တခုလပ်မဂိုမလေး

သွပ်ပေါ်ကို တဖြောက်ဖြောက်ကျနေတဲ့ မိုးရေစက်သံကို နားထောင်ပြီး အိပ်ဖူးလား။ သိပ်အရသာရှိတယ်။ ဂီတသံ စည်းချက်တွေလိုပဲ။ မိုးရေပေါက်သံ တွေကြောင့် တရေးနိုးတော့ ညဦးပိုင်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို အိပ်မက်များလားလို့ ကျော်သူ တွေးနေမိသေးတယ်။ အိပ်မက်မဟုတ်တာ သေချာတယ်။ ပရုပ်နံ့တွေသင်းနေတဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာ အဝတ်ဗလာနဲ့ ကျော်သူအိပ်နေတယ်။ စောင်ထူထူ တစ်ထည်ကို လွှမ်းထားပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာလည်း ခပ်ပြည့်ပြည့် အမျိုးသမီးလှလှကို ထွေးထားသေးတယ်။ ကျော်သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ ကျောပေးပြီး ဟိုဘက်လှည့်အိပ်နေတယ်။ သူလည်း ကိုယ်လုံးတီးပဲ။ ကျော်သူ က နောက်ကသိုင်းဖက်ထားတာပေါ့။ မှောင်နေတဲ့အခန်း၊ သွပ်ပေါ်က မိုးရေသံတွေ၊ အေးစက်တဲ့ မိုးဥတု၊ စောင်ထဲမှာ၊ ရင်ခွင်ထဲမှာ မိန်းမ တစ်ယောက်။

သင်္ဃန်းကျွန်းမြို့က သာမန် တိုက်တစ်လုံးရဲ့ အိပ်ခန်းတစ်ခန်းဟာ ကျော်သူ့အတွက် နန်းဆောင်တစ်ဆောင်ထက် ခမ်းနားနေခဲ့တယ်။ ညဦးပိုင်းက အားရပါးရ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့လို့လား မသိဘူး။ ၃ ခါလောက်ရှိမယ်။ အောက်ကဟာ က နဲနဲကျင်နေတယ်။ မိုးကပိုပြီးတော့ ကြမ်းလာသလိုပဲ။ ရင်ခွင်ထဲက စီတာ့ ဂုတ်ပိုးကို ဖက်လားလျက် ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို စောင်အပြည့်ဖြစ်အောင် ထပ်လွှမ်းပေးလိုက်တယ်။ နဲနဲလှုပ်လိုက်လို့လား မသိဘူး သူ့ဘက်က လူးလွန့်လာတယ်။ “ဟင် သူ မအိပ်သေးဘူးလား” အမှောင်ထဲက သူ့အသံက မနိုးတဝက် နိုးတဝက်လေး။ စီတာ ဟာ ဟိုဘက်ကို ကျောခိုင်းနေရာကနေ ကျော်သူ့ ဘက်ကို လှည့်လာပြီး ရင်ခွင်ထဲဝင်လာတယ်။ “ချမ်းလိုက်တာ။ ဒီလိုမျိုး ကိုယ်တုံးလုံး မအိပ်ရတာ ကြာပြီ” ကျော်သူက သူလည်း တရေးနိုးလာတာ ဖြစ်ကြောင်းပြောပြပြီး စီတာ့ နဖူးကို ထပ်နမ်းလိုက်တယ်။ စီတာ က လည်း ကျော်သူ့ မေးဖျားကို မော့ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ ကျောကို သိုင်းပေးထားတဲ့ လက်နှစ်ဘက်ကို စောင်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး သူ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို စမ်းလိုက်တယ်။ စောင်ထဲမှာ ရှိတာကြာလို့ ထင်တယ် နွေးနေတာပဲ။ သူ အသာလေး ရုန်းတယ်။ “ခဏလေးကွာ တို့ သေးပေါက်လိုက်ဦးမယ်” “ဗိုက်ဆာလိုက်တာ စီတာ ရယ်” “ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ နို့ပုလင်းနဲ့ မုန့်တွေ ရှိတယ်။ တို့လည်း ဗိုက်ဆာတယ် တူတူစားကြမယ်လေ” စီတာ က မီးခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်မို့ မျက်လုံးတအားကျိန်းသွားတယ်။

ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ စီတာ ဟာ သူ့လုံချည်ကို ကောက်စွပ်ပြီး ရင်လျားလိုက်တယ်။ တမီလ် လူမျိုး စီတာဟာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့်လေး ဖြစ်ပြီးတော့ ရင်သားနဲ့ တင်ကတော့ လှတဲ့အထဲမှာပါတယ်။ တုတ်တုတ်ခဲခဲ ညိုမည်းမည်းလေးပေါ့။ ကျော်သူ အကြိုက်ဆုံးကတော့ သူ့မျက်လုံးဝိုင်း ကြီးနဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံပဲ။ “သူလည်း ထလေ ရော့ ပုဆိုးပြန်ဝတ်။ တန်းလန်းနဲ့ ထမလာနဲ့ ဆွဲမိလိမ့်မယ်” ဆိုပြီး နောက်နေတယ်။ တကယ်ပဲ မစီတာ နဲ့ ငါဟာ လင်မယားတွေလို တစ်အိပ်ရာထဲအိပ်၊ အချစ်နယ်တွေကျွံပြီး တရေးနိုးလာတာပါလား လို့ တွေးရင်း ကျော်သူ ကိုယ့်ကို ကိုယ်မယုံနိုင် ဖြစ်နေတယ်။ ကျေမွနေတဲ့ ပုဆိုးကို အမြန်ကောက်စွပ်ပြီး စီတာ့နားကိုသွား မေးဖျားကို ဆက်ကနဲ့ မော့ပြီး ပွရှုပ်နေတဲ့ သူ့ဆံအုံကြီးကို ဖယ်ပြီး ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ “လာပါ သေးထွက်ကျတော့မယ်ကွ။ မုန့်လည်း စားမယ်ဆို။ ပြီးရင် ပြန်လာမှာပဲကို” “ကျွန်တော် မယုံနိုင်သေးလို့ပါ မစီတာ” “အမလေး မယုံပေလို့ပဲ ဆရာရယ်” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျော်သူ့ပါးကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။

