ဝါက်င့္က်င့္ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ အုပ္မိုးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကအရက္ရွိန္ နဲ႔ နီရဲေနတယ္။ မ်က္လုံးညိဳညိဳလဲ့လဲ့ႀကီးေတြက အရည္လဲ့ၿပီး ရီေဝေနတယ္။ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ငါးကင္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ့ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ဟာလည္း ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးရဲရဲေလးေတြၾကားမွာ အစအနေပ်ာက္သြားၿပီ။ ခုတင္ေျခရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနရင္း ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေခါင္းငုံ႔ထားၿပီး အစားစားလိုက္ ဘာမွမေရာဘဲ ေရခဲနဲ႔ on the rock စပ္ထားတဲ့ ဘလက္ေလဘယ္ကို ဒီတိုင္း ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေပးေသာက္ေပမယ့္ အျမဲတမ္း လစ္မစ္ထားၿပီး သူ႔ဖို႔သတ္မွတ္ေပးထားတာကုန္ရင္ ရပ္ခိုင္းတာပဲ။ အဲဒီမ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထပ္ထည့္ေပးေစခ်င္တဲ့ပုံျပရင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေခါင္းရမ္းျပလိုက္တာနဲ႔ ဇက္ေလးပုသြားၿပီး ထပ္မေတာင္းရဲေတာ့ဘူး။ ဒီညေတာ့ ထပ္ေတာင္းဖို႔မေျပာနဲ႔ သူ႔ဖန္ခြက္ထဲမွာ အရက္က်န္ေသးလား ကုန္သြားၿပီလားဆိုတာေတာင္ သိပုံမေပၚပါဘူး။ ခြက္ကိုေတာင္မၾကည့္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ေမာ့ေနတာ။ က်ေနာ္လည္း သူေသာက္ပါေစေလ ဆိုၿပီး အရက္လည္း မျပတ္ေအာင္ တအားလည္းမ်ားမသြားေအာင္ သတိထားၿပီး ထပ္ထပ္စပ္ေပးေနရတယ္။
ညနက္လာတာနဲ႔အတူ တျဖည္းျဖည္းခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတယ္။ ေဆာင္းဦးပဲရွိေသးေပမယ့္ ေတာင္ႀကီးေဆာင္းက ဒီႏွစ္အဝင္ေစာတယ္။ က်ေနာ္ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ထပိတ္လိုက္တယ္။ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တီရွပ္ေလးနဲ႔ လြတ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းသားေတြမွာ ၾကက္သီးေလးေတြ ထေနတာ ျမင္ရတယ္။ အေႏြးထည္ရွာေတာ့ သူ႔အဝတ္ေတြအကုန္လုံးက သူ႔လက္ဆြဲေသတၱာထဲက မထုတ္ရေသးဘူး။ က်ေနာ့္ ဂ်ာကင္တစ္ထည္ကို ယူၿပီး ျခဳံေပးထားလိုက္တယ္။ လူကေသးေသးေလးဆိုေတာ့ အက်ႌထဲမွာေပ်ာက္ေနတယ္။ ခုခ်ိန္ထိစကားေကာင္းေကာင္းမေျပာေသးဘူး။ မေျပာေပမယ့္ အရက္ကို Red bull မေရာဘာမေရာ က်ိတ္မွိတ္ေမာ့ခ်လိုက္တိုင္းခါတိုင္းလို ရႈံ႔မဲ့မသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဒီအရက္ထက္ပိုပူၿပီးပိုခါးတဲ့ ေသာကေတြရွိေနမယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။
ႏွစ္ေယာက္တည္းၿဖိဳေနတာ ပုလင္းတစ္လုံး ကုန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ သူအန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေတာင္မသြားနိုင္ဘူး ေနရာမွာတင္ အန္တာ။ သူ႔အဝတ္အစားေတြေပၚမွာလည္း အန္ဖတ္ေတြေပကုန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြဲေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္ေပးရင္း သက္သာသြားတဲ့ထိအန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ သူ႔အဝတ္ေသတၱာေသာ့နံပါတ္လည္းက်ေနာ္မသိဘူး။ သူကလည္းအဲဒီဂဏန္းမေျပာနဲ႔ သူ႔နာမည္သူေတာင္ မွတ္မိပုံမရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္တီရွပ္အေဟာင္းတစ္ထည္ပဲ ေပးၿပီး တံခါးခဏပိတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္မူးေနတဲ့ၾကားက ဘယ္လိုလဲလိုက္သလဲေတာ့မသိဘူး ခဏေနသူထြက္လာေတာ့ လဲၿပီးေနၿပီ။ တီရွပ္လက္ရွည္ကို လက္ႏွစ္ဘက္လုံး လိပ္ၿပီးဝတ္ထားတယ္။ သူနဲ႔က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာေလာက္ပြၿပီး ဒူးေလာက္ထိကိုရွည္တယ္။ အိပ္ရာနားထိယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႔ေလၽွာက္လာၿပီး ေမွာက္က်သြားတယ္။ ကုတင္စြန္းမွာ ကိုယ္တစ္ပိုင္းတင္ၿပီး ေမွာက္ရက္သားေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူက ေပါင္ ၁၀၀ ေတာင္မျပည့္ဘူး၊ အသာေလးေကာက္ခ်ီၿပီး သူ႔အခန္းထဲသြားပို႔ထားေပးလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ညထပ္အန္ေနရင္ ဒုကၡေရာက္မွာမို႔ ဒီညေတာ့ဒီမွာပဲသိပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚပဲ တင္ၿပီး ေစာင္ျခဳံေပး ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းမူးေနၿပီမို႔ ကုတင္ဟိုဘက္ျခမ္းမွာ ဝင္အိပ္ေနလိုက္တယ္။
နားနားမွာကပ္ၿပီး ညည္းတြားေနသံတစ္ခုေၾကာင့္က်ေနာ္နိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ သိတာကႏွစ္ခုပဲ၊ ရင္ခြင္ထဲက ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုရယ္ ခါးေအာက္ပိုင္းဆီက မနက္တိုင္းျဖစ္ေနက် မာေက်ာေတာင့္တင္းမႈတစ္ခုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုက မနက္မဟုတ္ေသးဘူး။ အိပ္ရာေဘးက နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲမွာေရာက္ေနတာက ရည္းစားမဟုတ္သလို ညငွက္မေလးတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ညီမ ခမ္းစုမီ။ အရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ရႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက က်ေနာ္နဲ႔ေမာင္ႏွမလိုေနလာတဲ့ အေဖ့ဒုတိယဇနီး အန္တီခမ္းဝါရဲ့ သမီးေလး။
လူေကာင္ေသးေပမယ့္ လုံးဝန္းျပည့္တင္းတဲ့ရင္သားေလးေတြက တီရွပ္မထူမပါးတစ္ထပ္ပဲျခားၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ကပ္ေနတယ္။ ေအးလို႔ထင္တယ္၊ ထိပ္ဖ်ားေလးႏွစ္ခုက မာေတာင္ၿပီး ခၽြန္ေနတာ အထိအေတြ႕နဲ႔ သိရတယ္။ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဏခဏခ်ီလည္းခ်ီဖူးတယ္ ဖက္လည္းဖက္ဖူးတယ္၊ ႀကီးလာတဲ့ထိလည္း ဖက္လဲတကင္းေနတုန္းပဲ။ သူ တကၠသိုလ္ သြားတက္ေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မွသာ က်ေနာ္နဲ႔ နည္းနည္းစိမ္းသြားတာ။ ဒီလိုပူးကပ္မႈမ်ိဳးက က်ေနာ္နဲ႔သူ႔ၾကားမွာ အဆန္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို သူနဲ႔ထိရင္ စိတ္တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာတာေတာ့ တစ္ခါမွမၾကဳံဖူးဘူး။ ခုလည္း တျဖည္းျဖည္း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုၿပီး အသိဝင္လာေတာ့ ကိုယ့္ေကာင္က က်သြားပါတယ္။ ေစာေစာက အရက္ရွိန္ေရာ သတိလြတ္သြားတာေရာပါမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ကို မနိုးေအာင္ အသာေလးတြန္းဖယ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚက ထလိုက္တယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနလိုက္တာ ကေလးေလးက်ေနတာပဲ။ ခုလိုက်ေတာ့ ေစာေစာကစိတ္ေသာကေတြမရွိေတာ့ဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာႏုႏုနယ္နယ္ေလးက ၾကည္လင္ေနတယ္။
ဘာလို႔လည္းမသိဘူး က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက လက္က်န္အရက္ပုလင္းနဲ႔ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကို သြားယူၿပီး ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲ မွာထိုင္ရင္း ဆက္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။
ညီမေလး (၂)
____________
ကုတင္ေဘးကစာၾကည့္စားပြဲမွာ သူ႔ဘက္လွည့္ထိုင္ၿပီး လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ဝီစကီခြက္ကို နည္းနည္းခ်င္း မၽွင္းေသာက္ရင္း သူအိပ္ေနတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငိုထားလို႔မ်က္ႏွာေလးကမို႔အစ္ေနတာပဲ။ မ်က္ေတာင္အရွည္ႀကီးေတြက ေကာ့ပ်ံမေနဘဲ ခပ္စင္းစင္း။ ျဖဴဝင္းေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြက ႏုေထြးေနတယ္။ ပါးေလးေတြမွာ ဆံခ်ည္မၽွင္ေသြးေၾကာစိမ္းျပာျပာေလးေတြ ျမင္ေနရတယ္။ ပါးအို႔ေလးေတြက နီရဲေနတယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးဟာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ႏွစ္အခ်ိန္က ဒီလိုညမ်ိဳးတစ္ညဆီကို ခရီးႏွင္သြားတယ္။
အဲဒီညက အန္တီခမ္းဝါက်ေနာ္တို႔အိမ္ကိုေျပာင္းလာၿပီးရင္ ပထမဆုံး ဒီအိမ္မွာအိပ္တဲ့ည။ အေဖဟာ အေမဆုံးကတည္းက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနလာလိုက္တာ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ မုဆိုးမ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ အေၾကာင္းပါတယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္မုဆိုးမသာျဖစ္တာ အန္တီခမ္းဝါက ေခ်ာတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ရွမ္းတ႐ုတ္မ။ ရင္ေတြတင္ေတြႀကီးၿပီး ႐ုပ္ကလည္း က်ေနာ့္ဦးေလးေတြအေျပာအရဆိုရင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေရးေရး၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူနဲ႔ တဏွာရမၼက္ထန္မယ့္႐ုပ္တဲ့။
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပုံရတယ္။ အေဖနဲ႔လက္ထပ္မယ္၊ဒီအိမ္ကိုေျပာင္းလာမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္မယ့္ မဂၤလာအခန္းအျပင္ သူ႔သမီးေလးအတြက္အခန္းကို သတ္သတ္ျပင္တယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ လိုခ်င္ပုံမရဘူး။ သူ႔မွာ ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ၇ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ပါလာတာ။ သူေလးက သူ႔အေမလိုမထြားဘဲ ေသးေသးေကြးေကြးေလး။ ၇ ႏွစ္နဲ႔ကို ေက်ာလယ္အထိအရွည္ထားထားတဲ့ ဆံပင္ညိဳညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔၊ မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္စင္းစင္းေလးေတြနဲ႔ မ်က္လုံးညိဳညိဳရြဲရြဲႀကီးေတြနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းပန္းႏုေရာင္ေလးေတြနဲ႔ အ႐ုပ္မေလးနဲ႔တူတယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ျပင္ေပးထားတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းပုံ နံရံကပ္စကၠဴေတြနဲ႔ ပန္းေရာင္ Princess အိပ္ရာေလးနဲ႔ အ႐ုပ္အသစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနပုံရတယ္။ Teddy bear အညိဳေလးကို သူအႀကိဳက္ဆုံးပဲ။ လက္ထဲကကိုမခ်ဘူး။ ညက်ရင္ ဒီအခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ခြဲအိပ္ရေတာ့မွာကို နည္းနည္းေလးမွ သိရွာပုံမေပၚဘူး။
အေဖေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ကန့္ကြက္စရာလည္းမရွိ၊ မိေထြးကို လိုလားတယ္မလိုလားဘူးလည္း မရွိေပမယ့္ လူသစ္ေတြေရာက္လာခါစဆိုေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တာေတာ့အမွန္ပဲ။ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ရြာေနေတာ့ အျပင္ထြက္လို႔မေကာင္းဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ညေနခင္းကတည္းက အခန္းေအာင္းေနမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေပမယ့္အိပ္လည္းမေပ်ာ္ဘူး။ မိုးေတြသည္းၿပီး လၽွပ္စီးေတြမိုးႀကိဳးေတြပါ ပါလာေတာ့ ပိ္ုၿပီးနိုးနိုးၾကားၾကားျဖစ္လာတယ္။ အိပ္လို႔ကိုမရေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္တည္းအခန္းခြဲအိပ္ေနရတဲ့ ကေလးမကိုပါ ေၾကာက္ေနမလား စိတ္ပူမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမေတာင္ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားထားတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကအထူးတလည္ စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူးေလ လို႔ေတြးလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေစ့ထားတဲ့ က်ေနာ့္အခန္းတံခါးက တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာတာကို အိပ္ရာထဲကလွမ္းျမင္ရတယ္။ ဝင္လာတာကေတာ့ ေမြးပြ ပဂ်ားမား ဝတ္စုံေလး ဝတ္ထားၿပီး လက္ထဲမွာတက္ဒီ႐ုပ္ေလးကို တြဲေလာင္းဆြဲထားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးေတြ ဝဲျဖာက်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက ငိုမဲ့မဲ့။ က်ေနာ့္ကုတင္ေျခရင္းအထိေလၽွာက္လာၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္းေလးရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး သူ႔ပခုံးေလးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ၿပီး ငုံ႔ေမးလိုက္တယ္။
“ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေၾကာက္လို႔လား။”
က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း မ်က္ရည္ေတြလည္လာၿပီး တိမ္ဝင္ေနတဲ့ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေျဖတယ္။
“မိုးႀကိဳးေတြပစ္တာ မီေၾကာက္တယ္။ ေမေမတို႔အခန္းကိုသြားေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတယ္၊ ေခၚလို႔လည္း မရဘူး။”
ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြက ပါးေပၚကို ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔အေမကို ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုသြားတယ္။ ကေလးက အသက္မငယ္ေတာ့တာမို႔ ေနာက္ေယာက်္ားယူတဲ့အခါ အခန္းခြဲသိပ္တာကို အျပစ္မတင္ေပမယ့္ အနည္းဆုံး ကိုယ့္ကေလးဘာျဖစ္ေနလည္းေတာ့ မၾကာမၾကာလာၾကည့္သင့္တာေပါ့။
က်ေနာ္သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို လက္နဲ႔သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေမၽွာ္လင့္မထားဘဲ သူက က်ေနာ့္ပခုံးေပၚေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ က်ေနာ့္ေက်ာကိုသိုင္းဖက္ထားၿပီး ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုေတာ့တာပဲ။ ပခုံးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စိုလာတဲ့ခံစားခ်က္က တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ငါးနွစ္ေလာက္မွာ အေမဆုံးသြားကတည္းက ဘယ္လိုေႏြးေထြးၾကင္နာမႈမ်ိဳးနဲ႔မွ အကၽြမ္းတဝင္မရွိတဲ့က်ေနာ္ဟာ မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္လုံးေသးေသးေလးကိုပဲ အသာအယာ ျပန္ဖက္ထားၿပီး ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ရွိုက္သံက တျဖည္းျဖည္းတိုးလာၿပီး အႀကိမ္ေရက်ဲလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ခြန္းမွမေခ်ာ့လိုက္ရဘဲ သူအငိုတိတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚေခၚတင္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘးမွာ သိပ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ဘက္ကိုေစာင္းအိပ္ၿပီး ေခါင္းေလးကို နည္းနည္းပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ေတာင္စင္းလာတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူအိပ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ကို လွိမ့္လာတယ္။ လက္ေမာင္းေပၚ တင္သိပ္ထားၿပီး ေစာင္အႀကီးႀကီးကို ႏွစ္ေယာက္လုံးလုံေအာင္ ျခဳံထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေႏြးေႏြးအလုံးေလးရဲ့အထိအေတြ႕ဟာ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္ကိုေပးတယ္။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဒီကေလးေလး အငိုတိတ္သြားတာရယ္၊ ေစာေစာက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ေၾကာက္လန့္မႈေတြ မရွိေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္သြားတာရယ္ဟာ အရမ္းေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္မႈေတြ၊ မိခင္မဲ့ဘဝရဲ့ တျခားသူေတြနားမလည္နိုင္တဲ့ ခါးသီးမႈေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သက္သာလာခဲ့တယ္။
