါ လန်၍ သွားရသည်။ စောက်ဖုတ်ကလည်း လီးကို မတရားဆွဲယူ၍နေသည်။ ပြီး ဗြုံးဆို ပြေလျှော့သွားပြီး စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေတော့ သည်။ ကျွန်တော်လည်း ရွှဲနေသော စောက်ခေါင်းထဲကို ဆယ်ချက်လောက် ဆက်ဆောင့်လိုက်တာနဲ့ စောက်ပတ်ရဲ့ စုပ်အား ကို မခံနိုင်ဘဲ သားအိမ်နံရံကို သုတ်ရည်များဖြင့် တဖြန်းဖြန်းပန်း၍ ပြီးသွားရပါတော့သည်။ ပျော့ခွေနေသော နွဲ့ကို အသာပွေ့ ယူ၍ အိပ်ယာပေါ်သို့ သိပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမဘေးမှာ ဝင်၍ လှဲအိပ်လိုက်သည်။
“ ကောင်းလိုက်တာ ချစ်ကိုရယ်….တစ်သက်တာပဲ….”
ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်ပြီး တဒင်္ဂ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေပြီးတော့မှ ကျွန်တော့်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ ကျွန်တော့်တို့ အတန်ကြာအောင် နားလိုက်ကြသည်။ အမှတ်မရှိဘဲ ထန်လွန်းလှတဲ့ နွဲ့သည် လီးကို ကိုင်ပြီး ဆွနေပြန်ပါသည်။
“ ချစ်ကို….ဒီတခါ နွဲ့ လုပ်မယ်နော်…..”
မရွှေနွဲ့က ပြောပြောဆိုဆို သူမ စောက်ဖုတ်ကို ကျွန်တော့် ပုဆိုးနဲ့ သုတ်၍နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကွဲသွားလို့ သွေး ထွက်နေတာ တွေ့ပေမယ့်လည်း သူမမှာ မဖြုံပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်မှ နွဲ့က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ လီး ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က သူမစောက်ဖုတ်ကို သူမဘာသာ ဟလိုက်သည်။ နီရဲပြောင် တင်းနေသော ဒစ်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိပ်မှာ ကျင်ဟန်မရှိချေ။ အံကြိတ်ပြီး အားနဲ့ တအားဖိ သွင်းလို့ နေသည်။ သူမစောက်ဖုတ်သည်လည်း ဒစ်ကြီးနဲ့အတူ အထဲကို ကျွံ၍ဝင်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ကြည့်လျှင် အပေါက်မရှိသော ခွကြားကို အတင်းထိုးဖောက်နေသလိုပင်ဖြစ်သည်။
“ ပြွတ်….ဒုတ်….အင့်….အား…..”
နောက်ဆုံးတော့ လီးသည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ အတင်းတိုး၍ အဆုံးထိဝင်သွားသည်။ ထိုအခါတွင်တော့ မရွှေနွဲ့သည် သူမ၏ စိတ်ကြိုက် ဆောင့်ပါလေတော့သည်။ နို့တွေကလည်း လုံးကနဲ လုံးကနဲ အထက်အောက် ခုန်၍နေသည်။ မြင်ရတာ ရမက်ကြွစရာ ကောင်းလှသည်။
“ အင့်…အင့်….အား….ရှီး…ရှီး….ကျွတ်….ကျွတ်….အိုး….အား….ပြွတ်….အိုး….ဘွပ်….ဗြစ်…ဗြစ်…အိုး….အိုး….အား.
….အီး….အင့်….အား….”
နွဲ့သည် သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ရှိသလို အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးနေသလို ကျွန်တော်ကလည်း အောက်ကနေ ကော့၍ ပင့် တင်ပေးနေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ အပြင်းထန်ဆုံး စုပ်ယူလိုက်တဲ့ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်အင်အားကို မခံနိုင်တော့ဘဲ ကျွန်တော်၏ လီးမှ သုတ်ရည်တွေရော သေးတွေပါ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲကို ပန်းထည့်လိုက်မိသည်။ ချက်ချင်း မသေသေး တဲ့ လီးကို နောက်ဆုံးခွန်အားနဲ့ အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးရင်း နွဲ့၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ဖြူပြစ်ပြစ် အရည်များ ပန်းထွက်ကျ လာရင်း နွဲ့သည် ကျွန်တော်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်၍ ကျလာသည်။ ကျွန်တော်က ယုယုယယလေး ဖက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း အနမ်းတစ်ချက် နမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒီအခိုက်မှာပင် နွဲ့နွဲ့တင်သည် သူမ၏ မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးကို မဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင် ခပ်ဟဟလေးဖွင့်ကာ ကျွန်တော့် မျက်နှာကို လှန်ကြည့်လိုက်ရင်း…
“ တအားဖက်ထားစမ်းပါ….ချစ်ကိုရယ်….” ဟုပြောရင်း သူမ၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများသည် မှေးစင်း၍ ကျသွား ရှာပါလေတော့သည်။
(ပြီးပါပြီ……..။)