တစ်ခေါက်လောက်တော့ ပေးနမ်းပါ ချစ်သူရယ်လို့ ပြောပြီး သူ့နူတ်ခမ်းတွဲတွဲကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ စီတာ့ လျှာဖျားလေးက ကျော်သူ့ ပါးစပ်ထဲ အလိုက်သင့်ဝင်လာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အနမ်းရေယာဉ်ကျောထဲ ထပ်မျောပြန်ပြီ။ သွပ်ပေါ် မိုးပေါက်ကျတဲ့အသံ တဗျောင်းဗျောင်းကို ကျော်သူ မကြားရတော့သလိုပဲ။ ကျော်သူနဲ့ မစီတာ တို့ ဆုံတွေ့တဲ့ ပုံကို ပြန်ပြောရရင်….။ ကျော်သူက စက်မှုတက္ကသိုလ် ကျောင်းသားပါ။ ကျောင်းတက်ရင်း နဲ့ တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ဝင်ငွေရအောင် သိပ္ပံတွဲက အတွက်အချက် ဘာသာရပ်တွေကို ကျူရှင်ပြတယ်။ အသက်ကလည်းငယ်၊ နာမည်ကြီး ကျူရှင် ဆရာကလည်း မဟုတ်သေးတော့ အိမ်ဝိုင်းတွေနဲ့ study guide ဝိုင်းတွေကို အားပြုရတယ်။ ကျော်သူက အသင်အပြ ကောင်းတာမို့ နာမည် မြန်မြန်ရလာတယ်။ စာသင်ချိန် စည်းကမ်းရှိတယ်။ စာအသင်အပြ ကောင်းတယ်။ နောက်ပြီး ကျောင်းသူ တွေနဲ့လည်း အနေအထိုင် တည်ကြည်တယ်။ မတည်ကြည် လို့ကလည်း မရဘူးလေ။ ကိုယ်က စာသင်ပြီး ရပ်တည်နေတာ နာမည်ပျက်တော့ ကျော်သူ မခံနိုင်ဘူး။

ဒါကြောင့် ကျော်သူ ဟာ အမြဲတမ်း စာသင်ဝိုင်းတွေ ပြည့်နေလေ့ရှိတယ်။ ကိုယ့်ကျောင်းစာ ထိခိုက်မှာ စိုးလို့ ကျော်သူ့ အမေကတောင် စာသင်ဝိုင်းတွေ လျှော့ပါလို့ ကျော်သူ့ကို သတိပေးရတယ်။ ကျော်သူကတော့ အားချိန်မထားဘဲ စာသင်ပါတယ်။ သူ့ကျောင်းစရိတ်တင်မက သူ့အမေ စိတ်ကြိုက် မီးဖိုချောင် စရိတ်လည်း ထောက်နိုင်တယ်လေ။ တစ်ရက်တော့ ကျော်သူ့ တပည့်တစ်ယောက်က ညပိုင်းအချိန်အားလားလို့ မေးလာတယ်။ ကုလားလေး တစ်ယောက်က အိမ်ခေါ်သင်ချင်လို့တဲ့။ ကျူရှင်တော့ ယူထားတယ်၊ ရူပဗေဒ၊ ဓာတု ဗေဒ မလိုက်နိုင်လို့ ညဘက် အိမ်ကို ဆရာခေါ် သင်ချင်တာဆိုပဲ။ ကျော်သူ က နေ့တိုင်း ည ၉ နာရီအထိ ပြည့်နေပြီ။ ၉ နာရီ ထိုးရင် အိမ်ကို စက်ဘီးနဲ့ ပြန်ရတာ။ ဒါတောင် သိပ်နောက်ကျသွားရင် အမေက စိတ်ပူလို့ မဆုံးဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ ငြင်းလိုက်တယ်။ နောက်နေ့ရောက်တော့ ကုလားလေး က ကျော်သူ့ တပည့်အိမ်ရောက်လာတယ်။ သူ့အိမ်မှာ သူနဲ့ သူ့အမ နှစ်ယောက်တည်း နေကြောင်း၊ ကျွန်တော် ၉ နာရီမှ သူ့အိမ်ကို ဝင်နိုင်ပါကြောင်း၊ physics နဲ့ chemistry နှစ်ဘာသာတည်း ကို တစ်ပတ်နှစ်ညလောက် ဝင်ပြီး သူနားမလည်တာရှင်းပြရင် အဆင်ပြေကြောင်း၊ သူ့အခန်းမှ ညအိပ်ပြီးမှ ပြန်လို့ရပါကြောင်း ၊ လစာကိုလည်း ဈေးမဆစ်ပါဘူးလို့ သူ့အမ က ပြောပါကြောင်း မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောရှာတယ်။

ကျော်သူလည်း ကုလားလေး ကို သနားသွားတယ်။ စာလိုလားတဲ့ ကလေးကျတော့လည်း မရှင်းတဲ့ ဘာသာကို ထပ်သင်ရဖို့ ခုလောက်တောင် ကြိုးစားတာပါလားလို့ သူ့ဇွဲကို အသိအမှတ်ပြုရင်း ခေါင်းငြိမ့်ဖြစ်လိုက်တယ်။ ကုလားလေး နာမည်က မိုးခိုင် တဲ့။ ဒီလိုနည်းနဲ့ ကျော်သူဟာ စီတာ နဲ့ တွေ့ဖို့ ဖန်လာတာပဲ။ တစ်ပတ်ကို ကြာသာပတေး၊ သောကြာ နှစ်ရက် ကုလားလေးအိမ်ကို ည ၉ နာရီဝင်တယ်။ ၁၁ ခွဲ ၁၂ လောက်ထိ စာအတူလုပ်ကြတယ်။ မိုးခိုင် က ဉာဏ်ကောင်းတယ် ကြိုးလည်းကြိုးစားတယ်။ သူ့ကို စာပေးထားပြီးရင် ကျော်သူ တစ်ယောက် ကိုယ့်စာကိုယ် လုပ်နေလို့ ရတယ်။ တစ်ရက်တော့ ကျော်သူလည်း မိုးခိုင် ကို နည်းနည်း စပ်စုကြည့်တယ်။ “ငါ ရောက်လာရင် အိမ်ရှေ့က ဆေးဆိုင်ကို သိမ်းသိမ်းနေတဲ့ တစ်ယောက်ကွာ။ ငါတို့ကို လက်ဘက်ရည် လာလာပို့တာ အဲဒါဘယ်သူလဲကွ” “ကျွန်တော့် အမလေ။ ဆရာရဲ့” “ဟေ.. မင်းတို့က ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ မောင်နှမ နှစ်ယောက်တည်း နေတာလား။ မိဘတွေ မရှိဘူးလား။ ငါဒီမှာ စာသင်နေတာ တစ်လပြည့်တော့မယ်။ မင်းအိမ်က လူဆိုလို့ မင်းအမ ပဲ မြင်ဖူးတယ်” “ဟုတ်တယ် ဆရာ။ မောင်နှမ နှစ်ယောက်ပဲနေတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမက တောမှာ မိဘတွေနဲ့နေတာ။ စီတာ့ ကို ရန်ကုန်သား ဟိန္ဒူတစ်ယောက်က တောင်းရမ်းလို့ အိမ်ကပေးစားလိုက်တယ်။ သူ့ယောက္ခမနဲ့ သူ့ ယောကျၤားက ပိုက်ဆံရှိတယ်။ သူနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး ၂ နှစ်လောက်မှာ သူ့ယောကျၤား ကုလားကြီး ဆုံးသွားလိုက်တယ်။ ခု နေတဲ့ တိုက်နဲ့ ရှေ့က ဆေးဆိုင်ကို သူ့ယောက္ခမတွေက အမွေပေးထားတာ။ နေ့ခင်းဆို စီတာ က အလုပ်သမားတွေအတွက် ဒီအိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်၊ ဆေးဆိုင်မှာ ဈေးရောင်းပေါ့။ သူ့ယောက္ခမတွေက စောင့်ရှောက်ထားတာ။