မိုးမလင္းခင္မွာ သူ႔ကိုခ်ီၿပီး သူ႔အိပ္ရာထဲျပန္ပို႔ထားလိုက္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ သူ႔အေမေဒၚခမ္းဝါဟာ ညကသူ႔သမီးဘာျဖစ္ခဲ့မွန္းစိတ္ေတာင္ကူးမိပုံမရပါဘူး။ ဒီကေလးကို ဝတၱရားရွိတဲ့အေလ်ာက္ထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ပုံလည္းမရဘူး။ ေယာက်္ားေသကတည္းက ဆုံးရႈံးခဲ့တဲ့ လိင္မႈဘဝ ျပန္ရၿပီး အေဖ့ရဲ့စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုျပည္လာတဲ့ သူ႔ဘဝကိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခံစားေနပုံရတယ္။ အဲဒါေတြၾကည့္ၿပီး ဒီကေလးဘာလို႔ ႏႈတ္နည္းေနတယ္၊ ဘာလို႔ အလိုလိုေနရင္းအားငယ္တဲ့ပုံေလးေပါက္လာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္နားလည္လာမိတယ္။
အဲဒီတစ္ညကစၿပီး က်ေနာ့္ဘဝထဲကို ခမ္းစုမီဝင္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း သူေၾကာက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့္အခန္းကို လာအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူလာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာနိုင္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာ့ခ္ခ်မထားဘူး။ ေန႔ခင္းေတြဆိုရင္ သူကေက်ာင္းသြားရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေစာင့္ေနတုန္းမို႔ မသြားရဘူး။ သူေက်ာင္းကျပန္လာရင္ က်ေနာ့္ကို တန္းရွာတာပဲ။ ဘယ္ကတတ္လာသလဲမသိဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ကိုကိုလို႔ေခၚတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ သမီးကလို႔မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႔အေမေခၚတဲ့အတိုင္း မီကေလ၊ မီကေလနဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာတယ္။ ညေနခင္းေတြဆို တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ့္ရဲ့ DT ဆိုက္ကယ္နဲ႔ ဆိုက္ကယ္စီးထြက္ၾကတယ္။ ဟိုင္းေဝးလမ္းအတိုင္း ၿမိဳ႕ျပင္ထိ စီးသြား၊ လယ္ကြင္းအစပ္တစ္ခုမွာရပ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေနလုံးႀကီးဝင္သြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ သူအရမ္းသေဘာက်တာ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္အရြယ္မတူေပမယ့္ အထီးက်န္ေနတဲ့ ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ သံေယာဇဥ္ဟာ တိုးလာတယ္။ က်ေနာ္ အစက ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေနခ်င္လို႔ တကၠသိုလ္ကို မႏၲေလးမွာ တက္ဖို႔ စဥ္းစားထားရာက အဓိကသူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္က ရိုးရိုးေမဂ်ာတစ္ခုကို ေရြးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ၁၁ ႏွစ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က စကၤာပူကိုထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔စီစဥ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို မခြဲခ်င္ေပမယ့္ အေဖနဲ႔ဆက္ဆံေရးဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေအးစက္႐ုံမကဘူး နားလည္မႈေတြလြဲတတ္ၾကတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေန႔စဥ္ဘဝထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ သုံးႏွစ္တန္သည္ေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ႐ုန္းကန္ၾကည့္ခ်င္မိတယ္။
သူကလည္း ဒါေတြကို နားမလည္ေပမယ့္ ျမင္ေနၾကားေနရတာကို ခံစားမိပုံေပၚတယ္။ တစ္ညမွာ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို လာၿပီးအၾကာႀကီး ဘာမွမေျပာပဲ ထိုင္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့မွ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။ ကိုကိုသြားပါ၊ မီ့ဖို႔ အ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ တဲ့။ ကေလးလုပ္ၿပီး သိတတ္လြန္းတဲ့သူ႔ကို သနားစိတ္နဲ႔ က်ေနာ္ဖက္ထားမိတယ္။ ငိုမလားထင္ေပမယ့္ သူမငိုဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ စကၤာပူထြက္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာငါးႏွစ္ ေလာက္ အေဖ့အေထာက္အပံ့မယူဘဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဘဝကို ႐ုန္းကန္ခဲ့တယ္။
ညီမေလး (၃)
____________
စကၤာပူေရာက္ခါစက ညီမေလး ခမ္းစုမီကို တအားသတိရတာပဲ။ အလုပ္ပင္ပန္း၊ အစားအေသာက္ဆင္းရဲ၊ သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္သြားတာ အလုပ္က တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းကလည္းမရွိနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္လည္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္။ သူ႔အေမ ေဒၚခမ္းဝါဟာ သူ႔ကို မခ်စ္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သိပ္လည္းသံေယာဇဥ္မရွိလွဘူး။ အေဖ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လိုခ်င္တာအကုန္ဝယ္ေပးေပမယ့္ ထိန္းေက်ာင္းယုယဖို႔ သူ႔မွာ စိတ္ကူးလည္းမရွိ အခ်ိန္လည္းမရွိဘူး။ အေဖ့နားကပ္ဖို႔ရယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ သြားလာစားေသာက္ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ လွေအာင္ျပင္ဆင္ျခယ္သဖို႔ရယ္ပဲ စိတ္ကူးရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သမီးက က်ေနာ္နဲ႔ အေနမ်ားတဲ့အေပၚဘာမွ ၿငိဳျငင္တာ ပိတ္ပင္တာမရွိတဲ့အျပင္ သူအထိန္းရလြတ္လို႔ စိတ္ေအးလက္ေအးေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ပုံပဲ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထြက္လာတာလည္း ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခမ္းစုမီရဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကိုသာယာစိုေျပေစေပမယ့္ သူ႔အတြက္က မေကာင္းဘူး။ နကိုကတည္းက စကားနည္းတဲ့သူ႔မွာ ကေလးသဘာဝ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစား မုန့္စား အိမ္လည္သြားတာမ်ိဳးကို မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းျပန္လာရင္ စာလုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဆိုက္ကယ္ထြက္စီး၊ ကားေလၽွာက္ေမာင္း၊ TV ၾကည့္၊ က်ေနာ္ကဝတၳဳဖတ္ရင္သူက ကာတြန္းတစ္အုပ္ဖတ္၊ တိုက္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီးၾကယ္ေတြၾကည့္၊ အဲလိုဟာေတြပဲ လုပ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံတယ္ဆိုတာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါပဲ။ အဲလိုေန႔ေတြဆို သူက အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းကုပ္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ကလူေတြ TV ၾကည့္ မုန့္စား စကားေျပာၾကတဲ့ ဧည့္ခန္းဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားေတာင္မသီတဲ့ေနရာ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီလိုသီးျခားျဖစ္ေနတဲ့ဘဝဟာ ေျခာက္ကပ္လြန္းတယ္။ က်ေနာ္မရွိရင္ အနည္းဆုံး ေက်ာင္းကသက္တူရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး သူ႔ဘဝေလး တျခားကေလးေတြလို ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္လာမယ္ထင္တာပဲ။
အစပိုင္းမွာ တစ္ပတ္တစ္ခါ မွန္မွန္ဖုန္းဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္က စိတ္ေကာက္ေနတယ္ထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မွာ သူကေျပာတယ္။
“ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႕ရမွာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာၿပီးရင္ ကိုကို႔္ကို ပိုသတိရတယ္”တဲ့။
အဲဒါေျပာၿပီးေတာ့ သူရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္သြားတုန္းကေတာင္ မငိုခဲ့တဲ့ကေလးက အခုငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဖုန္းကိုင္ထားရင္း မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ အဲဒီညက အရက္မူးေအာင္ေသာက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေၾကာင္းမရွိဘဲ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အလုပ္က အစပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပဘူး။ ေမဂ်ာတစ္ခုနဲ႔ဘြဲ႕ရထားတာကလြဲၿပီး တျခားဘာကၽြမ္းက်င္မႈမွမရွိတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လခနည္းေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းရတယ္။ ေျပာင္းတဲ့အလုပ္မွာသူေဌးနဲ႔ အမွတ္မထင္ရင္းႏွီးသြားတာကေနၿပီး အေျခအေနေတြက အေကာင္းဘက္ကိုေရာက္လာတယ္။ အသစ္ေတြသင္ယူခြင့္လည္းရတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာဝေတြလည္း နားလည္လာတယ္။ ဒီကို ေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနသားထိုင္သားက်ၿပီး ဘဝကေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာတယ္။ ေငြျပန္ပို႔စရာလည္း မလိုတဲ့အတြက္ စုနိုင္ေဆာင္းနိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေတာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီလို ဘဝအေျခက်စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအမီနဲ႔ က်ေနာ္ဆုံၾကတာပဲ။
***********************
ေအမီနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဘယ္လိုစသလဲ ဆိုရင္ အိပ္ရာထဲကစတယ္လို႔ ေျပာရမွာ။ ပုံမွန္အမ်ားသူငါလိုတစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ အစဥ္လိုက္သြားၿပီး အိပ္ရာထဲေရာက္တာနဲ႔ဇာတ္သိမ္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ Casual လိင္ကိစၥ လို႔ေခၚတဲ့ ထသြားထလာ စိတ္ေျပ႐ုံအတူေနတာကေန သံေယာဇဥ္တြယ္တဲ့အပိုင္းကို ေရာက္သြားတာ။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္က အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္ေပမယ့္ ရည္းစားဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ခါမွမထားခဲ့ဖူးဘူး။ ေတာင္ႀကီးမွာတုန္းက ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္ အျပင္မွာအေတြ႕အၾကဳံရွိခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ casual လိင္ကိစၥ ေတြအတိုင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကဳံဖူးသမၽွထဲမွာ ေအမီ့လိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွမပါတာအမွန္ပဲ။
ေအမီလို႔သာေခၚတာ တကယ္တမ္းက်သူကက်ေနာ့္ထက္ ၄ နွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ အစက စဂၤပိုးရီးယန္းထင္တာ တကယ္ေတာ့ က်ိဳင္းတုံဘက္က ထိုင္းဗမာကျပားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာအေနၾကာေနတာ။ အရပ္၅ေပ၅၊ ကိုယ္လုံးက J Lo တို႔လို ကိုယ္လုံးမ်ိဳး။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ မ်က္လုံးလွလွနဲ႔ အသားက ျဖဴတာထက္ ေရႊေရာင္သန္းၿပီး ဝင္းမြတ္ေနတာ။ က်ေနာ္တို႔ ႐ုံးနဲ႔ အဆက္အစပ္ရွိတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုက မန္ေနဂ်ာ။ ဒီလိုပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနက်ဆိုေတာ့ ခင္သာမခင္တာ ရင္းႏွီးေနတာၾကာၿပီ။ တစ္႐ုံးလုံးကေကာင္ေတြကလည္း ေအမီလာၿပီဆိုရင္ သူ႔ပစၥည္းေတြကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ၾကည့္ၾကငမ္းၾကတာခ်ည္းပဲ။ ေပၚတင္ေတာ့မၾကည့္ရဲဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာရတာအမ်ားဆုံးဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက က်ေနာ့္ကို အားက်လိုက္တာ ဘာညာစၾကတယ္။
တစ္ရက္ သူေဌး႐ုံးခန္းထဲမွာ အလုပ္ကိစၥေျပာေနၾကတယ္။ သူေဌးက မရွိဘူး၊ တျခားဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေန႔လည္စာထြက္စားေနတယ္။ ဆိုင္းမဆင့့္ဗုံမဆင့္ ေအမီက ထေျပာလိုက္တယ္။
“တာရာ၊ မင္းဒီည အမနဲ႔ညစာအတူတူလိုက္စားပါ့လား”တဲ့။
က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္သူ႔လိုမိန္းမလွလွတစ္ေယာက္နဲ႔ ညစာထြက္မစားခ်င္စရာဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စားျဖစ္ၾကတယ္။ သူက လည္ပင္းဟိုက္ဟိုက္နဲ႔ ဒူးအထက္နားေလာက္ထိရွည္တဲ့ ပြင့္ရိုက္ဂါဝန္ေလးဝတ္လာတယ္။ ညစာစားတဲ့တစ္ေလၽွာက္လုံး ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကေန သူ႔ရဲ့ ရင္သားထြားထြားေတြကို ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေနရတယ္။
ညစာစားၿပီးေတာ့ ဘားတစ္ခုကိုေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာပဲေသာက္တယ္။ သူက မာဂရီတာ တစ္ခြက္မွာေသာက္တယ္။ ေသာက္ရင္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမွ သူ႔အေၾကာင္းကိုသိရတာပဲ။
သူ႔မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္တြဲလာတဲ့ရည္းစားရွိတယ္။ ရြယ္တူပဲ။ အဲဒီလူက ျမန္မာမဟုတ္ဘူး။ ထိုင္း။ ေနာက္ပိုင္း သူကဒီမွာအလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပဘူး။ ထိုင္းနိုင္ငံကိုျပန္ခ်င္တယ္။ ေအမီ့ကိုပါေခၚတယ္။ ေအမီက လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အလုပ္အဆင္ေျပေနတယ္၊ ဝင္ေငြလည္းေကာင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ မလိုက္နိုင္ေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္ၿပီးကြဲၾကတယ္။ ခု အဲဒီလူက ဟိုမွာ မိန္းမယူေတာ့မယ္။ ေအမီက သူ႔ကိုေမ့နိုင္ေအာင္ ရည္းစားထပ္ထားဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႀကိဳက္လို႔မရဘူး၊ ယုံလို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးဖို႔ casual လိင္ကိစၥ ကိုစမ္းၾကည့္မယ္လို႔စိတ္ကူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူသိထဲက သူလည္းသေဘာက်နိုင္ၿပီး ရည္းစားလည္းမရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေရြးလိုက္တာပဲ။
သူ႔ရဲ့ပြင့္လင္းလြန္းတဲ့ စကားအဆုံးမွာ က်ေနာ္အံ့ၾသၿပီး ဘာမွမေျပာနိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါကို သူက အဓိပၸါယ္ေကာက္ လြဲသြားပုံရတယ္။
“တာရာ အမကို စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုလည္း အမနားလည္ေပးနိုင္ပါတယ္။ အားနာစရာမလိုဘူး။”
“မဟုတ္ဘူးမေအမီ၊ အမလိုလွတဲ့မိန္းကေလးကို ဘယ္သူကစိတ္မဝင္စားဘဲေနမွာလဲ။ က်ေနာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိလို႔ပါ။”