အရင်က သူ့ယောင်းမတွေ လာနေပေးတယ်။ ခုသူတို့လည်း ယောကျၤားရကုန်လို့ လိုက်သွားကြပြီ။ ကျွန်တော့်အမက မုဆိုးမ အနေနဲ့ ကျန်ခဲ့တာ။ တော်သေးတာပေါ့ ကျွန်တော်ကလည်း ဆယ်တန်းဖြေရမှာမို့ ဒီမှာလာနေတော့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အဖော်ရတာ” မုဆိုးမ ဆိုပါလား။ အသက် ၃၀ စွန်းစွန်းလောက် ရှိမယ်လို့ ကျော်သူကတော့ ထင်တယ်။ ငါနဲ့ဆို ဆယ်နှစ်လောက် ကွာပါလားလို့ မဆီမဆိုင် တွေးမိသေးတယ်။ ရိုးရိုးအိမ်နေရင်း အဝတ်အစားလေးတွေ ပဲ ဝတ်ပြီး မြင်နေကျပေမယ့် ကျော်သူ သူ့ကို သတိထားမိတယ်။ ကျော်သူ စာသင်ဖို့ လာတဲ့အချိန်ဆို သူက ဆေးဆိုင်ပိတ်နေတာ။ “ဆရာ ရောက်လာပြီလား” ဆိုပြီး ကုလားသံဝဲဝဲ နဲ့ လှမ်းလှမ်းနူတ်ဆက်တယ်။ ကျော်သူ ကတော့ ဟုတ်ကဲ့ အမ ဆိုပြီး အိမ်ကြီးထဲ ဝင်ခဲ့တာပဲ။ အသားညိုမဲမဲ၊ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း၊ နှာတံပေါ်ပေါ်၊ နူတ်ခမ်းက ခပ်တင်းတင်းရဲရဲလေးနဲ့၊ ဆံပင်အုံကြီးကတော့ နည်းတာကြီးမဟုတ်။ အိမ်နေရင်းမို့ ဘရာ များ မဝတ်ထားဘူးလားမသိ။ သူလမ်းလျှောက်တိုင်း ရင်က တုန်နေတတ်တယ်။ ကျောင်းဆရာ သမာဓိ နဲ့ မမြင်ဟန်ဆောင်ပြီး တံတွေးမြိုချရတာ အမော။ “မင်းအမ နာမည်ကလည်း အဆန်းပဲကွ စီတာ တဲ့” “စီတာ ဆိုတာ ဟင်ဒီ လို ပြောတာဆရာရဲ့။ မြန်မာလိုဆို သီတာ ပေါ့။ ဆရာ ကျွန်တော့်အမကို ကြိုက်နေတာလား။ တော်တော်စိတ်ဝင်စားနေတယ်။ ပဲနဲ့ နို့ ပဲ တစ်သက်လုံး စားချင်တယ်ထင်တယ်” “ဟာကွာ မိုးခိုင် ကလဲ။ ကဲကဲ စာလုပ် ဟေ့ရောင်” မိုးခိုင်ကို ပိတ်ဟောက်လိုက်ပြီး သူ့အတွက် နောက်မေးခွန်းတွေ ပြင်ပေးနေလိုက်တယ်။ ကျော်သူ့ စိတ်ထဲမှာ လမ်းသွားရင်း ခါခါပြီး ရမ်းသွားတဲ့ တင်လုံးကြီးတွေနဲ့ ပြုံးလိုက်တိုင်းဖွေးကနဲပေါ်သွားတဲ့ သွားညီညီလေးတွေ ပေါ်က နူတ်ခမ်းကြီးကို မြင်ယောင်နေတယ်။

ဒီလို စော်ကြီးနဲ့သာ ချစ်လိုက်ရရင်ကွာ။ ကုလားမတွေနဲ့ ဟိုလိုဟိုဟာ ဖြစ်ရင် ကျန်းမာရေး ကောင်းတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်။ ဒါဆို သူ့ယောကျၤားက ဘာလို့ သေသွားသတုံး။ လူတွေကလည်း လျှောက်ပြောကြတယ် ထင်တယ်။ မိုက်တာကတော့ အမှန်ပဲ။ တစ်တစ် တုတ်တုတုတ်နဲ့။ မျက်လုံးရွဲကြီးကလည်း အကြည့်ခံလိုက်ရတဲ့ သူတိုင်း ဂွေးတောင်သွားလောက်တယ်။ ထန်တိုင်း အောစာအုပ်တွေထဲကလို အဆင်ပြေရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲလို့ ကျော်သူ တွေးမိသေးတယ်။ “ကဲ မိုးခိုင်..အောစာအုပ်ထုတ်စမ်း” “ဗျာ ဆရာ” “အာ..အဲ..လော့ဂရပ်သမ် စာအုပ်ထုတ်စမ်းပြောတာ။ မင်းက ဘာတွေကြားနေမှန်းမသိဘူးကွာ” “ဆရာ ဒီမှာ ညအိပ်ပြီး စာသင်တဲ့နေ့ အမျိုးသမီးကို ထားခဲ့ရမှာပေါ့” “အာ…ကျွန်တော်က အမျိုးသမီးမရှိပါဘူး။ အမေနဲ့ နေတာဗျ” အော် လို့ တစ်ခွန်းပဲ ပြောပြီး စီတာ က အခန်းကို ဆက်ရှင်းနေတယ်။ ဒီနေ့ မိုးခိုင် အလှူတစ်ခုပါသွားတာကြောင့် အိမ်ပြန်ရောက်နောက်ကျတယ်။ ခုမှ ရေချိုးနေတုန်း။ စီတာ က ကျော်သူသောက်ဖို့ လက်ဘက်ရည် လာချပေးရင်း မိုးခိုင် အခန်းကို ရှင်းရင်း စကားပြောနေတာ။ ကျော်သူ ကတော့ လက်ဘက်ရည် ချပေးရင်း မြင်လိုက်ရတဲ့ နို့အမွှာကြီး မြင်ကွင်းကြောင့် ဘာတွေပြောနေမှန်းတောင်မသိဘူး။ “မစီတာ ကျွန်တော့် စက်ဘီးကို ထားခဲ့လို့ရမလား နေ့ခင်းနေ့လယ်” ” ရပါတယ် သော့တော့ ခတ်သွားဆရာရေ။ နေ့ခင်းက အလုပ်သမားတွေနဲ့ လူများတယ်။ ညဆိုရင်တော့ ကျွန်မတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်တည်း။ နေ့ခင်းမှ မဟုတ်ပါဘူး တခြားညပိုင်းတွေလည်း လာပါဆရာ။ ထမင်းလေးဘာလေး ဝင်စားပေါ့” စားချင်တာ ထမင်းမဟုတ်ဘူး ဒေါ်ကုလားမရဲ့ လို့ ကျော်သူ စိတ်ထဲကပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်။ “မစီတာ ဘာပဲလိုအပ်လိုအပ် ကျွန်တော့်ကို ပြောပါ။ မိုးခိုင် အမ ဆိုတော့ ကျွန်တော့ အမ လိုပဲပေါ့” ကိုင်း ဖြစ်ချင်တာဖြစ် ကျော်သူကတော့ စကား လမ်းကြောင်းနေပြီ။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ။

ကျွန်မ ကတော့ ဘာမှ မလိုပါဘူး။ တစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ပျင်းတာပါပဲ။ မောင်တစ်ကောင် ရောက်လာမှ သူ့ဝေယျာဝစ္စ နဲ့ ဆိုင်အလုပ်ပဲရှိတာ” “ကျွန်တော်လည်း ကျောင်းစာ နဲ့ ကျူရှင်တွေနဲ့ ပဲ လုံးလည်လိုက်နေတာ။ တစ်ခါတစ်ခါတော့ တော်တော် ပျင်းခြောက်ခြောက်နိုင်တယ်။ စက်ရုပ်လိုပဲလေ” ကျော်သူ တစ်ယောက် သူသိပ်ကြိုက်တဲ့ စပါယ်ရှယ် မျက်လုံး ကြီးတွေကို ဆုံအောင်ကြည့်ပြီး ပြောချလိုက်တယ်။ ကျော်သူ ပြောချင်တာကို စီတာ သဘောပေါက်တဲ့ ပုံပဲ။ သူ့ကို ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး သက်ပြင်းချနေတယ်။ သိပ်လှတဲ့ ရင်နှစ်မွှာကတော့ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ပေါ့။ ကျော်သူကလည်း ဒီနေ့မှ ဘာတွေဖြစ်ပြီး နူတ်သွက်အာသွက်ဖြစ်နေမှန်းမသိ။ မထူးဘူး ဆိုပြီး လက်ပါသွက်လိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ စီတာရဲ့ လက်ညိုညိုဖောင်းဖောင်းအိအိလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ “ကျွန်တော်နဲ့ စကားပြောရတာ ပျော်တယ်မဟုတ်လား စီတာ” “ဟိုမှာ မိုးခိုင် လာနေပြီ” ဆိုပြီး သူ့လက်ကို ရုတ်ကနဲ ဖယ်သွားပြီး အခန်းထဲက မပြေးရုံတမယ် ထွက်သွားတယ်။

သူ့ရယ်သံလေး ကျန်ခဲ့တာမို့ စိတ်ဆိုးသွားတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျော်သူ သိတယ်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ကနဲဖြစ်သွားတာ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး။ ခဏနေ မိုးခိုင် ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး ဝင်လာတော့ စာစသင်တယ်။ စာသင်ရင်း ဘာတွေ ပြုံးစိစိ ဖြစ်နေတာလဲလို့ မိုးခိုင်က တောင်မေးရတယ်။ စိတ်ကတော့ စီတာ့ ဆီမှာ အပြည့်ရောက်နေတာ။ ခဏနေတော့ ဒေါ်ကုလားမ က လက်ဘက်တွေသုတ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ “ဆရာတို့ ဆရာ တပည့် စာလုပ်ရင်း စားရအောင် ကျွန်မ သုတ်လာတာ” တဲ့။ကျော်သူ နဲ့ မိုးခိုင် ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ “ဒီကောင် စာလုပ်ရဲ့လားဆရာ” သူ့ကိုယ်သင်းနံ့က အဆန်းဗျ။ မုန်ညှင်းဆီ နံ့ နဲ့ ပရုပ်မှုန့်နံ့ပေါင်းထားတာ။ ခင်ဗျားတို့ အဲဒီအနံ့သိချင်ရင် ဟိန္ဒူမတစ်ယောက်ကို ရည်းစား ထားကြည့်လို့ပဲ အကြံပေးရမယ်။ “စာလုပ်ပါတယ်။ မိုးခိုင် က ကြိုးစားတယ်” လို့ ကျွန်တော် ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ မျက်လုံးတွေကတော့ တခြားစကားတွေပြောနေတာပေါ့။ မိုးခိုင် မမြင်အောင် စားပွဲအောက်ကနေ စီတာ့လက်ကို ကျော်သူ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ စီတာ က ဖွဖွလေး ဆွဲဆိတ်ပြီး မသိမသာ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ “ကဲကဲ…ဆရာတို့ကို မနှောက်ယှက်တော့ဘူး။ ကျွန်မ အိပ်တော့မယ်။ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ နွားနို့ ကြိုပြီးသားရှိတယ်။ ဆာရင် ထသောက်ကြနော်” လို့ပြောပြီး ထထွက်သွားတယ်။ ကျော်သူဆိုတာ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတာပဲ။ ည မိုးခိုင် အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတုန်း တရှူးရှူး နဲ့ အိပ်နေတဲ့ တပည့်ကျော်ကို ကြည့်ပြီး ခုနေများ စီတာ့ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ရရင်လို့ တွေးမိတယ်။ သူများအိမ်မှာ ကျောင်းဆရာတစ်ယောက်အနေနဲ့ ခုလိုလုပ်ဖို့ မတော်ပါဘူးလေ ဆိုပြီး ဆန္ဒကို အတင်း သိက္ခာနဲ့ ထိန်းတယ်။ ဒီနေ့ ကျောင်းမှာ ပုံဆွဲခန်းထဲ ဗိသုကာနဲ့ ဆိုင်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာပုံတွေ ဆွဲရတယ်။ စိတ်က စီတာ့ အိမ်ကို သွားရမှာမို့ ကျော်သူ တစ်ယောက် စာလုပ်ရတာ စိတ်မပါ။ မယားတရူးဆိုပြီး ပြောကြတာ ဒါမျိုး ထင်တယ်။ အရင်ကလည်း အသက် ၂၀ အရွယ် လူပျိုမို့ ထန်ဖူးပါတယ်။ ဒီလောက်ကြီး စိတ်ထဲရောက်အောင် ထန်တာမျိုး မဖြစ်ဖူးဘူး။