သူက ေကာ့ေတးခြက္ကိုေကာက္ေမာ့ၿပီး သက္ျပင္းေလးခ်တယ္။ ေနာက္တစ္ခြက္ထပ္မွာတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာေလာက္နဲ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီအေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ပိုျပင္းတဲ့ဟာနဲ႔မွရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စေကာ့ခ်္တူးပက္မွာလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္ေရာသူေရာ အေတာ္အသင့္မူးေနၿပီ။ ဘားထဲကထြက္လာၿပီး Taxi တစီးတားတယ္။ သူ႔အခန္းကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ဆံႏြယ္အေခြေခြ အလိပ္လိပ္ေတြေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ အရက္မူးေနတဲ့ မိန္းမလွတစ္ေယာက္ရဲ့ ရီေဝေဝမ်က္ႏွာေလးဟာ ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ အရမ္းကိုနမ္းခ်င္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္သူ႔ကို ေခါင္းေလးဆြဲေမာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းထူထူရဲရဲေလးေတြကို အေပၚေအာက္တလွည့္စီစုပ္ၿပီး တေမ့တေမာ နမ္းပစ္လိုက္တယ္။
ညီမေလး (၄)
____________
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ အေခြအလိပ္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္ဖယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီနီေထြးေထြးေလးေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာက ေသာက္ထားတဲ့ မာဂရီတာ ထဲက သံပရာနံ့ရယ္ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ့ရယ္ ေပါင္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ အနံ့ေလးနဲ႔အတူ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ပူေႏြးေနတယ္။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တလွည့္စီစုပ္ယူၿပီးနမ္းေနရင္း လ်ွာခ်င္းထိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လၽွာကေလးရဲ့ အထိအေတြ႕က ပါးလွပ္ေခ်ာမြတ္ေနတယ္။ အၾကာႀကီး နမ္းေနၾကရင္း ညာလက္က သူ႔ေခါင္းကေလးကိုထိန္းကိုင္ၿပီး ဘယ္လက္က ပြင့္ရိုက္ဂါဝန္ေလးရဲ့အေပၚကေန သူ႔ရင္သားတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ ခပ္သာသာေလး ညႇစ္ေနရင္း ဆက္နမ္းေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးအသက္ရႉသံေတြပိုျမန္လာတယ္။ သူ႔လက္ေတြက က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာကို တင္းတင္းဖက္ထားတယ္။
နို႔တစ္ဖက္ကို အေပၚက ဆုပ္နယ္ေနရင္း အားမရေတာ့ဘူး။ နမ္းတာကိုရပ္ၿပီး သူ႔ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကို လက္ႏွိုက္လိုက္တယ္။ ႏူးညံ့အိစက္ၿပီး လုံးဝန္းတဲ့နို႔ကေလးနဲ႔ နို႔သီးေခါင္း မာမာတင္းတင္းေလးကို စမ္းမိတယ္။ အေပၚကို အုံလိုက္ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္ကို ေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ပါ ႏွိုက္ၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္နဲ႔ခံၿပီး ပင့္တင္ထားသလိုျဖစ္ေနလို႔ နကိုကတည္းက ခပ္ႀကီးႀကီးျဖစ္တဲ့ နို႔ႏွစ္ဖက္က ျပဴးထြက္ေနတယ္။ နီညိဳေရာင္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ေနတယ္။ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ ခပ္သာသာတြန္းၿပီးထိုင္ခိုင္းရင္း သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး နို႔ႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္ဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မညႇပ္ၿပီးေျခေပးတယ္။ ေတြ႕ဖူးတဲ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက နို႔ကိုင္တာကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က သိပ္ၿပီး အထူးတလည္ႀကိဳက္ပုံမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအမီကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ပုံရွိတယ္။ မ်က္စိေလးကိုမွိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ၿပီးေခါင္းကို ေနာက္လွန္ထားရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ ေရႊေရာင္ဝင္းဖန့္ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ရမၼက္ေသြးနဲ႔ နီျမန္းေနတယ္။
က်ေနာ္လည္း ဒီေလာက္လွတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ နို႔ထြားထြားေတြကို စိတ္ရွိတိုင္း အားရပါးရကိုင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ကေကာင္က အၿငိမ္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲမွာ မာေတာင္ထလာတာ အရမ္းကိုတင္းက်ပ္လာတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို သူ႔နို႔ကခဏခြာရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ေအာက္ေလၽွာခ်လိုက္တယ္။ ေအာက္က စပီဒို ကိုပါေလၽွာခ်လိုက္ေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ေကာင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထလာေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏူးညံ့တဲ့လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္လက္ေတြကိုဆြဲယူၿပီး နို႔ေတြေပၚ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အလိုက္သင့္ျပန္ကိုင္လိုက္တုန္းမွာပဲ အဲဒီလက္ကေလးေတြက က်ေနာ့္လိင္တံကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ေခါင္းကိုငုံ႔ၿပီး ထိပ္ဖူးကိုလၽွာေလးနဲ႔ပတ္သိမ္းၿပီး ပါးစပ္ထဲငုံလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္က အတံေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း က်န္တဲ့တဖက္က ဥေတြကို သာသာေလးဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့တျဖည္းျဖည္း အရင္းအထိေရာက္ေအာင္ ငုံလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အတံထိပ္ဖူးက သူ႔လည္ေခ်ာင္းဝထိေတာင္သြားေထာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စုပ္ေပးတယ္။
နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားလို႔ကိုေတြးလိုက္မိတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ စုပ္တာကို ခံေနရင္း နို႔ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း စုံကိုင္ေနရတယ္။ ႏူးညံ့တဲ့နို႔ေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပုံသြင္းရႊံ့ေစးလိုပဲ။ တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ စုပ္ေပးေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ပိုျမန္ၿပီး ပိုအားပါလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔နို႔ေတြကို ပိုၿပီးဖ်စ္ညႇစ္မိတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ညႇပ္ေခ်လိုက္ရင္ သူက လႊတ္ခနဲေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ကိုင္ေနတာ သူနာေတာ့နာမွာ။ ဒါေပမယ့္ မလႊတ္ခိုင္းတဲ့အျပင္ စုပ္တာ ပိုၿပီးေတာင္ၾကမ္းလာေသးတယ္။ ေျခာက္မိနစ္ ခြန္ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ရွိေတာ့ အရွိန္တအားျမင့္လာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ပိုၿပီးေတာင္္တင္းမာေတာင္လာရင္း ၿပီးခ်င္လာတယ္။ လက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ထိန္းကိုင္ရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္နဲ႔ နို႔ႏွစ္လုံးကိုတလွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေနတယ္။ အရွိန္တအားျမင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထဲကနို႔ကို အတင္းဆုပ္ေျခမိတယ္။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာသိလို႔ သူ႔ပါးစပ္ထဲကဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ သူကအထုတ္မခံဘူး။ ေနာက္ဆုံး ထုတ္ဖို႔မႀကိဳးစားပဲ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာပဲ ၿပီးလိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုလႊတ္ၿပီး နို႔ႏွစ္လုံးကို အားနဲ႔ဆုပ္ညႇစ္ထားရင္း သူ႔ပါးစပ္ထဲကို သုက္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ အေၾကာအခ်င္ေတြထဲစိမ့္သြားတဲ့အထိ အရမ္းေကာင္းလို႔ ဒီတိုင္းပဲတစ္မိနစ္ေလာက္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
ပထမဆုံးသတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ က်ေနာ့္လိင္တံက တပ္လ်က္သားႀကီး။ ေတာ္ေတာ္အားနာသြားၿပီး ဆြဲခၽြတ္ရင္း သူ႔ပခုံးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ၿပီး ဆြဲထူေပးလိုက္တယ္။ သူက ထသြားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းကေဘစင္ထဲမွာ ေထြးထုတ္ရင္း ပါးစပ္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဖက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သတိရတယ္။ က်ေနာ္ကသာၿပီးသြားတာ သူကမၿပီးေသးဘူးေလ။ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚျပန္တြဲေခၚၿပီး ေစာေစာက က်ေနာ္ညႇစ္ထားတဲ့နို႔ေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္မိတယ္။ ေပ်ာ့ဖတ္ၿပီး နီရဲေနတယ္။ နို႔သီးထိပ္ေလးေတြကေတာ့ မေပ်ာ့မမာေလးေတြ။ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူ႔ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ခ်ၿပီး နို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ညင္ညင္သာသာ စို႔္ ေပးတယ္။ သူ႔မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စင္းက်သြားၿပီ ခပ္တိုးတိုးညည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ေျပာင္းစို႔။ စို႔ရင္း သူ႔ဂါဝန္ေအာက္လက္ႏွိုက္ၿပီး အတြင္းခံပင္တီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ ဂါဝန္ကို မလွန္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေဂ်လိုစံခ်ိန္မီတဲ့ သူ႔ေအာက္ပိုင္းအလွကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲလက္ႏွိုက္ၿပီးစမ္းလိုက္ေတာ့ သူ႔အကြဲေၾကာင္းေလးက အရည္ေတြနဲ႔စိုစြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနတယ္။ သူကေပါင္ေတြကို အလိုက္သင့္ကားေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းသားေတြတေလ်ာက္ လက္ခလယ္နဲ႔ပြတ္ဆြဲရင္း အေစ့ေလးကိုရွာေတြ႕သြားတယ္။ နို႔ကိုင္လိုက္၊ စို႔လိုက္နဲ႔ အေစ့ေလးကို ကစားေပးလိုက္တာ ဆယ္မိနစ္မၾကာဘူး သူၿပီးသြားတယ္။ ေျခမေလးေတြေကာ့တက္ၿပီး အံႀကိတ္ေအာ္ညည္းရင္းၿပီးသြားတဲ့ သူ႔ပုံစံေလးကိုၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုေက်နပ္မိမွန္းမသိဘူး။
ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာေရာက္ေနၾကတယ္။ ေအမီက က်ေနာ့ရင္ခြင္ထဲမွာ နိုးတစ္ဝက္နဲ႔ လက္ေမာင္းကိုေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတယ္။ ႏူးညံံ့ေႏြးေထြးၿပီး ရွိုက္ဖိုႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ မိန္းမဆန္လြန္းလွတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးကိုေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ အိအိေထြးေထြးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။
အဲဒီေန႔ညက ဘာမွထပ္မလုပ္ျဖစ္လိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ မေက်ပြဲ ထပ္ခ်ိန္းၾကေသးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တကယ္အပီအျပင္ အေနအထားမ်ိဳးစုံနဲ႔ ညတဝက္ေလာက္ အတူေနျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လိင္ကိစၥမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္တယ္ ဘယ္ေလာက္အေပးအယူမၽွတယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ေနာက္လည္းထပ္ၿပီး ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသိလာရတာက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ၾကတာရယ္၊ အသက္နည္းနည္းကြာတာရယ္ကလြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေတာ္ေတာ္လိုက္ဖက္ညီၾကတယ္ဆိုတာပဲ။
ေအမီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့အခ်က္က ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆီက သူေပးနိုင္တာထက္ ဘာမွပိုၿပီးမေတာင္းဆိုဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္ေနတာမို႔ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္စရာမလိုဘူး၊ အေပါင္းအသင္း ကိစၥ ဝင္မစြက္ဖက္ဘူး၊ စစ္လားေဆးလားေမးလားျမန္းလား မလုပ္ဘူး၊ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ယူဖို႔ဆိုတာေဝး၊ သူကေတာင္က်ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး ဝင္ေငြပိုမ်ားေသးတယ္။ အပိုေတြလည္း တီတီတာတာ ေျပာေနစရာမလိုဘူး၊ ခ်စ္ပါတယ္ႀကိဳက္ပါတယ္လည္း ညာေျပာေနစရာမလိုဘူး။ သူနဲ႔ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကိုအျပည့္အဝအာ႐ုံစိုက္ရင္၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေပးရင္ ေက်နပ္ေနၿပီ။ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြ တစ္ခါတစ္ရံေပးရင္ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ။ ျခဳံေျပာရရင္ သူ႔အနားမွာေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးသမၽွ အေသးအဖြဲကေလးကအစလည္း တန္ဖိုးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေပးနိုင္တဲ့ကတိေတြကို ဘယ္ေတာ့မွမေတာင္းဘူး၊
အဲဒီလိုနဲ႔ casual လိင္ကိစၥ အျဖစ္ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုဟာ ထင္မွတ္မထားဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ relationship တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အလုပ္ရယ္ ေအမီရယ္နဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နဲ႔ ညီမေလးခမ္းစုမီကို သတိရစရာ အခ်ိန္သတ္သတ္မပါဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သတိရတုန္းပဲျဖစ္ေပမယ့္ ဒီဘက္ဘဝမွာ အသားက်လာတာနဲ႔အမၽွ ဟိုဘက္ဘဝနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာလာသလိုပဲ။
ညီမေလး (၅)
___________
ေအမီနဲ႔တြဲတာ ၾကာလာေလေလ၊ က်ေနာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္းပိုႀကီးတာကလြဲၿပီး သူ႔မွာ တျခားဘာျပစ္ခ်က္မွကို ေျပာပေလာက္စရာ ရွာမေတြ႕ဘူးဆိုတာ ေတြ႕လာရေလေလပဲ။ ဒီေလာက္ ႐ုပ္ရည္ေရာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ေရာ၊ အေျပာအဆို အမူအက်င့္ေရာ ျပည့္စုံေကာင္းမြန္တဲ့မိန္းမဆိုတာ ဝတၳဳေတြ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ ရွိမယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ။ အျမဲလိုလို နားလည္မႈလည္း ေပးနိုင္ၿပီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမရွိဘူး။ ေတာ္႐ုံသေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ၾကရင္လဲ ျငင္းခုန္အနိုင္လုတဲ့ထိဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ညႇိႏွိုင္းၿပီး ၿပီးသြားတာပဲ။ မိန္းမဆန္သင့္တဲ့ေနရာမွာဆန္ၿပီး အိမ္ေထာင္မႈလဲ နိုင္နင္းတဲ့အျပင္ အဲလိုအားလုံးျပည့္စုံ႐ုံမကဘူး အိပ္ရာထဲမွာလဲ အေပးအယူမၽွၿပီး အျမဲ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနတယ္။ မရိုးအီရေအာင္ အသစ္အဆန္းေတြကိုလဲေပးစြမ္းနိုင္တယ္။