အတင်းစိတ်ကို ဆွဲထိန်းပြီးတော့ စာထဲ အာရုံပို့ရတယ်။ ကျောင်းကပြန်တော့ ဖယ်ရီပေါ်မှာလည်း အရင်လို သီချင်းအော်ဆိုတာ၊ မိန်းကလေးတွေကို နောက်တာတောင် မလုပ်ဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုယ်စာသင်မယ့်အိမ်ကို သွားဖို့ ဒီလောက်တောင် ပျော်ရွှင်မြူးတူး စိတ်ဓာတ်တွေ တက်ကြွနေတဲ့ ဆရာ ဟာ teacher of the year ဆုတော့ ရသင့်တယ် မထင်ဘူးလား။ ဒါပေမဲ့ စိတ်က တပည့်ဖြစ်သူ ဆီမှာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ တပည့်အမ ဆီမှာပဲ။ ဒီညတော့ စာသင်ပြီး မိုးခိုင်အိပ်ပြီဆို ရအောင် ချိန်းတွေ့မယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ တေးထားလိုက်တယ်။ ဒါမျိုးလုပ်လိုက်မှပဲ ငါ့စိတ်ထဲကနေ ဒီမမလှလှ ကုလားမ ပြန်ထွက်သွားမှာပဲလို့ ကျော်သူ ထင်တယ်။ ဖယ်ရီကား ရန်ကုန်မြို့ထဲ ပြန်အဝင်မှာပဲ မိုးတွေရွာလာတယ်။ ပထမတော့ အေးအေးဆေးဆေး ရွာနေပြီး နောက်ပိုင်းတော့ အုန်းဒိုင်းကို ကြဲလာတော့တယ်။ ဒီနေ့မှ ထီးကမပါ။ ညနေ ငါးနာရီဟာ ငါးနာရီနဲ့ကို မတူဘူး။ ဆင်းနေကျနေရာရောက်တော့ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။ မှတ်တိုင်ထဲဝင်ခိုပေမယ့် မလုံပါဘူး။ မိုးက ဆက်ပြီး ရွာနေမြဲ။ မှတ်တိုင်ထဲမှာလည်း ကျော်သူ့လို မိုးခိုနေသူတွေက အများကြီး။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ငါးနာရီခွဲကျော်လာပြီ။ ၆ နာရီလောက်ဆို မိုးခိုင်က ကျူရှင်က ပြန်ရောက်တော့မယ်။ မိုးရေထဲမှာပဲ မှတ်တိုင်တဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ စာသင်အိမ်ကို ပြေးဖို့ ကျော်သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျောင်းမှာက ဒီနေ့ တစ်နေကုန် ပုံပဲဆွဲရတာ။ ဒါကြောင့် စာအုပ်သိပ်ပါမလာဘူး။ မိုးကာအိတ်မို့ တော်ရုံရေလောက်တော့ရတယ်။ အဝတ်တွေစိုတာက ပြဿနာမရှိ။ မိုးခိုင် အကျႌယူဝတ်မယ်။ မနက်ကျမှ တစ်ခုခု ဝယ်ဝတ်ပြီး ကျောင်းထသွားရုံပေါ့။ အပြေးတစ်ပိုင်း မိုးခိုင်တို့ အိမ်ဘက်ကို လာခဲ့တယ်။ မိုးက သည်းသည်းမည်းမည်း ဖြစ်လာတဲ့အပြင် မှောင်ပါမှောင်ကျလာတယ်။ ကျော်သူ လည်း ဆေးဆိုင်ရှေ့က အမိုးအောက်ကို အပြေးကလေးဝင်လိုက်ရတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ ကြွက်စုတ်ပေါ့။

မိုးခိုင် ရဲ့ အမ ကဆေးဆိုင်ထဲကနေ အလန့်တကြားလှမ်းအော်တယ်။ “ဟောတော်.. မနက်က ဆရာ့အိမ်ကို လှမ်းပြီး ဖုန်းဆက်သေးတယ်။ ဆရာအပြင်ထွက်သွားလို့တဲ့။ ဆရာ့တပည့်က ဒီည ဘုရားကျောင်း သွားတယ်။ အဲဒါ ဆရာ့ကို ဒီညစာသင်ချိန်လေး ဖျက်ပေးပါ ခွင့်တိုင်မလို့။ လာဆရာ အထဲဝင် အထဲဝင် ဆရာတပည့်ပုဆိုးလဲထားလိုက်” ပြောပြီးဆိုပြီး သံပန်းတံခါးကို ကုန်းပြီး တံခါးချက်ဖွင့်ပေးတယ်။ သူ့ခေါင်းအငိုက်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ခုလို နှစ်တွေအများကြီး ကြာတာတောင် မမေ့ဘူး။ တမီလ်ဟိန္ဒူမ တစ်ယောက်ရဲ့ ညိုဝင်းဝါနေတဲ့ ရင်နှစ်မွှာဟာ လှတာနဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတာကို ပေါင်းထားတာပဲ။ ယောင်ပြီး အကြာကြီး ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အပျိုတုန်းကဆို ဘယ်လောက်တောင်များ လှလိုက်မလဲ မမမုဆိုးမ ကုလားမလေးရယ်။ “ဆရာ အထဲဝင်လေ” “အော်ဟုတ်ဟုတ်” အထဲကိုဝင်လိုက်တာဟာ ကျွန်တော့်အတွက် နတ်စည်းစိမ်ခံစားရမယ့် ညထဲကို ပျော်ဝင်လိုက်တာပဲ ဆိုတာ အဲဒီတုန်းက ဘယ်သိပါ့မလဲ။

မိုးက လေပါ ပါပြီး ပိုကြမ်းလာတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း မိုးကြီးပြီး လေပါလာရင် EPC က မီးဖြတ်လိုက်ပါလေရော။ သူတို့အိမ်က ခေတ်ဟောင်းပုံစံ ဆောက်ထားတဲ့ တိုက်ဟောင်းကြီး။ အတော်မှောင်တယ်။ “ဆရာခဏလေးနော်။ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းလိုက်ဦးမယ် အင်ဗာတာက ဆိုင်ပို့ထားရတယ် ဆရာရေ” ယ ဆိုပြီး ဖယောင်းတိုင်သွားထွန်းနေတယ်။ အိမ်ထဲမှာ သူနဲ့ငါ နှစ်ယောက်တည်းပါလား၊ မိုးခိုင်ကလည်း ဘုရားကျောင်းမှာ အိပ်မှာ ဆိုပါလားကို တွေးပြီး ကျော်သူ့ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းမြည်လာတယ်။ ရေစိုဝတ်နဲ့ ကျော်သူ့ကို စွပ်ကျယ်လက်စက တစ်ထည်၊ ပုဆိုးတစ်ထည်လာပေးတယ်။ ဖယောင်းတိုင်မီး မှိန်ပြပြအလင်းနဲ့ပဲ ကိုယ်ဝင်နေကျ ကျော်သူ့ အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တယ်။ အခန်းထဲက မှောင်လို့ပေါ့ အကျႌကို အရင်ချွတ် ပြတင်းပေါက်ကနေ ရေကိုညှစ်ချပြီးတော့ လှမ်းလိုက်တယ်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါယူပြီး ခေါင်းကို သုတ်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန် ရုတ်တရက် အခန်းထဲကို ဖယောင်းတိုင် အလင်းရောင်ဝင်လာတယ်။ “ဆရာ ထမင်းစားလိုက်တော့… ဟာ ကန်တော့ ကန်တော့” အပေါ်ပိုင်းကို သဘက်စောင်ကြီးခြုံထားပြီး အောက်ပိုင်းဗလာကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကျော်သူ့ကို မြင်တော့ စီတာ လန့်ပြီး လက်ထဲက ဖယောင်းတိုင် လွတ်ကျ အောက်ရောက်တော့ ငြိမ်းသွားတယ်။