ခက္တာက relationship တစ္ခုဟာ အဲဒီေလာက္ႀကီး ဘက္စုံအဆင္ေျပေကာင္းမြန္ေနေတာ့ စင္းလုံးေခ်ာႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ပုံစံခြက္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေရာက္ေနသလို ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ကို ၿငီးေငြ႕တာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာ ၿငီးေငြ႕စရာ စိတ္ကုန္စရာလဲ တစ္ကြက္မွမရွိဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားမယ္၊ တစ္ေနကုန္လုပ္မယ္၊ ညေနအခန္းကိုျပန္လာမယ္၊ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စကားေတြေျပာၾကမယ္၊ အျပင္ထြက္စားရင္စား၊ မစားရင္ အိမ္မွာစားမယ္။ ၿပီးရင္ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ၾကမယ္။ ပိတ္ရက္ဆို သူ႔အေပါင္းအသင္း ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ဆုံၿပီး သြားလာစားေသာက္တာတစ္လွည့္၊ အိမ္မွာေနၿပီးခ်က္ျပဳတ္စား၊ TV ၾကည့္၊အနားယူတာတစ္လွည့္။ ဘဝႀကီးက ဒါၿပီးဒါပဲျဖစ္ေနတာ။ ဘယ္လိုတင္စားရမလဲဆိုရင္ ကားအေကာင္းစားတစ္စီးနဲ႔ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ပတ္လမ္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ ေမာင္းေနရသလိုပဲ။ ေမာင္းလို႔လဲေကာင္းပါရဲ့၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါရဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းကိုပဲ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအမီ့အေပၚ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္ခဲ့ဘူး၊ ေအမီ့ကိုလဲ က်ေနာ့္စိတ္အေျခအေနကို တစြန္းတစ မသိေစခဲ့ရဘူး။ သူ႔ကိုမခ်စ္ေပမယ့္၊ ဒီေန႔စဥ္ဘဝကိုလဲ မေပ်ာ္လွေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ အဆင္ေျပေနတဲ့ဒီဘဝထဲမွာ ဒီတိုင္းေလး ေရစုန္ေမၽွာၿပီးေတာ့ေနခဲ့တယ္။ ႏွစ္ခ်ီၿပီးေနလာလိုက္တာ ျမန္မာနိုင္ငံက ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ေမၽွာ္လင့္မထားဘဲ ဝင္လာခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔အထိပဲ။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါ။”
“ကိုကို၊ ညီမေလးပါ၊ ခမ္းစုမီ”
“ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ၊ ေျပာ”
“ေမေမ ေသသြားၿပီကိုကို…”
သူက ရွိုက္ရွိုက္ၿပီးေတာ့ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ မိဘေတြ တစ္ေန႔ဆုံးပါးမယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အသက္အမ်ားႀကီးပိုငယ္ၿပီး ပိုက်န္းမာတဲ့ သူ႔အေမထက္ ေသြးတိုး ႏွလုံးေတြရွိၿပီး ပိုအသက္ႀကီးတဲ့ကိုယ့္အေဖက အရင္ေသမယ္ပဲ ထင္ေနခဲ့တာ။
“ကားေမွာက္တာ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မူဆယ္တက္တုန္း လမ္းမွာကားေမွာက္တာ…
အခု အေမလဲမရွိေတာ့ဘူး၊ ကိုကိုလဲမရွိဘူး၊ မီတစ္ေယာက္ထဲ…”
သူ႔အသံေလးက ငိုရင္းတိမ္ဝင္သြားတယ္၊ က်ေနာ့္မွာသူ႔ကိုေခ်ာ့စရာစကားလုံး မရွိဘူး။ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ သူနဲ႔ၾကားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေႏြးေထြးတဲ့ဆက္ဆံေရးမရွိခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အေမဟာ သူ႔ရဲ့တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးရင္းသားရင္းပဲ။ ခုေတာ့သူတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ႀကီးထဲမွာ၊ သူ႔ေဘးမွာ စကားေတာင္ ေသခ်ာမေျပာဖူးတဲ့အေဖရယ္၊ အပတ္အသက္မရွိခဲ့ဖူးသေလာက္ျဖစ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြရယ္၊ အိမ္ကအလုပ္သမားေတြရယ္ပဲရွိမယ္။ ဘယ္ေလာက္အထီးက်န္ဆန္ရွာလိမ့္မလဲ။ ဒီအေျခအေနမွာ ဘာကိုေတြးၿပီးစိတ္ေျဖဖို႔ ေျပာရမွာလဲ၊ က်ေနာ့္မွာေျပာစရာမရွိဘူး။ သူအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ပဲ အေပၚယံေတြးၿပီး ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္တိတိ ပစ္ထားခဲ့မိတဲ့ က်ေနာ့္အတၱကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။
“ကိုကိုျပန္လာခဲ့မယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒီကအလုပ္ေတြလက္စသတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ တန္းျပန္လာခဲ့မယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနပါ။”
ခမ္းစုမီ ကိုဘယ္နည္းနဲ႔မွ တစ္ေယာက္တည္းဆက္ထားလို႔မျဖစ္ေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္ျပန္ဖို႔စီစဥ္ရတယ္။ အလုပ္ကို တစ္လႀကိဳၿပီး notice ေပးရတယ္။ သူေဌးက က်ေနာ္သြားမွာကို ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ ေအမီ့ကိုထားခဲ့ရမွာ အားနာေပမယ့္ သူကေတာ့ႀကိဳတင္ေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ပုံပါပဲ။ တာရာတစ္ေန႔အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပါ လို႔ပဲ ေျပာရွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေနာက္လူမေတြ႕မခ်င္း က်ေနာ္ဟာ သူ႔ရည္းစားပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ သူကျပန္ေျပာရွာတယ္။ က်ေနာ္က facebook မသုံးေတာ့ gmail ကတဆင့္ ဆက္သြယ္ဖို႔နဲ႔ အပတ္စဥ္ဖုန္းေျပာၾကဖို႔စီစဥ္တယ္။ ျပန္လာခါနီးမွာ စားပြဲေပၚက ေၾကးနီေရာင္ ေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ့ကိုယ္တပိုင္းပုံေလးကို က်ေနာ့္ေသတၱာထဲ ေကာက္ထည့္ယူလာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္အခ်စ္ပြဲေတြလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ႏႊဲခဲ့ၾကပါရဲ့။ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါေလာက္ လာလည္ဖို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္အေျခက်တဲ့အခ်ိန္ သူတစ္ေခါက္ေတာ့ လာလည္ဦးမယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ရမယ့္ေန႔ေရာက္လာတယ္။ ေအမီိ့ကိုလိုက္မပို႔ခိုင္းေတာ့ဘူး။ Changi ေလဆိပ္မွာ လိုက္ပို႔သူမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာခဲ့သလို ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာလဲ လာႀကိဳမယ့္သူမရွိဘူး။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျဖတ္ခိုင္းထားတဲ့လက္မွတ္နဲ႔ ေတာင္ႀကီးကို ခရီးဆက္လာခဲ့တယ္။ အထူးကားဆိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႔တယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ့ ေမလ မနက္ခင္းက ေနေရာင္မပြင့္ေသးဘဲ ေနလို႔ေကာင္း႐ုံ စိမ့္စိမ့္ေလးေအးေနတယ္။ ကားသံၾကားေတာ့ အိမ္က အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ထြက္လာၿပီး အထုပ္လာသယ္ၾကတယ္။ လူေဟာင္းေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြေရာပဲ။ သူတို႔္ရဲ့ေနာက္က လိုက္ထြက္လာတာက ညီမေလးခမ္းစုမီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ခမ္းစုမီေတာ့မဟုတ္။ ေျပာင္းလဲနိုင္သမၽွ အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ၿခံထဲမွာရပ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ သူက ခုလိုျမင္ရတာကို မယုံနိုင္သလို ျပန္ေပ်ာက္သြားမွာစိုးသလို မ်က္လုံးမခြာစတမ္းၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔အတူ ေခါင္းအစေျခအဆုံး ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကို အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ က်င့္သားရေအာင္ၾကည့္္တယ္။
ဆံပင္ေတြက အရင္ကလိုႏူးညံ့ၿပီး အညိဳေရာင္လွိုင္းတြန္္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္းေပမယ့္ ပိုထူလာတယ္ ပိုၿပီးလဲအေရာင္ေတာက္လာတယ္။ လွိုင္းေလးေတြကလဲ ေကာက္သားပိုေပၚလာတယ္။ အရင္လို မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးႀကီးေလးေတြနဲ႔ ကေလးမ်က္ႏွာေလးအစား လိုင္နာအနက္ ထူထူကို အဖ်ားမွာ အေကာ့ ေလးနဲ႔ဆိုးထားၿပီး မက္စ္ကာရာ အနက္တင္ထားတဲ့ မ်က္လုံးလွလွ၊ ပိုၿပီးေပၚလြင္လာတဲ့ႏွာတံ၊ ႏူးညံ့အိေထြးေနတုန္းေပမယ့္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လစ္ပ္ဘမ္း ေလးဆိုးထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ မက္မြန္သီးေရာင္ ပါးအို႔ေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးဆန္လာတဲ့ မ်က္ႏွာအသစ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရတယ္။
တီရွပ္ပန္းႏုေရာင္၊ ဂ်င္းအေပ်ာ့မိုးျပာေရာင္ေလးနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ ဂ်ာကင္အနက္ေအာက္က ကိုယ္လုံးဟာလဲ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ တေျဖာင့္တည္း ကေလးကိုယ္လံုးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ္လုံးျဖစ္လာတယ္။ အားလုံးျခဳံေျပာရရင္ ခမ္းစုမီေတာ့ခမ္းစုမီပဲ၊ အရင္နဲ႔လုံးဝမတူဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲနိုင္သမၽွ အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။
မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ေတြထဲမွာ သူအရြယ္ေရာက္လာမယ္လို႔သာမန္ ေတြးမိေပမယ့္ ေတြးမိတဲ့အေတြးထဲမွာ ဒါဟာ အေရးမပါဆုံးအေတြးမို႔ ေသခ်ာအာ႐ုံမစိုက္ခဲ့မိဘူး။ ခုလိုလူႀကီးပုံစံ လုံးလုံးေပါက္သြားတာေတြ႕ရေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားမိတာ။
အရင္က်ေနာ့္အခန္းကိုပဲ သူတို႔ရွင္းထားေပးၾကတယ္။ လူမေနတာၾကာေပမယ့္ သန့္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး အနံ့အသက္ေကာင္းေနတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ထားေပးၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ထြက္သြားၾကတယ္။ အေဖက အိမ္မွာရွိပုံမရဘူး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ပဲ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း သူ႔မ်က္လုံးညိဳႀကီးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္လာတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီသိုင္းဖက္ၿပီး ပခုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ ဟိုးအရင္ သူနဲ႔စေတြ႕တဲ့ မိုးတစ္ညကလို ႏူးညံ့ၿပီးေႏြးေထြးတုန္း။ သူ႔ရွိုက္သံေလးဟာ အားကိုးရာမဲ့တုန္း။ ထူးျခားလာတာဆိုလို႔ သူဆီက ရတဲ့အနံ့ေလးဟာ ခါတိုင္းလို ေဘဘီလိုးရွင္းနံ့ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေရေမႊးနံ့ သင္းသင္းေလး ျဖစ္လာတာတစ္ခုပဲ။ ရွိသမၽွစိတ္ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထီးက်န္မႈ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ဖြင့္ထုတ္ၿပီးငိုရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါလာတယ္။ ဒီတစ္ခါလဲ က်ေနာ္မေခ်ာ့ျဖစ္ဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးရင္း အငိုတိတ္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနမိတယ္။
ညီမေလး (၆)
___________
ညီမေလးခမ္းစုမီမွာ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ခုခ်ိန္အထိ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ဟုတ္တိပတ္တိ မရေသးတာပဲ။ သူကလဲ ပင္ကို စကားနည္းတဲ့အျပင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ စိတ္ထဲမွာရွိတာကို ထုတ္ေျပာတာထက္ သူ႔အျပဳအမူေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာေပးကို ၾကည့္ၿပီးမွ သိနိုင္တာမ်ိဳး။
အခု သူက ဆယ္တန္းေျဖၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္းေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အားေနတယ္၊ အေဖကလဲ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ၿခံေတြဘက္ လွည့္သြားၿပီး ရြာဘက္ပိုင္းမွာပဲ ေနေနတယ္။ ျပန္မလာသေလာက္ပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ အေဖ့အလုပ္တခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ရႈစီမံေပးရတာကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ အားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခမ္းစုမီကို အခ်ိန္ေပးမယ္၊ ေဝးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္ အတိုးခ်ၿပီး အနားမွာေနေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတဲ့စိတ္ကူးဟာ အေကာင္အထည္ေပၚလာတယ္။ သူ႔အႀကိဳက္ေလးေတြ၊ စိတ္ဝင္စားတဲ့ဟာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ သူ႔ကို အစကစၿပီး ျပန္ေလ့လာေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္။က်ေနာ္ေနာက္ဆုံးသိခဲ့တဲ့ ၁၁ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ မိန္းမပ်ိဳေလးျဖစ္ေနၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္အေပၚ စိမ္းမသြားဘဲ အရင္လိုခ်စ္ခင္တြယ္တာေနတုန္းပဲမို႔ ဝမ္းသာရတယ္။ ဟိုမွာ အဆက္အသြယ္ျပတ္လုလု ေနခဲ့တာကိုလဲ စိတ္ဆိုးမေနဘူး။ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီးေတာ့ အရင္လိုပဲ က်ေနာ့္ေဘးမွာ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတယ္။ ေန႔ခင္းဆို အလုပ္နဲ႔အျပင္ထြက္လဲ သူပါတယ္၊ ထမင္းလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ အတူတူစားၾကတယ္၊ ညေနခင္းေတြဆိုအရင္လို ဆိုက္ကယ္ပတ္စီး၊ ၿမိဳ႕ျပင္ကားထြက္ေမာင္းျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးက Wuthering Heights (ေလထန္ကုန္း) ထဲက ကက္သရင္းနဲ႔ ဟိသ္ကလစ္ဖ္ လိုပဲ အထီးက်န္လူသားႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္းတြယ္တာေနၾကသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ညဦးပိုင္းဆိုက်ေနာ့္အခန္းထဲမွာ အတူတူ TV ၾကည့္၊ စကားေျပာ၊ မုန့္စားရင္းေနၾကတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္မွ လူခ်င္းခြဲျဖစ္ၾကတယ္။ အစက သူ႔ေရွ႕မွာ အက်ႌလဲတာေတြဘာေတြ ရွိုးတိုးရွန့္တန့္ ျဖစ္ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ အရင္လိုကေလးမဟုတ္ေတာ့လို႔။ ဒါေပမယ့္ သူကဘယ္လိုမွမေနတာျမင္ရေတာ့ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္လဲ သိပ္ဆင္ျခင္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။
တစ္ရက္ေတာ့သူ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ေအမီ့ဓာတ္ပုံကို ေသခ်ာယူၾကည့္ၿပီး ကိုကို႔ရည္းစားလား လို႔ေမးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေအမီနဲ႔က်ေနာ္ ပတ္သက္ပုံကိုဘယ္လိုမွရွင္းမျပတတ္တာမို႔ ဟုတ္တယ္လို႔ပဲ ၿပီးၿပီးေရာ ေျဖလိုက္တယ္။ သူက ပခုံးေလးတစ္ခ်က္တြန႔္႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ထပ္လဲမေမးေတာ့ဘူး။
ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာခမ္းစုမီရဲ့ အုပ္ထိန္းသူျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေဖ့သမီးျဖစ္ေပမယ့္ အေဖဟာ အန္တီခမ္းဝါကို တြယ္တာသေလာက္ မီ့ကိုရွိတယ္ကိုမထင္ဘူး။ ေငြေရးေၾကးေရး ႏွေမ်ာတြန့္တိုတာ မရွိေပမယ့္ လူကိုလဲ စိတ္ကိုမဝင္စားဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ပဲ ပစ္ထားၿပီး သူကစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္အလုပ္ထဲပဲေနတာမ်ားတယ္။ မီဆယ္တန္းေအာင္မေအာင္ေတာင္ မေမးဘူး။ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ့ သူဝါသနာပါတဲ့ ျမန္မာရယ္ အဂၤလိပ္ရယ္ ဂုဏ္ထူး၂ခုရတယ္။ ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မုန့္ဖိုးေပးလိုက္ေပမယ့္ ပုံစံၾကည့္ရတာေအာင္ေအာင္က်က် ဘာမွခံစားခ်က္မရွိမွန္း သိသာတယ္။ ဒါေတြကိုေတြ႕ေလ၊ က်ေနာ္သူ႔အတြက္ရွိေနေပးရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္က ခိုင္မာလာေလပဲ။