အရာအားလုံးဟာ မှောင်အတိကို ကျသွားတယ်။ စီတာ ထိုင်လိုက်ပြီး ဖယောင်းတိုင်ကို လိုက်စမ်းနေတာ ကျော်သူ အသံကြားတယ်။ လွှမ်းထားတဲ့ သဘက်စောင်ကို ခါးကို ပတ်လိုက်တယ်။ လိုက်စမ်းနေတဲ့ စီတာ့နားကို ကျော်သူထိုင်ချလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကို ကြားရတယ်။ ကိုယ်သင်းနံ့ကိုလည်း ရလိုက်တယ်။ ကြက်သီးတွေထောင် ဖျင်းကနဲ ထသွားတယ်။ လိုက်စမ်းနေတဲ့ စီတာလည်း ငြိမ်နေတယ် အမှောင်ထဲမှာ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လက်နှစ်ဖက်ကို ကျော်သူ ကိုင်ထားလိုက်တော့ စီတာ မရုန်းပါဘူး။ “မစီတာ..။ ကျွန်တော့်ကို လက်ခံပေးပါနော်” စီတာ ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။ ဘယ်ပြန်ပြောနိုင်ပါ့မလဲ။ ယောကျၤားနဲ့ ၂ နှစ်ကျော် ကင်းကွာနေတဲ့ မုဆိုးမလေး။ ပျိုရွယ်ပြီး ပညာတတ်ရည်မွန်တဲ့ ကျော်သူ့လို လူငယ်ခပ်ချောချောနဲ့ မှောင်မိုက်နေတဲ့ အခန်းထဲမှာ။ နဂိုထဲက လေးစားရင်းစွဲရှိတဲ့ အသင်အပြကောင်းသူ ကျူရှင်ဆရာ။ စီတာ့ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ကျော်သူက သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ “ဆရာ အအေးပတ်မယ်နော်။ ရေတွေခြောက်အောင် သုတ်လိုက်ဦး” ကျော်သူ အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံနိုင်ပါဘူး။ စီတာ့ပါးကို တရှိုက်မက်မက် ခပ်ပြင်းပြင်း နမ်းချလိုက်တယ်။ သူငြိမ်နေတယ်။ နောက်ထပ် ပါးတစ်ဖက်ကို ထပ်နမ်းလိုက်တယ်။

စီတာ ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်ပြီး ကျော်သူ့ရင်ခွင် ထဲ ဝင်လာတယ်။ ခပ်ထွားထွား ရင်သားတစ်စုံက ကျော်သူ့ရဲ့ ဝမ်းဗိုက်အထက်နားကို လာထိတယ်။ သိတဲ့ အတိုင်း ယောက်ျားလေးများဟာ တဏှာစိတ်ထဖို့ မိန်းကလေးတွေထက် လွယ်တယ်။ အောက်က ပစ္စည်းက ဒိန်းကနဲကို ထောင်လာတာ။ နောက်တော့ စီတာ့တစ်မျက်နှာလုံးကို ဘယ်နှစ်ချက် နမ်းမိမှန်း ကျော်သူ့ မေ့သွားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ပါးတွေနမ်းပြီးတော့ နူတ်ခမ်းကို ဆင်းနမ်းပြီလေ။ “ကြမ်းပြင်ကြီးမှာ ဆရာရယ်။ အအေးပတ်မယ်” “ဆရာလို့ မခေါ်ပါနဲ့လား စီတာရယ်” “အခန်းထဲဖြစ်ဖြစ် သွားရအောင်လား သူရယ်” ကျော်သူ နဲ့ စီတာ့ကို အသိစိတ်က ဦးမဆောင်နိုင်တော့ဘဲ ပြင်းပြလောင်မြိုက်နေတဲ့ ဆန္ဒကပဲ ဦးဆောင်နေတော့တယ် မိုးသံတဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ အေးစက်မှောင်မိုက်နေတဲ့ ညဦးပိုင်းမှာ အမျိုးသမီးတစ်ဦးနဲ့ အနမ်းတွေ ဖလှယ်ရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းတဲ့ စည်းစိမ်လဲဆိုတာ ကျော်သူ့လောက်တော့ ဘယ်သူမှ သဘောပေါက်မယ် မထင်ဘူး။ စီတာ့ အိပ်ယာပေါ်မှာ အပေါ်ကနေမိုးပြီးတော့ နူတ်ခမ်းကို နမ်းနေတယ်။ အစပိုင်းကတော့ စီတာ့ အပေါ် နူတ်ခမ်းကို စုပ်ပြီး ဖွဖွလေးနမ်းနေတာပါ။

စီတာက အောက်နေပြန်ဖက်ထားပြီး ကျော်သူ့ အောက်နူတ်ခမ်းကို ပြန်စုပ်ပေးနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အနမ်းတွေက ကြမ်းလာတယ်။ ကျော်သူရော စီတာရောဟာ ပါးစပ်ကို အကျယ်ဆုံး ဟနမ်းနေကြပြီး နူတ်ခမ်းများထက် အထဲက လျှာတွေက ပိုပြီး အလုပ်လုပ်ကြတယ်။ တစ်ယောက်လျှာကို တစ်ယောက်စုပ်နေရတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာသွားတယ်ဆိုတာ မသိတော့ဘူး။ စီတာ့မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကို ပါးနှစ်ဖက်ကနေ ကိုင်ပြီး လျှာချင်စုပ်ရတာကို ကျော်သူ သိပ်ကြိုက်လို့ ခဏလေး တောင် အနားမပေးဘူး။ မရှိဘူးဆိုရင် အချိန် ၁၅ မိနစ်လောက်ကို ကြာမယ်။ တော်တော်ကြာမှ မျက်နှာချင်း ခွါလိုက်တယ်။ အမှောင်ထဲမှာ ကျင့်သားရလာတော့ စီတာ့ မျက်နှာကို ခပ်ဝါးဝါးမြင်ရတယ်။ ရီဝေနေတဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးနဲ့ ကျော်သူ့ကို မောကြည့်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေတယ်။ “ရူးတော့မယ် သူရယ်။ ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ” လို့ ပြောပြီး ကျော်သူ့ ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းတယ်။ ကျော်သူ နောက်တစ်ဆင့် လှုပ်ရှားပြီ။ စီတာ့ လည်ပင်းကို မနာအောင် ဖွဖွလေး ခဲထားပြီး လည်ပင်းက သွေးကြောကို လျှာကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး လိုက်ထိုးပေးနေတယ်။ “အားရှီး..။ သူရယ်..အင်း..ဟင်း ဟင်း” ဆိုပြီး ညည်းသံတွေ ထွက်လာတယ်။ လည်ပင်းကို စုပ်ပြီး တော့ သူ့နားရွက်တွေကို ဆက်ကလိတယ်။ နားရွက်ဖျားလေးတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်နေရင်းကို စီတာကတော့ တွန့်လိမ်နေတာပဲ။ နားထဲကို လျှာလည်း ထည့်လိုက်ရော အသံစုံကို ကြားရတာပဲ။ အဲဒီမှာ သိပ်ထူးဆန်း တဲ့ အထိအတွေ့တစ်ခုရတယ်။ အောက်ကနေ ကျော်သူ့ ဘောကို စီတာ လာကိုင်တာပဲ။ တုတ်ချောင်းကို ပဲ ကိုင်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ အောက်က ဥတွေကနေစပြီး တပြုံလုံးကို ကိုင်ပြီး ပွတ်နေတာ။