က်ေနာ္ဟာ အေျခအေနအရသာ အုပ္ထိန္းသူလုပ္ေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အုပ္ထိန္းသူလုပ္ရမယ့္အရည္အခ်င္းျပည့္မီပုံမရဘူး။ တကၠသိုလ္ဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူလဲ က်ေနာ္တုန္းကလိုပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္မွာလြယ္လြယ္ကူကူ ေမဂ်ာတစ္ခုတက္တယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြဘာေတြလဲ မ်ားမ်ားစားစား သိပ္တိုးမလာဘူး။ ခါတိုင္းလိုပဲ ညေနဆို က်ေနာ္နဲ႔ပဲအခ်ိန္ျဖဳန္းေနတုန္းပဲ။ တစ္ခုပိုဆိုးလာတာက သူ ၁၇ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးကတည္းက မီ၁၈ႏွစ္ရွိၿပီ၊ လူႀကီးျဖစ္ၿပီ ဆိုၿပီးက်ေနာ္အိမ္မွာ ဘီယာေသာက္ရင္ လာလာမ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးမွ ၁၈ေခၚတာလို႔ ရွင္းျပလဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဒီအရြယ္ေတြအျပင္မွာလဲ ေသာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္မတိုက္လဲ သူေသာက္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းကလူေတြနဲ႔သြားေသာက္မွာပဲ၊ တစိမ္းေတြနဲ႔မွပိုဆိုးမယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး နည္းနည္းေတာ့ ေပးေသာက္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ္ေမြးတဲ့ေမ်ာက္မေလးက ကိုယ့္ျပန္ေခ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္က တစ္ပတ္ကို တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဘီယာျဖစ္ျဖစ္ ဝီစကီျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကိုေခ်ာင္းၿပီးလာလာေတာင္းေသာက္တယ္။ ပါးစပ္ကမေတာင္းဘူး၊ အခန္းထဲဝင္လာၿပီး က်ေနာ့္ေရွ႕လာထိုင္ၿပီး မ်က္လုံးညိဳညိဳရြဲရြဲႀကီးေတြနဲ႔ သနားစရာေလးၾကည့္ေနလိုက္ရင္ ဖန္ခြက္တစ္လုံးယူၿပီး ထည့္ေပးမိေတာ့တာပဲ။ အမ်ားၾကီးေတာ့မတိုက္ဘူး။ သူစိတ္ေက်နပ္႐ုံတိုက္ၿပီး ထပ္ေတာင္းရင္ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲလိုဆိုရင္ ဇက္ေလးပုၿပီး ၿငိမ္သြားတာပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတူမူးၿပီး စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ သူဒီလိုေလးထိုင္ေနတာကိုက က်ေနာ့္အတြက္အေဖာ္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆိုဖာေပၚမွာ အတူတူထိုင္ၿပီး ဘီယာတစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီစုပ္ရင္း TVၾကည့္ေနၾကတဲ့အခါ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့သူ႔ကို မ်က္လုံးေထာင့္က ခိုးၾကည့္ရင္း ဘယ္ေန႔အထိ သူ က်ေနာ္နဲ႔ဒီလိုေနနိုင္ဦးမွာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္းအရြယ္ေရာက္လာၿပီး အရမ္းလဲလွလာတဲ့က်ေနာ့္ညီမေလးမွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ရည္းစားေတြ လက္တြဲေဖာ္ေတြရွိလာမွာပဲ။ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္တာ၊ ကေလးတစ္ေယာက္လိုအစစအရာရာ အားကိုးတာမွန္ေပမယ့္ လူဆိုတာ မိဘရင္ခြင္ကိုေတာင္အခ်ိန္တန္ရင္ ခြဲခြာရေသးတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဆိုတာ ဘာမို႔လို႔လဲ ဆိုၿပီးလဲေတြးမိတယ္။
တကယ္လဲ က်ေနာ့္အေတြးေတြ မွန္ေၾကာင္းသက္ေသျပမယ့္တစ္ရက္ကို ေရာက္လာတာပဲ။ အသက္ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီးလို႔ second year ေျဖခါနီးမွာ သူရည္းစားရသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ရွားရွားပါးပါးေပါင္းတဲ့ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ရဲ့အစ္ကို။ ေကာင္ေလးက မႏၲေလးမွာေဆးေက်ာင္းတက္ရင္း အဆိုေတာ္ျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ေကာင္။ ခဏျပန္လာရင္းေတြ႕ၾကတာ။ ျဖစ္ပ်က္သြားတာျမန္လြန္းလို႔ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသရတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္လိုေနတာကေန သူအရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်လာတယ္၊ ညညဆို တစ္ခ်ိန္လုံးဖုန္းေျပာတယ္၊ ဖုန္းမေျပာလဲ သူ႔အခန္းထဲမွာပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေနတယ္၊ စေနတနဂၤေႏြဆို အျပင္ထြက္လာတယ္။ နဂိုကတည္းက သူ႔အေမလက္က်မို႔ အလွျပင္တတ္ အဝတ္အစားလွလွပပဝတ္တတ္တဲ့မီဟာ အခုပိုျပင္လာ ပိုလွလာတယ္။ အရင္က ပန္းဖူးေလးဆိုရင္ အခုက ပြင့္ခါစပန္းကေလးနဲ႔တူတယ္။ လန္းဆန္းၿပီး ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေနတယ္။
အရင္က က်ေနာ္ဟာ သူ႔စၾကဝဠာရဲ့ ဗဟိုခ်က္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဗဟိုခ်က္ဟာ စဝ္ခြန္ေနာင္ဆိုတဲ့ေကာင္အျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုတ္တရက္အထီးက်န္သြားသလို ခံစားရတာကလြဲရင္ က်ေနာ္သူ႔အတြက္ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒီအိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲမွာပိတ္ၿပီး သူ႔ထက္အသက္ ရႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့အကိုနဲ႔ ဘဝရဲ့အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆုံးေစမယ့္အစား ျပင္ပေလာကမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထိုင္တာက သူ႔အတြက္ပိုအက်ိဳးရွိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို မႏၲေလးမွာ ေျပာင္းတက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ကိုအေဝးႀကီးကို လႊတ္လိုက္ရမွာႏွေမ်ာသလို စိတ္မခ်သလိုေတာ့ ျဖစ္မိသား။
ညီမေလး (၇)
____________
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ခမ္းစုမီ ဒုတိယအႀကိမ္ ေဝးၾကျပန္ေရာ။
အရင္တစ္ခါက က်ေနာ္ထြက္သြားတာ၊ ဒီတစ္ခါက သူထြက္သြားတာ။ စိတ္မခ်ဘူး မသြားရဘူးလို႔တားရင္ သူဇြတ္လြန္ဆန္နိုင္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ မတားရက္ဘူး။ က်ေနာ္တုန္းကလဲ ဒီဥခြံေလးထဲကထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမတားခဲ့ဘူး၊ သူလဲ ဒီကမ႓ာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ထြက္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္ၾကည့္ပါေစ၊ က်ေနာ္မတားေတာ့ဘူး။
ဘယ္ေလာက္ကုန္ပေစ ေက်ာင္းေျပာင္းေပးတယ္။ မႏၲေလးကို လိုက္ပို႔ေပးတယ္၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဘဏ္အေကာင့္ထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္ေပးတယ္၊ စည္းကမ္းရွိၿပီး ေစ်းလဲႀကီး ေနရာထိုင္ခင္းလည္းေကာင္းတဲ့အေဆာင္မွာ အခန္းငွါးေပးတယ္။ သူတို႔မိန္းကေလးေတြစီးတဲ့ Scoopy ဆိုက္ကယ္ ပန္းေရာင္ေလးတစ္စီးနဲ႔ ဦးထုပ္ေကာင္းေကာင္း ဝယ္ေပးတယ္။
က်ေနာ္လုပ္ေပးနိုင္တာအားလုံး လုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ေတာင္ႀကီးကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္မွာ ခြန္ေနာင္ကိုေရာ သူ႔ကိုပါ ေရႊဘဲမွာ ထမင္းလိုက္ေကၽြးတယ္။ ဆုံးမၾသဝါဒေတြဘာေတြ မေပးခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ဘဝကို ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ေနလာခဲ့တာပဲ။ သူတို႔လဲေနၾကပါေစ။ တစ္ခုခုဆို ခမ္းစုမီေနာက္မွာ က်ေနာ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးပဲ ခြန္ေနာင္ စိတ္ထဲကို ထည့္ေပးခ်င္တာ။ အကာအကြယ္မဲ့ ထားခဲ့ရတဲ့မီ့ကို ပစၥလက္ခတ္ တစ္ခုခုလုပ္ခဲ့မွာကို စိုးတာ။
တစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ကုန္သြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အေဖ အတူေနလို႔သာအဆင္မေျပတာ စီးပြားေရးလုပ္လို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အတြဲကိုက္တယ္၊ သူကၿခံမွာေန၊ က်ေနာ္က ေတာင္ႀကီးမွာေနလိုက္ မူဆယ္ ၾကယ္ေဂါင္ဘက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ၾကတာ ဒီကာလအတြင္းမွာ အလုပ္ေတာ္ေတာ္ျဖစ္တယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ မီနဲ႔ ဖုန္း တစ္လတစ္ခါေလာက္ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူ ၂ေခါက္အလည္ျပန္လာတယ္။ သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္တယ္၊ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ဘူး၊ ခြန္ေနာင္ဆီကလဲ ဖုန္းခဏခဏလာတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေနတဲ့ပုံမို႔ အဲဒီအေၾကာင္းလဲ မေမးျဖစ္ဘူး။
ေအမီ တစ္ေခါက္အလည္လာျဖစ္တယ္။ ဒါကို မီလဲ သိတယ္။ အိမ္မွာပဲတည္းတယ္၊ အတူလဲအိပ္ျဖစ္တယ္။ အရင္လို ေသြးဆူတက္ႂကြတဲ့ အိပ္ရာထဲကဆက္ဆံေရး ရွိတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ကဆက္ဆံေရးကေတာ့ ခ်စ္သူပုံစံထက္ သူငယ္ခ်င္းပုံစံနဲ႔ပိုတူလာတယ္။ သူ႔ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြ အထီးက်န္မႈေတြကို နားလည္လာတာနဲ႔အမၽွ စကားေတြပိုေျပာျဖစ္တယ္၊ သူ႔အတြက္ရွိေနေပးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အခ်စ္ဆိုတာမရွိမွန္းလည္း ပိုေသခ်ာလာတယ္။ သူေရာက်ေနာ္ေရာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ တကယ္နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္႐ုံပဲရွိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အသားက်ေနတုန္း စာေမးပြဲမၿပီးေသးဘဲနဲ႔ တစ္ညမွာသူျပန္လာတယ္။ ဒီေန႔ညေပါ့။ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး၊ က်ေနာ္လဲ မေမးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခြန္ေနာင္နဲ႔ တစ္ခုခုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ သူအရမ္းခံစားေနရတဲ့ပုံ ေပါက္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အရက္အတူတူ ထိုင္ေသာက္ၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ အဆင္ေျပတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ အိပ္လိုက္ရင္ ဘဝရဲ့ ဒုကၡသုကၡေတြထဲက ခဏေတာ့လြတ္ေျမာက္သြားတာပဲ။ ပိုေကာင္းတာက နိုးလာရင္ အဲဒါေတြကို ေစာေစာကနဲ႔မတူျခားနားတဲ့ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ရင္ဆိုင္ဖို႔ အင္အားေတြ ပိုရွိလာတာပဲ။
လက္ထဲက အရက္ကုန္ခါနီး ဖန္ခြက္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ထိၾကည့္တယ္။ ကေလးအသားေလးလိုပဲ အေရျပားပါးပါးေလးနဲ႔ ပန္းေရာင္သန္းၿပီး ေဖာင္းတင္းႏုအိေနတယ္။
ခမ္းစုမီအတြက္ ဒီေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ိဳး၊ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ိဳးက မ်ားလြန္းတယ္လို႔ ထင္မိတယ္ဗ်ာ။ သူဘာေတြၾကဳံလာရလဲ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖရွင္းေပးမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ခြန္ေနာင္နဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေတြဘာေတြရွိလာတာမ်ိဳး၊ ဟိုေကာင္က တာဝန္မယူနိုင္တာမ်ဳိးျဖစ္ရင္ေတာင္ မူဆယ္မွာ ေဆးခန္းရွာၿပီး အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမယ္လို႔ အဆိုးဆုံးကိုႀကိဳ တြက္လိုက္တယ္။ အဲလိုတြက္လိုက္မွပဲ က်ေနာ္နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားတယ္။
၈နာရီထိုးၿပီ။ ခုတင္ေဘးကထၿပီး ခန္းဆီးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚက်လာတဲ့ ေနေရာင္ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ သူမ်က္လုံးဖြင့္လာတယ္။ ေစာင္ေႏြးေႏြးထဲမွာလူးလြန့္ရင္း ေၾကာင္မေလး အေညာင္းဆန့္သလို လက္ေလးေျခေထာက္ေလးေတြဆန့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ေရာ၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ က်ေနာ့္အက်ႌေရာက္ေနတဲ့အတြက္ေရာ ဘာမွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနတာမရွိဘူး။ ေအးေအးလူလူပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ကိုယ္လက္သန့္စင္ေနတယ္။
××××××××××××××××××××
ကားကို လမ္းမႀကီးေဘး ဖဲ့ဆင္းၿပီးရပ္ထားရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကိုၾကည့္ေနမိၾကျပန္ၿပီ။ ၾကားထဲမွာ ဘယ္ေလာက္စိမ္းသြားသြား အဲဒီလို လုပ္ေနက်အလုပ္ေလးေတြ အတူတူလုပ္မိရင္ သူနဲ႔က်ေနာ္ ျပန္ၿပီးနီးစပ္သြားသလိုပဲ။ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ ညေနခင္းေနေရာင္ေအာက္မွာ ပန္းဆီေရာင္၊ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြရယ္၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာလြင္လြင္ ေနာက္ခံရယ္၊ ေတာင္တန္းေတြေနာက္ကို တေရြ႕ေရြ႕ငုပ္လ်ိဳးသြားတဲ့ ေနလုံးနီနီႀကီးရယ္ကို စကားမေျပာဘဲ အတူရပ္ၾကည့္ေနရင္း ဘဝမွာ အရာရာၿပီးျပည့္စုံေနသလို ခံစားရတယ္။ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ သစ္ျမစ္ဆုံႀကီးေပၚ ခဏထိုင္ခ်လိုက္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ ထုတ္ၿပီး မီးညႇိရွိုက္ဖြာလိုက္တယ္။ သူေညာင္းေနမလားဆိုၿပီးလွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူကလဲ ေဆးလိပ္နံ့ရလို႔လွည့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မေျပာမဆိုနဲ႔ က်ေနာ္ေသာက္လက္စေဆးလိပ္ကို ဆြဲယူၿပီး ဆက္ေသာက္ေနတယ္။ ဆည္းဆာေနေရာင္ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့ သူ႔ေကာင္ေၾကာင္းေလးနဲ႔ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ေလးေတြရယ္၊ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြရယ္ ေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ ပန္းခ်ီကားေလး က်ေနတာပဲ။
သူက က်ေနာ့္ေဆးလိပ္ကို ရပ္ေနရာကမေရႊ႕ဘဲ လက္ဆန့္ၿပီး လွမ္းျပန္ေပးတယ္။ သစ္ျမစ္ဆုံ ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာမို႔ က်ေနာ္ ေဘးကိုနည္းနည္းေရႊ႕ထိုင္ေပးၿပီး သူ႔ကိုလာထိုင္ဖို႔ ေနရာေပးလိုက္တယ္။ လက္ကိုဆြဲၿပီးထိုင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ သစ္ျမစ္ဆုံေပၚမက်ဘဲက်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ ထိုင္က်သြားတယ္။ သူက ေနရာမေရႊ႕ဘဲ ဆက္ထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုယ္လုံး ေသးေသးေကြးေကြး ေႏြးေႏြးေလးကို ဆက္ၿပီး ေပြ႕ပိုက္ထားရင္း တဝက္ေလာက္ဝင္ေနတဲ့ ေနလုံးႀကီးကို ဆက္ၾကည့္ေနတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က သိသိသာသာ ေအးၿပီး တိတ္ဆိတ္လာတယ္။ ငွက္ေအာ္သံေတြ ၾကားရတယ္။ သူေသာက္ထားတဲ့ေဆးလိပ္က စေတာ္ဘယ္ရီ လစ္ပ္ ဘမ္းနံ့ေလးရေနတယ္။ သူကက်ေနာ့္လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကို တလွည့္ယူၿပီး ရွိုက္ဖြာေနတယ္။ အားသြားတဲ့ က်ေနာ့္လက္က သူ႔ခါးကို ဖက္ထားတဲ့ လက္တဖက္ရဲ့ အေပၚက ထပ္ပိုက္လိုက္တယ္။ ႏူးညံ့အိစက္တဲ့ သူ႔ရင္သားေလးေတြကို ပိုက္မိတယ္။ မစဥ္းစားနိုင္ခင္ဘဲ ရင္သားထြားထြားေလးတစ္ဖက္ကို အက်ႌေပၚက ဆုပ္ကိုင္မိတယ္။ သူကမ႐ုန္းဘူး၊ ေဆးလိပ္ကိုရွိုက္ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကလဲ ေနာက္ရင္သားတစ္ဖက္ကို ကိုင္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေနအထားက သူက က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္က ဖက္ထားရင္း နို႔ေလးႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္ထားသလိုျဖစ္သြားတယ္။ လက္ထဲမွာ ေႏြးၿပီးအိေနတယ္။ မနက္က သူ႔ေဘးမွာအိပ္ေနရင္း မထင္မွတ္ဘဲ ေတာင္ေနတာကို သတိရၿပီး က်ေနာ့္ေကာင္က ေခါင္းေထာင္ထလာျပန္တယ္။ ေဘာင္းဘီေအာက္ကေန သူ႔တင္ပါးလုံးလုံးအိအိေလးၾကားကို သြားေထာက္တယ္။ က်ေနာ္မလႈပ္ရဲဘူး။ လႈပ္လိုက္လို႔ သူသတိဝင္သြားၿပီး ဒီအေျခအေနေလး ပ်က္သြားမွာကိုေၾကာက္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေဘးတိုက္ခိုးၾကည့္ေတာ့ မ်က္စိေလးမွိတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွမေနနိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔နို႔ေလးႏွစ္ဖက္ကို စုံ ဆုပ္္နယ္ေပးမိတယ္။ သူက ေဆးလိပ္ကိုပဲ သည္းႀကီးမည္းႀကီးရွိုက္ၿပီး မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီး မွိန္းေနတယ္။ ဂ်ာကင္ေအာက္ကေပၚေနတဲ့ လည္ကုပ္သားဝင္းဝင္းေလးကို ငုံ႔ကိုင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ဖိကပ္နမ္းမိတယ္။ က်ေနာ္ပဲထင္မိတာလား တကယ္လားမသိဘူး သူ႔တင္ပါးေလးက က်ေနာ့္ေပါင္ၾကားကို ပိုဖိကပ္လာတယ္။ ေဆာင့္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စီးကရက္အစီခံကို မီးေလာင္တဲ့ေညႇာ္နံ့ရလာတယ္။ သူက လက္ထဲကေဆးလိပ္တိုကို ေတာက္ထုတ္ၿပီး ထရပ္ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔နင္းသတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ သတိဝင္လာၿပီး သူနဲ႔လိုက္ထရတယ္။ ထပ္ဖက္ခ်င္ေပမယ့္ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ေတြးမိတယ္။ အမ်ိဳးမေတာ္ေပမယ့္ သူက က်ေနာ့္ညီမပဲေလ။ သူ႔အေပၚမွာ အခြင့္အေရး မယူခ်င္ဘူး။
ေနကလုံးဝ ဝင္သြားၿပီ၊ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံး ခ်က္ခ်င္းေမွာင္လာတယ္။ ကားထဲျပန္ဝင္ၿပီး အိမ္ဘက္ ျပန္ေမာင္းလာၾကတယ္။ နကိုကတည္းက စကားမ်ားမ်ားမေျပာျဖစ္တဲ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ ဒီအျပန္လမ္းမွာေတာ့ ပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
ညီမေလး (၈)
___________
ဟိုေန႔ညေနက အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ခမ္းစုမီအေပၚ က်ေနာ္ တသက္လုံးျမင္ခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို၊ ညီမအရင္းတစ္ေယာက္လိုအျမင္ဟာ ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို အျပစ္ရွိသလိုခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ နီးနီးစပ္စပ္ အတူေနတဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ဆန့္က်င္ဘက္လိင္တစ္ေယာက္ပါလားဆိုတဲ့ အျမင္သစ္တစ္ခုနဲ႔ ျမင္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲဒီအျမင္ကို ျပန္ေဖ်ာက္လို႔မရေတာ့ဘူး။
သူ႔အေပၚ အခြင့္အေရးယူသလို ျဖစ္သြားမလား၊ စိတ္ဆိုးေနမလား စိတ္ပူမိေပမယ့္ မီကေတာ့ခပ္ေအးေအးနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုပဲ ဆက္ဆံေျပာဆိုေနတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥတစ္ခုမို႔ သူ႔လိုပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလိုက္တာေကာင္းမယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို တတ္နိုင္သမၽွ အရင္လိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာဆိုဆက္ဆံေနတယ္။ ခက္တာက ေဘးမွာသူရွိေနတဲ့အခါ အရင္လိုသက္ေတာင့္သက္သာမရွိေတာ့ဘဲ စိတ္ထဲမွာ ဟိုေန႔ညေနကိုပဲ သတိရေနမိတာပဲ။
အဲလိုေတြျဖစ္ေနရင္း တစ္ညေနက်ေနာ့္အခန္းထဲမွာ တီဗီ ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာေပၚမွာအတူထိုင္ၿပီးတ႐ုတ္ ဘီယာေအးေအးေလး တစ္ေယာက္တစ္ပုလင္းစုပ္ရင္း Sherlock ဇာတ္လမ္းတြဲကို ၾကည့္ေနၾကတာ။ စိတ္ကိုႏွိုးဆြတဲ့အခန္းမ်ိဳးေတြ ဘာေတြလဲမပါဘဲနဲ႔ ေဘးမွာ သူရွိေနတာနဲ႔တင္ကို က်ေနာ့္စိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ သူ႔ကို မ်က္လုံးေထာင့္က ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည္လင္ႏူးညံ့တဲ့ အသားအေရနဲ႔ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးမွာ ပါးေလးေတြက မက္မြန္သီးေရာင္သမ္းေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏုေထြးၿပီး ရဲရဲတြတ္တြတ္ေလးေတြ။ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးမွာ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြေပၚေန႐ုံတင္မကဘူး ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ေသြးျပန္ေၾကာေလးတစ္ခု ႏွလုံးခုန္တဲ့စည္းခ်က္နဲ႔အညီ လႈပ္လႈပ္သြားတာကိုပါ ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီလည္တိုင္ေလးကေန ေအာက္ကိုဆက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ပန္းႏုေရာင္ ခ်ယ္ရီပြင့္ေလးေတြပါတဲ့ ေမြးပြ ညဝတ္အက်ႌေလးရဲ့ေကာ္လာ။ ၿပီးေတာ့ ညဝတ္အက်ႌပြပြရဲ့ေအာက္မွာေတာင္ မို႔မို႔ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ရင္သားအစုံ။ ဘီယာေသာက္ေနရင္းနဲ႔ကို ကၽြန္ေတာ္အာေျခာက္လာတယ္။ တံေတြးကို ႀကိဳးစားမ်ိဳခ်ရင္း လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ပုလင္းကုန္ေအာင္ ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာျဖစ္လာတဲ့ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵေတြက ဘီယာနဲ႔အတူေမ်ာမသြားဘူး။
အာ႐ုံလႊဲမွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ေတြးမိတယ္။ သူ႔ကိုလဲ ဇာတ္လမ္းၾကည့္ေနရင္း တဝက္တပ်က္နဲ႔ ျပန္လႊတ္လိုက္လို႔မေကာင္းဘူး။ Sherlock ဆိုတာလဲ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ တစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းကို အၾကာႀကီး။ စက္ထဲမွာ Season တစ္ခုလုံးပါတဲ့ DVD ထည့္ထားတာဆိုေတာ့ သူသာဆက္ၾကည့္ေနဦးမယ္ဆို သန္းေခါင္ေက်ာ္တဲ့ထိေတာင္ ၿပီးမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံး သူဆက္ၾကည့္ခ်င္လဲၾကည့္ပါေစ က်ေနာ္ေတာ့ အရက္ေသာက္ၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဝီစကီထစပ္ၿပီး ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ျမန္ျမန္မူး ျမန္ျမန္အိပ္ ေအးေရာဆိုၿပီး ဖန္ခြက္အရွည္နဲ႔ကို ေသာက္ေနတာ။
“ကိုကို၊ အဲေလာက္အမ်ားႀကီးေသာက္ရင္ မူးကုန္မွာေပါ့၊ ဇာတ္ကားဘယ္ၾကည့္နိုင္ေတာ့မလဲ။”
က်ေနာ့္ဘက္ကို ငုံ႔ကိုင္းရင္း ေျပာလိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္မွ အျဖစ္ေတြပိုဆိုးလာေတာ့တာပဲ။ မ်က္လုံးညိဳညိဳရြဲရြဲႀကီးေတြရယ္ ႏႈတ္ခမ္း နီနီေထြးေထြးေလးရယ္နဲ႔ က်ေနာ့မ်က္ႏွာဟာ တစ္ေပေတာင္မကြာေတာ့ဘူး။ ဘာလုပ္လို႔လုပ္မိမွန္း မသိခင္မွာ သူ႔ကိုဆြဲဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုနမ္းလိုက္မိတယ္။
သူ အံ့အားသင့္ၿပီး ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဒီတစ္ခါလဲ မ႐ုန္းဘူး။ ႏူးညံ့တဲ့သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုအထက္ေအာက္ တလွည့္စီ စုပ္နမ္းမိတယ္။ စေတာ္ဘယ္ရီ လစ္ပ္ဘမ္း အနံ့နဲ႔ ဘီယာနံ့ရတယ္။ သူ႔လၽွာဖ်ားေလးကို က်ေနာ့္လၽွာနဲ႔ တို႔ထိပြတ္သပ္ၿပီး ကစားမိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တေမ့တေမာနမ္းၿပီးေတာ့ ေမးရိုးတေလ်ာက္ကေန လည္ပင္းသား ႏုႏုေလးဆီအထိဆက္တိုက္နမ္းမိတယ္။ နမ္းရင္း လက္တဖက္က သူ႔ကို ေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး က်န္တဲ့လက္တဖက္က သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနတယ္။ ညဝတ္အက်ႌၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္လိုက္တယ္။ သုံးလုံးျပဳတ္သြားေတာ့ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ အသာေလးတြန္းဖိ မွီထားေပးရင္း အက်ႌရင္ဘတ္ကို ဆြဲဟလိုက္တယ္။ ဟိုေန႔က မျမင္လိုက္ရတဲ့ ႏုအိဖြံ့ထြားတဲ့ နို႔ေလးေတြ ဘြားခနဲေပၚလာတယ္။ ပန္းႏုေရာင္နို႔သီးေခါင္းေလးေတြက အေအးေၾကာင့္လား ေစာေစာက နမ္းထားတဲ့စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လားမသိဘူး ေထာင္မတ္ေနတယ္။ နို႔ေလးႏွစ္ဖက္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ပင့္လိုက္ရင္း ဘယ္ဘက္က နို႔သီးေခါင္းေလးကို စို႔လိုက္မိတယ္။ သာသာေလး ဆုပ္ေျခေပးေနရင္း တစ္မိနစ္ေလာက္စို႔ၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ေျပာင္းစို႔တယ္။
အခုအခ်ိန္အထိ သူၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတုန္းပဲ။ အသက္ရႉသံေလးေတြ ျမန္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေလးကိုက္ထားတယ္။ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ နို႔စို႔တာကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ဘယ္လက္နဲ႔ သူ႔နို႔ေလးေတြကို တလွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေပးေနရင္း ညာလက္က အိမ္ေနရင္းဝတ္ အားကစားေဘာင္းဘီရဲ့ ေမၽွာ့ႀကိဳးကို ဆြဲခ်ၿပီး ကိုယ့္ေကာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္မိတယ္။ အသင့္အေနအထားနဲ႔ တင္းေတာင္ေနတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီမို႔ ထိပ္ဖ်ားမွာ အရည္ၾကည္ေတြရႊဲေနတယ္။ ေဘာင္းဘီနဲ႔ပဲ ျပန္သုတ္လိုက္ရင္း သူ႔လက္ကေလးတစ္ဖက္ကိုဆြဲၿပီး အတံေပၚကို တင္ေပးလိုက္တယ္။ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ လက္ကိုလႊတ္လိုက္ေတာ့ သူကရပ္မသြားဘဲ ဆက္လုပ္ေပးေနတယ္။ အရင္လုပ္ဖူးမွန္းသိသာေနတဲ့လက္လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားေနရင္း က်ေနာ့္ေသြးေတြ ဆူေဝလာတဲ့အထိကို ေကာင္းေနတယ္။ အရင္ကတည္းက ဒီလိုပတ္သက္မႈမ်ိဳးေတြ ရွိၾကမယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္ထားၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ခြန္ေနာင္ကိုလဲ ဒီလိုပဲ ကြင္းတိုက္ေပးခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသြားတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ႏွေျမာသလိုလို တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။
ခုခ်ိန္မွာ သူကဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ရပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေကာင္ဟာ သူ႔မ်က္ႏွာနားမွာ ဝဲေနတယ္။ ကတၱီပါလို ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ပူေႏြးတဲ့ ပါးစပ္ကေလးထဲကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးထည့္လိုက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္လာမိတယ္။ အဲဒီဆႏၵနဲ႔အတူ ေရေႏြးပူနဲ႔ပက္သလို ဖ်န္းခနဲ ေနာင္တစိတ္ဝင္လာတယ္။ တသက္လုံး ညီမေလးလိုေနလာတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို လိင္စိတ္ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔အတြက္ အသုံးခ်ေနမိတာပဲ။ ေနာင္တရလာေပမယ့္ ဆႏၵကေတာ့ က်မသြားဘူး။ စိတ္ထဲမွာ အျပစ္ရွိသလိုခံစားရတာကသတ္သတ္၊ အေၾကာထဲစိမ့္ေနေအာင္ ေကာင္းေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူေနတာကသတ္သတ္ပဲ။ က်ေနာ္အလြန္ဆုံးထိန္းလို႔ရတာက သူ႔ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ေနရာမွာတင္လုပ္မပစ္မိေအာင္ရယ္၊ ပါးစပ္ေလးထဲကို ထိုးမထည့္မိေအာင္ရယ္ပဲ ထိန္းလို႔ရမယ္။
ၿပီးခါနီးလာတာနဲ႔အမၽွ က်ေနာ့္လိင္တံထဲေသြးေတြပိုေရာက္လာၿပီးေဖာင္းႂကြတင္းမာလာတယ္၊ သူ႔လက္ထဲကျပန္ ဆြဲယူရင္း စိတ္ကိုတင္းၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္မိတယ္။ ဘယ္လက္က သူ႔နို႔ေလးေတြကို ဆုပ္နယ္ေနရင္း ညာလက္က ကြင္းတိုက္ေနလိုက္တာ သုံးမိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္ၿပီးသြားတယ္။ ခံစားခ်က္က အရမ္းျပင္းထန္ၿပီး မူးေနတဲ့အရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေလထဲေမ်ာလြင့္ေနသလိုပဲ။ တကယ္လုပ္ခဲ့ရသမၽွေတြထက္ေတာင္ ပိုေကာင္းေနသလိုခံစားရတယ္။
အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ တျဖည္းျဖည္းက်လာတဲ့အခါမွ က်ေနာ္သတိဝင္လာတယ္။ ဆိုဖာေပၚမွာ အက်ႌရင္ဘတ္ပြင့္ေနတဲ့ ညီမေလးခမ္းစုမီက မွီလွဲရင္း ပက္လက္ကေလး။ လႈပ္ဖို႔အားမရွိေတာ့သလို ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ေလး။ က်ေနာ္က လက္ထဲမွာ ေပ်ာ့စျပဳလာတဲ့ လိင္တံကို ကိုင္ထားၿပီး မတ္တပ္။ ဆိုဖာေထာင့္စြန္းမွာ ေစာေစာကပန္းထုတ္ထားတဲ့ သုက္ရည္ေတြ။ TV မွာ Sherlock က ေနာက္တစ္ပိုင္းလာေနၿပီ။
အကုန္သုတ္သင္သန့္ရွင္း၊ သူ႔ကိုၾကယ္သီးတပ္ေပး။ TV ပိတ္ၿပီး အိမ္သာထဲ ခဏဝင္သြားလိုက္တယ္။ ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခမ္းစုမီက က်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ ခုတင္စြန္းေလးမွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတယ္။
က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး သူ႔ကို ဆြဲယူေပြ႕ပိုက္ထားရင္း ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ အရက္ရွိန္က အခုမွပိုတက္လာတယ္။ ဘာကိုမွ ေသခ်ာမစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ဘူး။ မီဘာလို႔ျပန္လာတာလဲ၊ ဘာကိစၥနဲ႔ ဒီေလာက္စိတ္ညစ္လာတာလဲ၊ သူနဲ႔ခြန္ေနာင္နဲ႔က ျပတ္လာတာလား မျပတ္ေသးဘူးလား၊ က်ေနာ္နဲ႔မီနဲ႔ကေရာ အခုဘာေတြလဲ။ ေမးခြန္းေတြသာ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေပမယ့္ အေျဖမရွိဘူး။ သူ႔လက္ေလးတဖက္က က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီလွမ္းဖက္တယ္။ သူ႔ကို ပိုတိုးၿပီး ဖက္ထားရင္း ေခါင္းေလးကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ အတူရွိေနတာကိုပဲ ေက်နပ္ၿပီး က်န္တာေတြ မနက္ျဖန္မွစဥ္းစားေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ညီမေလး (၉)
______________________
“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္”
“ဆရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာကိုတာရာ၊ ၿခံေရွ႕မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္။”
ထမင္းခ်က္ အိမ္ထိန္း အေဒၚႀကီး မနန္းပုံရဲ့ အခန္းတံခါးကို ဆက္တိုက္ေခါက္သံနဲ႔အတူ ၿခံေရွ႕က လူေခၚဘဲလ္ကိုအဆက္မျပတ္ တီးသံေၾကာင့္ က်ေနာ္လန့္နိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတဲ့ ခမ္းစုမီလဲ မ်က္လုံးပြင့္လာတယ္။
“မနန္းပုံ၊ မနက္အေစာႀကီး ဘယ္ကဧည့္သည္လဲဗ်။”
“ခမ္းစုမီရည္းစား ဟိုအဆိုေတာ္ေကာင္ေလးေရာက္ေနတာ။”