သူအားမလို အားမရဖြစ်နေပုံပဲ။ “ချွတ်မယ်နော် စီတာ” “အင်း” ကျော်သူ ဟာ စီတာ့ရဲ့ အိမ်နေရင်း အကျႌရဲ့နှိပ်ကြယ်သီးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာအောက်ကနေ လျှံထွက်နေတဲ့ နို့အုံကြီးကို ခပ်ရေးရေး မြင်နေရတယ်။ အားရပါးရ ဖိချေလိုက်ချင်တာ။ စီတာက ကျော်သူ့ အင်္က ျီကြယ်သီးတွေကို တစ်ခုချင်း ဖြုတ်ပေးနေတယ်။ လုံးထွေးနမ်းနေရင်းနဲ့ ကျော်သူ့ အောက်ပိုင်းကို ပတ်ထားတဲ့ သဘက်စောင်ကတော့ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်သွားမှန်းမသိတော့။ ဘရာဇီယာကို မချွတ်ခင် နို့အုံကြီးရဲ့ အပြင်သားတွေကို ကျော်သူ နမ်းတယ်။ သက်ပြင်းတချချနဲ့ စီတာဟာ ဘယ်တော့ ဘရာတစ်ခုလုံးကို ချွတ်ချလိုက်မလဲဆိုတာ မချင့်မရဲနဲ့ စောင့်နေတယ်။ ကျော်သူလည်း စိတ်ရှိ လက်ရှိကစားပြီးတာနဲ့ ကျောနောက်က ကျယ်သီးကို လှမ်းဖြုတ်ပြီး စီတာ့ အပေါ်ပိုင်းကို ဗလာကျင်းလိုက်တယ်။ နို့ကြီး တစ်လုံး တစ်လုံးဟာ ထောပတ်သီး အကြီးစားတစ်လုံးစာလောက်ရှိတယ်။ မစို့သေးခင် စိတ်ကြိုက်နယ် တယ်။ နို့ကို စပြီးတော့ စို့လိုက်တာနဲ့ စီတာက အသံပေါင်းစုံ ပြန်ထွက်လာပြန်တယ်။ “ကြိုက်တယ်။ ကြိုက်တယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးနမ်းပါ။ နမ်းပါ” ကျော်သူ အလုပ်နဲ့ ဆက်ပြီး သက်သေပြနေလိုက်တယ်။ ဟိုဘက်နို့ စို့လိုက် ဒီဘက်နို့ ပြောင်းစို့လိုက်နဲ့ပေါ့။ သိပ်ကို အားရစရာကောင်းတယ်။ စီတာ ကတော့ ညည်းညူရင်း ကာမအရသာကို အပြည့်ခံစားနေတယ်။ ကျော်သူ့ရဲ့ မွေးရာပါ ယောကျၤားပညာက သူ့လက်ကို စီတာ့ထမီထဲ ဆင်းသွားစေတယ်။ စီတာ့မှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မပါပါဘူး။ အမွှေးခပ်ပါးပါးနဲ့ ဆီးခုံကို ကျော်လိုက်တဲ့အခါ ဖောင်းကားနေတဲ့ သူ့ပစ္စည်းကို အုပ်မိတယ်။ ကျော်သူ့ စိတ်ထဲမှာ ကလိကလိ နဲ့ ။ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းပြီး လက်ညိုး၊လက်ခလှယ် နှစ်ချောင်းပြူးကို ထည့်ချလိုက်တယ်။ ” အား..ရှီး။ ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါ သူရယ်” ချစ်ရည်ရွှမ်းတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးထင်တယ်။ ရွှဲနစ်နေတာပဲ ကျော်သူ က လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်အောက် ခပ်သွက်သွက်လေးကစားရင်း နို့ကိုလည်း စို့တယ်။

စီတာ့ ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါထဲကို လက်ထည့်လိုက်ပြီး အထဲက အခေါင်းပေါက်ရဲ့ အပေါ်အမိုးနားက အထစ်လေးကို စမ်းပြီး ပွတ်ပေးတယ်။ အဲဒီနေရာကို ဂျီစပေါ့လို့ခေါ်ပြီး မိန်းမတွေ သိပ်ကြိုက်တယ်လို့ ကျော်သူ ကြားဖူးတယ်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိဘူး။ စီတာက ထွန့်ထွန့်လူး လာတယ်။ “ကျွန်တော် ချစ်တော့မယ်နော် စီတာ” “ခဏလေးနော်” စီတာက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျော်သူ့ ကို ဖွဖွလေး လှဲလိုက်တယ်။ ကျော်သူလည်း အလိုက်သင့် ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ စီတာဟာ ကျော်သူ့ နူတ်ခမ်းနှစ်ခုကို သူ့နှာခေါင်းနဲ့ ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီး ကျော်သူ့ ရင်ဘတ်က နို့ နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ပလပ်ပလပ်နဲ့ ယက်ပေးတယ်။ ဟိုက်… ယောကျၤားတွေလည်း နို့စို့ခံရတာ ဖီးတက်သဗျာ။ မယုံရင် စမ်းပြီး ကိုယ့်ချစ်သူ၊ ကိုယ့်ဇနီးကို စို့ခိုင်းကြပါ ဘဒိုတို့။ ကျော်သူဟာ မျက်လုံးလေးမှေးပြီး နို့စို့ခြင်း၊ အောက်က လက်နဲ့ ဂွင်းတိုက်ပေးခြင်းတို့ကို အရသာ ခံနေလိုက်တယ်။ စီတာ ဟာ ကျော်သူ့ ဗိုက်ပေါ်ထိကို လိုက်နမ်းပြီး ယက်ပေးနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်း အောက်ဆင်းလာပြီ။ ကျော်သူ ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ ပစ္စည်းကို ဘယ်သူကမှ ငုံပြီး မစုပ်ပေးဖူးသေးဘူး။ ထင်တဲ့အတိုင်းဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းနေချိန်မှာပဲ ထောင်မတ်နေတဲ့ သူ့ဟာကြီး အေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ စီတာ လျှာဖျားလေးနဲ့ ယက်လိုက်တာပါ။ ပစ္စည်းရဲ့ ပတ်ပတ်လည်ကို လိုက်ပြီး ယက်ပေးနေတာ ကောင်းလွန်းလို့ အသားတွေတောင် တုန်တယ်။ ပစ္စည်းကို ယက်နေရင်း ဥအပြုံလိုက်ကိုပါ ယက်တယ်။ ကျော်သူ ဘယ်လိုမှ အားမရတော့။ “စုပ်လိုက်ပါလား စီတာရယ်” ကျော်သူ ညည်းသံတဝက်နဲ့ တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ လိမ္မာလိုက်တဲ့ စီတာ အားရပါးရကို စုပ်တော့တာပဲ။ ခေါင်းကို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ ကျော်သူ့ ဟာကြီး တစ်ခုလုံး သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားအောင်ကို စုပ်ပေးတာ။