က်ေနာ္ ဝုန္းဆိုၿပီး ခုတင္ေပၚကခုန္ဆင္းလိုက္မိတယ္။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ေလၽွာက္လမ္းကေန ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ေသာ့တြဲကိုယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး ၿခံထဲကို ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ျဖတ္ေလၽွာက္လာတယ္။ ၿခံဝမွာ သံပန္းတံခါးကိုကိုင္လႈပ္လိုက္၊ ဘဲလ္တီးလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ စဝ္ခြန္ေနာင္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလဲ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္အိတ္ကို ေျမႀကီးေပၚခ်ထားတယ္။ ခုမွ ကားေပၚကဆင္းလာၿပီး အိမ္ေတာင္ မျပန္ရေသးတဲ့ပုံပဲ။
က်ေနာ္ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး သံပန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးရင္း ေမးလိုက္တယ္။
“ခြန္ေနာင္၊ မင္းဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ရပါတယ္။”
က်ေနာ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ရင္ေပးလိုက္ခ်င္းပဲ ခြန္ေနာင္က ဝုန္းကနဲေျပးဝင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုု လက္သီးနဲ႔ပစ္ထိုးလိုက္တယ္။
“ခြပ္”
“စိုင္းတာရာေမာင္၊ ဒါေတြအားလုံး ခင္ဗ်ားေၾကာင့္၊ ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္းရႈပ္လို႔ျဖစ္ရတာ။”
အလစ္မို႔ ကာခ်ိန္မရဘဲ ခံလိုက္ရတယ္။ လက္သီးက အေပၚႏႈတ္ခမ္းေနရာကိုက်လာၿပီး မ်က္စိထဲမွာ မီးပြင့္သြားတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာငန္က်ိက်ိအရသာ ရလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကြဲသြားၿပီဆိုတာသိလိုက္တယ္။ အသားနာသြားတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္တည္း စဥ္းစားခ်ိန္မရလိုက္ဘဲ ခြန္ေနာင့္ဂ်ာကင္ေကာ္လာကို စုကိုင္ၿပီး မ်က္ခြက္ကို ျပန္ထိုးလိုက္တယ္။ ႏွာေခါင္းကိုထိၿပီး ေသြးေတြက်လာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ ခမ္းစုမီရယ္ မနန္းပုံရယ္၊ ၿခံေစာင့္အိမ္ထဲက ျမက္ခုတ္ဓားတစ္ေခ်ာင္းဆြဲ ၿပီးထြက္လာတဲ့ မနန္းပုံေယာက်္ား ဗဟာဒူးရယ္ ၿခံဝကိုေရာက္လာၾကတယ္။
“ခြန္ေနာင္ နင္ဘာလာလုပ္တာလဲ”
ခမ္းစုမီက အံႀကိတ္ထားတဲ့ၾကားက ထြက္လာတဲ့ေလသံနဲ႔ေမးတယ္။
“နင့္ကိုငါလာေတာင္းပန္တာ။”
“ငါအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးခဲ့တုန္းက နင္အသည္းမာမာနဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ၿပီး အခုမွ လိုက္လာရသလား။မလိုေတာ့ဘူးခြန္ေနာင္။”
“ငါအခု ဆုပန္ရြယ္ကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီစုမီ။ နင့္ကိုဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ နင့္စိတ္ထဲမွာျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေနပါေစ ငါလက္ခံမယ္။ ျပသနာမရွာေတာ့ဘူး။”
ခြန္ေနာင္က ႏွာေခါင္းဝကေသြးေတြကို ဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္နဲ႔သုတ္ရင္း ေျပာတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတဲ့စကားေတြကို က်ေနာ္အျပည့္အဝနားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ၾကားထဲမွ ရွင္းဖို႔လိုေနတဲ့ ျပသနာတစ္ခုရွိေနမွန္းသိတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္လာတဲ့ တံေတြးနဲ႔ေရာေနတဲ့ေသြးေတြကို ေထြးထုတ္လိုက္ရင္း မနန္းပုံနဲ႔ ဗဟာဒူးကို ေတာ္ရာသြားေနဖို႔လက္ျပလိုက္တယ္။
“မရဘူး။ ဒီဇာတ္လမ္းကို နင္ျဖတ္ခဲ့တာ။ အခုမွျပန္ဆက္ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ေတာ့။ ငါတတ္နိုင္သမၽွ နင္စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေနေပးခဲ့တယ္။ နင့္ရဲ့စြပ္စြဲမႈေတြေအာက္မွာ ငါအရမ္းစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက်ိတ္မွိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
နင္တက္ခိုင္းတဲ့အတိုင္း မႏၲေလးကိုလည္း ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ဒါကိုနင္ကမေက်နပ္နိုင္ဘူး။ အျမဲတမ္း ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာတယ္။ မေက်မနပ္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး ငါနင့္အနားမွာ မေနနိုင္ေတာ့တဲ့အထိလုပ္္တယ္။ အဲဒီလိုေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ပါလို႔ ေခၚတာကို ငါဘယ္လိုလိုက္ရမလဲ။”
ခမ္းစုမီမ်က္ႏွာေလးက နီရဲေနတယ္။ မ်က္လုံးညိဳညိဳေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္လာတယ္။
“ခြန္ေနာင္၊ မင္းတို႔ျပႆနာေတြ ငါမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခမ္းစုမီကို မင္း စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ၿပီးတာေတြ ထားလိုက္ေတာ့။ ေနာက္ထပ္ေတာ့စိတ္ဒုကၡမေပးပါနဲ႔။”
“ဟားဟားဟား…”
က်ေနာ္ဝင္ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခြန္ေနာင္က ေခါင္းကို ေနာက္လွန္ခ်ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာနဲ႔ သြားေတြေပၚမွာ ေသြးေတြေပက်ံေနတဲ့ သူ႔ပုံစံက အ႐ူးတစ္ေယာက္နဲ႔တူေနတယ္။
“ဒီမွာ၊ က်ဳပ္နဲ႔ စုမီႏွစ္ေယာက္တည္းရွိရင္ ေလာကႀကီးက သာသာယာယာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားရွိလို႔ ရႈပ္ေနတာ။ ခမ္းစုမီကို တေလ်ာက္လုံး စိတ္ဒုကၡအေပးခဲ့ဆုံးလူဟာ ခင္ဗ်ားပဲ။”
“ခြန္ေနာင္၊ နင္ကိုကို႔ကို ဒီလိုမေျပာနဲ႔”
“ငါေျပာတာအမွန္ေတြမဟုတ္ဘူးလား။ ဟိုက နင့္ကို ရွိတယ္ထင္လား။ နင္ကသာတဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတာ။ ညီမလိုဂ႐ုစိုက္တာကို သာယာေနတာ။ သူကအခ်ိန္တန္ရင္ စင္ကာပူက သူ႔ရည္းစားနဲ႔သူ ယူသြားမွာ။ နင့္ကိုထားခဲ့မွာ။ ဒါကို နင္က သံေယာဇဥ္မျပတ္နိုင္ဘူး။ ငါနဲ႔ႀကိဳက္တာေတာင္မွ သူက နင့္ကိုတြဲမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေသခ်ာလို႔ စိတ္ေလၿပီးတြဲခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား။”
ၾကားရတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။ ခြန္ေနာင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။
“အတိတ္ကျဖစ္ခဲ့တာေတြ ငါဘယ္လိုတတ္နိုင္မွာလဲ။ နင္နဲ႔တြဲကတည္းက နင့္အေပၚငါ တကယ္စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တယ္။ နင္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုလဲ တတ္နိုင္သမၽွလိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္။ အဲဒါကို နင္ကမေက်နပ္နိုင္ဘဲ အျမဲတမ္းျပသနာရွာေနခဲ့တာ။ အခု အရြဲ႕တိုက္ၿပီး တျခားမိန္းမနဲ႔ႀကိဳက္တယ္။ ငါအသည္းလဲကြဲရတယ္၊ အရွက္လဲကြဲရတယ္။ “
“မရွာဘဲ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ။ နင့္စိတ္က ငါ့ကိုခ်စ္တယ္သာေျပာတာ နင္ဟိုေကာင့္ကို မသိစိတ္ထဲကေမၽွာ္လင့္ေနတာ သိေနတာပဲ။ တေလၽွာက္လုံး ငါ့မွာ ခံစားခဲ့လိုက္ရတာ။ ငါ့ကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးခါနီးလက္မွတ္ထိုးထားမယ္ဆိုတာလဲ ထိုးနိုင္ရမွာေပါ့။ နင္ကခါးခါးသီးသီးပဲ။”
“ငါ့အသက္ ၂၀၊ ေယာက်္ားယူရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေသးဘူး။ “
ခြန္ေနာင္က အ႐ူးလိုထပ္္ရယ္ျပန္တယ္။ ခမ္းစုမီရဲ့ ပခုံးႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲခါတယ္။ က်ေနာ္သူ႔လက္ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကိုေဆာင့္တြန္းလိုက္္တယ္။ မီ့ကို က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ပို႔ထားလိုက္တယ္။
“ဒီမွာစုမီ၊ နင္အပိုေတြမေျပာနဲ႔။ နင့္စိတ္နင္ျပန္ၾကည့္။ ငါနဲ႔ေတာ့ ငယ္ေသးတယ္တဲ့။ စိုင္းတာရာေမာင္ကသာနင့္ကိုယူမယ္ဆိုရင္ နင္ယူမွာမဟုတ္ဘူးလား။ မလိမ္ဘဲ အမွန္အတိုင္းေျဖ။”
ခမ္းစုမီငိုေနၿပီ။ မ်က္ႏွာေလးက နီစုတ္ၿပီး မ်က္ခြံေတြမို႔ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားၿပီး က်ိတ္က်ိတ္ၿပီးရွိုက္ေနတယ္။
“ဟုတ္တယ္၊သူကသာယူမယ္ဆိုရင္ ယူမွာ။ ငါ့ဘဝမွာ ငါ့အေပၚေကာင္းတာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူ႔ကိုငါခ်စ္တယ္။ နင့္ကိုေျပာင္းခ်စ္ဖို႔ ငါႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္က စိတ္မလုံျခဳံဘဲ ငါ့ကိုအျမဲသဝန္တိုခဲ့တယ္။ နင္အဲလိုလုပ္တာေတြက ငါ့ကိုေဝးေအာင္တြန္းပို႔ေနသလိုပဲ။ အခု ငါသိၿပီ။ နင့္ကိုဘယ္လိုမွ ခ်စ္လို႔မရဘူး။ နင္နဲ႔ငါဇာတ္လမ္းၿပီးၿပီ၊ နင္ျပန္ေတာ့။”
ခမ္းစုမီက ခ်ာကနဲလွည့္ၿပီး အိမ္ထဲကိုေျပးဝင္သြားတယ္။ ခြန္ေနာင္က ေျပးလိုက္ဖို႔ျပင္တယ္။ လက္ေမာင္းတဖက္က လည္ပင္းကိုေနာက္ေက်ာကေန ဖက္ညႇစ္ထားၿပီး က်န္တဲ့လက္တဖက္နဲ႔ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ေက်ာမွာ ပူးကိုင္ၿပီးခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။
“ဒီမွာခြန္ေနာင္၊ ျဖစ္ခဲ့တာအကုန္လုံးအတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္သူမွ တမင္တကာလုပ္ခဲ့တာလဲ မပါဘူး။ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္လာတဲ့ကိစၥေတြမို႔ မင္းလည္း ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွ ေျပာင္းလဲလို႔ရေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ ငါခမ္းစုမီကို အရင္က ညီမလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အခုရည္းစားလိုႀကိဳက္္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းျပန္ပါေတာ့။ ရည္းစားအသစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ။”
သူ႔နားနားကို ကပ္ၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ေျပာရင္း ၿခံျပင္ကို ဆြဲထုတ္လာခဲ့တယ္။ ၿခံတံခါးေက်ာ္ေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ကို လက္ထဲေကာက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ခြန္ေနာင္က အိတ္ကို ယူလိုက္ၿပီး နီရဲေနတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အံႀကိတ္ၿပီးၾကည့္တယ္။ ၿခံတံခါးကို ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ ေဆာင့္ကန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မလွမ္းမကမ္းက ဆိုက္ကယ္တက္စီ ဂိတ္ဘက္ကို ေျခလွမ္းၾကဲၾကဲနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။
တံခါးကို ေသာ့ျပန္ခတ္ရင္း က်ေနာ့္အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ မီနဲ႔ ခြန္ေနာင္ ျပႆနာျဖစ္ၾကတာ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ခါမွမထင္ခဲ့မိဘူး။ ပိုဆိုးတာက မီက်ေနာ့္ကို စိတ္ဝင္စားေနလိမ့္မယ္လို႔ သိကိုမသိခဲ့ဘူး။ အိမ္ဘက္ကို ျပန္ေလၽွာက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာ ေလထဲမွာေလၽွာက္ေနရသလိုပဲ။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူမရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူသြားၿပီး သူ႔အခန္းထဲေျပးၾကည့္မိတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ အိပ္ရာခင္းေတြနဲ႔ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ခုတင္ေလးေပၚမွာ အေမြးပြေစာင္ကို အလုံးလိုက္ေလးျခဳံထားၿပီး တသိမ့္သိမ့္ရွိုက္ငိုေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုျမင္မွ စိတ္ေအးသြားတယ္။ ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကိုဖက္ထားမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္ကလိုပဲ က်ေနာ့္ပခုံးမွာ ပူေႏြးတဲ့ သူ႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔စိုရႊဲသြားတယ္။
ညီမေလး (ဇာတ္သိမ္း)
___________________
ပခုံးေပၚကို စီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စဲသြားတဲ့အခ်ိန္အထိ၊ ရွိုက္သံေလးေတြ က်ဲသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႔ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ဖက္ထားေပးမိတယ္။
“ကိုကို လုံးဝမသိခဲ့ဘူး၊ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး။ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ မီရယ္။”
သူ႔ေခါင္းထိပ္ကေလးကို နမ္းရွိုက္ရင္း ႏူးညံ့တဲ့ ဆံပက္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြထဲကို ခပ္တိုးတိုးေျပာမိတယ္။
“သိခဲ့ရင္… ပိုဆိုးမွာေပါ့။ ကိုကို႔မွာ မေအမီရွိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့… မီ့အေပၚ… ကိုကိုရိုးရိုးသားသားပဲ သေဘာထားတာ… မီသိပါတယ္။”
သူက ရွိုက္သံေလးတဝက္နဲ႔ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းေလးေျပာတယ္။ ေအမီနဲ႔ဆက္ဆံေရးကို သူ႔ကို ရွင္းမျပခဲ့မိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အႀကီးအက်ယ္ေနာင္တရမိတယ္။
“ညီမေလးထင္သလိုမဟုတ္ဘူး မီ။ ကိုကိုနဲ႔ေအမီက အဲလိုဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္မွရွင္းျပမယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ေအမီဟာ ဘာေႏွာင္ႀကိဳးမွမရွိဘူးဆိုတာ မွတ္ထားေပးပါ။”
သူ႔ရွိုက္သံေလးေတြ ျပန္စိပ္လာျပန္တယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ကိုယ္လုံးေႏြးေႏြးေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါေနတယ္။
“မီ့ကို…ခ်စ္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ေဖေဖကလဲ… မီမွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသသြားၿပီ။ ေမေမကလဲ… သူ႔ကိုယ္သူပဲခ်စ္တယ္။ မီကလဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူး။
အိမ္ေျပာင္းလာတဲ့ေန႔ ကိုကိုနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး… မီ့ကိုခ်စ္မယ့္သူရလာတယ္။ အဲဒီေန႔က ကိုကိုဖက္ထားေပးတာ ခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ အခု…ဖက္ထားသလိုမ်ိဳးပဲ။
ကိုကိုနိုင္ငံျခားသြားတဲ့အခ်ိန္က…အရမ္းဝမ္းနည္းတာ။ တစ္ရက္မွ မေပ်ာ္ဘူး။ ကိုကိုနဲ႔စကားေျပာရရင္ ပိုလြမ္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္…ေနာက္ပိုင္း ဖုန္းမေျပာေတာ့ဘူး။”
“ကိုကို မသိခဲ့ဘူး မီရယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘာလို႔မတားခဲ့တာလဲ။ “
“မီ မႏၲေလးမွာေက်ာင္းသြားတက္မွာ ကိုကိုမတားသလိုပဲေပါ့။ မတားရက္ဘူး…ကိုကို႔ဘဝကို ခ်ဳပ္မထားခ်င္ဘူး။”
သူ႔ေမးေလးကို ဆြဲေမာ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြစိုရႊဲ မို႔အစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးကို ေနရာအႏွံ့နမ္းမိတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ့္ပါးနဲ႔သုတ္လိုက္၊ လက္နဲ႔သုတ္လိုက္၊ မ်က္ရည္ေပစြန္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ၊ ပါးေလးေတြ၊ နဖူးေလးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာေလး နမ္းလိုက္နဲ႔ သူအငိုတိတ္စျပဳလာတယ္။ က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ေႏြးေႏြးစိုစိုေလးေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ျပန္နမ္းတဲ့အခ်ိန္ ရင္ထဲမွာ လွိုက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒါ သူ႔ဆီကရဖူးတဲ့ ပထမဆုံး တုံ႔ျပန္အနမ္းပဲ။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို မထိတထိ ကပ္ထားရင္း သူကဆက္ေျပာတယ္။ သူ႔အသံေလးကို အနီးကပ္ၾကားရ႐ုံမကဘူး ႏႈတ္ခမ္းကပါ အသံလွိုင္းရဲ့တုန္ခါမႈေလးကို ခံစားရတယ္။
” ကိုကိုျပန္လာေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ဟိုမွာ ရည္းစားက်န္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကိုတစ္ေန႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာပဲ၊ မီတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့မွာပဲဆိုတဲ့အေတြးဝင္လာတယ္။
ကိုကိုနဲ႔အတူ အရမ္းေပ်ာ္ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြ တစ္ေန႔မွာအဆုံးသတ္သြားမွာေတြးမိတိုင္း အရမ္းဝမ္းနည္းခဲ့တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ မီလည္း ဘဝမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို ရွာဖို႔ႀကိဳးစားမိတယ္။
မီ့တသက္လုံးမွာ အႀကီးဆုံးအမွားပဲ။ ကိုကို႔ေနရာမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔မရဘူး။ “
သူ႔ရဲ့ တိုးတိတ္ညင္သာတဲ့ တစ္ခြန္းခ်င္း စကားသံေလးကိုနားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္လာတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ အေမဆုံးကတည္းက တစ္ခါမွထပ္မက်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ မ်က္လုံးထဲမွာ အိုင္ဖြဲ႕လာတယ္။
” အခု အစားထိုးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အစကသိခဲ့ရင္ ညီမေလးကို ဒီဟာေတြအားလုံးကို ေတြ႕ၾကဳံျဖတ္သန္းရေအာင္ နာက်င္ရေအာင္ လုံးဝအျဖစ္ခံခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။ မီ့ကို ကိုကိုခ်စ္တယ္။ အရင္က ကေလးလိုခ်စ္တယ္၊ အခု ကေလးလိုေရာ ခ်စ္သူလိုေရာခ်စ္တယ္။”
ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေနာက္တစ္ခါ နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာကအနမ္းက ေမတၱာအျပည့္နဲ႔ နမ္းတဲ့အနမ္း။ အခုတစ္ႀကိမ္က ေမတၱာေရာ ရမၼက္ပါ ေရာႁပြမ္းတဲ့အနမ္း။ ညင္ညင္သာသာ နမ္းရင္းကေန တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပန္းေသြးေရာင္ ဖူးဖူးေလးေတြကို အထက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္လွည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္လွည့္ ေၾကမြမတတ္ နမ္းစုပ္မိတယ္။ က်ေနာ့့္မ်က္ရည္တစ္စက္က သူ႔ပါးျပင္ေပၚ က်သြားတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေလးထဲကို လၽွာကိုထိုးသြင္းၿပီး ပါးလွစ္ခ်ိဳျမတဲ့ သူ႔လၽွာေလးနဲ႔ ပြတ္တိုက္ကစားရင္း ကတၱီပါသားလို ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္တဲ့ ပါးေစာင္ေလးေတြ၊ ညီညာတဲ့ သြားတန္းေလးေတြ၊ သြားဖုံးသားေလးေတြကို စူးစမ္းမိတယ္။
နမ္းေနရင္း က်ေနာ့္လက္က ညကျဖဳတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ညဝတ္အက်ႌရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္ခါ ထပ္ျဖဳတ္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔အက်ႌေလးကို တစ္ခါတည္း ခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ နို႔သီးထိပ္ပန္းႏုေရာင္ေလးေတြ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ တင္းေတာင္ေနတဲ့ ႏုအိတဲ့ ရင္သားထြားထြားတစ္စုံကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျမင္ရျပန္တယ္။ သူကလည္း က်ေနာ့္ တီရွပ္လက္ရွည္ကို ခါးကေန ကိုင္ၿပီး မခၽြတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အလိုက္သင့္ ေျမႇာက္ေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းသြားၾကတဲ့အခါ ညက မခၽြတ္ရက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ အားကစားေဘာင္းဘီကိုလည္း ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔အိပ္ရာေလးေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းနဲ႔ ကမ႓ာဦးကလူသားႏွစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဝတ္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပုံက်ေနတယ္။
သူ႔နို႔ေလးေတြကို က်ေနာ့္လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ထဲမွာ ဆုပ္နယ္ေပးေတာ့ သူခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းတယ္။ နို႔သီးေခါင္းေလးႏွစ္ဖက္ကို တလွည့္စီစို႔ရင္း လၽွာနဲ႔ဝိုက္ၿပီး ကစားေပးလိုက္တယ္။ နို႔အုံသား ဝင္းဝင္းေလးေတြကိုပါ နမ္းစုပ္မိတယ္။ သူ႔အသားက ႏုေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္မိတဲ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ ေသြးခ်ည္ဥၿပီး ရဲလာတယ္။ ညကလို အျပစ္ရွိတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ ခံစားခ်က္ေတြဟာပိုေကာင္းၿပီး ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာတယ္။
အသက္မရႉစတမ္း နမ္းစုပ္ေနၿပီး ေမာလာလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ခဏခြာလိုက္တဲ့အခါ သူက မထင္မွတ္တာတစ္ခုကို လုပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး က်ေနာ့္နို႔သီးေခါင္းတစ္ဖက္ကို စို႔ေပးတယ္။ သူ႔တံေတြးေလးေတြနဲ႔ စိုရႊဲေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းကို လ်ွာေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ လ်က္ေပးတဲ့အခါ ဓာတ္လိုက္သလိုခံစားခ်က္ဟာ ေပါင္ၾကားထဲအထိ က်ဥ္တက္သြားတယ္။ ႏွစ္ဖက္လုံးကို စို႔ၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့္လိင္တံဟာ ေနာက္ထပ္ ဒီထက္ပိုၿပီး မမာနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့အထိ မာေတာင္လာတယ္။ ရမၼက္လွိုင္းေတြဟာ ဒီေရလိုတရိပ္ရိပ္တိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ညကတည္းက လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ပုံမွန္စိတ္နဲ႔ဆို လုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္လိုက္မိတယ္။
ခုတင္ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး သူ႔ကို ခုတင္စြန္းမွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္တဲ့အေနအထားေရာက္ေအာင္ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ခုတင္က နိမ့္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ခါးနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ လိင္တံကို ကိုင္ၿပီး ေစာေစာကနမ္းထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ထူအမ္းေဖာင္းႂကြေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ သူက မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး အလိုက္သင့္ေလးဟေပးတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေလးနဲ႔ ေဖာင္းကားတင္းမာေနတဲ့ က်ေနာ့္ထိပ္ဖူးဟာ ဆံ့တယ္ဆို႐ုံေလးပဲ။ ကတၱီပါသားလို ႏူးညံ့စိုစြတ္ၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပါးစပ္ကေလးထဲကို တိုးဝင္ရတဲ့ခံစားခ်က္ဟာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ေဖာ္ျပလို႔မရဘူး။ လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ထိပ္ဖူးအရစ္ကို ပတ္ခ်ာလည္ လ်က္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးကို ထိုးကလိေပးလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲက အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ဟာ စိမ့္သြားၿပီး သူ႔ေခါင္းေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ၿပီးအတံသုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္အထိ ထိုးသြင္းလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္သုံးမိနစ္ေလာက္ သူ႔ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ စုပ္ေပးတာကို ခံရတဲ့အခါ နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒီလိုဟာမ်ိဳးပဲလို႔ က်ေနာ္ေသခ်ာသြားတယ္။
ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္လိင္တံကို သူ႔ပါးစပ္ထဲက ခၽြတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚ သာသာေလး လွဲခ်လိုက္တယ္။ သူကလဲ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး သူ႔အေပၚ ဆြဲေမွာက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚမွာ မိတ္လိုက္ေနတဲ့ေႁမြႏွစ္ေကာင္လို ခဏတာ ပူးယွက္တြန့္လိမ္ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္လက္ဟာ တစ္ခါမွ မစမ္းဖူးတဲ့ သူ႔ေပါင္ၾကားက အဂၤါဇာတ္ေလးကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ အညိဳေရာင္ အေမြးႏုေလးေတြနဲ႔ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလး။ ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကားၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြဟာ ပန္းညိဳေရာင္သမ္းေနတယ္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြထြက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖတ္လုံး စိုလက္ေနတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ႏွိုက္ကစားေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးေအာက္မွာ သူတြန့္လိမ္ညည္းတြားေနတယ္။
“ကိုကို…ကိုကို… ” လို႔ေခၚေနတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ေလးဟာ တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင္းဆိုေနတယ္။
က်ေနာ္ သူ႔ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို နည္းနည္းထပ္ၿပီးဆြဲကားလိုက္ရင္း ၾကားထဲကလြတ္သြားတဲ့ေနရာမွာ ဒူးေထာက္ေနရာယူလိုက္တယ္။လက္တစ္ဖက္ကိုေထာက္ထားရင္း လိင္တံကို က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲက လမ္းေၾကာင္းအဝေလးထဲကို ထိပ္ဖူးကိုု ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ စီးပိုင္ၿပီး ေႏြးေႏြးက်ပ္က်ပ္ေလးျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔အရည္ေလးေတြေရာ၊ က်ေနာ့္အရည္ၾကည္ေတြေရာေပါင္းၿပီး ေခ်ာဆီလိုျဖစ္ေနလို႔ ထိပ္ဖူးေတာ့ ဝင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ်ွာ္လင့္မထားတဲ့ အတားအဆီးတစ္ခုကို ဒုတ္ခနဲ တိုးမိၿပီး က်ေနာ္တန့္သြားတယ္။ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ထင္ၿပီး ဆက္တိုးၾကည့္ေတာ့ တကယ္ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္းခုန္လာတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြေတာင္ျပာလာသလိုပဲ။ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့လည္ေခ်ာင္းထဲက အနိုင္နိုင္ထြက္လာတဲ့အသံက ျပတ္ေတာင္းၿပီး အက္ကြဲေနတယ္။
“ခြန္ေနာင္နဲ႔ တစ္ခါမွ….
ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလဲ အသက္ကို အေမာတေကာရႉေနရတယ္။ ရင္ဘတ္ေလးဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ လွိုင္းထေနတယ္။
“တျခားဟာေတြ လုပ္ဖူးတယ္…တစ္ခါမွ…ဒီအထိမေရာက္ဖူးဘူး။”
တိုးတိတ္တဲ့ေျဖသံေလးအဆုံးမွာ က်ေနာ္သူ႔ကို ငုံ႔ၿပီးနမ္းလိုက္မိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ နမ္းစုပ္ရင္း သူ႔ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားမိတယ္။ နမ္းၿပီးသြားေတာ့ ိကိုယ္လုံးေလးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆက္ၿပီးဖက္ထားရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကို ေထာက္ၿပီး ထိပ္ဖူးရဲ့ေရွ႕မွာ တားဆီးေနတဲ့ အေျမႇးပါးေလးထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္္တယ္။ ဒုတ္ခနဲ ေဆာင့္မိသြားၿပီး အ…ဆိုတဲ့ အံႀကိတ္ညည္းတြားလိုက္သံေလးနဲ႔အတူ အတားအဆီးဟာ က်ိဳးျပတ္သြားတာကို ခံစားလိုက္မိၿပီး က်ပ္တည္းတဲ့ ကတၱီပါလွိုဏ္ေခါင္းေလးထဲကို က်ေနာ့္လိင္တံဟာ ေလၽွာဝင္သြားတယ္။ ခဏနားထားၿပီး သူ႔ကို ပြတ္သတ္ေခ်ာ့ျမဴရင္း စၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ က်ေနာ့္ေအာက္မွာ လူးလြန့္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ညည္းတြားသံ တိုးတိုးေလးနဲ႔အတူ ခါးေလးကို ပင့္ၿပီးေကာ့ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီလွမ္းဖက္ထားတဲ့ လက္ေလးႏွစ္ဖက္က လက္သည္းေလးေတြဟာ က်ေနာ့္အသားထဲကို နစ္ဝင္ေနတယ္။ သူ႔နို႔ေလးေတြ၊ ခါးေသးေသးေလး၊ တင္ပါးေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပုံသြင္းရႊံ့ေစးလိုပဲ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ့ၿပီးဆုံးျခင္းဟာ နီးကပ္လာတယ္။ လိင္တံဟာ ပိုေတာင့္တင္းလာၿပီး အထဲမွာ သုက္ရည္ေတြ ေရြ႕လ်ားလာတာကို ခံစားမိလာတယ္။ က်ေနာ္သူ႔အေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဆီးခုံခ်င္းပူးကပ္ရင္း ေသြးေတြစီးဝင္ၿပီး ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ အေစ့ေနရာေလးကို လိင္တံနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ဆက္လုပ္တယ္။ ထိလိုက္လြတ္လိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ သူလည္း ၿပီးဆုံးဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာတာကို ခံစားမိတယ္။ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ေတြဟာ ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ျပင္းထန္လာတယ္။ သူနာမွာေတြ မနာမွာေတြ ဘာမွမစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ဆႏၵအတိုင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အားရပါးရထိုးေဆာင့္ရင္း အဆုံးစြန္ေရာက္သြားတဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ က်ေနာ့္လိင္တံဟာ တဆတ္ဆတ္ခါလာၿပီး သူ႔ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲကို သုက္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ေက်ာထဲကိုနစ္ေနတဲ့လက္သည္းရွည္ေလးေတြဟာ စူးခနဲ ပိုစိုက္ဝင္လာၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တစ္ခ်က္ေတာင့္တင္းသြားၿပီး တိရစၧာန္ရိုင္းမေလးတစ္ေကာင္လို မသဲမကြဲအသံတစ္ခုကို ခပ္တိုးတိုးေအာ္ညည္းလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ့ မိန္းမကိုယ္ႂကြက္သားေတြဟာ က်ေနာ့္လိင္တံကို ညႇစ္လိုက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း လွိုင္းေတြကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးၿပီး ကမၻာႀကီးရဲ့ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္သြားၾကတယ္။
ဟိုးအျမင့္ႀကီးကေန တျဖည္းျဖည္းျပန္က်လာတဲ့အခါမွ သူေရာက်ေနာ္ေရာ သတိဝင္လာၾကတယ္။ ကုတင္ေဘး စားပြဲေပၚက wet tissue ဘူးကိုလွမ္းယူၿပီး သူ႔ကိုေရာ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ေရာ သုတ္သင္သန့္ရွင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ အေမြးပြေစာင္ေလးကို အတူတူျခဳံရင္း လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတဲ့ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက က်ေနာ့္ပခုံးနဲ႔လည္ပင္းၾကားမွာ ဖြက္ထားၿပီး က်ေနာ္က ရွမ္ပူနံ့ သင္းပ်ံ႕တဲ့ သူ႔ဆံပင္ ညိဳညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။
က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဒီအခိုက္အတန့္ေလာက္ အရာရာျပည့္စုံေနတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ တစ္ခါမွ မရွိဖူးဘူး။ ။
ၿပီးပါၿပီ
ေမတၱာျဖင့္