တော်တော်ကြာတော့ ကျော်သူ ပြီးချင်လာတယ်။ ပြီးသွားလို့တော့ မဖြစ်။ ရှေ့ဆက်တိုက်ပွဲဝင်ရဦးမှာ မို့လား။ “စီတာ စီတာ ခဏရပ် ခဏရပ်” ကျော်သူဟာ စီတာ့ကို ပက်လက်ပြန်လှန်လိုက်ပြီး ဗိုက်သားလေးတွေကို လိုက်နမ်းလိုက်တယ်။ ဘယ်လို အားမျိုးက တိုက်တွန်းစေ့ဆော်နေတာလဲ မသိ။ ကျော်သူ အောက်ဆင်းတာကို ရပ်ပစ်လိုက်လို့ မရ။ ပေါင်ခြံလေးတွေ လျှာဖျားလေးနဲ့ ယက်နေရင်း သူ့ပစ္စည်းက အမျိုးသမီးချွေးနံ့လေးတွေရတယ်။ ကျော်သူ စိတ်မထိန်း နိုင်တော့ဘူး။ ပစ္စည်းလေးကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ငေါငေါလေး ပေါ်လာတဲ့ အဆံပြူးပြူးကို ကလေးများ ချိုချဉ်စုပ်သလို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက် ယက်လိုက် လုပ်တော့ တာပဲ။ စီတာ့ အော်သံဟာ မိုးသံနဲ့မို့တော်တော့်တယ်။ နေ့ခင်းဆို အခန်းပြင်ကတောင် ကြားရလောက်တယ်။ “ချစ်တယ်။ ချစ်တယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးလုပ်ပါ။ ယောကျၤားရယ်” ဆိုပြီး အော်နေတယ်။ ကျော်သူ ရုတ်တရက် ထလိုက်ပြီး ပေါင်ကို ဖြဲလိုက်တယ်။ စီတာ က အလိုက်တသိ ကျော်သူ့ပစ္စည်းကို ယူလိုက်ပြီး သူ့ အပေါက်ဝကို တေ့လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကျော်သူ ထိုးထည့်လိုက်တာပေါ့။ စီးကနဲ ဝင်ချသွားတာဗျာ။ အထဲက အခေါင်းပေါက်နံရံတွေက ကျော်သူ့ ဂွေအချောင်းလိုက်ကို ဝိုင်းညှစ်ထားကြတယ်။ ဘာနဲ့မှ မတူတဲ့ အရသာ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ “အားရှီး…အားရှီး လုပ်ပါ လုပ်ပါ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ပါ” “ကောင်းလား ဟင်။ အင်း။ အင်း” အားရပါးရ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်တယ်။ စီတာ့ ကုတင်လေးဟာ တဝုန်းဝုန်းနဲ့။ အောက်ငုံလိုက်တော့ နူတ်ခမ်းခြင်း အငမ်းမရနမ်းကြတယ်။ ငါးမိနစ်လောက်ကြာအောင် ဆောင့်ပြီးတော့ “ဟိုဘက်လှည့်ပေးပါ” စီတာ လို့ ကျော်သူက တောင်းဆိုလိုက်တာပေါ့။ စီတာက နောက်လှည့် လေးဘက်ထောက်လိုက်ပြီး ခါးကို ကော့ထားတယ်။ တစ်ချိန်လုံး မှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ခဲ့ရတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေက ကျော်သူ့ရှေ့မှာ။ ဖင်နှစ်လုံးကြားက ပြူးနေတဲ့ ပစ္စည်းကြီးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

ခါးကနေကိုင်ပြီး ချကြပြန်တယ်။ နောက်ကနေလုပ်တဲ့အခါ ပိုထိပုံရတယ်။ စီတာ တစ်ယောက် ဆက်တိုက်ကို ကယောင်ကတမ်း ဘာတွေ အော်နေမှန်း မသိဘူး။ “အား ပြီးတော့မယ်။ ပြီးတော့မယ်။ မောင်ရယ် လုပ်ပါ လုပ်ပါ။ ယောကျၤား။ အမယ်လေး ယောကျၤား” “ပြိုင်တူပြီးမယ်နော်။ စီတာ။ အား အား” တဖုန်းဖုန်းနဲ့ အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်ရိုက်ချလိုက်တာ ကျော်သူ့ သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတွေ စီတာ ပစ္စည်းထဲ ပန်းဝင်သွားပြီး ပြီးသွားတယ်။ မောလိုက်တာ။ ကျော်သူ တစ်ယောက် စီတာ့ဘေးကို လှဲချလိုက်ရင်း သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားလိုက်တော့ ပြန်ဖက်ထားတယ်။ တော်တော်နဲ့ စကားမပြောနိုင်ပါ။ “တို့ကို အထင်သေးသွားပြီလားဟင်” “အထင်မသေးပါဘူး။ စီတာ ရယ်။ အပေးအယူမျှလိုက်တာ စွဲသွားတာပဲ” “ဒါပေမဲ့ သူ မပြောတာ တစ်ခုရှိသေးတယ်” ကျော်သူ ဘာပါလိမ့်ဆိုပြီး ကယောင်ချောက်ခြားဖြစ်သွားတယ်။ ဟာ ဟုတ်ပါရဲ့။ ဒီရက်ပိုင်း သူဖြစ်နေတဲ့ ခံစားချက်ကို ထန်နေတာ တစ်ခုပဲလို့ ထင်နေမိတာပဲ။ ဘာမှန်းမသိတဲ့ အဲဒီခံစားချက်ကို ကျော်သူ တွေးမိတော့မှ သဘောပေါက်သွားတယ်။ စီတာ့ နူတ်ခမ်းနဲ့ နှာခေါင်းကြားကို နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နားနားတိုးရင်း တစ်ခွန်းထဲ ပြောချလိုက်တယ်။ ခုနပြီးသွားတာနဲ့ မတူပေမယ့် သူလည်း သိပ်ကို ထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်ပဲ။ “စီတာ့ကို ကျွန်တော် ချစ်တယ်ဗျာ” အမှောင်ထဲမှာ စီတာ့မျက်နှာကို သေချာမမြင်ရဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူပြုံးနေမှာကို ကျော်သူ သေသေချာချာကို သိနေပါတော့တယ် ………… ပြီးပါပြီ။